Anita Harris

Anita Madeleine Harris (ur. 3 czerwca 1942 r.) to angielska aktorka, piosenkarka i artystka
estradowa. Harris śpiewała z zespołem Cliff Adams Singers przez trzy lata, począwszy od 1961 r., i odniosła wiele sukcesów na listach przebojów w latach 60-tych. Wystąpiła w filmach z serii Carry On: „Follow That Camel” (1967)  i „Carry On Doctor” (1967).

 Harris urodziła się w Somerset; jej rodzina przeprowadziła się z Midsomer Norton do Bournemouth, gdy miała siedem lat. Wygrała konkurs talentów w wieku trzech lat. Jednak to jej zamiłowanie do łyżwiarstwa figurowego doprowadziło do jej kariery scenicznej: zaczęła jeździć na osiedlowym lodowisku, stając się stałym bywalcem Queens Ice Rink w Londynie. Dostrzeżona przez łowcę talentów krótko przed swoimi szesnastymi urodzinami, otrzymała propozycję jazdy na łyżwach w Paryżu lub wyjazdu do Las Vegas, gdzie miałaby tańczyć w chórze. Przyjęła tę drugą propozycję i zatańczyła w hotelu El Rancho w Las Vegas.„Dawaliśmy trzy koncerty każdego wieczoru, a dwunastego wieczoru mieliśmy wolny wieczór”- powiedziała po latach.

  Po powrocie do Wielkiej Brytanii w czerwcu 1959 roku  występowała w zespole wokalnym Granadiers, a następnie spędziła trzy lata w zespole Cliff Adams Singers. Była jeszcze nastolatką, gdy menedżer Johna Barry'ego, Tony Lewis, zaproponował jej kontrakt płytowy z EMI w 1961 roku. Swoje pierwsze nagrania nagrała z John Barry Seven, zespołem odnoszącym sukcesy na listach przebojów. Ten pierwszy singiel, będący podwójną stroną A utworów „I Haven't Got You” autorstwa Lionela Barta i „Mr One and Only”, został wydany w październiku 1961 roku, ale nie trafił na listy przebojów. Po ich spotkaniu, podczas przesłuchań do musicalu, Mike Margolis i Harris nawiązali relację zarówno osobistą, jak i zawodową, pobierając się w 1973 roku. Został jej menedżerem i napisał piosenki, które stały się jej drugim i trzecim singlem: „Lies”/„Don't Think About Love” (Vocalion, wrzesień 1964) i „Willingly”/„At Last Love” (Decca, luty 1965). 

W styczniu 1965 roku wystąpiła na Festiwalu Muzycznym w San Remo, choć jej duet z Beppe Cardile, „L'amore è partito”, nie dotarł do finału. Zadebiutowała w wytwórni Pye Records w maju 1965 roku albumem „Trains and Boats and Planes”; jednak konkurencyjne wersje autorstwa kompozytora utworu Burta Bacharacha (z wokalem Breakaways) i Billy'ego J. Kramera & the Dakotas przyćmiły jej nagranie. Wydała cztery kolejne albumy w Pye, w tym jedyne widoczne nagranie kompozycji Burta Bacharacha i Hala Davida „London Life”. 

 W 1966 roku przeniosła się do CBS Records, gdzie jej debiutanckim wydawnictwem był jednocześnie debiutancki album „Somebody's in My Orchard”. Przełom na listach przebojów nastąpił latem 1967 roku wraz z singlem „Just Loving You”, kompozycją Toma Springfielda, którą wokalistka Dusty Springfield zasugerowała bratu Harris po tym, jak obie panie wystąpiły w tym samym odcinku programu Top of the Pops. Nagrany w Olympic Studios podczas sesji wyprodukowanej przez Margolisa z udziałem wirtuoza harmonijki Harry'ego Pitcha, „Just Loving You” został wydany w styczniu 1967 roku, ale nie dotarł do UK Top 50 aż do 29 czerwca 1967 roku. Nawet po osiągnięciu 6. miejsca na liście przebojów 26 sierpnia 1967 roku, „Just Loving You” pozostał w UK Top 40 do końca roku i podobno osiągnął sprzedaż w Wielkiej Brytanii na poziomie 625 000 w ciągu sześciu miesięcy Oprócz zajęcia 18. miejsca na liście przebojów w Irlandii, „Just Loving You” był hitem w Top 10 w Republice Południowej Afryki, gdzie sprzedaż osiągnęła 200 000 egzemplarzy. Płyta została wydana we wrześniu 1967 roku w Stanach Zjednoczonych, gdzie dotarła do 20. miejsca na liście „Easy Listening” w Billboard i zbliżyła się do głównego nurtu listy przebojów Pop „Hot 100”. Płyta nie osiągnęła pozycji wyższej niż 120. na liście przebojów „Bubbling Under”.  

W styczniu 1968 roku Harris po raz pierwszy pojawiła się na brytyjskiej liście przebojów, kiedy jej album „Just Loving You” osiągnął 29. miejsce. Utrzymujące się zainteresowanie utworem „Just Loving You” zaowocowało niewielkim wpływem na listy przebojów jej kolejnego singla „The Playground”, wydanego we wrześniu 1967 roku. 28 października 1967 roku  osiągnął on szczyt na 46. miejscu, w tym samym tygodniu, w którym „Just Loving You” (który wypadł z pierwszej dwudziestki na 21. miejscu) powrócił do pierwszej dwudziestki na kolejne trzy tygodnie. Jednak singiel z 5 stycznia 1968 roku, będący remakiem standardu „Anniversary Waltz”, przez osiem tygodni utrzymywał się na brytyjskiej liście Top 40, osiągając 21. miejsce. Po tym, jak singiel „We're Going on a Tuppenny Bus Ride” (wydany 17 maja 1968 roku) o włos ominął UK Top 50, jej ostatni występ na listach przebojów zaliczył z wersją „Dream a Little Dream of Me”. Wydana 26 lipca 1968 roku, jej wersja singlowa osiągnęła 33. miejsce w UK Top 50, a wersja Mama Cass Elliot - 11. miejsce. 

Trzeci album, Cuddly Toy, ukazał się w 1969 roku. W 2012 roku nagrała jazzową wersję swingową utworu „Fairytale of New York” z Rayem Dorsetem, duet przypisany Mungo Jerry'emu i Anicie Harris. Utwór został wydany wyłącznie jako singiel streamingowy. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Just Loving You/Butterfly With Coloured Wings	Anita Harris	07.1967	6[30]	-	CBS 2724	[written by Tom Springfield][produced by Mike Margolis]
The Playground/B-A-D For Me	Anita Harris	10.1967	46[3]	-	CBS 2991	[written by A. Harris, M. Margolis, A. Tew][produced by Mike Margolis]
Anniversary Waltz/Old Queenie Cole	Anita Harris	01.1968	21[9]	-	CBS 3211	[written by A. Dubin, D. Franklin][produced by Mike Margolis]
Dream A Little Dream Of Me/The Flying Machine	Anita Harris	08.1968	33[8]	-	CBS 3637	[written by Schwandt, Kahn, Andree][produced by Mike Margolis]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Just Loving You	Anita Harris	01.1968	29[5]	-	CBS SBPG 63182	[produced by Mike Margolis]

Racey

 Racey to brytyjska grupa popowa założona w 1976 roku w Weston-super-Mare w Somerset w Anglii przez Clive'a Wilsona i Phila Fursdona.  Odnieśli sukces w późnych latach siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych dzięki hitom takim jak „ Lay Your Love on Me ” i „ Some Girls ”. Ich piosenka „Kitty” z 1979 roku stała się międzynarodowym hitem w 1981 roku   Toni Basil, kiedy przerobiła ją na „ Mickey ”.



W oryginalnym składzie znaleźli się Richard Gower (ur. 1955r w Hackney , Londyn, Anglia; wokal i instrumenty klawiszowe), Phil Fursdon (wokal i gitara), Pete Miller (wokal i bas) oraz Clive Wilson (wokal i perkusja). Po wczesnych sukcesach w lokalnych pubach zwrócili na siebie uwagę Mickie Mosta .  Pierwszy singiel Racey , „Baby It's You”, został napisany przez członków Smokie, Chrisa Normana i Pete'a Spencera i wydany w 1978 roku. Ich drugi singiel, „Lay Your Love on Me”, był pierwszym hitem grupy, osiągając  3 pozycję na UK Singles Chart od końca 1978 do początku 1979 roku.Trzeci singiel, „Some Girls”, został napisany dla amerykańskiego zespołu Blondie ,   którego Mike Chapman również był producentem, ale zamiast tego został przekazany Racey  jako kontynuacja „Lay Your Love on Me”.  

"Some Girls" zostało później nagrane przez Barry'ego Manilowa na jego album "Here Comes the Night" z 1982 roku). Następnie zespół rozstał się z Chinnem i Chapmanem po wydaniu albumu i chociaż kontynuowali grę i trasę koncertową, wydali tylko kilka innych singli, które nie dorównywały swoim poprzednim sukcesom. Jedynym albumem, jaki stworzyli w oryginalnym składzie, był ich debiutancki album z 1979 roku Smash and Grab .  

Zespół formalnie rozpadł się w 1985 roku i od tego czasu istnieją dwie odrębne grupy o nazwie Racey, jedna z członkiem zespołu Richardem Gowerem, a druga z Clive'em Wilsonem, Philem Fursdonem i Pete'em Millerem, oryginalnym basistą . Miller zmarł na raka 6 maja 2003 r  Kilka albumów i płyt CD z ponownymi nagraniami oryginalnych hitów, jak również nowy materiał jest dostępnych z obu obecnych wersji grupy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lay Your Love On Me/I Believed You	Racey	11.1978	3[14]	-	RAK RAK 284	[written by Nicky Chinn, Mike Chapman][produced by Mickie Most]
Some Girls/Fighting Chance	Racey	03.1979	2[11]	-	RAK RAK 291	[written by Nicky Chinn, Mike Chapman][produced by Mickie Most]
Boy Oh Boy/Sensational Buzz	Racey	08.1979	22[9]	-	RAK RAK 297	[written by Glo Macari, Roger Ferris][produced by Mickie Most]
Runaround Sue/Hold Me Close	Racey	12.1980	13[10]	-	RAK RAK 325	[written by Dion DiMucci,Ernie Maresca][produced by Mickie Most]

Naked Eyes

Naked Eyes to angielski zespół nowej fali , który zyskał na znaczeniu na początku lat 80-tych. Zespół miał cztery przeboje w Top40 najlepszych amerykańskich singli, ale odniósł niewielki sukces komercyjny w swojej ojczyźnie.

Ich pierwszym hitem, „ Always Something There to Remind Me ”, był cover standardu Burta Bacharacha / Hala Davida . Zespół miał kolejne hity z własnymi kompozycjami, „ Promises, Promises ”, „When the Lights Go Out” i „(What) In the Name of Love” w Stanach Zjednoczonych.
Naked Eyes zostało utworzone przez dwóch przyjaciół z college'u z Bath w Anglii. W skład zespołu wchodzi Pete Byrne jako wokalista i Rob Fisher grający na klawiszach. Obaj grali wcześniej w zespole o nazwie Neon , w którym także przyszli członkowie Tears for Fears .
Naked Eyes był jednym z pierwszych zespołów, który znacznie wykorzystał syntezator próbkowania Fairlight CMI w nagraniu .

Debiutancki album Burning Bridges został wyprodukowany przez Tony'ego Mansfielda wraz z kolejnym albumem Fuel for the Fire , który zawierał także dwa tytuły wyprodukowane przez Arthura Bakera . Ich drugi i trzeci singiel , „Promises, Promises”  i „When the Lights Go Out”, był  również hitem w Stanach Zjednoczonych.

Po wydaniu drugiego albumu zespołu, Byrne przeprowadził się do Kalifornii i przeprowadził sesję. Wystąpił w „Part-Time Lover” Stevie Wondera , śpiewał chórki z Ritą Coolidge i Princess Stephanie oraz pisał i produkował dla bliźniaków Olsen. Fisher eksplorował także inne projekty, robiąc sesje w Londynie i tworząc Climie Fisher z Simonem Climie.

Grupa nigdy nie koncertowała z powodu trudności technicznych z odtworzeniem dźwięku studyjnego podczas koncertu. 

Rob Fisher zmarł 25 sierpnia 1999 r., W wieku 42 lat, po operacji raka jelita grubego. 

Byrne wydał solowy album The Real Illusion w 2001 roku, który zawierał kilka ostatnich utworów, które napisał z Fisherem na proponowany trzeci album Naked Eyes. W 2005 roku Byrne zebrał zespół, aby zagrać kilka koncertów Naked Eyes i od tego czasu regularnie koncertuje. W 2007   wydają Fumbling with the Covers, album akustyczny, który składał się z coverów   Boba Dylana , The Beatles i Elvisa Costello , między innymi, wraz z hitami Naked Eyes.

Latem 2008 roku Naked Eyes ukończyło amerykańską trasę koncertową wraz z Belindą Carlisle , ABC i The Human League . Latem 2014 roku Naked Eyes odbył trasę po Stanach Zjednoczonych z The Go-Go's , Scandal i The Motels .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Always Something There To Remind Me/The Time Is Now	Naked Eyes	03.1983	59[4]	8[22]	EMI America 8155	[written by Burt Bacharach, Hal David][produced by Tony Mansfield]
Promises, Promises/A Very Hard Act To Follow	Naked Eyes	07.1983	95[2]	11[20]	EMI America 8170	[written by P. Bryne, R. Fisher][produced by Tony Mansfield]
When The Lights Go Out/Low Life	Naked Eyes	10.1983	-	37[14]	EMI America 8183	[written by P. Byrne, R. Fisher][produced by Tony Mansfield]
(What) In The Name Of Love/Two Heads Together	Naked Eyes	08.1984	-	39[12]	EMI America 8219	[written by R. Fisher, P. Byrne][produced by Arthur Baker]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Burning Bridges	Naked Eyes	04.1983	-	32[42]	EMI America 17 089	[produced by Tony Mansfield]
Fuel for the Fire	Naked Eyes	09.1984	-	83[10]	EMI America 17 116	[produced by Tony Mansfield, Arthur Baker]

Pineapple Thief

Brytyjska grupa grająca rocka progresywnego i alternatywnego. Obecnie występują w składzie-Bruce Soord (wokal, gitara, klawisze), Jon Sykes (bas), Keith Harrison (perkusja) oraz Steve Kitch (klawisze).

 

Formacja powstała w 1999 roku z inicjatywy Bruce’a Soorda (wcześniej Vulgar Unicorn). Początkowo była jedynie studyjnym projektem, z czasem stała się regularnym zespołem. Swoją nazwę zawdzięcza amerykańskiemu filmowi „Eve’s Bayou”, w którym znalazła się scena kradzieży ananasa przez młodą dziewczynę (w oryginale sekwencja nosiła tytuł „Pineapple Thief”). Według Soorda, sugestywność sceny, świetnie oddawała jego pomysł na muzykę.
Niedługo potem, w niezależnej wytwórni Cyclops Records, wydał swój debiutancki longplay „Abducting the Unicorn”. Nie sprzedawał się zbyt dobrze, co było tym dziwniejsze, że spotkał się z dość dobrym przyjęciem zarówno ze strony krytyków, jak i zwykłych słuchaczy. Nie zrażony brakiem komercyjnego sukcesu, ponownie wszedł do studia i w 2001 roku światło dzienne ujrzała płyta „137”, a dwa lata później krążek „Variations on a Dream”. Mimo, że wciąż ukazywały się nakładem małej wytwórni - wypróbowane grono wiernych słuchaczy zadbało tym razem o sprzedaż płyty na właściwym poziomie. W tym czasie ukształtował się skład grupy - Jon Sykes (bas), Wayne Higgins (gitary), Matt O'Leary (klawisze) oraz Keith Harrison (perkusja).

W 2005 roku swoją premierę miała płyta „10 Stories Down”, a rok później - „Little Man”. W tym samym czasie doszło do przetasowań w składzie- skład opuścił klawiszowiec Matt O’Leary, a jego miejsce zajął Steve Kitch.

W 2007 roku z formacją skontaktował się Steven Wilson z Porcupine Tree, który zachwycony ostatnim krążkiem muzyków -uznał, że to najlepszy moment, by zmienili obecną wytwórnię na większą, bowiem w dotychczasowej osiągnęli już wszystko, co mogli i ta sytuacja będzie ich tylko ograniczać. By wywiązać się do końca ze swoich zobowiązań wobec Cyclops - niedługo potem ukazała się płyta „What We Have Sown”, a grupa w spokoju weszła do studia, tym razem już nowego wydawcy - Kscope (miała u siebie między innymi Stevena Wilsona, Anathemę oraz Lunatic Soul). Kontrakt zawarto pod koniec roku.

W marcu następnego roku z formacją pożegnał się Wayne Higgins. Jednak na zakontraktowanych występach wciąż wspierał pozostałych muzyków i grano w pełnym składzie. Dwa miesiące później ukazał się album „Tightly Unwound”, który osiągnął bardzo duży sukces komercyjny. Krążek świetnie się sprzedawał, nie tylko w Europie, lecz także w Stanach Zjednoczonych. Recenzje wskazywały z jednej strony - podobieństwo brzmieniowe płyty do muzyki między innymi Pink Floyd, Radiohead i Sigur Rós. Z drugiej jednak słychać było, że grupa wyszła poza te ramy, tworząc swój unikalny świat.

Pod koniec maja 2010 roku odbyła się premiera ich najnowszej płyty „Someone Here Is Missing”, na której znalazło się, w wersji podstawowej, dziewięć premierowych kompozycji, w wersji rozszerzonej wzbogacono krążek dwoma bonusami. W ramach ciekawostki warto dodać, iż okładkę dla krążka przygotował nadworny współpracownik Pink Floyd, Storm Thorgerson.
Obecnie grupa należy do najlepiej sprzedających się artystów, jakich wydaje Cyclops. Regularnie koncertują - na Wyspach Brytyjskich, Europie kontynentalnej oraz pojawiają się na festiwalach w Ameryce Północnej.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Magnolia	Pineapple Thief	09.2014	55[1]	-	Kscope KSCOPE 283	[produced by Dan Osborne]
Your Wilderness	Pineapple Thief	08.2016	54[1]	-	Kscope KSCOPE 354	[produced by Bruce Soord]
Dissolution	Pineapple Thief	09.2018	36[1]	-	Kscope KSCOPE 613	[produced by The Pineapple Thief]

Tears For Fears

Szczyt kariery Tears For Fears przypadł na czasy popowej rewolucji i od sentymentalnej etykietki "zespołu z lat 80." niestety nie udało im się uciec. Miliony sprzedanych płyt oraz hity list przebojów w Europie i w Ameryce w tej szerokiej szufladce dają jednak Tears For Fears miejsce wyeksponowane, w pierwszym rzędzie gwiazd nowej popowej fali.


Korzenie grupy sięgają Bath w południowej Anglii, gdzie mając po kilkanaście lat poznali się jej założyciele - Roland Orzabal i Curt Smith. Tears For Fears nie powstało oczywiście tak od razu, a obaj panowie debiutowali wcześniej w ramach projektu Graduate, którego największym przebojem był utwór "Elvis Should Play Ska" (nie o Króla jednak chodzi, ale o Elvisa Costello) oraz grali przez pewien czas jako muzycy sesyjni z grupą Neon, gdzie poznali swojego przyszłego perkusistę - Manny'ego Eliasa.

Na początku lat 80-tych, inspirowane twórczością takich artystów jak Peter Gabriel czy Talking Heads preferencje muzyczne Orzabala i Smitha nieco się zmieniły, postanowili więc stworzyć coś nowego i w roku 1981 najpierw powołali do życia projekt History Of Headaches, by niedługo potem ostatecznie przemianować się na Tears For Fears. Nazwa ma zresztą ciekawą genezę, pochodzi bowiem z książki "Primal Scream" (pierwotny krzyk) psychologa Arthura Janova, którego terapeutyczna koncepcja wyładowywania emocji poprzez krzyk i płacz stała się, za sprawą Johna Lennona (był on pacjentem Janova, a płyta "John Lennon/Plastic Ono Band" była mocno inspirowana tą teorią), nową zabawą celebrytów. Idąc dalej tym tropem, tytuły utworów "Ideas as Opiates" i "The Prisoner", które pojawiły się na pierwszej płycie formacji, zaczerpnięto od tytułów rozdziałów wspomnianej książki. Co więcej, pieniądze zarobione na sprzedaży płyty muzycy ponoć mieli zamiar przeznaczyć na opłacenie terapii, jednak z powodu sukcesu ich debiutu po prostu zabrakło im na to czasu. Jak przyznali później w jednym z wywiadów, udało im się w końcu spotkać Janova. Przesiąknięty Hollywoodem i proponujący im stworzenie musicalu psycholog wywołał w nich wówczas jednak tylko niesmak.

Debiutancki krążek "The Hurting" trafił do sklepów wiosną 1983 roku i za sprawą takich singli jak choćby "Mad World" odniósł spory rynkowy sukces. Jego myślą przewodnią była psychologia, a wszystkie teksty przesiąknięte były młodzieńczymi traumami Orzabala i tworzyły razem pewien rodzaj oczyszczającego terapeutycznego koncept-albumu. Prawdziwą sławę przyniósł Tears For Fears jednak dopiero "Shout", utwór zapowiadający ich drugą płytę, wydaną w 1984r "Songs from the Big Chair". Album bardzo szybko rozszedł się w milionach egzemplarzy (w Wielkiej Brytanii zdobył potrójną platynę, w USA pięciokrotną) i stał się jednym z największych hitów wchodzącego wówczas formatu CD. Tytułowe "big chair" było kolejnym nawiązaniem do psychologii i odwoływał się do "wielkiego fotela" z gabinetu psychoterapeuty, w którym przesiadywała cierpiąca na rozszczepienie jaźni bohaterka serialu "Sybil". Jak twierdzili sami twórcy, tak jak filmowa schizofreniczka, album ten miał wiele twarzy, a każdy z utworów miał swoją własną oddzielną osobowość.

W roku 1984 Tears For Fears zaangażowało się w akcję charytatywną Boba Geldofa Band Aid (motyw z jednej z ich kompozycji pojawił się w piosence "Do They Know It's Christmas?") i w roku następnym miało zagrać podczas historycznego Live Aid, niestety występ w ostatniej chwili odwołano, tłumacząc to niefortunne zajście wygaśnięciem kontraktów części zespołu. W ramach rehabilitacji Orzabal i Smith postanowili przekazać na rzecz organizacji dochody ze swoich koncertów, a w 1986 roku nagrali przeróbkę własnego przeboju "Everybody Wants to Rule the World" (w tytule zmieniono "rule" na "run"), którą wydano na singlu wspierającym akcję Sport Aid, organizującą pod hasłem "I Ran The World" zbiórkę pieniędzy na pomoc dla Afryki.

W efekcie wyczerpującej trasy z zespołu odszedł Manny Elias, nowym nabytkiem stała się jednak, odkryta podczas koncertowych wojaży w jednym z hotelowych barów, pianistka i wokalistka Oleta Adams, którą Orzabal i Smith zaprosili do współpracy przy następnej płycie. "Seeds of Love" trafiła na rynek dopiero w roku 1989 i w wyniku przedłużającego się procesu produkcyjnego niemal nie zrujnowała muzyków (koszta jej nagrania sięgnęły ponad miliona funtów), którzy, by spłacić długi, musieli zorganizować sponsorowaną przez Philipsa trasę koncertową. Sukces albumu przybrał kolor multiplatynowy, a promowały go tytułowy hitowy singel "Seeds of Love" oraz nagrany z Philem Collinsem i Oletą Adams utwór "Woman in Chains".

Zmęczenie popularnością i problemy osobiste (rozwód) sprawiły, że w 1991 roku Curt Smith nieoczekiwanie postanowił opuścić zespół i osiąść na stałe w Nowym Jorku (później przyjął nawet amerykańskie obywatelstwo i już jako Amerykanin, z nową amerykańską żoną, wspierał podczas kampanii prezydenckiej Baracka Obamę).

- Odnieśliśmy po prostu ogromny sukces - wspomina na stronie zespołu. - A z tym wiąże się spora presja. Ja osobiście pod presją nie potrafię być szczęśliwy. Odszedłem więc, bo zwyczajnie byłem bardzo nieszczęśliwy. Nie sprawiało mi to już radości, (...) chciałem zacząć nowe życie i by móc to zrobić musiałem wyrzucić Tears For Fears z tego równania.

Już w Nowym Jorku w 1993 nagrał solową płytę "Soul On Board", okazała się ona jednak kompletną klapą i jak muzyk sam twierdzi nagrał ją tylko dlatego, że zmuszał go do tego kontrakt z wytwórnią. Orzabal z kolei, nie zmieniając szyldu wydał dwa kolejne albumy - zawierający hitowy "Brak it Down Again" "Elemental" (1993) oraz inspirowany płynącą w jego żyłach krwią hiszpańską "Raoul and the Kings of Spain" (1995). Żaden z nich nie osiągnął sukcesu poprzednich krążków i kilka następnych lat historii Tears For Fears upłynęło pod znakiem składanek. W roku 2001 Orzabal nagrał w końcu solową płytę "Tomcats Screaming Outside", nie miała ona jednak szczęścia, bowiem data jej premiery - 11 września - nieszczęśliwie zbiegła się z terrorystycznym atakiem na wieże World Trade Center. Smith w międzyczasie prowadził programy w radiu i telewizji oraz kolaborował z Charltonem Pettusem w ramach projektu o nazwie Mayfield, jak się jednak okazało jeszcze w roku 2000 stara przyjaźń liderów Tears For Fears odżyła i muzycy weszli razem do studia.

- Coś musiało z tego wyjść, bo od lat nie grałem takich melodii - dzielił się wrażeniami na stronie zespołu Orzabal.

W 2004 roku, po problemach i zmianach wydawcy, na rynku pojawił się wreszcie pierwszy od dawna album "prawdziwego" Tears For Fears "Everybody Loves A Happy Ending". Utwór "Who Killed Tangerine?" wykorzystano w filmie "Miłosna zagrywka" (wcześniej na soundtrack obrazu "Donnie Darko" trafiła akustyczna wersja "Mad World", a Orzabal jeszcze w 1986 roku w ramach projektu o nazwie "Mancrab" nagrał piosenkę "Fish for Life", która pojawiła się na ścieżce "Karate Kid 2"), a panowie zaczęli negocjować wydanie kolejnej kompilacji swoich przebojów. Zespół wznowił koncerty i choć żartował w wywiadzie dla AskMan - "Nie musimy jeździć w trasy, mamy internet, nagramy jeden występ i puścimy go w sieci" - w najbliższych planach ma na razie jedynie granie na żywo. Chociaż na nowy materiał przyjdzie fanom Tears For Fears jeszcze poczekać, trudno nie zgodzić się ze słowami samych muzyków, którzy nawiązując do tytułu ostatniej płyty ironizują: "jest to z pewnością lepsze zakończenie, niż poprzednio".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mad World/Ideas As Opiates	Tears For Fears	10.1982	3[18]	-	Mercury IDEA 3	[silver-UK][written by Roland Orzabal][produced by Chris Hughes,Ross Cullum]
Change/The Conflict	Tears For Fears	02.1983	4[9]	73[6]	Mercury IDEA 4	[silver-UK][written by Roland Orzabal][produced by Chris Hughes,Ross Cullum]
Pale Shelter/We Are Broken	Tears For Fears	04.1983	5[8]	-	Mercury IDEA 5	[written by Roland Orzabal][produced by Chris Hughes/Ross Cullum]
The Way You Are/The Marauders	Tears For Fears	12.1983	24[8]	-	Mercury IDEA 6	[written by Tears For Fears][produced by Chris Hughes/Ross Cullum]
Mothers Talk/Empire Building	Tears For Fears	08.1984	14[9]	27[12]	Mercury IDEA 7	[written by Roland Orzabal/Ian Stanley][produced by Chris Hughes]
Shout/The Big Chair	Tears For Fears	12.1984	4[21]	1[3][19]	Mercury IDEA 8	[gold-US][silver-UK][written by Ian Stanley/Roland Orzabal][produced by Chris Hughes][1[2][10].Hot Disco/Dance;Mercury 880 929 12"]
Everybody Wants To Rule The World/Pharaohs	Tears For Fears	03.1985	2[17]	1[2][24]	Mercury IDEA 9	[platinum-US][written by Chris Hughes/Ian Stanley/Roland Orzabal][produced by Chris Hughes][1[2][9].Hot Disco/Dance;Mercury 880 659 12"]
Head Over Heels (Remix)/When In Love With A Blind Man	Tears For Fears	06.1985	12[9]	3[20]	Mercury IDEA 10	[written by Roland Orzabal/Curt Smith][produced by Chris Hughes]
Suffer the Children	Tears For Fears	08.1985	52[5]	-	Mercury IDEA 1	[written by Roland Orzabal/Curt Smith][produced by David Lord]
I Believe (A Soulful Re-Recording)/Sea Song	Tears For Fears	10.1985	23[5]	-	Mercury IDEA 11	[written by Roland Orzabal][produced by Tears For Fears]
Everybody Wants To Run The World	Tears For Fears	05.1986	5[8]	-	Mercury RACE 1	[written by Chris Hughes/Ian Stanley/Roland Orzabal][produced by Chris Hughes]
Sowing The Seeds Of Love/Tears Roll Down	Tears For Fears	09.1989	5[9]	2[15]	Fontana IDEA 12	[written by Tears For Fears][produced by Tears For Fears]
Woman In Chains/Always In The Past	Tears For Fears	11.1989	26[8]	36[14]	Fontana IDEA 13	[written by Roland Orzabal][produced by Tears For Fears/David Bascombe]
Woman In Chains/Always In The Past	Tears For Fears And Oleta Adams	01.1990	57[2]	-	Fontana IDEA 13	[written by Roland Orzabal][produced by David Bascombe]
Advice For The Young At Heart/Johnny Panic And The Bible Of Dreams	Tears For Fears	03.1990	36[4]	89[4]	Fontana IDEA 14	[written by Nicky Holland/Roland Orzabal][produced by Tears For Fears/David Bascombe]
Famous Last Words/Mothers Talk	Tears For Fears And Oleta Adams	08.1990	83[2]	-	Fontana IDEA 15	-
Laid So Low (Tears Roll Down)/The Body Wah	Tears For Fears	02.1992	17[5]	-	Fontana IDEA 17	[written by Roland Orzabal/David Bascombe][produced by Roland Orzabal/Tim Palmer]
Break It Down Again/Bloodletting Go	Tears For Fears	05.1993	20[5]	25[20]	Mercury IDEA 18	[written by Alan Griffiths/Roland Orzabal][produced by Alan Griffiths/Roland Orzabal/Tim Palmer]
Cold/New Star	Tears For Fears	07.1993	72[2]	-	Mercury IDEA 19	[written by Roland Orzabal][produced by Tim Palmer/Roland Orzabal/Alan Griffiths]
Goodnight Song/New Star	Tears For Fears	12.1993	-	125[1]	Mercury 862 804 [US]	[written by R. Orzabal, A. Griffiths][produced by Tim Palmer, Roland Orzabal, Alan Griffiths]
Raoul and the Kings of Spain	Tears For Fears	10.1995	31[9]	-	Epic 6624765	[written by Roland Orzabal/Alan Griffiths][produced by Tim Palmer/Roland Orzabal/Alan Griffiths]
God's Mistake	Tears For Fears	06.1996	61[3]	102[5]	Epic 6634185	[written by Roland Orzabal/Alan Griffiths][produced by Tim Palmer/Roland Orzabal/Alan Griffiths]
Closest Thing to Heaven	Tears For Fears	03.2005	40[2]	-	Gut CDGUT 66	[written by Roland Orzabal/Curt Smith/Pettus][produced by Tears For Fears/Charlton Pettus]
Everybody Loves a Happy Ending/Call Me Mellow	Tears For Fears And Oleta Adams	06.2005	102[1]	-	Gut 70	[written by Roland Orzabal, Curt Smith, Charlton Pettus][produced by Tears for Fears,Charlton Pettus]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Hurting	Tears For Fears	03.1983	1[1][65]	73[69]	Mercury MERS 17	[platinum-US][gold-UK][produced by Chris Hughes/Ross Cullum]
Songs from the Big Chair	Tears For Fears	03.1985	2[81]	1[5][83]	Mercury MERH 58	[5x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Chris Hughes]
The Seeds of Love	Tears For Fears	10.1989	1[1][30]	8[34]	Fontana 8387301	[platinum-US][platinum-UK][produced by Tears For Fears/David Bascombe]
Tears Roll Down (Greatest Hits 82–92)	Tears For Fears	03.1992	2[55]	53[13]	Fontana 5109392	[platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Chris Hughes/David Bascombe/Roland Orzabal/Ross Cullun/Tears For Fears]
Elemental	Tears For Fears	06.1993	5[8]	45[21]	Mercury 5148752	[gold-US][silver-UK][produced by Alan Griffiths/Roland Orzabal/Tim Palmer]
Raoul and the Kings of Spain	Tears For Fears	10.1995	41[2]	79[5]	Epic 4809822	[produced by Tim Palmer/Roland Orzabal/Alan Griffiths]
Everybody Loves a Happy Ending	Tears For Fears	03.2005	45[3]	46[3]	Gut GUTCD 37	[produced by Tears For Fears/Charlton Pettus]
Rule the World: The Greatest Hits	Tears For Fears	11.2017	12[12]	-	EMI 6711378	[gold-UK]

Acker Bilk

Właśc. Bernard Stanley Bilk, ur. 28.01.1929 r. w Pensford w hrabstwie Somerset, Anglia. Po pół-profesjonalnych występach w Bristolu Bilk otrzymał swą wielką szansę w świecie jazzu, kiedy w 1954 r. dołączył jako klarnecista do grupy Kena Colyera.

Cztery lata później jako Mr. Acker Bilk odniósł pierwszy sukces wprowadzając utwór "Summer Set" do brytyjskiej Top 10. Wspomagany przez Paramont Jazz Band, Bilk stanowił awan gardę brytyjskiego boomu jazzu tradycyjnego na początku lat 60.

Występujący w charakterystycznych melonikach i pasiastych kamizelkach Bilk z zespołem zanotowali wiele przebojów w Wielkiej Brytanii, w tym "Buona Sera" i "That's My Home". Największy sukces odniósł jednak z The Leon Young String Chorale nagraniem "Stranger On The Shore", które w maju 1962 r. zajęło l. miejsce w USA i doszło do 2. miejsca w Wielkiej Brytanii, utrzymując się przez rekordowe 55 tygodni na liście bestsellerów.

Także w 1962 r. razem z Kenny Ballem i Chrisem Barberem - muzykami tego samego pokolenia - nagrał utwory na album The Best Of Ball. Barber And Bilk, który zajął l. miejsce w Wielkiej Brytanii. Choć beatowy boom spowodował koniec kariery wielu jazzmenów tradycyjnych, Bilk z powodzeniem kontynuował występy w kabaretach i nawet powrócił w 1976 r. do Top 10 nagraniem "Aria".

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [UK]

Komentarz

A taste of honey/Evening Shadows

Acker Bilk with The Leon Young String Chorale

01.1963

16[9]

-

Columbia DB 4949

[written by Bobby Scott / Richard Marlowe ][produced by Norrie Paramor][piosenka z filmu "A taste of honey"]

Above the stars/Soft sands

Acker Bilk

07.1962

-

59[6]

Atco 6230 [US]

[written by Bob Merrill][piosenka z filmu The wonderful world of The Brothers Grimm"]

Aria

Acker Bilk

03.1976

5[11]

Pye 7N 45 607

[written by Sergio Bardotti/Dario Baldan Bembo][produced by Terry Brown]

Buona sera/ Corrine Carrina

Acker Bilk

12.1960

7[18]

-

Columbia DB 4544

[hit Louisa Primy][written by Carl Sigman/Peter De Rose][produced by Norrie Paramor]

Dardanella [Part.1]/[Part.2]

Acker Bilk

06.1962

-

105[3]

Reprise 20 090 [US]

[written by Felix Bernard, Fred Fisher & Johnny Black][#1 hit by Ben Selvin Orch in 1920r]

Frankie and Johnny/In A Persian Market

Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

03.1962

42[2]

-

Columbia DB 4795

[written by trad][piosenka z filmu "It's trad dad"][Oryginalnie nagrana przez Paul Biese Trio w 1921r]

Goodnight sweet prince/East Coast Trot

Mister Acker Bilk

06.1960

50[1]

-

Melodisc MEL 1547

[written by Mr. Acker Bilk & Wolfgang Amadeus Mozart]

Gotta see baby tonight/If You Were The Only Girl In The World

Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

08.1962

24[9]

-

Columbia SCD 2176

[written by Teddy Powell, Larry Stock & Louis Prima][produced by Norrie Paramor]

The harem/Train song

Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

02.1964

-

125[1]

Atco 6282 [US]

[written by Eddie Cooper, Dorothy Hodas & Mack Wolfson]

Limelight/Lonely

Acker Bilk

12.1962

-

92[3]

Atco 6238 [US]

[written by Charlie Chaplin]

Lonely/Acker’s Lacqueur

Acker Bilk

09.1962

14[11]

-

Columbia DB 4897

[written by Acker Bilk / Norrie Paramor][produced by Norrie Paramor ][piosenka z filmu "Band of thieves"]

Only you [And you alone]/A taste of honey

Acker Bilk

02.1963

-

77[3]

Atco 6247 [US]

[written by Buck Ram]

Stars and stripes forever/Creole Jazz

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

11.1961

22[10]

-

Columbia SCD 2155

[written by Claude Luter][produced by Norrie Paramor ]

Stranger on the shore/Take My Lips

Acker Bilk with The Leon Young String Chorale

12.1961

2[55]

1[1][21]

Columbia DB 4750

[written by Acker Bilk][ produced by Dennis Preston][silver-UK][gold-US]

Summer set/Acker's away

Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

02.1960

5[20]

104[3]

Columbia DB 4382

[written by Acker Bilk/Dave Collett][produced by Norrie Paramor][#30 hit by Monty Kelly in 1960r]

That's my home/My Bucket’s Got A Hole In It

Acker Bilk

07.1961

7[17]

-

Columbia DB 4673

[written by Sid Robin][produced by Norrie Paramor ]

White cliffs of dover/Fancy Pants

Acker Bilk

09.1960

30[9]

-

Columbia DB 4492

[written by Walter Kent / Nat Burton][produced by Norrie Paramor]

EP's

-

Acker's away

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

03.1960

16[2]

-

Columbia SEG 7940

-

Mr. Acker Bilk requests,Vol.2

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

04.1960

11[9]

-

Pye Jazz NJE 1072

-

Mr. Acker Bilk marches on

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

05.1960

12[3]

-

Pye Jazz NJE 1061

-

Mr. Acker Bilk sings

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

06.1960

15[1]

-

Pye Jazz NJE 1067

-

The seven ages of Acker,Vol.1

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

11.1960

6[23]

-

Columbia SEG 8029

-

Clarinet Jamboree-Part 1

Mr. Acker Bilk and Terry Lightfoot

03.1961

19[1]

-

Columbia SEG 8053

-

The seven ages of Acker,Vol.2

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

03.1961

9[12]

-

Columbia SEG 8076

-

Acker,Vol.1

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

08.1961

6[5]

-

Columbia SEG 8089

-

Acker,Vol.2

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

01.1962

11[7]

-

Columbia SEG 8102

-

Four hits and a Mister

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

04.1962

2[56]

-

Columbia SEG 8156

-

Band of thieves

Mister Acker Bilk and His Paramount Jazz Band

09.1962

6[17]

-

Columbia SEG 8178

-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Seven ages of Acker	Acker Bilk	03.1960	6[6]	-	Columbia 33SX 1205
Acker' s Bilk' s omnibus	Acker Bilk	04.1960	14[3]	-	Pye NJL 22
Acker	Acker Bilk	03.1961	17[1]	-	Columbia 33SX 1248
Golden treasure of Bilk	Acker Bilk	04.1961	11[6]	-	Columbia 33SX 1304
Stranger on the shore	Acker Bilk	05.1962	6[28]	3[29]	Columbia 33SX 1407	[gold]
Above The Stars & other romantic fancies	Acker Bilk	09.1962	-	48[9]	Atco 144 [US]
A taste of honey	Acker Bilk	05.1963	17[4]	-	Columbia 33SX 1493
The one for me	Acker Bilk	10.1976	38[6]	-	Pye NSPX 41 052
Sheer magic	Acker Bilk	06.1977	5[8]	-	Warwick WW 5028
Evergreen	Acker Bilk	11.1978	17[14]	-	Warwick WW 5045

Mike Hawker

Michael Edwin "Mike" Hawker (ur. 29 listopada 1936 r. -zm. 4 maja 2014 r.) Był angielskim autorem tekstów piosenek.
Urodzony w Bath, Somerset , mieszkał jako dziecko w Singapurze , gdzie jego ojciec stacjonował w Royal Air Force , zanim powrócił do osiedlenia się z krewnymi w Barnsley w Yorkshire . Po ukończeniu studiów spędził czas w RAF w Europie i zaczął pisać recenzje koncertów amerykańskich muzyków jazzowych , które przesyłał do takich magazynów jak New Musical Express i Jazz Journal . Rozpoczął pracę w dziale reklamowym w EMI pod koniec lat 50-tych, a następnie rozpoczął pracę w promocji z Larrym Parnesem . 

Zaczął pisać utwory około 1960 roku i połączył się z kompozytorem Johnem Schroederem, by pisać teksty dla młodej protegowanej producenta Norrie Paramora, Helen Shapiro . Hawker napisał teksty do kilku piosenek nagranych przez Shapiro, w tym " Don't Treat Me Like a Child ", "You Don't Know" i " Walkin 'Back to Happiness ", za który zdobył nagrodę Ivora Novello . Jest także współautorem   " I Only Want Be Be You You " nagranego przez Dusty Springfield .

Hawker poślubił Jean Ryder z Vernons Girls . Pisał dalej dla wielu najbardziej utalentowanych piosenkarek z początku lat 60-tych, w tym Dusty Springfield, Susan Maughan i Jackie Trent , ale z coraz mniejszym sukcesem komercyjnym. W 1973 roku napisał jako współautor  singiel Cliffa Richarda "Help It Along" z Brianem Bennettem z Shadows . Kontynuował pracę w branży muzycznej w Londynie, między innymi  odkrywając wokalistę i autora piosenek Labi Siffre . 

Zmarł w 2014 roku, po kilku latach złego stanu zdrowia.

Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Mike Hawkera na listach przebojów [with John Schroeder] 03/1961 Don't Treat Me Like a Child Helen Shapiro 3.UK 07/1961 You Don't Know Helen Shapiro 1.UK 09/1961 Walkin' Back to Happiness Helen Shapiro 1.UK 07/1962 Little Miss Lonely Helen Shapiro 8.UK 10/1963 Look Who It Is Helen Shapiro 47.UK [with Ivor Raymonde] 11/1963 I Only Want to Be with You Dusty Springfield 12.US/4.UK 02/1964 Stay Awhile Dusty Springfield 38.US/13.UK 03/1964 My World of Blue Karl Denver 29.UK 02/1965 Your Hurtin' Kind of Love Dusty Springfield 37.UK 09/1976 I Only Wanna Be with You Bay City Rollers 12.US/4.UK 05/1978 Stay Awhile Continental Miniatures 90.US 11/1979 I Only Want to Be with You The Tourists 83.US/4.UK 08/1982 I Only Want to Be with You Nicolette Larson 53.US 01/1989 I Only Wanna Be with You Samantha Fox 31.US/16.UK [with Christopher Neil,Brian Bennett] 05/1973 Help It Along/ Tomorrow Rising Cliff Richard 29.UK

Blyth Power

Siłą napędową tej grupy postpunkowych miłośników kolejnictwa (nazwa grupy wywodzi się od nazwy lokomotywy parowej) jest perkusista, wokalista i tekściarz Josef Porta
 (właśc. Joseph Porter, ur. 21.02.1962r w Templecombe w hr. Somerset, Anglia). Wcześniej pracował on z wieloma zespołami: w Somerset w 1978r z grupą Valley Forge, a po przeprowadzce do Londynu w 1979r - z Attitudes i Entire Cosmos (początkowo zespół ten składał się z członków ekipy koncertowej Here And Now).

Po krótkich epizodach (również nagraniowych) w szeregach Zounds, Null And Void oraz Mob, Porta założył w końcu Blyth Power w 1983r, wspólnie z Curtisem Youe. Elokwentne teksty Portera, których dźwiękowe tło stanowiła nawiązująca do punku mieszanka folku i rocka, opowiadały o historii Anglii (występowali w nich m.in. Watt Tyler i armia Olivera Cromwella) i o współczesnej polityce (zwłaszcza o oporze wobec rządów konserwatystów po 1979r). Krytykował fakt, że zwykli obywatele zostali pozbawieni praw do angielskiej spuścizny narodowej, przez co zdobył sobie uznanie podobnie myślących, choć Porta nie przesadzał z powagą-jego utwory dokumentowały równie często mecze krykietowe co działania rządu.

 Choć dużą wadą wielu albumów Blyth Power była słaba produkcja, wszystkie były wysokiej jakości merytorycznej, a ich największą zaletą były ironiczne, społeczne teksty Portera. Na debiutanckiej kasecie Blyth Power znalazł się na przykład utwór „Chevy Chase” z takim oto tekstem: „I byłem królem pól od Yorkshire do Somerset/A moich wzniosłych ideałów broniły wrota od stodoły/Mówią, że anarchia i pokój istnieją naprawdę/I mieszkają gdzieś na polu pod Reading”. Piosenki Portera zaludniają  żywi bohaterowie - z angielskiej historii, wsi i z pól krykietowych.

Zespół ma wielu fanów, m.in. redaktora pisma „Folk Roots” lana A. Andersona: „Grupa ta należy do tych nielicznych zespołów, które są wystarczająco mocno zakorzenione w naszej kulturze, by wyrazić owo niepowtarzalne uczucie rozpierającej, porywającej dumy; których sprawność w pisaniu tektów oraz zrozumienie znaczenia i mocy linii melodycznej wznosi się wysoko ponad wszystkie chyba gwiazdy komercyjnego popu”. Szósty album studyjny Blyth Power ukazał się w 1995r, nagrany bez udziału długoletniego członka „Woba", który rozpoczął karierę solową. Mimo to Paradise Razed, zarejestrowany w 10 dni z pomocą współpracownika formacji Whisky Priest Freda Pushera, stanowił przystępne wprowadzenie w dokonania grupy, a Porta (teraz już jako Porter) zaoferował kolejne fascynujące komentarze na temat historii Anglii w utworach „Ghilbert De Haace” i „Rowan’s Riding”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chevy Chase	Blyth Power	.1985	11.Indie	-	All The Madmen MAD 9	[written by Blyth Power][produced by Grant Showbiz, Justin Adams]
Junction Signal	Blyth Power	.1986	18.Indie	-	All The Madmen MAD 12	[written by Blyth Power][produced by Grant Showbiz, Justin Adams]
Ixion	Blyth Power	.1986	12.Indie	-	All The Madmen MAD 15	[produced by Andy Le Vien]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wicked Women, Wicked Men and Wicket Keepers	Blyth Power	04.1987	6.Indie	-	All The Madmen MAD LP 006	[produced by Andy Le Vien]

Reef

Grupa Reef powstała w 1993 roku w malowniczej miejscowości Butleigh, niedaleko Glastonbury - miejsca najsłynniejszego festiwalu rockowego w Anglii. Kapela Reef zawiązała się z inicjatywy wokalisty Gary'ego Stringera oraz basisty Jacka Bessanta. Wkrótce potem, do dwójki przyjaciół dołączyli: gitarzysta Kenwyn House oraz perkusista Dominic Greensmith.

Pierwszym owocem współpracy było nagranie demo "Purple Tape". Materiał został zarejestrowany jeszcze pod pierwotną nazwą grupy - Naked. Już jako Reef, praktycznie cały 1994 rok muzycy spędzili na trasach koncertowych w Anglii. Owocem tych podbojów było podpisanie kontraktu z niezależną wytwórnią S2, która jakiś czas później znalazła się pod skrzydłami koncernu Sony BMG.

Na początku 1995 roku wytwórnia wypuściła na rynek pierwsze dwa single: "Good Feeling" oraz "Naked". Pierwszy w zestawieniu najpopularniejszych singli w Wielkiej Brytanii pojawił się na 24. miejscu a "Naked" na znakomitej 11. pozycji, co pozwoliło Reef pierwszy raz wystąpić w programie "Top of The Tops".

Tuż przed wydaniem debiutanckiej płyty, Reef mieli przyjemność i zaszczyt grać koncerty z Paulem Wellerem, The Rolling Stones czy Soundgarden. Paul Weller zachwycony nagraniem demo zaprosił Reef na swoją angielską trasę. Zespół mógł wtedy zagrać przed nim trzy koncerty w słynnej Royal Albert Hall.

Pierwszy album Reef w sklepach pojawił 19 czerwca 1995 roku. "Replenish" został nagrany pod czujnym producenckim okiem Clive'a Martina w wyremontowanym studiu Cornish Sawmills. Album z miejsca okazał się sporym sukcesem i pokrył się złotem.

W drugiej połowie 1996 roku panowie z Reef gościli jako support na trasie rodaków z grupy Feeder. Następcą "Replenish" była płyta "Glow", wydana 13 stycznia 1997 roku. Magazyn "Kerrang!" umiejscowił "Glow" na liście 100 płyt, które trzeba usłyszeć przed śmiercią na wysokim 26. miejscu, co naprawdę było sporym wyróżnieniem.

Producentem krążka był uznany spec George Drakoulious - współtwórca sukcesów m. in. The Black Crowes, Beastie Boys i Primal Scream. Album wylądował na szczycie UK Charts, natomiast poprzedzający go singel "Place Your Hands" znalazł się na 6. miejscu brytyjskiego zestawienia. Równie dobrze radziły sobie trzy pozostałe single: "Come Back Brighter", "Consideration" a także "Yer Old". Płyta na całym świecie sprzedała się w ponad milionowym nakładzie.

12 kwietnia 1999 roku do sklepów trafił trzeci w dorobku grupy longplay, "Rides". Muzycy znów do współpracy zaprosili George'a Drakouliousa. Album powstawał w słynnym Ocean Way Studios w Los Angeles, w którym stworzono dzieła takiego formatu jak "Thriller" Michaela Jacksona czy "Pet Sounds" The Beach Boys. "Glow" uzyskał statut platynowej płyty.

Nowe stulecie Reef przywitali czwartym krążkiem w swoim dorobku. "Getaway" pojawił się w 2000 roku. Tym razem produkcją zajął się Al Clay, który był odpowiedzialny za płyty Pixies i Stereophonics. Owocem tej płyty były trzy single: "Set The Record Straight", "Superhero" oraz ballada "All I Want". Ten ostatni numer wywalczył jedynie 51 miejsce na brytyjskiej liście przebojów.

W 2001 roku po trasie z grupą Texas, Reef rozpoczęli przygotowywanie nowego materiału. W wywiadzie dla BBC Jack Bessant mówił, że najnowsze dzieło ma być cięższe i mocniejsze niż ostatnie nagrania.

Ostatecznie, następca "Rides" ukazał się w styczniu 2003 roku. Album "Together - The Best of Reef" był połączeniem kilku nowych numerów z hitami sprzed lat.

W tym samym czasie z zespołem postanowił rozstać się Dominic Greensmith. Na jego miejsce pozostali muzycy postanowili zatrudnić Nathana "Tugg" Currana współpracującego z Basement Jaxx i Lady Sovereign. Wkrótce potem z nowym bębniarzem, Reef ruszyli w trasę, podczas której doszło do zarejestrowania jedynego wydawnictwa DVD zespołu w historii.

"Reef Live" dokumentuje show Brytyjczyków, które odbyło się w bristolskiej Carling Academy 19 marca 2003 roku. Za wydanie tego koncertu odpowiedzialna była niezależna wytwórnia Snapper Music.

W tym samym roku kwartet z Butleigh, na prośbę BBC nagrał cover "War Pigs" Black Sabbath. Utwór znalazł się na stronie B, ostatniego w karierze zespołu singla - "Waster", jedynego wydanego dla wytwórni Snapper Music.

15 sierpnia 2003 roku doszło do występu Reef podczas The Falmouth Regatta Week, który okazał się ostatnim koncertem. Zaraz po tym występie zespół się rozwiązał.

Raz tylko po rozpadzie Reef pojawili się na koncertowych deskach. W kwietniu 2006 roku oryginalny skład Reef pojawił się na występie upamiętniającym tragicznie zmarłego Martina Gliksa. Martin Gliks był muzykiem The Wonder Stuff, a także współkierującym Furtive Mass Transit Systems - grupy menedżerskiej odpowiedzialnej także za karierę Reef.

Po rozpadzie muzycy Reef zaangażowali się w różne autorskie projekty. Gary Stringer i Jack Bessant założyli zespół Them is Me. Do współpracy zaprosili Tugga oraz gitarzystę Jonasa Jalhaya. W tym składzie nagrali debiutancki album, a w kwietniu i maju 2009 roku ruszyli w krótką trasę po Anglii.

Dominic Greensmith powołał do życia The Black Swan Effect, z którym w kwietniu 2009 roku odbył triumfalną trasę u boku Petera Gabriela po USA i Ameryce Południowej.

Ostatni z czwórki pierwszego składu Reef - Kenwyn House próbował swych sił z kapelą Spanature. Jednak na początku 2009 roku ów projekt zawiesił działalność.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Good feeling/Wake	Reef	04.1995	24[11]	-	Sony S2 6613602	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by Clive Martin/Reef]
Naked /Choose to live	Reef	05.1995	11[10]	-	Sony S2 6620622	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by Clive Martin/Reef]
Weird /Acoustic one	Reef	07.1995	19[8]	-	Sony S2 6622772	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by Clive Martin/Reef]
Place your hands/Uncomfortable	Reef	10.1996	6[14]	-	Sony S2 6635712	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by George Drakoulias/Reef]
Come brack brighter/Resignation	Reef	01.1997	8[14]	-	Sony S2 6640972	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by George Drakoulias/Reef]
Consideration /Allotment	Reef	03.1997	13[11]	-	Sony S2 6643122	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by George Drakoulias/Reef]
Yer old/Summer' s in bloom [live]	Reef	07.1997	21[11]	-	Sony S2 6647032	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by George Drakoulias/Reef]
I' ve got something to say/Foot one	Reef	03.1999	15[11]	-	Sony S2 6669542	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by George Drakoulias/Reef]
Sweety /Triumphant anthem	Reef	05.1999	46[3]	-	Sony S2 6673732	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by Reef]
New bird/Back in my place	Reef	08.1999	73[2]	-	Sony S2 6678512	[written by Reef (Gary Stringer/John Bessant/Kenwyn House/Dominic Greensmith)][produced by Reef]
Set the record straight/Gentle morning	Reef	07.2000	19[13]	-	Sony S2 6695952	[written by Gary Stringer/Dominic Greensmith/Kenwyn House/John Bessant][produced by Al Clay]
Superhero /Inside out/Bloody Mary	Reef	12.2000	55[4]	-	Sony S2 6699382	[written by Gary Stringer/Dominic Greensmith/Kenwyn House/John Bessant][produced by Al Clay]
All i want/Naked [live]	Reef	05.2001	51[2]	-	Sony S2 6708222	[written by Reef][produced by Al Clay]
Give Me Your Love	Reef	01.2003	44[3]	-	Sony S2 6731642	[written by Reef][produced by George Drakoulias]
Waster	Reef	06.2003	56[2]	-	Reef Recordings SMASCD 051	[written by Reef][produced by Clive Martin]

Albumy [UK] all time *597*-albums 5/#1 [1]/Top10 [3]/55 weeks
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Replenish	Reef	06.1995	9[22]	-	Sony S2 4806982	[gold-UK][produced by Clive Martin/Reef]
Glow	Reef	02.1997	1[1][50]	-	Sony S2 4869402	[platinum-UK][produced by George Drakoulias/Reef]
Rides	Reef	04.1999	3[14]	-	Sony S2 4928822	[produced by George Drakoulias/Reef]
Getaway	Reef	08.2000	15[7]	-	Sony S2 4988912	[produced by Al Clay]
Together-The best of...	Reef	02.2003	52[3]	-	Sony S2 5094352	[produced by George Drakoulias/Clive Martin/Al Clay/Reef]
Revelation	Reef	05.2018	26[1]	-	Ear Music 0212808EMU	-

Global Communication

Cosmos, Global Communication, Jedi Knights, Chameleon... to tylko niektóre z pseudonimów pod jakimi kryje się TOM MIDDLETON - wybitny brytyjski dj, producent i remikser, od ponad dekady człowiek-instytucja na światowej scenie nowych brzmień klubowych, również zdeklarowany fan "Gwiezdnych Wojen", żywa kopalnia muzycznej wiedzy. Jego sety miksowane w zawrotnym tempie z mistrzowską precyzją i okraszone dziesiątkami przedziwnych sampli usłyszymy już 17 grudnia w klubie SQ!!!

Klasycznie wykształcony w grze na fortepianie i wiolonczeli, flirt z taneczną elektroniką rozpoczął na przełomie lat 80. i 90-tych za sprawą Richarda D Jamesa alias Aphex Twin. Niedługo potem na długie lata połączył siły z Markiem Pritchardem. To ich album "New School Science" wydany pod szyldem Jedi Knights wywarł duży wpływ na twórczość m.in. Chemical Brothers czy Daft Punk, a i po dziś dzień inspiruje kolejne rzesze klubowych producentów.

Gdy za sprawą interwencji prawników George'a Lucasa duet zmuszony został zawiesić działalność Jedi Knights, Middleton wypłynął pod banderą Cosmos, najbardziej znanym ze swoich licznych pseudonimów. Tą właśnie nazwą sygnował swoje najpopularniejsze produkcje - "Summer In Space" oraz "Take Me With You". Równolegle zaczął zdobywać rozgłos jako rozchwytywany twórca remiksów - m.in. Depeche Mode, Lamb, Jamiroquai, Goldfrapp, Royksopp, Incognito, Gotan Project, Pulp i Coldplay.

Ważnym elementem twórczości Brytyjczyka są również kompilacje firmowane jego nazwiskiem. Do świetnie przyjętych wydawnictw "The Sound Of The Cosmos" i "The Trip" Middleton dołączył właśnie album "Cosmosonica: Crazy Covers vol. 1", który wypełniła kolekcja zaskakujących coverów nagrań z repertuarów m.in. Beyonce, White Stripes, U2, Prince'a, Blur i Rolling Stones.

Wychowany równolegle na pionierskim hip hopie, gotyckim rocku, Detroit techno, jazzie, funku i brzmieniach acid house, z muzycznego eklektyzmu Middleton uczynił znak firmowy swoich dj-skich setów. Ci, którzy słyszeli jego niedawny Essential Mix w BBC Radio 1 wiedzą, że gdy Tom staje za gramofonami, dozwolone są wszystkie chwyty. I tak, deep house sąsiaduje z drum'n'bassem, breakbeat z muzyką filmową, do tego soul, hip hop, broken beat. Wszystko razem zmiksowane w zawrotnym tempie z mistrzowską precyzją i okraszone dziesiątkami przedziwnych sampli.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [UK]

Komentarz

Maiden Voyage

Global Communication

11.1994

83[2]

-

Dedicated GLOBA 001CD

[written by Mark Pritchard , Tom Middleton][produced by Mark Pritchard , Tom Middleton]

The Way / The Deep

Global Communication

11.1997

51[4]

-

Dedicated GLOBA 002CD

[written by Mark Pritchard , Tom Middleton][produced by Mark Pritchard , Tom Middleton]

The Groove

Global Communication & VCF Band

12.1997

76[2]

-

Dedicated GLOBA 003CD

[written by Mark Pritchard , Tom Middleton][produced by Mark Pritchard , Tom Middleton]

Cosmos

Summer In Space

Tom Middleton pres. Cosmos

09.1999

49[3]

-

Island Blue 12PFA3

[written by Tom Middleton][produced by Tom Middleton]

Take Me With You

Cosmos

10.2002

32[8]

-

Polydor 659952

[written by Tom Middleton, Andrew Roachford][produced by Tom Middleton]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
76:14	Global Communication	08.1994	83[1]	-	Dedicated DEDCD 014	[produced by Mark Pritchard, Tom Middleton]

Eat Static

Duet z angielskiego hrabstwa Somerset jest jednym z ważniejszych przedstawicieli "„"neohippisowskiej" kultury trance'owo-rave'owej. Od l993 r. współpra cuje z wytwórnią Planet Dog i stanowi właściwie "oddział" grupy Ozric Tentacles: w skład Eat Static wchodzą dwaj członkowie tego zespołu - Merv Pepler i Joie Hinton. Zadebiutowali serią EP-ek tzw white labels (Monkey Man, Inana i Almost Human i oraz kasetą dla własnej wytwórni Alien. Sporą część muzyki duetu stanowi odzwierciedlenie obsesji na punkcie UFO, jakiej ulegli Pepler i Hinton.  

"Nie potrafimy brać techno tak poważnie, jak niektórzy puryści, więc wykorzystaliśmy motyw science fiction; a i tak mamy świra na tym punkcie". Na przykład utwór "Crult Breeze", opowiada o miejscu w pobliżu Penascola na Florydzie, skąd niejaki Ed Walters został podobno porwany przez przybyszów z kosmosu w 1987 r. Nagranie to zremiksował potem Junior Vasquez. Z ciepłym przyjęciem spotkały się też wcześniejsze single, mimo częstych ironicznych komentarzy na temat ich podłoża. Na przykład, "Lost In Time" został pod koniec 1993 r. wybrany przez tygodnik "Melody Maker" singlem tygodnia. Drugi album Implant stanowi kontynuację poprzednich poczynań. "Cydonia" to obszar na powierzchni Marsa, na którym "zauważono" piramidy, a utwór "Dzhopa Dream" opowiada o starożytnym szczepie tybetańskim, wywodzącym się podobno od kosmitów. Wideo Intrusion, które pojawiło się w kwietniu 1994 r., zawierało dziewięć utworów (w tym cztery nigdzie nie publikowane) i przedstawiało także modną wtedy grafikę komputerową.

W 1995 r. Eat Static odbyło szereg spektakularnych koncertów, których kulminacją były Glastonbury i Phoenix Festival oraz 10. rocznica Megadog w Brixton Academy. Na nowych minialhumach, obok znanych już wcześniej pomysłów. w muzyce grupy pojawiły się wątki jungle'owe ("Dionisiac") i goatrance'owe ("Bony Incus").

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Bony incus	Eat Static	02.1996	99[2]	-	Planet Dog/Ultimate BARK S016
Hybrid	Eat Static	02.1997	41[4]	-	Planet Dog/Ultimate BARK S024	[written by J. Hinton, M. Pepler]
Intercepter	Eat Static	09.1997	44[4]	-	Planet Dog/Ultimate BARK S030	[written by Eat Static][produced by Eat Static]
Contact...	Eat Static	06.1998	67[2]	-	Planet Dog/Ultimate BARK S033	[written by J. Hinton, M. Pepler, S. Everitt]
Mondo a go go	Eat Static	05.2000	170[1]	-	Mesmobeat MESMO S001	[written by Eat Static][produced by Eat Static]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Abduction	Eat Static	05.1993	62[1]	-	Planet Dog BARK 001
Implant	Eat Static	06.1994	13[3]	-	Planet Dog BARK 005
Science of the gods	Eat Static	10.1997	60[2]	-	Mammoth 146