Matt Bianco

Brytyjska jazzowo-popowa grupa założona w 1984r przez członków zespołu Blue Rondo A La Turk. W skład wchodzili: Mark Reilly (ur. 20.02.1960r w High Wycombe w hr. Buckinghamshire, Anglia; śpiew), Daniel White (ur. 26.08.1959r tamże; instrumenty klawiszowe) i Basia (właśc. Barbara Trzetrzelewska, ur. 30.09.1954r w Jaworznie, Polska; śpiew).

 Na jazzowo-popowej brytyjskiej scenie pojawili się we wczesnych latach 80-tych wraz z grupami Sade i Nightlife. Po podpisaniu kontraktu z firmą YZ (filią WEA) wylansowali serię przebojów, w tym oparte na sambie „Get Out Of Your Lazy Bed” (1984), „Sneaking Out The Back Door", „Matts Moods” (1984), „Half A Minute” (1984) oraz wersję „Yeh Yeh” Georgiego Fame’a (1985).

Początkowo w nagraniach towarzyszyli im muzycy studyjni, z czasem zastąpieni przez stały skład: Mark Fisher (instrumenty klawiszowe, kompozycje) i Kito Poncioni (ur. w Rio de Janeiro, Brazylia; bas). W 1986 Basia opuściła zespół, by poświęcić się karierze solowej. W grupie zastąpiła ją Jenni White, ale wkrótce White poszła w ślady współzałożycielki. Problemy kontraktowe White’a spowodowały, że album Time And Tide i single duetu były sygnowane jako solowe nagrania Basi.

Obecnie styl Matt Bianco uchodzi w kategoriach popu za niemodny, jednak latynoamerykańskie fascynacje Reilly’ego pozwoliły grupie wypromować w 1988 przebój „Don’t Blame Me On That Girl”. Zespół odwołuje się dziś głównie do specyficznego, zainteresowanego wyrafinowanym popem kręgu odbiorców.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Get Out Of Your Lazy Bed/Big Rosie	Matt Bianco	02.1984	15[9]	-	WEA BIANCO 1	[written by Matt Bianco][produced by Peter Collins]
Sneaking Out The Back Door/ Matt's Mood	Matt Bianco	04.1984	44[7]	-	WEA YZ3	[written by Reilly, White][produced by Peter Collins]
Whose Side Are You On?/The Other Side	Matt Bianco	07.1984	83[5]	-	WEA YZ9	[written by Reilly, White, Ross ][produced by Peter Collins]
Half A Minute/ Matt's Mood II	Matt Bianco	11.1984	23[11]	-	WEA YZ26	[written by Reilly, White, Poncioni][produced by Mark Reilly, Danny White]
More Than I Can Bear/Matt's Mood	Matt Bianco	03.1985	50[7]	-	WEA YZ34	[written by Reilly, White][produced by Reilly, White]
Yeh Yeh/Smooth	Matt Bianco	10.1985	13[10]	-	WEA YZ46	[written by Grant, Patrick, Hendricks][produced by Mark Reilly, Phil Harding]
Just Can't Stand It/Up Front	Matt Bianco	02.1986	66[4]	-	WEA YZ62	[written by Reilly, Fisher][produced by Phil Harding]
Dancing In The Street/Just Can't Stand It	Matt Bianco	05.1986	64[6]	-	WEA YZ72	[written by Mark Reilly, Mark Fisher][produced by Reilly, Fisher, Harding ]
Don't Blame It On That Girl/Wap-Bam-Boogie	Matt Bianco	06.1988	11[13]	-	WEA YZ188	[written by Reilly, Fisher][produced by Emilio Estefan Jr, George Casas, Clay Ostwald][10[7].Hot Disco/Dance;Atlantic 86 518 12"]
Good Times/Tumbao	Matt Bianco	08.1988	55[3]	-	WEA YZ302	[written by Reilly, Fisher][produced by Mark Reilly, Mark Fisher ]
Nervous/Wap Bam Boogie	Matt Bianco	02.1989	59[2]	-	WEA YZ328	[written by Mark Reilly, Mark Fisher][produced by Mark Reilly, Mark Fisher]
Wap Bam Boogie	Matt Bianco	12.1990	76[5]	-	East West YZ 551	[written by Mark Reilly, Mark Fisher][produced by Mark Reilly, Mark Fisher]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Whose Side Are You On?	Matt Bianco	09.1984	35[39]	-	WEA WX7	[produced by Danny White,Mark Reilly,Peter Collins]
Matt Bianco	Matt Bianco	03.1986	26[13]	-	WEA WX35	[produced by Mark Reilly]
Indigo	Matt Bianco	07.1988	23[13]	-	WEA WX181	[produced by Mark Fisher, Mark Reilly, Clay Ostwald, Jorge Casa, Emilio Estefan]
The Best of Matt Bianco: 1983–1990	Matt Bianco	11.1990	49[2]	-	East West WX376	-

Bent Fabric

Bent Fabricius-Bjerre, lepiej znany jako Bent Fabric to duński kompozytor oraz pianista.Urodzony 7 grudnia 1924r w Frederiksberg artysta zaczął karierę w zespołach jazzowych, zaraz po zakończeniu II. wojny światowej i założył label, Metronome Records , w 1950 roku. Jednakże jest on najbardziej znany z instrumentalnego utworu "Omkring et Flygel" ("Wkoło pianina") z 1961r, która stała się hitem w Danii. Piosenka została ponownie wydana na całym świecie pod nazwą "Alley Cat" dla Atco w następnym roku, i została # 1 w Australii i # 49 w Niemczech. Melodia też stała się hitem w Stanach Zjednoczonych; # 2 na Adult Contemporary Chart i # 7 na Billboard Hot 100 ,album o tej samej nazwie dotarł do 13 pozycji na Billboard 200 . "Alley Cat" zdobył także nagrodę Grammy dla najlepszego utworu instrumentalnego , sprzedając się w ponad milionie egzemplarzy, i otrzymał złotą płytę . Kolejny singiel, "Chicken Feed", trafił na 63 miejsce Hot 100 Billboard Chart.
Fabricius-Bjerre poświęcił się muzyce filmowej po sukcesie singli, i kontynuował pracę w filmie przez dziesiątki lat. W 2003 Fabricius-Bjerre wrócił na listy przebojów, tym razem w rodzinnej Danii. Wydał album Jukebox jako Bent Fabric, nad którym pracował z duńskimi muzykami wytypowanymi przez krytyków muzycznych. Singiel "Jukebox" został hitem # 3 w Danii ,a "Shake" hitem # 10 w tym samym roku. W 2006 roku został nagrany remix z "Jukebox" , a tytułowy utwór stał się hitem dance music, osiągając 7 miejsce w USA na Dance / Club Charts Play. Album został również wydany ponownie w Stanach Zjednoczonych ,zawierający remiks jego słynnego instrumentalnego utworu "Alley Cat", między innymi.
W 2005 roku ukazała się kompilacja, Kan du Kende melodien (dosłownie Czy rozpoznajesz tą melodię) która zawierała jego najbardziej znane tematy z filmów i TV.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Alley Cat / Markin' Time	Bent Fabric	07.1962	-	7[18]	Atco 6226	[gold-US][written by F. Bjorn]
Chicken Feed/That Certain Party	Bent Fabric	01.1963	-	63[8];B:117[2]	Atco 6245	[written by Bert Graves, Jorgen Ingmann][B:#8 hit for Ted Lewis in 1926;#9 hit for Benny Strong in 1948]
The happy puppy/Sermonette	Bent Fabric	08.1963	-	102[5]	Atco 6271	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Alley Cat	Bent Fabric	10.1962	-	13[39]	Atco 148	-

Fabian

Właśc. Fabiano Forte Bonaparte, ur. 6.02.1943 r. w Fladelfii, USA, należał, chyba nawet się tego nie spodziewając, do nielicznych akceptowanych piosenkarzy schyłku lat pięćdziesiątych. Na amerykańskich listach przebojów dominowały wówczas ckliwe piosenki wykonywane przez "chłopców z sąsiedztwa" - z lakierem na włosach, sarnimi oczkami i nieśmiałym uśmiechem, gotowych do krótkotrwałego gwiazdorstwa.
Fabian został "odkryty" w ro ku 1957 przez dwóch miejscowych poszukiwaczy talentów - Petera De Angelisa i Boba Marucciego - w klubie młodzieżowym "Teen and Twenty" prowadzonym przez Frankiego Avalona. Oczarowani wyglądem Fabiano, jego odkrywcy zaproponowali mu skrócenie nazwiska oraz kontrakt z firmą Chancellor Records. Firma wyasygnowała ogromne pieniądze, aby z Fabiano stworzyć oswojoną wersję Elvisa Presleya. Dwa pierwsze single, które, nagrał z zespołem Four Dates, "I'm In Love" oraz "Lilly Lou", nie wyszły poza granice stanu, jednak seria występów telewizyjnych w programie Dicka Clarka "American Bandstand" transmitowanym na całą Amerykę oraz tournee po kraju odniosły pożądany skutek - Fabiano stal się ulubieńcom milionów nastolatek.
Jego przebój "I'm A Man" bardzo szybko znalazł się w grupie 40 największych hitów w rankingu "Billboardu". Piosenkę napisali Doc Pomus i Mort Shuman, najlepsi nowojorscy autorzy tekstów i muzyki. Oni również byli twórcami przebojów filmowych "Turn Me Loose" i "Hound Dog Man" (w filmie o tym tytule Fabian zadebiutował na srebrnym ekranie).
Większe role filmowe Fabian otrzymał dopiero po roku 1959 - singel zatytułowany "Tiger" i album Hold That Tiger rozeszły się w milionowych nakładach. Fabiano najpierw zagrał w kilku marnych filmach muzycznych dla nastolatków, a w roku 1960 całkiem niezłe role, najpierw u boku Johna Wayne'a w "North To Alaska", a potem wraz Bingiem Crosby i Tuesday Weld w "High Time".
Upadek Fabiana był tak nagły jak sukces. Kongres uznał go współwinnym przekupstwa za promowanie nagrań. Podczas przesłuchań Fabiano pogorszył jeszcze swoją sytuację, gdy ujawnił elektroniczne udoskonalanie jego głosu na płytach. W 1960 roku zanotował pierwszą większą wpadkę - "About This Thing Called Love". W roku 1962 udało mu się nieco złagodzić nieodwracalny upadek utworem "Kissin' And Twistin'" i innymi mniejszymi przebojami. Można go było też zobaczyć w takich filmach jak epicki obraz z czasów wojny The Longest Day czy bardziej współmierny do jego talentu Fireball 500 (film o wyścigach samochodowych z roku 1966, w którym zagrał ze swym przyjacielem Frankie Avalonem) oraz Ride The Wild Surf z roku 1965. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US/UK]	Komentarz
I' m a man/Hypnotized	Fabian	01.1959	-	31[10]	Chancellor 1029/-	[written by Doc Pomus/Mort Shuman][produced by Peter De Angelis ]
Turn me loose/Stop thieft	Fabian	03.1959	-	9[13]	Chancellor 1033/HMV POP 612	[written by Doc Pomus/Mort Shuman][produced by Peter De Angelis ]
Tiger /Mighty cold [To a warm warm heart]	Fabian	06.1959	-	3[13]	Chancellor 1037/HMV POP 643	[written by Ollie Jones][produced by Peter De Angelis ][15[4].R&B; Chart]
Come on and get me/Got the feeling	Fabian	09.1959	-	29[8] side B:54[5]	Chancellor 1041/HMV POP 659	[written by Burt Salmirs/Wally Zober][produced by Peter De Angelis ]
Hound dog man/This friendly world	Fabian	11.1959	46[1]	9[15]	Chancellor 1044/HMV POP 695	[written by Doc Pomus/Mort Shuman][B:written by Ken Darby ][produced by Peter De Angelis ][obie piosenki z filmu "Hound dog man" z Fabianem w roli głównej]
About this thing called love/String along	Fabian	02.1960	-	31[7] side B:39[8]	Chancellor 1047/HMV POP 724	[written by Clyde Norris/Jerry Ragovoy/Leroy Roebuck][B:written by Bobby Doyle/Jimmy Duncan ][produced by Peter De Angelis ]
Kissin' and twistin'/Long before	Fabian	10.1960	-	91[2]	Chancellor 1061/-	[written by Don Kirshner/Al Nevins][produced by Peter De Angelis ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hold that tiger!	Fabian	05.1959	-	5[21]	Chancellor 5003	[produced by Peter De Angelis ]
Fabulous Fabian	Fabian	12.1959	-	3[19]	Chancellor 5005	[produced by Peter De Angelis ]

Shelley Fabares

Właśc. Michelle Fabares, ur. 19.01.1944 r. w Santa Monica w stanie Kalifornia, USA. Najważniejszym wydarzeniem w karierze muzycznej Fabares, siostrzenicy aktorki Nanette Fabray, była piosenka "Johnny Angel", przebój numer l roku 1962.
Fabares próbowała sił jako aktorka, grając w latach pięćdziesiątych role w takich filmach jak "Never Say Goodbye", "Rock", "Pretty Baby" i "Summer Love". W 1958 roku zaproponowano jej rolę Mary Stone w telewizyjnym serialu komediowym "The Donna Reed Show". Zdobył on ogromną popularność, a Fabares oraz jej filmowy partner Paul Petersen podpisali kontrakt na nagrania z firmą Colpix Records. Fabares zarejestrowała balladę "Johnny Angel", do której słowa i muzykę napisali Lee Pockriss i Lyn Duddy.
Po debiucie w serialu, singel szybko znalazł się na pierwszym miejscu list przebojów. Trzy następne single nie zdobyły jednak takiej popularności. Podobnie było z dwoma albumami, które Fabares nagrała dla Coplix. W 1964 r. wyszła za mąż za producenta płyt Lou Adlera, który załatwił dla niej kontrakt z Vee Jay Records. Jednak żadne z dokonanych nagrań nie stało się przebojem. Chcąc zrekompensować żonie niepowodzenie, Adler zatrudnił ją we własnej firmie fonograficznej Dunhill Records. Ale i tym razem Fabares nie nagrała żadnych przebojów.
Zniechęcona do śpiewania wróciła do autorstwa, zagrała w filmach "Hold On" wyprodukowanym przez firmę Hermits i w reżyserii Hermana oraz "Girl Happy", "Spinout" i "Clambake", w których grała z Elvisem Presleyem. U schyłku lat sześćdziesiątych rozwiodła się z Adlerem. Kontynuuowała karierę w filmie i telewizji. Pod koniec lat osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych grała w bardzo popularnym serialu telewizyjnym "Coach". 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Johnny angel/Where' s it gonna get me ?	Shelley Fabares	03.1962	41[4]	1[2][15]	Colpix 621	[gold][written by Lyn Duddy/Lee Pockriss][produced by Stu Phillips]
Johnny loves me/I' m growing up	Shelley Fabares	05.1962	-	21[10]	Colpix 636	[written by Barry Mann/Cynthia Weil][produced by Stu Phillips]
The things we did last summer/Breaking up is hard to do	Shelley Fabares	09.1962	-	46[6]	Colpix 654	[written by Sammy Cahn/Jule Styne][produced by Stu Phillips][#10 hit by Jo Stafford in 1946r]
Telephone [Won' t you ring]/Big star	Shelley Fabares	01.1963	-	109[2]	Colpix 667	[written by Barry Mann/Cynthia Weil][produced by Stu Phillips]
Ronnie ,call me when you get a chance/I left a note to say goodbye	Shelley Fabares	04.1963	-	72[5]	Colpix 682	[written by Mike Anthony/Ted Cooper][produced by Stu Phillips]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Shelley !	Shelley Fabares	07.1962	-	106[11]	Colpix 426	[produced by Stu Phillips]
The things we did last summer	Shelley Fabares	10.1962	-	121[5]	Colpix 431	[produced by Stu Phillips]
Teen-age triangle	James Darren/Shelley Fabares/Paul Petersen	05.1963	-	45[18]	Colpix 444	[produced by Stu Phillips]

Killers

The Killers to amerykańska formacja, która zadebiutowała w 2004 roku ciepło przyjętym zarówno przez słuchaczy jak i krytyków albumem "Hot Fuss". Zaledwie cztery lata po debiucie grupa The Killers miała już na koncie trzy krążki studyjne, które na świecie znalazły ponad 15 milionów nabywców.

Historia grupy zaczyna się w 2001 roku, w samym sercu Nevady, w Las Vegas. Mający wówczas 20 lat wokalista Brandon Flowers właśnie rozstał się z synthpopową grupą Blush Response. Cały skład chciał się przenieść na stałe do Los Angeles, co nie za bardzo było mu po drodze. Osobną sprawą było to, że w głowie chłopaka grały zupełnie inne dźwięki, właśnie oszalał na punkcie Oasis, po tym jak zobaczył ich występ w Hard Rock Hotel, zakochał się także w twórczości Davida Bowiego. Mówiąc krótko - coraz bardziej pociągał go rock, i to właśnie w tym kierunku chciał się rozwijać. Szybko zaczął zatem rozglądać się za nową kapelą. W jednej z lokalnych gazet natknął się na ogłoszenie zamieszczone przez gitarzystę Dave'a Keuninga. - Tak naprawdę Brandon był jedyną normalną osobą, która na nie odpowiedziała - opowiadał Dave, kryjący się w tamtych czasach pod pseudonimem Tavian Go. - Był jeden koleś, który zadzwonił i chciał grać coś w stylu Three Doors Down, Tool czy Staind, a ja tych kapel nie znosiłem. W pewnym momencie Brandon napisał mi mail o treści "Mam 20 lat i jestem pod wielkim wpływem Bowiego i Oasis, i wygląda na to, że jesteś jedynym gościem, z którym prawdopodobnie się dogadam".

Rzeczywiście młodzi muzycy szybko znaleźli wspólny język (obaj byli zafascynowani muzyką z lat 80.) - zaczęło się od prób i zanim się spostrzegli zarejestrowali już pierwszą taśmę demo. W międzyczasie skład rozrósł się do kwartetu - początkowo było wprawdzie kilka rotacji na stanowisku perkusisty i basisty, niemniej do lata kolejnego roku - na stałe już za instrumentami zasiedli kolejno Ronnie Vannucci Jr. oraz Mark Stoermer. Kiedy konfiguracja ustabilizowała się, przyszedł czas na nazwę - The Killers, którą podpatrzono na bębnie w teledysku do utworu "Crystal" New Order.

W następnych miesiącach grupa skupiła się na koncertowaniu - zagrała w każdym liczącym się klubie z okolic Vegas, zaliczyła także wypad do Los Angeles. Podczas jednego z występów kapela spotkała łowcę talentów, Bradena Merricka, który szybko został menedżerem The Killers. Braden wysłał muzyków do studia, gdzie zarejestrowali kolejną demówkę, która następnie została rozesłana do większości liczących się w Stanach wytwórni. Choć amerykańskie firmy nie poznały się na muzyce The Killers, ich twórczość spodobała się w Wielkiej Brytanii, co zaowocowało podpisaniem kontraktu z tamtejszym labelem Lizard King Records. - Usłyszałem ich demo od Bena Durlinga, który pracuje teraz w Sony - wspominał Martin Heath, szef wytwórni w rozmowie z serwisem Hitquarters.com. - Pamiętam, że wysłuchałem nagrań i pomyślałem, że są naprawdę świetne (...). Przede wszystkim mieli kapitalne i oryginalnie brzmiące kawałki. Ponadto gdy poznałem Brandona Flowersa od razu wiedziałem, że to urodzony gwiazdor. Ma ogromną charyzmę i absolutnie wierzy w to, co robi.

W pierwszej połowie 2003 roku muzycy rozpoczęli pracę nad debiutanckim albumem, z którym uwinęli się przed końcem roku. W wakacje zespół miał okazję zaprezentować się przed brytyjską publicznością - panowie wykonali na antenie radia BBC 1 utwór "Mr. Brightside". Odzew był spory, bo z czasem na koncerty The Killers zaczęły walić tłumy, oprzytomnieli też przedstawiciele amerykańskich wytwórni, którzy prześcigali się w propozycjach dla grupy (amerykańskim wydawcą został ostatecznie Island Records). Kiedy w czerwcu 2004 roku na rynku w końcu ukazał się pierwszy longplay grupy, "Hot Fuss", z miejsca okazał się sukcesem - tylko w Wielkiej Brytanii pokrył się aż sześciokrotną platyną. Powodzeniem cieszyły się także singlowe numery, poza wspomnianym "Mr. Brightside" - "All These Things That I've Done", "Somebody Told Me" i "Smile Like You Mean It".

Pod względem stylistycznym na płycie panowie zaprezentowali wypadkową swoich fascynacji - od muzyki nowofalowej przez rocka po post punk, wyraźnie też zaznaczyli, iż są miłośnikami dokonań z lat 80. - Wiele osób uważa, że wszystko, co w tamtych czasach powstało to kupa gówna - tłumaczył Flowers. - Jeśli, ktoś nada ci plakietkę "kapela w stylu lat 70." Jest ok. Lata 80. nie są już tak pozytywnie postrzegane, zupełnie nie wiem dlaczego. - Lubimy muzykę z tamtych lat, bo wtedy dorastaliśmy - odniósł się do tego samego tematu w rozmowie z tygodnikiem "Billboard". - Dorastaliśmy słuchając New Order, The Smiths, The Cure czy Depeche Mode. Choć niektórzy kręcili nosem, "Hot Fuss" osiągnęło na świecie nakład siedmiu milionów egzemplarzy, przyniosło także grupie sporo nagród (m.in. magazynu "New Musical Express" w kategorii Award for Best International Band) i nominacji (wymieniając tylko trzy do statuetki Grammy).

Już w listopadzie 2005 roku muzycy The Killers zabrali się za krążek numer dwa - sesje odbywały się zarówno w rodzinnym Las Vegas jak i Londynie. Tym razem wśród inspiracji znalazł się m.in. Bruce Springsteen. - Po prostu zakochałem się w jego muzyce - opowiadał "The Guardian" frontman. - Najbardziej urzekło mnie w nim to, że naprawdę wierzy w to, o czym mówi. Jest szczery do bólu. I to właśnie chciałem osiągnąć podczas prac nad krążkiem. Chciałem stworzyć album, który uchwyciłby wszystkie ważne momenty, które doprowadziły mnie do miejsca, w którym jestem dzisiaj.

Gotowe dzieło otrzymało tytuł "Sam's Town" i powędrowało do sprzedaży w październiku 2006 roku. Podobnie, jak poprzednie, odniosło ogromny sukces - w Stanach Zjednoczonych tylko w pierwszym tygodniu sprzedaży sięgnęło po niego siedemset tysięcy fanów. Prasa nie była jednak już tak pochlebna jak poprzednim razem. Album zebrał bardzo zróżnicowane oceny: od maksymalnej noty w "The Observer", po zaledwie 2,5 gwiazdki w dziesięciopunktowej skali w portalu Popmatters.com. W grudniu 2009 roku "Sam's Town" zostało uznane przez czytelników pisma "Rolling Stone" najbardziej niedocenionym albumem dekady.

Na kolejne wydawnictwo grupy fani nie musieli długo czekać. W listopadzie 2007 roku ukazał się kompilacyjny zestaw "Sawdust", na którym znalazły się m.in. przeróbki oraz utwory znane wcześniej ze stron B singli. Dzieło pilotowane było przez nagrany we współpracy z Lou Reedem utwór "Tranquilize". W tym samym roku doszło jeszcze do dwóch innych ważnych wydarzeń: grupa po raz pierwszy wystąpiła w prestiżowej nowojorskiej hali Madison Square Garden, a także, była jedną z gwiazd festiwalu Glastonbury. 2008 rok przyniósł natomiast trzeci studyjny krążek Amerykanów "Day & Age", wyprodukowany przez Stuarta Price'a, który wcześniej miał okazję pracować m.in. z Madonną przy okazji utworu "Hung Up" czy Gwen Stefani. Płyta tradycyjnie już trafiła do szerokiego grona odbiorców - pokryła się platyną m.in. w Wielkiej Brytanii (i to aż poczwórną), Australii czy Kanadzie.

W styczniu 2010 roku po odbyciu trasy koncertowej po Australii grupa postanowiła udać się na krótki urlop (w trakcie którego Brandon zrealizował solowy krążek "Flamingo"). - Przez ostatnie sześć lat nieustannie graliśmy koncerty albo pracowaliśmy w studiu - poinformowali muzycy w specjalnym oświadczeniu. - Wszyscy oczekują, że będziemy robić to non stop aż do śmierci. Tymczasem my też potrzebujemy trochę czasu dla siebie. Chcemy normalnie pożyć. Choć z miejsca zrodziło to plotki o rychłym końcu formacji, muzycy zapewnili, że żadna dłuższa przerwa w działalności nie jest brana pod uwagę. I rzeczywiście - w kwietniu następnego roku Amerykanie powrócili na scenę - wystąpili w Chile, na nowej międzynarodowej wersji festiwalu Lollapalooza. W maju artyści zdradzili natomiast, że rozpoczęli przygotowania do czwartego z kolei albumu. Krążek został roboczo zatytułowany "Battle Born".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Somebody told me	Killers	03.2004	3[95]	51[20]	Lizard King LIZARD 014CD2	[3x-platinum-US]2x-platinum-UK][written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Jeff Saltzman/Killers]
Mr Brightside/ Who Let You Go	Killers	06.2004	10[342]	10[38]	Mercury CATCO 62064	[2x-platinum-US][7x-platinum-UK][written by Brandon Flowers/David Keuning][produced by Brandon Flowers/Jeff Saltzman/The Killers]
All These Things That I've Done	Killers	09.2004	18[17]	74[14][08.2005]	Lizard King Records LIZARD 012X	[platinum-US][platinum-UK][written by Brandon Flowers][produced by Jeff Saltzman/Killers]
Smile like you mean it/Ruby. Don't Take Your Love To Town	Killers	05.2005	11[43]	-	Lizard King Records LIZARD 015	[gold-UK][written by Brandon Flowers/Mark Stoermer][produced by Jeff Saltzman/Killers]
Glamorous indie rock&roll;	Killers	09.2005	-	113[1]	Lizard King	[written by The Killers][produced by Jeff Saltzman/Killers]
When You Were Young	Killers	09.2006	2[64]	14[20]	Vertigo 1707658	[platinum-US][platinum-UK][written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Alan Moulder/Flood]
Bones	Killers	12.2006	15[16]	-	Vertigo 1717078	[written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Flood/Alan Moulder/the Killers]
A great big sled	Killers with Toni Halliday	12.2006	-	54[2]	Island	[written by Brandon Flowers][produced by Alan Moulder]
Read my mind	Killers	02.2007	15[31]	62[14]	Vertigo CATCO 836472	[gold-UK][written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer][produced by Alan Moulder/Flood/Killers]
For Reasons Unknown	Killers	07.2007	53[5]	-	Vertigo 1736030	[written by Brandon Flowers][produced by Alan Moulder/Flood/Killers]
Tranquilize	Killers	10.2007	49[9]	-	Mercury CATCO 130560908	[written by Brandon Flowers][produced by Alan Moulder/Flood]
Shadowplay	Killers	11.2007	115[2]	68[1]	Mercury	[written by Bernard Sumner/Ian Kevin Curtis/Peter Hook/Stephen Morris][produced by Killers]
Romeo and Juliet	Killers	11.2007	86[5]	-	Mercury MIUCT 6005	[written by Mark Knopfler]
Don't shoot me Santa	Killers	12.2007	34[5]	108[1]	Mercury Mercury 1750323	[written by Brandon Flowers/Mark Stoermer/David Keuning/Ronnie Vannucci][produced by Alan Moulder/Flood]
Human	Killers	11.2008	3[119]	32[20]	Vertigo 1789799	[platinum-US][2x-platinum-UK][written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Stuart Price]
Spaceman	Killers	12.2008	40[16]	67[1]	Vertigo CATCO 147319007	[written by The Killers][produced by Stuart Price/The Killers ]
A dustland fairytale	Killers	12.2008	137[2]	-	Mercury	[written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Stuart Price /The Killers ]
Joseph,Better you than	Killers Feat. Elton John & Neil Tennant	12.2008	88[2]	-	Vertigo CATCO 145757729	[written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Stuart Price /The Killers ]
The World We Live In	Killers	05.2009	82[4]	-	Vertigo CATCO 150224754	[written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Stuart Price /The Killers ]
¡Happy Birthday Guadalupe!	Killers featuring Wild Light and Mariachi El Bronx	12.2009	110[1]	-	Vertigo	[written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Stuart Price /The Killers ]
Boots	Killers	12.2010	53[2]	79[1]	Vertigo CATCO 170967647	[written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Stuart Price /The Killers ]
The Cowboys' Christmas Ball	Killers	12.2011	112[2]	-	Vertigo	[written by Michael Martin Murphey, William Lawrence Chittenden]
Runaways	Killers	09.2012	18[9]	78[2]	Vertigo USUM 71206893	[silver-UK][written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Steve Lillywhite/Brendan O'Brien/Damian Taylor]
Flesh and Bone	Killers	09.2012	184[1]	-	Vertigo	-
I Feel It in My Bones	Killers Feat. Ryan Pardey	12.2012	70[1]	-	Def Jam USUM 71215566	[written by Brandon Flowers/Ryan Pardey][produced by The Killers ]
Shot at the Night	Killers	11.2013	23[6]	-	Vertigo USUM 71311841	[written by Brandon Flowers][produced by Anthony Gonzalez]
Just Another Girl	Killers	11.2013	83[1]	-	Vertigo USUM 71312001	[written by Brandon Flowers/David Keuning/Mark Stoermer/Ronnie Vannucci ][produced by Stuart Price]
Christmas in L.A.	Killers featuring Dawes	12.2013	92[1]	-	Vertigo USUM 71318572	[written by Brandon Flowers, Dave Keuning, Mark Stoermer, Ronnie Vannucci, Jr. Irving Berlin][produced by Steve Lillywhite]
The Man	Killers	07.2017	76[3]	-	Virgin USUM 71705733	[gold-UK][written by Brandon Flowers, Dave Keuning, Mark Stoermer, Ronnie Vannucci Jr., Jacknife Lee, Robert Kool Bell, Ronald Bell, George Brown, Otha Nash, Claydes Smith, Richard Westfield, Robert Mickens, Donald Boyce, Dennis Thomas][produced by Jacknife Lee, Erol Alkan, The Killers]
Run for Cover	Killers	10.2017	100[1]	-	Virgin USUM 71707343	[written by Brandon Flowers,Mark Stoermer,Ronnie Vannucci Jr.,Alex Cameron,Jacknife Lee,Bob Marley,Stuart Price][produced by Jacknife Lee]
Caution	Killers	03.2020	95[1]	-	EMI USUM 72005111	[written by Brandon Flowers ,Mark Stoermer, Ronnie Vannucci Jr. ,Alex Cameron ,Shawn Everett ,Jonathan Rado][produced by Jonathan Rado, Shawn Everett]
My Own Soul's Warning	Killers	09.2020	84[1]	-	Def Jam USUM 72005112	[written by Brandon Flowers][produced by Jonathan Rado, Shawn Everett]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hot fuss	Killers	06.2004	1[2][359]	7[100]	Vertigo 9875736	[3x-platinum-US][8x-platinum-UK][produced by Brandon Flowers/Jeff Saltzman/The Killers]
Sam's Town	Killers	10.2006	1[3][159]	2[40]	Vertigo 1706722	[platinum-US][5x-platinum-UK][produced by Alan Moulder/Flood]
Sawdust	Killers	11.2007	7[87]	12[15]	Vertigo 1753374	[platinum-UK][produced by Alan Moulder/Flood]
Day & age	Killers	12.2008	1[1][104]	6[32]	Vertigo 1753374	[gold-US][4x-platinum-UK][produced by Stuart Price]
(Red) Christmas EP	Killers	12.2011	104[2]	85[1]	Vertigo	[produced by Stuart Price/The Killers/Alan Moulder/Flood/David Keuning/Joe Chiccarelli]
Battle Born	Killers	09.2012	1[1][45]	3[18]	Vertigo 3714271	[platinum-UK][produced by The Killers/Stuart Price/Steve Lillywhite/Damian Taylor/Brendan O'Brien/Daniel Lanois]
Direct Hits	Killers	11.2013	6[13]	20[3]	Vertigo 3755766	[platinum-UK][produced by The Killers/Jeff Saltzman/Flood/Alan Moulder/Stuart Price/Steve Lillywhite/Brendan O'Brien/Damian Taylor/Anthony Gonzalez]
Wonderful Wonderful	Killers	10.2017	1[1][21]	1[1][5]	EMI 5792438	[gold-UK][produced by Erol Alkan ,the Killers, Jacknife Lee, Stuart Price]
Imploding the Mirage	Killers	09.2020	1[1][10]	8[2]	EMI 852570	[gold-UK][produced by Jonathan Rado, Shawn Everett ,Stuart Price, Ariel Rechtshaid]
Pressure Machine	Killers	08.2021	1[1][4]	20[3]	EMI 3829179	[produced by Jonathan Rado ,Shawn Everett]

Chilliwack

Trzecia mutacja kanadyjskiej grupy z Vancouver, występującej poprzednio jako The Classics i The Collectors. Jej członkowie: Claire Lawrence (instr. dęte drewniane, organki, śpiew), Bill Henderson (gitara, flet prosty, śpiew), Glenn Miller (bas, śpiew) i Ross Turncy (perkusja) w 1971 r. postanowili występować pod nową nazwą.

Pierwszy album potwierdzał również stylistyczną reorientację. Znalazła się na nim nowa wersja tematu "Seventeenth Summer", odmienna od poprzednich, kojarzących się z brzmieniem The Collectors interpretacji. Z trzeciego longplaya, All Over You, pochodził utwór "Ground Hog" - kanadyjski przebój, potwierdzający renomę zespołu.
Melodyjny hard rock Chilliwack zabrzmiał w pełni na płycie Dreams Dreams Dreams, jednak wypłynięcie na szersze wody uniemożliwiły grupie problemy z doborem materiału i częste zmiany personalne ( z czasem z oryginalnego składu grupy pozostał jedynie Henderson).

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Lonesome Mary / Ridin'	Chilliwack	02.1972	-	75[3]	A&M; 1310	[written by Henderson][produced by Chilliwack, Barncard]
Crazy Talk / In and Out	Chilliwack	12.1974	-	98[6]	Sire 723	[written by Henderson][produced by Terry Jacks]
Last Day of December/Magnolia	Chilliwack	01.1976	-	109[3]	Sire 716	[written by Henderson, Turney][produced by Craig Leon, Richard Gottehrer ]
Fly at Night / Mary Lou and Me	Chilliwack	04.1977	-	75[6]	Mushroom 7024	[written by Bill Henderson, Ross Turney][produced by Ross Turney, Bill Henderson]
Baby Blue / Something Better	Chilliwack	12.1977	-	110[2]	Mushroom 7028	[written by Bill Henderson][produced by Ross Turney, Bill Henderson]
Arms of Mary / Wanna be the One	Chilliwack	08.1978	-	67[6]	Mushroom 7033	[written by Iain Sutherland][produced by R. Turney, B. Henderson, M. Gilutin]
My Girl (Gone Gone Gone) / Sign Here	Chilliwack	09.1981	-	22[19]	Millennium 11 813	[written by B. Henderson, B. MacLeod][produced by Bill Henderson, Brian MacLeod, Ab Bryant]
I Believe / Living In Stereo	Chilliwack	01.1982	-	33[11]	Millennium 13 102	[written by B. Henderson][produced by Bill Henderson, Brian MacLeod]
Whatcha Gonna Do / Really Don't Mind	Chilliwack	10.1982	-	41[13]	Millennium 13 110	[written by B. Henderson, B. MacLeod][produced by Bill Henderson, Brian MacLeod]
Secret Information / You're Gonna Last	Chilliwack	03.1983	-	110[2]	Millennium 13 117	[written by B. Henderson][produced by Bill Henderson, Brian MacLeod, Ab Bryant ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dreams, Dreams, Dreams	Chilliwack	03.1977	-	142[13]	Mushroom 5006	[produced by Bill Henderson & Ross Turney]
Lights from the Valley	Chilliwack	08.1978	-	191[4]	Mushroom 5011	[produced by Bill Henderson, Ross Turney & Marc Gilutin]
Wanna Be a Star	Chilliwack	10.1981	-	78[30]	Millennium 7759	[produced by Bill Henderson and Brian MacLeod]
Opus X	Chilliwack	11.1982	-	112[10]	Millennium 7766	[produced by Bill Henderson and Brian MacLeod]

Children Of Bodom

Zespół został założony w Espoo w Finlandii, miasto te leży 10 kilometrów od stolicy Helsinek. Children Of Bodom zostało założone po koniec 1997 roku, w tym roku został wydany ich debiutancki krążek "Something Wild". Przed zmianą nazwy na obecną, grupa nazywała się Inearthed. Inearthed zostało założone przez Alexiego i Jaske w 1993 roku. Potem Ale, Henka i klawiszowiec J. Pirisjoki dołączyli do zespołu. Wydali dwa demo albumy, pierwsze zatytułowali "Ubiquitos Absence Of Remission" - zawierało cztery utwory, zostało nagrane w 1994 roku w Astia Studios. Drugie demo nazwali "Shining", które zawierało również cztery kawałki, zostało nagrane dwa lata później. Muzyka na obu tych demach była bardzo dobra, ale totalnie inna niż ta, którą teraz gra Children Of Bodom. Inerthed grało melodyjny death metal. Z zespołu odszedł klawiszowiec, zastąpił go Janne. Na początku był tylko muzykiem, który miał zagrać partie keyboardu na "Something Wild", ale potem został pełnoprawnym członkiem zespołu. Na początku planowano, że "Something Wild" zespołu Inearthed wyda mała belgijska wytwórnia, ale Sami Tenetz (Thy Serpent) zabrał demo "Something Wild" ze sobą do bossa wytwórni Sprinfarm Records Ewo Rytkönen'a, któremu tak bardzo spodobał się ten materiał, że postanowił podpisać z zespołem kontrakt.
Inearthed mieli kontrakt z dobrą wytwórnią, więc wycofali się ze współpracy z belgijską wytwórnią i zdecydowali się zmienić nazwę na Children Of Bodom. Nazwa powstała od tragicznej historii. Bodom to nazwa małego jeziora, leżącego 20 kilometrów na północ od Helsinek (niedaleko domu Alexiego ). 5 czerwca 1960, jezioro to było miejscem biwaku czterech młodych ludzi. Dwóch piętnastoletnich dziewcząt i dwóch osiemnastoletnich chłopaków, zostali bestialsko zamordowani przez mordercę uzbrojonego w siekierę, pomimo straszliwych ran przeżyła jena osoba, która teraz leczy się w szpitalu psychiatrycznym. Morderca nie został nigdy złapany.
"Something Wild" został wydany w Finlandii przez Spinefarm w listopadzie 1997 roku. Potem muzycy uzyskali kontrakt z Nuclear Blast, na wydawanie debiutu poza rodzimą Finlandią. Następnie grupa nagrała utwór "Children Of Bodom", który została umieszczona na singlu promującym album, numer utrzymywał się przez 8 tygodni na pierwszym miejscu fińskiej listy przebojów. Pierwsza trasa koncertowa (z Hypocrisy, Benediction i Covenant) odniosła wielki sukces, trasy nie mógł zagrać Janne, ponieważ musiał zdawać ostatnie egzaminy do szkoły, zastąpiła go przyjacielka zespołu Erna. Potem zespół pojechał na drugą trasę (z Night In Gales, które zastąpiło Gorgoth, Dismember, Agathodaimon i Raise Hell) tym razem na keyboardach grał Janne, pomagała mu Kimberly Goss (ex-Dimmu Borgir/Therion - obecnie Sinergy, dziewczyna Alexiego). Powstawały kolejne nowe utwory i wreszcie wydano drugi album grupy, zatytułowany "Hatebreeder". Przed wydaniem dużego albumu wypuszczono singiel "Downfall", który zawierał m.in. cover Stonesów "No Commands".
"Hatebreeder" został wydany na początku 1999 roku. Potem zespól pojechał na koncerty do Japonii, gdzie zagrał trzy koncerty, dwa w Osace, jeden w Tokyo, które został nagrany i wydany jako limitowany CD-Box. We wrześniu grupa pojechała na kolejną trasę z In Flames, Dark Tranquility i Arch Enemy (Na trasie grał Janne :). Na początku maja 2000 roku CoB nagrali kolejny singiel "Hate Me", który ponownie powędrował na pierwsze miejsce fińskiej listy przebojów. Trzeba dodać, że singiel ten osiągnął w Finlandii status płyty platynowej !!!. W lutym zespół grał czternastym Metal Fest w Milwaukee.
30 października został wydany nowy album "Follow The Reaper", wydany przez Nuclear Blast zarówno w Europie jak i w USA. W pierwszym tygodniu sprzedaży "Follow The Reaper" znalazł około 50.000 tysięcy nabywców w środkowej Europie. Znalazł się na listach najlepszych krążków w Niemczech (46 pozycja), we Francji (88), Austrii (38), a w Finlandii na trzecim. Children Of Bodom wyjechało w trasę razem z Primal Fear i Sacred Steel na początku 2001 roku.
W 2003 roku na rynku japońskim ukazuje się album "Bestbreeder from 1997 to 2000", który jest składanką utworów studyjnych i koncertowych, a także zawiera cover "Rebel Yell" (oryginalnie Billy Idol).
Jeszcze w tym samym roku Children of Bodom wydaje czwarty studyjny album zatytułowany "Hate Crew Deathroll", który w wersji limitowanej zawiera cover grupy Slayer "Silent Scream", a w wersji japońskiej dodatkowo znalazł się utwór The Ramones "Somebody Put Something in my Drink".
Po nagraniu tego albumu grupę opuścił gitarzysta Alexander Kuoppala, a w jego miejsce pojawił się Roope Latvala znany z Sinergy czy też wcześniej Waltari.
Pod koniec roku 2004 planowane jest pierwsze DVD zespołu o tytule "Trashed, Lost & Strungout" na którym mają być zamieszczone utwory w wersji live, reportaż z Helsinek , video i inne niespodzianki.
W 2005 roku "dzieciaki" wydają kolejny album. Krążek intrygująco zatytułowany "Are You Dead Yet?" niestety ciekawej muzyki ze sobą nie przyniósł. Finowie poszli w stronę nowoczesnego grania, odeszli od wypracowanego przez lata stylu kierując się w stronę MTV, nu metalu i innych, niezbyt cenionych w metalowym światku wynalazków. Miejmy nadzieję, że zmądrzeją.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In Your Face/Oops, I Did It Again	Children Of Bodom	02.2006	144[1]	-	Spinefarm 602498721278 [Fin]	[written by Alexi "Wildchild" Laiho ][produced by Mikko Karmila]
Blooddrunk/Lookin' Out My Back Door	Children Of Bodom	03.2008	78[1]	-	Spinefarm 1762736	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Are You Dead Yet?	Children Of Bodom	09.2005	-	195[1]	Spinefarm 001	[produced by Mikko Karmila,Anssi Kippo ]
Blooddrunk	Children Of Bodom	04.2008	44[2]	22[2]	Spinefarm 1764750	[produced by Mikko Karmila,Peter Tägtgren ,Janne Warman]
Skeletons In The Closet	Children Of Bodom	10.2009	-	81[1]	Spinefarm 2711495	-
Relentless, Reckless Forever	Children Of Bodom	03.2011	-	42[2]	Spinefarm 2760465	[produced by Matt Hyde, Children of Bodom]
Halo Of Blood	Children Of Bodom	06.2013	-	54[1]	Nuclear Blast NB 2953	[produced by Peter Tägtgren]
I Worship Chaos	Children Of Bodom	10.2015	-	92[1]	Nuclear Blast NB 3503	[produced by Mikko Karmila,Peter Tägtgren]

Richard Marx

Richard Noel Marx  (ur. 16 września 1963r w Chicago) – amerykański wokalista, kompozytor, twórca tekstów i producent płytowy. W późnych latach 80. i latach 90-tych wydał całą serię wielkich przebojów, do których zaliczyć można m.in. "Endless Summer Nights", "Right Here Waiting" czy "Hazard". Pomimo iż większość jego znaczących piosenek, włączając wcześniej wymienione, było romantycznymi balladami, to wiele z jego utworów reprezentowało klasycznego rocka – można w tym miejscu wymienić takie przeboje, jak: "Don't Mean Nothing", "Should've Known Better", "Satisfied", czy też "Too Late to Say Goodbye". Wokalista zapisał się trwale w kanonie muzyki popularnej jako pierwszy wykonawca solowy, który umieścił 7 swoich singli w pierwszej piątce (Top 5) Listy Billboardu.

Urodził się w Chicago w Illinois jako jedyne dziecko Ruth (z domu Guildoo), byłej wokalistki, i Richarda Henry'ego "Dicka" Marxa (ur. 12 kwietnia 1924r, zm. 12 sierpnia 1997), muzyka jazzowego i twórcy dżingli początku lat 60-tych. Miał trójkę przyrodniego rodzeństwo z poprzedniego małżeństwa ojca.

Swoją karierę muzyczną rozpoczął w wieku 5 lat, śpiewając dżingle zrealizowane przez firmę handlową ojca; jego lista przebojów reklamowych obejmowała Arm & Hammer, Ken-L Ration i Nestlé Crunch. Jako 17-latek mieszkał w Highland Park w Illinois, gdy kaseta z jego piosenkami znalazła się w rękach Lionela Richie. Po ukończeniu North Shore Country Day School w Winnetka w Illinois, Marx przeniósł się do Los Angeles i nagrał tło wokalne do utworu Lionela Richie "You Are", a także "Running with the Night" i "All Night Long (All Night)", które trafiły na płytę Can’t Slow Down (1983).

W tych wczesnych latach, Marx nagrywał w studiu jako chórek dla takich artystów jak: Madonna, Whitney Houston, Barbra Streisand i Luther Vandross.

W czerwcu 1987 roku ukazał się debiutancki album Richard Marx, który sprzedano w ilości prawie 4 miliony egzemplarzy w USA i przyniósł cztery single: "Don't Mean Nothing", "Should’ve Known Better", "Endless Summer Nights" i "Hold On to the Nights". W maju 1989r wydana została druga płyta długogrająca Repeat Offender, która stała się potrójną platyną w ciągu kilku miesięcy i ostatecznie sprzedała się w ponad 5 mln sztuk w samych Stanach Zjednoczonych, za sprawą singli "Satisfied" i "Angelia", a szczególnie "Right Here Waiting". W 1991r Marx z udziałem takich artystów jak Luther Vandross i Billy Joel nagrał swój trzeci album Rush Street, który promowały single: "Keep Coming Back", "Hazard" i "Take This Heart".

W komedii Michaela Rosenbauma Powrót do młodości (Back in the Day, 2014) u boku Moreny Baccarin, Kristoffera Polahy i Harlanda Williamsa zagrał postać sąsiada.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Should' ve known better/Rhythm of life	Richard Marx	09.1987	50[6]	3[21]	Manhattan 50 083	[written by Richard Marx][produced by Humberto Gatica ]
Endless summer nights/Have mercy [live]	Richard Marx	01.1988	50[4]	2[21]	EMI/Manhattan 50 113	[written by Richard Marx][produced by Humberto Gatica ]
Hold on to the nights/Lonely heart	Richard Marx	05.1988	-	1[1][21]	EMI/Manhattan 50 106	[written by Richard Marx][produced by David Cole/Richard Marx ]
Don' t mean nothing/The flame of love	Richard Marx	07.1988	78[3]	3[21]	Manhattan 50 079	[1[1].Adult Contemporary Chart][written by Bruce Gaitsch/Richard Marx][produced by David Cole/Richard Marx ]
Satisfied/Should' ve known better [live]	Richard Marx	05.1989	52[4]	1[1][15]	EMI PB 50 189	[written by Richard Marx][produced by David Cole/Richard Marx ]
Right here waiting/Wait for the sunrise	Richard Marx	07.1989	2[10]	1[3][21]	EMI 50 219	[platinum][1[6].Adult Contemporary Chart][written by Richard Marx][produced by David Cole/Richard Marx ]
Angelia/Endless summer nights [live]	Richard Marx	10.1989	45[4]	4[17]	EMI 50 218	[written by Richard Marx][produced by David Cole/Richard Marx ]
Too late to say goodbye/Real world	Richard Marx	01.1990	38[3]	12[13]	EMI 50 234	[written by Richard Marx/Fee Waybill][produced by David Cole/Richard Marx ]
Children of the night/Real world [live]	Richard Marx	04.1990	54[2]	13[15]	EMI 50 288	[written by Richard Marx][produced by David Cole/Richard Marx ]
Endless summer nights/Hold on to the nights	Richard Marx	09.1990	60[2]	-	EMI	[written by Richard Marx]
Keep coming back/I get no sleep	Richard Marx	11.1991	55[2]	12[20]	Capitol 44 753	[1[4].Adult Contemporary Chart][written by Richard Marx][produced by David Cole/Richard Marx ]
Hazard/Big boy now	Richard Marx	02.1992	3[15]	9[20]	Capitol 44 796	[1[1].Adult Contemporary Chart][written by Richard Marx][produced by Richard Marx ]
Take this heart/I get no sleep	Richard Marx	06.1992	13[6]	20[20]	Capitol 44 782	[written by Richard Marx][produced by Richard Marx ]
Chains around my heart/Don't mean nothing	Richard Marx	10.1992	29[8]	44[13]	Capitol 44 848	[written by Richard Marx/Fee Waybill][produced by Richard Marx ]
Now and forever/Hazard [live]	Richard Marx	01.1994	13[7]	7[27]	Capitol 58 005	[1[11].Adult Contemporary Chart][written by Richard Marx][produced by Richard Marx ]
Silent scream	Richard Marx	05.1994	32[5]	-	Capitol 78 351 [UK]	[written by Richard Marx][produced by Richard Marx ]
The way she loves me/Now and forever [live]	Richard Marx	07.1994	38[4]	20[19]	Capitol 58 167	[written by Richard Marx][produced by Richard Marx ]
Until i find you again/Silent scream/Right here waiting	Richard Marx	04.1997	144[1]	42[20]	Capitol 58 633	[written by Richard Marx][produced by Richard Marx ]
At the beginning	Richard Marx & Donna Lewis	11.1997	-	45[20]	Atlantic 84 037	[written by Lynn Ahrens/Stephen Flaherty ][produced by Trevor Horn ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Richard Marx	Richard Marx	06.1987	68[2]	8[86]	EMI-Manhattan 53 049	[3x-platinum-US ][produced by Richard Marx/David Cole ]
Repeat offender	Richard Marx	05.1989	8[12]	1[1][66]	EMI 90 380	[4x-platinum-US ][produced by Richard Marx/David Cole ]
Rush street	Richard Marx	11.1991	7[24]	35[58]	Capitol 95 874	[platinum-US][produced by Richard Marx]
Paid vacation	Richard Marx	02.1994	11[6]	37[23]	Capitol 81 232/TD>	[platinum-US][produced by Richard Marx/Terry Thomas ]
Flesh and bone	Richard Marx	04.1997	-	70[6]	Capitol 31 528	[produced by Richard Marx/Randy Jackson/Fee Waybill ]
Greatest hits	Richard Marx	11.1997	34[4]	140[11]	Capitol 21 914	[produced by Richard Marx/David Cole ]
My Own Best Enemy	Richard Marx	08.2004	-	132[1]	Manhattan 91719	[produced by Richard Marx/David Cole ]

Marine Girls

Brytyjski kwartet założony przez cztery szkolne koleżanki z hr. Hertfordshire: Jane Fox (ur. ok.1963r; bas, śpiew), jej siostra Alice (ur. ok.1966r; śpiew, perkusja), Tracey Thorn (ur. 26.09.1962r; gitara, śpiewki występującą okazjonalnie Ginę (perkusja, śpiew).

 Pierwszy longplay, Beach Party, zrealizowały własnymi siłami na zapleczu domowego ogrodu. Wbrew pozorom płyta zawierała ciekawą muzykę i teksty poświęcone’nastoletnim tęsknotom (źli chłopcy, samotne dziewczęta; wyzwanie morza). Za poręczeniem programu Television Personalities płyta została wydana przez wytwórnię Wham!, a jej reedycja przez Cherry Red Records.

Thorn po ukończeniu szkoły średniej podjęła studia w Hull University, gdzie związała się prywatnie i zawodowo z poznanym w wytwórni Benem Wattem. Efektem było wspólne nagranie standardu Cole'a Portera „Night And Day” oraz longplaya Distant Shore, ciepło przyjętego przez słuchaczy i krytyków. Kontynuowanie równoległej działalności w duecie i wraz z siostrami Fox dobiegło końca w 1983r po nagraniu drugiego albumu Lazy Ways.

 Siostry, pod nazwą Grab Grab The Haddocks, nagrały dwie ciekawe czwórki dla Cherry Red, by ostatecznie zawiesić działalność w 1986r. Zespół zasługuje na pamięć dzięki swoim marynistycznym fascynacjom oraz udziałowi w ostatnich nagraniach Lestera Noela, współpracującego potem z Normanem Cookiem w Beats International.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
On My Mind/The Lure Of The Rockpools	Marine Girls	01.1982	-	-	In Phaze COD 2	[produced by Patrick Bermingham]
Don't Come Back/You Must Be Mad (If You Think You'll Get Away)	Marine Girls	01.1983	-	-	Cherry Red CHERRY 54	[written by Tracey Thorn][produced by Stuart Moxham][21.Indie Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Beach Party	Marine Girls	03.1982	-	-	Whaam! COD 1	[29.Indie Chart]
Lazy Ways	Marine Girls	04.1983	-	-	Cherry Red BRED 44	[produced by Stuart Moxham][4.Indie Chart]

Faith No More

21 kwietnia 1998 roku to jedna z najczarniejszych dat w historii muzyki rockowej. Tego dnia oficjalnie przestał istnieć Faith No More . Głupi żart ? Okropna pomyłka ? Niestety, brutalna rzeczywistość. Zgotowali nam niespodziankę, której nie można zaliczyć do tych sympatycznych.
Na cmentarz ciało zespołu odprowadzały miliony fanów na całym świecie. Dziś mogiła nie jest już świeża, a kwiaty z wieńców mocno przywiędły. Postanowiłam wybrać się na miejsce pochówku i sprawdzić co pozostało po tym fenomenalnym zespole - przegniłe truchło, czy doskonale zabalsamowane relikwie. Zapakowałam do plecaka kilof, saperkę i przy blasku księżyca wykopałam co trzeba. Odchyliłam wieko trumny i oczami wyobraźni przeniosłam się do roku 1982, kiedy to dwóch chłopaczków postanowiło założyć zespół.
Billy Gould ( ur. 23 kwietnia 1963 ) i Roddy Bottum ( ur. 1 lipca 1963 ), bo o nich mowa, zaczynali w Los Angeles na scenie punkrockowej pod koniec lat 70 - tych. Wkrótce obaj podjęli decyzję o przeprowadzce. Na nową siedzibę wybrali San Francisco, gdzie zamierzali kontynuować naukę w college'u. Z planów edukacyjnych niewiele im wyszło - nauka przegrała z muzyką. Zespół, na razie dwuosobowy, zamieszcza ogłoszenia w lokalnych gazetach próbując znaleźć perkusistę i gitarzystę. Spośród muzyków, którzy odpowiedzieli, Bordin i Gould wybierają specjalistę od rytmów afrykańskich - Mike'a Bordina ( ur. 27 listopada 1962 ) do "obsługiwania" perkusji. Gitarzystę werbują z lokalnej grupy Vicious Hatred. Nazywa się Jim Martin ( ur. 21 lipca 1961 ), a jego kolegą z zespołu był przyszły basista Metalliki - Cliff Burton ( to on polecił Gouldowi Martina ) Panowie przybrali nazwę Faith No More. Jedyne czego im brakowało to wokalisty. Niby nic ważnego, ale... Radzili sobie z tym problemem, jak umieli, a sprowadzało się to do ... wyciągania ochotników z widowni ( plotka głosi, że pewnego wieczora zaśpiewała z nimi, wówczas nieznana, Courtney Love ). Śpiewać mógł każdy, kto znał repertuar. Wśród "wolontariuszy" znalazł się także niejaki Chuck Mosely, który stał się wkrótce członkiem zespołu i pierwszym jego wokalistą.
W 1984 roku zespołowi udało się podpisać pierwszy kontrakt z małą, niezależną wytwórnią Mordam. Za niewielkie pieniądze nagrali debiutancki album - "We Care A Lot", który, jak twierdzą muzycy, miał być trashowo - funkową odpowiedzią na słodki hit "We Are The World ". Produkcja była do tego stopnia niezależna, że początkowo była osiągalna tylko w Kalifornii. Nie było im łatwo. Grali w podrzędnych klubikach, podróżowali ciasną ciężarówką, niedosypiali i niedojadali. Jak wieść niesie momentem kulminacyjnym stała się przygoda Martina ze szczurem - pewnej nocy obudził się, gdy poczuł jak wielki gryzoń wyjada mu resztki jedzenia z brody. Wyrzeczenia opłaciły się jednak. Nagrania spodobały się w radiostacjach studenckich, które wobec braku środków w wytwórni przejęły promocję płytki. Z zadania wywiązały się tak znakomicie, że zespołem zainteresowała się "odnoga" Warner Bros. - Slash Records. Nowy kontrakt pozwolił grupie na nagranie drugiej płyty. Nosiła tytuł "Introduce Yourself" i była szczególną mieszanką ciężkiego metalu i rapu. FNM wyrusza na trasę, gdzie gra wspólnie z Red Hot Chilli Peppers. Mimo dobrej promocji, licznych koncertów i przychylności krytyki album nie odnosi sukcesu, a w samym zespole zaczynają narastać konflikty. Szczególnie we znaki daje się wszystkim Mosely. On jeszcze o tym nie wie, ale jego dni w zespole są policzone. Podczas europejskiej części trasy doszło do karczemnej awantury, która stała się pretekstem do zwolnienia Chucka. W oficjalnym oświadczeniu podano, że powodem było "nieodpowiedzialne zachowanie". Nieoficjalnie mówiono, że tak naprawdę do rozdźwięków doprowadziło nadużywanie przez Mosely'ego narkotyków i alkoholu. Faith No More wrócili do punktu wyjścia - znów musieli rozpocząć poszukiwania wokalisty. Czuwała nad nimi Opatrzność.
Muzycy trafili na koncert bardzo nowatorsko podchodzącej do muzyki grupy Mr Bungle. Tam poznali jej żywiołowego frontmana - Mike'a Pattona ( ur. 27 stycznia 1968 ), który wręczył im demo swojej kapeli. Demo zostało odsłuchane, a członkowie FNM wbici w fotele. Nie mieli żadnych wątpliwości - znaleźli nowego wokalistę. Patton został zaangażowany i zachęcony do napisania tekstów na właśnie powstający, trzeci z kolei, album zespołu. Nie miał żadnego problemu z tym, niełatwym przecież, zadaniem. Zaskoczył wszystkich nie tylko umiejętnościami wokalnymi, ale także łatwością z jaką dokonywał metamorfoz. Raz mógł być drapieżny, za chwilę łagodny jak baranek.
W lutym 1989 roku na producenta płyty wybrany zostaje Matt Wallace, który ma pomóc grupie dokonać ostatniego szlifu prawie ukończonego już materiału. W czerwcu grupa daje pierwszy koncert z nowym wokalistą. Przedpremierowo prezentuje tam kawałki z wydanego miesiąc później krążka "The Real Thing". W utworze "War Pigs " do FNM dołączają na scenie Slash i Duff z Guns'n'Roses. Dla zespołu nadchodzą lepsze dni.
"The Real Thing" przynosi im ciężko wypracowany i długo oczekiwany sukces zarówno artystyczny, jak i komercyjny. Nie żeby na tym im tylko zależało, ale każde dziecko wie, że jeśli ktoś nagrywa płytę, to nie po to by tylko samemu jej słuchać. Płyta sprzedała się w ponad dwumilionowym nakładzie i dotarła do 11 - tego miejsca na liście bestsellerów. Za sukces w dużej mierze odpowiedzialny był doskonały singiel "Epic", który już w momencie wydania uznawany był za tzw. klasyka. Na tym albumie mieliśmy wszystko, co dla FNM najbardziej charakterystyczne : ostre rockowe riffy, klimaty funkowe i oczywiście genialny wokal Pattona, którego pozycja jako jednego z najwszechstronniejszych wokalistów zaczynała się umacniać. Zespół ponownie ruszył w trasę. Zaczął tradycyjnie od Stanów, potem przeniósł się do Europy, znów powrócił do ojczyzny, by wspomóc na koncertach Metallicę i ponownie skoczył do Europy. I tak przez prawie trzy lata. W tym czasie grali wspólnie z Soundgarden, Voivoid, Billy Idolem, Robertem Plantem. Na koncertach Patton zaskakuje wszystkich przebraniami, a zespół graniem coverów Madonny ( "Vogue" ), New Kids On The Block, czy bardzo popularnego "Easy" The Commodores, który stał się częścią jednej z płyt FNM. Otrzymują też nominację do nagrody Grammy. Trasa zostaje udokumentowana filmem video "Live At The Brixton Academy". Mike Patton między koncertami znajduje jeszcze czas na nagranie debiutanckiej płyty ze swoim macierzystym zespołem Mr Bungle. Zespół nagrywa także utwór na ścieżkę dźwiękową do filmu "Wielka podróż Billa i Teda". O nowym materiale nic jednak nie słychać, a sam Patton na pytania dziennikarzy odpowiada : "To brzmi cynicznie i gorzko, ale życie wielu ludzi, w tym nasze, stałoby się o wiele prostsze, gdybyśmy nagrali po prostu ostatni album jeszcze raz."
Wreszcie w czerwcu 1992 roku pojawia się singiel promujący nowe wydawnictwo - "Midlife Crisis". Fani zacierają ręce, bo jeszcze w tym samym miesiącu ukazuje się płyta "Angel Dust", bodaj największe dokonanie tego zespołu. Pierwotnie album miał nosić tytuł "Crack Hitler", ale znajomi szybko wybili im ten pomysł z głowy. Generalnie, tworzenie "Angel Dust" przebiegało w trudnej atmosferze. Zespół był wyczerpany długą trasą. Trudy koncertowania najbardziej odczuł Mike Patton. W dodatku wytwórnia zaczęła naciskać na zespół, by przyspieszył pracę. Jedynym wyjściem z sytuacji było zupełne "wyluzowanie" i niezważanie na jakąkolwiek presję. W rezultacie powstało dzieło, które wprawiło wytwórnię muzyczną w konsternację ( nazwane zostało "komercyjnym samobójstwem" ) a słuchaczy w zachwyt. Jak powiedział Roddy Bottum :
"Jeśli wytwórni nie podobają się twoje płyty, to znaczy, że zrobiłeś coś wartościowego ". Nie da się ukryć, że taka właśnie okazała się ta płyta. Dla wszystkich była wyzwaniem - i dla zespołu, który musiał pokonać sporo trudności, by ją nagrać i dla fanów, którzy musieli zaakceptować eksperymenty FNM. Nie było mowy o nagraniu drugiego "The Real Thing" i mimo, że "Angel Dust" sprzedawała się znacznie gorzej, biła poprzedniczkę na głowę. Nie było tam ani jednego słabego utworu. To jeden z tych obowiązkowych albumów, które każdy powinien mieć w swojej kolekcji. Mnie najbardziej zawsze zachwycał utwór "RV", opowiedziana pół żartem pół serio historia ojca, który ma powyżej uszu swojej niewdzięcznej rodzinki i w końcu wiesza się na prysznicu. Słysząc "zmęczoną" melorecytację Pattona przed oczami stawał gruby, spocony Amerykanin w poplamionym podkoszulku, z puszką ciepłego piwa w ręce. Takich smaczków znaleźć tam można setki. Wysmakowany styl i klimat sugerują, że zespół był już w pełni świadomy swoich możliwości. Prawdą jest także, że zaoferowali materiał znacznie przystępniejszy, a to doprowadziło do zarzutów o "komercjalizację". Taki już smutny los popularnych zespołów rockowych. Na tym albumie nie ma potencjalnych hitów, ale jest za to cała armia "perełek", a wśród nich "Midlife Crisis", "Easy", "Everything Ruined", czy "Small Victory". Faith No More wyrusza w kolejną trasę, która znów trwa prawie trzy lata. W tym czasie jedyne przedsięwzięcie studyjne to cover Kiss "Calling Doctor Love" na płytę w hołdzie grupie Kiss "Kiss My Ass".
W styczniu 1994 roku na odejście decyduje się Jim Martin. Jako powód podaje kompletne wyczerpanie fizyczne, psychiczne i artystyczne. "Po powrocie do domu z trasy poczułem się zupełnie pusty. Czułem, że nie mam nic więcej do powiedzenia" - powiedział Martin. Bardzo zmęczeni panowie przystępują do nagrania nowej płyty. W studio Martina zastępuje Trey Spruance z Mr Bungle. Nagrywa wszystkie partie gitarowe, jednak nie wchodzi na stałe do składu zespołu. Oficjalnie nowym gitarzystą zostaje Dean Menta. Nowy materiał jest gotowy i do sklepów trafia w marcu 1995 roku jako "King For A Day, Fool For A Lifetime". Tytuł zapewne odnosił się trochę do frustracji muzyków związanej z muzycznym businessem, w którym jednego dnia kreowany byłeś na boga, a drugiego już nikt o tobie nie pamiętał. Stawałeś się tytułowym głupcem, który uwierzył, że będzie podziwiany przez tłumy do końca swoich dni. Gdybym miała użyć jednego słowa na scharakteryzowanie tej płyty, to myślę, że "eklektyzm" najlepiej by tu pasował. Obok bardzo ostrych fragmentów, jak "Gentle Art Of Making Enemies" znalazł się bardzo nastrojowy "Evidence", który wielu fanów zespołu przyprawił o lekką apopleksję. Nawet nie próbuję wymienić wszystkich zauważalnych wpływów, bo nie starczyłoby miejsca. To album, na którym jest dużo wszystkiego. Do dziś zastanawiam się, czy jest to jego wadą, czy zaletą. Nie muszę chyba wspominać nawet, że zaraz po wydaniu płyty zespół ruszył w trasę ? Tym razem nie była ona już tak wyczerpująca jak dwie poprzednie i członkowie FNM mieli więcej czasu dla siebie. W 1995 roku Patton ponownie wszedł do studia z Mr Bungle i w październiku pojawił się drugi album tej formacji "Disco Volante". Bottum zakłada własny projekt - Imperial Teens, który w maju 1996 roku wydaje płytę "Seasick". Gould natomiast zaczyna rozkręcać swoją wytwórnię płytową.
Współpraca z Mentą nie układała się najlepiej i dość szybko zastąpił go Jon Hudson. To z nim właśnie FNM nagrali swoją ostatnią płytę nieskromnie nazwaną "Album Of The Year", która ukazała się w 1997 roku. Była dużo lepsza od swojej poprzedniczki. I tu także było sporo charakterystycznego eklektyzmu i kontrastów, jednak nie raził on już tak bardzo, a całość sprawiała wrażenie lepiej przemyślanej i bardziej dopracowanej. Do singli nakręcono doskonałe teledyski i znów ruszyła machina koncertowa, która zawitała i do naszego kraju, a konkretnie do katowickiego Spodka. Dało się wyczuć, że w zespole coś się zmienia. To wyraźne uspokojenie muzyczne, te garnitury. Ot, kolejny zespół o pewnej pozycji w muzycznym świecie, który już nie musi szokować i wyraźnie z tego korzysta. Nie mam bynajmniej na myśli jakiegoś konformizmu muzycznego, ale raczej pewien rodzaj dojrzałości, który nabywa się z wiekiem. Nikt chyba się jednak nie spodziewał, jak kiepskim żartem nas wkrótce uraczą.
21 kwietnia 1998 roku pojawiło się oświadczenie następującej treści : "Po piętnastu długich i owocnych latach Faith No More zdecydowali się położyć kres spekulacjom na temat bliskiego rozpadu zespołu poprzez...rozpad. To wspólna decyzja muzyków, nie będzie wytykania palcami, rzucania nazwiskami, poza stwierdzeniem - do archiwów - że "zaczął Puff y". Rozstanie pozwoli każdemu z członków bez przeszkód kontynuować indywidualne projekty..." Tak oto indywidualizm członków, który był siłą napędową zespołu przyczynił się do jego upadku. O ile zespoły takie jak Bon Jovi zawsze przypominały trochę stateczne małżeństwo z rozsądku, to Faith No More można porównać raczej do ognistego romansu żonatego hiszpańskiego torreadora z namiętną meksykańską kelnerką - bywało bardzo przyjemnie, ale nierzadko latały też noże.
Członkowie FNM faktycznie zabrali się za swoje projekty solowe. Rody Bottum komponuje muzykę filmową. Billy Gould kieruje firmą fonograficzną, okazyjnie gra z formacją Brujeria i zadbał o wydanie płyty z największymi przebojami FNM "Who Cares A Lot ?". Najbardziej aktywny z całej piątki okazał się oczywiście Patton, który nagrał kolejny album z Mr Bungle "California" ( ten w przeciwieństwie do pozostałych nawet nadaje się do posłuchania przez zwykłego człowieka ). Założył także formację Fantomas ( w tym roku ukaże się kolejna ich płyta pt. "Director's Cut "; nie podejmuję się opisywać muzyki tego zespołu; każdy musi doświadczyć tego na własnej skórze; silne emocje gwarantowane ). Poza tym nagrał dwie płyty solowe "Adult Theme For Voice" oraz "Pranzo Oltranzista" ( jeśli ktoś kiedyś słyszał pierwsze płyty Mr Bungle lub Fantomasa, to zapewniam, że nie są nawet w połowie tak eksperymentalne jak dokonania solowe Mr Pattona ). Jeśli komuś jest mało to spieszę donieść, że Mike szykuje projekt muzyczny wraz z 3D ( Massive Attack ) oraz Liamem Howlettem ( mózg The Prodigy ), a także ma zagrać w dwóch filmach : "Amnesia" oraz "Firecracker", gdzie zagra u boku samego Denisa Hoppera. Ah, prawie zapomniałam, jeszcze w tym roku światło dzienne ujrzy płyta Peeping Tom ( tak, tak, tam też śpiewa Mike Patton ), którą produkuje najbardziej rozchwytywany DJ w Europie - Dan The Automator ( m.in. Gorillaz ). Uffff. Robi wrażenie.
Nie powiem wam, co znalazłam w trumnie z ciałem tego szacownego zespołu. Każdy sam musi zdecydować, czy dla niego Faith No More umarł wraz z wydaniem oficjalnego oświadczenia, czy też będzie wiecznie żył w jakimś muzycznym Raju. Nam, miłośnikom ich talentu i twórczości, pozostaje tylko nadzieja na ich zmartwychwstanie. 2000 lat temu się udało. Może i my będziemy mieć szczęście.  

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
We care a lot/Spirit	Faith No More	01.1988	53[4]	-	Slash LASH 17	[written by Billy Gould,Roddy Bottum,Chuck Mosley][produced by Matt Wallace, Steve Berlin, Faith No More]
From out of nowhere/Cowboy song	Faith No More	08.1989	23[6]	-	Slash LASH 19	[written by Billy Gould, Roddy Bottum,Mike Patton][produced by Matt Wallace]
Epic /War pigs [live]	Faith No More	01.1990	25[9]	9[21]	Slash LASH 21	[gold-US][written by Billy Gould, Roddy Bottum,Mike Patton,Jim Martin,Mike Bordin][produced by Matt Wallace]
Falling to pieces/We care a lot [live]	Faith No More	07.1990	41[3]	92[3]	Slash LASHP 25	[written by Billy Gould, Roddy Bottum,"Big" Jim Martin,Mike Patton][produced by Matt Wallace]
Midlife crisis/Jizzlober/Crack Hitler	Faith No More	05.1992	10[5]	-	Slash LASH 37	[written by Billy Gould, Roddy Bottum,Mike Bordin,Mike Patton][produced by Matt Wallace]
A small victory/Let' s LynchThe Landlord	Faith No More	08.1992	29[5]	-	Slash LASH 39	[written by Billy Gould, Roddy Bottum,Mike Bordin,Mike Patton][produced by Matt Wallace]
A small victory [remix]/R-evolution 23/Sundown	Faith No More	09.1992	55[1]	-	Slash LASHX 40	[written by Billy Gould, Roddy Bottum,Mike Bordin,Mike Patton][produced by Matt Wallace]
Everything' s ruined/Midlife crisis [live]	Faith No More	11.1992	28[3]	-	Slash LASH 43	[written by Billy Gould, Roddy Bottum,Mike Patton][produced by Matt Wallace]
I' m easy/Be agressive US B side:Das schutenfest	Faith No More	12.1992	3[8]	58[8]	Slash LASH 44	[written by Lionel Richie][produced by Matt Wallace,Faith No More]
Another body murdered/Just Another Victim	Faith no more & Boo-yaa Tribe	10.1993	26[4]	-	Epic 6597942	[written by Billy Gould, Boo-Yaa T.R.I.B.E., Mike Bordin, Mike Patton, Roddy Bottum][produced by Ghetto Guerillas,Boo-Yaa T.R.I.B.E.,Faith No More][piosenka z filmu "Judgement night"
Digging the grave/Ugly in the morning	Faith No More	02.1995	16[9]	-	Slash LASH 51	[written by Mike Patton, Trey Spruance, Billy Gould][produced by Andy Wallace, Faith No More]
Ricochet /Spanish eyes	Faith No More	05.1995	27[11]	-	Slash LASCS 53	[written by Mike Patton, Mike Bordin, Billy Gould][produced by Andy Wallace]
Evidence /Easy [live]	Faith No More	07.1995	32[6]	-	Slash LASCS 54	[written by Mike Patton, Mike Bordin, Billy Gould,Trey Spruance][produced by Andy Wallace, Faith No More]
Ashes to ashes/Light up and let go/Collision	Faith No More	05.1997	15[6]	-	Slash LASCD 61	[written by Mike Patton, Mike Bordin, Billy Gould,Roddy Bottum,Jon Hudson][produced by Roli Mosimann,Billy Gould]
Last cup of sorrow	Faith No More	08.1997	51[3]	-	Slash LASCD 62	[written by Mike Patton,Billy Gould][produced by Roli Mosimann,Billy Gould]
This town ain' t big enough for the both of us	Sparks feat Faith No More	12.1997	40[5]	-	Roadrunner RR 22513	[written by Ron Mael]
Ashes to ashes/Last cup of sorrow	Faith No More	01.1998	15[11]	-	Slash LASCD 63	[written by Jon Hudson, Mike Patton, Mike Bordin, Billy Gould, Roddy Bottum][produced by Roli Mosimann, Billy Gould]
I started a joke/The world is yours/Theme from the Midnight Cowboy	Faith No More	09.1998	49[5]	-	Slash LASCX 65	[written by Barry, Robin & Maurice Gibb][produced by Dean Menta,Billy Gould][oryginalnie nagrana przez Bee Gees]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The real thing	Faith No More	07.1989	30[35]	11[60]	Slash 8281541	[platinium][silver-UK][produced by Matt Wallace,Faith No More]
Live at Brixton Academy	Faith No More	02.1991	20[4]	-	Slash 8282381	[produced by Jessica Barford]
Angel dust	Faith No More	06.1992	2[25]	10[19]	Slash 8283212	[gold][silver-UK][produced by Matt Wallace,Faith No More]
King for a day-Fool for a life time	Faith No More	03.1995	5[17]	31[8]	Slash 8285602	[gold-UK][produced by Matt Wallace]
Album of the year	Faith No More	06.1997	7[12]	41[8]	Slash 8289012	[produced by Roli Mosimann, Billy Gould]
Who cares a lot?-The Greatest Hits	Faith No More	11.1998	37[5]	-	Slash 5560572	[silver-UK][produced by Matt Wallace, Steve Berlin, Andy Wallace, Roli Mosimann, Billy Gould, Faith No More]
The Very Best Definitive Ultimate Greatest Hits Collection	Faith No More	06.2009	128[3]	-	Rhino 5186544012	-
Sol Invictus	Faith No More	05.2015	6[4]	-	Reclamation Recordings RRIPC 002	[produced by Billy Gould]