Chris Sandford

 Chrisa Sandforda można uznać za pierwszą gwiazdę oper mydlanych, która miała dwie kariery jednocześnie: został  piosenkarzem pop i aktorem. Wystąpił w telewizyjnych programach Maigret, No Hiding Place, Z Cars, The Persuaders, Dad's Army, The Liver Birds i Danger Man, a także w takich filmach jak Half A Sixpence, Deep End i Up The Chastity Belt.


Sandford urodził się 6 czerwca 1944 roku w Wallasey w Cheshire, ale przeniósł się do Londynu 2 lata później.
Dołączył do zespołu o nazwie The Tennessee Disciples, dopóki nie uczęszczał do college'u aktorskiego, gdzie poznał Mitcha Mitchella, późniejszego perkusistę Jimi Hendrix Experience.
Jego doświadczenie teatralne obejmuje role w The Kitchen, The Uknown Guest. Po raz pierwszy zasłynął jako śpiewający mleczarz „Walter Potts” w telewizyjnej operze mydlanej „Coronation Street”. Piosenka, którą wykonywał w programie „Not too Little, Not too Much” osiągnęła 17 miejsce na brytyjskich listach przebojów na początku 1964 r., w wyniku czego stał się prawdziwym pełnoetatowym wokalistą i potrzebował zespołu, który wspierałby go na koncertach.Coronets powstał  wokół jego przyjaciela Mitcha Mitchella na perkusji i Normana Hale'a, oryginalnego organisty The Tornados. 

W lutym 1964 roku Chris Sandford & The Coronets wyruszyli w trasę koncertową po klubach, takich jak The Bridgwater's Top Twenty, które były wypełnione po brzegi z okazji wizyty gwiazdy The Coronation Street. Następnie wzięli udział w brytyjskiej trasie Roya Orbisona w kwietniu i maju 1964 z Brianem Poole &Tremeloes, Freddie & the Dreamers, Wayne Fontana & the Mindbenders oraz Tony Sheridan & The Big Patrick Six. W tym czasie wspierali także Rolling Stones w Coventry. Jesienią 1964 roku 14-letni perkusista Eric Dillon zastąpił Mitcha Mitchella, który dołączył do The Riot Squad, zespołu R'n'B utworzonego przez producenta Larry'ego Page'a.

W 1965 roku Chris Sandford przez sześć tygodni pracował jako DJ w pirackiej stacji „Radio Caroline”, gdzie był pierwotnie zatrudniony w dziale sprzedaży. Następnie zajął się A & R i został managerem zespołu, który wrócił do kwintetu i używał starej nazwy „The Lively Set”. Sandford wyprodukował swój debiutancki singiel „Don't Call My Name”, wydany w lipcu 1965 roku w Pye. Wystąpili w telewizji w „Five O'Clock Club”, a także wspierali amerykańskiego rockmana Gene'a Vincenta.

We wrześniu 1965 roku zespół The Lively koncertował po klubach Storyville w Niemczech wraz z Neilem Landonem i The Burnettes, z udziałem Noela Reddinga na gitarze. Mitch Mitchell w końcu wrócił do zespołu, ponieważ Eric Dillon był niepełnoletni i nie mógł tam pracować z zespołem. Kevin Lang, basista The Burnettes, wspomina: „Po raz pierwszy spotkaliśmy Erica Dillona we Frankfurcie. Miał zaledwie 14 lat, a zespół przeszmuglował go do Niemiec pod siedzenia swojej furgonetki, był niepełnoletni i nie miał pozwolenia na pracę. Nikt się nigdy nie dowiedział, a on przebywał w Niemczech dość długo ”.
Dillon i klawiszowiec Norman Hale byli na krótko zaciągnięci do The Burnettes kilka razy, zanim zerwali współpracę.
Mitchell ostatecznie opuścił grupę i dołączył do Georgie Fames & The Blue Flames, a Eric Dillon został stałym perkusistą aż do rozpadu The Lively w 1966 roku. Dillon ponownie połączył się z Noelem Reddingiem w nowej grupie „Fat Mattress”, 3 lata później. .

Chris Sandford nagrał dwa inne single dla wytwórni Decca i Fontana, w tym parodię Boba Dylana zatytułowaną „I Wish They Wouldn't Always Say I Sound Like The Guy From The USA Blues”. Następnie skoncentrował się na swojej karierze aktorskiej.
 

W latach 70. Chris Sandford kontynuował nagrywanie płyt i był wspierany przez   Friendship, a następnie The Rag 'n' Bone Band. 

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Not Too Little-Not Too Much/I'm Lookin'	Chris Sandford	12.1963	17[9]	-	Decca F 11778	[written by Vandyke][produced by Marquis Music]