Jacques Brel

 Ur, 18.04.1929 r. w Brukseli, Belgia; zm. 10.10.1978 r. we Francji. Brel pozostaje jednocześnie malowanym królem i szarą eminencją nowoczesnej piosenki. Pozycję tę zajmuje mimo niechęci do śpiewania po angielsku, mimo odmowy występów w Ameryce Północnej - czym wyrażał protest przeciw wojnie w Wietnamie -oraz mimo zaprzestania od 1966 ir. wszelkich koncertów. Choć był Flamandem, rozmawiał po francusku. Po studiach w zakresie prawa handlowego ożenił się i przez kilka miesięcy pracował w rodzinnym biznesie sprzedaży wyrobów kartonowych. Nabrawszy jednak wstrętu do burżuazyjnych konwenansów, rozpoczął w Paryżu nowe życie jako śpiewający kompozytor. Był chudy i miał wystające zęby, ale niedobór naturalnej urody scenicznej nie odtraszył impresaria Jacquesa Canettiego, który prezentował go regularnie w paryskim Theatre Des Trois Baudets. Artysta akompaniował sobie sam na gitarze ostro uderzając akordami, a w tle towarzyszyło mu małe kombo. 

Instynktownie wyczuwał konstrukcję dramatyczną utworu, dzięki czemu tworzył przedstawienia emanujące gwałtowną złością, gorącym romantyzmem i uczuciem zmęczenia światem. Sukces pierwszego singla Brela „Quand On N’A Que L’Amour” rozszerzył i umiędzynarodowił szeregi zakochanej w nim publiczności. W innych francuskich przebojach - „Le Valse De Mille Temps”, „Les Bourgeois”, „Les Dames Patronesses” i „Les Flamands” w formie lirycznej przenośni zawarł zjadliwe komentarze społeczne. 

Twórczość Brela pozostawała wyłącznie gallijska, aż do chwili gdy amerykański impresario nagraniowy Nat Shapiro z niemal ewangelicznym zapałem zaczął nakłaniać do niego swych zwierzchników z CBS. W rezultacie tych starań w 1957 r. na rynku ukazał się longplay American Debut, który rozpoczął całą serię płyt artysty. Brel wycisnął swe piętno na pisarstwie tak różnych autorów jak Mort Shuman (przez całe życie uważał się za ucznia Brela), Ray Davies z grupy The Kinks, Leonard Cohen, David Bowie oraz Scott Walker, który był też najwybitniejszym interpretatorem jego utworów. 

Na światowy rynek Brel trafiał z drugiej ręki, po przetłumaczeniu i często w wypaczonej formie. Na przykład w 1964 roku zespół The Kingston Trio zinterpretował piosenkę „La Moribund” jako „Seasons In The Sun” (dekadę później, w wykonaniu Terry Jacksa, przebój numer 1 w Wielkiej Brytanii). Inny przykład to ewolucja piosenki „If You Go Away” w „standard” kabaretowy. Brel dwukrotnie wystąpił z recitalami w zapełnionej do ostatniego miejsca Carnegie Hall, ale bardziej zależało mu na własnym rozwoju poprzez role filmowe. Wystąpił w takich obrazach jak „Les Risques Du Metier” i „La Bande A Bonnet” (historia pewnej francuskiej organizacji anarchistycznej na przełomie wieków).
 

Po wyjeździe do Polinezji powracał do Paryża tylko na krótkie, pojedyncze sesje nagraniowe, ale publiczność miała kontakt z jego twórczością dzięki wystawianemu na Broadwayu przez trzy lata musicalowi „Jacques Brel Is Alive And Well And Living In Paris” (później w wersji filmowej). Brela spotykały też i mniejsze hołdy, jak np. wykorzystanie utworu „Next” jako tytułowego nagrania na albumie zespołu The Sensational Alex Harvey Band w 1975 r. W 1977 r. Brel wrócił do Francji by poddać się leczeniu. Nowotwór doprowadził jednak w następnym roku do śmierci artysty, a jego odejście zaznaczone zostało wydaniem albumu składanki, który sprzedał się w nakładzie miliona egzemplarzy, oraz pośmiertnym, kultowym wręcz rozkwitem jego popularności.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Ne me quitte pas	Jacques Brel	10.1988	39[4]	-	Philips 432.517 BE	[written by Jacques Brel]
La quête	Jacques Brel	04.2013	193[1]	-	Barclay	[written by Jacques Brel,Joe Darion,Mitch Leigh]
Ces gens-là	Jacques Brel	01.2015	110[2]	-	Barclay 70 900M	[written by Jacques Brel]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Ger	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
5 - Marieke	Jacques Brel	12.1961	25[1]	-	Philips B 76.513 R	-
Les Bourgeois	Jacques Brel	12.1962	15[1]	-	Barclay 80 173	-
N° 1	Jacques Brel	12.1962	15[1]	-	Philips 70 027 R	-
N° 2	Jacques Brel	12.1962	15[1]	-	Philips 76 085 R	-
N° 3	Jacques Brel	12.1962	15[1]	-	Philips 76 423 R	-
N° 4	Jacques Brel	12.1962	15[1]	-	Philips 76.483 R	-
N° 5	Jacques Brel	12.1962	15[1]	-	Philips B 76.513 R	-
Les Bigotes - Les Vieux	Jacques Brel	12.1963	20[1]	-	Barclay 80 186	-
Olympia 64	Jacques Brel	12.1964	15[1]	-	Barclay 80 243 S	-
Ces Gens-Là	Jacques Brel	12.1966	10[44]	-	Barclay 90 021	-
Les Bonbons	Jacques Brel	12.1966	25[1]	-	Barclay 80 322	-
67 / La Chanson Des Vieux Amants - 2	Jacques Brel	12.1967	5[40]	-	-	-
Brel 68	Jacques Brel	10.1968	1[8][101]	-	-	-
L'homme De La Mancha	Jacques Brel	12.1968	2[61]	-	Barclay 80 381	-
Réimpression	Jacques Brel	03.1977	10[20]	-	-	-
Album 77	Jacques Brel	11.1977	1[8][49]	-	Barclay 96 010	-
Coffret 7 Disques	Jacques Brel	10.1978	5[26]	-	-	-
Ensemble Des Disques	Jacques Brel	11.1978	1[4][8]	-	-	-
15 Ans D'amour - Les Adieux A L'Olmpia 66	Jacques Brel	10.1988	1[8][28]	-	-	-
Knooke	Jacques Brel	10.1993	10[5]	-	Barclay 521237-2	-
Jaurès	Jacques Brel	06.1996	40[3]	-	-	-
Quinze ans d'amour (les adieux de Brel à l'Olympia 1966)	Jacques Brel	04.2002	104[5]	-	Barclay 816 833-1	-
L'intégrale	Jacques Brel	09.2003	23[14]	-	Barclay 980816-2	-
Trois poètes	Brel / Brassens / Ferré	01.2011	197[2]	-	Barclay / Mercury 2751920	-
Quinze ans d'amour - Best Of	Jacques Brel	04.2011	130[13]	-	Barclay 816 833-2	-
Suivre l'étoile | Intégrale	Jacques Brel	09.2013	190[2]	-	Barclay 3723447	-
Les 50 plus belles chansons	Jacques Brel	10.2013	53[13]	-	Barclay 3726778	-
Trois poètes	Brel / Brassens / Ferré	05.2015	103[5]	-	UMSM 5360101	-
Trois hommes sur la photo	Brel / Brassens / Ferré	11.2016	42[11]	-	Universal 060075373913	-