Dale & Grace

Krótkotrwała kariera tego duetu rozpoczęła się od wydanego na jesieni 1963r przeboju na amerykańskich listach przebojów "I'm Leaving It Up to You" .Piosenka była coverem nagranego wcześniej utworu przez Dona & Dewey wydanego dla wytwórni Montel w stanie Louisiana i trafiła na szczyt listy Billboardu.Singiel zyskał dużą popularność także w W.Brytanii ,ale nie wszedł do Top40.  

Dale Houston pochodził z Mississippi,a dorastał w Baton Rouge,Luizjana, gdzie zinteresował się nurtem swamp i brzmieniem cajun.Grace Broussard pochodziła z Prairieville,Luizjana,gdzie grano cajun,a swamp popem zainteresował ją brat Van.Występował w duecie z siostrą,jako połowa duetu Van & Titus,nagrywał solo i prowadził Bayou Boogie Band. Dale i Grace występowali solo przed utworzeniem duetu na początku lat 60-tych.Przed swoim rozstaniem w 1964r nagrywali dla Hanna-Barbera i Guyden.

Na krótki czas reaktywowali duet 30 lat póżniej.Houston po drugim rozstaniu nagrał album A Lot of Good Miles Left in Me dla lokalnej wytwórni Lanor.Donny i Marie Osmond nagrali własną wersję ich przeboju "I'm Leaving It up to You" w 1974r,który został hitem po obu stronach Atlantyku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'm Leaving It Up to You / That's What I Like About You	Dale & Grace	10.1963	42[2]	1[2][15]	Montel 921	[written by D. Terry, Jr./Don F. Harris][produced by Sam Montel][1[2].Adult Contemporary Chart][6[4].R&B; Chart]
Stop and Think It Over / Bad Luck	Dale & Grace	01.1964	-	8[9]	Montel 922	[written by Jack Graffagnino ][produced by Sam Montel]
The Loneliest Night / I'm Not Free	Dale & Grace	05.1964	-	65[5]	Montel 928	[written by Bobby Hart/Barry Richards ][produced by Sam Montel]
Darling it's wonderful/What's happening to me	Dale & Grace	08.1964	-	114[4]	Montel 930	[written by Bunn][produced by Sam Montel, Huey P. Meaux]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'm Leaving It Up to You	Dale & Grace	02.1964	-	100[7]	Montel 100	[produced by Sam Montel]

Damned

Brytyjski zespół punkowy, założony w 1976 r. w Londynie; początkowo działał w składzie: Captain Sensible (właśc. Ray Burns, ur. 23.04.1955 r. w Balhem, Anglia; bas), Rat Scabies (właśc. Chris Miller, ur. 30.07.1957 r. w Kingston-upon-Thames w hrabstwie Surrey, Anglia; perkusja), Brian James (właśc. Brian Robertson, ur. 18.02.1955 r. w Londynie; gitara) i Dave Vanian (właśc. David Letts, ur. 12.10.1956 r. w Newcastle w Anglii; śpiew).

Scabies i James byli wcześniej członkami prymitywnej punkowej grupy London SS; razem z Sensible'em wspierali też zespół Subterraneans Nicka Kenta. Jako The Damned rozpoczęli działalność w maju 1976 r. Dwa miesiące później otwierali koncerty Sex Pistols w 100 Club w Londynie. W sierpniu wystąpili na głośnym festiwalu punkowym Mont de Marsan, a miesiąc później podpisali kontrakt z wytwórnią Stiff Records. W październiku wydali singla "New Rose", uważanego za pierwszą małą płytę w stylu punk; na drugiej stronie umieścili dramatyczną wersję Beatlesowskiego "Help".

W grudniu 1976 r. wzięli udział jako support w osławionym "Anarchy In the UK Tour" grupy Sex Pistols, ale w połowie trasy zostali zwolnieni. W tym czasie wydali pierwszy album punkowy w Wielkiej Brytanii Damned Damned Damned, którego produkcji podjął się Nick Lowe. Był to typowy produkt tego stylu: wypełniały go krótkie, ostre utwory, grane w bardzo szybkim tempie, z brutalną energią, maskującą nikłe muzyczne umiejętności.

W sierpniu 1977 r. jako pierwsza brytyjska grupa punkowa odbyli trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych. Latem tego roku przyjęli drugiego gitarzystę, Roberta "Lu" Edmundsa; wkrótce później odszedł perkusista Rat Scabies. Przez pewien czas zastępował go Dave Berk, ale na stałe przyjęty został londyńczyk Jon Moss. W listopadzie ukazał się drugi album zespołu, Music For Pleasure, wyprodukowany przez Nicka Masona z Pink Floyd i bardzo źle przyjęty przez krytykę.Jeszcze większym ciosem było odrzucenie zespołu przez firmę Stiff Records. Także odbiorcy coraz ostrzej krytykowali grupę za brak szczerości i upodobania do pantomimy.

Na początku 1978 r. zniechęceni muzycy rozwiązali The Damned, po czym rozeszli się w różnych kierunkach:Sensible zasilił grupę Softies, Moss i Edmunds założyli The Edge, James — grupę Tanz Der Youth, a Vanian współpracował z Doctors Of Madness.

W rok później rozpoczął się drugi rozdział kariery The Damned: Sensible, Yanian i Scabies utworzyli zespół The Doomed. Sensible przerzucił się na gitarę solową, na basie towarzyszył im tymczasowo Henry Badowski. W listopadzie 1978 r. uzyskali prawo do używania nazwy The Damned i zaznaczyli swój powrót singlem "Love Song", który wszedł do zestawienia Top 20.

Kolejne utwory zespołu zdobywały pewną popularność, okazało się też, że koncerty odrodzonego The Damned są wielką atrakcją. Kiedy nowo przyjęty basista Alisdair "Algy" Ward (dawniej członek The Saints) odszedł do grupy Tank, jego miejsce zajął Paul Gray, grający wcześniej w Eddie And The Hot Rods. Przez cały następny rok utwory The Damned osiągały dolne pozycje list przebojów. Równocześnie Captain Sensible podpisał solowy kontrakt z wytwórnią A&M; i wkrótce odniósł zaskakujący sukces — nową wersją utworu "Happy Talk" zdobył 1. miejsce na liście brytyjskiej i przyćmił wszystkie dotychczasowe osiągnięcia The Damned.

Mimo to jeszcze przez dwa lata pozostał członkiem grupy, by odejść z niej w sierpniu 1984 r. Trzeci rozdział w historii The Damned zapisali już nowi członkowie, zmierzający wyraźnie w kierunku muzyki pop. W tym czasie obok Vaniana i Scabiesa w składzie formacji pojawili się Roman Jugg (gitara, instr. klawiszowe; współpracujący okazjonalnie z zespołem od 1981 r.) i Bryn Merrick (bas).

W 1986 r. nagrali własną wersję piosenki "Eloise" Barry'ego Ryana, zyskując największy przebój w swej karierze. Kolejny pastisz muzyki lat 60. - klasyk zespołu Love "Alone Again Or", wykonany bez polotu, był skromnym przebojem w Wielkiej Brytanii. Dzięki regularnym koncertom zespół przetrwał o wiele dłużej niż zapowiadali to kryty­cy w 1976 r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Love Song / Noise Noise Noise / Suicide	Damned	05.1979	20[8]	-	Chiswick CHS 112	[written by Scabies, Sensible, Vanian, Ward][produced by Ed Hollis]
Smash It Up [Pt. 2] / Burglar	Damned	10.1979	35[5]	-	Chiswick CHS 115	[written by Scabies, Sensible, Vanian, Ward][produced by Roger Armstrong, The Damned]
I Just Can't Be Happy Today / Ballroom Blitz / Turkey Song	Damned	12.1979	46[5]	-	Chiswick CHS 120	[written by Dadamo, Scabies, Sensible, Vanian, Ward][produced by Roger Armstrong, The Damned]
The History of the World (Pt. 1) / Believe the Impossible / Sugar and Spite	Damned	10.1980	51[4]	-	Chiswick CHS 125	[written by Captain Sensible, Rat Scabies, Dave Vanian, Paul Gray][produced by Hans Zimmer, The Damned]
Friday 13th EP	Damned	11.1981	50[4]	-	Nems TRY 1	[produced by Tony 'Broozer' Mansfield]
Lovely Money / I Think I'm Wonderful	Damned	07.1982	42[4]	-	Bronze BRO 149	[written by Rat Scabies, Paul Gray, Dave Vanian, Captain Sensible][produced by The Damned, Tony Mansfield]
White Rabbit / Rabid (Over You) / Seagulls	Damned	03.1983	82[3]	-	Big Beat NS 85	[written by Grace Slick][produced by Damned, The , Roger Armstrong]
There Ain't No Sanity Clause / Hit or Miss / Looking at You (Live)	Damned	12.1983	97[2]	-	Chiswick CHIS 139	[written by Scabies, Sensible, Vanian, Dadamo][produced by Hugh Jones]
Thanks for the Night / Nasty	Damned	06.1984	43[4]	-	Damned DAMNED 1	[written by Captain Sensible][produced by Hein Hoven]
Grimly Fiendish / Edward the Bear	Damned	03.1985	21[8]	-	MCA GRIM 1	[written by Jugg, Scabies, Vanian, Merrick, Doctor][produced by Bob Sargeant,The Damned]
The Shadow of Love/Nightshift	Damned	06.1985	25[9]	-	MCA GRIM 2	[written by Jugg, Scabies, Vanian, Merrick][produced by Jon Kelly]
Is It a Dream [Wild West End Mix] / Street of Dreams [Live]	Damned	09.1985	34[4]	-	MCA GRIM 3	[written by Jugg, Scabies, Vanian, Merrick, Sensible][produced by Jon Kelly]
Eloise / Temptation	Damned	02.1986	3[11]	-	MCA GRIM 4	[written by Paul Ryan][produced by Jon Kelly]
New Rose / Help	Damned	05.1986	81[5]	-	Stiff BUY 6	[written by Brian James][produced by Nick Lowe]
The Peel Sessions	Damned	09.1986	90[1]	-	Strange Fruit SFPS 002	[produced by Jeff Griffin]
Anything / Year of the Jackal	Damned	11.1986	32[4]	-	MCA GRIM 5	[written by Jugg, Scabies, Vanian, Merrick][produced by Jon Kelly]
Gigolo / The Portrait	Damned	02.1987	29[3]	-	MCA GRIM 6	[written by Jugg, Scabies, Vanian, Merrick][produced by Jon Kelly]
Alone Again Or / In Dulce Decorum (live)	Damned	04.1987	27[6]	-	MCA GRIM 7	[written by Bryan MacLean][produced by Jon Kelly]
In Dulce Decorum / Psychomania	Damned	11.1987	72[1]	-	MCA GRIM 8	[written by Jugg, Scabies, Vanian, Merrick][produced by Jon Kelly]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Damned Damned Damned	Damned	02.1977	36[10]	-	Stiff SEEZ 1	[produced by Nick Lowe]
Machine Gun Etiquette	Damned	11.1979	31[5]	-	Chiswick CWK 3011	[produced by The Damned,Roger Armstrong]
The Black Album	Damned	10.1980	29[3]	-	Chiswick CWK 3015	[produced by The Damned,Hans Zimmer]
The Best of the Damned	Damned	11.1981	43[12]	-	Big Beat DAM 1	[produced by Damned,Roger Armstrong]
Strawberries	Damned	10.1982	15[4]	-	Bronze BRON 542	[produced by The Damned, Hugh Jones]
Phantasmagoria	Damned	07.1985	11[17]	-	MCA MCF 3275	[produced by The Damned, Jon Kelly]
Anything	Damned	12.1986	40[2]	-	MCA MCA 5966	[produced by Jon Kelly]
Light At The End Of The Tunnel	Damned	12.1987	87[1]	-	MCA MCSP 312	-
Damned Damned Damned	Damned	03.2017	84[1]	-	Sanctuary BMGAA 01	-
Evil Spirits	Damned	04.2018	7[1]	-	Search & Destroy/Spinefarm SPINE 734041	[produced by Tony Visconti]

Damn Yankees

DAMN YANKEES, grupa amerykańska. Powstała w grudniu 1988 w Nowym Jorku. Spotkało się w niej trzech rockowych weteranów: Ted Nugent (13.12.1948, Detroit, Michigan) - voc, g, znany jako solista, a przed laty jako lider The Amboy Dukes, Tommy Shaw (11.09.1953, Montgomery, Alabama) - voc, g, wywodzący się ze Styx, oraz Jack Blades - voc, b, wcześniej związany z Night Ranger. Składu dopełnił Michael Cartellone - dr, były współpracownik Shawa.

W pierwszych wywiadach trójka liderów zapowiadała, że zaproponuje repertuar całkowicie oryginalny, nie wypływający z ich dotychczasowych doświadczeń artystycznych, co nie w pełni się udało - niektóre jej utwory przypominały przeboje Nugenta, Styx czy Night Ranger. Nagrania Damn Yankees zyskały mimo wszystko, a może właśnie dzięki temu, wielu entuzjastów - już debiutancką płytę sprzedano w dwóch milionach egzemplarzy.

Grupa zaczęła działalność od intensywnej pracy nad repertuarem. Najpierw powstał utwór Piledriver - zdecydowanie metalowy, pozbawiony wyraźnej, śpiewnej linii melodycznej, wykonany z ogromną dynamiką i intensywnością rytmiczną, wzbogacony porywającym dialogiem dwóch gitar. Następne wspólne kompozycje miały jednak nieco inny charakter. Bliższe były łagodniejszej odmianie stylu, z chwytliwymi refrenami, rytmami branymi z rhythm'n'bluesa czy boogie, o dość miękkim brzmieniu, co najwyżej z bardziej gwałtownym w wyrazie solem gitarowym, np. Coming Of Age, Bad Reputation, Damn Yankees, Rock City.

Grupa dorobiła się też kilku nastrojowvch, lirycznvch piosenek w rodzaju High Enough [opracowanej z użyciem orkiestry smyczkowej] i Runaway. Wszystkie te utwory złożyły się na repertuar płyty Damn Yankees, nagranej w końcu 1989 w A&M; Studios w Hollywood przy pomocy słynnego producenta Rona Nevisona, współpracownika m.in. Bad Company i Heart. Trzy z nich okazały się przebojami: Coming Of Age, High Enough i Come Again.

Prasa komentowała sukces Damn Yankees w tonie nieżyczliwym Nugentowi, Shawowi i Bladesowi sugerując, że ich ambicje doprowadzą do rozbicia grupy. Tymczasem formacja wróciła na początku 1992 do studia i znowu z Nevisonem jako producentem nagrała album Don't Tread. Jeszcze bardziej urozmaiciła repertuar; oprócz potężnie brzmiących rockowych czy raczej metalowych hymnów (np. Don't Tread On Me, 15 Minutes Of Fame] oraz spokojniejszych, nieco sentymentalnych ballad (np. Where You Goin' Now, Someone To Believe In) przedstawiła m.in. kompozycje o cechach thrashu (Firefly) i funku (Dirty Dog).

Shaw i Blades razem z Vince'em Neilem, byłym wokalistą Motley Crue, nagrali w 1992 piosenkę You're Invited But Your Friend Cant Come z filmu Encino Man (1992, reż. Les Mayfield). Nugent mimo zaangażowania w działalność Damn Yankees znalazł czas na wiele innych zajęć, np. organizację letnich sprawnościowych obozów dla młodzieży.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Coming of Age / Tell Me How You Want It	Damn Yankees	04.1990	-	60[12]	Warner 19 838	[written by Tommy Shaw,Jack Blades, Ted Nugent][produced by Ron Nevison][1.Mainstream Rock Tracks]
High Enough/Piledriver	Damn Yankees	09.1990	-	3[29]	Warner 19 595	[gold][written by Tommy Shaw,Jack Blades, Ted Nugent][produced by Ron Nevison, Tommy Shephard][2.Mainstream Rock Tracks]
Come Again	Damn Yankees	04.1991	-	50[10]	Warner 19 408	[written by Tommy Shaw,Jack Blades, Ted Nugent][produced by Ron Nevison][5.Mainstream Rock Tracks]
Where You Goin' Now / This Side of Hell	Damn Yankees	10.1992	-	20[20]	Warner 18 728	[written by Tommy Shaw,Jack Blades, Ted Nugent][produced by Ron Nevison][6.Mainstream Rock Tracks]
Silence is Broken / Double Coyote	Damn Yankees	04.1993	-	62[10]	Warner 18 612	[written by Tommy Shaw,Jack Blades, Ted Nugent][produced by Ron Nevison][piosenka z filmu "Nowhere to run"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Damn Yankees	Damn Yankees	03.1990	-	13[78]	Warner 26 159	[2x-platinum][produced by Ron Nevison]
Don't Tread	Damn Yankees	08.1992	-	22[28]	Warner 45 025	[gold][produced by Ron Nevison]

Michael Damian

Michael Damian, właściwie Michael Damian Weir (ur. 26 kwietnia 1962 roku w San Diego, w stanie Kalifornia) – amerykański aktor, producent, scenarzysta i reżyser telewizyjny i filmowy, piosenkarz i kompozytor, znany głównie ze swojej roli piosenkarza rockowego Danny'ego Romalotti w operze mydlanej CBS Żar młodości (The Young and the Restless, 1980-98, 2002-2004, 2008).

 Michael rozpoczął karierę muzyczną jako członek swojego rodzinnego zespołu The Weirz, który wydał dwa albumy zatytułowane po prostu The Weirz w 1975 roku i jeden w 1979 roku. Po występie w American Bandstand  w 1981r w celu wsparcia swojego debiutanckiego singla, covera Erica Carmena   " She Did It ", Damianowi zaproponowano rolę   piosenkarza, Danny Romalotti , w  serialu telewizyjnym The Young and the Restless . 

Po dwunastu latach pracy z The Young and the Restless Damian dostał główną rolę w broadwayowskiej produkcji Andrew Lloyda Webbera i  Tima Rice'a , Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat .  Sztukę grano 231 razy w Teatrze Minskoff od 10 listopada 1993 r. do 29 maja 1994 r. Album dostał nagrodę Grammy w kategorii najlepszy album muzyczny .

Damian wydał pięć albumów z ośmioma hitami z Top40, w tym #1 z coverem utworu Davida Essexa " Rock On " (ze ścieżki dźwiękowej Dream a Little Dream ), która została certyfikowana złotem w 1989 roku.

 Zadebiutował jako reżyser fabularny komedią niezależną Hot Tamale , którą napisał wspólnie z żoną Janeen, która jest córką aktora Jamesa Besta . Następnie w kinie familijnym wyreżyserował filmy: Moondance Alexander , Flicka 2 , Marley & Me: The Puppy Years , Flicka: Country Pride oraz Princess for Christmas . W 2012 roku wyreżyserował i  napisał wraz z żoną 90-minutową komedię romantyczną The Sweeter Side of Life . Film miał swoją premierę na kanale Hallmark w dniu 19 stycznia 2012 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
She Did It/I love how you love me	Michael Damian	05.1981	-	69[6]	Laufer Entertainment Group LEG 007	[written by Eric Carmen][produced by Eric Carmen]
Rock On/Where is she ? [Blue Future]	Michael Damian	03.1989	-	1[1][21]	Cypress 1420	[gold-US][written by David Essex][produced by Larry Weir,Tom Weir,Michael Damian Weir][piosenka z filmu "Dream a little dream"]
Cover of Love	Michael Damian	06.1989	-	31[12]	Cypress 1430	[written by Janeen Best , Michael Damian,Larry Weir , Troy Johnson ][produced by Larry Weir , Troy Johnson ]
Was It Nothing at All/Photograph	Michael Damian	10.1989	-	24[21]	Cypress 1451	[written by Rod Argent, Paul Atkinson, Colin Blunstone, Hugh Grundy, Chris White]
What a Price to Pay	Michael Damian	06.1991	-	60[8]	A&M; 1559	-
Shadows in the Night	Michael Damian	07.2002	-	40[8].Hot 100 Singles Sales	Modern Voices 002	[written by Eric Carmen][produced by Eric Carmen]
She Did It	Michael Damian	05.1981	-	69[6]	LEG 007	[written by Larry Weir]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Where Do We Go From Here	Michael Damian	06.1989	-	61[26]	Cypress 0130	[produced by Larry Weir , Tom Weir]

Mark Morrison

Mark Morrison to jeden z najbardziej popularnych wykonawców na Wyspach z gatunku R&B drugiej połowy lat 90-tych ubiegłego wieku. Mark Morrison na świat przyszedł 3 maja 1972 roku w Hanowerze w Niemczech, jednak dorastał w angielskiej miejscowości Leicester, a także w Palm Beach na Florydzie.

Paradoksalnie, w latach młodzieńczych nigdy nie marzył o tym, żeby w przyszłości zostać profesjonalnym piosenkarzem. O tym, że w tym kierunku potoczą się jego losy, zadecydował dopiero w 1995 roku, podczas odbywania trzymiesięcznej kary pozbawienia wolności w więzieniu mieszczącym się we wspomnianym brytyjskim mieście (trafił do niego po tym, jak narozrabiał w jednym z miejscowych nocnych klubów).

Po jego opuszczeniu nagrał pierwszy kawałek, "Crazy", który na wiosnę 1995 roku, ukazał się na jego debiutanckim singlu. Mała płytka z miejsca znalazła się w Top 20 i uzyskała status sporego przeboju. Mimo, że kolejna, "Let's Get Down", nie cieszyła się zbytnim powodzeniem, wydana na wiosnę następnego roku kompozycja "Return of the Mack" okazała się komercyjnym strzałem w dziesiątkę. W ojczyźnie utwór wdrapał się na sam szczyt zestawień (Mark był pierwszym czarnoskórym artystą, który dokonał tego w latach 90-tych), a w odległych Stanach Zjednoczonych poradził sobie niewiele gorzej - zajmując wysoką, 2. pozycję na liście Billboardu, co jest bardzo dużym osiągnięciem, biorąc pod uwagę to, że Amerykanie nie zawsze z entuzjazmem przyjmują gwiazdy z Wysp (ostatecznie singel pokrył się w USA platyną, co oznacza sprzedaż ponad miliona egzemplarzy).

 Pełen krążek ukazał się już w kwietniu, a zatytułowany był tak samo jak omawiany wyżej hit i dotarł do 4. miejsca najlepiej sprzedających się albumów w Anglii. Sukces przypieczętowany został w następnych miesiącach, kiedy to na muzyka posypał się istny deszcz nominacji, między innymi do Mercury Prize, MTV Europe Music Awards czy MOBO Awards - zdobył on ostatecznie tylko ostatnią z wymienionych statuetek (w kategorii najlepsze wykonanie R&B).

Mimo, że kariera Morrisona przysparzała mu wiele powodów do radości, w życiu prywatnym często pakował się w kłopoty - jak już zostało zasygnalizowane, Mark nie należał do najgrzeczniejszych osób w przemyśle muzycznym. Jeszcze w pierwszej połowie 1997 roku trafił ponownie do więzienia, tym razem, za zaatakowanie policjanta pistoletem gazowym. W następnych latach wielokrotnie popadał w konflikty z prawem i nie raz stawał przed sądem - był między innymi oskarżony o nielegalne posiadanie broni, kradzież samochodu, dopuścił się także ucieczki z aresztu - wymienione przypadki stanowią jednak tylko przysłowiowy wierzchołek góry lodowej. Co ironiczne, artysta słynął wręcz z deklarowania własnej niewinności, często określał siebie jako "innocent man" (niewinny człowiek).

Gdy w 1997 roku wystąpił podczas ceremonii wręczenia Brit Awards, czarnoskóry muzyk miał na sobie koszulkę z napisem "Only God Can Judge Me", co oznacza "tylko Bóg może mnie osądzać". Warto powiedzieć, że niewiele później ukazała się tak samo zatytułowana EP-ka, na którą trafiło aż 9 utworów, w tym kilka kompletnie premierowych kompozycji (między innymi "Who's The Mack", który został następnie wydany na singlu i dotarł do wysokiego 13. miejsca brytyjskiego Top 20), a także parę w wersjach koncertowych.

Wracając do tematu stricte muzycznego, w 1999 roku pojawił się po raz drugi na rozdaniu nagród Brit, podczas którego ogłosił powrót do show-businessu. W tym samym roku podpisał lukratywny kontrakt wydawniczy z amerykańską wytwórnią Death Row na trzy kolejne albumy, opiewający na okrągła sumę jednego miliona funtów (przy ówczesnym kursie było to około 1,8 miliona dolarów). Morrison był pierwszym brytyjskim artystą w tej stajni, a warto powiedzieć, że nagrywały dla niej takie gwiazdy, jak Snoop Dogg, Dr. Dre czy Tupac Shakur, można, więc powiedzieć, że znalazł się on w doborowym towarzystwie. Jeszcze przed końcem roku, Mark rozpoczął nagrywanie następcy "Return of the Mack". Niestety, w niedalekiej przyszłości aresztowano szefa koncernu, Mariona Knighta, przez co istnienie firmy stanęło pod znakiem zapytania. W efekcie, żadna ze stworzonych przez muzyka kompozycji nie ukazała się nakładem Death Row.

Przez następne lata muzyk był wolnym strzelcem, nie mając podpisanej umowy z żadną wytwórnią. Na jesieni 2001 roku, artysta zapowiedział, że jego drugi pełnoprawny album będzie nosić tytuł "MacLife" i ukaże się w 2002 roku, niemniej nigdy do tego nie doszło. Wydanie nowego dzieła zaczęło być realne, kiedy w 2004 roku, zainteresowała się Markiem firma 2 Wikid Records, dowodzona przez piłkarza Kevina Campbella. Zaproponowano mu wydanie dwóch następnych krążków. Wykonawca ponownie zaczął nagrywać płytę i niestety, po raz kolejny miał pecha. Oficyna została rozwiązana i zabrała ze sobą do grobu nowe utwory muzyka. Na tym jeszcze jednak nie koniec - jak okazało się później, jej szefostwo nielegalnie rozprowadzało niedokończone piosenki - przez co sprawa trafiła do sądu. Rozprawa została zakończona pomyślnie dla artysty, który odzyskał przede wszystkim stworzony przez siebie materiał. I tak wydawnictwo artysty pojawiło się dopiero w 2006 roku, a zatytułowane zostało "Innocent Man". Ukazało się ono sumptem dowodzonej przez Marka Mack Life Records - niestety tylko w ściśle limitowanym nakładzie w Wielkiej Brytanii. Jak mówi się w kręgach dobrze poinformowanych, ma ono zostać wznowione w bliżej nieznanym terminie.

Obecnie artysta pracuje nad nowym albumem. Według zapowiedzi Morrisona, ma to być najbardziej dojrzałe i osobiste jego dokonanie. Materiał roboczo zatytułowany "I Am What I Am" ma trafić na rynek we wrześniu 2009 roku, a pierwszym singlem pilotującym będzie kompozycja "My Life". Po jego ukazaniu się na rynku, muzyk ma ruszyć w pierwszą od kilkunastu lat trasę koncertową po Europie i Wielkiej Brytanii.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Crazy	Mark Morrison	04.1995	6[24]	102[10]	WEA YZ 907	[written by Mark Morrison/Mykaell Riley][produced by Mykaell Riley/Phil Chill]
Let's Get Down	Mark Morrison	09.1995	39[6]	-	WEA WEA 001	[written by Pocket][produced by Pocket]
Return of the Mack	Mark Morrison	03.1996	1[2][29]	2[40]	WEA WEA 040	[platinum-US][platinum-UK][written by Mark Morrison][produced by Mark Morrison/Phil Chill]
Trippin'	Mark Morrison	10.1996	8[15]	-	WEA WEA 079	[written by Mark Morrison/Phil Chill][produced by Mark Morrison/Phil Chill]
Horny	Mark Morrison Feat. Q-Tee	12.1996	5[18]	-	WEA WEA 090	[silver-UK][written by Mark Morrison][produced by Mark Morrison/Phil Chill]
Moan & Groan	Mark Morrison	03.1997	7[12]	76[7]	WEA WEA 096	[written by Mark Morrison/Moss][produced by Mark Morrison/Phil Chill]
Who's the Mack	Mark Morrison	09.1997	13[10]	-	WEA WEA 128	[written by Mark Morrison/Blake][produced by Mark Morrison]
Best Friend	Mark Morrison & Conner Reeves	09.1999	23[9]	-	WEA WEA 221	[written by Heron/Mark Morrison][produced by David Wolinski/Rod Gammons/Mark Morrison]
Just a Man/Backstabbers	Mark Morrison	08.2004	48[2]	-	2 Wikid WKDCD 007	[written by Powell/Mark Morrison][produced by Jay/Mark Morrison]
Innocent Man	Mark Morrison Feat. DMX	04.2006	46[4]	-	Mona MONASP 5	[written by Mark Morrison/Shaun Bailey/Simmons][produced by Mark Morrison/Shaun Bailey]
The Mack	Nevada featuring Mark Morrison & Fetty Wap	11.2016	14[20]	-	Capitol GBUM 71604725	[written by William Maxwell,Mark Morrison,Pyramids in Paris,Jonathan White][produced by Nevada]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Return of the Mack	Mark Morrison	05.1996	4[61]	76[24]	WEA 0630145862	[gold-UK][produced by Brockpocket/D'Influence/Mark Morrison/Mark Taylor/Phil Chill/R. Felly]
Only God Can Judge Me	Mark Morrison	09.1997	50[2]	-	WEA 0630195392	[produced by Mark Morrison]

B.B.E.

BBE był francuskim wykonawcą muzyki trance , pierwotnie złożonym z włoskich producentów płyt Bruno Sanchioniego i Bruno Quartiera oraz francuskiego producenta Emmanuela Topa .

"Seven Days and One Week" (1996) był pierwszym hitem w ponad dziesięciu krajach na całym świecie, osiągając trzecią pozycję w Wielkiej Brytanii, oraz w Niemczech. Piosenka uzyskała certyfikat srebrnej płyty poświadczony przez brytyjski przemysł fonograficzny (BPI) za sprzedanie 200 000 kopii w Wielkiej Brytanii. 

Mieli dwa   hity w Top5 w Wielkiej Brytanii : "Seven Days and One Week" oraz "Flash". Za nimi podążają dwa hity z Top20  : "Desire" i "Deeper Love (Symphonic Paradise)"; oraz album z 1998 roku zatytułowany Games . 

Później, w krótkiej karierze zespołu, trio przeniosło się w bardziej eteryczne produkcje trance.

Emmanuel Top zarządzał wytwórnią płytową Attack Records w latach 1993-2003 i wyprodukował wiele tanecznych przebojów. Niedawno kierował klubem tanecznym w Belgii . Bruno Sanchioni wyprodukował jedno z pierwszych transowych nagrań " Age of Love ".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Seven Days and One Week	B.B.E.	03.1997	5[7]	-	Positiva CDTIV 67	[silver-UK][written by Bruno Sanchioni, Bruno Quartier][produced by Emmanuel Top]
Flash	B.B.E.	09.1996	3[13]	-	Positiva CDTIV 73	[written by Bruno Sanchioni][produced by Emmanuel Top]
Desire	B.B.E.	02.1998	19[3]	-	Positiva CDTIV 87	[written by Bruno Sanchon, Emmanuel Top]
Deeper Love (Symphonic Paradise)	B.B.E.	05.1998	19[5]	-	Positiva CDTIV 93	[written by Bruno Sanchioni, Emmanuel Top, Rob Davies]
Seven Days and One Week	B.B.E.	08.1999	94[1]	-	Urban URBDJ 2037	[written by Bruno Quartier, Bruno Sanchioni][produced by Emmanuel Top]
Seven Days and One Week	B.B.E.	09.1999	78[2]	-	Additive 12AD 044	[written by Bruno Quartier, Bruno Sanchioni][produced by Emmanuel Top]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Games	B.B.E.	02.1998	60[2]	-	Positiva 4934932	-

R.E.M.

Amerykański zespół R.E.M. jest jedną z najbardziej charakterystycznych grup lat 90-tych, cieszącą się uznaniem krytyki i fanów. Czerpiąc inspiracje z melodyjnego pop-rocka lat 60-tych, muzyki folkowej i punk rocka, R.E.M. stworzył indywidualny styl, zaliczany do nurtu college rock, stając się prekursorem rocka alternatywnego, popularnego zwłaszcza w ostatniej dekadzie minionego stulecia.


R.E.M. nagrał 13 albumów studyjnych, sprzedanych łącznie w nakładzie ponad 70 milionów egzemplarzy, otrzymał 3 nagrody Grammy i kilka wyróżnień MTV, a członkowie zespołu sześć razy pojawiali się na okładce magazynu "Rolling Stone". W 2007 roku zostali zaliczeni do grona artystów najbardziej zasłużonych dla rock and rolla i wprowadzeni do Rock And Roll Hall Of Fame. Wyraźne gitarowe brzmienie i specyficzny "mamroczący" wokal znalazły wielu naśladowców, wpływając na szereg mniej znanych grup i wiele gwiazd, jak chociażby Sonic Youth, Pavement, Live czy Nirvana.

Zespół powstał w 1980 roku w Athens z inicjatywy czterech studentów Uniwersytetu Georgia: Mike'a Millsa (gitarzysty basowego), Billa Berry'ego (perkusisty), Michaela Stipe'a (wokalisty) oraz Petera Bucka (gitarzysty). Ich menedżerem został Jefferson Holt, właściciel sklepu muzycznego. Po odrzuceniu nazw Twisted Kites czy Negro Wives, czwórka z Athens zdecydowała się na R.E.M., skrót oznaczający fazę głębokiego snu, znaleziony w słowniku przez Michaela Stipe'a.

Latem 1981 roku muzycy nagrali pierwszy singel - "Radio Free Europe". Pomimo niewielkiego nakładu, utwór stał się prawdziwym przebojem, a zespół podpisał kontrakt z wytwórnią I.R.S., wydając minialbum "Chronic Town" (1982) i wyruszając w pierwszą trasę koncertową po okolicy. Debiutancka płyta spotkała się z uznaniem w środowisku muzycznym i prędko doczekała się następczyni, tym razem długogrającej ("Murmur", 1983). W latach 80-tych R.E.M. udawało się nagrywać płyty w zasadzie co roku. Z każdą kolejną muzycy szlifowali swoje umiejętności, a ich styl (mimo eksperymentów i chwilowych odstępstw) klarował się coraz wyraźniej, zasługując na sukcesywnie rosnącą popularność i coraz lepsze recenzje. Po "Reckoning" (1984) i mrocznym "Fables of the Reconstruction" (1985) przyszedł czas najbardziej przystępny z dotychczasowych albumów, "Lifes Rich Pageant" (1986) i "Dead Letter Office" (1987), kompilację mniej znanych utworów zespołu.

Prawdziwy przełom w karierze R.E.M. nastąpił jednak dopiero wraz z płytą "Document" (1987), wyprodukowaną wspólnie ze Scottem Littem, który stał się współpracownikiem grupy na następne kilka lat. "Document" sprzedawał się wyśmienicie, a zawarta na nim piosenka "The One I Love" dotarła do pierwszej dziesiątki listy przebojów w USA, ciesząc się sporym zainteresowaniem także w Wielkiej Brytanii. W konsekwencji zespół dostał propozycję przejścia do wytwórni Warner Bros, co też uczynił, nagrywając dla niej kolejny krążek "Green" (1988), promowany przez utwór "Stand". Longplay zyskał status podwójnej platyny, a czwórka z Athens wyruszyła w długą trasę koncertową. Tournée okazało się na tyle wyczerpujące, że muzycy postanowili na jakiś czas zrezygnować z występów na żywo, skupiając się na pracy w studiu.

Lata 90-te upłynęły dla R.E.M. pod znakiem największych sukcesów. Oscylujący wokół popu i stylistyki folkowej album "Out of Time" (1991) dotarł na szczyty list przebojów zarówno w Stanach, jak i w Zjednoczonym Królestwie, a promujący go utwór "Losing My Religion" stał się prawdziwym hitem. W udzielonym kilka lat później wywiadzie Mike Mills stwierdził: "W naszej karierze nie było zbyt wielu momentów przełomowych, rozwijaliśmy się stopniowo i powoli. Gdybym jednak musiał wymienić kilka kluczowych wydarzeń, wskazałbym przede wszystkim na sukces "Losing My Religion". "Out of time" wraz ze swoim następcą, "Automatic for the People" (1992) uważany jest za największe osiągnięcie zespołu z Georgii. Fakt, że aranżacje do drugiego z wymienionych krążków przygotowywał basista Led Zeppelin, John Paul Jones, to najlepszy dowód na wysoką pozycję grupy.

W 1995 roku zespół ponownie wyruszył w trasę (promującą wydawnictwo "Monster", 1994), która, choć odniosła sukces finansowy, dla członków R.E.M. była dość pechowa. U Berry'ego zdiagnozowano tętniak mózgu, Mills zmagał się z nowotworem jelita, a Stipe był operowany z powodu przepukliny. Zmęczenie nie zahamowało prac nad następnym krążkiem, na który zespół podpisał rekordowy kontrakt z wytwórnią Warner Bros. "New Adventures in Hi-Fi" (1996), mimo gościnnego udziału Patti Smith i przebojów takich jak "E-Bow the Letter" czy "Electrolite", nie zdołał jednak pobić rekordu poprzedników.

W następnych latach członkowie R.E.M. zaczęli angażować się także w zewnętrzne projekty, a Bill Berry zdecydował się na opuszczenie zespołu w październiku 1997 roku. Przy pracy nad kolejną, eksperymentalną płytą "Up" (1998) zastąpił go automat perkusyjny. Później muzycy współpracowali między innymi z Joeyem Waronkerem. Po odskoczni w postaci ścieżki muzycznej do filmu "Człowiek z księżyca" (1999) Miloša Formana grupa wróciła do regularnej działalności, wydając longplay "Reveal" (2001), a następnie płytę "Around the Sun" (2004), poprzedzoną dwiema kompilacjami, dokumentującymi współpracę grupy z Warner Bros. Na "Around the Sun" i podczas związanego z nią tournée za perkusją zasiadł Bill Rieflin, były muzyk zespołu Ministry.

Dyskografię R.E.M. zamykają dwa wydawnictwa: "R.E.M. Live" (2007) i "Accelerate" (2008). Ten ostatni nazwany został przez magazyn "Rolling Stone" jednym z najlepszych albumów w historii grupy. Jego autorzy zasłynęli zresztą nie tylko jako muzycy. Znane jest zaangażowanie zespołu w projekty ekologiczne, społeczne i polityczne. Używając sceny jako swoistej trybuny, artyści nawoływali (wśród wielu innych) do ratowania przyrody, przestrzegania zasad równości płci i tolerancji dla mniejszości (Michael Spite otwarcie przyznaje się do biseksualizmu) oraz do odpowiedzialności obywatelskiej i uczestnictwa w wyborach.

21 września 2011 roku grupa podjęła decyzję o zakończeniu działalności po 31 latach istnienia zespołu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Radio Free Europe/There she goes again	R.E.M.	07.1983	-	78[5]	IRS 9916	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Mitch Easter/Don Dixon]
South Central Rain [I' m sorry]/King of the road	R.E.M.	06.1984	-	85[6]	IRS 9927	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Mitch Easter/Don Dixon]
Can't get there from here/Bandwagon	R.E.M.	08.1985	-	110[1]	I.R.S. 52 642	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Joe Boyd]
Wendell Gee	R.E.M.	10.1985	91[1]	-	I.R.S. IRM 105 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Joe Boyd]
Fall on me/Rotary ten	R.E.M.	10.1986	-	94[3]	IRS 52 883	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Don Gehman]
The one i love/Maps and legends [live]	R.E.M.	09.1987	16[15]	9[20]	IRS 53 171	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
It' s the end of the world as we know it [And I feel fine]/Last date	R.E.M.	01.1988	39[6]	69[8]	IRS 53 220	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Finest worksong	R.E.M.	04.1988	50[4]	-	IRS IRM 161 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Stand/Memphis train blues	R.E.M.	01.1989	51[3] reissue 08.89 [48[2]	6[19]	Warner 27 688	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Pop song 89	R.E.M.	06.1989	-	86[4]	Warner 27640	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Orange crush	R.E.M.	06.1989	28[5]	-	Warner W 2960 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Losing my religion/Rotary eleven	R.E.M.	04.1991	19[16]	4[21]	Warner 19 392	[gold-US][gold-UK][written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Shiny happy people/Forty second song	R.E.M.	07.1991	6[14]	10[15]	Warner 19 242	[silver-UK][written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Near wild heaven	R.E.M.	08.1991	27[4]	-	Warner W 0055 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Radio song	R.E.M.	11.1991	28[3]	-	Warner 19 246	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Drive/Winged Mammal theme	R.E.M.	10.1992	11[6]	28[15]	Warner 18 729	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Man on the moon/New Orleans instrumental no.2	R.E.M.	11.1992	18[10]	30[15]	Warner 18 642	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt][piosenka poświęcona pamięci Andy Kaufmanna-amerykańskiego komika]
The sidewinder sleeps tonight	R.E.M.	02.1993	17[6]	-	Warner 18 523	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Everybody hurts/Mandolin strum	R.E.M.	04.1993	7[31]	29[20]	Warner 18 638	[gold-UK][written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Nightswimming	R.E.M.	07.1993	27[7]	-	Warner WB 0184 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Find the river	R.E.M.	12.1993	54[2]	-	Warner W 0211 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
What' s the frequency,Kenneth?	R.E.M.	09.1994	9[17]	21[20]	Warner 18 050	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Bang and blame	R.E.M.	11.1994	15[12]	19[14]	Warner 17 994	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Crush with eyeliner	R.E.M.	02.1995	23[10]	113[5]	Warner WB 0281X [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Strange currencies	R.E.M.	04.1995	9[11]	47[15]	Warner 17 900	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe]
Crush with eyeliner/Fall on me/Me in honey/Finest worksong [live]	R.E.M.	08.1995	23[10]	113[5]	Warner 41 904	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Tongue	R.E.M.	07.1995	13[11]	-	Warner 17 737	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
E-Bow the letter/Tricycle	R.E.M.	09.1996	4[13]	49[9]	Warner 717 529	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Bittersweet me/Undertow [live]	R.E.M.	11.1996	19[12]	46[12]	Warner 17490	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Electrolite/The wake-up bomb [live]	R.E.M.	02.1997	29[6]	96[2]	Warner 17446	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
Daysleeper/Emphysema	R.E.M.	11.1998	6[15]	57[3]	Warner 7-17129	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Pat McCarthy/REM]
Lotus	R.E.M.	12.1998	26[9]	-	Warner W 0466 CD [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by REM/Scott Litt]
At my most beautiful	R.E.M.	03.1999	10[11]	-	Warner W 0477 CD [UK]	[written by REM][produced by Pat McCarthy]
The great beyond/Man on the moon [live]	R.E.M.	12.1999	3[22]	57[14]	Warner 16888	[written by REM][produced by Pat McCarthy][piosenka z filmu "Man on the moon"]
Imitation of life/The lifting/Beat a drum/2JN	R.E.M.	05.2001	6[14]	83[5]	Warner 42363	[written by Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Pat McCarthy/REM]
All the way to Reno	R.E.M.	08.2001	24[8]	-	Wea International 42395	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Pat McCarthy/REM]
I'll take the rain	R.E.M.	12.2001	44[3]	-	Warner Bros W 573 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Pat McCarthy/REM]
Bad day	R.E.M.	10.2003	8[13]	-	Warner Bros W 624 [UK]	[written by R.E.M.][produced by Pat McCarthy/REM]
Animal	R.E.M.	01.2004	33[2]	-	Warner Bros W 633 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Scott McCarthy/REM]
2000	R.E.M.	03.2004	159[1]	-	Warner Bros	-
Leaving New York	R.E.M.	10.2004	5[12]	-	Warner Bros W 654 [UK]	[written by R.E.M.][produced by Pat McCarthy/REM]
Aftermath	R.E.M.	12.2004	41[4]	-	Warner Bros W 658 [UK]	[written by Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Pat McCarthy]
Electron blue	R.E.M.	03.2005	26[2]	-	Warner Bros 665 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Pat McCarthy/REM]
Wonderlust	R.E.M.	07.2005	27[4]	-	Warner Brothers W 676 [UK]	[written by Bill Berry/Peter Buck/Mike Mills/Michael Stipe][produced by Pat McCarthy/REM]
#9 Dream	R.E.M.	03.2007	142[2]	101[1]	Warner Brothers [UK]	[written by John Lennon]
Everybody Hurts (Live)	R.E.M.	10.2007	116[2]	-	Warner Bros. USWB 10703637 [UK]
Losing My Religion (Live)	R.E.M.	10.2007	123[2]	-	Warner Bros. USWB 10703649 [UK]
Supernatural Superserious	R.E.M.	02.2008	54[3]	85[1]	Warner Bros W 798 [UK]	[produced by Jacknife Lee , R.E.M.][written by Michael Stipe , Mike Mills , Peter Buck]
Hollow Man	R.E.M.	06.2008	200[1]	-	Warner Bros [UK]	[produced by Jacknife Lee , R.E.M.][written by Michael Stipe , Mike Mills , Peter Buck]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Murmur	R.E.M.	04.1983	100[4][07.94]	36[30]	IRS SP 70 604/IRS SP 70 604	[gold-US][silver-UK][produced by Mitch Easter/Don Dixon]
Reckoning	R.E.M.	04.1984	91[3]	27[53]	IRS A 7045/IRS SP 70 044	[gold-US][produced by Mitch Easter/Don Dixon]
Fables of the reconstruction	R.E.M.	06.1985	35[8]	28[42]	IRS MIRF 1003/IRS 5592	[gold-US][produced by Joe Boyd]
Life' s rich pageant	R.E.M.	07.1986	43[5]	21[32]	IRS MIRG 1014/IRS 5783	[gold-US][produced by Don Gehman]
Dead letter office	R.E.M.	04.1987	60[2]	52[14]	IRS SP 70054/IRS SP 70054	[produced by Joe Boyd/Mitch Easter/Don Dixon/Don Gehman/Other Worldy Sources]
Document	R.E.M.	08.1987	28[7]	10[33]	MCA MIRG 1025/IRS 42 059	[platinum-US][gold-UK][produced by REM/Scott Litt]
Eponymous	R.E.M.	10.1988	69[5]	44[19]	IRS MIRG 1038/IRS 6262	[produced by Mitch Easter/R.E.M./Don Dixon/Joe Boyd/Scott Litt/Don Gehman]
Green	R.E.M.	11.1988	27[35]	12[40]	Warner Bros WX 234/Warner Bros 25795	[2x-platinum-US][platinum-UK][produced by REM/Scott Litt]
Out of time	R.E.M.	03.1991	1[1][367]	1[2][109]	Warner Bros WX 404/Warner Bros 26496	[4x-platinum-US][5x-platinum-UK][produced by REM/Scott Litt]
The best of R.E.M.	R.E.M.	10.1991	7[49]	-	IRS MIRH 1/-	[gold-UK][produced by Mitch Easter, Don Dixon, Joe Boyd, Don Gehman, Scott Litt, R.E.M.]
Automatic for the people	R.E.M.	10.1992	1[4][412]	2[76]	Warner Bros 9362450552/Warner 45 138	[4x-platinum-US][7x-platinum-UK][produced by REM/Scott Litt]
Monster	R.E.M.	09.1994	1[2][79]	1[2][54]	Warner Bros 9362457402/Warner Bros45740	[4x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by REM/Scott Litt]
New adventures in Hi-Fi	R.E.M.	09.1996	1[1][44]	2[23]	Warner Bros 9362463202/Warner Bros 46320	[platinum-US][platinum-UK][produced by REM/Scott Litt]
R.E.M.: In the Attic – Alternative Recordings 1985–1989	R.E.M.	10.1997	185[1]	-	EMI-Capitol/-	[produced by Joe Boyd, Don Dixon, Don Gehman, Scott Litt, and Mitch Easter]
Up	R.E.M.	10.1998	2[48]	3[16]	Warner Bros 9362471122/Warner Bros 47112	[gold-US][platinum-UK][produced by Pat McCarthy/REM]
Reveal	R.E.M.	05.2001	1[2][27]	6[10]	Warner Bros WB 9362479462/Warner Bros 47946	[gold-US][platinum-UK][produced by Pat McCarthy/REM]
In time -The best of R.E.M. 1988-2003	R.E.M.	11.2003	1[1][237]	8[13]	Warner Bros 9362483812/Warner Bros 48381	[platinum-US][5x-platinum-UK][produced by Pat McCarthy/REM/Scott Litt]
In time-The best of R.E.M.-Limited edition	R.E.M.	11.2003	36[7]	16[3]	Warner Brothers 9362486022/Warner Bros 48 550	[produced by Pat McCarthy/REM/Scott Litt]
Around the sun	R.E.M.	10.2004	1[1][28]	13[6]	Warner Bros 9362489112/Warner Bros 48 894	[gold-UK][produced by Pat McCarthy/REM]
And I Feel Fine - The Best Of The I.R.S. Years - 1982-87	R.E.M.	09.2006	70[2]	157[1]	Capitol 3699412/-	[produced by Mitch Easter, Don Dixon, Joe Boyd, Don Gehman, Scott Litt & R.E.M.]
Live	R.E.M.	11.2007	12[5]	72[2]	Warner Bros 9362499253/-	[produced by Emer Patten]
Accelerate	R.E.M.	04.2008	1[1][13]	2[15]	Warner Bros. 9362498741/-	[gold-UK][produced by Jacknife Lee/REM]
Live at the Olympia	R.E.M.	11.2009	68[2]	107[1]	Warner Bros 9362497481/-	[produced by Jacknife Lee]
Collapse into Now	R.E.M.	03.2011	5[11]	5[7]	Warner Bros 9362496271/-	[produced by Jacknife Lee/REM]
Part Lies, Part Heart, Part Truth, Part Garbage 1982–2011	R.E.M.	11.2011	19[8]	55	Warner Bros 9362495364/-	[gold-UK][produced by Mitch Easter,Don Dixon,Joe Boyd,Don Gehman,Bill Berry,Peter Buck,Mike Mills,Michael Stipe,Scott Litt,Pat McCarthy,Jacknife Lee]
Unplugged: The Complete 1991 and 2001 Sessions	R.E.M.	05.2014	22[2]	21	Rhino 8122795957/-	[produced by Emer Patten]
R.E.M. at the BBC	R.E.M.	11.2018	40[1]	-	Concord 7206854/-	-

Daly-Wilson Big Band

Daly-Wilson Big Band to australijska grupa jazzowa założona w 1968 roku przez Warrena Daly'ego na perkusji i Eda Wilsona na puzonie. Kierownikiem i cichym partnerem był Don Raverty. Zespół składał się z osiemnastoosobowego zespołu, który grał popularne covery i standarty jazzowe. Głównymi wokalistami zespołu są Kerrie Biddell , Marcia Hines i Ricky May . Wydali siedem albumów i koncertowali w Australii oraz na arenie międzynarodowej, zanim rozpadli się we wrześniu 1983 roku.

Daly-Wilson Big Band powstał w Sydney w 1968 roku założony przez Warrena Daly'ego na perkusji i Eda Wilsona na puzonie. Don Raverty został poproszony o zarządzanie i koordynację zespołu i był partnerem biznesowym od samego początku. Daly rozpoczął swoją muzyczną karierę w późnych latach pięćdziesiątych jako perkusista w Ramblers, a następnie w the Steeds.  W połowie lat 60-tych podróżował po Stanach Zjednoczonych jako członek Kirby Stone Four , a następnie z Si Zentner ; później dołączył do Glenn Miller Orchestra (prowadzonej przez Buddy'ego DeFranco ).Wilson wyszkolił się na pianistę przed przejściem na instrumenty dęte blaszane.  W 1966 roku wstąpił do zespołu ABC Dance Band pod batutą Jima Gusseya; następnie grał z zespołem Sydney Symphony i TCN-9 house kierowanym przez Geoffa Harveya.

W sierpniu 1969 r. Daly-Wilson Band wystąpił w klubie Stage z udziałem składu "najlepszych jazzmanów i muzyków sesyjnych", w tym Kerrie Biddell na głównym wokalu; Tony Buchanan na saksofonach, harmonijce i klarnecie; Graeme Lyall na saksofonie; Bob McIvor na puzonie; Col Nolan na organach, fortepianie i pianinie elektrycznym; i Dieter Voigt na flugelhornie i trąbce. We wrześniu 1970 roku nagrali swój debiutancki album, Live! At the Cell Block . Został wyprodukowany przez Mike'a Perjanika i wydany w Columbia Records . Dodatkowymi członkami zespołu byli: Mark Bowden, George Brodbeck, John Costelloe, Ken Dean, Doug Foskett, Col Loughnan , Allan Nash, Ford Ray, Don Reid, Ned Sutherland, Bernie Wilson. Album zawiera cover " Tie Me Kangaroo Down, Sport " jako "Kanga", utwór napisany przez innego australijskiego artystę, Rolfa Harrisa . 

W styczniu 1971 roku grupa wspierała brytyjski zespół jazzowy Dudley Moore Trio na australijskiej   trasie.Live! At the Cell Block został wydany w Stanach Zjednoczonych pod koniec 1971 roku. "szybko pozyskując fanów", ale w listopadzie Big Big Band Daly-Wilson ogłosił rozpad.  DeFranco poprosił Daly'ego i Wilsona o dołączenie do orkiestry Glenna Millera.W 1972 roku Festival Records wydał The Exciting Daly-Wilson Band , który zawierał wokal prowadzący  Biddell.  Wkrótce po nagraniu tego albumu skończyły się finanse i nie stać ich było już na koncertowanie w big-bandowym składzie. Biddell wznowiła karierę solową.

W maju 1973 r. Daly-Wilson Big Band zreformował się, korzystając ze wsparcia finansowego od komercyjnego sponsora, Benson & Hedges, i rozpoczął kolejną australijską trasę koncertową, a także po Nowej Zelandii. Ich wokalistami byli Linda Cable , Terry Holden, Delys Lockett i Neva Phillips.Następnie wydali kolejny album On Tour , a Daly i Wilson dołączyli do Ray'a Alldridge'a na klawiszach; Warren Clark, Larry Elam, Norm Harris, Mick Kenny i Don Raverty na trąbach; Herb Cannon, Merv Knott, Bob McIvor i Peter Scott na puzonach; Dave Donovan i Hugh Williams na gitarach; Doug Foskett, Paul Long, John Mitchell, Geoff Naughton i Bob Pritchard na saksofonach; i John Helman na basie.

Od lutego 1974 r. Główną wokalistką zespołu była Marcia Hines - świeżo po   australijskiej inscenizacji Jesus Christ Superstar . We wrześniu 1975 roku zwiedzili Związek Radziecki na prośbę Gosconcert w ramach wymiany kulturalnej. Grali w Moskwie, Wilnie, Kownie, Rydze i Sankt Petersburgu. Australijska sieć ABC wysłała Berniego Cannona, by sfilmował ostatnią część rosyjskiej trasy, którą później oglądano w Australii. Mieli zagrać w Ronnie Scott's Jazz Club w Londynie, ale zostało to udaremnione przez brytyjskie służby celne, które odmówiły wydania swoich instrumentów. Stamtąd polecieli do Las Vegas, gdzie wystąpili w Las Vegas Hilton, dzieląc scenę z BB Kingiem i Wilsonem Picketem . 

Ich kolejny album, Daly-Wilson Big Band z udziałem Marcii Hines (1975), miał wokale Hines  w coverach, " Is not No High High Enough " i "Do You Know What It Means to Miss New Orleans? ".  Pod koniec 1974 r. Hines nagrała także swój debiutancki solowy album, Marcia Shines (październik 1975 r.). Opuściła zespół jazzowy, aby promować swój album i skupić się na swojej solowej karierze. 

W listopadzie 1976 r. Amerykański artysta, Vic Damone , zaprezentował Daly-Wilson Big Band w specjalnym telewizyjnym filmie na rynku amerykańskim, w Australii   "Fun Of It" , w którym udział wzięli także Bill i Boyd , The Angels i David Gulpilil .  W tym samym roku wydali kolejny album,  In Australia '77, w wytwórni Hammard. W styczniu 1977 r. odbyli trasę koncertową po Australii z nowozelandzkim wokalistą Rickym Mayem .

W 1978 roku wydali swój kolejny album, Too Good for One Night Stand , w Hammard . W 1982 roku wydali swój siódmy album "Big 'N' Brassy" . We wrześniu 1983 roku zakończyli działalność. 

Daly-Wilson Big Band był najbardziej popularnym australijskim zespołem jazzowym, wprowadzającym wielu muzyków jazzowych.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Daly Wilson Big Band feat. Marcia Hines	Daly-Wilson Big Band	01.1976	87[6]	-	Reprise 600023	-
Daly Wilson Big Band in Australia 77	Daly-Wilson Big Band	01.1977	39[11]	-	Hammard HAM 014	-
Big'N'Brassy	Daly-Wilson Big Band	09.1982	90[3]	-	Hammard HAM 077	-

Roger Daltrey

Roger DALTREY (właśc. Roger Harry Daltrey; 1.03.1944, Shepherd's Bush, Londyn, Wielka Brytania) - voc, g; autor tekstów, producent nagrań. Przyszedł na świat w rodzinie średnio zamożnego urzędnika w firmie Armitage Shanks, produkującej sanitariaty. W połowie lat pięćdziesiątych, zafascynowany przebojami Elvisa Presleya i Lonniego Donegana, zainteresował się muzyką. Sam zrobił sobie gitarę i nauczył się na niej grać. A niebawem utworzył z kolegami zespół rock n'rollowy The Detours. Występował z nim (jako gitarzysta) m.in. na ślubach i innych uroczystościach rodzinnych. Już wtedy marzył o karierze estradowej, ale wyrzucony z Acton County Crammar School za ustawiczne łamanie regulaminu (oficjalnie za palenie papierosów), znalazł zatrudnienie przy cięciu blachy.

Nie zrezygnował jednak z muzykowania. Zdobywał z The Detours coraz większy rozgłos; w tym czasie zranił się przy pracy w dłoń i zrezygnował z grania na gitarze, a został wokalistą. Z powodzeniem występował z formacją m.in w londyńskich Oldfield Hotel, Club Druane i Railway Hotel. A w 1964 podpisał z nią, znaną już wtedy jako The Who, kontrakt na nagrania (pierwszy singel sygnowała wszakże inną nazwą - The High Numbers). Taki był początek jednej z największych karier w dziejach rocka.

Grupa The Who z Daltreyem jako świetnym, niezwykle ekspresyjnym wokalistą osiągnęła wielki sukces komercyjny, stawiający ją w jednym rzędzie z innymi gigantami tamtego okresu, jak The Beatles i The Rolling Stones, a także, podobnie jak oni, pozostawiła dorobek o nieprzemijającej wartości.

Daltrey powtarzał zawsze, że nie zamierza próbować trudów kariery indywidualnej. A jednak latem 1972 stworzył sobie w stodole wiejskiego domu w East Burwash w hrabstwie Sussex małe studio nagrań i na początku następnego roku zrealizował w nim pierwszy solowy album "Daltrey". Piosenki skomponowali dlań Leo Sayer, David Courtney i Adam Faith, a dwaj ostatni podjęli się też obowiązków producentów. Wydana w kwietniu 1973 płyta była zaskoczeniem dla fanów The Who, wydawała się bowiem ucieczką od mocnego rocka tej grupy ku bezpretensjonalnej muzyce pop (np. Giving It All Away, One Man Band, You Are Yourself, When The Music Stops). Z towarzyszących jej trzech singli - Giving It All Away/The Way Of The World z maja, Thinking/There Is Love z września i It's A Hard Life/One Man Band z listopada - pierwszy był wszakże dużym przebojem.

Druga płyta solowa Daltreya, "Ride A Rock Horse", powstała wiosną 1975 przy pomocy m.in. Russa Ballarda jako producenta i współtwórcy repertuaru oraz muzyków zespołu Kokomo. Wydana w lipcu tego roku zawierała oprócz poprockowych utworów w rodzaju Come And Cet Your Love Ballarda także porcję rhythm'n'bluesa, np. przeróbkę Walking The Dog Rufusa Thomasa. Wcale nie lepsza niż poprzednia, zdobyła zaskakującą popularność (żaden następny album Daltreya nie odniósł takiego sukcesu komercyjnego). Nie przyniosła jednak przebojów. Towarzyszące jej single - Come And Get Your Love/The World Over z maja i Walking The Dog/Proud z lipca - przeszły bez echa.

W dobie punku, na początku 1977, nagrał bodaj najlepszy swój solowy album, "One Of The Boys", wydany już w maju tego roku we własnej firmie Goldhawke. Produkcji podjęli się Courtney i Tony Meehan, wśród muzyków akompaniujących znalazło się wiele sław, m.in. kolega z The Who, basista John Entwistle, a także Eric Clapton, Alvin Lee, Mick Ronson, Hank B. Marvin i Rod Argent. W niezwykle bogatym, urozmaiconym repertuarze znalazły się i ostre rockowe utwory, jak One Of The Boys Steve'a Gibbonsa, i chwytliwe przeboje, jak Ciddy Paula McCartneya i Say It Ain't So Joe Murraya Heada, i nawet piosenki w stylu country, jak Single Man's Dilemma Coling Blunstone'a.

Płytę promowały single Written On The Wind/Dear John z kwietnia i One Of The Boys/To Put Something Better Inside z czerwca oraz Say It Ain't So Joe/The Prisoner z listopada.
Po rozwiązaniu w 1982 The Who nagrał mniej udany album "Parting Should Be Painless", wydany w lutym 1984 i zawierający tylko dwie interesujące piosenki: Going Strong Bryana Ferry'ego oraz Somebody Told Me Dave'a Stewarta i Annie Lennox. Powrotem do dawnej formy była płyta "Under The Raging Moon" z września 1985, zawierająca m.in. świetny premierowy utwór Pete'a Townshenda, gitarzysty The Who, After The Fire.

Kolejnym rozczarowaniem okazał się natomiast album "Can't Wait To See The Movie" z lipca 1987. Dużo bardziej podobała się płyta "Rocks In The Head" z lipca 1992, owoc współpracy z utalentowanym gitarzystą, kompozytorem i producentem - Gerardem McMahonem. Wspaniałym prezentem dla fanów The Who okazał się album "A Celebration - The Music Of Pete Townshend And The Who", dokumentujący koncerty Daltreya w lutym 1994 w nowojorskim Carnegie Hall pod hasłem Daltrey Sings Townshend z udziałem nie tylko Townshenda i Entwistle'a, ale też m.in. Eddiego Veddera, Sinead O'Connor, Lou Reeda, Lindy Perry, Alice Coopera, The Chieftains i orkiestry symfonicznej.

W 1998 i 1999 objechał świat z zespołem gwiazd (m.in. Alice Cooper, Paul Rodgers i Peter Frampton) oraz orkiestrą i chórem z programem starych przebojów rockowych, m.in. z repertuaru The Who, The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin i Pink Floyd; trasie towarzyszyła studyjna płyta "British Rock Symphony".

Daltrey odniósł duży sukces jako aktor. Jego debiutem ekranowym była tytułowa rola w ekranizacji opery rockowej The Who Tommy (Tommy; 1975, reż. Ken Russell). W późniejszych latach wystąpił w takich filmach, jak Lisztomania (Lisztomania; 1975; reż. Ken Russell; rola: Franz Liszt), The Legacy (Dziedzictwo; 1978, reż. Richard Marquand; rola: gwiazdor muzyki pop), McWcar (McWcar; 1980, reż. Tom Clegg; rola: słynny przestępca John McVicar), Murder: Ultimate Grounds For Dworce (1984, reż. Morris Barry), Threepenny Opera (1989, reż. Menahem Golan), Buddy's Song (Piosenka Buddy'ego; 1991, reż. Claude Whatham), If Looks Could Kill (Szpieg bez matury; 1991, reż. William Dear; rola: agent brytyjskiego wywiadu) oraz serial Highlander (Nieśmiertelny; 1992-1998, reż. Dennis Berry) i miniserial dla dzieci The Magical Legend Of The Leprechauns (1999; rola: król Boric). W wielu filmach z jego udziałem znalazły się też piosenki w jego wykonaniu, np. w McWcar, któremu towarzyszył wyborny album w stylu The Who, nagrany zresztą przy współudziale kolegów z zespołu.

Daltrey był ponadto jednym z głównych wykonawców na płycie "The Hunting Of The Snark" (Adventure, 1986) z operą rockową Mike'a Batta według Wyprawy na żmirlacza Lewisa Carrolla. Gościnnie wziął udział m.in. w nagraniu koncertowego albumu "An Irish Evening" (RCA, 1992) The Chieftains. Jako producent współpracował m.in. z grupą Bent Frame.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Giving It All Away / The Way of the World	Roger Daltrey	04.1973	5[11]	83[7]	Track 40 053	[written by Leo Sayer, David Courtney][produced by Adam Faith]
I'm Free / Overture	Roger Daltrey	08.1973	13[10]	-	Ode ODS 66302 [UK]	[written by Pete Townshend][produced by Lou Reizner,Pete Townshend,Ken Russell]
Come and Get Your Love / Heart-s Right	Roger Daltrey	10.1975	-	68[8]	MCA 40 453	[written by Russ Ballard][produced by Russ Ballard]
Written on the Wind / Dear John	Roger Daltrey	05.1977	46[2]	-	Polydor 2121 319 [UK]	-
Avenging Annie / The Prisoner	Roger Daltrey	10.1977	-	88[3]	MCA 40 800	[written by Andy Pratt][produced by David Courtney,Tony Meehan]
Free Me / McVicar	Roger Daltrey	08.1980	39[6]	53[10]	Polydor 2105	[written by Russ Ballard][produced by Jeff Wayne ][piosenka z filmu "McVicar"]
Without Your Love / Escape, Part 1	Roger Daltrey	10.1980	55[4]	20[19]	Polydor 2121	[written by Billy Nichols][produced by Jeff Wayne][piosenka z filmu "McVicar"]
Waiting for a friend/Bitter and twisted	Roger Daltrey	01.1981	-	104[2]	Polydor 2153	[written by Billy Nichols][produced by Jeff Wayne][piosenka z filmu "McVicar"]
Walking in My Sleep / Somebody Told Me	Roger Daltrey	03.1984	56[3]	62[9]	Atlantic 89 704	[written by Jack Green, Leslie Adey][produced by Mike Thorne]
After the Fire / It Don't Satisfy Me	Roger Daltrey	10.1985	50[5]	48[13]	Atlantic 89 491	[written by Pete Townshend][produced by Alan Shacklock,Michael Lindsay-Hogg]
Let Me Down Easy / Fallen Angel	Roger Daltrey	12.1985	-	86[4]	Atlantic 89 471	[written by Bryan Adams, Jim Vallance][produced by Alan Shacklock]
Under a Raging Moon / Move Better in the Night	Roger Daltrey	03.1986	43[5]	-	Ten Records TEN 81-12	[written by John Parr, Julia Downes][produced by Alan Shacklock]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Daltrey	Roger Daltrey	05.1973	-	45[20]	Track 328	[produced by David Courtney, Adam Faith]
Ride a Rock Horse	Roger Daltrey	07.1975	14[10]	28[23]	MCA 2147	[produced by Russ Ballard]
One of the Boys	Roger Daltrey	06.1977	45[1]	46[19]	MCA 2271	[produced by Dave Courtney and Tony Meehan]
McVicar	Roger Daltrey	08.1980	39[11]	22[15]	Polydor 6284	[produced by Jeff Wayne]
Best Bits	Roger Daltrey	03.1982	-	185[5]	MCA 5301	[produced by Jon Astley]
Parting Should Be Painless	Roger Daltrey	03.1984	-	102[9]	Atlantic 80 128	[produced by Mike Thorne]
Under a Raging Moon	Roger Daltrey	10.1985	52[2]	42[26]	Atlantic 81 269	[produced by Alan Shacklock]