Louise

Louise Elizabeth Redknapp (z domu Nurding , ur. 4 listopada 1974 r.), zawodowo znana jako Louise , to angielska wokalistka i osobowość medialna. Była członkiem dziewczęcej grupy rhythm'n'bluesowej Eternal  , która zadebiutowała w 1993 roku z czterokrotnie platynowym albumem " Always & Forever" . W 1995 roku Redknapp wyruszyła z grupy do solowej kariery, w której wydała albumy   Naked (1996), Woman In Me (1997) i Elbow Beach (2000). Redknapp sprzedała ponad 5 milionów płyt w Wielkiej Brytanii i 15 milionów nagrań na całym świecie.
Oprócz muzyki Redknapp zaprezentowała kilka programów telewizyjnych i była jurorem brytyjskiej wersji So You Think You Can Dance . Jest żoną byłego piłkarza i eksperta telewizyjnego Jamiego Redknappa .

W 2016 roku doszła do finału w czternastej serii BBC One " Strictly Come Dancing" .

Redknapp urodziła się w Lewisham w Londynie. Jej ojciec był budowniczym, a jej matka pracowała na lotnisku Gatwick . Louise i jej dwaj młodsi bracia dorastali w Eltham w Londynie i Oxted w Surrey.

W wieku 11 lat dołączyła do Italia Conti Academy of Theatre Arts w Londynie.
W wieku 16 lat w klubie Louise spotkała się z producentem muzycznym Denisem Ingoldsbym, który stworzył grupę dziewczęcą.Kéllé Bryan i Louise wraz z siostrami Easther i Vernie Bennett założyły zespół Eternal w 1992 roku.   Grupa wykonywała R & B i nagrała wiele przebojów w latach 90-tych XX wieku. Debiutancki singiel Eternal " Stay " wszedł na brytyjskie listy przebojów jako numer cztery,   a ich debiutancki album Always and Forever stał się pierwszym albumem grupy kobiecej, który osiągnął ponad milion sprzedanych  płyt w Wielkiej Brytanii. Louise opuściła grupę w 1995 r., aby kontynuować solową karierę,wśród niepotwierdzonych plotek,istniało podejrzenie, że została zmuszona do odejścia, ponieważ stacja radiowa w Stanach Zjednoczonych poświęcona czarnej muzyce nie promowałaby mieszanej rasowo grupy.

 Pod koniec 1995 roku Louise podpisała kontrakt płytowy z zarządem First Avenue i EMI Records. Teraz profesjonalnie znana po prostu jako "Louise", jej debiutancki singiel solowy był orkiestrową balladą "Light of My Life" (która osiągnęła ósme miejsce na brytyjskich listach przebojów). Jej drugie solowe wydawnictwo, " In Walked Love " (wcześniej hit z jej albumu zatytułowanego Exposé z 1992 roku, Exposé ), wypadło gorzej i przegapiło pierwszą dziesiątkę w Wielkiej Brytanii.

Jednak trzeci singiel Louise, "Naked", zmienił sytuację i stał się jej największym dotychczasowym hitem, osiągając najwyższą ocenę w Wielkiej Brytanii.

Debiutancki solowy album Louise, zatytułowany również Naked , został następnie wydany w 1996 roku z powodu sukcesu tego singla. Album otrzymał letnie recenzje,, ale mimo to osiągnął siódmą pozycję na liście siedmiu albumów w Wielkiej Brytanii. Później otrzymał certyfikat platinum od BPI za ponad 300 000 sprzedanych egzemplarzy. Zostały wydane dwa kolejne single: "Undivided Love" (UK # 5) i "One Kiss From Heaven" (UK # 9).

W 1997 r. Louise powróciła z singlem "Arms Around The World", który osiągnął czwartą pozycję w Wielkiej Brytanii. Jej drugi solowy album, Woman in Me , osiągnął najwyższą ocenę w Wielkiej Brytanii i uzyskał status platynowej płyty. Album wywarł również wpływ na Europę, dobrze prezentując się w wielu krajach. Aby wesprzeć i świętować sukces albumu, Louise wyruszyła na tournee w Wielkiej Brytanii na ponad 20 koncertów, w tym na Wembley Arena.

"Let's Go Round Again" (cover utworu The Average White Band ) był drugim singlem wydanym z albumu, który osiągnął numer dziesiąty.

Na początku 1998 roku, kariera Louise była na najwyższym poziomie: jej drugi album był platynowy, znalazła się na okładce magazynów takich jak Smash Hits i GQ , a została uznana przez czytelników FHM za najseksowniejszą kobietę na świecie.

W 1998 roku Louise poślubiła piłkarza Jamiego Redknappa , a następnie skupiła się na tym, co opisała , jako "najbardziej osobistym albumie do tej pory", Elbow Beach . Wydana w 2000 roku Louise była bardziej zaangażowana w proces powstawania tego albumu niż na poprzednich dwu , współtworząc wszystkie 12 utworów i współtworząc większość z nich.

Główny singiel z Elbow Beach , w stylu R & B "2 Faced", znalazł się na listach przebojów na trzecim miejscu i stał się najlepszym singlem Louise. Pomimo początkowych pochwał, całkowita sprzedaż   Elbow Beach była słabsza niż poprzednie dwie produkcje, a album osiągnął szczyt pod numerem dwunastym.

 W 2001 roku wytwórnia zdecydowała się wydać kompilację największych przebojów, w której znalazły się wszystkie jej najlepsze single (łącznie z tymi, które grała z Eternal), o nazwie Changing Faces - The Best Of Louise . W kolekcji znalazły się trzy nowe utwory, w tym cover pięciogwiazdkowego hitu " The Slightest Touch ". Album osiągnął  w Wielkiej Brytanii  dziewiątą pozycję i rozpoczął  drugą solową trasę jej kariery.

EMI wydało później drugi album jej największych przebojów, zatytułowany Finest Moments , z nieco inną listą utworów.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Light Of My Life	Louise	10.1995	8[17]	-	EMI CDEM 397	[written by Simon Climie, Denis Ingoldsby, Oliver Smallman][produced by Simon Climie]
In Walked Love	Louise	03.1996	17[13]	-	EMI CDEM 413	[written by Diane Warren][produced by Simon Climie]
Naked	Louise	06.1996	5[17]	-	EMI CDEM 431	[written by Trevor Steel, John Holliday, Denis Ingoldsby][produced by Bump & Grind]
Undivided Love	Louise	08.1996	5[14]	-	EMI CDEM 441	[written by Simon Climie, Denis Ingoldsby, Oliver Smallman][produced by Simon Climie]
One Kiss From Heaven	Louise	11.1996	9[16]	-	EMI CDEM 454	[written by Simon Climie, Denis Ingoldsby, Oliver Smallman][produced by Simon Climie]
Arms Around The World	Louise	10.1997	4[11]	-	EMI CDEM490	[written by John David Holliday, Denis Ingoldsby, Louise Redknapp, Olivier George Smallman, Trevor Steel][produced by John Holliday, Trevor Steel]
Let's Go Round Again	Louise	11.1997	10[14]	-	EMI CDEM 500	[written by Alan Gorrie][produced by Johnny Douglas]
All That Matters	Louise	04.1998	11[13]	-	EMI CDEM 506	[written by Jeffrey Franzel/Nina Ossoff/Terry Silverlight][produced by Nigel Lowis]
2 Faced	Louise	07.2000	3[16]	-	EMI CDEM 570	[written by Louise Redknapp/Matt Elliss/Julie Morrison][produced by Matt Elliss]
Beautiful Inside	Louise	11.2000	13[10]	-	EMI CDEM 575	[written by Louise Redknapp/Julie Morrison/Cathi Ogden/Wu Tang Clan)][produced by Matt Elliss]
Stuck In The Middle With You	Louise	09.2001	4[16]	-	EMI CDEM 600	[written by Gerry Rafferty, Joe Egan][produced by Graham Plato]
Pandora's Kiss / Don't Give Up	Louise	09.2003	5[6]	-	Positive POSCDS 001	[written by R. Vertelney, R. Nevil, S. Bennet-Smith][produced by R. Vertelney, R. Nevil, S. Bennet-Smith]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Naked	Louise	07.1996	7[53]	-	EMI CDEMC 3748	[platinum-UK][produced by Bump & Grind , Dave James, Dennis Charles, Johnny Douglas, Ronnie Wilson, Simon Climie]
Woman In Me	Louise	10.1997	5[26]	-	EMI 8219032	[gold-UK][produced by John Holliday, Nigel Lowis , Trevor Steel ]
Elbow Beach	Louise	08.2000	12[13]	-	EMI 5276142	[silver-UK][produced by Matt Ellis]
Changing Faces – The Best Of Louise	Louise	09.2001	9[8]	-	EMI 5349672	[silver-UK]

Loud

Loud był hard rockowym zespołem z wpływami alternatywnego rocka , gothic rocka i heavy metalu, powstał w Bradford w Anglii w 1989 roku.
Zespół został założony przez gitarzystę Chrisa McLaughlin'a,  po jego karierze w New Model Army i byłym założycielu Excalibur  (PADD Hardware) basistę Martina Hawthorna, drugi  gitarzysta Colin Clarkson i perkusista Ricky Howard (wcześniej Happiness AD) uzupełnili skład.
Debiutancki album grupy, wydany w 1990 roku w China Records , nosił nazwę D Generation . Został koprodukowany przez J. Martina Rexa i Jaz Colemana z Killing Joke . Kerrang! magazyn uznał go za jeden z ich dwudziestu najlepszych albumów w 1990 roku.


Zespół wyruszył w trasę pod koniec 1990 roku, grając kilka koncertów jako support dla byłego gitarzysty Duran Duran  Andy'ego Taylora . Następnie pojawili sięjako support   Killing Joke w londyńskiej Astorii w dniu 31 stycznia 1991 r.  i The Godfathers w Town & Country Club w dniu 21 marca 1991 r.

W lipcu 1991 zespół zagrał na drugim dorocznym festiwalu Cumbria Rock Festival na stadionie Derwent Park w Workington .

Hawthorn i Clarkson opuścili zespół pod koniec 1991 roku i zostali zastąpieni basistą Stuartem Morrowem (wcześniej z New Model Army) i gitarzystą Paulem "Etchem" Etchellsem (wcześniej z Ghost Dance ). Ten odświeżony skład nagrała drugi album zespołu, Psyche 21 , który został wydany w 1992 roku. Album został wyprodukowany przez Reinholda Macka . Otrzymała pozytywne recenzje w prasie współczesnej, w tym entuzjastyczną recenzję dziennikarza Valerie Pottera z australijskiego magazynu Hot Metal oraz wynik 5 na 5 w magazynie Metal Hammer od recenzenta Anthony'ego Noguery.  Pomimo sukcesu albumu, zespół wkrótce się rozpadł.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Song For The Lonely	Loud	02.1991	97[2]	-	China CHINA 33	[produced by Jaz Coleman, Martin Rex]
Easy	Loud	03.1992	67[2]	-	China WOK 2016	-

Network

Wytwórnia fonograficzna z angielskiego miasta Birmingham. Powstała ze znanej undergroundowej firmy Kool Kat Records, założonej w 1988 r. przez Neila Rushtona i Dave’a Barkera. Rushton był w latach 70-tych dobrze znanym w Anglii północnej DJ-em soulowym, pisywał też do „Echoes” i innych periodyków; w latach 80-tych prowadził wytwórnię płytową Inferno, która wydawała płyty m.in. psychodelicznej grupy Dream Factory.

Dzięki swym amerykańskim kontaktom poznał techno w Detroit oraz Derricka Maya, a potem Kevina Saundersona; i został jego menedżerem. Następnie zebrał nagrania do wydanego nakładem Viigin albumu kompilacyjnego z Detroit techno (był to pierwszy taki album, który ukazał się w Wielkiej Brytanii; później Rushton opracowywał składanki w rodzaju Retro Techno/Detroit Definitive dla Network). Natomiast jego partner Dave Barker zaczynał karierę DJ-a w Anglii Środkowej - grywał jazz i funk.

Wytwórnia Kool Kat zaczynała działalność od wydawania płyt „podziemnych” (eksperymentalne i psychodeliczne techno, chicagowski house). Od początku polityka firmy polegała na łączeniu najlepszych nagrań zza oceanu z materiałem brytyjskim. Wytwórnia szybko podjęła współpracę z kilkoma grupami miejscowymi - najlepiej z nich znana to Nexus 21/Altern 8. Choć Kool Kat była jedną z najmodniejszych firm nagraniowych owych czasów, zawsze cierpiała na niedofinansowanie - w pewnym momencie znalazła się na skraju bankructwa. Rushton i Barker postanowili więc założyć nową wytwórnię - Network.

Od samego początku jej płyty były łatwo rozpoznawalne, zwłaszcza ze względu na jednorodną grafikę. Pod względem muzycznym stylistyka propozycji nowej firmy była dużo szersza niż w przypadku Kool Kat. Pierwszym singlem Network był „Indulge” Neala Howarda, a pierwszym na listach przebojów - „Infiltrate” grupy Altern 8. Aż do miejsca 3. dotarł kolejny singel tej grupy - „Activ8”. Sytuacja finansowa Network znacznie się poprawiła, a po zaangażowaniu grupy KWS i wydaniu singla „Please Don’t Go”, wszelkie problemy zniknęły zupełnie. Rushton ten rzeczony utwór w jednym z klubów w Birmingham i uznał, że uda się z niego zrobić przebój. Zwrócił się do wytwórni ZYX o sprzedanie praw autorskich (piosenkę tę skomponowała KC & The Sunshine Band, a wersja nagrana przez grupę Double You? osiągalna była tylko na kontynencie). Spotkał się jednak z bezceremonialną odmową. Poprosił więc grupę KWS (figurowała ona wówczas na liście płac Network pod nazwą B-Line) o ponowne nagranie utworu. „Please Don’t Go” w wykonaniu KWS utrzymał się na 1. miejscu przez pięć tygodni.

Nagranie przez KWS własnej wersji następnej piosenki KC - „Rock Your Baby”, zakończyło się podobnym sukcesem, choć wytwórnia ZYX podjęła kroki prawne i spór ciągnął się bardzo długo. Następnym wydawnictwem Network był debiutancki album Altern 8, który można uznać za zgrabne podsumowanie ery rave’u; wielu współpracowników wytwórni brało potem udział w poczynaniach Altern 8 i innych grup firmy. Kłopotów Network przysporzył maksi singel The Dreams manchesterskiej grupy rave’owej Rhythm Quest (w której skład wchodził były bokser Mark Hadfield) - krytyka policyjnych młotów na raves była nieparlamentarna. Przedstawiciele władz wyrazili obawę, że singel może być przyczyną aktów przemocy, więc po jakimś czasie wydano wersję „wyczyszczoną’” która prawie weszła do Top 40.

 Pod koniec 1992 r. kierownictwo ; Network doszło do wniosku, że niezadowalająca jest umowa dystrybucyjna z firmą Pinnacle; kosztem sporej sumy wykupiono ją, mimo że do wygaśnięcia kontraktu pozostały jeszcze dwa lata. Network skontaktował się następnie z firmą Sony, początkowo z zamiarem powierzenia jej tylko dystrybucji własnych płyt. Jednak ostatecznie doszło do poważniejszej zmiany: po ośmiomiesięcznych negocjacjach Sony wykupiło w sierpniu 1993 49 proc. akcji wytwórni; a Network oficjalnie zmienił nazwę (co prawda raczej na papierze firmowym, a nie na okładkach płyt) na Best Beat Dance Limited. Przyniosło to natychmiastowe zwiększenie swobody poczynań firmy. Nie ciążyła już na niej zła fama związana z KWS. Wkrótce zainaugurowała działalność filia pod nazwą SiX6 (często występująca jako Six By Six), wydająca house „wprost z ulicy”. I tym razem płyty charakteryzowały się jednorodną grafiką, a kolorystyka okładek ułatwiała rozróżnianie gatunków muzycznych.

 Pierwszą produkcją wytwórni był singel „Hell’s Party” zespołu Glam, który odniósł natychmiastowy sukces i zapewnił Six By Six wiarygodność w „podziemnym” światku. Na mocy kontraktu z Sony firma mogła sama rozprowadzać płyty, czym przyciągnęła mniejsze wytwórnie - mogła im teraz zaproponować pełny zakres usług (rzecz jasna, jeśli przedtem przeszły „egzamin wstępny”). Wśród nowych klientów znalazły się Finny Bostin’ (własność grupy Mother - kierowanej przez DJ-a Lee Fishera), Other Records, Good Boy, DiY/Strictly For Groovers, Gem (należąca do zespołu Sure Is Pure), Planet Four (własność Ritmo Rival), londyńska Hott Records i manchesterskie UFG i Silver City; przejęto też wydawanie serii „Journeys By DJ”. (Network jest także właścicielem kilku innych wytwórni.)

W 1990 r. firma otworzyła biuro w Nowym Jorku, czego owocem było założenie wydającej garage i disco wytwórni First Choice i studia nagraniowego w Greenwich Village. Podobnie było w przypadku Baseroom Productions-firma powstała ze studia w Stoke On Trent (Anglia), Nagrywali tam m.in. Sure Is Pure, Bizarre Inc, Altern 8 i MC Lethal. Nazwa studia pojawiała się na rynku dość często i przedstawiciele Network doszli; do .wniosku, że warto będzie całą sprawę
sprawdzić. Ostatecznie Network wykupił Baseroom na podstawie kontraktu z Sony i studio nagraniowe przerodziło sięw wytwórnię specjalizującą się w techno, eksperymentalnej muzyce ambient i nagraniach instrumentalnych. Najważniejszymi współpracownikami tej firmy są zespoły Aąuarel And The System; pracował w Baseroom także Laurent Garnier. Jakby nie było tego dość, Network podpisała z kilkoma wytwórniami umowy, na mocy których zajmuje się w ich imieniu prawami autorskimi.

Owocem menedżerskiej pracy Rushtona dla Kevina Saundersona było założenie wytwórni KMS UK, która specjalizuje się w „mocnej” wokalnej muzyce house; natomiast filia KMS - Eclipse, wydaje techno instrumentalne, z którego Saunderson tak dobrze jest znany. Kolejną związaną z Network wytwórnią z Detroit jest Serious Grooves, założona przez Terrence’a Parkera, proponująca undergroundowe techno i disco. Prowadzi ją dziś DJ Tone, dobrze znany w kręgach wtajemniczonych (gra na instrumentach klawiszowych podczas koncertów grapy Inner City).

Vicious Music to z kolei nowojorska wytwórnia, której właścicielem i kierownikiem jest Johnny Vicious, jeden z największych młodych talentów sceny tanecznej (pojawił się na niej na początku lat 90-tych). Poza tym pod parasolem Network działają także: Vinyl Addiction (podziemny house; do stajni tej należy m.in. renomowany Stereogen), Stafford South (nazwa wzięta od skrzyżowania autostrad, w pobliżu którego mieszka kierownik tej firmy Mark Archer - logo wytwórni to zdjęcie drogowskazu), Eu4ea (trance), Hidden Agenda i One After D.

Single na liście przebojów UK Top Singles
Altern 8 Infiltrate 202  07.1991  28[7]
Altern 8 Activ 8 (Come With Me)  11.1991  3[9]
Altern 8 Frequency  02.1992  41[1]
Altern 8 Evapor 8  04.1992  6[6]
Altern 8 Hypnotic St-8  07.1992  16[4] 
Altern 8  Shame  10.1992  74[1] 
Altern 8 Brutal-8-E  12.1992  43[5] 
Altern 8 Everybody  07.1993  58[1] 
Altern 8 Activ 8  12.2013  33[1]
K.W.S. Please Don't Go  04.1992  1[5][16]
K.W.S. Rock Your Baby  08.1992  8[7]
K.W.S. Hold Back The Night  12.1992  30[3]
K.W.S. Can't Get Enough Of Your Love  01.1993  49[4]
Reese Project The Colour Of Love  08.1992  52[2]
Reese Project I Believe  12.1992  74[1]
Reese Project So Deep  03.1993  54[2]
Reese Project  Direct Me  05.1995  44[2]
Krush     Walking On Sunshine  11.1992  71[1]
MC Lethal     The Rave Digger  11.1992  66[1]




 

Mr. Fingers

Właśc. Larry Heard. Przezwisko „Fingers” („Paluszki”) nadali mu młodsi bracia - Heard faktycznie ma bardzo długie palce, które pomagają mu w pracy DJ-a. Karierę muzyczną zaczynał jako perkusista w kilku konwencjonalnych zespołach (najbardziej z nich znany to Infinity); zafascynowały go możliwości sprzętu elektronicznego. „W czasach tych niewiele się działo w tej branży, z wyjątkiem może nagrań Jamiego Principle’a i Steve’a „Silk” Hurleya, a nawet one nie ukazywały się na winylu”.

Nagraniowy debiut Hearda przypadł na rok 1985 -jako Fingers Inc. wydał wtedy „Mystery O f Love” (egzemplarze oryginalne firmowane były po prostu przez Mr Fingersa), nakładem chicagowskiej wytwórni DJ International. Rok później ukazał się „You’re Mind”/„A Path”.

Fingers współpracował też pod szyldem The It z Harrym Dennisem - wydali razem dwa single - „Donnie” i „Gallimaufry Gallery” (ten drugi nazwany na cześć jednego z chicagowskich klubów); wydany później album Dennisa zawierał dalsze nagrania w stylu Gila Scotta-Herona. Niektórzy krytycy twierdzą, że Fingers wynalazł house - pierwszym nagraniem w tym stylu miało być jego „Washing Machine” z zawierającego trzy utwory singla „Can You Feel It?”, wydanego nakładem Trax. Jednak roszczenia DJ Pierre’a i Marshalla Jeffersona mają chyba solidniejsze podstawy.

Nie zmienia to faktu, że nagrania Fingersa z połowy lat 80-tych, np. Slam Dance czy wyprodukowane przez niego single Roberta Owensa „Bring Down The Walls” i „I’m Strong” są dla historii house’u bardzo ważne. Owens, który zaśpiewał na „Washing Machine” i paru innych singlach spod znaku Fingers Inc. (trzecim udziałowcem był Ron Wilson), rozpoczął później karierę solową.

 Z powodu problemów.z chicagowskimi wytwórniami Heard założył własną firmę nagraniową Alleviated, choć jej działalność wkrótce zakończyła się fiaskiem. Rok 1988 przyniósł „Play It Loud” grupy House Factors i pierwszy album sygnowany przez Fingers Inc. W roku następnym Heard pracował jako producent z Kym Mazelle („Treat Me Right”) i Lil’em Louisem („Touch Me”) i Blakk Society („Just Another Lonely Day”) i Trio Zero („Twilight”). Własną propozycją Mr Fingersa był singel „What About This Love?”, dzięki temu przez pewien czas współpracował z firmą FFRR.

Remiksował utwory różnych wykonawców, np. Adamskiego i grup Electribe 101 oraz Massive Attack. Na drugim albumie firmowanym przez Mr Fingersa znalazły się utwory znane z singli „Closer” i „On A Comer Called Jazz”. Reklamowano tę płytę jako jego debiut, choć w rzeczywistości była nim wydana przez Trax w 1989 r. podwójna płyta instrumentalna.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Closer	Mr. Fingers	04.1992	-	-	MCA MCS 18313	[written by Larry Heard][produced by Larry Heard][1[1][13].Hot Disco/Dance;MCA 54 363 12"]
What About This Love	Mr. Fingers	10.1992	-	-	FFRR F 131	[written by Larry Heard][produced by Larry Heard][2[13].Hot Disco/Dance;MCA 54 485 12"]

Mo' Wax

Co robi grupa znajomych znudzona kupowaniem, słuchaniem i zabawą przy płytach z wciąż identycznie brzmiącą muzyką taneczną? Zakłada własną firmę płytową. Na taki pomysł wpadł w 1992 r. 18-letni wówczas James Lavelle - początkujący DJ z Londynu. Wraz z przyjaciółmi od razu jasno postawił sprawę: "Chcemy zrewolucjonizować brytyjski rynek i pchnąć muzykę taneczną na nowe, nie odkryte dotąd tory". Marzenie, wydawałoby się graniczące z cudem, stało się rzeczywistością. Jeszcze w tym samym roku ukazał się winylowy singel Promise grupy Repercussions, na którego okładce po raz pierwszy pojawiło się logo nowej wytwórni - Mo'Wax Recordings. Pierwsze single wydawnictwa (płyty grup Raw Stylus, Palm Skin Productions czy Marden Hill) z miejsca zdobyły uznanie zarówno bywalców klubów, jak i krytyków renomowanych magazynów ustawiających cały brytyjski rynek. Wszystkich zachwycił styl wytwórni, której brzmienie oparto na połączeniu współczesnych, generowanych komputerowo dźwięków z wibracjami charakterystycznymi dla jazzu i hip hopu. Wydarzenie, które niewątpliwie wpłynęło na dzisiejsze losy Mo'Wax, miało miejsce w połowie 1993 r. James Lavelle podpisał kontrakt z młodym hiphopowym DJ-em Joshem Daviesem, występującym jako DJ Shadow. Efektem był singel In Flux nagrany wspólnie z The Groove Robbers. Wtedy chyba nikt nie przypuszczał, że trzy lata później przede wszystkim od DJ Shadowa będzie zależał prestiż i stan konta Mo'Wax Recordings.
Wydając płyty, najpierw hiphopowych i jazzowych artystów z Japonii (DJ Takemura, Monday Michiru, El Malo), a następnie pochodzącego z San Francisco DJ Shadowa, Mo'Wax rozpoczęło kolejny ważny etap swojej działalności. Obecnie jej działalności przyświeca idea kosmopolityzmu. Dla wytwórni Lavelle'a nagrywają muzycy z wielu zakątków świata: Amerykanie (DJ Shadow, Sam Sever, Dr Octagon), Francuzi (Air, La Funk Mob), Japończycy (D J Krush, Money Mark), Duńczycy (The Prunes) i in. Twórcy ci współpracują ze sobą: grają wspólne koncerty, tworzą razem płyty. Od początku swego istnienia Mo'Wax stawiało na wydawanie winylowych singli. Pierwszym pełnym albumem była składanka Jazz Hip Jap Project prezentująca wspomnianych już japońskich twórców. W 1994 r. na dużym krążku zaprezentowali się Federation, których album Flower To The Sun w bezpretensjonalny sposób połączył soul, hip hop, drum'n'bass i muzykę funk. Lavelle zachęcony dobrym przyjęciem debiutu Federation zdecydował się pójść za ciosem. Wkrótce, obok nieustannie wydawanych singli, pojawiła się płyta Strictly Turntablized debiutującego w barwach Mo'Wax Japończyka DJ Krusha, kompilacja Royalties Overdue oraz EP The Rime Has Some, dowodzonej przez samego Lavelle'a formacji U.N.K.L.E.
Przełomowy okazał się 1996 rok. W styczniu ukazuje się solowy album Money Marka -Marka Ramosa Nishity, klawiszowca Beastie Boys. Na Mark's Keyboard Repair i na wydanej pól roku później EP Third Version zaproponował muzykę opartą wyłącznie na brzmieniu instrumentów klawiszowych, znakomicie nawiązującą do tej tworzonej w latach 60. i 70. W tym samym miesiącu na półki sklepów trafia druga płyta DJ Krusha zatytułowana Meiso. Krush, nie mówiący ani słowa po angielsku tokijski producent, zdecydowanie odszedł od brzmienia acid jazzu, na którym oparte były jego wcześniejsze płyty wydawane w Stanach i Japonii. Dodatkowo na Meiso pojawili się znani amerykańscy raperzy: Guru, C.L. Smooth, The Roots, co niewątpliwie wpłynęło na popularność i sprzedaż albumu. Ale najlepsze miało dopiero nadejść. W czerwcu światło dzienne ujrzał Ecologyst, nowa propozycja Kool Keitha, członka nie istniejącej, legendarnej grupy rapowej Ultramagnetic MC's. Tym razem, korzystając z pomocy DJ OBerta i DJ Shadowa, Kool Keith zaistniał jako Dr Octagon. Hip hop jeszcze nigdy tak nie brzmiał. A może po prostu to już nie był hip hop? Pojawiły się nawet określenia związane z brzmieniem Ecologyst - cosmic acid rap, complex relaxation trip hop czy fusion erotica.
W końcu, w październiku 1996 r., ukazał się poprzedzony singlami Lost And Found, 89.9 Megamix i What Does Your Soul Look Like, doskonały album Endtroducing. Płyta niecodzienna, nagrana wyłącznie przy użyciu samplera, stała się jedną z najważniejszych wydanych w ubiegłym roku. Nie było chyba magazynu, który nie umieściłby Endtroducing w czołówce swoich rocznych podsumowań (gdy w poprzedniej "Machinie" dokonaliśmy podsumowania zeszłego roku według zagranicznych krytyków, Endtroducing zdobył najwięcej punktów - przyp. red.). Ubiegły rok to również doskonałe wydawnictwo Bug In The Bass Bin Innerzone Orchestra - prezentujące najciekawszych aktualnie twórców drum'n'bass, oraz kompilacyjne albumy Headz 2. Bieżący przyniósł - jak na razie - dwie nowe pozycje: instrumentalną wersję płyty Dr. Octagona i składankę Excursions z bardziej eksperymentalnymi odmianami techno. Czego możemy się spodziewać w najbliższym czasie? Przede wszystkim płyt artystów, z którymi Mo'Wax wiąże obecnie największe nadzieje - są to Andrea Parker i Luke Vibert. Na wydanie czeka także nowy album Money Marka i debiut U.N.K.L.E.
Mo'Wax przywiązuje wielką wagę do odpowiedniego opakowania swoich produktów. Albumy wydawane są w tekturowych pudełkach, aby stale przypominać, jak winylowa płyta powinna być opakowana. Okładki projektują znani i popularni obecnie graficy, m.in. Futura 2000 (legendarny nowojorski twórca graffiti) i Mike Mills (autor okładek Beastie Boys, Cibo Matto i Sonic Youth). Oni również zaangażowani są w nowy, multimedialny projekt wytwórni zatytułowany Mo'Wax Arts, promujący młodych, zdolnych artystów plastyków. Wydano już album z plakatami autorstwa Mike'a Millsa A Visual Sampler. W najbliższym czasie światło dzienne ujrzy seria CD-ROM-ów z muzyką i obrazami Mo'Wax Recordings. Ludzie związani z Mo'Wax to stuprocentowi artyści. Nie zamykają się w trendach, stylach i konwencjach. Nie istnieją dla nich żadne bariery i ograniczenia. Ich twórczość to prawdziwa sztuka przez duże "S".
 

           Single na liście przebojów UK Top Singles

Money Mark Hand In Your Head (Mo Wax) 1998 40
DJ Shadow Midnight In A Perfect World (Mo Wax) (14.09.1996): 54
DJ Shadow LP.ENDTRODUCING... (Mo Wax) (28.09.1996): 17
DJ Shadow Stem (Mo Wax) (9.11.1996): 74
DJ Shadow High Noon (Mo Wax) (11.10.1997): 22
DJ Shadow Camel Bobsled Race (Mo Wax) (20.12.1997): 62
DJ Shadow [vs. Peshay & DJ Die] What Does Your Soul Look Like (Part 1) [rm] (Mo Wax) (24.01.1998): 54
DJ Shadow PRE-EMPTIVE STRIKE [imp] (Mo Wax) (31.01.1998): 161
DJ Shadow Dark Days [imp] (Mo Wax) (14.10.2000): 173
DJ Shadow
Money Mark LP. MARK'S KEYBOARD REPAIR (Mo Wax) (9.09.1995): 35
Money Mark Legitimate Pop Songs? EP (Mo Wax) (30.03.1996): 140
Money Mark THIRD VERSION EP (Mo Wax) (13.04.1996): 89
Money Mark Hand In Your Head [rm] [icn] (Mo Wax) (28.02.1998): 40
Money Mark LP. PUSH THE BUTTON (Mo Wax) (16.05.1998): 17
Money Mark Maybe I'm Dead (Mo Wax) (6.06.1998): 45
DJ Krush A Whim (Mo Wax) (29.07.1995): 82
DJ Krush LP. MEISO (Mo Wax) (11.11.1995): 64
DJ Krush Meiso (Mo Wax) (16.03.1996): 52
DJ Krush Only The Strong Survive (Mo Wax) (12.10.1996): 71
DJ Krush MILIGHT (Mo Wax) (30.08.1997): 100
Luke Vibert A Polished Solid (Mo Wax) (26.08.1995): 138
Luke Vibert Do Unto Others (Mo Wax) (21.06.1997): 122
Luke Vibert LP. BIG SOUP (Mo Wax) (19.07.1997): 119
Innerzone Orchestra Bug In The Bassbin (Mo Wax) (28.09.1996): 68
Attica Blues Blueprints   (7.10.1995): 124
Attica Blues Tender   (15.02.1997): 105
Attica Blues 3ree (A Means To B)  (6.09.1997): 139
Clubbed To Death Clubbed To Death  (30.09.1995): 87

Moving Shadow

Hardcore'owa wytwórnia Roba Playforda, założona w Stevenage (Anglia) w 1990 r. "Hardcore jest zupełnie różny od całej reszty przemysłu muzycznego, bo to nie jest showbusiness. Nie ma mowy o lojalności zespołów, nie ma artykułów w prasie dla dzieciaków mówi".
Korzenie Playforda tkwią w hip hopie (był DJ-em); dziś nagrywa dla swojej wytwórni z towarzyszeniem muzyków grających gościnnie, np. 2 Bad Mice ("Waremouse" i "Bombscare" - obydwa single są świetnymi przykładami ciężkiego brzmienia wytwórni, które potem często imitowano i samplowano). Pierwsze sukcesy Moving Shadow zaczęła odnosić w 1992 r. singlami firmowanymi przez 2 Bad Mice ("Hold It Down"), Cosmo & Dibs ("Sonic Rush" - kontynuacja "Oh So Nice" i "Star Eyes" w wykonaniu Playforda i Steviego "T" Throwera) oraz Blame ("Music Takes You"), które dotarły do szczytu tanecznych list przebojów.
W 1993 r. w katalogu firmy znalazły się zespoły wykonujące "inteligentne" jungle i ambient, np. Omni Trio ("Mystic Stepper" i "Renegade Snares"), Foul Play ("Open Your Mind") czy Hyper-On-Experience ("Lords Of The Null Lines"). Firma zaczęła wydawać serie maksisingli "On One"-dwóch muzyków nagrywało eksperymentalne utwory na dwie strony jednej EP-ki.
Najlepiej sprzedającym się singlem w pierwszej połowie 1994 r. był "The Helicopter Tune" zespołu Deep Blue i "Dred Bass" Dead Dred (który doszedł do l. miejsca angielskiej listy przebojów). Playford promuje też imprezy i raves (np. Voodoo Magic w londyńskim klubie Rquinox, itd.), prowadzi sklep płytowy (Section 5) i zajmującą się kompilacjami wytwórnię Reanimate.
Pierwszym autorskim albumem było The Deepest Cut zespołu Omni Trio w 1995 r. Kolejne to Foul Play Suspected i Dimensions Of Sound E-Z Rollers. Drugi album Omni Trio Haunted science ukazał się w połowie 1996 r. i uznawany jest za jeden z najlepszych w stylu ambient.

                 Single na liście przebojów UK Top

Omni Trio Feel Good `95 (Moving Shadow) (25.02.1995): 160
Omni Trio Nu Birth Of Cool (Moving Shadow) (16.09.1995): 162
Omni Trio Tripping On Broken Heart (Moving Shadow) (10.08.1996): 101
Omni Trio LP.THE HAUNTED SCIENCE (Moving Shadow) (24.08.1996): 43
Omni Trio Sanctuary (Moving Shadow) (4.10.1997): 118
Omni Trio LP.SKELETONKEYS (Moving Shadow) (11.10.1997): 145
Omni Trio Who R U (Moving Shadow) (8.08.1998): 152
Omni Trio Breakbeat Etiquette / Nu Breath (Moving Shadow) (12.08.2000): 179
Omni Trio Renegade Snares [rm] (Moving Shadow) (4.11.2000): 185
Omni Trio Lucid (Moving Shadow) (15.12.2001): 165
E-Z Rollers Tough At The Top (Moving Shadow) (2.05.1998): 93
E-Z Rollers LP.WEEKEND WORLD (Moving Shadow) (23.05.1998): 166
E-Z Rollers Hang On (Moving Shadow) (31.10.1998): 152
E-Z Rollers Walk This Land (Moving Shadow) (24.04.1999): 18
E-Z Rollers Tough At The Top [rm] (Moving Shadow) (2.10.1999): 105
E-Z Rollers RS 2000 (Moving Shadow) (1.07.2000): 100

David Morales

Ur. ok. 1961 r. w Brooklynie w Nowym Jorku. Morales urodził się i dorastał wśród Portorykańczyków (z tego kraju pochodzą jego rodzice). Jest czołowym amerykańskim realizatorem remiksów. Stylistyka jego nagrań -melodyjny garage house z silnymi akcentami disco -kłóci się z jego powierzchownością: Morales wygląda jak kulturysta, ma tatuaże i kozią bródkę. Jest żonaty, ma syna i pracuje dwie godziny dziennie - podczas wieczornych występów towarzyszy mu ochroniarz (w młodości Morales został raz postrzelony).

W dawnych czasach był regularnym gościem klubów Loft i Paradise Garage; należąca do Judy Weinstein firma For The Record zaprosiła go wkrótce do pracy w tym drugim. Poza tymi dwoma, Morales działał we wszystkich ważniejszych klubach Nowego Jorku, m.in. Ozone Layer, Inferno i Better Days.

Jego stylem naznaczone są setki nagrań - pierwszym remiksem Moralesa był utwór „Sometimes Love” grupy Insync. Najlepsze efekty osiąga we współpracy z czołowymi wokalistkami stylu garage (Alison Limerick, Ce Ce Peniston, Yazz, Jocelyn Brown itp.). A oto próbka jego twórczości: „I’ll Be Your Friend” Roberta Owensa, „I’ll Be Waiting” Clive’a Griffina, „Strobelite Honey” Black Sheep, „So Hard” duetu Pet Shop Boys, „The Saint” grupy Thompson Twins i „Where Love Lives” Alison Limerick. Wielu innych remiksów dokonał pod szyldem Def-Mix wspólnie z przyjacielem Frankiem Knucklesem, którego także poznał w For The Record (Weinstein została menedżerką obydwóch muzyków).

Morales jest bardzo pracowity - potrafi produkować dwa remiksy tygodniowo pod własnym nazwiskiem. Jego występy na żywo są zwykle mniej „gładkie” niż nagrania, z których jest najbardziej znany. „To, co gram jako DJ, nie jest takie grzeczne, jak większość moich nagrań - mówi”. Nie udało mu się wylansować solowych przebojów, choć na jego debiutanckim albumie pojawili się gościnnie Sly Dunbar i Ce Ce Rogers.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Gimme Luv (Eenie Meenie Miny Mo)	David Morales & The Bad Yard Club	07.1993	37[3]	-	Mercury MERCD 390	[written by D. Morales, L. Dunbar, H. Tucker, T. Thompson ][produced by David Morales, Handel Tucker, Sly Dunbar][1[2][11].Hot Disco/Dance;Mercury 862237 12"]
The Program	David Morales & The Bad Yard Club	11.1993	66[1]	-	Mercury MERCD 396	[written by H. Tucker, L. Dunbar, T. Thompson, David Morales][produced by David Morales, Handel Tucker, Sly Dunbar][1[2][14].Hot Disco/Dance;Mercury 862799 12"]
In De Ghetto	David Morales & The Bad Yard Club feat. Crystal Waters & Delta	08.1996	35[5]	-	Manifesto FESCD 12	[written by D. Morales, D. Bennett, H. Tucker, L. Dunbar][produced by David Morales][3[13].Hot Disco/Dance;Mercury 858657 12"]
Needin' U	David Morales Presents The Face	08.1998	8[13]	-	Manifesto FESCD 46	[written by D. Morales, P. Hurtt, Richard DiCicco V][produced by David Morales][1[1][13].Hot Disco/Dance;Definity 004 12"]
Higher	David Morales & Albert Cabrera Present Moca Feat. Deanna	06.2000	-	-	Azuli AZNY 120	[produced by Albert Cabrera, David Morales][3[11].Hot Disco/Dance;Definity 009 12"]
Needin' U II	David Morales	01.2001	11[5]	-	Manifesto FESCD 78	[written by A.Smith, D.Poku, D.Jordan, D.Morales, J.Roberts, P.Hurtt, Richard DiCicco V][produced by David Morales][1[1][13].Hot Disco/Dance;Definity 010 12"]
How Would U Feel	David Morales feat. Lea Lorien	10.2004	71[2]	-	DMI DM 101CD	[written by D. Morales, Lea-Lorién][produced by David Morales]
Here I Am	David Morales With Tamra Keenan	03.2005	103[2]	-	You YOU 026-6 [US]	[written by A. Shantzis, D. Morales, T. Keenan][produced by David Morales]
How Would U Feel	David Morales feat. Lea Lorien	04.2006	93[3]	-	Data DATA 106CDS	[written by D. Morales, Lea-Lorién][produced by David Morales]

Moonshine Music

„To wszystko zaczęło się, ponieważ byliśmy spragnieni dobrej zabawy” - mówi szef wytwórni Moonshine Stephen „Steve" Levy. Od 1990 r, kiedy Moonshine organizował jeszcze podziemne party, do dzisiaj, gdy jest ona jedną z najbardziej utytułowanych wytwórni, minęło wiele czasu.

Levy był jednym z tych, którzy przyczynili się w Los Angeles do wyjścia z podziemia ruchu rave. Powrócił z Anglii do LA z pudłem płyt po słynnym Acid House Summer Of Love w 1988 r., zaczynając jako DJ promować. te   kluby, w których odbywały się najlepsze imprezy. Po nagraniu kilku singli, spotykając się z zamkniętymi drzwiami wszelkich możliwych wytwórni, postanowił założyć własną. Motywacją utworzenia własnej firmy nagraniowej, był też brak możliwości znalezienia wartościowej muzyki pochodzącej z eksplodującej undergroundowej sceny klubowej.

Moonshine szybko zyskała reputację, wydając najlepsze składanki dokumentujące wszystkie style muzyki elektronicznej, m.in. trance, acid jazz, trip- hop, ambient i jungle. Dopiero w ostatnim roku wytwórnia skoncentrowała się także na promowaniu kilku własnych artystów. Przede wszystkim jest domem słynnego amerykańskiego DJ-a Keoki. Jego niedawno wydany, trzeci mix-album Disco Death Race 2000 stał się wielkim przebojem.

 Inna ciekawa grupa wytwórni, to duet z Los Angeles Electric Skychurch, stojący za pustynnymi Moontribe Parties, ma już za sobą debiutancki album Knowoneness. Inny artysta, to Toledo z nurtu acid jazz; wydanie jego pierwszej płyty Fishnets & Cigarettes zbiegało się z nowym filmem Leonardo DiCaprio, w którym Toledo również występuje.

 Nowym zespołem, który dołączył do rodziny Moonshine, jest trip-hop’owy Oversoul 7. Moonshine wiele czasu poświęca popieraniu amerykańskiej sceny niezależnej. Steve mówi: „Od pierwszego dnia, gdy byłem tylko DJ-em i promotorem - i teraz, mając własną wytwórnię, ciągle odkrywam przed ludźmi nowe trendy w muzyce tanecznej, chcę by dobrze się bawili - taka jest moja idea”.

Tom Poisson

Tom Poisson , którego prawdziwe nazwisko brzmi Jean-Michel Couégnas ,jest kompozytorem i piosenkarzem francuskim.Zadebiutował w swoim pierwszym zespole, Arnoulph w 2000 r. z którym zrealizował sesję nagraniową w MCM. Jego muzyka jest mieszanką popu i easy-listening.Jako aktor i piosenkarz występował w zespole Troupe du Phénix odkrytym po krótkim czasie, szczególnie za sprawą płyty Le Petit monde de Georges Brassens.Z tą grupą odbywa tournee po Francji w latach 1997-2002.
W tym czasie poznał członków Fouteurs de Joie, poetycko-groteskowego kwintetu w którym gra do dziś. Grupa składa się z Nicolasa Ducrona, Alexandre Léauthauda, Laurenta Madiota, Christophe Dorémusa i Toma Poissona.
W 2004 r. wydaje solowy album Tom Poisson fait des chansons na którym umieścił swoje akustyczne kompozycje. Otrzymuje on z tej okazji pomoc krajowych mediów w swej pracy. Ze swoim współpracownikiem w studio, Jean-Marc Pelatanem nagrał drugi album Tom Poisson fait des chansons - tom 2, który przyniósł większe trudności w marketingu.
W 2008 roku Patrick Zelnick z wytwórni Naive wysłuchał dwanaście utworów z Riche a` Millions i zdecydował się podpisać z artystą kontrakt. Temu albumowi, wyprodukowanemu w duecie z Aleksandrem Léauthaudem, towarzyszyły trasy koncertowe. 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia
Fait Des Chansons	Tom Poisson	01.2004	141[2]	-	-	-	-	-	-	-	Lqcg R2074 AT 911
Trapéziste	Tom Poisson	09.2010	186[1]	-	-	-	-	-	-	-	Lqcg La Familia LF 191 079 TP

Jean-Paul Poletti

Jean-Paul Poletti to francuski  muzyk  nurtu polifonicznego ,urodzony w Ajaccio w 1949 roku.
Piosenkarz-autor tekstów, kompozytor, dyrygent, zwraca się do franciszkańskiej polifonii. Od 1987 do 1990 roku studiował w Grande Ecole: kontrapunkt, harmonię i utwory chóralne Scholae Cantorum we Florencji i Sienie.W 1973 założył Canta u Populu Corsu, grupę, która na nowo odkrywa korsykański śpiew i polifonię. Zapewnia muzyke podczas otwarcia Igrzysk Olimpijskich Albertville w 1992 r. W 1994 r. Otrzymał Victoire de la Musique z zespołem Les Nouvelles Polyphonies Corses.

W 1994 roku został honorowym członkiem Royal College London za swoją Cantata Corsica. W marcu 2002 r. Opéra de Lyon wystawiła Messa Sulenna (skomponowaną w 1998 r.), w której zaprosił dla swojego przedstawienia męski chór z Sartène, chór liryczny z Florencji i Orkiestrę Filharmonii Narodowej Rumunii.
Jean-Paul Poletti skomponował 158 piosenek i 9 utworów klasycznych. Kieruje Sartène Polyphonic Art Center, który został otwarty w 2011 roku. Jean-Paul Poletti prowadzi Chœur d’Hommes de Sartène.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia
Cantu Di A Terra	J-Paul Poletti & Le Choeur De Sartene	06.2004	173[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Terra Mea	J-Paul Poletti & Le Choeur De Sartene	05.2005	125[2]	-	-	-	-	-	-	-	-	-

Polar

Folk-rockowy francuski wokalista Polar (ur. Eric Linder). Urodził się w Irlandii, a wychował w Szwajcarii, Polar wszedł na drogę kariery muzycznej, gdy jego starszy brat sprezentował mu gitarę wraz z kilkoma płytami Boba Dylana, Neila Younga co zmieniło bieg jego życia.Będąc pod wpływem dokonań Nicka Drake'a , Tima Buckley'a i Becka, Polar odniósł wielki muzyczny sukces w Szwajcarii wraz ze swoimi albumami w języku angielskim.
 
W 2006 roku nawiązał współpracę z francuskim piosenkarzem [Christophe] Miossec na swoim pierwszym albumie francuskojęzycznym, Jour Blanc (Miossec napisał większość piosenek). Piąty album Polara, French Songs (jego drugi album w języku francuskim) został wydany w 2009r.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia
Jour Blanc	Polar	09.2006	195[1]	49[3]	-	-	-	-	-	-	Virgin 0946 3 68165 2 4	-
French Songs	Polar	03.2009	-	53[2]	-	-	-	-	-	-	Virgin 6934720	-

Maurizio Pollini

Maurizio Pollini – laureat I nagrody VI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1960) przyszedł na świat w rodzinie mediolańskiego architekta. Talent muzyczny objawił bardzo wcześnie, ale systematyczną naukę gry na fortepianie podjął mając jedenaście lat, jako uczeń prof. Carlo Lonatiego, a następnie – prof. Carlo Vidusso. Dyplom Konserwatorium Mediolańskiego uzyskał w 1959 roku. Tego samego roku rozpoczął studia kompozytorskie.
Będąc studentem Konserwatorium uczestniczył w międzynarodowych konkursach pianistycznych. W 1957 r. został laureatem Konkursu Wykonawstwa Muzycznego w Genewie (II nagroda); rok później na tym samym konkursie otrzymał II nagrodę (ex aequo z Ronaldo Turinim) – pierwszej nie przyznano. W 1959 roku stał się zwycięzcą (I nagroda) Konkursu im. Ettore Pozzoliego w Seregno. Największy tryumf Polliniego nastąpił w 1960 r. w Warszawie na Konkursie Chopinowskim, gdzie już pierwszym występem, rozpoczętym Impromptu Ges-dur i dwoma etiudami (C-dur i a-moll z op. 10), zwrócił na siebie uwagę publiczności i jurorów, bez reszty podbijając ich serca. Artur Rubinstein zapytany wówczas co sądzi o młodym Włochu, powiedział: "on już teraz gra lepiej od kogokolwiek z nas – jurorów!" Pollini zadziwił publiczność warszawską ponownie, gdy po Konkursie wystąpił z 24 Preludiami op. 28 Chopina.
Po powrocie do Mediolanu, osiemnastoletni Pollini nawiązał kontakt z Arturem Benedetti Michelangeli, aby dalej pod jego kierunkiem rozwijać swój talent. Michelangeli postawił jednak warunek, że zgodzi się go uczuć, jeśli na kilka lat zawiesi on koncertowanie. Współpraca trwała sześć miesięcy, podczas których Pollini odbył ze swym mistrzem sześć lekcji. Po wielu latach, wspominając ten okres, pianista powiedział: "Michelangeli nauczył mnie wielu pożytecznych rzeczy."
Niestety, wspaniale rozpoczętą karierę Pollini musiał przerwać z powodu choroby, wymagającej długotrwałego leczenia. Koncerty wznowił w 1966 roku. Na przełomie stycznia i lutego dał w Warszawie trzy recitale. Program pierwszego, powtórzonego dnia następnego, składał się z dzieł Chopina, Skriabina i Prokofiewa; repertuar trzeciego – obejmował utwory Beethovena i Bartóka. Również i tym razem zadziwił publiczność warszawską m.in. arcydziełem Beethovena, Sonatą "Hammerklavier". O jej interpretacji, jeden z krytyków napisał, że "... najbardziej niezwykła była fuga, z której młody artysta wyeliminował niemal zupełnie element pianistycznego popisu, nadając jej klimat niemal mistyczny i prowadząc do impresjonistycznego zgoła zakończenia tam, gdzie u większości wykonawców dominuje już tylko brawura i brutalna siła."
Od wspomnianego roku (1966) do dzisiaj, Pollini rozwija światową działalność koncertową, występując z najlepszymi orkiestrami i dyrygentami w sławnych salach oraz na renomowanych festiwalach. Pianista jest artystą uniwersalnym i wyjątkowym. Z równym powodzeniem wykonuje on utwory Chopina, Schuberta, Schumanna, Beethovena i Mozarta, co Schönberga, Bouleza i Stockhausena. Wśród pianistów współczesnych jest on jedną z najbardziej wyrazistych osobowości.
Od wielu lat pianista nagrywa dla firmy fonograficznej Deutsche Grammophon, dla której utrwalił m.in. dzieła Chopina (komplet etiud, komplet preludiów, wielkie polonezy, nokturny, impromptus, mazurki, Sonatę b-moll, Sonatę h-moll, Koncert e-moll i in.), Beethovena (komplet koncertów fortepianowych, wybór sonat i in.), Schumanna (Koncert a-moll, Fantazję C-dur, Etiudy symfoniczne, sonaty), Schuberta (Fantazję "Wanderer" C-dur, sonaty, impromptus i in.), Liszta (Sonata h-moll i in.), Brahmsa (koncerty fortepianowe, Kwintet fortepianowy f-moll), Mozarta (koncerty fortepianowe), Rossiniego, Manzoniego, Schoenberga i Bartóka.
Pianista był jurorem Concorso Internazionale Pianistico Premio Dino Ciani w Mediolanie w 1975 roku.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia
Nocturnes	Maurizio Pollini	01.2006	136[4]	-	-	-	-	-	-	20[1]	-	-
Chopin Op.33, Op.34, Op.35, Op.36, Op.38	Maurizio Pollini	10.2008	146[1]	-	-	-	-	-	-	20[1]	-	-
Chopin: Etudes	Maurizio Pollini	03.2009	190[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
The Well-Tempered Clavier I	Maurizio Pollini	10.2009	145[1]	-	-	-	-	-	-	20[1]	-	-