Kapp Records

Odziały:

Leader Records ,Four Corners Records,Congress, Kapp Medallion, Medallion, Opera Without Words, Red Label Series, Winners Circle Series

Kapp Records została założona w 1955r przez Davida Kappa,brata Jacka Kappa [założyciela amerykańskiej wytwórni Decca Records w 1934r].Wytwórnia miała licencję na wydawanie płyt London Records na obszarze W.Brytanii.

Oddziały Kapp Records-Leader Records został powołany do nagrywania wydawnictw typu "middle of the road" i Four Corners z logo "4 Corners of the World" w celu promocji europejskich artystów jak:Françoise Hardy, Raymond Lefevre, i Barclay Singers.

W 1967r David Kapp sprzedaje swoją wytwórnię MCA Records,a w 1972r MCA wydaje ostatnie płyty Kapp Records.Nagrywali dla niej minn.Louis Armstrong, Burt Bacharach, Cher, Jack Jones, Jane Morgan, Roger Williams .Wydawała także na amerykańskim rynku płyty Searchers i Budgie.Wydano także jej sumptem album z musicalu Man of La Mancha w 1966r.

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"

Big Edd Wheeler Kapp-617-Sister sara/Ode to thelittle brown shack out back 01.1965 50[7] Brian Hyland Kapp-352 That's how much/Four little heels 10.1960 73[4] Cher Kapp 2146-Gypsys,tramps&theives;/He'll never know 09.1971 1[2][16] Cher Kapp 2158-Don't put it on me/The way of love 01.1972 7[13] Cher Kapp 2171-Living in a house devided/One honest man 05.1972 22[8] Cher Kapp 2184-Don't hide your love/The first time 09.1972 46[8] Critters Kapp 752-Younger girl/Gone for awhile 05.1966 42[9] Critters Kapp 752-Mr. Deingly sad/It just won't be that way 08.1966 17[11] Critters Kapp 793-Bad misunderstanding/Forever or no more 12.1966 55[6] El Chicano Kapp 2085-Viva tirado Part1&2 04.1970 28[9] El Chicano Kapp 2173-Brown eyed girl/Mas Zacate 06.1972 45[7] Emotions Kapp 490-Echo/Come dance with me 12.1962 76[6] Frank Gallop Kapp 745-The ballad of irving/Would you believe it 04.1966 34[9] Greenwood Country Singers Kapp 591-Frankie&johnny;/Climb up sunshine mountain 08.1964 75[5] Greenwood Country Singers Kapp 742-Please don't sell my daddy no more wine 04.1966 64[5] Jack Jones Kapp 651-The race is on/I can't believe I'm losing you 02.1965 15[11] Jack Jones Kapp 722-Love bug/And I love her12.1965 71[6] Jack Jones Kapp 435-Lollipops&roses;/Julie 03.1962 66[8] Jack Jones Kapp 571-The mood i'm in/Love with the proper stranger 02.1964 62[8] Jack Jones Kapp 589-The first night of the full moon/Far away 05.1964 59[9] Jack Jones Kapp 635-Emily/Dear heart 11.1964 30[11] Jack Jones Kapp 755-Strangers in the night/The impossible dream 06.1966 35[10] Jane Morgan Kapp 191-Fascination/Same(Whistling Inst.) 08.1957 7[20] Jane Morgan Kapp 235-The day the rains came/Le jour ou la pluie viendra 09.1958 21[15] Jane Morgan Kapp 284-I can't begin to tell you/With open arms 07.1959 39[11] Joe Harnell&His; Orch. Kapp 497-Fly me to the moon-Bossa nova/Harlem nocturne 12.1962 14[13] John Rowles Kapp 2102-Cheryl maona marie/The love I had with you 01.1971 64[8] Johnny Cymbal Kapp 503-Mr.Bass man/Sacred lovers vow 02.1963 16[13] Kenny Ball/Jazzmen Kapp 442-Midnight in moscow/American patrol 02.1962 2[14] Kenny Ball/Jazzmen Kapp 460-I shall not be moved/The green leaves of summer 06.1962 87[6] Lenny Welch Kapp 689-Two different worlds/I was there 08.1965 61[8] Leroy Pullins Kapp 758-I'm a nut/Knee deep 06.1966 57[6] Lolita Kapp 349-Sailor/La luna 10.1960 5[18] Louis Armstrong Kapp 573-Hello dolly/A lot of livin' to do 02.1964 1[1][22] Louis Armstrong Kapp 597-I still get jealous/Someday 06.1964 45[7] Roger Williams Kapp 116-Autumn leaves/Take care 08.1955 1[4][26] Roger Williams Kapp 175-Almost paradise/For the first time 03.1957 15[20] Roger Williams Kapp 197-Till/Big town 10.1957 22[17] Roger Williams Kapp 233-Near you/The merry widow waltz 08.1958 10[17] Roger Williams Kapp 767-Born free/Jimmie's train 08.1966 7[21] Russ Hamilton Kapp 184-Rainbow/We'll make love 06.1957 4[23] Searchers Kapp 584-Ain't gonna kiss ya/Ain't that just like me 04.1964 61[6] Searchers Kapp 577-Needles and pins/Ain't that just like me 03.1964 13[10] Searchers Kapp 593-Don't throw your love away/I pretend I'm with you 05.1964 16[11] Searchers Kapp 27-Love potion number nine/Hi-heel sneakers 11.1964 3[14] Sonny&Cher; Kapp 2151-I got you babe/All I ever need is you 10.1971 7[15] Sonny&Cher; Kapp 2176-Crystal clear muddy water/When you say love 07.1972 32[10] Sonny&Cher; Kapp 2163-A cowboys work is never done/Somebody 02.1972 8[13] Thee Prophets Kapp 962-Playgirl/Patricia ann 03.1969 49[8] Waikikis Kapp 30-Hawaii tattoo/Tahati tamoure 12.1964 33[9]

Albumy na liście przebojów "Billboard"

Original Cast Kapp KRL-4505 Man of La Mancha 01.1966 31[167] Jose Jimenez Kapp KL-1238 First man in space-Jose Jimenez the Astronaut 07.1961 5[51] Jose Jimenez Kapp KL-1304 Jose Jimenez talks to teenagers of all ages 10.1962 16[20] Jose Jimenez Kapp KL-1257 Jose Jimenez in Orbit/Bill Dana on Earth 01.1962 32[22] Jack Jones Kapp KS-3328 Call me irresponsible& the Jack Jones hits 06.1963 98[25] Jack Jones Kapp KS-3352 Wives and lovers 12.1963 18[53] Jack Jones Kapp KS-3415 Dear heart 01.1965 11[25] Searchers Kapp KL-1363 Meet the Searchers/Needles&pins; 04.1964 22[21] Louis Armstrong Kapp KL-1364 Hello dolly! 05.1964 1[6][74] Kenny Ball Kapp-1276 Midnight in Moscow 03.1962 13[32] Jane Morgan Kapp KS-3017 Fascination 12.1957 13[3] Roger Williams Kapp 5000 Songs of the fabulous fifties 03.1957 6[65] Roger Williams Kapp 1081 Till 03.1958 4[93] Roger Williams Kapp 1133 More songs of fabulous fifties 06.1959 11[24] Roger Williams Kapp 3260 Greatest hits 02.1962 44[23] Roger Williams Kapp 3501 Born free 12.1966 7[69]

Najpopularniejsze płyty:

ARMSTRONG, LOUIS HELLO, DOLLY! 08/10/64 KAPP Gold ALBUM CHER GYPSYS, TRAMPS & THIEVES 11/19/71 KAPP Gold SINGLE CHER CHER 04/13/72 KAPP Gold ALBUM SONNY & CHER ALL I EVER NEED IS YOU 05/06/72 KAPP Gold ALBUM SONNY & CHER SONNY & CHER LIVE 07/27/72 KAPP Gold ALBUM SOUNDTRACK MAN OF LA MANCHA (ORIGINAL CAST) 06/28/67 KAPP Gold ALBUM WILLIAMS, ROGER TILL 01/20/67 KAPP Gold ALBUM WILLIAMS, ROGER SONGS OF THE FABULOUS FIFTIES, PART I 01/20/67 KAPP Gold ALBUM WILLIAMS, ROGER SONGS OF THE FABULOUS FIFTIES, PART 2 01/20/67 KAPP Gold ALBUM WILLIAMS, ROGER ROGER WILLIAMS' GREATEST HITS 01/20/67 KAPP Gold ALBUM WILLIAMS, ROGER BORN FREE 04/24/67 KAPP Gold ALBUM WILLIAMS, ROGER SOMEWHERE MY LOVE 07/30/68 KAPP Gold ALBUM

Justice Recording Company

Justice Recording Company wytwórnia płytowa,której założycielem był Calvin Newton.Pierwotnie mieściła się w Nashville,ale od połowy lat 60-tych jej siedzibą jest Winston-Salem w Płn. Karolinie.Pierwszym albumem wydanym przez wytwórnię była płyta "Variety Time"(Justice 101) autorstwa Billa Artza & His Rhythm Kings wydana prawdopodobnie w 1965r.

Od początku Justice była niestandartową wytwórnią,w której każdy wykonawca posiadający niewielką ilość dolarów mógł nagrać płytę.Newton miał kilku wyszukiwaczy talentów,którzy penetrowali pobliskie kluby i sale taneczne by pozyskać nowych wykonawców.Przykadowo,zespół Comets musiał zapłacić 1000$ za nagranie [zresztą nie wydanego albumu] i wynajęcie na 4 godziny studia.Wytwórnia miała dostęp do dość prymitywnego studia w Winston-Salem,ale nie wszyscy artyści byli tam nagrywani,np. grupa Tempos nagrywała w Nashville.


Katalog wytwórni: 1966 The Variations Dig Em Up! JLP 112
1966 The Starliters Journey with the Starliters JLP 124
1966 The Marlboros & The Jokers Six Real Live Girl JLP 126
1966 The Speckulations Walking the Dog in the Midnight Hour JLP 132
1966 Tony Lane & the Fabulous Spades Introducing JLP 133
1966 The Aces Combo Introducing JLP 134
1966 The Fugitives On the Run With The Fugitives JLP 141
1966 The Checkmates Meet the Checkmates JLP 149
1966 The Tempos Speaking of the Tempos JLP 104
1967 The Barracudas A Plane View of the Barracudas JLP 143
1967 The Bonne Villes Bringing It Home JLP 146
1967 The Varcels Hang Loose with the Varcels JLP 147
1967 The Stowaways ...In Our Time JLP 148
1967 The Marsadees The Marsadees JLP 150
1967 Skip and The Creations MOBAM JLP 152
1967 Mod and The Rockers Mod and the Rockers ... Now JLP 153
1967 The Englishmen ....Summer is Here JLP 155
1967 Knights 5 + 1 On the Move JLP 156
1967 The Invaders On the Right Track JLP 157

Cranes

Grupa z Portsmouth (Anglia). W jej muzyce łatwo dostrzegalne są wpływy Cocteau Twins i My Bloody Valentine. Zespół założony został przez rodzeństwo - Alison (ur. ok. 1964r; śpiew, gitara basowa) oraz Jima (perkusja) Shawów, którzy są też głównymi kompozytorami utworów Cranes.

W dzieciństwie i młodości słuchali oni muzyki New Order, Nicka Cave’a i Young Gods - i tak też „w przybliżeniu” brzmią ich własne produkcje (choć muzycy gwałtownie sprzeciwiali się przypinaniu im etykietki zespołu „gotyckiego", co zdarzało się w początkach działalności). Pozostałymi członkami formacji są Mark Francombe (gitara) i Matt Cope (gitara basowa, gitara). Po pięciu latach introspekcji, pisania i szlifowania kompozycji oraz współpracy z całą plejadą innyctvwykonawców, w 1990r zespół zwrócił uwagę słynnego DJ radia BBC Johna Peela minialbumem Self-Non-Self.

Grupa podpisała kontrakt z Dedicated, oddziałem wytwórnii MBG/RCA w lipcu 1990r i zebrała dalsze pochwały za krążek Wings Of Joy, opisywany przez krytyków jako „zarodkowy, minimalistyczny, metaliczny i pogrzebowy”. Po wydaniu Forever zespół wybrał się w trasę koncertową u boku nie kryjącej swego uznania grupy The Cure. Album Loved, na którym wokal Shaw został dużo bardziej wyeksponowany, wskazywał, że być może uda się zespołowi wkroczyć w główny nurt muzyki pop śladem zespołu Cranberries, który potrafił skomercjalizować „dream pop", czyli „pop marzeń sennych”. Ten amerykański termin doskonale przecież pasuje do muzyki Cranes.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jewel/Clear	Cranes	09.1993	29[1]	-	Dedicated CRANE 007CD	[written by A. Shaw, J. Shaw]
Shining Road/LiLies	Cranes	09.1994	57[2]	-	Dedicated CRANE 008CD	[written by A. Shaw, J. Shaw][produced by Cranes]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wings of Joy	Cranes	09.1991	52[1]	-	Dedicated DEDLP 003	[produced by Cranes]
Forever	Cranes	05.1993	40[1]	-	Dedicated DEDLP 009	[produced by Cranes]
Population 4	Cranes	02.1997	90[1]	-	Dedicated DEDLP 026	[produced by Mark Freegard]

Cramps

Grupa założona w 1976 w stanie Ohio (USA). Pierwotny skład tworzyli Lux Interior (właśc. Erick Lee Purkisher; śpiew), "Poison" Ivy Rorschach (właśc. Kirsty Mariana Wallace; gitara), Bryan Gregory (gitara) i jego siostra Pam Balam (perkusja).

Grupa po jakimś czasie przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie wtopiła się w rodzącą się scenę punka oscylującą wokół klubu CBGB. Wkrótce na pewien czas miejsce Balam zajęła Miriam Linna, a stałym perkusistą zespołu został w końcu Nick Knox (właśc. Nick Stephanoff).

Pierwsze nagrania Cramps powstawały w słynnym studiu Sun Records pod egidą producenta Alexa Chiltona. Pierwsze single i debiutancki album łączyły szaleńcze rockabilly z muzyką garażową z lat 60-tych; zauważyć dawało się też zamiłowanie do filmów klasy "b". Po wydaniu świetnego singla "Drug Train" odszedł z zespołu niespodziewanie Bryan Gregory.

Na albumie Psychedelic Jungle zagrał już były członek Gun Club, Kid Congo (Powers) (właśc. Brian Tristan), czasu w Cramps grali różni muzycy - również kobiety, m.in. Fur i Candy Del Mar.

Choć grupa straciła nieco "rozpęd" z powodu długiego procesu z wytwórnią IRS na początku lat 80-tych, nie miało to wpływu na muzykę zespołu - zawsze opierała się ona na odnośnikach do horroru, zdrowej dawce humoru i seksu. Mimo to najlepsze nagrania można znaleźć na wczesnych albumach Cramps i składankach, a zaliczają się do nich takie utwory, jak "You've Got Good Taste", "Human Fly" i "I'm Cramped", stanowiące doskonałe zapiski z rozwoju rocka alternatywnego.

Poza tym bardzo dobry jest album A Date With Elvis z 1986, który spodobał się odbiorcom również dlatego, że zastosowana formuła była jeszcze dość świeża. Grupa czuła jest na manipulacje i podąża własnym kursem - z dobrym efektem.

Daje koncerty i nagrywa, udowadniając, że jest mistrzem tego szczególnego podgatunku. Zwłaszcza koncertom nic nie brakuje w kategorii walorów rozrywkowych. W 1991 Interior i Rorschach pojawili się na scenie ponownie, kierując odmłodzoną "załogą", której nowymi członkami zostali Slim Chance (gitara basowa) i Jim Sclavunos (perkusja).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Can Your Pussy Do the Dog?/Blue Moon Baby	Cramps	11.1985	68[1]	-	Big Beat NS 110	[written by Lux Interior , Ivy Rorschach][produced by Cramps]
Bikini Girls With Machine Guns/Jackyard Backoff	Cramps	02.1990	35[3]	-	Enigma ENV 17	[written by Lux Interior , Ivy Rorschach][produced by Poison Ivy ][10.Modern Rock Tracks]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
...Off The Bone	Cramps	05.1983	44[4]	-	Illegal ILP 012	[produced by Alex Chilton, The Cramps]
Smell of Female	Cramps	11.1983	74[2]	-	Big Beat NED 6	[produced by Cramps]
A Date With Elvis	Cramps	02.1986	34[6]	-	Big Beat WIKA 46	[produced by Poison Ivy]
Stay Sick	Cramps	02.1990	62[1]	-	Enigma ENVLP 1001	[produced by Poison Ivy]

Cowboy Junkies

W 1979r pochodzący z Toronto (Kanada) muzycy Michael Timmins (ur. 21.04.1959r w Montrealu; gitara) oraz Alan Anton (właśc. Alan Alizojvodic, ur. 22.07.1959r w Montrealu; gitara basowa) założyli formację Hunger Project. Nie odniosła ona jednak żadnych sukcesów, duet przeprowadził się więc do Wielkiej Brytanii i założył nową grupę - tym razem eksperymentalną - pod nazwą Germinal. Po powrocie do Toronto Timmins i Anton połączyli siły z siostrą i bratem tego pierwszego - Margo (ur. 27.06.1961r w Montrealu; śpiew) i Peterem (ur. 29.10.1965r w Montrealu; perkusja).

Grupa nagrała pierwszy album, Whites Off Earth Now!!, w prywatnym domu i przyjęła nazwę Cowboy Junkies („Kowboje-ćpuny”), która obliczona była wyłącznie na wywołanie zainteresowania odbiorców. Drugi album, The Trinity Session, został zarejestrowany za pomocą jednego mikrofonu w kościele św. Trójcy w Toronto za 250 dolarów. Spartańskie, oszczędne brzmienie grupy („mniej znaczy lepiej”) zdobyło uznanie słuchaczy i choć płyta nie miała prawie żadnej promocji, sprzedała się w Ameryce Północnej w nakładzie 250 tys. egzemplarzy. Na krążku znalazła się m.in. dziwna własna interpretacja utworu „Blue Moon” zatytułowana „Blue Moon Revisited (Song For Elvis)” oraz standardy country „I'm So Lonesome I Could Cry” i „Walking After Midnight”. Nową wersję swojej piosenki „Sweet Jane” pochwalił sam Lou Reed.

W 1991r Cowboy Junkies nagrali utwór „To Lay Me Down”, który znalazł się na albumie Deadicated poświęconym grupie Grateful Dead. Album The Caution Horses z 1990r zawierał kilka doskonałych piosenek country, które wykonywane były prawie szeptem, w tempie pięciu kilometrów na godzinę, typowym dla Cowboy Junkies. Reputacja zespołu szybko rosła, dzięki czemu album Black-Eyed Man mógł on promować w 1992r występem w Royal Albert Hall w Londynie.

Album Lay It Down z 1996r był dowodem na to, że grupa wyrobiła sobie tak wyjątkowy styl, iż trudno było wyobrazić sobie, jak mogłaby się rozwijać, by zdobyć szerszą rzeszę miłośników. Ten pierwszy album zespołu dla wytwórni Geffen z 1996r zebrał pochwały recenzentów i wzbudził uwielbienie fanów, a nagrany był doskonale. Instrumentem prowadzącym była de facto osźczędna gitara Timminsa - prawie bez solówek - a zwiewny śpiew jego siostry zdobył uznanie fanów rocka. Cowboy Junkies to grupa bardzo oryginalna i zasługująca na uwagę.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blue Moon Revisited (Song For Elvis)/To Love Is To Bury (Live)	Cowboy Junkies	07.1989	87[6]	-	Cooking Vinyl FRY 011	[written by Margo Timmins, Michael Timmins, Richard Rodgers, Lorenz Hart][produced by Peter Moore]
Sun Comes Up, It's Tuesday Morning/Witches	Cowboy Junkies	03.1990	90[2]	-	RCA PB 49301	[written by Michael Timmins]
'Cause Cheap Is How I Feel/Thirty Summers	Cowboy Junkies	07.1990	93[2]	-	RCA PB 49267	[written by Michael Timmins][produced by Peter Moore, Michael Timmins]
A Common Disaster	Cowboy Junkies	03.1996	180[1]	-	Geffen GFSTD 22117	[written by Michael Timmins][produced by John Keane, Michael Timmins]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Trinity Session	Cowboy Junkies	01.1989	-	26[29]	RCA 8568	[platinum-US][produced by Peter Moore]
The Caution Horses	Cowboy Junkies	03.1990	33[4]	47[16]	RCA 2058	[produced by Peter Moore, Michael Timmins]
Black Eyed Man	Cowboy Junkies	02.1992	-	76[15]	RCA 61 049	[produced by Michael Timmins]
Pale Sun, Crescent Moon	Cowboy Junkies	12.1993	-	114[14]	RCA 66 344	[produced by Michael Timmins]
Lay It Down	Cowboy Junkies	03.1996	80[2]	55[21]	Geffen 24 952	[produced by John Keane]
Miles from Our Home	Cowboy Junkies	07.1998	184[1]	98[5]	Geffen 25 201	[produced by John Leckie]
Open	Cowboy Junkies	06.2001	-	107[2]	Latent 431 020	[produced by Michael Timmins]
One Soul Now	Cowboy Junkies	06.2004	-	131[2]	Zoe 431 036	[produced by Michael Timmins]

Harry Connick, Jr.

Harry Connick, Jr., właściwie Joseph Harry Fowler Connick Jr. (ur. 11 września 1967 roku w Nowym Orleanie w stanie Luizjana – amerykański pianista jazzowy, piosenkarz oraz aktor.
Przyszedł na świat w rodzinie rzymskokatolickiej Harry'ego Connicka, Sr., adwokata dzielnicy Nowego Orleanu (1977-2003) pochodzenia irlandzkiego i Anity, sędziego i prawniczki stanu Luizjana pochodzenia żydowskiego. Ma siostrę Suzannę.

Mając trzy lata rozpoczął ćwiczenia gry na pianinie. W 1973 roku wystąpił z profesjonalnymi muzykami na Bourbon Street. Debiutancki album 11 nagrał w wieku 11 lat. Gdy miał trzynaście lat zmarła jego matka. W 1981 roku po raz pierwszy wystąpił publicznie z zespołem jazzowym Dr Delf and the Killer Groove. Swój talent pianisty rozwijał w New Orleans Center for the Creative Arts, gdzie studiował u Ellisa Marsalisa i Jamesa Bookera. W 1985 roku ukończył Jesuit High School w Nowym Orleanie, gdzie uczęszczał także do Isidore Newman School. Po przeprowadzce do Nowego Jorku studiował w Hunter College i ukończył prestiżową Manhattan School of Music.

W 1986 roku podpisał kontrakt z firmą fonograficzną Columbia Records, a rok później ukazała się bardzo dobrze przyjęta przez krytyków jego debiutancka płyta Harry Connick Jr. (1987). Stał się laureatem dwóch nagród Grammy przyznanych dla najlepszego wokalisty jazzowego za albumy: When Harry Met Sally... (1989) z piosenkami pochodzącymi z komedii romantycznej Roba Reinera Kiedy Harry poznał Sally z Meg Ryan i Billy Crystalem oraz We Are in Love (1990). Pojawił się w programie rozrywkowym NBC Saturday Night Live (1990). W 1990 zadebiutował na Broadwayu w programie koncertowym An Evening with Harry Connick Jr and His Orchestra w Lunt-Fontanne Theater.

Po raz pierwszy w ekranowej roli aktorskiej wystąpił w sensacyjnym dramacie wojennym Ślicznotka z Memphis (Memphis Belle, 1990) u boku Matthew Modine'a, Erica Stoltza, Billy'ego Zane i Seana Astina. Potem pojawił się w dramacie Jodie Foster Tate-mały geniusz (Little Man Tate, 1991) i sitcomie NBC Zdrówko (Cheers, 1992). W 1992 roku został aresztowany na nowojorskim lotnisku Kennedy'ego, gdy strażnicy w jego bagażu podręcznym odkryli pistolet 9mm.

Został dostrzeżony w sugestywnej roli psychopatycznego pacjenta agorafobistycznej psycholog granej przez Sigourney Weaver w thrillerze Psychopata (Copycat, 1995) z Holly Hunter, Dermotem Mulroneyem i Williamem McNamarą. Znalazł się w obsadzie thrillera Rolanda Emmericha Dzień niepodległości (Independence Day, 1996) u boku Jeffa Goldbluma, Willa Smitha, Billa Pullmana i Viviki A. Fox. Zagrał w sitcomie Warner Bros. Mad TV (1996), czarnej komedii Nadbagaż (Excess Baggage, 1997) z Alicią Silverstone, Benicio Del Toro i Christopherem Walkenem, melodramacie Ulotna nadzieja (Hope Floats, 1998) z Sandrą Bullock, dramacie Małpi ród (The Simian Line, 2000) z Cindy Crawford, sitcomie NBC Para nie do pary (Will & Grace, 2002-2006) jako dr Leo Markus, mąż Grace (Debra Messing) oraz thrillerze Sekcja 8. (Basic, 2003) u boku Johna Travolty, Samuela L. Jacksona, Tima Daly'ego, Briana Van Holta, Taye Diggsa i Cristiána de la Fuente.

Za swój udział w jednym z odcinków programu muzycznego PBS Wielkie występy (Great Performances, 2004) pt. Harry Connick, Jr.: Tylko ty (Harry Connick, Jr.: Only You) odebrał nagrodę Emmy.

W dniu 16 kwietnia 1994 roku poślubił modelkę Jill Goodacre (ur. 29 marca 1965). Mają trzy córki: Charlotte (ur. 26 czerwca 1992), Georgię Tatum (ur. 17 kwietnia 1996) i Sarę Kate (ur. 12 września 1997).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Recipe for Love/A Nightingale Sang In Berkeley Square	Harry Connick, Jr.	09.1990	86[2]	-	CBS 656158 7	[written by Harry Connick, Jr.][produced by Harry Connick, Jr. , Marc Shalman]
We Are in Love / Don't Get Around Much Anymore	Harry Connick, Jr.	02.1991	87[3]	-	CBS 656468	[written by Harry Connick, Jr.][produced by Harry Connick, Jr. , Marc Shalman]
Recipe for Love/It had to be you	Harry Connick, Jr.	05.1991	32[6]	-	Columbia 6568907	[written by Harry Connick, Jr.][produced by Harry Connick, Jr. , Marc Shalman]
We Are in Love	Harry Connick, Jr.	08.1991	62[2]		Columbia 6572847	[written by Harry Connick, Jr.][produced by Harry Connick, Jr. , Marc Shalman]
Blue light,red light [Someone's there]	Harry Connick, Jr.	11.1991	54[3 ]		Columbia 6575367	[written by Harry Connick, Jr. , Ramsey McLean ][produced by Tracey Freeman ]
(I Could Only) Whisper Your Name/Trouble	Harry Connick, Jr.	10.1994	95[1]	67[20]	Columbia 6606672	[written by Harry Connick, Jr. , Ramsey McLean ][produced by Tracey Freeman ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
When Harry Met Sally... [OST]	Harry Connick, Jr.	08.1989	-	42[122]	Columbia 45 319	[2x-platinum-US][produced by Marc Shaiman, Harry Connick Jr.]
We Are in Love	Harry Connick, Jr.	07.1990	7[46]	22[96]	Columbia 46 146	[2x-platinum-US][produced by Harry Connick Jr., Marc Shaiman, George Butler, Bobby Colomby]
Lofty's Roach Souffle	Harry Connick, Jr. Trio	07.1990	-	94[11]	Columbia 46 223	[produced by Tracey Freeman, George Butler]
20	Harry Connick, Jr.	05.1991	-	133[44]	Columbia 44 369	[platinum-US][produced by Kevin Blancq, George Butler]
Blue Light, Red Light	Harry Connick, Jr.	10.1991	16[11]	17[51]	Columbia 48 685	[2x-platinum-US][produced by Tracey Freeman]
25	Harry Connick, Jr.	12.1992	35[2]	19[18]	Columbia 53 172	[platinum-US][produced by Tracey Freeman]
When My Heart Finds Christmas	Harry Connick, Jr.	11.1993	-	13[10]	Columbia 57 550	[3x-platinum-US][produced by Tracey Freeman]
Forever For Now	Harry Connick, Jr.	06.1993	32[5]	-	Columbia 473873 2 [UK]	[produced by Tracey Freeman, Marc Shaiman, Harry Connick Jr.]
She	Harry Connick, Jr.	07.1994	21[3]	16[33]	Columbia 64 376	[platinum-US][produced by Tracey Freeman]
Star Turtle	Harry Connick, Jr.	07.1996	114[1]	38[12]	Columbia 67 575	[gold-US][produced by Tracey Freeman]
To See You	Harry Connick, Jr.	11.1997	111[2]	53[15]	Columbia 68 787	[gold-US][produced by Tracey Freeman]
Come by Me	Harry Connick, Jr.	06.1999	138[3]	36[13]	Columbia 69 618	[gold-US][produced by Tracey Freeman]
Songs I Heard	Harry Connick, Jr.	11.2001	-	88[4]	Columbia 86 077	[produced by Tracey Freeman]
30	Harry Connick, Jr.	11.2001	-	94[4]	Columbia 69 794	[produced by Tracey Freeman]
Harry for the Holidays	Harry Connick, Jr.	11.2003	-	12[9]	Columbia 90 550	[platinum-US][produced by Tracey Freeman]
Only You	Harry Connick, Jr.	02.2004	6[10]	5[23]	Columbia 90 551	[platinum-US][gold-UK][produced by Tracey Freeman]
Harry on Broadway, Act I	Harry Connick, Jr.	05.2006	-	97[1]	Columbia	[produced by Tracey Freeman,Harry Connick, Jr. ]
Oh, My NOLA	Harry Connick, Jr.	01.2007	-	11[5]	Sony/Columbia	[produced by Tracey Freeman]
My New Orleans	Harry Connick, Jr.	10.2007	63[2]	-	Columbia	-
What a Night! A Christmas Album	Harry Connick, Jr.	11.2008	-	20[8]	Sony/Columbia	[produced by Tracey Freeman]
Your Songs	Harry Connick, Jr.	08.2009	63[1]	8	Columbia 88697 57324 2	[produced by Tracey Freeman, Harry Connick, Jr.]

Mike Douglas

Mike Douglas, ur. jako Michael Delaney Dowd, Jr (11 sierpnia 1925r - zm.11 sierpnia 2006) był amerykańskim artystą estradowym.

Douglas urodził się w Chicago, Illinois, i zaczął śpiewać jako chórzysta. W wieku kilkunastu lat pracował jako piosenkarz na statkach wycieczkowych pływających po jeziorze Michigan. Po odbyciu krótkiej służby w US Navy pod koniec II wojny światowej ,pracował jako staff-singer w WMAQ-TV w Chicago, po czym przeniósł się do Los Angeles. Występował tam w radiowym Ginny Simmsa .

Potem został wokalistą big bandu Kay'a Kysera, z którym dwa popularne hity "Ole [or Old] Buttermilk Sky" w 1946 roku i "The Old Lamplighter" w roku następnym. Kyser był odpowiedzialny za promocję jego nazwiska w show-biznesie, i pozostał częścią zespołu Kysera, aż ten wycofał się z show-biznesu w 1951 roku. W 1950 roku użyczył głosu Prince Charming w filmie Walta Disney'a, Cinderella .W latach 50-tych Douglas, mieszkając w Burbank, w Kalifornii, starał się podtrzymać swoją karierę , śpiewając w klubach nocnych . Nie przestawił się na rock and roll, co ograniczało jego możliwości, jako ,że malała popularność big bandów.

Następnie pojawił się w 1961 roku w Cleveland, gdzie kolega z collegu w Chicago zatrudnił go za 400 dolarów tygodniowo, w popołudniowej telewizji jako gospodarza talk-show w WKYC TV, wtedy znanej jako KYW-TV. Mike Douglas Show szybko zyskał popularność, emitowany w sierpniu 1963 r. w pięciu stacjach Westinghouse'a. Show był transmitowany "na żywo" przez KYW-TV , ale ta praktyka ta zakończyła się w 1965 roku po występie Zsa Zsa Gabor za używane wulgarnego języka komentującej występ komika Morey Amsterdama w Dick Van Dyke Show.Program powrócił jeszcze w tym samym roku na antenę.Wachlarz gości mieścił się od Trumana Capote i Richarda Nixona po The Rolling Stones, Herman's Hermits i Kiss, z okazjonalną obecnością w programach Tima Conway'a (który później pracował jako prezenter w WJW). Program pomógł wypromować artystów, takich jak Barbra Streisand i Aretha Franklin. Po przeprowadzce do Filadelfii, Douglas próbował również ożywić własną karierę piosenkarza nagrywając jako artysta solowy singiel, "Men In My Life's Little Girl" w 1966 roku.

W 1967 roku Mike Douglas Show był emitowany na 171 rynkach i miał 6.000.000 widzów każdego dnia, głównie gospodynie domowe. Program zarobił 10.500.000 dolarów dzięki reklamodawcom, a jego gospodarz ponad 500.000 dolarów. W 1967 roku program otrzymał pierwszą nagrodę Emmy .W lipcu 1978 r.,bazę talk-show przeniesiono do Los Angeles, gdzie pozostał aż do końca do 1982 roku.

Druga seria, The Mike Douglas Entertainment Hour, zakończyła produkcję w 1982 roku. W tym samym roku Douglas gościł w show People Now telewizji CNN w Los Angeles , przejmując obowiązki gospodarza od Lee Leonarda. Został póżniej zastąpiony w 1982 roku przez Billa Tusha.

Douglas stał się lokalną ikoną kultury w Filadelfii, często zapraszając wybitnych graczy z profesjonalnych drużyn sportowych jako gości do swojego programu, szczególne futbolistów, Philadelphia Eagles. Asystował również przy kampanii burmistrza Franka Rizzo .Douglas napisał dwa pamiętniki: My Story (1979) i I'll Be Right Back: Memories of TV's Greatest Talk Show (1999). Napisał też książkę kucharską, Mike Douglas Cookbook (1969), zawierającą jego przepisy kulinarne, jego rodziny i gości z prowadzonego show.Zdiagnozowano u niego raka prostaty w 1990 r., ale po zabiegu wyzdrowiał. Douglas zmarł w 2006 roku na swoje 81-sze urodziny, w Palm Beach Gardens Medical Center w Palm Beach Gardens na Florydzie.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ole buttermilk sky/On the wrong side of you	Kay Kyser with vocal by Michael Douglas & Campus Kids	09.1946	-	1[2][13]	Columbia 37 073	[written by Jack Brooks,Hoady Carmichael][piosenka z filmu "Canyon passage"]
The Old Lamp-Lighter/Huggin' and chalkin'	Mike Douglas	11.1946	-	3[13];B:8[9]	Columbia 37 095	[written by Nat Simon,Charles Tobias][#5 hit for The Browns in 1960]
The Men in My Little Girl's Life / Stranger on the Shore	Mike Douglas	12.1965	-	6[9]	Epic 9876	[written by E. V. Deane, G. Shayne , M. Candy][produced by Manny Kellem]
Cabaret/A house of love	Mike Douglas	10.1966	-	129[3]	Epic 10 078	[written by Fred Ebb / John Kander][produced by Manny Kellem]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Men in My Little Girl's Life	Mike Douglas	01.1966	-	46[15]	Epic 26 186	[produced by Joe Harnell]

Craig Douglas

Właśc. Terence Perkins, ur. 12.08.1941 r. w Newport na Isle of Wight, Anglia. Po przeprowadzce do Londynu w połowie lat 50-tych dostał się pod skrzydła agenta Bunny'ego Lewisa.

Wystąpił w telewizyjnym widowisku "6.5 Special", po czym podpisał kontrakt nagraniowy z wytwórnią Decca. Później przeniósł się do firmy Dicka Rowe'a - Top Rank. Podążał klasyczną drogą do sukcesu - nagrywał własne wersje amerykańskich hitów.

W 1959 r. powodzenie przyniósł mu utwór "A Teenager In Love" Diona, a z przebojem Sama Cooke'a "Only Sixteen" doszedł do 1. miejsca w zestawieniach.

W 1961 r. wystąpił u boku Helen Shapiro w filmie "It's Trad Dad". Po kilku dalszych hitach, z których cztery zdobyły 9. miejsce na liście ("A Hundred Pound Of Clay", "Time", "When My Little Girl Is Smiling" i "Our Favourite Melodies"), Craig uległ pod naporem zbliżającego się boomu beatowego. Wybrał się w wędrówkę po świecie, by po powrocie do Wielkiej Brytanii podjąć karierę w kabarecie, gdzie występuje do dziś.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
A Teenager in Love / The 39 Steps	Craig Douglas	06.1959	13[11]	-	Top Rank JAR 133	[written by Mort Shuman,Doc Pomus][produced by B.Lewis]
Only Sixteen/ My First Love Affair	Craig Douglas	08.1959	1[4][15]	-	Top Rank JAR 159	[written by Barbara Campbell][produced by Bunny Lewis]
Pretty Blue Eyes/ Sandy	Craig Douglas	01.1960	4[15]	-	Top Rank JAR 268	[written by Bob Weinstein/Teddy Randazzo][produced by Bunny Lewis/Dick Rowe][oryginalne nagranie-Steve Lawrence]
Heart Of A Teenage Girl/ New Boy	Craig Douglas	04.1960	10[9]	-	Top Rank JAR 340	[written by Bill Crompton/Morgan Jones][produced by B.Lewis]
Oh! What A Day/ Why, Why, Why	Craig Douglas	08.1960	43[1]	-	Top Rank JAR 406	[written by Mayme Watts/Robert Moseley][produced by Bunny Lewis/Dick Rowe]
A Hundred Pounds Of Clay/ Hello Spring	Craig Douglas	04.1961	9[9]	-	Top Rank JAR 555	[written by Bob Elgin/Kay Rogers/Luther Dixon][produced by Bunny Lewis/Dick Rowe][oryginalne nagranie-Gene McDaniels]
Time/ After All	Craig Douglas	07.1961	9[14]	-	Top Rank JAR 569	[written by Buddy Kaye/Philip Springer][produced by Bunny Lewis/Dick Rowe][oryginalne nagranie-Jerry Jackson]
When My Little Girl Is Smiling/ Ring-A-Ding	Craig Douglas	03.1962	9[13]	-	Top Rank JAR 610	[written by Carole King/Gerry Goffin][produced by Bunny Lewis/Dick Rowe]
Our Favorite Melodies/ Rainbows	Craig Douglas	06.1962	9[10]	-	Columbia DB 4854	[written by Bob Elgin/Kay Rogers/Wes Farrell][produced by Bunny Lewis/Dick Rowe][oryginalne nagranie-Gary Criss]
Oh, Lonesome Me/ Please Don't Take My Heart	Craig Douglas	10.1962	15[12]	-	Decca F 11523	[written by Don Gibson][produced by Bunny Lewis]
Town Crier/ I'd Be Smiling Now	Craig Douglas	03.1963	36[4]	-	Decca F 11575	[written by Howard Greenfield/Kenny Karen][produced by Bunny Lewis]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Craig Douglas	Craig Douglas	08.1960	17[2]	-	Top Rank BUY 049	[produced by Bunny Lewis/Dick Rowe]

Charlie Dore

Dore jest renomowaną brytyjską kompozytorką i autorką tekstów. Studiowała aktorstwo, ale najwięcej sławy przyniósł jej przebój "Pilot Of The Airwaves" z 1979, który dotarł do 11. miejsca list przebojów w USA.

W założonym w roku 1977 zespole country Prairie Oyster grał m.in. Pick Withers, perkusista z jednego z pierwszych składów Dire Straits (grupa ta zresztą koncertowała w owym czasie, podobnie jak Prairie Oyster, w brytyjskich pubach). Zespół przeszedł kilka zmian personalnych wskutek których powstała formacja Charlie Dore's Back Pocket (jej gitarzysta Julian Littman stał się później długoletnim współkompozytorem Dore).

Po rozpadzie tego zespołu Dore podjęła karierę solową. Album Where To Now został zarejestrowany częściowo w Nashville. Producentem nagrań był Bruce Welch z The Shadows, a kompozytorem -Alan Tarney. Wśród muzyków sesyjnych znalazł się m.in. Sonny Curtis. Pierwszy singel z tej płyty, "Fear Of Flying", sprzedawał się bardzo słabo, choć grywało go wielu DJ. Za to "Pilot" wszedł na listy przebojów po obu stronach Altantyku i był często emitowany w radiu. W 1981r Dore podpisała kontrakt nagraniowy z wytwórnią Chrysalis Records, która wydała jej album Listen. Niestety, artystka nie potrafiła zdyskontować pierwszych sukcesów i skupiła się na komponowaniu, pisaniu tekstów i aktorstwie.

Grała w różnych sztukach u boku Michaela Bogdanova, wystąpiła też w jednej z głównych ról w kilkakrotnie nagrodzonym filmie "The Ploughman's Lunch" Richarda Eyre'ego. Zagrała również w kilku serialach telewizyjnych, m.in. "Hard Cuses" (grała tam w zespole razem z byłym perkusistą formacji Cockney Rebels Stuartem Elliotem) i "South Of The Border". Była też współzałożycielką londyńskiego kabaretu Dogs On Holiday, który "rezyduje" we własnym klubie Hurricane od 1990. Dore jest również autorką wielu utworów wydanych na albumach różnych wykonawców i kilku bardzo udanych singli. Przebój "Strut" Sheena Easton wylansowała na całym niemal świecie - w USA dotarła z nim do 4. miejsca list przebojów i zdobyła nagrodę ASCAP.

Dore napisała też wiele utworów dla Barbary Dickson, a w 1992 "Ain't No Doubt" w wykonaniu Jimmy'ego Naila, którego była współautorką, wspiął się na pierwsze miejsce list brytyjskich. W 1995 na singlu ukazał się jej utwór "Refuse To Dance" wzięty z bardzo popularnego albumu The Colour Of My Love Celine Dion. Po powrocie do studia nagraniowego Dore zajęła się pracą nad nowym materiałem. Towarzyszyli jej Julian Littman, Danny Schogger (współautor "Ain't No Doubt" i "Refuse To Dance"), Ricky Fataar i Paul Carrack. Efektem był album Things Change wydany w 1995 (Littman był jego współproducentem). Zdolności, entuzjazm i zaangażowanie Dore pomogły wielu wykonawcom osiągnąć sukcesy, ale ona sama pozostaje "ukrytym talentem".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pilot of the Airwaves / Sweetheart	Charlie Dore	11.1979	66[2]	13[17]	Island 49 166	[written by Charlie Dore][produced by Alan Tarney,Bruce Welch]
Time Goes By	Charlie Dore	07.1997	83[2]	-	S3 DANU 20	[written by Charlie Dore , Julian Littmann][produced by Souledout]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Where To Now	Charlie Dore	04.1980	-	145[7]	Island 9559	-

Kompozycje Charlie Dore na listach przebojów:

02/1980 Pilot of the Airwaves Charlie Dore 13.US
08/1984 Strut Sheena Easton 7.US
07/1992 Ain't No Doubt Jimmy Nail 1.UK
10/1992 Laura Jimmy Nail 58.UK
07/1997 Time Goes By Charlie Dore 83.UK
08/2002 Jam Side Down Status Quo 17.UK

Doobie Brothers

Początki kariery tego długowiecznego zespołu sięgają tria Pud, założonego w marcu 1970 r. w San Jose przez Toma Johnsona (ur. 15.08.1948 r. w Visalia w Kalifornii; gitara) i Johna Hartmana (ur. 18.03.1950 r. w Falls Church w Wirginii; perkusja). Pierwszego basistę grupy, Grega Murpha, wkrótce zastąpił Dave Shogren (ur. w San Francisco, Kalifornia). Nieco później dołączył Patrick Simmons (ur. 23.01.1950 r. w Aberdeen w stanie Waszyngton; gitara) — wraz z jego przyjęciem trio powiększyło się do kwartetu.
 
Po sześciu miesiącach nazwę Pud zmieniono na The Doobie Brothers, nawiązując do slangowego określenia skrętów z marihuany. Debiutancki album zespołu był propozycją ciekawą, ale nie odniósł sukcesu. Zawierał stonowaną i spokojną muzykę, nie przypominającą bardziej agresywnego brzmienia grupy na koncertach. W nagraniu drugiego albumu, Toulouse Street, wziął udział nowy basista Tiran Porter (ur. 16.09.1948 r. w Los Angeles), a także drugi perkusista, Michael Hossack (ur. 18.09.1950 r. w Paterson w stanie Nowy Jork). Z płyty tej pochodził wydany na singlu przebojowy utwór o charakterze hymnu, "Listen To The Music".
 
Drugi album był wyraźnie lepszy od pierwszego i ukazywał muzyków znacznie pewniejszych swoich możliwości. Ze względu na nietypowy skład (dwie gitary i dwa zestawy perkusyjne) grupę porównywano w tym okresie do The Allman Brothers Band. Na trzeciej dużej płycie The Captain And Me, znalazły się m.in. dwa chwytliwe utwory - "Long Train Running" i "China Grove", które stały się przebojami w Stanach Zjednoczonych. Czwarty album, What Were Once Vices..., nie był tak udany, za to zawierał utwór "Black Water" - pierwszy utwór Doobie Brothers, który wszedł na 1. miejsce amerykańskiej listy przebojów. W tym czasie brzmienie zespołu, oparte na łączeniu wyszukanych harmonii z rockowym temperamentem, cieszyło się już znaczną popularnością, choć krytycy zarzucali grupie brak inwencji i trzymanie się wypróbowanego schematu.
 
Przed nagraniem albumu Stampede perkusistę Michaela Hossacka zastąpił Keith Knudsen (ur. 18.10.1952 r. w Ames w stanie Iowa, USA); jednocześnie skład grupy zasilił gitarzysta Jeff "Skunk" Baxter (ur. 13.12.1948 r. w Waszyngtonie. USA), poprzednio członek Steely Dan. W kwietniu 1975 r., w okresie, gdy jeden z członków-założycieli zespołu, Johnson, musiał przejściowo zrezygnować z występów z powodu przewlekłej choroby wrzodowej, w składzie Doobics znalazł się również dawny kolega Baxtera, Michael McDonald (ur. 2.12.1952 r. w St. Louis w stanic Missouri; instr. klawiszowe, śpiew).
 
Kolejny album, Takin' It All To The Streets i przebój singlowy pod tym samym tytułem utrzymały wysoki poziom. W 1976 r. Johnson wrócił do zespołu, ale już w rok później musiał odejść ponownie. Przyjęcie McDonalda zapowiadało zmianę muzycznego kierunku Doobie Brothers pianista stopniowo przejmował kontrolę nad stylem muzyki zespołu i wzbogacał ją o elementy soulu, co słychać na znakomitym albumie Minute By Minute i pilotującym go singlu z kipiącym energią utworem "What A Fool Believes", który doszedł do 1. miejsca listy przebojów w USA. Niedługo później Hartman i Baxter opuścili zespół, co jednak nie zubożyło brzmienia, w którym dominował teraz wyrazisty, charakterystyczny głos McDonalda.
 
Przed nagraniem płyty One Step Closer grupę zasiliło trzech nowych członków: John McFee (ur. 18.11.1953 r. w Santa Cruz w Californii; gitara), Cornelius Bumpus (ur. 13.01.1952 r.; saksofon, instr. klawiszowe) i Chet McCracken (ur. 17.07.1952 r. w Seattle w stanie Waszyngton; perkusja). Album ten uważany jest za najdoskonalsze dzieło zespołu. Po jego wydaniu Portera zastąpił Willie Weeks (bas), jednak w tym czasie, około 1981 r., grupa traciła już twórczy impet i w październiku 1982 r. uległa rozwiązaniu.
 
McDonald i Simmons rozpoczęli kariery solowe, tworząc w dwóch zupełnie różnych stylach. Johnson jeszcze w 1979 r. wydał swój pierwszy solowy album Everything You've Heard Is True, a w 1981 drugi - Still Feels Good To Me. W 1989 r. Doobie Brothers reaktywowali się w składzie z czasów albumu Toulouse Street, powiększonym o Bobby'ego La-Kinda, który na kilku poprzednich płytach grał na congach. Nowy album, Cycles, nosił wyraźne ślady dawnego, pełnego werwy brzmienia. Zespół zdobył nową publiczność i zdołał wprowadzić swój przebój "The Doctor" do amerykańskiego zestawienia Top 10. W 1991 r. na rynku ukazało się kolejne dzieło formacji - longplay Brotherhood - które dotarło do 82. miejsca w amerykańskich zestawieniach bestsellerów.
 
W październiku 1992 r. dwunastu muzyków związanych w poprzednich 20 latach z Doobie Brothers, zagrało dwa koncerty, z których dochód przeznaczony został dla dzieci Bobby'ego LaKinda, walczącego z rakiem mózgu. Perkusista przegrał tę walkę 24.12.1992 r. w wieku 47 lat. The Doobie Brothers pozostają zespołem nie docenianym przez krytykę, jednak sama dyskografia czyni z nich jedną z najważniejszych amerykańskich grup lat 70-tych.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nobody / Slippery St. Paul	Doobie Brothers	07.1971	-	122[2]	Warner 7495	[written by Tom Johnston,Patrick Simmons][produced by Ted Templeman,Lenny Waronker]
Listen to the Music / Toulouse Street	Doobie Brothers	09.1972	29[7]	11[13]	Warner 7619	[written by Tom Johnston][produced by Ted Templeman]
Jesus Is Just Alright / Rockin' Down the Highway	Doobie Brothers	12.1972	-	35[11]	Warner 7661	[written by Arthur Reid Reynolds][produced by Ted Templeman]
Long Train Runnin' / Without You	Doobie Brothers	04.19732	-	8[18]	Warner 7698	[written by Tom Johnston][produced by Ted Templeman]
China Grove / Evil Woman	Doobie Brothers	08.1973	-	15[13]	Warner 7728	[written by Tom Johnston][produced by Ted Templeman]
Another Park, Another Sunday / Black Water	Doobie Brothers	04.1974	-	32[10]	Warner 7795	[written by Tom Johnston][produced by Ted Templeman]
Eyes of Silver / You Just Can't Stop It	Doobie Brothers	07.1974	-	52[8]	Warner 7832	[written by Tom Johnston][produced by Ted Templeman]
Nobody/Flying cloud	Doobie Brothers	11.1974	-	58[6]	Warner 8041	[written by Tom Johnston,Patrick Simmons]
Black Water / Song to See You Through	Doobie Brothers	12.1974	-	1[1][17]	Warner 8062	[gold][written by Patrick Simmons][produced by Ted Templeman][38.Adult Contemporary Chart]
Take Me in Your Arms (Rock Me) / Slat Key Soquel Rag	Doobie Brothers	05.1975	29[5]	11[12]	Warner 8092	[written by Brian Holland, Lamont Dozier, Eddie Holland][produced by Ted Templeman]
Sweet Maxine / Double Dealin' Four Flusher	Doobie Brothers	08.1975	-	40[7]	Warner 8126	[written by Tom Johnston,Patrick Simmons][produced by Ted Templeman]
I Cheat the Hangman / Music Man	Doobie Brothers	12.1976	-	60[4]	Warner 8161	[written by Patrick Simmons][produced by Ted Templeman]
Takin' It to the Streets / For Someone Special	Doobie Brothers	04.1976	-	13[14]	Warner 8196	[written by Michael McDonald][produced by Ted Templeman][57[10].R&B Chart]
Wheels of Fortune / Slat Key Soquel Rag	Doobie Brothers	08.1976	-	87[2]	Warner 8233	[written by Patrick Simmons,John Hartman,Jeffrey Baxter][produced by Ted Templeman]
It Keeps You Runnin' / Turn It Loose	Doobie Brothers	11.1976	-	37[14]	Warner 8282	[written by Michael McDonald][produced by Ted Templeman]
Little Darling (I Need You) / Losin' End	Doobie Brothers	07.1977	-	48[7]	Warner 8408	[written by Lamont Dozier,Eddie Holland,Brian Holland][produced by Ted Templeman]
Echoes of Love / There's a Light	Doobie Brothers	10.1977	-	66[7]	Warner 8471	[written by Willie Mitchell,Patrick Simmons,Earl Randle][produced by Ted Templeman]
What a Fool Believes / Don't Stop to Watch the Wheels	Doobie Brothers	01.1979	31[14]	1[1][20]	Warner 8725	[gold-US][written by Michael McDonald,Kenny Loggins][produced by Ted Templeman][40[9].Hot Disco/Dance;Warner 8778 12"][72[7].R&B Chart]
Minute by Minute / Sweet Feelin'	Doobie Brothers	05.1979	47[4]	14[14]	Warner 8828	[written by Michael McDonald,Lester Abrams][produced by Ted Templeman][74[3].R&B Chart]
Dependin' on You / How Do the Fools Survive?	Doobie Brothers	08.1979	-	25[12]	Warner 49 029	[written by Michael McDonald,Patrick Simmons][produced by Ted Templeman][37.Adult Contemporary Chart]
Savannah nights/Outlaw	Tom Johnston	11.1979	-	34[12]	Warner 49 096	-
Real Love / Thank You Love	Doobie Brothers	09.1980	-	5[16]	Warner 49 503	[written by Michael McDonald,Patrick Henderson][produced by Ted Templeman][40[9].R&B Chart][70[12].Hot Disco/Dance;Warner 894 12"]
One Step Closer / South Bay Strut	Doobie Brothers	11.1980	-	24[14]	Warner 49 622	[written by Carlene Carter,John McFee,Charlene Carter,Keith Knudsen][produced by Ted Templeman]
Wynken, Blynken and Nod / In Harmony	Doobie Brothers	01.1981	-	76[4]	Sesame Street 49 642	[31.Adult Contemporary Chart]
Keep This Train A-Rollin' / Just in Time	Doobie Brothers	02.1981	-	62[5]	Warner 49 670	[written by Michael McDonald][produced by Ted Templeman]
Here to Love You / Wynken, Blynken and Nod	Doobie Brothers	02.1982	-	65[5]	Warner 50 001	[written by Michael McDonald][produced by Ted Templeman]
So wrong/If you want a little love	Patrick Simmons	03.1983	-	30[13]	Elektra 69 839	[written by Huey Lewis]
Don't make me do it/Sue sad	Patrick Simmons	06.1983	-	75[5]	Elektra 69 817	-
You Belong to Me / South City Midnight Lady	Doobie Brothers	07.1983	-	79[4]	Warner 29 552	[written by Michael McDonald, Carly Simon][produced by Ted Templeman]
The Doctor / Too High a Price	Doobie Brothers	05.1989	73[2]	9[14]	Capitol 44 376	[written by Tom Johnston/Charlie Midnight/Eddie Schwartz][produced by Charlie Midnight/Eddie Schwartz/Rodney Mills][31.Adult Contemporary Chart][1[3].Modern Rock Tracks]
Need a Little Taste of Love / I Can Read Your Mind	Doobie Brothers	08.1989	-	45[9]	Capitol 44 441	[written by Ernest Isley,Marvin Isley,O'Kelly Isley,Ronald Isley,Rudolph Isley,Chris Jasper Isley][produced by Rodney Mills][27.Adult Contemporary Chart][3.Modern Rock Tracks]
Long Train Runnin'	Doobie Brothers	11.1993	7[10]	-	Warner Music UK Ltd. W 0217	[written by Tom Johnston][produced by Ted Templeman]
Listen To The Music	Doobie Brothers	05.1994	37[4]	-	Warner Music UK Ltd. W 0228	[written by Tom Johnston][produced by Ted Templeman]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Toulouse Street	Doobie Brothers	06.1972	-	21[119]	Warner 2634	[platinum-US][produced by Ted Templeman]
The Captain and Me	Doobie Brothers	05.1973	-	7[102]	Warner 2694	[2x-platinum-US][produced by Ted Templeman]
What Were Once Vices Are Now Habits	Doobie Brothers	03.1974	19[10]	4[62]	Warner 2750	[2x-platinum-US][produced by Ted Templeman]
Stampede	Doobie Brothers	03.1975	14[11]	4[25]	Warner 2835	[gold-US][produced by Ted Templeman]
Takin' It to the Streets	Doobie Brothers	03.1976	42[2]	8[44]	Warner 2899	[gold-US][produced by Ted Templeman]
Best of the Doobies	Doobie Brothers	10.1976	-	5[93]	Warner 2978	[10x-platinum-US][produced by Ted Templeman]
Livin' on the Fault Line	Doobie Brothers	08.1977	25[5]	10[21]	Warner 3045	[gold-US][produced by Ted Templeman]
Minute by Minute	Doobie Brothers	12.1978	-	1[5][87]	Warner 3193	[3x-platinum][produced by Ted Templeman]
One Step Closer	Doobie Brothers	10.1980	53[2]	3[28]	Warner 3452	[platinum-US][produced by Ted Templeman]
Best of the Doobies Vol. II	Doobie Brothers	11.1981	-	39[15]	Warner 3612	[gold-US][produced by Ted Templeman]
Farewell Tour	Doobie Brothers	06.1983	-	79[9]	Warner 23 772	[produced by Ted Templeman]
Cycles	Doobie Brothers	03.1989	-	17[20]	Capitol 90 371	[gold-US][produced by Eddie Schwartz, Charlie Midnight,Rodney Mills]
Brotherhood	Doobie Brothers	04.1991	-	82[9]	Capitol 94 623	[produced by Rodney Mills]
Greatest Hits	Doobie Brothers	09.2001	45[8]	142[2]	Warner Archives 74 386	-
World Gone Crazy	Doobie Brothers	09.2010	-	39	HOR	[produced by Ted Templeman]

Lee Dorsey

Właśc. Irving Lee Dorsey, ur. 24.12.1926 r. w Nowym Orleanie w stanie Luizjana, USA, zm. 1.12. 1986 r. Były bokser (o przezwisku "Kid Chocolate"). Pierwszych nagrań dokonał dla wytwórni Instant Joe Banashaka. Jedna z piosenek "Lottie Mo" stała się lokalnym przebojem, co doprowadziło do kontraktu z firmą Fury.

Chwytliwe nagranie "Ya Ya" (z 1961 r.) doszło do 1. miejsca na liście rhythm and bluesowej i do Top 10 w kategorii singli pop. Rok później wersja tej piosenki o zmienionym tytule — "Ya Ya Twist", w wykonaniu Petuli Clark, osiągnęła brytyjską Top 20. Następny utwór Dorseya "Do-Re-Mi" (często wykonywany także przez Georgie Fame'a i Dusty Springfield) również był przebojem, choć tym razem doszedł tylko do 27. miejsca w notowaniach pisma "Billboard".

Kolejne nagrania dla Fury Records nie osiągnęły już większego powodzenia. Gdy wytwórnia upadła, kariera Dorseya na jakiś czas utknęła w martwym punkcie. Lee pojawił się powtórnie w 1965 r. z klasykiem "Ride Your Pony" wydanym przez firmę Amy. Autorem nagrania był Allan Toussaint, a producentem Marshall Sehorn. Współpraca tych dwóch osób zaowocowała serią udanych singli, które łączyły świeże aranżacje ze swobodną interpretacją piosenkarza. W 1966 r. Dorsey doszedł do szczytu swych sukcesów w Wielkiej Brytanii, wprowadzając cztery hity do Top 40, w tym dwa do Top 10: "Working In The Coalmine" i "Holy Cow". Oba te nagrania były też notowane w USA na liście rhythm and bluesowej i popowej.

Ostatnim znaczącym hitem artysty była wydana w 1969 r. piosenka "Everything I Do Gohn Be Funky (From Now On)". Do rhythm and bluesowej Top 50 dostało się jeszcze tytułowe nagranie z jego doskonałego albumu "koncepcyjnego" Yes We Can. Lee nagrywał później dla wytwórni Polydor i ABC, pozostając postacią na tyle popularną, że wystąpił gościnnie na debiutanckim albumie grupy Southside Johnny And The Ashbury Dukes oraz wspierał zespół The Clash w czasie ich tournee po Ameryce Północnej w grudniu 1986 r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ya Ya / Give Me You	Lee Dorsey	09.1961	-	7[13]	Fury 1053	[written by Robinson, Dorsey][produced by Robinson, Sehorn][1[1][19].R&B; Chart]
Do-Re-Mi / People Gonna Talk	Lee Dorsey	12.1961	-	27[9]	Fury 1056	[written by Earl King][produced by Robinson, Sehorn][22[5].R&B; Chart]
Ride Your Pony / The Kitty Cat Song	Lee Dorsey	07.1965	-	28[9]	Amy 927	[written by Naomi Neville][produced by Marshall E. Sehorn][7[13].R&B; Chart]
Work, Work, Work/Can You Hear Me	Lee Dorsey	10.1965	-	121[3]	Amy 939	[written by Naomi Neville][produced by Marshall E. Sehorn]
Get Out of My Life, Woman / So Long	Lee Dorsey	01.1966	22[7]	44[10]	Amy 945	[written by Allen Toussaint][produced by Tou-Sea Productions][5[10].R&B; Chart]
Confusion / The Neighbors' Daughter	Lee Dorsey	05.1966	38[6]	-	Stateside SS 506	[written by Allen Toussaint ][produced by A. Toussaint, M. Sehorn]
Working in the Coal Mine / Mexico	Lee Dorsey	07.1966	8[11]	8[12]	Amy 958	[written by A. Toussaint, M. Sehorn][produced by Allen Toussaint,M. Sehorn][5[11].R&B; Chart]
Holy Cow / Operation Heartache	Lee Dorsey	10.1966	6[12]	23[9]	Amy 965	[written by A. Toussaint][produced by A. Toussaint , M Sehorn][10[8].R&B; Chart]
Rain, Rain, Rain, Go Away/Gotta Find a Job	Lee Dorsey	02.1967	-	105[4]	Amy 974	[written by A. Toussaint][produced by A. Toussaint , M Sehorn]
My Old Car / Why Wait Until Tomorrow	Lee Dorsey	05.1967	-	97[1]	Amy 987	[written by A. Toussaint, B. Backer][produced by A. Toussaint , M Sehorn]
Go-Go Girl / I Can Hear You Callin'	Lee Dorsey	10.1967	-	62[6]	Amy 998	[written by A. Toussaint][produced by A. Toussaint , M Sehorn][31[5].R&B; Chart]
Love lots of lovin'/Take care of our love	Lee Dorsey & Betty Harris	12.1967	-	110[1]	Sansu 474	[written by A. Toussaint][produced by A. Toussaint , M Sehorn]
Everything I Do Gonh Be Funky (From Now On)	Lee Dorsey	06.1969	-	95[3]	Amy 11,055	[written by Allen Toussaint ][produced by Allen Toussaint , Marshall E. Sehorn][33[5].R&B; Chart]
Yes We Can (Part I) / O Me-O, My-O	Lee Dorsey	.1970	-	-	Polydor PD 2-14 038	[written by Allen Toussaint ][produced by Allen Toussaint , Marshall E. Sehorn][46[4].R&B; Chart]
Night People / Can I Be The One	Lee Dorsey	.1978	-	7[13]	ABC 12326	[written by Allen Toussaint ][produced by Allen Toussaint][93[6].R&B; Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The New Lee Dorsey	Lee Dorsey	11.1966	-	129[5]	Amy 8011	[produced by A. Toussaint , M Sehorn]