Dr Dre

Dr Dre, właśc. Andre Young (ur. 18.02.1965, Compton, Kalifornia, USA). Wybitny producent, który może poszczycić się dokonaniem - aż dwukrotnie - całkowitej zmiany brzmienia hip-hopu.
Andre Young urodził się 18 lutego 1965 roku w Compton, na przedmieściach Los Angeles. Już jako nastolatek mocno interesował się muzyką. Kariera artysty zaczęta się od didżejowania w tanecznym klubie Eve After Dark z Miasta Aniołów. Wspólnie z kolegami, o pseudonimach DJ Yella i Cli-N-Tel, często wykorzystywali znajdujące się w klubie czterościeżkowe studio nagraniowe, traktując możliwość amatorskiego nagrywania, jako rekompensatę słabych zarobków. Podstawą działalności twórczej Dre'a była wówczas produkcja, lecz często pojawiał się także na mikrofonie. Efekty pracy młodych artystów można było już niebawem usłyszeć w twórczości - The World Class Wreckin' Cru, didżejskiej grupy założonej wspólnie z właścicielem klubu Eve - Alonzo Williamsem.
Na przełomie lat 84/85 Dr. Dre stał się oficjalnym producentem zespołu i miał spory wkład w stworzenie kilku hitów, jak "Surgery", "Juice" i "He's Bionic". Brzmienie tych kawałków, stanowiące wypadkową elektro i oldschoolowego rapu, w połowie lat 80-tych bardzo przypadło do gustu słuchaczom na Zachodnim Wybrzeżu.

Yella i Dre podjęli także współpracę z Ice Cubem, młodym raperem współpracującym z World Class Wreckin' Cru. Wkrótce trójka poznała się z Eazy-E, byłym dilerem, właścicielem wytwórni płytowej Ruthless Records. Wspólne kawałki Dre'a i Cube'a przypadły do gustu wydawcy, który w 1986 postanowił zatożyć z chłopakami nowy zespół - N.W.A. (Niggaz With Attitude). Skład grupy niebawem zostat poszerzony o raperów The D.O.C., MC Rena i Arabian Prince'a, a pierwsza ptytka "N.W.A. & The Posse" ukazała się nakładem Ruthless już w 1987. W dużej części imprezowy album był dopiero wprowadzeniem do rewolucji, która nastąpiła w 1988 wraz z wydaniem drugiego krążka.
 
"Straight Out The Compton" stał się w ciągu kilku tygodni najbardziej znaną płytą w Stanach, pomimo zerowej promocji w mediach. Album, który dał początek dominacji gangsta rapu, zawdzięczał sukces nie tylko agresywnym i brutalnym tekstom raperów, ale także ostrym podkładom stworzonym przez Dr. Dre. Beatmaker odszedł od funkującego brzmienia starej szkoły, na rzecz brudnych, nieraz wręcz chaotycznych kolaży dźwiękowych, kładąc kamień milowy pod hiphopową produkcję w następnych latach.

Andre potwierdził swoją klasę twórcy beatów na kolejnych wydawnictwach grupy: EP-ce "100 Miles And Runnin'" (1990) i drugim albumie "EfiWZaggin" (czyt. Niggaz 4 Life, 1991). Na przełomie lat 80. i 90-tych wyprodukował także część albumu żeńskiej grupy JJ Fads oraz płytę śpiewającej MichelMe, która została później żoną artysty. Dre odpowiedzialny jest także za brzmienie klasycznych dla gatunku gangsta rapu debiutów Above The Law ("Livin' Like Hustlers") i The D.O.C ("No One Can Do It Better"). Ostatecznie, spośród ośmiu albumów wyprodukowanych przez twórcę do 1991 dla Ruthless, siedem osiągnęło nakład platynowy, a jeden złoty.

Komercyjne sukcesy produkcji Dre'a nie szły w parze z pieniędzmi, jakie otrzymywał od wytwórni Eazy'ego. W efekcie w roku 1991, w momencie wielkiej popularności N.W.A., postanowił pójść w ślady Ice Cube'a i opuścił zespół. Pierwszym nagraniem stworzonym poza Ruthless byt numer "Deep Cover" (1992) ze ścieżki dźwiękowej do filmu o tym samym tytule. W kawałku, gościnnie pojawił się Snoop Dogg, debiutujący raper, którego Dre poznał poprzez swojego kuzyna Warrena G. Spory sukces komercyjny utworu pomógł zgromadzić artyście kapitał na założenie własnej wytwórni. Wspólnikiem w interesie został niesławny Suge Knight - gangster i były wydawca Vanilla Ice'a. Nowoutworzony label, nazwany Death Row Records, w latach 1992-1996 był najważniejszą hiphopową wytwórnią na świecie.

Odejście Dre'a z Ruthless nie przebiegło bezproblemowo, jako że twórcę łączył z firmą wydawniczą kontrakt, na którego zerwanie nie godzili się ani Eazy-E, ani prawnik labelu Jeny Haller. Legenda mówi, że dopiero bezpośrednia interwencja Suge'a, który zastraszył bronią palną właściciela Ruthless w biurze firmy, umożliwiła przejście Doktora do Death Row. Zmiana wytwórni przez Dre'a okazała się jednym z bardziej przełomowych momentów w historii hip-hopu.

Oswobodzony Andre Young udał się do studia nagraniowego z głową pełną pomysłów i z gośćmi, którzy w następnych kilku latach byli najważniejszymi postaciami kalifornijskiej sceny. Debiutancki solowy album "The Chronic" ukazał się 15 grudnia 1992 i w ciągu kilku dni zdobył uznanie całego Zachodniego Wybrzeża. Następnie przyszedł czas na euforystyczną reakcję reszty świata, który zakupił krążek Dre'a w multiplatynowym nakładzie - łącznie ponad 5 milionów sztuk. Na prekursorskim krążku po raz pierwszy w pełni zaprezentowało się brzmienie G-funk (gangsta funk), na które składały się: liczne sample z muzycznego dziedzictwa stylu P-funk, bujający gruby bas, piszczące dźwięki syntezatorów oraz nakazujące kiwać głową bębny. Chociaż Dre rymował prawie we wszystkich kawałkach, to jednak nie za sprawą prostych i powolnych rymów Doktora, lecz stworzonego przez producenta klimatu muzycznego dokonał się prawdziwy przełom.

Krytycy dopatrują się sukcesu "Chronic" także w tematyce tekstów, rapowanych na albumie przede wszystkim przez Dre'a oraz Snopa. Młody podopieczny, będący już nadworną gwiazdą Death Row, prezentował niewątpliwie wyższy rymów niż Doktor. Wielkie hity: "Nuthin' But A G Thang" (uznany przez "Spin Magazine" za najważniejsze nagranie lat 90-tych) i "Let Me Ride", zawierały opisy kalifornijskiej "idylli". Poruszanie się po ulicach Los Angeles cadillacami, odwiedzanie pikników barbeque, granie w kości na rogu i wypalanie w spokoju ducha, kolejnych gramów marihuany to stałe elementy życia bardzo wielu młodych Kalifornijczyków. Nie dziwi więc, że szczególne połączenie warstwy brzmieniowej i lirycznej na debiucie tak bardzo przypadło do gustu publiczności z rejonów Los Angeles. Perfekcyjna kombinacja urzekła także krytyków - w roku 1993 Dr. Dre został wyróżniony Nagrodą Grammy w kategorii "Najlepsze nagranie rap" za "Let Me Ride".
Young, oprócz talentu do dobierania sampli i tworzenia nowego brzmienia, zawsze przejawiał smykałkę do biznesu. Na debiutancki album zaprosił takich raperów, jak The D.O.C, Daz Dillinger (a.k.a. Dat Nigga Daz) Kurupt i RBX; następnie, w kolejnych latach istotnie przyczynił się do rozpoczęcia solowych karier tych gangsta raperów, czy to produkując w całości ich debiutanckie ptyty (np. "Doggystyle" Snoopa z 1993), czy też jedynie wydając je w Death Row Records. Zainicjowane na debiucie brzmienie G-funk dominowało na zachodniej scenie przez najbliższe kilka lat i zupetnie zdetronizowało Nowy Jork na hiphopowej mapie Ameryki.

W kolejnych sezonach Dr. Dre odgrywał ważną rolę w wytwórni Death Row, mimo że produkował coraz mniej beatów. Miał swój udział m.in. w stworzeniu brzmienia ścieżek dźwiękowych do filmów "Poetic Justice - Film O Miłości" (reż. John Singleton, 1993) oraz "Nad obręczą" (reż. Jeff Pollack, 1994) i wyreżyserowanego przez siebie "Murder Was The Case" (1994). Wielki sukces komercyjny osiągnęły wyprodukowane przez Younga kawałki "Regulate" Warrena G i singiel "Keep Their Heads Ringin'", promujący znany film "Piątek" (reż. F. Gary Gray, 1995). Doktor przyczynił się również do stworzenia legendy 2Paca, nagrywając ze świętej pamięci raperem przebój "Califomia Love".
Utwór został największym hitem na "All Eyez On Me" (1995), ostatnim przedśmiertnym albumie Shakura. W tym okresie zakończył się także konflikt z Ice Cubem, co dwójka dawnych kompanów z N.W.A. przypieczętowała nagraniem świetnie przyjętego singla "Natural Born Killaz".

Wielki sukces Dre'a postanowili szybko wykorzystać byli wydawcy, wypuszczając płyty z dawnymi nagraniami rapującego producenta. W 1994 ukazała się "Concrete Roots", a dwa lata później "First Round Knock Out". Zebrane na nich numery stanowiły pożywkę jedynie dla najwierniejszych fanów, gdyż materiał z pierwszych lat twórczości znacznie różnił się od brzmienia, które wyniosło Dre'a na szczyty.

Komercyjny sukces "Chronic", "Doggystyle" (debiut Snoopa kupiło siedem milionów osób) i innych produkcji szedł w parze z różnymi konfliktami, rozpętanymi wokół osoby Andre. Otwarty byt spór z byłym wydawcą i kolegą z zespołu; Eazy'emu zadedykowane zostało kilka linijek z "Fuck Wit Dre Day", zaś ten odpłacił się jadowitymi kawałkami "Muthaphukkin' Gs" i nawet całą EP-ką "It's On (Dr. Dre) 187um Killa" (1993). Konflikt udało się załagodzić dopiero na kilka tygodni przed śmiercią Eazy-E w 1995 roku.

Dre był uwikłany również w problemy znaczniej poważniejsze od mikrofonowych potyczek. W 1991 r. artyście została wytoczona sprawa na kilkadziesiąt milionów dolarów za rzekome brutalne popchnięcie na ścianę dziennikarki telewizyjnej Dee Barnes. Rok później Younga oskarżono o uderzenie policjanta podczas hotelowej bójki w Nowym Orleanie i pobicie ze złamaniem szczęki innego rapowego producenta. W efekcie, za naruszenie okresu warunkowego zwolnienia, Dr. Dre w 1995 roku spędził ponad pięć miesięcy w więzieniu Pasadena City niedaleko Los Angeles.

Po odbyciu wyroku Andre szykował się do dokonania kolejnej przełomowej zmiany - tym razem chodziło o opuszczenie Death Row. Producentowi nie odpowiadało wcielanie przez Suge'a realiów gangsta rapu w rzeczywistość i postanowił założyć własną wytwórnię. Odejście Doktora z labelu było jednym z trzech głównych czynników, obok śmierci 2paca i wyroku skazującego Knighta na więzienie, które w ciągu kilku lat przyczyniły się do pogrzebania legendy Death Row Records.

Już w 1996 roku Dr. Dre podpisał kontrakty z osiemnastoma nowymi wykonawcami w świeżo założonej - Aftermath Entertainment. Dysponując wielkim budżetem, zbudował w domu w Malibu profesjonalne studio, w którym już pod koniec roku nagrał pierwszą płytę. Składanka prezentująca nowy skład labela, "Dr. Dre Presents The Aftermath.", była produkcją w połowie hiphopową, w połowie R&B.; Płyta sprzedała się znacznie gorzej od klasycznej "Chronic", pomimo uzyskania statusu przeboju przez singiel "Been There Done That", Osiągnięty został natomiast inny cel - Dr.

Dre otworzył sobie furtkę do dalszych działań na polu wydawniczo-producenckim. Na albumie umieścił utwór "East Coast/ West Coast Killaz", wspólne dzieło reprezentantów wybrzeży - wschodniego ( KRS-§Dne, Nas) i zachodniego (B-Real z Cypress Hill, RBX). Był to jeden z pierwszych ważnych kroków, prowadzących do załagodzenia odwiecznego konfliktu.

Kolejne działania w tym kierunku również należały do Dre'a, który wyprodukował singiel "Nas Is Corning" na drugiej płycie Nasa "It Was Written" z 1996 r. Roztaczanie wpływów producenta na Nowy Jork stało się bardziej odczuwalne wraz z wydaniem albumu supergrupy The Firm (1997), nad którego brzmieniem uważnie czuwał. Gwiazdorski skład Firmy ( AZ, Nas, Foxy Brown i Nature) nie wykreował jednak hitów, a o całym przedsięwzięciu błyskawicznie zapomniano.

Przez kolejne dwa lata Dr. Dre w milczeniu pracował nad kolejną muzyczną rewolucją. Długą ciszę przerwało jedynie nagranie w 1998 r. kawałka "Zoom" z LL Cool J'em. W 1999 roku świat dowiedział się, na czym Andre Young był tak intensywnie skupiony. Premierę wówczas miały single "Hi! My Name Is..." i "Guilty Conscience" debiutującego Eminema. Pierwszy album białego rapera, "Slim Shady LP", został w dużej części wyprodukowany przez Dre'a. Minimalistyczne przebojowe brzmienie beatów pomogło osiągnąć efekty w postaci "Platynowej Płyty" w pierwszych dniach sprzedaży oraz uzyskania przez debiutanta międzynarodowego rozgłosu. Kolejne krążki skandalizującego Slima sprzedawały się jeszcze lepiej. Sam Marshall Mathers pobierał intensywnie nauki tworzenia beatów, dzięki czemu udział Dre'a na kolejnych solowych albumach nowego podopiecznego był coraz mniejszy. Utalentowana dwójka raperów/ producentów stworzyła duet, który wspólnie odpowiedzialny był za wyprodukowanie największej ilości hitów w ciągu kolejnych pięciu lat.

Po wydaniu debiutu Eminema coraz więcej mówiło się o następcy "Chronic", czyli kolejnym solowym albumie Younga. Ostatecznie krążek "Chronic 2001" ukazał się pod koniec 1999 roku. Dre wyprodukował całość materiału i rapował w każdym z ponad dwudziestu kawałków umieszczonych na płycie. Przedstawił także nowe brzmienie - zdecydowanie bardziej oszczędne w samplach, charakteryzujące się głęboką linią basu oraz wyraźnymi partiami pianina i instrumentów strunowych oraz smyczkowych. Imponująco przedstawiała się lista gości - znaleźli się na niej zarówno przedstawiciele starej gwardii zachodniej ( Nate Dogg,Kurupt, R8X, Snoop), raperzy z równie wielkim doświadczeniem ( Redman, Sticky Fingaz z Onyx, Xzibit) oraz reprezentanci młodej ligi - Eminem, Devin The Dude, Hittman, Knoc-Tum'al, Royce Da 5'9". Rekordowe wyniki sprzedaży (sześciokrotna platyna) sugerowały, że sequel przeskoczył poprzeczkę, wysoko ustawioną przez klasyk z 1992. Także według wielu dziennikarzy, płyta "Chronic 2001" nie ustępowała pierwowzorowi. Olbrzymi sukces singli nagranych ze Snoopem ("Still DRE", "The Next Episode") i Eminemem ("What's The Difference", "Forget About Dre") zwrócił ponownie uwagę całego świata na zdolnego producenta z Los Angeles.

W roku 2000 Andre po raz drugi zdobył Nagrodę Grammy, tym razem były to aż trzy statuetki: w kategoriach "Najlepszy producent", "Najlepsze nagranie rap" ("Forget About Dre") i "Najlepszy album rap" ("Marshall Mathers LP" Eminema).

Wytwórnia Aftermath stała się na początku XX wieku kopalnią hiphopowych hitów. Przebojowe brzmienie beatów Younga pomogło zdobyć status wielkich przebojów m.in. singlom "Get Me Blow Your Mind" Eve i Gwen Stefani, "Family Affair" Mary J. Blige, "Who's That Girl" Eve i "Break Your Neck" Busta Rhymes. W 2001 roku Aftermath wydała ścieżkę dźwiękową do filmu "Hiphopowa myjnia", której największym przebojem był numer "Bad Intentions" Knoc-Turn'ala. Dodatkowo, Dr. Dre ze Snoopem zagrali główne role w filmie.

Filmowa kariera producenta sięga korzeniami roku 1996, kiedy wystąpił w reżyserowanym przez siebie filmie "Set It Off" ("Desperatki"). Dre następnie pojawił się w "Dniu Próby" (reż. Antoine Fuqua, 2001). Artysta traktuje występowanie w kinie jako hobby, pozostając skupionym na działalności wydawniczej i producenckiej.

Ostatnimi wielkimi odkryciami Andre są byli dilerzy 50 Cent i The Game. Wyprodukowany przez Dre'a kawałek "In Da Club" był jednym z największych hitów 2002 i sprawił, że debiut 50 Centa "Get Rich Or Die Tryin'" osiągnął niesamowity sukces komercyjny, sprzedając się w pierwszym tygodniu w oszałamiającej liczbie ponad 850 tys. egzemplarzy. Obecnie nad karierą rapera z G Unit Dre czuwa wspólnie z Eminemem, a cała trójka należy do najpopularniejszych osób w hiphopowej branży. Andre odpowiada w dużej mierze za olbrzymi sukces wydanego w Aftermath debiutu The Game "The Documentary", który ujrzał światło dzienne na początku 2005 r.

Premiera kolejnego solowego projekt Dre'a - "Detox" - jest odwlekana od 2003 r, głównie ze względu na pracę producenta nad beatami innych artystów z wytwórni Aftermath. Obecnie w wytwórni nagrywają także Eve, Busta Rhymes i Pharoahe Monch. Przez kilka miesięcy w szeregach labela byt także legendarny raper Rakim, który ostatecznie rozwiązał kontrakt bez nagrania żadnej płyty.

Długie są listy zasług, jakie hip-hop zawdzięcza Dre'owi, i nagród, w imieniu tych zasług przyznanych. Kreator trendów wielokrotnie byt pierwszym wspinającym się na nowy poziom, który inni producenci próbowali nlStępnie przez kilka lat osiągnąć. Nie do przecenienia jest także praca, jaką Dre włożył w kreowanie karier innych popularnych raperów. Każdy z kilkunastu wyprodukowanych przez Younga albumów sprzedał się w nakładzie ponad miliona egzemplarzy, a łącznie krążki te rozeszły się w ponad 80 milionach sztuk. Lata pracy zaowocowały międzynarodową popularnością - Dre był pierwszym rapowym artystą, którego twórczość spotkała się z wyjątkowo ciepłym odbiorem w rejonach wcześniej zamkniętych na rap, np. Europie Wschodniej, Japonii, Australii i Nowej Zelandii.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Deep cover	Dr Dre introducing Snoopy Doggy Dogg	06.1992	-	57[3].Hot 100 Singles Sales	Solar/Epic 74 547	[Written by:André Young, Calvin Broadus, Jr., Colin Wolfe][produced by Dr. Dre][46[11].R&B; Chart][tytułowa piosenka z filmu]
Nuthin' but a "G" Thang	Dr Dre featuring Snoop Doggy Dogg	01.1993	31[3]	2[27]	Death Row 53 819	[platinum-US][Written by: Andre Young, Calvin Broadus][produced by Dr. Dre][1[2][26].R&B; Chart]
Fuck wit Dre Day (and Everybody's Celebratin')	Dr Dre featuring Snoop Doggy Dogg	05.1993	59[2]	8[20]	Death Row 53 827	[gold-US][Written by:André Young, Calvin Broadus, Colin Wolfe, David Spradley, Garry Shider, George Clinton][produced by Dr. Dre][6[20].R&B; Chart]
Let me ride	Dr Dre	09.1993	-	34[18]	Death Row 53 839	[Written by: Eric Collins,Calvin Broadus][produced by Dr. Dre][34[17].R&B; Chart]
Who Am I (What's My Name)?	Snoop Doggy Dogg featuring Dr. Dre and Jewell	12.1993	20[8]	8[17]	Death Row 98 340	[gold][Written by: Andre Young, George Clinton, Gary Shider, Snoop Doggy Dogg, David Spradley][produced by Dr. Dre][8.R&B; Chart]
Back Up Off Me	Dr Dre & Ed Lover	11.1994	-	85[7]	Relativity 1236	[Written by:Tyrone Kelsie/Ed Lover][produced by Dr Dre/Ed Lover/T-Money/Davy D][84[6].R&B; Chart][samples "Ain't No Stoppin' Us Now"-McFadden & Whitehead]
Keep their heads ringin'/Take a hit [Mack 10]	Dr Dre	03.1995	25[13]	10[20]	Priority 53 188	[gold-US][Written by: Angie Stone, G. Chisholm, C. Cooks,A. Young, James E. Anderson, S. Robinson,S. Anderson][produced by Dr. Dre and Sam Sneed][10[20].R&B; Chart][piosenka z filmu "Friday"]
U Better Recognize	Sam Sneed featuring Dr. Dre	03.1995	-	-	Death Row 98 168	[Written by: S. Anderson][produced by Dr. Dre and Sam Sneed][48[14].R&B; Chart]
For The Love Of You	Dr Dre And Ed Lover	04.1995	-	118[5]	Relativity 1256	[91[2].R&B; Chart][sample z "For The Love Of You"-The Isley Brothers;"Papa Was Too"-Joe Tex;"Yes You May"-Lord Finesse]
California love/How do u want it	2Pac featuring Dr. Dre and Roger Troutman	06.1996	6[17]	6[24]	Death Row 854652	[2x-platinum-US][silver-UK][Written by: Joe Cocker, Woodrow Cunningham, Norman Durham, Mikel Hooks, Ronald Hudson, Christopher Stainton, Larry Troutman, Roger Troutman][produced by Dr. Dre ][1.R&B; Chart]
No diggity/Billie Jean	Blackstreet featuring Dr. Dre and Queen Pen	10.1996	9[25]	1[4][31]	Interscope 97 007	[platinum-US][platinum-UK][Written by: Andre Young/Chauncey Hannibal/Teddy Riley/William Stewart/Lynise Walters/Richard Vick/Bill Withers][produced by Dr. Dre ][1[4].R&B; Chart]
Guilty conscience	Eminem feat Dr Dre	08.1999	5[8]	-	Interscope 4971292	[silver-UK][produced by Dr. Dre and Eminem ][56[9].R&B; Chart]
Puppet Master	Cypress Hill featuring Dr. Dre	03.1997	-	-	Columbia 78 518	[73[8].R&B; Chart]
Ghetto Fabulous	Ras Kass featuring Dr. Dre and Mack 10	10.1998	-	-	Priority 53 453	[56[7].R&B; Chart]
Still D.R.E./Xxplosive	Dr Dre feat Snoop Dogg	11.1999	6[16]	93[5]	Aftermath 497192	[platinum-UK][Written by: Mel-Man, Snoop Dogg, Scott Storch, Dr. Dre, Jay-Z][produced by Dr. Dre & Mel-Man][32[20].R&B; Chart]
Fuck You	Dr Dre featuring Snoop Dogg and Devin the Dude	02.2000	-	-	Aftermath	[61[20].R&B; Chart]
Xxplosive	Dr Dre featuring Hittman, Kurupt, Nate Dogg and Six-Two	04.2000	-	-	Aftermath	[Written by: Dr. Dre, Nate Dogg, Kurupt][produced by Dr. Dre & Mel-Man][51[20].R&B; Chart]
What's the Difference	Dr Dre featuring Xzibit and Eminem	04.2000	-	-	Aftermath	[produced by Dr. Dre,Mel-Man,Lord Finesse][76[5].R&B; Chart]
Next episode/Bad Guys Always Die	Dr Dre featuring Kurupt, Snoop Dogg and Nate Dogg	05.2000	3[51]	23[20]	Aftermath 497333	[gold-UK][Written by: Hittman,Ms. Roq,Snoop Dogg,Dr. Dre,Nate Dogg,David McCallum][produced by Dr. Dre & Mel-Man][11[23].R&B; Chart]
Hello	Ice Cube featuring Dr. Dre and MC Ren	06.2000	-	-	Lench Mob	[Written by: Calvin Broadus,O'Shea Jackson, Jr.,Marshall Mathers,Melvin Bradford,L.T. Patterson,Andre Young][produced by Dr. Dre][50[14].R&B; Chart]
Bitch Please II	Eminem featuring Dr. Dre, Nate Dogg, Snoop Dogg and Xzibit	07.2000	-	-	Web/Aftermath	[61[20].R&B; Chart]
Let's Get High	Dr Dre featuring Kurupt, Hittman and Ms. Roq	11.2000	-	-	Aftermath	[72[12].R&B; Chart]
Forgot about Dre/Bad Guys Always Die	Dr Dre feat. Eminem	01.2001	7[9]	25[20]	Interscope 4973412 [UK]	[gold-UK][Written by: André Young,Melvin Bradford ,Marshall Mathers][produced by Dr. Dre & Mel-Man][14[20].R&B; Chart]
Fast Lane	Bilal featuring Dr. Dre and Jadakiss	09.2001	-	119[2]	Moyo/Interscope 497 624	[Written by: André Young,Melvin Bradford ,Marshall Mathers][produced by Dr. Dre & Mel-Man][41[11].R&B; Chart]
Put It on Me	Dr Dre with DJ Quik, featuring Mimi	11.2001	-	-	Priority	[62[20].R&B; Chart][piosenka z filmu "Training Day"]
The wash	Dr Dre Feat Snoop Dogg X	11.2001	-	107[7]	album cut	[Written by: Calvin Broadus, André Young, Mark Jordan][produced by Dr. Dre, DJ Pooh][43[17].R&B; Chart][piosenka z filmu "The Wash"]
Bad intentions	Dr Dre feat Knoc-Turn' Al	12.2001	4[36]	106[13]	Aftermath 4973932 [UK]	[Written by: Knoc-turn'al][produced by Mahogany Music, Dr.Dre][33[20].R&B; Chart]
Knoc	Knoc-Turn'al/Dr Dre & Missy Elliott	03.2002	-	98[3]	LA Confidential 67 290	[Written by: D. Durant/Missy Elliott/R. Harbor/R. Monroe/F. Piacaios/R. Salon/Andre Young][produced by Dr. Dre][67[8].R&B; Chart]
Symphony in X Major	Xzibit featuring Dr. Dre	01.2003	-	-	Loud 79 838	[Written by:Alvin Joiner,Andre Young][produced by Rick Rock][63[15].R&B; Chart]
Girl I'm A Bad Boy	Fat Joe & P.Diddy feat Dre	09.2003	-	122[1]	Bad Boy	[69[10].R&B; Chart]
Encore	Eminem featuring Dr. Dre and 50 Cent	11.2004	-	25[15]	Shady 003836	[Written by: M. Mathers, A. Young, M. Elizondo, M. Batson, C. Pope, C. Jackson][produced by Dr. Dre, Mark Batson][48[17].R&B; Chart]
Crack A Bottle	Eminem featuring Dr. Dre and 50 Cent	02.2009	4[17]	1[1][17]	Interscope CATCO 147711332 [US]	[2x-platinum-US][silver-UK][Written by:M. Mathers, C. Jackson, A. Young, D. Parker, M. Batson, T. Lawrence, J. Renard][produced by Dr. Dre][60[9].R&B; Chart]
Old Time's Sake	Eminem featuring Dr. Dre	05.2009	61[2]	25[2]	Interscope CATCO 149651177 [US]	[Written by:M. Mathers, A. Young, M. Batson, D. Parker, T. Lawrence][produced by Dr. Dre, Mark Batson][115.R&B; Chart]
Hell Breaks Loose	Eminem featuring Dr. Dre	12.2009	-	29[1]	Shady	[Written by:M. Mathers, A. Young, M. Batson, D. Parker, T. Lawrence][produced by Dr. Dre, Mark Batson]
Kush	Dr. Dre featuring Snoop Dogg and Akon	11.2010	57[1]	34[17]	Interscope CATCO 170881110 [UK]	[Written by:K. Rahman, A. Young, A. Thiam, A. Johnson, D. Tannenbaum, A. Ransom, M. Jones, B. Honeycutt][produced by DJ Khalil, Dr. Dre][43[17].R&B; Chart]
I Need a Doctor	Dr. Dre featuring Eminem and Skylar Grey	02.2011	8[28]	4[20]	Interscope USUM 71029033 [UK]	[2x-platinum-US][gold-US][Written by: Andre Young, Marshall Mathers, Holly Hafermann, Alex Grant][produced by Alex da Kid]
The Recipe	Kendrick Lamar featuring Dr. Dre	04.2012	-	103	Aftermath	[platinum-US]][Written by: Kendrick Duckworth,Andre Young,Elijah Molina,Gabe D'Amico,Eric Cardona,Andrea Estella,Udbhav Gupta,Bryan Ujueta][produced by Scoop DeVille][38.R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Chronic	Dr Dre	01.1993	43[36]	3[88]	Death Row 57 128	[3x-platinum-US][gold-UK][produced by Dr. Dre][1[105].R&B; Chart]
Concrete roots-Anthology	Dr Dre	10.1994	-	43[8]	Hitman 51 170	[produced by Dr. Dre][14[11].R&B; Chart]
First round knock out	Dr Dre	06.1996	-	52[5]	Triple X 51 126	[produced by Dr. Dre,Cold 187um,Chris "The Glove" Taylor][18[8].R&B; Chart]
Dr. Dre Presents the Aftermath	Dr Dre	11.1996	-	6	Interscope 90044	[produced by Dr. Dre ][3[17].R&B; Chart]
2001	Dr Dre	11.1999	4[202]	2[94]	Aftermath 90 486	[6x-platinum-US][4x-platinum-UK][produced by Dr. Dre , Mel-Man, Lord Finesse][1[91].R&B; Chart]
The chronical-The best of the works	Dr Dre	12.2001	172[1]	-	Death Row 239419	[produced by Dr. Dre ]
Detox-Millenium of Aftermatch	Dr Dre	07.2005	183[1]	-	-
From Compton to Longbeach	Snoop Doggy Dogg And Dr. Dre	10.2005	159[1]	-	-
Compton	Dr. Dre	08.2015	1[1][12]	-	Interscope 0602547530653 [UK]	[gold-UK][gold-US][produced by Dr. Dre,Focus...,Dontae Winslow,DJ Dahi,Free School,Dem Jointz,Bink,DJ Khalil,Best Kept Secret,D.R.U.G.S Beats,Trevor Lawrence, Jr.,Cold 187um,Curt Chambers,Neff-U,Cardiak,DJ Premier,DJ Silk,Mista Choc]

Malika

Urodziła się 06.07.1951r w Casablance.
Odkryta przez Lee Hallyday, młoda piosenkarka marokańska podpisała kontrakt w Philips w 1962 roku.Jej pierwsza EP-ka wychodzi w 1963r w styczniu pod pseudonimem Malika, z arabską wersją „Ya ya twist”, „C'est le Mashed Potatoes” i „Comme l'été dernier”.

Jej druga EP-ka pojawiła się w marcu 1963r z innymi adaptacjami, takimi jak „Parce que j'ai revu François”, „Chance”, „Mashed potato time” i „L'amour est fini”. Okładka płyty zawiera fotografię z Johnnym Hallyday'em i tekstem Lee chwalący go jako najlepszego piosenkarza i tancerza mashed potatoes we Francji.

W 1964 roku przybiera pseudonim Maguy Banon, i nagrywa trzecią 45-tkę, z „Dis-moi maman” i 3 oryginalnymi tytułami: „Je suis trop jeune pour t'aimer” ,„Je m'éveille à l'amour” (autorstwa Guy Mardel) i „Un ange du ciel”.
Kontynuuje studia i wraca później pod pseudonimem Tina (a nawet Tina Banon).

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Parc’que j’ai revu François "I Saw Linda Yesterday"/Chance "Chains"/Mashed Potatoe Time/L’amour est fini "Anybody But Me"

Malika

04.1963

98[1]

-

-

-

-

-

-

-

Philips 432.871 BE

[written by Dickey Lee / A. Reynolds / R. Revil / Georges Aber ]

Malicorne

Zespół-legenda na bretońskiej scenie folkowej. Jego założycielem był Gabriel Yacoub, znana postać na folkowym firnamencie. Do założenia Malicorne doszło kiedy rozeszły się drogi Yacoub'a i Alana Stivella, w którego grupie (o nazwie Breton) grał Gabriel.

Malicorne, podobnie jak Breton, to zespół folkrockowy, choć zupełnie inaczej podchodził do rockowych transkrypcji, niż formacja Stivella. Rockowej stylistyce grupa Malicorne zawdzięcza zadziorność z jaką wykonywano utwory. Początkowo wszystkie instrumenty jakich używał zespół były replikami dawnych instrumentów ludowych.

Pierwszy skład zespołu Malicorne tworzyli: Gabriel i Marie Yacoub, Laurent Vercambe i Hugh De Courson. Debiutancki album "Almanach" z 1976 roku jest dziś już klasykiem, a kolejne płyty potwierdziły status zespołu jako jednej z czołowych kapel bretonskiego odrodzenia muzyki folkowej. Z czasem zespół rozrósł się - dołączyli do niego Oliver Zdarzalik i Brian Gulland.

 Ostatnim albumem klasycznego Malicorne była wydana w 1980 roku płyta "Le Bestiare". Zespół został rozwiązany, a Yacoub kontynuował karierę solową.
W 1986 roku podczas rejestracji płyty, która w zamierzeniu miała być solowym wydawnictwem Yacouba doszło do reaktywacji Malicorne, choć w mocno zmienionym składzie. Koncerty jakie grał wówczas Malicorne - grał ten sam skład który na codzień towarzyszył w solowych koncertach Yacouba. Również płyta "Cathedrales De L'industrie" różni się znacznie od tego co proponował oryginalny Malicorne.
Obecnie Gabriel Yacoub gra zazwyczaj w duecie ze swoja druga żoną - Nikki.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Branle De La Haie

Makassy

11.1976

56[4]

-

-

-

-

-

-

-

-

[written by traditional]

Malavoi

Malavoi to francuska grupa muzyki karaibskiej powstałej w 1969 roku .

Malavoi była pierwotnie grupą z Martyniki , a dokładniej z Foyalais ( Fort-de-France ), która z powodzeniem adoptowała beguine , mazurki , kwadryle itp. za pośrednictwem salsy , jazzu latynoskiego i muzyki kubańskiej , razem z sekcją smyczkową, która tworzy całą tożsamość zespołu. Składał się z czterech skrzypków Mano Césaire, Jean-Paula Soïme i Christiana de Negri, perkusisty Denisa Dantina i basisty Marcela Rémiona. Malavoi był odmianą trzciny cukrowej, a także nazwą ulicy na wyspie Gorée w pobliżu Senegalu, skąd niewolnicy wyjechali do Ameryki ..

Od lat 80-tych format zespołu składa się z trzech lub czterech skrzypiec, wiolonczeli,wokalisty i dwóch chórzystów oraz sekcji rytmicznej klawisze-bas-perkusji .

Jednak Malavoi znany jest również ze współpracy z innymi znanymi muzykami karaibskimi, takimi jak Dédé Saint Prix , Kali , Tanya Saint-Val , Edith Lefel , Beethova Obas , Alan Cavé i dziennikarz Marie-José Alie .

Najbardziej znanymi wokalistami z tej grupy są Ralph Thamar , Paulo Rosine i Pipo Gertrude. Ta grupa generowała również spin offy, takie jak Fal Fret i Palaviré.

W 1998 roku na płycie Marronage uczestniczy Jean Jacques Goldman.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Syracuse

Malavoi

07.1998

65[3]

-

-

-

-

-

-

-

-

-

Patrice Maktav

Patrice Maktav , ur 1 marca 1978 r w Annecy to francuski piosenkarz ,autor  tekstów i aktor .
Patrice Maktav studiował aktorstwo w Konserwatorium Sztuk Dramatycznych w Genewie i Cours Florent w Paryżu .
W 2001 roku brał udział w pierwszym sezonie Star Academy obok Jenifer , Olivii Ruiz i rozpoczął trasę koncertową po całej Francji . W 2002 Patrice wydał singiel zatytułowany Anonyme .

W 2004 roku Patrice powraca na scenę w sztuce  La Règle du jeu adaptacji filmu Jeana Renoira  . Brał także udział w serialach telewizyjnych, filmach krótkometrażowych i filmie telewizyjnym L'Amour dans le sang  według autobiografii Charlotte Valandrey  .

W 2006 roku założył zespół rockowy Aktarüs 3 . W 2009 roku wyprodukował swój pierwszy solowy album Maktav . Napisał także piosenki dla Olivii Ruiz i Petuli Clark .

W 2009 roku Patrice gra Lorenzo Da Ponte w musicalu Mozart, l'opéra rock .

W 2012 roku nakręcił serial Plus belle la vie dla France 3 .

W 2014 i 2015 roku zagrał Léona Volterrę w musicalu  Mistinguett, reine des années folles , wyprodukowanym przez Alberta Cohena w Casino de Paris i Théâtre Comédia  . Następnie w 2016 roku zagrał postać Valenoda w musicalu „ Le Rouge et le Noir au Palace”  .

W lipcu 2017 r. Powrócił do roli w Plus belle la vie .

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Anonyme

Patrice Maktav

04.2002

19[6]

-

-

-

-

-

-

-

Universal 582 924 2

[written by Daran,Patrice Maktav]

Dr. Feelgood

Dr. Feelgood powstał w 1971 r. i okazał się najtrwalszym zespołem, wywodzącym się z uważnie obserwowanej przez menedżerów sceny "pub rock". W pierwszym składzie znaleźli się; Lee Brilleaux (ur. w 1953 r., śpiew, harmonijka ustna), Wilko Johnson (właśc. John Wilkinson, ur. w 1947 r., gitara), John B. Sparks (ur. w 1953 r., bas), John Potter (fortepian) i "Bandsman" Howarth (perkusja).

Po odejściu dwóch ostatnich muzyków do grupy przyjęto stałego perkusistę, Johna "The Big Figure" Martina. Początkowo grupa działała na Canvey Island w hrabstwie Essex, u ujścia Tamizy.

Debiutowała jako zespół towarzyszący gwieździe lat 60. - Heinzowi Burtowi z The Tornados. W 1974 r. wywalczyła sobie miejsce w kręgu klubów londyńskich. Szokującą osobowość Brilleaux dopełniało impulsywne, gwałtowne zachowanie na scenie Johnsona. Jego styl gry, oparty na staccatach i wzorowany na grze Micka Greena z grupy Pirates, podkreślał niecodzienne podejście zespołu do rhythm and bluesa.

Debiutancki album zespołu, Down By The Jetty, wydany w 1975 r. spotkał się z aprobatą ze strony krytyki, jednak na odniesienie należnego im sukcesu komercyjnego, muzycy musieli zaczekać jeszcze rok, do czasu ukazania się ich trzeciej płyty, Stupidity. Album ten, zestaw nagrań koncertowych o brzmieniu surowym i pełnym energii, zajął pierwsze miejsce na liście bestsellerów.

Wydawało się, że pozycja grupy jest ugruntowana na długo, jednak wewnętrzne konflikty w grupie doprowadziły do odejścia Johnsona podczas sesji nagraniowych do czwartej płyty. Co prawda gitarzysta John "Gypie" Mayo, który go zastąpił, był bardzo biegłym instrumentalistą, ale brakowało mu szokującego image'u scenicznego, który wyróżniał poprzednika.

W późniejszym okresie Dr. Feelgood skierował się ku nieco popularniejszej "muzyce środka", odnosząc jednak tylko sporadyczne sukcesy. Utwór "Milk And Alcohol" (z 1978 r.) był w tym czasie jedynym przebojem grupy, notowanym na brytyjskiej liście Top 10. W obliczu rebelii punkowej Dr. Feelgood wydawał się już co najwyżej anachroniczną ciekawostką. W 1981 r. miejsce Mayo zajął Johnny Guitar, rok później z zespołu postanowili odejść Sparks i Big Figure, co jednak nie powstrzymało Brilleaux przed kontynuacją działalności. Wśród nowo pozyskanych muzyków znaleźli się: Buzz Barwell (perkusja) i Pat McMullen (bas).

W tym nowym składzie powstał longplay Fast Women And Slow Horses. Jednak już w 1983 r. McMullena zastąpił Phil Mitchell, a Johnny'ego Guitara - Gordon Russell. Rok później grupa nagrała album Doctor's Orders. Sześć lat później, podczas amerykańskiego tournee promującego płytę Mad Man Blues, obok Brilleaux i Mitchella w składzie formacji pojawili się Kevin Morris (perkusja) i Steve Walwyn (gitara, eks-Steve Marriott Group).

Zespół ma stałe, choć coraz mniej liczne grono lojalnych zwolenników. W Stanach Zjednoczonych jego koncerty nadal uchodzą za sporą atrakcję, a płyty osiągają sukces komercyjny.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Roxette/(Get Your Kicks On) Route 66	Dr. Feelgood	11.1974	-	-	United Artists UP 35760	[written by Wilko Johnson][produced by Vic Maile]
She Does It Right/I Don't Mind	Dr. Feelgood	03.1975	-	-	United Artists UP 35815	[written by Wilko Johnson][produced by Vic Maile]
Back in the Night/I'm A Man (live)	Dr. Feelgood	07.1975	-	-	United Artists UP 35857	[written by Wilko Johnson][produced by Vic Maile]
Sneakin' Suspicion/Lights Out	Dr. Feelgood	03.1977	47[3]	-	United Artists UP 36255	[written by Wilko Johnson][produced by Bert de Coteaux]
She's A Wind Up/Hi-Rise	Dr. Feelgood	09.1977	34[5]	-	United Artists UP 36304	[written by John B. Sparks/Lee Brilleaux/Wilco Johnson][produced by Nick Lowe]
Baby Jane/Looking Back	Dr. Feelgood	11.1977	-	-	United Artists UP 36332	[written by Bishop, Nesbitt, Reed, Simmons, Wilson][produced by Nick Lowe]
Down at the Doctors/Take A Tip	Dr. Feelgood	09.1978	48[5]	-	United Artists UP 36444	[written by Mickey Jupp][produced by Richard Gottehrer]
Milk and Alcohol/Every Kind of Vice	Dr. Feelgood	01.1979	9[9]	-	United Artists UP 36468	[written by Nick Lowe/Gypie Mayo][produced by David Batchelor ]
As Long As The Price is Right(live)/Down at the Doctors(live)	Dr. Feelgood	04.1979	40[6]	-	United Artists UP 36506	[written by Larry Wallis][produced by Dr. Feelgood]
Put Him Out of Your Mind/Bend Your Ear	Dr. Feelgood	08.1979	73[1]	-	United Artists BP 306	[written by Gypie Mayo, Mike Vernon][produced by Mike Vernon]
Hong Kong Money/Keeka Smeeka	Dr. Feelgood	01.1980	-	-	United Artists BP 338	[written by John Martin,Lee Brilleaux,John Mayo,John Sparks][produced by Mike Vernon]
No Mo Do Yakamo/Best in the World	Dr. Feelgood	08.1980	-	-	United Artists BP 366	[written by Krekel][produced by Nick Lowe]
Jumping From Love to Love/Love Hound	Dr. Feelgood	11.1980	-	-	United Artists BP 374	[written by Martin,John B. Sparks,Lee Brilleaux,John Mayo,Bat Fasterly][produced by Nick Lowe]
Violent Love/A Case Of The Shakes	Dr. Feelgood	01.1981	-	-	United Artists BP 386	[written by Otis Rush][produced by Nick Lowe]
Waiting For Saturday Night/Eileen	Dr. Feelgood	10.1981	-	-	Liberty BP 404	[written by Dave Tice,Johnny Guitar][produced by Vic Maile]
Trying To Live My Life Without You/Murder In the First Degree	Dr. Feelgood	09.1982	-	-	Chiswick DICE 16	[written by Eugene Williams][produced by Vic Maile]
Crazy About Girls/Something Out Of Nothing	Dr. Feelgood	03.1983	-	-	Chiswick DICE 18	[written by Johnny Guitar][produced by Vic Maile]
Dangerous/Can't Find The Lady	Dr. Feelgood	09.1984	-	-	Demon D 1030	-
My Way/She's In The Middle	Dr. Feelgood	12.1984	-	-	Demon D 1032	[written by Jerry Capehart,Cochran][produced by Mike Vernon]
Don't Wait Up/Something Good	Dr. Feelgood	08.1986	-	-	Stiff BUY 253	[written by Birch,Astles][produced by Will Birch]
See You Later Alligator/I Love You So You're Mine	Dr. Feelgood	11.1986	-	-	Stiff BUY 255	[written by Robert Guidry][produced by Dave Edmunds]
Hunting Shooting Fishing/Big Enough	Dr. Feelgood	06.1987	-	-	Stiff BUY 259	[written by Birch,Gordon Russell][produced by Pip Williams]
Milk and Alcohol (New Recipe)/She's Got Her Eyes On You	Dr. Feelgood	04.1989	-	-	EMI EM 89	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Malpractice	Dr. Feelgood	10.1975	17[6]	-	United Artists UAS 29880	[produced by Vic Maile]
Stupidity	Dr. Feelgood	09.1976	1[1][9]	-	United Artists UAS 29990	[produced by Dr. Feelgood[]
Sneakin' Suspicion	Dr. Feelgood	05.1977	10[6]	-	United Artists UAS 30075	[produced by Bert de Coteaux]
Be Seeing You	Dr. Feelgood	09.1977	55[3]	-	United Artists UAS 30123	[produced by Nick Lowe]
Private Practice	Dr. Feelgood	09.1978	41[5]	-	United Artists UA 30184	[produced by Richard Gottehrer]
As It Happens	Dr. Feelgood	06.1979	42[4]	-	United Artists UAK 30239	[produced by Vic Maile/Dr Feelgood ]

Dr. Buzzard's Original Savannah Band

Dr Buzzard's Original Savannah Band to jeden z najbardziej oryginalnych zespołów muzycznych z epoki disco. Powstał on w dzielnicy Bronx w 1974 roku i tworzyli go Stony Browder, Jr (ur. 1949r), jego brat August Darnell (ur. jako Thomas Browder, 1951r), wokalista Cory Daye (ur. 1952r), Andy Hernandez (ur. 1950r), i Mickey Sevilla (ur. 1953r).

Ich ideą była stylizacja na taneczny band z lat 30-tych, a la Cab Calloway,z dowcipnymi tekstami i beatem disco . Wszystko to znalazło miejsce na ich debiutanckim albumie, Dr Buzzard's Original Savannah Band, wydanym w 1976 roku. Z niego pochodzi hit dancefloor "Cherchez la Femme" ,który zyskał status złotej płyty.

 Następny album, dr Buzzard's Original Savannah Band Meets King Pennett, był mniej udany. Po wydaniu trzeciego albumu, James Monroe HS Presents Dr. Buzzard's Original Savannah Band Goes to Washington, grupa zdekompletowała się,gdy Darnell i Hernandez przeszli do Kid Creole & the Coconuts.

Browder dokonuje reorganizacji zespołu i wydaje album Calling All Beatniks! w 1984 roku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'll Play the Fool / Sunshower	Dr. Buzzard's Original Savannah Band	09.1976	-	80[3]	RCA 10762	[written by August Darnell,Charles Calello,Stony Browder][produced by Sandy Linzer]
Whispering / Cherchez La Femme / Se Si Bon	Dr. Buzzard's Original Savannah Band	11.1976	-	27[20]	RCA 10827	[written by Vincent Rose,August Darnell,John Schonberger,Richard Coburn,Stony Browder][produced by Sandy Linzer][#1 hit for Paul Whiteman in 1920]
Pow Wow / Keep the Ball Rollin'	Cory Daye	10.1979	-	76[3]	New York Int. 11 748	[written by Sandy Linzer,Lawrence Russell Brown][produced by Sandy Linzer]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dr. Buzzard's Original Savannah Band	Dr. Buzzard's Original Savannah Band	08.1976	-	22[49]	RCA Victor 1504	[gold][produced by Sandy Linzer]
Dr. Buzzard's Original Savannah Band Meets King Penett	Dr. Buzzard's Original Savannah Band	02.1978	-	36[9]	RCA Victor 2402	[produced by Stony Browder Jr.]

Lance Records

Wytwórnia Lance Records powstała jako mała niezależna wytwórnia w Albuquerque w stanie Nowy Meksyk/USA w połowie lat 60-tych.Pomimo tego miała duży udział w edycji hitów w regionie tj. Płd Zachodzie Stanów Zjednoczonych.Została założona przez członka grupy King Richard and the Knights,Dicka Stewarta.The Knights byli instrumentalnym,gitarowym zespołem powstałym na fali popularności innych gitarowych combo jak:The Ventures, The Fireballs .

Nazwa wytwórni pochodzi od tytułu wydawanego w Albuquerque pisma Lance.Szczególnie aktywnym dla wytwórni był okres 1966-1967,gdy wydała wiele singli [bez albumów],więcej niż którakolwiek z wytwórni w Nowym Meksyku w tym czasie.

Wpływ muzyki soul i brytyjskiej inwazji rocka odcisnął się na produkcjach zespołów nagrywających ówcześnie dla Lance:Doc Rand and the Purple Blues, The Sheltons, Fe-Fi-Four Plus 2, The Kreeg, i The Lincoln Street Exit .Mimo aktywnej działalności wytwórnia nie przynosiła zysków co stało się powodem jej zamknięcia w styczniu 1968r.W 1998r doszło do reaktywacji Lance Records głownie za sprawą internetu i możliwości sprzedaży płyt ta drogą.

Katalog wytworni:  

2229A - "Impressin'" - The Kreeg - 

2229B - "How Can I?" - The Kreeg - garage 

101A - "I Wanna Come Back (From the World of LSD)" - Fe-Fi-Four-Plus 2 - psychedelia 

102B - "Double Crossin' Girl" - Fe-Fe-Four-Plus 2 - psychedelia 
103A - "Find It" - 103A - The Sheltons - soul 

104B - "Yesterday's Laughter" - The Sheltons -

105A - "I Want You (Yeh I Do) - Doc Rand and the Purple Blues - soul

106B - "I Need a Woman" - Doc Rand and the Purple Blues - soul 

107A - "Don't Go Baby" - The Movin' Morfomen - garage 

108B - "Only The Young" - The Movin' Morfomen - garage

109A - "Paper Place" - Lincoln St. Exit - psychedelia 

110B - "Who's Been Driving My Little Yellow Taxi Cab" - Lincoln St. Exit - psychedelia

111A - "Love is a Beautiful Thing" - The Celler Dwellers - garage 

112B - "Working Man" - The Celler Dwellers - garage 

113A - "Try Me" - The Vandels - garage

114B - unknown - The Vandels - garage 

115A - "What is Love" - The Trademarques - garage 

116B - "In Her Own Little World" - The Trademarques 

117A - "I Who Have Nothing" - The Sheltons - soul

118B - "Knock on Wood" - The Sheltons - soul 

119A - "Hold on I'm Coming" - Doc Rand and the Purple Blues - soul 

120B - "Something You Got" - Doc Rand and the Purple Blues - soul

121A - "If you're Ever Gona Love Me" - The Rockin' Aces - garage 

122B - "If You Only Knew" - The Rockin' Aces - garage

123 - " Babe" - Love Special Delivery - garage 
- "Say That You Love Me" - Loves Special Delivery - garage 

124 - "I Dig Girls" - Rudy and The Soulsetters - soul 

- "Ain't Too Proud To Beg" - Rudy and The Soulsetters - soul 

125 - unknown

126 - "Floresitas Mexicanas" - Manny and the Casanovas - Spanish

- "Simpre Hace Frio" - Manny and the Casanovas - Spanish 

127 - "For Your Love" - Jams and Jellies - 127 - garage 

- "When I'm With Her" - Jams and Jellies - 127 - garage 

Lamb & Lion Records

Lamb & Lion to wytwórnia Pata Boone'a.Na początku stowarzyszona z MGM i dystrybująca swoje nagrania przez księgarnie Word to Christian.

Wytwórnia była kołem napędowym rodziny Boone w nagrywaniu i wydawaniu płyt,ale nie tylko.Tu zaczynali swoje kariery tak znani wykonawcy spod znaku Christian Music jak Gary Chapman, Dogwood, Steve Green, i Degarmo & Key.Wykonawców tego nurtu spoza Stanów Zjednoczonych reprezentowali:The Family Tree z Australii,i Ulf Christiansson ze Szwecji.

W połowie lat 70-tych Lamb & Lion przekazuje dystrybucję firmie Benson,a w 1983 roku Sparrow.


Katalog wytwórni:  

LL-1001 Pat Boone Sings Golden Hymns 1972 
LL-1002 Pat Boone Sings The New Songs of the Jesus People 1972 
LL-1003 First Nashville Jesus Band Welcome To Nashville 1972 
LL-1004 Pat Boone and the First Nashville Jesus Band 1973 
LL-1005 Various Artists Christian People, Volume 1 1973 
LL-1006 Boone Family
First Nashville Jesus Band The Family Who Prays 1973 
LL-1007 Pat Boone and the
First Nashville Jesus Band Born Again 1973 
LL-1008 First Nashville Jesus Band Peace In The Valley 1973 
LL-1009 Del Wood Ragtime Glory Special 1973 
LL-1010 New Orleans Salvation
& Marching Band New Orleans Salvation & Marching Band 1973 
LL-1011 Pat Boone Thank You, Dear Lord 1973 
LL-1012 Roy & Ruthie Something Beautiful 1973 
LL-1013 Pat Boone S-A-V-E-D  
LL-1014 Arthur Smith Cast
George Hamilton IV
Crossroads Quartet The Road That Jesus Walked 1973 
LL-1015 George Hamilton IV Bluegrass Gospel 1974 
LL-1016 Pat Boone Songs From The Inner Court 1974 
LL-1017 Pat Boone Something Supernatural 1975 
LL-1018 Family Tree On Fire! 1975 
LL-1019 Judy Romero Judy! Judy! Judy! 1975 
LL-1020 Dogwood After The Flood, Before The Fire 1975 
LL-1021    
LL-1022 Boone Girls Glass Castle 1976 
LL-1023 Family Tree If We Abide 1975 
LL-1024 Pat Boone &
Crossroads Quartet Down Home 1976 
LL-1025 The Latinos We Believe In You 1976 
LL-1026 Dogwood Love Note 1976 
LL-1027 Sandi Campi Your Smile 1977 
LL-1028 Shiloh Confession 1977 
LL-1029 Pat Boone Miracle Merry-Go-Round 1977 
LL-1030 James Sundquist Freedom Flight 1977 
LL-1031 Spring Of Joy I Love Jesus 1977 
LL-1032 Phil McHugh Canvas For The Sun 1977 
LL-1033    
LL-1034 Betty Jean Robinson Just Betty Jean Robinson 1978 
LL-1035 Dogwood Out In The Open 1978 
LL-1036 Wendell Burton Wendell 1978 
LL-1037 DeGarmo & Key This Time Thru 1978 
LL-1038 Boone Girls First Class 1978 
LL-1039 Pat Boone Just The Way I Am 1979 
LL-1040 Dan Peek All Things Are Possible 1979 78.US
LL-1041    
LL-1042 Wendell Burton Shinin' Through The Rain 1979 
LL-1043 DeGarmo & Key Band Straight On 1979 
LL-1044 Boone Girls Heavenly Love 1979 
LL-1045    
LL-1046 Debby Boone With My Song 1980 
LL-1047    
LL-1048    
LL-1049 Jerusalem Jerusalem 1978 
LL-1050 James Ward Mourning Into Dancing 1980 
LL-1051 DeGarmo & Key Band This Ain't Hollywood 1980 
LL-1052 Boone Girls Highlights 1980 
LL-1053 Gary Chapman Sincerely Yours 1981 
LL-1054 Jerusalem Jerusalem, Volume 2 1981 
LL-1055 Pat Boone Songmaker 1981 
LL-1056    
LL-1057    
LL-1058    
LL-1059 James Ward Faith Takes A Vision 1981 
LL-1060 Dogwood Journey 1981 
LL-1061 Jerusalem Warrior 1982 
LL-1062    
LL-1063 DeGarmo & Key No Turning Back - Live 1982 
LL-1064    
LL-1065    
LL-1066 Gary Chapman Happenin' Live 1982 
LL-1067 Harry Browning
& Laury Boone Sweet Harmony 1982 
LL-1068 Function Play It Again Maestro 1982 
LL-1069 Ulf Christiansson In My Dreams 1982 
LL-1070 Daniel Band On Rock 1982 
LLR-3001 Debby Boone Surrender 1983 
LLR-3002 Wendell Burton Closer 1983 
LLR-3003 Debby Boone With My Song 1983 
LLR-3004 Pat Boone What I Believe 1984 
LLR-3005 Harry Browning
& Laury Boone Push Back The Darkness 1984 
LLR-3006 Wendell Burton Heart Of Eternity 1985 
LLR-3007 Pat Boone Sings Golden Hymns  
LLR-3008 Debby Boone Choose Life 1985 
LLR-3009    
LLR-3010 Harry Scott Browning No Alibis 1986 
LLR-3011 Debby Boone Friends For Life 1987 
LLR-3012 Pat Boone Home 1987 
LLR-3013 Laury Boone Browning Thursday's Child 1988 
LLR-3014 Debby Boone Reflections 1988 
LLR-3015 Pat Boone Favorite Bible Stories, #1 1990 
LLR-3016 Pat Boone Favorite Bible Stories, #2 1990 
LLR-3017 Pat Boone Favorite Bible Stories, #3 1990 
LLR-3018 Pat Boone Favorite Bible Stories, #4 1990 
LLR-3019 Pat Boone Favorite Bible Stories, #5 1990 
LLR-3020 Pat Boone Favorite Bible Stories, #6 1990 
LLR-3021    
LLR-3022    
LLR-3023 Laury Boone Browning Prayers & Promises
Thursday's Child 1988 
LLR-3024 Debby Boone Be Thou My Vision:
Great Hymns Of Faith 1989 
LLR-3025 Debby Boone Home For Christmas 1989 

Palace Records

Niezależna wytwórnia z Manchesteru. Palace był miejscem sprzedaży płyt popularnej i popularnej damskiej odtwórczyni drag roli Franka „Foo Foo” Lammar. Wydano dwie płyty długogrające: „My Life At The Palace”, w 1975 roku i „My Own Special Creation”, w połowie lat 80-tych.

Jednak EP-ka z 1975 r., która zawiera „On A Clear Day”, „Till”, „You'll Never Walk Alone” i „My Way”, były standardami klubowo-kabaretowymi. Numer katalogowy EP-u, MAG-0007, należał do serii wykorzystywanej przez koncern nagraniowy Magnum Recording Studios, Hyde, Cheshire dla niektórych innych wydawnictw.

 

Drag City

Drag City to amerykańska niezależna wytwórnia płytowa z siedzibą w Chicago, Illinois. Została założona wraz z wydaniem singla Royal Trux („Hero Zero” - DC1) w Chicago w 1990 roku, na którym wystąpili Dan Koretzky i Dan Osborn.  Specjalizuje się w indie rocku , eksperymentalnym rocku , psychodelicznym rocku , folk rocku i alternatywnym country .

Wytwórnia wydała amerykańską wersję Tilt Scotta Walkera  w 1997 roku, po tym jak wytwórnia zwróciła się do niego, chcąc wydać album w wersji amerykańskiej.  Walker opisał wydanie albumu na niezależnej wytwórni jako „eksperyment”. Kilku członków personelu Drag City grało w zespołach; szef prasowy Gene Booth grał na klawiszach i gitarze w USA ,  szef sprzedaży Rian Murphy i założyciel Dan Koretzky grali w Mantis .Booth był również członkiem   Chestnut Station .

W ostatnich latach rozszerzyli swój katalog o alternatywne wydawnictwa komediowe , między innymi z najnowszych produkcji Freda Armisena , Neila Hamburgera i Andy'ego Kaufmana oraz reedycje, zwłaszcza Gary'ego Higginsa i Death . W 1997 r. Drag City zaczęło publikować prace drukowane, takie jak czasopismo literackie The Minus Times i powieść Neila Hagerty Victory Chimp . Wytwórnia rozpowszechniła film dokumentalny z 2013 r. The Source Family . Po latach odmowy wydania muzyki swoich artystów na platformach streamingowych, wytwórnia udostępniła swoją muzykę do streamingu za pośrednictwem Apple Music w lipcu 2017 r.

 Oddziały:Blue Chopsticks, Dexter's Cigar, God?, Moikai, Palace Records, Sea Note


Artyści:


Bachelorette
Baby Dee
William Basinski
Richard Bishop
Blues Control
Bill Callahan
Cave
Cynthia Dall
Chris Darrow
Dope Body
Espers
Faun Fables
Flying Saucer Attack
Mark Fosson
Edith Frost
The Fucking Champs
Loose Fur
Ghost
David Grubbs
Neil Michael Hagerty
The Howling Hex
Liimanarina
Magik Markers
Monotonix
Movietone
Joanna Newsom
Scout Niblett
Nig-Heist
Will Oldham (Bonnie 'Prince' Billy, Palace Music, etc.)
Jim O'Rourke
Papa M
Pavement
Pearls and Brass
Jessica Pratt
The Red Krayola
The Renderers
Alasdair Roberts
Royal Trux
RTX
Lætitia Sadier
Ty Segall
Sic Alps
Silver Jews
Six Organs of Admittance
Stereolab
Sun Araw
U.S. Maple
Wand
Weird War
White Magic
Michael Yonkers

Page One

Page One powstała w W.Brytanii w 1966r za sprawą Larry Page'a i Dicka Jamesa .Page [prawdziwe nazwisko Leonard Davies],w latach 50-tych należał do grona nastoletnich gwiazd popu.Na początku lat 60-tych zarzucił śpiewanie,na rzecz nauki gry na instrumentach.Pracował też jako menadżer tak znanych grup jak Kinks czy Troggs.

Wczesny materiał wydawany przez Page One zawierał nagrania Troggs, Larry Page Orchestra, i Plastic Penny;w póżniejszym okresie nagrywali tu swoje płyty Buchanan Brothers i Dr. West's Medicine Show oraz Junk Band,którzy trafili tu z innych wytwórni.


Na rynku amerykańskim dystrybucją płyt Page One zajmowała się Bell Records.Pierwszym tam wydanym albumem ,co nie było niespodzianką,były instrumentalne opracowania znanych tematów,które wyprodukował Des Champs.Płyta sprzedawała się tak dobrze ,że przeszło rok czekano z następnym wydawnictwem.W 1968r Page wydał album The Sun, the Wind, and Other Things brytyjskiej grupy Vanity Fare,który niewątpliwie stał się inspiracją hitu "The Rain, the Park, and Other Things" amerykańskiego zespołu The Cowsills rok póżniej.Pomimo że Vanity Fare miało kilka przebojów w Anglii,nie udało się jej początkowo wylansować za Atlantykiem.Przełomem stał się dopero singiel "Early in the Morning",który wylądował na 12 miejscu Hot 100 Billboard w listopadzie 1969r.Udało im się jeszcze umieścić na liście singiel "Hitchin' a Ride" [#5 ] na początku 1970r,ale na tym zakończyła się dobra passa zespołu.

Page One wydała na rynek amerykański single Colours of Love, Pancho Gonzales, Ronald Binge, Seth Martin, Plastic Penny, Mirage, Billy Budd, the James Brothers, the Larry Page Orchestra, Kevin "King" Lear, Apple, Pop Workshop, Brian Keith, the Loot, Nerve, the Earl of Cricklewood, Alan David, the Moles, Lace, Birds of a Feather, i the Troggs ,ale żaden z nich nie zrobił kariery.

Kiedy w 1971r Page One zamykała swoje podwoje,Larry Page założył wytwórnię Penny Farthing,natomiast jego wspólnik Dick James sformował DJM.Ten ostatni osiągnął większe sukcesy,za sprawą najsłynniejszego swojego podopiecznego-Eltona Johna.

Single na listach przebojów:

21,007 Vanity Fare I Live For The Sun / On The Other Side Of Life 20.UK

19.007 Vanity Fare Early In The Morning 8.UK/12.US

21,029 Vanity Fare Hitchin' A Ride / Man Child 16.UK/5.US [gold-US]

21,033 Vanity Fare (I Remember) Summer Morning 98.US

POF 001 The Troggs I Can't Control Myself / Gonna Make You 2.UK

POF 010 The Troggs Any Way That You Want Me 8.UK

POF 015 The Troggs Give It To Me 12.UK

POF 022 The Troggs Night Of The Long Grass 17.UK

POF 030 The Troggs Hi Hi Hazel 42.UK

POF 040 The Troggs Love Is All Around 5.UK

POF 056 The Troggs Little Girl 37.UK

POF 051 Plastic Penny Everything I Am / No Pleasure Without Pain My Love 6.UK

Embrace

Kariera brytyjskiej rockowej grupy Embrace przypomina sinusoidę albo przejażdżkę rollercoasterem. Embrace zaczynali od zera i przez kilka lat pięli się w górę, aż dotarli na szczyt, po czym sięgnęli dna, by odbić się od niego równie wysoko, jak za pierwszym razem. Wszystko zaczęło się w 1992 roku w Brighouse i nie był to łatwy początek.


Wokalista Danny McNamara nie umiał śpiewać, jego brat Richard nie potrafił dobrze nastroić gitary, a basista… nie miał basu, toteż szybko opuścił zespół. Mimo że bracia nie mieli ani piosenek, ani umiejętności, coś jednak sprawiło, że dołączyli do nich bardziej doświadczeni muzycy. Perkusista Mike Heaton bębnił od 11. roku życia. Basista Steve Firth również miał za sobą grę w kilku zespołach, ale zrezygnował z muzyki po tym, jak się ożenił i znalazł stałą pracę. Jednak gdy przypadkiem natknął się na ogłoszenie Danny'ego, Richarda i Mike'a, postanowił spróbować.

Po wielu miesiącach intensywnych prób, które odbywały się kilka razy w tygodniu, przyszedł czas na nagranie demo z utworem "All You Good Good People". Muzycy stwierdzili, że przydałyby się w nim instrumenty smyczkowe. Dave Creffield, który pomagał im w nagraniach, polecił Mickeya Dale'a. Mickey zaaranżował partie smyczków, a po pewnym czasie dołączył do zespołu na stałe jako klawiszowiec.

Zespół znalazł menedżera i zagrał kilka koncertów, które zaowocowały podpisaniem kontraktu z wytwórnią Hut i wydaniem utworu "All You Good Good People" na singlu. Kolejne koncerty zwróciły uwagę dziennikarzy, którzy prześcigali się w zachwytach. - To wyglądało jak konkurs, kto napisze najbardziej pochlebną recenzję o nas. A my myśleliśmy, że jesteśmy do niczego - wspominał Richard.

Niedługo później Embrace zagrali u boku Manic Street Preachers. Wydali kilka maksisingli, z których każdy sprzedawał się coraz lepiej. Nakręcili też wideoklip do jednego z utworów i pojawili się na okładce "The Times". Nowa wersja "All You Good Good People" i kolejny singel, "They Called It Come Back To What You Know", znalazły się w pierwszej dziesiątce brytyjskiej listy przebojów.

Wszystko to sprawiło, że zespół nabrał ogromnej pewności siebie, co dało się odczuć przede wszystkim w buńczucznych, niekiedy wręcz aroganckich wypowiedziach Danny'ego. - Chcę, żeby wszyscy słuchając naszej muzyki, mieli w oczach łzy - zdradził wokalista w 1997 roku w rozmowie z magazynem "Melody Maker". - Chcę, żeby włosy stawały wam dęba, a żołądek podszedł wam do gardła. Naprawdę uważam, że świat stał się lepszy, odkąd tu jesteśmy. - Później tłumaczył, że tego typu wypowiedzi, częste w początkach działalności grupy, służyły dodaniu sobie animuszu i wiary we własne siły.

Wreszcie w 1998 roku ukazał się pierwszy pełnowymiarowy album Embrace, "The Good Will Out", który zadebiutował na szczycie brytyjskiej listy sprzedaży, pokrywając się złotem w dniu premiery. W sumie płytę kupiło pół miliona Brytyjczyków.

Muzycy wyruszyli w trasę jako gwiazda, dając serię wyprzedanych koncertów w miejscach, do których jeszcze niedawno chodzili jako fani, by zobaczyć ulubione zespoły. Potem zniknęli na rok. Nie występowali, nie udzielali wywiadów, skupili się wyłącznie na pracy nad drugą płytą. "Drawn From Memory", bo taki nosiła tytuł, ujrzała światło dzienne wiosną 2000 roku. Album sprzedawał się dobrze, ale nie odniósł takiego sukcesu jak debiut. Jeszcze słabiej przyjęty został kolejny krążek, wydany rok później "If You've Never Been". Koncerty grupy również nie cieszyły się już takim zainteresowaniem. Doszło do tego, że zespół był winny firmie płytowej ponad 1,5 miliona funtów, co spowodowało zerwanie kontraktu.

Po podpisaniu umowy z Independiente, częścią Sony Records, artyści rozpoczęli prace nad kolejnym albumem. Firma nie naciskała, mogli więc w spokoju tworzyć muzykę we własnym studiu urządzonym w stodole koło domu Richarda.

Dwa lata później materiał na czwarty longplay był gotowy. Tak im się przynajmniej wydawało. Postanowili znaleźć producenta, który nie tylko pomógłby nagrać piosenki, ale nadałby im odpowiedni charakter. Wybór padł na Youtha (muzyka Killing Koje), z którym nagrywali kilka lat wcześniej. Nie spodziewali się jednak, że sesja nagraniowa będzie dla nich tak trudna. Youth miał bowiem zupełnie inną wizję i robił wszystko, żeby ją przeforsować. A zarówno wytwórnia, jak i menedżer dali mu wolną rękę. W rezultacie zespół przeżył trzy miesiące nieustannej wojny niemal o każdy dźwięk.

- Jestem po części despotą i pomysł, żeby dowodzenie oddać komuś innemu, lekko mnie przeraził - wspominał Danny po nagraniach w 2004 roku. - Styczeń, luty i marzec tego roku był najgorszym czasem w moim życiu. Spałem po cztery godziny na dobę.

Na dodatek skończyły się pieniądze i muzycy musieli znaleźć sobie nowe źródło utrzymania. Mike pracował jako malarz pokojowy, Steve jako spawacz, Mickey zajął się sprzedażą reklam, a Richard i Danny wystawiali swój dobytek na aukcjach internetowych. Youth zmusił ich jednak, żeby dali z siebie wszystko. Opłaciło się - album "Out of Nothing" był sukcesem na miarę debiutu (w pierwszym tygodniu sprzedaży osiągnął nawet lepszy wynik niż "The Good Will Out").

Na płycie znalazła się kompozycja "Gravity" Chrisa Martina z Coldplay. Muzyk przyjaźnił się z Dannym w 2000 roku, kiedy Coldplay supportowało Embrace. Wokalista napisał ten utwór dla swojego zespołu, ale uznał, że bardziej pasuje do Embrace. Właśnie ta piosenka została wybrana na pierwszy singel. Dzięki niej Embrace znowu byli w pierwszej dziesiątce listy przebojów.

Intensywna praca nad "Out of Nothing" sprawiła, że zespół nabrał wiatru w żagle i zaczął komponować wspólnie. Wcześniej piosenki pisał głównie Danny, siedząc w domu z gitarą akustyczną. Teraz po raz pierwszy naprawdę byli zespołem. Nowe utwory powstały błyskawicznie. - Myślę, że Youth odblokował nas, złamał kod - mówił Mickey Dale w wywiadzie dla dziennika "The Sun". - Powinniśmy znaleźć się na Discovery Channel, bo to dziwne zjawisko - żartował Danny. - Poprzedni album powstawał trzy lata, a potem w dziewięć dni napisaliśmy 24 piosenki. Embrace znalazł nowy sposób tworzenia muzyki.

Piąty album, "This New Day", trafił na rynek w marcu 2006 roku. Promujący go utwór "Nature's Law" okazał się największym hitem w dotychczasowej karierze grupy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fireworks EP.	Embrace	05.1997	34[2]	-	Hut HUTCD 84	[written by Danny McNamara,Richard McNamara]
One Big Family EP.	Embrace	07.1997	21[3]	-	Hut HUTCD 86	[written by Danny McNamara,Richard McNamara]
All You Good Good People	Embrace	11.1997	8[7]	-	Hut HUTCD 90	[written by Danny McNamara,Richard McNamara]
Come Back to What You Know	Embrace	06.1998	6[8]	-	Hut HUTCD 93	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Youth]
My Weakness Is None of Your Business	Embrace	08.1998	9[8]	-	Hut HUTCD 103	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Dave Creffield, Embrace]
Hooligan	Embrace	11.1999	18[5]	-	Hut HUTCD 123	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Tristin Norwell, Hugo Nicolson]
You're Not Alone	Embrace	03.2000	14[4]	-	Hut HUTCD 126	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Tristin Norwell, Hugo Nicolson]
Save Me	Embrace	06.2000	29[7]	-	Hut HUTCD 133	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Tristin Norwell, Hugo Nicolson]
I Wouldn't Wanna Happen to You	Embrace	08.2000	23[2]	-	Hut HUTCD 137	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Tristin Norwell, Hugo Nicolson]
Wonder	Embrace	09.2001	14[6]	-	Hut HUTCD 142	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Embrace, Ken Nelson]
Make It Last	Embrace	11.2011	35[2]	-	Hut HUTCD 144	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Embrace, Mike Hunter]
Gravity	Embrace	09.2004	7[7]	-	Independiente ISOM 87MS	[written by Guy Berryman, Jonny Buckland; Will Champion, Chris Martin][produced by Youth, Embrace]
Ashes	Embrace	11.2004	11[8]	-	Independiente ISOM 89SMS	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Youth, Embrace]
Looking As You Are	Embrace	02.2005	11[3]	-	Independiente ISOM 91SMS	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Youth, Embrace]
A Glorious Day	Embrace	06.2005	28[2]	-	Independiente ISOM 94SMS	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Youth, Embrace]
Nature's Law	Embrace	04.2006	2[11]	-	Independiente ISOM 103SMS	[written by Martin "Youth" Glover, Embrace][produced by Martin "Youth" Glover]
World at Your Feet	Embrace	06.2006	3[6]	-	Independiente ISOM 107SMS	[written by Richard McNamara, Danny McNamara, Martin Glover and Tony Perrin][produced by Youth, Embrace]
Target	Embrace	09.2006	29[2]	-	Independiente ISOM 110SMS	[written by Martin Glover, Richard McNamara and Danny McNamara][produced by Youth, Embrace]
I Can't Come Down	Embrace	12.2006	54[1]	-	Independiente ISOM 115SMS	[written by Danny McNamara,Richard McNamara][produced by Youth]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Good Will Out	Embrace	06.1998	1[1][24]	-	Hut CDHUT 46	[platinum-UK][produced by Youth, Steve Osborne, Dave Creffield]
Drawn from Memory	Embrace	04.2000	8[20]	-	Hut CDHUT 60	[gold-UK][produced by Tristin Norwell, Hugo Nicolson, Richard McNamara, Danny McNamara, Mike Heaton]
If You've Never Been	Embrace	09.2001	9[4]	-	Hut CDHUT 68	[silver-UK][produced by Embrace, Ken Nelson]
Fireworks: The Singles 1997–2002	Embrace	04.2002	36[3]	-	Hut CDHUT 74	[gold-UK]
Out of Nothing	Embrace	09.2004	1[1][32]	-	Independiete ISOM 45CD	[platinum-UK][produced by Martin Glover]
This New Day	Embrace	04.2006	1[1][13]	-	Independiete ISOM 60CD	[gold-UK][produced by Martin Glover]
Embrace	Embrace	05.2014	5[4]	-	Cooking Vinyl COOKCD 603	[produced by Richard McNamara]
Love Is a Basic Need	Embrace	03.2018	5[1]	-	Cooking Vinyl COOKCD 692	[produced by Richard McNamara]

Chodzi diabeł opłotkami — Skaldowie

Doctor and the Medics

Doctor and the Medics to brytyjski zespół glam rockowy  utworzony w Londynie w 1981 r.Grupa odniosła największy sukces w latach 80-tych i jest najbardziej znana z coveru „ Spirit in the Sky ” Normana Greenbauma, który osiągnął numer 1 na UK Singles Chart .Zespół występuje obecnie w innym składzie, jako akt hołdu dla różnych artystów. Styl muzyczny grupy obejmuje neo-psychedelię , glam rock , new wave i pop rock .

The Doctor (Clive Jackson, urodzony 7 lipca 1961r w Knotty Ash , Liverpool), były DJ z Londynu, założył grupę w 1981 roku z gitarzystą Stevem McGuire, perkusistą Vomem (znanym również jako Steve Ritchie) i basistą Richardem Searle i tancerkami i wokalistkami The Anadin Brothers.  Grupa przyjęła wygląd zainspirowany zarówno psychodelią z lat 60-tych, jak i makijażem kabuki podobnym do makijażu Kiss .

Ich pierwszym singlem był „The Druids Are Here”, który został wydany w Whaam Records w 1982 roku.  Nie wydali kolejnych płyt aż do 1985 roku, chociaż cztero-utworową EP-kę nagrał na żywo w Alice in Wonderland, klubie nocnym Soho, gdzie The Doctor był DJ-em, był jednocześnie członkiem zespołu. Żeńskie wokalistki zespołu, znane jako The Anadin Brothers, były pierwotnie trzy w liczbie, ale zredukowane do dwóch członkiń - Wendi West i Colette Appleby.

W 1985 roku podpisali kontrakt z IRS Records i wydali „Happy but Twisted”, 5-cio ścieżkowy 12-calowy EP z coverem „ Silver Machine ” Hawkwind . Osiągnął on 2 miejsce na listach indie .„The Miracle of the Age”, wyprodukowany przez Andy'ego Partridge'a z XTC . Mniej więcej w tym czasie zespół zagrał koncert w studiu telewizyjnym w Limehouse , który został nagrany dla transmisji telewizyjnej, chociaż nie był wtedy pokazywany. Na tym koncercie skład został powiększony przez Romana Jugga z The Damned na klawiszach i drugiej gitarze.

W 1986 roku zespół zagrał międzynarodowy hit , coverem „ Spirit in the Sky ” Normana Greenbauma . Singiel osiągnął numer jeden w Wielkiej Brytanii. Ich kolejne single były mniej udane; „Burn” i „ Waterloo ” (z których ostatni był coverem przeboju ABBA , z Royem Woodem na saksofonie, podkładem wokalnym i wideo ). „Burn” osiągnął 29 miejsce w UK Singles Chart, a „Waterloo” osiągnął 45 miejsce.  Zespół wydał swój ostatni album studyjny Instant Heaven , w 1996 roku we własnej wytwórni płytowej „Madman”.

Na początku XXI wieku obecny skład zespołu pojawił się w brytyjskich programach telewizyjnych o tematyce retro, takich jak Hit Me Baby One More Time ITV1 i świąteczny dodatek Top of the Pops z okazji 50-lecia UK Singles Chart. W czerwcu 2006 roku zespół pojawił się z nowym składem na kanale Channel 4, w Bring Back One Hit Wonders .  Mniej więcej w tym czasie wydali EP o nazwie Timewarped .  Nadal występują na żywo.



Brytyjska grupa z kręgu psychodelicznego pop-rocka. Uwagę recenzentów zwróciła w 1986 własną wersją utworu "Spirit In The Sky" z repertuaru Normana Greenbauma. Singel wszedł na pierwsze miejsce brytyjskich list przebojów, ale zespół nie potrafił zdyskontować tego sukcesu - następne single "Bum" i "Waterloo" dotarły odpowiednio do 29. i 46. miejsca.
Album Laughing At The Pieces doszedł do 25. miejsca list najlepiej sprzedających się płyt, głównie na fali sukcesu pierwszego singla. Wszystkie późniejsze płyty wsiąkały bez śladu i w końcu firma fonograficzna zrezygnowała z usług grupy.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Spirit in the Sky	Doctor and The Medics	05.1986	1[3][15]	69[11]	I.R.S. IRM 113	[written by Norman Greenbaum][produced by Craig Leon ]
Burn/Captain Frazer	Doctor and The Medics	08.1986	29[6]	-	I.R.S. IRM 119	[written by Doctor, McGuire, Searle, Ritchie, West][produced by Craig Leon ]
Waterloo	Doctor and The Medics	11.1986	45[4]	-	I.R.S. IRMT 125	[written by B. Andersson , B. Ulvaeus , S. Anderson][produced by Craig Leon ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Laughing At The Pieces	Doctor and The Medics	06.1986	25[3]	125[8]	I.R.S. MIRG 1010	[produced by Craig Leon]

Dr. Alban

Alban urodził się w Nigerii 26 sierpnia 1957 r.; jest synem lekarza medycyny Lawrence'a Nwapa. Jako młody chłopak odwiedził wraz z ojcem swego wujka w Sztokholmie. Po powrocie zaczął marzyć o życiu w północnej Europie i postanowił tam zamieszkać. Dzień ten nadszedł, kiedy 23-letni Alban wyjechał do Sztokholmu, zamieszkał wraz ze swoim wujkiem i rozpoczął studia stomatologiczne.

Jak wielu innych studentów, próbował zarobić dodatkowe pieniądze w wolnym czasie dorywczo pracując. W nocy pracował jako DJ w znanym klubie sztokholmskim "Alphabet Street". Po zakończeniu studiów otworzył małą praktykę dentystyczną z grupą innych lekarzy, a jego pacjenci składali się głównie z osób społecznie upośledzonych. Chcąc pomagać innym, ignorował regulaminy medycznych organizacji ubezpieczeniowych i przegrał w konfontacji z biurokratycznym establishmentem lekarzy. Alban porzucił praktykę i zdecydował poświęcić się muzyce, która dla niego oznaczała "wolność". W 1990 r. spotkał Denniza Popa ze szwedzkiej wytwórnii Swemix i szwedzką królową dance-rapu Leilę K. w klubie "Alphabet Street". Po nocy spędzonej na gorączkowej dyskucji, trio weszło natychmiast do studia i w rekordowym czasie nagrało "Hello Africa" - piosenkę miłosną o ojczyźnie Albana, który stał się w ciągu jednej nocy supergwiazdą. Pierwszy album (Hello Africa), wydany na początku 1991 r., stal się złotą płytą w Niemczech, Austrii i Szwajcarii, platynową w Szwecji, Turcji i na Filipinach, podwójną platynową w Malezji - sprzedając ponad rnilion sztuk na całym świecie.

Zaledwie rok później sukces pierwszego albumu został pobity przez drugi longplay, One Love: sprzedano ponad 1,6 min egzemplarzy singla "It's My Life", a album rozprowadzono w nakładzie 1,7 mln! Z trzeciego albumu, Look Who's Talking, zostało wydanych pięć singli, których łączny nakład przekroczył pięć milionów. Natomiast duża płyta znalazła cztery miliony nabywców. Alban otrzymał prawie 50 złotych i platynowych płyt. Wymienia on na swojej liście muzycznych inspiracji takich artystów, jak: James Brown, Fela Kuti, Jimmy Cliff. a także Bob Marley, któremu zadedykował swój drugi album, One Love. Po spotkaniu z Nelsonem Mandelą, prezydentem Republiki Południowej Afryki, które wywarło olbrzymie wrażenie na Albanie, jego teksty raz jeszcze zaczęły podejmować tematy związane z jego ojczystą Afryką, a także polityką (przeciwko rasizmowi, wojnie, głodowi, a za pokojem, wolnością i sprawiedliwością). Przykładem jest singel "This Time I'm Free", który ukazał się w 1995 r., a nagrany został we własnym studiu Albana i wydany przez jego własną wytwórnię DR Records.

Afryka jest także tematem jego singla "Born in Africa". Alban komentuje: "Zawsze miałem głęboko rozwinięte poczucie historii, a tytuł powinien to ukazać. Nie ma znaczenia, jak daleko ktoś zachodzi w życiu lub dokąd jedzie, zawsze powinien pamiętać o swoich korzeniach. Moimi korzeniami jest Afryka, więc wybrałem tytuł Born in Africa ("Urodzony w Afryce"). Śpiewałem już o tym na moim ostatnim albumie, ponieważ chcę opisać problemy i polityczną niestabilność na kontynencie afrykańskim. To jest mój sposób, moja szansa na zwrócenie uwagi na sytuację w Afryce i tak im chcę pomóc. Born in Africa jest także tytułem czwartego albumu Dr Albana, który został wydany przez wytwórnię DR Records w kwietniu 1996 r.

Są na nim elementy afrykańskie oraz współczesna muzyka house i rytmy pop. Jego teksty przekraczają granice narodowe. W końcu zajmują się one sprawami, które dotyczą każdego, bez względu na to zjakiego kontynentu lub kraju pochodzi: pragnieniem równości i wolności. Alban podkreśla: "Nie obchodzi mnie, czy jesteś czarny czy biały, ludzie są ludźmi i powinni być traktowani równo. Pokój, miłość i harmonia pomiędzy narodami i ludami są ważniejsze niż rasa czy religia."

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It's My Life	Dr. Alban	09.1992	2[12]	88[11]	Arista 115 330	[written by Dr Alban, Denniz PoP][produced by Denniz PoP][3[12].Hot Disco/Dance;Logic/Arista 2492 12"]
One Love/Reggae Gone Ragga	Dr. Alban	11.1992	45[2]	-	Arista 74321 10872 1	[written by Dr Alban, Denniz PoP][produced by Denniz PoP]
Sing Hallelujah	Dr. Alban	04.1993	16[8]	-	Logic Light 74321 13110 7	[written by Dr Alban, Denniz PoP][produced by Denniz PoP][15[12].Hot Disco/Dance;Logic/Arista 2597 12"]
Look Who's Talking	Dr. Alban	03.1994	55[3]	-	Logic 74321 19534 7	[written by Dr Alban,Kofi Bentsi-Enshill,Ebenezer Thompson,Denniz PoP][produced by The Menace,Kristian Lundin][11[12].Hot Disco/Dance;Logic 59 028 12"]
Away From Home	Dr. Alban	08.1994	42[3]	-	Logic 74321 22268 7	[written by Dr Alban,Kristian Lundin,John Amatiello][produced by Denniz PoP][5[15].Hot Disco/Dance;Logic 59 004 12"]
Let The Beat Go On	Dr. Alban	04.1995	-	-	Dr. Records 74321 22561 7	[written by John Amatiello , Kristian Lundin,Dr. Alban ][produced by Denniz PoP][6[14].Hot Disco/Dance;Logic 59 010]
Sweet Dreams	Swing featuring Dr. Alban	04.1995	59[1]	-	Cheiron 74321 25155 1	[written by A. Lennox, D. Stewart][produced by F. Lokar , V. Salazar]

Carl Doy

Carl William Doy (ur. 1947 w Camberley, Surrey, Anglia) jest pianistą, kompozytorem i aranżerem. Jeden z najbardziej popularnych muzyków w Nowej Zelandii .Carl jest prawdopodobnie najbardziej znany z serii multi-platynowych albumów Piano By Candlelight .

Wstępem do jego kariery był solowy koncert fortepianowy w Regents Hotel w Auckland,w którym uczestniczył Murray Thorn dyrektor biura CBS w Nowej Zelandii.To on zaproponował Doy'owi kontrakt nagraniowy. Jego pierwszy album, Piano By Candlelight, odniósł fenomenalny sukces, sprzedając się w ponad pięćdziesiąt tysięcy kopii w inauguracyjnym roku.Doy kontynuje sukcesy ze swoim ultra-lightowym podejściem do muzyki popularnej.W towarzystwie New Zealand Symphony Orchestra, nagrał dziewięć instrumentalnych płyt kompaktowych, eksplorując utwory Franka Sinatra, The Beatles, Nat King Cole'a, Burta Bacharacha, i Barbary Streisand.

Posiadając licencję na dystrybucję kolekcji jego nagrań w Ameryce Północnej , Time Life odnotowała sprzedaż w wysokości ponad trzech milionów egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych.Doy jest absolwentem Royal College of Music w Londynie, którą ukończył jako student z wyróżnieniem w połowie lat 80-tych.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Piano By Candlelight	Carl Doy	10.1987	13[8][05.88]	3[9][2x-platinum]	EMI PIANO 1/Sony 460487
Piano By Candlelight 2	Carl Doy	09.1989	10[6][05.90]	1[4][28][4x-platinum]	EMI PIANO 2/Sony 465815
The Christmas Album	Carl Doy	12.1990	-	20[3][ platinum]	-/Sony 467447
Piano By Candlelight 3	Carl Doy	04.1991	-	2[13][platinum]	-/Sony 467446
Piano By Candlelight 4	Carl Doy	10.1993	-	21[11][gold]	-/Sony 474591
Piano By Candlelight,Night and Day	Carl Doy	09.1995	-	9[9][platinum]	-/Sony 481236
Piano By Candlelight,Now and Then	Carl Doy	11.1996	-	5[11][platinum]	-/Sony 486657
Piano By Candlelight: Entrée	Carl Doy	05.2000	-	4[21][platinum]	-/Sony 498244

Dove

Dove był kwartetem z Melbourne, który powstał w 1970 roku i wydał kilka singli i trzy albumy w latach 1973-76. Ich głównym wokalistą była Sharyn Cambridge. W 1981 roku wydała EP z The Colin Who Band.

Po Dove wokalistka Sharyn Cambridge śpiewał na singlu EMI w 1978 roku wydanym przez Cambridge And Thomas, You Take My Breath Away. Później założyła własny zespół, który prawdopodobnie przekształcił się w The Colin Who Band ze swoim partnerem i gitarzystą Colinem Wrightem.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
It might as well rain until september	Dove	10.1973	77[5]	-	Warner Bros WBA 4042	-
Magic to do	Dove	04.1974	93[3]	-	Warner Bros WBA 4057	-
Amazing Grace / Country Girl	Dove	11.1974	27[16]	-	Warner Bros WBA 4071	-
Long live love	Dove	08.1975	92[3]	-	Warner Bros 100 031	-
Lion Sleeps Tonight	Dove	04.1976	63[12]	-	Image IS 181	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Magic to do	Dove	12.1974	87[7]	-	Sunrise SUNLP 2
Love harmony and understanding	Dove	01.1976	41[6]	-	Image ILP 751