Wczesne nagrania dla Horizon z udziałem niesamowitej gamy przeszłych i przyszłych gwiazd: Hoyta Axtona, Barry'ego McGuire'a, Jima McGuinna (który później zmienił nazwisko na Roger McGuinn, wówczas członek Chad Mitchell Trio, ale później założyciel Byrds), Chambers Brothers, Brownie McGhee i Sonny Terry, Mike Seeger, Eric Weissberg, Erik Darling (z Weavers), Rod McKuen, Glen Campbell, Mason Williams, Tommy Tedesco (z zespołu Phila Spectora), Billy Strange i inni.
Przed 1963 rokiem Horizon był dystrybuowany przez World Pacific, wytwórnię jazzową z Zachodniego Wybrzeża i używał ich przedrostka numeracji (WP-), a także systemu numeracji macierzowej. Na początku 1963 roku firma Horizon przeszła na firmę Vee-Jay w celu dystrybucji, przechodząc na numery matrycowe Vee-Jay, ale zachowując system numeracji LP oparty na World Pacific.
Dave Hubert pozostał w Horizon, więc nie jest jasne, czy sprzedał wytwórnię Vee-Jay w tym momencie, czy jakiś czas później. W każdym razie Horizon wydawał albumy aż do końca 1963 roku, kiedy to został wchłonięty przez działalność Vee-Jay. Niedługo potem mistrzowie udali się do Mira/Mirwood, której właścicielem był Randy Wood, ówczesny prezes Vee-Jay. Po bankructwie Vee-Jay w 1966 roku Wood kupił artystów Vee-Jay, Horizon ponownie połączył siły z wytwórnią Vee-Jay.
Vee-Jay rozwiązał wytwórnię Horizon pod koniec 1963 roku.
W ciągu kilku miesięcy w 1964 roku ponownie wydali trzy albumy Hoyta Axtona Horizon, kompilację Best of Hoyt Axton i nowy album jego autorstwa, a wszystko to w ciągu kilku miesięcy w 1964 roku. Część katalogu Horizon została ostatecznie ponownie wydany przez wytwórnię Surrey, której właścicielem był prezydent Vee-Jay Randy Wood, który był także właścicielem Mira/Mirwood.
Większość materiału Hoyta Axtona była przez lata wydawana oszczędnie w reedycjach albumów. Na późniejszych reedycjach znalazł się dziwnie dyskretny (jak dla niego) utwór „Hush Hush Sweet Charlotte”, a także wznowienie utworu „We'll Sing In The Sunshine”, piosenki, która pojawiła się na wczesnym programie Horizon i która została napisana dla Hoyta ze swoją ówczesną dziewczyną Gale Garnett. Wersja Axtona była starsza od hitowej wersji Garnett o około rok.
Spośród późniejszych wznowień Exodus był quasi-legalną operacją, w ramach której wykorzystano dzieła Vee-Jay , podczas gdy Vee-Jay zmagał się z bankructwem na przełomie 1965 i 1966 r. Sąd, który nakazał likwidację Vee-Jay w 1966 r., położył kres Exodus w tym samym czasie, zasadniczo orzekając, że ze względów praktycznych są to te same firmy.
Po wykupieniu matryc z upadłości, w latach 70-tych na Vee-Jay International pojawiło się kilka obecnie prawnych problemów, po których w latach 80-tych pojawiły się pewne oferty budżetowe z dzierżawionymi matrycami.
Albumy Horizon były niespójne pod względem wskazywania stereo. Kilku pierwszych używało liczb mono, ale po liczbach zanotowało „stereo”. Albumy mono miały czarną etykietę ze srebrnym lub białym nadrukiem, natomiast albumy stereo były niebieskie ze srebrnym nadrukiem. Etykiety promocyjne były białe z czarnym nadrukiem. Użyliśmy zapisu „stereo” w przypadku pierwszych czterech albumów, a następnie zmieniono go na „SWP-” jako przedrostek, aby wskazać, że mamy informację, że płyta została wydana w stereo. Przedrostek „SWP-” sporadycznie pojawia się na samej etykiecie w przypadku problemów ze stereo, ale nie na zewnętrznej osłonie, która była taka sama dla mono i stereo, z wyjątkiem zwykłego, powszechnego wówczas układu wklejania. Możliwe, że wszystkie albumy Horizon zostały wydane zarówno w wersji mono, jak i stereo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz