Impuls! Records to amerykańska wytwórnia i wytwórnia jazzowa założona przez
Creeda Taylora w 1960 roku.
John Coltrane był jednym z pierwszych kontraktów Impulse! Dzięki konsekwentnej sprzedaży i pozytywnej krytyce jego nagrań wytwórnia stała się znana jako „dom zbudowany przez Trane”.
ABC-Paramount Records , spółka macierzysta Impulse !, została założona w 1955 roku jako dział nagrań American Broadcasting Company ( ABC ). W latach 40. i 50-tych ABC korzystała z antymonopolowych działań rządu USA przeciwko nadawcom i studiom filmowym, którzy zostali zmuszeni do zbycia części swoich firm. Na początku lat 50-tych ABC nabyła stację radiową Blue Network od NBC, a następnie połączyła się z nowo niezależną siecią Paramount Theatres, poprzednio należącą do Paramount Pictures .
Nowy dział nagrań znajdował się przy 1501 Broadway , nad Paramount Theatre na Times Square . Pod kierownictwem Leonarda Goldensona , byłego szefa Paramount Pictures, firma „starała się zdobyć pozycję medialną w telewizji, teatrach i nagraniach dźwiękowych”. Odniosła wczesny sukces w telewizji z The Mickey Mouse Club , spółką joint venture z korporacją Disneya .
Aby sprzedawać muzykę z udanego programu telewizyjnego, ABC-Paramount założyła Am-Par Record Corporation i wytwórnię ABC-Paramount na początku 1955 roku, mianując Sama Clarka, dystrybutora płyt bostońskich, na stanowisko prezesa, a Larry Newtona jako menedżera sprzedaży i Harry Levine dyrektora A&R.
Sid Feller, producent i aranżer, był pierwszym pracownikiem najemnym od 15 lipca 1955 r. Wytwórnia odniosła wczesny sukces w muzyce pop z
Paulem Anką .
W 1960 roku Am-Par założył filię jazzową i zatrudnił Creeda Taylora , producenta i aranżera, który pracował w
Bethlehem Records . Taylor został producentem i menedżerem A&R. Wybrał nazwę „Pulse”, ale potem dowiedział się, że jest już etykieta z tą nazwą, więc dodał prefiks. W połowie lat 60-tych siedziba Impulse! Została przeniesiona na 1130 Avenue of the Americas .
Albumy Impulse! są znane z atrakcyjności wizualnej. Czarną, pomarańczową i białą kolorystykę wymyślił Fran Attaway (wówczas znany jako Fran Scott), któremu Taylor przypisuje także ustanowienie tradycji marki polegającej na wykorzystywaniu najnowocześniejszych fotografów do tworzenia okładek. Kolorystyka została wybrana ze względu na jasność i ponieważ żadna inna etykieta nie używała tej kombinacji.
Logo etykiety zawierało Impulse! nazwę grubą czcionką bezszeryfową, małymi literami, a następnie wykrzyknik, który odzwierciedla małe litery „i” na początku. Przez większość lat 60-tych okładki albumów Impulse! zawierały logo w pomarańczowych literach w białym kółku, z czarno-pomarańczowymi wykrzyknikami nad nim i numerem katalogowym poniżej. Jedynym wyjątkiem jest album A Love Supreme , który wykorzystał projekt w czerni i bieli. W 1968 roku okrągła plakietka na przedniej okładce została zastąpiona jednokolorowym wzorem z uproszczonym logo impulse ! i logo ABC Records obok siebie w podzielonej prostokątnej ramce.
Na okładkach albumów często znajdowały się stylowe fotografie lub obrazy wielkoformatowe, zwykle w kolorze, które zazwyczaj były ograniczone do krawędzi okładki i drukowane na błyszczącym laminowanym materiale. Wiele z najbardziej znanych okładek wytwórnii zostały zaprojektowane przez dyrektora artystycznego Roberta Flynna i sfotografowane przez niewielką grupę, w tym Pete Turnera , który projektował okładki dla Verve, A&M i CTI ; Chuck Stewart , Arnold Newman , Ted Russell i Joe Alper , który był znany ze swoich zdjęć Boba Dylana z wczesnych lat 60-tych.
Taylor odniósł wczesny sukces podpisując kontrakt z
Ray'em Charlesem , który właśnie zakończył kontrakt z
Atlantic Records . Charles, Genius + Soul = Jazz dał wytwórni swój pierwszy hit i czwarty album pod względem popularności w swojej karierze. Inne wczesne sukcesy to
Out of the Cool autorstwa
Gil Evansa . Taylor podpisał także kontrakt z
Johnem Coltrane'em .
Kolejnym znaczącym wczesnym wydawnictwem było
The Blues and the Abstract Truth Olivera Nelsona , który prowadził grupę gwiazdorską, w której występowali Freddie Hubbard , Eric Dolphy , Bill Evans , Paul Chambers i Roy Haynes . Nelson odegrał ważną rolę we wczesnych latach istnienia wytwórni, zanim przeniósł się do Los Angeles, gdzie został aranżerem filmu i telewizji.
Taylor opuścił Impulse! latem 1961 r., po tym, jak
MGM poprosił go o objęcie stanowiska szefa
Verve Records .
Bob Thiele , następca Taylora, wyprodukował większość albumów w latach sześćdziesiątych. Pracował dla
Decca Records i jej spółek zależnych
Coral i
Brunszwik , gdzie produkował nagrania
Alana Dale , The McGuire Sisters , Pearl Bailey i
Theresy Brewer , którą poślubił. Pomimo oporu ze strony kierowników Decca, którzy byli podejrzliwi wobec rock and rolla, Thiele podpisał kontrakt z Buddy Holly'm w 1957 roku.
Pierwsze produkcje Thiele to nagrania na żywo Coltrane'a ! w Village Vanguard , wydanej w marcu 1962 roku. Chociaż Thiele nie był zaznajomiony z ruchem „nowego jazzu”, wspierał swoich artystów, dawał im niespotykaną swobodę w swoim repertuarze i dawał wiodące role jak Coltrane carte blanche w studio. Impuls! w latach Thiele jest uznawany za kluczowy rynek zbytu dla free jazzu i ruchu muzycznego prowadzonego przez Coltrane'a, Freddiego Hubbarda , Archiego Sheppa i McCoya Tynera . Oprócz awangardowych wydawnictw, Thiele wyprodukował także współpracę między Coltrane i dwoma ich wspólnymi bohaterami,
Duke Ellingtonem i
Colemanem Hawkinsem . Innym wybitnym artystą, który nagrywał dla Impulse! w tym okresie był
Charles Mingus .
Wspomagana dobrą promocją i ugruntowaną siecią dystrybucji ABC-Paramount, Coltrane cieszył się najwyższym uznaniem oraz najsilniejszą i najbardziej konsekwentną sprzedażą Impulse! . Oprócz artystycznego wpływu Coltrane ,LP
A Love Supreme z 1965 roku stał się jednym z najbardziej udanych albumów jazzowych, jaki kiedykolwiek wydano, sprzedając się w ponad 100 000 egzemplarzy . Do 1970 roku sprzedano ponad pół miliona egzemplarzy. Roger McGuinn z The Byrds stwierdził, że w tym okresie intensywnie słuchał Coltrane'a, a gra na saksofonie Coltrane'a wpłynęła na jego grę na gitarze 12-strunowej w hicie
„ Eight Miles High ”.
Thiele zerwał więzi z Impulse ! w 1969 roku, zawierając krótkotrwałą umowę na dostarczanie niezależnie wyprodukowanych nagrań, zanim całkowicie opuścił wytwórnię i założył własną wytwórnię,
Flying Dutchman Records . Odejście Thiele było częściowo spowodowane rozpadem jego związku z Larrym Newtonem , prezesem ABC Records.
Jedną z ostatnich produkcji Thiele była piosenka
Louisa Armstronga „ What A Wonderful World ”, którą Thiele współautor napisał i wyprodukował dla popowej dywizji ABC na krótko przed śmiercią Armstronga. Chociaż muzycy najwyraźniej nie byli świadomi dramatu, podobno sesja nagraniowa była sceną starcia Thiele z Newtonem. Kiedy Newton przybył na sesję, zdenerwował się, gdy odkrył, że Armstrong nagrywa balladę zamiast numeru w stylu „ Dixieland ”, podobnie jak jego wcześniejszy hit
„ Hello Dolly ”. Według Thiele doprowadziło to do awantury; Newton musiał wtedy być wyproszony ze studia, stał przez całą sesję na zewnątrz, waląc w drzwi i krzycząc, żeby go wpuścić. Singiel został wydany z niewielką promocją w ABC i sprzedał się stosunkowo słabo w Stanach Zjednoczonych. W Europie sprzedano ponad 1,5 miliona egzemplarzy i zajął pierwsze miejsce w Wielkiej Brytanii. Popyt
EMI europejskiego dystrybutora ABC zmusił ABC do wydania singla, ale nie promowali albumu, który nie pojawił się w Stanach Zjednoczonych. Dwadzieścia lat później stał się najbardziej udanym nagraniem kariery Armstronga i Thiele, dzięki włączeniu do ścieżki dźwiękowej
Good Morning, Vietnam .
Pod przewodnictwem Eda Michela , następcy Thiele, Impulse! nadal wydawała znaczące nagrania, w tym debiutancki album
Liberation Music Orchestra , pierwszą z czterech uznanych współpracy Charliego Hadena i Carli Bley . Firma nabyła także płyty nagrane przez
Sun Ra dla jego prywatnej wytwórni, dzięki czemu po raz pierwszy są one szerzej dostępne.
Na początku lat 70-tych ABC zrestrukturyzowała dział nagrań, łącząc wytwórnię ABC z inną pop-rockową spółką zależną,
Dunhill Records , w skład której wchodzili :
Mamas & the Papas , Steppenwolf , Three Dog Night i
Steely Dan . Impuls! został przeniesiony do centrali ABC-Dunhill w Los Angeles . W tym czasie pop-rockowe nagrania zdominowały produkcję firmy, Impulse! uzyskuje tylko 5 procent całkowitej sprzedaży. W tym czasie Impulse! stała się pierwszą całkowicie jazzową wytwórnią, która wydała album rockowy, kiedy wydała
Trespass , drugi album
Genesis w USA w 1970 roku.
W 1974 r. ABC nabyła wytwórnie i katalog
Famous Music od
Gulf + Western , a następnie nagrania jazzowe tej firmy zostały włączone do katalogu Impulse!. Nowe nagrania wytwórni przestały pojawiać się pod koniec lat 70-tych, ale ABC ponownie wydało tytuły, dopóki firma nie została sprzedana
MCA Records w 1979 r. Obecnie jest częścią grupy jazzowej
Universal Music Group , The Verve Music Group .
Jedna z niewielu amerykańskich grup wokalnych specjalizujących się w stylu doo-wop, której udało się zachować popularność jeszcze w latach sześćdziesiątych po zakończeniu złotej ery tego nurtu. Cornelius „Nini” Harp (główny wokalista), Ronald „Bingo” Mundy (tenor), Fred Johnson (bas), Gene Bricker (tenor) i Richard Knauss (baryton), wszyscy z Pittsburga w stanie Pensylwania, USA
