Mighty Mighty Bosstones

The Mighty Mighty Bosstones (nieformalnie określani jako The Bosstones i często stylizowani na The Mighty Mighty BossToneS) to amerykański zespół ska punkowy z Bostonu w stanie Massachusetts, założony w 1983 roku. Od początku istnienia zespołu stałymi członkami zespołu byli główny wokalista Dicky Barrett, basista Joe Gittleman, saksofonista tenorowy Tim „Johnny Vegas” Burton i tancerz („Bosstone”) Ben Carr. W ostatecznym składzie zespołu znaleźli się także perkusista Joe Sirois, saksofonista Leon Silva, gitarzysta Lawrence Katz, klawiszowiec John Goetchius i puzonista Chris Rhodes. 

 

Jednak dopiero w 1989 roku ukazała się pierwsza płyta CD. Nakład tej płyty (bez tytułu) był jednak bardzo niewielki. Pierwszy oficjalny album ukazał się w 1990 roku wraz z Devil's Night Out. Tą płytą zaangażowali się w tworzenie nowego stylu muzycznego, skacore, będącego mieszanką ska i hardcoru punka. Tancerz Ben Carr był pierwotnie technikiem. Na wczesnym koncercie powiedzieli, że aby być w klubie, trzeba mieć 21 lat lub należeć do zespołu, więc Bosstones powiedzieli, że jest w zespole. W rezultacie musiał wyjść na scenę i tańczyć do muzyki, ale nie gra na instrumencie.

 

 W 1994 roku grupa nagrała piosenkę Kiss Detroit Rock City na album w hołdzie Kiss Kiss My Ass . Wersja z coverem została wydana jako jedyny singiel z albumu i została wydana na zielonym winylu. W 1995 roku grupa wystąpiła gościnnie w amerykańskiej komedii dla nastolatków Clueless - What Else!, dzięki której muzyka zespołu po raz pierwszy stała się dostępna szerszej publiczności i pomogła osiągnąć międzynarodowy przełom.

 

 Jej największym dotychczasowym sukcesem jest piosenka The Impression That I Get z albumu Let's Face It z 1997 roku. Po długiej przerwie 11 października 2007 roku ogłoszono, że odbędzie się zjazd. 18 grudnia 2007 nakładem Big Rig Records ukazała się nowa kompilacja Medium Rare. Od tego czasu zespół ponownie koncertuje w USA. Nowy album studyjny Pin Points and Gin Joints został wydany w grudniu 2009 roku. W 2011 roku ukazał się album The Magic of Youth. Obydwa albumy ukazały się także nakładem Big Rig Records. 

 

 27 stycznia 2022 roku zespół ogłosił natychmiastowe rozwiązanie. Wcześniej wokalista Barrett wyprodukował utwór muzyczny na wiec przeciwko szczepionkom na Covid-19 zorganizowany przez Roberta Francisa Kennedy’ego Jr.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Impression That I Get	Mighty Mighty Bosstones	04.1997	12[5]	23[36]	Mercury 5748432	[gold-US][written by Dicky Barrett, Joe Gittleman][produced by Paul Q. Kolderie, Sean Slade]
The Rascal King	Mighty Mighty Bosstones	09.1997	63[2]	68[6]	Mercury 5661092	[written by The Mighty Mighty Bosstones, Dicky Barrett, Joe Gittleman, Nate Albert][produced by Sean Slade, Paul Q. Kolderie, the Mighty Mighty Bosstones]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Don't Know How to Party	Mighty Mighty Bosstones	06.1993	-	187[1]	Mercury 514 836	[produced by Tony Platt]
Question the Answers	Mighty Mighty Bosstones	10.1994	-	138[1]	Mercury 522 845	[produced by Joe Nicolo, Phil Nicolo, Paul Q. Kolderie, Ross Humphrey]
Let's Face It	Mighty Mighty Bosstones	03.1997	40[3]	27[50]	Mercury 534 472	[platinum-US][produced by Paul Q. Kolderie, Sean Slade]
Live from the Middle East	Mighty Mighty Bosstones	11.1998	-	144[1]	Mercury 538 247	[produced by Paul Q. Kolderie, Sean Slade]
Pay Attention	Mighty Mighty Bosstones	05.2000	-	74[4]	Big Rig 542 451	[produced by Paul Q. Kolderie, The Mighty Mighty Bosstones]
A Jackknife to a Swan	Mighty Mighty Bosstones	07.2002	-	131[1]	Big Rig 71 234	[produced by The Mighty Mighty Bosstones, John Seymour]

ska

 Do końca lat 50-tych muzyka folkowa Jamajki przypominała co prawda calypso, ale miała swój własny styl. Jednak docierające tam programy rhythm’n’ bluesowych stacji radiowych z południa USA (Miami, Nashville i Nowy Orlean) spowodowały powstanie zupełnie nowego gatunku - ska. Popularność rhythm’n’bluesa na Jamajce zachęcila tubylców do stworzenia „Sound Systems” (pierwowzór objazdowych dyskotek). Jednak jakość sprzętu nagłaśniającego była tak niska, że publiczność raczej czuła muzykę niż jej słuchała. 

Wśród twórców Sound Systems znaleźli się: Sir Coxsone (Dodd) The Downbeat, Duke Reid The Trojan i Tom The Great Sebastian. Wszyscy oni byli bardzo popularni, a ich regularne weekendowe zabawy taneczne przyciągały tłumy. Między poszczególnymi dyskotekami istniała ostra rywalizacja -każda z nich starała się za wszelką cenę zdobyć najnowsze i najmodniejsze płyty. Organizowano wyprawy po płyty do USA, a naklejki na czarnych krążkach były zdrapywane lub zaklejane, by rywal nie odkrył tytułów melodii ulubionych przez publiczność.

 Pod koniec dekady źródła „hard- rockowego” rhythm’n’bluesa zaczęły stopniowo wysychać, a czarna część amerykańskiej publiczności zwróciła się w stronę łagodniejszych rytmów - co na Jamajce wcześniej zupełnie się nie przyjęło. Nie istniał tam też - lub prawie nie istniał - przemysł fonograficzny, dopiero twórcy z Sound System - zmuszeni przez okoliczności - zaczęli produkować własne rhythm’n’bluesowe utwory , które grali później dla swoich fanów. Początkowo miejscowa publiczność nie była świadoma, że były to nagrania jamajskie, lecz ku zaskoczeniu ludzi takich, jak Duke Reid i Coxsone, polubiła je na tyle, by kupować płyty, które zaczęły ukazywać się na winylu. Tak narodził się nowy styl, zwany ska. 

Charakteryzował się połączeniem rhytm’n’bluesa. off-beatu i elementów free jazzu. Pochodzenie słowa „ska” jest niejasne, istnieje na ten temat kilka różnych teorii. Najbardziej prawdopodobne jest, że „ska” to wyraz dźwiękonaśladowczy, używany przez disc jockeyów, by zachęcić publiczność do tańca. Pierwszym i najbardziej wpływowym producentem, który nagrał płytę ska był Coxsone Dodd, który wspólnie z Dukem Reidem opanował jamajski biznes muzyczny w latach 60-tych.

Najpopulamiejsze nagrania instrumentalne w stylu ska stworzyli Don Drummond, Tommy McCook, Rico Rodriquez i Clue J Drumbago. Wokaliści nie mieli tak dużej siły przebicia, ponieważ nagrania ska były przeważnie instrumentalne. Niemniej jednak Laurel Aitken, Owen Gray i Higgs & Wilson wśród wielu innych zostali pierwszymi gwiazdami jamajskiego show-biznesu. Popularność tego gatunku szybko rozprzestrzeniła się poza granice Western Kingston, i w Wielkiej Brytanii (szczególnie w Londynie) cieszył się on na początku lat 60-tych olbrzymim powodzeniem. 

Płyty, wydawane przez wytwórnie Island i Blue Beat z myślą o jamajskich emigrantach, zyskały rozgłos także wśród białej publiczności. Ska królowało niepodzielnie do 1966 roku, kiedy zaczęło tracić na popularności. Powstał wtedy nowy styl - rock steady. Ska dało początek temu, co dziś jest znane jako muzyka reggae, a brzmienie podstawowe wielokrotnie powracało w muzycznych modach i trendach - szczególnie pod koniec lat 70-tych. Zaskakujące jest to, że słuchacze odkrywający ska po raz pierwszy dopiero dziś, są nadal zafascynowani jego świeżością i dynamizmem, chociaż minęło już ponad 30 lat od jego powstania.

Reprezantywni artyści

Desmond Dekker/ The Gladiators /Toots & the Maytals /Millie Small /Tommy McCook/Jackie Mittoo/Bob Marley/Roland Alphonso

Reprezentatywne płyty

1996 Foundation Ska The Skatalites 2000 Something Special: Ska Hot Shots Roland Alphonso 1992 Rockin' Steady: The Best of Desmond Dekker Desmond Dekker 2000 The Keyboard King at Studio One Jackie Mittoo 1980 Fabulous Greatest Hits [Melodisc] Prince Buster 1997 Time Marches On: Derrick Morgan Sings Ska, Rocksteady and Reggae Derrick Morgan 1998 The Authentic Ska Sound of Tommy McCook Tommy McCook 1997 Island 40, Vol. 1: 1959-1964- Ska's the Limit Various Artists

ska Style żródłowe: Jamaican mento,calypso,jazz,New Orleans rhythm and blues Żródła kulturowe: póżne lata 50-te/Jamajka Typowe instrumenty : - Okres popularności: Głównie lata 60-te ,USA,Australia,Japonia Pochodne formy: Rocksteady,reggae Subgenres 2 Tone,ska jazz,ska pop,ska punk,ska-core,spouge,Christian ska -

 

Jimmy James & Vagabonds

Jimmy James (ur. we wrześniu 1940 r. na Jamajce) odniósł lokalny sukces dwoma singlami własnego autorstwa: "Bewildered And Blue" i "Come Softly To Me",jeszcze przed przybyciem do Anglii w 1964 r.
Dołączył tam do wieloetnicznego zespołu Vagabonds, w którego skład wchodzili: Wallace Wilson (gitara prowadząca), Carl Noel (organy), Matt Fredericks (saksofon tenorowy), Milton James (saksofon barytonowy), Phillip Chen (bas), Rupert Balgobin (perkusja) i Count Prince Miller (śpiew i konferansjerka).
 Wraz z nowym liderem The Vagabonds zyskali dużą popularność w kręgach brytyjskich fanów muzyki soul lat sześćdziesiątych. Menedżerem i producentem nagrań grupy był Peter Meaden, opiekun The Who w ich wczesnym okresie działalności. Wprawdzie The Vagabonds nie udało się wprowadzić na listy przebojów żadnego singla, jednak ich pierwsze albumy zawierały chwytliwe wersje aktualnych amerykańskich przebojów The Impressions, The Miracles i Bobby'ego Blanda.
Z czasem brytyjscy odbiorcy mogli posłuchać pierwowzorów i misja grupy straciła na znaczeniu. Niewielki singlowy sukces tematu "Red Red Wine" nadszedł zbyt późno, a w 1968 r. brzmienie zespołu było już anachronizmem. Chen podjął z powodzeniem współpracę z Rodem Stewartem.
 James z nowym składem Vagabonds w 1976 r. trafił dwukrotnie na listy przebojów utworami "I'll Go Where The Music Takes Me" i "Now Is The Time". Mimo że drugi dotarł aż na piąte miejsce w Wielkiej Brytanii, piosenkarz występował w późniejszym okresie wyłącznie na scenach kabaretowych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Come to me softly/Hi-Diddly Dee Dum Dum [It's a good feelin']	Jimmy James & Vagabonds	03.1968	-	76[3]	Atco 6551	[written by Carl Davis][produced by Jimmy James, Peter Meaden][44[2].R&B Chart]
Red red wine/ No Good To Cry	Jimmy James & Vagabonds	09.1968	36[8]	127[2]	Atco 6608	[written by Neil Diamond][produced by John Schroeder]
I am somebody/Chains of love	Jimmy James & Vagabonds	02.1976	-	94[3]	Pye 71 057	[written by Biddu][produced by Biddu][62[8].R&B Chart]
I' ll go where the music takes me	Jimmy James & Vagabonds	04.1976	23[8]	-	Pye PYE 71 068	[written by Biddu][produced by Biddu]
Now is the time/ Want You So Much	Jimmy James & Vagabonds	07.1976	5[8]	-	Pye 7N 45 606 [UK]	[written by Biddu][produced by Biddu]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You don' t stand a chance if you can' t dance	Jimmy James & Vagabonds	11.1975	-	139[16]	Pye 12 111	[produced by Biddu]