Christophe

Christophe , pseudonim  Daniela Bevilacqua , urodzonego13 października 1945 r w Juvisy-sur-Orge i zmarł  16 kwietnia 2020 r w Brest , jest autorem tekstów , piosenkarzem i okazjonalnym aktorem francuskim .W 1965 roku , w epoce  yéyé , jedna z jego pierwszych piosenek, Aline , natychmiast staje się przebojem . Odniósł inne wielkie sukcesy w 1973 i 1974 roku z uznanymi przez krytyków albumami Les Paradis perdus i  Les Mots bleus , podobnie jak jego poprockowy album Le Beau Bizarre z 1978 roku, który jednak miał mniej komercyjny sukces. Wydany w 1983 roku tytuł Succès fou był jego ostatnim prawdziwym komercyjnym sukcesem. Po względnym zastoju wydał pięć albumów między 1996 a rokiem 2016 , w tym Comm'si la terre penchait (2001) i Les Vestiges du chaos (2016). W sumie wydał siedemnaście albumów studyjnych , trzy albumy na żywo i współpracował przy czterech filmach fabularnych w swojej pięćdziesięcioletniej karierze.

Christophe jest potomkiem włoskich imigrantów z Friuli . W 1891 r. jego pradziadek, kamieniarz Baptiste Bevilacqua, przeniósł się do Juvisy i zatrudnił wielu rodaków do pracy w rodzinnym biznesie  . Kilkadziesiąt lat później ojciec Christophe'a, Georges Jacques Bevilacqua, prowadził firmę zajmującą się instalacjami centralnego ogrzewania - która prosperowała na tyle, aby rozszerzyć się na sprzedaż sprzętu AGD - podczas gdy matka, Francuzka, była krawcową .


W wieku około ośmiu lat Edith Piaf i Gilbert Bécaud byli jego pierwszymi idolami, potem odkrył bluesa , Roberta Johnsona i Johna Lee Hookera  . W bardzo młodym wieku zafascynowany amerykańskim stylem życia , jak to przedstawiają filmy, które często ogląda w kinie, pasjonuje się także motoryzacją  . Pod koniec lat pięćdziesiątych , podobnie jak wielu  , został naznaczony przez Elvisa Presleya i Jamesa Deana i rozwijając szczerą pasję do rocka od pionierów wytwórni Sun  , przyznaje, że był pod wpływem Georgesa Brassensa .

Znalazłszy swoje powołanie, nauczył się gry na gitarze i harmonijce ustnej i wybrał pseudonim „Christophe” na cześć medalika św. Krzysztofa , który otrzymał od babci  . W 1961 roku założył amatorską grupę, którą nazwał Danny Baby et les Hooligans.

W 1963 roku Christophe rozpoczął karierę jako solista i nagrał swoją pierwszą EP-kę Reviens Sophie , co okazało się porażką.

W 1965 roku , roku, w którym odbywał służbę wojskową  ,  jego kariera tak naprawdę wystartowała dzięki sukcesie ballady Aline , która przyniosła mu uznanie: numer  1 w Francji , Hiszpanii , Belgii , w Izraelu , Turcji i Brazylii , piosenka przekracza milion sprzedanych płyt    , w tym ponad czterysta tysięcy we Francji  .

Ale wątpliwości co do tekstu (być może napisanego we współpracy z Jeanem Albertinim , jego producentem) i muzyki przyniosły mu, jakiś czas później, proces o plagiat z piosenkarzem Jacky Moulière , który oskarża go o plagiat jego piosenki La Romance . Christophe przegrywa w pierwszej instancji, ale wygrywa apelację pod koniec lat siedemdziesiątych .

W kwietniu 1966r, pojawia się pośród czterdziestu sześciu francuskich gwiazd „  yéyé  ” na zdjęciu stulecia wykonanym przez Jean-Marie Périera .

Przyszły dalszych sukcesy,  bardziej lub mniej regularne, jak Les Marionnettes ( numer  1 we Francji i Belgii), J'ai entendu la mer, Je chante pour un ami czy Excusez-moi Monsieur le professeur.

W latach 1967 i 1968 brał udział w wyścigach jako pilot, co mogło doprowadzić go do kariery pilota  . W tym okresie nie nagrywa albumów. W 1970 r. przestał się ścigać się po skazaniu na karę więzienia w zawieszeniu i zawieszenie prawa jazdy . . Lubi duże amerykańskie samochody, takie jak Cadillaki i kolekcjonuje samochody, a także różne przedmioty: stare syntezatory, szpule filmowe, szafy grające itp.  .

W 1971 roku Francis Dreyfus stworzył wytwórnię Les Disques Motors , która będzie teraz wydawać albumy Christophe'a. Wrócił do rankingu z Mal i Mes Passagère w tym samym roku oraz Oh mon Amour , Main dans la main , Belle i Rock Monsieur w 1972 roku, który ukazał się na albumie wydanym w tym samym roku . W przypadku Christophe'a sukces pojawia się ponownie, gdy jego producent Francis Dreyfus wyznacza go do usług kompozytora Jean-Michel Jarre,jako promowanego tekściarza , z którym pisze album.Les Paradis perdus  , pod silnym wpływem anglosaskich gwiazd tamtych czasów ( Pink Floyd , Lou Reed ).

Sukces  ponownie   ich stowarzyszenia zmaterializował się w 1974 roku albumem  Les Mots bleus, a także EP-ką utworu tytułowego , jeden ze szczytów kariery Christophe'a, który pozwala mu na odnowienie swojej publiczności. Następnie występował w Olympii przez dwa wyprzedane wieczory.

W 1976 roku współpracował z Borisem Bergmanem przy Samourai , który zawierał piosenkę Merci John d'être venu, dedykowaną Johnowi Lennonowi . W 1978 roku wydał album Le Beau Bizarre z tekstami  Boba Decouta , który nie odniósł sukcesu poprzednich, ale przyniósł mu uznanie krytyków. To zdecydowanie pop-rockowy album, który Liberation plasuje na liście stu najlepszych albumów w historii rock and rolla . W 1980 roku współpracował ze swoim szwagrem Alanem Z Kanem przy Pas vu, pas pris i na prośbę swojej żony Véronique, Christophe wydał singiel Aline  : reedycja przekroczyła wówczas milion egzemplarzy we Francji .

W 1983 roku jego trzecim co do wielkości sukcesem w singlach była znowu ballada Succès fou , której sprzedał około 600 000 egzemplarzy. W 1984 roku wydał Voix sans issue .

Następnie tempo jego pracy zwalnia: komponuje muzykę do pierwszego przeboju Corynne Charby , Boule de flipper  . Wydał album z adaptacjami standardów anglosaskich z lat czterdziestych - pięćdziesiątych XX wieku ( Clichés d'amore ), EP-kę ( Ne raccroche pas w 1985 roku, co ma być ukłonem w stronę młodej Stéphanie z Monako ) , ale już nie występuje na estradzie.

Potem poświęcił się głównie dla swoich zbiorów szaf  grających, rzadkich płyt i wielkich filmów - jego pasja była znana dyrektorowi francuskiej Cinémathèque, Henri Langlois , któremu pożyczył oryginalną kopię La Strada   Federico Felliniego . Jako wytrawny meloman, zawsze na bieżąco śledzi najnowsze wiadomości, w szczególności aktualizuje własną muzykę. Perfekcjonista do granic manii, może spędzić rok pracując nad brzmieniem partii perkusji.

Jego EP-ki, które przeszły prawie niezauważone przez Chiqué w 1988 roku , Christophe zmienił wytwórnię w 1995 roku . Z Motors przeniósł się do Epic , oddziału Sony .

W 1996 roku wydał Bevilacqua , ambitny album,  gdzie można go usłyszeć w duecie ze swoim idolem Alanem Vegą z amerykańskiej grupy Suicide  .

Pięć lat później 5 czerwca 2001, awangardowy album Comm'si la terre penchait , wyprodukowany przez Philippe'a Paradisa , spotyka się z lepszym przyjęciem, nawet jeśli wciąż jesteśmy daleko od poprzednich wyników sprzedaży.

Następnie zapowiedział powrót na scenę (na której nie występował od 26 lat) i dał serię koncertów w Olimpii .

Jego ostatni publiczny występ miał miejsce 21 lutego 2020 rpodczas nagrywania programu Taratata , podczas którego wykonał swój przebój Daisy w duecie z Lætitia Casta.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Composers
Aline/Je t’ai retrouvée-Je ne t’aime plus/La fille aux yeux bleus	Christophe	07.1965	1[2][30]	4[14]	Disc’AZ / Vogue EP 985	[written by Christophe]
Les marionnettes/Je suis parti-Tu n’es plus comme avant/Noël	Christophe	10.1965	1[2][24]	-	Disc’AZ / Vogue EP 999	[written by Christophe]
Je chante pour un ami/Cette vie là-La danse à trois temps/J’ai remarché	Christophe	01.1966	A1:20[3];A2:14[11];B2:12[8]	-	Disc’AZ EP 1018	[written by Christophe]
Excusez-moi Mr le Professeur/La Camargue-Pour un oui/Christina	Christophe	05.1966	5[15]	-	Disc’AZ EP 1036	[written by Christophe - Jean-Jacques Debout - R. Dumas]
J’ai entendu la mer/Cette musique-Le spectacle/Tu es folle	Christophe	07.1966	A1:21[13];B2:64[8]	-	Disc’AZ EP 1055	[written by Christophe]
À ceux qu’on aime/Avec des mots d’amour-Maman/Les amoureux qui passent	Christophe	12.1966	B1:34[13]	-	Disc’AZ EP 1085	[written by Christophe]
Mes passagères-Fait chaud ce soir	Christophe	11.1971	B:74[4]	-	Motors / Discodis MT 4018	[written by Sébastien Poitrenaud / Christophe]
Oh ! Mon amour-Good bye, je reviendrai	Christophe	04.1972	16[13]	-	Motors / Francis Dreyfus / Discodis MT 4024	[written by Michaële / Paul de Senneville / Olivier Toussaint]
Main dans la main/Nue comme la mer	Christophe	08.1972	10[21]	-	Motors / Francis Dreyfus / Discodis MT 4026	[written by Léonie - Christophe]
La vie c’est une histoire d’amour-Les jours où rien ne va	Christophe	02.1973	13[16]	-	Motors 4033	[written by Yves Dessca - Christophe]
Belle/Rock monsieur	Christophe	06.1973	11[18]	-	Motors / Francis Dreyfus / Discodis MT 4042	[written by Gilles Thibaut / Christophe]
Les paradis perdus-Mama	Christophe	01.1974	33[12]	-	Motors / Francis Dreyfus / Discodis MT 4048	[written by Jean-Michel Jarre / Christophe]
L’amour, toujours l’amour-la bête	Christophe	06.1974	50[9]	-	Motors / Francis Dreyfus / Sonopresse MT 4054	[written by Jean-Michel Jarre / Christophe]
Señorita-Le temps de vivre	Christophe	10.1974	15[11]	-	Motors / Sonopresse MT 4058	[written by Jean Michel Jarre - Christophe]
Les mots bleus-Le dernier des Bevilacqua	Christophe	03.1975	13[26]	-	Motors / Francis Dreyfus / Sonopresse MT 4061	[written by Jean Michel Jarre - Christophe]
Petite fille du soleil-Le petit gars	Christophe	09.1975	8[16]	-	Motors / Carrère MT 4073	[written by Didier Barbelivien - Christophe]
Merci John d’être venu-Paumé	Christophe	04.1976	35[9]	-	Motors / Carrère MT 4080	[written by Christophe]
Une autre vie-Paumé	Christophe	07.1976	17[16]	-	Motors / Polydor MT 4088	[written by Didier Barbelivien - Christophe]
Daisy-Macadam	Christophe	01.1977	39[15]	-	Motors / Polydor 2097 209	[written by Jean-Michel Jarre - Christophe]
La dolce vita-La mélodie	Christophe	09.1975	77[3]	-	Motors / Polydor 2 097 220	[written by Jean-Michel Jarre - Christophe]
Un peu menteur-Ce mec Lou	Christophe	09.1978	55[9]	-	Motors 2097 232	[written by Bob Decout / Christophe Bevilacqua]
Aline-Je ne t’aime plus	Christophe	07.1979	1[6][28]	-	Motors / CBS MTO 55000	[written by Christophe]
L’Italie-Question ambiance	Christophe	08.1980	59[10]	-	Motors / Labrador / CBS MTO 55006	[written by Louis Deprestige / Christophe]
Main dans la main-Les jours où rien ne va	Christophe	05.1982	7[5]	-	Motors MTO 55013	[written by Christophe - Léonie]
Succès fou-Cœur défiguré	Christophe	02.1983	3[26]	-	Motors / CBS MTO 55015	[written by Christophe]
Mon amie jalousie-Souvenir de Laura	Christophe	01.1984	87[6]	-	Motors / CBS MTO 55016	[written by Ph. Paringaux - A. Mauprey - J. Gade]
J’l’ai pas touchée-Voix sans issue	Christophe	08.1984	62[13]	-	Motors / CBS MTO 55019	[written by Boris Bergman - Christophe / Christophe]
Ne raccroche pas-Méchamment rock’n’roll	Christophe	10.1985	15[13]	-	Motors / Polygram MOO 3006	[written by P. Paringaux - Christophe]
Chiqué, chiqué/Un tour d’Harley avec Lucie	Christophe	07.1988	83[2]	-	Les Disques Motors / Polygram 870 430-7	[written by Pierre Grillet - Christophe]
Le Tourne-Coeur	Christophe	06.1996	24[1]	-	-	-
Les mots bleus	Christophe	05.2013	12[5]	-	-	[written by Jean-Michel Jarre,Daniel Bevilacqua]
Les paradis perdus	Christophe	04.2014	58[2]	-	-	[written by Jean-Michel Jarre,Christophe]
Dangereuse	Christophe	04.2016	117[1]	-	Capitol	[written by Christophe Van Huffel,Christophe,Claire Le Luhern]
Océan d'amour	Christophe	04.2016	79[1]	-	Capitol	[written by Christophe Van Huffel,Christophe,Laurie Darmon]
Lou	Christophe	04.2016	160[1]	-	-	[written by Christophe,Claire Le Luhern,Muriel Teodori]
La dolce vita	Christophe	04.2020	162[1]	-	-	[written by Jean-Michel Jarre,Daniel Bevilacqua]
Aline	Christophe	04.2020	33[1]	4[14]	Motors MTO 55000	[written by Daniel Bevilacqua]
Succès fou	Christophe	04.2020	153[1]	-	Motors / CBS MTO 55015	[written by Daniel Bevilacqua]
Les marionnettes	Christophe	04.2020	91[1]	-	AZ EP 999	[written by Daniel Bevilacqua]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Les Marionnettes	Christophe	12.1966	20[1]	-	-	-
Samouraï	Christophe	05.1976	4[12]	-	Les Disques Motors MT 44055	-
Le Beau Bizarre	Christophe	06.1978	3[36]	-	Les Disques Motors 2473 205	-
Les Mots Bleus	Christophe	06.1983	26[48]	-	Les Disques Motors MT 40 78002	-
Bevilacqua	Christophe	05.1996	32[4]	-	Epic 484136-2	-
Comme Si La Terre Penchait	Christophe	05.2001	45[18]	-	Capitol 377 938.8	-
Olympia 2002	Christophe	10.2002	26[16]	-	AZ 067 659-2	-
Aimer ce que nous sommes	Christophe	07.2008	4[30]	58[5]	AZ 530 828 5	-
Paradis retrouvé	Christophe	03.2013	35[4]	-	Disques Dreyfus 46050369941	-
Intime	Christophe	04.2014	9[24]	67[1]	Capitol 377 678-4	-
Best Of	Christophe	03.2016	125[6]	11[1]	Dreyfus FDM 36112-2	-
Les vestiges du chaos	Christophe	04.2016	2[42]	12[5]	Capitol 478 258-7	-
Christophe etc.	Christophe	05.2019	16[11]	30[4]	Capitol 775 448 5	-
Christophe etc. Vol. 2	Christophe	12.2019	16[17]	39[2]	Capitol 084 322 1	-

Liz Brady

Liz Brady lub Liza Brady (ur. 5 stycznia 1940r w Heliopolis na wschodnich przedmieściach Kairu w Egipcie i zmarła 28 stycznia 2019r r w Hollywood , Florida jest francusko-grecką piosenkarką .

Liz Brady to pseudonim  artystki Raymonde Fleurata urodzonej w Kairze przez francuskiego ojca i matkę,Greczynkę. Jako młoda dziewczyna już śpiewa, zostaje solistką chórów. Liz Brady staje tancerką   rock „n” rolla wysokim poziomie, uczestnicząc w międzynarodowej konkurencji, a także w pokazowych galach w wielu krajach. Poślubia swojego partnera do tańca, który zabierze ją na sześć lat do Anglii .

Następnie zaczęła śpiewać w wielu kabaretach w Egipcie, Kenii , Bejrucie . Tam spotyka trupę francuskich tancerzy i pyta ich, czy nie znają w Paryżu agencji, z którą mogłaby pracować we Francji. Ci ostatni podają jej dane kontaktowe swojej agencji, a Liz postanawia się z nią skontaktować. Jest umówiona na wizytę w Paryżu i zaczyna pracować w paryskich kabaretach i klubach. Dostrzegając talent sceniczny Liz, dyrektorzy agencji decydują się na nagranie jej w studiu .

W 1965 roku w Pathé-Marconi ukazała się jej pierwsza EP-ka Hey o daddy o . Trzy inne czterościeżkowe 45-ki zostały wydane w Pathé. Nowe 4 tytuły ukazały się tym razem w Decca w listopadzie 1967 roku .

W roku 1967 bierze udział również w IV XX Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Mallorca z Toi, moi et une rose, piosenki napisanej przez Jeana-Claude Annoux i skomponowanej przez Georgesa Lifermana . W tym samym roku wzięła udział w festiwalu w Budapeszcie i przywiozła piosenkę jugosłowiańską , którą tłumaczyła pod tytułem Si tu departais i która miała zostać wydana przez Decca.

W kwietniu 1968 roku przeniosła się do Quebecu i stworzyła z Martine Bee duet Les Scarabées. Trzy single zostały wydane w Gamma i cztery w RCA-Canada, a także album. Zdobywają złotą płytę z Le cœur de mon pays . Grupa rozwiązała się w 1972 roku .

W 1973 roku Liz Brady wydała singiel w Profil: Chciałem się kochać .

W 1985 przeniosła się na Florydę . Śpiewa tam od tej pory pod nazwiskiem Liza Brady.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Composers
Hey O Daddy O/Il suffit d’un jour-Comme tu es jeune/Un garçon dit à une fille	Liz Brady	.1965	-	-	Disc’AZ EP 945	[written by J. Turnbow / B. Finnicum / L. Parks / R. Bernet]
Rien n’est perdu (Wait a minute)/Qu’est-ce que tu fais ? (What do you do ?)-L’été est loin/Je ne pensais pas que c’était moi	Liz Brady	.1966	-	-	Pathé EG 906	[written by Mort Shuman & K. Lynch - Frank Gérald]
Palladium "The Hip" /Mais trop tard-Vivre pour t’aimer/L’amour se voit sur ton visage "Like A Baby"	Liz Brady	.1966	-	-	Pathé / EMI / Pathé-Marconi EG 925	[written by C. Durville - J. Barat / Lucky Floyd - Standaly Smith]
Partie de dames/Monsieur quelqu’un-Et c’est bien mieux comme ça/Bas les pattes (Hands off)	Liz Brady	.1967	-	-	Pathé EG 1008	[written by M. Delancray - Mia Simille]
Le piano s’est tu/Besoin de rien (I don’t need anything)-On n’a rien inventé/Si tu partais	Liz Brady	12.1967	-	-	Decca 461.150	[written by Vline Buggy - J.C. Daigle]
Puisque tu m’as quitté-Non, jamais	Les Scarabees	.1970	-	-	Gamma AA 604	[written by Bickerton - Leblanc - Waddington]

Les Surfs

Les Surfs była malgaską grupą pop z francuskojęzycznego nurtu muzyki yeye  , która oficjalnie istniała od 1963 do 1971 roku .

Sześciu członkówgrupy było czterema braćmi i dwiema siostrami, najstarszym z dwunastu dzieci rodziny Rabaraona. W 1958 roku utworzyli grupę Les Béryls , pod głównym wpływem  The Platters . Z powodzeniem wzięli udział w konkursie w Tananarive i wygrali bilet lotniczy do Paryża , gdzie zaprezentowali swój repertuar, kiedy druga stacja telewizyjna Télévision Française rozpoczęła nadawanie 8 września 1963 roku w Porte de Versailles . Roger Marouani podpisał  później kontrakt z wytwórnią płytową Disques Festival. Zmienił nazwę grupy na Les Surfs aby skorzystać z aktualnej popularności muzyki o tej samej nazwie.

W 1963 roku nagrali Reviens vite et oublie , cover Be My Baby zespołu Ronettes , i dzięki temu tytułowi osiągnęli swój pierwszy znaczący sukces, zanim (jak Frank Alamo ) wzięli udział w trasie koncertowej Sheili .  Przy dźwiękach yéyé nagrali kilka sukcesów komercyjnych, z których zdecydowaną większość stanowiły adaptacje anglosaskich hitów, takich jak Si j'avais un marteau , T'en va pas comme ça , Shoop shoop ... va l'embrasser , Adieu chagrin( piosenka Beatlesów ), Scandale dans la famille lub À présent tu peux t'en aller . Repertuar grupy pozostawał ubogi w oryginalne tytuły, co jednak nie przeszkadzało publiczności.


W 1966 roku Les Surf  był jedną z gwiazd , przedstawioną na mitycznym zdjęciu Salut les Copains, uwiecznionym przez Jean-Marie Périera . Niemniej jednak sukces szybko zmalał i w następnym roku przestali robić więcej nagrań. Po trasie koncertowej w Québecu w 1971 roku zdecydowali się rozstać i osiedlić w Montrealu. Niespodziewane zmiany w muzycznej modzie, a także w życiu rodzinnym członków - Monique i Nicole są matkami trójki dzieci - to jeden z powodów, które skłoniły ich do rezygnacji. Podczas swojej kariery grupa sprzedała około czterech milionów płyt.

W Quebecu Monique i jej brat Rocky rozpoczęli kariery solowe. Zeszli się ponownie w 1979 roku, tworząc przez dwa lata duet pod nazwą Rocky et Monique . Duet rozpadł się w 1981 roku, kiedy Monique zdecydowała się wrócić do Francji. Podczas trasy koncertowej na Madagaskarze w 1989 roku założyła wraz z czterema innymi braćmi (Roland, Rémy, Luc i Dominique) grupę Les Surfs-Feedback i próbowała produkować i prezentować programy telewizyjne. Zmarła w Paryżu 15 listopada 1993 roku . Nicole zmarła 5 maja 2000 roku w San Diego w Kalifornii . Oboje spoczywają w rodzinnym grobie w ich starej wiosce Fiakarana (Madagaskar).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Composers
Reviens vite et oublie (Be my baby)/Ce garçon (My best friend)-Dum-dum-dee-dum /Pas si simple que ça (Easier said than done)	Les Surfs	10.1963	11[18]	-	Festival FX 45 1363	[written by P. Spector - E. Greenwich - J. Barry - Georges Aber]
T’en va pas comme ça (Don’t make me over)-Ca n’a pas d’importance (dal film "cherchez l’idole")	Les Surfs	10.1963	71[4]	-	Festival FX 118	[written by Burt Bacharach - David - Pierre Delanoë]
Si j’avais un marteau (If I had a hammer)/Écoute cet air-là (Crossfire)-T’en vas pas comme ça (Don’t make me over)/Uh huh	Les Surfs	11.1963	11[18]	-	Festival FX 45 1367	[written by Hays - Seeger - Vline Buggy - Claude françois]
À présent tu peux t’en aller /Je sais qu’un jour (Somewhere)-Je te pardonne (baby I love you) /Ça n’a pas d’importance (du film "Cherchez l’idole")	Les Surfs	01.1964	A1:12[21];B1:61[10]	-	Festival FX 45 1378	[A1:written by I. Raymonde - M. Hawker / J.M. Rivière - G. Bourgeois][B1:written by J. Barry - E. Greenwich - P. Spector / G. Aber]
Shoop shoop… Va l’embrasser (Shoop shoop song)/Je ne suis pas trop jeune (Not too young to get married)-Adieu chagrin (There’s a place/Avec toi, je ne sais plus (Fool’s errand)	Les Surfs	05.1964	A1:61[5];B1:60[18]	-	Festival FX 45 1380	[A1:written by B. Michel - R. Clark][B1:written by Michel Jourdan - John Lennon - Paul McCartney]
Chaque nuit (I’m going out with the girls)/Tu n’iras pas au ciel (You’ll never get to heaven)-Un toit ne suffit pas (A house is not a home)/Sacré Josh (Sweet William)	Les Surfs	10.1964	B2:96[3]	-	Festival FX 45 1410	[B2:written by Michel Jourdan / P. Springer - B. Kaye]
Tant que tu seras (What the world needs now is love)/Partager tous mes rêves (Send me the pillow you dream on)-Clac tape (the clapping song)/Pour une pomme (The game of love)	Les Surfs	04.1965	B1:61[19]	-	Festival FX 1442	[B1:written by L. Chase - Pierre Saka]
Le printemps sur la colline (Le colline sono in fiore)/Tu verras (Si vedra)-Café, vanille ou chocolat (Chilly kisses)/Pour une rose	Les Surfs	05.1965	A1:6[7]	-	Festival FX 1432	[A1:written by Angiolini - Calibi / Charles Aznavour]
Scandale dans la famille (Shame and scandal in the family)/Défense de toucher à mon amour (Keep your fool hands off a my baby)-Ton souvenir (Chained to a memory)/Stop	Les Surfs	09.1965	A1:23[7]	-	Festival FX 1459	[A1:written by H. Donaldson - S.H. Brown - Maurice Tézé]
Par amour pour toi (A lover’s concerto)/Les mouches au plafond (Flowers on the wall)-Va où tu veux (Run, baby, run)/Sur tous les murs (The writing on the wall)	Les Surfs	02.1966	A1:61[8]	-	Festival FX 1480	[A1:written by S. Linzer - D. Randell - Mya Simille]
Alors/Longtemps (In un fiore)-Mon chat s’appelle Médor (Walkin’ my cat named dog)/Pulchérie chérie	Les Surfs	09.1966	A1:73[4]	-	Festival FX 1496	[A1:written by Roland Vincent - Charles Level]

Les Gam's

Les Gam's to francuska rockowa grupa wokalna , popularna na początku lat 60-tych , której kariera była krótkotrwała.

Grupa składa się z Graziella Portail-Montarlot, Annie Markan, Michèle Leger i Suzy Gorini wszystkie wcześniejsze chórzystki u Gilberta Bécaud i członków wokalnego Les Djinns . Inicjały ich imion nadały nazwę grupie.

The Gam's wystąpił podczas darmowego koncertu w dniu 22 czerwca 1963r w Paryżu, na Place de la Nation , przed 150 000 młodych widzów. Były także chórzystkami Claude'a François .

Annie Markan jako piosenkarka solowa rozpoczęła karierę solową w 1965 roku nagrywając cztery EP-ki. Następnie była rzecznikiem prasowym w Carrère , a następnie w Polygram , zanim została sekretarzem Sheili . Graziella podjął również próbę kariery solowej, wydając w 1966 roku singiel , zanim dołączyła do orkiestry jazzmana Jefa Gilsona.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Composers
Cheveux fous et lèvres roses (Zwei kleine Italianer)/Comme ils s’aimaient (« Lucy’s theme » du film « Parrish - La soif de la jeunesse »)-Bon vent ma jolie (du film « Liberté 1 ») /Adieu bye bye (Walk on by)	Les Gam's	.1962	-	-	Vogue EPL 7999	[written by Bruhn - Broussolle]
Il a le truc (He’s got the power)/Ne dis pas du mal de mon amour (Don’t say nothin’ bad about my baby)-Oui les filles (Why do lovers break each other’s hearts ?)/Rendez-vous Jeudi (South street)	Les Gam's	.1963	-	-	Mercury 152.002 MCE	[written by E. Greenwich - T. Powers - Jil et Jan]
C’est bien fait pour toi (Judy’s turn to cry)/Je ne pourrai jamais l’oublier (The kind of boy you can’t forget)-Attention ! accident (sur l’autoroute de l’ouest) "Shut down"/Tiens-le (Get him)	Les Gam's	.1963	-	-	Mercury 152.005 MCE	[written by B. Ross - E. Lewis / Jacques Plante]
La soirée est finie (Soul dance)/Toi l’ami (All my loving)-De quoi sont fais les garçons (What are boys made of) /Beau garçon (Lover boy)	Les Gam's	.1964	-	-	Mercury 152.012 MCE	[written by Gene Lynd / Jean-Michel Rivat]
Oh ! Wow wow wee (Wow wow wee) /L’été reviendra-My boy Lollipop (C’est toi mon idole)/L’anneau de feu (Ring of fire)	Les Gam's	.1964	-	-	Mercury 152.018 MCE	[written by R. Feldman - G. Goldstein - R. Gottehrer - Manou Roblin]
Une petite larme m’a trahie (A little bitty tear)/Rien n’est trop beau (He never came back) -Impatiente (d’être seule pour pleurer) (Invitation to a broken heart)/Toujours un coin qui me rappelle (There’s always something to remind me)	Les Gam's	.1964	-	-	Mercury 152.023 MCE	[written by Hank Cochran - Vline Buggy]

Jocelyne

Jocelyne , z domu Jocelyne Esther Journo ur. 14 sierpnia 1951r w Tunezji i zmarła dnia 25 czerwca 1972r.Została pochowana  na paryskim cmentarzu Pantin w 210 th Division. Jest to francuska piosenkarka, która była częścią  ruchu yeye z lat 60-tych .

Jej pierwsza płyta ukazała się w lutym 1964 roku , kiedy miała 12 i pół roku.

U Jocelyne natychmiast zauważono jej poczucie rytmu i wyjątkowy  głos , który przypomina Brendę Lee , wokalistkę amerykańską . Magazyn Jukebox w n ° 179 (Czerwiec 2002) przypomina nam, że Salut les Copains nadała jej przydomek „francuska Brenda Lee”.

Prawdziwy sukces odnajduje w swoim drugim krążku, który ukazuje się w czerwcu, na którym znajdują się dokładnie dwa hity Brendy Lee: Lonely Lonely Lonely Me (po francusku Le dimanche et le jeudi ) i Heart In Hand (J'ai changé de pays).

W 1967 roku , po tym, jak zrobiła wrażenie na dość licznej publiczności we Francji , przeniosła swoją karierę na jakiś czas do Kanady, gdzie jej interpretacje należały raczej sklasyfikować jako różnorodne. Pojawia się na „  fotografii stulecia  ”, która gromadzi 46 francuskich gwiazd „  yéyé  ” w kwietniu 1966r.

Publiczność we Francji zaczyna o niej zapominać, to jest rok 1970 i próbuje wrócić . Niestety nie będzie miała czasu na odzyskanie publiczności, ponieważ jej kariera kończy się tragicznie wraz ze śmiercią 25 czerwca 1972r w wypadku na motocyklu . Właśnie nagrała bardzo oryginalną wersję My Way (zaaranżowaną przez Jean-Claude Vanniera i wyprodukowaną przez Michela Bernarda), a także piosenkę Alaina Bashunga i Michela Bernarda Qui la nuit  . Dwa tytuły, które będą przedmiotem ostatniego pośmiertnego nagrania - (1972 - SP Butterfly BS 018).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Il a tout pour lui/Je suis seule-La vie c’est bon/Non plus comme avant	Jocelyne	02.1964	B1:91[5]	-	Polydor 27 099	[written by D. Jones - G. Tudy]
Le dimanche et le jeudi (Lonely, lonely, lonely me)/J’ai changé de pays (Heart in hand) -Il sera à moi (Until you’re mine)/Pourquoi	Jocelyne	05.1964	A1:98[1];A2::69[9]	-	Polydor 27 132	[A1:written by Morris - Richard - Pierre Saka][A2:written by D. Jones - G. Tudy]
Les garçons "Boys boys"/Où serons-nous demain ?-La la la la la/Oui j’ai peur (Is it true)	Jocelyne	09.1964	A1:59[9]B2:70[8]	-	Polydor 27 151	[B1:written by Carter - Lewis - Monty - Bulostin][A1:written by Paul Anka - Pierre Saka]
Nitty Gritty/Exodus-On prétend que j’ai pleuré/Le ciel ne lui a rien donné	Jocelyne	03.1965	100[1]	-	Polydor 27 175	[written by Lincoln Chase - Pierre Saka]
Chaque fois que je rêve (Thanks a lot)/Oui je crois à la vie (Let tonight linger on)-Tu n’as pas de cœur (You don’t need a heart)/C’est le moment (Don’t tell me your troubles)	Jocelyne	06.1965	86[1]	-	Polydor 27 196	[written by D. Sessions - E. Miller - Pierre Saka]
Chantons plus fort/J’ai oublié -Reviendra-t-il encore ?/Allez pleure sans moi	Jocelyne	03.1966	B1:77[6]	-	Barclay 70 966	[B1:written by J. Goffin - C. King - Ralph Bernet]

Marie Laforet

Marie Laforêt, właśc. Maïtène Marie Brigitte Doumenach (ur. 5 października 1939r w Soulac-sur-Mer, zm. 2 listopada 2019 w Genolier- francuska piosenkarka i aktorka.
Jej kariera rozpoczęła się w 1959, przez przypadek, kiedy to zupełnie bez przygotowania zastąpiła swoją nieobecną siostrę w konkursie wokalnym Naissance d'une Étoile (Narodziny gwiazdy). Jej występ został nagrodzony możliwością zagrania u boku Alaina Delona w głośnym filmie W pełni słońca.

Po udanym debiucie poślubia reżysera Jeana-Gabriela Albicocco, który obsadził ją w kilku swoich produkcjach, w tym szczególnie cenionej adaptacji powieści Balzaca z cyklu Komedii ludzkiej - Fille aux yeux d'or (Złotooka dziewczyna). W 1963r zdecydowała się na karierę muzyczną. Zadebiutowała słynną piosenką „Les vendanges de l’amour”. W początkowym okresie jej twórczości estradowej powstały popularne we Francji przeboje nurtu yéyé: „Viens sur la montagne”, „Katie cruelle”, „La tendresse”. Szczególnie zapamiętane były: jej francuskojęzyczna przeróbka przeboju grupy The Rolling Stones - „Paint it black” oraz duetu Simon & Garfunkel - „Sound of Silence”. W 1967 ukazały się jej kolejne utwory: „Ivan Boris et moi”, „Que calor la vida” oraz „Mon amour, mon ami”. Ta ostatnia doczekała się coveru w wykonaniu Virginie Ledoyen w powstałym niedawno musicalu François Ozona -8 kobiet.

Koniec lat 60-tych XX w. to chwilowy zastój w komercyjnej twórczości Marie Laforêt z powodu konfliktu z jej wytwórnią fonograficzną CBS, która odmówiła wydania proponowanych przez wokalistkę kołysanek jugosłowiańskich, określając je jako trudne i mało przystępne dla odbiorcy.


Po wznowieniu współpracy z wytwórnią w 1973 powstał jeden z najpopularniejszych w dorobku artystki hit „Viens viens”. Utwór ten nawiązuje do dzieciństwa Marie Laforêt, kiedy to ojciec wokalistki pozostawił matkę dla innej kobiety. Po dużym sukcesie „Viens viens” oraz „Il a neigé sur yesterday” Marie Laforêt stopniowo wycofywała się z kariery estradowej. Osiedliła się w Genewie, powtórnie wyszła za mąż -tym razem za agenta giełdowego - Erica van Lavandeyra.

W latach 80 XX w. Marie Laforêt powróciła do kariery aktorskiej. Wystąpiła w kilku francuskich i włoskich, dość mało znanych produkcjach oraz na deskach teatralnych. Była stałym gościem w radiowym talk-show Laurenta Ruquiera On va s'gêner na antenie Europe 1.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Saint-Tropez blues/Barbecue-La ponche-Tumbleweed/Paris-Saint-Tropez	Marie Laforet	04.1961	48[3]	-	Fontana 460.710	[written by Henri Crolla - André Hodeir]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Ger	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Marie Laforêt	Marie Laforêt	.1964	104[18]	-	International IN LP 80 003	-
Album N° 3	Marie Laforêt	12.1967	2[25]	-	Festival MFV S-3124	-
Compilation 63-68 (Album 69)	Marie Laforêt	12.1969	4[9]	-	-	-
Marie Laforêt 73	Marie Laforêt	06.1973	3[48]	-	Polydor 2393065	-
Reconnaissances	Marie Laforêt	10.1993	27[5]	-	Une 191 309 2	-
Intégrale	Marie Laforêt	03.2020	103[1]	-	Polydor 538 773-9	-

Francoise Hardy

Francoise Hardy,  (ur. 17 .01 .1944r w Paryżu, Francja), kompozytorka, piosenkarka, aktorka filmowa. Po zdaniu matury w Le Bruy- ere College otrzymała gitarę i przez dwa lata uczyła się w Petit Conservatoire De Mireille. Studiowała propedeutykę i germanistykę, występując jednocześnie z własnymi piosenkami w klubach.

W 1962r przeszła z powodzeniem przesłuchania w wytwórni Vogue i zadebiutowała singlem Oh Oh, Cheri. Przebojem stała się jednak wkrótce piosenka ze strony B singla, utwór Tous Les Garcons Et Les Filles. Nagranie weszło na pierwsze miejsca list przebojów w całej Europie, a singel osiągnął nakład ponad 2 mln egz. Piosenkarka awansowała do pozycji gwiazdy telewizji, została wyróżniona nagrodą Grand Prix przez Akademię Charlesa Crosa i była w 1963 ozdobą pierwszego numeru magazynu muzycznego „Salut Les Copains”.

Mimo że w jej repertuarze więcej jest ballad niż twista, awansowała do grona czołowych wykonawców modnego we Francji stylu ye-ye. Po występie w paryskiej Olympii nagrała piosenki C’est A L’Amour Auquel Je Pense, Le Temps De LAmour, Le Premier Bonheur Du Jour, w 1964r Mon Arnie La Rose i L’Amitie.

W 1965r piosenka Et Meme doszła w Wielkiej Brytanii do 31 miejsca na liście przebojów. Fotografik Jean-Marie Perier wprowadził ją do filmu. W 1965 zagrała w filmie Rogera Vadima Chateau En Suede, następnie w Grand Prix Johna Frankenheimera, u Jean-Luca Godarda w Ma- scuIin-Feminin oraz w What’s New Pussycat. Dzięki strojom, zaprojektowanym przez Paco Rabane i Mary Quant, była uosobieniem najnowszych trendów w świecie mody.

W 1966 przeniosła się do Londynu, gdzie nagrywała piosenki po angielsku w towarzystwie znanych muzyków Johna Paula Jonesa (z grupy  Led Zeppelin) i Micka Jonesa (  Johnny’ego Hallydaya, później w grupie  Foreigner). W Wielkiej Brytanii odniosła sukces piosenką All Over the World (16 miejsce w Anglii, 15 tygodni na liście).

 Po dwóch latach wróciła na stałe do Paryża i nagrała piosenki   Serge’a Gainsbourga L'Anamour i Commence Dire Adieu. Na początku lat 70-tych zaznaczył się zwrot w muzycznych zainteresowaniach Hardy w stronę muzyki ambitniejszej. Zainteresowała się muzyką brazylijską i występowała w duecie z Tuca. Związana z piosenkarzem i kompozytorem   Jacques’em Dutroncem, urodziła w 1973r syna Thomasa Dutronca, który zadebiutował na płycie dwadzieścia lat później. Pod koniec lat 70-tych współpracowała z Jeanem Michelem Jarre’em, z Gabrielem Yaredem i   Michelem Jonaszem. Pisała teksty piosenek dla innych wykonawców. Po sukcesie piosenki Moi Vouloir Toi, poświęciła się nowej pasji - astrologii. Publikowała artykuły i była autorką radiowych programów na ten temat.

Po nagraniu albumu Decalages w 1988r wycofała się z rynku muzycznego. W 1994 Malcolm McLaren zaprosił piosenkarkę do udziału w nagraniu albumu Paris Paris, rok później uczestniczyła w nagraniach zespołu   Blur.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
C'est FAB! EP.	Francoise Hardy	07.1964	5[21]	-	Pye NEP 24 188
Francoise Hardy sings in English	Francoise Hardy	.1964	-	-	Pye NEP 24 192
C'est Francoise	Francoise Hardy	10.1964	18[2]	-	Pye NEP 24 193
Catch A Falling Star/Only Friends (Ton meilleur ami)	Francoise Hardy	.1964	-	-	Pye 7N 15 612
L'amour s'en va/Tous les garcons et les filles	Francoise Hardy	06.1964	36[7]	-	Pye 7N 15 653
Jaloux/Pourtant tu m'aimes	Francoise Hardy	.1964	-	-	Pye 7N 15 696
Et meme/Le temps de l'amour	Francoise Hardy	12.1964	31[5]	-	Pye 7N 15 740
Another Place (La nuit est sur la ville)/Only You Can Do It (Je veux qu'il revienne)	Francoise Hardy	.1965	-	-	Kapp KJB 79
All Over The World (Dans le monde entier)/Another Place (La nuit est sur la ville)	Francoise Hardy	03.1965	16[15]	-	Pye 7N 15 802
Just Call And I'll Be There (Le temps des souvenirs)/You Just Have To Say The Word (Tu n'as qu'un mot a dire)	Francoise Hardy	.1965	-	-	Vogue VRS 7001
However Much (Et meme)/So Many Friends (L'amitie)	Francoise Hardy	01.1965	31[5]	-	Vogue VRS 7004
The Rose (Mon amie la rose)/This Little Heart (Ce petit coeur)	Francoise Hardy	.1966	-	-	Vogue VRS 7010
Je ne suis la pour personne/La maison ou j'ai grandi	Francoise Hardy	.1966	-	-	Vogue VRS 7011
Autumn Rendezvous (Rendez-vous d'automne)/It's My Heart (Tu peux bien)	Francoise Hardy	.1966	-	-	Vogue VRS 7014
Je serai la pour toi/Si c'est ca	Francoise Hardy	.1966	-	-	Vogue VRS 7020
Qui peut dire/Voila	Francoise Hardy	.1966	-	-	Vogue VRS 7025
Les petits garcons/On se quitte toujours	Francoise Hardy	.1967	-	-	Vogue VRS 7026
Now You Want To Be Loved (Des ronds dans l'eau)/Tell Them You're Mine (C'etait charmant)	Francoise Hardy	.1968	-	-	United Artists UP 1208
Loving You/Will You Love Me Tomorrow	Francoise Hardy	.1968	-	-	United Artists UP 2253
Comment te dire adieu/La mer, les etoiles et le vent	Francoise Hardy	.1968	-	-	United Artists UP 35 011
All Because Of You/Times Passing By (Au fil des nuits et des journees)	Francoise Hardy	.1969	-	-	United Artists UP 35 070
Soon Is Slipping Away/The Bells Of Avignon	Francoise Hardy	.1970	-	-	United Artists UP 35 105

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Francoise Hardy	Francoise Hardy	.1964	-	-	Pye NPL 18 094/4 Corners FCS 4208	[w USA jako The Yeh-Yeh Girl From Paris]
In Vogue	Francoise Hardy	.1964	-	-	Pye NPL 18 099/-
Le Meilleur de Francoise Hardy	Francoise Hardy	.1966	-	-	Vogue VRL 3023/-
Francoise Hardy Sings in English	Francoise Hardy	.1966	-	-	Vogue VRL 3025/-
Voila	Francoise Hardy	.1967	-	-	Vogue VRL 3031/-
Francoise Hardy Sings About Love	Francoise Hardy	.1968	-	-	Marble Arch MAL 792/-
Il n'y a pas d'amour heureux	Francoise Hardy	.1968	-	-	United Artists ULP 1191/-
En Anglais	Francoise Hardy	.1968	-	-	United Artists ULP 1207/Reprise RS 6318	[w USA jako Loving]
Francoise Hardy in English	Francoise Hardy	.1969	-	-	Marble Arch MAL 1163/-
One-Nine-Seven-Zero	Francoise Hardy	.1970	-	-	United Artists UAS 29 046/Reprise RS 6397

Charlotte Leslie

Charlotte Leslie , której prawdziwe nazwisko to Rosetta Aiello , alias Rosa Borg lub Catherine Alfa urodzona 18 grudnia 1945 roku w Gabès w Tunezji to francuska piosenkarka.
Jako najmłodsza z dziesięciorga dzieci włoskiej rodziny, spędziła dzieciństwo w Lens i w wieku 13 lat opuściła szkołę, aby pracować w warsztacie odzieżowym. W wieku 19 lat, z piosenką „Le ciel d'Italie” napisaną przez jej ojca, wygrała coroczny konkurs organizowany w jej mieście przez La Voix du Nord i sponsorowaną przez Luciena Morisse'a z wytwórni AZ .

W 1964 roku nagrała swoje dwie pierwsze płyty pod pseudonimem Catherine Alfa: „Tu es pris au piège” i „Tu m'as trahie”, które regularnie pojawiają się w Europe 1 .

Następnie w 1966 roku podpisała kontrakt z Polydor, aby wydać kilka EP-ek pod nowym pseudonimem Charlotte Leslie. Debiutancka Les filles c'est fait pour faire l'amour była prezentowana w kilku rozgłośniach radiowych. Następnie wydała „L'hiver en été” (1967), a następnie „Poupée sans âme” i dużo koncertowała: w całej Francji z Claude François , w Belgii z Adamo i jako headliner w Europie z de l'Est.

Po wydaniu "Mr. Harisson", w 1970 roku, wycofała się z śpiewania, a na początku lat 80-tych podjęła próbę jej krótkiego powrotu pod pseudonimem Rosa Borg (panieńskie nazwisko jej matki), ale bez większego   sukcesu.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Composers
Tu es pris au piège/Tout s’arrange-Ton regard/Comme moi	Charlotte Leslie	.1963	-	-	Disc’AZ EP 945	[written by Goffin - Manou Roblin - Keller]
Tu m’as trahie/Ne joue plus-Toi qui fus le premier/Tout est là	Charlotte Leslie	.1964	-	-	Disc’AZ EP 966	[written by D. Hortis - J. Walter]
Ça m’est égal/Je sais ce que je veux-Les filles c’est fait…(We got a thing that’s in the groove)/La vie d’une fille (Born a woman)	Charlotte Leslie	.1967	-	-	Polydor 27 307	[written by J. Walter - D. Delmin]
L’ennui en robe dorée/L’hiver en été-Ce n’est pas la peine/Quand je vois la mer	Charlotte Leslie	.1967	-	-	Polydor 27 332	-
Ça m’est égal-Les filles c’est fait…(We got a thing that’s in the groove)	Charlotte Leslie	.1967	-	-	Polydor 66 550	[written by J. Walter - D. Delmin]
Poupée sans âme/Allez, tu peux souffrir -Faut-il donc ?/La clef	Charlotte Leslie	.1968	-	-	Polydor 27 345	[written by J. Walter - M. Simille - M. Delancray]
Sur la montagne/Une femme dans un lit-L’air qui disait ’je t’aime’/Le magicien	Charlotte Leslie	.1968	-	-	Barclay 71358	[written by Roger Dumas - J. Walter]
L’enchainée-Ballade aux lilacs blancs	Charlotte Leslie	.1968	-	-	Polydor 66 641	[written by J. Walter - M. Simille - M. Delancray]
Monsieur Harrison	Charlotte Leslie	.1970	-	-	Barclay 61.240	-
On est heureux quand on se quitte-Nous serons mari et femme	Charlotte Leslie	.1971	-	-	Decca	-

Wencke Myhre

Wencke Myhre (ur . 15 lutego 1947 jako Wenche Synnøve Myhre w Oslo -Kjelsås) to norweska piosenkarka pop . Od lat 60-tych z powodzeniem wykonuje hity w języku norweskim, niemieckim, szwedzkim, duńskim i angielskim.


Wencke Myhre miała swój pierwszy publiczny występ w Oslo w 1954 roku z ojcem Kjellem i bratem Reidarem. W 1960 roku zdobyła pierwszą nagrodę na konkursie talentów Chat Noir w Oslo. Następnie otrzymała kontrakt płytowy od kompozytora i producenta Arne Bendiksena na swoje 13. urodziny . Rok później zadebiutowała w telewizji w programie NRK En Runde på Rondo . W 1963 roku zadebiutowała w filmie Elskere (Kochankowie) . Od tego czasu była prawie stale reprezentowana na norweskich listach przebojów . NDR przywiózł ją w 1964 roku na jej pierwszy występ telewizyjny w Niemczech w obecnym Schaubude . W tym samym roku ukazała się jej pierwsza niemiecka płyta Hey, kennt ihr schon meinen Peter? dla Polydor .

Za piosenkę Gi meg en Cowboy til mann , którą Gitte zaśpiewała w 1963 roku, otrzymała swoją pierwszą złotą płytę . W 1964 r. Rozpoczęła się akcja darowizn z nią jako koniem pociągowym, z której dochód został przeznaczony na otwarcie Kliniki Dziecięcej Wencke Myhres w Gazie . Podczas ceremonii otwarcia poznała swojego pierwszego męża, Torbena Friis-Møllera. W 1965 roku wygrała Międzynarodowy Festiwal   Krajów Bałtyckich w Rostocku i zajęła drugie miejsce na renomowanym Festiwalu   w Baden-Baden z tytułem Don't speak about it . To był jej  przełom na niemieckim hitowym rynku. W tym samym roku ukazała się jej pierwsza długogrająca niemieckojęzyczna płyta pod krótkim tytułem Wencke Myhre . Na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym w 1966 roku napisała oficjalną piosenkę Pucharu Świata Vinter og sne (ang. „Winter and Snow”).

Wylansowała kolejne niemieckie przeboje, a w 1968 wzięła udział w Konkursie Piosenki Eurowizji z piosenką Ein Hoch der Liebe (6. miejsce). Pod koniec lat 60-tych była jedną z absolutnie topowych gwiazd i nastoletnich idoli w Niemczech. W latach 1966-1969 otrzymała pięć nagród Bravo Otto (brąz 1966 i 1970, złoto 1967 i 1968, srebro 1969). Była stałym gościem w muzycznych programach niemieckiej telewizji i występowała z Peterem Alexandrem , Udo Jürgensem i wieloma innymi znanymi artystami. W 1970 roku dostała główną rolę w swoim jedynym filmie fabularnym Our Timpanists Go Up In The Air .

Od 1974 roku miała swój pierwszy własny program telewizyjny Das ist Meine Welt z książkami Hansa Hubbertena w ZDF , w którym podróżowała do innych krajów z akompaniamentem muzycznym. 29 stycznia 1976 r. Osiągnęła w swoim programie oglądalność 54 procent. W 1977 roku otrzymała Złotą Kamerę jako najpopularniejsza kobieca gwiazda show.


Od 2004 do końca 2007 roku występowała z dwoma innymi skandynawskimi gwiazdami muzyki pop Gitte Hænning i Siw Malmkvist w programie Gitte, Wencke, Siw - Die Show . Po tygodniach występów w namiocie teatralnym „Tipi am Kanzleramt” w Berlinie, odbyła się ogólnokrajowa trasa koncertowa, podczas której popularni w Niemczech od lat 60-tych piosenkarze mogli pokazać niemieckiej publiczności nie tylko kilka starych przebojów, ale także ich raczej nieznane muzyczne strony. Spektakl był grany ponad 500 razy w Niemczech, Austrii i Szwajcarii.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Ger	Aut	Wytwórnia [Ger]	Komentarz
Ja, ich weiß, wen ich will	Wencke Myhre	.1964	49[9]	-	Polydor 52 380	[written by Kurt Hertha,Karl Götz]
Sprich nicht drüber	Wencke Myhre	.1965	5[16]	-	Polydor 52 530	[written by Rudi van der Dovenmühle,Nils Nobach]
Weißes Tuch im blauen Jackett	Wencke Myhre	.1966	26[9]	-	Polydor 52 656	[written by Rudi van der Dovenmühle]
Beiß nicht gleich in jeden Apfel	Wencke Myhre	.1966	6[13]	8[8]	Polydor 52 693	[written by Hans Blum,Werner Raschek]
Wer hat ihn geseh’n?	Wencke Myhre	.1966	34[9]	-	Polydor 52 746	[written by Hans Blum]
Komm allein	Wencke Myhre	.1967	9[21]	3[16]	Polydor 52 850	[written by Joachim Relin,Peter Moesser]
Ein Hoch der Liebe	Wencke Myhre	.1968	18[9]	17[5]	Polydor 53 013	[written by Horst Jankowski,Carl J. Schäuble]
Flower-Power-Kleid	Wencke Myhre	.1968	17[10]	16[8]	Polydor 59 242	[written by Christian Bruhn,Georg Buschor]
Die Liebe im allgemeinen	Wencke Myhre	.1968	30[9]	-	Polydor 53 084	[written by Horst Heinz Henning,Max Mainzel,Kay Farmer]
Er steht im Tor	Wencke Myhre	.1969	4[20]	3[12]	Polydor 53 129	[written by Hans Bradtke,Peter Zeeden]
Abendstunde hat Gold im Munde	Wencke Myhre	.1969	36[3]	-	Polydor 53 158	[written by Bobby Schmidt,Hans Bradtke]
Wo hast du denn die schönen blauen Augen her	Wencke Myhre	.1970	-	14[4]	Polydor 2041 014	[written by Christian Bruhn,Hans Bradtke]
Er hat ein knallrotes Gummiboot	Wencke Myhre	.1970	21[11]	16[8]	Polydor 2041 055	[written by Bobby Schmidt,Hans Bradtke]
Der Mann auf dem Zehnmarkschein	Wencke Myhre	.1971	41[3]	-	Polydor 2041 115	[written by Hans Blum,Fred Weyrich]
Das wär John nie passiert	Wencke Myhre	.1976	44[3]	-	Polydor 2041 712	[written by Gunter Gabriel]
Eine Mark für Charly	Wencke Myhre	.1977	28[17]	9[8]	Ariola 17 799 AT	[written by Palito Ortega,Lalo Fransen,Stephan Pade]
Laß mein Knie, Joe	Wencke Myhre	.1978	16[12]	-	Ariola 11 955 AT	[written by Steve Wolfe,Wolfgang Hofer,Ronnie Scott]

Wanderléa

Wanderléa Charlup Boere Salim ( Governador Valadares , 5 czerwca od 1946 roku ) jest piosenkarką , autorką tekstów , aktorka   z pochodzenia Libanka .
Zasłynęła podczas ruchu Jovem Guarda , odnosząc sukcesy wraz z przyjaciółmi Roberto Carlosem i Erasmo Carlosem w  programie telewizyjnym . Pracowała jako główna aktorka w brazylijskim filmie „Juventude e Ternura” ( 1968 ) w reżyserii Aurélio Teixeiry , a także u boku Roberto i Erasmo w filmie Roberto Carlos e o Diamante Cor-de-rosa (1970) Roberta Fariasa  .


Wanderléa, potomkini Libańczyków , urodzona w Santo Antônio do Pontal , w dystrykcie Governador Valadares  , spędziła dzieciństwo w Lavras, a później przeniósł się do Rio de Janeiro w wieku dziewięciu lat wraz z rodziną, składającą się z rodziców i wielu braci. , żeby spróbować lepszego życia, nawet nie podejrzewając, że zostanie jedną z najważniejszych brazylijskich piosenkarek.

W wieku dziesięciu lat wygrała konkursy radiowe i wydała swoje pierwsze nagrania w 1962 roku . W następnym roku pierwszy longplay „Wanderléa” został wydany przez Discos CBS , wówczas spółkę zależną Columbia Records . W wytwórni poznaje Roberto Carlosa ,z który spotykała się przez krótki czas, i Erasmo Carlosa , którzy w sierpniu 1965 r. zaczynają prezentować program Jovem Guarda w TV Record of São Paulo . Nadawany w niedzielne popołudnia program miał jedną z największych widowni w tamtych czasach i zapoczątkował karierę kilku artystów. Wanderléa i Celly Campelo byli pierwszymi brazylijskimi gwiazdami rocka. Brała udział w filmach wraz z Roberto Carlosem, a po zakończeniu Jovema Guardy kontynuowała karierę piosenkarki pop. Obecnie wykonuje swoje największe przeboje, takie jak „Pare o Casamento” (autorstwa Luísa Kellera), „Ternura” ( Rossini Pinto ) i „Prova de Fogo” (Erasmo Carlos).

W wieku piętnastu lat śpiewała w nocnych klubach, a ponieważ była nieletnia, zwróciła się do sądu dla nieletnich i rodziców o zgodę na podpis. Jej ojciec początkowo nie akceptował kariery córki, ale z czasem zrozumiał, że młoda kobieta ma wielkie talenty muzyczne.

Wielki sukces Wanderléi, „Te Amo”, znalazł się na krajowych ścieżkach dźwiękowych telenoweli Caras & Bocas oraz Guerra dos Sexos (remake) Rede Globo . Ta sama piosenka weszła już na ścieżkę dźwiękową telenoweli z lat 90-tych Pedra Sobre Pedra . Dzięki tej piosence Wanderléa po raz kolejny została wyróżniona w mediach.

The Lovers

The Lovers to francuski zespół electro / neo-burlesque z siedzibą w Sheffield, składający się z pary Freda de Freda i Marion Benoist. Ich muzyka jest zazwyczaj optymistyczna i satyryczna w stosunku do francuskich stereotypów, z piosenkami o tematyce kulinarnej i seksualnej.
Benoist jest byłym króliczkiem , który pracował z producentami takimi jak Nellee Hooper i napisała piosenkę „Wonderland”, a numer dwa hit dla  Roisin Murphy z duetu Moloko na liście przebojów tanecznych. Fred pracował wcześniej dla studia FON w Sheffield . Para zaczęła pracować nad muzyką po spotkaniu Jarvisa Cockera , który napisał dla nich piosenki „La Degustation”, „Fred de Fred” i „Basque Country”, które później znalazły się na ich debiutanckim albumie The Lovers , wyprodukowany przez Deana Honera i Parrota z grupy All Seeing I , Kevina Bacona i Jona Quarmby (Finley Quaye, Pretenders etc ...), Leigha Devlina i Robina Downe.

The Lovers byli na czele ruchu Neo-Burlesque / Gypsy Madness, często grając z Lost Vagueness . Współpracują w przeszłości z Richardem Hawley'em ,   frontmanem   Kings Have Long Arms Adrianem Flanaganem, Afterflife i Budnubacem. Na scenie towarzyszą im gitarzysta Bryan Day i perkusista Marc Hoad z Pink Grease .

Ich drugi album Pardon My French został wyprodukowany i zmiksowany w Austin w Teksasie przez Gabe'a Rhodesa i Joe Gracey'a.

Nagrania zespołu były wykorzystywane w wielu reklamach; „La Le” wykorzystano w reklamie McDonalda, „Crik Crak” w wielu innych, w tym Robinsons Fruit Juice i „French Kiss” na ścieżce dźwiękowej serialu BBC Sugar Rush .

Sydne Rome

Sydne Rome to  amerykańska aktorka urodzona 17 marca 1951w Akron ( Ohio ).

Córka biznesmena z Ohio , Sydne Rome, przeniosła się do Europy pod koniec lat sześćdziesiątych . Zagrała swoją pierwszą rolę w kinie w brytyjskim filmie Some Girls Do (1969), a następnie regularnie pracowała w kinie włoskim . W 1972 roku zagrała główną rolę w filmie Quoi ? w reżyserii Romana Polańskiego z Marcello Mastroiannim . Dwa lata później zagrała z Alainem Delonem gwiazdą francuskiego filmu w La Race des seigneurs . Występuje także w niemieckich filmach i filmach telewizyjnych.

W latach 80-tych współtworzyła modę aerobiku , nagrywając różne tego typu filmy. W 1983 roku otworzyła również salę aerobiku w Berlinie . Jednocześnie występowała jako piosenkarka, a w 1980 roku nagrała w języku włoskim singiel Angelo prepotente , który istnieje również w wersji angielskiej i niemieckiej.

Sydne Rome była krótko towarzyszką biznesmena Herve Handjiana.

Sydne Rome miała romans z piosenkarzem Gérardem Lenormanem . To ten ostatni ujawnił to 30 lat później w telewizji.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Hisz]	Composers
La fin du film-Dans mon corazon	Sydne Rome	.1976	-	-	Polydor 2056 544	[written by Boris Bergman - François Bernheim]
For you-Barefoot Blues	Sydne Rome	.1980	-	-	Carrère 49651	[written by G. Sims - C. Mattone]

Stone

Francuska piosenkarka Stone jest najlepiej znana jako połowa tandetnego duetu męża i żony z lat 70-tych Stone et Charden, ale swój najlepszy materiał nagrała jakomop- mademoiselle  w połowie lat 60-tych.

Urodziła się jako Annie Gautrat 31 lipca 1947 roku w Paryżu. Jako nastolatka zaczęła pracować w sklepie obuwniczym, a wieczory spędzać w nocnym klubie Bus Palladium. Tam przyjaciele nadali jej przydomek Petite Stone, ponieważ uważali, że jej włosy przypominające hełm sprawiają, że wygląda jak gitarzysta Rolling Stones Brian Jones.
W 1966 roku została wybrana Miss Beatnik przez jury, w skład którego wchodził urodzony w Wietnamie piosenkarz i autor tekstów Éric Charden. Para ostatecznie pobrała się. W międzyczasie jej wygrana zaoferowała jej podróż do Londynu, aby pomóc wybrać jej brytyjskiego odpowiednika.
Podkreślając jej rozgłos, wytwórnia Polydor zaproponowała jej kontrakt nagraniowy, a ona przyjęła Stone jako pseudonim sceniczny.

Jej pierwsza EP-ka została wydana jeszcze tego samego roku. Prowadziła ją Le jour la nuit , wersją The Beatles „You won’t see me” i pozostaje jednym z jej najlepszych nagrań, choć nie wzbudzało wtedy zbytniej uwagi. Dwa z utworów na EP - C'est ma vie  i J'aurai raison  - zostały napisane przez Chardena.
Stone zwrócił się do The Beach Boys jako źródła jej kontynuacji kariery, Fille ou garçon , przeróbki Sloop John B amerykańskiej grupy, która została wydana na EP Problèmes. Jednak Sylvie Vartan , panująca królowa francuskiego yé-yé, również wydała wersję tej piosenki (zatytułowaną Mister John B).

Charden dostarczył Notre génération  na płytkę, choć piosenka nie mogła odbiegać od tak samo zatytułowanego hitu brytyjskiej grupy The Who.
Dalsza propozycja , Pour une fille c'est autre, napisana przez Chardena i jego częstego współpracownika, Monty'ego, była doskonałą propozycją. Para stała się głównymi autorami Stone  w kolejnych nagraniach.

Wydany pod koniec 1966 r. EP-ka zniknęła jednak bez śladu. Z biegiem czasu, znakomity Garde ton sang froid  (piosenka  w stylu The Troggs „I can't control myself”), również zawarty na płycie, stał się ulubieńcem fanów femme pop.

Stone poradziła sobie lepiej ze swoim czwartym wydawnictwem, Baby Stone . Utwór tytułowy wyjaśniał, w jaki sposób piosenkarka zasłużyła na przydomek sceniczny i była kolejną kompozycją Charden-Monty. EP-ka znalazła się na pierwszej dwudziestce w lutym 1967 roku. Perdue dans un couloir  i L’antiquité  również dowiodło, że to najważniejsze wydarzenie.

Podobnie jak w przypadku wielu jej współczesnych, nagrania Stone'a często pozostawiły słuchaczy w konkluzji, że jej brzmienie jest nienajlepsze. Być może nie bardziej niż jej następna EP-ka Vive la France . W szczególności nieco komiksowy utwór prowadzący zyskał znaczną popularność i dał piosenkarce największy sukces lat sześćdziesiątych.
Wydanie dało wskazówkę co do przyszłego kierunku jej kariery, ale jest godne uwagi ze względu na dwa inne utwory, Buffalo Bill , napisane przez Serge'a Gainsbourga i psychodeliczny klejnot Le nénuphar  autorstwa Érica Chardena, Franka Thomasa i Jean-Michela Rivata. . Wydanie znalazło się w pierwszej dziesiątce w kwietniu tego roku.
Jednak kontynuowanie jej sukcesu okazało się trudne.

Ani  EP-ka z 1968r Je reviens chez moi, ani singiel Mon polochon nie  sprzedawały się w dużych ilościach. Podobnie, Bonjour la vie z 1969 roku  i album właśnie tak zatytułowany również nie zmieniły tego.

Konkurs piosenki Eurowizji z lat 70-tych dał piosenkarce szansę na powrót. Zainteresowanie konkursem było duże, biorąc pod uwagę, że Frida Boccara wygrała dla Francji w poprzednim roku (remisując o pierwsze miejsce z trzema innymi piosenkarzami, w tym brytyjską Lulu ). Jednak wejście Stone  do krajowych selekcji było wyraźnie poniżej standardu Goût, j'ai du gout , któremu nie udało się dotrzeć nawet do ćwierćfinału.

Jej brak sukcesu oznaczał koniec solowej kariery Stone. W swoim następnym wydawnictwie, Le seul bébé qui ne pleure pas z 1971 roku, połączyła siły z Chardenem, już od kilku lat jej mężem.
Jako duet Stone i Charden nagrali wiele tandetnych hitów do połowy dekady. W tym okresie Charden kontynuował karierę solową, a w 1976 roku Stone również odniosła sukces solowy, wydając Nos jeunes ans .
Potem nastąpiły kolejne 45-ki, w tym J'ai un bien gros chagrin d'amour  i Ask the disc 'jockey , ale piosenkarka nie mogła odzyskać sukcesu, jaki odniosła ze swoim mężem.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

UK

Wytwórnia [Fra]

Composers

EP's

Le jour, la nuit "You Won’t See Me"/Seul "Norwegian Wood" -C’est ma vie/J’aurai raison

Stone

04.1966

58[5]

-

Polydor 27 250

(written by John Lennon - Paul McCartney - Bryan Mu)

Problèmes (problems)/Fille ou garçon -Notre génération/Les framboises

Stone

05.1966

A2:71[19];B1:51[17]

-

Polydor 27 266

(A2:written by Brian Wilson - arrangements Bryan Mu)(B1:written by Eric Charden)

Vive la France/Buffalo Bill-Auguste le chat/Le nénuphar

Stone

06.1966

19[20]

-

Polydor 27 319

(written by Éric Charden - Frank Thomas / Jean-Michel Rivat)

Pour une fille, c’est différent/Garde ton sang-froid-Je marche/La musique

Stone

10.1966

61[7]

-

Polydor 27 279

(written by Éric Charden / Éric Charden - Monty)

Baby Stone/Perdue dans un couloir-L’antiquité/Pluie et cristal

Stone

01.1967

A1:55[17];B1:91[3]

-

Polydor 27 301

(A1:written by Eric Charden - Monty)(B1:written by Eric Charden)

La complainte des enfants/Mon polochon

Stone

06.1968

B:57[5]

-

Machine Music / Polydor 66 618

(written by Frédéric Botton)

Bonjour la vie/Monsieur Julien

Stone

03.1969

98[1]

-

Polydor 66 684

(written by Eric Charden - Gérard Bourgeois & Jean-Max Rivière)

Le seul bébé qui ne pleure pas (avec Éric Charden)-Le roi de la lune

Stone & Éric Charden

04.1971

30[10]

-

AMI Records / Discodis 86 001

(written by Frank Thomas - Jean-Michel Rivat / Éric Charden)

L’Avventura-La musique du camionneur

Stone & Éric Charden

09.1971

1[4][33]

-

Bellaphon BF 18 069

(written by Éric Charden - Frank Thomas - Jean-Michel Rivat)

Il y a du soleil sur la France-L’amour sans clair de lune

Stone & Éric Charden

03.1972

3[26]

-

AMI Records / Discodis 87 004

(written by Éric Charden - Frank Thomas - Jean-Michel Rivat)

Laisse aller la musique-J. S. Bach populaire

Stone & Éric Charden

08.1972

1[2][22]

-

AMI Records / Discodis 88 004

(written by Éric Charden - Frank Thomas - Jean-Michel Rivat)

Le prix des allumettes-Yamaha

Stone & Éric Charden

12.1972

1[2][20]

-

AMI Records / Discodis 89 004

(written by Éric Charden - Yves Dessca)

Made in Normandie-Fais doucement

Stone & Éric Charden

03.1973

1[1][22]

-

AMI Records / Discodis 90 004

(written by Éric Charden - Frank Thomas - Jean-Michel Rivat)

La suite de ma vie/Président

Stone & Éric Charden

08.1973

4[18]

-

AMI Records / Discodis 91 004

(written by Éric Charden - Frank Thomas - Jean-Michel Rivat)

L’amour, pas la charité-On s’habitue

Stone & Éric Charden

11.1973

8[14]

-

AMI Records / Discodis 92 004

(written by Éric Charden - Frank Thomas - Jean-Michel Rivat)

Et maintenant si on dansait-Quand l’amour joue du violon

Stone & Éric Charden

02.1974

12[15]

-

AMI Records / Discodis 94 004

(written by Éric Charden - Frank Thomas - Jean-Michel Rivat)

La machine-Tue-nous avec des fleurs

Stone & Éric Charden

05.1974

8[13]

-

AMI Records / Discodis 95 004

(written by Yves Dessca - Éric Charden)

Comme le meunier fait son pain-Toi, la maison

Stone & Éric Charden

01.1975

8[13]

-

Discodis 80 012

(written by Guy Bontempelli / Éric Charden - Jean-Claude Petit)

Stone, come back Stone -C’est si haut

Stone & Éric Charden

06.1976

41[5]

-

Charles Talar/ Sonopresse CT 46 220

(written by Jean-Michel Rivat - Éric Charden)

Tous les avions sont des oiseaux-Travelling man - Eric Charden

Stone & Éric Charden

05.1978

45[11]

-

Charles Talar/Discodis 80.028

(written by Éric Charden - Didier Barbelivien / Éric Charden)

Mon père qui chantait-John & Mary

Stone & Éric Charden

06.1983

69[15]

-

Carrère / MDM 13.175

(written by Pierre Delanoë - Didier Barbelivien / Éric Charden)