Bon Jovi-
Grupa amerykańska. Powstała latem 1983 w Sayreville w stanie New Jersey. W lipcu tego roku
John Bongiovi (wtaśc. John Francis Bongiovi Jr.; 2.03.1962, Perth Amboy, New Jersey) - voc, g, fc, znany już wtedy z nagrania
Runaway (sygnowanego pseudonimem
Johnny B.), podpisał w Nowym Jorku kontrakt z wytwórnią
Mercury.
Od dawna nosił się z zamiarem utworzenia zespołu, ale nie pozwalały mu
na to długi, sięgające kilku tysięcy dolarów. Umowa z fonograficznym
potentatem usunęła tę przeszkodę. Wyjechał więc do Sayreville, gdzie
dorastał i zaczynał karierę, by spośród tamtejszych muzyków młodego
pokolenia dobrać sobie współpracowników.
Przede wszystkim zaangażował
Davida Bryana (wtaśc. David Bryan
Rashbaum; 7.02.1962, Perth Amboy) - k, acc, voc, z którym przed laty
miał już sposobność współpracować w grupie
Atlantic City Expressway, a w 1982 planował utworzenie formacji John Bongiovi And The Wild Ones. Stopniowo dobrał też pozostałą trójkę.
Alec Jon Such (14.11.1952, Yonkers, Nowy Jork) - b, voc zdobywał doświadczenia estradowe w
Phantom's Opera, a
Tico Torres (własc. Hector Torres; 7.10.1953, Colonia, New Jersey) - dr, voc we
Frankie And The Knockouts i
Lord Gunner. Gitarzystą został z początku
Dave "The Snake" Sabo (16.09.1964, New Brunswick, New Jersey), ale po kilku tygodniach został wyrzucony -później stanął na czele
Skid Row, jego miejsce zajął
Richie Sambora (11.07.1959, Woodbridge, New Jersey) -g, voc, z pochodzenia Polak, poprzednio związany z
The Message, znany też z
Mercy i
Duke Williams And The Extremes.
Szefowie Mercury zaproponowali, by grupa przyjęta nazwę
Johnny Lightning And Victory,
ale John Bongiovi, który nie miał zamiaru przeobrażać się w Johnny'ego
Lightninga, nie wyraził na to zgody. Ostatecznie tylko nieznacznie
zmienił imię i nazwisko na Jon Bon Jovi, a formację mianował
Bon Jovi.
Do zmiany składu formacji doszło dopiero w październiku 1994, gdy
odszedł Such. Postanowiła wtedy działać w czwórkę, a do pomocy zaprosiła
Hugh McDonalda - b, który przed laty uczestniczył we wczesnych nagraniach Jona Bon Joviego (m.in. Runaway).
Grupa już jesienią 1983, po krótkiej trasie po Stanach u boku
Eddiego Moneya, na której oprócz pierwszych własnych piosenek przedstawiła znane utwory, m.in. z repertuaru
Led Zeppelin i
Judas Priest,
przystąpiła do pracy nad debiutanckim albumem o roboczym tytule "Tough
Talk". Na miejsce nagrań wybrała studio Power Station, w którym Jon
pracował przez dwa lata jako pomocnik. Produkcję powierzyła kuzynowi
Jona, Tony'emu Bongioviemu, oraz jego partnerowi, Lance'owi Quinnowi.
Niestety, podczas sesji doszło do konfliktu między krewniakami. Jon czuł
się manipulowany przez Tony'ego; z kolei Tony, który miał wpływ na
przebiego kariery Jona we wcześniejszym okresie, oczekiwał wdzięczności i
oburzał się wszelkimi przejawami buntu z jego strony. A jednak płyta,
opatrzona ostatecznie tytułem
"Bon Jovi", powstała dość szybko i już w grudniu 1983 grupa mogła zagrać u boku zespołu
ZZ Top w nowojorskim Madison Square Garden. Album trafił na rynek w styczniu 1984, promowany dwoma singlami -w lutym
Runaway/Breakout (wersja koncertowa) i w maju
She Don't Know Me/Breakout.
Zebrał bardzo ciepłe recenzje, zyskał też pewną popularność - w tym
czasie w samych Stanach rozszedł się w ponad pięciuset tysiącach
egzemplarzy. Byt wszakże dziełem wtórnym, nierównym, nijakim. Wyróżniała
się nowa wersja piosenki
Runaway. Mogły się też podobać dwa, trzy inne utwory, jak
Shot To The Heart, Breakout czy
Get Ready.
Wszystkie te kompozycje ukazywały Bon Jovi jako grupę lokującą się na
pograniczu popu, rocka i metalu, potrafiącą z pewnym wdziękiem
skorzystać z dokonań takich wykonawców, jak
Def Leppard, Queen, Aerosmith, Thin Lizzy, Rush czy
Survivor, a także, oczywiście,
Bruce Springsteen. Niestety, na płycie znalazły się też piosenki mdłe, bez wyrazu, tracące zdecydowanie popową estetyką, jak
She Don't Know Me (narzucona formacji kompozycja Marca Avseca),
Burning For Love czy
Love Lies.
Muzycy promowali płytę koncertując i w Stanach, i w Europie, i w Japonii, zazwyczaj u boku jakiejś większej gwiazdy, np.
Scorpions, Kiss czy
Ratt.
A po powrocie z trasy, wyczerpani, nie bardzo radzący sobie z trudami
kariery (w tym czasie rozpadły się małżeństwa Sucha i Torresa),
przystąpili w Filadelfii do pracy nad kolejnym
albumem. Dali mu tytuł
"7800° Fahrenheit" (7800 stopni
Fahrenheita to temperatura, w której dochodzi do erupcji wulkanu).
Nagrywali go w atmosferze ogromnego napięcia -szefowie wytwórni Mercury
nie kryli, że oczekują zwrotu gigantycznych kwot wydanych dotychczas na
Bon Jovi i liczą, iż "7800° Fahrenheit" rozejdzie się co najmniej w
milionie egzemplarzy. Ponieważ konflikt między jonem i Tonym przerodził
się w prawdziwą wojnę (jej epilog nastąpił w sądzie), tym razem
producentem został wyłącznie Quinn. Wśród zaproszonych do studia gości
znaleźli się trzej muzycy grający na syntezatorach:
Randy Cantor, Tom Mandel i
Jim Salamone. Album ukazał się w maju 1985. Towarzyszyły mu trzy single: w kwietniu
Only Lonely, w maju
In And Out Of Love/Roulette (wersja koncertowa), a w lipcu
The Hardest Part Is The Night/Always Run To You.
Odniósł sukces nieco większy niż płyta debiutancka, ale nie spełnił
oczekiwań wytwórni. Tak czy inaczej, byt dziełem bardziej dojrzałym niż
"Bon Jovi". Świadczyły o tym chociażby teksty napisane przez Jona -
interesujące, szczere, opowiadające o życiu w drodze, o cenie sukcesu, o
utracie szacunku dla kobiet pod wpływem szybkiego seksu z przygodnie
poznanymi wielbicielkami (
In And Out Of Love, Price Of Love, Only Lonely, Tokyo Road, The Hardest Part Is The Night). Muzycznie jednak nie porywał. Na korzyść wyróżniały się jedynie ostrzejsze utwory, jak
In And Out Of Love, kojarzący się z przebojami
AC/DC,
czy King Of The Mountain bądź Always Run To You. Dominowały wszakże
kompozycje odmienne - mdłe ballady o mato przejrzystym brzmieniu,
zdominowanym przez partie instrumentów klawiszowych, jak
The Price Of Love, Silent Night, The Hardest Part Is The Night.
W życiu koncertowym grupy najważniejszym wydarzeniem w tym czasie byt
udział w letnim festiwalu Monsters of Rock w Castle Donington w Wielkiej
Brytanii obok zespołów ZZ Top, Metallica i Marillion.
Na początku 1986 wytwórnia Mercury była zdecydowana podziękować Bon Jovi
za współpracę. Grupa odnosiła co prawda sukcesy, ale koszty promocji
jej płyt nadal znacznie przewyższały wpływy z ich sprzedaży. Ocalił ją
jeden człowiek -
Jonathan King, znany angielski piosenkarz zatrudniony w tym czasie przez
PolyGram
jako konsultant. King przekonał szefów firmy, że popełniono błąd w
kampanii promocyjnej Bon Jovi, skierowanej głównie do fanów metalu. Jego
zdaniem należało zaprezentować formację światu jako nową gwiazdę muzyki
pop, a jej potencjalnych fanów szukać głównie wśród dziewcząt. Wymagało
to zmiany wizerunku scenicznego muzyków, a także nieco innego podejścia
do repertuaru kolejnej płyty. Kierownictwo wytwórni zwróciło się do
Desmonda Childa,
cenionego młodego kompozytora, by zapoznał się z nowymi piosenkami Jona
Bon Joviego i Richiego Sambory i nadał im bardziej komercyjny szlif -
uporządkował je, wygładził, uwypuklił chwytliwe refreny. Zabiegom tego
rodzaju poddano cztery nowe utwory -
You Give Love A Bad Name (pierwotnie przeznaczony dla zespołu
Loverboy),
Livin' On A Prayer, Without Love i
I'd Die For You. Dopiero wtedy -a było to wiosną 1986 - grupa zamknęła się w Little Mountain Studios w Vancouver w Kanadzie z producentem
Bruce'em Fairbairnem, współpracownikiem zespołów
Blue Oyster Cult, Krokus, Loverboy, Quarterflash i
Black N' Blue, i przystąpiła do nagrania płyty
"Slippery When Wet". Gdy ukończyła pracę, ruszyła w trasę po Stanach -otwierała koncerty zespołu
.38 Special, i wtedy, we wrześniu 1986, singel
You Give Love A Bad Name/Let It Rock,
zapowiadający album, wspiął się szybko na sam szczyt amerykańskich
list. Sukces ten powtórzyła wydana w tym samym czasie płyta
"Slippery When Wet". A wielkimi przebojami byty też dwa kolejne sigle,
Livin' On A Prayer/Wild In The Streets z października 1986 i
Wanted Dead Or Alive/Shot Through The Heart z kwietnia 1987. Mniej szczęścia miał jedynie ostatni -
Never Say Goodbye/Raise Your Hands z sierpnia 1987.
Album "Slippery When Wet", który sprzedał się na całym świecie w
siedemnastu milionach egzemplarzy, uczynił z Bon Jovi megagwiazdę. Był
to sukces w pełni zasłużony. Tym razem grupa przedstawiła bowiem
rzeczywiście porywający repertuar, urzekająco melodyjny, efektownie
zaaranżowany, a zagrany z iście heavymetalowym temperamentem. Były w nim
i świetne rockowe hymny (
Let It Rock, Raise Your Hands), i brawurowe songi w stylu Bruce'a Springsteena
Wild In The Streets, I'll Die For You, Livin' On A Prayer), i udana próbka funk rocka (
Social Disease), i urocza ballada kowbojska (
Wanted Dead Or Alive). Do dziewczęcej publiczności grupa adresowała piosenki opowiadające o rozterkach zakochanych (
Livin' On A Prayer, Without Love, Never Say Goodbye), do męskiej np. inspirowane mitologią Dzkiego Zachodu (
Wanted Dead Or Alive). Utwór
Let It Rock
miał zabarwienie autobiograficzne: jego bohaterowie przypominali Jona
Bon Joviego i Richiego Samborę. Zorganizowana w obliczu powodzenia
"Slippery When Wet", siedemnastomiesięczna światowa trasa pod hasłem
Tour Without End okazała się równie wielkim sukcesem. Objęta m.in. trzy
sprzedane do ostatniego miejsca koncerty w nowojorskim Madison Square
Garden oraz występ w roli głównej gwiazdy na kolejnym festiwalu Monsters
Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii (w sierpniu 1987).
Przyniosła ponad 28 milionów dolarów wpływów.
Między majem a lipcem 1988 grupa nagrała kolejny album, o roboczym tytule "Sons Of Bitches", ostatecznie nazwany
"New Jersey".
Powstał on według receptury, która przyniosła uznanie poprzedniemu - w
tym samych Little Mountain Studios w Vancouver, z tym samym producentem
Bruce'em Fairbairnem, z tym samym uzdrowicielem repertuaru Desmondem
Childem (jego obróbce i tym razem poddano cztery piosenki:
Bad Medicine, Born To Be My Baby, Blood On Blood i
Wild Is The Wind). I okazał się dziełem niemal bliźniaczo podobnym do "Slippery When Wet" - piosenka
Bad Medicine wydawała się nową wersją
You Give Love A Bad Name, utwór
Born To Be My Baby przypominał
Livin' On A Prayer, ballada
Blood On Blood kojarzyła się z
Wild In The Streets, itd. Był zarazem najbardziej springsteenowskim w klimacie dokonaniem Bon Jovi (np.
Blood On Blood, Living In Sin, Born To Be My Baby).
Taktyka ta nie zawiodła muzyków. Płyta, wydana we wrześniu 1989,
osiągnęła na świecie nakład piętnastu milionów egzemplarzy i ugruntowała
ich sukces. Towarzyszyło jej też kilka przebojowych singli:
Bad Medi
cine/99 In The Shade z września i
Born To Be My Baby/Love For Sale z listopada tego roku oraz
I'll Be There For You/Homebound Train z marca 1989,
Lay Your Hands On Me/Bad Medicine z maja i
Living In Sin/Love Is War z października tego roku.
I tym razem grupa była w trasie kilkanaście miesięcy, od października
1988 do lutego 1990 - dała w tym czasie 237 koncertów. Do najbardziej
niezwykłych momentów owej wyprawy należały występy w Moskwie i w Milton
Keynes. W sierpniu 1989, w dwudziestą rocznicę Woodstock, z inicjatywy
menażera Bon Jovi,
Doca McGee, na moskiewskim Stadionie
Olimpijskim odbyt się pierwszy w Związku Radzieckiem międzynarodowy
festiwal heavy metalu - Moscow Music Peace Summit. Oprócz grupy
wystąpili m.in.
Ozzy Osbourne, Motley Crue, Scorpions, Cinderella i
Skid Row.
Dochód z imprezy, w której uczestniczyło sto tysięcy fanów,
przeznaczono na walkę z narkomanią i alkoholizmem w Stanach
Zjednoczonych i Związku Radzieckim (McGee, postawiony rok wcześniej
przed sądem za przemyt w 1982 narkotyków z Kolumbii do Stanów
Zjednoczonych, został skazany na pięć lat więzienia w zawieszeniu i
piętnaście tysięcy dolarów grzywny oraz zobowiązany do działalności
społecznej na rzecz walki z narkomanią). Kilka nagrań z festiwalu (z
finałowego jam session) włączono do programu głównie studyjnej płyty
"Stairway To Heaven - Highway To Hell"
(Mercury, 1990), zawierającej nowe opracowania przebojów wybranych z
repertuarów nieżyjących gwiazd rocka (wśród utworów zarejestrowanych w
studiu był
The Boys Are Back In Town Thin Lizzy w
wykonaniu Bon Jovi). Również w sierpniu 1989 grupa zagrała dla 65
tysięcy osób w Milton Keynes w Wielkiej Brytanii. Występ zakończył się
wykonaniem utworu
Walk This Way z repertuaru
Aerosmith razem ze
Stevenem Tylerem i
Joe Perrym.
Ale, niestety, po zorganizowanych w kwietniu 1990 w Asbury Park trzech
koncertach charytatywnych (dochód przeznaczono na leczenie Tischny
Roiło, ośmioletniej córeczki znanego producenta nagrań Johna Roiło,
cierpiącej na raka nerki) drogi pięciu przyjaciół się rozeszły, a Jon
zaczął w wywiadach podkreślać prowokacyjnie, że wszystkie płyty zespołu
to właściwie od początku do końca jego dzieła. Chociaż nigdy nie
stwierdzono oficjalnie, że Bon Jovi już nie istnieje, nikt nie wierzył,
iż muzycy mogą poskromić osobiste ambicje i znowu pracować na sławę
zespołu. l wszystko wskazywało na to, że sceptycy mają rację -mimo że w
grudniu 1990 grupa odrodziła się na kilkanaście koncertów, m.in. w Red
Bank w stanie New Jersey i w Tokio.
Muzycy oddalali się od siebie - Jon i Richie zaczęli działać na własny
rachunek i odnosić sukcesy osobno. Jon Bon Jovi stworzył m.in. muzykę do
filmu
Young Guns II (Młode strzelby II; 1990, reż Geoff Murphy), w którym też wystąpił. Richie Sambora dorobił się autorskiego albumu
"Stranger In This Town" (Mercury, 1991), nagranego z gościnnym udziałem m.in.
Erica Claptona i zawierającego niewielki przebój,
Ballad Of Youth. David Bryan stworzył muzykę do horroru
Netherworld (Kraina piekieł; 1992, reż. David Schmoeller), wydaną przez japońską firmę
Moonstone
na płycie. Ale z ich wypowiedzi prasowych wynikało,że nie są
szczęśliwi. Jon zwierzał się, że ma dosyć kariery, popadł w alkoholizm.
Przezwyciężyć kryzys pomógł mu
Brian May, gitarzysta
Queen.
Idąc za jego radą, Jon zrobił sobie długie wakacje - przez kilka
miesięcy podróżował na motorze po Ameryce, zatrzymywał się w tanich
motelach, poznawał prostych ludzi, zaprzyjaźnił się np. z robotnikami
naftowymi z Teksasu. Pod wrażeniem tej wyprawy zaczął tworzyć nowe
piosenki (i tym razem skorzystał z niewielkiej pomocy Childa). Latem
1992 reaktywował zespół i natychmiast wszedł z nim i z producentem
Bobem Rockiem
(realizatorem "Slippery When Wet" i "New Jersey") do Little Mountain
Studios. W listopadzie tego roku trafiła na rynek kolejna płyta
sygnowana nazwą Bon Jovi:
"Keep The Faith", wydana już przez własną formę Jona,
Jambco, działającą w ramach Mercury.
Grupa dokonała tym razem zdecydowanego odwrotu od heavy metalu.
Najlepszym przykładem był rozkołysany, porywający do tańca, funkujący
przebój
Keep The Faith. Świadectwem fascynacji dorobkiem Springsteena pozostały takie ballady, jak
In These Arms i
Bed Of Roses. Przywiązanie do klasycznego rhythm'n'bluesa i rock'n'rolla ujawniały kompozycje w rodzaju
I'll sleep When I'm Dead i
Blame It On The Love Of Rock And Roll. Dowodem zauroczenia stylem
U2 były nagrania
I Believe i
Save A Prayer. Z prawdziwie metalowym uderzeniem zagrana została właściwie tylko jedna piosenka -
If I Was Your Mother.
Teksty, dawniej często dość błahe, nabrały na "Keep The Faith" głębi.
Napisane przez Jona pod wrażeniem podróży motocyklowej przez Amerykę,
ukazywały kraj oczami ludzi najciężej pracujących i najbardziej
doświadczonych przez los, zawierały też adresowane do nich słowa otuchy (
Dry County, Keep The Faith).
Płyta, promowana od lutego 1993 na sześciomiesięcznej trasie dookoła
świata, rozeszła się w dziewięciu milionach egzemplarzy. Zaowocowała
wieloma przebojowymi singlami:
Keep The Faith/I Wish Everyday Could Be Christmas z października 1992,
Bed Of Roses/Starting All Over Again ze stycznia 1993,
In These Arms/Bed Of Roses (wersja akustyczna) z maja,
I'll sleep When I'm Dead/Never Say Goodbye (wersja koncertowa, akustyczna) z lipca i
I Believe/I Believe (wersja koncertowa) z września tego roku oraz
Dry County/Stranger In This Town (wersja koncertowa) (w edycji kompaktowej wzbogacony m.in. przeróbką
It's Only Rock'n'Roll The Rolling Stones) z marca 1994.
Już w styczniu 1993 grupa chciała przystąpić do nagrania kolejnego
albumu, ale Bob Rock był w tym czasie zajęty i sesję odłożono. W lutym
1994 pojawiła się w londyńskim Alexandra Pallce, by podczas uroczystości
wręczenia prestiżowych nagród BRITS wykonać z
Diną Carroll piosenkę
I'll seep When I'm Dead. W składzie zabrakło wówczas Bryana i Sucha. Zamiast nich pojawili się
Aldo Nova -k oraz
Kasim Sułtan - b, znany z zespołów
Todda Rundgrena i
Meat Loafa.
Bryan nie mógł polecieć do Europy, ponieważ jego żona rodziła w tym
czasie bliźniaki. Powód nieobecności Sucha nie byt jednak znany. Muzycy
twierdzili, że zatrzymały go w Stanach jakieś kłopoty. Plotkę o jego
odejściu rozwiał występ Bon Jovi w pełnym składzie we wrześniu tego roku
w angielskim programie telewizyjnym Top Of The Pops. Jednakże wkrótce
potem Such rozstał się
z kolegami. Grupa postanowiła kontynuować działalność bez niego.
W październiku 1994 na rynek trafiła płyta
"Crossroads -14 Classic Grooves", zawierająca największe przeboje grupy, ale też dwa nowe nagrania, dokonane nie z Rockiem, ale z innym producentem,
Peterem Collinsem, współpracownikiem m.in.
Gary'ego Moore'a, Rush i
Queensryche:
Always I Someday,
I'll Be Saturday Night. W tym czasie ukazały się też trzy single, głównie z premierowym materiałem: we wrześniu
Always/The Boys Are Back In Town, w grudniu świąteczny
Please Come Home For Christmas/Back Door Santa, a w lutym następnego roku
Someday I'll Be Saturday Night/Good Guys Don't Always Wear White (wersja koncertowa) (w edycji kompaktowej wzbogacony m.in. koncertowym wykonaniem
With A Little Help From My Friends z repertuaru
The Beatles).
Składanka w samych Stanach rozeszła się w trzech milionach egzemplarzy,
a w Wielkiej Brytanii była najlepiej sprzedawanym albumem roku. Z
nagrań singlowych największą furorę na listach zrobiło balladowe
Always.
W tym samym czasie, gdy ukazała się płyta
"Crossroads -14 Classic Grooves", grupa przystąpiła z Collinsem do pracy nad kolejnym albumem, o roboczym tytule
"Open All Hours", ostatecznie nazwanym
"These Days".
Trafił on na rynek w czerwcu 1995. Okazał się najbardziej dojrzałym
dokonaniem Bon Jovi, porównywanym przez recenzentów do wybitnych dokonań
Springsteena i U2. Grupa nie odcięta się od dawnych fascynacji i
inspiracji, np. utwór
Damned był hołdem dla jednego z młodzieńczych idoli Jona -
Southside Johnny'ego, nagrany został zresztą z udziałem sekcji instrumentów dętych jego zespołu,
The Asbury Jukes. Nadała wszakże swojej muzyce bardziej nowoczesne brzmienie, np. partia gitary Sambory w nagraniu
Hey Cod ujawniała wpływ techniki Kurta Cobaina z
Nirvany i Stone'a Gossarda z
Pearl Jam.
Zdecydowanie uprościła kompozycje i aranżacje, proponując muzykę
pozbawioną przepychu z czasów "Slippery When Wet" i "New Jersey", za to o
większej głębi emocjonalnej niż kiedykowiek w przeszłości. Zachwycały
zwłaszcza utwory
These Days - opowieść o ludzkich aspiracjach i marzeniach (zainspirowana przez losy znanego producenta nagrań
Jimmy'ego Lovine'a),
Hey Cod - pytanie o przyczyny niesprawieliwości i nędzy we współczesnym świecie,
Lie To Me - przygnębiająca koda do historii życia młodych zakochanych z piosenki
Livin' On A Prayer, czy najbardziej osobisty
My Guitar Lies Bleeding In My Arms - wyraz rozterek twórczych Jona (bezpośrednim źródłem tekstu była filmowa wersja opery rockowej zespołu
The Who -
Tommy). Od całości odstawało nagranie, które trudno uznać za dzieło Bon Jovi -
It's Hard Letting You Go, przygotowane przez Jona przy pomocy Richiego oraz R
obbiego Buchanana, programatora syntezatorów i komputerów, do filmu
Moonlight And Valentine
(Księżyc i Valentine; 1995, reż. David Anspaugh), w którym wokalista
wystąpił w tym czasie. Album odniósł duży sukces, zwłaszcza w Europie;
towarzyszyło mu kilka przebojowych singli (część z nich ukazała się
tylko na Starym Kontynencie): w maju 1995
This Ain't A Love Song/Lonely At The Top, we wrześniu
Something For The Pain/This Ain't A Love Song (w wersji kompaktowej wzbogacony m.in. przeróbką
I Don't Like Mondays The Boomtown Rats), w listopadzie tego roku
Lie To Me/Something For The Pain (wersja koncertowa), w lutym 1996
These Days/634-5789 oraz w czerwcu tego roku
Hey Cod/Lie To Me (w edycji kompaktowej wzbogacony m.in. przeróbką
House Of The Rising Sun).
Ponieważ płyty Bon Jovi z lat dziewięćdziesiątych zyskały znacznie
większą popularność w Europie niż w Stanach, grupa najpierw promowała
"These Days" na Starym Kontynencie, m.in. w czerwcu 1995 grała na
stadionie Wembley w Londynie, a w lipcu otwierała koncerty The Rolling
Stones w Paryżu. Planowany w tym czasie występ na stadionie Łużniki w
Moskwie nie doszedł do skutku wzwiązku z kryzysem w Czeczenii. Dopiero w
końcu lipca formacja ruszyła w trasę po Stanach. 2 września wystąpiła
na wielkim Concert For The Rock And Roll Hall Of Fame na Cleveland
Stadium i m.in. z towarzyszeniem Erica Burdona wykonała dwa przeboje The
Animals:
It's My Life i
We Gotta Get Out Of This Place.
Latem 1996 znowu grała w Europie, a firma Volkswagen, która sponsorowała
tę trasę, wypuściła na rynek krótką ekskluzywną serię samochodów Bon
Jovi Golf. W późniejszym okresie muzycy działali osobno, jedynie w 1998
nagrali razem piosenkę
Real Life do filmu edTV (edTV; 1999, reż.
Ron Howard). Jednakże w 1999 zebrali się znowu i przystąpili w domowym
studiu Jona w New Jersey do pracy nad kolejną płytą o roboczym tytule
"Sex Sells", ostatecznie zmienionym na
"Crush". Produkcję
formacja chciała powierzyć Bruce'owi Fairbairnowi i Bobowi Rockowi, ale
do tego nie doszło (Fairbairn zmarł w tym czasie) i zadania podjęli się
Jon i Ritchie wraz z inżynierem dźwięku Lukiem Ebbinem. Dzieło trafiło
na rynek w maju 2000. Było powrotem Bon Jovi do muzyki bardziej radosnej
i bliższej konwencjonalnego popu niż na "These Days" (np.
It's My Life, Say It Isn't So, Thank You For Loving Me, Two Story Town, Next 100 Years, Mystery Train). Na pierwszy singel wybrano piosenkę
It's My Life,
stworzoną przez Bon Joviego i Samborę razem z Maxem Martinem,
współpracownikiem Britney Spears i Backstreet Boys, dopisującą
szczęśliwe zakończenie do utworu Living On A Prayer. W lipcu grupa
rozpoczęła koncertami w Japonii kolejną trasę dookoła świata.
Formacja gościnnie wzięła udział w nagraniu albumu
"Heart Of Stone" (Geffen, 1989) znanej piosenkarki i aktorki
Cher, w tym czasie sympatii Sambory. David Bryan firmował oprócz filmowej płyty
"Netherworld" album
"On A Full Moon" (Ignition, 1995). Desmond Child, współtwórca przebojów Bon Jovi, jako pianista nagrał dwa albumy z własnym zespołem
Rouge:
"Desmond Child And Rouge" (Capitol, 1979) i
"Runners In The Night" (Capitol, 1980), a solo
"Discipline" (Elektra, 1991).
Single
[US] all time *111*/23 hits/10 Top10/#1 [4]/357 weeks
|
[UK] all time *96*/32 hits/16 Top10/#1 [0]/232 weeks
Tytuł
Wykonawca
Data wydania
UK
US
Wytwórnia
[US]
Komentarz
Runaway /Love lies
Bon Jovi
02.1984
-
39[13]
Mercury 818309
[written by Jon Bon Jovi/George Karak][produced by Tony Bongiovi/Lance Quinn]
She don' t know me/Burning for love
Bon Jovi
05.1984
-
48[11]
Mercury 818958
[written by Mark Avsec][produced by Lance Quinn]
Only lonely/Always run to you
Bon Jovi
04.1985
-
54[8]
Mercury 880736
[written by Jon Bon Jovi/Dave Bryan][produced by Lance Quinn]
Hardest part is the night/Always runto you
Bon Jovi
07.1985
68[4]
-
Vertigo VER 22 [UK]
[written by Jon Bon Jovi/David Bryan/Richie Sambora][produced by Lance Quinn]
In and out of love/Breakout [Japanese live version]
Bon Jovi
08.1985
-
69[6]
Mercury 880951
[written by Jon Bon Jovi][produced by Lance Quinn]
You give love a bad name/Raise your hands
Bon Jovi
09.1986
14[11]
1[1][24]
Mercury 884953
[silver-UK][written by Jon Bon Jovi/Desmond Child/Richie Sambora][produced by Bruce Fairbairn]
Livin' on a prayer/Wild in the streets
Bon Jovi
12.1986
4[1186]
1[4][22]
Mercury 888184
[3x-platinum-US][platinum-UK][written by Jon Bon Jovi/Desmond Child/Richie Sambora][produced by Bruce Fairbairn]
Wanted dead or alive/I' d die for you
Bon Jovi
04.1987
13[9]
7[17]
Mercury 888467
[4x-platinum-US][silver-UK][written by Jon Bon Jovi/Richie Sambora][produced by Bruce Fairbairn]
Never say goodbye/Raise your hands
Bon Jovi
05.1987
21[5]
28[6].Hot 100 Airplay Charts
Vertigo JOV 2 [UK]
[written by Jon Bon Jovi/Richie Sambora][produced by Bruce Fairbairn]
Bad medicine/99 in the shade
Bon Jovi
09.1988
17[8]
1[2][20]
Mercury 870657
[written by Desmond Child,Jon Bon Jovi,Richie Sambora][produced by Bruce Fairbairn]
Born to be my baby/Love for sale
Bon Jovi
11.1988
22[7]
3[20]
Mercury 872156
[written by Desmond Child,Richie Sambora][produced by Bruce Fairbairn]
I' ll be there for you/Homebound train
Bon Jovi
03.1989
18[7]
1[1][22]
Mercury 872564
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora][produced by Bruce Fairbairn]
Lay your hands on me/Runaway [live]
Bon Jovi
06.1989
18[6]
7[16] side B:23[13]
Mercury 874452
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora][produced by Bruce Fairbairn]
Living in sin/Love is war
Bon Jovi
10.1989
35[6]
9[19]
Mercury 876070
[written by Jon Bon Jovi][produced by Bruce Fairbairn]
Keep the faith/I wish everyday could be like Christmas
Bon Jovi
10.1992
5[7]
29[16]
Jambco 864432
[written by Desmond Child,Jon Bon Jovi,Richie Sambora][produced by Bob Rock]
Bed of roses/Lay your hands on me [live]
Bon Jovi
01.1993
13[7]
10[20]
Jambco 864852
[written by Jon Bon Jovi][produced by Bob Rock]
In these arms/Save a prayer
Bon Jovi
05.1993
9[7]
27[16]
Jambco 862088
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora,David Bryan][produced by
Brendan O'Brien]
I' ll sleep when i' m dead/Never say goodbye [live]
Bon Jovi
08.1993
17[5]
97[4]
Jambco 862428
[written by Jon Bon Jovi/Desmond Child/Richie Sambora][produced by Bob Rock]
I believe
Bon Jovi
10.1993
11[7]
-
Vertigo JOV 12 [UK]
[written by Jon Bon Jovi][produced by Bob Rock]
Dry county/Stranger is this town [live]
Bon Jovi
03.1994
9[11]
-
Vertigo JOV 13 [UK]
[written by Jon Bon Jovi][produced by Bob Rock]
Always /Never say goodbye [live]
Bon Jovi
10.1994
2[36]
4[32]
Mercury 856227
[platinum-US][platinum-UK][written by Jon Bon Jovi][produced by Peter Collins]
Please come home for Christmas/Back door Santa
Bon Jovi
12.1994
7[23]
-
Vertigo JOV 16 [UK]
[written by Charles Brown/Gene Redd/Jerry Ragovoy][produced by Jimmy Iovine]
Someday i' ll be saturday night/Good guys don' t always wear white [live]
Bon Jovi
02.1995
7[16]
-
Vertigo JOV 15 [UK]
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora,Desmond Child][produced by Peter Collins]
This ain' t a love song/Prostitute
Bon Jovi
06.1995
6[14]
14[20]
Mercury 856824
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora,Desmond Child][produced by Bon Jovi,Peter Collins]
Something for the pain/Lie to me
Bon Jovi
09.1995
8[15]
76[9] side B:88[4]
Mercury 852296
[written by Desmond Child/Jon Bon Jovi][produced by Bon Jovi,Peter Collins,Richie Sambora]
Lie to me/Something for the pain [live]
Bon Jovi
11.1995
10[14]
-
Vertigo JOV 19 [UK]
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora][produced by Bon Jovi,Peter Collins,Richie Sambora]
These days/634-5789
Bon Jovi
03.1996
7[14]
-
Vertigo JOV 20 [UK]
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora][produced by Bon Jovi,Peter Collins,Richie Sambora]
Hey god/Lie to me [remix]
Bon Jovi
07.1996
13[12]
-
Vertigo JOV 21 [UK]
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora][produced by Bon Jovi,Peter Collins,Richie Sambora]
Real life/Keep the faith [live]
Bon Jovi
04.1999
21[11]
-
Reprise W 479 [UK]
[written by Jon Bon Jovi/Desmond Child][produced by Bruce Fairbairn]
It' s my life/Hush
Bon Jovi
06.2000
3[34]
33[20]
Mercury 5627682 [UK]
[2x-platinum-US][platinum-UK][written by Jon Bon Jovi/Max Martin/Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/Luke Ebbin/Richie Sambora]
Say it isn' t so/Ain' t no cure for love
Bon Jovi
09.2000
10[24]
-
Mercury 5688972 [UK]
[written by Jon Bon Jovi/Luke Ebbin/Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/Peter Collins/Richie Sambora]
Thank you for loving me/Captain crash and the beauty queen from Mars [live]
Bon Jovi
02.2001
12[12][12.2000]
57[10]
Mercury 5727302 [UK]
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/Luke Ebbin/Richie Sambora]
One wild night/Lay your hands on me [live]
Bon Jovi
05.2001
10[14]
-
Mercury 5729492 [UK]
[written by Jon Bon Jovi/Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/Luke Ebbin/Richie Sambora]
Everyday
Bon Jovi
09.2002
5[39]
-
Mercury 0639362 [UK]
[written by Andreas Carlsson/Desmond Child/Jon Bon Jovi/Luke Ebbin/Richie Sambora][produced by Andreas Carlsson/Jon Bon Jovi/Richie Sambora]
Misunderstood
Bon Jovi
12.2002
21[9]
-
Mercury 0638152 [UK]
[written by Jon Bon Jovi/Richie Sambora/Andreas Carlsson/Desmond Child][produced by Luke Ebbin/Bon Jovi]
All about lovin' you
Bon Jovi
05.2003
9[9]
-
Mercury 9800242 [UK]
[written by Andreas Carlsson/Desmond Child/Jon Bon Jovi/Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/Luke Ebbin/Richie Sambora]
Have a nice day
Bon Jovi
10.2005
6[15]
53[13]
Mercury 9884894 [UK]
[gold-US][written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora,John Shanks][produced by John Shanks]
Welcome To Wherever You Are
Bon Jovi
02.2006
19[5]
-
Mercury 9879526 [UK]
[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora, and John Shanks][produced by Jon Bon Jovi, Richie Sambora, and John Shanks]
Who Says You Can't Go Home/Complicated
Bon Jovi Duet With Jennifer Nettles
06.2006
5[10]
23[26]
Mercury 9859749 [UK]
[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi, Richie Sambora, and John Shanks]
(You Want To) Make A Memory
Bon Jovi
06.2007
33[5]
27[20]
Mercury 1737482 [UK]
[gold-US][written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora and Desmond Child][produced by Dann Huff]
Till We Ain't Strangers Anymore
Bon Jovi
11.2007
-
123[1]
Mercury
[written by Jon Bon Jovi,Richie Sambora,Brett James][produced by Dann Huff]
Lost Highway
Bon Jovi
09.2007
117[1]
-
Island 602517476622 [UK]
[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora, and John Shanks][produced by John Shanks]
We Weren't Born to Follow
Bon Jovi
08.2009
25[4]
68[4]
Lost Highway CATCO 154911860 [UK]
[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/John Shanks/Richie Sambora]
What Do You Got?
Bon Jovi
11.2010
127[2]
102[1]
Island
[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora,Brett James][produced by Howard Benson, Bon Jovi]
Because We Can
Bon Jovi
01.2013
38[8]
106[2]
Lost Highway USUM 71215695 [UK]
[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/John Shanks/Richie Sambora]
We Weren't Born to Follow
Bon Jovi
08.2009
25[4]
68[4]
Lost Highway CATCO 154911860 [UK]
[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/John Shanks/Richie Sambora]
We Weren't Born to Follow
Bon Jovi
08.2009
25[4]
68[4]
Lost Highway CATCO 154911860 [UK]
[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora][produced by Jon Bon Jovi/John Shanks/Richie Sambora]
Albumy
|
| Tytuł |
Wykonawca | Data wydania |
UK |
US |
Wytwórnia
[US] |
Komentarz |
| Bon Jovi | Bon Jovi | 02.1984 | 71[7] | 43[87] | Mercury 814982 | [platinum-US][silver-UK][produced by Tony Bongiovi, Lance Quinn] |
| 7800 Fahrenheit | Bon Jovi | 05.1985 | 28[14] | 37[104] | Mercury 824509 | [platinum-US][silver-UK][produced by Lance Quinn] |
| Slippery when wet | Bon Jovi | 09.1986 | 6[239] | 1[8][107] | Mercury 830264 | [12x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Bruce Fairbairn] |
| New Jersey | Bon Jovi | 10.1988 | 1[2][119] | 1[4][78] | Mercury 836345 | [7x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Bruce Fairbairn] |
| Keep the faith | Bon Jovi | 11.1992 | 1[1][130] | 5[46] | Jambco 514045 | [2x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Bob Rock] |
| Cross road-The best of Bon Jovi | Bon Jovi | 11.1994 | 1[5][518] | 8[147] | Mercury 526013 | [4x-platinum-US][6x-platinum-UK][produced by Bob Rock/Bruce Fairbairn/Peter Collins] |
| These days | Bon Jovi | 07.1995 | 1[4][68] | 9[20] | Mercury 528181 | [platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Peter Collins, Jon Bon Jovi, Richie Sambora] |
| Crush | Bon Jovi | 07.2000 | 1[1][56] | 9[51] | Island 542474 | [2x-platinum-US][platinum-UK][produced by Luke Ebbin, Jon Bon Jovi, Richie Sambora] |
| One wild night:Live 1985-2001 | Bon Jovi | 06.2001 | 2[17] | 20[14] | Island 548684 | [silver-UK][produced by Obie O'Brien, Bon Jovi, Richie Sambora, Luke Ebbin, Desmond Child] |
| Bounce | Bon Jovi | 10.2002 | 2[26] | 2[29] | Island 063055 | [gold-US][gold-UK][produced by Luke Ebbin, Jon Bon Jovi, Richie Sambora] |
| This left feels right | Bon Jovi | 11.2003 | 4[21] | 14[11] | Island 001540 | [platinum-UK][produced by Patrick Leonard, Jon Bon Jovi, Richie Sambora] |
| 100.000.000 Bon Jovi fans can' t be wrong... | Bon Jovi | 12.2004 | 90[2] | 53[5] | Island 003543 | [gold-US][produced by Patrick Leonard, Andy Johns, Jon Bon Jovi, Richie Sambora, Obie O'Brien] |
|
| Have a nice a day | Bon Jovi | 10.2005 | 2[25] | 2[59] | Island 005371 | [platinum-US][gold-UK][produced by John Shanks/Jon Bon Jovi/Richie Sambora/Rick Parashar] |
| Lost Highway | Bon Jovi | 06.2007 | 2[34] | 1[1][31] | Mercury 1735094 [UK] | [platinum-US][gold-UK][produced by Dann Huff,
John Shanks] |
| The Circle | Bon Jovi | 11.2009 | 2[29] | 1[1][26] | Mercury 2725515 [UK] | [gold-US][gold-UK][produced by John Shanks, Jon Bon Jovi & Richie Sambora] |
| Greatest Hits | Bon Jovi | 11.2010 | 9[169] | 5[59] | Mercury 2752881 [UK] | [platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Bruce Fairbairn/Jon Bon Jovi/Luke Ebbin/Richie Sambora/John Shanks/Bob Rock/Peter Collins/Howard Benson] |
| What About Now | Bon Jovi | 03.2013 | 2[18] | 1[1][10] | Mercury 3729825 [UK] | [silver-UK][produced by John Shanks/Jon Bon Jovi/Richie Sambora] |
| Burning Bridges | Bon Jovi | 08.2015 | 3[8] | 13[3] | Mercury 4750859 [UK] | [produced by John Shanks, Jon Bon Jovi ] |
| This House Is Not for Sale | Bon Jovi | 11.2016 | 5[8] | 1[7] | EMI 5707221 [UK] | [silver-UK][produced by John Shanks, Jon Bon Jovi] |
|
Tight Fit to brytyjska grupa pop, która we wczesnych latach 80-tych miała wiele hitów, w tym w Wielkiej Brytanii nr 1 (przez trzy tygodnie) w wersji coverowej " The Lion Sleeps Tonight " w 1982 roku. W 1981 roku producent płytowy Ken Gold wpadł na pomysł, by nagrać singiel złożony z piosenek z lat sześćdziesiątych. W tym czasie nastąpił pełny rozwój tego trendu, po sukcesie singli Stars on 45 . Złożył grupę wokalistów sesyjnych i wydał "Back to the 60s" pod szyldem Tight Fit. Piosenka stała się hitem w lecie i osiągnęła 4 miejsce w Wielkiej Brytanii na liście singli . Zamiast wokalistów sesyjnych śpiewających na płycie,zostali zatrudnieni śpiewający aktorzy, w tym Lowri-Ann Richards i Robert Pereno, , by stanąć na czele grupy, gdy Tight Fit po raz pierwszy pojawił się w programie muzycznym BBC Top of the Pops . Wkrótce pojawiła się kontynuacja "Back to the 60s Part 2", która osiągnęła 33 miejsce w Top 40 w Wielkiej Brytanii.
