Z archiwum...rocka : Suffolk

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Suffolk. Pokaż wszystkie posty

niedziela, 8 grudnia 2024

Nate James

Nate James- Jeśli jesteś artystą i nazywasz się James, możesz czuć się zobowiązany. Wi liam James, James Brown, James Joyce, Etta James, James Dean, James Bond... A imię Nate w kręgach czarnej muzyki budzi skojarzenia z legendarnym hiphopowcem Nate'em Doggiem. Dlatego mogłoby się wydawać, że już na starcie soulowy wokalista Nate James jest na przegranej pozycji.

25- letni Anglik już po wydaniu, w 2005 roku, swojej pierwszej płyty "Set The Tone", która właśnie ukazuje się w Polsce, był podwójnie nominowany do prestiżowych Mobo Awards. Trafił do kategorii najlepszy debiutant, co oczywiste, ale także do kategorii najlepszy artysta r'n'b (obok takich gwiazd, jak Marian Carey czy ówczesny zwycięzca John Legend).

Zanim trafił na salony, zaczynał w wannie. Pamięta jak w wieku 6 lat razem ze swoim młodszym bratem, podczas kąpieli, śpiewali przez telefon ojcu, odbywającemu jedną z licznych podróży służbowych, klasyk Steviego Wondera "I Just Call To Say I Love You". Dobrze, że telefon nie wpadł wtedy do wody. Dziś wiemy, że byłaby to duża strata dla przemysłu muzycznego. Wondera uznaje za jednego ze swoich mistrzów. Obok niego jednym tchem wymienia Marvina Gaye'a, Michaela Jacksona, Prince'a, Jamiroquaia, grupę Arrested Development.

Wizualnie jest mieszanką Maxwella, Lenny'ego Kravitza i Erica Beneta (czarnoskórego wokalisty, bardziej znanego w Polsce z burzliwego związku z Hal le Berry niż wydawanych płyt).
Jego droga na szczyt, choć nie bardzo długa, zdążyła mieć zakręty - wcześnie porzucona edukacja w szkole, w miasteczku Ipswich, balangi, występy w klubach, wreszcie porażka na rynku fonograficznym z wokalnym składem Notorious, który, choć podpisał umowę z wytwórnią Warner, płyty nigdy nie wydał. To jednak w pachnącym przegraną Ipswich Nate James poznał Davida Branta, a później, dzięki jego pomocy, trafił na ludzi z firmy Morethan4.

Pomogli mu odzyskać energię i kreatywność, a we wrześniu 2004 roku do prowadzili do podpisania przez Jamesa kontraktu z firmą Universal, a także współprcy z wytwórnią OneTwo. Ustatkowany Nate ("W mojej wytwórni czu- je się jak w domu" - powtarza) nagrywa lekką, funkującą muzykę, w której jest miejsce i na najlepszą tradycję czarnej muzyki, i jego młodzieńczą, bez- pretensjonalną energię.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Set the tone	Nate James	03.2005	69[2]	-	Morethan4/OneTwo ONETCDS 001	[written by Dawn Joseph, Nate James, David Brant][produced by David Brant]
Lovin' you	Poker Pets feat Nate James	06.2005	43[2]	-	Positiva CDTIVS 218	[written by Carl Ryden, Larry Graham, Max Reich, Sam Dees, Tina Graham][produced by Poker Pets]
Universal	Nate James	07.2005	72[5]	-	Morethan4/OneTwo ONETCDX 002	[ Producer - Eg]
The message/Get This Right	Nate James	10.2005	105[2]	-	OneTwo ONET 12005	[written by David Sneddon, Jake Gosling, James Mein, Nate James][ Producer - Peter John Vettese]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Set the one	Nate James	08.2005	96[2]	-	OneTwo ONET 001	[ Producer - David Brant , Peter John Vettese]

niedziela, 24 grudnia 2023

Cradle Of Filth

Powstał w 1991 roku w Suffolk w Anglii. Połączył charakterystyczne cechy gatunku black metal z motywami zaczerpniętymi z muzyki gotyckiej i klasycznej. W warstwie lirycznej, tworzonej w całości przez lidera i wokalistę Daniego Filtha (wł. Daniela Lloyda Daveya), nawiązuje do klasyków literatury (głównie romantycznej i powieści grozy), takich jak Goethe, Percy Shelley, Bram Stoker, H. P. Lovecraft oraz operuje makabreskami o tematyce wampirycznej, suspend horror i erotycznej. W miarę upływu czasu muzyka zespołu na kolejnych albumach, z chaotycznej i brutalnej, przeobrażała się w łagodniejszą i przystępniejszą.

Debiut płytowy "The Principle of Evil Made Flesh" został wydany przez Cacophonus Records 24 lutego 1994 roku. Album cechuje się surowym brzmieniem i najbardziej spośród wydawnictw zespołu bliski jest black metalowi. Po licznych roszadach personalnych na początku 1996 roku ukazała się EP "V Empire or Dark Faerytaies in Phallustein", które zespół nagrał w składzie pięcioosobowym (podając jednak we wkładce albumu fikcyjnego muzyka, gitarzystę Jareda). Od tego EP współpracę z grupą rozpoczyna Sarah Jezebel Deva, wokalistka która pomimo tego, że pojawi się każdym kolejnym wydawnictwie i będzie jeżdzić z zespołem w trasy koncertowe nie zostanie wcielona w szeregi grupy.

Parę miesięcy póżniej zespół porzuca Cacophonus Records na rzecz Music For Nations i na rynku pojawia się płyta "Dusk.....and Her Embrace" (nosząca podtytuł "Litanies of Damnation, Death and the Darkly Erotic"). Na albumie gościnnie zaśpiewał legendarny lider Venom - Cronos. Na "Dusk..." zespół czerpie pełnymi garściami z klasyków ciężkiego i klasycznego grania, czym bardzo oddala się od wysłużonych black metalowych standardów.

W roku 1998r światło dzienne ujrzała płyta "Cruelty and The Beast", opowiadająca historię Hrabiny Elżbiety Batory. Wątki muzyczne z poprzedniego wydawnictwa zostały jeszcze bardziej rozwinięte, muza nabrała gotyckiej głębi i momentami stawała się wręcz melancholijna (czego najlepszym dowodem składający się z trzech części utwór "Bathory Aria"). W opinii wielu fanów jest to szczytowe osiągnięcie zespołu, choć sami muzycy nie byli do końca usatysfakcjonowani brzmieniem płyty.

Pod koniec 1999 roku pojawia się EP "From the Cradle to Enslave". Do utworu tytułowego powstaje pierwszy w historii grupy teledysk wyreżyserowany przez znanego twórcę horrorów Alexa Chandona. Po niecałym roku pojawia się album "Midian" - koncept opowiadający o biblijnym mieście zbłąkanych dusz. Gościnnie pojawił się na nim Doug Bradley, aktor znany z serii Hellraiser. Muzyka na tej płycie jest bardzo szybka ale jednocześnie dużo bardziej łagodna i przystępniejsza niż do tej pory, głównie za sprawą klawiszy. Tendencję potwierdza drugi zrealizowany przez zespół teledysk. Romantyczny obraz do "Her Ghost in The Fog" bardzo rożni się od ociekającego krwią, kontrowersyjnego "From the Cradle to Enslave". Na "Midian" znalazł się jeden utwór napisany z myślą o filmie Alexa Chandona Cradle of Fear, w którym główną rolę zagrał wokalista Cradle of Filth.

"Midian" był ostatnim albumem nagranym dla MFN. 18 czerwca 2001 roku zespół własnymi środkami powołanej przez nich do życia wytwórni Abracadaver wydaje album (planowany początkowo jako EP) "Bitter Suites to Succubi" zawierający nowe utwory i nagrane ponownie 3 piosenki z debiutanckiej płyty. W 2002 roku ukazuje się kompilacja "Lovecraft & Witch Hearts" (zawierająca jednak tylko utwory z okresu współpracy z MFN) i koncertowe wydawnictwo "Live Bait For The Dead".

Na kolejny pełnometrażowy album przyszło czekać do marca 2003 roku. "Damnation And A Day" wydany został przez Sony Music. Tematem przewodnim albumu była historia Lucyfera. Do nagrania płyty zespół zaprosił Chór Filmowy i Orkiestrę Filmową z Budapesztu pod batutą Lazslo Zadoriego. Bardzo zaskakujący był brak solówek gitarowych na tym wydawnictwie. Muzycy twierdzili, że DAAD jest już tak intensywna, że wzbogacenie jej jeszcze solami gitarowymi stworzyłoby niestrawną mieszankę.

W roku 2004 zespół po raz kolejny zmienił wytwórnię płytową - przeszedł z Sony do Roadrunner Records. Pod ich skrzydłami nagrał album "Nymphetamine", który wyrażnie rożni się od poprzednika. Tym razem dużo jest solówek gitarowych. Niektóre utwory są wręcz bardzo heavy metalowe. Kulminacyjnym punktem "Nymphetamine" jest melancholijny utwór tytułowy, do którego fragmentu zrealizowano znakomity teledysk (w wersji albumowej utwór jest o wiele dłuższy). Na albumie ponownie można usłyszeć Douga Bradleya.
Kolejny album - "Thornography" - został wydany 16 pażdziernika 2006.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Babalon AD (So Glad For The Madness)	Cradle Of Filth	03.2003	35[3]	-	Epic 6735549	[written by Dani Filth,Cradle Of Filth][produced by Doug Cook,Cradle Of Filth]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dusk And Her Embrace	Cradle Of Filth	08.1996	107[1]	-	Music For Nations CDMFN 208	[produced by Kit Woolven, Cradle of Filth]
Cruelty And The Beast	Cradle Of Filth	05.1998	48[3]	-	Music For Nations CDMFN 242	[produced by Jan Peter Genkel & Cradle of Filth]
From The Cradle To Enslave EP	Cradle Of Filth	11.1999	84[2]	-	Music For Nations CDMFNX 254	[produced by Mike Exeter, Dan Sprigg]
Midian	Cradle Of Filth	11.2000	63[2]	21.Heatseekers	Music For Nations CDMFN 666	[produced by John Fryer]
Bitter Suites To Succubi	Cradle Of Filth	06.2001	63[2]	-	Snapper Music COF 001CD	[produced by Doug Cook]
Lovecraft And Witch Hearts	Cradle Of Filth	05.2002	95[1]	-	Music for Nations CDMFN 285	-
Live Bait For The Dead	Cradle Of Filth	08.2002	175[1]	-	Abracadaver COF 006DD	[produced by Cradle of Filth]
Damnation And A Day	Cradle Of Filth	03.2003	44[2]	140[1]	Epic 5109632	[produced by Doug Cook, Cradle of Filth]
Nymphetamine	Cradle Of Filth	09.2004	92[3]	89[2]	Roadrunner RR 82822	[produced by Rob Caggiano]
Thornography	Cradle Of Filth	10.2006	46[2]	66[1]	Roadrunner RR 81132	[produced by Rob Caggiano]
Godspeed on the Devil's Thunder	Cradle Of Filth	10.2008	73[2]	48[1]	Roadrunner RR 79232	[produced by Andy Sneap]
Darkly Darkly Venus Aversa	Cradle Of Filth	11.2010	95[1]	99[2]	Peaceville CDVILEF 300	[produced by Scott Atkins, Doug Cook, Dani Filth]
The Manticore and Other Horrors	Cradle Of Filth	11.2012	106	96[1]	Peaceville ILELP 1025	[produced by Scott Atkins, Daniel Lloyd Davey, Paul Allender, Martin Škaroupka]
Hammer of the Witches	Cradle Of Filth	07.2015	44[1]	196[1]	Nuclear Blast NB 34082	[produced by Scott Atkins]
Cryptoriana – The Seductiveness of Decay	Cradle Of Filth	10.2017	50[1]	-	Nuclear Blast NB 38052	[produced by Scott Atkins]
Existence Is Futilea	Cradle Of Filth	11.2021	68[1]	-	Nuclear Blast 0727361541620	[produced by Scott Atkins]

poniedziałek, 13 maja 2019

Darkness

The Darkness to brytyjska sensacja na skalę światową. Wokalista Justin David Hawkins (ur. 17 marca 1975 roku w Lowestoft, Suffolk), będący na co dzień frontmanem kapeli, dorastał w miasteczku Lowesoft w hrabstwie Suffolk. Jako dziecko zamykał się przed wszystkimi i w samotności uczył się grać na gitarze. Szło mu całkiem nieźle, jednak jego bratu Danielowi Francisowi (ur. 12 grudnia 1976 roku w Lowestoft, Suffolk) jeszcze lepiej.

Kiedy bracia dorośli wykorzystali swój potencjał i założyli The Darkness, najlepszy zespół na żywo 2004 roku w Wielkiej Brytanii według magazynu Kerrang!. 17 lutego 2004 roku w Earl's Court w Londynie, grupa The Darkness okazała się najbardziej uhonorowanym uczestnikiem, zespół otrzymał aż trzy statuetki.

W roku 1997 Justin wyjechał na uniwersytet w Huddersfield, zaś Dan przeprowadził się do Londynu w poszukiwaniu zespołu, do którego mógłby dołączyć. Właśnie wtedy poznał Frankiego Poullaina, tułającego się po świecie Szkota z awanturniczej rodziny (twierdzi on, że jego ojciec był piratem w Zachodnich Indiach, a brat najemnikiem).

Zamieszkali razem w mieszkanku w Shepherd’s Bush, gdzie wędrowni muzycy urządzali sobie jam sessions. Justin i jego kolega ze szkoły, perkusista Ed Graham, odwiedzali ich w weekendy. Bracia Hawkins wraz z Frankiem założyli zespół Empire i zaczęli grać progresywny rock. Pod przewodnictwem Justina wzmocnili brzmienie i wyrzucili wokalistę. Dla Hawkinsów nadszedł moment, kiedy musieli poważnie porozmawiać. Czy warto było dalej grać? Odpowiedź na to pytanie znaleźli w milenijnego Sylwestra, w pubie swojej ciotki w Norfolk.

Justin wziął tam udział w konkursie karaoke, na którym zrobił niesamowity show śpiewając "Bohemian Rhapsody". Wtedy właśnie Dan dostrzegł niesłychany gwiazdorski potencjał swego starszego brata i ujrzał przyszłość. Jako do pierwszego zadzwonili do Frankiego, który przyjechał z Wenezueli by do nich dołączyć. Następnie zadzwonili do Eda, który z kolei odszedł z innego zespołu, by móc z nimi grać. Tak narodziło się The Darkness.
Sylwester 1999 - Dan i Justin Hawkins zdecydowali przestać się wygłupiać i podejść do grania w zespole na poważnie, ustabilizować skład. Od początku mieli swój styl - za podstawy służą głos Justina i mocna gra na gitarze Dana. No i mieli inspiracje, to przy czym dorastali. O tym, że nie są to fascynacje jednoznaczne, najlepiej świadczy fakt, iż nikt nie potrafi im przypisać konkretnego stylu.

Swoje poważne koncerty zaczęli od legendarnych już występów w północnej części Londynu. Z koncertu na koncert zespół zdobywał coraz więcej fanów, głównie dzięki informacjom przekazywanym drogą pantoflową. Wyróżniali się nie tylko muzyką, ale także widowiskiem, które urządzali na scenie.

Minęły trzy lata. 1 listopada 2003 ukazał się debiutancki album zatytułowany "Permission To Land" [wyd. Atlantic Records], który od razu wskoczył na pierwsze miejsce list najlepiej sprzedających się płyt w Wielkiej Brytanii. Sztuka ta udała się ostatnio tylko Coldplay. Całość płyty jest przebojowa: czy będzie to motoryczna jazda w "I Believe In A Thing Called Love" czy balladowy "Love Is Only A Feeling". Fragmenty "Get Your Hands Off My Woman" przywodzą na myśl najdziksze wygibasy Thijsa van Leera z grupy Focus. W warstwie "konfekcyjnej" i scenicznej zespół zdecydowanie stawia na Queen, co można zauważyć na teledyskach. W grze instrumentów czy strukturze riffów oczywiste są nawiązania do AC/DC, jednak takie inspiracje są jak najbradziej na miejscu i powodują, że piosenki zyskują niesamowitego ognia.

W 2004 roku zespół zdobył trzy Brit Awards za : Najlepszy brytyjski zespół, najlepszy brytyjski Act Rock i za najlepszy brytyjski album. Po szerokim koncertowaniu w 2005 roku od zespołu odszedł Frankie Poullain i został zastąpiony przez Richiego Edwardsa. Drugi album "One Way Ticket to Heel... and Back" został wydany w listopadzie 2005 roku. W 2006 r., z powodu uzależnienia od alkoholu i narkotyków, z zespołu odszedł frontman - Justin Hawkins. Nowym wokalistą został ówczesny basista grupy Richie Edwards, zaś gitarzystą basowym Toby McFarland. Pozostali członkowie stworzyli zespół Stone Gods.

W 2008 roku Justin założył nowy zespół Hot Leg z Petem Rinaldi, Samuelem Stokesem i Darby Toddem. W 2009 roku Hot Leg wydał album "Red Light Fever" lecz album nie zaistniał wysoko na listach muzycznych. W grudniu 2010 roku Hot Leg i Stone Gods zakończyły swoją działalność.

W 2011 roku grupa wznowiła działalność w oryginalnym składzie. 1 lutego 2012 zespół wydał nową piosenkę "Nottging's Gonna Stop Us". The Darkness wydał trzeci album "Hot Cakes" 20 sierpnia 2012 roku. W grudniu 2014r z zespołu odszedł perkusista Ed Graham, jego miejsce na krótko zajęła Emily Dolan Davies. W kwietniu 2015 r. do zespołu dołączył Rufus Tiger Taylor, syn Rogera Taylora - perkusisty Queen. Na 1 czerwca 2015 został zapowiedziany nowy album o nazwie "Last of our kind" .

Sposób śpiewania Justina Hawkinsa opiera się na ciągłej zmianie modulacji głosu z falsetu na naturalny i odwrotnie. Nie jest to falset w stylu Kinga Diamonda, raczej bliżej mu do Freddiego Mercury (Queen). Gdy wokalista śpiewa naturalnie ma, bardzo podobny głos do wokalisty The Cure. Do tego image, na który składa się obcisłe wdzianko z dekoltem do pępka i wzniesiemy się na wyżyny absurdu.
Gitarzysta czerpie z tradycji Kiss, AC/DC czy Queen: riffy wystylizował na klasyczne wręcz do granic złudzenia (nie żałuje też zamaszystych solówek).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Believe In A Thing Called Love (EP) / Love On The Rocks With No Ice / Love Is Only A Feeling	Darkness	08.2002	136[4]	-	Must Destroy! DUSTY001CD	[written by Darkness][produced by Pedro Ferreira ]
Get your hands off my woman	Darkness	03.2003	43[14]	-	Must Destroy! DUSTY006CD	[written by Justin Hawkins/Dan Hawkins/Frankie Poullain/Ed Graham][produced by Pedro Ferreira ]
Growing on me	Darkness	06.2003	11[27]	-	Must Destroy! DESTROYER10	[written by Justin Hawkins/Dan Hawkins/Frankie Poullain/Ed Graham][produced by Pedro Ferreira ]
I Believe In A Thing Called Love / Making Out / Out Of My Hands / Physical Sex	Darkness	10.2003	2[14]	119[6]	Must Destroy!/Atlantic DARK 01	[gold-US][gold-UK][written by Justin Hawkins,Dan Hawkins,Ed Graham,Frankie Poullain][produced by Pedro Ferreira ]
Christmas Time (Don't Let The Bells End) / I Believe In A Thing Called Love	Darkness	12.2003	2[51]	-	Must Destroy! DARK 02	[gold-UK][written by Justin Hawkins, Dan Hawkins, Frankie Poullain, Ed Graham][produced by Bob Ezrin]
Get your hands off my woman	Darkness	02.2004	130[3]	-	Must Destroy! DUSTY006CD	-
Growing on me	Darkness	01.2004	102[9]	-	Must Destroy! DUSTY 010CD	-
Love is only a feeling/Planning Permission	Darkness	04.2004	5[29]	-	Must Destroy DARK 03CD	[written by Justin Hawkins, Dan Hawkins, Frankie Poullain, Ed Graham][produced by Pedro Ferreira ]
One way ticket/Grief Hammer	Darkness	11.2005	8[16]	-	Atlantic DARK 04	[written by Darkness][produced by Roy Thomas Baker]
Is It Just Me?/Shit Ghost	Darkness	03.2006	8[6]	-	[written by Darkness][produced by Roy Thomas Baker]
Girlfriend	Darkness	06.2006	39[3]	-	Atlantic DARK 06CD	[written by Justin Hawkins ][produced by Roy Thomas Baker]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Permission to land	Darkness	07.2003	1[4][75]	36[25]	Must Destroy! 5046674522	[gold][4x-platinium-UK][gold-US][produced by Pedro Ferreira]
One way ticket to hell...and back	Darkness	12.2005	11[16]	69[1]	Atlantic 5101112182	[gold-UK][produced by Roy Thomas Baker]
Hot Cakes	Darkness	09.2012	4[6]	43[2]	PIAS Recordings PIASR 305CD	[produced by Justin Hawkins/Dan Hawkins/Nick Brine]
Last of Our Kind	Darkness	06.2015	12[2]	125[1]	Canary Dwarf CND 001	[produced by Dan Hawkins]
Pinewood Smile	Darkness	10.2017	8[1]	190[1]	Cooking Vinyl COOKCD 675	[produced by Adrian Bushby]
Live at Hammersmith	Darkness	06.2018	47[1]	69[1]	Cooking Vinyl COOKCD 702	-

poniedziałek, 7 stycznia 2019

Adicts

Grupa Adicts wyróżniała się na tle innych aspirujących do sławy brytyjskich zespołów punkowych początku lat 80-tych głównie za sprawą swojego wizerunku. Muzycy nosili meloniki i makijaż, co upodabniało ich do postaci z filmu Stanleya Kubricka „Mechaniczna pomarańcza” i zarazem pasowało doskonale do granej przez zespół odmiany new wave.

Grupa powstała w Ipswich (Anglia), a w jej skład weszli wokalista prowadzący Monkey (właśc. Keith Warren) oraz Kid Dee (właśc. Michael Davison; perkusja), Pete Davison (gitara) i Mel Ellis (gitara basowa). Debiutancki maksisingel Lunch With The Adicts z 1981r była zarazem pierwszą płytą wydaną przez wytwórnię Dining Out.

W październiku tego samego roku nakładem DWED ukazał się album Songs Of Praise, który wśród kolekcjonerów płyt punkowych stał się prawdziwym klasykiem. Zespół przeniósł się potem do wytwórni Fall Out, by wydać „Viva La Revolution”, a w końcu podjął współpracę z firmą o bardzo trafnej nazwie Razor Records (czyli „Żyleta”). Grupa nagrała dla niej dwa single, które weszły do pierwszej dziesiątki niezależnych brytyjskich list przebojów -„Chinese Takeaway" (1982) i "Bad Boy” (1983).

Wydany wkrótce potem album Sound Of Music wszedł nawet na jeden tydzień na główną brytyjską listę najlepiej sprzedających się płyt (to tylko o 380 tygodni mniej niż spędził na niej album Julie Andrews pod takim samym tytułem). Na dwa następne lata zapadła cisza, ale w 1985r, znów nakładem Fall Out, ukazała się EP-ka Bar Room Top. Kompilacja This Is Your Life zawierała najwcześniejsze nagrania zespołu z lat 1978-80. Od tego czasu grupa wydaje sporadycznie płyty nie wywołujące większego zainteresowania poza kręgami „twardogłowych” miłośników punka w Europie i USA.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bad Boy/Shake Rattle Bang Your Head	Adicts	05.1983	75[2]	-	Razor RZS 104	[written by The Adicts][produced by Lelo Danino, Oswin Falquero, Peter Davidson]
Tokyo/ The Odd Couple	ADX	04.1984	99[1]	-	Sire W 9298	[written by M. Ellis, K. Warren, M. Davison, P. Davison][produced by David Fenton, A.D.X.]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sound of Music	Adicts	12.1982	99[1]	-	Razor RAZ 2	[produced by Harry T. Murlowski and Steve Tannet]

piątek, 9 listopada 2018

Brian Eno

Właśc. Brian Peter George St. John Le Baptiste de la Salle Eno, ur. 15.05.1948 r. w Woodbridge w hrabstwie Suffolk, Anglia. Ucząc się w szkołach artystycznych w Ipswich i Winchester, młody Brian znalazł się pod silnym wpływem awangardowych kompozytorów, Corneliusa Cardewa i Johna Cage'a. Mimo że nie potrafił grać na żadnym instrumencie, lubił "bawić" się wielościeżkowymi magnetofonami i w 1968 r. napisał wydany w ograniczonym nakładzie podręcznik, "Music For Non Musicians" ("Muzyka dla nie-muzyków"). W tym samym okresie założył formację Merchant Taylor's Simultaneous Cabinet wykonującą kompozycje Eno oraz różnych kompozytorów współczesnych, m.in. Christiana Wolffa, La Monte'a Younga, Gorneliusa Cardewa i George'a Brechta.

"Następcą" tego muzycznego eksperymentu była krótka przygoda z awangardowym zespołem Maxwell Demon. Po przeprowadzce do Londynu Eno zamieszkał w artystycznej komunie i grał w Scratch Orchestra Cardewa, The Portsmouth Sinfonia oraz ze swoją własną grupą. W styczniu 1971 r. w wyniku spotkania z saksofonistą Andym Mackayem dołączył do Roxy Music jako "doradca techniczny", ale już niebawem jego niezwykle silny image zaczął przyćmiewać lidera zespołu Bryana Ferry'ego. Był to główny powód jego odejścia z Roxy Music, do którego doszło 21.06.1973 r. W tym samym dniu Eno na poważnie rozpoczął karierę solową, pisząc utwór "Baby's On Fire".

Niebawem związał się na krótko z Robertem Frippem, z którym wcześniej współpracował przy rejestracji drugiego albumu Matching Mole Roberta Wyatta, Linie Red Record. W listopadzie 1973 r. ukazał się ich ezoteryczny longplay No Pussyfooting, po czym obaj artyści wyruszyli we wspólną trasę. W styczniu 1974 r. na rynku pojawił się album Eno Here Come The Warm Jets, nagrany z udziałem m.in. Roberta Frippa i Phila Manzanery. Z nawiązką spełnił wiązane z nim nadzieje, prezentując pogmatwane teksty Eno i nie mniej niezwykły wokal.

Punkowy singel "Seven Deadly Finns" stał się zalążkiem trasy, w którą Brian wyruszył wraz z zespołem Winkies i ich liderem Philem Rambowem. Podczas piątego koncertu prawe płuco odmówiło Eno posłuszeństwa i muzyk trafił do szpitala. W okresie rekonwalescencji odwiedził Amerykę, zarejestrował kilka nagrań demo z Television oraz współpracował z Johnem Cale'em przy albumach Slow Dazzle i Helen Of Troy. Kulminacją przyjaźni z byłymi członkami Velvet Underground był wspólny występ w londyńskim Rainbow Theatre 1 czerwca 1974 r., kiedy Eno pojawił się na scenie obok Cale'a, Kevina Ayersa i Nico, wspomaganych również przez Roberta Wyatta i Mike'a Oldfielda. Wkrótce ukazał się album upamiętniający to wydarzenie. Po nagraniu drugiego solowego longplaya, Taking Tiger Mountain (By Strategy), Eno dał się poznać jako producent, współpracując z Robertem Wyattem, Robertem Calvertem i Philem Manzanerą. To z kolei zapoczątkowało eksperymenty artysty z muzyką wykorzystującą bardziej nastroje i barwy niż sekwencje rytmiczne.

Niebawem powołał też do życia własną wytwórnię płytową, Obscure, której trzecią propozycją było własne wydawnictwo założyciela, Discreet Music, prezentujące długą, opartą na brzmieniu syntezatorów kompozycję napisaną w okresie rekonwalescencji po wypadku samochodowym. W tym samym okresie Eno zarejestrował również płytę Another Green World, będącą kolejnym dowodem stałego wpływu twórczości Johna Cage'a. Następną propozycją był album nagrany znów we współpracy z Robertem Frippem, Evening Star. Po krótkim związku z zespołem Phila Manzanery, 801, nawiązał współpracę z malarzem Peterem Schmidtem przy dziele "Oblique Strategies" - serii not promujących "lateral thinking" (poszukiwanie rozwiązań w oparciu o wyobraźnię, a nie logiczne myślenie). W czasie niezwykle pracowitego 18-miesięcznego okresu Eno zarejestrował 120 utworów, których liczba w konsekwencji doprowadziła do opóźnienia wydania jego kolejnego albumu. Znalazł jednak wolną chwilę, by wspomóc Davida Bowiego przy nagrywaniu jego trylogii: Low, Heroes i Lodger.

Siłą rozpędu zdołał też ukończyć swój własny longplay, Before And After Science. Wydany na singlu utwór "King's Lead Hat" odniósł niespodziewany sukces komercyjny. Jego tytuł był anagramem nazwy Talking Heads, z którym to zespołem Eno nawiązał później producencką współpracę przy trzech kolejnych albumach. Sam zajął się z kolei muzyką filmową, by niebawem powrócić do tzw. muzyki pasywnej (ambient music). Album Music For Films był zbiorem specyficznych plam dźwiękowych i fragmentów, które można było puszczać podczas oglądania filmów. Kontynuacją tego eksperymentu było wydawnictwo Music For Airports.

W tym okresie Eno cieszył się również ogromnym wzięciem jako producent; brał udział w rejestracji albumów m.in. Ultravox, awangardowego duetu Cluster, Harolda Budda, Devo i Talking Heads. W 1979 r. przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął pracę nad eksperymentalnymi formami wideo. Na całym świecie prezentowano wystawy jego twórczości wizualnej, którym towarzyszyły nastrojowe kompozycje. W tym samym czasie podjął się produkcji albumu No New York, będącego dziełem awangardowych artystów związanych z ruchem New York No Wave: The Contortions, DNA, Teenage Jesus And The Jerks i Mars, a nieco później kolejnych dwóch longplayów Talking Heads.

W 1981 r. do Top 30 trafiło fascynujące wydawnictwo My Life In The Bush Of Ghosts, nagrane przez artystę wraz z liderem Talking Heads, Davidem Byrne'em. Rok wcześniej Eno poznał kanadyjskiego producenta i inżyniera dźwięku, Daniela Lanois. Razem podjęli się produkcji albumów Voices brata Eno, Rogera, i The Plateau Of Minor Harolda Budda. Kulminacją twórczej współpracy Eno i Lanois były dwa doskonałe albumy U2, The Unforgettable Fire i The Joshua Tree.

W 1990 r. Eno we współpracy z Johnem Calem nagrał album Wrong Way Up — pierwszą od 14 lat płytę z partiami wokalnymi. Dwa lata później zaproponował kolejne płyty: Nerve Net, nagraną z udziałem m.in. Roberta Frippa i Johna Paula Jonesa oraz The Shutov Assembly — kompilację najciekawszych fragmentów muzyki pasywnej (powstałych po 1985 r.), zainspirowanych twórczością rosyjskiego malarza Sergieja Shutova. W 1993 r. nagrał jedną długą kompozycję, która umieszczona na albumie Neroli, prezentowana była m.in. ... na oddziałach położniczych, niezwykle kojąco wpływając na system nerwowy młodych matek! Cały dorobek tego niezwykłego artysty jest dowodem jego wielkiego uwielbienia dla nastrojowej, ezoterycznej muzyki, nieustannie zmieniających się stylów i eksperymentów muzycznych.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ali Click	Brian Eno	10.1992	93[1]	-	Warner Bros W 0131T	[written by Brian Eno][produced by Brian Eno]
An Ending	Brian Eno	08.2009	136[1]	-	Primal Recordings PRI 005	[written by A. Broekhuyse][produced by Leama & Moor]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Here Come the Warm Jets	Brian Eno	11.1973	26[2]	151[6]	Island 9268	[produced by Brian Eno]
Before and After Science	Brian Eno	12.1977	-	171[5]	Island 9478	[produced by Brian Eno, Rhett Davies]
Music for Films	Brian Eno	10.1978	55[1]	-	Polydor 2310 623	[produced by Brian Eno]
My Life in the Bush of Ghosts	Brian Eno-David Byrne	02.1981	29[8]	44[13]	E.G. EGLP 48	[produced by David Byrne and Brian Eno]
Ambient 4: On Land	Brian Eno	03.1982	93[1]	-	EG EGED 20	[produced by Brian Eno]
Nerve Net	Brian Eno	09.1992	70[1]	-	Opal 9362450332	[produced by Brian Eno]
Wah Wah	James & Brian Eno	09.1994	11[2]	-	Fontana 5228272	[produced by Brian Eno]
Spinner	Brian Eno & Jah Wobble	10.1995	71[2]	-	All Saints ASCD 023	[produced by Jah Wobble, Brian Eno]
The Drop	Brian Eno	07.1997	135[1]	-	Thirsty Ear 66032	[produced by Brian Eno]
Drawn from Life	Brian Eno & J. Peter Schwalm	05.2001	196[2]	-	Astralwerks 10148	-
Another Day on Earth	Brian Eno	06.2005	75[2]	-	Hannibal HNCD1475	[produced by Brian Eno]
Everything That Happens Will Happen Today	Brian Eno-David Byrne	08.2008	153[1]	-	Todomundo TODO 002	[produced by David Byrne and Brian Eno]
Small Craft on a Milk Sea	Brian Eno with Jon Hopkins & Leo Abrahams	11.2010	82[2]	84[1]	Warp WARPCD 207	[produced by Brian Eno]
Lux	Brian Eno	11.2012	77[1]	-	Warp WARPCD 231	[produced by Brian Eno]
Someday World	Eno & Hyde	05.2014	46[2]	194[1]	Warp WARPCD 249	[produced by Brian Eno, Fred Gibson]
High Life	Eno & Hyde	07.2014	194[1]	194[1]	Warp WARPCD 255	[produced by Brian Eno, Fred Gibson]
The Ship	Brian Eno	05.2016	28[1]	175[1]	Warp WARPCD 272	[produced by Brian Eno, Peter Chilvers]
Reflection	Brian Eno	01.2017	78[2]	-	Warp WARPCD 280	[produced by Brian Eno]

środa, 17 maja 2017

Dina Carroll

Ur. w Newmarket w hrabstwie Suffolk (Anglia). Miejsce jej urodzenia mogłoby być kwestią sporną, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że narodziny miały miejsce na tylnym siedzeniu taksówki pędzącej w kierunku szpitala w Newmarket. Jako córka amerykańskiego pracownika administracji państwowej i Brytyjki. Carroll spędziła kilka lat w Filadelfii, ale wychowywała się w Wielkiej Brytanii. Swoim soulowym głosem (przywodzącym na myśl głos Evelyn King) zwróciła na siebie uwagę wytwórni Streetsounds; zaowocowało to przesłuchaniem i sesją nagraniową. W 1989 r., jako Dina Carroll, zaprezentowała utwór pod tytułem "People All Around The World", nagrany dla wytwórni Jive; później powróciła do oryginalnej pisowni swego imienia na okładce "Walk On By".
W 1990 r. zaśpiewała piosenkę "It's Too Late", napisaną przez Quartza. Po rozstaniu z nim Carroll niemal całkowicie porzuciła karierę muzyczną. Jednak w wytwórni A&M; przesłuchano próbki jej twórczości i podpisano z nią kontrakt umożliwiający karierę solową. Swoją pozycję umocniła takimi przebojami jak "It's Too Late" i "Ain't No Man". Jej drugi album przynosi mieszankę soulu, popu i muzyki tanecznej.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Walk On By/Me Sienta Sola	Dina Carroll	12.1989	95[1]	-	Jive JIVE 237	[written by Bacharach, David][produced by James Young, Liz Winstanley]
Don't Stop the Music	Simon Harris/Monte Luv/Dina Carroll	07.1990	84[2]	-	Living Beat SMASH 10	-
It' s too late	Quartz feat Dina Carroll	02.1991	8[14]	-	Mercury ITM CD3	[written by C. King, S. Stern][produced by Quartz]
Naked love [Just say you want me]	Quartz feat Dina Carroll	06.1991	39[3]	-	Mercury ITM 4	[written by R. Herel, D. Rawlings, N. Lowis, Mitchell][produced by Quartz]
Ain' t no man	Dina Carroll	07.1992	16[8]		A&M; AM 001	[written by Dina Carroll, Nigel Lowis][produced by Nigel Lowis][28[6].Hot Disco/Dance;A&M 8199 12"]
Special kind of love	Dina Carroll	10.1992	16[5]	103[6]	A&M AM 0088	[written by David Cole, Robert Clivilles][produced by Robert Clivilles, David Cole][4[13].Hot Disco/Dance;A&M 62 12"]]
So close/Why did i let you go	Dina Carroll	12.1992	20[8]	95[2]	A&M AM 0101	[written by Dina Carroll, Nigel Lowis ][produced by Nigel Lowis][59[9].R&B Chart]
This time	Dina Carroll	02.1993	23[6]	-	A&M AM 0184	[written by Dina Carroll, Nigel Lowis][produced by Nigel Lowis]
Express	Dina Carroll	05.1993	12[6]	-	A&M; 580 2632	[written by Dina Carroll, Nigel Lowis][produced by Nigel Lowis]
Don' t be a stranger	Dina Carroll	10.1993	3[13]	-	A&M; 580 3892	[silver-UK][written by Coral Gordon, Geoff Gurd][produced by Nigel Lowis]
The perfect year	Dina Carroll	12.1993	5[11]	-	A&M; 580 4812	[silver-UK][written by Coral Gordon, Geoff Gurd][produced by Nigel Lowis][piosenka z musicalu Sunset boulevard]
Escaping/ Mind, Body & Soul	Dina Carroll	09.1996	3[16]	-	Mercury DCCD 1	[written by B. Blue, R. Smith, D. Carroll, N. Lowis][produced by Nigel Lowis]
Only human/ Run To You	Dina Carroll	12.1996	33[13]	-	Mercury DCCD 2	[written by V. Wells, M. Riley][produced by Nigel Lowis]
One ,two,three/ Livin' For The Weekend	Dina Carroll	10.1998	16[12]	-	Mercury MERCD 514	[written by Carroll, Kearney, Robson][produced by Rhett Lawrence]
Without love	Dina Carroll	07.1999	13[13]	-	Manifesto FESCD 57	[written by Cosgrove, Clark][produced by Alastair Johnson, Laurence Nelson]
Someone like you/ Good To Me	Dina Carroll	06.2001	38[2]	-	Mercury 5689062	[written by Van Morrison][produced by Peter Collins]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
So close	Dina Carroll	01.1993	2[63]	-	A&M 5400342	[produced by Nigel Lowis][4x-platinum-UK]
Only human	Dina Carroll	10.1996	2[17]	-	Mercury 5340962	[produced by Nigel Lowis, Rich Low, David Morales, Ren Swan][platinum-UK]
The very best of Dina Carroll	Dina Carroll	06.2001	15[6]	-	Mercury 5489182	[silver-UK]