Do końca lat 50-tych muzyka folkowa Jamajki przypominała co prawda calypso, ale miała swój własny styl. Jednak docierające tam programy rhythm’n’ bluesowych stacji radiowych z południa USA (Miami, Nashville i Nowy Orlean) spowodowały powstanie zupełnie nowego gatunku - ska. Popularność rhythm’n’bluesa na Jamajce zachęcila tubylców do stworzenia „Sound Systems” (pierwowzór objazdowych dyskotek). Jednak jakość sprzętu nagłaśniającego była tak niska, że publiczność raczej czuła muzykę niż jej słuchała.
Wśród twórców Sound Systems znaleźli się: Sir Coxsone (Dodd) The Downbeat, Duke Reid The Trojan i Tom The Great Sebastian. Wszyscy oni byli bardzo popularni, a ich regularne weekendowe zabawy taneczne przyciągały tłumy. Między poszczególnymi dyskotekami istniała ostra rywalizacja -każda z nich starała się za wszelką cenę zdobyć najnowsze i najmodniejsze płyty. Organizowano wyprawy po płyty do USA, a naklejki na czarnych krążkach były zdrapywane lub zaklejane, by rywal nie odkrył tytułów melodii ulubionych przez publiczność.
Pod koniec dekady źródła „hard- rockowego” rhythm’n’bluesa zaczęły stopniowo wysychać, a czarna część amerykańskiej publiczności zwróciła się w stronę łagodniejszych rytmów - co na Jamajce wcześniej zupełnie się nie przyjęło. Nie istniał tam też - lub prawie nie istniał - przemysł fonograficzny, dopiero twórcy z Sound System - zmuszeni przez okoliczności - zaczęli produkować własne rhythm’n’bluesowe utwory , które grali później dla swoich fanów. Początkowo miejscowa publiczność nie była świadoma, że były to nagrania jamajskie, lecz ku zaskoczeniu ludzi takich, jak Duke Reid i Coxsone, polubiła je na tyle, by kupować płyty, które zaczęły ukazywać się na winylu. Tak narodził się nowy styl, zwany ska.
Charakteryzował się połączeniem rhytm’n’bluesa. off-beatu i elementów free jazzu. Pochodzenie słowa „ska” jest niejasne, istnieje na ten temat kilka różnych teorii. Najbardziej prawdopodobne jest, że „ska” to wyraz dźwiękonaśladowczy, używany przez disc jockeyów, by zachęcić publiczność do tańca. Pierwszym i najbardziej wpływowym producentem, który nagrał płytę ska był Coxsone Dodd, który wspólnie z Dukem Reidem opanował jamajski biznes muzyczny w latach 60-tych.
Najpopulamiejsze nagrania instrumentalne w stylu ska stworzyli Don Drummond, Tommy McCook, Rico Rodriquez i Clue J Drumbago. Wokaliści nie mieli tak dużej siły przebicia, ponieważ nagrania ska były przeważnie instrumentalne. Niemniej jednak Laurel Aitken, Owen Gray i Higgs & Wilson wśród wielu innych zostali pierwszymi gwiazdami jamajskiego show-biznesu. Popularność tego gatunku szybko rozprzestrzeniła się poza granice Western Kingston, i w Wielkiej Brytanii (szczególnie w Londynie) cieszył się on na początku lat 60-tych olbrzymim powodzeniem.
Płyty, wydawane przez wytwórnie Island i Blue Beat z myślą o jamajskich emigrantach, zyskały rozgłos także wśród białej publiczności. Ska królowało niepodzielnie do 1966 roku, kiedy zaczęło tracić na popularności. Powstał wtedy nowy styl - rock steady. Ska dało początek temu, co dziś jest znane jako muzyka reggae, a brzmienie podstawowe wielokrotnie powracało w muzycznych modach i trendach - szczególnie pod koniec lat 70-tych. Zaskakujące jest to, że słuchacze odkrywający ska po raz pierwszy dopiero dziś, są nadal zafascynowani jego świeżością i dynamizmem, chociaż minęło już ponad 30 lat od jego powstania.
| Desmond Dekker/ The Gladiators /Toots & the Maytals /Millie Small /Tommy McCook/Jackie Mittoo/Bob Marley/Roland Alphonso |
Reprezentatywne płyty1996 Foundation Ska The Skatalites 2000 Something Special: Ska Hot Shots Roland Alphonso 1992 Rockin' Steady: The Best of Desmond Dekker Desmond Dekker 2000 The Keyboard King at Studio One Jackie Mittoo 1980 Fabulous Greatest Hits [Melodisc] Prince Buster 1997 Time Marches On: Derrick Morgan Sings Ska, Rocksteady and Reggae Derrick Morgan 1998 The Authentic Ska Sound of Tommy McCook Tommy McCook 1997 Island 40, Vol. 1: 1959-1964- Ska's the Limit Various Artists | | |||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz