Sharon Bryant

 Sharon Bryant (ur. 14 sierpnia 1956r w hrabstwie Westchester w stanie Nowy Jork) , amerykańska piosenkarka R&B. Karierę rozpoczęła jako wokalistka grupy  Atlantic Starr w 1976 roku.
 

  Bryant zaśpiewała główną rolę w utworach takich jak „When Love Calls” i „Circles”. Opuściła grupę w pogoni za karierą solową w 1984 roku i dzięki temu odniosła umiarkowany sukces solowy. Sama odniosła sukces dopiero pięć lat później, kiedy ballada „Foolish Heart” znalazła się w pierwszej dziesiątce listy R&B Billboardu. 

 Kolejny duży hit R&B z towarzyszącego mu albumu zatytułowanego „Let Go” był również umiarkowanym hitem popowym, zdobywając 40. miejsce na listach przebojów  i zajmując 37. miejsce w rankingu magazynu Radio & Records. Top 100. W 2013 roku Bryant pojawiła się jako wokalistka w tle na drugim albumie Empire of the Sun Ice on the Dune w piosence „Keep a Watch”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Let Go/Saturday Nite	Sharon Bryant	08.1989	-	34[13]	Wing 871 722	[written by Darryl Duncan][produced by Darryl Duncan][2[18].R&B Chart]
Foolish Heart/Saturday Nite	Sharon Bryant	12.1989	-	90[5]	Wing 889 878	[written by S. Perry, R. Goodrum][produced by Sharon Bryant, Rick Gallwey][7[18].R&B Chart]
Body Talk	Sharon Bryant	02.1990	-	-	Wing 873 599	[written by D. Foster, R. Gallwey, S. Bryant, T. McElroy][produced by Foster & McElroy][38[9].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Here I Am	Sharon Bryant	09.1989	-	139[13]	Wing 837 313	[produced by Michael Colina, Rick Gallwey, Sharon Bryant]

ska

 Do końca lat 50-tych muzyka folkowa Jamajki przypominała co prawda calypso, ale miała swój własny styl. Jednak docierające tam programy rhythm’n’ bluesowych stacji radiowych z południa USA (Miami, Nashville i Nowy Orlean) spowodowały powstanie zupełnie nowego gatunku - ska. Popularność rhythm’n’bluesa na Jamajce zachęcila tubylców do stworzenia „Sound Systems” (pierwowzór objazdowych dyskotek). Jednak jakość sprzętu nagłaśniającego była tak niska, że publiczność raczej czuła muzykę niż jej słuchała. 

Wśród twórców Sound Systems znaleźli się: Sir Coxsone (Dodd) The Downbeat, Duke Reid The Trojan i Tom The Great Sebastian. Wszyscy oni byli bardzo popularni, a ich regularne weekendowe zabawy taneczne przyciągały tłumy. Między poszczególnymi dyskotekami istniała ostra rywalizacja -każda z nich starała się za wszelką cenę zdobyć najnowsze i najmodniejsze płyty. Organizowano wyprawy po płyty do USA, a naklejki na czarnych krążkach były zdrapywane lub zaklejane, by rywal nie odkrył tytułów melodii ulubionych przez publiczność.

 Pod koniec dekady źródła „hard- rockowego” rhythm’n’bluesa zaczęły stopniowo wysychać, a czarna część amerykańskiej publiczności zwróciła się w stronę łagodniejszych rytmów - co na Jamajce wcześniej zupełnie się nie przyjęło. Nie istniał tam też - lub prawie nie istniał - przemysł fonograficzny, dopiero twórcy z Sound System - zmuszeni przez okoliczności - zaczęli produkować własne rhythm’n’bluesowe utwory , które grali później dla swoich fanów. Początkowo miejscowa publiczność nie była świadoma, że były to nagrania jamajskie, lecz ku zaskoczeniu ludzi takich, jak Duke Reid i Coxsone, polubiła je na tyle, by kupować płyty, które zaczęły ukazywać się na winylu. Tak narodził się nowy styl, zwany ska. 

Charakteryzował się połączeniem rhytm’n’bluesa. off-beatu i elementów free jazzu. Pochodzenie słowa „ska” jest niejasne, istnieje na ten temat kilka różnych teorii. Najbardziej prawdopodobne jest, że „ska” to wyraz dźwiękonaśladowczy, używany przez disc jockeyów, by zachęcić publiczność do tańca. Pierwszym i najbardziej wpływowym producentem, który nagrał płytę ska był Coxsone Dodd, który wspólnie z Dukem Reidem opanował jamajski biznes muzyczny w latach 60-tych.

Najpopulamiejsze nagrania instrumentalne w stylu ska stworzyli Don Drummond, Tommy McCook, Rico Rodriquez i Clue J Drumbago. Wokaliści nie mieli tak dużej siły przebicia, ponieważ nagrania ska były przeważnie instrumentalne. Niemniej jednak Laurel Aitken, Owen Gray i Higgs & Wilson wśród wielu innych zostali pierwszymi gwiazdami jamajskiego show-biznesu. Popularność tego gatunku szybko rozprzestrzeniła się poza granice Western Kingston, i w Wielkiej Brytanii (szczególnie w Londynie) cieszył się on na początku lat 60-tych olbrzymim powodzeniem. 

Płyty, wydawane przez wytwórnie Island i Blue Beat z myślą o jamajskich emigrantach, zyskały rozgłos także wśród białej publiczności. Ska królowało niepodzielnie do 1966 roku, kiedy zaczęło tracić na popularności. Powstał wtedy nowy styl - rock steady. Ska dało początek temu, co dziś jest znane jako muzyka reggae, a brzmienie podstawowe wielokrotnie powracało w muzycznych modach i trendach - szczególnie pod koniec lat 70-tych. Zaskakujące jest to, że słuchacze odkrywający ska po raz pierwszy dopiero dziś, są nadal zafascynowani jego świeżością i dynamizmem, chociaż minęło już ponad 30 lat od jego powstania.

Reprezantywni artyści

Desmond Dekker/ The Gladiators /Toots & the Maytals /Millie Small /Tommy McCook/Jackie Mittoo/Bob Marley/Roland Alphonso

Reprezentatywne płyty

1996 Foundation Ska The Skatalites 2000 Something Special: Ska Hot Shots Roland Alphonso 1992 Rockin' Steady: The Best of Desmond Dekker Desmond Dekker 2000 The Keyboard King at Studio One Jackie Mittoo 1980 Fabulous Greatest Hits [Melodisc] Prince Buster 1997 Time Marches On: Derrick Morgan Sings Ska, Rocksteady and Reggae Derrick Morgan 1998 The Authentic Ska Sound of Tommy McCook Tommy McCook 1997 Island 40, Vol. 1: 1959-1964- Ska's the Limit Various Artists

ska Style żródłowe: Jamaican mento,calypso,jazz,New Orleans rhythm and blues Żródła kulturowe: póżne lata 50-te/Jamajka Typowe instrumenty : - Okres popularności: Głównie lata 60-te ,USA,Australia,Japonia Pochodne formy: Rocksteady,reggae Subgenres 2 Tone,ska jazz,ska pop,ska punk,ska-core,spouge,Christian ska -

 

Box Car Racer

 

Box Car Racer to zespół punkowy z lat 2002-2003, w skład którego wchodzili Tom DeLonge i Travis Barker z Blink-182 oraz David Kennedy z Hazen Street i Over My Dead Body. Anthony Celestino działał jako basista trasy koncertowej. Dzięki Box Car Racer DeLonge oddał hołd swoim post-hardcore'owym wpływom, takim jak Jawbox, Quicksand, Fugazi i Refused.

 Projekt rozpoczął się w 2002 roku, kiedy trasa Blink-182 musiała zostać odwołana z powodu problemów z plecami DeLonge'a. DeLonge i perkusista Travis Barker założyli zespół z nudów. Pomysł zaczął się od sesji podczas nagrywania płyty Take Off Your Pants and Jacket, gdzie DeLonge grał na gitarze akustycznej. Nowo powstały zespół powinien nazywać się The Kill, pierwszy album Et Tu, Brute. W końcu zdecydowali się na Box Car Racer, nazwę zespołu, w którym Barker grał wkrótce po ukończeniu szkoły. W grudniu 2001 roku zespół rozpoczął nagrywanie pierwszego i jedynego albumu, Box Car Racer. Jerry Finn został zatrudniony jako producent. 

Tom DeLonge celowo napisał poważniejsze i bardziej przemyślane tematy na album, na które również wpłynęła depresja spowodowana jego ciągłymi problemami z plecami. W Box Car Racer DeLonge grał zarówno na gitarze rytmicznej, jak i na basie, a Anthony Celestino został zatrudniony na koncerty. Pierwszy występ zespołu na żywo (z Celestino) miał miejsce 1 kwietnia 2002 roku. 21 maja 2002 w końcu pojawił się album Box Car Racer, który osiągnął dwunaste miejsce na amerykańskich listach przebojów. Na brytyjskiej, australijskiej, kanadyjskiej, niemieckiej i irlandzkiej liście przebojów osiągnął miejsca 27, 30, 7, 89 i 49. Album został nagrodzony złotym przez CRIA, a singiel I Feel So osiągnął 120 miejsce na liście Billboard 200  i 41. na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. 

Drugi singiel There Is nie mógł znaleźć się na liście Billboard 200, ale na 32. miejscu listy Modern Rock. Box Car Racer to album koncepcyjny o chłopcu, który widzi ponurą przyszłość, gdy chciwy rząd niszczy ziemię. Wraz z grupą obcych ucieka przed katastrofą i zakochuje się w jednym z uciekinierów. Gościnnie wystąpią różni artyści z kręgu alternatywy i punka. Tima Armstronga i Jordana Pundika z Rancid and New Found Glory można usłyszeć w „Cat Like Thief”. W albumie wziął również udział basista blink-182, Mark Hoppus. Album różni się od publikacji blink-182s między innymi bardziej introspekcyjną i mroczniejszą muzyką oraz bardziej poważnymi tekstami pozbawionymi typowego dla blink-182 humoru. Uważa się, że Box Car Racer wpłynął na piąty album, zatytułowany nazwą zespołu blink-182s, ponieważ ma też mroczniejszy i poważniejszy klimat niż poprzednie albumy. 

 Box Car Racer został pozytywnie przyjęty przez krytyków, został pozytywnie oceniony m.in. przez Sputnikmusic, Slant Magazine, IGN, PopMatters, AbsolutePunk i Allmusic. W recenzji I Feel So, Sarah Dempster z New Musical Express nazwała piosenkę „lepszą niż cokolwiek by blink-182”. W październiku 2002 roku zespół rozpoczął swoją pierwszą trasę koncertową, na którą The Used został zatrudniony jako support. Chociaż podczas trasy Box Car Racer napisał nową piosenkę, ostatni koncert odbył się 17 grudnia 2002 roku. Tom DeLonge stwierdził, że może sobie wyobrazić, że pewnego dnia znów będzie na scenie z Box Car Racer, ale teraz chciał skupić się na Blink-182 i ich piątym albumie. 

Zespół został następnie rozwiązany. DeLonge założył w 2005 roku zespół rocka alternatywnego Angels & Airwaves, który uważał za następcę Box Car Racer. Ostatnie utwory napisane przez Box Car Racer zostały wykorzystane na pierwszym studyjnym albumie zespołu, We Don't Need to Whisper.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Feel So	Box Car Racer	06.2002	41[2]	120[4]	album cut	[written by Tom DeLonge, Travis Barker][produced by Jerry Finn]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Box Car Racer	Box Car Racer	06.2002	27[5]	12[17]	MCA 112 894	[silver-UK][produced by Jerry Finn]