Wishbone Ash

 Początki zespołu sięgają 1966 r., kiedy to Steve Upton (ur. 24.05.1946 r. w Wrexham, Walia; perkusja, eks-The Scimitars) utworzył wraz z Martinem Turnerem (ur. 1.10.1947 r w Torquay w hrabstwie Devon, Anglia; bas, śpiew) i Glenem Turnerem (gitara) grupę The Empty Vessels. Trio przeniosło się z Torquay do Londynu i tam zmieniło nazwę na Tanglewood. Wkrótce Glen Turner opuścił kolegów, a do zespołu dołączył inny muzyk o tym samym nazwisku, Ted Turner (właśc. David Alan Turner, ur. 2.08.1950 r. w Birmingham; gitara). Wcześniej grał on w formacji King Biscuit pochodzącej z Birmingham. Po powiększeniu w 1969 r. składu o Andy'ego Powella (ur. 8.02.1950 r. w Londynie; gitara, eks-The Sugarband) muzycy przyjęli nową nazwę - Wishbone Ash.

 Zadebiutowali rok później albumem Wishbone Ash, który zdradzał silne zainteresowanie instrumentalistów dokonaniami The Yardbirds i Allman Brothers Band. Zespół okrzyknięto „największą nadzieją brytyjskiego rocka". Charakterystyczne, potężne brzmienie unisono dwóch gitar solowych przyniosło im wielkie uznanie zarówno u krytyków, jak i fanów. W 1973 r. longplayem Argus odnieśli największy sukces komercyjny. Był on wspaniałym przykładem wzajemnego przenikania folk rocka, hard rocka i przepięknych instrumentalnych ballad. Po ukazaniu się w 1973 r. płyty Wishbone Four, w grupie nastąpił kryzys, który spowodował odejście Teda Turnera. 

Wydany rok później koncertowy album Live Dates wspaniale podsumował pierwszy, niezwykle owocny okres działalności formacji. Nowym członkiem Wishbone Ash został Laurie Wisefield, były gitarzysta Home. Grupa z przyczyn podatkowych przeniosła się do USA, nawiązała współpracę ze znanym producentem Billem Szymczykiem (odpowiedzialnym za sukcesy The Eagles) i w nowym składzie zadebiutowała pod koniec 1974 r. udanym longplayem There's The Rub. Niestety, wydana dwa lata później kolejna duża płyta Locked In, której producentem był Tom Dowd, rozczarowała. 

Zespół po raz kolejny zmienił producenta i częściowo odzyskał zaufanie fanów w 1976 r. albumem New England. Rok później wypuścił na rynek longplay Front Page News, który .poparty kosztowną kampanią reklamową i długą serią koncertów zdobył duże powodzenie i wysokie miejsca na listach sprzedaży płyt. W 1978 r, dobrą passę zespołu podtrzymał album No Smoke Without Fire. 

Obchody dziesięciolecia istnienia, Wishbone Ash uświetnił gigantycznym światowym tournee i wydaniem płyty Just Testing. W tym momencie niestety, rozpoczął się kolejny kryzys w historii kwartetu. Martin Turner zrezygnował ze współpracy z kolegami, a zastąpił go weteran brytyjskiej sceny rockowej John Wetton (eks-Family, King Crimson, U.K., Uriah Heep i Roxy Music). Wziął on jednak udział w nagraniu zaledwie jednego albumu Number The Brave, by zwolnić miejsce dla Trevora Boldera. Grupa odeszła od muzyki najbardziej cenionej przez fanów i skierowała się w stronę banalnego, schematycznego hard rocka. Świadectwem tego okresu były dwie kolejne płyty-Twin Barrels Burning i Raw To The Bone. Na tej ostatniej pojawił się kolejny basista, Mervyn Spence.

W tym zestawieniu w październiku 1984 r. Wishbone Ash koncertowali w Polsce. Kiedy wydawało się, że grupa zakończy działalność, powróciła na rynek w 1987 r. całkowicie instrumentalnym albumem Nouveau Calls, nagranym w swym oryginalnym i zarazem najlepszym składzie. Spore powodzenie płyty zachęciło muzyków do kontynuowania działalności, czego wyrazem był pochodzący z 1989 r. longplay Here To Hear, na którym Wishbone Ash próbował zadowolić zarówno swoich starszych, jak i młodszych fanów. W 1990 r. zespół opuścił jedyny występujący w nim od samego początku muzyk czyli Steve Upton. 

Na wydanej w 1991 r. płycie Strange Affair zastąpili go Robbie France i Ray Weston. Jednak już później, podczas amerykańskich koncertów grupy udokumentowanych na albumie The Ash Live In Chicago, z oryginalnego składu formacji pozostali jedynie Andy Powell i Ted Turner. Obok nich pojawili się Andy Pyle (bas), Ray Weston (perkusja) i Dan C. Gillogly (instr. klawiszowe). Następne lata nie przyniosły żadnej nowej płyty, za to kolejne zawirowania personalne.

 Wiosną 1995 r. zespół po trzyletniej przerwie z powrotem ruszył na trasę. Andy Powellowi (Ted Turner opuścił formację) towarzyszyli Roger Filgate (gitara), Tony Kishman (bas, śpiew) i Mike Sturges (perkusja). Pod koniec grudnia tego samego roku grupa weszła do studia, by nagrać pierwszy od 1991 r. album studyjny. Nieco wcześniej wystąpiła w Polsce; tym razem chorego Kishmana zastąpił sam Martin Turner.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wishbone Ash	Wishbone Ash	01.1971	29[3]	208	MCA MKPS 2014	[produced by Derek Lawrence]
Pilgrimage	Wishbone Ash	10.1971	14[9]	174[7]	MCA MDKS 8004	[produced by Derek Lawrence]
Argus	Wishbone Ash	05.1972	3[20]	169[13]	MCA MDKS 8006	[gold-UK][produced by Derek Lawrence]
Wishbone Four	Wishbone Ash	05.1973	12[10]	44[15]	MCA MDKS 8011	[produced by Wishbone Ash]
Live Dates	Wishbone Ash	12.1973	-	82[18]	MCA 8006 [US]	[silver-UK][produced by Wishbone Ash]
There's the Rub	Wishbone Ash	11.1974	16[5]	88[13]	MCA MCF 2585	[silver-UK][produced by Bill Szymczyk]
Locked In	Wishbone Ash	04.1976	36[2]	136[9]	MCA MCF 2750	[produced by Tom Dowd]
New England	Wishbone Ash	11.1976	22[3]	154[9]	MCA MCG 3523	[produced by Ron Albert, Howard Albert]
Front Page News	Wishbone Ash	10.1977	31[4]	166[4]	MCA MCG 3524	[produced by Ron Albert, Howard Albert]
No Smoke Without Fire	Wishbone Ash	10.1978	43[3]	-	MCA MCG 3528	[produced by Derek Lawrence]
Just Testing	Wishbone Ash	02.1980	41[4]	179[2]	MCA MCF 3052	[produced by Martin Turner, John Sherry, Wishbone Ash]
Live Dates 2	Wishbone Ash	11.1980	40[3]	-	MCA MCG 4012	[produced by John Sherry, Wishbone Ash]
Number the Brave	Wishbone Ash	04.1981	61[5]	-	MCA MCF 3103	[produced by Nigel Gray]
Hot Ash	Wishbone Ash	01.1982	-	192[4]	MCA 5283 [US]	-
Twin Barrels Burning	Wishbone Ash	10.1982	22[5]	-	AVM ASH 1	[produced by Wishbone Ash, Ashley Howe, Stuart Epps,Nigel Gray]