Foreigner

Grupa zza Oceanu, która przez kilka lat należała do ścisłej czołówki wykonawców grających typową amerykańską odmianę melodyjnego hard rocka, przeznaczonego dla lubiącego przeboje odbiorcy.
Zespół założył w 1976 r. w Nowym Jorku gitarzysta i wokalista Mick Jones (ur. 27.12.1944 r. w Londynie), który wcześniej współpracował m.in. z Johnnym Hallidayem i grupą Spooky Tooth, po czym wyemigrował do USA, gdzie grał z Leslie West Band.

Oprócz niego pierwszy skład Foreigner tworzyli Ian McDonald (ur. 25.06.1946 r. w Londynie; gitarzysta i wokalista grający także na instrumentach klawiszowych i dętych; poprzednio w King Crimson), Lou Gramm (właśc. Lou Grammatico, ur. 2.05.1950 r. w Rochester w stanie Nowy Jork; śpiew; na początku lat 70. grał z zespołami Poor Heart i Black Sheep), Dennis Elliott (ur. 18.08.1950 r. w Londynie; perkusja, eks-członek If), Al Greenwood (ur. 20.10.1951 r. w Nowym Jorku; instrumenty klawiszowe) i Edward Gagliardi (ur. 13.02.1952 r. w Nowym Jorku; gitara basowa).

Ponieważ muzycy pochodzili z różnych krajów, dlatego przyjęli nazwę Foreigner (Cudzoziemiec). W 1977 r. zespół nagrał swój pierwszy album Foreigner, który w plebiscycie ogłoszonym przez czasopismo "Rolling Stone" znalazł się na czele listy najlepszych debiutów roku. Od początku większość utworów grupy pisali Jones i Gramm. Pierwsze single zespołu "Feels Like The First Time" i "Cold As Ice" - były sporymi przebojami.

Pomimo dwóch występów na festiwalu rockowym w Reading w Anglii, w latach 70. Foreigner odnosił większe sukcesy w USA. Drugi album Double Vision z 1978 r. szybko znalazł ponad milion nabywców i zawierał kilka wielkich przebojów, jak choćby utwór tytułowy (numer 2 w USA) czy "Hot Blooded". W 1979 r. Gagliardiego zastąpił Rick Wills (ur. w Anglii, gitara basowa), który swe muzyczne ostrogi zdobywał grając z Davidem Gilmourem, Peterem Framptonem i reaktywowanym zespołem The Small Faces.
Nagrany już z jego udziałem longplay Head Games doszedł do 3. miejsca na liście "Billboardu".

Odejście w 1980 r. McDonalda i Greenwooda spowodowało, iż podczas nagrywania albumu 4 grupa skorzystała z usług Thomasa Dolby'ego i Juniora Walkera, ale na stałe postanowiła odtąd pozostać kwartetem. Przebojowym singlem z "Czwórki" był utwór "Waiting For A Girl Like You" , pełna smutku, choć melodyjna ballada, ukazująca duże możliwości muzyczne grupy. Jednak największy sukces przyniosła zespołowi pełna etosu piosenka "I Want To Know What Love Is", która znalazła się na wydanym w 1984 r. albumie Agent Provocateur. Wokalnie Gramma wspierał w niej chór New Jersey Mass Choir. Utwór zajął czołowe miejsca na listach przebojów po obu stronach Atlantyku.
W 1987 r. sukces solowego albumu Lou Gramma Ready Or Not wywołał spekulacje na temat rozpadu zespołu. Plotkom zaprzeczyło ukazanie się w 1988 r. longplaya Inside Information, zawierającego m.in. kolejny wielki przebój "Say You Will". Nie przeszkodziło to Grammowi w odniesieniu następnego solowego sukcesu wydaną w 1989 r. płytą Long Hard Look.

Równolegle ukazał się longplay Mick Jones, solowy album gitarzysty grupy, w którego powstaniu uczestniczyli m.in. Mick Jagger i Ian Hunter. Jednak w 1990 r. Lou Gramm pożegnał się z kolegami, zakładając później własną formację Shadow King. Mick Jones - faktyczny szef Foreignera - chciał nadać grupie bardziej rockowy charakter, dlatego nowym wokalistą został Johnny Edwards. Nagrany w 1991 r. z jego udziałem longplay Unusual Heat nie zachwycił jednak starych fanów, nie zdobył też grupie nowych zwolenników. Na szczęście w 1992 r. doszło do powrotu Gramma na łono zespołu. Powstały wtedy cztery nowe utwory, które umieszczono na składankowym albumie z największymi przebojami grupy The Very Best Of Foreigner.

Rok później wydano pierwszy koncertowy album formacji Classic Hits - Live, zawierający 14 najciekawszych nagrań zarejestrowanych w różnym okresie działalności Foreignera. Trzy lata później fani otrzymali w prezencie nowy. całkowicie premierowy longplay Mr. Moonlight, na którym Jonesowi i Grammowi towarzyszyli: Bruce Turgon (bas), Jeff Jacobs (instr. klawiszowe) i Mark Schulman (perkusja).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Feels like the first time/Woman oh woman	Foreigner	03.1977	39[6]	4[22]	Atlantic K 10 917/Atlantic 3394	[written by Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Cold as ice/I need you	Foreigner	07.1977	24[10]	6[21]	Atlantic K 10 986/Atlantic 3410	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Long ,long way from home/The damage is done	Foreigner	12.1977	-	20[14]	-/Atlantic 3439	[written by Mick Jones, Lou Gramm, Ian McDonald][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Hot blooded/Tramontane	Foreigner	07.1978	42[3]	3[17]	Atlantic K 11 167/Atlantic 3488	[gold][written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Keith Jones, Keith Olsen]
Double vision/Lonely children	Foreigner	09.1978	-	2[20]	WEA K 11 199/Atlantic 3514	[gold][written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Ian McDonald, Keith Olsen, Mick Jones]
Blue morning, blue day/I have waited so long	Foreigner	12.1978	45[4]	15[14]	Atlantic 3543/Atlantic K 11 236	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair, Keith Olsen]
Dirty white boy/Rev on the red line	Foreigner	09.1979	-	12[14]	-/Atlantic 3618	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Roy Thomas Baker,Mick Jones,Ian McDonald]
Head games/Do what you like	Foreigner	11.1979	-	14[14]	Atlantic 3633/Atlantic K 11 417	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Roy Thomas Baker]
Woman/The modern day	Foreigner	02.1980	-	41[9]	Atlantic K 11 456/Atlantic 3651	[written by Mick Jones][produced by Roy Thomas Baker]
Urgent/Girl on the moon	Foreigner	07.1981	54[4]	4[23]	Atlantic K 11 665/Atlantic 3831	[written by Mick Jones][produced by Robert John "Mutt" Lange][1[4].Album Rock Tracks][32[14].Hot Disco/Dance;Atlantic 3831]
Waiting for a girl like you/I'm gonna win	Foreigner	10.1981	8[13]	2[23]	Atlantic 3868/Atlantic K 11 696	[gold][written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Robert John "Mutt" Lange, Mick Jones][1[1].Album Rock Tracks]
Jukebox hero/I'm Gonna Win	Foreigner	02.1982	48[4]	26[13]	Atlantic 4017/Atlantic K 11 678	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Robert John "Mutt" Lange]
Break it up/Head games [live]	Foreigner	05.1982	-	26[13]	-/Atlantic 4044	[written by Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Urgent/Girl on the moon	Foreigner	05.1982	45[5]	Atlantic K 11 665/Atlantic 3831
Luanne/Fool for you anyway	Foreigner	07.1982	-	75[6]	-/Atlantic 4072	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
I want to know what love is/Street thunder	Foreigner	12.1984	1[3][16]	1[2][21]	Atlantic A 9596/Atlantic 89 596	[gold-US][gold-UK][written by Mick Jones][produced by Mick Jones, Alex Sadkin][85[4].R&B Chart]
That was yesterday/Two different worlds	Foreigner	03.1985	28[6]	12[15]	Atlantic 89 571/Atlantic A 9571	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Reaction to action/She's too tough	Foreigner	06.1985	-	54[8]	-/Atlantic 89 542	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Cold as ice [remix]/Reaction to action	Foreigner	06.1985	64[2]	-	Atlantic K 10 986/-
Down on love/Growing up the hard way	Foreigner	08.1985	-	54[8]	-/Atlantic 89 493	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Say you will/A night to remember	Foreigner	12.1987	71[4]	6[19]	Atlantic 89 169/Atlantic A 9169	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Mick Jones and Frank Filipetti][1[4].Album Rock Tracks]
I don' t want to live without you/Face to face	Foreigner	03.1988	-	5[17]	Atlantic 89 101/Atlantic A 9101	[written by Mick Jones][produced by Mick Jones and Frank Filipetti][1[1].Album Rock Tracks]
Heart turns to stone/Counting every minute	Foreigner	07.1988	-	56[10]	-/Atlantic 89 046	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
With heaven on our side/Head games	Foreigner	12.1992	-	103[6]	-/Atlantic 87 402	[written by Mick Jones,Lou Gramm,Johnny Edwards,Parthenon Huxley,Scott Schiff][produced by Mick Jones,Lou Gramm,Duane Baron,John Purdell]
White lie/Under the gun	Foreigner	11.1994	58[4]	-	BMG 74 321 23286-7/Atlantic 87 402	[written by Mick Jones,Lou Gramm][produced by Mike Stone,Mick Jones,Lou Gramm,Joe Nicolo,Phil Nicolo]
Until the end of time/Under the gun	Foreigner	03.1995	86[3]	42[16]	BMG 74321 25457-7/Rhythm Safari 53 183	[written by Mick Jones,Lou Gramm,Bruce Turgon][produced by Mike Stone,Mick Jones,Lou Gramm,Joe Nicolo,Phil Nicolo]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Foreigner	Foreigner	03.1977	-	4[113]	Atlantic K 50 356/Atlantic 18 215	[5x-platinum][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Double vision	Foreigner	06.1978	32[5]	3[88]	Atlantic K 50 476/Atlantic 19 999	[7x-platinum][produced by Keith Olsen]
Head games	Foreigner	09.1979	-	5[41]	Atlantic K 50 651/Atlantic 29 999	[7x-platinum][produced by Roy Thomas Baker,Mick Jones,Ian McDonald]
4	Foreigner	07.1981	5[62]	1[10][81]	Atlantic K 50 796/Atlantic 16 999	[6x-platinum][gold-UK][produced by Robert John "Mutt" Lange and Mick Jones]
Records	Foreigner	11.1982	58[11]	10[25]	Atlantic A 0999/Atlantic 80 999	[7x-platinum][produced by Roy Thomas Baker,Mick Jones,Robert John "Mutt" Lange,Gary Lyons,Ian McDonald,Keith Olsen,John Sinclair]
Agent provocateur	Foreigner	12.1984	1[3][32]	4[45]	Atlantic 781 999-1/Atlantic 81 999	[3x-platinum][platinum-UK][produced by Mick Jones,Alex Sadkin]
Inside information	Foreigner	12.1987	64[7]	15[37]	Atlantic WX143-781-808-1/Atlantic 81 808	[platinum][silver-UK][produced by Frank Filipetti,Mick Jones]
Unusual heat	Foreigner	06.1991	56[1]	117[9]	Atlantic WX424/7567-82299-1/Atlantic 82 299	[produced by Terry Thomas,Mick Jones]
The very best of Foreigner	Foreigner	05.1992	19[7]	-	Atlantic 7567-80511-2/-	[silver-UK]
The very best...and beyond	Foreigner	10.1992	-	123[20]	Atlantic 7597 80511-2/Atlantic 89 999	[2x-platinum][produced by Duane Baron,John Purdell,Mick Jones,Lou Gramn,Robert John "Mutt" Lange,Keith Olsen,Ian McDonald,Alex Sadkin,Frank Filipetti,Roy Thomas Baker,John Sinclair,Gary Lyons]
Mr. Moonlight	Foreigner	11.1994	59[2]	136[6]	Arista 74321 23285 2/Generama 53 961	[produced by Lou Gramm,Mick Jones,Joe Nicolo,Phil Nicolo,Mike "Clay" Stone]
Complete Greatest Hits	Foreigner	05.2002	-	80[7]	-/Atlantic 78 266	[platinum]
The Definitive	Foreigner	06.2005	33[4]	-	Atlantic – 8122-73385-2 /-	[silver-UK]
Can't Slow Down	Foreigner	10.2009	105[1]	29[4]	Ear Music 0202677ERE/Rhino Entertainment Company R2 524677	[produced by Marti Frederiksen,Mark Ronson]

Joe Walsh

Ur. 20.11.1947 r. w stanie New Jersey. Bogatą karierę gitarową rozpoczął w 1965 r. w grupie The G-Clefs. Po krótkiej współpracy z miejscową formacją The Measles, przyłączył się w 1969 r. do zespołu The James Gang. Specyficzna heavymetalowa technika gry, nawiązująca do brzmienia Jeffa Becka, stała się muzyczną wizytówką sławnej grupy, którą Walsh porzucił ostatecznie w 1972 r. W kolejnym zespole, Barnstorm, towarzyszyli mu Joe Vitale (perkusja) i Kenny Passarelli (bas).

Pierwszy, zatytułowany nazwą grupy album trafił na listy amerykańskie. Longplay The Smoker You Drink, The Player You Get sygnowało co prawda nazwisko gitarzysty, ale na płycie pojawiło się pełne trio, rozwiązane zresztą w 1973 r. Z nagrodzonego „złotą płytą” albumu pochodziły m.in. tematy „Meadows” i „Rocky Mountain Way”, z wokalizą emitowaną przez odkształcającą dźwięki plastikową tubę. Walsh był współtwórcą tego określanego często mianem „voice bag” efektu, na którym równolegle pracowali Jeff Beck i Peter Frampton. W 1974 r. gitarzysta podjął się produkcji klasycznego już dziś albumu Dana Fogelberga Souvenirs; towarzyszył też w nagraniach Stephenowi Stillsowi, The Eagles i B.B. Kingowi.

Longplay So What z 1975 r. przyniósł Walshowi kolejną „złotą płytę” i popularny temat „Turn To Stone”. Latem muzyk wystąpił wraz z The Beach Boys, Eltonem Johnem i The Eagles na londyńskim stadionie Wembley. Wkrótce potem zastąpił w The Eagles Berniego Leadona w roli drugiego obok  Glena Freya gitarzysty prowadzącego. Specyficzne brzmienie jego gitary przeszło do historii rocka dzięki solowej partii w przeboju „Hotel California” i albumowi pod tym samym tytułem. Występom z The Eagles towarzyszyły kolejne płyty autorskie, w tym But Seriously Folks..., z humorystycznym, autobiograficznym tematem „Life’s Been Good”. Utwór opisywał dole i niedole autora z przymrużeniem oka, choć nie bez autoironii („I have a mansion, forget the price, ain't never been there, they tell me it’s nice”; „mam piękny dom, nigdy w nim nie byłem, mniejsza o cenę, mówią że dość miły” ). Walsh zapewniał wprawdzie. że w najbliższych wyborach będzie ubiegał się o stanowisko prezydenta USA, jednak solową działalność traktował rzetelnie i dalekowzrocznie.

 W okresie działalności w The Eagles zabezpieczył sobie prawa do własnych kompozycji, które po rozwiązaniu grupy w 1981 r. wykorzystał na autorskich albumach. Był współautorem muzyki do zrealizowanego w 1980 r. przez Jamesa Bridgesa filmu „Urban Cowboy” („Miejski kowboj”), a temat „All Night Long” trafił do amerykańskiej Top 20. Popularnością cieszyły się też albumy There Goes The Neighborhood i You Bought It -You Name It. Pomimo krytycznych ocen longplaya Got Any Gum? z 1987 r., zachował status wybitnego solisty i muzyka sesyjnego. W 1992 r. towarzyszył Ringo Starrowi podczas głośnej trasy koncertowej, a w kwietniu 1995 r. stanął na scenie obok dawnych kolegów z The Eagles, by przypomnieć się publiczności zarejestrowanym w większości na żywo albumem Hell Freezes Over.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rocky Mountain Way/(Day Dream) Prayer	Joe Walsh	08.1973	39[4]	23[15]	Dunhill/ABC 4361	[written by Roche Grace/Kenny Passarelli/Joe Vitale/Joe Walsh][produced by Joe Walsh/Bill Szymczyk]
Meadows/Book Ends	Joe Walsh	01.1974	-	89[4]	Dunhill/ABC 4373	[written by Joe Walsh][produced by Joe Walsh/Bill Szymczyk]
Turn To Stone/All Night Laundry Mat Blues	Joe Walsh	03.1975	-	93[3]	Dunhill/ABC 15 026	[written by Joe Walsh][produced by Joe Walsh/John Stronach]
Walk Away/Help Me Thru The Night	Joe Walsh	06.1976	-	105[1]	ABC 12187	[written by Joe Walsh]
Life's Been Good/Theme From Boat Weirdos	Joe Walsh	06.1978	14[11]	12[15]	Asylum 45493	[written by Joe Walsh][produced by Bill Szymczyk]
Over And Over/At The Station	Joe Walsh	11.1978	-	106[1]	Asylum 45536	[written by Joe Walsh][produced by Bill Szymczyk]
Turn To Stone/Rocky Mountain Way	Joe Walsh	01.1979	-	109[1]	ABC 12426	[written by Joe Walsh, Terry Trebandt][produced by Joe Walsh, John Stronach]
All Night Long/Orange Blossom Special / Hoedown [Gilley's "Urban Cowboy" Band]	Joe Walsh	05.1980	-	19[16]	Full Moon 46639	[written by Joe Walsh][produced by Joe Walsh][piosenka z filmu "Urban Cowboy"]
A Life Of Illusion/Rockets	Joe Walsh	05.1981	-	34[12]	Asylum 47144	[written by Kenny Passarelli/Joe Walsh][produced by Joe Walsh]
Space Age Whiz Kids/Theme From Island Weirdos	Joe Walsh	06.1983	-	52[8]	Full Moon 29611	[written by Joe Vitale/Joe Walsh][produced by Bill Szymczyk]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Barnstorm	Barnstorm	10.1972	-	79[29]	Dunhill/ABC 50 130	[produced by Bill Szymczyk/Joe Walsh]
The Smoker You Drink, the Player You Get	Barnstorm	06.1973	-	6[54]	Dunhill/ABC 50 140	[gold-US][produced by Bill Szymczyk/Joe Walsh]
So What	Joe Walsh	01.1975	-	11[22]	Dunhill/ABC 50 171	[gold-US][produced by Joe Walsh/John Stronach/Bill Szymczyk]
You Can't Argue with a Sick Mind	Joe Walsh	04.1976	28[3]	20[18]	ABC 932	[produced by Joe Walsh]
But Seriously, Folks...	Joe Walsh	06.1978	16[17]	8[27]	Asylum 141	[platinum-US][produced by Bill Szymczyk]
The Best of Joe Walsh	Joe Walsh	10.1978	-	71[7]	ABC 1083	[produced by Joe Walsh/Bill Szymczyk/Joe Vitale]
There Goes the Neighborhood	Joe Walsh	05.1981	-	20[18]	Asylum 523	[produced by Joe Walsh/George Perry]
You Bought It – You Name It	Joe Walsh	07.1983	-	48[14]	Warner 23 884	[produced by Joe Walsh, George "Chocolate" Perry, Bill Szymczyk]
The Confessor	Joe Walsh	06.1985	-	65[19]	Warner 25 281	[produced by Joe Walsh/Keith Olsen]
Got Any Gum?	Joe Walsh	08.1987	-	113[8]	Warner 25 606	[produced by Terry Manning]
Ordinary Average Guy	Joe Walsh	05.1991	-	112[17]	Pyramid 47 384	[produced by Joe Walsh ,Joe Vitale]
Analog Man	Joe Walsh	06.2012	53[3]	12[8]	Concord 7233771	[produced by Joe Walsh/Jeff Lynne]

Manhattan Transfer

Ten niezwykle oryginalny amerykański zespół powstał w 1969 r., a założyli go: Gene Pistilli (śpiew, gitara), Tim Hauser (ur. w 1940 r. w Troy w stanie Nowy Jork; śpiew, gitara, banjo), Pat Rosalia (śpiew, puzon), Marty Nelson (gitara, klarnet, fortepian) i Erin Dickins (śpiew, gitara, perkusja).
W 1972 r. z pierwotnego składu pozostał jedynie Tim Hauser, któremu towarzyszyli: Laurel Masse (ur. w 1954 r. w USA; śpiew), Alan Paul (ur. w 1949 r. w Newark w stanie New Jersey; śpiew) i Janis Siegel (ur. w 1953 r. w nowojorskim Brooklynie; śpiew). Mimo że w swojej twórczości prezentowali całą gamę różnorodnych stylów, zasłynęli dzięki perfekcyjnym harmoniom wokalnym.


Podobnie jak koleżanka z wytwórni Atlantic, Bette Midler, przywoływali owiane nostalgią dawne czasy i zdobyli popularność głównie w nowojorskich kabaretach. Mimo że mieli niewiele wspólnego z muzyką pop, ich nagrania wchodziły na listy przebojów po obu stronach Atlantyku. Jednak popularność w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii zdobywały zupełnie odmienne utwory.

Różnorodność repertuaru wyraźnie podzieliła fanów zespołu. Wielbicielom nastrojowej ballady "Chanson D'Amour" nie przypadł do gustu surowy utwór gospel "Operator" czy też jazzowy "Tuxedo Junction". W 1979 r. miejsce Laurel Masse zajęła Cheryl Bentyne, co nie wpłynęło jednak na ogólne brzmienie grupy. Ich zaskakująca wersja kompozycji "Birdland" z repertuaru Weather Report stała się już współczesnym klasykiem gatunku. Ogromna siła wyrazu Manhattan Transfer wiąże się z ich niezwykłymi zdolnościami wokalnymi, mistrzostwem muzycznym i opracowanymi w najdrobniejszych szczegółach koncertami. W 1977 r. zespół wystąpił w Polsce.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Operator /Tuxedo junction	Manhattan Transfer	09.1975	-	22[12]	Atlantic 3292	[written by William Spivery][produced by Tim Hauser, Ahmet Ertegun]
Tuxedo junction/Operator	Manhattan Transfer	02.1976	24[6]	-	Atlantic K 10 060 [UK]	[written by Julian Dash/Buddy Feyne/Erskine Hawkins/William Johnson][produced by Ahmet Ertegun, Tim Hauser ][oryginalnie nagrana przez Erskine Hawkinsa
Chanson D' amour/Popsicle toes	Manhattan Transfer	02.1977	1[3][13]	-	Atlantic K 10 886 [UK]	[written by Wayne Shanklin][produced by Richard Perry][oryginalnie nagrana przez Arta and Dotty Todd]
Don' t let go/Zindy Lou	Manhattan Transfer	05.1977	32[6]	-	Atlantic K 10 930 [UK]	[written by Jesse Stone][produced by Richard Perry]
Walk in love/Four brothers	Manhattan Transfer	02.1978	12[12]	-	Atlantic K 11 075 [UK]	[written by David Batteau/John Klemmer][produced by Tim Hauser][oryginalnie nagrana przez Davida Batteau]
On a little street in Singapore/Single girl	Manhattan Transfer	05.1978	20[9]	-	Atlantic K 11 136 [UK]	[written by Peter de Rose/Billy Hill][produced by Tim Hauser][oryginalnie nagrana przez Jimmy Dorsey'a w 1940r]
Where did our love go/Je voulais te dire	Manhattan Transfer	09.1978	40[4]	-	Atlantic K 11 182 [UK]	[written by Lamont Dozier/Brian Holland/Eddie Holland][produced by Tim Hauser]
Who what when where why	Manhattan Transfer	12.1978	49[6]	-	Atlantic K 11 233 [UK]	[written by Rupert Holmes][produced by Tim Hauser][oryginalnie nagrana przez Ruperta Holmesa]
Twilight zone/Twilight tone/Body and soul	Manhattan Transfer	04.1980	25[8]	30[12]	Atlantic 3649	[written by Jay Graydon/Bernard Hermann/Alan Paul][produced by Jay Graydon][4[25].Hot Disco/Dance;Atlantic 3649 7"]
Trickle trickle/Foreign affair	Manhattan Transfer	11.1980	-	73[8]	Atlantic 3772	[written by Clarence Bassett][produced by Jay Graydon][oryginalnie nagrana w 1958r przez grupę The Videos]
Spies in the night/Kafka	Manhattan Transfer	01.1980	-	103[6]	Atlantic 3877	[sample z riffu otwierajacego "The James Bond Theme"]
Boy from the New York City/[The word of] Confirmation	Manhattan Transfer	05.1981	-	7[21]	Atlantic 3816	[written by George Davis/John Taylor][produced by Jay Graydon][30[11].Hot Disco/Dance;Atlantic 276 12"]
Route 66/On the boulevard	Manhattan Transfer	05.1982	-	78[5]	Atlantic 4034	[written by Bobby Trout][produced by Snuff Garrett][#11 hit Nat King Cole' a z 1946r]
Spice of life/The night that monk returned to heaven	Manhattan Transfer	09.1983	19[8][01.84]	40[13]	Atlantic 89 786	[written by Derek Bramble/Rod Temperton][produced by Richard Rudolph][32[11].R&B Chart][29[9].Hot Disco/Dance;Atlantic 525 12"]
Mystery/Goodbye love	Manhattan Transfer	04.1984	-	102[6]	Atlantic 89 695	[written by Rod Temperton][produced by Richard Rudolph, The Manhattan Transfer][80[5].R&B Chart]
Baby come back to me [The Morse Code of love]/That' s the way it goes	Manhattan Transfer	02.1985	-	83[3]	Atlantic 89 594	[written by Nick Santamaria][produced by Tim Hauser][piosenka dedykowana grupie doo woop-The Capris]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Manhattan Transfer	Manhattan Transfer	05.1975	49[7] [03.77]	33[38]	Atlantic K 50 138	[gold-US][produced by Ahmet Ertegun, Tim Hauser]
Coming out	Manhattan Transfer	09.1976	12[20][03.77]	48[9]	Atlantic K 50 291	[produced by Richard Perry]
Pastiche	Manhattan Transfer	02.1978	10[34]	66[10]	Atlantic K 50 444	[produced by Tim Hauser, Steve Barri]
Live	Manhattan Transfer	11.1978	4[17]	-	Atlantic K 50 540	[produced by Tim Hauser and Janis Siegel]
Extensions	Manhattan Transfer	11.1979	63[3]	55[37]	Atlantic K 50 674	[produced by Jay Graydon]
Mecca for moderns	Manhattan Transfer	06.1981	-	22[27]	Atlantic 16 036 [US]	[produced by Jay Graydon]
The best of The Manhattan Transfer	Manhattan Transfer	12.1981	-	103[11]	Atlantic 19 319 [US]	[platinium-US]
Bodies and souls	Manhattan Transfer	02.1984	53[4]	52[27]	Atlantic 780 104	[produced by Richard Rudolph and The Manhattan Transfer, Tim Hauser and Greg Mathieson ]
Bop doo-wopp	Manhattan Transfer	01.1985	-	127[11]	Atlantic 81 233 [US]	[produced by Tim Hauser, Richard Perry]
Vocalese	Manhattan Transfer	08.1985	-	74[40]	Atlantic 81 266 [US]	[produced by Tim Hauser, Martin Fischer]
Live	Manhattan Transfer	05.1987	-	187[3]	Atlantic 81 273 [US]	[produced by Tim Hauser]
Brasil	Manhattan Transfer	12.1987	-	96[19]	Atlantic 81 803 [US]	[produced by Tim Hauser]
The Offbeat Of Avenue	Manhattan Transfer	09.1991	-	179[2]	Columbia 47 079 [US]	[produced by Tim Hauser]
The Christmas Album	Manhattan Transfer	12.1992	-	120[4]	Columbia 52 968 [US]	[produced by Tim Hauser,Johnny Mandel]
Tonin'	Manhattan Transfer	03.1995	-	123[6]	Atlantic 82 661 [US]	[produced by Arif Mardin]
The very best of The Manhattan Transfer	Manhattan Transfer	09.1995	-	157[1]	Rhino 71 560 [US]

Eileen Barton

Eileen Barton (ur. 24 XI 1929r Nowy Jork-zm. 27.06.2006r) była znaną amerykańską refrenistką,znaną głównie ze swego przeboju z 1950r "If I Knew You Were Comin' I'd've Baked a Cake".Utwór wylansowała za sprawą swego ojca - ex-artysty wodewilowego Bena Bartona, agenta reklamowego Sinatry. To był jedyny utwór, który przyniósł jej międzynarodową sławę - w pełni komercyjny, napisany przez mistrzów tego gatunku Boba Merrilla i Ala Hoffmana. Wzrastająca popularność jazzu tradycyjnego spowodowała, że utwór ten, o wyraźnych wpływach dixielandu, wydany został od razu przez dwie wytwórnie: National i rhythm'n'bluesową Mercury (w USA dotarł na sam szczyt listy Billboardu). Barton nie znalazła już potem sposobu na kolejny wielki przebój, nawet ponowne nagranie tego utworu w 1959 nie zostało dostrzeżone przez słuchaczy.

Urodziła się na Brooklynie.Jej rodzice ,Benny i Elsie Barton byli artystami wodewilowymi.Pierwsze swoje kroki na scenie stawiała na scenie jako 2.5 letnie dziecko ze swymi rodzicami śpiewając "Ain't Misbehavin'".Po występach już jako dzięcięca gwiazda w wieku 6 lat występuje w radiowym programie "The Horn and Hardart Children's Hour",a rok póżniej w programie Miltona Berle "Community Sing" używając pseudonimu Jolly Gillette.Jako 11-latka przerywa występy i wraca trzy lata póżniej na Broadway występami w Best Foot Forward i już pod własnym nazwiskiem w Angel in the Wings.Mając 15 lat występuje gościnnie w show Johnny Mercera,obok Franka Sinatry,który wziął ją pod swoje skrzydła regularnie występując z nią w radio CBS w latach 40-tych.To on umożliwił jej współudział we własnych koncertach w Paramount Theater z takimi gwiazdami jak:Count Basie, Nat King Cole, i Danny Kaye.Jej pierwszą piosenką nagraną dla Capitol Records w 1948r była "Would You Believe Me?" z orkiestrą Lyle "Skitcha" Hendersona.W 1950r nagrywa swój wspomniany największy hit,który stał się najlepiej sprzedającą się płytą wydaną przez niezależną wytwórnię [National] w owym czasie.

Po tym sukcesie występuje w nocnych klubach minn. Nowego Jorku.Po okresie nagrań dla National "Honey, Won't You Honeymoon with Me?" i "May I Take Two Giant Steps?" i Mercury "You Brought a New Kind of Love" przenosi się do wytwórni Coral i trafia na listy przebojów coverami "Cry" i "Sway" .Regularnie występuje w telewizji i na ekranie filmowym.Umiera w wieku 81 lat w swoim domu w Hollywood na raka.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
If I knew you were comin' [Id've Baked a cake]/Poco,Loco In The Coco	Eileen Barton	03.1950	-	1[10][16]	National 9103	[written by al. Hoffman/Bob Merrill/Clem Watts]
May i take two giant steps ?/If you saw what i saw	Eileen Barton	07.1950	-	25[3]	National 9112	[written by Ervin Drake/Jimmy Shirl]
Cry/Hold me just a little longer,Daddy	Eileen Barton	12.1951	-	10[11]	Coral 9-60592	[written by Churchill Kohlman]
Wishin'/When you're near me	Eileen Barton	03.1952	-	30[1]	Coral 9-60651	[written by Bob Hart/Ben Lewis/Teddy Simms]
Pretend/Too proud to cry	Eileen Barton	02.1953	-	17[3]	Coral 9-60927	[written by Lew Douglas/Frank Lavere/Cliff Parman]

Noeleen Batley

Noeleen Batley był a jedną z pierwszych gwiazd australijskiego popu lat 60-tych.Nosiła przydomek "Australia's Little Miss Sweetheart",dzięki miłemu głosowi i wizerunku dziewczyny z sąsiedztwa zyskała sympatię nastolatków jak i ich rodziców.Pamiętana dzięki serialowi telewizyjnemu "Bandstand Family" emitowanemu na poczatku lat 60-tych.
 
Urodziła się w Boże Narodzenie 1944r w Sydney.Zaczęła śpiewać mając 5 lat zachęcana przez matkę.Mając 15 lat wygrała konkurs młodych talentów w chińskiej restauracji w Sydney,którego współorganizatorem był dyrektor artystyczny wytwórni Festival.Tym sposobem zyskała kontrakt nagraniowy.Jej debiut to singiel "Starry Eyes" / "Soldier Soldier Won't You Marry Me" wydany w lutym 1960r przez oddział Festival-Rex Records nie przyniósł jej sukcesu.Popularność przyszła wraz z jej własną wersją utworu Barefoot Boy napisanego przez 16-letnią debiutantkę Helene Grover i pozwolił jej na regularne występy w TV show Six O'Clock Rock.Nagrała też podkład do reklamy żywności firmy Kellog.Po dwóch kolejnych udanych singlach wydała debiutancki album Rendezvous.Te sukcesy pozwoliły jej na kontrakt z Festival.Pierwszy singiel dla nowej wytwórni "Ice Cream Man" / "Over in that Happy Land" z 1961r napisany również przez Grover.W tym czasie bierze udział w dużym turnee po Australii z Johnny O'Keefe, Col Joye and the Joy Boys, Johnny Chester, Lucky Starr i The Allen Brothers pod szyldem Australia's Top Female Vocalist of 1961.
 
W sierpniu 1964r Noeleen wchodzi w szczytową fazę swojej kariery.Nagrywa piosenkę "My Little Treasure From Japan",która w Japonii stała się gigantycznym hitem ,ale także w Australii odnosi rynkowe sukcesy.Ukazał się on w Japonii w okresie Igrzysk Olimpijskich i był częścią programu partnerskiego między oba krajami.W końcu tego roku nagrywa swój drugi album You Made Me Love You.
 
Pierwszy jej singiel w 1965r to piosenka Barry'ego Gibba "Baby I'm Losing You" to przedłużenie dobrej passy japońskiego hitu.W końcu nagrała już całkowicie w tym języku "Owakare No Namida (Tears Of Farewell)",który przyniósł kolejny sukces w Kraju Kwitnącej Wiśni ,który zaowocował wystepami w TV i turnee po tym kraju w marcu 1965r.
 
Wydaje kolejne płyty,ale w połowie lat 60-tych dochodzi do głosu nowa generacja piosenkarek takich jak,"Dynamic" Dinah Lee i Lynne Randell oraz inwazja zespołów rockowych.Noeleen nigdy nie odzyskała dawnej popularności.Pod koniec lat 60-tych podobnie jak większość jej kolegów z programu Bandstand przeniosła swe występy do variete i kabaretów.Pracując solidnie zdołała odbyć w tym czasie turnee po Europie i W.Brytanii,a także reprezentować Australię na Festivalu Piosenki w Rio De Janeiro w 1969r.
 
Rok póżniej przenosi się na stałe do Anglii,gdzie występuje solo i w chórku towarzyszącym Cliffowi Richardowi.Jej ostatni singiel-"Seabird" wydała firma Interfusion w 1972r.W 1975r wychodzi za mąż za Stephena Stewarta-Toppera i osiedla się w Essex. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Barefoot Boy/When My Blue Moon Turns to Gold Again	Noeleen Batley	10.1960	9[28]	-	Rex RS-026	-
Rendezvous/Fickle Fingers	Noeleen Batley	02.1961	44[11]	-	Rex RS-046	-
Tammy/Little Sir Echo	Noeleen Batley	08.1961	63[5]	-	Festival FK-097	-
Crying Fool/Don't Play No. 9	Noeleen Batley	06.1962	99[1]	-	Festival FK-236	-
Ten Lonely Weekends/My Boy	Noeleen Batley	03.1963	79[4]	-	Festival FK-335	-
Forgive Me/Surfer Boy (B. Gibb)	Noeleen Batley	02.1964	67[5]	-	Festival FK-488	-
Little Treasure From Japan/Kon Nichi-Wa Akachan	Noeleen Batley	08.1964	39[12]	-	Festival FK-694	-

Barry Sisters

Merna Pine (ur. 1923r, zm. 31 października 1976r) i Claire Easton (ur. 17 października 1920r, zm. 22 listopada 2014r), urodzone jako Minnie i Clara Bagelman - amerykańskie piosenkarki klezmerskie, w przemyśle muzycznym funkcjonujące jako zespół The Barry Sisters.

Minnie i Clara urodziły się w rodzinie Hermana i Estery Bagelmanów, żydowskich emigrantów z Austrii i Rosji. Miały dwie młodsze siostry, Celię i Julię. Karierę muzyczną rozpoczęły w latach 30-tych, jako zespół The Bagelman Sisters. Za namową ojca, zdecydowały się wykonywać muzykę pochodzącą z Europy, bez wpływów amerykańskich.

Piosenkarki pierwszy raz wystąpiły publicznie w audycji dziecięcej Uncle Norman radia WLTH, wciąż znane jako The Bagelman Sisters. Z końcem lat 30-tych, dokonały pierwszych nagrań dla wytwórni płytowej Victor Records. Wkrótce zmieniły nazwisko sceniczne na Barry i stały się znane jako jazzowe wokalistki jidysz. Występowały w Stanach Zjednoczonych, Izraelu i Związku Radzieckim.

Zakończyły karierę w 1973, wydając ostatni album Our Way. Merna Pine zmarła 31 października 1976 w nowojorskim Fifth Avenue Hospital z powodu guza mózgu. Claire Easton zmarła 22 listopada 2014 w Aventurze.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
No hesitation/Knockin' on the right front door	Allen Brothers and Barry Sisters	12.1960	33[13]	-	Pye PP 092	-
Fly away,Peter;fly away,Paul	Barry Sisters	03.1961	98[1]	-	Pye PP 091	-

Joe Barry

Joe Barry -prawdziwe nazwisko Joseph Barrios]-[ur.13.07.1939r Cut Off/Louisiana-zm. 31.08.2004r Cut Off/Louisiana],wykonawca cajun z ery wczesnego rock'n'rolla pochodzący z połudiowej Louisiany.Swoją karierę rozpoczął w 1958r od występów lokalnych.W 1961r jego drugi singiel nagrany dla wytwórni Jin Records,"I'm a Fool to Care" [cover przeboju Les Paula i Mary Ford z 1954r] został ponownie wydany przez oddział Mercury,Smash Records i trafia do Top40 listy singli Billboard Hot 100,uzyskując też wielką popularność w W.Brytanii.
 
Następny singiel "Teardrops in My Heart" trafił też na listę bestsellerów.Joe Barry kontynuował w latach 60-tych nagrania dla Smash i póżniej Nugget Records,ale pod koniec tej dekady zaprzestał działalności.W 1977r wydaje dla ABC-Dot Records płytę z utworami country,a w 1980r album z pieśniami religijnymi Sweet Rose of Sharon.
Na początku lat 2000-sięcznych mimo cierpień spowodowanych chorobą nagrywa nową płytę Been Down That Muddy Road dla Night Train Records wydaną w sierpniu 2003r.Rok póżniej 31 sierpnia 2004r umiera w swoim domu w Cut Off.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'm A Fool To Care/I Got A Feeling	Joe Barry	04.1961	49[1]	24[12]	Smash 1702	[written by Ted Daffan][produced by Jin Recording Co.][#6 hit for Les Paul & Mary Ford 1954]
Teardrops In My Heart/For You Sunshine	Joe Barry	07.1961	-	63[5]	Smash 1710	[written by Vaughan Horton][#4 country hit for Sons Of The Pioneers in 1947]

Crowded House

Crowded House - pop rockowy zespół utworzony w Melbourne, którego liderem jest nowozelandzki muzyk Neil Finn. Finn jest najbardziej rozpoznawany jako główny wokalista, autor tekstów oraz kierownik i pozostawał nim przez wszystkie „wcielenia” zespołu. Od początku istnienia formacji działali w nim (i niektórzy działają nadal) artyści z Australii (Paul Hester, Nick Seymour, Peter Jones i Craig Hooper), Nowej Zelandii (Neil Finn, Tim Finn i Eddie Rayner) oraz USA (Mark Hart i Matt Sherrod).
Działalność między rokiem 1985 a 1996 przyniosła zespołowi międzynarodową sławę dzięki takim przebojom jak: „Don't Dream It's Over”, „Weather with You”, „Something So Strong”, „Better Be Home Soon”, „It's Only Natural”, czy „Fall At Your Feet”. W 2007 roku powrócili na scenę muzyczną z nowym perkusistą. W tym czasie wydali nowy album Time On Earth, który osiągnął pierwsze miejsce na Australijskiej liście ARIA Albums Chart.


Grupa miała ważny wpływ na rozwój australijskiej muzyki rockowej. Neil Finn oraz Paul Hester byli członkami nowozelandzkiego zespołu Split Enz. Zdecydowali oni stworzyć nowy zespół, podczas, gdy Split Enz byli w trakcie pożegnalnej trasie koncertowej. W czasie jednego z koncertów Nick Seymour zapytał Neila, czy mógłby przyjąć go do swego nowego projektu muzycznego. Pierwsze wcielenie grupy zostało utworzone w Melbourne w 1985 łącznie z gitarzystą Craigiem Hooperem pod nazwą "The Mullanes". Podpisali kontrakt z Capitol Records, a następnie przenieśli się do Los Angeles. W tym samym czasie z zespołu odszedł Craig Hooper, przez co zespół postanowił zmienić nazwę zespołu. Pomysłów było wiele, aż w końcu nadano tytuł "Crowded House", którego inspiracją był zatłoczony dom, w którym przebywali członkowie grupy podczas nagrywania pierwszego albumu. Po tym wydarzeniu, do zespołu został zaproszony Eddie Rayner, nie stając się jednak pełnym członkiem. Początkowo dołączył do grupy na trasie koncertowej w 1988 roku, grając na keyboardzie, później musiał odejść ze względu na problemy rodzinne. Crowded House zostali nazwani przez australijskich fanów "The Crowdies".

Artyści brali udział w wielu festiwalach mających miejsce w Australii oraz w Nowej Zelandii. Ich debiutancki album Crowded House został wydany w czerwcu 1986 roku. Wytwórnia muzyczna nie spodziewała się, by w szybkim czasie zdobyli oni sławę, co wynikało z nieciekawej promocji. Stawiając czoło trudnościom, formacja grała w wielu klubach i innych miejscach spotkań, by zwrócić na siebie większą uwagę. Pierwszy singel "Mean to Me" zajmował niskie pozycje na amerykańskich listach przebojów, gdyż miernie przedstawiał słuchaczom muzykę graną przez zespół. Dopiero utwór "Don't Dream It's Over" wydany w grudniu 1986 stał się wielkim międzynarodowym hitem, docierając do 2. miejsca listy Bilboard Hot 100 w 1987 roku. Teledyski do tych dwóch singli są bardzo autobiograficzne. Przedstawiają one domy artystów oraz drogę do stworzenia "Crowded House". W czerwcu 1987 album uplasował się na pierwszym miejscu australijskich list przebojów. Trzeci singel "Something So Strong" dotarł do miejsca siódmego, a kolejny "World Where You Live" do miejsca 65. Piąty i ostatni singel "Now We're Getting Somewhere" nie odniósł dużego sukcesu. Po sukcesie pierwszego albumu, został wydany kolejny Temple of Low Men. Pierwszy singel "Better Be Home Soon" dotarł do 42 miejsca na amerykańskich listach przebojów. Kolejne dwa utwory "Into Temptation" oraz "Sister Madly" stały się najczęściej granymi na koncertach. Ogólnie album nie odniósł dużego sukcesu. Z tego powodu muzycy zdecydowali się ruszyć w krótką trasę koncertową po Australii i Kanadzie w celu szerszej promocji, dodatkowo zapraszając do pracy Marka Harta, jako pomocnika przy koncertach.


Po zakończeniu trasy koncertowej promującej ostatni album, Neil zajął się nagrywaniem albumu wraz ze swym bratem Timem.

W 1991 Crowded House wydali trzeci album pod nazwą Woodface. Singel "Chocolate Cake" wydano jako pierwszy. Został on zabawnie skomentowany w amerykańskich rozgłośniach radiowych, ze względu na jego tekst mówiący o słabości Amerykanów do słodkości i fast-foodów, wspomagających tycie. Drugi singel "Fall at Your Feet" odniósł większy sukces niż jego poprzednik, choć dotarł tylko do miejsca 75 w Ameryce. Ów utwór oraz "Weather with You" stały się znakami rozpoznawczymi zespołu. Ogólnie album jest uznawany za najlepszy w karierze Crowded House. Dwa lata później został nagrany album Together Alone razem z nowym członkiem, gitarzystą Markiem Hartem. Na początku wydano singel "Distant Sun", a następnie "Private Universe". Piosenka "Locked Out" została wykorzystana w soundtracku do filmu pt. "Reality Bites", dzięki czemu jej teledysk zdobył dużą popularność w muzycznych kanałach MTV oraz VH1.


Grupa koncertowała w Europie, gdy zespół opuścił perkusista, Paul Hester. Powodem odejścia było przyjście na świat jego pierwszej córki oraz początki choroby - depresji. Podczas koncertów zastępował go Peter Jones. Po zakończeniu trasy koncertowej, Finn zdecydował się na zakończenie działalności zespołu. W celu podsumowania dokonań formacji nagrano album Recurring Dream, który dotarł do pierwszego miejsca w Australii oraz Wielkiej Brytanii. Oprócz znanych do tej pory utworów zostały umieszczone na płycie trzy nowe: "Instinct", "Not the Girl You Think You Are" i "Everything Is Good for You". 24 listopada 1996 roku u stóp Opery w Sydney odbył się pożegnalny koncert zespołu, na który przybyło prawie 200 tys. osób. Oprócz ostatniego składu, wzięli w nim udział również Paul Hester i Tim Finn. Jest on uważany za jeden z najbardziej spektakularnych przedstawień w historii Australii.
 

Po przerwaniu kariery Crowded House, każdy z członków zajął się solowymi dokonaniami. Neil Finn nagrał kilka albumów oraz wydał dwie płyty w duecie ze swym bratem pod nazwą Finn Brothers.

Peter Jones i Nick Seymour dołączyli do australijskiej grupy Deadstar. Nick opuścił zespół po wydaniu ich trzeciego albumu i wyjechał do Irlandii, gdzie pracował jako producent muzyczny. Peter grał dalej wraz z zespołem do roku 1999, po czym został nauczycielem w jednej ze szkół. Mark Hart dołączył do zespołu Supertramp oraz wydał solowy album.

Paul Hester rozpoczął swą karierę telewizyjną. Po odejściu z Crowded House zaczął występować w amerykańskim programie dla dzieci "The Wiggles", gdzie znany był jako "Paul the Chef". Następnie stworzył własny program "Hessie's Shed" w australijskiej telewizji.

W 1999r została wydana płyta Afterglow, przedstawiająca niepublikowane utwory Crowded House.

W 2003 roku Hester i Seymour zaczęli grać w grupie Tarmac Adam. Pod koniec tego samego roku Hester został poproszony o poprowadzenie serii australijskiego programu Music Max's Sessions.

Wznowiona aktywność muzyczna nie pomogła Hesterowi przezwyciężyć postępującej depresji, przez co po wieloletniej walce z chorobą postanowił on odebrać sobie życie wieszając się w parku położonym niedaleko swojego domu w Melbourne 26 marca 2005. W chwili śmierci miał 46 lat.


W 2007 roku muzycy zdecydowali się wznowić działalność i wydać album Time on Earth, przyjmując do zespołu nowego perkusistę Matta Sherroda. Nową płytę zadedykowali swojemu zmarłemu przyjacielowi, Paulowi Hesterowi, którego śmierć jak twierdzą była inspiracją do nagrania tego albumu. W lipcu 2007 roku wystąpili na koncercie Live Earth w Sydney.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t dream it' s over/That's what i call love	Crowded House	06.1987	25[19]	2[24][01.87]	Capitol CL 438	[platinum-UK][written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Something so strong/I walk away	Crowded House	05.1987	95[1]	7[21]	Capitol CL 456	[written by Neil Finn & Mitchell Froom][produced by Mitchell Froom]
World where you live/Hole in the river	Crowded House	08.1987	-	65[8]	Capitol 44 033	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Better be home soon/Kill eye	Crowded House	07.1988	-	42[11]	Capitol CL 498	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Chocolate cake/As sure as i am	Crowded House	06.1991	69[2]	-	Capitol CL 618	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Fall at your feet/Whispers and moans	Crowded House	11.1991	17[7]	75[6]	Capitol CL 626	[silver-UK][written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Weather with you/Into temptation	Crowded House	02.1992	7[9]	-	Capitol CL 643	[gold-UK][written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Four seasons in a one day/There goes god	Crowded House	06.1992	26[5]	-	Capitol CL 655	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
It' s only natural/Chocolate cake	Crowded House	09.1992	24[4]	-	Capitol CL 661	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Distant sun/Walking on the spot	Crowded House	09.1993	19[6]	113[2]	Capitol CL 697	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Nails in my feet/Zen roxy	Crowded House	11.1993	22[6]	-	Capitol CL 701	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Locked out/Distant sun [live]	Crowded House	02.1994	12[5]	120[3]	Capitol VSCDT 1479	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Fingers of love[live]/Nails on my feet [live]	Crowded House	06.1994	25[4]	-	Capitol 10CL 715	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Pineapple head [live]/Weather with you	Crowded House	09.1994	27[4]	-	Capitol CDCL 723	[written by Neil Finn][produced by Youth/Crowded House]
Instinct/Recurring dream	Crowded House	06.1996	12[11]	-	Capitol CDCLS 774	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Not the girl you think you are/Better be home soon [live]	Crowded House	08.1996	20[10]	-	Capitol CDCL776	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom/Tchad Blake/Neil Finn]
Don't Stop Now	Crowded House	06.2007	41[3]	-	Parlophone CDRS 6743	[written by Neil Finn][produced by Steve Lillywhite]
Pour Le Monde	Crowded House	12.2007	51[1]	-	Parlophone CATCO 132290904	[written by Neil Finn][produced by Steve Lillywhite]
Help Is Coming	Crowded House	09.2015	88[1]	-	Capitol/UMC USCA 29901019	[written by Neil Finn,Nick Seymour,Peter Jones][produced by Crowded House]
Tim Finn
Carve You in Marble/Hole In My Heart	Tim Finn	08.1986	92[1]	-	Virgin VS 866	[written by Tim Finn][produced by Nick Launay]
Persuasion/Strangeness and charm	Tim Finn	06.1993	43[3]	-	Capitol CDCLS 692	[written by Tim Finn,Richard Thompson][produced by Tim Finn,Mark Hart]
Hit the ground running/No more years	Tim Finn	09.1993	50[3]	-	Capitol CDCLS 694	[written by Tim Finn][produced by Clive Langer,Alan Winstanley]

>Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Crowded House	Crowded House	06.1986	-	12[58]	Capitol 12 485	[platinium-US][silver-UK][produced by Mitchell Froom/Eddie Rayner/Neil Finn]
Temple of low men	Crowded House	07.1988	138[1]	40[19]	Capitol 48 763	[produced by Mitchell Froom]
Woodface	Crowded House	07.1991	6[153]	83[17]	Capitol 93 559	[2x-platinum-UK][produced by Mitchell Froom]
Together alone	Crowded House	10.1993	4[39]	73[7]	Capitol 27 048	[platinum-UK][produced by Youth]
Crowded House	Crowded House	02.1995	99[5]	12[58]	Capitol CDP 7466932 [UK]	-
Recurring dream-The very best of Crowded House	Crowded House	07.1997	1[2][202]	-	Capitol CDEST 2283 [UK]	[4x-platinum-UK][produced by Tim Finn/Neil Finn/Mitchell Froom/Youthh]
Afterglow	Crowded House	02.2000	18[4]	-	Capitol 5237222 [UK]	[produced by Crowded House/Youth/Mitchell Froom]
Farewell to the world	Crowded House	12.2006	120[1]	-	Capitol
Time on Earth	Crowded House	07.2007	3[7]	46[3]	Parlophone 3960272 [UK]	[silver-UK][produced by Ethan Johns/Steve Lillywhite]
Intriguer	Crowded House	06.2010	12[6]	50[2]	Mercury 2739938 [UK]	[produced by Neil Finn/Jim Scott]
The Very Very Best of Crowded House	Crowded House	10.2010	49[2]	-	Capitol 27 048	[platinum-UK][produced by Mitchell Froom/Neil Finn/Crowded House/Youth/Steve Lillywhite/Tchad Blake/Ethan Johns]
Dreamers Are Waiting	Crowded House	06.2021	6[1]	-	EMI 3534658 [UK]	[produced by Crowded House]
Tim Finn
Before and after	Tim Finn	07.1993	29[2]	-	Capitol EST 2202

Lenny Kravitz

Lenny Kravitz (właśc. Leonard Albert Kravitz; ur. 26.05.1964r, Brooklyn, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) - voc, g, k, b, dr, perc, s, tp, sitar; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań. Syn rosyjskiego Żyda, producenta telewizyjnego Sy Kravitza, i Murzynki z domieszką krwi indiańskiej, aktorki Roxie Roker. Imię Lenny otrzymał na cześć wuja, Leonarda Kravitza, bohatera wojny w Korei. Dorastał w domu pełnym jazzu (rodzice przyjaźnili się z wieloma znakomitościami tej muzyki, jak Duke Ellington, Count Basie, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald czy Miles Davis) oraz muzyki soul (jako dziecko był na koncertach chociażby Jamesa Browna czy The Jackson Five). Sam nauczył się grać na różnych instrumentach, rn.in. na gitarze i fortepianie. Śpiewał w chórze chłopięcym - słynnym California Boys Choir (w 1977, gdy matka dostała rolę w serialu The Jeffersons, rodzina przeniosła się z Nowego Jorku do Los Angeles).

 Na początku lat osiemdziesiątych przerwał naukę w Beverly Hills High School, próbował trudów aktorstwa, a w końcu przyjął pseudonim Romeo Blue i zadebiutował jako piosenkarz w zelektronizowanym repertuarze poprockowym wzorowanym na przebojach m.in. Davida Bowiego i Tears For Fears (w projekcie tym towarzyszył mu m.in. kuzyn Gerry De-Veaux). Taśma demo z dziesięcioma utworami Romeo Blue spodobała się szefom firmy |IRS, ale singel Yield/Wanted, którego premierę wyznaczono na październik 1983r, nigdy się nie ukazał. Kravitz, znowu posługujący się prawdziwym nazwiskiem, zwrócił się wówczas ku muzyce w duchu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, ujawniającej wpływ dokonań Jimiego Hendrixa, Sly And The Family Stone, Curtisa Mayfielda i Steviego Wondera, a także Johna Lennona i Led Zeppelin. Kolejną taśmę demo nagrał w studiu Waterfront Henry'ego Hirscha w Hoboken w New Jersey, na analogowym sprzęcie pamiętającym czasy, gdy działali jego mistrzowie. Zwrócił na siebie uwagę wytwórni Virgin America, ale wszystko wskazywało na to, że nie dojdzie z nią do
porozmienia: za nic nie chciał pozwolić na unowocześnienie brzmienia swoich utworów. Ostatecznie postawił na swoim i uzyskał zapewnienie całkowitej swobody artystycznej.


W 1989 przystąpił w Waterfront wraz z Hirschem jako jednym z realizatorów i pianistą do pracy nad pierwszą płytą, „Let Love Rule". Sam zagrał niemal na wszystkich instrumentach, co stało się zasadą także w późniejszych latach. Wydany we wrześniu album w krótkim czasie osiągnął półmilionowy nakład. Spodobał się jako sympatyczna próba przywołania ducha czasów hippisowskich (podkreślona nawet w wizerunku artysty, noszącego spodnie dzwony i kwieciste koszule), a jednak nie wszystkich przekonał. Zakorzenionym w przeszłości piosenkom, jak przesycone beatlesowskim duchem Let Love Rule i I Build This Carden For Us, wyrosła z klasycznego soulu My Precious Love czy oparta na rytmie boogie, zaśpiewana z manierą Iggy'ego Popa Mr. Cab Driver, brakowało wspólnego mianownika. Niektóre nawiązania były przy tym tak oczywiste, że pojawił się zarzut balansowania na granicy plagiatu. Zwracano też uwagę na to, że Kravitz nie na wszystkich instrumentach potrafił zagrać z tą samą biegłością i werwą, w rezultacie niektórym partiom brakowało witalności i bardziej zindywidualizowanej ekspresji. Krytykowano wreszcie dość banalne teksty, napisane w większości pod wpływem miłości do żony, aktorki Lisy Bonet (np. My Precious Love, I Build This Garden For Us, Flower Child), ale podejmujące też inne tematy, przede wszystkim dyskryminacji rasowej (np. Mr. Cab Driver). Towarzyszące „Let Love Rule" single pojawiły się tylko w dolnych rejonach list przebojów - w Stanach: Let Love Rule/Empty Elands z października 1989r oraz w Wielkiej Brytanii: I Built This Garden For Us/Flower Child ze stycznia 1990r, Mr. Cab Driver/Blues For Sister Someone (wersja koncertowa)/Does Anybody Out There Ever Care (wersja koncertowa) z maja i Let Love Rule/Cold Turkey (piosenka Johna Lennona w wersji koncertowej) z lipca tego roku.


Kravitz promował „Let Love Rule" m.in. od stycznia do czerwca 1990 na wielkiej trasie po Stanach u boku Toma Petty'ego oraz w październiku tego roku na wspólnych koncertach z Bobem Dylanem w nowojorskim Beacon Theater. Na zaproszenie Yoko Ono wziął w tym czasie udział w wielkich imprezach dedykowanych pamięci Johna Lennona: 5 maja 1990 na brzegu rzeki Mersey w Liverpool w Wielkiej Brytanii (wykonał Cold Turkey, co udokumentowano wideokasetą Lennon A Tribute z 1991) oraz 21 i 22 grudnia tego roku w Tokyo Dome w Japonii. W styczniu zaś 1991 przygotował na znak protestu przeciwko wojnie w Zatoce Perskiej nową wersję pokojowego hymnu Lennona Give Peace A Chance i nagrał z zespołem gwiazd The Peace Choir, obejmującym oprócz Ono i Seana Ono Lennona, syna jej i Johna, takie znakomitości, jak Peter Gabriel, Iggy Pop, Cyndi Lauper, Tom Petty, Bruce Hornsby, Little Richard, Randy Newman, Adam Ant, Al Jarreau, Bonnie Raitt, Sebastian Bach ze Skid Row oraz flea i John Frusciante z Red Hot Chili Peppers. Największe znaczenie dla jego dalszej kariery miała wszakże podjęta w tym czasie współpraca z Madonną: stworzył dla niej wielki przebój Justify My Love (wziął też udział w sesji jako współproducent). I choć później okazało się, że beat pochodził z nagrania Security Of The First World zespołu Public Enemy, a główną autorką tekstu była Ingrid Chavez, sukces piosenki znacznie poprawił jego notowania.


Płyta „Mama Said" z kwietnia 1991r była dziełem podobnym do debiutu. Powstała w tym samym studiu, z użyciem tego samego archaicznego sprzętu, jedynie z niewielką pomocą dodatkowych muzyków, chociaż tym razem znalazły się wśród nich dwie znane postaci, Slash, który uświetnił solówkami gitarowymi utwory Always On The Run i Fields Of Joy, oraz Sean Ono Lennon, który ozdobił partią fortepianu napisaną razem z wykonawcą piosenkę All I Ever Needed. Album wypełniła muzyka równie wtórna i eklektyczna co poprzednio, ale zdecydowanie bardziej efektowna i przebojowa. Wyróżniały się: Always On The Run - ognisty funk rock w konwencji Sly And The Family Stone i Steviego Wondera z partią gitary w stylu Jimmy'ego Page'a i krzykliwym śpiewem pod Stevena Tylera; It Ain't Over 'Til It's Over-subtelna stylizacja na soul filadelfijski, osnuta wokół figury rytmicznej wziętej z That's The Way Of The World Earth, Wind & Fire; What Goes Around Comes Around - utwór przywołujący klimat hitów Curtisa Mayfielda; Stand By My Woman i All I Ever Wanted - piosenki hołdy dla Johna Lennona. W tekstach, głębszych niż poprzednio, jak It Ain't Over 'Til It's Over, znalazło wyraz bolesne doświadczenie nieudanego małżeństwa: Kravitz i Bonet byli już wówczas w separacji, a dwa lata później wzięli rozwód. Właśnie piosenka It Ain't Over 'Til It's Over, najbardziej gorzka w całym zestawie, wyniosła artystę na szczyty powodzenia - wydana w maju 1991 na singlu była wielkim przebojem po obu stronach Atlantyku (w Stanach na stronie B znalazł się utwór I'll Be Around, w Wielkiej Brytanii - Difference Is Why). A jej popularność wpłynęła na wyniki sprzedaży albumu „Mama Said", któremu towarzyszyło kilka tras amerykańskich, m.in. u boku The Cult, oraz europejskich. Inne małe płyty z tego okresu odnotowano tylko na dalszych pozycjach list - w Stanach: Stand By My Woman/Light Skin Girl From London z października 1991r, a w Wielkiej Brytanii: Always On The Run/Always On The Run (wersja instrumentalna) z marca i Stand By My Woman/Flowers For Zoe z września tego roku.


Album „Are You Gonna Go My Way" z marca 1993r umocnił gwiazdorską pozycję Kravitza, chociaż tylko w Europie przyniósł wielki przebój - piosenkę tytułową. Miał wszystkie zalety i wady poprzednich, a więc przede wszystkim atrakcyjny, chociaż mało oryginalny repertuar, trawestujący różne muzyczne konwencje, głównie z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, od hendrixowskiego rocka (Are You Gonna Go My Way) przez łagodną odmianę soulu (Heaven Help) i klasyczne reggae (Eleutheria) po balladowe granie Led Zeppelin z okresu płyty „Houses Of The Holy" z domieszką stylów The Eagles i Petera Framptona (Believe), poza tym efektowne, chociaż pozbawione głębi brzmienie (artystę wsparł już wówczas Craig Ross - g, k, były muzyk grupy Broken Homes, towarzyszący mu od tej pory stale). Na listach przebojów pojawiło się kilka singli towarzyszących „Are You Gonna Go My Way"; w Stanach były to: Believe/For The First Time z maja 1993r i Heaven Help/Spinning Around Over You z marca 1994r, a w Wielkiej Brytanii
oprócz Are You Gonna Go My Way/My Love z lutego 1993r także: Believe/For The First Time z maja, Heaven Help/Eleutheria z sierpnia i Is There Any Love In Your Heart/Always On The Run (wersja koncertowa) z listopada tego roku. Artysta promował album na całym świecie, nie tylko w Stanach (m.in. koncerty u boku The Rolling Stones) i Europie (m.in. udział w wielkich festiwalach w Glastonbury w Wielkiej Brytanii i Werchter w Belgii), ale też chociażby w Japonii i Australii.


Płyta „Circus" z września 1995r, odebrana przez wielu jako świadectwo kryzysu twórczego, była w rzeczywistości dziełem intrygującym, a przy tym bardziej jednoznacznie rockowym niż poprzednie (chociaż otwierający ją utwór głosił: Rock And Roll Is Dead). Zawierała co najmniej kilka świetnych kompozycji. Wyróżniały się zwłaszcza te najbardziej gwałtowne, jak hardrockowa Beyond The Seventh Sky, hardrockowo-psychodeliczna Circus (dzieło DeVeaux i Terry'ego Brittena), funkrockowa Tunnel Vision czy funk-rockowo-psychodeliczna Thin Ice. Ale wiele wdzięku miały też piosenki łagodniejsze, jak Resurrection, przesycona znowu klimatem muzyki Led Zeppelin z „Houses Of The Holy", Can't Get You Off My Mind, łącząca w sobie cechy ballad The Eagles i Pink Floyd, czy In My Life Today, splatająca wzorem The Band elementy country rocka i muzyki gospel. Do słabszych punktów należały trochę zbyt mechaniczny funk w hendrixowskim duchu Rock And Roll Is Dead, nudnawa ballada Magdalene i poprockowy song Don't Go And Put A Bullet In Your Head. Tylko na dalszych pozycjach światowych list pojawiły się single: Rock And Roll Is Dead/Another Life z sierpnia 1995r, Circus/Circus (wersja akustyczna) z grudnia tego roku i Can't Get You Off My Mind/Empty Hands z lutego 1996r. Promując album, artysta m.in. wziął latem tego roku udział w objazdowym amerykańskim festiwalu H.O.R.D.E.


Chłodne przyjęcie „Circus" sprawiło, że Kravitz postanowił odświeżyć swoją muzykę. Uległ wówczas naciskom ze strony wytwórni i w końcu zgodził się unowocześnić brzmienie nagrań. Zamiast do Waterfront Studios pojechał do Compass Point Studios na Bahamach, aby kolejny album, „5", nagrać cyfrowo oraz na szeroką skalę wykorzystać brzmienia i efekty elektroniczne, w tym loopy (dotychczas sporadycznie stosował jedynie archaiczne, analogowe syntezatory). Wydany w maju 1998r zestaw, nachalnie nowoczesny i wręcz przeładowany elektroniką (np. Black Velveteen, If You Can't Say No, Take Time), był dla dotychczasowych fanów szokiem. Muzyka Kravitza utraciła dawny urok i upodobniła się do poprockowej czy wręcz popowej konfekcji tego okresu, np. I Belong To You o latynoskim odcieniu, a także If You Can't Say No, Thinking Of You i Little Girl's Eyes. Jedynie chwilami nabierała funkowej werwy, np. Live, Supersoulfighter i Fly Away. Częściej brnęła w poprockową czy funkrockową nijakość, np. You're My Flavor i Straight Cold Player. Zwracały jedynie uwagę bardzo osobiste teksty takich piosenek, jak Thinking Of You, dedykowana pamięci matki, która zmarła w 1995 na raka piersi, czy Little Girl's Eyes, napisany dla córki Zoe (przyszła na świat w 1988r ze związku z Lisą Bonet). Zestaw, mimo krytycznych recenzji, okazał się bestsellerem - głównie dzięki przebojowi Fly Away, wydanemu na trzecim singlu towarzyszącym „5" (w Stanach w listopadzie 1998r, w Wielkiej Brytanii w lutym następnego roku, z koncertowymi, akustycznymi wykonaniami piosenki tytułowej i Believe na stronie B). Pozostałe małe płyty z tego okresu nie odniosły już takiego sukcesu; były to: If You Can't Say No/Without You z maja 1998r, I Belong To You/If You Can't Say No (remiks) z września tego roku i Black Velveteen/Live/Fly Away z czerwca następnego. Nie w pełni też udała się promocja „5" na koncertach, m.in. rozpoczętą we wrześniu 1998 trasę po Stanach trzeba było przerwać w związku z problemami artysty z gardłem.


W 1999 Kravitz nagrał do komedii Austin Powers - The Spy Who Shagged Me (Austin Powers 2 - Szpieg, który nie umiera nigdy; 1999, reż. Jay Roach) własną wersję starego przeboju zespołu The Guess Who American Woman. Ukazała się na soundtracku (Maverick, 1999), ale też - w lipcu -na singlu (z remiksem Thinking Of You na stronie B), a później została włączona do reedycji „5". Dotychczasową karierę artysty podsumowywała składanka „Greatest Hits" z października 2000r, zawierająca jeden premierowy numer, Again, wydany też na małej płycie (z koncertowymi wersjami FlyAway i Are You Gonna Go My Way na stronie B). Zyskała większą popularność niż wszystkie wcześniejsze płyty, a utwór Again był w Stanach wielkim hitem.


Album „Lenny" z października 2001r, artystycznie bardziej udany niż „5", wydawał się powrotem na wcześniej upatrzone pozycje. Kravitz nie zrezygnował co prawda z elektronicznej oprawy, ale wprowadził ją oszczędniej i z lepszym wynikiem, np. w Pay To Play dla wyostrzenia brzmienia. W repertuarze nadal co prawda dominował konwencjonalny pop rock, miał wszakże więcej melodycznego uroku niż podobne piosenki z poprzedniej płyty (np. If I Could Fall in Love, Stillness Of Heart, Believe In Me, God Save Us All, You Were In My Heart, Let's Get High). Największym przebojem okazał się wszakże utwór jednoznacznie rockowy, Dig It, jeden z dwu równie ostrych na „Lenny" - wraz z Bank Robber Man. A całości obrazu albumu dopełniły tradycyjne dla Kravitza utwory funkrockowe: Battlefield Of Love i wspomniany Pay To Play. Płycie towarzyszyły oprócz Dig In/Rosemary/Can't Get You Off My Mind z listopada 2001r także dalsze, mniej lub bardziej popularne single: Stillness Of Heart/Stillness Of Heart (wersja akustyczna)/Flowers For Zoe (wersja akustyczna) z lutego 2002r, Believe In Me/Yesterday Is Gone (wersja akustyczna)/A Million Miles Away z czerwca i If I Could Fall In Love (wersja singlowa)/I Could Fall In Love (wersja albumowa)/Stillness Of Heart (wersja koncertowa, akustyczna) z grudnia tego roku.


W marcu 2003 w odpowiedzi na amerykańską interwencję zbrojną w Iraku Kravitz umieścił w Internecie własny pokojowy hymn We Want Peace, nagrany z muzykami z Iraku, Palestyny i Libanu. Kilka miesięcy później utwór trafił na olimpijską płytę „Unity - The Official Athens 2004 Olympic Games Album" (Capitol, 2004r). W tym samym roku artysta nawiązał współpracę z Michaelem Jacksonem i nagrał z nim m.in. piosenkę Another Day, ale nie została wydana.
Album „Baptism" z maja 2004r był kolejnym krokiem wstecz, ku muzyce bardziej archaicznej: poprockowej (np. What Did I Do With My Life , The Other Side, Destiny), ale i bliższej tradycyjnie pojmowanego rocka (np. Where Are We Runnin'/ California, Flash), chwilami zaś funkującej (np. Minister Of Rock'n'Roll, Sistamamalover, a także Storm z gościnnym udziałem rappera Jaya-Z). Teksty były zaskakującym świadectwem zniechęcenia karierą i dotychczasowym życiem (np. I Don't Want To Be A Star, What Did I Do With My Life ) oraz naiwnego pragnienia powrotu do raju dzieciństwa (np. California). Płycie towarzyszyły single: Where Are We Runnin'  /Uncharted Terrain z maja 2004r, California/Mr. Cab Driver (wersja koncertowa/Where Are We Runnin'? (wersja koncertowa) z września i Lady/Storm (remiks) z listopada tego roku. Artysta intensywnie promował płytę na koncertach na całym świecie - od czerwca 2004 do lipca następnego roku. Na początku trasy, 26 czerwca 2004, wystąpił na warszawskim lotnisku Bemowo.
W styczniu 2006 w Internecie pojawił się kolejny premierowy utwór Kravitza, Breathe, reklamujący wódkę Absolut.


Dyskografię uzupełniają m.in. pojedyncze nagrania na składankach, płytach filmowych oraz albumach hołdach dla innych muzyków, jak Spinning Around Over You (znane też ze strony B jednego z singli) na soundtracku „Reality Bites" (RCA, 1994), przeróbka Billy Jack Curtisa Mayfielda na „All Men Are Brothers - A Tribute To Curtis Mayfield" (Warner Brothers, 1994), przeróbka Deuce Kiss (z partią harmonijki w wykonaniu Steviego Wondera) na „Kiss My Ass - Classic Kiss Regrooved" (Mercury, 1994), akustyczna wersja Are You Gonna Go My Way na „The Unplugged Collection, Vol. 1" (Warner Brothers, 1994), wykonanie na żywo w studiu telewizyjnym Are You Gonna Go My Way na „Live On Letterman - Music From The Late Show" (Reprise, 1997), wspólne wykonanie z P. Diddym, Pharrellem Williamsem i Loonem Show Me Your Soul na soundtracku „Bad Boys II" (Bad Boy, 2003), przeróbka Have You Ever Been (To Electric Ladyland) Jimiego Hendrixa na „Power Of Soul - A Tribute To Jimi Hendrix" (Image Entertainment, 2004) oraz akustyczna wersja Believe na „Hurricane Relief - Come Together Now" (Concord, 2005).

Kravitz jako producent, kompozytor i wykonawca wspierał w studiu m.in. piosenkarki Vanessę Paradis i Cree Summer, a jako producent i wykonawca zespół Chicago. Ponadto gościnnie uczestniczył w nagraniach takich artystów, jak Mick Jagger (Use Me, a także God Gave Me Everything, którego był współkompozytorem), Aerosmith (Line Up, którego był współkompozytorem), Elton John (Like Father Like Son), David Bowie (Buddha Of Suburbia), Duff McKagan (The Majority), Lionel Richie (Time Of Our Life), Jay-Z (Guns And Roses), Busta Rhymes (Make Noise), Sheryl Crow (You're An Original), Steve Winwood, Tom Petty, Mary J. Blige, Teena Marie i N.E.R.D.
Hołdem dla artysty była m.in. płyta „Tribute To Lenny Kravitz - An Eclectic Mix" z jego muzyką w wykonaniu zespołu Joe Ferry'ego (Snake Machine, 2002).
Kravitz udzielił głosu noworodkowi w filmie animowanym The Rugrats Movie (1998, reż. Igor Kovalyov i Norton Virgien).
Jest nie tylko muzykiem, w 2003 stworzył w Miami firmę projektowania wnętrz - Kravitz Design.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Build This Garden for Us/Flower Child	Lenny Kravitz	02.1990	83[3]	-	Virgin America VUS 17	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Mr. Cab Driver/Blues For Sister Someone	Lenny Kravitz	05.1990	58[4]	-	Virgin America VUS 20	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Let Love Rule/Cold Turkey	Lenny Kravitz	07.1990	39[5]	89[4]	Virgin America VUS 26	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Always on the Run	Lenny Kravitz	03.1991	41[3]	-	Virgin America VUS 34	[written by Lenny Kravitz,Slash][produced by Lenny Kravitz]
It Ain't Over 'til It's Over/The Difference Is Why	Lenny Kravitz	06.1991	11[9]	2[19]	Virgin America VUS 43	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz][10[16].R&B Chart]
Stand By My Woman/Flowers For Zoe	Lenny Kravitz	09.1991	55[3]	76[8]	Virgin America VUS 45	[written by Lenny Kravitz, Henry Hirsch, S. Pasch, A. Krizon][produced by Lenny Kravitz]
What Goes Around Comes Around	Lenny Kravitz	11.1991	-	38[12]	Virgin 98 666	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz][38[12].R&B Chart]
Are You Gonna Go My Way/My Love	Lenny Kravitz	02.1993	4[11]	-	Virgin America VUS 65	[silver-UK][written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
Believe	Lenny Kravitz	05.1993	30[5]	60[17]	Virgin America VUS 72	[written by Lenny Kravitz,Henry Hirsch][produced by Lenny Kravitz]
Heaven Help/Eleutheria	Lenny Kravitz	08.1993	20[7]	-	Virgin America VUS 73	[written by Gerry DeVeaux,Terry Britten][produced by Lenny Kravitz][92[4].R&B Chart]
Is There Any Love In Your Heart/Black Girl	Lenny Kravitz	12.1993	52[3]	-	Virgin America VUS 76	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
Rock And Roll Is Dead/Another Life	Lenny Kravitz	09.1995	22[12]	75[2]	Virgin America VUS 93	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Circus	Lenny Kravitz	12.1995	54[7]	-	Virgin America VUS 96	[written by Gerry Deveaux, Terry Britten][produced by Lenny Kravitz]
Can't Get You Off My Mind	Lenny Kravitz	03.1996	54[7]	62[20]	Virgin America VUS 100	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
If You Can't Say No	Lenny Kravitz	05.1998	48[4]	-	Virgin America VUS 130	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
I Belong to You	Lenny Kravitz	10.1998	75[3]	71[9]	Virgin America VUS 138	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Fly Away	Lenny Kravitz	12.1998	1[1][22]	12[32]	Virgin VUSCD 141	[gold-UK][written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
American Woman	Lenny Kravitz	09.1999	177[2][3]	49[21]	Virgin VUSCD 153	[written by Burton Cummings,Garry Peterson,Jim Kale,Randy Bachman][produced by Lenny Kravitz]
Black Velveteen	Lenny Kravitz	12.1999	95[2]	-	Virgin VUSCD 146	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Again	Lenny Kravitz	11.2000	-	4[32]	Virgin VUSCD 187	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Dig In	Lenny Kravitz	10.2001	-	31[20]	Virgin VUSCD 229	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Stillness of Heart	Lenny Kravitz	04.2002	44[2]	118[5]	Virgin VUSCD 236	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
Show Me Your Soul	P Diddy, Lenny Kravitz, Pharrell Williams & Loon	02.2004	35[2]	-	Puff Daddy MCSTD 40350	[written by C. Hawkins, L. Kravitz, P. Williams, S. Combs, V. Smith][produced by P. Diddy, The Neptunes]
Where Are We Runnin'?	Lenny Kravitz	05.2004	-	69[6]	Virgin 7243 8 38906 2 0	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
California	Lenny Kravitz	07.2004	62[6]	-	Virgin VUSCD 294	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Storm	Lenny Kravitz Feat. Jay-Z	08.2004	-	98[1]	Virgin VUSCD 296	[written by Shawn Carter/Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz, Just Blaze][50[12].R&B Chart]
Lady	Lenny Kravitz	12.2004	-	27[20]	Virgin	[gold-US][written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
I'll Be Waiting	Lenny Kravitz	12.2007	104[4]	73	Virgin	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
Superlove	Lenny Kravitz	09.2012	49[3]	-	Roadrunner NLA 321292252	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross,Avicii][produced by Lenny Kravitz,Avicii]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Let Love Rule	Lenny Kravitz	05.1990	56[4]	61[28]	Virgin America VUSLP 10	[gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz]
Mama Said	Lenny Kravitz	04.1991	8[37]	39[40]	Virgin America VUSLP 31	[platinum-US][platinum-UK][produced by Lenny Kravitz]
Are You Gonna Go My Way	Lenny Kravitz	03.1993	1[2][55]	12[60]	Virgin CDVUS 60	[2x-platinum-US][platinum-UK][produced by Lenny Kravitz]
Circus	Lenny Kravitz	09.1995	5[6]	10[16]	Virgin CDVUS 86	[gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz]
5	Lenny Kravitz	05.1998	18[43]	28[110]	Virgin CDVUS 140	[3x-platinum-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz]
Greatest Hits	Lenny Kravitz	11.2000	12[77]	2[98]	Virgin CDVUSX 183	[3x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Lenny Kravitz]
Lenny	Lenny Kravitz	11.2001	55[3]	12[17]	Virgin CDVUS 213	[platinum-US][produced by Lenny Kravitz]
Baptism	Lenny Kravitz	05.2004	74[2]	14[27]	Virgin CDVUS 252	[gold-US][produced by Lenny Kravitz, Just Blaze]
It Is Time for a Love Revolution	Lenny Kravitz	02.2008	42[2]	4[9]	Virgin 5142772	[produced by Lenny Kravitz]
Black and White America	Lenny Kravitz	09.2011	75[1]	18[3]	Roadrunner RR 77042	[produced by Lenny Kravitz]
Strut	Lenny Kravitz	10.2014	21[3]	19[4]	Roxie ROX 001CD	[produced by Lenny Kravitz]
Raise Vibration	Lenny Kravitz	09.2018	19[1]	43	BMG 4050538397345	[gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz]
Let Love Rule	Lenny Kravitz	05.1990	56[4]	61[28]	Virgin America VUSLP 10	[produced by Lenny Kravitz]