Frank Black

Frank BLACK (właśc. Charles Michael Kittridge Thompson IV, znany też jako Black Francis; 1965, Long Beach, Kalifornia, Stany Zjednoczone) - voc, g; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań.
Pochodzi z bardzo religijnej rodziny protestanckiej. Studiował wiedzę o filmie w University of Massachusetts w Amherst. Zajął się muzyką rockową, zafascynowany wspólnym koncertem Sammy'ego Hagara i zespołu Boston. Od 1986 do 1992 kierował jako Black Francis jednym z najbardziej inspirujących amerykańskich zespołów tamtego okresu - The Pixies. W marcu 1993 zadebiutował jako Frank Black singlem Hang On To Your Ego/The Ballad Of Johnny Horton i albumem "Frank Black" w nowej roli - solisty.

 

Podczas sesji, zorganizowanej w studiu Clubhouse w Burbank w Kalifornii, towarzyszyli mu m.in. Joey Santiago - były gitarzysta The Pixies, Morris Tepper - gitarzysta współpracujący niegdyś z Captain Beefheartem, Eric Drew Feldman - pianista i basista także kojarzony z Beefheartem, ale znany również z Pere Ubu, John Linnell - saksofonista They Might Be Giants, a wreszcie Nick Vincent - perkusista, który zarabiał na życie akompaniując Donny'emu i Marie Osmondom. Funkcję współproducenta powierzył Feldmanowi.
 

Pierwotnie chciał oddać płytą hołd swoim mistrzom - zamierzał nagrać ich piosenki. Jednakże ostatecznie zaproponował tylko własną wersję Hang On To Your Ego zespołu The Beach Boys, a w I Heard Ramona Sing pokłonił się grupie The Ramones. Całość intrygowała po latach służby rockowi zwrotem w stronę muzyki pop. 

Choć nie zabrakło utworów wyrastających z ducha twórczości The Pixies (Czar, Ten Percenter, Parry The Wind High Low), w wielu innych znać było wpływy takich wykonawców, jak The Beatles i Electric Light Orchestra (Fu Manchu, Every Time I Go Around Here), David Bowie (Los Angeles) czy The B-52's (Two Spaces). Niektóre teksty skłaniały do zadumy nad tym, co niepoznawalne dla człowieka, np. zagadkami kosmosu i głębin morskich (Don't Ya Rile 'Em, Two Spaces), tajemnicą śmierci (Alda Lee); inne miały formę żartów (np. Fu Manchu - opowieść o wąsach).
 

W końcu 1993 utworzył wraz z Glenem Matlockiem, byłym basistą zespołu The Sex Pistols, i Steve'em Cropperem, gitarzystą znanym z formacji Booker T. And The M.G's, grupę Frank Black And The Stax Pistols - do nagrania dwóch piosenek, Breathless i Hanlyman, na składankową płytę "Brace Yourself! - A Tribute To Otis Blackwell" (Shanachie, 1994) z utworami jednego z klasyków rhythm'n'bluesa i rock'n'rolla, Otisa Blackwella.
 

W maju 1974 trafił na rynek drugi solowy album Blacka -"Teenager Of The Year". Współproducentami byli wraz z samym artystą Feldman i Al Clay. A w sesji wzięła udział grupa w zbliżonym składzie co poprzednio; doszedł jedynie Lyle Workman - g. Dwadzieścia dwa utwory wypełniające dwie płyty składały się niestety na całość dość podobną do pierwszego albumu, a przy tym bałaganiarską i męczącą; wyróżniały się takie kompozycje, jak Whatever Happened To Pong?, (I Want To Live On An) Abstract Plain, Speedy Marie i Headache. Ukazał się też singel Headache/Headache (remiks).
 

Kolejna studyjna płyta Blacka, "The Cult Of Ray" ze stycznia 1996, była dziełem innym niż poprzednie. Nagrana w Sound City w Los Angeles przy pomocy Workmana, Davida McCaffreya - b i Scotta Boutlera - dr, wyprodukowana przez samego artystę, była powrotem do rockowego hałasu spod znaku The Pixies. Uznana przez recenzentów za krok wstecz w karierze Blacka, była w rzeczywistości potwierdzeniem jego talentu kompozytorskiego, jego rockowej werwy, jego bezkompromisowości (np. Men In Black, Punk Rock City, You Ain't Me, Jesus Was Right, Dance War, The Cult Of Ray). Towarzyszyły jej dwa single: Men In Black/Just A Little ze stycznia 1996 i I Don't Want, To Hurt You (Every Single Time)/You Ain't Me (wersja koncertowa) z lipca 1996.
 

W kwietniu 1998 Black przypomniał się czwórką "All My Ghosts" i albumem "Frank Black And The Catholics", przygotowanymi z nową grupą akompaniującą - The Catholics (Lyle Workman, Dave McCaffrey, Scott Boutier), zawierającymi takie utwory, jak All My Ghosts, Back To Rome, King And Queen Of Siam i Humboldt County Massacre. Z tą samą formacją zrealizował płytę "Pistelero", wydaną w czerwcu 1999.
 

Dyskografię uzupełniają m.in. wyborna czwórka "The Peel Sessions" (Strange Fruit, 1995) z nagraniami radiowymi dokonanymi z towarzyszeniem muzyków Teenage Fanclub (m.in. przeróbka Sister Isabel Dela Shannona) oraz przeróbka Mother Popcorn na płycie "Super Bad At 65 - A Tribute To James Brown" (Zero Hour, 1998). 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Los Angeles	Frank Black	.1993	-	4.Modern Rock	Play It Again Sam 170.9999.24	[produced by Eric Drew Feldman , Frank Black ]
Hang On To Your Ego/The Ballad Of Johnny Horton	Frank Black	04.1993	-	8.Modern Rock	4AD AD 3005	[written by Brian Wilson][produced by Eric Drew Feldman , Frank Black ]
Headache	Frank Black	05.1994	53[2]	10.Modern Rock	4AD AD 4007	[produced by Frank Black ]
Men In Black/Just A Little	Frank Black	01.1996	37[6]	-	Epic 662786 7	[written by Frank Black][produced by Frank Black ]
I Don't Want To Hurt You (Every Single Time)	Frank Black	07.1996	63[3]	-	Epic 663463 5	[produced by Frank Black ]
All My Ghosts	Frank Black and The Catholics	04.1998	97[2]	-	Play It Again Sam BIAS 347	[written by Frank Black][produced by Frank Black And The Catholics ]
Robert Onion	Frank Black and The Catholics	01.2001	130[1]	-	Cocking Vinyl FRYCD 098	-
St. Francis Dam Disaster	Frank Black and The Catholics	02.2001	162[1]	-	Cocking Vinyl FRYCD 099	-
Everything Is New	Frank Black and The Catholics	08.2003	92[1]	-	Cooking Vinyl FRY CD 161	[written by Frank Black][produced by Nick Vincent]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Frank Black	Frank Black	03.1993	9[3]	117[5]	4AD 61 467	[produced by Eric Drew Feldman, Frank Black]
Teenager of the Year	Frank Black	06.1994	21[3]	131[2]	4AD 61 618	[produced by Eric Drew Feldman, Frank Black,Al Clay]
The John Peel Session EP.	Frank Black & Teenage Fanclub	08.1995	140[1]	-	Strange Fruit SFPS 091	[produced by Ted De Bono]
The Cult of Ray	Frank Black	02.1996	39[3]	127[1]	American 43 070	[produced by Frank Black]
Frank Black and the Catholics	Frank Black and the Catholics	05.1998	61[2]	-	Play It Again Sam PIAS 370 [UK]	[produced by Frank Black]
Dog in the Sand	Frank Black and the Catholics	02.2001	81[3]	-	Cooking Vinyl COOKCD 200 [UK]	[produced by Nick Vincent]
Show Me Your Tears	Frank Black and the Catholics	09.2003	117[2]	-	Cooking Vinyl COOK CD 262 [UK]	[produced by Nick Vincent, Ben Mumphrey, Stan Ridgway, Frank Black and the Catholics]
Frank Black Francis	Frank Black	10.2004	169[1]	-	Cooking Vinyl COOK CD 291 [UK]	[produced by Two Pale Boys]
Honeycomb	Frank Black	07.2005	123[1]	-	Cooking Vinyl COOKCD 341 [UK]	[produced by Jon Tiven]
Fast Man Raider Man	Frank Black	07.2006	183[1]	-	Cooking Vinyl COOKCD 376 [UK]	[produced by Jon Tiven]

Graham Bond Organisation

 Ur. 28.10.1937 r. w Romford w hrabstwie Essex, Anglia; zm. 8.05.1974 r. w Londynie, Anglia. Jako mały sierota został zaadoptowany z domu Dr. Barnardo. Muzyki uczył się w szkole. Grahama Bonda uznano póżniej, obok Cyrila Daviesa i Alexisa Kornera, za głównego animatora brytyjskiego rhythm'n'bluesa.

Swą karierę muzyczną zaczynał w 1961 r. w kwintecie Dona Rendella jako saksofonista jazzowy, potem współpracował ze słynną formacją Kornera - Blues Incorporated. Gdy zakładał swój pierwszy zespół w 1963 r., instrumentem, na którym grał najczęściej, były organy Hammonda, choć na koncertach popisywał się swym talentem, grając jednocześnie na saksofonie altowym i organach. Prekursorska formacja Graham Bond Organisation stała się w 1964 roku jedną z najwyżej cenionych grup. W imponującym składzie z Gingerem Bakerem (perkusja), Jackiem Brucem (bas) i Dickiem Heckstallem-Smithem (saksofon - który zastąpił gitarzystę Johna McLaughlina) zespół wykonywał hybrydę jazzu, bluesa i rocka, oszałamiającą muzycznie i wizualnie.
 

Bond jako pierwszy w Wielkiej Brytanii grał na mellotronie i na organach Hammonda sprzężonych z zestawem Leslie. Zespół w pierwotnym składzie nagrał dwa znakomite, nowatorskie albumy Sound Of '65 i There's A Bond Between Us. Na obu znalazły się mieszanki standardów i premierowych kompozycji. Zespół zinterpretował na nowo "Walk On The Wild Side", "Wade In The Water" i "Got My Mojo Working", by w utworach "Have You Ever Loved A Woman" i "Walking In The Park" ukazać duże zdolności kompozytorskie lidera. Paradoksalnie, tak przednie wykonawstwo muzyczne trafiało na rynku w pustkę. Wśród jazzmanów panowała opinia, że muzyka grupy Bonda jest za głośna i oparta na rocku, a dla publiczności pop ich produkcje były zbyt skomplikowane i zanadto jazzujące. Jednak nieduża, ale oddana widownia klubów rhythm'n' bluesowych uwielbiała ich. Jak na ironię, 30 lat póżniej grupa The Tommy Chase Band podąży uderzająco podobną drogą, tym razem pod banderą jazzu.
 

Wraz z przemianami na brytyjskiej scenie muzycznej, grupę The Organisation spotkała kara za to, że pozostała przy swych muzycznych korzeniach, nie próbując przystosowywać się do zachodzących zmian. Gdzieś po drodze Bond utracił Bakera i Bruce'a, którzy odeszli by założyć supertrio Cream. Za to pozyskał doskonałego perkusistę Jona Hisemana. Gdy Hiseman i Heckstall-Smith odeszli by utworzyć grupę Colosseum, udowodnili, że pozostają dłużnikami Bonda nagrywając na swym debiutanckim albumie utwór "Walkin' In The Park".
 

Bond, rozczarowany takim obrotem spraw, przeniósł się do USA, gdzie nagrał dwie duże płyty dla wytwórni Pulsar. Obie ukazały jego odwrót od jazzu i rhythm'n'bluesa. Żadnej nie powiodło się na listach bestsellerów i w 1969 r. Bond powrócił do Anglii. Prasa muzyczna powitała go życzliwie, ale nikła frekwencja na zorganizowanym z okazji jego przyjazdu koncercie w Royal Albert Hall musiała go gorzko zniechęcić. W nowym zespole - The Graham Bond Initiation - występowała jego żona, Diane Stewart. Ta obiecująca formacja padła jednak ofiarą nieprawdopodobnej kombinacji astrologii, rhythm'n'bluesa i apatii publiczności. Graham zaczął powolne staczanie się w stronę narkotyków, depresji, psychicznego załamania i okultyzmu. Po zejściu się z Gingerem Bakerem w niefortunnym przedsięwzięciu Airforce i krótkim związku z grupą Jack Bruce Band, Bond nawiązał muzyczną współpracę z Petem Brownem. Przyniosła ona krótkotrwałą stabilizację w jego życiu i zaowocowała jednym albumem.
 

W 1974 r. po załamaniu nerwowym, uzależnieniu od narkotyków i dwóch kolejnych nieudanych próbach powrotu na muzyczną arenę z zespołami Holy Magick i Magus, ironiczny los zagrał najokrutniejszą kartą - 8 maja 1974 r. Bond zginął pod kołami pociągu londyńskiego metra na stacji Finsbury Park. Pytanie czy Graham Bond mógłby jeszcze wspiąć się na wyżyny, które osiągnął ze swoim zespołem w 1964 r. czy też nie, pozostaje na zawsze otwarte. Nie ulega jednak wątpliwości, że wniósł on wiele innowacji, był muzycznym katalizatorem i wpłynął zasadniczo na kształt brytyjskiego rhythm'n'bluesa.

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Saw Her Standing There/Farewell Baby	Graham Bond Quartet	05.1963	-	-	EMI Parlophone R 5024	[written by John Lennon/Paul McCartney][produced by Ron Richards]
Long Tall Shorty/Long Legged Baby	Graham Bond Organisation	05.1964	-	-	Decca F 11909	[written by Don Covay/Herb Abramson][produced by Mike Vernon and Richard Lloyd]
Tammy/Wade In The Water	Graham Bond Organisation	01.1965	-	-	Columbia DB 7471	[written by Jay Livingston/Ray Evans][produced by Robert Stigwood]
Tell Me (I’m Gonna Love Again)/Love Come Shining Through	Graham Bond Organisation	04.1965	-	-	Columbia DB 7528	[written by Graham Bond Organisation][produced by Robert Stigwood]
Lease On Love/My Heart´s In Little Pieces	Graham Bond Organisation	07.1965	-	-	Columbia DB 7647	[written by Rick Minas/Mike Banwell][produced by Robert Stigwood]
St. James Infirmary/Soul Tango	Graham Bond Organisation	02.1966	-	-	Columbia DB 7838	[written by J. Primrose/Arr. Ginger Baker][produced by Robert Stigwood]
You’ve Gotta Have Love Babe/I Love You	Graham Bond Organisation	02.1967	-	-	Page One POF 014	[written by Graham Bond ][produced by Larry Page]
Love Is The Law/The Naz	Grahame Bond	.1969	-	-	Pulsar 2405 [US]	[written by Graham Bond ][produced by Abe "Voco" Kesh]
Moving Towards The Light/Crossroads Of Time	Grahame Bond	.1969	-	-	Pulsar 2409 [US]	[written by Graham Bond ][produced by Abe "Voco" Kesh]
Water, Water/Stiffnecked Chicken	Grahame Bond	.1969	-	-	Pulsar 2415 [US]	[written by Graham Bond ][produced by Abe "Voco" Kesh]
Walking In The Park/“Springtime In The City	Graham Bond	01.1970	-	-	Warner Bros. WB 8004	[written by Graham Bond ][produced by Jon Hiseman]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Sound Of '65	Graham Bond Organisation	.1965	-	-	Columbia 33SX 1711	[produced by Robert Stigwood]
There's A Bond Between Us	Graham Bond Organisation	.1965	-	-	Columbia 33SX 1750	[produced by Robert Stigwood]
Love Is The Law	Graham Bond Organisation	.1969	-	-	Pulsar AR 10604 [US]	-
Mighty Grahame Bond	Graham Bond Organisation	.1969	-	-	Pulsar AR 10606 [US]	-
Solid Bond	Graham Bond	06.1970	40[2]	-	Warner Bros WB WS 3001	-

Tina B

Tina B (ur. Tina Klein w Brooklynie w Nowym Jorku) to piosenkarka wykonująca muzykę freestyle\dance z lat 80-tych. Jako młoda dziewczyna Tina B brała udział w pokazach talentów, a w wieku 11 lat stała na czele swojego pierwszego zespołu. Przez lata studiów nadal grała na czele zespołów grających muzykę rockową, a także brała udział w przedstawieniach teatru muzycznego. 

 Na studiach poznała początkującego producenta muzycznego Arthura Bakera, który później został jej mężem. Śpiewała w chórkach w różnych projektach, nad którymi wówczas pracował, takich jak piosenki North End, „Kind of Life (Kind of Love)” dla West End Records i „Happy Days” (z udziałem Michelle Wallace) dla Emergency Records. 

 Tina B rozpoczęła karierę solową, gdy Arthur poprosił ją o napisanie rapu i wokalu na stronie B utworu Afrika Bambaataa i singla Jazzy Five „Jazzy Sensation”. W 1982 roku została członkiem studyjnego projektu Arthura Bakera, Rockers Revenge, gdzie odnieśli sukces remakiem piosenki Eddy'ego Granta z 1978 roku „Walking on Sunshine”.  

W 1984 roku wydała swój debiutancki solowy album zatytułowany Elektra Records, który nie pojawił się na listach przebojów. Główny singiel „Honey To A Bee” zajął 12. miejsce na liście Top 80 magazynu Billboard Dance\Disco, pozostając na tej liście przez 10 tygodni. Kolejny singiel z albumu „Nothin’s Gonna Come Easy” osiągnął 18. miejsce na liście Top 80 magazynu Billboard Dance\Disco, pozostając na tej liście przez 9 tygodni. Piosenka została wykorzystana w filmie „Beat Street”, w którym także wystąpiła.  

W latach 80-tych Tina B występowała w chórkach i pisała piosenki dla takich artystów, jak Madonna, New Edition, Naked Eyes, Freeeze, Loleatta Holloway, Jennifer Holliday, Brenda K. Starr, Cindy Mizelle, Joyce Kennedy, Carly Simon, Bruce Springsteen, Billy'ego Crystala i Jeffa Becka. Była także członkinią zespołu Disciples of Soul Van Zandta i supergrupy Artists United Against Apartheid. W 1987 roku wydała singiel „January February”, który zajął 16. miejsce na liście Billboard Hot Dance\Disco Club Play i utrzymywał się na tej liście przez 8 tygodni. W tym samym roku wydała singiel „Miracles Explode”, który zajął 7. miejsce na liście Billboard Hot Dance Music\Club Play i utrzymywał się na tej liście przez 9 tygodni. 

 W 1988 roku Tina B wydała singiel „Bodyguard”, który zajął 5. miejsce na liście sprzedaży Hot Dance Music\Maxi-Singles magazynu Billboard. Na początku lat 90-tych nadal pisała i wykonywała piosenki dla takich artystów jak Tevin Campbell i West End Girls, których piosenka „Not Like Kissing You” stała się hitem numer jeden na listach przebojów muzyki pop w Kanadzie. W 1995 roku ukazał się album zawierający jej największe hity „The Best Of Tina B. - Honey To A Bee”.  

W połowie lat 90-tych Tina B studiowała operę w Nowym Jorku pod okiem maestro Vincenta La Sevli z New York Grand Opera Company i występowała w przedstawieniach warsztatowych, takich jak „Cyganeria” i „Traviata”. Dokonała nagrań typu crossover muzyki klasycznej i popowej, których współautorem jest Tom Salta i wyprodukowanych przez artystę i producenta Verve Philippe'a Saisse w Nowym Jorku i Nicka Patricka w Londynie w Anglii. 

 Przez 15 lat uczyła się także w Londynie u walijskiego tenora Jeffreya Talbota. W 2000 roku przeprowadziła się do Londynu i wykonywała „oryginalne” klasyczne utwory popowe (a także klasyki opery i piosenek artystycznych) w Bartok, lokalu Mean Fiddler w Camden. W 2002 roku taneczny remiks jej piosenki „Si Mia Vita” został wydany w wytwórni Perfecto Paula Oakenfolda jako część tanecznej kompilacji Arthura Bakera „Breakin”. Wykonała także tę piosenkę w radiu BBC i porannym programie telewizyjnym w Amsterdamie „Lijne 4”. W 2007 roku Tina B nagrała album z klasycznymi wersjami piosenek soul zatytułowany „OperaTronix”, wyprodukowany przez Raya Haydena.  

W 2009 roku wydała album „Artful Dodger”. Współpracowała także z pianistą jazzowym Mervem de Peyerem przy kołysance dla dzieci na kanale Baby Dance Along w serwisie YouTube oraz tworzyła duet muzyczny A Man and a Woman with Mitch Kaplan. Obecnie Tina B wróciła do Stanów Zjednoczonych w Nowym Jorku, gdzie pracuje nad nowym solowym albumem i ponownie łączy się z Rockers Revenge. W 2021 roku wydała remake utworu „Jazzy Sensation” w wytwórni Midnight Riot.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Honey To A Bee	Tina B	09.1984	-	-	Elektra 69701	[written by Arthur Baker, Tina B][produced by Arthur Baker, John Robie][12[10].Hot Disco/Dance;Elektra 66 944 12"]
Nothin's Gonna Come Easy	Tina B	12.1984	-	-	Atlantic 89603	[written by Arthur Baker, Tina Baker][produced by Arthur Baker, John Robie][18[9].Hot Disco/Dance;Atlantic 86 918 12"][piosenka z filmu "Beat Street"]
January February	Tina B	04.1987	-	-	Criminal 10005	[written by Andy "Panda" Tripoli, Tony Moran, Albert Cabrera][produced by Andy "Panda" Tripoli, The Latin Rascals, Arthur Baker][16[8].Hot Disco/Dance;Criminal 9 12"]
Miracles explode	Tina B	01.1988	-	-	Criminal 019	[written by Arthur Baker, Tina B][produced by Arthur Baker][7[9].Hot Disco/Dance;Criminal 19 12"]

Frank Skinner

Frank Skinner to amerykański kompozytor i aranżer muzyki filmowej, urodzony 31 grudnia 1897r w Meredosia (Illinois), a zmarł 8 października 1968r (w wieku 70 lat) w Hollywood (Kalifornia).
 

 Po ukończeniu Chicago Musical College w wieku 16 lat Frank Skinner rozpoczął karierę w wodewilu wraz ze swoim bratem Carlem i rozpoczął długą karierę jako muzyk i aranżer zespołów tanecznych, głównie na parowcach pływających po rzece Illinois. Praca ta sprowadziła go pewnego dnia do Nowego Jorku, gdzie w latach 1925–1935 zaaranżował dla Robbins Publishing około 2000 popularnych piosenek. Przed wyjazdem z Manhattanu do Hollywood napisał dwie książki na temat tej dyscypliny, w tym New Method for Orchestra Scoring Skinnera (1935). 

 Po krótkiej pracy w MGM przy montażu muzycznym Wielkiego Ziegfelda (1936) Skinner został zatrudniony przez Universal Studios. W ciągu trzydziestu lat pracy w Universalu skomponował muzykę do ponad 200 filmów. Kontynuując pracę nad musicalami, szybko opanował specyficzne wymagania repertuaru dramatycznego i zdobył pięć nominacji do Oscara (1938-1943). Jego szczególne podejście do muzyki do filmów grozy, takich jak Syn Frankensteina (1939) i  Człowiek-wilk ( 1941), charakteryzuje się „pasją do stylu chromatycznego… efektów lustrzanych…   typowych orkiestracji, trzeźwości ale pełen grozy.  

 Nowe uznanie zyskał w latach pięćdziesiątych dzięki swoim ekstrawaganckim, romantycznym i melodramatycznym partyturom, zwłaszcza do Le Secret Magnificent (1954),Written on the Wind (1956) czy Imitation of Life (1959) Douglasa Sirka, które pozostają doskonałościami gatunku. Pomimo wielu zmian, jakie zaszły w przemyśle filmowym, jego książka Underscore (1950) do dziś pozostaje doskonałym wprowadzeniem do pisania muzyki na ekran.

 

 

 

                                                                                 Filmografia

The Rage of Paris (1938)/ Son of Frankenstein (1939)/ Big Town Czar (1939)/ Charlie McCarthy, Detective (1939)/ The Spirit of Culver (1939)/ The Sun Never Sets (1939)/ Rio (1939)/ Destry Rides Again (1939)/ The Invisible Man Returns (1940)/ The House of the Seven Gables (1940)/ Green Hell (1940)/ My Little Chickadee (1940)/ Hired Wife (1940)/ When the Daltons Rode (1940)/ Seven Sinners (1940)/ Back Street (1941)/ The Wolf Man (1941)/ South of Tahiti (1941)/ Appointment for Love (1941)/ Hellzapoppin (1941)/ Too Many Blondes (1941)/ The Lady from Cheyenne (1941)/ Lady in a Jam (1942)/ Who Done It? (1942)/ Jail House Blues (1942)/ Saboteur (1942)/ Broadway (1942)/ Ride 'Em Cowboy (1942)/ Eagle Squadron (1942)/ Sherlock Holmes and the Voice of Terror (1942)/ Nightmare (1942)/ Sherlock Holmes and the Secret Weapon (1942)/ Arabian Nights (1942)/ Pittsburgh (1942)/ Hers to Hold (1943)/ White Savage (1943)/ Two Tickets to London (1943)/ Sherlock Holmes in Washington (1943)/ The Amazing Mrs. Holliday (1943)/ Fired Wife (1943)/ We've Never Been Licked (1943)/ Gung Ho! (1943)/ Hi, Beautiful (1944)/ Destiny (1944)/ The Suspect (1944)/ Frontier Gal (1945)/ The Runaround (1946)/ Black Angel (1946)/ Swell Guy (1946)/ The Egg and I (1947)/ Ride the Pink Horse (1947)/ Smash-Up, the Story of a Woman (1947)/ The Exile (1947)/ I'll Be Yours (1947)/ For the Love of Mary (1948)/ Family Honeymoon (1948)/ The Naked City (1948)/ Hazard (1948)/ Abbott and Costello Meet Frankenstein (1948)/ Tap Roots (1948)/ The Fighting O'Flynn (1949)/ The Life of Riley (1949)/ The Lady Gambles (1949)/ Tulsa (1949)/ Sword in the Desert (1949)/ The Gal Who Took the West (1949)/ Free for All (1949)/ Francis (1950)/ Comanche Territory (1950)/ Louisa (1950)/ One Way Street (1950)/ The Desert Hawk (1950)/ The Sleeping City (1950)/ Harvey (1950)/ Double Crossbones (1951)/ Katie Did It (1951)/ Bedtime for Bonzo (1951)/ Francis Goes to the Races (1951)/ Bright Victory (1951)/ The Mark of the Renegade (1951)/ The Lady Pays Off (1951)/ The Raging Tide (1951)/ Week-End with Father (1951)/ No Room for the Groom (1952)/ Bonzo Goes to College (1952)/ It Grows on Trees (1952)/ The World in His Arms (1952)/ Because of You (1952)/ Desert Legion (1953)/ Thunder Bay (1953)/ The Man from the Alamo (1953)/ Wings of the Hawk (1953)/ The Stand at Apache River (1953)/ Back to God's Country (1953)/ Forbidden (1953)/ Taza, Son of Cochise (1954)/ Magnificent Obsession (1954)/ Chief Crazy Horse (1955)/ The Shrike (1955)/ Foxfire (1955)/ One Desire (1955)/ All That Heaven Allows (1955)/ Never Say Goodbye (1956)/ Star in the Dust (1956)/ The Rawhide Years (1956)/ Written on the Wind (1956)/ The Snow Queen (1957 film) (1957)/ The Tattered Dress (1957)/ Interlude (1957)/ Tammy and the Bachelor (1957)/ Man of a Thousand Faces (1957)/ My Man Godfrey (1957)/ This Happy Feeling (1958)/ The Tarnished Angels (1958)/ Kathy O' (1958)/ The Perfect Furlough (1958)/ Imitation of Life (1959)/ Portrait in Black (1960)/ Midnight Lace (1960)/ Back Street (1961)/ Tammy and the Doctor (1963)/ Captain Newman, M.D. (1963)/ The Ugly American (1963)/ Bullet for a Badman (1964)/ Shenandoah (1965)/ The Appaloosa (1966)/ Madame X (1966)/

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1944 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture The Amazing Mrs. Holliday 1943 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Arabskie noce 1942 Best Music, Scoring of a Dramatic Picture Back Street 1941 Best Music, Original Score The House of the Seven Gables 1939 Best Music, Scoring Pensjonarka Golden Globe Grammy

Frank De Vol

Frank Denny De Vol (ur. 20 września 1911r -zm. 27 października 1999r) był amerykańskim aktorem, a używającym nazwiska De Vol był aranżerem i kompozytorem. Jako kompozytor był nominowany do czterech Oscarów.
  De Vol urodził się w Moundsville w hrabstwie Marshall w północnej Wirginii Zachodniej i wychował się w Canton w stanie Ohio. Jego ojciec, Herman Frank De Vol, był liderem zespołu w Grand Opera House w Canton w stanie Ohio, a jego matka, Minnie Emma Humphreys De Vol, pracowała w szwalni. Uczęszczał na Uniwersytet w Miami. De Vol zaczął komponować muzykę w wieku 12 lat. W wieku 14 lat został członkiem Związku Muzyków. Po grze na skrzypcach w orkiestrze ojca i występach w chińskiej restauracji, w latach trzydziestych XX wieku dołączył do Horace Heidt Orchestra, gdzie był odpowiedzialny za aranżacje. Później odbył trasę koncertową z Alvino Rey Orchestra, zanim rozpoczął karierę nagraniową.  

 Zanim De Vol miał 16 lat, „robił aranżacje z profesjonalną umiejętnością”. Od lat czterdziestych De Vol pisał aranżacje do nagrań studyjnych wielu czołowych piosenkarzy, w tym Nat King Cole, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Tony Bennett, Dinah Shore, Doris Day, Vic Damone i Jaye P. Morgan. Jego najsłynniejszą aranżacją jest prawdopodobnie zapadający w pamięć akompaniament smyczkowy i fortepianowy do utworu „Nature Boy” Cole’a, który w 1948 r. był numerem jeden na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych. W tym samym roku wydał wersję „The Teddy Bears' Picnic” (Capitol Records 15420 ), na którym zaaranżował i zaśpiewał główne wokale. W latach 1966–1967 zaaranżował ścieżkę dźwiękową do komedii Columbia Pictures The Happening z 1967 r. z Anthonym Quinnem w roli głównej i był współproducentem nagrania tematu z filmu The Supremes wraz z producentami Motown Holland - Dozier - Holland, które stało się hitem nr 1 w amerykańskim popie później tego roku. 

  Sukces „Nature Boy”, nagranego dla Capitol Records, doprowadził do objęcia przez De Vol stanowiska kierowniczego w konkurencyjnej wytwórni Columbia Records. Tam nagrał serię albumów z nastrojową muzyką orkiestrową pod nazwą studia „Music by De Vol” (którego używał także w niektórych swoich pracach filmowych i telewizyjnych). Album Bacchanal z 1959 roku! (Namiętności i widowiskowość bogów i bogiń z mitologii) to uznany przykład nastrojowej muzyki De Vola; każdy utwór jest autorstwa angielskiego kompozytora Alberta Harrisa i nosi imię boga lub bogini z mitologii greckiej. 

 W latach pięćdziesiątych orkiestra De Vola często koncertowała w Hollywood Palladium pod nazwą „Music of the Century”. Orkiestra i aranżacje De Vola były dostępne dla stacji radiowych za pośrednictwem transkrypcji elektrycznych. Jego twórczość była dystrybuowana przez Capitol Transscriptions, której był także dyrektorem muzycznym.

  De Vol napisał muzykę do wielu hollywoodzkich filmów, otrzymując nominacje do Oscara za cztery z nich: Pillow Talk (1959), Hush...Hush, Sweet Charlotte (1964), Cat Ballou (1965) i Zgadnij, kto przyjdzie na obiad (1967) ). Wśród licznych partytur De Vola znalazły się: Kiss Me Deadly (1955), What Ever Happened to Baby Jane? (1962), McLintock! (1963), Lot Feniksa (1965), Łódź ze szklanym dnem (1966), Parszywa dwunastka (1967), Zgiełk (1975), Herbie jedzie do Monte Carlo (1977) i Herbie jedzie na banany (1980). Napisał także muzykę do wielu komedii i filmów Doris Day w reżyserii Roberta Aldricha. De Vol skomponował także jingiel do logo „Dancing Sticks” firmy Screen Gems (1963–1965), które pojawiało się we wszystkich serialach telewizyjnych produkowanych przez oddział telewizyjny Columbia Pictures. 

De Vol był dyrektorem muzycznym (i czasami go widywano) w teleturnieju Edgara Bergena w telewizji CBS, emitowanym w godzinach największej oglądalności „Do You Trust Your Wife?” (1956-1957). „Orkiestra Franka De Vola” pojawiła się w emitowanym w największej oglądalności serialu muzycznym telewizji NBC The Lux Show z udziałem Rosemary Clooney (1957–1958). W tym czasie pojawił się w The Betty White Show (1954) i konsorcjalnym State Trooper Roda Camerona. W 1964 roku można go było zobaczyć w jednym z odcinków pierwszego sezonu „Mój ulubiony Marsjanin” oraz w kilku gościnnych występach w różnych programach telewizyjnych z lat 60-tych. W latach 70-tych pojawił się jako ironicznie nazwany ponury lider zespołu Happy Kyne w satyrze / parodii talk show Fernwood 2 Night (1977) i America 2-Night (1978). 

 De Vol jest najbardziej znany ze swoich telewizyjnych utworów tematycznych, takich jak Family Affair, The Brady Bunch i My Three Sons. Temat My Three Sons był złożony muzycznie, a marimba grała triolę obligato (słynna melodia „Copsticks”)   stał się hitem w 1961 roku. Skomponował muzykę do odcinków McCloud i The Love Boat, a także pracował dla telewizji. Od 1969 roku „The Fuzz” stał się piosenką przewodnią brazylijskiego programu telewizyjnego Jornal Nacional. 

 De Vol był także aktorem specjalizującym się w postaciach z komiksów ze śmiertelną powagą, zwłaszcza jako ponury lider zespołu Happy Kyne w talk show parodiującym Fernwood 2 Night i America 2-Night w latach 1977–78. Miał także stałą rolę w Jestem Dickens, on jest Fenster jako Myron Bannister, szef Dickens & Fenster; i pojawił się w The Cara Williams Show, I Dream of Jeannie, Gidget, Bonanza, Petticoat Junction - (odcinek 1967: „That Was the Night That Was” i 1969 odcinek: „The Organ Fund” - jako wielebny Barton), Mickey z Mickeyem w roli głównej Rooney, The Brady Bunch, Get Smart (co najmniej 2 występy jako profesor Carleton) i The Jeffersons. Miał także role komiczne jako Chief Eaglewood, szef Obozu Chłopców Thundercloud w The Parent Trap z 1961 r. oraz jako narrator ekranowy w komedii Jerry'ego Lewisa z 1967 r. The Big Mouth . De Vol pojawił się jako lider zespołu w ostatnim sezonie My Three Sons, a także napisał muzykę przewodnią i był wewnętrznym kompozytorem przez większość dwunastu sezonów serialu. Napisał także muzykę do większości odcinków Family Affair, w tym wiele tych samych przypadkowych wskazówek muzycznych, co My Three Sons. W 1980 roku pojawił się w drugim sezonie Diff'rent Strokes, w odcinku 22, „The Slumber Party”. De Vol wolał, żeby nazywano go „Frankiem De Volem” za występy aktorskie i „De Volem” za twórczość muzyczną.  

 De Vol został inicjowany jako honorowy członek oddziału Gamma Omega Phi Mu Alpha Sinfonia, narodowej wspólnoty mężczyzn w muzyce, w 1962 roku. W połowie lat 90-tych, już po osiemdziesiątce, De Vol działał w Big Band Academy of America. Był dwukrotnie żonaty, najpierw z Grayce Agnes McGinty w 1935 r. 54-letnie małżeństwo zrodziło dwie córki, Lindę Morehouse i Donnę Copeland, a zakończyło się śmiercią Grayce  w 1989 r. Jego drugie małżeństwo było z aktorką telewizyjną i piosenkarką big bandową Helen O' Connell od 1991 r. aż do jej śmierci w 1993 r. De Vol zmarł z powodu zastoinowej niewydolności serca 27 października 1999 roku w Lafayette w Kalifornii. Został pochowany na cmentarzu Forest Lawn Memorial Park w Hollywood Hills.

 

                                                                                 Filmografia

World for Ransom (1954)/ Kiss Me Deadly (1955)/ The Big Knife (1955)/ Attack (1956)/ The Ride Back (1957)/ Johnny Trouble (1957)/ Pillow Talk (1959)/ Murder, Inc. (1960)/ Lover Come Back (1961)/ Boys' Night Out (1962)/ What Ever Happened to Baby Jane? (1962)/ The Thrill of It All (1963)/ For Love or Money (1963)/ Under the Yum Yum Tree (1963)/ McLintock! (1963)/ The Wheeler Dealers (1963)/ Good Neighbor Sam (1964)/ Send Me No Flowers (1964)/ Hush...Hush, Sweet Charlotte (1964)/ Cat Ballou (1965)/ The Flight of the Phoenix (1965)/ The Glass Bottom Boat (1966)/ Texas Across the River (1966)/ The Ballad of Josie (1967)/ The Happening (1967)/ Caprice (1967)/ Guess Who's Coming to Dinner (1967)/ The Dirty Dozen (1967)/ What's So Bad About Feeling Good? (1968)/ The Legend of Lylah Clare (1968)/ Krakatoa, East of Java (1969)/ Ulzana's Raid (1972)/ Emperor of the North Pole (1973)/ The Longest Yard (1974)/ Doc Savage: The Man of Bronze (1975)/ Hustle (1975)/ Herbie Goes to Monte Carlo (1977)/ The Choirboys (1977)/ The Frisco Kid (1979)/ Herbie Goes Bananas (1980)/ ...All the Marbles (1981)/

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1968 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment Zgadnij, kto przyjdzie na obiad 1966 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment Kasia Ballou 1965 Best Music, Original Song Nie płacz, Charlotto For the song "Hush...Hush, Sweet Charlotte" 1965 Best Music, Substantially Original Score Nie płacz, Charlotto 1960 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Telefon towarzyski Golden Globe Grammy

                                         Kompozycje Franka De Vola na listach przebojów

[with Jerry Browne] 03/1944 Friendly Tavern Polka Horace Heidt and His Musical Knights 18.US [with solo] 03/1961 My Three Sons Lawrence Welk and His Orchestra 55.US [with Alan Spilton ] 04/1962 Lover Come Back Doris Day 98.US [with Mack David] 04/1965 Hush, Hush, Sweet Charlotte Patti Page 8.US [with Brian Holland, Lamont Dozier, Eddie Holland Jr.] 04/1967 The Happening The Supremes 1.US/6.UK 07/1967 The Happening Herb Alpert 32.US [with Johnta Austin, Brian Holland, Lamont Dozier, Eddie Holland Jr., Anthony McIntyre & Big Boi] 11/2006 Hood Boy Fantasia Barrino 103.US

Alfred Newman

Alfred Newman urodził się 17 marca 1900 roku w New Haven w stanie Connecticut w USA. Był kompozytorem i aktorem.

Alfred Newman był jednym z nielicznych spośród ojców muzyki filmowej artystów urodzonych w Ameryce. Przyszedł na świat w biednej żydowskiej rodzinie zamieszkującej miejscowość New Haven w stanie Connecticut, jako pierwszy z dzisięciorga rodzeństwa. Jego talent muzyczny ujawnił się już w dzieciństwie i został dostrzeżony przez matkę chłopca, która załatwiła u znajomego malarza, niegdyś pianisty, lekcje dla małego Alfreda. Wkrótce również udało porozumieć się z mieszkającą 5 mil od domu Newmanów starszą panią, która miala w domu fortepian i zezwoliła chłopcu na korzystanie z niego. Alfred przychodził na lekcje codziennie, a ponieważ rodzina nie miała pieniędzy, cały dystans przebywać musiał na piechotę. Niemniej wysiłek opłacił się, o talencie chłopca dowiedział się znajomy rodziny, profersor muzyki Edward Parsons, który zaoferował się udzielać młodemu Newmanowi lekcji i w rezultacie pozwolił mu na pierwszy publiczny występ, ze słynnymi kompozycji Beethovena w programie. Recital odniósł sukces, Alfred został zauważony jako „cudowne dziecko”, zaczął zarabiać jako pianista w okolicznych lokalach.

W wieku 10 lat Newman udał się do Nowego Jorku, gdzie uczestniczył w spotkaniu ze znakomitym polskim pianistą i kompozytorem Zygmuntem Stojowskim. Artysta zgodził się pomagać chłopcu w dalszej edukacji, zachęcając go stopniowo do studiów nad kolejnymi aspektami muzyki, w tym nad kompozycją. Newman trafił w końcu jako solista na scenę Broadwayu, gdzie spędził trzy miesiące, a następnie zatrudnił się w roli pianisty w jednej z nowojorskich restauracji. Pracować musiał, ponieważ jego rodzina również przeprowadziła się do miasta, równolegle odszedł od nich ojciec, i to na Alfredzie, jako najstarszym z rodzeństwa i najbardziej utalentowanym, spoczął obowiązek utrzymania bliskich. Na szczęście, dając jeden z koncertów w restauracji, wypatrzony został przez broadwayowską gwiazdę, Grace La Rue, która zaoferowała mu udział w tournee po kraju. Newman przystał na propozycję i do 1918 roku przebywał poza Nowym Jorkiem, uczestnicząc w występach grupy i ucząc się dyrygowania orkiestrą. Po powrocie miał już w tej materii solidne doświadczenie.

W Nowym Jorku szybko poznał George’a Gershwina (z którym w niedalekiem przyszłości współpracować miał również inny wielki Hollywoodu - Max Steiner) i nawiązał z nim bliską znajomość, zarówno na stopie towarzyskiej, jak i zawodowej. Brał udział w kilku kolejnych projektach scenicznych kompozytora, zarówno jako dyrygent jak i dyrektor muzyczny, zdobywając zainteresowanie w coraz szerszych kręgach. W następnych latach pracował nad partyturami wielu sławnych artystów, takich jak John Murray Anderson i Jerome Kern, będąc jednym z najbardziej zapracowanych i poważanych dyrygentów na całym Broadwayu. Jako że nowojorskie sceny i ówczesny Hollywood miały ze sobą wiele wspólnego (artyści, producenci), oferta z Fabryki Snów pozostawała kwestią czasu.

Do Kalifornii przybył w 1930 roku, na zaproszenie znanego kompozytora Irvinga Berlina, który chciał zaangażować Newmana na posadzie dyrektora muzycznego przy musicalu filmowym Reaching For The Moon. Przebywając w Hollywood, Alfred szybko poznał producenta Samuela Goldwyna i został zatrudniony przy obrazie Whoopee!. Rok później trafił mu się pierwszy poważny projekt, do którego napisał muzykę pod napisy tytułowe - było to Street Scene, a ilustracja dźwiękowa stała się dużym sukcesem. Newman błyskawicznie wskoczył zatem do grupy najważniejszych kompozytorów Fabryki Snów, pracując w najbliższych latach dla Goldwyna i United Artists, dołączając w 1939 roku do nowo powstałego 20th Century Fox, gdzie jak się okazało, miał pozostać przez dwie dekady.

Jako szef całego departamentu muzycznego wytwórni, Newman zyskał olbrzymie możliwości. Kolejne lata jego kariery w Hollywood minęły na dziesiątkach partytur do filmów, głównie czołowych superprodukcji, na pracy zarówno w roli kompozytora, dyrygenta, jak i aranżera, i przede wszystkim na ciągłych utarczkach z producentami. Napisał kilkaset ścieżek dźwiękowych, wykształcając niepowtarzalny styl, który na zawsze już będzie kojarzyć się z Fabryką Snów lat 40-tych i 50-tych, stał się również ulubieńcem Akademii, otrzymując 45 nominacji do Oscara i wygrywając aż 9 statuetek (choć większość nie za pracę przy muzyce ilustracyjnej, a przy musicalach), w tym za przełomową Pieśń Bernadetty. Ostatecznie opuścił studio w roku 1960, pisząc w kolejnych latach niewiele, ale ważnych za to, klasycznych dzisiaj partytur, w tym How The West Was Won i biblijne The Greates Story Ever Told.

Do świata filmu Newman wprowadził także swoich krewnych, przede wszystkim brata Lionela, podobnie jak Alfred uznanego w branży dyrygenta. W ślad ojca podążyli również synowie (z trzeciego małżeństwa): Thomas i David, wraz z ich kuzynem, Randym. Wszyscy trzej należą dzisiaj do grona uznanych i rozpoznawalnych kompozytorów muzyki filmowej, Thomas w 2006 roku złożył swemu ojcu mały hołd, pisząc bardzo Golden Age’ową partyturę do dramatu Dobry Niemiec. Alfred Newman swoją ostatnią kompozycję stworzył w roku 1970, był to ciepło przyjęty przez krytykę Port lotniczy, okraszony wspaniałym tematem; artysta przeszedł na emeryturę, lecz w kilka miesięcy później zmarł w wyniku komplikacji spowodowanych przez chorobę płuc. Za Port lotniczy Akademia przyznała mu ostatnią, pośmiertną nominację do Oscara.

Znaczenie Newmana dla muzyki filmowej jest nie do przecenienia. Miał on decydujący wpływ na jej rozwój zarówno w sensie artystycznym, ponieważ położył podwaliny pod cały gatunek, jak i instytucjonalnym, otwierając branżę na nowe nazwiska. Głównie dzięki jego uporowi właśnie w okresie działalności w 20th Century Fox, twórcy tacy jak Bernard Herrmann, David Raksin, Hugo Friedhofer, a później również przedstawiciele młodszego pokolenia: John Williams czy Jerry Goldsmith, mogli przebić się do kompozytorskiej czołówki. To on załatwił posadę powyższym kompozytorom przy czołowych superprodukcjach owych czasów: Laurze (Oscar dla Raksina), The Best Years of Our Lives (Oscar dla Friedhofera), czy The Day The Earth Stood Still (dziś Herrmannowski klasyk).

W środowisku uważany był za najlepszego hollywoodzkiego dyrygenta wszechczasów. Rerecordingi jego muzyki pojawiają się dziś stosunkowo rzadko, w przeciwieństwie chociażby do dzieł Herrmanna czy Rózsy- muzycy zdają sobie sprawę, jak karkołomnym zadaniem jest próba oddania jego niepowtarzalnego brzmienia (przykład? The Hunchback of Notre Dame pod batutą Williama Stromberga), wspominał o tym choćby Elmer Bernstein, nagrywając na potrzeby swojej słynnej kolekcji Wuthering Heights. Kompozycja nigdy nie była pasją Newmana, uważał ją za zajęcie dla samotników, i zainteresował się nią niejako z rozpędu, chcąc podszkolić się w dyrygenturze. Niemniej w tej roli również się sprawdzał. Nino Rota, zapytany kiedyś o swojego ulubionego kompozytora filmowego, wskazał bez namysłu właśnie Newmana, ponieważ ” […] w tak wspaniały sposób rozwijał swoje tematy i miał tak znakomity talent dramatyczny”.

Warto wspomnieć wreszcie o jednym z jego najważniejszych osiągnięć – wynalezieniu tzw. systemu Newmana. Otóż jako pierwszy wprowadził on zupełnie nowy sposób nagrywania muzyki filmowej, podczas sesji nagraniowej odtwarzając gotowy film. Na kliszy zaznaczone były symbole pozwalające zachować dyrygentowi tempo i zsynchronizować muzykę z akcją. System okazał się tak doskonale pomyślany, że używany jest w muzyce filmowej po dziś dzień.

Co unieśmiertelniło go dla szerszej publiki? Zapewne jeden krótki, kilkudziesięcio-sekundowy utwór – fanfara towarzysząca logo wytwórni 20th Century Fox, znana wszystkim kinomaniakom od przeszło 60 lat.

                                                                                 Filmografia

1930 – Whoopee!/ 1931 – Street Scene/ 1933 – The Masquerader/ 1936 – Dodsworth/ 1937 – You Only Live Once/ 1937 – The Hurricane / 1937 – The Prisoner of Zenda / 1938 – Alexander's Ragtime Band / 1939 – The Rains Came/ 1939 – Gunga Din/ 1939 – Wuthering Heights / 1939 – The Hunchback of Notre Dame / 1940 – Vigil in the Night/ 1940 – Foreign Correspondent/ 1940 – Broadway Melody of 1940 / 1940 – The Mark of Zorro / 1940 – Tin Pan Alley / 1941 – How Green Was My Valley / 1942 – Roxie Hart/ 1942 – The Black Swan/ 1942 – The Pied Piper/ 1943 – The Song of Bernadette/ 1943 – My Friend Flicka/ 1944 – The Keys of the Kingdom / 1945 – State Fair / 1947 – Captain from Castile / 1947 – Mother Wore Tights/ 1947 – Gentleman's Agreement/ 1947 – The Shocking Miss Pilgrim/ 1947 – Miracle on 34th Street/ 1948 – Cry of the City/ 1948 – The Snake Pit/ 1948 – That Lady in Ermine/ 1948 – The Iron Curtain/ 1949 – Twelve O'Clock High/ 1949 – Chicken Every Sunday/ 1950 – All About Eve/ 1950 – Panic in the Streets/ 1950 – The Big Lift/ 1951 – David and Bathsheba / 1952 – The Prisoner of Zenda/ 1952 – With a Song in My Heart/ 1953 – How to Marry a Millionaire/ 1953 – The Robe/ 1953 – Call Me Madam / 1955 – A Man Called Peter/ 1955 – Love Is a Many-Splendored Thing/ 1955 – The Seven Year Itch/ 1956 – Anastasia/ 1956 – Carousel / 1956 – The King and I/ 1957 – April Love/ 1958 – South Pacific/ 1958 – A Certain Smile/ 1959 – The Diary of Anne Frank/ 1961 – Flower Drum Song / 1962 – The Counterfeit Traitor/ 1962 – State Fair / 1962 – How the West Was Won / 1965 – The Greatest Story Ever Told / 1966 – Nevada Smith/ 1967 – Camelot/ 1968 – Firecreek/ 1970 – Airport/

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1968 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment Camelot 1957 Best Music, Scoring of a Musical Picture Król i ja 1956 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Miłość jest wspaniała 1954 Best Music, Scoring of a Musical Picture Call Me Madam 1953 Best Music, Scoring of a Musical Picture Z pieśnią w sercu 1948 Best Music, Scoring of a Musical Picture Mama nosiła trykoty 1944 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Pieśń o Bernadetcie 1941 Best Music, Score Tin Pan Alley 1939 Best Music, Scoring Szalony chłopak Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1971 Best Music, Original Score Port lotniczy 1966 Best Music, Score - Substantially Original Opowieść wszech czasów 1964 Best Music, Score - Substantially Original Jak zdobyto Dziki Zachód 1962 Best Music, Scoring of a Musical Picture Flower Drum Song 1960 Best Music, Original Song Wszystko, co najlepsze 1960 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Pamiętnik Anny Frank 1959 Best Music, Scoring of a Musical Picture Południowy Pacyfik 1957 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Anastazja 1956 Best Music, Scoring of a Musical Picture Tajemniczy opiekun 1955 Best Music, Scoring of a Musical Picture Nie ma jak show biznes 1952 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Dawid i Betszeba 1952 Best Music, Scoring of a Musical Picture On the Riviera 1951 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Wszystko o Ewie 1950 Best Music, Original Song Przyjdź do stajni 1949 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Kłębowisko żmij 1949 Best Music, Scoring of a Musical Picture When My Baby Smiles at Me 1948 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Szpada Kastylii 1947 Best Music, Scoring of a Musical Picture Lato stulecia 1946 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Klucze królestwa 1946 Best Music, Scoring of a Musical Picture State Fair 1945 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Wilson 1945 Best Music, Scoring of a Musical Picture Irish Eyes Are Smiling 1944 Best Music, Scoring of a Musical Picture Coney Island 1943 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Czarny łabędź 1943 Best Music, Scoring of a Musical Picture My Gal Sal 1942 Best Music, Scoring of a Dramatic Picture Ognista kula 1942 Best Music, Scoring of a Dramatic Picture Zielona dolina 1941 Best Music, Original Score Znak Zorro 1940 Best Music, Scoring Dzwonnik z Notre Dame 1940 Best Music, Scoring They Shall Have Music 1940 Best Music, Original Score The Rains Came 1940 Best Music, Original Score Wichrowe wzgórza 1939 Best Music, Scoring The Goldwyn Follies 1939 Best Music, Original Score Kowboj i dama 1938 Best Music, Score Huragan 1938 Best Music, Score Więzień królewski Golden Globe Grammy

                                         Kompozycje Alfreda Newmana na listach przebojów

[with Gordon Clifford] 1931 Who Am I? Jacques Renard and His Orchestra 19.US [with Frank Loesser] 1938 Moon of Manakoora Bing Crosby 10.US 1938 The Moon of Manakoora Ray Noble and His Orchestra 15.US [with Paul Francis Webster] 12/1956 Anastasia Pat Boone 37.US 06/1962 Marianna Johnny Mathis 86.US [with Sammy Cahn] 11/1959 The Best of Everything Johnny Mathis 62.US/30.UK [solo] 02/1965 The Greatest Story Ever Told Ferrante & Teicher 101.US 04/1970 Airport Love Theme (Gwen and Vern) Vincent Bell 31.US

Harry Bluestone

 Harry Bluestone (ur. 30 września 1907r - zm. 22 grudnia 1992r) był kompozytorem i skrzypkiem, który komponował muzykę dla telewizji i filmu. Był płodny i pracował głównie nad komponowaniem z Emilem Cadkinem. Wcześniej był skrzypkiem, a w latach trzydziestych XX wieku współpracował z radiem Artiem Shawem, Bennym Goodmanem i braćmi Dorsey. Niektóre z jego kompozycji znalazły się także w APM Music.  

 Harry urodził się w Anglii 30 września 1907 roku i   jako chłopiec wyjechał do Nowego Jorku. Zaczął grać na skrzypcach w młodym wieku, a z notatek do jego albumu Artistry in Jazz wynika, że „w wieku zaledwie 7 lat wykonał Koncert skrzypcowy Brucha g-moll, który spotkał się z uznaniem krytyków”. Jako nastolatek pojechał do Paryża z małą grupą jazzową, aby wspierać piosenkarkę na emigracji Josephine Baker. Harry ukończył Instytut Sztuki Muzycznej (później przemianowany na Juilliard School) i w latach trzydziestych XX wieku współpracował z wieloma programami radiowymi z Dorsey Brothers, Bennym Goodmanem i Artiem Shawem. Grał z Bixem Beiderbecke, Bunnym Beriganem i Redem Nicholsem (który zatrudniał przyszłego geniusza dźwięku w kreskówkach, Trega Browna).  

 Harry przeniósł się do Hollywood w 1935 roku z Orkiestrą Lenniego Haytona, znaną jako Ipana Troubadors w programie Freda Allena w Nowym Jorku, kiedy to stała się pierwszą orkiestrą na Your Hit Parade (ostatecznie zastąpioną w 1939 roku przez Raymonda Scotta). Bluestone miał własną 15-minutową audycję radiową, nagraną dla Brunswick Records i został zatrudniony przez Paramount Studios jako jej koncertmistrz. Zaciągnął się do Sił Powietrznych w 1942 r., awansował do stopnia starszego sierżanta i zorganizował zarówno Orkiestrę Sił Powietrznych Armii, jak i Orkiestrę Dowództwa Szkolenia Sił Powietrznych Armii, która zastąpiła Glenna Millera, który wyjechał za granicę aż do swojej ostatecznej śmierci. 

 Po wojnie Bluestone założył własną orkiestrę, w której wspierali Jo Stafford i Dinah Shore. Jako kierownik produkcji w firmie Standard Transcriptions miał także okazję po raz pierwszy posmakować działalności związanej z bibliotekami muzycznymi. Wśród jego odkryć podczas nagrywania we Francji (aby ominąć związek Jimmy'ego Petrillo) był piosenkarz Robert Clary,  który później zagrał w Hogan's Heroes.  

Bluestone spędził resztę swojego życia zakładając różne wydawnictwa muzyczne, pisząc i wyciągając swoją batutę lub skrzypce, jako bardzo poszukiwane „pierwsze krzesło”, aby pracować nad setkami albumów najróżniejszych artystów, w tym Beach Boys, Peggy Lee, Dolly Parton, Lionel Richie, Stevie Wonder i the Beatles (na ich albumie Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band). 

W latach 80. napisał także książki o grze na skrzypcach, gitarze i trąbce. Bluestone mieszkał z żoną „Le Bluestone”. Zmarł w 1992 roku z powodu powikłań choroby Parkinsona.

                                                                                 Filmografia

2010: The Back up Plan/ 2009: Autopsy of the Dead/ 2007: Blades of Glory/ 2004: Jiminy Glick in Lalawood/ 2003: In America/ 2002: Frida/ 1968: Night of the Living Dead/ 1965: Mara of the Wilderness/ 1959: The Killer Shrews/ 1958: The Invisible Avenger/ Space Master X-7/ 1957: Journey to Freedom

Richard Loring

Kompozytor, dyrygent, pedagog i autor Richard Loring [ur.23.07.1917r Chicago-zm. 28.08.2005r Los Angeles]kształcił się na Uniwersytecie Cincinnati, Uniwersytecie w Chicago, Konserwatorium w Cincinnati i American School of Music.  Po ukończeniu studiów w Chicago i Cincinnati Loring przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie dołączył do NBC. Później, w Hollywood, pracował w kilku studiach jako trener wokalu i kompozytor, między innymi w Universal, gdzie częstym współpracownikiem była autorka tekstów Diane Lampert. 

Filmy, przy których pracował, to: Hold Back The Dawn (1941, komponowanie piosenki tytułowej), Hi, Good Lookin'! oraz Meet Miss Bobby Socks (oba z 1944 r.), z których oba zawierały jego „Deacon Jones” napisany wspólnie z Johnnym Langem i Hy Heathem. W tym ostatnim filmie wystąpił Bob Crosby; wystąpił także Louis Jordan, który nagrał „Deacon Jones”. W 1957 Loring skomponował muzykę do filmu animowanego Królowa Śniegu nakręconego w Rosji. W 1959 roku pracował nad Operacją Petticoat, Dzikość i niewinność oraz Dom na nawiedzonym wzgórzu, pisząc temat do tego ostatniego. Pracował także dla Disneya przy filmie Toby Tyler, Or Ten Weeks With A Circus (1960), komponując piosenkę tytułową i „Biddle-Dee-Dee”.  

Działalność telewizyjna Loringa obejmowała pisanie muzyki do serialu Rat Patrol (1966-68), a także do jednorazowych dramatów. W studiach nagraniowych często był zapraszany do pomocy przy produkcji, pełniąc w tym zakresie obowiązki przy wielu albumach Johnny'ego Mathisa. 

 Pod koniec lat 90-tych Loring zaczął produkować przedstawienia dla organizacji zajmującej się HIV/AIDS w Los Angeles STAGE (Southland Theatre Artists Goodwill Event). Dla STAGE brał także udział w produkcji szeregu albumów. Bardzo szanowany w środowiskach filmowych i muzycznych, Loring był członkiem kilku organów krajowych, w tym Amerykańskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, Autorów i Wydawców (ASCAP), Gildii Dramatów, Narodowej Akademii Autorów Piosenek i Gildii Autorów Piosenek Ameryki.  

Piosenki, do których skomponował muzykę z różnymi autorami tekstów, to „Cry You Out Of My Heart” (nagrane przez Ellę Fitzgerald), „Don't Let Me Dream” (nagrane przez Gene’a Rolanda z orkiestrą Stana Kentona), „If I’d Only Known You then” (nagrane przez Ink Spots), „When You've Laughed All Your Laughter” i „Very Warm” (oba nagrane przez Vica Damone). Autorem tekstów tej ostatniej piosenki, z 1959 roku, był Rod McKuen.  

W 2005 roku, choć Loring miał już ponad osiemdziesiąt lat, nadal pracował, komponując muzykę do filmu animowanego Cotton Tale i dwóch musicali Home Away From Home i Good House For A Killing. Zmarł w sierpniu tego roku.

Franz Waxman

Franz Waxman (właściwie Franz Wachsmann) urodził się na Górnym Śląsku, w żydowskiej rodzinie zamieszkującej miasto Konigshutte (obecnie Chorzów!), jako najmłodszy z sześciu synów. W wieku siedmiu lat zaczął pobierać naukę gry na fortepianie, jednakże jego ojciec nie popierał zainteresowań artystycznych syna i chciał wykształcić go jako pracownika banku. I rzeczywiście, Franz przez dwa i pół roku pracował w zawodzie jako kasjer, za pensję dokształcając się w zakresie lekcji kompozycji i harmonii, po czym wyruszył na studia muzyczne do Drezna. Jego noga długo tam jednak nie postała, wkrótce trafił do berlińskiego konserwatorium i wieczorami dorabiał jako pianista w zespole jazzowym Weintraub Syncopaters (z której to nazwy śmiał się często kolega Franza po fachu, David Raksin). Swego rodzaju jazzowe korzenie i zacięcie będą widoczne w niektórych jego kompozycjach (Sunset Boulevard), niemniej to nie on w przyszłości odpowiadać będzie za wprowadzenie tego gatunku w ramy filmowej ilustracji.

Pierwszy poważny kontakt Waxmana ze światem kina nastąpił w roku 1930, kiedy zatrudniono go przy słynnym Der Blau Engel Marleny Dietrich. Młody artysta nie został jednak poproszony o napisanie muzycznej ilustracji, a jedynie o aranżację gotowej już partytury Fredricha Hollandera oraz o poprowadzenie wykonującej ją orkiestry. Jego praca została dostrzeżona przez producenta filmu i w trzy lata później, już po wyemigrowaniu wraz z żoną z dążących ku totalitaryzmowi Niemiec, Waxman otrzymał posadę kompozytora przy reżyserowanym przez samego Fritza Langa obrazie Liliom. Zdjęcia kręcono w Paryżu i wkrótce po ich ukończeniu młody artysta opuścił Europę w poszukiwaniu sukcesu za Oceanem.

Przełom w karierze Waxmana nastąpił w roku 1935, kiedy zatrudniony został przy klasycznym już projekcie The Bride of Frankenstein, tworząc jedną z ważniejszych ilustracji muzycznych w historii horroru. 28-letni podówczas Franz podpisał kontrakt z wytwórnią Universal, gdzie spędził dwa lata na posadzie szefa wydziału muzycznego, po czym przeszedł do studia Metro-Goldwyn-Mayer. Następne lata przyniosły kolejne sukcesy artystyczne, w tym pierwsze nominacje do Oscara, m.in. za The Young at Heart, Rebekę oraz Dr.Jekyll and Mr. Hyde. Po krótkim okresie pracy dla Warner Bros. Waxman (Old Acquintance, Mr.Skeffington, The Two Mrs. Carrolls i inne), stał się już w Hollywood na tyle gorącym nazwiskiem, że mógł swobodniej dobierać swoje projekty, nie zważając na logo wytwórni.

Równolegle, obok pracy dla filmu, Waxman komponował muzykę poważną, występował jako dyrygent (m.in. prac Igora Strawińskiego), był wreszcie - od 1947 roku - fundatorem Beverly Hills Music Festival, którego nazwę zmieniono wkrótce na Los Angeles International Film Music Festival. Było to rokrocznie głośne wydarzenie artystyczne, odbywały się tam premiery dzieł uznanych światowych twórców, w tym takich sław, jak wspomniany Strawiński, Szostakowicz, Walton czy Schoenberg. Waxman przez lata pełnił funkcję dyrektora i głównego organizatora imprezy. W tym samym czasie, jako pierwszy w historii kompozytor (i jedyny do czasu Alana Menkena), został nagrodzony statuetką Oscara dwa razy z rzędu: za wybitne Sunset Boulevard oraz za A Place in the Sun. Wkrótce jednak zrezygnował z członkostwa w Akademii, gdy okazało się, że nie przyznano nominacji genialnemu The Robe Alfreda Newmana. 

W kolejnych latach napisał również wiele uznanych ścieżek, takich jak Rear Window Hitchcocka, The Spirit of St. Louis, urocze Peyton Place, czy wystawny Taras Bulba. Zmarł w roku 1967, w wieku 60 lat, po długiej walce z rakiem.

 
                                                                                 Filmografia

Burglars (1930)/ The Man in Search of His Murderer (1931)/ Caught in the Act (1931)/ Scampolo (1932)/ The First Right of the Child (1932)/ The Empress and I (1933)/ The Only Girl (1933)/ Greetings and Kisses, Veronika (1933)/ Liliom (1934)/ Mauvaise Graine (1934)/ The Crisis is Over (1934)/ Dédé (1935)/ Bride of Frankenstein (1935)/ Flash Gordon (serial, stock music from Bride of Frankenstein, 1936)/ Fury (1936)/ The Invisible Ray (1936)/ The Devil-Doll (1936)/ Captains Courageous (1937)/ Flash Gordon's Trip to Mars (serial, stock music from Bride of Frankenstein, 1938)/ A Christmas Carol (1938)/ The Adventure of Huckleberry Finn (1939)/ The Young in Heart (1938)/ On Borrowed Time (1939) Lady of the Tropics (1939) Flash Gordon Conquers the Universe (serial, stock music from Bride of Frankenstein, 1940)/ Strange Cargo (1940)/ Rebecca (1940)/ Boom Town (1940)/ The Philadelphia Story (1940)/ Suspicion (1941)/ Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1941)/ Woman of the Year (1942)/ Her Cardboard Lover (1942)/ Edge of Darkness (1943)/ Destination Tokyo (1943)/ Air Force (1943)/ To Have and Have Not (1944)/ Mr. Skeffington (1944)/ Objective, Burma! (1945)/ Hotel Berlin (1945)/ Humoresque (1946)/ Possessed (1947)/ That Hagen Girl (1947)/ Cry Wolf (1947)/ The Paradine Case (1947)/ Sorry, Wrong Number (1948)/ Alias Nick Beal (1949)/ Night Unto Night (1949)/ Johnny Holiday (1949)/ Sunset Boulevard (1950)/ The Furies (1950)/ Night and the City (1950)/ Dark City (1950)/ The Blue Veil (1951)/ He Ran All the Way (1951)/ Anne of the Indies (1951)/ A Place in the Sun (1951)/ Red Mountain (1951)/ Decision Before Dawn (1951)/ Phone Call from a Stranger (1952)/ Come Back, Little Sheba (1952)/ My Cousin Rachel (1952)/ Botany Bay (1953)/ Stalag 17 (1953)/ Demetrius and the Gladiators (1954)/ Elephant Walk (1954)/ Prince Valiant (1954)/ Rear Window (1954)/ The Silver Chalice (1954)/ Mister Roberts (1955)/ Peyton Place (1957)/ Sayonara (1957)/ The Spirit of St. Louis (1957)/ Run Silent, Run Deep (1958)/ The Nun's Story (1959)/ Sunrise at Campobello (1960)/ Cimarron (1960)/ Return to Peyton Place (1961)/ The Big Bankroll (1961)/ My Geisha (1962)/ Hemingway's Adventures of a Young Man (1962)/ Taras Bulba (1962)/ Lost Command (1966)

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1952 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Miejsce pod słońcem 1951 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Bulwar Zachodzącego Słońca Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1963 Best Music, Score - Substantially Original Taras Bulba 1960 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Historia zakonnicy 1955 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Srebrny kielich 1947 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Humoreska 1946 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Operacja Birma 1942 Best Music, Scoring of a Dramatic Picture Doktor Jekyll i pan Hyde 1942 Best Music, Scoring of a Dramatic Picture Podejrzenie 1941 Best Music, Original Score Rebeka 1939 Best Music, Scoring Młode serca 1939 Best Music, Original Score Młode serca Golden Globe 1951 Best Original Score Bulwar Zachodzącego Słońca Grammy