Martha And The Muffins

Martha and the Muffins (M+M) – kanadyjska grupa muzyczna, pierwotnie nowej fali o charakterze synth popowym, z lat 70. XX wieku, następnie eksperymentalna, także w ambient i trance, jeszcze później w dance, w tym w aktywnym działaniu przeciwko zaznaczaniu różnic pomiędzy "muzyką białych radiostacji" a "rozgłośni dla muzyki czarnych", i w końcu pop-rockowa w latach 90-tych. i wskrzeszona jako indie obecnie. Grupa nadal działa jako duet dwóch pierwotnych członków, Martha Johnson i Mark Gane. Spodziewany jest nowy album w listopadzie 2008r.

Pomimo zaistnienia w świadomości rynku masowego zaledwie jednym wielkim międzynarodowym singlem-przebojem, "Echo Beach", jako Martha and the Muffins, przeobrażony zespół składający się z duetu pierwotnych członków, wspomaganych sesyjnie, uzyskał szereg dalszych przebojów jako M + M, w tym antyrasistowski dance hit, "White Stations/Black Stations".

Grupa dorobkiem muzycznym wskroś gatunków także reprezentuje początki minimalistycznych produkcji w wykonaniu franko-kanadyjskiego muzyka/producenta Daniel Lanois, słynnego z późniejszych produkcji albumów U2 czy Petera Gabriela. Brała w niej udział także jako członkini siostra producenta, późniejsza muzyk grupy Crash Vegas, gitarzystka Jocelyn Lanois.Muzycy pierwszego wcielenia grupy spotkali się w Toronto w 1977r, kiedy to David Millar poprosił kolegę na studiach w Ontario College of Art, Marka Gane o pomoc w skleceniu zespołu rockowego. Millar zwerbował Marthę Johnson jako klawiszowca; Johnson z kolei nakłoniła przyjaciela z liceum, Carla Finkle, do roli gitarzysty basowego, a brat Marka Gane'a, Tim, obsadził stanowisko perkusisty.

Z Millarem i Markiem Gane w roli gitarzystów, a Johnson także jako wokalistką, zespół zadebiutował w tym składzie na koncercie z okazji Halloween w Ontario College of Art ostatniego dnia w październiku 1977.
A wybrali nazwę "Martha and the Muffins" aby zdystansować się kulturowo od agresywnych nazw typowo przyjmowanych przez punkowe zespoły owego czasu. Mark Gane wspominał to zdarzenie następująco:
"Zdecydowaliśmy się na tę zwodniczą nazwę tymczasowowo, dopóki nie uzgodniliśmy byli konsensem czegoś lepszego". "
Jednak pod tą nazwą grupa przetrwała następnych siedem lat.

Wczesnym 1978r saksofonista Andy Haas dołączył do koncertowania, (początkowo jako muzyk występujący gościnnie). Niedługo potem Millar odszedł ze zkładu muzycznego, preferując rolę techniczną, jako zespołowy inżynier akustyczny podczas koncertu. Został zastąpiony przez Marthę Ladly, którą to obaj bracia Gane znali jeszcze z liceum. Ladly stała się drugim klawiszowcem/wokalistką grupy o imieniu Martha, chociaż Martha Johnson pozostała tą pełniącą zazwyczaj rolę wokalistki głównej.

W 1978r grupa wydała pierwszego singla, "Insect Love", jeszcze przed podjęciem sie nagrywania albumu. Singel ten i taśma demonstracyjna nagrana w czerwcu 1978 szybko zdobyła zespołowi podpisany kontrakt z wytwórnią DinDisc, wyrostem Virgin Records i podporządkowaną jej.

W 1979r Martha and the Muffins wyjechali do Anglii aby nagrać tamże album debiutancki pod okiem zarządu brytyjskiego Virgin, Metro Music (1980).
Album z miejsca zaskutkował wilekim międzynarodowym przebojem, singlem "Echo Beach". Wprawdzie album nie zaowocował żadnym innym przebojowym singlem, utwór "Paint by Number Heart" bywał często grywany na kanadyjskim radiu.

Jeszcze w 1980r, grupa wydała swój drugi album, Trance and Dance, który w ogóle nie wygenerował żadnego przeboju. Także w 1980, Martha Ladly odeszła aby skoncentrować się na studiach sztuki wizualnej i jak plastyczka na stypendium uniwersyteckim. Jean Wilson czasowo ją zastąpiła na trasie koncertowej w 1981, jednak nigdy nie nagrała z zespołem, więc należy traktować jej epizod tylko jako występy gościnne.

W 1981r gitarzysta basowy Finkle został kolejnym muzykiem, który odszedł od zespołu. Jego zastępczynią stała się gitarzystka i gitarzystka basowa Jocelyn Lanois, siostra wtedy jeszcze nieznanego producenta muzycznego z Toronto, dzis rozsławionego produkcjami m.in. U2, Petera Gabriela czy Boba Dylana czy Neville Brothers – Daniel Lanois. Gdy Jocelyn Lanois przedstawiła swój nowy zespół bratu, jej nowi koledzy uznali Daniela Lanois za idealnego kandydata na producenta ich zamierzonej następnej płyty.

Jednak aby użyć go kontraktowo jako współproducenta, Martha and the Muffins musieli się zgodzić na warunek postawiony im w zamian przez Virgin Records: jeżeli pozwolą sobie zaryzykować sukces komercyjny angażując nieznanego producenta, to muszą się zgodzić na okrojony budżet nagraniowy.
Album This is the Ice Age, pierwsza produkcja w ogóle Daniela Lanois razem z zespołem, był owocem pracy studyjnej przeprowadzonej w Toronto i innym mieście Ontario, Hamilton. Znacznie bardziej eksperymentalny i ambient od porzednich płyt zespołu, otrzymał on duże naświetlneie w radiu kanadyjskim, szczególnie jego dwa single "Women Around the World at Work" (nr 24 na kanadyjskiej liście przebojów) i "Swimming". Ale krytyczne uznanie w Kanadzie i poza jej granicami nie przełożyło się na przebojowe single poza Kanadą tym razem też, i Virgin Records sumarycznie wypowiedziała grupie kontrakt jako projektowi poronionemu komercyjnie.

Po artystycznym sukcesie/komercyjnym niewypale albumu This Is the Ice Age, Haas i Tim Gane odeszli. W odnowionej, mniej licznej formie kwartetu (Martha Johnson, Mark Gane, Jocelyn Lanois, z nowym perkusistą Nickem Kentem), grupa dostała się pod egidę tym razem wytwórni o profilu indie, Current Records, jednak której to płyty rozprowadzał w handlu detalicznym wielki koncern RCA.

W 1983r wydali w ten sposób album Danseparc, ponownie produkcji Daniel Lanois, Mark Gane, i Martha Johnson. Mark Gane, zmobilizowany do pozbycia się nazwy "Martha and the Muffins", zaproponował aby się przemianowali na "M + M". Kompromisowo, obie nazwy użyto przez pewien czas, i Danseparc na swej okładce zawiera oba ciągi: "M + M" i "Martha and the Muffins", zestawione razem, przedzielone punktorem.

Utwór "Danceparc" z tego albumu stał się następnym "Top 40" singlem w Kanadzie. Na trasie koncertowej z tego roku grupa została uzupełniona gościnnie kilkoma instrumentalistami, w tym gitarzystą Michaelem Brookiem. Po zakończeniu trasy, Mark Gane i Martha Johnson (od pewnego czasu para także w życiu osobistym) ogłosili, że pragną tworzyć muzykę w innym kierunku muzycznym, i to z nowymi współpracownikami. Zasadniczo, Gane i Johnson zadecydowali o tym, że "M + M" od zaraz oznacza duet Martha + Mark, z udziałem zaproszonych muzyków studyjnych i czasowo zatrudnianych instrumentalistów.

Album pary z 1984r pt. Mystery Walk ponownie został wyprodukowany przez Daniel Lanois, Mark Gane i Martha Johnson, a jego okładka zawiera kolosalną nalepkę opiewającą jego autorstwo jako: " M + M o/k/a (once known as) Martha and The Muffins. "
Muzycy-goście to m.in. perkusista Yogi Horton, gitarzysta basowy Tinker Barfield, i murzyńskie ensemble orkiestry dętej, Brecker Brothers.

Tak czy inaczej, bez względu na zastosowaną nazwę, album Mystery Walk dostarczył M + M/Martha and the Muffins ich największy przebój od czasu "Echo Beach": "Black Stations/White Stations".
Utwór ten jest antyrasistowskim protest songiem tanecznym, którego pierwsze słowa frontalnie skrytykowały wszystkie muzyczne rozgłośnie radiowe za pomijanie ze swoich miksów piosenki-tabu, traktującej romans międzyrasowy. Podobno historyjkę tę Martha Johnson wysłuchała właśnie z relacji radiowej, prowadząc samochód w Toronto.

Singel "Black Stations/White Stations" przebił się na szczyt list tanecznych w Kanadzie i w USA: osiągnął nr 2 w obu krajach na listach dance, jednak ironicznie został po cichu zignorowany/zanowany przez wiele rozgłośni radiowych w Ameryce ...jako tabu.
"Cooling the Medium", drugi singel, także osiągnął wysokie notowania w Kanadzie.

W 1985r Johnson i Gane rozpoczeli prace przygotowawcze w Montrealu nad kolejnym albumem, przenosząc się w trakcie jego realizacji do miasta Bath w Anglii, aby pracwać z bliska z miejscowym producentem Davidem Lordem.
Rezultatem tych przedsięwzięć stała się płyta The World is a Ball (1986). Jednak pierwszy singel z niej, "Song in My Head", poza pozyskaniem pewnej popularności w Wielkiej Brytanii i stania się następnym przebojem "Top 40" w Kanadzie, nie nakęcił sprzedaży; w sumie album sprzedawał się anemicznie. W międzyczasie para czasowo zamieszkała w Anglii.

Martha Johnson i Mark Gane nie działali jako Martha and the Muffins czy M+M przez szereg lat od nagrania The World is a Ball. Następne sesje nagrywania miały miejsce w Bath, gdzie uprzednio przenieśli się w 1987r. Wznowili je już w Toronto w 1989r, kiedy powrócili do swego miasta rodzinnego.

W 1992r wykonali interpretację piosenki swojej krajanki Joni Mitchell "Shades of Scarlett Conquering" jako ich wkład w album upamiętniający twórczość tej emblematycznej artystki folk/popu, płycie pt. Back to the Garden.

Tego samego roku wydali album Modern Lullaby. Tu wznowili nazwę "Martha and the Muffins", pomimo tego, że jedynym pierwotnym Muffinem biorącym udział oprócz nich był brat Marka, Tim Gane (podobno na "perkusji dodatkowej"). Singel "Rainbow Sign" dotarł na 4. miejsce na liście RPM CanCon To Watch, jednak nie przebił się do "Top 100". Podobnie było z samym albumem: bez wyniku na listach. Johnson i Gane w obliczu niepowodzenia raczej zaprzestali działać jako grupa i zajęli się innymi projektami muzycznymi/kompozycji filmowej, przez następny szereg lat. Także, w 1992r urodziła im się córka, Eve.

W 1998r Johnson i Gane nagrali nowy utwór "Resurrection" w celu dołączenia go jako premii do wznowienia kompilacjia z 1998, albumu Then Again: A Retrospective.

W 1999r nagrali następny utwór przypisany autorstwu Martha and the Muffins, "Do You Ever Wonder?". Ukazał się on na rozmaitych kompilacjach np. The World According to Popguru.
W maju 1999 Martha and the Muffins zagrali koncertowo "Echo Beach" w ramach programu Open Mike with Mike Bullard. Uzupełniając Marka Gane i Marthę Johnson, udział wzięła dawniejsza basistka/gitarzystka grupy, Jocelyn Lanois i trzeci z braci Gane, Nick.

W 2003 duet Johnson/Gane (wspomagany przez muzyków studyjnych) zagrał z okazji komemoracji stacji radiowej CFNY-FM, jako Martha and the Muffins.
14 maja 2005 zagrali w podobnych okolicznościach ponownie w Toronto, w tym na scenie z wskrzeszoną grupą muzyczną Parachute Club.
Rok później koncertowali ponownie z Jocelyn Lanois na gitarze.

Jednak żadni inni dawniejsi członkowie Martha and the Muffins nie wzięli udziału w tych "wskrzeszeniach" z 2005, które jednak stanowiły pierwsze pełnometrażowe koncerty grupy od 1987. Mniej więcej tego samego czasu jeden z ich późniejszych utworów, "Paradise", została spopularyzowany za pośrednictwem serialu telewizyjnego w Kanadzie pt.Paradise Falls, jako podkład muzyczny końcowej listy płac.

4 sierpnia 2008 wydawnictwo Cherry Red z Wielkiej Brytanii wydało "Danseparc: 25th Anniversary Edition", czyli cyfrowo remasterowane nagranie Dancepark, w producenckim wykonaniu Petera J. Moore'a (odpowiedzialnego za takie produkcje jak klasyczna płyta innego kanadyjskiego zespołu Cowboy Junkies, nagrana w audio verite w toronckiej katedrze, Trinity Sessions, z pamiętną spowolnioną, delikatną interpretacją "Sweet Jane" Lou Reeda w wykonaniu wokalistki zespołu, Margo Timmins).

Remasterowany album zawiera 3 dodatki: tytułowy singel "Danseparc" w wersji "12-inch dance mix", stronę odwrotną (tzw. "b-side") "These Dangerous Machines", i koncertowe wykonanie innego utworu z pierwotnego Danceparc, "Sins of Children."

Ich długo oczekiwany nowy album Delicate zostanie zmiksowany i wyprodukowany przez znanego producenta muzycznego Davida Bottrilla i jest oczekiwany jeszcze przed sezonem świątecznym 2008, do wydania ich własnym sumptem (tzn. jako album wydawnictwa Muffin Music).
Warto dodać, że 16-letnia nowa australijska piosenkarka, Gabriella Cilmi zaśpiewała stosunkowo wiernie (w tempie i gitarowej instrumentacji) nieśmiertelny 30-letni przebój Muffinów, "Echo Beach", i wydała go jako ukrtyty "bonus track" swojego debutanckiego albumu z 2008, Lessons to Be Learned.

* Martha Ladly przeniosła się do Wielkiej Brytanii, gdzie zaśpiewała harmonijnie i udzieliła się jako klawiszowiec w albumie Sulk szkockiej grupy nowofalowej The Associates (1982) oraz podczas trasy koncertowej. Nagrała dwa single solowe ("Finlandia" i "Light Years From Love"). Brała udział w kobiecej rewii/grupie koncertowej piosenkarza Roberta Palmera. Nadal pracuje w plastyce, w tym czasowo jako pracownik Peter Saville Associates. Nawet pracowała w produkcjach multi-media dla organizacji muzyczno-wydawniczej Petera Gabriela, Real World. Obecnie jest Professorem Projektowania (Designu) w Ontario College of Art and Design, uniwersytecie, gdzie grupa Martha and the Muffins pierwotnie powstała.

* Martha Johnson nagrała album muzyki dla dzieci w 1995, który wygrał Nagrodę Juno w kategorii "Best Children's Album". Album ten jest opatrzony jedynie jej imieniem, "Martha", i został wyprodukowany przez Marka Gane i Marthę Johnson.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Echo Beach / Teddy the Dink	Martha and the Muffins	03.1980	10[10]	-	Dindisc DIN 9 [UK]	[written by M. Gane][produced by Mike Howlett ]
Echo Beach /Paint by number heart	Martha and the Muffins	08.1980	-	-	-	[37[17].Hot Disco/Dance;Virgin 13 145 LP.]
Black Stations / White Stations	M and M	06.1984	-	63[7]	RCA 426	[written by M. Gane,Martha Johnson][produced by Daniel Lanois , Mark Gane , Martha Johnson][2[16].Hot Disco/Dance;RCA 13 802 12"]
Cooling the Medium	M+M	11.1984	-		RCA 452	[written by M. Gane,Martha Johnson][produced by Daniel Lanois , Mark Gane , Martha Johnson][34[10].Hot Disco/Dance;RCA 19 320 12"]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Metro Music	Martha And The Muffins	09.1980	34[6]	186[3]	Virgin 13 145	[produced by Mike Howlett]
Danseparc	Martha And The Muffins	05.1983	-	184[4]	RCA Victor 4664	[produced by Daniel Lanois]
Mystery Walk	M+M	07.1984	-	163[4]	Current 13	[produced by Daniel Lanois ,Martha Johnson ,Mark Gane ]