52nd Street

52nd Street była brytyjską jazzowo - funkową i R & B grupą założoną w Manchesterze pod koniec 1980 roku, w okresie, w którym zarówno punk / new wave i jazz-funk wstrząsnęły sceną klubową. W latach 80-tych grupa odnosiła sukcesy nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale również na listach Billboardu w Stanach Zjednoczonych . Ich największym i najbardziej znanym singlem był "Tell Me (How It Feels)", wydany w 1985 roku przez 10 Records oddział Virgin Records w Wielkiej Brytanii, a następnie miesiąc później w 1986 r. przez MCA Records w USA.
Oryginalny skład tworzyli Tony Henry (gitara), Derrick Johnson (bas), Desmond Isaacs (klawisze), Tony Thompson (perkusja) i Jennifer McCloud (wokal). W ciągu sześciu miesięcy dołączyli wokalistka Rose Williams i saksofonista Eric Godden i odeszli przed nowym ukształtowanym składem z Johnem Dennisonem (klawisze), zastępujący Desmonda Isaacsa i Beverley McDonald (wokal) zastępującą Jennifer McCloud.
Zespół grał koncerty na scenie Manchester , podczas gdy w tym samym czasie nagrywa taśmy demo w lokalnym studio. Lokalny DJ Mike Shaft stał się ich mentorem i umożliwił im emisję demo w jego programie Piccadilly Radio . W połowie 1981r DJ Richard Searling i ex- Sad Café menadżer Derek Brandwood (obaj z RCA Records ) wprowadzili zespół do Revolution Studios Manchester by nagrać ich debiutancki singiel. Ironia tej współpracy było to, że Searling i Brandwood również byli odpowiedzialni za wczesne nagrania Joy Division przed Factory , gdy nazywali się jeszcze Warsaw.
Podczas nagrania demo dla RCA, zespół był także w Strawberry Studios , aby nagrać utwory dla wytwórni Warner Bros Records. Pierwszym wydawnictwem 52nd Street dla Factory Records w 1982 roku był singiel "Look into My Eyes" z utworem na stronie B: "Express", wyprodukowany przez Donalda Johnsona. Dziennikarz Paul Morley , recenzując płyty dla NME ,uznał go za singiel tygodnia, ale jego promocja niewiele zrobiła dla zwiększenia jego sprzedaży.
Pod koniec 1982 roku, 52nd Street zaczął eksperymentować z dźwiękami elektronicznymi i automatami perkusyjnymi, ulegając wpływom hip-hopowym produkcjom z Nowego Jorku, i Billa Laswella współpracującego z jazzym klawiszowcem Herbie Hancockiem . W pierwszych tygodniach 1983 roku nagrali kasetę demo w domu Roba Grettona "Cool as Ice".
Mniej więcej w tym samym okresie zespół New Order , powstały w 1980 roku z pozostałych członków Joy Division po samobójstwie jego wokalisty zaczął również eksperymentować z dźwiękami elektronicznymi. Bernard Sumner był na czele zmiany brzmienia 52nd Street . Grupa wyjechała do Nowego Jorku, aby rozpocząć pracę z producentem Arthurem Bakerem . Gretton, mający zawsze szybkie pomysły, zorganizował Donalda Johnsona, Sumnera i 52nd Street do eksperymentów z najnowszymi technologiami syntezatorów i sekwencerów ,doskonaląc "Cool as Ice", podkreślając jednak, aby zachować brzmienie 52nd Street. Ta sesja studyjna pomogła stworzyć fundamenty, nowego brzmienia New Order.
Kilka bootlegów zespołu zaczęło pojawiać się w Stanach Zjednoczonych. Michael Shamberg, który kierował biurem Factory w Stanach Zjednoczonych w Nowym Jorku wkroczył do akcji. Na przestrzeni sześciu tygodni miał zabezpieczyć 52nd Street dużą umową z A & M Records i pomógł piosence uzyskać top 20 na Dance Chart . A & M zaprosiła zespół do USA, aby promować wydawnictwo,przez granie na żywo w klubach głównie we wschodniej części kraju, w tym dwie noce w słynnej Danceteria w Nowym Jorku.
Sukces "Cool as Ice" w 1983 roku doprowadził A & M (USA) do żądania natychmiastowej kontynuacji singla. Tymczasem w Manchester , lider Factory, New Order był w centrum zainteresowania na całym świecie łamiąc wszelkiego rodzaju rekordy z przebojem, "Blue Monday" i produkcją Arthura Bakera , "Confusion". Wiele artystów w tym okresie w Factory pozostało w cieniu New Order, z powodu braku siły przetwórczej wytwórni. Twórcze decyzje nie mogły być wykonane w krótkim czasie w firmie jako że główne kierownictwo w osobach Wilsona i Grettona ciągle przebywało z dala od biura z zespołem.
52nd Street zaniepokił się nową okolicznością. Wytwórnie, w tym A & M ( UK ) zaczęły się interesować zespołem, ale członkowie zespołu czuli lojalni wobec Factory. Po powrocie Roba z nowej trasy New Order, gdzie 52nd Street grał support, postanowiono, że ex-żona Wilsona, Lindsay Reade zostanie ich menadżerem. Plan ten miał przyspieszyć podejmowanie decyzji w imieniu Factory.
Reade wróciła do Factory Records w 1984 roku, po rozwodzie z Tony Wilsonem, aby uruchomić Overseas Licensing Department. Reade powiedziała innym członkom zarządu, że grupa na którą warto wydawać pieniądze w Factory to 52nd Street. "Przynajmniej robią taką muzykę ,którzy zwykli ludzie będą kupować" .
Nowa manager ułożyła strategię przyspieszenia . Po krótkim okresie nieprodukcyjnym, zespół przegrupował się i reorganizował. Wokalistka Beverley McDonald odeszła i natychmiast zaczęła współpracę z Quando Quango na LP Pigs and Battleships. Wilson nie był zadowolony ze zmiany i stwierdził, że decyzja ta może doprowadzić do szybkiego upadku 52nd Street. McDonald została zastąpiona przez Diane Charlemagne (później wokalistka w Moby i odnosząca duże sukcesy w Wielkiej Brytanii z Cookie Collective ).
Stephen Morris z New Order został wezwany przez Roba, aby pomóc w produkcji trzeciego singla 52nd Street "Can’t Afford". Morris również zakończył pracę nad dwoma innymi utworami, które miały pojawić się na późniejszej EP-ce. Podobnie jak Sumner, Morris tkwił głęboko w filozofii elektronicznego funka i jego idei, eksponując bas Tony Henry'ego i silny wokal Charlemagne, podekscytowani byli wszyscy w Factory z wyjątkiem Wilsona, który wciąż opłakiwał utratę McDonald. Oba te dodatkowe utwory "Look I’ve Heard it all Before" i "Available" zostały ponownie nagrane i wydane w 1986r przez Virgin na debiutanckim albumie Children of the Night.
Jedenaście miesięcy minęło od czasu,kiedy A & M w USA zażądał kontynuacji singla. W końcu stracili cierpliwość , pozwalając zespołowi swobodnie negocjować z innymi zainteresowanymi stronami. Reade w kontaktach biznesowych powodowała kłótnie nie tylko z Wilsonem i Grettonem, ale i Michaelem Shambergiem, którzy prowadzili Factory w USA. 52nd Street znalazł się w środku sporu i lojalność członków zespołu do Reade zaczęła się rozpadać. Wiedzieli, że jej cele i zadania były szczere i jej metody dawały artystyczne korzyści. W grudniu 1984 roku, Factory Records Management na spotkaniu pośpiesznie zorganizowanym ze wszystkimi dyrektorami, zwolnił Reade i zmusił do opuszczenia biura natychmiast, bez zespołu.
"Can't Afford" był jeszcze większym sukcesem w USA niż "Cool as Ice", wchodząc do Top 15 na Billboard Dance Chart na początku 1985 roku. Ich drugi album z 1987 roku Something's Going On, przyniósł przebojowy singiel "I'll Return". 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Cool As Ice/Twice As Nice	52nd Street	05.1983	-	-	-	[written by 52nd Street][produced by Donald Johnson][29[10].Hot Disco/Dance;A&M 12 058 12"]
Can't Afford	52nd Street	02.1985	-	-	-	[written by T. Henry][produced by BeMusic][16[8].Hot Disco/Dance;Profile 7062 12"]
Tell Me (How It Feels)	52nd Street	11.1985	-	-	Ten TEN 74	[written by Tony Henry][produced by Nick Martinelli][14[11].Hot Disco/Dance;MCA 23 623 12"][8[14].R&B Chart]
You're My Last Chance/I'm Available	52nd Street	01.1986	49[5]	-	Ten TEN 89	[written by T. Henry, N. Martinelli][produced by Nick Martinelli][67[5].R&B Chart]
I Can't Let You Go	52nd Street	03.1986	57[4]	-	Ten TEN 114	[written by J. Dennison, D. Charlemagne][produced by Nick Martinelli]
Say You Will	52nd Street	05.1988	98[1]	-	Ten TEN 215	[written by Diane Charlemagne, Tony Bowry, Tony Henry][produced by Tony Henry]
I'll Return	52nd Street	10.1987	-	-	MCA 53 089 [US]	[written by T. Henry][produced by Lenny White][79[7].R&B Chart]