Klaus Schulze

Ur. 4.08.1947 r. w Berlinie Zachodnim, RFN. Uważany powszechnie za jednego z prekursorów współczesnej muzyki elektronicznej. Debiutował w latach 60-tych jako gitarzysta, zafascynowany dokonaniami grupy The Kinks. W czasach gimnazjalnych znalazł się w grupie Psy Free, w której grał na perkusji. W 1969 r. trafił do Tangerine Dream, by zagrać tylko na jednej płycie Electronic Meditations. We wrześniu 1970 r. Schulze wraz z przyjaciółmi z Berlina Zach.: basistą Hartmutem Enke i gitarzystą Manuelem Góttschingicm, założył grupę Ash Ra Tempel. Nagrał z nią dwie płyty: Ash Ra Tempel (z 1971 r.) i Join Inn (z 1973 r.). Od września 1971 r. - po odbyciu z Ash Ra Tempel tournee po Szwajcarii - poświęcił się karierze solisty. 

Swój pierwszy autorski longplay Irrlicht, zrealizował z muzykami orkiestry symfonicznej; płytę wydała firma Ohr. W następnych latach powstały kolejne albumy: Cyborg (z 1973 r.), Picture Music (z 1973 r.), Blackdance (z 1974 r.), Timewind (z 1975 r.) i Moondawn (z 1976 r.). Równocześnie Schulze nagrywał z innymi muzykami i formacjami: Walterem Wegniullerem (płyta Tarot z 1972 r.), Sergiuszem Golowinem (Lord Krishna Von Goloka z 1973 r.), The Cosmic Jokers (The Cosmic Jokers, Planeten Sit-In i Galactic Supermarket - wszystkie z 1974 r.). Wraz z Andym Warholem, Walerianem Borowczykiem, Kenem Russellem i Pier-Paolo Pasolinim, artysta przyczynił się do charakterystycznej dla lat 70-tych „sublimacji erotyzmu w sztuce", komponując awangardową ilustrację do śmiałego pod względem obyczajowym filmu Lasse Brauna - „Body Love". Ukazała się ona na płycie w 1976 r. i przyniosła muzykowi nagrodę Grand Prix International francuskiej Akademii im. Charlesa Crossa. 

W tym samym roku podjął współpracę z japońskim perkusistą Stomu Yamashtą, która zaowocowała trzema albumami firmowanymi przez formację Go: Go, Go Live From Paris i Go Too. W międzyczasie na rynku pojawił się kolejny solowy longplay Klausa - Mirage. Oprócz nagrywania i komponowania Schulze dużo i chętnie koncertował. 12. i 13.04.1977 r. zagrał w londyńskim Planetarium, a jego występy uznano za  jedno z najważniejszych wydarzeń artystycznych roku w Wielkiej Brytanii.

 W 1978 r. ukazał się kolejny longplay muzyka - Body Love Vol. 2 (Moogetique), z kompozycjami nie wykorzystanymi ostatecznie w filmie o tym tytule. W październiku tego samego roku Schulze zaproponował jubileuszowy 10-ty album X, z muzycznymi biografiami Nietzschego, Trakla, Franka Herberta, Bacha, Ludwiga II i Kleista. Nagrana z gościnnie występującym wokalistą Arthurem Brownem kolejna płyta Dune (z 1979 r.), zainaugurowała drugą dziesiątkę albumów artysty. 

W 1980 r. na rynku pojawiły się dwa nowe wydawnictwa Schulzego: koncertowe Live i studyjne Dig It (wydane także w byłej NRD jako Elektronik Impressionen). Rok 1981 przyniósł trzy nowe płyty, kompilację Mindphaser, nagraną z udziałem Michaela Shrieve'a Trancefer i Tonwelle, firmowaną przez formację Richard Wahnfried z Schulzem i Shrieve'em na czele. Po nagraniu w 1983 r. longplaya Audentity muzyk w ramach promocyjnego tournee trafił także do Polski, gdzie zagrał na dziewięciu koncertach w lecie tego samego roku, wraz z towarzyszącym mu perkusistą Reinerem Blossem. Rezultatem tej wyprawy był album Dziękuję Poland. 

W 1984 r. Schulze został właścicielem nowej, własnej firmy płytowej Inteam (istniała do 1987 r.). W ciągu kolejnych 12 miesięcy zdążył nagrać aż trzy płyty: Afrika (z Erstem Fuchsem), Drive Inn (z Reinerem Blossem) i Angst (ze ścieżką dźwiękową do filmu o tym samym tytule). W międzyczasie ukazywały się wydawnictwa formacji Richard Wahnfried. W następnych latach Klaus Schulze kontynuował swoją aktywną działalność artystyczną. Jego płyty i koncerty do dziś znajdują licznych odbiorców.
 

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Deus Arrakis	Klaus Schulze	07.2022	80[1]	-	SPV 0246152	[produced by Tom Dams]