Robert Miles

Robert Miles (prawdziwe nazwisko Roberto Concina) urodził się 3 listopada 1969 roku w Neuchâtel, we włoskiej wojskowej rodzinie stacjonującej w Szwajcarii. Jest producentem muzycznym i muzykiem, tworzy muzykę elektroniczną (trance, ambient, techno).Był muzykiem, który uwielbiał połączenia nowych technologii i klasycznego brzmienia. Jako młody chłopak uczęszczał na lekcje gry na fortepianie. Zafascynowany muzyką klubową zaczął pracować jako didżej, prowadząc w latach 80-tych liczne imprezy klubowe we Włoszech, gdzie przeniósł się wraz z rodziną.

W 1996 roku Robert Miles wydał singiel zatytułowany „Children”. Inspiracją do utworu był materiał zdjęciowy jego ojca z wojny w Jugosławii. Numer odniósł ogromny sukces i stał się bardzo popularnym przebojem w całej Europie, a także w USA. W Europie singiel osiągnął sprzedaż na poziomie ponad 30 tys. egzemplarzy; zajął też 2. miejsce na brytyjskich oraz 1. miejsce na niemieckich listach przebojów. Piosenka ta sprawiła, że Robert Miles zyskał grono fanów i stał się bardzo popularnym artystą. Następnie Miles wydał płyty z muzyką  elektroniczną: „Dreamland”, „23 AM”, „In The Mix” oraz „Organic”. 

W 2013 roku założył własne radio OpenLab, które nadaje na Ibizie.Jego muzyka była wykorzystywana w wielu filmach m.in. "Derrida", "Miasto duchów", "Tożsamość Bourne'a". Był też wielokrotnie doceniany i nagradzany statuetkami muzycznymi m.in. w 1997 otrzymał statuetkę BRIT, za najlepszego debiutującego artysty zagranicznego.  

 9 maja 2017 zmarł w wieku 47 lat po 9-miesięcznej walce z nowotworem. O śmierci artysty poinformował na Facebooku jego przyjaciel Joe T. Vannelli. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Children	Robert Miles	01.1996	2[35]]	21[20]	Platipus PLAT 18	[platinum-UK][written by Robert Miles][produced by Robert Miles][1[1][13].Hot Disco/Dance;Arista 3006 12"]
Fable	Robert Miles	06.1996	7[17]	-	Deconstruction 74321382622	[written by Roberto Concina][produced by Roberto Milani][1[1][11].Hot Disco/Dance;Arista 13 356 12"]
One and one	Robert Miles Feat. Maria Nayler	11.1996	3[24]	54[19]]	Deconstruction 74321 42998 2	[gold-UK]][written by Billy Steinberg , Marie Claire D'Ubaldo , Rick Nowels][produced by Robert Miles][1[1][13].Hot Disco/Dance;Arista 13 268 12"]
Freedom	Robert Miles Feat. Kathy Sledge	11.1997	15[12]	-	Deconstruction 74321 536952	[written by Robert Miles,Frank Musker][produced by Robert Miles]
Paths	Robert Miles Ft Nina Miranda	07.2001	74[2]	-	Salt SALT002 CD	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dreamland	Robert Miles	06.1996	7[92]	54[23]	Deconstruction 74321391262	[gold-US][platinum-UK][produced by Robert Miles]
23AM	Robert Miles	12.1997	42[9]	-	Deconstruction 74321541132	[produced by Robert Miles]

The Woolpackers

The Woolpackers to angielskie country rockowe trio z lat 90-tych, w skład którego weszli Steve Halliwell, Billy Hartman i Alun Lewis, wszyscy trzej byli gwiazdami opery mydlanej Emmerdale wyprodukowanej przez ITV, próbując zarobić na popularności line dancing.

Pomimo licznej krytyki ich stylu, grupa wylansowała przebój   "Hillbilly Rock Hillbilly Roll" w listopadzie 1996 roku, osiągając 5 miejsce na brytyjskiej liście singli. Rodzimy album Emmer Dance osiągnął numer 26 w Wielkiej Brytanii kilka tygodni później. Rok później singiel "Line Dance Party" trafił na  25 miejsce, a drugi album The Greatest Line Dancing Party osiągnął 48 miejsce w Wielkiej Brytanii.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hillbilly Rock Hillbilly Roll	The Woolpackers	11.1996	5[15]	-	RCA 74321425412	[silver-UK][written by Garner, Philips ][produced by Nigel Wright]
Line Dance Party	The Woolpackers	11.1997	25[12]	-	RCA 74321512262	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Emmer Dance	The Woolpackers	12.1996	26[11]	-	RCA 74321444052	[gold-UK][produced by Nigel Wright]
The Greatest Line Dancing Party Album	The Woolpackers	11.1997	48[6]	-	RCA 74321512272	-

3T

 Trio bratanków   Michaela Jacksona ,Tariano Adaryll Jackson, Taryll Adren Jackson, Tito Joe Jackson stanowi wybitny dowód na tezę, że talent i pochodzenie rodzinne bardzo często idą w parze. Synowie Tito Jacksona (z The Jackson 5) i śp. Delores Martes: Tariano Adaryll „Taj”, Taryll Adren i Tito Joseph „TJ” od dzieciństwa inspirowali się dokonaniami na polu muzyki rozrywkowej taty, słynnego wujka,  ciotki Janet oraz innych krewnych.

Pierwszą szansą na przedstawienie ćwiczonych latami talentów wokalnych i kompozytorskich była możliwość nagrania w 1992 r. kilku utworów do telewizyjnego filmu o słynnej rodzinie: „The Jacksons: An American Dream”. Taj, TJ i Taryll pojawili się na ścieżkach dźwiękowych do pierwszych dwóch części filmu „Uwolnić orkę” (oryg. „Free Willy”, reż. Simon Wincer, 1993, USA), odpowiednio w 1993 i 1995. Pozytywne recenzje nagrań przystojnych młodzieńców stworzyły sprzyjający klimat pod właściwy debiut trio.

W proces wydawniczy albumu zespołu zaangażował się sam Michael Jackson, który podpisał z grupą kontrakt w ramach prowadzonego przez siebie minilabelu mjj music, działającego przy sony. Już pierwszy singiel - przepełniony romatyczną miłością „Anything” z 1995 r. - zwiastował powodzenie całej płyty. Nastrojowa ballada miłosna okryła się w USA złotem, istotnie zaznaczyła obecność na listach przebojów w Europie i rozeszła na całym świecie w ponad 2 milionach egzemplarzy. Wspomagany siłą kolejnych hitów, takich jak „I Need You” czy nagranego z udziałem słynnego wujka klimatycznego „Why”, debiut Brotherhood okazał się międzynarodowym bestsellerem, zdobywając tytuł złotej płyty m.in. w Danii, Belgii, Norwegii, Wielkiej Brytanii, Holandii, Tajlandii i na Filipinach, zaś platynowej we Francji.

Aż 8 z bardzo dojrzałych 12 kompozycji zebranych na Brotherhood było napisanych przez braci, co w pełni podkreśliło twórczy potencjał drzemiący w debiutantach. Rodzeństwu nie dane było jednak dać mu w pełni rozkwitnąć na kolejnych wydawnictwach. Trójka wprawdzie zdyskontowała europejską popularność, odbywając na Starym Kontynencie kilka wyprzedanych tras koncertowych, lecz na kolejny pełny materiał sygnowany 3T fani musieli czekać aż 10 lat.

Od 2000 r. trójka skupiła się głównie na rozwijaniu własnego labelu ttt music, co bezpośrednio wpłynęło na ograniczenie działalności artystycznej przez braci. Wydany w 2004 r. tylko w Europie Identity był brzmieniowo kontynuacją debiutu, zawierał bardziej dojrzałą warstwę tekstową i wciąż prezentował wyraźne barwy głosów tria. Pod kątem popularności był jedynie cieniem bestsellerowego debiutu, wielu dawnych fanów grupy nawet nie miało okazji dowiedzieć się o premierze płyty.

Tym samym ostatnim znaczącym kawałkiem w repertuarze 3T był numer „Waiting for Love” ze ścieżki dźwiękowej do kinowego hitu z Willem Smithem „Faceci w czerni” („Men in Black”, reż. Barry Sonnenfeld, 1997, USA).
W 2005 r. ukazała się składanka z ulubionymi numerami grupy: 3T Meets the Family of Soul.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Anything	3T	01.1996	2[20]	15[33]	Epic 6627152	[gold-US][written by Taj Jackson, Taryll Jackson, TJ Jackson][produced by 3T][22[23].R&B Chart]
24/7	3T	05.1996	11[14]	-	Epic 6631992	[written by Taryll Jackson, TJ Jackson][produced by Gerald B.]
Tease Me	3T	06.1996	-	103[6]	MJJ Music 78 291 [US]	[written by Taryll Jackson & Gerald B][produced by Gerald B.]
Why	3T Feat. Michael Jackson	08.1996	2[17]	112[5]	Epic 6636482	[written by Kenneth "Babyface" Edmonds][produced by Michael Jackson]
I Need You	3T	12.1996	3[17]	-	Epic 6639915	[written by Eric Carmen][produced by Max Martin,Denniz PoP]
Gotta Be You	3T Feat. Herbie	04.1997	10[14]	-	Epic 6643642	[written by Max Martin, Herbert Crichlow, Denniz PoP][produced by Max Martin, Denniz PoP]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Brotherhood	3T	02.1996	11[39]	127[15]	Island 4816942	[produced by 3T ,Gerald B., Michael Vail Blum, Gardner Cole, Michael Jackson, Kenneth Komisar , Max Martin, Mark Morales, Dean Pleasants, Denniz Pop, Mark C. Rooney, Chris Stokes ,Damon Thomas]

Jamiroquai

Zespół Jamiroquai powstał w 1992 roku w Paryżu. Założony przez Jay Kaya (właściwie Jasona Kaya). Debiutancki krążek Jamiroquai był jednym z największych muzycznych wydarzeń 1993 roku, a grupa przebojem wdarła się na szczyt, z którego nie pozwoliła się zepchnąć.


Podobno trzyma muzyków żelazną ręką. Jest wstanie zmienić każdy pomysł, o ile mu tylko nie odpowiada. Kiedy udzielają wywiadów, rzadko pojawia się poza nim inna osoba, a jeśli już, to nie mówi za wiele. Gdy w 1997 roku basista Stuart Zender opuszczał Jamiroquai, nie szczędził słów krytyki pod adresem Jaya. Powodem rozstania była coraz większa komercjalizacja muzyki grupy, na co Zender nie chciał się zgodzić. Oficjalnie panowie rozstali się polubownie, ale Jamiroquai musiał rejestrować album od nowa. Powód? Istniała duża szansa, że Zender będzie domagał się wynagrodzenia za swój udział w nagranym już materiale. Wiele osób uważa, że po jego odejściu zespół nigdy nie wrócił już od formy. Jednak trzeba Jay’owi oddać sprawiedliwość. Bez jego charyzmy Jamiroquai byłyby tylko jedną z wielu grup acidjazzowych, które pojawiły się na początku lat 90-tych, a potem w tempie zawinęły się ze sceny. Jego charakterystyczny wygląd, słynne czapki, wreszcie regularnie wywoływane skandale sprawiły, że zespół wydostał się z niszy i zajął pozycję mega gwiazdy. Jay Kay oddziałuje na wyobraźnię mas. To jedna z największych gwiazd brytyjskiego show biznesu i jeden z najbogatszych artystów na wyspach. Skromnie chłopak nie żyje.

Jego główną pozamuzyczną zajawką są samochody - kiedyś skomponował nawet główny motyw do sezonu wyścigowego Formuły 1. Fakt ten może dziwić osoby słuchające starych albumów grupy, które miały mocno ekologiczny wydźwięk. Jay ma kilkanaście wozów (liczba często się zmienia) i żadnego z nich nie można nazwać oszczędnym czy pro-środowiskowym. Dwa lata temu występował w najpopularniejszym programie motoryzacyjnym świata - „Top Gear”. Prowadzący show Jeremy Clarkson wymienił samochody, które stałyby w jego wymarzonym garażu -Astona Matina DB5, Mercedesa Pullmana, Lamborghini Murcielago SV, po czym zapytał Jaya, które z nich posiada. „Wszystkie” – odpowiedział piosenkarz ze śmiechem. Ma również m.in. Audi RS4 Avant (najszybsze kombi świata, złapano go gdy jechał nim prawie 200 km\h po Szkocji), kilka Ferrari, w tym kosztujące prawie milion euro Enzo, oraz liczne old-timery. Przy każdej nadającej się okazji bardzo lubi przechwalać się swoimi wyczynami na szosie. Twierdzi, że dojechał ze swojego domu do francuskiego miasta Calais praktycznie nie zwalniając poniżej 220 km/h. Innym razem na publicznej drodze podobno udało mu się rozwinąć prędkość 300 km/h. Po tym powiedział: „Uważam się za szczęściarza. Gdyby załapała mnie policja, na pewno dostałbym wyrok”. Więzienia do tej pory unika, ale miał już kilka procesów za zbyt szybką jazdę. Dwukrotnie zawieszano mu prawo jazdy. Na koniec warto dodać jedną anegdotę. W programie „Top Gear” każdy uczestnik ma szansę przejechać się autem na czas po wyścigowym torze. Przez długi czas nikt nie mógł pobić rekordu Jaya. W końcu zrobiła to dziewczyna – brytyjska modelka Jodi Kidd. Do redakcji przyszło potem zdjęcie szyby Ferrari Enzo gwiazdora, na której ktoś nabazgrał paluchem: „Jodi was faster”. Podobno był wściekły.

 Oprócz samochodów Jay ma (lub miał) jeszcze dwie inne zajawki. Kobiety i kokainę. Przez dłuższy czas spotykał się z prezenterką telewizyjną Denise Van Outen. Byli ulubioną parą mediów. Niestety, Densie rzuciła Jamiego z powodu jego nałogu narkotykowego. Miał także głośny romans z Winoną Ryder, która podobno wykańczała go seksualnie. „Ma wielkie cycki, są dużo większe niż na filmach. Ciągle chciała bawić się w ‘chowaj kiełbaskę’. To było wykańczające” – mówił. Jak widać nie przebiera w słowach. Zaliczył także mnóstwo groupies, ale to akurat niczym nie wyróżnia go z całej reszty muzycznego świata. Teraz głośno narzeka w prasie, że nie może się związać z żadną kobietą, bo jego praca mu na to nie pozwala. Kokainę rzucił przed nagrywaniem ostatniego albumu. Jego problemami z używką jest inspirowany jeden z utworów na „Dynamite” – „Hot Tequila Brown”. „Przez trzy dni bez przerwy wciągałem, mordując się kokainą. W pewnym momencie złapałem butelkę tequili i zacząłem pić duszkiem. Wydawała mi się bardziej gorąca niż herbata. Potem spojrzałem w lustro i pomyślałem – czas z tym skończyć”. Z nałogu wyciągnął go przyjaciel z dzieciństwa, którego parę dni później spotkał na ulicy. „Powiedziałem mu: ty jesteś bez pieniędzy, a ja jestem uzależniony od narkotyku klasy A. Pomóżmy sobie nawzajem”. Leczenie trwało 13 miesięcy, podczas których Jay poddał się ostremu reżimowi wymyślonemu przez kumpla. Od rana wysiłek fizyczny, dieta, rozsądny tryb życia. Udało się. „Dobrze nie być już wrakiem człowieka w rogu jakiegoś VIP sektora, który z nikim nie może się porozumieć, a marzy tylko o kolejnej porcji narkotyków. Jeśli bym nie przestał, na pewno nie dałbym rady nagrać płyty. Mam dużo szczęścia, że tu jestem, że ciągle żyję”. Od tego czasu zdecydowanie się uspokoił. Nie prowokuje nowych plotek, nie chodzi po klubach, choć wcześniej uznawany był za najbardziej wytrwałego balangowicza. Swój dom zmienił w organiczną farmę. Cóż, muzyce ten styl życia chyba robi dobrze, bo „Dynamite” to jedna z lepszych płyt zespołu.

Przyszedł na świat w Manchesterze jako syn znanej wokalistki jazzowej, prowadzącej w latach 70-tych autorskie show w telewizji. Chłopak charakterny był od najmłodszych lat. Mając piętnaście wiosen postanowił opuścić domowe ciepełko i ruszył w świat. Szybko się nim zachłysnął -ćpanie, picie, drobne kradzieże, kilkudniowe odsiadki, bójki uliczne. Niemal pożegnał się z życiem, po tym jak w trakcie jednej z bijatyk został poharatany nożem. To wystarczyło, żeby na trochę się uspokoił i nabrał pokory do życia. Powrócił do domu rodzinnego i postawił na muzykę, czyli coś, co Kayowie robili najlepiej. Oczywiście poza wydawaniem pieniędzy.

Na to, jak brzmi muzyka Jamiroquaia, największy wpływ miała oczywiście domowa aura, od zawsze wypełniona czarnymi brzmieniami zza oceanu, a także ówczesna fascynacja Brytyjczyków kolażem jazzu, funku, soulu i oldskulowego hip hopu, który nazwali acid jazzem. Sztandarową wytwórnią tego nurtu była oficyna- nomen omen - Acid Jazz, a najbardziej znanym jej reprezentantem kolektyw The Brand New Heavies. Jay Kay, o czym nie wszyscy wiedzą, był już po słowie z muzykami grupy i naprawdę niewiele brakowało, by to on został frontmanem. Ostatecznie wybór padł na pannę Davenport, ciemnoskórą piękność, zresztą również doskonałą wokalistkę. Jason nie przejął się zbytnio niepowodzeniem i w 1992 roku wpadł na pomysł utworzenia grupy. Brakowało dwóch rzeczy. Nazwa Jamiroquai przyszła sama, jako wypadkowa słów The Iroquois (indiański szczep z Ameryki Północnej -wyraz fascynacji Jaya) i jam - jednego z ważniejszych pojęć dla muzyki jazzowej i funkowej. Należało jeszcze dobrać odpowiednią ekpię muzyków do realizacji projektu. Takich, którzy zgodzą się pozostać w cieniu Kaya i wzorowo wywiążą się z powierzonych zadań. Wybór padł na perkusistę Derricka McKenzie, klawiszowca Toby Smitha, wibrafonistę Wallisa Buchanana i basistę Stuarta Zendera. Skład przetrwał do dziś, z wyjątkiem tego ostatniego. Opuścił on Jami w 1997 roku, a w jego miejsce dobił Nick Fyffe. Nazwa była, skład skompletowany, można zaczynać podbój list przebojów. Już pierwszy singiel, wydany przez Acid Jazz w 1992 roku „When You Gonna Learn?”, chwycił w 100% i umożliwił Kay’owi podpisanie lukratywnej umowy z Sony Music. Kontrakt opiewał na wydanie aż ośmiu krążków i na dobrą sprawę ustawił muzyka do końca życia. Kay mógł koncentrować się tylko na nagrywaniu muzyki i trzeba sobie powiedzieć jasno - doszedł w tym do najwyższego stopnia wtajemniczenia. Debiut „Emergency On Planet Earth” wydany rok później pokazał, że nie trzeba być czarnym i dorastać w latach 60-tych za oceanem, żeby nagrywać funk na niebotycznym poziomie. Jasonowi to się udało. Dziwnie tańczył, ekscentrycznie wyglądał, a w swoich tekstach przedstawiał siebie jako zadeklarowanego obrońcę natury i roztaczał odrobinę idealistyczne wizje. No i od początku miał niezwykły talent do nagrywania hiciorów. W dodatku były to zawsze wysmakowane, rasowe przeboje, które nie wymagały nachalnej i prostackiej promocji. Po prostu magia perfekcyjnie nagrywanego, dopracowanego co do joty funk-dance’u, miała to coś, co sprawiało, że takie nagrania jak „Too Young To Die” czy „Blow Your Mind” błyskawicznie podbijały fale eteru i klubowe parkiety. Tak już zostało po dziś dzień.

Debiutancki krążek Jamiroquia był jednym z największych muzycznych wydarzeń 1993 roku, a Jason Kay ze swoim bandem przebojem wdarli się na szczyt, z którego nie pozwolili się zepchnąć. Każdy kolejny album tylko umacniał ich pozycję na brytyjskim rynku. Dlatego po sukcesie wydanego w 1995 roku albumu „The Return Of The Space Cowboy” Jay Kay brał sobie za cel podbicie Ameryki. Udało się to jedynie w przypadku trzeciej płyty, czyli „Travelling Without Moving”. Pochodzący z 1996 roku krążek okrył się w Stanach platyną, wylansował przy tym kilka wielkich hitów - „Virtual Insanity”, „Cosmic Girl” czy „Alright”. Pierwsze z tych nagrań przyniosło w dodatku Kay’owi prestiżową nagrodę Grammy, ale to był szczyt dokonań grupy na amerykańskim rynku. Ogromny przebój 1998 roku, pochodzące z soundtracku do „Godzilli” nagranie „Deeper Underground” nie trafił tam nawet do 200. „Billboardu”! Kolejne płyty („Synkronized” z 1999 i „A Funk Oddysey” z 2001) tradycyjnie podbiły Europę, ale coraz częściej zamiast o twórczości Jamiroquai, mówiło się o mniej lub bardziej kontrowersyjnych wyczynach lidera grupy. Szkoda, bo właśnie brzmieniowo były to bardzo udane albumy. Gdy wydawało się, że jego formuła na neo-funk może się wypalić, Jason zaczął odważniej eksperymentować ze swoim głosem, dodawać do produkcji elementy elektroniki, muzyki latynoskiej, a nawet sięgać do rocka. To wszystko sprawiło, że muzyka Jamiroquai wciąż tętniła życiem, pobudzała krążenie, potrafiła zarówno porwać odbiorców na parkiety, jak i uspokajać. Podobnie rzecz się ma z nowym wydawnictwem grupy, wyczekiwanym całe cztery lata „Dynamite”. Choć opinie recenzentów nie są zgodne, to trzeba powiedzieć sobie jasno - Jamiroquai nie ma w zwyczaju nagrywać słabych i wtórnych kawałków, zaś funk i groove, którego wielu twórców stara się oddać w swej muzyce, on po prostu ma w sobie. My zaś dzięki temu mamy fun i o to w tym wszystkim chodzi!

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
When you gonna learn	Jamiroquai	10.1992	28[12]	-	Acid Jazz JAZID 46T	[written by Jay Kay][produced by Jay Kay]
Too young to die	Jamiroquai	03.1993	10[7]	-	Sony S 26590112	[written by Toby Smith][produced by Jamiroquai/Jay Kay]
Blow your mind/Hooked up	Jamiroquai	05.1993	12[6]	-	Sony S 26592972	[written by Jay Kay/Toby Smith][produced by Jamiroquai/Jay Kay]
Emergency on planet earth/If i like it, i do it [MTV acoustic]	Jamiroquai	08.1993	32[4]	-	Sony S 26595782	[written by JK/Toby Smith][produced by JK/Nielson]
Space cowboy/Journey to arnhemland	Jamiroquai	10.1994	17[62]	-	Sony S2 6608512	[written by Jay Kay][produced by Jay Kay]
Half the man/Space clav	Jamiroquai	11.1994	15[13]	-	Sony S2 6610032	[written by Jay Kay/Toby Smith][produced by Jay Kay]
Stillness in time/Space cowboy	Jamiroquai	06.1995	9[11]	-	Sony S2 6620252	[written by Jay Kay/Toby Smith][produced by Jay Kay/Michael Nielsen]
Do you know where you' re coming from?	M Beat feat Jamiroquai	05.1996	12[13]	-	Renk CDRENK 63	[written by Kay/M-Beat/Toby Smith][produced by M-Beat]
Virtual insanity	Jamiroquai	08.1996	3[17]	38.Modern Rock Tracks	Sony S2 6636135	[written by Jay Kay/Toby Smith][produced by Al Stone][Grammy-1997]
Cosmic girl/Slipin'n'slidin'	Jamiroquai	12.1996	6[27]	-	Sony S2 6638295	[written by Jay Kay/Derrick McKenzie][produced by Al Stone]
Alright	Jamiroquai	05.1997	6[13]	78[8]	Sony S2 6642352	[written by Jay Kay/Toby Smith/Eddie Harris][produced by Al Stone/Jay Kay]
High times	Jamiroquai	12.1997	20[12]	-	Sony S2 6653702	[written by Jay Kay/Toby Smith/Stuart Zender/Derrick McKenzie][produced by Al Stone/Jay Kay]
Deeper underground	Jamiroquai	07.1998	1[1][26]	-	Sony S2 6662182	[written by Jay Kay/Toby Smith][produced by Al Stone/Jay Kay]
Canned heat	Jamiroquai	05.1999	4[16]	-	Sony S2 6673022	[written by Jay Kay][produced by Al Stone/Jay Kay]
Supersonic	Jamiroquai	09.1999	22[10]	-	Sony S2 6678392	[written by Jay Kay/Toby Smith/Derrick McKenzie/Sola Akingbola/Simon Katz/Wallis Buchanan][produced by Al Stone/Jay Kay]
King for a day	Jamiroquai	12.1999	20[9]	-	Sony S2 6679732	[written by Jay Kay/Toby Smith/Derrick McKenzie/Simon Katz/Sola Akingbola/Wallis Buchanan][produced by Al Stoney]
I'm in the mood for love	Jools Holland feat Jamiroquai	02.2001	29[7]	-	WSM WSMS 001CD	[written by Dorothy Fields/Jimmy McHugh][produced by Burrow/Jools Holland/Laurie Latham]
Little L	Jamiroquai	08.2001	5[11]	-	Sony S2 6717182	[written by Jay Kay/Toby Smith][produced by Jay Kay/Rick Pope]
You give me something	Jamiroquai	11.2001	16[18]	2.Hot Dance Music/Club Play	Sony S2 6720072	[written by Jay Kay/Rob Harris/Tyrone Fyffe][produced by Jay Kay]
Love foolosophy	Jamiroquai	03.2002	14[10]	-	Sony S2 6723252	[written by Jay Kay/Rob Harris/Tyrone Fyffe][produced by Jay Kay/Rick Pope]
Corner of the earth	Jamiroquai	07.2002	31[3]	-	Sony S2 6727882	[written by Jay Kay/Rob Harris][produced by Jay Kay/Rick Pope]
When You Gonna Learn / Emergency On Planet Earth	Jamiroquai	09.2003	128[2]	-	VJay/Columbia	-
Feels Just Like It Should	Jamiroquai	06.2005	8[24]	-	Sony Music 6759682	[written by Jay Kay][produced by Mike Spencer]
Seven Days In Sunny June	Jamiroquai	08.2005	14[14]	-	Sony Music 6760642	[written by Jay Kay/Matt Johnson][produced by Mike Spencer]
(Don't) Give Hate A Chance	Jamiroquai	11.2005	27[8]	-	Sony Music 82876750652	[written by Jay Kay/Rob Harris/Matt Johnson][produced by Jay Kay/Mike Spencer]
Runaway	Jamiroquai	11.2006	18[10]	-	Columbia 88697016002	[written by Jay Kay/Rob Harris/Matt Johnson][produced by Jay Kay/Matt Johnson]
White Knuckle Ride	Jamiroquai	11.2010	39[2]	-	Mercury CATCO 166961501	[written by Jay Kay/Matt Johnson][produced by Jay Kay/Charlie Russell/Brad Spence]
Blue Skies	Jamiroquai	11.2010	76[2]	-	Mercury MIUCT 5548	[written by Jay Kay/Matt Johnson][produced by Jay Kay]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Emergency on planet earth	Jamiroquai	06.1993	1[3][84]	-	Sony S2 4740692	[platinum-UK][produced by Jay Kay/Mike Nielsen/Toby Smith]
The return of space cowboy	Jamiroquai	10.1994	2[113]	-	Sony S2 4778132	[platinium-UK][produced by Jay Kay/Mark Goldenberg/Matt Bronleewe]
Travelling without moving	Jamiroquai	09.1996	2[145]	24[62]	Sony S2 4839999	[4x-platinium-UK][platinum-US][produced by Al Stone/Jay Kay/M-Beat]
Synkronized	Jamiroquai	06.1999	1[1][47]	28[11]	Sony S2 4945172	[platinium-UK][produced by Al Stone/Jay Kay]
A funk Odyssey	Jamiroquai	09.2001	1[2][64]	44[6]	Sony S2 5040692	[2x-platinium-UK][produced by Jay Kay/Rick Pope]
Dynamite	Jamiroquai	07.2005	3[32]	145[2]	Sony Music 5201112	[platinium-UK][produced by Jay Kay/Mike Spencer]
High times-Singles 1992-2006	Jamiroquai	11.2006	1[1][95]	-	Columbia 88697019962	[3x-platinium-UK][produced by Al Stone/Jay Kay/Michael Nielsen/Rick Pope/Toby Smith]
Rock Dust Light Star	Jamiroquai	11.2010	7[15]	-	Mercury 2747054	[gold-UK][produced by Jay Kay/Charlie Russell/Brad Spence]
Automaton	Jamiroquai	04.2017	4[8]	94[1]	Virgin CDV 3178	[silver-UK][produced by Jay Kay/Matt Johnson]