Nino Ferrer

 Nino Ferrer (ur. jako Nino Agostino Arturo Mari Ferrari 15 sierpnia 1934r w Genui, Włochy, zm. 13 sierpnia 1998 w Montcuq, Francja) - francuski piosenkarz, kompozytor i producent muzyczny, wywodzący się z rodziny włosko-francuskiej. Był popularny głównie w latach 60-tych, zarówno we Francji, jak i we Włoszech.

 

Nino Agostino Arturo Mari Ferrari urodził się w mieszanej rodzinie; jego ojciec pochodził z Piemontu, natomiast matka była Francuzką o korzeniach gaskońsko-normandzkich. Pierwsze 5 lat życia spędził w Nowej Kaledonii, gdzie pracował jego ojciec. W 1939 roku przyjechał z matką na wakacje do Włoch. Z ojcem oboje spotkali się już po wojnie. Młody Nino początkowo chciał być lekarzem, ale szybko porzucił te plany. Uczęszczał do szkoły jezuitów w Genui, a następnie w Paryżu, jednak edukacja religijna zniechęciła go do Kościoła. W późniejszym okresie studiował etnologię i archeologię, zamierzając zostać badaczem. Ale i z tych planów zrezygnował, gdy zainteresował się bliżej jazzem, a zwłaszcza bluesem, stając się z czasem gorącym zwolennikiem Jamesa Browna, Otisa Reddinga i Raya Charlesa. Zaczął grać na kontrabasie w zespołach Coleman's New Orleans Jazz Orchestra oraz Richard Bennet's Dixie Cats. Akompaniował rhythm and bluesowej śpiewaczce Nancy Holloway, który jako pierwsza przekonała go, aby spróbował swych sił jako wokalista solowy
 

W 1962 roku zadebiutował w paryskiej Olympii, co zapoczątkowało jego karierę artystyczną we Francji. Przełomem okazała się dla niego EP-ka „Mirza” z 1965 roku, z charakterystyczną partią organów, na których grał Bernard Estardy. Tytułowy utwór z EP-ki znalazł się również na debiutanckim albumie artysty, Enregistrement Public. Nino Ferrer zaczął być z czasem kojarzony z ruchem yé-yé, którego eksponentami byli we Francji Jacques Dutronc i Michel Polnareff. Będąc jednak o dziesięć lat starszy od większości gwiazd spod znaku ye-ye, przestał odczuwać satysfakcję ze swej działalności w show-biznesie. Po daniu prawie 200 koncertów w 1966 roku postanowił przenieść się do Włoch, gdzie przez kilka lat był współgospodarzem telewizyjnego show Io, Agata e tu, prowadzonego przez Raffaellę Carrà. Jednocześnie kontynuował wydawanie coraz bardziej cynicznych w wyrazie, czasami upolitycznionych EP-ek („Mao et Moa”, „Le Roi de L'Angleterre”).

 Jego drugi album, Le telefon, wydany w 1967 roku, okazał się sukcesem, również poza granicami Francji. Z włoskiego okresu jego działalności pochodzą takie piosenki jak: „Il re d' Inghilterra” (zaprezentowany na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1968 roku), „Vorrei la pelle nera”, „La campagna”, „Agata”, a zwłaszcza „Donna Rosa”, napisana z Pippem Baudo, która w 1969 roku stała się wiodącym singlem programu Settevoci pozostając przez 17 tygodni na liście przebojów. Nino Ferrer w tym czasie również komponował piosenki dla innych artystów: „L'ultima occasione” i „Un anno d' amore” dla Miny oraz „Le petit soleil” dla Brigitte Bardot.


W 1970r Nino Ferrer powrócił do Francji, gdzie rozpoczął pracę nad swoim kolejnym albumem, Métronomie, innym w zamierzeniu od poprzednich. W jego powstaniu uczestniczył Bernard Estardy. Zawarte na nim refleksyjne utwory utrzymane były w klimacie progresywnego rocka, a ich teksty miały bardziej osobisty charakter. Choć album ten nie był sukcesem komercyjnym, to jeden z zawartych na nim utworów, „La Maison Près de la Fontaine” okazał się znaczącym sukcesem prog rocka we Francji. Jednak Ferrer uważał, iż jego wizja artystyczna nie została właściwie zrozumiana, co jeszcze bardziej pogłębiło jego niechęć do show-biznesu. W 1973 roku wspólnie z gitarzystą Mickey Finnem utworzył zespół Leggs, z którym nagrał kilka swoich albumów. Zawarte na nich utwory cechowała rozpiętość stylistyczna od rock and rolla do gospel i od progressive rocka do swobodnego funk. Ten ostatni styl doszedł do głosu na albumie Nino i Radiah z 1974 roku, będącego znów owocem współpracy z Estardym. Pochodząca z albumu piosenka „Le Sud”, zdobyła dużą popularność we Francji  sprzedając się w liczbie ponad 1 miliona egzemplarzy .

W 1978 roku Nino Ferrer ożenił się z Jacqueline Monestier zwaną zdrobniale Kinou .
 

W 1981 roku Nino Ferrer pod szyldem wytwórni WEA wydał swój nowy album, La Carmencita, na którym znalazły się głównie jego dawne piosenki. Album jednak sprzedawał się niezadowalająco, podobny jak jego kolejny album, Ex-Libris, zawierający premierowe nagrania i dedykowany ojcu .

W 1983 roku wydał kolejny album, utrzymany w stylu rock and rolla zespołu Leggs, Rock'n'roll cowboy. 19 grudnia dał w Olympii jedyny koncert. Jeszcze w tym samym roku postanowił zerwać z show-biznesem. Pomiędzy schyłkiem 1984 a 1986 rokiem Nino Ferrer całkowicie wycofał się ze sceny muzycznej. Wyjechał do swego domu na wsi, gdzie dużo malował, miał kilka wystaw, poświęcił się przede wszystkim wychowywaniu swoich synów, Pierre’a i Arthura. W 1986 roku nagrał album zatytułowany 13ème album, jednak przeszedł on niezauważony.

W 1989 roku gmina Montcuq zleciła mu organizację obchodów 200 rocznicy rewolucji francuskiej. Nino Ferrer zorganizował spektakl, w trakcie którego wykonał „Marsyliankę”, wydaną następnie w limitowanym nakładzie na singlu.


W 1990 roku Nino Ferrer odniósł pewne sukcesy we Włoszech. Kilka jego koncertów przyciągnęło wielu młodych fanów. W następnym roku powrócił na rynek francuski wydając kompilację L'Indispensable, która okazała się dużym sukcesem komercyjnym. Podobnie jak we Włoszech, również i we Francji młoda publiczność odkryła i doceniła jego repertuar.

W 1993 roku wydał nowy, oryginalny album La Désabusion, którego tytuł stanowił połączenie słów désabuser (pol. wyprowadzić z błędu) i illusion (iluzja). Okładkę albumu i dołączoną do niego książeczkę artysta zilustrował własnymi obrazami. Był to jego ostatni album studyjny. W 1995 roku wystąpił na festiwalu w La Rochelle, w trakcie którego swoje sukcesy z lat 60. określił jako „ciążący mu ołów”. Była to jego ostatnia publiczna wypowiedź. Wkrótce powrócił do Montouq, gdzie miał posiadłość, kupioną za tantiemy uzyskane z piosenki „Le Sud”. Poświęcił się życiu rodzinnemu, swoim zwierzętom (konie, psy) oraz surrealistycznemu malarstwu, będącemu wizualnym odpowiednikiem jego piosenek. Sprowadził z Włoch matkę, by zamieszkała razem z nim. W lipcu 1998 roku matka zmarła, a jej śmierć okazała się dla niego wielką traumą, z którą nie umiał sobie poradzi. Na kilka dni przed swymi 64. urodzinami, zakończył tragicznie życie, strzelając sobie w serce podczas spaceru na polu kukurydzy. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Mirza/Les cornichons-Il me faudra… Natacha/Ma vie pour rien/Barbecue-La ponche-Tumbleweed/Paris-Saint-Tropez	Nino Ferrer	10.1965	A1:15[10];A2:53[16]	-	Riviera 231 114 M	[A2:written by Nino Ferrer - J. Booker]
Alexandre/Le blues de rues désertes-Oh ! Hé ! Hein ! Bon !/Longtemps après	Nino Ferrer	04.1966	A1:81[1];B1:31[24]	-	Riviera 231 172	[written by Nino Ferrer ]
Je veux être noir/Si tu m’aimes encore (It’s a man’s man’s man’s world)-La bande à Ferrer (1) /La bande à Ferrer (2)	Nino Ferrer	11.1966	A1:30[11]	-	Riviera / Compagnie Européenne du Disque (231 226 M	[written by Nino Ferrer ]
Le Téléfon/Je cherche une petite fille-Madame Robert/Le millionnaire (Nobody knows you when you’re down and out)	Nino Ferrer	02.1967	A1:11[19]	-	Riviera 231.257 M	[written by Nino Ferrer ]
Mao et Moa/Je vous dit bonne chance-Mon copain Bismarck/NF in trouble	Nino Ferrer	07.1967	A1:11[19];B1:20[5]	-	Riviera 231.280	[A1:written by Nino Ferrer - Clothaire][B1:written by Jean Renard - Pierre Saka - Nino Ferrer]
Le roi d’Angleterre/Il me faudra… Natacha-Les petites jeunes filles de bonne famille/Monsieur Machin	Nino Ferrer	02.1968	A1:49[8]	-	Riviera 231 311	[A1:written by Nino Ferrer ]
Les hommes à tout faire-Les petites jeunes filles de bonne famille	Nino Ferrer	04.1968	A:39[5]	-	Riviera / Compagnie Européenne du Disque 121 258	[A:written by Nino Ferrer ]
Mamadou Mémé-Les yeux de Laurence	Nino Ferrer	11.1968	A:42[18]	-	Riviera 121.205	[A:written by Nino Ferrer ]
La maison près de la fontaine-Pour oublier qu’on s’est aimé	Nino Ferrer	02.1972	A:73[4]	-	Barclay 62 135	[A:written by Nino Ferrer ]
Les enfants de la patrie-La maison près de la fontaine	Nino Ferrer	03.1972	A:24[6]	-	Riviera 121 411	[A:written by Nino Ferrer ]
Le sud-The garden	Nino Ferrer	01.1975	A:1[4][22]	-	CBS / Série Gémini CBS 2928	[A:written by Nino Ferrer ]
Alcina de Jesus-Les morceaux de fer/morceaux de fer, [Les] (instrumental)	Nino Ferrer	12.1975	B1:52[2]	-	CBS CBS 3802	[B1:written by Nino Ferrer ]
Joseph Joseph-L’inexpressible	Nino Ferrer	12.1977	A:58[3]	-	CBS CBS 5754	[A:written by Cahn - Caplin - Hennevé - Palex]
Semiramis-Micky Micky	Nino Ferrer	04.1982	A:92[4]	-	WEA PRO 215	[A:written by Nino Ferrer ]
Notre Chère Russie	Nino Ferrer	06.1993	A:79[2]	-	CBS / Série Gémini CBS 2928	[A:written by Nino Ferrer,Michael Waller ]
Le sud-The garden	Nino Ferrer	08.2015	A:145[3]	-	-	[A:written by Nino Ferrer ]
La Rua Madureira	Nino Ferrer	06.2019	193[1]	-	Columbia	[ written by Nino Ferrer,Paule Zambernadi ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Ger	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Le Téléfon	Nino Ferrer	12.1967	40[1]	-	Riviera 421 081	-
Le Sud	Nino Ferrer	02.1975	3[47]	-	-	-
Nino Ferrer	Nino Ferrer	09.2004	9[7]	-	-	-
Intégrale 2013	Nino Ferrer	10.2013	140[1]	-	-	-