Katyna Ranieri

 Katyna Ranieri, właśc. Caterina Ranieri (ur. 31 sierpnia 1925r w Follonice, zm. 3 września 2018r w Pesaro- włoska piosenkarka i aktorka, popularna w latach 50-tych, zdobyływczyni 2. miejsca na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1954 roku z piosenką „Canzone da due soldi”. Wdowa po kompozytorze Rizu Ortolanim (zm. 2014). 

W 1953 roku zadebiutowała na Festiwalu w San Remo, prezentując cztery piosenki, z których jedna, „No Pierrot”, wykonana w parze z Achille Toglianim, przeszła do finału zajmując 6. miejsce. Pozostałe jej piosenki to: „Acque amare” (wykonana w parze z Carlą Boni, „Domandatelo” i „La pianola stonata” (obie wykonane w parze z Achille Toglianim). W tym samym roku zadebiutowała w kinie jako aktorka występując w filmach Fermi tutti... arrivo io! w reżyserii Sergio Grieco, Viva la rivista  w reżyserii Enzo Trapaniego i Capitan fantasma w reżyserii Primo Zeglio.

Największym sukcesem okazał się dla niej występ na Festiwalu w San Remo w roku 1954, kiedy zaśpiewana przez nią w parze z Achille Toglianim piosenka „Canzone da due soldi” zajęła 2. miejsce. Kolejna jej piosenka, „Non è mai troppo tardi” (wykonana w parze z Carlą Boni) zajęła 5. miejsce, a „Sotto l'ombrello” - 7.; do finału nie weszła „Rose” (wykonana w parze z Vittorią Mongardi. „Canzone da due soldi” w jej interpretacji weszła poza tym na listę przebojów Hit Parade Italia 1954 zajmując na niej 10. miejsce. 

W tym samym roku wystąpiła na Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej, gdzie zaprezentowała pięć piosenek, w tym słynną „Pucenella”, wykonaną w czarnej, satynowej masce na oczach. Również w tym samym roku, za pośrednictwem RAI, poznała Riza Ortolaniego. Znajomość obojga wywołała zainteresowanie prasy bulwarowej, ponieważ Ranieri była mężatką. Oboje zalegalizowali swój związek dopiero w 1964 roku.

W 1955 roku wystąpiła w kilku filmach: Lacrime di sposa (z Achille Toglianim) i Processo all'amore (obok Checco Durante). W tym samym roku podpisała umowę z wytwórnią RCA, dla której zrealizowała album La ragazza di Piazza di Spagna, wydany w czterech wersjach językowych. Album odniósł międzynarodowy sukces, a w Brazylii uzyskał status złotej płyty. W następstwie tego sukcesu Katyna Ranieri odbyła tournée koncertowe po Meksyku, Brazylii, Kubie i Wenezueli.

W 1956 roku wystąpiła w filmie Sanremo canta w reżyserii Domenico Paolelli razem z takimi artystami jak: Carla Boni, Gino Latilla, Luciana Gonzales, Ugo Molinari, Gianni Marzocchi, Nilla Pizzi, Franca Raimondi, Achille Togliani i Tonina Torrielli. Przeprowadziła się z Rizem Ortolanim do Ameryki Łacińskiej. Wydała na tamtejszym rynku kilka albumów: Italian love songs, Katyna Ranieri i Serenata a Firenze. W 1959 roku podpisała umowę z wytwórnią MGM, dla której nagrała album Katyna Ranieri, przeznaczony na rynek amerykański.

W 1960 roku wystąpiła w sławnych lokalach Stanów Zjednoczonych jak: klub Ciro's w Hollywood, hotel Waldorf-Astoria w Nowym Jorku, klub nocny Cocoanut Grove w Los Angeles, Fairmont w San Francisco czy Drake Hotel w Chicago. Wzięła kilkakrotnie udział w amerykańskim programie telewizyjnym The Ed Sullivan Show.

W 1963 roku podpisała umowę z wytwórnią Decca, przechodząc następnie do Pathè. Nagrywała kolejne płyty. W 1964 roku zaśpiewała podczas 36. ceremonii wręczenia Oscarów (jako jedyna Włoszka w historii) temat „More” z filmu Mondo cane.

W 1966 roku urodziła córkę, Rizię Ortolani, związaną w dorosłym życiu z kinematografią.

W latach 70 nagrała kilka czołówek dźwiękowych do filmów. W 1980 roku na Festiwalu dei Due Monti w Spoleto zaprezentowała piosenki do tekstów Kurta Weilla.

W 1984 roku nagrała album Concerto per Fellini, wydany przez RCA, za który dostała wiele nagród, zarówno od krytyków i widzów. Na albumie znalazły się tematy Nino Roty z najbardziej znanych ścieżek dźwiękowych napisanych przez niego do filmów Felliniego do słów napisanymi dla niej przez czołowych włoskich tekściarzy.

W 2001 roku nagrała nowy album The fabulous Kurt Weill, na którym zawarła nowe interpretacje piosenek niemieckiego twórcy. Album został zaprezentowany w Teatro Verdi w Padwie z towarzyszeniem orkiestry kameralnej z Wenecji.

W 2002 roku na festiwalu operowym w Pesaro, poświęconym Rossiniemu dała koncert Rossini mon amour, w którym przedstawiła nieznane melodie Rossiniego, zaaranżowane przez Riza Ortolaniego.

W 2005 roku dała wspólnie z Rizem Ortolanim koncert w Teatro dell'Opera di Roma w Rzymie, zatytułowany A Roma omni-animo (con tutto il cuore), w którym zaprezentowała z towarzyszeniem teatralnej orkiestry i chóru niektóre tematy filmowe Ortolaniego.

Jej największe sukcesy związane są jednak z latami 50-tymi. Główne jej przeboje z tamtego okresu to: „Sotto l’ombrello”, „La pianola stonata”, „Rose”, „‘A Frangesa”, „L’amore è una cosa meravigliosa”, „Scapricciatiello”, „Canta cumme”, 2E’ tanto bello”, „C’est magnifique”, „Prigionieri del cielo”, „‘A frangesa”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	Ita	Wytwórnia [Ita]	Komentarz
Uno a te uno a me/La mia felicità	Katyna Ranieri	.1960	-	19	MGM K 2013	[written by Manos Hadjidakis,Jacques Larue,Giannantonio]
Ti guardero nel cuore	Katyna Ranieri	.1965	-	27	Pathé EA 598	[written by Ciorciolini,M - Newell,N - Oliviero,N - Ortolani,R]
Forget Domani	Katyna Ranieri	.1965	-	33	MGM K 2104	[written by Norman Newell,Riz Ortolani]