Body Electric

Jedna z pierwszych nowozelandzkich grup nurtu electronic założona w 1982r.Jej skład stanowili Alan Jimson (aka Alan Jansson, załozyciel w latach 80-tych The Steroids) i Andy Drey.Dołączył do nich po pierwszych próbach zespołu aktor i wokalista Garry Smith.
 
Debiutancki singiel grupy,Pulsing,spodobał się radiowym prenenterom i spędził na listach przebojów 27 tygodni.Nie do koćca oddający brzmienie zespołu był w pewnym sensie parodią elektronicznych grup takich jak Kraftwerk.Po sukcesie Pulsing, Andy Drey został zastąpiony przez basistę Wendy Caldera,a grupa wydała jeszcze dwa niewielkie hity-Dreaming In A Life i Imagination,oraz album przed popadnięciem w zapomnienie. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Pulsing (Dance Mix)/Electro-Dub	Body Electric	01.1983	-	13[27]	-/Jayrem Jay 107	[Producers:Body Electric]
Dreaming In A Life / Interior Exile	Body Electric	10.1983	-	31[4]	-/Jayrem Jay 113	[Producers:Body Electric]
Imagination/Zanzibar	Body Electric	03.1984	-	28[2]	-/Jayrem Jay 703	[Producers:Alan Jimson,Garry "Gazz" Smith]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Presentation And Reality	Body Electric	11.1983	-	32[3]	-/Jayrem Jay 303	-

Kahimi Karie

Mari Hiki, urodzona 15 marca 1968 roku w Tokio), lepiej znana pod pseudonimem Kahimi Karie, jest japońskim muzykiem Shibuya-kei.
Kahimi Karie rozpoczęła swoją karierę jako fotograf muzyczny w Japonii. Jej ówczesny chłopak, Keigo Oyamada (aka Cornelius) poprosił ją, by zaśpiewała dla wytwórni jego przyjaciela. Kahimi szybko odniósł sukces, szczególnie na hiper-modnej scenie Shibuya-ku (modne centrum Tokio i okolice kojarzone między innymi z talentami muzycznymi Pizzicato Five, Fantastic Plastic Machine, Maki Nomiya i Corneliusa).
Wiele EP Kahimi osiągnęło status złotej płyty w Japonii. Prowadziła także jeden z najpopularniejszych programów radiowych w Tokio. Kahimi zwróciła uwagę Momusa i obaj zaczęli współpracować. Potem nastąpiło kilka krajowych hitów. "Good Morning World", piosenka zamówiona przez firmę kosmetyczną, dotarła do pierwszej piątki japońskich list przebojów i zdobyła pozycję Kahimi jako supergwiazdy j-popu.

Kahimi śpiewa w języku angielskim i francuskim oprócz swojego ojczystego języka japońskiego. Oprócz powyższej współpracy współpracowała z takimi osobami jak Jim O'Rourke, Arto Lindsay, Philippe Katerine, Add N To (X) i Yasuharu Konishi (Pizzicato Five).

Breaks Co-Op

Nowozelandzki zespół założony w 1997r,nagrywając pierwotnie dla FMR,a póżniej dla EMI.Skład zespołu stanowili Andy Lovegrove, Zane Lowe, i Hamish Clark.
 
Lowe i Clark utworzyli Breaks Co-Op w Auckland, wydając album elektroniczny Roofers w 1997 roku,zanim opuścili Nową Zelandię podróżując i prowadząc inne interesy.
 
W końcu znaleźli się w Wielkiej Brytanii, gdzie Lowe odniósł wielkie sukcesy jako DJ radiowy i prezenter TV. Po przerwie trwającej kilka lat, Lowe i Clark rozpoczęli pracę nad nowym materiałem w 2004 r.,dokoptowując do składu Andy Lovegrove z The Away Team po usłyszeniu ich demo.
 
Wydany w 2005 roku w Nowej Zelandii, The Sound Inside pokrył się podwójną platyną , z singlem "Otherside" jako #1 na liście airplay w 2005 roku i zwycięzcą w kategorii Song Of The Year w NZ Music Awards.Co-op intensywnie koncertował i przeniósł się do Wielkiej Brytanii, gdzie ich album został wydany przez Parlophone.Koncertowali najczęściej w składzie Lovegrove jako wokalista i gitarzysta; Rodney Fisher na wokalu, gitara, mandolina i perkusja; Rio Hemopo na basie i wokalu, Tom Atkinson na perkusji, a na gramofonach Clark,dodatkowo śpiewając i przygotowując sample. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Sound advice	Breaks Co-Op	11.1997	-	39[3]	-/Festival C 1646	-
The Otherside	Breaks Co-Op	03.2005	-	10[19]	-/EMI 869571	[written by Breaks Co-Op]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
The Sound Inside	Breaks Co-Op	04.2005	-	3[30][platinum]	-/EMI 873351	-

Bressa Creeting Cake

Nowozelandzki band rockowy aktywny w latach 90-tych.Pierwotnie nazywał się Breast Secreting Cake i został założony w Auckland w 1991r,którego trzon stanowili Edmund Cake, Geoff Maddock i Joel Wilton.Edmund, Geoff i Joel grali razem jeszcze w szkole,ale ich liderem podczas koncertów był Dave Neilsen.
 
Pierwsze nagrania zrealizowali na 16-to śladowym magnetofonie w wypożyczonym studio.Kilka z tych zrealizowanych piosenek emitowano w lokalnym studenckim radio BFM w 1994r,zyskując pewną popularność.Grali na żywo nieregularnie, a przede wszystkim z zupełnie innym zestawem piosenek na każdym koncercie.Pod presją wytwórni Flying Nun Records oddziału Mushroom Records zmienili nazwę na Bressa Creeting Cake.
 
W tym czasie zespół nagrał pierwszą EP-kę i album na przełomie 1996 i 1997r.W tym samym czasie odchodzi Neilsen,którego na koncertach zastępuje Jared Johansen i Rachel King grająca na basie,ale płytę nagrali w oryginalnym trzyosobowym składzie.Muzyka do tego albumu była najczęściej rejestrowana w studio w Cheltenham North Shore Beach w Auckland będąca własnością Joe Gubay'a, muzyka i kolekcjonera zabytkowego sprzętu audio. Niektóre utwory były również realizowane w studiu Revolver i York St'B' w Shortland. Album został wyprodukowany przez Edmunda Cake'a i inżyniera Edmund i Joe. Przez ten czas zespół grał na żywo rzadko.
 
W 1999r zespół zakończył działalność,a Maddock i Wilton występowali później razem z grupą Goldenhorse. 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Bressa Creeting Cake	Bressa Creeting Cake	03.1997	-	40[1]	-/Festival D 31 699	-

Bintangs

Bintangs z Beverwijk pierwotnie nazywał się Rocket Dynes i Black Phantoms.Grupa została założona w 1961 w Beverwijk przez Franka (bas, wokal) i Arti Kraaijevelda (gitara, wokal).
 
Nie tylko stał się znany ze względu na szorstkie brzmienie, ale także ze względu na liczne zmiany w ich składzie.Grali indo rocka (jest to przede wszystkim instrumentalny rock 'n' w wykonaniu muzyków z byłych holenderskich Indii Wschodnich), ale wkrótce przenieśli się w obszar rhythm & bluesa .W latach 60-tych, zwłaszcza w prowincji Noord-Holland, mieli w wielu firmach w miastach Beverwijk i Haarlem, plakaty na wielu ścianach, a nawet gigantyczny zbiornik gazu z ich nazwą . Chociaż tylko jeden oryginalny członek pozostaje w zespole obecnie (Frank Kraayeveld, b, v) i chociaż rozwiązali się kilka razy po drodze, Bintangs (indonezyjskie określenie "gwiazdy") to jeden z (jeśli nie jedyny) najdłużej działajacych zespołów w Holandii.
 
Kluczowymi członkami przez lata - oprócz Franka Kraayevelda -był jego młodszy brat, Arti (g, v i autor piosenek) i Mick Jagger-właśc. Guus (lub Gus) Pleines (v, h). Po nagraniu dwóch przebojów, Arti i Frank opuszczają Bintangs pod koniec 1970 roku i tworzą Kraayeveld (później przemianowany na Circus Kraayeveld). W 1974 roku Gus Pleines dołączył do Kraayeveld z Bintangs już nieistniejącego, ale w 1975 roku zmienili nazwę na Bintangs ponownie.
 
Arti opuścił już Kraayeveld w czerwcu 1973 r. (zastąpiony przez młodszego brata René Kraayevelda) i powstaje Carlsberg . Gus Pleines był wokalistą pomiędzy 1968-1983 i 1989-2004. Zmarł w 2007 roku. Zespół został oficjalnie rozwiązany w 1985 r,a Frank tworzy The Frank Kraayeveld Band. Grupa zreorganizowała się w 1989 roku i działa do dziś. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Ridin' On The L & N/Down South Blues	Bintangs	11.1969	-	-	-	-	11[8]	-	-	-	Decca AT 10402	-
Travelling In The Usa / Hound Is On The Run	Bintangs	02.1970	-	-	-	-	10[7]	-	-	-	Decca AT 10416	[written by A. Kraayeveld]
He Didn't Wanna Go Home / The Dying Of Mr. Fernandez	Bintangs	07.1970	-	-	-	-	29[1]	-	-	-	Decca AT 10425
Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Nightfighter

Bintangs

06.1979

-

-

-

-

50[1]

-

-

-

ARIOLA 200 525

Corry Brokken

Corry Brokken (ur.3 grudnia 1932r, Breda) jest holenderski piosenkarką i była prezenterką radia i telewizji .Zwyciężyła w Konkursie Piosenki Eurowizji w 1957 roku ,i była pierwszą holenderką, która to osiągnęła.
 
Corry Brokken zadebiutowała w 1952r w holenderskim radio z piosenką I Apologize. Dwa lata później ukazał się jej pierwszy album. W 1956 roku reprezentowała Holandię po raz pierwszy w konkursie Eurowizji . Piosenka Voorgoed Voorbij nie wygrała (wynik głosowania był tajny w tym roku,ogłoszono tylko zwycięzcę). Rok później wygrała ten festiwal z piosenką Net als Toen (kompozycję Willy van Hemerta ). W 1958 roku reprezentowała Holandię, z piosenką Heel de Wereld,która zajęła dziewiąte miejsce .Po przygodzie w konkursach Eurowizji zdecydowała się wycofać . Jednak w 1958 roku ukazał się jej pierwszy album, Corry's bed-time story , 25-calowy LP zawierający osiem amerykańskich piosenek. Rok później urodziła córkę Nancy . W 1966 roku został poproszony w imieniu Niemiec do udziału w konkursie Eurowizji, ale zrezygnowała z tego zaproszenia.
 
W 1960r Brokken miała hit numer jeden w Holandii z piosenką Milord ,która była znana z wykonania Edith Piaf .Piosenka była na listach przebojów 16 tygodni na pierwszym miejscu, rekord, który do dziś nie został pobity. Tekst piosenki (o prostytutce ) był w konserwatywnej Holandiiuznawany przez niektórych jako obraźliwy. Rok później wystąpiła z Snip en Snap w rewii Sleeswijkrevue.
 
Między 1961 i 1972r prowadziła show w holenderskiej telewizji.W tym okresie dużo nagrywa, w tym z wielkim sukcesem holenderskie interpretacje piosenek Charlesa Aznavoura , "My Ideal" (1962) i "La Mamma" ( 1964).
Tymczasem, stała się znana publiczności niemieckiej,dzięki nagraniom m.in. "Milord" i "La Mamma". W latach 1967 -1970 , przedstawiła dla niemieckiej telewizji ARD program ("Varietezauber") z gośćmi, takimi jak Charles Aznavour, Gilbert Bécaud , Caterina Valente i Hildegard Knef . Ale pracę w Niemczech wspomina źle.
 
Po wygaśnięciu kontraktu z Phonogram, przeniosła się w 1968r do Polydoru wydając dwa albumy: "Corry Brokken zingt kleine cantates" i "Wereldsuccessen, met de complimenten van Corry". W 1971 roku ukazał się album "Voor Nancy" wydany przez EMI, wyprodukowany przez Williama Duysa , a w 1973 r. ostatni album, "Corry zingt Toon", z piosenkami Toona Hermansa . Single wydane w tym roku sprzedawały się słabo.
 
W 1976 Brokken prowadzi Konkurs Piosenki Eurowizji, po tym jak w 1975 Holandia wygrała festiwal. W tym samym roku rozpoczęła studia prawnicze . Po ukończeniu studiów została adwokatem, w 1988 roku została zatrudniona jako sędzia w 's-Hertogenbosch .
Na początku 2008 doznała udaru mózgu , przechodząc długą rehabilitację. W 2009 ukazał się jej biografia , zatytułowana Encore. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Milord / Mustapha	Corry Brokken	05.1960	-	-	-	-	1[26]	-	-	-	PHILIPS - 318 418 PF	[written by Marguerite Monnot,Georges Moustaki,Willy van Hemert]
Er Sah' Aus Wie Ein Lord / Bonjour, Paris	Corry Brokken	04.1961	-	-	41[9]	-	-	-	-	-	PHILIPS - 345 269 PF	[written by Hans Bradtke,R. Gall,F. Veran]
Mijn Ideaal (Tu Te Laisses Aller) / Het Telegram (Télégrammes)	Corry Brokken	01.1963	-	-	-	-	19[4]	-	-	-	PHILIPS - 318 786 PF	[written by Charles Aznavour,Jip Feldman]
La Mama (Zij Kwamen Overal Vandaan) / Geef Mij Je Hand (Donnez-Moi La Main)	Corry Brokken	04.1964	-	-	9[13][04.65]	-	2[15]	-	-	-	PHILIPS - JF 327 642	[written by Charles Aznavour,R. Gall,L. Post]
Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Net als toen

Corry Brokken

11.1994

-

-

-

-

54[5]

-

-

-

-

-

Jo Lemaire

Jo Lemaire (urodzona  5 stycznia 1956r) to belgijska piosenkarka urodzony w Gembloux , Namur . Poza krajem ojczystym jest również popularna we Francji , Szwajcarii , Kanadzie i Holandii .

Jo Lemaire zadebiutowała muzycznie w późnych latach 70-tych ze swoim zespołem muzycznym „Jo Lemaire + Flouze”. Grupa odniosła prawdziwy sukces dzięki wydaniu albumu Pigmy World w 1981 roku. Album ten, zawierający nastrojową, synthpopową adaptację „Je suis area te dire que je m'en vais” Serge'a Gainsbourga, przyniosła piosenkarce sławę w całej Europie i Kanadzie . W 1982 roku grupa się rozpadła, a Lemaire kontynuowała karierę solową. Rozwiodła się z Philippe Depireux, byłym członkiem zespołu i przeniosła się do Bilzen ze swoim nowym partnerem, Fa Vanhamem.

Jej pierwszy solowy album Concorde został wydany z wielkim sukcesem w 1983 roku. Winyl był wyjątkowo dwujęzyczny, mając jedną stronę po angielsku, a drugą po francusku . Rok później ukazał się album , którego producentem jest Jean-Marie Aerts. Cieszył się również sukcesem. Jej trzeci solowy album, Stand Up , został wydany przez PolyGram International, a nie przez Phonogram Belgium . To nie był hit; jej długa kariera miała wzloty i upadki.

Poprzez koncerty za granicą, wielojęzyczność i covery hitów zagranicznych artystów, Lemaire ma wielu fanów poza Belgią; w Niemczech , Holandii i krajach francuskojęzycznych, takich jak Kanada , Francja i Szwajcaria . Brała udział w Transmusicales w Rennes , Printemps de Bourges , Rock en France i wielu innych trasach koncertowych i festiwalach muzycznych.

W 1990 roku wydała Duelle , zbiór francuskich piosenek. Osiągnął status złotego dysku we Francji. Później tego samego roku ukazał się również album w języku holenderskim , będący hołdem dla innego belgijskiego muzyka, Willa Tury . W 1994 roku współpracowała z brytyjską piosenkarką Carmel w Liverpoolu przy produkcji albumu o tym samym tytule .

W 2000 roku zaczęła zwiedzać flamandzkie szkoły, używając muzyki, aby zachęcić dzieci do nauki francuskiego języka francuskiego . Wydane zostały dwie płyty CD oparte na komiksowych postaciach z tej kampanii „Bob & Bobette”, zatytułowane Eventail Junior . W 2001 roku współpracowała z byłym członkiem zespołu Hooverphonic, Frankiem Duchêne, oraz autorami tekstów Michael Bisceglia i Ronny Mosuse przy albumie Flagrants Délices i powiązanym z nim singlem „La saison des amours”. W 2007 roku nagrała piosenkę z Rocco Granatą na albumie La Vie à Deux .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Captive et innocente/Mohican	Jo Lemaire	02.1985	79[1]	-	Vertigo 880 328-7	[written by Fa Vanham - Jo Lemaire]
La nuit te ressemble/Voyeuse	Jo Lemaire	05.1990	63[9]	-	WEA 71265-7	[written by Théo Linder - Marc-Roger Debouvier - Jo Lemaire]
C’est mon bateau/Jardin des délices	Jo Lemaire	11.1990	98[1]	-	WEA 72092-7	[written by Jo Lemaire]

Jeanette

Jeanette Anne Dimech (ur. 10 października 1951 w Londynie) – hiszpańska piosenkarka znana pod imieniem Jeanette.

Ponieważ jej dziadek miał przedsiębiorstwo importowo-eksportowe, jej rodzice mieszkali w Londynie, gdzie się urodziła, później przenieśli się do Chicago i Los Angeles, gdzie dorastała. Po separacji rodziców kiedy miała 12 lat powróciła do Barcelony razem z matką.

W latach 60-tych uczyła się gry na gitarze i zaczynała pisać piosenki w stylu  folk. Jej muzycznymi idolami byli Bob Dylan, Donovan i The Byrds. Później dołączyła jako wokalistka do studenckiego zespołu Pic-Nic, z którym w 1969r odniosła umiarkowany sukces dzięki folkowej wersji hiszpańskiej piosenki dla dzieci „Cállate niña”. Inne znane ich piosenki to „Amanecer” i „No digas nada”.

Po rozpadzie zespołu pod koniec lat 60-tych, wyjechała do Wiednia wraz z mężem, węgierskim muzykiem Laszlo Kristofem. Na początku lat 70-tych rozpoczęła solową karierę od pierwszego singla „Soy rebelde”, który odniósł sukces w krajach hiszpańskojęzycznych. Później piosenka była popularna we Francji i nagrała wersję angielską. Tę i piosenki takie jak „El muchacho de los ojos tristes” i „Estoy triste” napisał Manuel Alejandro, mający ustaloną pozycję   w Hiszpanii.

Jej największy sukces, piosenkę „Porque te vas”, napisał José Luis Perales, będąc jeszcze nieznanym na początku 1974r. Dopiero kiedy piosenkę wykorzystał w swoim filmie Cría cuervos (Nakarmić kruki) Carlos Saura w 1976 roku, a film został nagrodzony na Festiwalu Filmowym w Cannes (nagroda specjalna jury) i Festiwalu Filmowym w Berlinie (nagroda specjalna jury), piosenka zrobiła międzynarodową karierę i została przebojem. W Austrii dotarła do miejsca 13, w Szwajcarii do miejsca 4, a w Niemczech była numerem 1.

Po „Porque te vas” Jeanette nigdy nie odniosła podobnego międzynarodowego sukcesu. Kontynuowała śpiewanie z umiarkowanym powodzeniem w Hiszpanii (i z mniejszym we Francji) aż do lat 90-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Porque te vas/Seguire amando	Jeanette	07.1976	1[4][20]	-	Hispavox 45-1034	[written by J.L. Perales - Dimech - Colombo ]
Porque te vas/Seguire amando	Jeanette	01.1978	2[5]	-	Hispavox 45-1034	[written by J.L. Perales - Dimech - Colombo ]

Isabelle De Funès

Isabelle Christine Inès Léonore Girard (ur. 27 lipca 1944), lepiej znana pod imieniem Isabelle De Funès , to francuska aktorka, piosenkarka, modelka i fotograf. Najbardziej znana jest z roli Valentiny, komiksowej postaci Guido Crepaxa w thrillerze erotycznym Baba Jaga (1973).

Urodzona w Paryżu De Funès rozpoczęła swoją karierę jako modelka. W 1968 roku poznała wokalistkę i autora piosenek Véronique Sanson i Michela Bergera . Razem nagrali kilka singli i EP-kę La Journée D'Isabelle (1968). Zadebiutowała na ekranie we francuskim filmie Ces messieurs de la gâchette (1970). Po pracy nad filmem Le coup monté (1978) przeszła na emeryturę i przeniosła się do Kolumbii , gdzie poświęciła się fotografii.


De Funès jest córką Marii De Funès i francuskiego reżysera François Gir. Jest siostrzenicą aktora Louisa de Funèsa . W maju 1970 roku wyszła za mąż za aktora Michela Duchaussoy . Para rozwiodła się w październiku 1971 roku. 13 grudnia 1972 roku urodziła córkę Lisę. Zamieszkała w Australii (w Sydney) i poślubiła   Stewarta Jean Raoula, który mieszkał w Sydney.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
La journée d’Isabelle/Papa me laisse aller à la vilel ce soir-Mon voisin/Les jours de pluie	Isabelle	.1968	-	-	Odéon / EMI MEO 168	[written by Michel Berger]
Quand Michel chante/Le cœur en juillet-Une odeur de neige/Deux par deux	Isabelle	.1969	-	-	Odéon / EMI 2C016-10 057	[written by Michel Berger]
Ne me parlez plus de l’amour ("I’ll never fall in love again" de la comédie musicale "Promises, promises")-Jusqu‘à la tombée du jour	Isabelle	.1969	-	-	EMI / Odéon 2C006-10 324	[written by Burt Bacharach – Hal David - Franck Harvel]
Le vieux saule "Viola enluarada"/Amour amitié	Isabelle	.1969	-	-	Pathé-Marconi C 006-10768	[written by marcos Valle - Paulo Sergio adapt. J.-P. Lang - C. Chevrot]
Port-Grimaud/Port-Grimaud (instrumental)	Isabelle	06.1970	-	-	Pathé 2C006-11 040	[written by H. Giraud - E. Marnay]
Comme madame Bovary/Donnez-moi la force	Isabelle	.1976	-	-	Flamophone / Barclay 620.204	[written by Laurence Matalon - Jean Musy]

Gabriele

Gabriele Clonisch (ur. 11 czerwca 1947 w Górnej Bawarii ), znany również pod pseudonimem Gabriele i Susi Ball , to była niemiecka piosenkarka popowa i dziecięca gwiazda .

Dorastała ze swoimi trzema starszymi braćmi w Kochel am See w Górnej Bawarii , a po wielu oklaskiwanych wokalnych występach na uroczystościach zaczęła ambitnie śpiewać na uroczystościach i nagrała pierwsze nagrania na dyktafonie swojego ojca, biznesmena. Wiedeński producent muzyczny Polydoru , Gerhard Mendelson , został o niej poinformowany przez Karla Michalskiego, którego ojciec Clonisch odwiedził na Bayerischer Rundfunk , i próbował ją rozwinąć jako nową gwiazdę dziecięcą, na wzór Cornelii Froboess, która dorastała jako nastolatka . Między innymi wyprodukował z nią rock'n'rollowy tytuł Chocolate Ice Cream, który trafił na listy przebojów i został sprzedany w ponad 250 000 egzemplarzy.


W 1959 roku, ku rozczarowaniu urzędników monachijskiego Ministerstwa Kultury , Gabriele była poza domem i przez cały rok z przerwami: dziesięć dni w Deutsches Theater w Monachium , następnie tydzień w Mannheim i Bazylei, podczas Wielkanocy wycieczka z Connym, w lipcu turnee po uzdrowiskach, potem po berlińskim Waldbühne i jeszcze większym stadionie olimpijskim w Berlinie. i wreszcie pod koniec roku udział w słynnej trasie rock'n'rollowej „Halbstarken-Schlachten“. W tym samym roku ówczesna 12-latka zaśpiewała niemiecko-angielski duet Uncle Satchmo Lullaby z Louisem Armstrongiem , który pojawił się również w filmie La Paloma opublikowane przez Paula Martina . Następnie pojawiły się kolejne produkcje filmowe, występy w radiu i telewizji, w tym z Fredym Brockiem oraz trasa z Maxem Gregerem . Pod koniec 1961 roku tytuły z nią ponownie pojawiły się na listach przebojów. W 1963 roku dokonała ostatnich nagrań pod pseudonimem „Susi Ball”. Potem wycofała się z występów publicznych.

Oprócz pracy jako piosenkarka trenowała także łyżwiarstwo figurowe . Po ukończeniu szkoły średniej uczyła się języków, wyszła za mąż i obecnie mieszka we Włoszech.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Nie	US	Wytwórnia [Nie]	Komentarz
Onkel Satchmo's Lullaby	Gabriele	08.1959	9[7]	-	Polydor NH 24 034	[written by Halletz, Bradtke]

Ratt

Grupa heavymetalowa założona w 1983 r. w San Diego (USA) w składzie Stephen Pearcy (śpiew), Robbin Crosby (gitara), Warren D. Martini (gitara), Juan Groucier (bas) i Bobby "The Blotz" Blotzer (perkusja). Wyłoniła się z zespołu Mickey Ratt znanego w latach 70-tych.

Odmiana metalu, jaką zaproponowała, posiadała w sobie domieszkę popu, czyniąc ją nieco podobną do Cheap Trick czy Aerosmith. Zespół zadebiutował mini-albumem Ratt, wydanym w 1983 roku, a przyjaźń jaką nawiązał z członkami Mótley Crue pomogła mu w podpisaniu rok później kontraktu z wytwórnią Atlantic Records.

Ich pierwszy album Out Of The Cellar przez sześć miesięcy utrzymywał się w czołowej dwudziestce "Billboardu". Po wspólnym toumee z Ozzy Osbournem przyłączyli się do trasy koncertowej Billy'ego Squiera, z której zostali wyrzuceni, kiedy okazało się, że cieszą się większą popularnością niż główny wykonawca. Ich dalsza kariera rozwijała się stereotypowo, przy czym oskarżenia o podteksty seksualne w teledyskaeh kontrastowały z wyprzedanymi salami koncertowymi i nagraniami przynoszącymi "platynowe płyty".

Wydany w 1990 r. album Detonator zawierał kilka utworów napisanych wspólnie z Desmondem Chiidsem i był ich najciekawszą płytą. Grupa nie wytrzymała jednak presji sukcesu i w 1992 roku rozpadła się. Wokalista Stephen Pearcy wraz z Fredem Courym, byłym perkusistą Cinderelli, gitarzystami Frankiem Wilsexem i Donnym Syracusem oraz basistą Michaelem Andrewsem, założył rok później zespół Arcade.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Round and Round / The Morning After	Ratt	06.1984	-	12[18]	Atlantic 89 693	[written by Robbin Crosby,Warren DeMartini,Stephen Pearcy][produced by Beau Hill]
Wanted Man / She Wants Money	Ratt	10.1984	-	87[3]	Atlantic 89 618	[written by Joey Cristofanilli,Robbin Crosby,Stephen Pearcy][produced by Beau Hill]
Lay It Down / Got Me on the Line	Ratt	07.1985	-	40[11]	Atlantic 89 546	[written by Warren DeMartini,Robbin Crosby,Juan Croucier,Stephen Pearcy][produced by Beau Hill]
You're In Love / Between The Eyes	Ratt	10.1985	-	89[2]	Atlantic 89 502	[written by Juan Croucier,Stephen Pearcy][produced by Beau Hill]
Dance / Take a Chance	Ratt	02.1987	-	59[9]	Atlantic 89 354	[written by Warren DeMartini,Beau Hill,Stephen Pearcy][produced by Beau Hill]
Way Cool Jr. / Chain Reaction	Ratt	01.1989	-	75[7]	Atlantic 88 985	[written by Beau Hill,Warren DeMartini,Stephen Pearcy][produced by Beau Hill]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Out of the Cellar	Ratt	03.1984	-	7[56]	Atlantic 80 143	[3x-platinum][produced by Beau Hill]
Ratt EP.	Ratt	06.1984	-	133[19]	Time Coast 2203	[produced by Beau Hill]
Invasion of Your Privacy	Ratt	06.1985	50[2]	7[42]	Atlantic 81 257	[2x-platinum][produced by Beau Hill]
Dancing Undercover	Ratt	10.1986	51[1]	26[40]	Atlantic 81 683	[platinum][produced by Beau Hill]
Reach for the Sky	Ratt	11.1988	82[1]	17[27]	Atlantic 81 929	[platinum][produced by Beau Hill,Mike Stone]
Detonator	Ratt	09.1990	55[1]	23[17]	Atlantic 82 127	[gold][produced by Desmond Child; Sir Arthur Payson]
Ratt & Roll 81-91	Ratt	09.1991	-	57[18]	Atlantic 82 260	[gold][produced by Beau Hill, Sir Arthur Payson]
Ratt	Ratt	07.1999	-	169[1]	Portrait 69 586	[produced by John Kalodner , Liam Sternberg , Richie Zito]

Dani

Danièle Graule (  ur. 1 października 1944r w Castres), znana jako Dani to francuska aktorka i piosenkarka. 
W 1966 roku podpisała kontrakt z Pathé-Marconi i wydała swój pierwszy singiel Garçon manqué . W 1968 roku Papa vient d'épouser la bonne, sprzedał się w milionach egzemplarzy i stał się wielkim hitem.  Dani miała być reprezentantką Francji w Konkursie Piosenki Eurowizji 1974   z piosenką "La Vie 25 ans",  ale prezydent Georges Pompidou zmarł w tygodniu konkursu, więc nigdy nie wystąpiła.  Jej jedyna jak dotąd płyta wydana w języku angielskim to "That Old Familiar Feeling", na którym znajduje się ta sama muzyka co "La Vie à 25 ans", ale z angielskimi tekstami brytyjskiej piosenkarki Lynsey de Paul 

W kinie,  grała dziewczynę  tłumaczkę Liliane w filmie Françoisa Truffauta „Day for Night" , a w ostatnim Antoine Doinela -  Love on the Run krótki romans z Antoine, przyjacielem Christine, Liliane. Truffaut, uczynił ją sławną jedną rolą w dwóch filmach:  Liliane w Day for Night .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Garçon manqué/Ne me demande pas-Sacré Jo/C’est toi	Dani	03.1966	-	-	Ducretet-Thomson 460 V 713
Je n’ai pas à dire merci "You won’t find that kind in me"/Les vacances commencent aujourd’hui "How it is done" -Je travaille autant qu’un garçon "I wish that I could make you love me"/Partir pour la lune	Dani	06.1966	-	-	Ducretet-Thomson 460 V 722
Sans astérisque/La fille à la moto-La coupe est pleine/Le chpoum	Dani	12.1966	A1:59[7]	-	Ducretet-Thomson 460 V 739	[A1:written by Frédéric Botton]
Scopitone/Les petits points sur les I-Ni le jour, ni l’heure/La machine	Dani	02.1967	B2:78[8]	-	Ducretet-Thomson 460 V 746	[B2:written by Frédéric Botton]
H comme hippies/Petit taureau-Les artichauts/Dring dring	Dani	11.1967	-	-	Pathé / EMI 45 EG 1059
Comme tu les aimes/Les petits lapins-Les anémones/Quand Charlot joue du saxophone	Dani	03.1968	-	-	Pathé / EMI 45 EG 1074
Un p’tit boy c’est gentil/La jaquette à Toto	Dani	.1969	-	-	Pathé / EMI 2C006-10 285 M
Papa vient d’épouser la bonne/Darling dollar	Dani	02.1969	74[9]	-	Pathé 2C006-10 364 M	[written by P. Chagnon - F. Pearly]
C’est malheureux d’être méchant/Mon p’tit photographe	Dani	01.1970	46[16]	-	Pathé-Marconi 2C006-10 561 M	[written by Lang - Rivat - Thomas]
Elle récitait sa prière/Vive l’enfance-Papa vient d’épouser la bonne/Darling dollar	Dani	01.1969	-	-	Pathé / EMI 45 EG 1106
La petite qui revient de loin/Et nous avons parlé de toi	Dani	12.1970	43[10]	-	Pathé / EMI 2C006-11191 M	[written by Pierre Vassiliu]
Je veux vivre libre/Tout le monde est là (Singing a la)	Dani	.1970	-	-	Pathé / EMI 2C006-11350 M	-
J’ai un gentil petit péché par Dani/Taillefine Gervais c’est chouette par Dani	Dani	.1971	-	-	Autoproduction	-
Quand ça t’arrange/Fallait pas	Dani	12.1971	66[3]	-	Pathé / EMI 2C006-11 802 M	[written by Franck Gérald / F. Harvel ]
On a toute la vie pour rire/Vivement qu’on ait le temps	Dani	.1972	-	-	Pathé / EMI 2C006-12 388	-
Le jour de la paye/Vive les alliés	Dani	.1972	-	-	Pathé-Marconi / EMI C006-12 256	-
Un homme qui revient toujours/Essayez-nous	Dani	.1974	-	-	Vogue 45. V. 12011	-
La vie à 25 ans/Pour que ça dure	Dani	05.1974	53[3]	-	Vogue 45. V 3076	[written by Christine Fontane]

Claire Dixon

Claire Dixon, francuska piosenkarka urodzona w 1944 roku. Wiosną 1964 roku podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia i wydała swój pierwszy singiel EP-kę „In winter in Nogent”. W tym samym roku ukazał się jego drugi singiel „But it was love” i trzeci „C'est pour toi”. 

 W 1965 roku nagrała swój czwarty singiel  „Le temps des regrets”. W 1966 roku nagrała EP-kę reklamową dla Normal School of Sténotypie, na której znajdują się dwa niewydane utwory "Violets" i "Look at them". W 1967 i 1968 roku nagrała dwie inne płyty w AZ Records „Je chante en anglais” i „On m'appelle petit bout de chou”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
En hiver à Nogent/Du sable-Vingt ans/J’ai mal de toi	Claire Dixon	.1964	-	-	Columbia ESRF 1484	-
Mais c’était l’amour/Ça suffit comme ça-Au grand jour/L’occasion était trop belle	Claire Dixon	.1964	-	-	Columbia ESRF 1511	-
C’est pour toi/Les filles de l’été-Avec la pluie, avec mon chien/Rien ne sert de pleurer	Claire Dixon	.1964	-	-	Columbia ESRF 1561	-
Le temps des regrets/L’autre-Toi qui sais tout/Un, deux, trois, petit soldat	Claire Dixon	.1965	-	-	Columbia ESRF 1619	-
Interview de Mlle Pietri-Les violettes/Regardez-les	Claire Dixon	.1966	-	-	ENS AUT 011	-
Je chante en anglais/Fleurs, vent-Je n’ai besoin que de tendresse/Il a fallu	Claire Dixon	.1967	-	-	Disc’AZ EP 1087	-
On m’appelle petit bout de chou/L’ours triste-La tanière/L’autre de nous deux	Claire Dixon	.1968	-	-	Disc’AZ EP 1202	-

Christie Laume

Francuska piosenkarka Christie Laume była szwagierką Édith Piaf i doświadczenie muzyczne zdobyła dzięki muzycznej legendzie. Następnie wydała kilka EP-ek 
od połowy do późnych lat 60-tych, które choć nie były hitami, zyskały trwałą popularność.

Christie Laume urodziła się jako Christina Lamboukas 4 lutego 1942 roku w Paryżu i dorastała na przedmieściach francuskiej stolicy.

Zaczęła śpiewać w młodym wieku ze swoim starszym bratem Theo i występowała dla swojej rodziny już od trzeciego roku życia. W wieku siedmiu lat po raz pierwszy wystąpiła publicznie, gdy śpiewała w radiu w programie dla dzieci.

Od 17 roku życia uczyła się na kosmetyczkę, ale jej los zmienił się w październiku 1962 roku, kiedy jej brat (obecnie znany jako Théo Sarapo) poślubił francuską legendę muzyki Édith Piaf. Nowożeńcy zaprosili niedoszłą piosenkarkę, aby zamieszkała z nimi w ich mieszkaniu z widokiem na Lasek Buloński. „Nagle dzięki nim żyłem jak celebryta, ale nie byłam” - mówi.

Kiedy mieszkała z nimi, Piaf poprosiła ją o wysłuchanie jej śpiewu i dał jej rolę śpiewającą podczas otwarcia kilku jej koncertów i tras koncertowych z nią. Piaf nadała jej również bardziej francusko brzmiący pseudonim, Christie Laume. W tym okresie zadebiutowała w telewizji.

Jednak Piaf zmarła rok po ślubie, a brat Christie musiał dać jej zachętę, której potrzebowała, by wykorzystać zdobyte doświadczenie.

Musiała czekać trzy lata, aż w 1966 roku zaproponowano jej kontrakt płytowy z wytwórnią Barclay. I Need You stał się głównym utworem jej debiutanckiej EPki.

Nie zwróciła   większej uwagi i zmieniła wytwórnię na Odéon w 1967 roku. Jej pierwsze wydawnictwo dla nowej wytwórni zostało wydane wkrótce potem. Tytułowy utwór na EP był żywiołowy La musique et la danse, którego współautorem była Christie. Pomogła także napisać Agathe ou Christie, której tekst zawierał dość sprytne gry słów. L’adorable femme des neiges, również występująca na EP-ce, również znalazła uznanie wśród fanów francuskiego femme pop.

Pas de nouvelles został wybrany jako główny utwór jej kolejnej EP-ki, chociaż bajeczny, gitarowy Rouge-rouge jest uważany za wyróżniający się z całej czwórki na tym wydawnictwie. Ten ostatni wykonała na festiwalu Rose d'or (Złota Róża) w Antibes tego roku.

Dołączyła także do gwiazdy Richarda Anthony'ego w duecie na jego EP-ce Le grand meaulnes. Ich duet, Comment tu faire, był wersją Sand Lee Hazelwooda.

Jej ostatnia EP-ka, wydana w 1968 roku, była świadkiem jej powrotu do wytwórni Barclay i utworu z ciężkimi organami Ce qui fait chaud. Wszystkie cztery piosenki, które ukazały się na płycie, zostały napisane przez znanych autorów, takich jak Michel Jourdan i Pierre Delanoë. Jednak nawet ten nienaganny rodowód nie był w stanie wypchnąć piosenkarki w górne części list przebojów.

W 1969 roku poznała swojego przyszłego męża, który służył w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Para przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie Christie miała dwoje dzieci. Po odwróceniu się od swoich popowych początków stała się później gorliwą chrześcijanką.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
J’ai besoin de toi/Quand on s’est dit tu-Avec un garçon/Je n’ai pas volé cet amour	Christie Laume	.1966	-	-	Barclay 70 944	[written by G. Patrick - N. Commaret]
La musique et la danse/Une fille libre-Agathe ou Christie/L’adorable femme des neiges	Christie Laume	.1967	-	-	Odéon MEO 132	[written by N. Commaret - C. Laume]
Pas de nouvelles… /Cette plage déserte-Sur mon petit nuage/Rouge, rouge	Christie Laume	.1967	-	-	Odéon / EMI MEO 142	[written by Noël Commaret - Jean Dumoulin]
Ce qu’il fait chaud/Amour toujours et compagnie-Chic, voilà le soleil/Mais parle-moi d’amour	Christie Laume	.1968	-	-	Barclay 71 289	[written by M. Jourdan - A. Canfora]

Catherine Desmarets

Catherine Desmarets jest legendarną francuską piosenkarką, która występowała głównie w latach 60. i 70-tych XX wieku. Stała się szczególnie znana dzięki piosence „les petits croix” z 1967 r., której struktura pytań i odpowiedzi jest bardzo podobna do „no comment” Serge Gainsbourga.





 Catherine Desmarets urodziła się w Neuilly-sur-Seine we Francji. Jest aktorką znaną z The Night Turns Bad (1971) i The Indians (1964).

Jej muzyka i towarzyszący jej wokal nieuchronnie przywodzą na myśl te małe filmy promocyjne z lat 60-tych , poruszający głos przenoszący w inny, niedokończony dotąd wymiar, pomysłowość i muzyczną przyjemność.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Comme dans un rêve/Vois le soleil-Voilà deux ans/Ami de si loin	Catherine Desmarets	.1966	-	-	Philips 437.202 BE	[written by Paul Boussard - Manou Roblin]
Les petites croix/La vieille boite à musique-Aujourd’hui est à nous deux/Ce que le vent raconte aux arbres	Catherine Desmarets	.1967	-	-	Philips 437.318 BE

Les Beatlettes

Kobiecy zespół z Montrealu, utworzony przez Denise Payette (wokalistka), Claudette Faubert (gitara prowadząca), Claire Fugère (gitara), Hélène Duguay (gitara basowa) i Mimi Jourdan (perkusja). Jako fanki Beatlesów decydują się przyjąć Beatlettes jako swoją nazwę. Grupa rozpoczęła karierę w kabarecie Café de l'Est w Montrealu, potem występowała w całej prowincji, Quebecu. Jesienią 1964 roku podzieliły scenę Montreal Forum na koncercie z udziałem brytyjskiej grupy   Dave Clark 5. Następnie Beatlettes nagrał piosenkę Classels „Ton amour a changé ma vie”, który znajduje się wówczas na kompilacji „ Les succès du jour ”.

W tym samym roku grupa podpisała kontrakt z Denisem Pantisem, właścicielem wytwórni Jeunesse Franco i weszła do studia, aby nagrać swój pierwszy singiel, który zawierał „Ce n'est plus un rêve” i „Reste encore”. The Beatlettes podróżują po Ontario, a następnie wracają, aby promować singiel w programie Youth Show. Następnie grupa ruszyła w trasę, aby podjąć inne zobowiązania w Quebecu i Ontario. Gdy grupa udaje się do Londynu, aby zagrać koncert, jeden z dwóch samochodów grupy bierze udział w poważnym wypadku, Claudette Faubert i Mimi Jourdan tracą życie. Straszliwy wypadek kładzie kres grupie The Beatlettes.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Ce n'est plus qu'un rêve / Reste encore	Les Beatlettes	.1965	-	-	Jeunesse Franco JF 4024	-
C'est grace à toi / Une fille sans un garcon	Les Beatlettes	.1968	-	-	Première PRE 903	-

Annie Cordy

Annie Cooreman, znana pod pseudonimem Annie Cordy urodziła się 16 lipca 1928 roku w Schaerbeek niedaleko Brukseli. W młodości uczyła się gry na pianinie oraz pracowała jako tancerka w stolicy Belgii. Zauważył ja durektor słynnego kabaret 'Lido' i zaproponował jej pracę w Paryżu.

W 1952 roku po występach w 'Moulin Rouge' dostała swoja pierwsza rolę w musicalu pt. 'La route fleurie', u boku Bourvila i Geurgesa Guetary. W tym samym roku nagrała swoja piewrsza piosenkę 'Les trois bandits de Napoli'. 

Był to początek długiej kariery, w czasie której nagrała ponad 500 piosenek i otrzymała 12 złotych płyt. W ciągu najbliższych kilkunastu lat Annie zdobyłą międzynarodową sławę. W 1953r zadebiutowała na ekranie w filmie 'Si Versaille m'éetait conté'. Był to pierwszy z filmów z jej udziałem. W 1969r w filmie 'Passgaer de pluie' pokazała, że jest zdolna odegrać równiez role dramatyczne. 

Przez wiele lat kariery Annie śpiewała i występowała z wieloma gwiazdami, takim jak Luis Mariano oraz wystepowała we wszystkich prestiżowych teatrach i salach koncertowych. Dosłużyła się wielu tytułów i odznaczeń, podkreślających jej błyskotliwą i długą karierę.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Tantina de Burgos/Freddy-La ballade de Davy Crockett/Ô Carina	Annie Cordy	12.1955	A1:7[39];B1:3[42]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1077	[A1:written by Henri Genès - Ranguelt][B1:written by Francis Blanche / Q. Brune]
Cigarettes, whisky et p’tites pépées (du film) "Cigarettes, Whisky And Wild, Wild Women"/La petite rouquine du vieux Brooklin-Hop digui di/Coquelicots polka (Pierre Delanoë - F. Stanley)	Annie Cordy	05.1957	A1:3[65];B1:16[30]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1109	[A1:written by Jacques Soulet - François Llenas / Tim Spencer][B1:written by Fernand Bonifay - Al Hoffman - D. Manning]
Tout ce que veut Lola /La vie de famille-Oh ! La, la (Chella-la)/Je t’aime	Annie Cordy	02.1958	B1:21[1]	-	Columbia ESRF 1127	[B1:written by Fernand Bonifay - S. Taccani]
Paris Paname/Danse-Hello, le soleil brille ! "Colonel Bogey"/La frotteuse de parquet	Annie Cordy	03.1958	B1:1[26][34]	-	Columbia ESRF 1151	[B1:written by Robert Chabrier / Kenneth J. Alford]
Tête de linotte/Jojo la fleur bleue-C’est extraordinaire/Le rythme des tropiques	Annie Cordy	04.1958	A2:67[1]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1129	[A2:written by Raymond Vincy - Francis Lopez]
Houla houp (Hula hoop)/Mon homme à moi-Docteur Miracle (Witch doctor)/Au zoo de Vincennes	Annie Cordy	12.1958	A1:12[5]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1206	[A1:written by André Salvet - Guy Bertret - D. Kohler & C. Maduri]
Nick Nack Paddy Whack (La marche des gosses)/La fête à Loulou-Chanson des écureuils/Histoire de pétrole	Annie Cordy	02.1959	A1:1[6][17]	-	Columbia ESRF 1212	-
Salade de fruits/Personnalités "Personality" -Ivanhoë/Qu’il fait bon vivre	Annie Cordy	12.1959	A1:12[41]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1231	[A1:written by Noël Roux / Armand Canfora & Noël Roux]
Les Papous/Dis-le, dis-le moi "Tamiami"-Si tu bois dans mon verre/Accidente	Annie Cordy	07.1960	A1:13[21]	-	Columbia ESRF 1269	[A1:written by François Llénas - Noël Roux]
Zizi la twisteuse/Marche des gueules noires-Choucrouten tango/Un clair de lune à Maubeuge	Annie Cordy	03.1962	B2:1[1][15]	-	Columbia ESRF 1350	[B2:written by P. Perrin / P. Perrin - C. Blondy]
La bonne du curé/Viens prendre un verre	Annie Cordy	12.1974	1[2][19]	-	CBS CBS 2751	[written by Charles Level - T. Roval - T. Montoya]
À la rentrée/Ya Kasiti	Annie Cordy	08.1975	54[3]	-	CBS / Série Gémini CBS 3324	[written by Charles Level - Y. Ouazana - J.P. Festi]
Frida oum Papa (Beer Barrel Polka)/Jane la Tarzane	Annie Cordy	12.1975	A:11[8];B:17[17]	-	CBS CBS 3863	[A:written by Charles Level - Brown - Vejvoda][B:written by Charles Level - Georges Costa]
La bébête/La famille des Bouchembiais	Annie Cordy	04.1976	21[18]	-	CBS 4304	[written by O. Fahel - C. Machaco - M. Saisse]
Nini la chance/Dis pourquoi tu me bats Léon	Annie Cordy	09.1976	32[14]	-	CBS CBS 4657	[written by Jacques Mareuil - Georges Liferman]
Ça ira mieux demain/Caramela	Annie Cordy	11.1976	A:17[14];B:41[11]	-	CBS CBS 4950	[A:written by J. Mareuil - G. Liferman][B:written by J. Mareuil - G. Liferman]
Tantina de Burgos/Freddy-La ballade de Davy Crockett/Ô Carina	Annie Cordy	12.1955	7[39]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1077	[written by Henri Genès - Ranguelt]
L’hurluberlu/Mon C.R.S.	Annie Cordy	05.1977	29[16]	-	CBS CBS 5278	[written by M. Saisse]
Boing-boing/Petit pâté	Annie Cordy	11.1977	37[8]	-	CBS CBS 5765	[written by Jean Schmitt - Gérard Gustin]
Prends le temps/Joe la terreur	Annie Cordy	04.1978	58[7]	-	CBS CBS 6140	[written by Charles Level - Gérard Gustin]
Qui qu’en veut/On est tous un peu bohèmes	Annie Cordy	07.1978	22[12]	-	CBS CBS 6418	[written by Charles Level - R. Vincent]
La Madam’ /Les Lapons	Annie Cordy	12.1978	42[9]	-	CBS CBS 6827	[written by Michel Jourdan - J.P. Calvet - G.M. Cassez]
Le kazou/La leçon de kazou	Annie Cordy	04.1979	22[11]	-	CBS CBS 7137	[written by J. Mercury]
1515	Annie Cordy	12.1979	39[10]	-	CBS	[written by Carrel]
Señorita Raspa/Super Annie	Annie Cordy	07.1980	56[10]	-	CBS CBS 8632	[written by Pierre Carrel - Michel Jourdan]
Natacha/Ma plus jolie chanson	Annie Cordy	11.1980	47[6]	-	CBS CBS 9079	[written by J. Mareuil - Gérard Gustin - N. Gustin]
Tata Yoyo/La coupe à Ratcha	Annie Cordy	01.1981	5[22]	-	CBS CBS 9558	[written by G. Gustin - J. Mareuil]
Vanini Vanillée/Papa banjo, Maman violon	Annie Cordy	11.1981	73[13]	-	CBS CBS A 1658	[written by V. Vallay - P. Bousquet - P. Saisse]
L’abominable femme des neiges/Une maison et un jardin	Annie Cordy	03.1982	75[5]	-	CBS CBS A 2049	[written by Charles Level - Tony Rallo]
Envoyez la musique !/Oscar	Annie Cordy	10.1982	67[11]	-	CBS CBS A 2828	[written by Jacques Mareuil - Gérard Gustin]
Nini pompon/Frenchie Macadam	Annie Cordy	01.1983	54[10]	-	CBS CBS A 3076	[written by Jacques Mareuil - Gérard Gustin]
Le rock à Médor/La vie en France	Annie Cordy	10.1983	67[11]	-	CBS CBS A 3813	[written by Charles Level - A. Bruno - Gérard Gustin]
Les Papous	Annie Cordy	01.1984	42[4]	-	CBS	[written by Noêl Roux - François Llenas ]
Choubidou/Et je smurfe	Annie Cordy	08.1984	70[11]	-	CBS CBS A 4448	[written by John Mercury]
Cho ka ka o/Tous les bébés sont des géants	Annie Cordy	04.1985	21[27]	-	CBS CBS A 6126	[written by V. Vallay - P. Bousquet - Pierre Carrel]
Bonheur, santé et pépites/L’allumée turbo	Annie Cordy	01.1990	92[1]	-	CBS 656503	[written by C. Saferis - A. Bruno / J. Kluger]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Théatre Gramont	Annie Cordy	12.1965	15[1]	-	Columbia FPX 297	-
Show	Annie Cordy	03.1975	6[32]	-	CBS 80555	[produced by Pierre Carrel]
Les Aventures De Bernard Et Bianca Racontées Par	Annie Cordy	11.1977	23[18]	-	Disneyland VS 633 F	-
Ça me plaît...	Annie Cordy	12.2012	180[1]	-	Sun 3263942	-
Ma vie en musique - Best Of 50 titres	Annie Cordy	01.2015	96[3]	-	-	-

Anna Karina

Anna Karina - której prawdziwe nazwisko brzmiało - Hanne Karin Bayer, urodziła się 1940 r. w Danii, w rejonie Aarhus. Początkowo zarabiała na życie śpiewając, grając w reklamach i sprzedając swoje obrazy. Gdy miała 14 lat zagrała w filmie krótkometrażowym, nagrodzonym w Cannes. Po kłótni z matką wyjechała do Paryża, gdzie wystąpiła w filmie reklamowym. Tak trafiła jako modelka do kilku czasopism, między innymi do „Elle”.

Przygodę z kinem rozpoczęła od filmu Jean-Luc Godarda "Żołnierzyk", który ze względu na temat dezercji w czasie wojny w Algierii miał ogromne problemy z ówczesna cenzurą. Nagrodzona Srebrnym Niedźwiedziem za rolę w "Kobieta jest kobietą", Anna Karina była nominowana do Cezara dla najlepszej aktorki w roli drugoplanowej w filmie "Cayenne Palace". Wystąpiła w 80-ciu filmach i siedmiu serialach. Śpiewała u boku Serge’a Gainsbourga, który obsadził ją tytułowej roli w komedii muzycznej "Anna".

Wystąpiła łącznie w siedmiu filmach Godarda; została też jego żoną. Grała też w filmach Luigiego Viscontiego, Tony Richardsona, a także u George'a Cukora.

Była też znaną piosenkarką. Wielki sukces przyniosło jej wykonanie piosenki Serge'a Gainsbourga w komedii muzycznej "Anna" Pierre'a Koralnika.

Zmarła w 2019r na raka w paryskim szpitalu w wieku 79 lat.