Myron Carlton Bradshaw urodził się w Youngstown w stanie Ohio jako syn Cicero P. Bradshawa i jego żony Lillian Boggess. Bradshaw ukończył szkołę średnią w Youngstown. Po ukończeniu psychologii na Uniwersytecie Wilberforce Bradshaw zaczął zarabiać na życie muzyką. W Ohio śpiewał i grał na perkusji z kolegami z kampusu Horacego Hendersona. Następnie w 1932 roku Bradshaw przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie grał na perkusji dla Marion Hardy's Alabamians, Charleston Bearcats (później Savoy Bearcats) i Mills Blue Rhythm Band oraz śpiewał dla Luisa Russella.
W 1934 roku Bradshaw założył własną orkiestrę swingową, która tego roku w Nowym Jorku nagrała osiem utworów podczas dwóch oddzielnych sesji dla Decca Records. Następna data nagrania zespołu miała miejsce w 1944 roku dla Manor Records , kiedy to jego muzyka była bliższa r&b. W 1947 Bradshaw nagrywał dla Savoy Records pod auspicjami producenta wytwórni Teddy'ego Reiga. Zespół nagrywał intensywnie dla rynku rhythm & bluesowego z King Records od końca 1949 do początku 1955 roku i miał pięć hitów na liście przebojów Billboard R&B.
Jego najbardziej udanym nagraniem w tamtym czasie było „Well Oh Well”, który w 1950 roku osiągnął drugie miejsce na liście R&B i utrzymywał się na tej liście przez 21 tygodni. Dwie kolejne płyty, „I'm Going To Have Myself A Ball” (nr 5, 1950) i „Walkin' The Chalk Line” (nr 10, 1951) również trafiły na listy przebojów przed prawie dwuletnią przerwą. Najbardziej znanym obecnie nagraniem Bradshawa jest „The Train Kept A-Rollin'” (1951) - wówczas niebędące hitem na listach przebojów - które przeszło od historii r&b do dziedzictwa rocka. Piosenka została nagrana przez Johnny'ego Burnette & The Rock and Roll Trio w 1956 r. oraz przez The Yardbirds z Jeffem Beckiem w 1965 r. Została ponownie nagrana przez Aerosmith w 1974 r. i Motörhead w 1977 r.
Ponadto Jimmy Page poinformował w wywiadzie, że pierwszy piosenką zagraną na pierwszej próbie angielskiego zespołu rockowego Led Zeppelin była „The Train Kept A-Rollin'”. Bradshaw powrócił na listy przebojów R&B w 1953 roku z utworem „Soft” (nr 3), utworem instrumentalnym nagranym później przez Billa Doggetta i „Heavy Juice” (nr 9). W obu tych hitach z 1953 roku Red Prysock grał na saksofonie tenorowym.
Późniejszą karierę Bradshawa utrudniały poważne problemy zdrowotne, w tym dwa udary, pierwszy w 1954 r., w wyniku których został częściowo sparaliżowany. Wrócił do koncertowania w 1958 roku. Jego ostatnia sesja w tym roku zaowocowała dwoma nagraniami „Short Shorts” i „Bushes” (King 5114), które okazały się nieudaną próbą dotarcia do wschodzącego rynku płyt młodzieżowych.
Osłabiony kolejnymi udarami, a także rygorami zawodu, Bradshaw zmarł w swoim adoptowanym rodzinnym mieście Cincinnati w wyniku kolejnego udaru w 1958 r. Miał 51 lat Bradshaw jest pamiętany dzięki serii hitów r&b. Jako lider zespołu był nieocenionym mentorem dla ważnych muzyków i aranżerów, w tym Sila Austina, Happy Caldwella, Shada Collinsa, Wild Billa Davisa, Taliba Dawuda, Gila Fullera, Gigi Gryce, Big Nicka Nicholasa, Russella Procope, Red Prysocka, Curleya Russella, Calvin „Eagle Eye” Shields, Sonny Stitt, Noble „Thin Man” Watts i Shadow Wilson.
|
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Well Oh Well/I Hate You | Tiny Bradshaw | 05.1950 | - | - | King 4357 | [written by Lois Mann, Tiny Bradshaw, Henry Bernard][2[21].R&B Chart] |
| I'm Going To Have Myself A Ball / Butterfly | Tiny Bradshaw | 10.1950 | - | - | King 4397 | [written by Henry Glover,Sally Nix, Tiny Bradshaw][5[4].R&B Chart] |
| Walkin' The Chalk Line / Bradshaw Boogie | Tiny Bradshaw | 09.1951 | - | - | King 4457 | [written by Bernard, Norman][10[1].R&B Chart] |
| Soft/Strange | Tiny Bradshaw | 01.1953 | - | - | King 4577 | [written by Tiny Bradshaw][3[14].R&B Chart] |
| Heavy Juice/The Blues Came Pouring Down | Tiny Bradshaw | 08.1953 | - | - | King 4621 | [written by Tiny Bradshaw, Leroy Bass, Red Prysock][9[1].R&B Chart] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz