Kariera grupy potoczyła się dość gładko. W lutym 1990r dzięki staraniom przyjaciela, Nicka Terzo, zatrudnionego wówczas w Columbii, podpisała korzystny kontrakt z tą firmą. Kilka tygodni później zrealizowała pierwszą płytę, „We Die Young" (znalazły się na niej trzy utwory, oprócz tytułowego także It Ain't Like That i Killing Yourself), właściwie o charakterze promocyjnym, bo rozprowadzaną nieodpłatnie. A wkrótce potem nagrała w London Bridge Studios w Seattle i Capitol Recording Studios w Hollywood przy pomocy producenta Dave'a Jerdena, znanego ze współpracy z Jane's Addiction i The Rolling Stones, album „Facelift", wydany w marcu 1991r. Przyznawała, że długo nie mogła się zdecydować, jaki styl odpowiada jej najbardziej. Pociągała ją komercyjna odmiana metalu, skłaniała się też ku funkowi. W końcu jednak włączyła się w nurt tego, co działo się na scenie rockowej Seattle.
Poddała się wpływom stylu kształtującego się w tym czasie w rodzinnym mieście, nazwanego później grunge, czy może raczej sięgnęła do tych samych źródeł co inne tamtejsze młode zespoły - do piosenek The Beatles, wirtuozowskiego gitarowego rocka Jimiego Hendrixa, ciężkiego, metalowego grania Black Sabbath i Led Zeppelin, eksperymentów Killing Joke. Z tych różnych elementów stworzyła własną muzykę, zwracającą uwagę dość efektowną melodyką i harmonizacją partii wokalnych, najeżoną metalowymi riffami, potężną brzmieniowo, nieco ociężałą rytmicznie, mroczną i niepokojącą w nastroju (np. We Die Young, Bleed The Freak, Man In The Box, I Can't Remember, It Ain't Like That), atrakcyjną dla zwolenników różnych stylów, jak hardcore, metal, a nawet funk - w takiej konwencji utrzymany był utwór I Know Somethin' ('Bout You). W tekstach utworów Cantrell i Staley podjęli interesującą pod względem literackim próbę oddania zniechęcenia i frustracji całego pokolenia (We Die Young, Man In The Box, Confusion). Płyta, dość nachalnie promowana przez Columbię (do pierwszych czterdziestu tysięcy egzemplarzy dodawano darmową wideokasetę Live Facelift), w ciągu roku rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy (do końca 1996r - w dwóch milionach). Popularność zyskała też czwórka Man In The Box/Sea Of Sorrow/Bleed The Freakl Sunshine z października 1991r; utwór tytułowy, zilustrowany osobliwym teledyskiem z mnichem bez powiek, wyróżniony został nominacją do nagrody Grammy.
W latach 1990-1991 grupa z powodzeniem koncertowała u boku takich wykonawców, jak Iggy Pop, Poison, Extreme, Van Halen, a także - w ramach trasy Clash Of The Titans - Anthrax, Slayer i Megadeth. W 1991 przystąpiła do pracy nad repertuarem następnego albumu. Pięć utworów zdecydowanie odbiegających od jej stylu, łagodniejszych w wyrazie, np. Brother, Got Me Wrong i Love Song, chciała z początku odrzucić, ale w końcu zaakceptowała pomysł Kinneya wydania ich w listopadzie 1991 na osobnej płytce - „Sap". Do nagrania tej czwórki czy minialbumu zaprosiła przyjaciół - Ann Wilson z Heart, Chrisa Cornella z Soundgarden i Marka Arma z Mudhoney. Potraktowała ową sesję z przymrużeniem oka, np. podczas rejestracji Love Song wszyscy muzycy zamienili się rolami - Cantrell sięgnął po gitarę basową, Starr po gitarę, Staley usiadł za perkusją, a Kinney przy fortepianie, on też był wokalistą. W tym czasie wystąpiła u boku kolegów z Pearl Jam w filmie Singles (Samotnicy; 1992, reż. Cameron Crowe). Wybrany do niego utwór Would?, hołd dla Andrew Wooda, zmarłego wskutek przedawkowania heroiny wokalisty Mother Love Bone, wydany później, w styczniu 1993, na singlu, stał się wielkim przebojem (na stronie B znalazła się starsza kompozycja Man In The Box).
Ugruntowała sukces albumem „Dirt" z września 1992r, zrealizowanym między styczniem a marcem tego roku w studiach One On One i El Dorado, znowu przy pomocy Jerdena, z gościnnym udziałem Toma Arai ze Slayera, a okrzykniętym przez krytyków brytyjskiego pisma „Kerrang!" płytą roku. Zaproponowała bardziej wyrafinowany wariant swojego stylu, np. urozmaiciła kompozycje pod względem dynamicznym, wzbogaciła ich fakturę, wyeliminowała elementy przypadkowe, jak wprowadzony tylko w jednym utworze z pierwszej płyty funkowy rytm (np. Them Bones, Dam That River, Sickman, Rooster, Dirt, Down In A Hole). Przejmujące teksty, napisane głównie przez Staleya, były świadectwem jego rozpaczliwej walki z uzależnieniem od heroiny (np. Dirt, Sickman, Godsmack, Hate To Feel, Angry Chair). Utwór Rooster zainspirowały przeżycia ojca Cantrella, uczestnika wojny wietnamskiej. Formacja promowała album m.in. na wspólnych koncertach z Ozzym Osbourne'em. Była też jedną z gwiazd objazdowego festiwalu Lollapalooza '93. Wszystkie towarzyszące „Dirt" single, oprócz wspomnianego Would?, były, zwłaszcza w Europie, mniejszymi i większymi przebojami: Them Bones/We Die Young z marca 1993r, Angry Chair/I Know Somethin' ('Bout You) z maja i Down In A Hole/Rooster z października tego roku.
Kontrowersje wywołał minialbum „Jar Of Flies", nagrany w siedem dni września 1993r w London Bridge Studios w Seattle, bez pomocy producenta spoza grupy, z gościnnym udziałem m.in. April Acevez - via, Rebekki Clemons- -Smith - viol, Justine Foy - viol, Matthew Weissa - viol i Davida Atkinsona - hca. Na rynek trafił w styczniu następnego roku. Miał wiele wspólnego z czwórką „Sap", w Wielkiej Brytanii wydaną jako jego uzupełnienie. Zawierał tak jak ona muzykę spokojniejszą, czystą brzmieniowo, ujawniającą silniejsze niż kiedykolwiek przywiązanie do tradycji, wręcz bliską folku, wykonaną w zrelaksowany sposób, np. Rotten Apple, Nutshell, I Stay Away, Don't Follow. Odniósł wszakże duży sukces - w Stanach wprowadził Alice Iń Chains na szczyt list bestsellerów.
W tym czasie karierę grupy bardzo skomplikowało uzależnienie Staleya od narkotyków - wokalista otarł się nawet o śmierć. Latem 1994r formacja nie pojechała na planowaną trasę po Stanach u boku Metalliki, nie dotarła też na festiwal Woodstock '94, wiele wskazywało wręcz na to, że zakończy działalność. Jesienią przystąpiła co prawda do pracy nad repertuarem, ale bez Staleya, który z kolei wraz z Mikiem McCreadym, gitarzystą Pearl Jam, utworzył w tym czasie zespół nazwany z początku Gacy Bunch, a ostatecznie Mad Season. W kwietniu 1995r cała czwórka znowu jednak zamknęła się w studiu, tym razem w Bad Animal w Seattle, by przy pomocy Toby'ego „Flobee" Wrighta jako współproducenta nagrać album zatytułowy po prostu „Alice In Chains". Sesja należała do najtrudniejszych w historii formacji. Ponieważ muzykom brakowało pomysłów, trwała kilka miesięcy.
Wynikiem było wszakże najbardziej urozmaicone i intrygujące dzieło formacji, pełne muzycznych niespodzianek (np. potężny metalowy riff w dawnym stylu w Grind, niby-arabskie motywy w akompaniamencie w Brush Away, zakręcony rytm a la Frank Zappa w Nothin' Song, zagrany na trąbce hejnał odtworzony jakby z trzeszczącej płyty we wstępie do Over Now), nie poddające się żadnym klasyfikacjom. Wydane w październiku, okazało się największym sukcesem komercyjnym grupy - w Stanach w pierwszym tygodniu dostało się na pozycję pierwszą list bestsellerów. Rozeszło się tam w dwóch milionach egzemplarzy. Popularność, ale i tym razem raczej w Europie niż w Stanach, zyskały też towarzyszące mu single: Grind/Nutshell z października 1995r i Heaven Beside You/Would? (wersja koncertowa) ze stycznia 1996r.
Wydany w lipcu 1996r akustyczny album „MTV Unplugged" dokumentował występ Alice In Chains 10 kwietnia tego roku w nowojorskim Majestic Theater, zarejestrowany z myślą o programie MTV z serii Unplugged iw składzie rozszerzonym o Scotta Olsona - g, b . Potwierdzał folkowe ciągoty grupy, zamanifestowane na „Sap" i „Jar Of Flies". Oprócz dominujących, co oczywiste, utworów z „Alice In Chains" (np. Heaven Beside You, Frogs, Over Now) zawierał zresztą głównie piosenki z tamtych dwóch płyt (Brother i Get Me Wrong z pierwszej oraz Nutshell i No Excuses z drugiej). W programie znalazła się tylko jedna nowa kompozycja - skomponowana przez Cantrella na poczekaniu Killer Is Me. Grupa promowała album m.in. na wspólnych koncertach z zespołem Kiss.
Jednakże znowu zamilkła, gdy Staley przegrał kolejną walkę z uzależnieniem od narkotyków (po śmierci swej dawnej przyjaciółki, Demri Parrott). Płyta „Nothing Safe" z czerwca 1999r była składanką i zawierała głównie nagrania dobrze już znane, ale też kilka rzadkich, jak koncertowe Rooster z 1993r. Całość otwierał wszakże jeden premierowy utwór - Get Born Again, zarejestrowany w październiku 1998r, utrzymany w stylu klasycznych dokonań Alice In Chains. Wydany w październiku tego roku album „Music Bank" stanowił rozszerzoną wersję „Nothing Safe" i zawierał kolejną nową kompozycję, Died, a także m.in. muzykę z wczesnego demo oraz nie publikowane dotychczas nagrania koncertowe.
Dorobek Alice In Chains uzupełniają m.in. dwa utwory do filmu Last Action Hero (Bohater ostatniej akcji; 1993, reż. John McTiernan), włączone do programu płyty „Last Action Hero" (Columbia, 1993): przesycony klimatem muzyki indyjskiej What The Hell Have I?, powtórzony na „Nothing Safe", oraz A Little Bitter.
Cantrell jako solista nagrał z udziałem Ineza i Kinneya płytę „Boggy Depot" (Sony, 1998), a z samym Kinneyem wziął wcześniej, w 1996, udział w realizacji albumu „Twisted Willie" z piosenkami Williego Nelsona w różnych wykonaniach (zaśpiewał I've Seen All Of This World I Care To See). Próbował też trudów aktorstwa - zagrał małą rolę w filmie Jerry Maguire (Jerry Maguire; 1996, reż. Cameron Crowe). Staley został zaproszony przez zespół Heart do wspólnego nagrania piosenki Boba Dylana Ring Them Bells. A wraz z muzykami Porno For Pyros i Rage Against The Machine utworzył supergrupę Class Of '99, która zarejestrowała własną wersję przeboju Pink Floyd Another Brick In The Wall Part 2 do filmu Faculty (Oni; 1998, reż. Robert Rodriguez).
W 2001r Kinney, wspólnie z byłym gitarzystą Queensrÿche, Chrisem DeGarmo, utworzył supergrupę Spys4Darwin. Skład uzupełnili Inez i wokalista Sponge, Vinnie Dombroski. Grupa zrealizowała minialbum Microfish (2001) oraz zagrała jeden koncert podczas festiwalu Endfest. Projekt zakończył działalność w 2002r. Pod koniec 2001r Cantrell przystąpił do pracy nad drugim albumem solowym – Degradation Trip (2002). Gitarzystę w pracach nad płytą wspomagali Robert Trujillo (gitara basowa) i Mike Bordin (perkusja).
Po dziesięciu latach walki z uzależnieniem, 19 kwietnia 2002r w swojej posiadłości w dzielnicy uniwersyteckiej w Seattle, Layne Staley został znaleziony martwy przez policję. Autopsja ostatecznie wykazała, że zmarł on z powodu przedawkowania mieszanki heroiny i kokainy, zwanej potocznie speedballem. Ciało wokalisty odkryto dwa tygodnie po śmierci. Nieformalna ceremonia żałobna odbyła się w nocy z 20 na 21 kwietnia w Seattle Center.
Pod koniec stycznia 2005r Kinney zainicjował pomysł charytatywnego koncertu Alice in Chains na rzecz ofiar tsunami z 2004r. Odbył się on 18 lutego w Premier Nightclub w Seattle. Zespół wspomagali na scenie zaprzyjaźnieni muzycy: Ann Wilson, Chris DeGarmo, Maynard James Keenan, Patrick Lachman, Scott Olson i Wes Scantlin. 10 marca 2006r grupa zagrała koncert w Etess Arena dla VH1 Classic w ramach imprezy Decades Rock Live!. Gościnnie na scenie wystąpili: Ann Wilson, Duff McKagan, Phil Anselmo i William DuVall. Ten ostatni został wokalistą grupy. „Zagraliśmy z grupą przyjaciół, w tym także z Williamem, ale nie obnosiliśmy się z tym pomysłem (…) Okazało się jednak, że poczuliśmy się z tym dobrze, i że właściwym krokiem będzie dalsza działalność” – komentował Cantrell.
W maju muzycy rozpoczęli trasę Finish What we Started Tour, której pierwszy etap objął sześć klubowych występów w Stanach Zjednoczonych. Od maja do lipca grupa zagrała na kilkunastu europejskich festiwalach, m.in. Download Festival w Anglii, Hellfest we Francji i Rock am Ring w Niemczech. Pod koniec lipca muzycy wystąpili na dwóch koncertach w ramach japońskiego UDO Music Festival. Z zespołem w charakterze gościnnym występowali zaprzyjaźnieni artyści, w tym Billy Corgan, Corey Taylor, Duff McKagan, James Hetfield i Sebastian Bach.
5 września wytwórnia opublikowała czwartą kompilację -The Essential Alice in Chains. Od 22 września do 28 listopada zespół zagrał 45 koncertów w Ameryce Północnej przy wsparciu formacji Hurt, podczas ostatniego etapu trasy. 12 maja 2007r zespół wystąpił w Mandalay Bay Events Center w Las Vegas na imprezie mającej na celu oddanie hołdu wykonawcom, którzy mieli znaczący wpływ na rozwój i kształtowanie się muzyki rockowej. Muzycy zagrali z Gretchen Wilson i Nancy Wilson w utworze „Barracuda” z repertuaru Heart. 5 sierpnia zespół zainaugurował trasę 2007 North American Tour, występując gościnnie w ramach Re-Evolution Tour Velvet Revolver.
14 września 2008r członkowie zespołu zagrali przed 67 tys. widownią na Qwest Field w Seattle, podczas przerwy w meczu Seattle Seahawks i San Francisco 49ers, prezentując „Kashmir” Led Zeppelin przy akompaniamencie Northwest Symphony Orchestra. Pod koniec października muzycy rozpoczęli prace nad nowym albumem studyjnym. Sesja nagraniowa odbyła się w 606 Studio w Los Angeles, przy współpracy Nicka Raskulinecza.
Na przełomie lutego i marca 2009r zespół koncertował na kontynencie australijskim, występując wraz z Bloodhound Gang i Nine Inch Nails jako headliner na Soundwave Festival. Steve Appleford z „Los Angeles Timesa” poinformował pod koniec kwietnia, że materiał ukaże się we wrześniu nakładem Virgin/EMI, kończąc tym samym 20-letnią współpracę z Columbia. 30 czerwca został opublikowany w formacie digital download singel promujący „A Looking in View”. 1 sierpnia Alice in Chains wraz z Avenged Sevenfold, Glyder i Mastodon, wystąpili jako support przed Metalliką w Marlay Park w ramach World Magnetic Tour. Kontynuując przedpremierową minitrasę, muzycy zagrali 8 koncertów – w Anglii, Holandii, Niemczech oraz jeden w Stanach Zjednoczonych. 14 sierpnia ukazał się singel „Check My Brain”, który dotarł do najwyższej lokaty Mainstream Rock Songs.
Koncertem w Waszyngtonie 4 września, zespół zainicjował trasę Black Gives Way to Blue Tour. 29 września odbyła się premiera czwartego albumu – Black Gives Way to Blue, który w pierwszym tygodniu uzyskał nakład sprzedaży na poziomie 126 tys. kopii. 17 października zadebiutował on na 5. pozycji w zestawieniu Billboard 200. W Australii uplasował się na 12. pozycji, w Norwegii na 9., w Nowej Zelandii na 7., w Wielkiej Brytanii na 19. W tytułowym utworze, będącym hołdem dla Staleya, gościnnie na fortepianie zagrał Elton John. Płyta uzyskała na ogół entuzjastyczne recenzje; Stephen Thomas Erlewine z AllMusic przyznał, że „czuć w tej muzyce ulgę, że znowu grają jako zespół. Niezwykłe jest to, że zachowali własne brzmienie, gdzieś pomiędzy metalem lat 80-tych, a północno-zachodnim sludge’em lat 90.”.
W celu dalszej promocji zostały wydane dwa single -„Your Decision” i „Lesson Learned”, które uplasowały się kolejno na 1. i 4. miejscu notowania „Billboardu” - Mainstream Rock Songs.
31 stycznia 2010r, podczas 52. ceremonii wręczenia nagród Grammy, „Check My Brain” uzyskał nominację w kategorii Best Hard Rock Performance. 26 maja Black Gives Way to Blue otrzymał w Stanach Zjednoczonych certyfikat złotej płyty, za sprzedaż 500 tys. egzemplarzy. 16 września Alice in Chains wraz z grupami Deftones i Mastodon zainaugurowali w Chicago minitournée Blackdiamondskye. 13 lutego 2011r „A Looking in View” uzyskał nominację w kategorii Best Hard Rock Performance, podczas 53. ceremonii rozdania nagród Grammy w Staples Center.
8 marca w wieku 44 lat zmarł były basista Mike Starr. Przyczyną zgonu było przedawkowanie metadonu i leków przeciwlękowych, jakie muzyk zażył na kilka godzin przed śmiercią.
W listopadzie 2012r zespół zakończył sesję nagraniową, która odbyła się w Henson Recording Studios w Los Angeles, przy ponownej współpracy z Nickiem Raskulineczem. W grudniu opublikowano singel promujący „Hollow”. Kompozycja przez trzy tygodnie utrzymywała się na 1. lokacie notowania Mainstream Rock Songs. W marcu członkowie zespołu wystąpili w mockumencie AIC 23 (reż. Peter Darley Miller), w którym odpowiadali w formie żartobliwej na pytania zadawane przez profesora filmoznawstwa Alana Poole’a McLarda (William Earl Brown). Ilustrowany był on krótkimi fragmentami nowych utworów oraz wypowiedziami członków grup Heart, Mastodon, Metallica, Pearl Jam i Soundgarden. 22 marca ukazał się singel „Stone”, który uplasował się na szczycie listy Mainstream Rock Songs.
28 maja nakładem wytwórni Capitol został opublikowany piąty album studyjny - The Devil Put Dinosaurs Here, który w pierwszym tygodniu uzyskał nakład sprzedaży sięgający 61 tys. kopii. 15 czerwca zadebiutował on na 2. pozycji w zestawieniu Billboard 200. Płyta otrzymała w większości pozytywne recenzje; brytyjski magazyn „NME” przyznał, że „może nie powrócą do majestatyczności z czasów Dirt, ale drugi akt historii Alice in Chains przedstawia się całkiem interesująco”.
W sierpniu został wydany singel „Voices”, który dotarł do 3. pozycji Mainstream Rock Songs. W ramach promocji zespół odbył 14-miesięczne tournée The Devil Put Dinosaurs Here Tour, występując m.in. jako headliner w ramach Uproar Festival w Ameryce Północnej, Rock in Rio w Ameryce Południowej, na australijskim Soundwave, kontynencie europejskim, podczas kilkunastu festiwali, takich jak angielski Download, i w ramach Sonisphere Festival.
18 stycznia 2015r muzycy wystąpili w przerwie meczu NFC Championship Game pomiędzy Seattle Seahawks a Green Bay Packers na stadionie CenturyLink Field. Od lipca do września grupa koncertowała w ramach 2015 North American Tour. Od kwietnia do października zespół odbył trasę 2016 North American Tour, której część stanowiły gościnne występy podczas pierwszego etapu Not in This Lifetime... Tour Guns N’ Roses.
Od czerwca 2017r do stycznia 2018r muzycy pracowali nad materiałem na nowy album studyjny. Sesja odbyła się w Seattle, gdzie zespół nagrywał po raz pierwszy od 1995r, we Franklin oraz w Los Angeles. Procesem produkcji zajął się, współpracujący z grupą od dekady, Nick Raskulinecz. W kwietniu zespół zainaugurował pierwszy etap przedpremierowej trasy koncertowej, który odbył się w Ameryce Północnej i Europie.
3 maja został opublikowany singel „The One You Know”, który uplasował się na 9. lokacie Mainstream Rock Songs. 27 czerwca do wiadomości podano tytuł albumu, datę premiery oraz zaprezentowano drugi singel z utworem „So Far Under”. 22 sierpnia, koncertem w Vancouver, zespół zainaugurował trasę Rainier Fog Tour. Dwa dni później ukazał się szósty album studyjny Rainier Fog, opublikowany nakładem BMG. 21 sierpnia muzycy zagrali specjalny, akustyczny miniwystęp w Space Needle, który odbył się na wysokości 500 stóp, w pomieszczeniu z obrotową i szklaną podłogą. 23 i 24 sierpnia w klubie Crocodile Cafe, w związku z premierą wydawnictwa, miała miejsce wystawa poświęcona grupie, na której dostępne były m.in. archiwalne zdjęcia, sprzęt muzyczny oraz limitowane edycje gadżetów i pamiątek, stanowiących ponad 30-letnią retrospekcję istnienia zespołu. Rainier Fog odnotował w pierwszym tygodniu od wydania sprzedaż na poziomie ponad 30 tys. egzemplarzy. 8 września zadebiutował on na 12. pozycji w zestawieniu Billboard 200.
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
| Would? | Alice in Chains | 01.1993 | 19[3] | - | Columbia 6588882 | [written by Jerry Cantrell][produced by Alice in Chains, Rick Parashar] |
| Them Bones | Alice in Chains | 03.1993 | 26[3] | - | Columbia 6590902 | [written by Jerry Cantrell][produced by Alice in Chains, Dave Jerden] |
| Angry Chair | Alice in Chains | 06.1993 | 33[2] | - | Columbia 6593652 | [written by Layne Staley][produced by Alice in Chains,Dave Jerden] |
| Down in a Hole | Alice in Chains | 10.1993 | 36[2] | - | Columbia 6597512 | [written by Jerry Cantrell][produced by Alice in Chains,Dave Jerden] |
| No Excuses | Alice in Chains | 02.1994 | - | 48[15].Airplay | Columbia | [written by Jerry Cantrell][produced by Alice in Chains,Toby Wright] |
| Grind | Alice in Chains | 11.1995 | 23[2] | - | Columbia 6626232 | [written by Jerry Cantrell][produced by Alice in Chains,Toby Wright] |
| Heaven Beside You | Alice in Chains | 02.1996 | 35[2] | 52[11].Airplay | Columbia 6628935 | [written by Jerry Cantrell][produced by Alice in Chains,Toby Wright] |
| Get Born Again | Alice in Chains | 06.1999 | - | 106[9] | album cut | [written by Layne Staley, Jerry Cantrell][produced by Toby Wright, Alice in Chains, Dave Jerden] |
| Check My Brain | Alice in Chains | 10.2009 | - | 92[4] | Virgin | [written by Jerry Cantrell][produced by Nick Raskulinecz] |
| Your Decision | Alice in Chains | 03.2010 | - | 109[9] | Columbia | [written by Jerry Cantrell][produced by Nick Raskulinecz] |
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Facelift | Alice in Chains | 04.1991 | - | 42[59] | Columbia 46 075 | [2x-platinum-US][produced by Dave Jerden] |
| Dirt | Alice in Chains | 10.1992 | 42[13] | 6[102] | Columbia 52 475 | [4x-platinum-US][gold-UK][produced by Dave Jerden, Alice in Chains] |
| Jar of Flies | Alice in Chains | 02.1994 | 4[6] | 1[1][59] | Columbia 57 628 | [3x-platinum-US][silver-UK][produced by Alice in Chains] |
| Sap | Alice in Chains | 04.1995 | - | 29[7].Catalog Chart | Columbia 67 059 | [gold-US][produced by Alice in Chains and Rick Parashar] |
| Alice in Chains | Alice in Chains | 11.1995 | 37[2] | 1[1][46] | Columbia 67 248 | [2x-platinum-US][silver-UK][produced by Toby Wright, Alice in Chains] |
| MTV Unplugged | Alice in Chains | 08.1996 | 20[3] | 3[33] | Columbia 67 703 | [platinum-US][produced by Toby Wright, Alice in Chains] |
| Nothing Safe: Best of the Box | Alice in Chains | 07.1999 | - | 20[17] | Columbia 63 649 | [platinum-US][produced by Alice in Chains, Alex Coletti, Dave Jerden, Rick Parashar, Tony Wilson, Toby Wright, Peter Fletcher] |
| Music Bank | Alice in Chains | 11.1999 | - | 123[1] | Columbia 69 580 | [produced by Peter Fletcher, Alice in Chains] |
| Live | Alice in Chains | 12.2000 | - | 142[2] | Columbia 85 274 | [gold-US][produced by Tony Wilson, Peter Fletcher] |
| Greatest Hits | Alice in Chains | 09.2001 | - | 112[4] | Columbia 85 922 | [gold-US][produced by Alice in Chains, Rick Parashar, Dave Jerden, Toby Wright] |
| The Essential Alice in Chains | Alice in Chains | 09.2006 | - | 139[1] | Columbia 92 090 | [produced by Various Producers, Alice in Chains] |
| Black Gives Way to Blue | Alice in Chains | 10.2009 | 19[2] | 5[32] | Parlophone 3082662 [UK] | [gold-US][produced by Tony Wilson, Peter Fletcher] |
| The Devil Put Dinosaurs Here | Alice in Chains | 06.2013 | 22[2] | 2[15] | Virgin CDV 3111 | [produced by Nick Raskulinecz, Alice in Chains] |
| Rainier Fog | Alice in Chains | 09.2018 | 9[2] | 12[2] | BMG 4050538417081 | [produced by Nick Raskulinecz, Alice in Chains] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz