Lionel Newman

Lionel Newman (urodzony 14 stycznia 1916r w New Haven w stanie Connecticut, zm. 3 lutego 1989r w Los Angeles w Kalifornii) był nagrodzonym Oscarem amerykańskim kompozytorem filmowym, reżyserem muzycznym i dyrygentem. Był bratem kompozytora filmowego Alfreda Newmana i wujem Randy'ego Newmana, Davida Newmana i Thomasa Newmana. 

 

  Newman dorastał jako jedno z dziesięciorga dzieci w rodzinie rosyjskich imigrantów. W wieku 16 lat przeprowadził się do Hollywood, gdzie dostał pracę jako dyrygent w teatrze Earla Carrolla. Pracując tam poznał siostrzenicę właściciela teatru Beverly Carroll, która później została jego żoną. W latach trzydziestych akompaniował Mae West jako pianista podczas jej występów. W 1939 roku stworzył piosenkę przewodnią „The Cowboy and the Lady” do westernu Gary’ego Coopera „My Man the Cowboy”, przy którym jego brat Alfred pracował jako kompozytor filmowy. Za ten tytuł otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara w 1939 roku; nominowana była także ścieżka dźwiękowa jego brata. 

 

 Po pomyślnym odbyciu stażu dostał w 1943 roku pracę w 20th Century Fox, gdzie współpracował ze swoim bratem Alfredem. Jego pierwszym dziełem filmowym była niewymieniona w czołówce kompozycja dodatkowej muzyki do filmu Immortal Sergeant z tego samego roku. Później pracował jako dyrygent i dyrektor muzyczny przy takich filmach jak Pocałunek śmierci, Byłem męską panną młodą narzeczoną wojenną i Trójka wróciła do domu. W 1959 roku został dyrektorem muzycznym oddziału telewizyjnego 20th Century Fox i nadzorował między innymi seriale Time Tunnel, Lost in Space, Batman i The Seaview. Później jako starszy wiceprezes stał na czele całego działu muzycznego Foxa.  

 

Aż do przejścia na emeryturę w 1985 roku Newman przepracował w sumie 46 lat dla 20th Century Fox i pracował przy ponad 200 filmach jako reżyser muzyczny, kompozytor i dyrygent. Jako dyrektor muzyczny nadzorował m.in. Johna Williamsa przy trylogii Gwiezdne Wojny i Jerry'ego Goldsmitha przy Star Trek: The Movie. W sumie Newman był nominowany do Oscara jedenaście razy. W swojej ostatniej nominacji w 1969 roku otrzymał nagrodę za film Hello, Dolly. Newman doznał zatrzymania akcji serca i zmarł w 1989 roku. Pozostawił żonę i trzy córki.

 

                                                                                 Filmografia

1943 He Hired the Boss /1950 The Jackpot /1953 The Silver Whip / Powder River / Gentlemen Prefer Blondes / 1954 Siege at Red River / Princess of the Nile / The Gambler from Natchez / There's No Business Like Show Business / 1956 The Killer Is Loose / The Proud Ones / A Kiss Before Dying / The Last Wagon / Love Me Tender / The Girl Can't Help It / 1957 The Way to the Gold / Bernardine / Kiss Them for Me / 1958 Sing, Boy, Sing / The Bravados / Mardi Gras / 1959 Compulsion / Say One for Me / 1960 Let's Make Love / North to Alaska / 1963 Move Over, Darling / 1964 The Pleasure Seekers / 1965 Do Not Disturb Ralph Levy/ 1967 The St. Valentine's Day Massacre / 1968 The Boston Strangler / 1969 Desperate Mission / Hello Dolly

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1970 Best Music, Score of a Musical Picture (Original or Adaptation) Hello, Dolly! Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1968 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment Doktor Dolittle 1966 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment The Pleasure Seekers 1961 Best Music, Scoring of a Musical Picture Pokochajmy się 1960 Best Music, Scoring of a Musical Picture Say One for Me 1959 Best Music, Scoring of a Musical Picture Mardi Gras 1957 Best Music, Scoring of a Musical Picture The Best Things in Life Are Free 1955 Best Music, Scoring of a Musical Picture Nie ma jak show biznes 1952 Best Music, Original Song Golden Girl For the song "Never" 1951 Best Music, Scoring of a Musical Picture I'll Get By 1939 Best Music, Original Song Kowboj i dama For the song "The Cowboy and the Lady". Golden Globe Grammy

                                         Kompozycje Lionela Newmana na listach przebojów

[with Dorcas Cochran] 01/1949 Again Vera Lynn 23.US 04/1949 Again Mel Tormé 3.US 04/1949 Again Vic Damone 6.US 04/1949 Again Gordon Jenkins and His Orchestra 2.US 05/1949 Again Art Mooney 7.US 05/1949 Again Doris Day 2.US 06/1949 Again Tommy Dorsey and His Orchestra 6.US 11/1962 Again The Lettermen 120.US 04/1964 Again James Brown 107.US 03/1994 Again / I Want You Juliet Roberts 33.UK [with Haven Gillespie] 09/1953 Kiss Dean Martin 5.US [with Ken Darby] .1954 River of No Return Marilyn Monroe 30.US [solo] 07/1956 Theme from The Proud Ones Nelson Riddle 39.US 08/1956 Theme from The Proud Ones Lionel Newman and His Orchestra 72.US 08/1956 Theme from The Proud Ones Leroy Holmes and His Orchestra 95.US 08/1960 Theme from Adventures in Paradise Jerry Byrd 97.US

Benjamin Frankel

 Benjamin Frankel (urodzony 31 stycznia 1906r w Londynie; zm. 12 lutego 1973r Londyn) był kompozytorem angielskim.

 Frankel urodził się w rodzinie polsko-żydowskiej. Już w młodym wieku uczył się gry na skrzypcach i wykazał się sporym talentem. W wieku 14 lat jego umiejętności pianistyczne zwróciły uwagę Victora Benhama, który przekonał rodziców, aby pozwolili mu studiować muzykę w pełnym wymiarze godzin. W 1922 spędził kilka tygodni w Niemczech, ale wkrótce wrócił do Londynu, gdzie otrzymał stypendium Worshipful Company of Musicians. Później próbował swoich pierwszych poważnych kompozycji, zarabiając na życie jako skrzypek jazzowy, pianista i aranżer. 

 Na początku lat trzydziestych Frankel stał się bardzo poszukiwanym aranżerem i dyrektorem muzycznym w Londynie; W 1944 roku porzucił pracę sceniczną, ale do śmierci zajmował się komponowaniem muzyki filmowej, pisząc ponad 100 partytur w tym gatunku. Frankel dał się poznać także jako poważny kompozytor po II wojnie światowej. Jego pierwszym dziełem, które zyskało sławę, był Koncert skrzypcowy, poświęcony pamięci 6 milionów Żydów zamordowanych w czasie Holokaustu, zamówiony na Festiwal Brytyjski w 1951 roku, którego prawykonanie wykonał Max Rostal.  

Do najbardziej znanych dzieł Frankela zalicza się cykl 5 kwartetów smyczkowych i 8 symfonii oraz koncerty na skrzypce i altówkę; Jego najbardziej znanym dziełem jest chyba I Sonata na skrzypce solo, która, podobnie jak koncerty, jest efektem długiej współpracy z Maxem Rostalem. W ciągu ostatnich 15 lat życia Frankel wypracował sobie osobisty styl stosowania techniki dwunastotonowej, zachowując jednak punkty styczności z tonalnością. Frankel zmarł podczas pracy nad trzyaktową operą Marching Song i dziewiątą symfonią zamówioną przez BBC; 

Jego twórczość pozostawała w dużej mierze niezauważona przez następne 20 lat, aż niemiecka wytwórnia płytowa cpo (Classic Production Osnabrück, obecnie kupiona przez jpc) nie nagrała jego wszystkich utworów we współpracy z Australian Broadcasting Corporation. Nagrania dokonała Queensland Symphony Orchestra pod dyrekcją Wernera Andreasa Alberta. Pod koniec 1996 roku Frankel został Kompozytorem Tygodnia BBC.

 

 

 

                                                                                 Filmografia

Radio Parade of 1935 (1935)/ No Monkey Business (1935)/ Music Hath Charms (1935)/ Love in Exile (1936)/ Public Nuisance No. 1 (1936)/ Flight from Folly (1945)/ The Seventh Veil (1945)/ The Years Between (1946)/ Dear Murderer (1947)/ Night Beat (1947)/ Bond Street (1948)/ Daybreak (1948)/ London Belongs to Me (1948)/ Trottie True (1948)/ The Chiltern Hundreds (1949)/ Give Us This Day (1949)/ Double Confession (1950)/ So Long at the Fair (1950)/ Night and the City, UK version (1950)/ The Clouded Yellow (1951)/ The Man in the White Suit (1951)/ Appointment with Venus (1951)/ Mr. Denning Drives North (1951)/ The Importance of Being Earnest (1952)/ The Net (1953)/ Always a Bride (1953)/ Malaga (1954)/ The Young Lovers (1954)/ Up to His Neck (1954)/ Aunt Clara (1954)/ A Kid for Two Farthings (1955)/ Storm Over the Nile (1955)/ The End of the Affair (1955)/ Footsteps in the Fog (1955)/ The Prisoner (1955)/ The Iron Petticoat (1956)/ Brothers in Law (1957)/ Happy Is the Bride (1958)/ Orders to Kill (1958)/ I Only Arsked! (1958)/ Libel (1959)/ Summer of the Seventeenth Doll (1959)/ Surprise Package (1960)/ The Curse of the Werewolf (1961)/ Guns of Darkness (1962)/ The Old Dark House (1963)/ The Night of the Iguana (1964)/ Battle of the Bulge (1965)/

Kenneth Victor Jones

 

Kenneth Victor Jones (urodzony 14 maja 1924r w Bletchley w Wielkiej Brytanii - zm. 2 grudnia 2020r) był brytyjskim muzykiem, nauczycielem muzyki, kompozytorem i kompozytorem filmowym.
 

 Kariera artystyczna Jonesa rozpoczęła się w południowo-angielskim hrabstwie Kent pod czujnym okiem swojego nauczyciela, dyrektora chóru Sir Sydneya Nicholsona. Następnie w 1938 roku udał się na stypendium do King's School w Canterbury, aż do czasu przeniesienia tej placówki dydaktycznej do Kornwalii podczas nalotów niemieckich bombowców na południową Anglię. Pomimo okoliczności wojennych Jones wciąż znajdował wystarczająco dużo czasu na naukę gry na fortepianie, organach i klawiaturze.  

W wieku 17 lat zgłosił się na ochotnika do Królewskich Sił Powietrznych, które wysłały go do Queen's College w Oksfordzie na sześciomiesięczny kurs studiowania muzyki i filozofii. Następnie został rozmieszczony jako nawigator na łodziach latających Sunderland w Afryce i na Dalekim Wschodzie. Na krótko przed zakończeniem wojny, w marcu 1945 r., Jones ożenił się. W 1947 roku Kenneth Victor Jones rozpoczął studia w Royal College of Music w London-Kensington, aby studiować kompozycję, dyrygenturę, grę na fortepianie i organach. Stypendium umożliwiło mu także dalsze trzyletnie studia w Rzymie i Sienie.  

Tak gruntownie wyszkolony Kenneth V. Jones na początku lat pięćdziesiątych otrzymywał oferty zarówno od Shepperton Studios, jak i London Symphonic Players. Początkowo uczył śpiewaków i innych wykonawców, a w połowie lat pięćdziesiątych zaczął także komponować muzykę filmową. Kontynuował także pracę na innych polach muzycznych, m.in. jako organista w krematorium i dyrygent w Filharmonii. W tych latach został ojcem córki Frances (ur. 1949) i syna Anthony'ego (ur. 1953). 

Od 1956 roku Kenneth Jones zaczął regularnie pisać muzykę filmową przez około dekadę. W 1958 otrzymał profesurę w Royal College of Music i w tym samym roku założył Metropolitan Symphony Orchestra. Kiedy szkoła przygotowawcza jego syna Anthony'ego w Rokeby miała zostać zamknięta z powodu trudności finansowych w 1966 r., Jones zebrał i przekazał 50 000 funtów, aby temu zapobiec i pomógł założyć Rokeby Educational Trust. 

Pod koniec lat 70-tych Jones stracił zainteresowanie kompozycją filmową i na początku kolejnej dekady zwrócił się ku zupełnie innym dziedzinom muzycznym i artystycznym. Na początku 2018 roku ukazał się siedmiominutowy dokument, w którym Jones podał informacje na temat swojej kompozycji do horroru Frankenstein 70 - Potwór z ognistym pazurem.

 

 

 

                                                                                 Filmografia

Sea Wife (1957)/ Fire Down Below (1957)/ How to Murder a Rich Uncle (1957)/ High Flight (1957)/ No Time to Die (1958)/ The Bandit of Zhobe (1959)/ Ferry to Hong Kong (1959)/ The Siege of Pinchgut (1959)/ Jazz Boat (1960)/ Oscar Wilde (1961)/ The Girl on the Boat (1961)/ The Brain (1962)/ Cairo (1963)/ Psyche 59 (1964)/ The Tomb of Ligeia (1964)/ Maroc 7 (1967)/ The Projected Man (1967)/ Whoever Slew Auntie Roo? (1971)/ Tower of Evil (1972)/ Paganini Strikes Again (1973)/ Professor Popper's Problem (1974)/ Blind Man's Bluff (1977)/ The Brute (1977)/ Leopard in the Snow (1978)

Edwin Astley

Edwin Thomas „Ted” Astley (ur. 12 kwietnia 1922r-zm. 19 maja 1998r) był brytyjskim kompozytorem. Jego najbardziej znanymi dziełami są motywy i partytury brytyjskiej telewizji, w szczególności główne motywy do filmów The Saint, Danger Man i The Baron. Z sukcesem zdywersyfikował także muzykę w kierunku symfonicznego popu, a aranżacja motywu przewodniego do utworu The Saint, ponownie nagranego przez Orbital, osiągnęła trzecie miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli.
 

Astley urodził się w Warrington w Lancashire jako syn Lawrence'a Astleya i Mary Alice Pester. Służył podczas II wojny światowej jako muzyk w zespole Royal Army Service Corps, grając dla żołnierzy na saksofonie i klarnecie. 

  Na początku lat pięćdziesiątych Astley aranżował dla Geraldo. Jego piosenka „I Could Never Tell” została napisana przez Edwina i Billy'ego Bowena jako zgłoszenie do konkursu pisania piosenek, gdy obaj służyli w wojsku. Edwin zdobył nagrodę w wysokości 250 funtów, a później wykorzystał te pieniądze na opłacenie ślubu z Hazel Balbirnie. „I Could Never Tell” został później nagrany przez Verę Lynn i Richarda Taubera. Jego własny zespół, Ted Astley Orchestra, stał się dobrze znany w północnej Anglii  i pisał piosenki dla takich wykonawców jak Anne Shelton. Napisał muzykę do wielu brytyjskich seriali telewizyjnych z lat 50. i 60-tych XX wieku, w tym muzykę okazjonalną do The Champions i tytułów otwierających Przygody Robin Hooda (z wyjątkiem tytułów końcowych), Danger Man  (znany jako Secret Agent w Ameryce Północnej, gdzie dodano nową graficzną sekwencję napisów początkowych, zawierającą piosenkę Secret Agent Man autorstwa P.F. Sloana i Steve'a Barriego, po której pojawiły się oryginalne angielskie napisy końcowe z motywem przewodnim Astley's High Wire),  Department S, Randall i Hopkirk , Święty, Droga Gideona i Baron.  

Wszystkie te programy były produkcjami ITC Entertainment. Astley napisał także muzykę na orkiestrę i „operę” do wersji Upiora w operze (1962) dla Hammer Films. Astley napisał dwie aranżacje własnego tematu dla The Saint, powolną wersję używaną w czarno-białych odcinkach oraz bardziej dynamiczną aranżację tego samego tematu w odcinkach kolorowych. Następnie napisał drugi motyw, wykorzystany w drugim sezonie kolorowych odcinków, oparty na własnej muzyce Leslie Charterisa, która była wcześniej wykorzystywana w filmach i radiu. Temat Charterisa otworzyłby także główny temat na Return of the Saint i zamknął temat dla jego filmów telewizyjnych The Saint z Simonem Duttonem w roli głównej (żaden z nich nie został skomponowany przez Astleya); jednakże oryginalny motyw Świętego Astleya został wybrany do filmu o tym samym tytule. 

 Astley napisał także dwa motywy dla Danger Man - jeden dla 30-minutowego serialu nadawanego w latach 1960–1962 zatytułowanego „The Danger Man Theme” oraz nowy temat dla 60-minutowego serialu (1964–68) zatytułowany „High Wire”. Astley został poproszony o napisanie muzyki do The Prisoner, ale musiał się wycofać, ponieważ czuł, że nie będzie w stanie stworzyć wizji Patricka McGoohana dotyczącej ścieżki dźwiękowej - ponieważ McGoohan był zbyt zajęty, aby odbywać z nim spotkania. Jednak Astley pokazał swoją różnorodność, pisząc muzykę do serialu dokumentalnego BBC Sir Kennetha Clarka „Civilization” (1969) i pisząc muzykę do kilku brytyjskich filmów o transporcie, w tym Diesel Train Ride (1959), Broad Waterways (1959/60) i The Signal Engineers (1962).  

W 1997 roku Astley znalazł się na trzecim miejscu brytyjskiej listy przebojów singli jako kompozytor utworu „The Saint”, 33 lata po jego napisaniu, który został wznowiony przez Orbital na potrzeby nowego filmu o Saint.Jego ostatnim dziełem była symfoniczna interpretacja muzyki Who z 1998 roku zatytułowana Who's Serious: The Symphonic Music of the Who, będąca następcą Symphonic Music of the Rolling Stones z 1995 roku. 

  Rzeczywisty dorobek Astleya jest dość skąpy i obejmuje kilka singli i albumów z muzyką z The Saint i Danger Man. Były one dostępne tylko w Stanach Zjednoczonych do 1997 r., kiedy to zorganizował wydawanie płyt CD w Wielkiej Brytanii, gdzie albumy były drogimi przedmiotami kolekcjonerskimi. Inne nagrania obejmowały ścieżkę dźwiękową do „International Detective”, kilka płyt bibliotecznych, które były jedynie półoficjalne, oraz serię albumów wydanych przez London Symphony Orchestra, na których znalazły się jego utwory. Niedawno kompletne nagrania partytury do Randalla i Hopkirka (Deceased) zostały wydane przez Network DVD w Wielkiej Brytanii. Zestaw składający się z trzech płyt zawierał ponad dwieście nagranych fragmentów muzycznych z serialu oraz książkę zawierającą szczegółowe informacje na temat produkcji muzycznej. W 1977 roku Astley napisał muzykę orkiestrową do utworu Street in the City, który znalazł się na albumie Rough Mix Pete’a Townshenda i Ronniego Lane’a. 

  Astley poślubił Hazel Balbirnie w 1945 roku i miał pięcioro dzieci. Ich najstarsza córka, Karen, poślubiła Pete'a Townshenda. Ich syn, Jon Astley, wyprodukował i zremasterował reedycje The Who. Córka Virginia Astley jest piosenkarką i autorką tekstów. Jego pozostałe dzieci to bliźniaczka Wirginii Alison i syn Gareth. Astley przeszedł na emeryturę pod koniec lat 70-tych i zmarł w 1998 r.

 

 

 

                                                                                 Filmografia

Devil Girl from Mars (1954)/ The Gay Dog (1954)/ The Happiness of Three Women (1954)/ The Crowded Day (1954)/ The Hornet's Nest (1955)/ You Lucky People (1955)/ Fun at St. Fanny's (1955)/ The Case of the Mukkinese Battle-Horn (1956)/ Kill Her Gently (1957)/ At the Stroke of Nine (1957)/ The Woman Eater (1958)/ Dublin Nightmare (1958)/ Naked Fury (1959)/ The Man Who Liked Funerals (1959)/ The Giant Behemoth (1959)/ The Mouse That Roared (1959)/ The Day They Robbed the Bank of England (1960)/ Passport to China (1961)/ Follow That Man (1961)/ A Matter of WHO (1961)/ The Phantom of the Opera (1962)/ The World Ten Times Over (1963)/ The Syndicate (1968)/ Digby, the Biggest Dog in the World (1973)

Bronisław Kaper

 Bronisław Kaper (ur. 5 lutego 1902r w Warszawie, zm. 26 kwietnia 1983r w Los Angeles, USA) - polski kompozytor żydowskiego pochodzenia, głównie muzyki filmowej i teatralnej, laureat Oscara (1954) za ścieżkę dźwiękową do filmu Lili (1953).


Pochodził z zamożnej żydowskiej rodziny. W 1919 zdał maturę w gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Za namową ojca rozpoczął studia prawnicze, ale ich nie ukończył (wg Izabeli Czajki-Stachowicz został relegowany za wszczęcie bójki w jej obronie, kiedy na uczelni została słownie zaatakowana przez antysemitę).

Studiował następnie w Warszawskim Konserwatorium w klasie fortepianu i kompozycji, następnie ukończył jedną z uczelni muzycznych w Berlinie. Jeszcze w czasie studiów zaczął komponować muzykę dla warszawskich kabaretów oraz teatrzyków rewiowych. W Niemczech zainteresował się filmem i to jemu poświęcił resztę zawodowego życia. W 1933, po dojściu do władzy Hitlera, wyemigrował do Paryża, gdzie został odkryty przez Louisa B. Mayera, szefa wytwórni filmowej MGM, którego zachwyciła kompozycja „Ninon”, wykonywana przez Jana Kiepurę. 

Jeszcze w tym samym roku Mayer podpisał kontrakt z Kaperem. Ich owocna współpraca trwała 28 lat. W Hollywood skomponował ilustracje muzyczne do blisko 150 filmów. Był czterokrotnie nominowany do Oscara, nagrodę zdobywając raz, w 1954, za muzykę do musicalu Lili w reżyserii Charlesa Waltersa. Pracował również na Broadwayu.

W czasie, kiedy był członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej, przyczynił się do dostrzeżenia polskiego kina w Stanach Zjednoczonych, co bezpośrednio przełożyło się na liczbę nominacji do Oscara w latach 60. i 70-tych.

Był współtwórcą musicalu Polonaise opartego na motywach muzyki Fryderyka Chopina. W rolach głównych wystąpiło małżeństwo - Jan Kiepura i Mártha Eggerth.

Kaper dziś jest głównie pamiętany jako twórca jazzowych standardów, szczególnie dwóch o światowym zasięgu: „On Green Dolphin Street” i „Invitation”. Pierwszy skomponowany został przez Kapera w roku 1947 (słowa napisał Ned Washington), jako główny temat do filmu MGM pod tytułem „Green Dolphin Street”, stał się światowym szlagierem. Spopularyzował go Miles Davis. Drugi utwór powstał w 1950, jako temat do filmu A Life of Her Own, ale rozgłos zyskał dwa lata później, już ze słowami Paula Webstera, jako... główny temat do filmu pod tym samym tytułem (Invitation, 1952). O klasie kompozycji świadczy, jak wielu wybitnych muzyków interpretowało ten temat: w 1958 roku sięgnął poń John Coltrane (nagranie ukazało się cztery lata później, na płycie „Standard Coltrane”), nagrywali go także Joe Henderson, George Benson, Pat Metheny i inni. Z kolei w 1962 Kaper nominowany został do Oscara za muzykę do filmu Bunt na Bounty, zaś główny motyw „Follow Me” stał się kolejnym standardem światowej muzyki rozrywkowej.

 

                                                                                 Filmografia

The Big Attraction (1931)/ A Mad Idea (1932)/ His Highness Love (1931)/ Marriage with Limited Liability (1931)/ Scandal on Park Street (1932)/ Three on a Honeymoon (1932)/ Honeymoon Trip (1933)/ Things Are Getting Better Already (1932)/ Madame Wants No Children (1933)/ A Song for You (1933)/ Today Is the Day (1933)/ All for Love (1933)/ A Man Has Been Stolen (1934)/ Moscow Nights (1934)/ A Day at the Races (1937)/ The Captain Is a Lady (1940)/ Above Suspicion (1943)/ Gaslight (1944)/ Mrs. Parkington (1944)/ The Stranger (1946)/ The Great Sinner (1949)/ A Life of Her Own (1950)/ To Please a Lady (1950)/ The Red Badge of Courage (1951)/ The Naked Spur (1953)/ Lili (1953)/ Them! (1954)/ The Prodigal (1955)/ The Glass Slipper (1955)/ The Adventures of Quentin Durward (1955)/ The Swan (1956)/ Somebody Up There Likes Me (1956)/ The Barretts of Wimpole Street (1957)/ Jet Pilot (1957)/ Don't Go Near the Water (1957)/ The Brothers Karamazov (1958)/ Auntie Mame (1958)/ Green Mansions (1959)/ The Scapegoat (1959)/ Home from the Hill (1960)/ BUtterfield 8 (1960)/ Ada (1961)/ Mutiny on the Bounty (1962)/ Kisses for My President (1964)/ Lord Jim (1965)/ Tobruk (1967)/ The Way West (1967)/ Counterpoint (1968)/ A Flea in Her Ear (1968)/

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1954 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Lili Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1963 Best Music, Original Song Bunt na Bounty For the song "Love Song from Mutiny on the Bounty (Follow Me)" 1963 Best Music, Score - Substantially Original Bunt na Bounty 1942 Best Music, Scoring of a Musical Picture The Chocolate Soldier Golden Globe Grammy

                                         Kompozycje Bronisława Kapera na listach przebojów

[with Walter Jurmann & Gus Kahn] 1935 You're All I Need Eddy Duchin and His Orchestra 2.US

1936 San Francisco Tommy Dorsey and His Orchestra 10.US
1937 All God's Chillun Get Rhythm Artie Shaw and His Orchestra 15.US
1937 Someone to Care for Me Russ Morgan 16.US
1937 Tomorrow is Another Day Ted Fio Rito & His Orchestra 10.US

[with Bob Russell]
11/1949 I Know, I Know, I Know Paul Weston and His Orchestra 25.US

[with Helen Deutsch]
1953 Hi-lili Hi-lo Leslie Caron & Mel Ferrer 30.US
04/1956 Hi Lili Hi Lo Dick Hyman 78.US
05/1956 Hi Lili Hi Lo Roger Williams 85.US
02/1963 Hi-Lili Hi-Lo Richard Chamberlain 64.US/20.UK
07/1966 Hi Lili Hi Lo Alan Price 11.UK

[with Sammy Cahn]
02/1956 Forever Darling The Ames Brothers 35.US
07/1956 Somebody Up There Likes Me Perry Como 18.US

[with Mack David ]
02/1960 Home from the Hill The Kingston Trio 102.US
11/1960 Gloria's Theme Adam Wade 74.US

Elton Britt

Elton Britt,popularny amerykański artysta country ,najczęściej porównywany z Jimmie Rodgersem ze względu na swój jodłujący śpiew. Jego najbardziej popularna piosenka "Tam Star Spangled Banner Waving Somewhere", była pierwszym singlem country, który zyskał status Złotej Płyty za ponad milionową sprzedaż. Britt miał także ogromny wpływ na większość późniejszych artystów specjalizujących się w stylu yodeler.

 

Elton James Baker urodził się 27 czerwca 1913r, z Jamesa M. Bakera i Martelli w Zack (Searcy County), małej społeczności w Ozarks. Był najmłodszym z pięciorga dzieci i miał problemy z sercem trapiące go przez większość swojego życia. Był nazwany po ojcu i Eltonie Wilsonie, lokalnym lekarzu, który był w stanie utrzymać go przy życiu w ciągu pierwszego roku jego życia. Ponieważ stan jego zdrowia był tak delikatny, był pupilkiem swojej rodziny, która nazwała go "Cute", pseudonim używany przez cały okres jego wczesnych lat.
Baker nabył miłość do muzyki od swojej rodziny. W wieku dziesięciu lat, nabył swoją pierwszą gitarę, za 4,95 dolarów . Krótki czas później, usłyszał nagranie Jimmiego Rodgersa i był tak zachwycony, że nauczył się jodłować.
 

W 1930, Baker został poproszony, aby zastąpić młodego yodelera w grupie pod nazwą Beverly Hill Billies, popularnej z regularnego występowania w rozgłośni KMPC w Los Angeles.Chociaż był to zastępstwo zaplanowane na sześć tygodni, w końcu ten krok zadecydował o jego czterdzestodwuletniej karierze. Glen Rice, pracownik z McMillan Oil Company, właściciel KMPC, zdecydował, że nazwisko Elton James Baker niezbyt współbrzmi z muzyką hillbilly przyjmie pseudonim Elton Britt.
 

Podczas pobytu w Hill Billies, Britt zawarł pierwsze z jego czterech małżeństw. W lutym 1934 roku ożenił się Margaret Scott. Siedem miesięcy później, we wrześniu 1934 r., Margaret zginęła w wypadku samochodowym w Cleveland,w Oklahomie. W l935, Britt żeni się z Jeannie Russell, kanadyjką, która zmarła dwa dni po urodzeniu drugiego dziecka w czerwcu 1937r. W 1942 r. pojawiła się jego trzecia żona, Penny, a to małżeństwo trwało do 1958 roku, kiedy para rozwiodła się. Wreszcie, poślubił Janet Counts, kobieta dwadzieścia pięć lat od niego młodszą, pozostając z nią aż do 1970 roku. Britt miał dzieci z każdego małżeństwa z wyjątkiem jego pierwszej żony, ale żadne z nich nie kontynuowało tradycji ojca.
 

Pierwszymi nagraniami Britta były najprawdopodobniej płyty z Beverly Hill Billies,ale jest trudne do ustalenia na których wystepował.Jego pierwsze udokumentowane nagrania mają miejsce w 1933r dla wytwórni Conqueror z grupą Wenatchee Mountaineers. Około rok później, w czerwcu 1934, Britt dokonał pierwszego znaczącego nagrania, "Chime Bells" (który później stał się jego wizytówką), wraz z bratem Vernonem, z którym nagrywał przez kilka lat w latach 1930.
 

Britt pozostawał w RCA Victor w latach 1937-1956r,nagrywając w tym czasie kilka przebojów jak:"Someday" (1944), "Detour" (1946), "Candy Kisses" (1949) i "Quicksilver" (1950).Jego zdecydowanie największym hitem była patriotyczna na czas wojny piosenka "Tam Star Spangled Banner Waving Somewhere" (1942).
 

Artysta pojawił się w co najmniej dwóch filmach, Dogie (1933) oraz w westernie Laramie (1949).
W dniu 22 czerwca 1972r, Britt doznał ataku serca podczas jazdy samochodem i zmarł w McConnellsburg, Pensylwania, w szpitalu następnego dnia. Pochowany został na cmentarzu w Odd Fellows Broad Top,w Pensylwanii. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
There's a star-spangled banner waving somewhere/When The Roses Bloom Again	Elton Britt	09.1942	-	7[7]	Bluebird 9000	[gold][written by Shelby Darnell/Paul Roberts]
I'm A Convict With Old Glory In My Heart/The Best Part Of Travel	Elton Britt	01.1945	-	7[1].Country Chart	Bluebird 33-0517	[written by McEnery, "Red River" Dave/Miller, Bob]
Someday/Weep No More, My Darling	Elton Britt	01.1946	-	2[18].Country Chart	Bluebird 33-0521	[written by Jimmie Hodges]
Wave to me,my lady/Blueberry Lane	Elton Britt	03.1946	-	19[1]	Victor 1789	[written by Frank Loesser/William Stein][3[9].Country Chart][side B:4[1].Country Chart]
Detour/Make Room In Your Heart For A Friend	Elton Britt	05.1946	-	5[1].Country Chart	RCA Victor 1817
Blue Texas Moonlight/Thank Heaven For You	Elton Britt and The Skytoppers	07.1946	-	6[1].Country Chart	RCA Victor 1873	[written by Cameron, Layman/Eddie Smith]
Gotta Get Together With My Gal/Rogue River Valley	Elton Britt	08.1946	-	4[1].Country Chart	RCA Victor 1927	[written by Max Rich/Van Sciver, Esther]
Chime bells	Elton Britt and The Skytoppers	10.1948	-	6[6].Country Chart	RCA Victor 3090	[written by Elton Britt/Miller, Bob]
Candy kisses	Elton Britt and The Skytoppers	03.1949	-	4[12].Country Chart	RCA Victor 21-0006	-
Beyond the sunset	The Three Suns with Rosalie Allen and Elton Britt	02.1950	-	7[4].Country Chart	RCA Victor 47-3105	-
Quicksilver	Elton Britt and Rosalie Allen with The Skytoppers	02.1950	-	3[10].Country Chart	RCA Victor 48-0168	[written by Pola, Eddie/Irv Taylor/George Wyle]
The Jimmie Rodgers blues	Elton Britt	06.1968	-	26[6].Country Chart	RCA Victor 9503	-

Eric Benét

Ur.15.10.1966 w Milwaukee (Wisconsin, USA) Bardzo uznany artysta wykonujący ambitne r&b; z elementami soulu i hip-hopu. Przez kilka lat był życiowym partnerem aktorki Halle Berry - uważanej jednogłośnie za jedną z najpiękniejszych kobiet na świecie.

 

Eric urodził się w 1966 r. jako najmłodsze z pięciorga rodzeństwa. Nazwisko Benet artysta przejął po matce, zaś po ojcu odziedziczył nazwisko Jordan. Właśnie ojciec zaraził Erica miłością do muzyki klasycznej, a później korzennych czarnych brzmień. W latach 80-tych wraz z siostrą założył grupę Benet, która zapisała na swym koncie album Benet z 1992 r. Wydany przez capitol records krążek zyskał bardzo przyzwoite recenzje, ale sprzedał się w kiepskim nakładzie (siedemdziesiąt tysięcy sztuk) i duet postanowił zakończyć działalność.
 

Niezrażony początkowymi niepowodzeniami Benet zdecydował się dalej walczyć o pozycję na scenie, tym razem jako solowy artysta. Podpisał umowę z labelem warner bros. Tam w 1996 r. wydał debiutancką płytę True to Myself, która okazała się dużym hitem. Wyprodukowany w większości przez mniej znanych twórców (wyjątkiem legenda funku Roger Troutman) materiał, przyniósł hitowe nagrania "Let's Get Together", "Spiritual Thang" oraz "Femininity" i okrył się platyną.
 

Podobnym sukcesem okazał się wydany w kwietniu 1999 r. album A Day in the Life. Artysta zadbał tym razem o wyśmienity zestaw gości. Beneta wspomogli swoim talentem m.in. Roy Ayers, Vikter Duplaix, Wyclef Jean, Larry Gold, James Poyser, Ali Shaheed Muhammad i George Nash, Jr. Singlowymi hitami były "Georgy Porgy" (nagrany wspólnie z Faith Evans cover utworu niemieckiej formacji ToTo), "When You Think of Me" i "Spend My Life with You" z Tamią, które sprzedało się w ponad półmilionowym nakładzie i przyniosło duetowi nominację do grammy.
 

Planowany na 2001 r. krążek Better and Better ostatecznie nigdy nie ujrzał światła dziennego. Problemy z wytwórnią skłoniły Erica do opuszczenia warner bros. Krążek Hurricane z 2005 r. wydała wytwórnia reprise, ale był to stosunkowo najmniej udany materiał w karierze artysty.
W 2008 r. Eric ponownie związał się umową wydawniczą z macierzystą wytwórnią, czyli warner bros. records. Efektem tego mariażu ma być planowana na późną jesień 2008 r. płyta Love and Life. Owiany tajemnicą materiał ma w swym zamierzeniu przywrócić Benetowi pozycję wśród największych gwiazd współczesnego r&b.;
 

Benet próbuje swoich sił również jako aktor. Przez cztery lata prowadził w telewizji audycję "For Your Love", wystąpił także u boku Marii Carey w beznadziejnie ocenionym przez krytyków obrazie "Glitter" (reż. Vondie Curtis-Hall, 2001, USA). Artysta, cieszący się ogromnym zainteresowaniem kobiet, nigdy nie zdołał w pełni ustabilizować swojego życia prywatnego. W dużej mierze było to związane z tragedią, jakiej doświadczył w 1993 r. Jego ówczesna narzeczona w kwietniu ww. roku zginęła w wypadku samochodowym, zaledwie w kilka miesięcy po urodzeniu córeczki, którą para nazwała India.
 

Przez kilka lat Benet związany był z aktorką Halle Berry. Para pobrała się w 2001 r., ale już dwa lata później ogłoszono separację. Przyczynami rozstania były ogromne problemy wokalisty z utrzymaniem wierności, a także jego skłonność do agresywnego rozwiązywania kłopotliwych sytuacji.
 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Let's Stay Together	Eric Benet	06.1996	-	-	Warner 17 656	[written by Eric Benét,George Nash, jr.,Demonte Posey][piosenka z filmu "A Thin Line Between Love & Hate][45[19].R&B; Chart]
Spiritual Thang	Eric Benet	11.1996	-	-	Warner 17 498	[written by Eric Benét,George Nash, jr.,Demonte Posey][produced by Eric Benét,George Nash, jr.,Demonte Posey][41[19].R&B; Chart]
Femininity/While you were here	Eric Benét	05.1997	-	107[10]	Warner 17 571	[written by G. Warren, Eric Benét][produced by Christian][24[20].R&B; Chart]
True to Myself	Eric Benét	09.1997	83[1]	122[1]	Warner 17 328	[written by Eric Benét,George Nash, jr.][produced by Eric Benét,George Nash, jr.,Demonte Posey][43[15].R&B; Chart][piosenka z filmu "Batman & Robin"]
Georgy Porgy	Eric Benét featuring Faith Evans	03.1999	28[7]	55[14]	Warner 44 612	[written by David F. Paich][produced by Somethin' For The People][15[24].R&B; Chart]
Spend My Life with You/ Georgy Porgy	Eric Benét featuring Tamia	07.1999	-	21[22]	Warner Bros. 16 958	[gold-US][written by Demonte, Eric Benét, George Nash Jr. ][produced by Demonte Posey , Eric Benét , George Nash Jr.][1[2][42].R&B; Chart]
When You Think Of Me	Eric Benet Featuring Roy Ayers	02.2000	-	-	Warner	[produced by James Poyser, Vikter Duplaix][46[20].R&B; Chart]
Why You Follow Me?	Eric Benét	02.2000	48[5]	-	Warner Bros. W 491T	[written by Ali Shaheed Muhammad , Chalmers Alford , Eric Benét][produced by D'Influence]
Love Don't Love Me	Eric Benét	05.2001	-	119[3]	Warner	[written by Demonté Posey, Eric Benét][produced by Demonté Posey, Eric Benét][piosenka z filmu "The Brothers"][38[18].R&B; Chart]
Pretty Baby	Eric Benét	04.2006	-	-	Friday	[written by Demonté Posey, Eric Benét,George Nash, jr.][produced by Demonté Posey, Eric Benét,George Nash, jr.][44[20].R&B; Chart]
You're the Only One	Eric Benét	05.2008	-	106[12]	Friday/Reprise	[written by Demonté Posey, Eric Benét,George Tyree Jr.][17[42].R&B; Chart]
The Hunger	Eric Benét	09.2008	-	-	Friday/Reprise	[49[20].R&B; Chart]
Chocolate Legs	Eric Benét	02.2009	-	-	Friday	[36[20].R&B; Chart]
Sometimes I Cry	Eric Benét	07.2010	-	-	Friday	[written by Eric Benét,George Nash, jr.][produced by Eric Benét,George Nash, jr.][16[31].R&B; Chart]
Harriett Jones	Eric Benét	06.2012	-	-	-	[46[20].R&B; Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
True to Myself	Eric Benét	04.1997	-	174[5]	Warner Bros. 46 270	[produced by Eric Benét]
A Day in the Life	Eric Benét	05.1999	67[4]	25[49]	Warner Bros. 47 072	[gold-US][produced by Eric Benét]
Hurricane	Eric Benét	07.2005	-	133[1]	Warner Bros. 47 970	[produced by Walter Afanasieff ,Eric Benét ,Michael Carney, Hod David ,Drew and Shannon, Andy Duncan,David Foster, Humberto Gatica ,George Nash, Jr., Demonté Posey]
Love & Life	Eric Benét	09.2008	-	11[13]	Reprise 511399	[produced by Eric Benét ,Keith Crouch, George Nash, Jr., Demonte Posey]
Lost in Time	Eric Benét	12.2010	-	33[11]	Reprise 9362496924	[produced by Eric Benét, George Nash, Jr., Demonté Posey]
The One	Eric Benét	06.2012	-	32[4]	Jordan House 856817002313	[produced by Eric Benét, Andy Duncan, George Nash, Jr. ,Demonté Posey ,Ruslan Sirota]

George Duning

 

George Duning (ur. 25 lutego 1908r -zm. 27 lutego 2000r)  był amerykańskim muzykiem  i kompozytorem filmowym. Urodził się w Richmond w stanie Indiana i kształcił się w Cincinnati w stanie Ohio w Konserwatorium Muzycznym w Cincinnati, gdzie jego mentorem był Mario Castelnuovo-Tedesco.  

 

 W latach czterdziestych Duning grał na trąbce i pianinie w zespole Kay'a Kysera, później aranżując większość muzyki dla programu radiowego Kysera, Kay Kyser's Kollege of Musical Knowledge. Praca Duninga została zauważona podczas występu zespołu Kysera w Carolina Blues (1944), co doprowadziło do podpisania kontraktu z Columbia Pictures. Duning dołączył do marynarki wojennej w 1942 roku i służył jako dyrygent i aranżer w Radiu Sił Zbrojnych.  

 

  Morris Stoloff podpisał kontrakt z Duningiem w Columbia Pictures w 1946 roku, gdzie pracował prawie wyłącznie do początku lat 60-tych, współpracując najczęściej z reżyserem Richardem Quine'em. Partytury wybitnego Duninga to dwa najlepsze przykłady gatunku westernu - oryginalna 3:10 do Yumy i Cowboy - oraz te, które skomponował do filmów tak różnorodnych jak  Picnic, The World of Suzie Wong, The Devil at Four O'Clock, Bell, Book and Candle,i Toys in the Attic. Duning podzielił się z Nelsonem Riddlem zasługą za adaptację muzyczną udanej filmowej adaptacji musicalu Rodgersa i Harta Pal Joey z 1957 roku, w której wystąpili Frank Sinatra i Rita Hayworth. 

 

 W swojej karierze Duning pracował nad ponad 300 ścieżkami dźwiękowymi do filmów i programów telewizyjnych. Do jego znaczących osiągnięć telewizyjnych należą Tightrope, Star Trek, The Big Valley i Naked City, a także miniseriale telewizyjne, takie jak Top of the Hill (1980), The Dream Merchants (1980) i Goliath Awaits (1981). Jakość pracy Duninga pozostawała niezmiennie i niezwykle wysoka w każdym medium. Jego ostatnim filmem fabularnym był Człowiek o twarzy Bogarta (1980).  

 

Duning przeszedł na emeryturę w 1981 roku. Nominowany pięciokrotnie do Oscara Duning nigdy nie wygrał. Duning był aktywnym obywatelem przemysłu muzycznego, zasiadając w Radzie Dyrektorów ASCAP od 1972 do 1985 oraz jako wiceprezes ASCAP od 1978 do 1979. Był także członkiem zarządu Akademii Sztuki i Nauki Filmowej oraz był aktywny w wielu innych organizacjach branży muzycznej. Oprócz nominacji do Oscara Duning został uhonorowany nagrodami od Towarzystwa Muzyki Filmowej, magazynu DownBeat, Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej i swojego rodzinnego stanu Indiana (Kompozytor Roku Indiana 1993).

                                                                                 Filmografia

Johnny O'Clock (1947)/ The Guilt of Janet Ames (1947)/ The Corpse Came C.O.D. (1947)/ Her Husband's Affairs (1947)/ I Love Trouble (1948)/ To the Ends of the Earth (1948)/ The Gallant Blade (1948)/ The Untamed Breed (1948)/ The Return of October (1948)/ The Dark Past (1948)/ The Man from Colorado (1948)/ Shockproof (1949)/ Slightly French (1949)/ The Undercover Man (1949)/ Johnny Allegro (1949)/ The Doolins of Oklahoma (1949)/ Lust for Gold (1949)/ Jolson Sings Again (1949)/ And Baby Makes Three (1949)/ Cargo to Capetown (1950)/ No Sad Songs for Me (1950)/ Convicted (1950)/ Between Midnight and Dawn (1950)/ Harriet Craig (1950)/ The Flying Missile (1950)/ Lorna Doone (1951)/ Two of a Kind (1951)/ Dick Turpin's Ride (aka The Lady and the Bandit) (1951)/ The Mob (1951)/ The Family Secret (1951)/ The Barefoot Mailman (1951)/ Her First Romance (1951)/ Man in the Saddle (1951)/ Scandal Sheet (1952)/ Paula (aka The Silent Voice) (1952)/ Captain Pirate (1952)/ Assignment - Paris! (1952)/ Last of the Comanches (1953)/ Salome (1953)/ Let's Do It Again (1953)/ From Here to Eternity (1953)/ Three for the Show (1955)/ The Man from Laramie (1955)/ Tight Spot (1955)/ 5 Against the House (1955)/ Bring Your Smile Along (1955)/ My Sister Eileen (1955)/ Count Three and Pray (1955)/ Queen Bee (1955)/ Three Stripes in the Sun (1955)/ Picnic (1956)/ The Eddy Duchin Story (1956)/ Storm Center (1956)/ Full of Life (1956)/ Nightfall (1957)/ The Shadow on the Window (1957)/ Jeanne Eagels (1957)/ 3:10 to Yuma (1957)/ Operation Mad Ball (1957)/ The Brothers Rico (1957)/ Cowboy (1958)/ Gunman's Walk (1958)/ Me and the Colonel (1958)/ Houseboat (1958)/ Bell, Book and Candle (1958)/ It Happened to Jane (1959)/ The Last Angry Man (1959)/ The Wreck of the Mary Deare (1959)/ Man on a String (1960)/ Strangers When We Meet (1960)/ All the Young Men (1960)/ Let No Man Write My Epitaph (1960)/ The World of Suzie Wong (1960)/ The Wackiest Ship in the Army (1960)/ Cry for Happy (1961)/ Two Rode Together (1961)/ Gidget Goes Hawaiian (1961)/ The Devil at 4 O'Clock (1961)/ Sail a Crooked Ship (1961)/ 13 West Street (1962)/ The Notorious Landlady (1962)/ That Touch of Mink (1962)/ Who's Got the Action? (1962)/ Critic's Choice (1963)/ Toys in the Attic (1963)/ Island of Love (1963)/ Who's Been Sleeping in My Bed? (1963)/ Ensign Pulver (1964)/ Dear Brigitte (1965)/ My Blood Runs Cold (1965)/ Brainstorm (1965)/ Any Wednesday (1966)/ The Hardy Boys: The Mystery of the Chinese Junk (1967)/ Land's End (1968)/ Hastings Corner (1970)/ Quarantined (1970)/ But I Don't Want to Get Married! (1970)/ Yuma (1971)/ Black Noon (1971)/ The Woman Hunter (1972)/ A Great American Tragedy (1972)/ Climb an Angry Mountain (1972)/ Honor Thy Father (1973)/ Of Men and Women (1973)/ Terror in the Wax Museum (1973)/ Arnold (1973)/ The Abduction of Saint Anne (1975)/ The Father Knows Best Reunion (1977)/ Father Knows Best: Home for Christmas (1977)/ Top of the Hill (1980)/ The Man with Bogart's Face (1980)/ Goliath Awaits (1981)

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1957 Best Music, Scoring of a Musical Picture Ostatnie akordy 1956 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Piknik 1954 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Stąd do wieczności 1951 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture No Sad Songs for Me 1950 Best Music, Scoring of a Musical Picture Jolson Sings Again Golden Globe Best Original Score Life With Father 1947 Grammy

Richard Rodney Bennett

Sir Richard Rodney Bennett (ur. 29 marca 1936r w Broadstairs w hrabstwie Kent, zm. 24 grudnia 2012r w Nowym Jorku) - brytyjski kompozytor i pianista.


Jego matka, Joan, była pianistką i uczennicą Gustava Holsta, ojciec Rodney Bennett natomiast autorem książek dla dzieci. W latach 1953–1956 studiował w Królewskiej Akademii Muzycznej u Howarda Fergusona i Lennoxa Berkeleya. Od 1957 do 1958 roku uczył się prywatnie w Paryżu u Pierre’a Bouleza. Był wykładowcą Królewskiej Akademii Muzycznej (1963–1965) i Peabody Institute w Baltimore (1970–1971). W 1977 roku został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego, a w 1998 roku otrzymał tytuł szlachecki.

Muzyka Bennetta charakteryzuje się zachowawczymi tendencjami stylistycznymi. We wczesnych kompozycjach eksperymentował z dodekafonią, dość wcześnie jednak zwrócił się ku postromantycznej liryce. Skomponował m.in. dwie symfonie (1966, 1968), Calendar for Chamber Ensemble (1960), koncert gitarowy (1970), cztery kwartety smyczkowe, The Approaches of Sleep na 4 głosy wokalne i 10 instrumentów (1959), opery The Ledge (1961), The Mines of Sulphur (1965), A Penny for a Song (1967).

Napisał muzykę do ponad 50 filmów, m.in. Mikołaj i Aleksandra (1971), Morderstwo w Orient Expressie (1974), Jeździec (1977), Czarowny kwiecień (1991), Cztery wesela i pogrzeb (1994). Za ścieżki dźwiękowe do filmów Z dala od zgiełku (1967), Mikołaj i Aleksandra (1971) i Morderstwo w Orient Expressie (1974) otrzymał nominacje do Oscara.  

                                                                                 Filmografia

Pickup Alley (1957)/ Face in the Night (1957)/ The Safecracker (1958)/ Indiscreet (1958)/ The Man Inside (1959)/ The Man Who Could Cheat Death (1959)/ The Angry Hills (1959)/ Chance Meeting (1959)/ The Devil's Disciple (1959)/ The Mark (1961)/ Only Two Can Play (1962)/ Satan Never Sleeps (1962)/ The Wrong Arm of the Law (1963)/ Heavens Above! (1963)/ Billy Liar (1963)/ Hamlet at Elsinore (1964) (TV)/ One Way Pendulum (1964)/ The Wednesday Play (1964–1967)/ The Nanny (1965)/ The Witches (1966)/ Far from the Madding Crowd (1967) / Billion Dollar Brain (1967)/ Secret Ceremony (1968)/ The Buttercup Chain (1970)/ Figures in a Landscape (1970)/ Nicholas and Alexandra (1971)/ Lady Caroline Lamb (1973)/ Voices (1973)/ Murder on the Orient Express (1974) / Permission to Kill (1975)/ Sherlock Holmes in New York (1976)/ The Accuser aka L'Imprécateur (1977)/ Equus (1977)/ The Brink's Job (1978)/ Yanks (1979)/ The Return of the Soldier (1982)/ Knockback (1984) / The Ebony Tower (1984) / Murder with Mirrors (1985)/ Tender is the Night (1985)/ Poor Little Rich Girl: The Barbara Hutton Story (1987)/ The Charmer (1987)/ American Playhouse (1988) / The Attic: The Hiding of Anne Frank (1988)/ Enchanted April (1991)/ Four Weddings and a Funeral (1994)/ Swann (1996)/ The Tale of Sweeney Todd (1997) / Gormenghast (2000)

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1975 Best Music, Original Dramatic Score Morderstwo w Orient Ekspresie 1972 Best Music, Original Dramatic Score Mikołaj i Aleksandra 1968 Best Music, Original Music Score Z dala od zgiełku Golden Globe Grammy

Gary Barlow

Gary Barlow (ur. 20 stycznia 1971 w Frodsham, Cheshire) - angielski piosenkarz, tekściarz, pianista i producent.

Członek grupy Take That, grającej głównie muzykę pop, był jednym z odnoszących największy sukces tekściarzy lat 90-tych, produkując 16 przebojów w ciągu dekady. Na swoim koncie ma dwukrotny tytuł zwycięzcy rankingu Top 40 UK Singles jako piosenkarz solo oraz jest pięciokrotnym zdobywcą prestiżowej nagrody Ivor Novello Awards.
 

Gary Barlow od dziecka interesował się muzyką. Urodzony w 1971 roku w angielskim Frodsham artysta wyznaje, że postanowił poświęcić się muzyce po zobaczeniu występu Depeche Mode w programie "Top of the Pops" w wieku 11 lat. Zafascynowany tym, co usłyszał Gary Barlow pragnął tylko jednej rzeczy - grać na keyboardzie.
 

Jego marzenie niedługo potem spełnili rodzice, kupując mu upragniony prezent na Gwiazdkę. Odtąd młody Gary dzielił czas pomiędzy odrabianie lekcji a znacznie bardziej go zajmujące ćwiczenie sprawności na klawiaturze. Z czasem zaczął czynić postępy i w wieku 12 lat zaczął grać w miejskim Connah's Quay Labour Party Social Club w weekendy - mając 14 wiosen zarabiał dziennie 140 funtów za grę w kabarecie.
 

W 1985 roku za namową matki wziął udział w konkursie młodych talentów BBC Pebble Mill z piosenką "Let's Play for Christmas". Nie udało mu się zdobyć głównej nagrody, ale zyskał możliwość nagrania swojej piosenki z prawdziwą orkiestrą i piosenkarzami w Strawberry Studios w Manchesterze. 

Niedługo potem (rok 1987) zdobył tytuł "Act of The Year" w Greenhall Whitley Club. Sukcesy przekonały go, że pisana jest mu kariera - w 1988 roku Gary Barlow rzucił szkołę i całkowicie poświęcił się graniu i pisaniu utworów. Jego pierwszy solowy singel "Love is in the Air" wydany w 1990 roku pod pseudonimem artystycznym Kurtis Rush przeszedł bez echa. Prawdziwa szansa czekała na Gary'ego jednak tuż za rogiem...
 

W tym samym, czyli 1990 roku, młodziutki (18 lat) Gary został zaproszony do udziału w castingu organizowanym przez Nigela Martina-Smitha. Menedżer marzył o stworzeniu brytyjskiego odpowiednika New Kids On the Block - amerykańskiego boysbandu, będącego wtedy u szczytu sławy. Po przesłuchaniu piosenki Gary'ego "A Million Love Song" postanowił dać mu szansę, którą ten skrzętnie wykorzystał. Oprócz Barlowa do pięcioosobowego składu zostali też wybrani Mark Owen (którego Gary znał już wcześniej), Jason Orange, Howard Donald oraz Robbie Williams. Tak powstał zespół Take That, który miał się póżniej okazać najpopularniejszym brytyjskim boysbandem lat 90-tych.
 

Początki jednak nie były różowe - pierwszy album, wydany w 1992 roku "Take That & Party" oraz pierwsze single radziły sobie na listach przebojów średnio. Przełom przyszedł wraz z wydaniem drugiego albumu formacji - "Everything Changes" w 1993 roku. Aż cztery single z tego krążka osiągnęły szczyt listy przebojów - wszystkie autorstwa Gary'ego, który pisał większość piosenek grupy. Zespół zaczął być rozpoznawany na całym świecie, a kolejne albumy i single rozchodziły się w milionach egzemplarzy.
 

Dobra passa skończyła się w 1995 roku - po wydaniu albumu "Nobody Else" Robbie Williams postanowił opuścić grupę. Reszta muzyków przez krótki okres kontynuowała działalność jako kwartet, jednak na początku 1996 roku zespół Take That oficjalnie ogłosił zakończenie działalności. Na otarcie łez dla fanów wydano album "Greatest Hits" z kolejnym topowym singlem, tym razem coverem Bee Gees - "How Deep Is Your Love".
 

Po rozpadzie zespołu Gary kontynuował solową karierę - wydał dwa solowe albumy, "Open Road" (1997) oraz "Twelve Months, Eleven Days" (1999). Mimo początkowych sukcesów pierwszego albumu i singli z niego pochodzących (m. in. "Forever Love") po wydaniu drugiej płyty dobra passa zaczęła muzyka opuszczać. Ciągłe utarczki pomiędzy nim a Robbiem Williamsem zapełniały pierwsze strony tabloidów. Dodatkowo firma BMG/RCA zerwała z artystą kontrakt w marcu 2000 roku z powodu słabej sprzedaży drugiego albumu muzyka - to uniemożliwiło wydanie trzeciego singla z tego krążka. Zawiedziony Barlow postanowił rzucić solową karierę i poświęcić się swojej oryginalnej pasji, czyli pisaniu utworów. Utworzył razem z Elliotem Kennedym wytwórnię True North Music Company. Oprócz pisania przebojów dla takich artystów jak Donny Osmond, Blue czy Charlotte Church zajmował się również produkcją, współpracując m.in. z Christiną Aguilerą, Atomic Kitten czy Eltonem Johnem.
 

2005r był przełomowym rokiem dla artysty - wyemitowany w telewizji dokument o Take That i wydane niedługo potem DVD "Never Forget: The Ultimate Collection" przywróciło zainteresowanie nieco już zapomnianą grupą. Artyści nie kazali na siebie długo czekać - pod koniec 2005 roku Barlow oficjalnie zapowiedział, że Take That w czteroosobowym składzie (bez Williamsa) powraca na scenę.
- Wracamy. Jesteśmy pracoholikami i tęskniliśmy za sobą - mówi Barlow w wywiadzie dla "The Sun".

Reaktywacja boysbandu spotkała się z odzewem przechodz±cym wszelkie oczekiwania - bilety na nadchodzącą trasę sprzedały się na pniu, a nowy singiel "Patience" przez cztery tygodnie utrzymywał się na szczycie listy przebojów oraz zdobył pierwsze miejsce w plebiscycie "The Record of the Year" (2006). W międzyczasie Gary opublikował autobiografię "My Take", która rok póżniej (w 2007 roku) została wznowiona w wersji poszerzonej o reaktywację Take That. Grupa wydała dwa albumy od reaktywacji: "Beautiful World" w 2006 roku i "The Circus" w 2008.
 

W pażdzierniku 2008 roku premierę miał młodzieżowy serial "Britannia High", którego dyrektorem muzycznym jest Gary Barlow. Ostatnimi czasy prasa dużo miejsca poświęca Gary'emu za sprawą akcji charytatywnych, w które się angażuje na rzecz fundacji "Comic Relief" (zbierającej pieniądze do walki z klęską głodu w Etiopii). Najpierw użyczył swojego głosu dla BT Speaking Clock (odpowiednik polskiej "zegarynki") razem z innymi brytyjskimi celebrytami; użytkownik łączący się z systemem pomiędzy 3 lutym a 23 marca 2009 roku wspomagał fundację. Innym pomysłem na wsparcie organizacji była wspinaczka 9 brytyjskich celebrytów (oprócz Gary'ego wzięli w niej udział m.in. Ronan Keating, wokalistki Girls Aloud Cheryl Cole i Kimberley Walsh, Alesha Dixon i prezenter stacji BBC Radio 1, Chris Moyles) na górę Kilimandżaro pod koniec lutego 2009 roku. Z powodu intensywnych treningów przygotowujących do niej Barlow uległ kontuzji, jednak do czasu rozpoczęcia wyprawy udało mu się wyleczyć i wyprawa przebiegła pomyślnie - cała dziewiątka dotarła bezpiecznie na szczyt. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Forever Love/I Miss It All	Gary Barlow	07.1996	1[1][24]	-	RCA 74321397922	[gold-UK][written by Gary Barlow][produced by Gary Barlow][piosenka z filmu "The Leading Man"]
Love Won't Wait / Cuddly Toy	Gary Barlow	05.1997	1[1][16]	-	RCA 74321470842	[silver-UK][written by Madonna, Shep Pettibone][produced by Stephen Lipson]
So Help Me Girl/Million To One	Gary Barlow	07.1997	11[14]	44[20]	RCA 74321501202	[written by Howard Perdew, Andy Spooner][produced by David Foster]
Open Road/Back For Good (Live)	Gary Barlow	11.1997	7[13]	-	RCA 74321518292	[written by Gary Barlow][produced by Gary Barlow]
Superhero/Lay Down For Love	Gary Barlow	03.1998	-	106[5]	Arista 13 472	[written by Gary Barlow, Max Martin, Kristian Lundin, Jolyon Skinner][produced by Max Martin, Kristian Lundin]
Stronger/Wondering	Gary Barlow	07.1999	16[10]	-	RCA 74321682012	[written by Gary Barlow,Graham Gouldman][produced by Jon Douglas, Brian Rawling]
For All That You Want/Say It	Gary Barlow	10.1999	24[8]	-	RCA 74321701012	[written by Gary Barlow,Max Martin Kristian Lundin][produced by Max Martin Kristian Lundin]
Shame/The Queen	Robbie Williams & Gary Barlow	10.2010	2[8]	-	Virgin VSCDT2016	[silver-UK][written by Gary Barlow, Robbie Williams][produced by Trevor Horn]
Sing	Gary Barlow & The Commonwealth Band	05.2012	1[2]	-	Decca GBUM71202976	[written by Gary Barlow,Andrew Lloyd Webber][produced by Eliot Kennedy, Gary Barlow, Ryan Carline]
Here Comes The Sun	Gary Barlow & The Commonwealth Band	06.2012	59[2]	-	-	[written by George Harrison]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Open Road	Gary Barlow	05.1997	1[1][37]	-	RCA 74321417202	[platinum-UK][produced by David Foster, Gary Barlow, Mike Rose, Nick Foster, Kristian Lundin, Max Martin, Carsten Schack, Kenneth Karlin, Stephen Lipson, Absolute, Grant Mitchell, Walter Afanasieff, Chris Porter, Simon Willis]
Twelve Months, Eleven Days	Gary Barlow	10.1999	35[3]	-	RCA 74321707662	[produced by Gary Barlow, Kristian Lundin, Max Martin, Jon Douglas, Grant Mitchell, Brian Rawling, Mark Taylor, Cutfather & Joe, DuffleBag Boys]
Sing	Gary Barlow and Commonwealth Band	05.2012	1[3][3]	-	Decca 3702358	[produced by Steven Baker, Gary Barlow, Ryan Carline, Jon Cohen, Eliot Kennedy, Steve Power]

Fontella Bass

Ur. 3.07.1940 r. w St. Louis w stanie Missouri, USA. Córka wielkiej śpiewaczki gospel Marthy Bass. Na początku lat 60. podróżowała z zespołem Little Miliona, grając na instrumentach klawiszowych i śpiewając. Jednocześnie dokonała kilku solowych nagrań, w tym jednego dla wytwórni Ike'a Turnera - Prann. 

Z zespołu Miliona odeszła razem z Oliverem Sainem, gdy ten postanowił założyć własną grupę. Występowała w niej u boku znanego wokalisty Bobby'ego Mc Clure'a. Duet podpisał później kontrakl z firmą Checker, dla której w 1965 r. nagrał dwa przeboje: "Don't Mess Up A Good Thing" i "You'll Miss Me (When I'm Gone)".
 

W tym samym roku Bass odniosła samo­dzielny sukces umieszczając piosenkę "Rescue Me" na 1. miejscu rhythm'n' bluesowej listy przebojów po obu stronach Atlantyku. Potem przyszły kolejne przeboje solowe, w tym "Recovery". Pod koniec dekady wraz z mężem, trębaczem jazzowym Lesterem Bowie, przeniosła się do Paryża. Po powrocie do USA, Fontella nagrała serię udanych płyt dla kompleksu Ronn/Jewel/Paula z siedzibą w Shreveport.
 

Pracowała też z awangardową grupą swojego męża The Art Ensemble Of Chicago. W 1985 r. ponownie nawiązała współpracę z Oliverem Sainem w St. Louis. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Don't mess up a good thing/Baby What You Want Me To Do	Fontella Bass with Bobby McClure	02.1965	-	33[11]	Checker 1097	[written by Oliver Sain][5[16].R&B Chart]
You'll miss me [When I'm gone]/Don't jump	Fontella Bass & Bobby McClure	05.1965	-	91[2]	Checker 1111	[written by Billy Davis,Gene Barge][27[6].R&B Chart]
Rescue me/Soul of the man	Fontella Bass	10.1965	11[10]	4[13]	Checker 1120	[written by C. Smith, R. Miner][produced by Billy Davis, C. Smith, R. Miner][1[4][19].R&B; Chart]
Recovery/Leave it in the hands of love	Fontella Bass	12.1965	32[5]	37[8]	Checker 1131	[written by C. Smith, R. Miner,Billy Davis][produced by Billy Davis, Smith, Miner][13[7].R&B; Chart]
I surrender/I can't rest	Fontella Bass	03.1966	-	78[6]	Checker 1137	[written by Shena DeMell, Peylia Parham, Billy Davis][produced by Billy Davis][33[2].R&B; Chart][side B:31[5].R&B; Chart]
Safe and sound/You'll never ever know	Fontella Bass	08.1966	-	100[1]	Checker 1147	[written by C. Smith, R. Miner,Billy Davis][produced by C. Smith, R. Miner,Billy Davis][side B:34[7].R&B; Chart]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The new look	Fontella Bass	02.1966	-	93[8]	Checker 2997	[produced by Billy Davis]