Będąc studentem Konserwatorium uczestniczył w międzynarodowych konkursach pianistycznych. W 1957 r. został laureatem Konkursu Wykonawstwa Muzycznego w Genewie (II nagroda); rok później na tym samym konkursie otrzymał II nagrodę (ex aequo z Ronaldo Turinim) pierwszej nie przyznano. W 1959 roku stał się zwycięzcą (I nagroda) Konkursu im. Ettore Pozzoliego w Seregno. Największy tryumf Polliniego nastąpił w 1960 r. w Warszawie na Konkursie Chopinowskim, gdzie już pierwszym występem, rozpoczętym Impromptu Ges-dur i dwoma etiudami (C-dur i a-moll z op. 10), zwrócił na siebie uwagę publiczności i jurorów, bez reszty podbijając ich serca. Artur Rubinstein zapytany wówczas co sądzi o młodym Włochu, powiedział: "on już teraz gra lepiej od kogokolwiek z nas jurorów!" Pollini zadziwił publiczność warszawską ponownie, gdy po Konkursie wystąpił z 24 Preludiami op. 28 Chopina.
Po powrocie do Mediolanu, osiemnastoletni Pollini nawiązał kontakt z Arturem Benedetti Michelangeli, aby dalej pod jego kierunkiem rozwijać swój talent. Michelangeli postawił jednak warunek, że zgodzi się go uczuć, jeśli na kilka lat zawiesi on koncertowanie. Współpraca trwała sześć miesięcy, podczas których Pollini odbył ze swym mistrzem sześć lekcji. Po wielu latach, wspominając ten okres, pianista powiedział: "Michelangeli nauczył mnie wielu pożytecznych rzeczy."
Niestety, wspaniale rozpoczętą karierę Pollini musiał przerwać z powodu choroby, wymagającej długotrwałego leczenia. Koncerty wznowił w 1966 roku. Na przełomie stycznia i lutego dał w Warszawie trzy recitale. Program pierwszego, powtórzonego dnia następnego, składał się z dzieł Chopina, Skriabina i Prokofiewa; repertuar trzeciego obejmował utwory Beethovena i Bartóka. Również i tym razem zadziwił publiczność warszawską m.in. arcydziełem Beethovena, Sonatą "Hammerklavier". O jej interpretacji, jeden z krytyków napisał, że "... najbardziej niezwykła była fuga, z której młody artysta wyeliminował niemal zupełnie element pianistycznego popisu, nadając jej klimat niemal mistyczny i prowadząc do impresjonistycznego zgoła zakończenia tam, gdzie u większości wykonawców dominuje już tylko brawura i brutalna siła."
Od wspomnianego roku (1966) do dzisiaj, Pollini rozwija światową działalność koncertową, występując z najlepszymi orkiestrami i dyrygentami w sławnych salach oraz na renomowanych festiwalach. Pianista jest artystą uniwersalnym i wyjątkowym. Z równym powodzeniem wykonuje on utwory Chopina, Schuberta, Schumanna, Beethovena i Mozarta, co Schönberga, Bouleza i Stockhausena. Wśród pianistów współczesnych jest on jedną z najbardziej wyrazistych osobowości.
Od wielu lat pianista nagrywa dla firmy fonograficznej Deutsche Grammophon, dla której utrwalił m.in. dzieła Chopina (komplet etiud, komplet preludiów, wielkie polonezy, nokturny, impromptus, mazurki, Sonatę b-moll, Sonatę h-moll, Koncert e-moll i in.), Beethovena (komplet koncertów fortepianowych, wybór sonat i in.), Schumanna (Koncert a-moll, Fantazję C-dur, Etiudy symfoniczne, sonaty), Schuberta (Fantazję "Wanderer" C-dur, sonaty, impromptus i in.), Liszta (Sonata h-moll i in.), Brahmsa (koncerty fortepianowe, Kwintet fortepianowy f-moll), Mozarta (koncerty fortepianowe), Rossiniego, Manzoniego, Schoenberga i Bartóka.
Pianista był jurorem Concorso Internazionale Pianistico Premio Dino Ciani w Mediolanie w 1975 roku.
Albumy
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | Fra | Szwa | Ger | Dan | Hol | Aut | Sve | Ita | Wytwórnia | |
Nocturnes | Maurizio Pollini | 01.2006 | 136[4] | - | - | - | - | - | - | 20[1] | - | - |
Chopin Op.33, Op.34, Op.35, Op.36, Op.38 | Maurizio Pollini | 10.2008 | 146[1] | - | - | - | - | - | - | 20[1] | - | - |
Chopin: Etudes | Maurizio Pollini | 03.2009 | 190[1] | - | - | - | - | - | - | - | - | - |
The Well-Tempered Clavier I | Maurizio Pollini | 10.2009 | 145[1] | - | - | - | - | - | - | 20[1] | - | - |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz