Glenn Frey

Glenn FREY (ur. 6.11.1948r, Detroit, Michigan, Stany Zjednoczone) - voc, g, b, k, dr, kompozytor, autor tekstów, producent nagrań; aktor. Chociaż od piątego do dwunastego roku życia pobierał lekcje gry na fortepianie, jako nastolatek interesowanie głównie sportem - uprawiał baseball, futbol amerykański i wrestling. Dopiero w połowie lat sześćdziesiątych zafascynowany The Beatles sięgnął po gitarę. Występował kolejno w kilku grupach z Detroit, jak The Mushrooms, The Four Of Us, The Subterraneans i The Heavy Metal Kids, akompaniował Bo Diddleyowi oraz gościnnie uczestniczył w nagraniach miejscowej gwiazdy, Boba Segera. W 1968 przeniósł się do Los Angeles w Kalifornii. Tam zaprzyjaźnił się z Johnem Davidem Southerem i z nim stworzył zespół Longbranch Pennywhistle, który zostawił po sobie płytę "Longbranch Pennywhistle" (Amos, 1969) z repertuarem w stylu Buffalo Springfield i Jefferson Airplane, oraz uczestniczył w nagraniach Jacksona Browne'a. W 1971r dołączył do grupy Lindy Ronstadt.
W tym samym roku utworzył wraz z innymi muzykami wspomagającymi tę artystkę zespół The Eagles. Z nim odniósł światowy sukces. Po jego rozwiązaniu w 1980r zdecydował się kontynuować karierę jako solista.

 

Zadebiutował w nowej roli w maju 1982 płytą "No Fun Aloud", promowaną singlami I Found Somebody/She Can't Let Go z lipca 1982r i The One You Love/All Those Lies z października tego roku oraz All Those Lies/That Girl ze stycznia 1983r. Było to dzieło nagrane na luzie, bez zadęcia, czasem nawiązujące do stylu The Eagles (np. I Found Somebody), ale częściej ciążące w stronę stereotypowego kalifornijskiego pop rocka (np. The One You Love, All Those Lies, That Girl, She Can't Let Go), na co miał zapewne wpływ współtwórca repertuaru, John Tempchin. Zyskało sporą popularność, podobnie jak piosenki z towarzyszących mu małych płyt. Jeszcze większy sukces odniosła płyta następna, "The Allnighter" z czerwca 1984r, promowana singlami Sexy Girl/Better In The U.S.A. z sierpnia 1984r, The Allnighter/Smuggler's Blues z października i The Heat Is On (piosenka wykorzystana w czołówce komedii Beverly Hills Cop, czyli Gliniarz z Beverly Hills, reż. Martin Brest)/Shoot Out (nagranie Harolda Faltermeyera z tego samego filmu) z grudnia tego roku oraz Smuggler's Blues/New Love z marca 1985r i zawierającym na stronie A premierową piosenkę You Belong To The City/ Smuggler's Blues z września tego roku. Współtwórcą wielu piosenek był znowu Tempchin, ale powstało dzieło trochę inne niż poprzednio, bardziej zadziorne i żwawe, epatujące niekiedy popularnymi w tym czasie elektronicznymi brzmieniami (np. wielki przebój The Heat Is On).
 

Kariera Freya zaczęła się załamywać wraz z ukazaniem się w sierpniu 1988r dość nijakiego albumu "Soul Searchin'"; pierwszy z towarzyszących mu singli, True Love/Working Man z sierpnia 1988r, był jeszcze przebojem, ale następne, Soul Searchin'/It's Cold Down Here ze stycznia 1989r, Livin' Right/Soul Searchin' z marca i Two Hearts/Some Kind Of Blues maja tego roku, przepadły na rynku.
 

W 1990r artysta stworzył wraz z piosenkarzem Jimmym Buffettem i pisarzem Larrym L. Kingiem musical o zespole country Rules Of The Road. A w kwietniu 1991 dorobił się niewielkiego przeboju Part Of Me Part Of You w stylu The Eagles, stworzonego do filmu Thelma And Louise (Thelma i Louise; reż. Ridley Scott), wydanego też na soundtracku "Thelma And Louise" (MCA, 1991). Klapę rynkową zrobiła nijaka płyta "Strange Weather" z czerwca 1992r, promowana singlami I've Got Mine/A Walk In The Dark z lipca i River Of Dreams/He Took Advantage z września. Nie był też sukcesem album "Glenn Frey Live", nagrany na żywo w lipcu 1992 w Dublinie, wydany w lipcu 1993r, chociaż zawierał pełne uroku wykonania zarówno przebojów The Eagles, np. New Kid In Town, Lyin' Eyes, Take It Easy i Desperado, jak i własnych.
 

W 1994r Frey pojawił się w składzie reaktywowanej wówczas grupy The Eagles i od tej pory znowu stale w niej występował (z przerwą między 1996 a 1999r, gdy ponownie zawiesiła działalność). W końcu lat dziewięćdziesiątych stworzył z prawnikiem Peterem Lopezem firmę płytową Mission Records.
 

Oprócz wymienionych umieścił swoje piosenki także na kilku innych soundtrackach, np. Lonely Guy na "Lonely Guy" (MCA, 1984), You Belong To The City na "Miami Vice" (MCA, 1985), On The Loose na "Girls Just Want To Have Fun" (Mercury, 1985) i Flip City na "Ghostbusters 2" (MCA, 1989). Gościnnie uczestniczył w nagraniach m.in. Southera, Joe Walsha, Eltona Johna, Davida Blue, Randy'ego Newmana, Dana Fogelberga, Carly Simon, Karli Bonoff, Joni Mitchell i Warrena Zevona.
 

Jest też aktorem. Wystąpił m.in. w 1985r w Smuggler's Blues, jednym z odcinków Miami Vice, czyli Policjantów z Miami, który tytuł i zarys fabuły wziął z jego przeboju, w 1986r w Let's Get Harry (Uwolnić Harry'ego; reż. Alan Smithee), w 1989 w serialu Wiseguy, w 1993r w serialu South Of Sunset i w 1996r w Jerry Maguire (Jerry Maguire; reż. Cameron Crowe). 

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I found somebody/She can't let go	Glenn Frey	06.1982	-	31[13]	Asylum 47466	[written by Glenn Frey, Jack Tempchin][produced by Glenn Frey, Allan Blazek, Jim Ed Norman]
The one you love/All those lies	Glenn Frey	08.1982	-	15[17]	Asylum 69974	[written by Jack Tempchin, Glenn Frey][produced by Glenn Frey, Allan Blazek, Jim Ed Norman]
All those lies/That girl	Glenn Frey	12.1982	-	41[12]	Asylum 69857	[written by Glenn Frey][produced by Glenn Frey, Allan Blazek, Jim Ed Norman]
Sexy girl/Better in The U.S.A.	Glenn Frey	06.1984	-	20[15]	MCA 52413	[written by Jack Tempchin, Glenn Frey][produced by Barry Beckett, Glenn Frey, Allan Blazek]
The allnighter/Smuggler's blues	Glenn Frey	09.1984	-	54[6]	MCA 52461	[written by Jack Tempchin, Glenn Frey][produced by Glenn Frey, Allan Blazek]
The heat is on/A shoot of out [Harold Faltermayer]	Glenn Frey	12.1984	12[12]	2[24]	MCA 52512	[piosenka z filmu "Beverly Hills Cop"][written by Keith Forsey, Harold Faltermeyer][produced by Keith Forsey, Harold Faltermeyer]
Smuggler' s blues/New love	Glenn Frey	04.1985	22[8]	12[19]	MCA 52546	[written by Jack Tempchin, Glenn Frey][produced by Glenn Frey, Allan Blazek]
You belong to the city/Smuggler' s blues	Glenn Frey	09.1985	-	2[21]	MCA 52651	[piosenka z serialu TV "Miami Vice"][written by Jack Tempchin, Glenn Frey][produced by Glenn Frey]
True love/Working man	Glenn Frey	08.1988	-	13[15]	MCA 53363	[written by Jack Tempchin, Glenn Frey][produced by Elliot Scheiner, Glenn Frey]
Livin' right/Soul searchin'	Glenn Frey	03.1989	-	90[4]	MCA 53497	[written by Glenn Frey, Jack Tempchin][produced by Elliot Scheiner, Glenn Frey]
Part of me,part of you	Glenn Frey	05.1991	-	55[13]	MCA 54 060	[piosenka z filmu "Thelma and Louise"][written by Jack Tempchin, Glenn Frey][produced by Don Was]
I' ve got mine/A walk in the dark	Glenn Frey	07.1992	-	91[3]	MCA 54429	[written by Jack Tempchin, Glenn Frey][produced by Elliot Scheiner, Glenn Frey]
Love in the 21st century	Glenn Frey	04.1993	-	112[4]	MCA 54 564	[written by Jack Tempchin, Glenn Frey,Danny "Kootch" Kortchmar][produced by Elliot Scheiner, Glenn Frey]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
No fun aloud	Glenn Frey	06.1982	-	32[38]	Asylum 60 129	[gold-US][produced by Glenn Frey, Allan Blazek, Jim Ed Norman]
The allnighter	Glenn Frey	07.1984	31[9]	22[65]	MCA 5501	[gold-US][produced by Glenn Frey, Barry Beckett, Allan Blazek]
Soul searchin'	Glenn Frey	09.1988	-	36[19]	MCA 6239	[produced by Glenn Frey,Elliot Scheiner]
After Hours	Glenn Frey	05.2012	-	116[1]	Hip-O B0016781-02	[produced by Glenn Frey, Richard F.W. Davis, Michael Thompson]
Solo Collection	Glenn Frey	02.2016	-	82[1]	MCA MCAD -11227	-

Fruit Pastilles

Shirley Barrett (ur. 1961r) to australijska reżyserka i scenarzystka. Jej film Love Serenade zdobył Caméra d'Or na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1996 roku. Jest również najbardziej znana ze swoich filmów Walk the Talk (2000) i South Solitary (2010), do których napisała scenariusz i wyreżyserowała. Scenariusz Shirley dla South Solitary został nagrodzony wieloma nagrodami, w tym nagrodą Queensland Premier’s Prize i West Australian Premier’s Prize.


Po ukończeniu szkoły średniej Shirley Barrett zaczęła studiować sztuki wyzwolone na Uniwersytecie w Melbourne, ale po dwóch latach zrezygnowała i została piosenkarką i autorką tekstów w zespole Fruit Pastilles. Ten zespół zdobył miejsce na  kompilacji nowych australijskich zespołów o nazwie "Undiscovered" (ELPS 4322) w 1982 roku. Epic wydał na singlu I Don't Ever Want To See You Again i trafił na listę australijskich przebojów.Warto również wspomnieć, że Fruit Pastilles to Alan Gaunt (klawisze), Nick Norris (perkusja), Gordon Ealey (gitara) i Nino Blake (bas). To oni mieli zdolności muzyczne.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
I Don't Ever Want to See You Again / China	Fruit Pastilles	09.1982	60[5]	-	Epic/Native Tongue ES 776/-	[written by Fruit Pastilles][produced by Graham Williams, Chris Thompson]

Ivory Joe Hunter

Ur. 10.10.1914r w Weirgate w stanie Teksas (USA), zm. 8.11.1974r w Memphis w stanie Tennessee. Wokalista, pianista, kompozytor. Z pomocą babki, w wieku trzynastu lat nauczył się grać na pianinie. Wzorem dla niego stał są później Charles Brown. Najpierw śpiewał w kwartecie gospel, a jako pianista zaczynał występować w szkolnych orkiestrach. 

Od 1932r grał zawodowo w klubach. Rok póżniej Hunter dokonał pierwszych nagrań dla Biblioteki kongresu, m.in. „Stagolee”. Od połowy lat 30-tych prowadził własny zespół, a następnie grał z lllinoisem Jacquettem i Amettem Cobbem. W 1942 wyjechał do Oakland w Kalifornii i tam występował z własnym kwintetem. 

Trzy lata  później dla swojej wytwórni Ivory nagrał z udziałem The Three Blazers pierwszego singla z utworem „Blues All Sunrise”, który wydany ponownie przez wytwórnię Exclusive stał się pierwszym przebojem Huntera. Następnymi były nagrane dla własnej wytwórni Pacific „Pretty Mama Blues” (1947) oraz King „Landlord Blues” 19947), „Don't Fall In Love With Me", „What Did You Do To Me”, „Waiting In Vain”, „Guess Who”, „I Quit My Pretty Kama” nagrany z big bandem Duke’a Ellingtona, „Jealous Heart”, „I Almost Lost My Mind” (1949), „I Need You So”( 1950), oraz dla wytwórni Atlantic „Since I Meet You Baby” (1956) i „Empty Arms” (1957).

 Pod koniec lat 50. muzyka Huntera nie cieszyła się już większym powodzeniem,dlatego od 1958r zaczął wykonywać wyłącznie country, nagrywając od 1963 w Nashville w Tennessee. W 1970r wystąpił na festiwalu jazzowym w Montreux w Szwajcarii. Krótko przed jego śmiercią w Grand Opry w Nashville odbył się koncert celebrujący tego wykonawcę nie tylko rythm and bluesa, ale i country, śpiewającego aksamitnym głosem bluesowe ballady. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Blues At Sunrise/You Taught Me To Love (But Not To Forget)	"Ivory" Joe Hunter with Johnny Moore's 3 Blazers	12.1945	-	-	Exclusive 209	[written by "Ivory" Joe Hunter][3[2].R&B Chart]
Pretty Mamma Blues/I Don't Want No Cheese No More (Just Leave Me Out Of This Trap)	Ivory Joe Hunter	06.1948	-	-	Pacific 637	[written by "Ivory" Joe Hunter][1[3][25].R&B Chart]
Don't Fall In Love With Me/Siesta With Sonny	Ivory Joe Hunter	06.1948	-	-	King 4220	[written by "Ivory" Joe Hunter][8[13].R&B Chart]
What Did You Do To Me/The Code Song (I Love You)	Ivory Joe Hunter	10.1948	-	-	King 4232	[written by "Ivory" Joe Hunter][9[2].R&B Chart]
I Like It/No Money, No Luck Blues	Ivory Joe Hunter	12.1948	-	-	King 4255	[written by "Ivory" Joe Hunter][14[1].R&B Chart]
Waiting In Vain/That's The Gal For Me	Ivory Joe Hunter	09.1949	-	-	King 4291	[written by "Ivory" Joe Hunter][5[4].R&B Chart]
Blues At Midnight/I Love My Man	Ivory Joe Hunter	09.1949	-	-	4 Star 1283	[written by "Ivory" Joe Hunter][10[1].R&B Chart]
Guess Who/Landlord Blues	Ivory Joe Hunter	10.1949	-	-	King 4306	[A:written by "Ivory" Joe Hunter][B:written by Hunter, Sample][A:2[12].R&B Chart][B:6[5].R&B Chart]
Jealous Heart/All States Boogie	Ivory Joe Hunter	11.1949	-	-	King 4314	[written by Jennie Lou Carson][2[10].R&B Chart]
I Almost Lost My Mind/If I Give You My Love	Ivory Joe Hunter	01.1950	-	-	MGM 10578	[written by "Ivory" Joe Hunter][1[5][24].R&B Chart]
I Quit My Pretty Mama/It's You Just You	Ivory Joe Hunter	01.1950	-	-	King 4326	[written by Mann, Hunter][4[9].R&B Chart]
S. P. Blues/Why Fool Yourself	Ivory Joe Hunter	02.1950	-	-	MGM 10618	[written by "Ivory" Joe Hunter][9[3].R&B Chart]
I Need You So/Leave Her Alone	Ivory Joe Hunter	04.1950	-	-	MGM 10663	[written by "Ivory" Joe Hunter][1[2][21].R&B Chart]
It's A Sin/Don't You Believe Her	Ivory Joe Hunter	12.1950	-	-	MGM 10818	[written by Rose, Turner][10[1].R&B Chart]
It May Sound Silly/I Got To Learn To Do The Mambo	Ivory Joe Hunter and his Ivorytones	04.1955	-	-	Atlantic 1049	[written by "Ivory" Joe Hunter][14[1].R&B Chart]
A Tear Fell/I Need You By My Side	Ivory Joe Hunter	03.1956	-	-	Atlantic 1086	[written by Eugene Randolph, Dorian Burton][15[1].R&B Chart]
Since I Met You Baby/You Can't Stop This Rocking And Rolling	Ivory Joe Hunter	11.1956	-	12[22]	Atlantic 1111	[written by "Ivory" Joe Hunter][1[3][18].R&B Chart]
Empty Arms/Love's A Hurting Game	Ivory Joe Hunter	04.1957	-	43[16]	Atlantic 1128	[A:written by "Ivory" Joe Hunter][B:written by Ollie Jones, Ivory Joe Hunter][A:2[8].R&B Chart][A:7[5].R&B Chart]
Yes I Want You/ You Flip Me Baby	Ivory Joe Hunter	09.1958	-	94[1]	Atlantic 1191	[written by "Ivory" Joe Hunter][13[3].R&B Chart]
City Lights/Stolen Moments	Ivory Joe Hunter	03.1959	-	92[2]	Dot 15880	[written by B. Anderson]

Bill French

 Australijski wokalista działająca na przełomie lat 50. i 60-tych.

Regularnie występował w programie „Ford Show” (Radio 2GB) i grała główną rolę w trasach koncertowych „Grab Me A Gondola” w Australii i Nowej Zelandii pod koniec lat pięćdziesiątych. Wystąpił także w programie Tivoli „Ecstasy On Ice” (1960) oraz w telewizji ABC. w styczniu 1962 r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Walk into paradise	Ernie Freeman	12.1956	29[9]	-	Festival FS 1129/-	-

 

French Affair

 French Affair - niemiecko-francuski zespół grający muzykę pop-dance, założony w 1999 roku, znany z hitów "Sexy", "Do What You Like" i "My Heart Goes Boom".Największą popularność cieszy się w krajach niemieckojęzycznych.

 

Wokalistką grupy jest Barbara Alcindor urodzona w Paryżu, i pracowała jako modelka w Londynie.. Poznała zespół produkcyjny Dreyer Brothers i podpisała kontrakt z BMG , zanim na początku 2000 roku nagrała przebój „ My Heart Goes Boom (La Di Da Da) ”. Singiel był wielkim hitem w Europie, zajmując miejsce w pierwszej piątce w wielu krajach. Po nim ukazał się „Do What You Like”, który również odniósł sukces, oraz debiutancki album Desire . Piosenki wydane na albumie Desire (a szczególnie "My Heart Goes Boom", "Poison" i "Do What You Like") stały się popularne w całej Europie. Single zespołu wydane są w przeszło 58 krajach, a sprzedaż albumu przekoczyła 2,5 miliona. 

 W 2006 roku French Affair wydał swój drugi, całkowicie francuskojęzyczny album, Rendezvous , promowany przez singiel "Symphonie d'amour ”. Album zawierał wokal Aimee, nowej wokalistki zespołu. W 2008 roku ukazał się ich ostatni album Belle Epoque .

W 2009 roku grupa ogłasza swoje rozwiązanie. 

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

My Heart Goes Boom (La Di Da Da)

French Affair

02.2000

4[30]

3[32]

1[17]

-

37[9]

1[15]

35[5]

4[17]

RCA 74321 71057 2

[written by Torsten Dreyer,Barbara Alcindor,Karsten Dreyer]

Do What You Like

French Affair

04.2000

-

29[12]

24[11]

-

-

11[12]

-

46[4]

RCA 74321 75344 2

[written by Torsten Dreyer,Barbara Alcindor,Karsten Dreyer]

Sexy

French Affair

10.2001

-

84[7]

38[9]

-

-

21[11]

-

27[6]

V2 5018273

[written by Torsten Dreyer,Karsten Dreyer]

I Like That

French Affair

06.2002

-

-

-

-

-

-

-

38[2]

-

-

Comme ci comme ça

French Affair

06.2003

-

100[1]

30[6]

1[17]

-

45[7]

-

32[1]

Epic 673 572 2

[written by Torsten Dreyer,Karsten Dreyer]

Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Desire

French Affair

06.2000

-

21[7]

67[3]

-

-

33[2]

-

-

RCA 74321 76164 2

-

Fuemana

 Philip "Phil" Fuemana (ur. 6 stycznia 1964r - zm. 28 lutego 2005r) był muzykiem z Nowej Zelandii. Czule nazywany „ojcem chrzestnym South Auckland”, był wysoko ceniony za swoją pracę w South Auckland nad stworzeniem brzmienia Urban Pasifika .
Fuemana zmarł na atak serca w swoim domu w Auckland w 2005 roku.

 

Fuemana była grupą soulową składającą się z Phila i rodzeństwa Tony, Christiny i Pauly Fuemana, a także Matty J Ruys. Początkowo występując jako Houseparty, grupa wydała singiel na płytach Southside, zanim przeniosła się do Deepgrooves i nagrywała jako Fuemana.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Closer	Fuemana	03.1994	-	35[4]	-/Festival C 11 666	-

Tab Hunter

 Tab Hunter, właśc. Arthur Andrew Kelm (ur. 11 lipca 1931r w Nowym Jorku, zm. 8 lipca 2018r w Santa Barbara)- amerykański aktor, wokalista i pisarz, laureat nominacji do nagrody Golden Laurel. Posiada własną gwiazdę przy Hollywood Walk of Fame. Wystąpił w ponad czterdziestu filmach, Był jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów drugiej połowy lat 50-tych dzięki produkcjom: dramacie Raoula Walsha Operacja Saipan (Battle Cry, 1955) jako kapral Dan 'Danny' Forrester, wojennym Johna Farrow Morski pościg (The Sea Chase, 1955) z Johnem Wayne i Laną Turner jako Cadet Wesser i westernie Płonące wzgórza (The Burning Hills, 1956) z Natalie Wood jako Trace Jordon, a na początku swojej kariery stał się bożyszczem nastolatek.

 

Urodził się w Nowym Jorku, jako syn niemieckich imigrantów. Jego ojciec, Charles Kelm, był Żydem, a matka, Gertrude Gelien, luteranką, która zmieniła wyznanie na judaizm. Był jednak wychowywany w religii katolickiej. W 1934, kiedy miał trzy lata, jego rodzice rozwiedli się i wraz z matką i bratem Walterem (zm. w Wietnamie) przeprowadził się do Kalifornii. Jako nastolatek był łyżwiarzem figurowym, a w zawodach na lodzie, w których uczestniczył, jeździł zarówno indywidualnie, jak i w parach. W tym okresie uprawiał także jeździectwo.

W 1946, w wieku 15 lat, wstąpił do Straży Przybrzeżnej. To właśnie w tym czasie zainteresował się aktorstwem.


W wieku 19 lat pojawił się jako Frank O'Brien w dramacie Josepha Loseya Poza prawem (The Lawless, 1950) z Macdonaldem Careyem i Gail Russell. Podpisał kontrakt z wytwórnią Warner Bros. i następnie był obsadzany w jej produkcjach. Wystąpił w filmie Saturday Island (1952) u boku Lindy Darnell. Zyskał sławę, wcielając się w rolę Harolda Bridgesa w Kocie ślady (Track of the Cat, 1954), u boku Roberta Mitchuma. Jednak to rola żołnierza Danny’ego Forrestera w nominowanym do Oscara dramacie wojennym Operacja Saipan (Battle Cry, 1955) otworzyła mu drzwi do kariery w Hollywood i uczyniła z niego kinowego amanta.

W drugiej połowie lat pięćdziesiątych stał się także sławnym piosenkarzem. Dwa jego single - „Ninety-Nine Ways” i „Young Love” - okupowały wysokie pozycje na listach przebojów. W 1956 znalazł się na szczycie listy Billboard Hot 100.

W 1958 wcielił się w jedną ze swoich najważniejszych ról - w muzycznym filmie Czego pragnie Lola (Damn Yankees) zagrał postać baseballisty Joego Hardy’ego. Film oparto na broadwayowskiej sztuce, a Hunter był jedynym jego aktorem, który wcześniej nie pojawił się w musicalu.

We wrześniu 1960 telewizyjna stacja NBC rozpoczęła emisję sitcomu The Tab Hunter Show, którego był głównym (i tytułowym) bohaterem jako Paul Morgan. Powstały trzydzieści dwa odcinki serialu, wyemitowane w latach 1960–1961, a powodem zdjęcia go z ekranu NBC była niska oglądalność.

Przez krótki okres w latach sześćdziesiątych Hunter zamieszkiwał w południowej Francji; występował wówczas w spaghetti westernach. Karierę aktora ożywiła rola Todda Tomorrowa w satyrycznej komedii Polyester (1981), wyreżyserowanej przez Johna Watersa. W 1992 powstał film Czarny koń (Dark Horse), w którym odegrał jedną z drugoplanowych ról. Scenariusz do filmu napisała Janet McClean, adaptując pierwotną jego wersję autorstwa Huntera.


W 2005 za sprawą autobiografii Tab Hunter Confidential: The Making of a Movie Star, napisanej wspólnie z Eddiem Mullerem, dokonał coming outu jako homoseksualista.

Zmarł 8 lipca 2018 w Santa Barbara z powodu powikłań zakrzepicy żył głębokich, które spowodowały zatrzymanie krążenia, trzy dni przed swoimi 87. urodzinami. Według jego partnera śmierć „była nagła i nieoczekiwana”. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Young Love/Red Sails In The Sunset	Tab Hunter	01.1957	-	A:1[6][21];B:57[9]	Dot 15 533	[A:written by Ric Cartey, Carole Joyner][B:written by Jimmy Kennedy,Hugh Williams][produced by George Avakian][B: #1 hit for Bing Crosby & Guy Lombardo in 1936]
Ninety-Nine Ways/Don't Get Around Much Anymore	Tab Hunter	03.1957	-	A:11[14];B:74[3]	Dot 15 548	[A:written by Anthony September][B:written by Duke Ellington, Bob Russell][produced by George Avakian]
Jealous Heart/Lonesome Road	Tab Hunter	10.1958	-	62[10]	Warner Bros. 5008	[written by Jenny Lou Carson][produced by George Avakian][#4 hit for Al Morgan in 1949r]
(I'll Be With You In) Apple Blossom Time/(What Can I Give) My Only Love	Tab Hunter	02.1959	-	31[11]	Warner Bros. 5032	[written by Albert von Tilzer, Neville Fleeson][produced by George Avakian][#2 hit for Charles Harrison in 1920r]

Jade Hurley

John Anthony Patrick Hurley (ur. 17 czerwca 1943 r.), Występujący jako Jade Hurley , australijski piosenkarz, autor tekstów i pianista. Hitami Hurleya są „How I Lied” (1965), „Down in the Riverina” (1974) i „ Another Saturday Night ” (1982). Regularnie występował w telewizji, w tym w The Mike Walsh Show w latach siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych. W czerwcu 1998 r. został odznaczony Order of Australia Medal „za zasługi dla przemysłu rozrywkowego i społeczności, w szczególności w zakresie pozyskiwania funduszy dla grup, w tym fundacji NSW zajmującej się zapaleniem stawów, Australian Cancer Foundation for Medical Research i Camp Quality ”. 

 Jade Hurley urodził się 17 czerwca 1943 roku w Sydney jako John Anthony Patrick Hurley.Nazwa występu, Jade, została nadana przez australijskiego rock and rollowca, Johnny'ego O'Keefe , w latach sześćdziesiątych z powodu rękawiczek, które nosił Hurley.  Leon Isackson z Ray Hoff and the Offbeats wspominał przesłuchanie pianisty w październiku 1959 r. ”[Hurley] doszedł do wniosku, że potrzebuje sztuczki, by ukryć swoją niezbyt perfekcyjną grę na fortepianie, więc nosił jaskrawozielone rękawiczki z odciętymi palcami. Niewiele pomogło. Zwolniliśmy go dwa tygodnie później. "

Hurley rozpoczął karierę muzyczną w wieku 14 lat w swoim pierwszym zespole Rockin 'Rebels w Sydney.  Wystąpił solo, z pomocą O'Keefe, występując w programie telewizyjnym tego ostatniego - w tym w jego debiucie w 1960 roku - w Six O'Clock Rock . Hurley został ochrzczony przez O'Keefe jako „Australia's King of Country Rock” i był supportem podczas występów O'Keefe na żywo. Pojawił się także na australijskiej wersji Bandstand .
 

Wczesne single Hurleya były głównie jego własnym materiałem, w tym „How I Lied” (1965), który znalazł się w pierwszej trzydziestce w Brisbane. Jego wokale w stylu country-pop zostały połączone z melodyjnym i rytmicznym klimatem obecnej epoki beat.Z wyjątkiem jego coverowej wersji „Gold and Silver” (1966),  jego singlami na wykresach były jego własne kompozycje: „My Baby Judy” (1965), „I'm Ashamed of You” (1966) ) i „Down in the Riverina” (1974). Później Hurley przeszedł na muzykę country, chociaż jego występy na żywo zawierały również ulubione rock and rolle.

Hurley pracował przy The Mike Walsh Show od lat 70. do wczesnych 80-tych, w ramach swojego segmentu muzycznego „Golden Oldens”, gdzie wykonywał covery piosenek z lat 50. i 60-tych.  Z powodu występu był „identyfikowany raczej z wykonawcami MOR niż rockmanem”. 

Regularnie podróżował samochodem kempingowym po Australii, „grając na trasach koncertowych po całym kraju i występując w RSL i klubach w NSW”. W 2008 pobił rekordy frekwencji na Tamworth Country Music Festival, kiedy na jego występ pojawiło się 1550 osób.  W marcu 2009 roku złodziej ukradł biżuterię i inne przedmioty ze swojego samochodu kempingowego: w następnym miesiącu większość z nich została odzyskana przez policję.  23 marca 2019 roku Hurley pojawił się w podcascie Wayne's Wonder World . 

 

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
How I Lied/How To Love Me	Jade Hurley	06.1965	22[17]	-	His Master's Voice EA-4685/-	[written by Jade Hurley]
My Baby Judy/I Got A Kitten	Jade Hurley	10.1965	76[8]	-	His Master's Voice EA-4712/-	[written by Jade Hurley]
Gold And Silver/ I'm Ashamed Of You	Jade Hurley	10.1966	71[8]	-	His Master's Voice EA-4797/-	[written by M. Liggett]
Down In The Riverina/Ever Livin' Love	Jade Hurley	06.1974	52[14]	-	Festival K 5512/-	[written by Jade Hurley]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
King Of Country Rock	Jade Hurley	01.1976	76[6]	-	Festival L 35 705/-	-
Solid Gold	Jade Hurley	12.1980	70[7]	-	Festival L 29 004/-	-
Twenty Golden Oldens	Jade Hurley	04.1982	-	4[7] [platinum]	-/Festival L 27 041	-
Rockin On	Jade Hurley	11.1983	75[2]	-	K-Tel NA 647/-	-
Great Balls Of Fire	Jade Hurley	08.1984	64[2]	-	J&B JB 183/-	-

Aṣa

ASA (  ur. jako Bukola Elemide 17 września 1982r)  jest nigeryjsko - francuską wokalistką i kompozytorką.



Aṣa urodziła się w Paryżu w rodzinie nigeryjskich rodziców, którzy pracowali i studiowali kinematografię we Francji. Jej rodzina wróciła do Nigerii, gdy miała dwa lata. Aṣa dorastała w mieście Lagos , w południowo-zachodniej części Nigerii, a 18 lat później wróciła do Paryża, gdzie jej artystyczne życie nabrało rozpędu . 

Muzyczne wpływy Asy wyrosły na przestrzeni lat dzięki kolekcji wspaniałej muzyki, którą jej ojciec zgromadził do pracy jako operator. Wśród tych płyt, na których znalazły się amerykańskie, nigeryjskie i afrykańskie klasyki soulowe, znalazły się muzyczne gwiazdy, takie jak Marvin Gaye , Fela Kuti , Bob Marley , Aretha Franklin , King Sunny Adé , Diana Ross , Nina Simone , Miriam Makeba . Aṣa zaczerpnęła z nich inspirację.
 

W 2004 roku Asa poznała swojego menadżera i przyjaciółkę, Janet Nwose, która przedstawiła ją Cobhamowi Emmanuelowi Asuquo , który z kolei został producentem jej pierwszego albumu studyjnego Asa (Asha) .

Aṣa wróciła do Francji w wieku 20 lat, aby studiować w szkole jazzowej IMFP, gdzie nauczyciele powiedzieli jej, że powinna iść dalej i zostać artystką nagrywającą, ponieważ jest gotowa i nie potrzebuje nauki. W Nigerii jej pierwszy singiel, „Eyé Adaba”, zaczynał być nadawany. Aṣa wkrótce podpisała kontrakt z Naïve Records . Współpracując z Cobhams Asuquo i przy nowym zaangażowaniu Christophe'a Dupouy i Benjamina Constanta, wyprodukowała swój pierwszy platynowy album zatytułowany A sellinga . Wydanie albumu sprawiło, że Aṣa znalazła się na listach przebojów w Europie, Azji i Afryce, a następnie wygrała prestiżową francuską nagrodę Constantina w 2008 roku, kiedy została wybrana najlepszym świeżym talentem   przez jury złożone z 19 specjalistów z branży muzycznej w Paryż.

Jej drugi album, Beautiful Imperfection , wydany we współpracy z francuskim kompozytorem Nicolasem Mollardem, ukazał się 25 października 2010 roku i pokrył się platyną w 2011 roku. Singiel zatytułowany „Be My Man” z Beautiful Imperfection został wydany pod koniec września 2010 roku.  do 2014 roku Aṣa sprzedała 400 000 albumów na całym świecie. 

Trzeci album studyjny Asy, Bed of Stone , został wydany w sierpniu 2014 roku. Single to „Dead Again”, „Eyo”, „Satan Be Gone”, „The One That Never Comes” i „Moving On”. Od 2015 do 2017 roku odbyła światową trasę koncertową.

14 maja 2019 wydała nowy singiel zatytułowany „The Beginning”, a 25 czerwca 2019 wydała singiel „Good Thing”.  W dniu 11 września 2019 roku ogłosiła na swojej stronie na Twitterze, że jej nowy album, Lucid , ukaże się 11 października 2019 roku. Zgodnie z jej słowami album został wydany 11 października 2019 roku. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Be My Man	Asa	03.2011	89[1]	-	-	-	-	-	-	-	Naïve NV 822172	[written by Bukola Elemide,Nicolas Mollard ]
Dead Again	Asa	09.2014	109[2]	-	-	-	-	-	-	-	Naïve NV 831272	[written by Blair Mackichan,Bukola Elemide]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Aṣa	Aṣa	10.2007	15[77]	65[12]	95[1]	-	-	-	-	-	Naïve WN 145125	-
Live In Paris	Aṣa	09.2009	112[4]	-	-	-	-	-	-	-	Naïve 818911	-
Beautiful Imperfection	Aṣa	10.2010	14[42]	54[9]	-	-	-	-	-	-	Naïve NV 822111	-
Bed Of Stone	Aṣa	09.2014	38[8]	64[1]	-	-	-	-	-	-	Naïve NV 831261	-

Hüsker Dü

 Hüsker Dü - amerykański zespół punkrockowy z Minneapolis-Saint Paul.
Powstał w 1979, kiedy wokalista/gitarzysta Bob Mould, basista Greg Norton, wokalista/perkusista Grant Hart i klawiszowiec Charlie Pine zaczęli razem grać. Mould był wówczas studentem pierwszego roku w Macalester College i często bywał w sklepie z płytami, gdzie sprzedawcą był Hart. Z kolei Hart spotkał po raz pierwszy Nortona, gdy obaj składali podanie o tę samą pracę. Mould i Hart byli zagorzałymi fanami Ramones i po zwerbowaniu Nortona i Pine'a utworzyli zespół. Nazwa zespołu Hüsker Dü została zapożyczona od nazwy pamięciowej gry dla dzieci Husker Du? (popularnej w Danii i Szwecji w latach 60-tych). Husker du? dosłownie oznacza w językach duńskim i norweskim czy pamiętasz?. Znaki diakrytyczne użyte w nazwie grupy nie mają nic wspólnego z ortografią ani wymową, jest to tzw. "heavymetalowy pseudoumlaut". Mould w jednym z wywiadów przyznał, że przypadła mu do gustu tajemniczość słów, które wyróżniały się na tle innych nazw zespołów punkowych.


Zespół zadebiutował 30 marca 1979r i jeszcze tego samego dnia został z niego wyrzucony Pine. Do 1980r Hüsker Dü grał regularnie w Minneapolis. Przez ten czas ich muzyka ciągle się rozwijała. Grali szybko, głośno i dynamicznie - wyróżniając się spośród innych zespołów punkrockowych. W 1981 roku firma Terry'ego Katzmana Reflex Records wypuściła ich pierwszy singel: "Statues". Ponadto zwrócili na siebie uwagę Jello Biafry z Dead Kennedys i członków Black Flag, z którymi zaczęli występować i tym samym zyskiwać sobie fanów. Wkrótce podpisali kontrakt z Gregiem Ginnem i znaleźli się w jego wytwórni SST Records.

Ich dwa pierwsze albumy: Land Speed Record (koncertowy; 1982r) i Everything Falls Apart (studyjny; 1983r) prezentowały dość gwałtowną muzykę. Następny minialbum Metal Circus z 1983r przezentował już lepsze umiejętności muzyków od strony technicznej i kompozytorskiej. Był bardziej melodyjny niż jego dwaj poprzednicy, choć równie intensywny. Dużą popularność zdobył utwór "Diane", który często był emitowany przez dziesiątki stacji radiowych w kampusach studenckich na terenie USA.

W 1984r ukazał się na rynku podwójny album Zen Arcade, który został nagrany i zmiksowany w ciągu 45 godzin kosztem 3200 dolarów. Zen Arcade jest albumem koncepcyjnym przedstawiającym historię młodego chłopaka, który opuszcza dom, by w obliczu otaczającej go trudnej rzeczywistości odnaleźć swoje miejsce w życiu. Płyta zdobyła uznanie wielu krytyków, którzy później uznali ją za największe osiągnięcie zespołu. Pozwoliła również grupie zaistnieć poza środowiskiem punkowym. David Fricke z magazynu muzycznego Rolling Stone określił ją mianem thrashowej Quadrophenii. Album sprzedawał się na tyle dobrze, że SST Records, która swoje najpopularniejsze płyty sprzedawała w liczbie tysięcy kopii, tym razem miała problem z nadążaniem z produkcją.

Płyty: New Day Rising i Flip Your Wig (obie z 1985r) nagrane i wydane za ciosem swojej wielkiej poprzedniczki prezentowały kontynuację nurtu- niekiedy nawet całkowicie uspokajając gwałtowność i ton -nawiązując momentami do muzyki pop lat 60-tych XX wieku.

W czasie sesji nagraniowej do albumu Flip Your Wig wytwórnia Warner Bros. zaproponowała zespołowi kontrakt płytowy. Muzycy czując, że dotychczasowa współpraca z firmą SST Records - która borykała się z ciągłymi problemami dystrybucyjnymi (co utrudniało sytuację Hüsker Dü na rynku muzycznym) - osiągnęła maksymalny pułap możliwości, postanowili podpisać umowę z Warnerem, zastrzegając sobie jednak prawo do pełnej kontroli nad poczynaniami artystycznymi.

Dwie kolejne płyty z 1986 i 1987r nagrane dla Warnera: Candy Apple Grey i Warehouse: Songs and Stories ukazały zespół jako dojrzały w warstwie zarówno muzycznej, jak i tekstowej. Po samobójstwie menadżera grupy Davida Savoya (tuż przed wydaniem albumu Warehouse: Songs and Stories), większość jego obowiązków przejął Bob Mould. W tym czasie konflikt między nim a Grantem Hartem na tle osobistym i artystycznym przybrał na sile, co doprowadziło do rozpadu zespołu. Zespół został rozwiązany 26 stycznia 1988 roku.

W październiku 1994 roku ukazał się zapis ostatnich koncertów Hüsker Dü z 1987 roku pt. The Living End.

Mould po rozpadzie Hüsker Dü rozpoczął karierę solową (w latach 90-tych XX wieku grał w utworzonym przez siebie zespole Sugar), Hart zajął się swoją nową grupą Nova Mob natomiast Norton przerwał granie i otworzył wspólnie z żoną restaurację. Dopiero w 2006 chwycił z powrotem za gitarę i dołączył do zespołu The Gang Font, z którym nagrał w 2007 album.

14 września 2017 roku w wieku 56 lat zmarł Grant Hart na raka. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Don't Want To Know If You Are Lonely	Hüsker Dü	03.1986	96[1]	-	Warner Bros. W 8746T	[written by Grant Hart][produced by Bob Mould, Grant Hart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Candy Apple Grey	Hüsker Dü	04.1986	-	140[10]	Warner 25385	[produced by Bob Mould and Grant Hart]
Warehouse: Songs and Stories	Hüsker Dü	02.1987	-	117[10]	Warner 25 544	[produced by Bob Mould and Grant Hart]

Ferlin Husky

Ferlin Eugene Husky (ur. 3 grudnia 1925r - zm. 17 marca 2011r)   był   amerykańskim wokalistą country, który był równie biegły w gatunkach tradycyjnych honky-tonk, ballad, recytacji mówionych i rockabilly pop. Miał dwa tuziny przebojów z pierwszej dwudziestki na listach przebojów Billboard w latach 1953-1975; jego wszechstronność i wygląd popołudniowego idola napędzały siedemdziesięcioletnią karierę w branży rozrywkowej. 


W latach 50. i 60-tych hity Husky'ego obejmowały „ Gone ” i „ Wings of a Dove ”, z których każdy osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów country. Stworzył także komiczną  postać , Simona Cruma; i nagrywał pod pseudonimem Terry Preston od 1948 do 1953r.   W 2010 roku Husky został wprowadzony do Country Music Hall of Fame .


Husky urodził się w Gumbo w stanie Missouri , nieposiadającej osobowości prawnej społeczności w północno-zachodnim hrabstwie St. Francois w stanie Missouri . Jego matka nazwała go Furland, ale jego nazwisko było błędnie zapisane w akcie urodzenia. Husky dorastał na farmie niedaleko Flat River i uczęszczał do szkoły w Irondale . Uczył się gry na gitarze od wujka. Po rzuceniu szkoły średniej Husky przeniósł się do St. Louis , gdzie pracował jako kierowca ciężarówki i pracownik huty, występując w nocnych honky-tonk .

Podczas II wojny światowej Husky przez pięć lat służył w marynarce handlowej Stanów Zjednoczonych , zabawiając żołnierzy na statkach transportowych. Jego postać Cruma wyewoluowała z historii, które opowiadał w tamtym czasie o sąsiedzie z Missouri imieniem Simon Crump.  Jego strona internetowa podaje, że jego statek brał udział w inwazji D-Day na Cherbourg .

Po wojnie Husky kontynuował rozwój postaci Cruma, pracując jako disc jockey w Missouri, a następnie w Bakersfield w Kalifornii pod koniec lat czterdziestych. Zaczął używać pseudonimu Terry Preston za sugestią Smiley Burnette .  Jako wokalista, Husky podpisał kontrakt z Capitol Records w 1953 roku pod kierownictwem Cliffie Stone , także menadżera Tennessee Ernie Forda . W Capitol Records wrócił do używania swojego imienia. Kilka singli zawiodło przed „ A Dear John Letter ” z Jeanem Shepardem stał się hitem numer jeden. Kontynuacja nosiła tytuł „Forgive Me John”. W 1955 roku Husky miał solowy hit z "I Feel Better All Over (More Than Anywheres Else)" / "Little Tom". Jako Simon Crum podpisał osobny kontrakt z Capitol Records i zaczął wydawać płyty, z których największą była „Country Music is Here to Stay” z 1959 roku (numer dwa przez trzy tygodnie).

Pod koniec lat pięćdziesiątych Husky miał na koncie długą listę przebojów, w tym numer jeden „Gone” w 1957 roku (po raz pierwszy nagrał „Gone” jako Terry Preston w 1952 roku, ale we wcześniejszej wersji brakowało smyczków i chórków nowo powstającego brzmienia Nashville ). „Gone” okazał się sukcesem crossover , osiągając również czwarte miejsce na liście przebojów muzyki pop . Sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy i otrzymał złoty krążek . Popularność utworu doprowadziła do występu w roli gospodarza zastępczego na lato w 1957 r. w programie CBS-TV Arthur Godfrey's Talent Scouts .

Zaczął grać, występując w Kraft Television Theatre i wcielając się w siebie w filmie Mister Rock and Roll z 1957 roku (jego strona internetowa podaje, że grał role w 18 filmach, w tym z Zsa Zsa Gabor i Mamie Van Doren ).  „Wings of a Dove” Boba Fergusona stał się jego największym hitem w 1960 roku, przez 10 tygodni zajmował pierwsze miejsce na listach przebojów krajów i osiągnął 12 miejsce na liście pop. Husky był również znany ze swojej zdolności naśladowania innych popularnych piosenkarzy country, w tym Tennessee Ernie Ford i Kitty Wells .

Chociaż nie miał więcej przebojów #1, w latach 1961-1972 zanotował trzy tuziny hitów, z których największe to „Once” (1967) i „Just for You” (1968). Pod koniec 1972 roku, po ponad 20 latach pracy w Capitol, Husky podpisał kontrakt z ABC Records , gdzie w 1975 roku zdobył kilka hitów z pierwszej czterdziestki, z których największym był   „Rosie Cries a Lot” (1973). Husky na krótko przeszedł na emeryturę w 1977 roku po operacji serca, ale wznowił tournee. Pozostał popularnym uczestnikiem koncertów, występując w Grand Ole Opry. Był czterokrotnie żonaty i przez ostatnie sześć lat życia mieszkał ze swoją wieloletnią miłością Leoną Williams (była żona Merle Haggard ).

Husky przez wiele lat cierpiał na kardiopatię i od późnych lat 70. był kilkakrotnie hospitalizowany, w tym z powodu operacji serca w 2005 r. i zakrzepów w nogach w 2007 r. Został przyjęty do szpitala St. John's w Springfield w stanie Missouri w dniu 19 kwietnia 2009 r. , z zastoinową niewydolnością serca i zapaleniem płuc . 15 lipca 2009 r. jego rzecznik powiedział, że wraca do zdrowia w domu po wypisaniu ze szpitala w Nashville. Jeszcze w 2009 roku mieszkał w Vienna w stanie Missouri.

23 lutego 2010 roku Stowarzyszenie Muzyki Country ogłosiło jego wprowadzenie do Country Music Hall of Fame. Był okrzyknięty talentem wokalnym i komiksowym - oraz „wszechstronnym showmanem” - które pozostawiły po sobie dziedzictwo jako „jeden z najlepszych artystów estradowych, jakie kiedykolwiek wyprodukowała muzyka country”.

8 marca 2011 r. Husky został ponownie hospitalizowany po kilku dniach złego samopoczucia. W weekend poprawił się i przygotowywał się do wyprowadzki z oddziału wieńcowego , ale 17 marca Husky zmarł w domu swojej córki w Westmoreland w stanie Tennessee na zastoinową niewydolność serca. 

Został pochowany obok swojego syna, Danny'ego Louisa Husky'ego, w Hendersonville Memory Gardens w Hendersonville w stanie Tennessee .
 

Husky był jednym z pierwszych piosenkarzy country, który dostał gwiazdę na Hollywood Walk of Fame  przy 6675 Hollywood Blvd.

Jego imię nosi ulica biegnąca przez park miejski w Leadwood w stanie Missouri. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A Dear John Letter	Jean Shepard & Ferlin Husky	09.1953	-	4[10]	Capitol 2502	[written by Billy Barton, Fuzzy Owen and Lewis Talley][1[6][23].Country Chart]
Forgive Me, John	Jean Shepard & Ferlin Husky	10.1953	-	24[1]	Capitol 2586	[written by Fuzzy Owen, Jean Shepard, Lewis Talley][produced by Ken Nelson][4[7].Country Chart]
I Feel Better All Over (More Than Anywhere's Else)/Little Tom	Ferlin Husky	01.1955	-	-	Capitol 3001	[A:written by Ken Rogers, Leon Smith][A:6[10].Country Chart][B:7[8].Country Chart]
Cuzz Yore So Sweet/My Gallina	Simon Crum	04.1955	-	-	Capitol 3063	[written by John Kane][ 5[15].Country Chart]
I'll Baby Sit With You/She's Always There	Ferlin Huskey And His Hush Puppies	05.1955	-	-	Capitol 3097	[written by Clyde Wilson][14[1].Country Chart]
Gone/Missing Persons	Ferlin Husky	02.1957	-	4[27]	Capitol 3628	[written by Smokey Rogers][1[10][27].Country Chart]
A Fallen Star/Prize Possession	Ferlin Husky	07.1957	-	47[15]	Capitol 3742	[A:written by James Joiner][B:written by David Hill][A:[8[13].Country Chart][B:[12[1].Country Chart]
I Will/All Of The Time	Ferlin Husky	10.1958	-	-	Capitol 4046	[written by Husky, Drusky, Vanadore][23[1].Country Chart]
Country Music Is Here To Stay/Stand Up, Sit Down, Shut Your Mouth	Simon Crum	11.1958	-	-	Capitol 4073	[written by Ferlin Husky][2[24].Country Chart]
My Reason For Living/Wrong	Ferlin Husky	02.1959	-	-	Capitol 4123	[written by Ferlin Husky, Gertrude Cox][14[12].Country Chart]
Draggin' The River/Sea Sand	Ferlin Husky	06.1959	-	-	Capitol 4186	[written by Vic McAlpine][11[10].Country Chart]
Black Sheep/I'll Always Return	Ferlin Husky	11.1959	-	-	Capitol 4278	[written by Ferlin Husky, Jack Rhodes][21[8].Country Chart]
Wings Of A Dove/Next To Jimmy	Ferlin Husky	09.1960	-	12[18]	Capitol 4406	[written by Bob Ferguson][1[10][36].Country Chart]
Willow Tree/Take A Look	Ferlin Husky	10.1961	-	-	Capitol 4594	[written by Bettie Husky][23[1].Country Chart]
The Waltz You Saved For Me/ Out Of A Clear Blue Sky	Ferlin Husky	01.1962	-	94[1]	Capitol 4650	[written by King, Flindt, Kahn][produced by Marvin Hughes][13[10].Country Chart]
Somebody Save Me/Just Another Lonely Night	Ferlin Husky	05.1962	-	-	Capitol 4721	[written by Alex Zanetis][produced by Ken Nelson][16[11].Country Chart]
Stand Up/It Scares Me	Ferlin Husky	09.1962	-	-	Capitol 4779	[written by C. Crofford][produced by Ken Nelson][28[1].Country Chart]
It Was You/Near You	Ferlin Husky	12.1962	-	-	Capitol 4853	[written by Husky, Walker, Bailes, Sherry][produced by Ken Nelson][21[2].Country Chart]
Timber I'm Falling/Don't Count The Diamonds	Ferlin Husky	02.1964	-	-	Capitol 5111	[written by Ferlin Husky, Dalton Timbur][produced by Marvin Hughes][13[20].Country Chart]
I Could Sing All Night/What Does Your Conscience Say To You	Ferlin Husky	06.1966	-	-	Capitol 5615	[written by Ferlin Husky, Tommy Collins][produced by Marvin Hughes][27[5]].Country Chart]
I Hear Little Rock Calling/Stand Beside Me	Ferlin Husky	08.1966	-	-	Capitol 5679	[written by Dallas Frazier][produced by Marvin Hughes][17[8].Country Chart]
Once/Why Do I Put Up With You	Ferlin Husky	12.1966	-	-	Capitol 5775	[written by Ted Harris][produced by Marvin Hughes][4[14].Country Chart]
What Am I Gonna Do Now/General "G"	Ferlin Husky And The Hushpuppies	04.1967	-	-	Capitol 5852	[written by Jimmy Pepers][produced by Kelso Herston][37[3].Country Chart]
You Pushed Me Too Far/The Bridge I Have Never Crossed	Ferlin Husky	08.1967	-	-	Capitol 5938	[written by Bobby Braddock][produced by Kelso Herston][14[11].Country Chart]
Just For You/Don't Hurt Me Anymore	Ferlin Husky	01.1968	-	-	Capitol 2048	[written by Curly Putnam, Larry Butler][produced by Kelso Herston][4[15].Country Chart]
I Promised You The World/You Should Live My Life	Ferlin Husky And The Hushpuppies	06.1968	-	-	Capitol 2154	[written by Curly Putman][produced by Kelso Herston][26[8].Country Chart]
White Fences And Evergreen Trees/Love's Been Good To Me	Ferlin Husky And The Hushpuppies	11.1968	-	-	Capitol 2288	[written by Dallas Frazier][produced by Kelso Herston][25[7].Country Chart]
Flat River, Mo./One Life To Live	Ferlin Husky And The Hushpuppies	04.1969	-	-	Capitol 2411	[written by Dallas Frazier][produced by Kelso Herston][33[2].Country Chart]
That's Why I Love You So Much/Forever Yours	Ferlin Husky And The Hushpuppies	07.1969	-	-	Capitol 2512	[written by Jerry Foster, Bill Rice][produced by Kelso Herston][16[11].Country Chart]
Every Step Of The Way/That's What I'd Do	Ferlin Husky	12.1969	-	-	Capitol 2666	[written by Curly Putman][produced by Kelso Herston][21[7].Country Chart]
Heavenly Sunshine/All Her Little Loving Ways	Ferlin Husky	05.1970	-	-	Capitol 2793	[written by Glenn Sutton, George Richey][produced by Larry Butler][11[11].Country Chart]
Sweet Misery/Because You're Mine	Ferlin Husky	01.1971	-	-	Capitol 2999	[written by J. Crutchfield, W. Walker][produced by Larry Butler][14[7].Country Chart]
One More Time/Don't Let The Good Life Pass You By	Ferlin Husky	04.1971	-	-	Capitol 3069	[written by J. Crutchfield, L. Butler, B. Killen][produced by Larry Butler][28[7].Country Chart]
Just Plain Lonely/Always In All Ways	Ferlin Husky	05.1972	-	-	Capitol 3308	[written by J. Foster, B. Rice][produced by Bill Walker][39[4].Country Chart]
True True Lovin'/Legend In My Time	Ferlin Husky	02.1973	-	-	ABC 11345	[written by Gerald Nelson, Chuck Taylor][produced by Don Gant][35[4].Country Chart]
Rosie Cries A Lot/Shoes	Ferlin Husky	12.1973	-	-	ABC 11395	[written by J. Foster, B. Rice][produced by Don Gant][17[6].Country Chart]
Freckles And Polliwog Days/Everything Is Nothing Without You	Ferlin Husky	06.1974	-	-	ABC 11432	[written by A. L. "Doodle" Owens, D. Frazier][produced by Don Gant][26[6].Country Chart]
Champagne Ladies And Blue Ribbon Babies/I Feel Better All Over	Ferlin Husky	02.1975	-	-	ABC 12048	[written by D. Frazier, A.L. "Doodle" Owens][produced by Don Gant][34[3].Country Chart]
Burning/A Touch Of Yesterday	Ferlin Husky	06.1975	-	-	ABC 12085	[written by Jerry Foster, Bill Rice][produced by Don Gant][37[2].Country Chart]

Betty Hutton

 Elizabeth June Thornburg (ur. 26 lutego 1921r w Battle Creek, zm. 11 marca 2007r w Palm Springs) - amerykańska aktorka i piosenkarka.

 Hutton była u szczytu swojej popularności, gdy zerwała kontrakt z wytwórnią Paramount w 1952 roku. Potem zagrała w jeszcze jednym filmie i serialu oraz występowała okazjonalnie na scenie i w klubach. Hutton, nazywana "blond bombą", kojarzyła się bardziej z energią i humorem niż seksapilem.
 

Podkreślano jej niezwykłą osobowość. Kilka z jej filmów było biografiami, jak "Incendiary Blonde", "Perils of Pauline" i "Somebody Loves Me". Ważnym filmem dla niej był musical "Annie Get Your Gun" z 1950 roku, który był z kolei biografią Annie Oakley. Hutton dostała tę rolę po tym, jak Judy Garland wycofała się z produkcji. Została za nią nominację do Złotego Globu. Innym istotnym obrazem w jej dorobku był "The Miracle of Morgan's Creek" z 1944 roku.
 

W 1954 roku zapowiedziała podczas jednego z występów, że kończy karierę. Rok później przyznała, że popełniła błąd. Jednak jedynym filmem, jaki nakręciła po 1952 roku był "Spring Reunion" z 1957 roku. W latach 1959-60 grała w serialu "The Betty Hutton Show", znanym także jako "Goldie".
Miała burzliwe życie osobiste. Była cztery razy zamężna, miała problemy finansowe i napięte stosunki ze swoimi trzema córkami. W 1980 roku przyznała, że wyleczyła się z 20-letniego uzależnienia od lekarstw. W 1986 roku uzyskała dyplom wydziału sztuki na Salve Regina College. Ostatnimi czasy dawała okazjonalne występy i udzielała wywiadów. W 2000 roku powiedziała, że nie lubi oglądać siebie w starych filmach.
 

Hutton urodziła się jako Betty June Thornburg w Battle Creek w stanie Michigan w 1921 roku. Karierę rozpoczęła w wieku 5 lat, śpiewając ze swoją siostrą. Pierwszy sukces odniosła, gdy została piosenkarką w zespole Vincenta Lopeza. To on nadał jej nazwisko Hutton. Potem wystąpiła na Broadwayu w "Two for the Show" i "Panama Hattie", zanim wyruszyła na podbój Hollywood. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
If had to be you/His rocking horse ran away	Betty Hutton	07.1944	-	5[12] side B:7[7]	Capitol 155	[written by Isham Jones/Gus Kahn][side B:written by Johnny Burke/Jimmy Van Heusen][piosenka z filmu "Show business"][#1 hit for Isham Jones in 1924][side B:piosenka z filmu "And the angels"] [with Paul Weston Orch]
Stuff like that there/Blue skies	Betty Hutton	04.1945	-	4[10]	Capitol 188	[written by Ray Evans/Jay Livingstone][piosenka z filmu "On stage everybody"][with Paul Weston Orch]
What do you want to make those eyes at me for/Doin' it the heard way	Betty Hutton	10.1945	-	15[2]	Capitol 211	[written by Howard Johnson/Joseph McCarthy/James Monaco][#1 hit for Ada Jones & Billy Murray in 1917;#104 hit for Ray Peterson in 1960][with Paul Weston Orch]
Doctor Lawyer,Indian chief/A square in the social circle	Betty Hutton	12.1945	-	1[2][20]	Capitol 220	[written by Hoagy Carmichael/Paul Francis Webster][piosenka z filmu "The Stork Club"][with Paul Weston Orch]
My fickle eye/	Betty Hutton	08.1946	-	21[4]	Victor 1915	[with The Four Hits;Joe Lilley Orch]
I wish ,i didn't love you so/The sewing machine	Betty Hutton	09.1947	-	5[12]	Capitol 409	[gold][written by Frank Loesser][piosenka z filmu "The perils of Pauline"][with Joe Lilley Orch]
A bushel and a peck/She's a lady	Perry Como and Betty Hutton	10.1950	-	3[18]	RCA Victor 47-3930	[written by Frank Loesser][piosenka z musicalu na Broadway'u "Guys and dolls"][with Mitchel Ayers Orch]
Orange colored sky/Can't stop talking	Betty Hutton	12.1950	-	24[2]	RCA Victor 47-3908	[written by Milton DeLugg/Willie Stein]
The musicians/How d'ye do and shake hands	Dinah Shore,Betty Hutton,Tony Martin,Phil Harris	09.1951	-	24[2]	RCA Victor 47-4225	[written by Tom Glazer/Charles Grean][with Henri Rene Orch]
Goin' steady	Dinah Shore	09.1953	-	21[2]	Capitol 2522	[with Nelson Riddle Orch]
The honeymoon's over/This must be the place	Betty Hutton and "Tennessee" Ernie Ford	06.1954	-	16[2]	Capitol F 2809	[written by Vaughn Horton/Charles McCarthy/Sammy Mysels][with Billy May Orch]

Danny Hutton

Daniel Anthony Hutton (ur. 10 września 1942r) to irlandzko-amerykański piosenkarz, najbardziej znany jako jeden z trzech głównych wokalistów zespołu Three Dog Night . Hutton był autorem tekstów i wokalistą w Hanna-Barbera Records w latach 1965–66.   Hutton miał skromny krajowy hit „Roses and Rainbows”, kiedy był artystą nagrywającym dla Hanna-Barbera Records. Hutton jest ojcem Dasha Huttona, byłego perkusisty amerykańskiego zespołu rockowego Haim .



Przed utworzeniem Three Dog Night, Hutton trafił na 73 miejsce listy Billboard Hot 100 z „Roses and Rainbows” w 1965 roku, kiedy był artystą nagrywającym dla Hanna-Barbera Records . Hutton śpiewał także wokale z power trio BBA na ich tytułowym albumie wydanym przez Epic w 1973 roku.

Po początkowym rozpadzie Three Dog Night Hutton zarządzał zespołami punk rockowymi , w tym Fear . On również frontmenem Danny Hutton Hitters , którego cover piosenki Nika Kershawa  „Wouldn't It Be Good ” pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu z 1986r Pretty in Pink . 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Roses And Rainbows/Monster Shindig	Danny Hutton	10.1965	-	73[6]	HBR 447	[written by D. Hutton, L. Goldberg]
Big Bright Eyes/Monster Shindig Pt 2	Danny Hutton	01.1966	-	102[7]	HBR 453	[written by L. Goldberg, D. Hutton]
Funny How Love Can Be/Dreamin' Isn't Good For You	Danny Hutton	05.1966	-	120[2]	MGM 13502	[written by Carter, Lewis][produced by Danny Hutton]

June Hutton

June Hutton (z domu June Marvel Cowan ;ur. 11 sierpnia 1919r-zm. 2 maja 1973r), amerykańska aktorka i wokalistka, popularna wśród big bandów w latach czterdziestych XX wieku. Była młodszą siostrą wokalistki Iny Ray Hutton .



Hutton urodziła się w Bloomington w stanie Illinois . Jej rodzicami byli Marvel Svea Williams i Odie Daniel Cowan. June i jej starsza siostra, Ina Ray Hutton , dorastały jako artystki i wykonawcy w erze big bandów .

Dorastając w Chicago, Hutton uczęszczała do Hyde Park High School , podobnie jak jej starsza siostra Ina. W szkole średniej pracowała w dziale sukienek w domu towarowym Marshall Fields . Kiedy miała 15 lat, opuściła dom, aby dołączyć do swojej siostry w poszukiwaniu kariery wokalnej.
 

W początkach swojej kariery śpiewała w Astor Roof w Nowym Jorku. Po zaśpiewaniu z orkiestrą swojej siostry w 1938 roku była częścią Winston Trio, Quintones i Sande Williams Band. Wystąpiła z Quintones w Hi Ya, Gentlemen , nieudanym musicalu z bokserem Maxem Baerem . W 1941 roku została wokalistką Stardusters , grupy wokalnej Charlie Spivak & His Orchestra . 

Po tym, jak Jo Stafford opuścił The Pied Pipers w 1944 roku, Hutton zastąpiła ją, dołączając do grupy w maju.Występowała z Pied Pipers przez sześć lat, nagrywając kilka przebojów, w tym piosenkę „Dream”. W 1950 roku Hutton opuściła Pied Pipers, rozpoczynając działalność solo w Decca Records .
Kariera solowa Hutton po Pipers obejmowała jej debiut w Nowym Jorku w nocnym klubie Copacabana 16 listopada 1950 r.
W 1951 roku Hutton poślubiła Axela Stordahla , muzycznego aranżera Tommy'ego Dorseya . W 1952 roku trafiła do Capitol Records , wspierana przez orkiestrę prowadzoną przez męża. W Capitol nagrała trzy przeboje: „ Say You're Mine Again ”, „No Stone Unturned” i „For the First Time”. Nagrali także ceniony album Afterglow z 1955 roku , zawierający wspaniałe aranżacje i grupę wokalną Boys Next Door.

Stordahl zmarł w 1963 roku, a Hutton poślubiła aktora Kennetha Tobeya w 1968 roku. Rozwiedli się w 1972 roku. Hutton zmarła w Encino w Los Angeles , 2 maja 1973 roku, w wieku 52 lat. Została pochowana obok Stordahla w Forest Lawn Memorial Park w Glendale w Kalifornii. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Say You're Mine Again/The Song From Moulin Rouge (Where Is Your Heart)	June Hutton	05.1953	-	21[4]	Capitol 2429	[written by Charles Nathan, Dave Heisler]
No Stone Unturned/Rather	June Hutton	09.1953	-	24[4]	Capitol 2549	[written by Lester Cox, Melvin Herman]
For The First Time (In A Long Time)/If It's The Last Thing I Do	June Hutton	01.1954	-	26[1]	Capitol 2667	[written by John Nagy, Ted Varnick]

Peggy Hayama

Peggy Hayama urodzona jako Shigeko Mori (   9 grudnia 1933r-zm. 12 kwietnia 2017) była japońską piosenkarką.

Urodzona jako Shigeko Mori w Yotsuya ,  Hayama uczęszczała do liceum Aoyama Gakuin  , gdzie została odkryta podczas śpiewania jazzu. Zadebiutowała w wieku 18 lat w 1952 roku, a dwa lata później po raz pierwszy wstąpiła w  Kohaku Uta Gassen .  Hayama była znana ze śpiewania japońskiej wersji „ Do-Re-Mi ”, utworu z The Sound of Music, umieszczonego później na kompilacji Nihon no Uta Hyakusen w 2007 roku.

 Użyczyła również swojego głosu w japońskim dubbingu filmów Disneya i wydała japońską wersję „ The Wedding„ pod oryginalnym tytułem „ La Novia ”. Słynne japońskie piosenki Hayamy to „ Having Left Tosa”, „ School Days ” i „ Shimabara Lullaby ”.  Jej ostatni występ odbył się w marcu 2017 roku na koncercie upamiętniającym Fubuki Koshiji . 

Hayama została uhonorowana przez Ministerstwo Edukacji w 1993 roku za jej wkład w sztukę piękną w Japonii.Dwa lata później otrzymała Medal Purple Ribbon.  Została pierwszą przewodniczącą Stowarzyszenia Japońskich Śpiewaków w 2007 roku i służyła im do 2010 roku.

 Zmarła w wieku 83 lat w 2017 roku, po hospitalizacji w Tokio z powodu zapalenia płuc. 

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Click Go The Shears / Oh ! My Papa	Peggy Hayama	07.1963	85[4]	-	Festival FK 401/-	-