Kiedis przyszedł na świat w rodzinie aktora Blackiego Dammetta. Oczekiwano, ze pójdzie w ślady ojca. Jako chłopak wystąpił zresztą w kilku filmach, np. w F.I.S.T. (1978, reż. Norman Jewison; wcielił się w syna bohatera, granego przez Sylvestra Stallone). Ostatecznie jednak zdecydował się na studiowanie nauk politycznych, chociaż sporadycznie wracał na plan filmowy, np. zagrał u boku Debbie Harry w Sick (1993).
Flea również, choć nieco później, poznał smak aktorstwa - wystąpił w filmie Suburbia (1983, reż. Penelope Spheeris). O wiele bardziej pociągała go wszakże muzyka. Pod wpływem ojczyma, jazzmana, nauczył się grać na trąbce i przez kilka lat występował w młodzieżowej orkiestrze symfonicznej w Los Angeles. Duet przerodził się w trio i zmienił nazwę na Los Faces, gdy dołączył Hillel Slovak (1962, Hajfa, Izrael - 26.06.1988, Los Angeles; niektóre źródła podają datę śmierci o dzień wcześniejszą lub o dzień późniejszą), jeszcze jeden uczeń Fairfax High School.
Tony Flow And The Miraculously Majestic Masters Of Mayhem i Los Faces były zespołami tylko w zamyśle. Kiedis, Flea i Slovak godzinami rozprawiali o muzyce, ale nie mogli zdobyć się na to, by rzeczywiście ją tworzyć. Wspólne przeżycia z tego okresu opisali później w utworze The Organie Anti-Beat Box Band, umieszczonym na płycie The uplift moto party plan. Dopiero w 1979 stanęli na czele grupy z prawdziwego zdarzenia - Anthem. Kiedis został wokalistą, ale raczej melodeklamował czy wręcz wygłaszał swoje teksty, niż śpiewał. Flea - basistą i trębaczem, Slovak - gitarzystą. Składu dopełnił perkusista Jack Irons. Formacja działała krótko. Niebawem drogi przyjaciół rozeszły się. Flea współpracował m.in. z grupami Trulio Disgracias i Fear (zadebiutowała w 1982 płytą "The Record" dla Slash), Slovak i Irons występowali m.in. w zespole What Is This (wystartował w 1984 minialbumem "Squeezed" dla San Andreas), a Kiedis skoncentrował się na studiach w University of California w Los Angeles.
Grupa The Red Hot Chili Peppers powstała w 1983 w Hollywood. Jeśli wierzyć oficjalnej nocie monograficznej narodziła się przypadkiem, gdy ktoś z muzykujących przyjaciół zaproponował Kiedisowi, Flei, Slovakowi i Ironsowi, by uświetnili jego koncert wykonaniem swojego utworu Out In L.A. Ów występ odbił się szerokim echem w Kalifornii i niebawem formacja otrzymała propozycję nagrań dla EMI America. Jednakże Slovak i Irons jako członkowie zespołu What Is This byli w tym czasie związani kontraktem z inną firmą. W składzie, który nagrał płytę The Red Hot Chili Peppers, oprócz Kiedisa i Flei znaleźli się więc Jack Sherman - g oraz Cliff Martinez - dr, były współpracownik Captain Beefhearta. W realizacji Freaky stylie uczestniczył Już Slovak, a w powstaniu The uplift moto party plan także Irons; Sherman i Martinez odeszli (pierwszy z nich procesował się później z formacją o należne mu, jak twierdził, nie wypłacone honoraria). W 1988 przyszłość grupy stanęła pod znakiem zapytania. Doszło bowiem do tragedii. Slovak zmarł wskutek przedawkowania heroiny, a Kiedis-również uzależniony od narkotyków - wydawał się balansować na granicy między życiem a śmiercią. Irons nie wytrzymał napięcia i rozstał się z kolegami (założył z wokalistą i gitarzystą Alainem Johannesem formację Eleven, która zadebiutowała w 1991 płytą "Awake In A Dream" dla Morgan Creek; później krótko współpracował z PEARL JAM).
W działalności The Red Hot Chili Peppers nastąpiła przerwa. Kiedis zaszył się na kilka tygodni w małej wiosce rybackiej w Meksyku i podjął rozpaczliwą, ale zwycięską walkę z nałogiem. Grupa odrodziła się w składzie z Blackbirdem Knightem-g, znanym z Funkadelic i Parliament, oraz Darrenem "D.H." Peligro - dr, wywodzącym się z The Dead Kennedys. Jednakże niebawem obaj ci muzycy, zaangażowani na miejsce Slovaka i Ironsa, zrezygnowali z pracy. W 1989 zamiast nich przyjęto Johna Frusciante - g i Chada Smitha - dr. Ten skład - Kiedis, Flea, Frusciante, Smith - nagrał płyty Mother' s milk i Blood sugar sex magic.
W maju 1992, podczas tournee formacji po Japonii, odszedł zniechęcony trudami cygańskiego życia Frusciante. Na jego miejsce próbowano zwerbować Dave'a Navarro - g, znanego z Jane's Addiction, w tym czasie stojącego na czele własnego zespołu Deconstruction, ale nie wyraził zgody. Przyjęto więc Arika Marshalla - g, który przed laty zetknął się z Fleą w efemerycznym zespole Trulio Disgracias, sukces odniósł zaś z formacją Marshall Law. W czerwcu 1993 on również zrezygnował. Miesiąc później zaangażowano Jessego Tobiasa - g z Mother's Tongue, jednakże po kilku tygodniach okazało się, że nie spełnia oczekiwań. Ostatecznie we wrześniu gitarzystą grupy zgodził się zostać po usilnych namowach Navarro.
Muzyka The Red Hot Chili Peppers narodziła się jako wypadkowa fascynacji Flei soulem, funkiem i jazzem (James Brown, Sly And The Family Stone, Stevie Wonder, George Clinton, Ohio Players, Defunkt, Miles Davis, Ornette Coleman) oraz Slovaka klasycznym rockiem (Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Black Sabbath, Rush) i hardcore'em (Black Flag, The Screamers, The Weirdos, The Germs). Wzorem dla grupy był zespół The Minutemen, również łączący stary rock, hard-core, funk i jazz; po latach dedykowała nawet pamięci jego zmarłego basisty, Mike'a Watta, jeden ze swoich albumów - Blood sugar sex magic. Niestety w okresie gdy powstawała płyta The Red Hot Chili Peppers, produkowana przez Andy'ego Gilia z Gang Of Four, w składzie zabrakło Slovaka.
Równowaga między różnymi elementami składającymi się na styl The Red Hot Chili Peppers została tym samym zachwiana. Repertuar zdominowały dość blade stylizacje na murzyński funk, choćby True Men Don't Kill Coyotes, Get Up And Jump, Buckle Down czy Police Helicopter. Tylko niektóre z nich ujawniały iście rockowy temperament instrumentalistów, np. rapowany Green Heaven z wściekle dynamiczną, metalową partią gitary. Kilka, zwłaszcza Mommy Where's Daddy i Out In L.A.. miało w sobie coś z ducha rockowego kabaretu spod znaku Franka Zappy. Wyrosły one z atmosfery wygłupu jaką przesycone były koncerty formacji (np. muzycy występowali nago wciągając na przyrodzenia białe skarpety). Teksty dotyczyły m.in. dewastacji środowiska naturalnego człowieka przez przemysł (Green Heaven).
Pierwszym dojrzałym dziełem The Red Hot Chili Peppers była płyta Freaky stylie, nagrana przy pomocy jednego z idoli Flei, murzyńskiego wykonawcy George'a Clintona, lidera zespołów Parliament i Funkadelic, jako producenta, a także współpracującej z nim sekcji instrumentów dętych - Maceo Parkera i Freda Wesleya, już z udziałem Slovaka. Dowcipna okładka przedstawiała muzyków jako postaci ze słynnego fresku Michała Anioła - Sąd ostateczny. Utwory grupy nabrały w tym czasie zarówno soulowej werwy (Nevermind w stylu Jamesa Browna, Brothers Cup w stylu Ohio Players), jak i rockowej furii (Battleship, Catholic School Girls Rule). Brzmienie stało się potężniejsze, ostrzejsze, bardziej jędrne. Najbardziej stonowanym utworem na płycie okazała się niespodziewanie jedna z dwóch obok opracowania Hollywood (Africa) zespołu The Meters przeróbek przebojów soulowych - If You Want Me To Stay formacji Sly And The Family Stone.
Następnym krokiem w obranym kierunku była płyta The uplift moto party plan, nagrana w Capitol Studios w Hollywood, bogatsza niż poprzednie w pomysły i jeszcze ostrzejsza niż one w wyrazie. Produkcji podjął się tym razem Michael Beinhorn, współpracownik Herbiego Hancocka, Nony Hendryx i Gila Scotta Herona. Wyróżniały się takie kompozycje, jak Special Secret Song Inside - próba przywołania atmosfery przebojów Jimiego Hendrixa, Behind The Sun - funk wzbogacony przez Slovaka intrygującymi brzmieniami sitaru. The Love Trilogy - mieszanina reggae, funku i hardcore'u, Skinny Sweaty Man - rap sprowadzony do zappowskiej groteski, Subterranean Homesick Blues - rapowo-soulowa przeróbka ballady Boba Dylana. Treścią utworów były radosna afirmacja życia (Behind The Sun) oraz przekonanie, że należy walczyć o spełnienie swoich planów i marzeń (Fight Like A Brave), a także szacunek dla ojców rock'n'rolla (Backwoods) i refleksje na własny temat (The Organie Anti-Beat Box Band, Me And My Friends).
Z tego okresu pochodzi też przekrojowa czwórka "The Abbey Road EP" (EMI Manhattan, 1988), w najpełniejszej wersji zawierająca True Men Don't Kill Coyotes , Catholic School Girls Rule i Hollywood (Africa) , Backwoods , a także wierne oryginałowi opracowanie Fire Jimiego Hendrixa z drugiej strony maksisingla Fight Like A Brave. Zdjęcie okładkowe parodiowało ilustrację z koperty albumu "Abbey Road" The Beatles. Przedstawiało muzyków The Red Hot Chili Peppers maszerujących nago, z członkami osłoniętymi Jak zwykle skarpetami, po pasach na londyńskiej Abbey Road.
Sławę przyniosła The Red Hot Chili Peppers płyta Mother' s milk, nagrana już po śmierci Slovaka (jego pamięci dedykowano utwór Knock Me Down). W ciągu pierwszych kilku miesięcy sprzedaży rozeszła się ona w pięciuset tysiącach egzemplarzy. Produkcji znowu podjął się Beinhorn. Podobnie jak poprzednio grupie udało się nadać choćby niektórym kompozycjom, wyrastającym jak zwykle z muzyki murzyńskiej - z soulu, funku, rapu - hard-core'owa czy raczej metalową ekspresywność, np. Got Time Boys, Johnny Kick A Hole In The Sky, Stone Cold Brush. Raz jeszcze oddała hołd Hendrixowi - nie tylko powtórzyła własne opracowanie Fire, ale też wprowadziła partie gitarowe w jego stylu np. w Magic Johnson i Taste The Pain. Dowcipnie nawiązała do estetyki muzyki Black Sabbath i Led Zeppelin - w utworze Nobody Weird Like Me, zwieńczonym orientalna kodą. Zaproponowała przewrotny pastisz punk rocka - Punk Rock Classic. Dwa nagrania z płyty stały się przebojami: przeróbka Higher Ground Steviego Wondera oraz Taste The Pain, użyte w filmie Say Anything (1989, reż. Cameron Crowe).
Z tego samego okresu co [4] pochodzi czwórka "Taste The Pain - Unbridled Funk And Roll 4 Your Soul!" (EMI USA, 1989), zawierająca oprócz utworu tytułowego i kompozycji Higher Ground (w zmienionej wersji, z podtytułem Daddy-0 Mix, także odrzut z sesji Freaky stylie - Millionaires Against Hunger oraz jedno nagranie koncertowe - przeróbkę Castles Made Of Sand Jimiego Hendrixa (pod skróconym tytułem Castles'), zarejestrowaną 21 listopada 1989 w Phantasy Theatre w Cleveland.
Do nagrania płyty Blood sugar sex magic grupa pozyskała słynnego producenta Ricka Rubina. Jego pomysłem było przeniesienie sesji z bezdusznego studia w bardziej kameralne otoczenie. Szybko znalazł odpowiednie miejsce - stary dom w Hollywood, podobno nawiedzany przez duchy. Stół mikserski ustawiono w bibliotece, wzmacniacze w piwnicy. Funkcję studiów pełniły sypialnie muzyków. Większość utworów zarejestrowano w jednym bądź dwóch podejściach, aby nie zatracić atmosfery spontaniczności i luzu, charakterystycznej dla prób, chociaż później dodano wiele partii instrumentalnych. Użyto sprzętu z lat siedemdziesiątych i starszego, aby zamiast sterylnego dźwięku, jaki dają nagrania techniką cyfrową, uzyskać brzmienie nieco archaiczne, ale pełne życia. Wynikiem była jedna z najbardziej ekscytujących płyt początku lat dziewięćdziesiątych. Muzyka grupy, płynąca ciągłym strumieniem - zrezygnowano z przerw pomiędzy utworami - emanowała niesłychaną energią. Wyróżniały się zwłaszcza pełne brutalnej siły kompozycje wyrastające wprost z funku, jak Blood Sugar Sex Magik, Naked In The Rain, The Greeting Song, The Power Of Equality, If You Have To Ask, Funky Monks.
Na płycie znalazła się też żartobliwa przeróbka bluesa They're Red Hot Roberta Johnsona. Największą popularność zyskały jednak nietypowe dla The Red Hot Chili Peppers ballady, jak I Could Have Lied, kojarząca się z dokonaniami Neila Younga i Toma Verlaine'a, a przede wszystkim Under The Bridge, oparta na temacie zbliżonym do melodii Little Wing Jimiego Hendrixa, odnotowana na pierwszych miejscach list przebojów. Grupa po raz pierwszy tak starannie opracowała repertuar, pomysłowo stosując syntezatory i melotron (Sir Psycho Sexy), flet (Breaking The Girl) itp. W tekstach głosiła idee równości i braterstwa (The Power Of Equality). Balladzie Under The Bridge Kiedis nadał formę rozrachunku z okresem, kiedy pozostawał niewolnikiem heroiny, a utworowi My Lovely Man - listu do nieżyjącego przyjaciela, Hillela Slovaka. Piosenka Give It Away zawierała kilka ciepłych słów pod adresem jednego z duchowych mistrzów formacji - Boba Marleya.
Uwikłani w procesy sądowe z tytułu nieprzyzwoitego zachowania w miejscach publicznych muzycy przedstawili też utwory o bardziej swawolnej tematyce (Blood Sugar Sex Magik, Suck My Kiss, Sir Psycho Sexy). Płyta odniosła ogromny sukces - w krótkim czasie rozeszła się w ponad milionie egzemplarzy. Podczas tej samej sesji zarejestrowano utwór Soul To Squeeze, wydany tylko na singlu, użyty w filmie Coneheads (1993, reż. Steve Barron). Dowodem popularności grupy było zaproszenie jej latem 1992 do udziału w objazdowym festiwalu Lollapalooza i to jako główną gwiazdę, chociaż wśród wykonawców nie brakowało sław, jak Pearl Jam, SOUNDGARDEN i MINISTRY.
Album What hits !? miał charakter przekrojowy i zawierał najlepsze utwory z poprzednich płyt, jak Get Up And Jump i True Men Don't Kill Coyotes , If You Want Me To Stay, Jungle Man i Catholic Schoolgirls Rule , Fight Like A Brave , Backwoods Higher Ground, Knock Me Down, Taste The Pain , Johnny Kick A Hole In The Sky , Under The Bridge , a także piosenkę Show Me Your Soul, nagraną do filmu Pretty Woman (1990, reż. Garry Marshall).
Sukces zespołu i uzależnienie od narkotyków miały zły wpływ na Frusciante, który nagle opuścił grupę podczas Blood Sugar Japanese tour w maju 1992r. Zespół pokazał się na festiwalu Lollapalooza w 1992 roku z zastępczym gitarzystą Arikiem Marshallem (który wystąpił wraz z grupą podczas ostatniego odcinka czwartego sezonu serialu Simpsonowie, „Krusty Gets Kancelled” oraz w teledyskach „Breaking the Girl” i „If You Have to Ask”), i krótko z Jesse Tobiasem z pochodzącego z Los Angeles zespołu Mother Tongue. Żaden z nich nie pozostał na długo w zespole twierdząc, że „The chemistry wasn't right”. Zespół ostatecznie wybrał byłego gitarzystę Jane’s Addiction Dave’a Navarro.
Dave Navarro po raz pierwszy pojawił się z grupą na festiwalu Woodstock ’94, gdzie ubrali się w wielkie kostiumy żarówek misternie przymocowane do wyglądających na chromowane, metalicznych ubiorów. Choć na zewnątrz sytuacja wyglądała stabilnie, to jednak wewnątrz zespołu - pomiędzy trzema stałymi członkami zespołu a Navarro relacje się pogarszały. Jego wykształcenie muzyczne, inne niż pozostałych członków zespołu spowodowało że wspólne występy były niełatwe, więc dalej było to problemem przez następnych kilka lat, gdy zespół nagrał jego pierwszy i jedyny z nimi album One Hot Minute, wydany 12 września 1995. Grupa opisuje album jako mroczniejszy, smutniejszy w porównaniu z poprzednimi albumami. Pomimo tego, że album uzyskał mieszane oceny krytyków, odniósł sukces komercyjny i sprzedał się w nakładzie pięciu milionów egzemplarzy. Singel „My Friends” uplasował się na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 (trzeci taki singel w historii działalności grupy), single „Warped” i „Aeroplane” również zostały sklasyfikowane na listach.
Muzyka zawarta na albumie została wykorzystana na ścieżkach dźwiękowych do filmów. „I Found Out”, cover utworu Johna Lennona, został wykorzystany w filmie Working Class Hero: A Tribute to John Lennon. Cover utworu Ohio Players, „Love Rollercoaster”, znalazł się na soundtracku do filmu Beavis i Butt-head zaliczają Amerykę i został wydany jako singel.
W tym czasie Kiedis ponownie uzależnił się od narkotyków. W kwietniu 1998 zostało ogłoszone, że Navarro opuścił grupę z powodu różnic stylistycznych i tych dotyczących przyszłości zespołu. Kiedis przyznał, że decyzja była wspólna, jednakże na oficjalnej stronie zespołu znajduje się informacja że gitarzysta został wyrzucony. W tamtym czasie pojawiły się pogłoski, jakoby odejście Navarro miało miejsce po incydencie z udziałem Kiedisa, kiedy w czasie próby, będąc pod wpływem narkotyków, potknął się o wzmacniacz i przewrócił na ziemię Kiedis stwierdził potem, że pomimo tego, że zdarzenie miało podtekst komiczny i było żartobliwe, miało duży wpływ na odejście Navarro.
W następnych latach po odejściu Johna Frusciante, powszechnie znanym faktem stało się to, że u niego rozwijało się uzależnienie od heroiny, które doprowadziło go do biedy i był bliski śmierci. Został przekonany do podjęcia kuracji odwykowej w Las Encinas Drug Rehabilitation Center w styczniu 1998r. Muzyk zakończył leczenie w lutym, po czym wynajął apartament w Silver Lake. W latach uzależnienia nabył wiele schorzeń, niektóre wymagały leczenie operacyjnego, włączając blizny na ramionach z powodu przyjmowania narkotyków dożylnie, czy protezy zębów.
W kwietniu 1998, Flea odwiedził swojego przyjaciela i dawnego członka grupy i zaproponował Frusciante powrót do zespołu, co Frusciante zaakceptował. W ciągu tygodnia, po raz pierwszy od sześciu lat, reaktywowany zespół rozpoczął próby w nowym składzie.
Pomimo rozradowania grupy z powodu powrotu Frusciante, był on fizycznie i psychicznie wyniszczony. Frusciante nie grał w zespole od czasu swojego odejścia, oraz stracił wszystkie gitary podczas pożaru swojego domu, miał trudności podczas powrotu do normalnego życia.
8 czerwca 1999 po ponad roku produkcji i skrupulatnych nagrań, siódmy album grupy, Californication został wydany. Album sprzedał się w nakładzie 15 milionów kopii na całym świecie i stał się największym sukcesem grupy. Californication zawierał mniej rapowanych utworów niż poprzednie albumy, oferował zintegrowane, spójne tekstury, melodyjne riffy gitarowe, partie wokalne i basowe.
Californication uplasował się na 3. miejscu listy Billboard 200 w USA; trzy single z albumu uplasowały się na 1. miejscu listy Modern Rock Tracks: „Scar Tissue”, „Otherside” i „Californication”. „Scar Tissue” wygrał Grammy Award for Best Rock Song w 2000 roku. Utwór został wykonany podczas ceremonii razem z krótkim jamem z raperem Snoop Doggiem na zakończenie. Inne single pochodzące z albumu to „Around the World”, „Road Trippin'” i „Parallel Universe”, które zostały sklasyfikowane w pierwszej 40. Modern Rock Tracks.
W lipcu 1999 podczas dwuletniej międzynarodowej trasy koncertowej promującej nowy album, Red Hot Chili Peppers zagrali na Woodstock 1999. Około 10 minut przed rozpoczęciem występu zostali poproszeni przez przyrodnią siostrę Jimiego Hendrixa do zagrania coveru jego utworu. Zespół zagrał „Fire”, którego cover został umieszczony na albumie Mother’s Milk. Przypadkowo, w finałowej fazie koncertu, wzniecony został niewielki pożar, co doprowadziło do interwencji ochrony .
W 2001, Red Hot Chili Peppers wydali pierwszy koncert nagrany na DVD, Off the Map. DVD zostało wyreżyserowane przez wieloletniego przyjaciela Dicka Rude'a, który również wyprodukował teledyski do utworów „Catholic School Girls Rule” i „Universally Speaking”. Zdjęcia zostały wykonane w czasie dwóch koncertów, i zostały połączone z niezmienionymi wersjami utworów grupy.
Grupa zaczęła pisać następny album w 2001 roku i wydała By the Way ponad rok później, 9 lipca 2002, sprzedając ponad milion egzemplarzy w pierwszym tygodniu i trafiając na 2. miejsce listy Billboard 200. Wyprodukowano pięć singli: „By the Way”, „The Zephyr Song”, „Can't Stop”, „Dosed” i „Universally Speaking” i był najłagodniejszym albumem dotychczas wydanym. Zespół skupił się na melodycznych balladach, niemal nie umieszczając rapowo-funkowych piosenek, z których byli znani.
Red Hot Chili Peppers nagrali dwie nowe piosenki, „Fortune Faded” i „Save the Population” na albumie Greatest Hits wydanej w listopadzie 2003r. Co prawda, „Universally Speaking” i „By the Way” były jedynymi piosenkami z albumu By the Way obecnymi na składance, co spowodowało falę krytyki, ponieważ nie były na niej obecne utwory takie jak „Can't Stop" czy „The Zephyr Song”, które były bardzo popularne.
Podczas europejskiej części trasy koncertowej promującej album By the Way został wydany drugi koncert zespołu nagrany na DVD, Live at Slane Castle, który został nagrany podczas występu w Slane Castle 23 sierpnia 2003, w Irlandii. Zespół również zdecydował się wydać pierwszy album koncertowy, Live in Hyde Park; nagrany podczas trzech dni występów Hyde Parku w Londynie w 2004 roku. Ponad 258 000 fanów zapłaciło ponad 17 100 000 dolarów za bilety.
Album zawierał dwa niesłyszane wcześniej utwory, „Rolling Sly Stone” i „Leverage of Space”, które podobno zostały nagrane podczas nagrywania materiałów do albumu Greatest Hits.
W 2006 zespół wydał album Stadium Arcadium wyprodukowany przez Ricka Rubina. Co prawda 38 utworów zostało napisanych z zamiarem wydania ich na trzech albumach w odstępach sześciu miesięcy, jednak zespół zdecydował się wydać dwupłytowy album zawierający 28 utworów, zaś pozostałe utwory wydać później na stronie B, chociaż jedynie dziewięć stron B zostało oficjalnie wydanych. Był to ich pierwszy album, który zadebiutował na pierwszym miejscu amerykańskich list przebojów, gdzie pozostał przez następne 2 tygodnie i zadebiutował na listach przebojów w 26 innych krajach, w tym w Polsce na 1 miejscu. W pierwszym tygodniu od wydania album sprzedał się w 442 tysiącach egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych, zaś na całym świecie w ilości ponad 1,1 miliona egzemplarzy, i ustanowił rekord liczby egzemplarzy sprzedanej w ciągu jednego tygodnia. Na koniec 2006 roku Stadium Arcadium został uznany za najlepiej sprzedający się album roku, z ponad siedmioma milionami sprzedanych egzemplarzy; był również albumem, który sprzedał się w największym nakładzie w ciągu pierwszego tygodnia od wydania w 2006r.
Pierwszy singiel z albumu, „Dani California”, był najszybciej sprzedającym się singlem grupy, debiutując na szczycie Modern Rock Tracks, uplasowując się na 6. miejscu Billboard Hot 100, i osiągając 2. miejsce w Wielkiej Brytanii. Piosenka ta również ukazała się na ścieżce dźwiękowej do filmu Death Note. „Tell Me Baby”, wydane jako następny singiel, również wspięło się na szczyty notowań w 2006r. „Snow (Hey Oh)” został wydany pod koniec 2006r. Utwór jest grany podczas napisów końcowych w filmie Death Note: The Last Name. Singel był 11. utworem grupy sklasyfikowanym na 1. miejscu listy Billboard Hot 100, co dało nagraniom zespołu sumę 81 tygodni spędzonych na 1. miejscu zestawienia. Po raz pierwszy również trzy single pochodzące z tego samego albumu formacji uplasowały się na 1. miejscu. „Desecration Smile” został wydany w lutym 2007 i osiągnął 27. miejsce listy UK Albums Chart. „Hump de Bump” początkowo miał zostać wydany jako singel jedynie w USA, Kanadzie i Australii, jednak ze względu na pozytywny odbiór teledysku przez publiczność, został wydany na całym świecie w maju 2007.
Zespół rozpoczął w 2006 międzynarodową trasę koncertową promującą Stadium Arcadium; rozpoczęto ją od promocyjnych występów w Europie, kończąc krótką europejską trasą koncertową od maja do lipca. Następnie rozpoczął się amerykański etap trasy (sierpień-listopad), pod koniec miesiąca nastąpił powrót do Europy na kolejny etap trasy, który trwał do końca grudnia. Red Hot Chili Peppers rozpoczęli rok 2007 od drugiego etapu amerykańskiego, wyjątkowo wliczono również Meksyk (styczeń-marzec). Następnie zespół zagrał szereg koncertów w Australii i Nowej Zelandii (kwiecień) oraz w Japonii (początek czerwca). Następny etap trasy koncertowej zespołu trwał od końca czerwca do końca sierpnia. Formacja zagrała podczas koncertu Live Earth na Wembley Stadium 7 lipca 2007r. W ramach trasy koncertowej Red Hot Chili Peppers wystąpił na wielu międzynarodowych festiwalach, m.in. Oxegen w lipcu 2006r, Lollapalooza w Grant Park w Chicago w sierpniu 2006r, Coachella Valley Music and Arts Festival w Indio w Kalifornii pod koniec kwietnia 2007r. W sierpniu 2007r formacja zagrała trzy występy na festiwalach w Reading i Leeds (obok zespołów Razorlight i Smashing Pumpkins).
W lutym 2007 Stadium Arcadium wygrał 5 nagród Grammy: najlepszy rockowy album, najlepszy rockowy utwór („Dani California”), Best Rock Performance By A Duo Or Group With Vocal („Dani California”), Best Boxed Or Special Limited Edition Package i Best Producer (Rick Rubin).
Po zakończeniu trasy koncertowej promującej Stadium Arcadium, zespół udał się na długą przerwę. Według Kiedisa zespół był wyczerpany z powodu grania bez przerwy od wydania Californication. Kiedis wyjaśnił, że był zajęty opieką nad synem i tworzeniem krótkiego telewizyjnego serialu nazwanego „Spider and Son” który ma być podsumowaniem jego autobiografii, podczas gdy Flea zapisał się na studia muzyczne, Frusciante kontynuował solową karierę, a Chad Smith pracował z Sammym Hagarem, Joe Satrianim, i Michaelem Anthonym w supergrupie Chickenfoot, jak również w swoim solowym projekcie, Chad Smith’s Bombastic Meatbats. Zespół planował pozostać na przerwie przez „minimum rok”. Jedynym nagraniem grupy było pojawienie się w 2008 roku na albumie George’a Clintona (który wyprodukował w 1985 Freaky Styley) „George Clinton and His Gangsters of Love”. Wraz z Kimem Manningiem, zespół nagrał klasyk Shirley and Lee „Let the Good Times Roll” .
Trzech członków grupy (Kiedis, Flea, and Smith) występowało podczas piątej edycji MusiCares. Anthony Kiedis otrzymał wtedy nagrodę Stevie Ray Vaughan w ramach podziękowania za pomoc i wspieranie fundacji MusiCares oraz wspieranie osób uzależnionych będących w trakcie kuracji. John Frusciante nie był w stanie przybyć ze względu na jego ówczesny pobyt w Europie.
3 lipca 2007 Red Hot Chili Peppers po raz pierwszy zagościli na koncercie w Polsce, na Stadionie Śląskim w Chorzowie.
20 maja 2008 roku grupa potwierdziła, że działalność na okres jednego roku w październiku 2007 roku została zawieszona.
12 października 2009 roku, po 2 latach przerwy, grupa wznowiła działalność. Muzycy zaczęli pisać piosenki, o czym wspomniał ojciec Anthony’ego Kiedisa na jednej ze stron internetowych. Wznowienie działalności zespołu potwierdzili między innymi perkusista Chad Smith oraz basista Flea. 13 grudnia 2009 roku, w internecie znalazły się kolejne pogłoski o tym, że John Frusciante opuścił zespół Red Hot Chili Peppers, a jego miejsce zajmie Josh Klinghoffer, który w 2007 roku koncertował z zespołem]. 17 grudnia 2009 wiadomość tę potwierdził John Frusciante na swoim oficjalnym profilu MySpace: „W ciągu ostatnich 12 lat, zmieniłem się jako osoba i artysta, do tego stopnia, że tworzenie tego co zrobiłem z zespołem byłoby sprzeczne z moim charakterem. Nie było do wyboru innej opcji. I po prostu będę tym, czym jestem, i będę robić to co chcę zrobić” .
Red Hot Chili Peppers powrócili do studia 12 października 2009 z nowym gitarzystą, Joshem Klinghofferem. Pierwszy singiel pod tytułem The Adventures of Rain Dance Maggie ukazał się 15 lipca 2011. Płyta „I'm With You” została wydana 29 sierpnia 2011 roku.
W listopadzie 2014 roku Anthony Kiedis ogłosił, że zespół powróci do studia w grudniu, aby nagrać jedenasty album grupy. W styczniu 2015 roku Flea oświadczył, że producentem nowego albumu został Danger Mouse. Pierwszy singiel z nowego albumu „Dark Necessities” ukazał się 5 maja 2016r. Tego dnia ogłoszono również, że nadchodzący album będzie zatytułowany The Getaway, a jego premiera odbędzie się 17 czerwca 2016r. Red Hot Chili Peppers wystąpili 30 czerwca 2016 na Open’er Festival w Gdyni. 25 lipca 2017 roku zespół Red Hot Chili Peppers dał drugi koncert promujący album „The Getaway” w Krakowie na Stadionie Cracovii.
We wrześniu 2018 ogłoszono rozpoczęcie prac nad nowym albumem grupy. Nagrania do albumu zostały jednak opóźnione przez wielkie pożary w Kalifornii w listopadzie 2018. 13 stycznia 2019 grupa wystąpiła na charytatywnym koncercie na rzecz zebrania funduszy dla ofiar poszkodowanych w tych pożarach.
10 lutego 2019 zespół wystąpił na 61. gali rozdania nagród Grammy wraz z raperem Post Malone. W tym samym miesiącu grupa wyruszyła w trasę koncertową składającą się z 9 występów w Australii i Nowej Zelandii.
15 grudnia 2019 roku zespół ogłosił, że po dziesięciu latach dotychczasowy gitarzysta grupy Josh Klinghoffer opuszcza formację, a ich poprzedni gitarzysta John Frusciante powraca do zespołu.
| Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
| Higher ground/Millionaires against hunger | Red Hot Chilli Peppers | 12.1989 | 55[3] | - | EMI USA MT 75 | [written by Stevie Wonder][produced by Michael Beinhorn] |
| Taste the pain/Show me your soul | Red Hot Chilli Peppers | 06.1990 | 29[3] | - | EMI USA MT 85 | [written by Flea, Frusciante, Kiedis, D.H. Peligro][produced by Michael Beinhorn] |
| Higher ground/Fight like a brave | Red Hot Chilli Peppers | 08.1990 | 54[3] | - | EMI USA MT 88 | [written by Stevie Wonder][produced by Michael Beinhorn] |
| Give it away/Search and destroy | Red Hot Chilli Peppers | 12.1991 | 9[5] [02.1994] | 73[15] | Warners 19 147 [US] | [written by Flea, John Frusciante, Anthony Kiedis, Chad Smith][produced by Rick Rubin][Grammy 1992- Hard Rock w/Vocal][1[2].Modern Rock Track] |
| Under the bridge/The righteous and the wicked | Red Hot Chilli Peppers | 03.1992 | 13[18] | 2[26] | Warner Brothers W 0084 | [platinum-US][platinum-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante, Chad Smith][produced by Rick Rubin] |
| Breaking the girl/Fela' s cook | Red Hot Chilli Peppers | 08.1992 | 41[3] | - | Warners W 0126 | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante, Chad Smith][produced by Rick Rubin] |
| Behind the sun/Higher ground | Red Hot Chilli Peppers | 12.1992 | - | 124[2] | EMI 50 412 | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante, Slovak][produced by Michael Beinhorn] |
| Soul to squeeze/Nobody weird like you | Red Hot Chilli Peppers | 08.1993 | - | 22[20] | Warners 18 401 [US] | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante, Chad Smith][produced by Rick Rubin][piosenka z filmu "Coneheads"] |
| Warped/Pea | Red Hot Chilli Peppers | 08.1994 | 31[5] | 41[9] | Warner Bros W 0316 | [written by Anthony Kiedis, Flea, Dave Navarro,Chad Smith][produced by Rick Rubin] |
| My friends/Let' s make evil | Red Hot Chilli Peppers | 10.1995 | 29[5] | 27[18] | Warner Bros W 0317 | [written by Anthony Kiedis, Flea, Dave Navarro,Chad Smith][produced by Rick Rubin][1[4].Modern Rock Track] |
| Aeroplane /Sufragette city [live] | Red Hot Chilli Peppers | 02.1996 | 11[8] | 49[17] | Warners W 0331 | [written by Anthony Kiedis, Flea, Dave Navarro,Chad Smith][produced by Rick Rubin] |
| Love Rollercoaster | Red Hot Chilli Peppers | 06.1997 | 7[10] | 40[14] | Geffen GFSTD 22188 | [written by James Williams,Clarence Satchell,Leroy Bonner,Marshall Jones,Ralph Middlebrooks,Marvin Pierce,William Beck][produced by Sylvia Massy,Red Hot Chili Peppers][Original: Ohio Players (1975)] |
| Scar tissue/Gong Li | Red Hot Chilli Peppers | 05.1999 | 15[28] | 9[29] | Warner Bros W 0490 | [gold-US][platinum-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante, Chad Smith][produced by Rick Rubin][1[16].Modern Rock Track] |
| Around the world/Yertle trilogy | Red Hot Chilli Peppers | 08.1999 | 35[9] | 108[8] | Warner Bros W 0500 | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante, Chad Smith][produced by Rick Rubin] |
| Otherside /How strong | Red Hot Chilli Peppers | 01.2000 | 33[11] | 14[22] | Warners W 0510 | [gold-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante, Chad Smith][produced by Rick Rubin][1[13].Modern Rock Track] |
| Californication /End of the show [live] | Red Hot Chilli Peppers | 08.2000 | 16[15] | 69[19] | Warners W 0534 | [gold-US][platinum-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante, Chad Smith][produced by Rick Rubin][1[1].Modern Rock Track] |
| Road trippin' /Californication [live] | Red Hot Chilli Peppers | 01.2001 | 30[6] | - | Warner Bros W 0546 | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante][produced by Rick Rubin] |
| By the way | Red Hot Chilli Peppers | 07.2002 | 2[12] | 34[20] | Warner Bros W 580 | [2x-platinum-US][platinum-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin][1[14].Modern Rock Track] |
| The Zephyr song | Red Hot Chilli Peppers | 11.2002 | 11[16] | 49[14] | Warner Bros W 592 | [silver-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| Can' t stop | Red Hot Chilli Peppers | 02.2003 | 22[10] | 57[20] | Warner Bros W 599 | [platinum-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| Universally speaking/Slowly Deeply | Red Hot Chilli Peppers | 06.2003 | 27[8] | - | Warner Bros W 609 | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| Fortune faded | Red Hot Chilli Peppers | 11.2003 | 11[11] | 112[8] | Warner Bros W 630 | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| Dani California/Whatever We Want | Red Hot Chilli Peppers | 04.2006 | 2[39] | 6[13] | Warner W 715 | [2x-platinum-US][platinum-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| Snow [Hey oh] | Red Hot Chilli Peppers | 06.2006 | 16[15] | 22[20] | Warner Bros W 751 | [platinum-US][platinum-UK][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| Tell Me Baby/Mercy Mercy | Red Hot Chilli Peppers | 07.2006 | 16[25] | 50[16] | Warner Bros W 726 | [gold-US][written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| Desecration Smile/Joe | Red Hot Chilli Peppers | 02.2007 | 27[3] | - | Warner Bros W 756 | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| Hump de Bump | Red Hot Chilli Peppers | 05.2007 | 41[3] | - | Warner Bros W 763 | [written by Anthony Kiedis, Flea, John Frusciante,Smith][produced by Rick Rubin] |
| The Adventures of Rain Dance Maggie | Red Hot Chilli Peppers | 07.2011 | 44[5] | 38[17] | Warner Bros USWB 11101940 | [written by Anthony Kiedis, Flea, Chad Smith, Josh Klinghoffer][produced by Rick Rubin] |
| Dark Necessities | Red Hot Chilli Peppers | 05.2016 | 72[2] | 67[2] | Warner Bros USWB 11600630 | [silver-UK][written by Red Hot Chili Peppers, Danger Mouse][produced by Rick Rubin] |
|
Albumy
| ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| The Red Hot Chili Peppers | Red Hot Chili Peppers | 08.1984 | - | 201 | EMI-America 17128 | [produced by Andy Gill] |
| Freaky stylie | Red Hot Chili Peppers | 08.1985 | - | - | EMI-America 17168 | [silver-UK][produced by George Clinton] |
| The uplift moto party plan | Red Hot Chili Peppers | 11.1987 | - | 148[18] | EMI-Manhattan 48 036 | [gold-US][produced by Michael Beinhorn] |
| Mother' s milk | Red Hot Chili Peppers | 09.1989 | - | 52[42] | EMI 92 152 | [platinum-US][silver-UK][produced by Michael Beinhorn] |
| Blood sugar sex magic | Red Hot Chili Peppers | 10.1991 | 25[195] | 3[97] | Warner 26 681 | [7x-platinium-US][3x-platinum-UK][produced by Rick Rubin] |
| What hits !? | Red Hot Chili Peppers | 10.1992 | 23[41] | 22[30] | EMI 94 762 | [platinium-US][platinum-UK] |
| Out in L.A. | Red Hot Chili Peppers | 11.1994 | 61[2] | 82[2] | EMI 29 655 | |
| One hot minute | Red Hot Chili Peppers | 09.1995 | 2[41] | 4[46] | Warner 45 733 | [2x-platinium-US][gold-UK][produced by Rick Rubin] |
| Californication | Red Hot Chili Peppers | 06.1999 | 5[252] | 3[101] | Warner 47 386 | [6x-platinium-US][4x-platinum-UK][produced by Rick Rubin] |
| By the way | Red Hot Chili Peppers | 07.2002 | 1[5][112] | 2[60] | Warner Brothers 48 140 | [2x-platinium-US][7x-platinum-UK][produced by Rick Rubin] |
| Greatest hits | Red Hot Chili Peppers | 11.2003 | 4[86] | 18[36] | Warner PROP0 5325 | [2x-platinium-US][5x-platinum-UK][produced by Rick Rubin, Michael Beinhorn] |
| Live in Hyde Park | Red Hot Chili Peppers | 08.2004 | 1[2][23] | - | Warner Bros 9362488632 [UK] | [gold-UK][produced by Red Hot Chili Peppers] |
| Stadium arcadium | Red Hot Chili Peppers | 05.2006 | 1[3][44] | 1[2][47] | Warner Bros. 9362442222 [UK] | [3x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Rick Rubin |
| I'm with You | Red Hot Chili Peppers | 09.2011 | 1[1][18] | 2[27] | Warner Bros 9362495479 [UK] | [2x-platinium-US][5x-platinum-UK][produced by Rick Rubin] |
| The Getaway | Red Hot Chili Peppers | 06.2016 | 2[22] | 2[37] | Warner Bros 0093624920151 [UK] | [gold-UK][produced by Danger Mouse] |
| Greatest hits | Red Hot Chili Peppers | 05.2017 | 75[3] | - | Warner Bros 93624854524 [UK] | - |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz