Johnny Devlin

Johnny Devlin,[John Lockett Devlin ] urodzony 11 maja 1938r był wpływowym muzykiem rockowym w Nowej Zelandii we wczesnej erze rock'n'rolla, czasami nazywany jako nowozelandzka odpowiedź na Elvis Presley'a.Jego cover "Lawdy Miss Clawdy" Lloyda Price z 1958 roku stał się numerem jeden w Nowej Zelandii, ze sprzedażą ponad 100.000egz,i rozpoczął długoletnia karierę.Spędził wiele czasu w Australii od 1959r - supportując Everly Brothers w tym roku,oraz występując w australiskich telewizyjnych show jak: "Bandstand" i "Six O'Clock Rock".W 1964r towarzyszy Beatlesom podczas ich turnee po Australii.

John Lockett Devlin urodził się 11 maja 1938 roku, jako syn drużnika kolejowego stacjonujących w małym miasteczku North Island ,Raetihi.Rodzina szybko przeniosła się do pobliskiego Marton, zanim ostatecznie osiedliła się w Wanganui, gdzie John spędził młodość.Na swoje jedenaste urodziny otrzymał gitarę i nigdy się jej nie pozbył.Jego rodzice oraz troje rodzeństwa byli uzdolnieni muzycznie,stąd w konsekwencji stworzyli grupę o nazwie Devlin Family.Grali muzykę country występując często na konkursach młodych talentów.Rodzina w poszukiwaniu repertuaru słuchała Lever Hit Parade,ale piosenka, która wywarła wpływ na Johnny'ego najbardziej, to "Heartbreak Hotel" Elvisa Presley'a.Devlin Family występowali regularnie aż do roku 1955, kiedy rodzice to wycofał się z wystepów.Czterech braci, plus przyjaciel lub kuzyn, w dalszym ciągu wystepowali w River City Ramblers, grając country, skiffle, a później rock'n'roll w stylu Billa Haley'a .Z biegiem czasu entuzjazm członków ansamblu gaśnie,tak,że często Johnny występuje z gitarą solo.
 
Przez następne 18 miesięcy wykonuje tylko piosenki Presley'a biorąc udział w każdym konkursie szukającym talentów.Pierwszy na niego uwagę zwrócił Johnny Cooper,pionier rock'n'rolla w Nowej Zelandii biorąc go pod swoje skrzydła i ucząc zachowania na scenie.w lutym 1957 r., 18-letni urzędnik bankowy z Wanganui, wygrał swój pierwszy konkurs jako wykonawca rock'n'rollowy. Dennis Tristram tancerka rock'n'rollowa namówiła go do wyjazdu do Auckland.Tam udało mu się załatwić wystepy w Jive Centre i śpiewać z miejscowym zespołem.Dave Dunningham,właściciel klubu, został jego menadżerem.Niestety żadne wytwórnie płytowe nie chciały zrealizować jego nagrań ze względu na ryzykowny repertuar.
 
Phil Warren, okazjonalny perkusista rozpoczął pracę w Begg Music Store w 1955 r., a później założył Prestige Records, głównie w celu dystrybucji zagranicznych wydawnictw niezależnych wytwórni.Dunningham zaproponował Warrenowi by nagrał Devlina,a na debiutancki singiel wybrano mniej popularne nagranie Elvisa "Lawdy Miss Clawdy".Singiel został nagrany w Centrum Jive w jedno popołudnie niedzieli maja 1958 r., z towarzyszeniem Dixielanders , a ze względu na prymitywne warunki sesji , jakość była okropna, ale "Lawdy Miss Clawdy" rozpoczęła erę Johnny Devlina w Nowej Zelandii jako pierwszej gwiazdy wytworni Prestige.Rzadko odtwarzany w radio ze względu na słabą jakość,to wykupywany w szaleńczym tempie przez nastolatki,by w ciągu kilku tygodni dojść do szczytu Lever Hit Parade.Na okładce płyty pojawił się jako zespół towarzyszący Bob Paris Combo.Rosnąca popularność spowodowała następną sesję w Wellesley Bruce Barton Street,gdzie w okresie od sierpnia do października Devlin nagrał kilkanaście utworów,w tym kilka utworów znanych z płyt otrzymywanych z zagranicy przez Warrena.
Jego drugi singiel, zawierał na obu stronach covery Jimmy Lloyda , "I Got A Rocket In My Pocket/You're Gone Baby". 

Doskonałe nagranie, niestety mało promowane w radio i sprzedawane jedynie umiarkowanie dobrze, ale w ciągu dwóch kolejnych tygodni pojawił się trzeci singel Devlina "Slipping Around/Straight Skirt" ,który sprzedawał się znacznie lepiej. W listopadzie 1958 roku jego trzy single sprzedały się w liczbie 50.000 egzemplarzy. W okresie od listopada 1958 do maja 1959, Prestige wydała osiem kolejnych singli,plus trzy EP-ki i album, o łącznej sprzedaży ponad 200 tysięcy sztuk.Warren został nowym menadżerem Devlina.Bob Paris i jego band nie palił się do wyjazdowych koncertów,stąd Devlin zorganizował nowy zespół,Devils ,zapraszając do wspólpracy multi-instrumentalistę Claude Papescha, gitarzystę Petera Bazely, basistę Keitha Grahama i perkusistę Tony Hopkinsa.Był to jeden z pierwszych zespołów w Nowej Zelandii grających prawdziwego rock'n'rolla.Trasę rozpoczęły koncerty w Wellington w dniu 21 listopada 1958 roku. W ciągu najbliższych dwóch tygodni grał dla blisko 20.000 fanów w Wellington, Palmerston North, Masterton, Napier, Gisbourne i Tauranga. Towarzyszyła tym koncertom wręcz ekstatyczna reakcja widzów.
 
Przed kolejną trasą znów trafił do studia nagraniowego,gdzie w ciągu jednej nocy nagrał szesnaście utworów.W końcu listopada ukazał się jego czwarty singiel,"6. 0.5 Hand Jive/Play Rough" .W grudniu wydano trzy następne single "Wild One/The Watch", "Crazy Baby Crazy/My True Love" oraz "Bony Moronie/Leroy" i dwie EP-ki.Jego ogromnej popularności towarzyszyły media,gdziekolwiek się pokazał,gazety były pełne nagłówków z jego zdjęciami.Do końca lutego jego płyty pobiły rekordy sprzedaży,pojawiły się nowe nagrania:singiel "20 Flight Rock/Move It" i EP-ka "Johnny Sings Ballads".W lutym nagrywa nową wersję "Lawdy Miss Clawdy" ,której sprzedaż doszła do 120.000 egzemplarzy.Po serii koncertów w mniejszych miejscowościach,wrócił do Wanganui w dniu 21 urodzin,gdzie spotkała go propozycja towarzyszenia koncertom Everly Brothers w Nowej Zelandii.W zamian oferowano mu koncerty w Australii.Odniósł tam umiarkowane sukcesy,a szaleństwo na jego punkcie zaczynało gasnąć.W tym czasie nagrywa EP-kę "Johnny Devlin", dwa ostatnie single dla Prestige-"White Lightening/Doreen" i "I Was The One/Pointed Toe Shoes" oraz album "Johnny" .
Devlin kontynuował nagrywanie płyt podczas pobytu w Australii. W latach 1959-1981 ,dla conajmniej 14 różnych wytwórni płytowych, wydał kolejne 40 singli, dziesięć EP-ek i trzy albumy.Johnny Devlin nadal kontynuje wystepy w klubach w Australii. Z pierwotnego składu Devils, tylko Claude Papesch swoje życie poświęcił muzyce. Claude zmarł w lutym 1987 r., w wieku 45 lat. Keith Graham grał z Embers. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Doreen	Johnny Devlin & The Devils	07.1959	27[14]	-	Leedon LS 560	-
White lighting	Johnny Devlin & The Devils	08.1959	91[1]	-	Leedon LS 560	-
I Gotta Be True / Devils Rock	Johnny Devlin & The Devils	08.1959	42[13]	-	Teen TC 002	-
I Was the One / Pointed Toe Shoes	Johnny Devlin & The Devils	09.1959	42[7]	-	Columbia 45-DO 4089	-
Teen beat	The Devils	10.1959	32[26]	-	Teen TC 007	-
Why Don't You Believe Me/Nervous	Johnny Devlin & The Devils and The Delltones	11.1959	89[3]	-	Columbia 45-DO 4090	-
Turn the Lights Out Johnny / Koala Bear	Johnny Devlin & The Devils and The Delltones	11.1959	14[17]	-	Teen TC 003	-
Gigolo / Baby I Miss You So	Johnny Devlin	05.1960	30[24]	-	Teen TC 021	-
I'm gonna love you	Johnny Devlin	08.1960	82[6]	-	Teen TC 033	-
Got a Zack in the Back of Me Pocket / Such a Night	Johnny Devlin & The Bricks with The Deeners	10.1960	16[16]	-	Teen TC 4406	-
Charlie Mopps	Johnny Devlin	03.1961	45[11]	-	Festival FK 3169	-
Please teacher let me have my apple back	Johnny Devlin	06.1961	44[11]	-	Festival FK 51	-
Hey little angel	Johnny Devlin	11.1961	55[7]	-	Festival FK 130	-
Staying up late	Johnny Devlin	08.1962	46[10]	-	Festival FK 238	-
Chi Chico Teek / One You Left Behind	Johnny Devlin	03.1963	60[6]	-	Festival FK 314	-
Stomp the Tumbarumba / I Beg of You	Johnny Devlin	11.1963	23[8]	-	Festival FK 472	-
Do It Right / I Cry My Life Away	Johnny Devlin	06.1961	89[4]	-	Festival FK 581	-
Blue Suede Shoes / Whole Lotta Shakin' Going On	Johnny Devlin	06.1964	81[1]	-	Festival FK 644	-
You Won't Be My Baby / Walk Your Cat	Johnny Devlin	02.1965	53[6]	-	RCA 101591	-
Hey little angel	Johnny Devlin	11.1961	55[7]	-	Festival FK 130	-

Rick Derringer

Właśc. Richard Zehringer, ur. 5.08.1947 r. w Fort Recovery w stanie Ohio, USA. Początkowo członek notowanego na szczytach list przebojów zespołu McCoys i producent jego dwóch późniejszych albumów.

Po utorowaniu sobie drogi do nowej, własnej kariery, wraz z bratem Randym utworzył jądro grupy towarzyszącej Johnny'emu Winterowi. Był producentem czterech albumów Wintera, następnie został członkiem zespołu The Edgar Winter Group i w 1973 r. wyprodukował jego bestsellerową płytę They Only Come Out At Night. W tym czasie nagrał pierwszy własny album solowy — zabarwioną stylem heavy metal płytę All American Boy wydaną w 1974 r.

Po nagraniu kilku dalszych albumów rozwiązał swój zespół Derringer i zdecydował się działać samodzielnie. Jako gitarzysta występował gościnnie na płytach Steely Dan, Bette Midler, Todda Rundgrena, Donalda Fagena i "Weird" Ala Yankovica.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rock and Roll, Hoochie Koo / Time Warp	Rick Derringer	01.1974	-	23[14]	Blue Sky 2751	[written by Rick Derringer][produced by Rick Derringer,Bill Szymczyk]
Teenage Love Affair / Slide On Over Slinky	Rick Derringer	04.1974	-	80[5]	Blue Sky 2752	[written by Rick Derringer][produced by Rick Derringer,Bill Szymczyk]
Hang on Sloopy / Skyscraper Blues	Rick Derringer	04.1975	-	94[4]	Blue Sky 2755	[written by Wes Farrell,Bert Russell][produced by Rick Derringer][#1 hit for McCoys in 1965]
Let me in/You can have me	Derringer	08.1976	-	86[2]	Blue Sky 2765	[written by Rick Derringer][produced by Rick Derringer]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
All American Boy	Rick Derringer	12.1973	-	25[31]	Blue Sky 32 481	[produced by Bill Szymczyk]
Spring Fever	Rick Derringer	04.1975	-	141[8]	Blue Sky 33 423	[produced by Rick Derringer]
Derringer	Rick Derringer	07.1976	-	154[9]	Blue Sky 34 181	[produced by Rick Derringer]
Sweet Evil	Rick Derringer	02.1977	-	169[3]	Blue Sky 34 470	[produced by Jack Douglas]
Live	Rick Derringer	07.1977	-	123[10]	Blue Sky 34 848	[produced by Rick Derringer]

Device

Device to amerykańskie trio pop-rockowe z połowy lat 80-tych, założone przez klawiszowca, basistę i wokalistkę Holly Knight. W skład zespołu wchodzili także frontman Paul Engemann i gitarzysta Gene Black.  

W 1985 roku Device współpracował z Tiną Turner i Timem Cappello nad piosenką „One of the Living” ze ścieżki dźwiękowej do filmu Mad Max Beyond Thunderdome. Holly Knight napisała i zaprogramowała piosenkę, grając jednocześnie na instrumentach klawiszowych i chórkach. Gene Black grał na gitarach i chórkach. Mike Chapman wyprodukował piosenkę. Solo na saksofonie wykonał Tim Cappello, a główny wokal wykonała Tina Turner. Paul Engemann nie brał udziału w projekcie. 

  Jedyny album Device, 22B3, został wydany wiosną 1986 roku. Wyprodukował on singiel „Hanging on a Heart Attack”, który znalazł się na liście Top 40 w USA, który zajął 35. miejsce na liście Billboard Hot 100. Drugi singiel zespołu, „ Who Says”, zadebiutował na 79. miejscu. Obie piosenki były promowane za pomocą teledysków, które przez cztery miesiące przyciągały dużą rotację MTV i oba zostały wydane jako 12-calowe single z wersjami remiksowymi i dubowymi, które zyskały popularność w klubach. 

Trzeci singiel „Pieces on the Ground” został wydany jako promocyjny 12-calowy singiel, a album zajął 73. miejsce na liście Billboard 200. Czwarty i ostatni singiel zespołu nosił tytuł „Who's on the Line”. Była to wersja zremiksowana, różniąca się czasem trwania utworu z albumu wynoszącym 4:03, jednak nie znalazła się na listach przebojów. Mike Chapman wyprodukował album. „Hanging on a Heart Attack” stał się także jedynym singlem Device, który znalazł się na zagranicznych listach przebojów. Osiągnął 46. miejsce w australijskim raporcie Kent Music Report i 33. na oficjalnych listach przebojów zachodnioniemieckich.  

 Lepiej znana jako autorka tekstów, Knight rozpoczęła karierę w zespole Spider na początku lat 80-tych. Napisała hity dla Pat  Benatar , Scandal, Heart, Cheap Trick, Tiny Turner i wielu innych. Turner wydała w 1984 roku hitowy singiel z coverem utworu Spider „Better Be Good to Me” z albumu Private Dancer. Po rozwiązaniu Device Holly Knight wydała w 1988 roku solowy album zatytułowany po prostu „Heart Don’t Fail Me Now” oraz własną wersję utworu „Love Is a Battlefield”, który napisała dla Benatar, i kontynuowała pisanie utwory dla innych wykonawców. 

 Paul Engemann Paul Engemann, który wcześniej śpiewał w fragmentach ścieżek dźwiękowych wyprodukowanych przez Giorgio Morodera, dołączył do Animotion po rozpadzie Device, przejmując obowiązki od pierwotnego wokalisty, Billa Wadhamsa, i śpiewał u boku Cynthii Rhodes w przeboju Animotion z 1989 roku, który znalazł się w pierwszej dziesiątce „Room to Move”. Piosenka pojawiła się w komedii science-fiction z 1988 roku My Stepmother Is an Alien. Przypadkowo Knight nagrała oryginalną wersję największego hitu Animotion „Obsession” w duecie z Michaelem Des Barresem; obaj są współautorami piosenki, która pojawiła się na ścieżce dźwiękowej do filmu A Night in Heaven z 1983 roku . Po rozwiązaniu Animotion Engemann wycofał się z muzyki. 

 Gene Black nadal był zaangażowany w pracę sesyjną, w tym z zespołem Wild Blue z lat 80. o podobnej tematyce, najbardziej znanym z agresywnych taneczno-rockowych singli „Fire with Fire” i „International Language of Dance”. Black jest także współautorem dwóch hitów z pierwszej dziesiątki wraz z Holly Knight, „Never” Heart i „Love Touch” Roda Stewarta. Black intensywnie nagrywał z Tiną Turner, a później dołączył do koncertującego zespołu Joe Cockera w 1997 roku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hanging on a Heart Attack	Device	06.1986	-	35[14]	Chrysalis 42 996	[written by Mike Chapman,Holly Knight][produced by Mike Chapman][26[6].Hot Disco/Dance;Chrysalis 43 007 12"]
Who Says/Pieces of the ground	Device	09.1986	-	79[6]	Chrysalis 43 063	[written by H. Knight, M. Chapman][produced by Mike Chapman]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
22B3	Device	07.1986	-	73[16]	Chrysalis 41 526	[produced by Mike Chapman ]

Willy DeVille

Willy DEVILLE (właśc. William Borsay; 25.08.1950, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) - voc, g, hca; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań; aktor. Od początku lat siedemdziesiątych wykonywał standardy bluesowe, rhythm'n'bluesowe i soulowe oraz podobne własne utwory w klubach Nowego Jorku, Londynu i San Francisco, sam, a niekiedy z towarzyszeniem małego zespołu, zwanego różnie, np. Eazy Eights albo Billy DeSade And The Marquis.
 
W połowie lat siedemdziesiątych stanął na czele grupy Mink DeVille i choć nadal wykonywał muzykę mocno osadzoną w tradycji, zdobył nieoczekiwanie uznanie nowofalowej publiczności (m.in. dwoma'płytami dla wytwórni Capitol, "Mink DeVille" z czerwca 1977 i "Return To Magnetta" z czerwca 1978). Albumem "Miracle" z grudnia 1987 przypomniał się jako solista. Wyprodukowana przez Marka Knopflera, nagrana przy jego pomocy jako gitarzysty płyta zawierała wysmakowane piosenki i ballady ujawniające różne wpływy, od rhythm'n'bluesa i soulu po muzykę cajun i południowoamerykańską, np. Heart And Soul, Assassin Of Love, Southern Politician, a także Storybook Love, wykorzystaną w filmie The Princess Bride (Narzeczona dla księcia; 1987, reż. Rob Reiner) i nominowaną do Oscara.
 
Album "Victory Mixture" z 1990 powstał w Nowym Orleanie przy pomocy tamtejszych artystów, jak Allen Toussaint, Dr. John czy Eddie Bo, i był hołdem złożonym tradycji muzycznej tego miasta. Podobny charakter miała późniejsza płyta "Big Easy Fantasy" z 1995. Album "Backstreets Of Desire" z 1994 miał natomiast autorski charakter i stanowił udaną próbę unowocześnienia brzmienia muzyki DeVille'a (np. All In The Name Of Love).
 
Willy DeVille jest nie tylko muzykiem, ale też aktorem; wystąpił m.in. w filmie Va Banque (1987, reż. Deithard Quester). 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Spanish Stroll/Mixed Up, Shook Up Girl	Mink DeVille	08.1977	20[9]	-	Capitol CL 15931	[written by Willy DeVille][produced by Jack Nitzsche]
Each Word's A Beat Of My Heart/River Of Tears	Mink DeVille	02.1984	-	89[4]	Atlantic 89750 [US]	[written by Willy DeVille][produced by Ron Albert, Howard Albert]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Willy DeVille	Mink DeVille	08.1977	-	186[2]	Capitol 11 631	[produced by Jack Nitzsche]
Return to Magenta	Mink DeVille	06.1978	-	126[5]	Capitol 11 780	[produced by Jack Nitzsche,Steve Douglas]
Le Chat Bleu	Mink DeVille	09.1980	-	163[3]	Capitol 11 955	[produced by Willy DeVille, Steve Douglas]
Coup de Grâce	Mink DeVille	10.1981	-	161[5]	Atlantic 19 311	[produced by Jack Nitzsche, Willy DeVille]

Michael Bolton

Michael Bolton- ( Michael Bolotin, urodzony 26.02.1954 r. w New Heaven, Connecticut, USA ) - słynny amerykński wokalista pop-rockowy i autor piosenek - teksty m.in. dla Barbry Streisand ("We're Not Making Love Anymore" ), KISS ("Forever"), Joe Cockera ("Living Without Your Love"), Kenny Rogersa ("Just The Thought Of Losing You"), Cher ("I Found Someone") i Kenny G & Peabo Bryson ( w 1993 roku nagroda BMI Pop Award za utwór "By The Time This Night Is Over" ).

Swoją muzyczną karierę rozpoczął mając 22 lata od podpisania kontraktu płytowego z wytwórnią RCA w 1975 roku i nagrywając album zatytułowany "Michael Bolotin". Dla wytwórni RCA w roku 1976 Michael nagrał jeszcze jedną płytę zatytułowaną "Every Day Of My Life", poczym zrezygnował z dalszej współpracy.

Po opuszczeniu wytwórni RCA, Michael Bolton założył zespół rockowy pod nazwą "BLACKJACK", w skład zespołu wchodzili: Bruce Kulik - gitara, Jimmy Haslip - gitara basowa, Sandy Genaro - perkusja. Zespół związał się z wytwórnią POLYDOR i nagrał pod jej skrzydłami dwie płyty - pierwszą w 1979 roku zatytułowaną "BLACKJACK" oraz w roku 1980 drugą i ostatnią płytę zatytułowaną "WORLD'S APART". Historia zespołu nie trwała jednak długo, wkrótce po nagraniu drugiej płyty dla wytwórni POLYDOR zespół przestał istniec.
Na początku lat 80 - tych, Michael Bolotin zmienił nazwisko na Bolton i rozpoczął karierę solową.

Swoją pierwszą solową płytę w stylu rockowym pod tytułem "Michael Bolton", nagrał w 1983 roku dla wytwórni Columbia Records ( SONY MUSIC ), z którą związany był do 2001 roku. Początek solowej kariery Michaela Boltona nie przyniósł oczekiwanego sukcesu, także po nagraniu kolejnego albumu w 1985 roku, zatytułowanego "Everybody's Crazy". Jednak już dwa lata później sytuacja zaczęła się zmieniać na korzyść Boltona, po nagraniu trzeciej płyty pt. "The Hunger" zawierającej m.in. hit "That's What Love Is All About", oraz interpretację piosenki Ottisa Reddinga pt. "(Sittin'On) The Dock Of The Bay", kariera Michaela zaczęła rozwijać się w coraz szybszym tempie.

Prawdziwy przełom w karierze piosenkarza nastąpił w 1989 roku, po nagraniu znakomitego albumu pt. "Soul Provider", zawierającego takie hity jak: "Soul Provider", "Georgia On My Mind", "How Can We Be Lovers", "You Wouldn't Know Love" oraz "How Am I Supposed To Live Without You" ( która była grana w stacjach radiowych ponad 3 miliony razy ), za którą Michael Bolton otrzymał nagrodę Grammy. Płyta uzyskała także status multi-platyny ( 6x ).

Rok 1991 i kolejny sukces na rynku muzycznym - płyta pt. "Time, Love & Tenderness", zawierająca takie hity jak: "Missing You Now" ( duet z Kenny-m G, z którym współpracował także podczas realizacji innych projektów ), "Time, Love & Tenderness", "Steel Bars", "When A Man Loves A Woman". Płytę sprzedano w ponad 13 milionowym nakładzie, która przyniosła 2 nagrodę Grammy w kategorii "Najlepszy wokalista" oraz 2 nagrody "American Music Award" w kategoriach: "Ulubiona Pop/Rock płyta" oraz "Ulubiony Pop/Rock artysta". Podobnie jak poprzednia płyta, także "Time, Love & Tenderness" otrzymała status multi-platyny (8x).

Od tego czasu Michael Bolton stał się powszechnie znany na całym świecie. Michael powrócił rok później z kolejną płytą pt. "Timeless - The Classics", zawierającą ulubione przez artystę klasyczne R&B; i popowe standardy, takie jak: "Yesterday", "To Love Somebody", "You Send Me". Po nagraniu tej płyty Michael powiedział "Wierzę, że wspaniała piosenka może żyć wiecznie" podsumowując swoją pracę nad tym albumem. W tym samym czasie Michael wziął udział w nagrywaniu ścieżki dźwiękowej do filmu "Only You" - śpiewając piosenkę "Once In A Lifetime".
Następnym albumem w muzycznym dorobku artysty była płyta "The One Thing", wydana w 1993 roku, zawierająca 10 utworów, a w tym "Said I Loved You But I Lied", którą do dziś wielu fanów na całym świecie uważa za flagowy utwór Michaela Boltona. Producentem płyty był Michael i legendarny już Mutt Lange. Nagrywając ten album, kolejny raz artysta pokazał na co go stać, prezentując wspaniałe utwory, dzięki którym płyta zdobyła status multi-platyny ( 3x ).

Rok 1995 to podsumowanie dotychczasowych dokonań artysty na przestrzeni ubiegłych 10 lat i wydanie płyty "The Greates Hits 1985 - 1995", zawierającej oprócz znanych już utworów klika nowych kompozycji, takich jak: hit "Can I Touch You There", "I Promise You", "I Found Someone", "This River" oraz wspaniałą interpretację przeboju Roya Orbisona pt. "A Love So Beautiful". Plyta zdobyła status potrójnej platyny.

Kolejne 2 płyty ukazały się w ciągu jednego roku - 1996; pierwsza z nich to nowy album zatytułowany "This Is The Time - The Christmas Album" wydany na święta. Na albumie znajdziemy duet z Placido Domingo w utworze "Ave Maria" oraz z gwiadą muzyki country Wynonna w utworze tytułowym. Album uzyskał status podwójnej platyny. Drugi z albumów to kolekcja piosenek miłosnych pt. "Thinking Of You", wydanej w nakładzie ograniczonym ( Limited Edition ) - płyta zawiera znane z poprzednich albumów piosenki.

W 1997 roku po czterech latach przerwy od wydania ostatniej płyty zawierającej nowe piosenki Michael Bolton powrócił z albumem "All That Matters". Na płycie znalazł się wielki hit nominowany do nagrody Grammy pt. "Go The Distance", piosenka pochodziła z filmu Disney'a pt. Hercules. W pracach nad albumem wziął także udział sławny muzyk Babyface, który był współautorem piosenki "The Best Of Love", która to znalazła się na pierwszym singlu promującym płytę. Podczas promocji nowego albumu Michael wystapił m.in. w znanym programie telewizyjnym nadawanym przez stację NBC - The Tonight Show With Jay Leno, prezentując na żywo utwór The Best Of Love, który został entuzjastycznie przyjęty przez widzów.

W tym samym roku, Michael Bolton wydał także swoją pierwszą książkę przeznaczoną dla dzieci pt. "The Secret Of The Lost Kingdom" wydaną przez "Hyperion Books For Children". Rok 1998 to zaskoczenie dla fanów Michaela, bowiem nagrał on album zawierający arie operowe zatytułowany "My Secret Passions - The Arias". Album ukazał się w sprzedaży 20 stycznia 1998 roku, a został wydany przez Sony Classical. Na płycie tej Michael zaprezentował w pełni swój 4 - oktawowy głos. Współpracował z największymi artystami, m.in. Luciano Pavarottim i znanym sopranem Renee Flemingiem. Album szybko wzbił się na szczyt listy "Billboard's Traditional Classical Chart" i utrzymywał się w czołówce przez kilka tygodni.

Rok 1999, to powrót Michaela to klasycznych utworów, zaprezentowanych na albumie pt. "Timeless - The Classics Vol. 2". Album zawiera interpretacje słynnych utworów takich wykonawców jak: Barry White ( "Sexual Healing" ), The Rolling Stones ( "Like A Roling Stone" ), czy The Temptations ( "My Girl" ) .

Ostatnią płytą, wydaną w 2001 roku, przez Sony Music jest album zatytułowany "Love Songs", zawiera miłosne utwory znane fanom z poprzednich płyt. Kolejną płytą w dyskografii Michaela Boltona, jest album pt. "Only A Woman Like You" wydany w 2002 roku przez Jive Records. Album zawiera 11 utworów, nagranych w nowoczesnym stylu, Kompozytorami nagrań są m.in. Walter Afanasieff oraz Richard Marx. Współautorem tytułowej piosenki jest Shania Twain, którą Michael nagrał w czterech językach: angielskim, włoskim, hiszpańskim i francuskim.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Fools game/Fighting for my life	Michael Bolton	05.1983		82[3]	Columbia 03800	[written by Michael Bolton,Mark Mangold,Craig Brooks][produced by Michael Bolton/Gerry Block]
That' s what love is all about/Take a look at my face	Michael Bolton	09.1987	-	19[25]	Columbia 07322	[written by Eric Kaz, Michael Bolton][produced by Keith Diamond][62[11].R&B; Chart]
[Sitting on] the dock of bay/Call my name	Michael Bolton	01.1988	77[4]	11[17]	Columbia 07680	[written by Steve Cropper, Otis Redding][produced by Jonathan Cain][58[8].R&B; Chart]
Wait of love/I almost believed you	Michael Bolton	05.1988	-	79[6]	Columbia 07794	[written by Michael Bolton, Jonathan Cain][produced by Jonathan Cain]
Soul provider/The hunger	Michael Bolton	07.1989	35[14]	17[17]	Columbia 68 909	[written by Andy Goldmark, Michael Bolton][produced by Peter Bunetta,Rick Chudacoff][71[11].R&B; Chart]
How am i supposed to live without you/Forever eyes	Michael Bolton	10.1989	3[10]	4[23]	Columbia 73 017	[written by Michael Bolton, Doug James][produced by Jack White]
How can we be lovers/That' s what love is all about	Michael Bolton	03.1990	10[10]	3[18]	Columbia 73 257	[written by Diane Warren,Desmond Child,Michael Bolton][produced by Desmond Child]
When i' m back on my feet again/Walk away	Michael Bolton	05.1990	44[5]	7[19]	Columbia 73 342	[written by Diane Warren][produced by Guy Roche]
Georgia on my mind/Take a look at my face	Michael Bolton	08.1990	94[3]	36[10]	Columbia 73 490	[written by Hoagy Carmichael,Stuart Gorrell][produced by Michael Bolton]
Love is a wonderful thing/Soul provider	Michael Bolton	04.1991	23[8]	4[17]	Columbia 73 719	[written by Michael Bolton, Andrew Goldmark][produced by Michael Bolton/Walter Afanasieff]
Time ,love and tenderness/That's what love is all about	Michael Bolton	07.1991	28[7]	7[18]	Columbia 73 889	[written by Diane Warren][produced by Walter Afanasieff, Michael Bolton]
When a man loves a woman/Save me	Michael Bolton	10.1991	8[9]	1[1][20]	Columbia 74 020	[written by Calvin Lewis, Andrew Wright][produced by Michael Bolton/Walter Afanasieff]
Missing you now/It's only my heart	Michael Bolton feat Kenny G	01.1992	28[4]	12[20]	Columbia 74 184	[written by Diane Warren, Walter Afanasieff and Michael Bolton][produced by Michael Bolton/Walter Afanasieff]
Steel bars	Michael Bolton	02.1992	17[6]	16[20].Hot 100 Airplay	Columbia 6577257 [UK]	[written by B. Dylan , M. Bolton][produced by Michael Bolton , Walter Afanasieff ]
To love somebody/Now that i found you	Michael Bolton	10.1992	16[6]	11[20]	Columbia 74 733	[written by Barry Gibb, Robin Gibb][produced by David Foster,Michael Bolton]
Drift away	Michael Bolton	12.1992	18[6]	-	Columbia 6588657[UK]	[written by Mentor Williams][produced by Walter Afanasieff,Michael Bolton]
Reach out i' ll be there	Michael Bolton	03.1993	37[4]	73[1].Airplay Hot 100	Columbia 6588972	[written by Lamont Dozier,Eddie Holland,Brian Holland][produced by Walter Afanasieff,Michael Bolton][8.Adult Contemporary Chart]
Said i loved you...but i lied/Soul provider	Michael Bolton	11.1993	15[8]	6[24]	Columbia 77 260	[gold-US][written by Michael Bolton,Robert John "Mutt" Lange][produced by Michael Bolton,Robert John "Mutt" Lange]
Soul of my soul	Michael Bolton	02.1994	32[5]	-	Columbia 6601772 [UK]	[written by Diane Warren,Walter Afanasieff,Michael Bolton][produced by Walter Afanasieff,Michael Bolton]
Completely/That's what love is all about love	Michael Bolton	03.1994	-	32[15]	Columbia 77 376	[written by Diane Warren][produced by David Foster, Michael Bolton]
Lean on me/Time Love And Tenderness ( Live )	Michael Bolton	05.1994	14[8]	-	Columbia 6604132 [UK]	[written by Bill Withers][produced by Walter Afanasieff,Michael Bolton]
Ain't got nothing if you ain't got love	Michael Bolton	06.1994	-	30[8].Hot 100 Airplay	album cut
Can i touch you there/Ain't got nothing if you ain't got love	Michael Bolton	09.1995	6[18]	27[14]	Columbia 77 991	[written by Michael Bolton/Robert John Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange][62[14].R&B Chart]
Love so beautiful	Michael Bolton	11.1995	27[12]	-	Columbia 6627095 [UK]	[written by Roy Orbison,Jeff Lynne][produced by Walter Afanasieff][oryginalnie nagrana przez Roy'a Orbisona]
Soul provider/The hunger	Michael Bolton	03.1996	35[11]	-	Columbia 662981 2 [UK]	[written by Andy Goldmark, Michael Bolton]
Go the distance/Soul of my soul	Michael Bolton	07.1997	-	24[20]	Columbia 78 554	[gold-US][written by Alan Menken, David Zippel][produced by Michael Bolton/Walter Afanasieff][piosenka z filmu "Hercules"]
The best of love/Go the distance	Michael Bolton	11.1997	14[13]	65[8].Hot 100 Airplay	Columbia 3759	[written by Michael Bolton/Babyface/Alan Menken/David Zippel][produced by Jamie Houston/Michael Bolton/Walter Afanasieff]
Only a woman like you/	Michael Bolton	06.2002	-	123[1]	album cut
Dance with Me	Michael Bolton	06.2002	102[2]	-	Jive 9253722P [UK]	[written by B. Mann , G. Haase , M. Bolton]
Just One Love	Michael Bolton	10.2009	153[1]	-	Universal Music Record Label 531 [UK]	[written by Michael Bolton,Mike Mani,Jordan Omley][produced by The Jam ]
Jack Sparrow	Lonely Island Feat. Michael Bolton	05.2011	133[5]	69[2]	Universal Republic	[gold-US][written by Andy Samberg/Akiva Schaffer/Jorma Taccone/Michael Woods][produced by Michael Woods]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Michael Bolton	Michael Bolton	05.1983	-	89[13]	Columbia 38 537	[gold-US][produced by Michael Bolton, Gerry Block]
The hunger	Michael Bolton	09.1987	44[5][08.90]	46[41]	Columbia 40 473	[2x-platinum-US]][produced by Jonathan Cain, Keith Diamond, Susan Hamilton]
Soul provider	Michael Bolton	06.1989	4[72]	3[202]	Columbia 45 012	[6x-platinum-US][4x-platinum-UK][produced by Peter Bunetta/Rick Chudacoff/Michael Bolton/Susan Hamilton/Michael Omartian/Desmond Child/Guy Roche]
Time love and tenderness	Michael Bolton	05.1991	2[59]	1[1][149]	Columbia 46 771	[8x-platinum-US][4x-platinum-UK][produced by Walter Afanasieff, Michael Bolton]
Timeless: The Classics	Michael Bolton	10.1992	3[44]	1[1][47]	Columbia 52 783	[4x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Walter Afanasieff, Michael Bolton, David Foster]
The one thing	Michael Bolton	11.1993	4[24]	3[45]	Columbia 53 567	[3x-platinum-US][platinum-UK][produced by Michael Bolton, Robert John "Mutt" Lange, Walter Afanasieff, David Foster]
Greatest hits 1985-1995	Michael Bolton	09.1995	2[43]	5[42]	Columbia 67 300	[3x-platinum-US][platinum-UK][produced by Desmond Child/Guy Roche/Jonathan Cain/Keith Diamond/Michael Bolton/Michael Omartian/Peter Bunetta/Rick Chudacoff/Robert John Lange/Tommy Sims/Walter Afanasieff]
This is the time-Christmas album	Michael Bolton	11.1996	93[6]	11[15]	Columbia 67 621	[platinum-US][produced by David Foster]
All that matters	Michael Bolton	11.1997	20[10]	39[17]	Columbia 68 510	[gold-US][silver-UK][produced by Guy Roche/Michael Bolton/Jamie Houston/Walter Afanasieff/Tony Rich/Keith Thomas/Barry Eastmond]
My secret passion-The Arias	Michael Bolton	05.1998	25[12]	112[8]	Columbia 63 077	[produced by Grace Row/Michael Bolton]
Timeless: The Classics Vol. 2	Michael Bolton	12.1999	50[5]	-	Columbia 69 641	[produced by Phil Ramone/Michael Bolton/Barry Beckett]
Only a woman like you	Michael Bolton	04.2002	19[7]	36[6]	Jive 41780	[produced by Billy Mann/Gary Haase/Michael Bolton/Rudy Perez/Max Martin/Rami Yacoub/Robert John Lange/Andy Goldmark/Walter Afanasieff/Desmond Child]
Vintage	Michael Bolton	03.2004	23[3]	76[5]	PMG 73973	[Producers: Bruce Weeden/Joel Numa/Guzuaski/David Cole]
Til the End of Forever	Michael Bolton	09.2005	-	136[1]	Montaigne 70005	[Producers: Michael Bolton , Gary Haase , Dave Reitzas , Billy Mann , Jochem van der Saag ]
The very best of	Michael Bolton	10.2005	18[21]	-	Jive 41 780	[produced by Michael Bolton/Walter Afanasieff/Michael Omartian/Houston/David Foster/Jonathan Cain]
Bolton swings Sinatra:The second time around	Michael Bolton	06.2006	54[5]	51[9]	Concord 7230038	[produced by Michael Bolton, Alex Christensen]
A swingin' Christmas	Michael Bolton	12.2007	196[1]	-	Concord	-
One World One Love	Michael Bolton	10.2009	19[4]	166[2]	Universal Music TV 2718753 [UK]	[produced by Michael Bolton]
The Ultimate	Michael Bolton	10.2009	20[5]	-	Sony Music 88697595802 [UK]	[produced by Walter Afanasieff/Barry Beckett/Michael Bolton Arranger/Keith Diamond/Jamie Houston/Robert John Lange/Jan Mullaney/Michael Omartian/Phil Ramone]
Gems: The Duets	Michael Bolton	07.2011	-	128[1]	Montaigne	-
Gems:The Very Best	Michael Bolton	03.2013	11[7]	-	Sony Music 88691960322 [UK]	-
Ain't No Mountain High Enough: A Tribute to Hitsville U.S.A.	Michael Bolton	05.2014	19[4]	38[1]	Sony Music 88843043022 [UK]	[produced by Michael Bolton, Paul Mirkovich]
Songs of Cinema	Michael Bolton	02.2017	46[1]	177	Frontiers FRCD 776 [UK]	-
A Symphony of Hits	Michael Bolton	02.2019	-	156	Montaigne	-

Bodines

Ta brytyjska grupa rockowo-popowa cieszyła się dobrą opinią krytyków w drugiej połowie lat 80-tych głównie - co było dla krzywdzące - za sprawą koneksji z modną wytwórnią Creation Records. W skład grupy wchodzili tekściarz Mike Ryan (śpiew), Paul Brotherton (gitara), Tim Burtonwood (gitara basowa) i John Rowland (perkusja). Ryan i Rowland znali się ze szkoły w Glossop, a Brotherton dorastał w Salford.

Zespół powstał w czasie, kiedy jego członkowie byli bezrobotni. Pierwsza taśma demo zawierała surowe wersje utworów, które zostały wydane oficjalnie dopiero później; nagraniami tymi zainteresował się Alan McGee z Creation. Bodines byta najmłodszą grupą, która wystąpiła podczas imprezy Factory Funhouse (w klubie Hacienda w Manchesterze). Dwa single wydane nakładem Creation -    „God Bless" i „Therese”, których producentem był Ian Broudie (Lightning Seeds) - zostały dobrze przyjęte przez krytyków.

Jednak wkrótce grupa postanowiła zmienić styl, dobre recenzje nie przekładały się bowiem na sprzedaż płyt. Następne single „Skankin’ Queen” i „Slip Slide” zostały niezasłużenie zignorowane, ale debiutancki album doczekał się bardzo pochlebnych opinii: „Mick Ryan (...) nie zacznie nagle pisać piosenek o szczęściu; jest ciągle na etapie odrzucenia, winy i zgryzoty, ale te uczucia nie są owinięte w jakiś mokry koc - zostały wydestylowane i przerodziły się w kryształ”. W tym czasie zespół korzystał z usług sekcji dętej (Graham Lambyekski i Nelson Pandela). Jednak gdy działalność zakończyła nowa wytwórnia Magnet, zniknęła także grupa Bodines.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Therese/I Feel	Bodines	03.1987	76[3]	-	Creation CRE 028	[produced by Ian Broudie]
Skankin' Queens (A Thousand Times)/My Remarkable Mind	Bodines	07.1987	89[2]	-	Magnet BOD 2	[produced by Ian Broudie]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Played	Bodines	08.1987	94[1]	-	Magnet BODL 2001	[produced by Ian Broudie]

Blyth Power

Siłą napędową tej grupy postpunkowych miłośników kolejnictwa (nazwa grupy wywodzi się od nazwy lokomotywy parowej) jest perkusista, wokalista i tekściarz Josef Porta
 (właśc. Joseph Porter, ur. 21.02.1962r w Templecombe w hr. Somerset, Anglia). Wcześniej pracował on z wieloma zespołami: w Somerset w 1978r z grupą Valley Forge, a po przeprowadzce do Londynu w 1979r - z Attitudes i Entire Cosmos (początkowo zespół ten składał się z członków ekipy koncertowej Here And Now).

Po krótkich epizodach (również nagraniowych) w szeregach Zounds, Null And Void oraz Mob, Porta założył w końcu Blyth Power w 1983r, wspólnie z Curtisem Youe. Elokwentne teksty Portera, których dźwiękowe tło stanowiła nawiązująca do punku mieszanka folku i rocka, opowiadały o historii Anglii (występowali w nich m.in. Watt Tyler i armia Olivera Cromwella) i o współczesnej polityce (zwłaszcza o oporze wobec rządów konserwatystów po 1979r). Krytykował fakt, że zwykli obywatele zostali pozbawieni praw do angielskiej spuścizny narodowej, przez co zdobył sobie uznanie podobnie myślących, choć Porta nie przesadzał z powagą-jego utwory dokumentowały równie często mecze krykietowe co działania rządu.

 Choć dużą wadą wielu albumów Blyth Power była słaba produkcja, wszystkie były wysokiej jakości merytorycznej, a ich największą zaletą były ironiczne, społeczne teksty Portera. Na debiutanckiej kasecie Blyth Power znalazł się na przykład utwór „Chevy Chase” z takim oto tekstem: „I byłem królem pól od Yorkshire do Somerset/A moich wzniosłych ideałów broniły wrota od stodoły/Mówią, że anarchia i pokój istnieją naprawdę/I mieszkają gdzieś na polu pod Reading”. Piosenki Portera zaludniają  żywi bohaterowie - z angielskiej historii, wsi i z pól krykietowych.

Zespół ma wielu fanów, m.in. redaktora pisma „Folk Roots” lana A. Andersona: „Grupa ta należy do tych nielicznych zespołów, które są wystarczająco mocno zakorzenione w naszej kulturze, by wyrazić owo niepowtarzalne uczucie rozpierającej, porywającej dumy; których sprawność w pisaniu tektów oraz zrozumienie znaczenia i mocy linii melodycznej wznosi się wysoko ponad wszystkie chyba gwiazdy komercyjnego popu”. Szósty album studyjny Blyth Power ukazał się w 1995r, nagrany bez udziału długoletniego członka „Woba", który rozpoczął karierę solową. Mimo to Paradise Razed, zarejestrowany w 10 dni z pomocą współpracownika formacji Whisky Priest Freda Pushera, stanowił przystępne wprowadzenie w dokonania grupy, a Porta (teraz już jako Porter) zaoferował kolejne fascynujące komentarze na temat historii Anglii w utworach „Ghilbert De Haace” i „Rowan’s Riding”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chevy Chase	Blyth Power	.1985	11.Indie	-	All The Madmen MAD 9	[written by Blyth Power][produced by Grant Showbiz, Justin Adams]
Junction Signal	Blyth Power	.1986	18.Indie	-	All The Madmen MAD 12	[written by Blyth Power][produced by Grant Showbiz, Justin Adams]
Ixion	Blyth Power	.1986	12.Indie	-	All The Madmen MAD 15	[produced by Andy Le Vien]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wicked Women, Wicked Men and Wicket Keepers	Blyth Power	04.1987	6.Indie	-	All The Madmen MAD LP 006	[produced by Andy Le Vien]

Blues Band

Ten niezwykle doświadczony brytyjski zespól blues-rockowy założony został - początkowo „dla zabawy” - w roku 1979 przez byłych członków grupy Manfred Mann - Paula Jonesa (właśc. Paul Pond, ur. 24.02.1942r w Portsmouth, Anglia; śpiew, harmonijka) oraz Toma McGuinnessa (ur. 2.12. 1941r w Londynie; gitara). Zaangażowali oni grającego na gitarze techniką slide wokalistę Dave’a Kelly’ego (ur. w 1949r w Londynie; były członek grup John Dummer Blues Band i Rocksalt), który z kolei polecił im basistę ze swojej ówczesnej grupy Wildcats - Gary'ego Fletchera (ur. w Londynie). Na perkusji grał były partner McGuinnessa z początków lat 70-tych - Hughie Flint (ur. 15.03.1942r w Manchesterze, Anglia).

Spotkanie tak renomowanych muzyków musiało przynieść natychmiastowy sukces na scenie pubowo-klubowo-uniwersyteckiej. Choć zespół miał skromne zamierzenia, wkrótce pojawiły się nagrania. The Official Blues Band Bootleg Album był, jak sam tytuł wskazuje, oficjalnym bootlegiem - członkowie zespołu nie byli w stanie zapłacić rachunków za korzystanie ze studia nagraniowego i zostali zmuszeni wytłoczyć płyty prywatnie z drugiej kopii taśmy-matki. Album sprzedawał się bardzo dobrze, ale wytwórnia Arista wkrótce wkroczyła do akcji i wydała oficjalną wersję, a do 1983 ukazały się jeszcze cztery dalsze albumy. Zespół rozpadł się w 1982r, ale trzy lata później został reaktywowany po - w zamierzeniu - jednorazowym występie na imprezie charytatywnej.

Późniejsze nagrania zawierały dużo więcej materiału oryginalnego i stanowią dobry prognostyk na przyszłość. W 1981r Flinta zastąpił były perkusista grupy Family - Rob Townsend (ur. 7.07.1947r w Leicester, Anglia). W latach 90-tych grupa wciąż dawała regularne koncerty, choć Jones i Kelly prowadzili równolegle udane kariery solowe. Jones stał się jednym z wiodących brytyjskich prezenterów radiowych zajmujących się bluesem i R&B, a Kelly wydał kilka albumów solowych. Ostatnią akcją Blues Band było nagranie albumu „bez prądu” (unplugged), ale nie dla MTV - został on zarejestrowany w słynnych Snape Maltings w Aldeburgh w hr. Suffolk (Anglia).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Blues Band E.P.	Blues Band	07.1980	68[2]	-	Arista BOOT 2	[produced by Stonebridge, McGuinness ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Official Blues Band Bootleg Album	Blues Band	03.1980	40[9]	-	Arista BBBP 101	[produced by Stonebridge, McGuinness]
Ready	Blues Band	10.1980	36[6]	-	Arista BB 2	[produced by Stonebridge, McGuinness, The Blues Band]
Itchy Feet	Blues Band	10.1981	60[3]	-	Arista BB 3	[produced by Roger Bechirian]

Blue Rondo a` la Turk

Ta brytyjska grupa wzięła nazwę od kompozycji Dave'a Brubecka. Tworzyli ją: Moses Mount Bassie (saksofon), Mick "Lloyd" Bynoe (instrumenty perkusyjne), Art Collins (saksofon), Geraldo d'Arbilly (ur. w Brazylii; gitara basowa), Kito Poncioni (ur. w Brazylii; gitara basowa), Mark Reilly (ur. 20.02.1960 w High Wycombe w hr. Buckinghamshire, Anglia; gitara), Chris Sullivan (śpiew), Christos Tolera (śpiew), Tholo Peter Tsegona (trąbka) i Daniel White (ur. 26.08.1959 w Letchwood w hr. Hertfordshire, Anglia; instrumenty klawiszowe).

Członkiem-założycielem i głównym autorem tekstów był Sulliyan, który założył grupę w 1981 w najbardziej podstawowym składzie. Zespół by) mocno promowany w magazynach zajmujących się modą, ale prasa muzyczna przyjęła go mniej entuzjastycznie. Mimo to debiutancka płyta Chewing The Fat, wyprodukowana przez Clive'a Langera i Alana Winstanleya, była obiecująca.

Utwór "Me And Mr Sanchez" dotarł do 40. miejsca list przebojów, a "Klactoveesedstein" wszedł do pierwszej pięćdziesiątki. Jednak przed wydaniem drugiego albumu w grupie nastąpił rozłam. Reilly i White odeszli, by stworzyć formację Matt Bianco.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Me and Mr. Sanchez / Sarava	Blue Rondo a` la Turk	11.1981	40[4]	-	Virgin VS 463	[written by M. Reilly, K. Poncioni, C. Sullivan][produced by Pete Wingfield]
The Heavens Are Crying	Blue Rondo a` la Turk	02.1982	-	-	Virgin VS 516	[written by Blue Rondo, Clive Langer, Chris Sullivan][produced by Clive Langer & Alan Winstanley]
Klacto Vee Sedstein/Klacto (Part Two)	Blue Rondo a` la Turk	03.1982	50[5]	-	Virgin VS 476	[written by M. Reilly, K. Poncioni, C. Sullivan,Bynoe][produced by Godley & Creme]
Carioca (Part 1)/ Carioca (Part 2)	Blue Rondo a` la Turk	11.1982	-	-	Virgin VS 549	[written by Poncioni, Reilly, White, Sullivan][produced by Mike Chapman]
Slipping Into Daylight	Blue Rondo a` la Turk	.1983	-	-	Virgin VS 618	[produced by Steve Brown ]
Masked Moods	Blue Rondo a` la Turk	.1984	-	-	Virgin VS 676	[produced by Steve Brown ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chewing the Fat	Blue Rondo a` la Turk	11.1982	80[2]	-	Virgin V 2240	[produced by Clanger/Winstanley, Mike Chapman]

Blue Nile

Zespół Blue Nile powstał w Glasgow (Szkocja) w 1981. W jego skład weszli Paul Buchanan (ur. w Glasgow, Szkocja; śpiew, gitara, syntezatory), Robert Bell (ur. w Glasgow; syntezatory) oraz Paul Joseph More (ur. w Glasgow; syntezatory).

Debiutancki singel "I Love This Life" został nagrany prywatnie, a następnie wydany przez wytwórnię RSO Records,która wkrótce potem zakończyła działalność. Po jakimś czasie taśmy demo Blue Nile trafiły do specjalistycznej firmy hi-fi Linn Products, która testowała nową tłocznię płyt, wydając różne rodzaje muzyki. Choć wytwórni tej brakowało doświadczenia na detalicznym rynku płytowym, podpisała ona natychmiast kontrakt z Blue Nile w celu nagrania albumu A Walk Across The Rooftops, który ukazał się w 1984 i zebrał pochlebne opinie.

Nagle, dzięki delikatnym, ale i pełnym uczucia brzmieniom syntezatorowym, nie spodziewające się niczego trio znalazło się w blasku reflektorów. Członkowie zespołu zastanawiali się nad przyczynami swojego sukcesu i w rezultacie nie potrafili powtórzyć pierwszego albumu. Dopiero pięć lat później ukazała się następna płyta, Hafs, stanowiąca kontynuację pierwszej. Nagrywająca dotychczas wyłącznie w studiu grupa podjęła pierwsze, nieśmiałe kroki na arenie koncertowej. Występy w USA i Wielkiej Brytanii zostały przyjęte entuzjastycznie,po czym zespół wrócił do studia na następne długotrwałe nagrania. Opóźnienie powiększyło się na skutek nieporozumień dotyczących kontraktu z Linn i Virgin Records ."To zadziwiające, że generując fantastycznie niewielkie sumy pieniędzy, można działać według fantastycznie skomplikowanego scenariusza".)

W latach 90-tych zespół wyjechał do Kalifornii, żeby nagrać chórki dla Juliana Lennona i podjąć potem współpracę z Robbiem Robertsonem i kilkoma innymi muzykami. Podpisał też nowy kontrakt z Warner Bros Records w 1993.

W 1995 grupa ogłosiła, że posiada wiele utworów napisanych "w międzyczasie", z których będzie mogła korzystać. Długo oczekiwany album Peace At Last otrzymał bardzo przychylne recenzje (magazyn "Q" przyznał mu pięć gwiazdek). Jednak gdy wrzawa przycichła, został szybko zapomniany.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Tinseltown In The Rain/Heatwave	Blue Nile	08.1984	87[4]	-	Linn LKS 2	[written by Paul Buchanan, Robert Bell, Flag 22][produced by Paul Buchanan, Robert Bell]
Stay/Saddle The Horses	Blue Nile	11.1984	97[1]	-	Linn LKS 1	[written by Paul Buchanan, Robert Bell][produced by Paul Buchanan, Robert Bell]
The Downtown Lights	Blue Nile	09.1989	67[3]	-	Linn LKS 3	[written by Paul Buchanan][produced by Blue Nile]
Headlights On The Parade	Blue Nile	09.1990	72[4]	-	Linn LKS 4	[written by Paul Buchanan][produced by Blue Nile]
Saturday Night	Blue Nile	01.1991	50[3]	-	Linn LKS 5	[written by Paul Buchanan][produced by Blue Nile]
Happiness	Blue Nile	10.1996	82[2]	-	Warner Bros. W 0373	-
I Would Never	Blue Nile	09.2004	52[2]	-	Sanctuary SANXD 305	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A Walk Across The Rooftops	Blue Nile	05.1984	80[2]	-	Linn LKH 01	[produced by Paul Buchanan , Robert Bell]
Hats	Blue Nile	10.1989	12[4]	108[14]	Linn LKH 02	[produced by Blue Nile]
Peace At Last	Blue Nile	06.1996	13[11]	-	Warner Bros. 9362 45848-2	[produced by Blue Nile]
High	Blue Nile	09.2004	10[4]	-	Sanctuary SANCD-285	[produced by Blue Nile][silver-UK]

Bluebells

Ten szkocki kwintet powstał w 1982r. Początkowo w jego skład wchodzili bracia David McCluskey (ur. 13.01.1964r; perkusja) i Ken McCluskey (ur. 8.02.1962r; śpiew, harmonijka) oraz Robert „Bobby Bluebell” Hodgens (ur. 6.06.1959r; śpiew, gitara), Russel Irvine (gitara) i Lawrence Donegan (bas). Tych dwóch ostatnich zastąpili potem Craig Gannon (ur. 30.07.1966r) i Neal Baldwin.

Zespół był przedstawicielem nurtu „brzęczącego popu”, do którego należały też inne szkockie grupy, np. Orange Juice i Aztec Camera. Choć brytyjskie radio często prezentowało nagrania zespołu, nie wiedzieć czemu utwór „Cath” dotarł tylko do 62. na listach przebojów w 1983r, co zadziwiło zarówno krytyków, jak i fanów.

Podobny los spotkał w tym samym roku nagranie „Sugar Bridge”. Zasłużony sukces grupa osiągnęła dopiero w 1984r, kiedy na 11. miejscu list przebojów znalazł się przebojowy singel „I'm Falling", a „Young At Heart” (napisany wspólnie z Siobhan Fahey z Bananaramy i Shakespears Sister) dotarł do pierwszej dziesiątki.

Jedyny album zespołu, wydany przez wytwórnię London Records, wszedł do pierwszej trzydziestki. Na fali sukcesu powtórne wydanie „Cath” (na drugiej stronie znalazło się nagranie „She Will Always Be Waiting") weszło w końcu do Top 40.

Po rozpadzie grupy Ken i David założyli formację McCluskey Brothers i wydali album Aware Of All, a Bobby założył grupę Up i współpracował później z Paulem McQuinnem (byłym członkiem Bourgie Bourgie). Craig Gannon przez pewien czas zastępował basistę grupy Smiths Andy’ego Rourke’a, który miał kłopoty z narkotykami. Po jego powrocie Gannon grał dalej w Smiths jako drugi gitarzysta, by w końcu przenieść się do formacji Adult Net.

W 1993r koncern Volkswagen wykorzystał „Young At Heart" w jednej ze swoich reklam telewizyjnych. Utwór znalazł się ponownie na brytyjskich listach przebojów w  kwietniu tego roku, dotarł do pierwszego miejsca i pozostał na nim przez miesiąc. Jednak grupa obiecała „nie nadużywać tego sukcesu”- bracia McCIuskey powrócili do muzyki folkowej (wydali nowy album Favourite Colours), Bobby Bluebell założył w Glasgow house’owo-hiphopowy klub Bob’s, a Russel Irvine został szefem kuchni, choć pojawił się w miejsce Donegana podczas występu grupy w telewizyjnym programie Top Of The Pops. Były basista został wyrzucony po poprzednim występie w tym programie, kiedy to napisał reportaż o tej imprezie dla gazety „Guardian”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Cath/All I Ever Said	Bluebells	02.1983	62[6]	-	London LON 20	[written by Robert Hodgens][produced by Colin Fairley, The Bluebells]
Sugar Bridge (It Will Stand)/The Patriots Game	Bluebells	06.1983	72[4]	-	London LON 27	[written by Robert Hodgens][produced by Alan Tarney]
I'm Falling/H.O.L.L.A.N.D.	Bluebells	03.1984	11[15]	-	London LON 45	[written by Robert Hodgens,McCluskey][produced by Colin Fairley, Robert Andrews]
Young At Heart/Tender Mercy	Bluebells	06.1984	8[12]	-	London LON 49	[written by Robert Hodgens][produced by Colin Fairley, Robert Hodgens]
Cath/Will She Always Be Waiting	Bluebells	09.1984	38[7]	-	London LON 54	[written by Robert Hodgens][produced by Colin Fairley, The Bluebells]
All I Am (Is Loving You)/The Ballad Of Joe Hill	Bluebells	02.1985	58[3]	-	London LON 58	[written by Robert Hodgens][produced by Colin Fairley, Bob Andrews]
Young At Heart/I'm Falling	Bluebells	03.1993	1[4][12]	-	London LON 338	[written by Hodgens, Fahey][produced by Colin Fairley, Robert Andrews]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sisters	Bluebells	08.1984	22[10]	-	London LONLP 1	[produced by Colin Fairley, Bob Andrews, Elvis Costello, Alan Shacklock]
The Singles Collection	Bluebells	04.1993	27[5]	-	London 8284052	-