Drum Club

Członkami duetu byli Lol Hammond  (ur.  1960r. w londyńskiej dzielnicy Stoke Newington) oraz Charlie Hall (ur. 25.10.1959r. w Whitstable w hrabstwie Kent, Anglia). Nazwę „pożyczyli” od klubu w Sunderland, który w 1983 r. sprowadził do Anglii brzmienie „balearic” (tak nazywała się później regularna impreza organizowana przez Halla).

Hall (były recenzent literacki czasopisma „Catholic Herald”), choć na scenie i poza nią usuwał się w cień był uważany za lidera duetu. Przed założeniem The Drum Club był już znanym w Londynie DJ-em, udzielał się także w zespołach Apaches i London Cowboys. Natomiast Hammond byl członkiem wiecznie przeobrażającej   się grupy Spizz (Spizz Oil, Athletico Spizz itd.).

 Pierwszy singel The Drum Club „U Make Me Feel So Good”, wydała w 1992 r. wytwórnia Spiral Tribe. Stał się on natychmiast klubowym przebojem; w kilka miesięcy później wydała go ponownie firma Guerilla. Z równie przychylnym przyjęciem spotkał się następny utwór „Alchemy”. The Drum Club stał się też poszukiwaną ekipą remikserską - wśród klientów duetu znaleźli się m.in. zespół Invaders Of The Heart Jaha Wobble’a, grupy Meat Beat Manifesto i Pychick Warriors Of Gaia („Exit 23”) oraz Curve i Chapterhouse, które dopiero później miały zabłysnąć na rynku muzyki progresywnej.

Jednak najlepiej znany z remiksów Hammonda i Halla to chyba taneczna wersja utworu "Change” grupy Killing Joke. Poza pracą w studiu, duet występował też chętnie na żywo.Debiut przypadł w październiku 1992 r. w słynnym londyńskim klubie Ministry Of Sound. Na koncertach The Dram Club występowali potem gościnnie Steve Hillage i Emma Anderson z zespołu Lush. Anderson miała również zagrać na gitarze na albumie Everything Is Now, a poza tym w 1993 r. wydała wspólnie z The Dram Club singel „Stray” (jako Never Never).

Hall wpadł na wyśmienity pomysł zorganizowania trasy koncertowej Midi Circus (miała ona stanowić przeciwwagę dla zjawiska Lollapaloozy oraz rosnącej represyjności poczynań władz względem bezpłatnych imprez tanecznych, tzw. „raves”), w której wziąć udział mieli tacy wykonawcy, jak Orbital, Aphex Twin czy Underwold.

Debiutancki album The Dram Club wydala wytwórnia Big Life - było to odzwierciedleniem komercyjnego potencjału tkwiącego w hipnotycznej, połyskliwej muzyce grupy. Klub-imiennik zespołu, przez długi czas niezwykle popularny wśród miłośników sceny tanecznej, zamknął podwoje 30.06.1994 r. - w pożegnalnym programie wzięli udział m.in. Fabio Paras, Justin Robertson i Billy Nasty (Zoom). Jeszcze przed wydaniem koncertowego albumu Live In Iceland, pojawił się w sklepach singel „Atomsmasher”, firmowany przez Slab, w skład którego weszli Lol Hammond i Nina Walsh (właścicielka wytwórni Sabrettes).

 Obaj członkowie The Dram Club długo zaprzeczali, jakoby mieli się rozstać, jednak nie nagrywali wspólnie żadnych nowych utworów. Dopiero po wydaniu drugiej EP-ki Slab Lidpopper i albumu Freeky Speed przez wytwórnię Hydrogen Dukebox na początku 1996 r., w prasie pojawiła się oficjalna informacja o rozpadzie The Dram Club. Oficjalnie powodem były nieporozumienia na tle muzycznym.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sound System	Drum Club	11.1993	62[1]	-	Butterfly BFLD 10	[written by Drum Club]][produced by Drum Club]
Drums Are Dangerous	Drum Club	07.1994	79[2]	-	Butterfly BFLD 15	[written by Charlie Hall, Lol Hammond][produced by Drum Club]