Beck, Bogert & Appice

 Każdy fan muzyki  gitarowej zdaje sobie sprawę jak mocną pozycję miał Jeff Beck w historii szeroko pojętej muzyki rockowej. To on w 1965 roku zastąpił Erica Claptona w The Yardbirds, by dwa lata później założyć własną formację The Jeff Beck Group z nikomu wówczas nieznanym, młodym wokalistą Rodem Stewartem i Ronem Woodem na basie (potem w The Rolling Stones).  Jeszcze w czasach The Yardbirds w poszukiwaniu nowego brzmienia eksperymentował z przetwornikami dźwięku i sprzężeniem zwrotnym. Jasne, że bezsprzecznie największym innowatorem w tej „dziedzinie” był i na zawsze pozostanie Jimi Hendrix, ale poza nimi dwoma nikt wcześniej tego nie robił.

Kiedy w 1970 roku rozniosła się wieść, że słynna amerykańska grupa Vanilla Fudge rozpada się, Beck szybko złapał za telefon i skontaktował się z sekcją rytmiczną Vanilli, basistą Timem Bogertem i perkusistą Carmine’em Appice’em, proponując muzykom współpracę. Panowie umówili się na spotkanie i właśnie w drodze na nie gitarzysta uległ wypadkowi. Plany wzięły w łeb! Dla Becka zaczął się półtoraroczny okres rehabilitacji, zaś Bogert i Appice wkrótce założyli blues-rockowy Cactus. Kiedy jednak dwa lata później tak Cactus jak i Jeff Beck Group przestały istnieć, drogi muzyków skrzyżowały się ponownie. Fani wstrzymali oddech. Zapowiadało się super trio na miarę  Cream i The Jimi Hendrix Experience. Studyjny album firmowany nazwiskami muzyków „Beck Bogert & Appice” ukazał się 26 marca 1973 roku wydany przez Epic Records.

Założenia były obiecujące: Jeff Beck chciał grać ciężej niż do tej pory i bardzo liczył na wsparcie najlepszej sekcji rytmicznej po tamtej stronie Atlantyku. Carmine Appice znany był ze swoich nieprzeciętnych umiejętności w grze na perkusji. Na korzyść Tima Bogerta działało to, że w naturalny dla siebie sposób potrafił wyłamać się ze schematów grania w sekcji i często grał na basie traktując go jak równoprawny instrument prowadzący. Obowiązki wokalne podzielili między siebie, choć muszę przyznać, że z tej trójki najmniej przekonuje mnie śpiew gitarzysty. Nie oszukujmy się – wokalistą Jeff Beck jest (delikatnie rzecz ujmując) średnim. Album to mieszanka różnych gatunków muzycznych. Jest tu  i bluesa i hard rock i psychodelia i szczypta funku… Płytę otwierał nieco bluesujący, hardrockowy numer „Black Cat Moan” (przypominający stylistykę Cactus), w którym Jeff Beck czaruje w swoim stylu slide’owymi porywającymi zagrywkami. „Lady” przywołuje ducha Cream, głównie dzięki fenomenalniej grze duetu Bogert – Appice. Furiackie ataki perkusisty, oraz pulsująca i wyrafinowana partia basu są naprawdę pierwszej klasy! Na szczególną uwagę zasługuje najbardziej porywający utwór na tej płycie, czyli kompozycja „Superstition” którą w podzięce za pomoc przy nagrywaniu albumu „Talking Book” Stevie Wonder podarował Beckowi. Co prawda twórca dość szybko pożałował swej decyzji i autorską wersję umieścił niemal w ostatniej chwili na swoim albumie kilka miesięcy wcześniej, ale ta w wykonaniu tria BBA na szczęście okazała się istną hardrockową bombą! Niesamowicie chwytliwa, uzależniająca melodią i świetnym, wysokim  wokalem basisty, który dobrze wpasował się w klimat utworu. Jeff Beck gra tu takie elektryzujące riffy, że trudno usiedzieć na miejscu. A gdy siedzę w fotelu, wstać mi jeszcze trudniej, albowiem Carmine Appice wbija mnie w niego swoją potężną baterią bębnów. Oj, rękę to on miał ciężką! Niewielu perkusistów w tym czasie potrafiło z taką mocą okładać bębny jak  Appice. Robi to zresztą doskonale do dziś – wystarczy posłuchać współczesną, kapitalnie zagraną wersję „Zabobonu” w wykonaniu tria Bonamassa Bogert & Appice, która krąży po internetowym świecie na YouTube. 

Po wydaniu płyty trio ruszyło w trasę i w rezultacie w maju 1973 roku w Osace nagrało koncertowy materiał, który wyszedł w październiku. Dostępny wówczas tylko w Japonii, dwupłytowy album „Live” ukazał grupę w świetle w jakim chcieli ją widzieć fani rocka  -  grającą improwizowaną, bluesującą i ciężką muzykę w starym klasycznym stylu. I choć oba albumy sprzedawały się przyzwoicie, to dla Jeffa Becka było to za mało. Gitarzysta był bardzo rozczarowany -  marzył o sukcesie na miarę Led Zeppelin, czy Cream. Niestety skład BBA  choć mocny, aż takiego potencjału nie miał. Studyjnej płycie bliżej było do (znakomitych przecież) krążków „Truth” i „Rough And Ready” The Jeff Beck Group. Myślę, że z wielką pokorą lider powinien był przyjąć do wiadomości fakt, że to był rok 1973, a 1969 minął - niestety - bezpowrotnie…

Po powrocie do domu muzycy rozpoczęli nagrywanie drugiej (studyjnej) płyty, lecz prace w studio szły opornie. Na dodatek do głosu doszły osobiste animozje, pretensje, pomówienia. Wzajemna niechęć osiągnęła apogeum na jednym z londyńskich koncertów, gdzie doszło do przepychanek i szarpaniny pomiędzy gitarzystą a basistą. Jasnym było, że krótka historia BBA wkrótce się zakończy. Humorzasty i konfliktowy Jeff Beck ostatecznie rozwiązał zespół w  maju 1974 roku, zaś prawie ukończona druga płyta tria nigdy nie ujrzała światła dziennego. Szkoda. Ale takie były uroki tamtych muzycznych czasów. Czasów, gdzie wszyscy się znali, bywali na swoich koncertach, polecali nawzajem, czasem się pokłócili. Tak powstawały i rozpadały się wielkie i mniej znane zespoły. Dobrze, że pozostawiły po sobie tak dobre płyty jak ta, którą polecam z pełną odpowiedzialnością!

 

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Beck, Bogert & Appice	Beck, Bogert & Appice	04.1973	28[3]	12[27]	Epic EPC 65455	[gold-US][produced by Don Nix, Beck, Bogert & Appice]

Beck

Właśc. Bek Hansen; 8.07.1970, Los Angeles, Kalifornia, Stany Zjednoczone) - voc, g, b, k, dr, perć, hca; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań.
Pochodzi z rodziny o bogatych tradycjach artystycznych. Matka, Bibbe Hansen, dała się poznać jako aktorka Andy'ego Warhola (przyjaźniła się z muzykami The Velvet Underground); ojciec, David Campbell, odniósł sukces jako skrzypek bluegrassowy i aranżer (w tej roli współpracował m.in. z Lindą Ronstadt, a po latach także z samym Beckiem). Największy wpływ wywarł na niego dziadek, Al Hansen, znany artysta awangardowy związany z nowojorskim ugrupowaniem Plexus (podejmowali wiele wspólnych działań artystycznych, udokumentowanych w 1998, już po śmierci Ala, książką Playing With Matches).
Zbliżył się też do drugiego dziadka, kaznodziei w kościele prezbiteriańskim w Kansas. Dorastał w Los Angeles w sąsiedztwie skupisk imigrantów z Korei i Salwadoru (urzeczony ich kulturą, m.in. nauczył się języka hiszpańskiego). Ukończył tylko dziesięć klas.

Zafascynowany tradycją muzyczną Ameryki, a w szczególności dorobkiem Jimmiego Rodgersa, Mississippi Johna Hurta, Leadbelly'ego i Woody ego Cuthriego, sam nauczył się grać na gitarze i w wieku szesnastu lat zaczął tworzyć folkowe ballady, które wykonywał m.in. na ulicach i w autobusach. Pisał też wiersze, na jakiś czas związał się nawet z trupą poetycka Youthless.
W 1989 opuścił dom rodziców i z gitara pod pachą wyruszył autobusem Greyhound z Los Angeles do Nowego Jorku. Tam pomieszkiwał u poznanych muzyków oraz występował w małych klubach East Village w rodzaju Chameleon (u boku m.in. Rogera Manninga i Kirka Kellyego). Piosenki, które tworzył i wykonywał w tym czasie, akompaniując sobie na gitarze akustycznej nazwanej Jazzercise, były mieszaniną folku, country, punku i nowoczesnej poezji (m.in. Cut 1/2 Blues, Pay No Mind).
W 1990 wrócił do Los Angeles i pojawił się w tamtejszych klubach, jak Jabberjaw i Rajfs. Krótko tworzył duet Ten Ton Paid z Martha Atwell. W styczniu 1991 poznał Toma Rothrocka, szefa małej firmy płytowej Bong Load Custom Records, i niebawem dokonał przy pomocy jego i Kark Stephensona jako producentów debiutanckich nagrań.

Owocami tych sesji były pierwsze niskonakładowe płyty; czwórka zawierająca To See That Woman Of Mine i MJV Makes Me Want To Smoke Crack (a także dwa utwory niejakiego Beana, czyli Stevea Moramarco), wydana w 1992 przez Flip, single Loser/Steal My Body Home, wydany w 1993 przez Bong Load, i Steve Threw Up/Motherfuker/(Cupcake), wydany w 1994, również przez Bong Load, kaseta "Golden Feelings", wydana w 1993 przez Sonic Enemy, oraz minialbum "A Western Harvest Field By Moonlight", wydany w 1994 przez Fingerpaint.
Piosenki Loser - zaraźliwie chwytliwa mieszanka m.in. bluesa, folku i hip hopu (wykorzystująca samplowane wstawki z Walk On Cuilded Splinters Dr.a Johna) - zrobiła furorę w niekomercyjnym radiu na Zachodnim Wybrzeżu. Za prawa do niej Beckowi już wtedy proponowano pół miliona dolarów.

W 1993 podpisał kontrakt z wytwórnia DCC, gwarantujący mu zaskakująco dużą swobodę, m.in. możliwość nagrywania także dla innych, niezależnych firm. Dla niej już zrealizował przy pomocy Rothrocka, Stephensona i Roba Schnapfa jako wspófproducentów, w prywatnych domach, album "Mellow Gold" (tylko w niektórych nagraniach wsparli go dodatkowi muzycy: Petra Haden - viol, Mike Boito - org, Rób Zabrecky - b i David Harte - dr). Wydana w marcu 1994 płyta, promowana m.in. singlem Loser/ Alcohol, okazała się światowym bestsellerem. Zawierała bogaty, urozmaicony repertuar, mocno osadzony na gruncie tradycji, ale wystarczająco nowoczesny i świeży, by przemówił do wyobraźni młodzieżowej publiczności. Były w nim i folkowe ballady w rodzaju Pay No Mind (Snooze), Nitemare Hippy Cirl czy Whiskeyclone Hotel City 1997, i rhythm'n'bluesowe granie w starym stylu - Ruckin' With My Head (Mountain Dew Rock), i zwariowany punk -Mutherfuker. Ale największe wrażenie robiły kompozycje eklektyczne, pomysłowo łączące w sobie wiele stylów i konwencji, od folku, bluesa i country po psychedelic, punk i hip hop, świadczące o skłonności do eksperymentowania, zwłaszcza Loser, ale też chociażby Soul Suckin Jerk, Sweet Sunshine, Beercan, Steal My Body Home.

Już w kwietniu 1994 z nalepką Flipside ukazała się kolejna płyta Becka, "Stereopathetic Soulmanure", zawierająca jego domowe, robocze nagrania z lat 1988-1993, od country (np. utwór Rowboat, po który później sięgnął Johnny Cash) i bluesa (np. Cut 1/2 Blues) po punk (np. Pink Noise) i dźwiękowe szaleństwa nie poddające się żadnym klasyffikacjom (np. Aphid Manure Heist). A w listopadzie tego roku staraniem firmy K Records Calvina Johnsona z zespołu Beat Happening trafił na rynek album "One Foot In The Grave" z zupełnie nowym repertuarem, wykonanym głównie na instrumentach akustycznych, pozbawionym eksperymentalnej otoczki, m.in. utwór Asshole, nagrany później przez Toma Petty'ego (w sesji wziął udział m.in.Chris Ballew, gitarzysta The Presidents Of The U.S.A.). W tym czasie, latem 1994, Beck po raz pierwszy koncertował poza Stanami, m.in. w Australii i Japonii. Natomiast rok później, latem 1995, był jedną z gwiazd amerykańskiego objazdowego festiwalu Lollapalooza oraz brytyjskiego Reading Festival.

Powrotem do muzyki z rejonów Loser była druga płyta dla DCC- "Odelay" z czerwca 1996 - pełna fantazji, uroczo zakręcona, wprawiająca słuchacza w rodzaj transu, zasługująca na miano psychodelicznego arcydzieła ery hip hopu. Głównym wykonawcą był znowu Beck, tylko tu i ówdzie wspierany przez innych, jak Boito - tp, k, David Brown -s,Gregory Leisz -g, Jon Spencer - k, Charlie Haden - b, Waronker - dr, perc, ale niezwykłe, cudownie bałaganiarskie, odjazdowe brzmienie udało się stworzyć za pomocą dźwięków wysamplowanych z nagrań innych artystów jak Out Or Sight i It's All Over Now Baby Blue Them, Venus Joe Thomasa, Needle To The Crove Mantronix Desafinado Laurindo Alemidy i jego zespołu The Bossa Nova All Stars. Producentami byli wraz z Beckiem słynni Dust Brothers, czyli Mike Simpson i John King. Przebojowej płycie towarzyszyły popularne single. Z tego okresu a dokładnie z października 1997, pochodzi też inna popularna płytka - Deadweight/Erase The Sun.
Trzeci album dla DCC, "Mutations" z listopada 1998,był znowu dziełem bardziej konwencjonalnym i staroświeckim. Zawierał np. wytworną balladę w tradycyjnym stylu We Live Again), piosenkę w konwencji country Canceled Check), efektowną sambę (Tropicalia), przede wszystkim zaś utwory inspirowane psychedelią lat sześćdziesiątych, zwłaszcza dokonaniami The Beatles ( Nobody's Fault But My Own, Lazy Flies, Diamond Bollocks)

Kolejna płyta "Sea Change" była zaskoczeniem dla wszystkich. Beck po nagraniu "Midnite Vultures" zapowiadał wydanie albumu z prostą muzyką rockową, ale swoich obietnic nie spełnił. Jak później twierdził, nie chciał się podpinać pod modny w tamtym czasie nurt nowej rockowej rewolucji, reprezentowany przez takich artystów jak The White Stripes czy The Strokes, dlatego też nagrywając "Sea Change" inspirował się muzyką country rockową i psychodeliczną. Do prac nad płytą zaprosił odpowiedzialnego za brzmienie albumów Radiohead Nigela Godricha (producent współpracował z muzykiem już wcześniej, przy okazji "Mutations") oraz swojego ojca Davida Campbella, który zaaranżował synowi partie smyków. "Sea Change" jest dziełem wyjątkowo dojrzałym, ale i smutnym (dużą mówią już tytuły utworów: "Lonesome Tears" czy "Already Dead"). Wydany w 2002 roku album opowiada w głównej mierze o rozpadzie partnerstwa. Trudno się temu dziwić, wszak początek XXI wieku nie był dla Becka zbyt udany - rozstał się wtedy ze swoją partnerką Leigh Limon i na dobre pokłócił z zaprzyjaźnionymi: gitarzystą, perkusistą oraz menedżerem. To jednak "Sea Change" jest tym albumem, za którym przepadają krytycy, dla przykładu magazyn "Rolling Stone" przyznał albumowi maksymalną liczbę 5. gwiazdek.

Te wszystkie osiągnięcia sprawiły, że Beck stał się jednym z największych bohaterów współczesnej popkultury. Wydany w 2005 roku album "Guero" zadebiutował na 2. miejscu listy amerykańskiego Billboardu (jest to do dzisiaj najwyżej notowane dzieło artysty).

Do pracy nad tą płytą Hansen zaprosił ponownie kolektyw Dust Brothers. Dziennikarze i fani byli zachwyceni. Zgodnie chwalili dzieło Becka, opisując "Guero" jako album łączący wszystkie wartościowe elementy twórczości muzyka. "Guero" to dzieło dojrzałe, przemyślane i do tego bardzo przebojowe - z tego krążka pochodzi mnóstwo niezwykle rozpoznawalnych hitów muzyka: "E-Pro", "Girl" czy "Hell Yes". Jeszcze w tym samym roku artysta zwany pieszczotliwie przez media "półbożkiem popkultury" wypuścił krążek zawierający remiksy nagrań z "Guero" - "Guerolito".

Kolejne płyty Becka: "The Information" z 2006 roku i "Modern Guilt" z 2008 roku są tylko dowodem na wielką wyobraźnię muzyczną, talent i niesamowite wyczucie piosenkarza. W "The Information" motyw przewodni stanowi elektronika, artysta dużo też rapuje, z kolei "Modern Guilt" to dzieło w głównej mierze rockowe, słychać w nim wpływ bluesa i glam rocka.

Beck Hansen jest na pewno artystą jedynym w swoim rodzaju. Bezwstydnie miesza ze sobą wszystkie możliwe style muzyczne i całkiem nieźle mu to wychodzi. Jest też twórcą wybitnie niezależnym. Na samym początku swojej fenomenalnej kariery wypuszczał alternatywny materiał w niezależnych wytwórniach (3 płyty, w tym debiutancka "Golden Feelings" z 1993 roku i jedna Ep-ka). Od samego początku działalności jest ceniony przez słuchaczy, dziennikarzy, a także przez branżę muzyczną. Thurston Moore z wielkiej nowojorskiej kapeli Sonic Youth wstawił się za młodym Hansenem, gdy ten podpisywał pierwszy wielki kontrakt z wytwórnią Geffen. Wielu muzyków i producentów po prostu chce z nim współpracować (ostatni album "Modern Guilt" produkował Beckowi bardzo rozchwytywany ostatnio producent Danger Mouse, natomiast w utworze "Go It Alone" na basie przygrywał mu sam Jack White, lider The White Stripes).

Artysta wraz z żoną, aktorką Marissą Ribisi należy do kościoła scjentologicznego.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Loser/Alcohol	Beck	02.1994	15[8]	10[24]	Geffen GFSTD 67	[gold-US][silver-UK][written by Beck Hansen/Karl Stephenson][produced by Beck][sample z Walking on guilded splinters-Dr Johna]
Where it' s at	Beck	06.1996	35[5]	61[19]	Geffen GFST 22 156	[written by Beck Hansen/John King/Mike Simpson][produced by Beck/Dust Brothers][Grammy-1996 Rock Male Vocal ][sample z "Get up and dance"-Mantronix]
Devil' s haircut/Lloyd Price Express	Beck	11.1996	22[11]	94[4]	Geffen GFS 22 183	[written by Beck Hansen/John King/Mike Simpson][produced by Beck/Dust Brothers][sample z "Them's out of Sight"-Purdie's Soul Drums]
The new polution/Electric music and summer people	Beck	03.1997	14[12]	78[7]	Geffen GFS 22 205	[written by Beck Hansen/John King/Mike Simpson][produced by Beck/Dust Brothers][sample z "Venus"-Joe Thomasa]
Sissyneck/Feather in your cap	Beck	05.1997	30[10]		Geffen GFS 22 253	[written by Beck Hansen/Dust Brothers ][produced by Beck/Dust Brothers][z filmu "Feather in your cap"]
Jack -Ass/Burro/Strange invitation/Brother	Beck	09.1997	-	73[10]	Geffen GFS 22 276	[written by Bob Dylan/Beck Hansen/John King/Mike Simpson][produced by Beck/Dust Brothers]
Dead weight/Erase the sun	Beck	11.1997	23[12]	-	Geffen GFS 222 93	[written by Beck Hansen/Dust Brothers][produced by Beck/Dust Brothers][z filmu "A life less ordinary"]
Tropicalia/Halo of gold	Beck	12.1998	39[6]	-	Geffen GEFDM 22 365	[written by Beck Hansen][produced by Nigel Godrich/Beck]
Sexx laws/Salt in the wound	Beck	11.1999	27[10]	-	Geffen 4971812	[written by Beck Hansen][produced by Beck]
Mixed business/Dirty dirty	Beck	04.2000	34[6]	-	Geffen 4973002	[written by Beck Hansen][produced by Beck]
E-Pro	Beck	03.2005	38[5]	65[10]	Interscope 9880052	[written by Mike Diamond/Beck Hansen/Adam Horovitz/John King/Mike Simpson/Adam Yauch][produced by Beck/Dust Brothers]
Girl	Beck	08.2005	45[8]	100[1]	Interscope 9882469	[written by Beck Hansen/John King/Mike Simpson][produced by Beck/Dust Brothers]
Timebomb	Beck	10.2007	154[1]	103[1]	Interscope 10345	[written by Beck Hansen and The Dust Brothers][produced by Beck]
Blue Moon	Beck	01.2014	-	109	Capitol	[written by Beck Hansen][produced by Beck]
Heart Is a Drum	Beck	07.2014	-	118	Capitol	[written by Beck Hansen and The Dust Brothers][produced by Beck]
Dreams	Beck	06.2015	-	106	Capitol	[written by Beck Hansen, Andrew Wyatt,Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mellow gold	Beck	03.1994	41[17]	13[24]	Geffen GED 24634	[platinum-US][gold-UK][produced by Beck Hansen, Tom Rothrock, Rob Schnapf, Karl Stephenson]
O-de-lay	Beck	06.1996	17[89]	16[88]	Geffen GED 24926	[2x-platinum-US][platinum-UK][produced by Beck Hansen, The Dust Brothers, Mario Caldato, Jr, Brian Paulson, Tom Rothrock, Rob Schnapf]
Mutations	Beck	11.1998	24[22]	13[14]	Geffen GED 25184	[gold-US][gold-UK][Grammy-1999 Alternative Music ][produced by Beck Hansen,Nigel Godrich]
Midnite vultures	Beck	11.1999	19[28]	34[18]	Geffen 4905272	[gold-US][gold-UK][produced by Beck/Dust Brothers]
Sea change	Beck	09.2002	20[7]	8[26]	Geffen 4933932	[gold-US][silver-UK][produced by Nigel Godrich]
Guero	Beck	03.2005	15[15]	2[26]	Interscope 9880288	[gold-US][silver-UK][produced by Beck Hansen, Dust Brothers]
Guerolito	Beck	02.2006	131[1]	191[1]	Interscope 005972	[produced by Beck Hansen, Dust Brothers]
The Information	Beck	10.2006	-	7[18]	Interscope 008341	[produced by Nigel Godrich]
Modern Guilt	Beck	07.2008	9[6]	4[14]	XL Recordings XLCD 369	[gold-US][produced by Danger Mouse, Beck]
Morning Phase	Beck	03.2014	4[13]	3[35]	EMI 3764975	[gold-US][silver-UK][produced by Beck]
Colors	Beck	10.2017	5[3]	3[7]	EMI 5717679	[produced by Beck,Greg Kurstin,Cole M.G.N.]