Sara Allen

 Sara Allen (ur. 23 marca 1954r) to amerykańska autorka tekstów najlepiej znana ze współpracy z duetem Hall & Oates. Chociaż oboje nigdy się nie pobrali, była w długotrwałym związku z Darylem Hallem, który zakończył się w 2001 roku. Współtworzyła wiele przebojów duetu, w tym "You Make My Dreams", "Private Eyes", "I Can't Go for That (No Can Do)” i „Maneater”.   Piosenka „Sara Smile”, pierwszy amerykański hit Hall & Oates, dotyczyła Sary Allen. Jej zmarła siostra Janna Allen była również autorką piosenek, a także współpracowała z Hall & Oates.

                                              Piosenki na listach przebojów

[with Daryl Hall] 10/1977 Why Do Lovers (Break Each Other's Heart?) Hall & Oates 73.US 03/1980 Who Said the World Was Fair Hall & Oates 110.US 09/1984 Swept Away Diana Ross 19.US [with Daryl Hall & John Oates] 06/1980 Running from Paradise / Portable Radio Hall & Oates 41.UK 05/1981 You Make My Dreams Hall & Oates 5.US 11/1981 I Can't Go for That (No Can Do) Hall & Oates 1.US/8.UK 10/1982 Maneater Hall & Oates 1.US/6.UK 02/1984 Adult Education Hall & Oates 8.US/63.UK 07/1988 Missed Opportunity Hall & Oates 29.US [with Daryl Hall, Janna Allen & Warren Pash] 08/1981 Private Eyes Hall & Oates 32.UK/1.US 06/1985 Possession Obsession Hall & Oates 30.US [with Daryl Hall,Janna Allen] 03/1982 Did It in a Minute Hall & Oates 9.US [with Daryl Hall & Dave Stewart] 12/1986 I Wasn't Born Yesterday Daryl Hall 93.UK [with Daryl Hall, Rick Iantosca & John Oates] 10/1988 Downtown Life Hall & Oates 31.US [with Daryl Hall, John Oates,Steve Scipio, David Jolicoeur, Posdnuos , Prince Paul & Maseo] 07/1989 Say No Go De La Soul 18.UK [with Marvin Gaye, Daryl Hall] 01/1994 Stop Loving Me Stop Loving You Daryl Hall 30.UK [with Arthur Baker, Merv De Peyer, Daryl Hall] 10/1996 Go Around Criminal Element Orchestra 100.UK [with Alan Gorrie & Daryl Hall] 02/1998 The Sky Is Falling Hall & Oates 144.UK [with Daryl Hall, John Oates, Full Force ] 04/1999 Wait Till I Get Home C Note 104.US [with Missy Elliott, Bink, Brycyn Evans, Daryl Hall & John Oates ] 08/2000 Can't Go for That Tamia 84.US [with Plan B (as Ben Drew), Daryl Hall, John Oates ] 07/2006 Mama (Loves a Crackhead) Plan B 41.UK

Phil Fuldner

 Jeden z najdłużej działających niemieckich DJ-ów i producentów, Phil Fuldner jest członkiem Kosmonaut. Innymi słowy, należy do tej elitarnej grupy wykonawców - takich jak Tom Novy, Eniac i DJ Moguai - którzy podpisali kontrakt z ultramodną niemiecką wytwórnią Kosmo Records. Fuldner po raz pierwszy osiągnął wielki sukces w 1997 roku dzięki singlowi "The Final" - remake'owi starego "Captain Future Hymn". 

Wydanie, które odniosło ogromny sukces na listach przebojów w całej Europie, było wspólnym wysiłkiem DJ-a Moguai, z którym Fuldner ma długą współpracę, sięgającą czasów przedkosmo. W 1998 roku próbował nagrać retro-klasyczny "S-Express" - temat programu telewizyjnego S-Express - i w rezultacie był kolejnym hitem na listach tanecznych w Niemczech. W ciągu następnych kilku lat Fuldner był zajęty w studiu produkcją i remiksowaniem wielu popularnych albumów kompilacyjnych, pracując z takimi nazwiskami jak Timo Maas, Judge Jules i Yves Deruyter.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	Ger	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Final (The Captain Future Theme)	Phil Fuldner	06.1999	95[1]	7[13]	Kosmo FINAL 2	[written by Ch. Bruhn][produced by DJ Moguai, DJ Phil Fuldner]
S-Express	Phil Fuldner	12.1998	-	73[1]	Kosmo KOS 026 [Ger]	[written by Mark Moore , P. Gabriel][produced by DJ Moguai, DJ Phil Fuldner]
Miami Pop	Phil Fuldner	08.2001	-	41[7]	Kosmo KOS 2022	[written by Jaxon, Moguai, Fuldner][produced by Jaxon, Moguai, Fuldner]

Fujiya & Miyagi

 Fujiya & Miyagi to brytyjska grupa założona w Brighton, East Sussex, Anglia, w 2000 roku. Obecny skład to David Best (wokal i gitara), Stephen Lewis (syntezatory i wokal), Ed Chivers (perkusja), Ben Adamo i Ben Farestuedt (bas i wokal). Wydali osiem albumów studyjnych: Electro Karaoke in the Negative Style (2002), Transparent Things (2006), Lightbulbs (2008), Ventriloquizzing (2011), Artificial Sweeteners (2014), Fujiya & Miyagi (2017), Different Blades from the Same Pair of Scissors (2017) i Flashback (2019). Obecnie podpisują kontrakt z Impossible Objects of Desire na całym świecie. 

 Zespół był tematem odcinka serialu dokumentalnego MTV2 This is Our Music w 2006 roku. Ich piosenka „Uh” pojawiła się w odcinku Breaking Bad oraz w odcinku brytyjskiego serialu science-fiction Misfits. „Collarbone” pojawił się w odcinku amerykańskiej adaptacji brytyjskiego dramatu dla nastolatków Skins, a „Vagaries of Fashion” pojawił się w odcinku How To Get Away With Murder. „Collarbone” pojawił się w Skate It i Skate 2 odpowiednio w 2008 i 2009 roku jako część ścieżek dźwiękowych obu gier. „Sore Thumb” pojawił się w NBA 2K10.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lightbulbs	Fujiya & Miyagi	09.2008	-	187[1]	Full Time Hobby FTH 061CDXX	[produced by Fujiya & Miyagi]

Flying Burrito Bros

 Początków FBB należy szukać w pierwszej połowie 1967 r., kiedy to doszło do rozpadu działającej w Kalifornii grupy International Submarine Band, której liderem był Gram Parsons . Parsons, zachowując prawo do nazwy stworzył nowy ISB (m.in. Jon Corneal z The Legends i Chris Ethridge), a jego byli koledzy utworzyli The Flying Burrito Brothers. Grupę stanowili: brytyjczyk Ian Dunlop (eks-ISB), Mickey Gauvin (eks-ISB) oraz Barry Tashian i Bill Briggs (obaj eks-The Remains z Bostonu).Zespół początkowo ograniczał się do występów klubowych, a zmieniane lub rozszerzane okazjonalnie składy tworzyły raczej nieformalną grupę muzyków a nie profesjonalny zespół.

Grupa Parsonsa zdążyła nagrać album "Safe At Home" dla wytwórni Lee Hazelwooda - LHI i rozpadła się pod koniec 1967 r., kiedy to G. Parsons rozpoczął współpracę z The Byrds. To jemu m.in przypisuje się przeforsowanie idei nagrania historycznego albumu "Sweetheart Of The Rodeo", uznawanego ciągle za pierwszy country-rockowy album, choć często zwraca się też uwagę na "Safe At Home" ISB i dokonania Bucka Owensa.
Wyjazd The Byrds do RPA latem 1968 r. sprowokował Parsonsa do opuszczenia -jeszcze przed tournee - zespołu. Później, gdy z grupy odszedł Chris Hillman, obaj muzycy nawiązali współpracę. Z końcem lata 1968 r. G. Parsons, Ch. Hillman i Ch. Ethridge wyjechali do miejscowości Reseda w południowej Kalifornii, gdzie przygotowali materiał, który stał się przede wszystkim efektem muzycznych poszukiwań G. Parsonsa. W sesjach wzięli udział także Jon Corneal z ISB oraz I. Dunlop i Barry Tashian (eks-FBB). Korzystając z obecności Dunlopa grupa rozpoczęła koncerty pod szyldem FBB, w czasie których wspomagali ją okazyjnie różni muzycy, m.in. B. Briggs. Eklektyczny materiał muzyczny, łączący w sobie cechy muzyki ISB, wczesnych The Byrds, rocka okolic Los Angeles, tzw. brzmienia Bakersfield (B. Owens) współtworzył "muzykę zachodniego wybrzeża" (tzw. West Coast Sound). Pod koniec 1968 r. z grupą rozstał się I. Dunlop i B. Tashian. Brak formalnych rozwiązań związanych z nazwą zespołu spowodował konflikt między Parsonsem i Tashianem, roszczących sobie posiadanie prawa do nazwy. Zainteresowani pogodzili się iście salomonowym rozwiązaniem: grupa G. Parsonsa przyjęła nazwę FBB West, a zespół który chciał stworzyć B. Tashian po powrocie do Bostonu - FBB East. Grupy te spotkały się za kilka tygodni w słynnym bostońskim klubie "Tea Party", zakontraktowane przez niedopatrzenie i pomyłkę jako jeden zespół FBB!
Oferta kontraktu dla grupy G. Parsonsa ze strony wytwórni A&M; zbiegła się z przerwaniem działalności FFB East i Parsons, jak sam przyznał, "skradł" nazwę FBB na cel podpisania umowy z A&M.; Do czwórki - G. Parsons, Ch. Hillman, Ch. Ethridge, J. Corneal - dokooptowano znanego już gitarzystę stalowego, używającego wówczas imienia Sneeky Pete (później Sneeky Pete Kleinow, Sneaky Pete Kleinow). Już w czasie pierwszej sesji nagraniowej zrezygnował J. Corneal i grupa musiała w celu jej dokończenia zatrudnić muzyków sesyjnych. Wkrótce potem w FBB zjawia się kolejny eks-Byrds - Michael Clarke - dr.
Pierwszy album FBB przyjęty został z dużym zaciekawieniem, a to co na nim zespół zaprezentował nazwano "Cosmic American Music". Sam G. Parsons określał swoje muzyczne wizje mianem "fantazji kosmiczno-soulowo-countrowej". Krytyka muzyczna podzieliła się na zwolenników i zagorzałych przeciwników takiej muzyki. Fani przyjęli FBB dość ciepło, ale płyta nie odniosła sukcesu komercyjnego. Ci, którzy widzieli w albumie rozwinięcie koncepcji "Sweetheart Of The Rodeo" Byrdsów, ogłosili początek country-rocka. Szczególną uwagę zwróciły dwa elementy płyty - brzmienie gitary stalowej Sneeky Pete'a i okładka. G. Parsons prezentował na niej strój, wymyślony przez słynnego projektanta Nudiego, ozdobiony charakterystycznymi łodygami i liśćmi marihuany. Mimo ekscesów z jakich zaczęli słynąć FBB przyszłość grupy rysowała się obiecująco, co potwierdziła trasa koncertowa. Kiedy zespół opuścił Ch. Ethridge zastąpił go Bernie Leadon, z zespołu Dillard and Clark, wcześniej kolega Ch. Hillmana z bluegrassowej formacji The Scottsville Sguirell Barkers. W tym składzie grupa wystąpiła w filmie "Gimme Shelter", rejestrującym słynny występ The Rolling Stones z 16 grudnia 1969 r. w Livermore (Kalifornia).
G. Parsonsa łączyła przyjaźń z K. Richardsem i M. Jaggerem jeszcze z czasów jego pobytu w The Byrds i miarą tej zażyłości było przekazanie kompozycji Wild Horses na użytek Parsonsa, który uczynił z niej jeden ze sztandarowych utworów w repertuarze FBB. Wspólna trasa koncertowa po USA z The Rolling Stones pogłębiła nie tylko zażyłość Parsonsa z brytyjczykami, ale i pogłębiła jego uzależnienie od alkoholu i narkotyków, co nie pozostało bez wpływu na pozostałych muzyków FBB. Okres ten oddalił Parsonsa od Hillmana, który okazał się jedynym muzykiem posiadającym jasną wizję dalszej kariery zespołu FBB. Gdy tymczasem Gram miał coraz więcej wątpliwości co do swej roli w grupie i kierunku swego rozwoju nieformalnym liderem zespołu stał się Chris Hillman. Tymczasem krytyka coraz wyraźniej zaczęła kreować G. Parsonsa na "godnego następcę Hanka Williamsa", zwracając uwagę na samodestrukcyjny styl życia muzyka.
  Czarą goryczy okazał się drugi album grupy "Burrito Deluxe". Płyta, przygotowana zbyt pospiesznie przy niewielkim zainteresowaniu G. Parsonsa, nie znalazła uznania ani u fanów rocka, ani u zwolenników country. Przysłowiową kropką nad "i" stała się częsta absencja Parsonsa podczas prób i na koncertach oraz spowodowany pod wpływem alkoholu wypadek motocyklowy muzyka (maj 1970), który wyeliminował go na dłużej z życia muzycznego. Wówczas Ch. Hillman zdecydował się wykluczyć G. Parsonsa z FBB a na jego miejsce przyjął młodziutkiego Ricka Robertsa, który zjawił się w Kalifornii na fali zainteresowania rockiem countrowców z południowego wschodu USA. Roberts niespodziewanie szybko znalazł wspólny język z Ch. Hillmanem, co zepchnęło S. P. Kleinowa i B. Leadona z ich ambicjami w cień "duetu".
Hillman i Roberts przygotowali znaczną część materiału na trzeci album FBB, który stał się "drogowskazem" kalifornijskiego rocka na lata 70. Refleksyjna kompozycja R. Robertsa Colorado nieco później uznana została za jego najlepszy utwór i ostatni krok ku temu, co już niedługo potem zaproponowały zespoły Poco i The Eagles. Zdawało się, że FBB ma kryzys za sobą. Producentem albumu był Jim Dickson, opiekujący się od dawna karierą Hillmana. Za sprawą Dicksona lider ograniczył brzmienie gitary stalowej dążąc ku komercjalizacji brzmienia grupy. Rozgoryczony S. P. Kleinow w maju 1971 r. opuścił zespół, za oficjalnie podaną przyczynę odejścia muzyka wymieniono "zmęczenie stylem bycia grupy". Dwa miesiące później z formacją pożegnał się B. Leadon. Trafił on do grupy towarzyszącej Lindzie Ronstadt, z której uformować się miał pierwszy skład The Eagles.
Nowymi muzykami FBB zostali: Kenny Wertz - g i Al Perkins - g. stalowa (ex-Shiloh )J. Wertz zawiesił tworzenie progresywnej grupy bluegrassowej Country Gazette i wkrótce sprowadził do FBB: Rogera Busha - bjo i Byrona Berlina - viol (obaj z grupy Dillard and Clark). W nowym składzie zespół zarejestrował swój ostatni album - koncertowy krążek "Last Of The Red Hot Burrito", bardzo dobrze przyjęty przez krytykę i fanów. Kiedy Hillman i Perkins dali się przekonać Stevenowi Stilisowi do wzięcia udziału w tworzonej grupie o eklektycznym repertuarze - Manassas, zaprzyjaźniony z Hillmanem M. Clarke stracił ochotę na dalszą współpracę z FBB. Grupa wyraźnie zmieniała oblicze na country-grassowe, a M. Clarke przeszedł do bazującej na Florydzie formacji rhythm and bluesowej Dependtables, FBB praktycznie przestali istnieć.
Pozostali po tym "exodusie" Burritos, chcąc wypełnić warunki koncertowego kontraktu, dokooptowali niedoszłego członka Country Gazette Alana Munde'ego - bjo, Dona Becka - g. stalowa, Erica Daltona - dr i wyjechali w styczniu 1972 r. do Europy. Zespół dał tam serię koncertów pod szyldem Hot Burrito Revue. Wydany w Anglii album "Live In Amsterdam" i jego późniejsze reedycje firmowała nazwa i logo FBB, zaś holenderski oddział Arioli opublikował szerszy zapis tego koncertu tytułując go "Bluegrass Special". Jest to de facto pierwszy album zespołu Country Gazette. Po powrocie do USA ten nieformalny skład FBB przestał istnieć. Jak na ironię losu europejska trasa koncertowa była wielkim sukcesem dla wykonawców, którzy przywieźli zaproszenia na kolejne występy, szczególnie do Holandii, gdzie zainteresowanie poprzednimi płytami FBB było wyjątkowo duże. Wydane tam dwie kompilacje nagrań z trzech pierwszych płyt FBB są do dnia dzisiejszego kolekcjonerskimi rarytasami. Tournee z 1972 r. przynisło też wielkie korzyści propagandowe progresywnej odmianie amerykańskiego bluegrassu, którego wykonawcy znaleźli w Holandii ważny przyczółek dla "eksportu" tego gatunku do Europy. Wreszcie ostatnim pokłosiem tej "historycznej wizyty" były wielokrotne późniejsze koncerty FBB, choć składy, repertuar i poziom koncertów nie miały już wiele wspólnego z dokonaniami oryginalnych Flying Burrito Brothers.
W 1973 r. Sneaky Pete Kleinow stworzył na potrzeby nagrań i promocji swojej solowej płyty zespół Cold Steel, szybko przemianowany na Lone Star, w którym znaleźli się m.in. Gib Guilbeau (eks-The Castaways, Cajun Gib and Gene, Swampwater). Były partner Giba z The Castaways i Cajun Gib and Gene - Gene Parsons (także eks-The Byrds) stworzył z początkiem 1974 r. grupę Docker Hill Boys z m.in. Joelem Scottem Hillem (eks-Canned Heat) i nieco później Ch. Ethridgem, znanym z FBB. Jesienią 1974 r. formacje S. P. Kleinowa i Parsonsa stworzyły wspólną grupę koncertową, której Ed Tickner - ostatni menedżer FBB, posiadający prawo do używania nazwy FBB - zaoferował kontrakt koncertowy pod szyldem FBB. W taki sposób dojrzała koncepcja reaktywowania formacji, ale S. P. Kleinow chciał w grupie widzieć Ch. Hillmana i R. Robertsa. Ostatecznie nową wersję FBB utworzyli: S. P. Kleinow, G. Guilbeau, J. S. Hill, Ch. Ethridge i G. Parsons. Po powrocie z trasy koncertowej po Europie zespół nagrał właściwie nijaki album "Flying Again". którego wartość popsuło powierzenie partii wokalnych Hillowi i Guilbeau. Także w następnych nagraniach uparcie forsowano udział tych niezłych muzyków w charakterze wokalistów, pomijając znacznie lepszego wokalnie Gene'a Parsonsa. Po kolejnym europejskim tournśe, latem 1975 r. Ch. Ethridge'a zmienił Skip Battin, były muzyk The Pledges. Skip and Flips. W tym składzie nagrano niczym nie wyróżniający się album "Airborne", który niespodziewanie dotarł do 138 pozycji na liście TOP 200 "Billboardu".
W 1976 r. FBB, już bez Parsonsa, zastąpionego przez Eda Pondera - dr, wyjechali do Europy. W grudniu wskutek narastających konfliktów grupa zawiesiła swoją działalność. Kleinow, Guilbeau i Hill oraz nowo dobrani: Mickey McGee - dr i były partner Giba z The Swampwater - Thad Maxwell - bg utworzyli w kwietniu 1977 r, nowy skład FBB. W kontrakcie nagraniowym z wytwórnią Mercury grupa użyła nazwy Sierra. Po kilku tygodniach Hilla zastąpił nowy gitarzysta B. Cochran (eks-Steppenwolf), a kiedy i ten zrezygnował z zespołu wraz z T. Maxwellem w styczniu 1978 r. wrócił Gene Parsons, pełniący wymiennie funkcje gitarzysty i basisty. S. Battin, będący ponownie muzykiem The New Riders Of The Purple Sage, wezwany przez S. P. Kleinowa zaproponował połączenie sił obu grup podczas trasy koncertowej. W tej sytuacji G. Parsons i M. McGee opuścili Sierrę, a dwumiesięczne występy odbywały się pod szyldem "The New Riders Of The Purple Sage i The Flying Burrito Brothers". Po koncertach Kleinow oficjalnie przywrócił nazwę FBB formując nowy skład: Kleinow, Guilbeau, Battin, Ponder i nowy nabytek - Greg Harris - g (eks-Rains and Harris).
Kontrakt koncertowy zaprowadził tym razem zespół do Japonii, gdzie FBB podbili tamtejszą widownię, a sukces ten spowodował zorganizowanie dłuższej trasy koncertowej po USA i Wielkiej Brytanii. By tradycji stało się zadość - po powrocie z Europy nastąpiła zmiana perkusisty, Eda Pondera zastąpił Gene Parsons. W tym czasie niewielka kalifornijska wytwórnia płytowa J.B. wydała w małym nakładzie album "Flying High", który był przypadkowym zbiorem nagrań solowych G. Guilbeau i zapisu ostatniego tournee. Kiedy w 1979 r. z FBB rozstał się G. Harris zastąpił go John Beland - g, były partner Guilbeau i Maxwella z Swampwater, później znany z Stone Canyon Band Ricky Nelsona.
Wkrótce G. Parsonsa zastępił M. McGee. Ilość, tempo i charakter zmian personalnych zespołu spowodowały, że dziennikarze na określenie "karuzeli zmian" zaczęli używać sfomułowania "Sorry, Who Is Flying Today?", wykorzystywanego poprzednio w stosunku do grupy The Byrds z lat 1967-1968. Przyjście J. Belanda do zespołu zakończyło "farsę z FBB". Muzyk stał się faktycznym liderem grupy, dokonał zmiany strategii i kierunku artystycznego formacji kierując repertuar zespołu w stronę nowych trendów muzyki country, przenosząc jednocześnie operacje grupy do Nashville. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Grupa, którą tworzyli Kleinow, Beland, Guilbeau, Battin, przyjęła nazwę Burrito Brothers i już w 1981 r. uzyskała tytuł najlepszej wokalnej grupy country w rankingu tygodnika "Billboard". Kiedy propozycje muzyczne S. P. Kleinowa nie znalazły uznania u Belanda, a rola S. Battina zredukowana została do instrumentalisty kon­certowego, obaj porzucili grupę, a Burrito Brothers stali się duetem, co obrazował ich drugi album "Sunset Sundown".
W latach 1981 -1984, w okresie dojrzewania nowej fali w muzyce country, BB wydali aż 9 singli trafiając z nimi na listę przebojów, choć trudno je wszystkie uznać nawet za umiarkowany sukces. Wydaje się, że mimo upływu czasu repertuar duetu był zbyt monotonny i nie uwzględniał wyraźnie już rysującej się rewolucji stylistycznej w country, chociaż niektóre z nagrań brzmią ciągle świeżo. Mimo faktu, że Beland ugruntował swoją pozycję jako ceniony muzyk, kompozytor i aranżer, BB nie zakotwiczyli się nigdy zbyt mocno w countrowym establishmencie Nashville. Tymczasem na użytek trasy koncertowej eks-Byrdsa Rogera McGuinna powstał zespół Peace Seekers - reklamowany nieoficjalnie jako Flying Byrds. Grupę tworzyli: G. Parsons, S. Battin, G. Harris i Jim Goodall - dr. Kiedy w 1985 r. BB praktycznie przestali istnieć - Battin, Harris, Goodall i Kleinow wznowili działalność jako The Flying Burrito Brothers! Na przełomie 1985 i 1986 r. zespół wyjechał z koncertami do Europy, które wskutek nieporozumień zakończyły się we Włoszech jako... duet Skip And Sneaky, wspomagany przez miejscowych muzyków (album "Skip And Sneaky In Italy - Live").
Chris Hillman, nie mający praw do używania nazwy FBB, wielokrotnie wyrażał publicznie swoje negatywne opinie na temat kolei losów FBB po 1971 r. i związków grupy z The Byrds. Miał wiele pretensji do S. P. Kleinowa, G. Clarka i M. Clarke'a za nadużywanie zaufania fanów FBB i The Byrds przez dostarczanie im niezbyt dobrej jakości substytutów obu grup. Szczególnie wyraźnie Hillman wyraził swą gorycz podczas tzw. "The Byrds Anniversary Tour" z lat 1985 i 1986, kiedy to zespół G. Clarka - a później M. Clarke'a jonalnych muzyków, pochodzących często z różnych konfiguracji FBB, zmieniających się nierzadko z koncertu na koncert. W czasie występów prezentowano przypadkowe składanki dawnego repertuaru The Byrds, kompozycji G. Clarka i "hillmanowskiego" okresu FBB. W 1987 r. Kleinow, Harris i Goodall z okazjonalnymi basistami ponownie ruszyli na krótką trasę jako FBB. Beland i Guilbeau tymczasem wznawiali działalność jako BB, dokonując w latach 1986-1987 nagrań zebranych później na niezłym, podwójnym albumie "Back To The Sweetheart Of The Rodeo". Europa nie dała jednak "burritowcom" zapomnieć o sobie. Na potrzeby kolejnego kontraktu Kleinow, Guilbeau i Beland wraz z towarzyszącymi muzykami ekshumowali FBB po raz kolejny. W 1991 r. na dłużej związali się z grupą: George Grantham (eks-Poco) i nieco później Brian Cadd (eks-The Group), australijski weteran country i rocka, współpracownik Burrito Brothers w czasie koncertów na Antypodach.
W 1994 r. ukazał się nowy, studyjny album FBB "Eye Of The Hurricane". G. Granthama zastąpił Ch. Ethridge, a nowym perkusistą został Ronnie Tutt, luźno współpracujący z FBB w latach 1968-1969, a później z Gramem Parsonsem. Dość starannie opracowany i nagrany album nie zaskakiwał niczym odkrywczym, prezentując solidne rzemiosło country-rockowe. Być może, gdyby ukazał się kilka lat wcześniej, zostałby zauważony przez szersze grono, a nie tylko przez zagorzałych fanów. Stąd też recepcja płyty była lepsza w Europie i Australii. Beland i Cadd tymczasem wyjechali do Japonii, by zająć się produkcją albumu jednego z miejscowych wykonawców country. W ostatnich miesiącach wydano płytę Burrito Brothers z 1984 r,"Double Barrel" oraz przekrojowy album FBB "Out of The Blue".
Mimo, iż szyld FBB pojawił się po roku 1971 rekordową ilość razy, to nie muzycy tworzący grupę skapitalizowali w swej ojczyźnie tradycje z lat 1968-1971. Depozytariuszem tej tradycji w opinii wielu krytyków i części fanów stał się niestniejący już zespół Hillmana - Desert Rose Band. Można uznać go za owoc ziarna zasianego przez International Submarine Band Grama Parsonsa, kiełkującego jako album "Sweetheart Of The Rodeo" The Byrds, a później rozrastającego się mocnymi gałęziami Poco, The Eagles, Firefalls, czy zespołu George'a Frayne'a. Jak napisał jeden z krytyków "dobrze się stało, że zaistniał Desert Rose Band, gdyż Gram Parsons zapewne przewracałby się w grobie słuchając dziś tego, co nazywa się FBB po 1971 r., Hillman przywrócił mu spokój". Czy na prawdę tak jest - nie dowiemy się nigdy.. Desert Rose Band już nie istnieje, tymczasem FBB wydają się być "never ending story". Jednak kiedyś i ta historia ostatecznie się zakończy, spełniając marzenie Hillmana: "zostawcie to już w grobowym spokoju"'

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
White Line Fever [Live] / Big Bayou	Flying Burrito Bros	12.1979	-	95.Country Chart	Regency 45 001	[written by Merle Haggard][produced by Flying Burrito Brothers]
She's a friend of a friend	Burrito Bros	12.1980	-	67.Country Chart	Curb/CBS 5402	[written by John Beland,Gib Gilbeau][produced by Michael Lloyd]
Does she wish she was single again/Oh,lonesome me	Burrito Bros	04.1981	-	20[5].Country Chart-	Curb/CBS 01011	[written by Richard Leigh,Milton Blackford][produced by Michael Lloyd]
She belongs to everyone but me/Why must the ending always be so sad	Burrito Bros	07.1981	-	16[7].Country Chart	Curb/CBS 02243	[written by John Beland,Gib Gilbeau][produced by Michael Lloyd]
If something should come between us [Let it be love]/Damned if I'll be lonely tonight	Burrito Bros	12.1981	-	27[5].Country Chart	Curb/CBS 02641	-
Closer to you/Coast to coast	Burrito Bros	04.1982	-	40[2].Country Chart	Curb/CBS 02835	[written by John Beland,Gib Gilbeau][produced by Michael Lloyd]
I'm drinkin' Canada dry/How'd we ever get that way	Burrito Bros	07.1982	-	39[1].Country Chart	Curb/CBS 03023	[written by A. Roberts, J. Cymbal][produced by Michael Lloyd]
Blue and broken hearted me/Our roots are country	Burrito Bros	11.1982	-	48.Country Chart	Curb/CBS 03314	[written by B. Cannon, R. Squires][produced by John Thompson, Randy Scruggs]
Almost saturday night/Jukebox kind of night	Burrito Bros	01.1984	-	49.Country Chart	Curb/CBS 52 329	[written by J.C. Fogerty][produced by Brent Maher]
My kind of lady	Burrito Bros	05.1984	-	53.Country Chart	Curb/CBS 52 379	[written by Al Kasha, Joel Hirschhorn][produced by Michael Lloyd]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Gilded Palace of Sin	Flying Burrito Bros	04.1969	-	164[7]	A&M; 4175	[produced by The Burritos, Larry Marks & Henry Lewy]
Burrito Deluxe	Flying Burrito Bros	04.1970	-	-	A&M; 4258	[produced by Jim Dickson & Henry Lewy]
The Flying Burrito Bros	Flying Burrito Bros	04.1971	-	176[9]	A&M; 4295	[produced by Jim Dickson & Bob Hughes]
Last of the Red Hot Burritos	Flying Burrito Bros	05.1972	-	171[7]	A&M; 4343	[produced by Jim Dickson]
Close Up the Honky Tonks	Flying Burrito Bros	07.1974	-	158[5]	A&M; 3631	-
Live in Amsterdam (Six Days on the Road)	Flying Burrito Bros	01.1972	-	-	Bumble GEXD 301 [UK]	-
Flying Again	Flying Burrito Bros	10.1975	-	138[3]	Columbia 33 817	[produced by Norbert Putnam and Glen Spreen]
Airborne	Flying Burrito Bros	07.1976	-	-	Columbia 34 222	[produced by John Fischenbach & The Flying Burrito Brothers]
Sleepless Nights	Gram Parsons/Flying Burrito Bros	05.1976	-	185[4]]	A&M; 4578	-
Live From Tokyo	Flying Burrito Bros	06.1979	-	-	Regency REG 9001	[produced by The Flying Burrito Brothers]
Hearts on the Line	Burrito Bros	01.1981	-	-	Curb JZ 37004	[produced by Michael Lloyd]
Sunset Sundown	Burrito Bros	01.1982	-	-	Curb JZ 37705	[produced by Michael Lloyd]
Cabin Fever	Burrito Bros	.1985	-	-	Relix RRLP 2008	[produced by Skip Battin]
Live From Europe	Flying Burrito Bros	.1986	-	-	Relix RRLP 2022	-
From Another Time	Flying Burrito Bros	.1989	-	-	Shiloh 4094	-
Eye of a Hurricane	Flying Burrito Bros	.1994	-	-	One Way OW 30 330	[produced by John Beland and Brian Cadd]

Fleet Foxes

 Fleet Foxes: grupa grająca muzykę z gatunku indie folk, uformowana w 2006 roku Seattle. Jej obecnymi członkami są: Robin Pecknold (główny wokal, gitara), Skyler Skjelset (gitara wiodąca, mandolina), Christian Wargo (bas, wokal), Casey Wescott (keyboard, mandolina, wokal) oraz Morgan Henderson (multi-instrumentalista).

Pecknold i Skjelset poznali się i zaprzyjażnili jeszcze w liceum. Obaj interesowali się muzyką - przede wszystkim wrażenie zrobiła na nich twórczość Boba Dylana i Neila Younga - więc podjęli decyzję o założeniu zespołu. Artystyczne zainteresowania i uzdolnienia odziedziczyli po rodzicach - dlatego też rozumieli jak ważne jest, aby wcześnie zaczynać i całkowicie poświęcać się swojemu hobby. Swoją pierwszą formację nazwali Pineapple, jednak - jak się okazało - inny lokalny zespół wpadł na taki sam pomysł przed nimi. Wtedy też przyszło im do głowy Fleet Foxes. Obaj śpiewali i grali na gitarach, jednak już na początku ustalili, że to Pecknold będzie głównym wokalistą i twórcą tekstów, zać Skjelset obejmie rolę wiodącego gitarzysty.
Swoim stylem a la póżne lata 60-te chłopcy przyciągnęli uwagę producenta, Phila Eka, który pomógł im nagrać pierwsze demo w roku 2006 - mini-album "Fleet Foxes". Niedługo potem dostrzegła ich prasa z rodzinnego miasta – Tom Scanlon z Seattle Timesa stwierdził, że jest oczarowany tekstami i muzyczną dojrzałością chłopaków z Fleet Foxes.
Popularność rosła, a członkowie kapeli nie próżnowali - w 2007 roku zabrali się za nagrywanie debiutanckiej płyty. Fundusze były skromne, więc czas w studio ograniczony. Większa część procesu twórczego miała miejsce w prywatnych kwaterach, min. w piwnicy domu Pecknolda.
W kwietniu 2008 roku, Fleet Foxes wypuszczają drugi z kolei mini-album: "Sun Giant". Mimo bardzo pozytywnego odbioru płyty przez krytyków muzycy stwierdzili, że nie jest to szczyt ich możliwości a jedynie dodatek do sprzedawania w trakcie trasy koncertowej. Zespół powiększył się także o dwóch nowych członków: Christiana Wargo i Joshua Tillmana.
3 czerwca ukazał się ich pierwszy studyjny krążek - "Fleet Foxes". Od magazynu Rolling Stone otrzymał cztery na pięć gwiazdek i został porównany do twórczości takich grup jak: Beach Boys, Animal Collective czy Crosby, Stills & Nash. Bardzo pozytywnie na temat płyty wypowiedział się także znany The Guardian.
Pod koniec 2008 roku, Fleet Foxes wraz ze swoim albumem zawitali w wielu rankingach, plasujac się na pierwszym miejscu w aż sześciu z nich - między innymi na liście najlepszych albumów roku wg krytyków magazynu Billboard. Sprzedali ponad 408 tysięcy egzemplarzy płyty w Stanach, ponad 100 tysięcy na terenie Zjednoczonego Królestwa, co zagwarantowało jej złoto.
Od tego momentu wiele razy występowali, na żywo jak i w telewizji, mieli okazję także dwukrotnie supportować samego Neila Younga.
Kolejna płyta miała wyjść w roku 2009, jednak ze względu na zobowiązania koncertowe wszystko się przesunęło. Zespół przeszedł przez problemy finansowe, a także sercowe kłopoty wokalisty. Kolejną przewidzianą datą była druga połowa roku 2010, co również nie wypaliło. Ostatecznie drugi studyjny album Fleet Foxes zatytułowany "Helplessness Blues" pojawił się dopiero 3 maja 2011 roku. Wcześniej, pod koniec stycznia, tytułowy singiel został wypuszczony do darmowego pobierania w internecie.
W listopadzie, Sean Pecknold opublikował oficjalne wideo do utworu "The Shrine/An Argument", które można oglądać na YouTube oraz na jego koncie na Vimeo.
W swoich utworach wykorzystują m.in. dwunastostrunowe gitary, cymbały, cytrę, kontrabas, drewniane flety, kotły, syntezatory Mooga, tampurę, skrzypce, klarnet, pozytywki, akustyczną oraz elektryczną gitarę hawajską, misy tybetańskie, banjo, akordeon, czy wibrafon. Muzycy czerpią z folkloru całego świata oraz historii muzyki, wykorzystując nie tylko niezliczone instrumenty, ale również zróżnicowane techniki głosowe.Gitarzyści Fleet Foxes - Robin Peckold, Skyler Skjelset i Chrystian Wargo - często wykorzystują na płycie technikę fingerpicking. Jak mówi pierwszy z wymienionych muzyków, jest to "niekompletny fingerpicking", gdyż używa on do gry tylko trzech palców prawej ręki, w tym kciuka. Muzycy Fleet Foxes korzystają wyłącznie ze starego, czterdziestoletniego i przy tym często niedoskonałego sprzętu: gitary Martin D-18 (rocznik 1969), Epiphone Casino (1966) czy też Epiphone Riviera (1967).

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mykonos/Tiger Mountain Peasant Song	Fleet Foxes	01.2009	51[14]	-	Bella Union GBBRP 0816504	[written by Fleet Foxes][produced by Phil Ek]
White Winter Hymnal/Isles	Fleet Foxes	04.2009	77[7]	-	Bella Union BELLV 177	[written by Fleet Foxes][produced by Phil Ek]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sun Giant EP.	Fleet Foxes	04.2008	-	170[2]	Sub Pop SPCD 781 [US]	[produced by Phil Ek]
Fleet Foxes	Fleet Foxes	06.2008	3[82]	36[10]	Bella Union BELLACD 167	[platinum-UK][gold-US][produced by Phil Ek]
Helplessness Blues	Fleet Foxes	05.2011	2[10]	4[13]	Bella Union BELLACD 283	[gold-UK][produced by Phil Ek, Fleet Foxes]
Crack-Up	Fleet Foxes	06.2017	9[4]	9[3]	Nonesuch 0075597937336	[produced by Robin Pecknold,Skyler Skjelset]
Shore	Fleet Foxes	10.2020	5[2]	28[3]	Anti 0045778844463	[produced by Robin Pecknold]