Passion Pit

Bostoński zespół Passion Pit jest projektem Michaela Angelakosa. EP'ka "Chunk Of Change" powstała jako prezent walentynkowy dla dziewczyny Angelakosa, która zachęciła go do dalszego rozprowadzenia albumu pomiędzy znajomymi i pozostałymi studentami Emmerson College.

Angelakos samodzielnie skomponował oraz nagrał cały album. "Chunk Of Change" zostało oficjalnie wydane przez Frenchkiss Records jesienią 2008 roku. Passion Pit miało okazję wystąpić m.in. przed These New Puritans, Death Cab For Cutie i Girl Talk.

W tym samym roku mieli swój pierwszy przebój z piosenką   Sleepyhead : osiągnęła 9 pozycję na listach przebojów US Heatseekers. Była także wykorzystana w brytyjskim dramacie telewizyjnym Skins - Hautnah w 2009 roku .

Debiutancki album Manners został ogłoszony na 2009 rok. Album nie spełnił jednak oczekiwań i osiągnął pozycję poniżej 50 w USA i Wielkiej Brytanii, a dwa single The Reeling i Little Secrets trafiły do Top 40 na alternatywnych listach przebojów.

Drugi album Gossamer został umieszczony w pierwszej piątce Billboard 200 w sierpniu 2012 r. , singiel Take a Walk , 84. miejsce w amerykańskiej Top 100, został nagrodzony złotą płytą.  Na początku 2018 roku Passion Pit odbył  tournée po Ameryce Północnej, aby promować swój czwarty album Tremendous Sea of ​​Love (2017).

Wokalista Michael Angelakos cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową od młodości, co oznaczało, że koncerty i występy musiały być odwołane w przeszłości, a Angelakos był czasami leczony w szpitalu. Po separacji z żoną Kristina Mucci w 2015 roku, wyszedł jako homoseksualista.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Little Secrets	Passion Pit	12.2009	-	23.Hot Singles Sales	Columbia 767532	[written by Michael Angelakos][produced by Passion Pit]
Sleepyhead	Passion Pit	01.2010	-	104[4]	Frenchkiss	[written by Michael Angelakos][produced by Chris Zane]
The Reeling	Passion Pit	02.2010	99[1]	45.Hot Singles Sales	Columbia 88697531782 [UK]	[written by Michael Angelakos][produced by Chris Zane]
Take a Walk	Passion Pit	08.2012	-	101[5]	Columbia	[gold-US][written by Michael Angelakos][produced by Chris Zane,Michael Angelakos]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Manners	Passion Pit	06.2009	55[1]	51[27]	Columbia 88697438862	[produced by Chris Zane]
Gossamer	Passion Pit	08.2012	56[1]	4[20]	Columbia 88725416512	[produced by Chris Zane, Michael Angelakos]
Kindred	Passion Pit	05.2015	81[1]	23[2]	Columbia 88875068412	[produced by Chris Zane, Benny Blanco, Michael Angelakos, Alex Aldi]

Passion Fruit

Passion Fruit to kobiecy zespół muzyczny powstały w 1999r grający muzykę pop i dance. Grupę tworzyły trzy dziewczyny i chłopak: Manye Thompson, Viola Schubbe, Carla Sinclair i Mario Zuber. Najbardziej znana kompozycja Passion Fruit to "The Rigga Ding Dong Song".

Po nagraniu „The Rigga Ding Dong Song” zespół rozpadł się. Postanowiono zostawić tę samą nazwę zespołu, natomiast powstał nowy skład: Hiszpanka Maria Serrano Serrano, Niemka Nathaly Van Het Ende i Holenderka Debby St. Maarten. W 1999 roku wydali swój najsłynniejszy singel pt. „The Rigga Ding Dong Song”, który wkrótce stał się wielkim hitem. Później wydali dwa kolejne przeboje: „Sun fun baby” i „Wonderland”. 








Karierę zespołu przerwała katastrofa lotnicza samolotu lecącego z Berlina do Zurychu, która miała miejsce 24 listopada 2001 roku . Zginęły Maria Serrano-Serrano i Nathaly Van Het Ende, a także wokalistka zespołu La Bouche - Melanie Thornton. Przeżyła jedynie trzecia z dziewcząt – Debby St. Maarten, która wraz z ośmioma innymi ocalałymi trafiła z ciężkimi obrażeniami do szpitala.

Grupa ma na swoim koncie jeden studyjny krążek - album "Spanglish Love Affairs" został wydany w kwietniu 2000 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Ger	US	Wytwórnia [Ger]	Komentarz
The Rigga-Ding-Dong-Song	Passion Fruit	09.1999	9[15]	-	X-Cell 667488 2	[gold-Ger][written by Mark Nissen,Hartmut Krech,Ronny Ronaldo,Antonio Berardi,Kenneth Clemmons][produced by Mark Nissen,Hartmut Krech]
Wonderland	Passion Fruit	.2000	22[13]	-	X-Cell / Epic 668 164 2	[written by Mark Nissen,Hartmut Krech, Antonio Berardi][produced by Mark Nissen,Hartmut Krech]
Sun Fun Baby (Looky Looky)	Passion Fruit	.2000	34[9]	-	X-Cell XCL 669462 2	[written by Mark Nissen,Hartmut Krech, Antonio Berardi][produced by Mark Nissen,Hartmut Krech]
Bongo Man	Passion Fruit	.2001	35[8]	-	X-Cell 671 430 2	[written by Mark Nissen,Hartmut Krech,Antonio Berardi][produced by Mark Nissen,Hartmut Krech]
I'm Dreaming of... A Winter Wonderland / I'm Dreaming of... A White Christmas	Passion Fruit	.2001	75[4]	-	Edel 12296-5	[written by Mark Nissen,Hartmut Krech,Thomas Hubert Kopp,Michel du Clais][produced by Mark Nissen,Hartmut Krech]

Vivian Green

Vivian Green ur. 22.05.1979r Filadelfia (Pensylwania, USA).
Jedna z grupy młodych filadelfijskich wokalistek, których ekspansja na scenę soulową w Stanach Zjednoczonych nastąpiła na przełomie XX i XXI w. Vivian Green od najmłodszych lat pobierała lekcje wokalne oraz gry na pianinie, a będąc jeszcze nastolatką, zaczęła również pisać utwory. Mając trzynaście lat, dołączyła do kwartetu Younique. Niedługo później została ghostwriterką, sprzedając swoje teksty m.in. Britney Spears.

W 1998 r. Vivian podczas jednego z koncertów została dostrzeżona przez   Jill Scott i od tego czasu została jej etatową chórzystką. Green nie przestała jednak nagrywać własnych kompozycji i wysyłać ich do wszelkich możliwych firm płytowych. Przyniosło to efekt, gdy w listopadzie 2001 r. podczas trasy koncertowej Jill Scott po Europie do Vivian Green zgłosili się właściciele labelu Columbia records, zapraszając na rozmowy w sprawie kontraktu. Strony szybko osiągnęły porozumienie i już od początku 2002 r. wokalistka rozpoczęła pracę nad debiutanckim krążkiem. Promowany hitem „Emotional Rollercoaster” album A Love Story ukazał się w listopadzie 2002 r. Materiał dotarł do 51. pozycji na liście billboardu, zyskując w większości przypadków pozytywne recenzje. Na płycie dominowały spokojne, wysublimowane kompozycje w klasycznym filadelfijskim neosoulowym klimacie. Za produkcję odpowiadali   Osunlade, Erie Tribbett (perkusista będący zarazem byłym narzeczonym Green i ojcem jej dziecka) i Julius Bervine, a wśród muzyków sesyjnych z pomocą Vivian Green przyszli m.in. członkowie formacji Soulquarians.

Ze względu na bardzo ciepły i doskonale wyszlifowany głos oraz świetne teksty, wokalistkę zaczęto porównywać z legendami pokroju Anity Baker i wróżono, że A Love Story to dopiero początek wielkiej kariery. Wydany wiosną 2005 r. drugi album artystki, dzieło zatytułowane Vivian oceniono jeszcze wyżej niż debiut. Przebojami stały się utwory „Gotta Go Gotta Leave (Tired)” i „Like It (But I Don’t Need It)” - oba doszły do 1. miejsca na Billboardowej liście nagrań tanecznych. Wśród muzyków pracujących nad płytą byli m.in.   James Poyser, Osunlade czy   Scott Storch, którzy w wymierny sposób przyczynili się do dużego sukcesu, jakim było dojście Vivian do 18. pozycji na amerykańskiej liście sprzedaży.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Emotional Rollercoaster	Vivian Green	02.2003	-	39[19]	Columbia 79 858	[written by Vivian Green ,Eric Roberson, Osunlade][produced by Junius Bervine][13[36].R&B Chart]
Fanatic	Vivian Green	06.2003	-	-	Columbia 79904	[written by Vivian Green , Fred Kenney][produced by Fred Kenney][52[13].R&B Chart]
What Is Love?	Vivian Green	10.2003	-	-	Columbia	[75[9].R&B Chart]
Gotta Go Gotta Leave (Tired)	Vivian Green	04.2005	-	102	Columbia	[written by Vivian Green , Junius Bervine][produced by Junius Bervine][24[42].R&B Chart]
Beautiful	Vivian Green	02.2010	-	-	E1	[43[20].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
A Love Story	Vivian Green	11.2002	-	51[27]	Columbia 86 357	[gold-US][produced by Vivian Green, Anthony Bell, Junius Bervine, Durrell Bottoms, Jamar Jones, Fred Kenney, Osunlade, Eric Tribbett, Tye Tribbett]
Vivian	Vivian Green	07.2005	-	18[9]	Columbia 90 761	[produced by Chauncey Childs,Anthony Bell ,Junius Bervine, Zukhan Bey, Adam Blackstone, Steven Green, Vivian Green, Steve McKie, Kevin Patrick ,James Poyser ,Clay Sears, Spida Hole, Scott Storch, Che Vicious]
Beautiful	Vivian Green	04.2010	-	101	E1 2037	[produced by Anthony Bell,Jason Farmer]
The Green Room	Vivian Green	10.2012	-	169	E1	[produced by Vivian Green,Kevin Patrick,Vidal Davis,Adam Blackstone, Brian Culbertson ,J-vibe ,Steven McKie, Phoe Notes, Rex Rideout]

Loreena McKennitt

Loreena urodziła się 17 lutego 1957 roku w Morden, małej rolniczej mieścinie w kanadyjskiej prowincji Manitoba, 20 kilometrów od granicy ze Stanami Zjednoczonymi. Jako córka sprzedawcy bydła, wybrała się na studia weterynaryjne do Winnipeg. Ale nie to było jej pisane. Bardzo wcześnie, bo już w wieku 5 lat zaczęła grać na fortepianie, a po dziesięciu latach nauki zaczęła też ćwiczyć śpiew, udzielając się rzecz jasna w miejskim chórze. W wieku 20 lat, już w Winnipeg rozpoczęła karierę, najpierw na lokalnej scenie, występując na miejscowych imprezach, takich jak Winnipeg Folk Festiwal. Angażowała się też w działalność lokalnego teatru muzycznego.

Na przełomie lat 77/78 wzięła udział w ogólnokrajowym konkursie mającym na celu wyszukanie młodych talentów muzycznych. Uczestniczyło w nim przeszło 1500 osób. Loreena zajęła w nim jedno sześciu głównych miejsc, wygrywając... 5 tysięcy dolarów i szanse (niewykorzystane zresztą) na współpracę z kanadyjską telewizją CBC.

W następnym roku przeniosła się do Stradford w Ontario, gdzie wzięła udział w festiwalu Szekspirowskim - zarówno jako aktorka jak i kompozytorka. Po trzech latach pracy w teatrze pojechała z nim do Stradford-upon-Avon, rodzinnym mieście Williama Szekspira, dając tam krótkie przedstawienie. Jednocześnie brała udział w wielu dziedzinach sztuki muzycznej, pisała muzykę do filmów, a nawet sama wzięła udział w jednym z nich, była też kierownikiem muzycznym kilku festiwali muzycznych w Kanadzie.

Ale najważniejsze dla nas jest to, co robiła jako samodzielny wykonawca i wydawca własnych nagrań. W 1985 roku założyła swe własne studio nagrań, Quinlan Road i wydała pierwszą płytę - Elemental. Pierwsze egzemplarze rozeszły się wśród rodziny, następne Loreena sprzedawała podczas ulicznych występów w największych miastach w Kanadzie i poprzez znajomych muzyków i właścicieli sklepów muzycznych. Utrzymywała też stały pocztowy kontakt z ludźmi, chcącymi dostać jej nagrania. W ten sposób przez pięć lat, do roku 1990 udało się jej sprzedać ponad 100 tysięcy kopii swych trzech (do Elementals doszły To Drive Cold Winter Away i Paralell Dreams) płyt. Ten sukces nie pozostał niezauważony przez kanadyjskie media. Loreena zaczęła pokazywać się w prasie, radiu i telewizji, stając się coraz bardziej znaną osobą. Pod koniec lat osiemdziesiątych wyjeżdżała już na tournee zarówno po Kanadzie jak i zagranicą.

Punktem przełomowym było wydanie w 1991 roku płyty The Visit, która w samej Kanadzie zdobyła tytuł podwójnie platynowej. W tym samym roku Loreena wystąpiła z wielkim tournee po Ameryce Północnej i Europie. The Visit było pierwszą płytą wydaną przy współpracy wytwórni Warner Music, która zapewniła jej promocję i rozpowszechniła po całym świecie. Do dziś sprzedano ponad milion kopii "Wizyty". W 1994 ukazał się kolejny album, The Mask and Mirror, zajmując w Kanadzie od razu siódme miejsce na liście najlepiej sprzedających się płyt. Loreena i tym razem posunęła się dalej w adoptowaniu muzyki z różnych stron świata do swych własnych wizji (ale o tym poczytacie dalej).

No i nadszedł czas na ostatnią oryginalną płytę. The Book of Secrets była absolutnym przebojem na całym świecie. Piosenka Mummer's Dance była prezentowana w niezliczonej ilości stacji radiowych na całym świecie, w tym także w naszych. Dla wielu ludzi zresztą było to pierwsze spotkanie z muzyką Loreeny McKennitt. Wracając do tematu ilość sprzedanych płyt przekroczyła już dobrze 3 miliony i ciągle rośnie, bo wciąż znajdują się nowi wielbiciele talentu Loreeny. Ostatnią rzeczą wydaną przez Loreenę jest dwupłytowy album Live in Paris and Toronto, jak nazwa wskazuje zawierający najlepsze utwory z koncertów danych przez Loreenę w Ameryce i Europie. Kiedy wyjdzie następny album? Na razie nic o nim nie słychać i pewnie nieprędko się ukaże.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Mummer' s dance	Loreena McKennitt	03.1998	-	18[20]	Warner 17 241	[written by Loreena McKennitt][produced by Loreena McKennitt, Brian Hughes, Donald Quan]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The mask and mirror	Loreena McKennitt	04.1994	-	143[11]	Warner 45 420	[gold-US][produced by Loreena McKennitt]
The book of secrets	Loreena MCKennitt	10.1997	-	17[61]	Warner 46719	[2x-platinium-US]
An Ancient Muse	Loreena MCKennitt	06.2006	-	83[13]	Quinlan Road QRCD 7920
Nights from the Alhambra	Loreena MCKennitt	09.2007	-	190[1]	Verve 9459
A Midwinter Night's Dream	Loreena MCKennitt	11.2008	-	140[6]	Quinlan Road 12096	[produced by Loreena McKennitt]
The Wind That Shakes the Barley	Loreena MCKennitt	12.2012	-	141[1]	Quinlan Road QRLP 114	[produced by Loreena McKennitt]
Lost Souls	Loreena MCKennitt	05.2018	-	164[1]	Quinlan Road QRCD 117	[produced by Loreena McKennitt]

Paola & Chiara

Paola i Chiara to duet prezentujący włoską muzykę pop. Założony został w 1996 roku w Mediolanie przez siostry Paolę i Chiarę Iezzi. Debiut grupy miał miejsce w 1997 roku podczas konkursu Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo, siostry wygrały w kategorii nowych artystów wspólnie napisanym utworem pt. „Amici come prima”.
Po sukcesie debiutanckiego albumu „Ci chiamano bambine” utrzymanego w stylu akustycznym z silnym wpływem muzyki celtyckiej, oraz po publikacji drugiego albumu „Giornata storica”, wiosną 2000 roku, ukazuje się najpopularniejszy singiel w dorobku Paoli i Chiary Vamos a bailar.

Duet Paola i Chiara wydał w 2005 roku album Greatest Hits, zawierający balladę „A modo mio” oraz nowy singiel „Fatalità”, nagrany w stylu long playa zatytułowanego Blu (poprzedzał go Festival, z tytułowym utworem Festival i kontrowersyjnym singlem Kamasutra, promowanym teledyskiem, w którym siostry pojawiają się topless, i który z tego powodu został ocenzurowany przez telewizję). Siostry zakończyły współpracę z wytwórnią płytową Sony Music i stworzyły własne niezależne wydawnictwo Trepertre, współpracowały z Universal Music do 2009 roku, a od 2010 z Carosello Records. Album Milleluci został wydany w listopadzie 2010 roku. 

Chiara Iezzi urodziła się 27 lutego 1973 roku, ma blond włosy i niebieskie oczy. Paola Iezzi urodziła się 30 marca 1974 roku, ma ciemne włosy i karnację.

W okresie dorastania siostry były sobie bardzo bliskie i traktowały się nawzajem jak bliźniaczki. Każda chciała nosić ubrania takie jak druga, miały taki sam gust w modzie, muzyce i wielu innych rzeczach. Ich drogi nieco się rozeszły, kiedy Chiara poszła do szkoły artystycznej a Paola do zwykłej. Siostry sformowały swą pierwszą grupę muzyczną zwaną „The Elefunky” specjalizującą się w muzyce funkowej. Grały one w różnych klubach w Mediolanie i zostały odkryte przez Claudio Cecchetto, który szukał grupy, która mogłaby pomóc znanemu artyście Maxowi Pezzali.

Opuściły one scenę klubową i przyłączyły się do Maxa Pezzali, żeby grać na Festival Bar dzięki czemu stały się częścią grupy 883, gdzie grały m.in. na gitarach.

Siostry zwiedziły Irlandię po obejrzeniu filmu Braveheart, ponieważ chciały zobaczyć miejsca, w których był on kręcony. Pobyt w Irlandii stał się dla nich obu inspiracją do napisania wielu piosenek.

Po powrocie do Włoch zdecydowały się wziąć udział w konkursie Nowych Talentów w San Remo. Wystąpiły tam z piosenką In Viaggio, która zaprowadziła siostry do wygranej, dzięki czemu zyskały nowych fanów i podziw. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Ita	US	Wytwórnia [Ita]	Komentarz
Vamos a bailar (esta vida nueva)	Paola & Chiara	07.2001	1[26]	-	Columbia 669583 2	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi,Roberto Baldi]
Amoremidai	Paola & Chiara	.2000	22[14]	-	SME 669 668 2	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi,Roberto Baldi]
Viva el amor!	Paola & Chiara	.2000	8[13]	-	SME 670 000 2	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi,Roberto Baldi]
Fino alla Fine	Paola & Chiara	.2000	22[19]	-	Columbia 671 182 2	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi,Roberto Baldi]
Festival	Paola & Chiara	.2002	6[18]	-	SME 672 639 2	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi]
Hey!	Paola & Chiara	.2002	21[11]	-	Columbia	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi]
Kamasutra	Paola & Chiara	.2002	19[7]	-	Columbia	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi]
Blu	Paola & Chiara	.2004	18[11]	-	Columbia	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi,Roberto Baldi,Michele Monestiroli]
A modo mio	Paola & Chiara	.2005	10[12]	-	Columbia 675757 2	-
Fatalità	Paola & Chiara	.2005	29[4]	-	Columbia 675978 2	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi][produced by Paola Iezzi,Chiara Iezzi,Roberto Baldi,Michele Monestiroli]
Second Life	Paola & Chiara	.2007	4[19]	-	Trepertre	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi]
Cambiare Pagina	Paola & Chiara	.2007	7[9]	-	Trepertre	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi]
Vanity and Pride	Paola & Chiara	.2008	21	-	Trepertre	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi]
Pioggia d'estate	Paola & Chiara	.2010	26	-	Carosello	[written by Paola Iezzi,Chiara Iezzi]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Ita	US	Wytwórnia [Ita]	Komentarz
Ci Chiamano Bambine	Paola & Chiara	02.1997	33	-	Columbia 487273 9	[platinum-Ita]
Television	Paola & Chiara	06.2000	23[20]	-	Columbia COL 498051 9	[platinum-Ita]
Festival	Paola & Chiara	06.2002	13[11]	-	Columbia COL 508145 2	-
Blu	Paola & Chiara	05.2004	27[7]	-	Columbia 517 171 2	-
Win the Game	Paola & Chiara	11.2007	40[1]	-	Trepertre 300003 9	-
Milleluci	Paola & Chiara	11.2010	19[2]	-	Carosello TRE B72	-

Liza Minelli

Właśc. Liza May Minelli, ur. 12.03.1946 r. w Hollywood w Kalifornii. Niezwykle dynamiczna i żywiołowa aktorka, piosenkarka i tancerka, występująca w filmach, na koncertach, w muzycznych show i telewizji. Imię Liza pochodziło z piosenki George'a Gershwina, a May wokalistka otrzymała na cześć babci, matki reżysera filmowego Vincente'a Minellego.

Matką Lizy była legendarna artystka Judy Garland. O swoim pierwszym imieniu wokalistka śpiewa zabawną piosenkę, przekonując publiczność, że jest Lizą przez "z", a nie "s". Większą część dzieciństwa artystka spędziła w Hollywood, gdzie towarzyszką jej zabaw była m.in. późniejsza aktorka Mia Farrow. W wieku dwu i pół lat zadebiutowała na ekranie, pojawiając się w ostatniej sekwencji musicalu "In The Good Old Summer Time", jako córeczka gwiazd Garland i Vana Johnsona. W wieku lat siedmiu tańczyła na scenie nowojorskiego Palace Theatre, kiedy jej matka śpiewała "Swanee".

W 1962 r., mimo że początkowo nie objawiała zainteresowania show biznesem, Liza wystąpiła jako początkująca aktorka we wznowieniach popularnych musicali: "Take Me Along" i "The Flower Drum Song"; zagrała też rolę Anny Frank w niskobudżetowym przedstawieniu. Rok później otrzymała nagrodę dla "najbardziej obiecującej osobowości" za swoją trzecią główną rolę w wystawionym poza Broadwayem wznowieniu musicalu Blane'a i Martina "Best Foot Forward" z 1941 r. Wkrótce wyruszyła w objazd z produkcjami "Carnival", "The Pajama Game" i "The Fantastics".

W 1964 r. nagrała swój pierwszy album Liza! Liza!, który sprzedał się w liczbie 500.000 egzemplarzy. W listopadzie tego samego roku wystąpiła wraz z Judy Garland na scenie londyńskiego Palladium. Praktycznie nieznana w Wielkiej Brytanii, zaskoczyła publiczność dynamicznym wykonaniem piosenek "The Travellin' Life" i "Gypsy In My Soul", niemal przyćmiewając bardziej doświadczoną matkę. Jej pierwszym występem na Broadwayu była w 1965 r. rola w spektaklu "Flora And The Red Menace" autorstwa Johna Kandera i Freda Ebba, za którą dostała nagrodę Tony, mimo że spektakl grano tylko 87 razy.

W 1966 r. zadebiutowała w kabarecie w nowojorskim hotelu Plaza, gdzie zebrała entuzjastyczne recenzje, a w 1967 r. poślubiła australijskiego twórcę piosenek i piosenkarza, Petera Allena. Karierę filmową rozpoczęła w 1968 r. drugoplanową rolą w obrazie będącym reżyserskim debiutem znanego aktora Alberta Finneya, "Charlie Bubbles", a w 1969 r. była nominowana do Oscara za rolę Pookie Adams w filmie "The Sterile Cuckoo", adaptacji powieści Johna Nicholsa. W czasie zdjęć do trzeciego filmu Lizy, "Tell Me That You Love Me, Junie Moon", w 1969 r. po zażyciu zbyt dużej dawki proszków nasennych zmarła jej matka. Rok później Liza i Peter Alien podjęli decyzję o separacji.

W 1972 r. artystka została już supergwiazdą. Filmowa wersja broadwayowskiego przeboju Kandera i Ebba "Kabaret", zdobyła dziewięć Oscarów (w tym dla najlepszego filmu i najlepszej aktorki za rolę Minelli jako Sally Bowles), a Liza w jednym tygodniu pojawila się na okładkach "Newsweeka" i "Time'a" (co w Stanach Zjednoczonych jest prawdziwym ewenementem). Za swój program telewizyjny "Liza With A "Z", w reżyserii Boba Fosse'a, zdobyła też nagrodę Emmy. Teraz szła już od sukcesu do sukcesu: bilety na jej koncerty rozchodziły się jak przysłowiowe ciepłe bułeczki, a podczas występów w paryskiej Olympii nadano jej miano "la petite Piaf Americano" ("mała amerykańska -Piaf).

W 1973 r. podczas zdjęć do filmu "That's Entertainment" poznała jego producenta i reżysera, Jacka Haleya Jnr. Jego ojciec grał Blaszanego Człowieka w najsłynniejszym filmie Judy Garland, "Czarodziej z krainy Oz". Haley i Liza pobrali się w 1974 r. i w tym samym roku artystka pobiła rekord Broadwayu i zdobyła specjalną nagrodę Tony za trzytygodniową serię występów solowych w Winter Garden. Jej dwa następne filmy: "Lucky Lady" i "A Matter Of Time" spotkały się z dość chłodnym przyjęciem, ale gorszą passę przerwał nakręcony w 1977 r. obraz Martina Scorsese "New York, New York". Rola młodej, występującej z big-bandem piosenkarki w okresie tuż po drugiej wojnie światowej, zagrana u boku Roberta DeNiro, okazała się osobistym triumfem Lizy. Kolejny raz pojawiła się na ekranie dopiero w 1981 r., kiedy to w filmie "Artur" zagrała obok Dudleya Moore'a. Autorem tematu przewodniego z tego obrazu, "Best You Can Do", był eks-malżonek artystki, Peter Allen. W opinii wielu krytyków kolejna broadwayowska produkcja z udziałem Lizy, musical "The Act" (z 1977 r., autorstwa twórców "Kabaretu"), była jedynie zbiorem luźnych numerów mających na celu zaprezentowanie różnorodności talentu Minelli.

Rola ta przyniosła jej jednak kolejną nagrodę Tony, lecz artystka musiała przerwać występy z powodu ogólnego wyczerpania. W 1979 r. rozwiodła się z Jackiem Haleyem Jnr. i poślubiła włoskiego rzeźbiarza Marka Gero. Tymczasem w prasie coraz częściej pojawiały się pogłoski o jej problemach z alkoholem i narkotykami, a ona sama na kilka lat praktycznie wycofała się z czynnego życia artystycznego. W 1984 r. została po raz kolejny nominowana do nagrody Tony za rolę w "The Rink" u boku Chity Rivery, ale zrezygnowała z dalszych występów, by poddać się kuracji odwykowej w słynnej klinice Betty Ford w Kalifornii.

W 1985 r. powróciła na scenę, a rok później, w swe czterdzieste urodziny, wystąpiła na wyprzedanym koncercie w londyńskim Palladium. Pojawiła się tam po raz pierwszy od pamiętnego wieczoru w 1964 r., a publiczność angielska zgotowała jej owację równą tej, jaką przed 22 laty przyjęła występ jej matki. W tym samym roku Minelli zdobyła nagrodę Złotego Globu dla najlepszej aktorki za rolę w filmie "A Time To Live", będącym telewizyjną adaptacją prawdziwej historii opisanej przez Mary-Lou Weisman w książce "Intensive Care". W obrazie tym zaprezentowała przejmującą kreację matki walczącej ze śmiertelną chorobą syna.
Pod koniec lat 80-tych dołączyła do Franka Sinatry i Sammy'ego Davisa Jnr., by wraz z nimi wyruszyć w światową trasę zatytułowaną "The Ultimate Event!". W 1989 r. współpracowała z brytyjską grupą Pet Shop Boys przy nagraniu albumu Results. Pochodzący z tego wydawnictwa singel z kompozycją Stephena Sondheima "Losing My Mind" jako pierwszy w jej karierze trafił na listy przebojów, plasując się w Top 10 brytyjskich zestawień. Minelli wystąpiła również w filmie "Arthur 2: On The Rocks".

W 1990 r. rozpoczęła pracę nad filmową wersją popularnego brytyjskiego musicalu komediowego "Stepping Out", w którym wystąpiła obok Julie Walters. 20 kwietnia 1992 r. wzięła udział w zorganizowanym na stadionie Wembley w Londynie słynnym koncercie "Freddie Mercury Tribute", gdzie w finale z towarzyszeniem wszystkich pozostałych wykonawców zaśpiewała superprzebój Queen "We Are The Champions". Cała bogata kariera muzyczna i filmowa pozwoliła artystce na dobre uwolnić się od ciążącej jej początkowo etykietki ..córka Judy Garland".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Theme from ' New York,New York' /Hazoy	Liza Minelli	08.1977	-	104[1]	UA 1014	[written by Fred Ebb/John Kander][piosenka z filmu New York,New York]
Losing my mind	Liza Minelli	08.1989	6[7]	-	Epic ZEE 1	[written by Stephen Sondheim][produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]
Don' t drop bombs	Liza Minelli	10.1989	46[3]	-	Epic ZEE 2	[written by Chris Lowe/Neil Tennant][produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]
So sorry i said	Liza Minelli	11.1989	62[2]	-	Epic ZEE 3	[written by Chris Lowe/Neil Tennant][produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]
Love pains/Rent	Liza Minelli	03.1990	41[3]	-	Epic ZEE 4	[written by Steve Barri/Harvey Price/Dan Walsh][produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Liza! Liza!	Liza Minelli	11.1964	-	115[8]	Capitol 2174	[produced by Si Rady]
Live at The London Palladium	Judy Garland & Liza Minelli	09.1965	-	41[14]	Capitol 2295
New feelin'	Liza Minelli	11.1970	-	158[3]	A&M; 4272	[produced by Rex Kramer]
Liza with A ' Z'	Liza Minelli	09.1972	9[15]	19[23]	Columbia 31 762	[gold][produced by Andrew Kazdin]
The Singer	Liza Minelli	03.1973	45[1]	38[20]	Columbia 32 149	[produced by Snuff Garrett]
Live at The London Palladium [re-issue]	Judy Garland & Liza Minelli	06.1973	-	164[8]	Capitol 11 191
Live at The Winter Garden	Liza Minelli	05.1974	-	150[4]	Columbia 32 854
Liza Minelli at Carnegie Hall	Liza Minelli	11.1987	-	156[8]	Telarc 15 502
Results	Liza Minelli	11.1989	6[10]	128[10]	Epic 45 098	[produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]
Gently	Liza Minelli	07.1996	58[1]	156[1]	Angel 35 470	[produced by Brooks Arthur]

Kym Mazelle

Kym Mazelle (ur. Kimberley Grigsby 1960 r. Gary i Indiana ) to amerykańska wokalistka dance-pop , Hi-NRG , soul i house , jest pierwszą damą muzyki house. Mieszkała i wychowywała się na tej samej ulicy, co rodzina Jacksonów i znała matkę Michaela Jacksona.
Kariera Mazelle rozpoczęła się w Chicago,gdzie współpracowała z producentem płyt Marshallem Jeffersonem w 1987 roku,nagrywając "Taste My Love" dla wytwórni Police.

W 1988 roku ukazał się jej singiel "Useless (I Don't Need You Now)", hit na listach przebojów klubowych, który utknął w martwym punkcie jako # 53 na UK Singles Chart. Następny , "Wait", duet z Robertem Howardem z The Blow Monkeys w 1989 roku, zadebiutował jako # 7 w Wielkiej Brytanii.

Debiutancki album Mazelle Crazy został wydany w Wielkiej Brytanii z singlem "Love Strain". "Was That All It Was" pozwolił na powrót Mazelle do UK Top 40 i "Useless (I Don't Need You Now)" ,który został zremiksowany przez Normana Cooka .

Singiel "Missing You" nagrany z Soul II Soul odniósł ogólnoświatowy sukces. Doprowadziło to Parlophone do przepakowania albumu Mazelle Brilliant z remiksami jej singli i dwoma nowymi utworami oraz remiksu "No One Can Love You More Than Me".

Mazelle być może jest najbardziej znana jako wykonawczyni coveru utworu "Young Hearts Run Free" z adaptacji filmowej Baza Luhrmanna Romeo i Julia Williama Szekspira z 1996r , która pojawiła się na albumie Something for Everybody. Wystąpiła na dwóch albumach koncertowych Maceo Parkera , Live on Planet Groove i My First Name is Maceo. W 2005 roku Mazelle wzięła udział w brytyjskiej wersji reality show, Celebrity Fit Club .W tym samym roku wydała album The Pleasure is All Mine i singiel "Love Magic" oraz odbyła turnee po Wielkiej Brytanii.W lipcu 2010 wystapiła w serialu telewizji BBC Celebrity MasterChef.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Useless (I Don't Need You Now)	Kym Mazelle	11.1988	53[3]	-	Syncopate SY 18	[written by Marshall Jefferson][produced by Marshall Jefferson][13[9].Hot Disco/Dance;Capitol 15 406 12"]
Wait!	Robert Howard & Kym Mazelle	01.1989	7[10]	-	RCA PB 42595	[written by Robert Howard][produced by Dr. Robert]
Got To Get You Back	Kym Mazelle	03.1989	29[4]	-	Syncopate SY 25	[written by Ce Ce Rogers][produced by Marshall Jefferson][13[9].Hot Disco/Dance;Capitol 15 406 12"]
Love Strain	Kym Mazelle	10.1989	52[3]	-	Syncopate SY 30	[written by Kym Mazelle, Morgan King][produced by Alvin Moody, Vincent Bell]
Was That All It Was	Kym Mazelle	01.1990	33[6]	-	Syncopate SY 32	[written by Jerry Butler,John L. Usry Jnr,Linda Conlon][produced by Marshall Jefferson]
Useless (I Don't Need You Now)	Kym Mazelle	05.1990	48[2]	-	Syncopate SY 36	[written by Marshall Jefferson][produced by Marshall Jefferson]
Missing you	Soul II Soul with Kym Mazelle	11.1990	22[7]	-	10 Records TENCD 345	[written by Beresford Romeo, Mazelle, Simon Law][produced by Jazzie B, Nellee Hooper]
Don't Scandalize My Name	Kym Mazelle	11.1990	-	-	Capitol 15 613 [US]	[written by Kym Mazelle][produced by Allen George, Fred McFarlane][22[6].Hot Disco/Dance;Capitol 15 613 12"]
No One Can Love You More Than Me	Kym Mazelle	05.1991	62[2]	-	Parlophone R 6287	[written by Billy Livsey ,Terry Brittan][produced by Ric Wake]
Love Me The Right Way	Rapination And Kym Mazelle	12.1992	22[10]	-	Logic 74321 12520 1	[written by Kym Mazelle,Rapino Brothers][produced by Rapino Brothers][13[9].Hot Disco/Dance;Capitol 15 406 12"]
No More Tears (Enough Is Enough)	Kym Mazelle & Jocelyn Brown	06.1994	13[8]	-	Arista 74321 209037	[written by Bruce Roberts, P. Jabara][produced by Stock & Aitken]
Gimme All Your Lovin'	Jocelyn Brown & Kym Mazelle	10.1994	22[3]	-	Ding Dong/Bell 74321231312	[written by Billy Gibbons,Dusty Hill,Frank Beard][produced by Stock & Aitken]
Searching For The Golden Eye	Motiv8 And Kym Mazelle	12.1995	40[3]	-	Eternal WEA 027T	[written by B. Higgins,S. Rodway][produced by S. Rodway]
Love Me The Right Way '96	Rapination & Kym Mazelle	09.1996	55[1]	-	Logic LUK 087	[20[9].Hot Disco/Dance;Logic 59 053 12"]
Young Hearts Run Free	Kym Mazelle	08.1997	20[8]	-	EMI CDEM 488	[written by David Crawford][produced by – Nellee Hooper][piosenka z filmu "Romeo & Juliet"]
Truly	Peshay feat Kym Mazelle	02.2000	55[1]	-	Blue (Island) PFACD4	[written by Peshay, Kym Mazelle & Lasse Jensen][produced by Peshay & lllinton]

Katie Melua

Katie Melua urodziła się 16 września 1984 roku w Kutaisi w Gruzińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, która wchodziła w skład ZSRR. Pierwsze lata życia Katie Melua spędziła ze swoimi dziadkami w Tbilisi, by później przeprowadzić się z rodzicami do Batumi, gdzie jej ojciec pracował jako kardiolog. Prawdziwe imię Katie brzmiało Ketevan, lecz bliscy nazywali ją Ketino.


W roku 1991 Gruzja odzyskała niepodległość, lecz była szarpana konfliktami wewnętrznymi, które prowadziły do wybuchu wojny domowej. Sytuacja w kraju spowodowała, że rodzina Meluy podjęła w 1993 roku decyzję o emigracji. Miejscem docelowym był Belfast w Północnej Irlandii. W mieście tym ojciec Katie otrzymał posadę w szpitalu Royal Victoria. W Belfaście Katie uczęszczała do katolickiej szkoły podstawowej im. Św. Katarzyny, a następnie do dominikańskiej szkoły średniej (mimo, iż została ochrzczona i przynależy do gruzińskiego kościoła prawosławnego). To właśnie w irlandzkich szkołach Katie uczyła się angielskiego.

W 1998 rodzina Melua przeprowadza się do Anglii. Osiedlają się najpierw w Sutton, które jest częścią Londynu, a nieco później przenoszą się do podlondyńskiego miasteczka Redhill. Po skończeniu szkoły w Sutton i wygraniu programu telewizyjnego "Stars Up Their Noses", Katie rozpoczęła naukę w The BRIT School for Performing Arts & Technology w Londynie. W tym czasie odkrywa różne gatunki i wykonawców, którzy odcisnęli na niej swe piętno na zawsze. Znajduje się wśród nich Queen, Joni Mitchell, Bob Dylan, tradycyjna muzyka irlandzka i indyjska. Po usłyszeniu piosenki Evy Cassidy napisała utwór poświęcony jej pamięci "Faraway Voice". Dzięki temu nagraniu zwrócił na nią uwagę producent Mike Batt, z którego wytwórnią Katie podpisała 5-płytowy kontrakt. Pierwszy album nagrała jednak dopiero po ukończeniu The BRIT School for Performing Arts & Technology. Katie nigdy nie poszła na uniwersytet. Obecnie mieszka w Notting Hill.

Podczas nauki w The BRIT School Katie poznała Luka Pritcharda - wokalistę zespołu The Kooks - z którym spotykała się przez 3 lata. Jednak w marcu 2005 roku, kiedy kariera muzyczna Katie nabrała rozpędu, nastąpiło rozstanie.

10 sierpnia 2005 roku Katie otrzymała brytyjskie obywatelstwo. W wieku 21 lat została obywatelką już trzeciego kraju (po ZSRR i Gruzji). Włada trzema językami: angielskim, gruzińskim i rosyjskim.

- Kocham Gruzję, ponieważ to moja ojczyzna. Ma wspaniałą historię, a latem jest naprawdę upalnie - mówiła Katie w wywiadzie udzielonym dla Epiphone.com. - Mieszkałam również w Belfaście, który jest świetnym miastem, doskonałym na spędzenie weekendu. W młodym wieku poznałam różne kultury, mam dystans do pieniędzy i nie interesuje mnie materializm. Nie umiem wydawać pieniędzy na ekstrawaganckie rzeczy, po prostu nie czuję się z tym dobrze.

W 2003 roku ukazał się debiutancki album "Call Off The Search", zawierający między innymi utwory "The Closest Thing To Crazy" oraz "Faraway Voice". Album spotkał się z bardzo dobrym przyjęciem na rynku, osiągając status złotej i platynowej płyty w wielu krajach. Katie wyruszyła w trasę koncertową, podczas której powstawały nowe piosenki. Pomiędzy występami nagrała nową płytę, która ukazała się w sierpniu 2005 i była zatytułowana "Piece By Piece". Znalazł się największy do tej pory przebój artystki "Nine Million Bicycles". Wkład twórczy Katie był dużo większy, niż w przypadku debiutu, którego głównym autorem był Mike Batt. Na nowym wydawnictwie znalazł się także cover zespołu piosenki "Just Like Heaven" The Cure, który wykorzystano w filmie pod tym samym tytułem. "Piece By Piece" okazał się być największym komercyjnym sukcesem Katie, a numer "Nine Million Bicycles" był regularnie emitowany przez rozgłośnie radiowe na całym świecie. 2007 rok przyniósł trzeci longplay, który umocnił pozycję Katie w świecie muzycznym i potwierdził jej niezwykłą wrażliwość muzyczną.

Katie zdobyła kilka ważnych nagród muzycznych oraz była nominowana w najważniejszych kategoriach, rok 2007 przyniósł dwie nagrody w Niemczech. Pierwsza przyznana przez Goldene Kamera w kategorii zagraniczny pop, druga przez ECHO Awards w kategorii najlepsza zagraniczna artystka.

Mimo spokojnej i nastrojowej muzyki, określa się Katie jako uzależnioną od adrenaliny, ponieważ uwielbia kolejki górskie, wesołe miasteczka, paralotniarstwo i lotniarstwo. Kilka razy skakała ze spadochronem oraz brała lekcje nauki latania samolotem.

- Ona uwielbia ekstremalne doznania - mówi Mike Batt dla "The Sunday Times" - Lecz jej emocje są zawsze pod kontrolą.

Katie dała kilka koncertów dla rodzin królewskich w Europie. Poproszono ją o występ na ślubie holenderskiego księcia Pietera-Christiaana, podczas gali zorganizowanej przez rodzinę królewską w Norwegii, a występ z Pałacu Buckingham był transmitowany przez amerykańską telewizję. Melua wystąpiła także podczas rozdania Nagrody Nobla w Norwegii.

Dzięki koncertowi na głębokości 303 metrów pod poziomem morza na platformie wiertniczej na Morzu Północnym, w 2006 roku Melua trafiła do Księgi Rekordów Guinnessa.

Katie zaliczyła także krótki epizod filmowy w serii "Grindhouse" Roberta Rodrigueza.

Holendrzy nazwali na jej cześć nowy rodzaj tulipana.

Melua chętnie angażowała się w akcje charytatywne. W 2004 roku wzięła udział w projekcie Band Aid 20. Nagrano nową wersję "Do They Know It's Christmas?", by zebrać pieniądze dla głodujących w Afryce. Rok później Katie wystąpiła wraz z Brianem Mayem w RPA podczas koncertu zorganizowanego przez organizacje charytatywną Nelsona Mandeli na rzecz walki z HIV, wykonując "Too Much Love Will Kill You". Występ z Mayem był równocześnie realizacją marzeń dla Katie, ponieważ Queen należał do jej ulubionych zespołów.

Katie jest ambasadorem dobrej woli organizacji Save The Children. W 2005 roku udała sie na Sri Lankę, by nieść pomoc ofiarom wojny domowej oraz tsunami. Przeznaczyła także na ten cel wszystkie dochody z singla "Spider's Web".

W roku 2007 wystąpiła w Hamburgu na koncercie Live Earth oraz nagrała piosenkę Louisa Armstronga "What A Wonderful World", z którego pieniądze przeznaczyła na Czerwony Krzyż. Melua wspiera także sieć sklepów Oxfam, w których często kupuje własne ubrania.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The closest thing to crazy	Katie Melua	12.2003	10[23]	-	Dramatico DRAMCDS 0003	[silver-UK][written by Mike Batt][produced by Mike Batt]
Call off the search	Katie Melua	03.2004	19[4]	-	Dramatico DRAMCDS 0004	[written by Mike Batt][produced by Mike Batt]
Crawling up a hill	Katie Melua	07.2004	46[2]	-	Dramatico DRAMCDS 0007	[written by John Mayall][produced by Mike Batt]
Nine million bicycles	Katie Melua	10.2005	5[30]	-	Dramatico DRAMCDS 0012	[silver-UK][written by Mike Batt][produced by Mike Batt]
I Cried For You / Just Like Heaven	Katie Melua	03.2006	35[11]	-	Dramatico DRAMCDS 0013	[written by Katie Melua][produced by Mike Batt]
Spider's Web	Katie Melua	04.2006	52[2]	-	Dramatico DRAMCDS 0018	[written by Katie Melua][produced by Mike Batt]
It's Only Pain	Katie Melua	09.2006	41[3]	-	Dramatico DRAMCDS 0020	[written by Mike Batt][produced by Mike Batt]
If You Were A Sailboat	Katie Melua	10.2007	23[6]	-	Dramatico DRAMCDS 0029	[produced by Mike Batt]
What A Wonderful World	Eva Cassidy And Katie Melua	12.2007	1[1][5]	-	Street/Dramatico TD001	[written by Bob Thiele,George David Weiss][produced by Mike Batt]
If The Lights Go Out	Katie Melua	03.2008	96[2]	-	Dramatico DRAMCDS 0031	[written by Mike Batt][produced by Mike Batt]
The Flood	Katie Melua	05.2010	35[4]	-	Dramatico DRAMCDS 0058	[written by Katie Melua, Guy Chambers, Lauren Christy][produced by William Orbit]
I Will Be There	Katie Melua	09.2013	99[1]	-	Dramatico GBDVY 1301232	-
Wonderful life	Katie Melua	09.2015	73[2]	-	BMG GB2ME 1501427	-
Fields of Gold	Katie Melua	11.2017	29[1]	-	BMG GB5KW 1703307	[written by Sting]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Call off the search	Katie Melua	11.2003	1[6][127]	161[1]	Dramatico DRAMCD 002	[6x-platinum-UK][produced by Mike Batt]
Piece by piece	Katie Melua	09.2005	1[1][66]	108[2]	Dramatico DRAMCD 007	[4x-platinum-UK][produced by Mike Batt]
Pictures	Katie Melua	10.2007	2[35]	-	Dramatico DRAMLP 003	[platinum-UK][produced by Mike Batt]
The Katie Melua Collection	Katie Melua	10.2008	15[9]	-	Dramatico DRAMCD 0040	[gold-UK][produced by Mike Batt]
Live at the O2 Arena	Katie Melua	05.2009	111	-	Dramatico DRAMLP 0007	[produced by Mike Batt]
The House	Katie Melua	06.2010	4[12]	-	Dramatico DRAMCD 0061	[gold-UK][produced by William Orbit]
Secret Symphony	Katie Melua	03.2012	8[9]	-	Dramatico DRAMCD 0078	[silver-UK][produced by Mike Batt]
Ketevan	Katie Melua	09.2013	6[10]	-	Dramatico DRAMCD 0095	[silver-UK][produced by Mike Batt,Luke Batt]
In Winter	Katie Melua	10.2016	9[16]	-	BMG 538241532	[silver-UK][produced by Katie Melua, Adam 'Cecil' Bartlett]
Ultimate Collection	Katie Melua	10.2018	22[6]	-	BMG 4050538433678	-

Action Bronson

Action Bronson, właśc. Arian Asllani (ur. 2 grudnia 1983r w Nowym Jorku)-amerykański raper.
Action Bronson urodził się jako Arian Asllani 2 grudnia 1983r w Flushing, w okręgu Queens, w stanie Nowy Jork, jako syn imigranta pochodzenia albańskiego oraz matki żydówki.

Zanim zaczął traktować poważnie karierę rapera, był poważanym kucharzem w Nowym Jorku. Prowadził własną stronę o kucharstwie Action in the Kitchen. Po tym, jak złamał nogę w kuchni, zajął się muzyką.
W sierpniu 2012 podpisał kontrakt muzyczny z wytwórnią Warner Bros. Records, jednak później przeniósł się do Vice Media, Inc.

Bronson wydał wiele mixtape’ów, m.in. Rare Chandeliers (2012) ze znanym producentem The Alchemist i Blue Chips 2  ze swoim wieloletnim producentem Partym Suppliesem, zanim wydał swoją debiutancką EP-kę pt. Saaab Stories (2013) w komercyjnej wytwórni. Komercyjny debiut zaliczył 23 marca 2015 z płytą Mr. Wonderful.

W 2013 raper był nominowany do nagrody BET Hip Hop Awards w kategorii Debiutant roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Baby Blue	Action Bronson featuring Chance the Rapper	04.2015	-	91[1]	Atlantic	[gold-US][written by Arian Arslani,Mark Ronson,Chancellor Bennett,Zane Lowe][produced by Ronson][30[3].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Saaab Stories EP.	Action Bronson	06.2013	-	63[1]	Atlantic 536097	[produced by Harry Fraud]
Mr. Wonderful	Action Bronson	04.2015	-	7[5]	Atlantic 547883	[produced by Action Bronson,The Alchemist, Mark Ronson, Noah "40" Shebib, Omen, Party, Supplies, Statik Selektah, 88-Keys, Oh No]
Blue Chips 7000	Action Bronson	09.2017	-	53[1]	Atlantic 560137	[produced by Action Bronson,Harry Fraud,The Alchemist,Daringer,Woody Jackson,Knxwledge,Party Supplies]

Paloma Faith

Paloma Faith (Paloma Faith Blomfield) - nowe muzyczne 'odkrycie' z Wielkiej Brytanii. Niesamowicie uwodzący wokal, olśniewająca, charakterystyczna uroda, a wszystko to wypełnione po brzegi klimatem Londynu z lat 50-tych ubiegłego wieku. Wystarczy zwrócić uwagę na jej sposób wypowiedzi, ubierania się albo jej występy na żywo, dzięki którymi 'na głowę bije' inne wokalistki retro.

Brytyjska wokalistka i aktorka. Najlepiej czująca się w łagodniejszych rytmach i subtelnych brzmieniach. Jej pierwszy singel - 'Stone Cold Sober' - z czerwca 2009 roku zadebiutował na 17. miejscu brytyjskiej listy przebojów.

W muzyce Palomy łatwo odnaleźć inspiracje soul'em oraz jazzem. Wokalistka bywa porównywana z takimi postaciami jak Amy Winehouse czy Duffy.
Paloma Faith jest pół-Hiszpanką, pół-Brytyjką. Pracując jako asystentka magika była na scenie przecinana w pół, tańczyła w brulesce, studiowała wiedzę teatralną, występowała jako aktorka, uwielbia malować - to tylko kilka z jej talentów. Zaśpiewa na nowej płycie Basement Jaxx, zobaczymy ją w ostatnim filmie Heatha Ledgera, a na koniec września zaplanowała premierę swojej debiutanckiej płyty 'Do You Want The Truth Or Something Beautiful?'. Z krążka pochodzi energetyczny przebój 'Stone Cold Sober', który został wydany w czerwcu 2009 roku.

Jako aktorka zaprezentowała się w 2007 roku w filmie 'Dziewczyny z St. Trinian', a w tym roku można ją będzie zobaczyć w produkcji Terry'ego Gilliama 'The Imaginarium of Doctor Parnassus', której premiera zaplanowana jest na koniec grudnia. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stone Cold Sober/I Just Wait	Paloma Faith	06.2009	17[6]	-	Epic 88697529352	[written by Paloma Faith, Paddy Byrne, Blair Mackichan][produced by Patrick Byrne and Blair Mackichan]
New York	Paloma Faith	09.2009	15[22]	-	Epic 88697562142	[silver-UK][written by Paloma Faith, Jodi Marr][produced by Jodi Marr, George Noriega, Rob Wells]
Do You Want the Truth or Something Beautiful?	Paloma Faith	01.2010	64[3]	-	Epic CATCO 156029412	[written by Paloma Faith, Ed Harcourt][produced by Ed Harcourt]
Upside Down	Paloma Faith	03.2010	55[8]	-	Epic CATCO 158923062	[silver-UK][written by Paloma Faith, Andrew Nicholas Love, Jos Hartvig Jorgensen, Belle Sara Humble][produced by Andy Love and Jos Jorgensen]
Smoke & Mirrors	Paloma Faith	11.2010	140[1]	-	Epic	[written by Alison Clarkson, Steve Robson ,Paloma Faith][produced by Steve Robson]
Picking Up the Pieces	Paloma Faith	06.2012	7[25]	-	RCA GB 1101200245	[gold-UK][written by Paloma Faith, Wayne Hector, Tim Powell][produced by Nellee Hooper]
30 Minute Love Affair	Paloma Faith	08.2012	50[6]	-	RCA GBARL 1200451	[written by Paloma Faith,Chris Braide][produced by Nellee Hooper]
Just Be	Paloma Faith	09.2012	66[4]	-	RCA GBARL 1200465	[written by Paloma Faith,Greg Wells Matt Hales][produced by Nellee Hooper ,Jake Gosling]
Never Tear Us Apart	Paloma Faith	10.2012	16[11]	-	RCA GBARL 1201820	[silver-UK][written by Andrew Farriss, Michael Hutchence]
Can't Rely on You	Paloma Faith	03.2014	10[16]	-	RCA GB 1101300944	[silver-UK][written by Paloma Faith,Pharrell Williams][produced by Pharrell Williams]
Only Love Can Hurt Like This	Paloma Faith	05.2014	6[48]	-	RCA GB 1101300971	[platinum-UK][written by Diane Warren,Keith Uddin][produced by AC Burrell,Kyle Townsend,Keith Uddin]
Changing	Sigma featuring Paloma Faith	09.2014	1[1][34]	-	3Beat/AATW GBSXS 1400130	[platinum-UK][written by Peter Kelleher,Ben Kohn,Tom Barnes,Wayne Hector,Ella Eyre][produced by Cameron Edwards,Joe Lenzie,TMS]
Ready for the Good Life	Paloma Faith	11.2014	68[1]	-	RCA GBARL 1401335	[written by Paloma Faith,Klas Åhlund,Adam Baptiste,Måns Wredenberg,Linus Wiklund][produced by Klas Åhlund]
Crybaby	Paloma Faith	09.2017	36[13]	-	RCA GBARL 1701427	[silver-UK][written by Lindy Robbins,Paloma Faith,Fin Dow-Smith,Cleo Tighe][produced by Starsmith]
Til I'm Done	Paloma Faith	02.2018	95[1]	-	RCA GBARL 1701790	-
Lullaby	Sigala & Paloma Faith	03.2018	6[27]	-	Ministry Of Sound GBCEN 1700257	[platinum-UK][written by Jessica Glynne,Janée Bennett,Bruce Fielder,Andrew Bullimore,Paloma Faith,Josh Record,Joakim Jarl][produced Joe Ashworth,Sigala,Jarly]
Make Your Own Kind of Music	Paloma Faith	04.2018	28[10]	-	RCA GBARL 1702291	[silver-UK][written by Barry Mann, Cynthia Weil][produced by TMS, Phil Cook]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Do You Want the Truth or Something Beautiful?	Paloma Faith	10.2009	9[122]	-	Epic 88697543552	[2x-platinum-UK][produced by Greg Kurstin, Patrick Byrne, Blair Mackichan, Steve Robson ,Ian Barter, Ed Harcourt, Andrew Nicholas, Love Jos, Hartvig Jorgensen ,Jodi Marr, George Noriega, Rob Wells ,Jörgen Elofsson, Pär Westerlund,Samuel Dixon]
Fall to Grace	Paloma Faith	06.2012	2[75]	-	RCA 88691955512	[2x-platinum-UK][produced by Nellee Hooper ,Jake Gosling ,Al Shux, David Arnold]
A Perfect Contradiction	Paloma Faith	03.2014	2[85]	176[1]	RCA 88843006112	[2x-platinum-UK][produced by Various]
The Architect	Paloma Faith	11.2017	1[1][53]	-	RCA 88691955512	[platinum-UK][produced by Paloma Faith,Jesse Shatkin,Starsmith,TMS,Klas Åhlund,Eg White,James Reynolds,Sam Klempner,Jonathan Green,Ghostwriter,Samuel Dixon,Emre Ramazanoglu,Arnþór Birgisson,Jamie Hartman,Knox Brown,Thomas Brenneck,Homer Steinweiss]

John Mayall

John Mayall
Ur. 29.11.1933 r. w Macclesfield w hrabstwie Cheshire, Anglia. Ten protoplasta angielskiego białego bluesa, a zarazem jego czołowy przedstawiciel, w okresie swej blisko czterdziestoletniej muzycznej działalności odgrywał nie mniej istotną rolę artystycznego inspiratora.
Pierwszą grupę założył jeszcze jako student w 1955r. Zespół Powerhouse Four udzielał się głównie lokalnie, a wkrótce potem jego lidera powołano do służby wojskowej. Po jej odbyciu Mayall poświęcił się wyłącznie muzyce, a po przeniesieniu się do Londynu założył w pełni profesjonalną grupę Blues Syndicate, poprzedniczkę legendarnych Bluesbreakers. Wraz z Alexisem Kornerem, Cyrilem Davisem i Grahamem Bondem odegrał pionierską rolę w wykreowaniu brytyjskiego rhythm'n'bluesa.

Nazwiska muzyków, którzy przewinęli się przez kolejne formacje Mayalla, mogłyby wypełnić niejedną grubą książkę. Co najmniej kilku z nich miało przyćmić sławę lidera, stając na czele własnych zespołów, lub występując z czasem w opromienionych sukcesami grupach. W książce "Rock Family Trees" Peter Frame zamieścił dokładne, godne rekomendacji dane personalne. Lista obejmuje nazwiska tak znane, jak John Mc Vie, Hughie Flint, Mick Fleetwood, Roger Dean, Davey Graham, Eric Clapton, Jack Bruce, Aynsley Dunbar, Peter Green, Dick Heckstall-Smith, Keef Hartley, Mick Taylor, Henry Lowther, Tony Reeves, Chris Mercer, Jon Hiseman, Steve Thompson, Colin Alien, Jon Mark, Johny Almond, Harvey Mandel, Larry Taylor i Don "Sugarcane" Harris.

Płytowy debiut Mayalla, album John Mayall Plays John Mayall z 1965 r. nagrany na żywo, oddał pomimo technicznych niedoróbek ekscytującą atmosferę rhythm 'n'bluesowego klubu. Wydany na singlu temat "Crawling Up A Hill" prezentuje zmagania Mayalla-wokalisty z fascynującą, choć niedostrojoną, harmonijką ustną i organami Hammonda. Uchodzący dziś za klasykę drugi album, Rluesbreakers With Eric Clapton, warto polecić wszystkim adeptom białego bluesa. Dzięki Claptonowi, jego szef dał się poznać szerszej publiczności, ściągającej tłumnie na koncerty idola gitary.

Na płycie Hard Road pojawiła się przejrzysta i oszczędna gitara Petera Greena, zaś longplay Crusade oparto na brzmieniu wzbogaconym instrumentami dętymi. Stylistyczną wszechstronność zademonstrował Mayall na bardziej relaksowym w nastroju albumie Blues Alone. Wydane kolejno w 1968 r. płyty Diary Of The Band Vol.1 i Vol.2 zawierały rejestracje koncertów z 1967 r. Obie zaprezentowały w pełni perkusyjne umiejętności Keefa Hartleya i gitarzysty Micka Taylora.
Bare Wires - album uchodzący za szczytowe osiągnięcie Mayalla - wykazał jego jazzowe inklinacje wsparte perkusją Jona Hisemana i grą sekcji dętej złożonej z doświadczonych muzyków: Lowthera (trąbka) oraz Mercera i Heckstall-Smitha (saksofony). Utrzymana w nastroju introspektywnej podróży płyta zawierała też najlepsze teksty lidera, a zwłaszcza piękny, quasireligijny temat "I Know Now". Podobnie wydany, następny longplay Blues From Laurel Canyon, zarejestrowany został w Los Angeles, gdzie muzyk postanowił osiąść na stałe. Decyzja wiązała się z końcem epopei Bluesbreakers.

Po przejściu Taylora do The Rolling Stones lider stworzył akustyczny, grający bez perkusji kwartet z Jonem Markiem na gitarze, Johnnym Almondem na flecie i saksofonie tenorowym i Stephenem Thompsonem na kontrabasie. Nagrany w tym składzie album koncertowy The Turning Point, był największym komercyjnym sukcesem Mayalla i omal nie wszedł do brytyjskiej Top 10. Do najciekawszych tematów należały "Room To Move" z kapitalnym solem harmonijki ustnej lidera i "Thoughts About Roxanne" z finezyjną saksofonową partią Almonda. Ci sami muzycy uzupełnieni gitarzystą basowym Larrym Taylorem wystąpili na Empty Rooms - płycie bardziej wyrafinowanej, lecz mniej ekscytującej.

W nagraniu USA Union uczestniczyli Amerykanie: Harvey Mandel (organy), "Sugarcane" Harris (skrzypce) i Larry Taylor. Płyta odniosła sukces, ale teksty Mayalla pozostawiały tym razem wiele do życzenia. Dwupłytowy album Back To The Roots zapowiadał wyczerpanie się twórczej inwencji muzyka, którego nagrania 7 najbliższych kilku lat prezentowały dość mierny poziom. Czasy składów pełnych gwiazd przeminęły i w konsekwencji Mayall musiał borykać się z obojętnością wytwórni płytowych.

Ostatnim cieszącym cię popularnością longplayem był New Year, New Band, New Company z 1975 r., na którym liderowi towarzyszyła po raz pierwszy kobieta (wokalistka Dee McKinnie) i przyszły gitarzysta Fleetwood Mac, Rick Vito. Po niepowodzeniach całej serii albumów Mayall zaprzestał nagrań, występując tylko sporadycznie w okolicach swej kalifornijskiej siedziby. W 1988 r. odbył tournee po Europie, grając przed skromną, ale przyjmującą go owacyjnie publicznością. W tym samym roku podpisał kontrakt z Island Records i nagrał album Chicago Line.

Renesans aktywności i popularności muzyka nastąpił w 1990 r. po ukazaniu się A Sense Of Place, najlepszej od wielu lat płyty Mayalla. W wywiadach, udzielanych podczas krótkiej wizyty w Wielkiej Brytanii, sprawiał wrażenie człowieka szczęśliwego i niezbyt przejmującego się długim okresem rynkowych niepowodzeń. Jako jedyny żyjący weteran białego rhythm'n'bluesa lat 60., jest postacią zbyt ważną, by pozwolono mu odejść w niepamięć. W 1980 r. artysta występował w Polsce.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t waste my time/Don' t pick a flower	John Mayall	10.1969	-	81[3]	Polydor 56 544	[written by John Mayall][produced by John Mayall]
Room To Move/Saw Mill Gulch Road	John Mayall	01.1970	-	102[1]	Polydor 14010 [US]	[written by John Mayall][produced by John Mayall]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blues breakers	John Mayall & Eric Clapton	07.1966	6[17]	186	Decca LK 4804	[gold-US][produced by Mike Vernon]
A hard road	John Mayall Bluesbreaker' s	03.1967	10[19]		Decca SKL 4853	[produced by Mike Vernon]
Crusade	John Mayall Bluesbreaker' s	09.1967	8[14]	136[14]	Decca SKL 4890	[produced by Mike Vernon]
Blues alone	John Mayall Bluesbreaker' s	11.1967	24[5]	128[5]	Ace Of Clubs SCL 1243	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Diary of a band Vol.1	John Mayall Bluesbreaker' s	03.1968	27[9]	93[11][02.70]	Decca SKL 4918	[produced by Mike Vernon]
Diary of a band Vol.2	John Mayall	03.1968	28[5]		Decca SKL 4919	[produced by Mike Vernon]
Bare wires	John Mayall	07.1968	3[17]	59[19]	Decca SKL 4945	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Blues from Laurel Canyon	John Mayall	01.1969	33[3]	68[17]	Decca SKL 4972	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Looking back	John Mayall	08.1969	14[7]	79[12]	Decca SKL 5010	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Turning point	John Mayall	11.1969	11[7]	32[55]	Polydor 583 571	[gold-UK][produced by John Mayall]
Empty rooms	John Mayall	04.1970	9[8]	33[19]	Polydor 583 580	[produced by John Mayall]
U.S.A. Union	John Mayall	12.1970	50[1]	22[22]	Polydor 2425 020	[produced by John Mayall]
Back to the roots	John Mayall	06.1971	31[2]	52[15]	Polydor 2657 005	[produced by John Mayall]
John Mayall-Live in Europe	John Mayall	05.1971	-	146[8]	London 589 [US]
Thru the years	John Mayall	11.1971	-	164[7]	London 600 [US]	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Memories	John Mayall	11.1971	-	179[5]	Polydor 2425 085	[produced by Jim Hobson]
Jazz blues fusion	John Mayall	06.1972	-	64[18]	Polydor 2425 103	[produced by John Mayall]
Moving on	John Mayall	10.1972	-	116[11]	Polydor 2391 047	[produced by John Mayall]
Down the line	John Mayall	02.1973	-	158[7]	Polydor 3005 [US]
Ten years are gone	John Mayall	10.1973	-	157[7]	Polydor 2683 036	[produced by John Mayall]
New year,new band,new company	John Mayall	03.1975	-	140[4]	ABC ABCL 5115	[produced by John Mayall]
A sense of place	John Mayall	08.1990	-	170[8]	Island ILPS 9958	[produced by R. S. Field]
Wake up call	John Mayall	04.1993	61[1]	-	Island ILPS 9958	[produced by Dave McNair, R. S. Field, John Mayall]
Blues for the lost days	John Mayall	04.1997	185[1]	-	Silvertone ORE CD 547	[produced by John Porter]
Along for the ride	John Mayall	05.2001	143[2]	-	Eagle EAGCD 150	[produced by [produced by John Porter]]