Bill Justis

Everett William "Bill" Justis Jr (ur. 14 października 1926r - zm. 15 lipca 1982r)  był amerykańskim pionierem rock and rolla , kompozytorem i aranżerem , znany z piosenki "Raunchy" z 1957r,która znalazła się w Grammy Hall of Fame . Jako autor piosenek,   często używał pseudonimu   Bill Everette .

Justis urodził się w Birmingham, Alabama , ale dorastał w Memphis, Tennessee , studiował muzykę na Christian Brothers College  i Tulane University w Nowym Orleanie .Grał na trąbce i saksofonie, podczas studiów   występował z lokalnymi zespołami jazzowymi i tanecznymi. Wrócił do domu, do Memphis w 1951 roku i został  zaangażowany przez Sama Phillipsa z Sun Records , gdzie nagrywał swoją muzykę , a także aranżował muzykę dla artystów Sun, takich jak Jerry Lee Lewis , Roy Orbison , Johnny Cash i Charlie Rich , ten ostatni którego  odkrycie przypisuje się Justisowi.
Jego hit ,"Raunchy" osiągnął  # 2 na amerykańskiej liście Billboard   przez 3 różnych artystów (Ernie Freeman dla Imperial i Billy Vaughn dla Dot). Osiągnęła # 11 na UK Singles Chart . Sprzedano ponad milion egzemplarzy tego singla i został  nagrodzony złotą płytą .  Justis miał jeszcze jeden większy przebój, "College Man", który w Stanach Zjednoczonych osiągnął nr 42.

W 1961 roku przeniósł się do  Nashville , gdzie odniósł sukces jako producent muzyczny i aranżer muzyki zarówno w muzyce pop jak i country  w Monument i Mercury Records i innych wytwórniach. Grał na saksofonie na ścieżce dźwiękowej do filmu Elvisa Presley'a z 1964r , Kissin' Cousins , a tym samym roku objął stanowisko menadżera grupy wokalnej, Ronny & the Daytonas .

Justis miał numer jeden hit  w Australii w 1963 roku  z utworem "Tamoure".  Ta piosenka nie trafiła na listę Billboard Hot 100 . Na początku lat 60-tych wyprodukował udaną serię instrumentalnych albumów dla wytwórni Smash    (Alley Cat/Green Onions and Telstar/The Lonely Bull) .
Justis napisał także muzykę do kilku filmów , w tym Dear Dead Delilah (1972), Smokey and the Bandit (1977), Hooper (1978), The Villain (1979) i Island Claws (1980).

Justis zmarł na raka w Nashville w 1982 roku, w wieku 55 lat i został pochowany w Park Cemetery Memorial w Memphis.

Filmografia

Island Claws Composer (Music Score) 1980 The Villain Composer (Music Score) 1979 Hooper Composer (Music Score) 1978 Smokey and the Bandit Composer (Music Score) 1977 Dear Dead Delilah Composer (Music Score) 1972

Kompozycje Billa Justisa na listach przebojów

[with Sid Manker] Raunchy Bill Justis 11.1957 2.US/11.UK Raunchy Ernie Freeman 11.1957 4.US Raunchy Billy Vaughn 12.1957 10.US Raunchy Ken Mackintosh Orchestra 02.1958 19.UK Raunchy Bill Black's Combo 06.1964 118.US [solo] College Man Bill Justis 03.1958 42.US Charlie Rich] The Ways of a Woman in Love Johnny Cash 08.1958 24.US

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Raunchy/The Midnite Man	Bill Justis	11.1957	11[8]	2[20]	Phillips 3519	[gold-US][written by Bill Justis, Sidney Manker][produced by Sam Phillips][1[1][11].R&B Chart][6[16].Country Chart]
College Man/The Stranger	Bill Justis	03.1958	-	42[8]	Phillips 3522	[written by Bill Justis, ][produced by Sam Phillips]
Tamoure'/I'm Gonna Learn To Dance	Bill Justis	05.1963	-	101[4]	Smash 1812	[written by Helmer, Petersen, M. Singleton, B. Everette]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Alley Cat / Green Onions: Bill Justis Plays 12 Big Instrumental Hits	Bill Justis	11.1962	-	94[8]	Smash 67 021	-
Telstar / The Lonely Bull: Bill Justis Plays 12 More Big Instrumental Hits	Bill Justis	02.1963	-	89[6]	Smash 67 030	-

Blue Cheer

Blue Cheer-grupa amerykańska. Powstała na początku 1967 w San Francisco w Kalifornii. Nazwę wzięła od mocnej odmiany LSD. Założył ją Dickie Peterson (1946, Grand Forks, Dakota Północna) - voc, b, v'b, wyrzucony w tym czasie z Group 'B', ponieważ nie krył, że uważa nastrojową, bliską folku muzykę tego zespołu za zbyt ugładzoną i mdłą. W pierwszym składzie znaleźli się też: jego brat Jerre Peterson - g oraz Jerry Whitting -voc, hca, Leigh Stephens - g, voc, Vale Hamanaka -org, a także Paul Gene Whaley - dr, znany z zespołu The Oxford Circle z Sacramento, już po kilku miesiącach odeszli J. Peterson, Whitting i Hamanaka. Trójka D. Peterson, Stephens, Whaley nagrała pierwsze albumy, "Vincebus Eruptum" i "Outsideinside".
Wkrótce potem, w końcu 1968, odszedł Stephens. Zastąpił go Randy Dale Holden - g, voc, znany z zespołów The Other Half i The Sons Of Adam. Zdążył jednak wziąć udział w nagraniu tylko kilku utworów na płytę "New! Improved!" oraz w trasie po Europie, zanim został wyrzucony. Wtedy dołączyli dwaj byli muzycy zespołu Mint Tattoo, Ralph "Burns" Kellog - org, p, b, który już wcześniej uczestniczył w nagraniach Blue Cheer jako gość, oraz Bruce Stephens - g, voc. Z nimi dokończono pracę nad "New! Improved!" Wkrótce potem odszedł Whalley. jego miejsce zajął Norman Mayeil (1942, Chicago, Illinois) - dr, g, sitar, dilruba, voc, znany z zespołu Sopwith Camel i z grupy Normana Greenbauma.
Ten skład nagrał płytę "Blue Cheer", z tym że pod koniec sesji B. Stephensa zastąpił Gary L. Yoder - g, hca, voc, jeszcze jeden były muzyk The Oxford Circle, znany też z zespołu Kak. Yoder byt postacią dominującą na kolejnych albumach, "B.C. #5 - The Original Human Being" i "Oh Pleasant Hope". W 1971 formacja przestała istnieć. Z inicjatywy Dickiego Petersona wielokrotnie wznawiała działalność w różnych składach - w 1974, 1978, 1984 i 1989. W grupie zebranej w 1984 znowu towarzyszył mu Whaley, a oprócz niego najpierw Tony Rainier - g (syn pracownika ekipy technicznej dawnego Blue Cheer), potem zaś Andrew "Duck" McDonald - g. W składzie, który uformował się w 1989, oprócz Dickiego Petersona i McDonalda znalazł się David Salce - dr.
Zadebiutowała 3 lutego 1967 w California Hall w San Francisco u boku zespołu Big Brother And The Holding Company na imprezie zorganizowanej przez Hell's Angels (Gut Turk, wywodzący się z Hell's Angels, został jej menażerem). Później występowała m.in. w klubie Matrix i w teatrze Straight w San Francisco, przybytkach hippisowskich, chociaż odcinała się od dzieci kwiatów i psychodelii. Jej styl wykrystalizował się w czerwcu 1967, gdy zobaczyła na festiwalu w Monterey zespół Jimi Hendrix Experience (Stephens złapał i zachował na pamiątkę rzucony przez Hendrixa w finale występu, połamany i nadpalony gryf gitary). Pod wpływem m.in. hendrixowskiej wersji Wild Thing formacja opowiedziała się wówczas za muzyką wyrastającą z rockowej tradycji, bardzo prostą, pełną krzyku i zgiełku, niekoniecznie doskonałą wykonawczo, ale emanującą brutalną, niemal zwierzęcą siłą. Podpisała kontrakt z wytwórnią Philips i niebawem w Amigo Studios w Północnym Hollywood, wyposażonych w magnetofony ośmiośladowe, dokonała przy pomocy prezentera podziemnej rozgłośni KMPX-FM, Abe "Voco" Kesha, jako producenta pierwszych nagrań. Owocami sesji były dwie płyty wydane w styczniu 1968 - singel Summertime Blues/Out Of Focus i album "Vincebus Eruptum" z komentarzem Augustusa Owsleya III, popularyzatora LSD, na okładce.
Zaproponowała trzy standardy rock'n'rollowe i bluesowe - Summertime Blues Eddiego Cochrana, Rock Me Baby B.B. Kinga i Parchman Farm Mosego Allisona, a także trzy utwory D. Petersona - Out Of Focus, Doctor Please i Second Time Around. Zaprezentowała się jako grupa nieokrzesana, łomotliwa, daleka od precyzji, ale bez wątpienia potrafiąca nadać nawet najbardziej ogranej kompozycji, jak 5ummertime Blues, własną ekspresję (przeróbka 5ummertime Blues zapewniła jej po latach opinię prekursorskiej formacji hardrockowej). W tych pierwszych nagraniach uwidoczniły się wpływy nie tylko Hendrixa i jego zespołu, ale także innego słynnego tria tych lat - Cream, choćby w jamowym, rozimprowizowanym, pełnym swobody Second Time Around. Obydwie płyty znalazły się na listach przebojów. W następnych miesiącach grupa z powodzeniem koncertowała więc u boku mistrzów psychodelicznego rocka, mimo że przez większość z nich jej prymitywna, gwałtowna, mocna muzyka była traktowana z pogardą.
W kilku różnych studiach, A & R Studios, Olmstead Studios i Record Plant w Nowym Jorku oraz Pacific Recorders w San Mateo w Kalifornii, a także na świeżym powietrzu, na plaży w Muir w Kalifornii oraz na placach Sausalito i Nowego Jorku (podobno grała zbyt głośno jak na ówczesne możliwości studiów nagraniowych), zrealizowała drugi album, "Outsideinside". Tym razem dysponowała już magnetofonami szesnastośladowymi. Producentem był znowu Kesh. W sesji gościnnie wzięli udział Eric Albronda -voc i Ralph "Burns" Kellogg - org, s. Płyta ukazała się w sierpniu 1968 w okładce ozdobionej malowidłem niejakiego Araba, nawiązującym do poetyki twórczości Salvadora Dali (bez jakiegokolwiek napisu, także bez nazwy zespołu, na stronie tytułowej). Na rynek trafiły też dwa single, w czerwcu Just A Little Bit/Gypsy Ball i w październiku Feathers From Your free/Sun Cycle. Tym razem przedstawiła tylko dwa standardy, I Can't Get No) Satisfaction The Rolling Stones oraz The Hunter z repertuaru Alberta Kinga, i głównie własne kompozycje, zazwyczaj sygnowane grupowo, jak Feathers From Your free, Sun Cycle, Gypsy Ball oraz Babylon. Album był dziełem zbliżonym do debiutu, ale tym razem trochę bardziej dopracowano aranżacje i położono większy nacisk na precyzję wykonania. Sukces był jednak mniejszy niż poprzednio - grupa już nigdy nie zdobyła takiej popularności jak w początkowym okresie działalności.
W końcu 1968, po odejściu L. Stephensa, częściowo z Holdenem na jego miejsce, a częściowo z Kelloggiem i B. Stephensem nagrała album "New! Improved!". Pracowała nad nim w Amigo Studios w Północnym Hollywood przy pomocy producenta Milana Melvina. Płyta trafiła na rynek w marcu 1969, promowana singlem When it All Gets Old/West Coast Child Of Sunshine. Zawierała bardziej konwencjonalny repertuar rockowy, subtelniej opracowany, niemal zupełnie pozbawiony zgiełku i dźwiękowego brudu, które byty we wczesnych nagraniach formacji, bliski rocka psychodelicznego spod znaku Jefferson Airplane, The Grateful Dead i Quicksilver, z elementami bluesa i country, np. West Coast Child Of Sunshine, Fruit And Iceburgs, I Want My Baby Back, As Long As I Live, a ponadto Peace Of Mind, oparty na motywach piosenki Codine Buffy Sainte-Marie. Przedstawiła też udaną rockową przeróbkę ballady It Takes A Lot To Laugh It Takes A Train To Cry Boba Dylana.
Następny album, zatytułowany po prostu "Blue Cheer", powstał po kolejnych przetasowaniach personalnych i właściwie był dziełem zupełnie innej grupy niż na początku. Z oryginalnego składu pozostał tylko Dickie Peterson. Nagrań dokonano w Wally Heider Studios w Los Angeles przy pomocy producenta Michaela Sundaya. Płyta ukazała się w grudniu 1969. Towarzyszyły jej trzy single: All Night Long/Fortunes z listopada 1969, z utworami, których na niej nie było, oraz Hello L.A. Bye Bye Birmingham/Natural Men z lutego 1970 i Fool/Ain't That The Way (Love's Supposed To Be) z marca tego roku. Była dziełem nieco zaskakującym, z repertuarem rockowym o zabarwieniu soulowo-gospelsowym, jak Saturday Freedom Bruce'a Stephensa, Fool Yodera czy przeróbka Hello LA. Bye Bye Birmingham Delaneya Bramletta i Maca Davisa.
Zarzucano grupie, że się zagubiła, toteż na płycie następnej, "B.C. #5 - The Original Human Being", wyprodukowanej przez Yodera i Albrondę, wydanej we wrześniu 1970, w większym stopniu niż poprzednio nasyciła swoje utwory atmosferą rocka psychodelicznego i wzbogaciła instrumentarium m.in. o sitar, np. Good Times Are So Hard To Find, Preacher, Pilot, Babaji (Twilight Raga). Powstał album uważany przez wielu za największe obok "Vincebus Eruptum" osiągnięcie artystyczne Blue Cheer. Równocześnie ukazał się singel Pilot/Babaji (Twilight Raga). Niestety, płyta kolejna, "Oh! Pleasant Hope", wyprodukowana przez Albrondę i samą grupę, wydana w kwietniu 1971, była znowu dziełem nieco bardziej konwencjonalnym, chociaż i tu pomysłowo wprowadzono egzotyczne instrumenty, nie tylko sitar, ale też np. dilrubę (np. I'm The Light). Ponieważ i ona, jak niemal wszystkie poprzednie, nie odniosła sukcesu, formacja się rozwiązała.
Później Dickie Peterson kilkakrotnie wznawiał jej działalność. W 1974 podjął wraz z bratem, Jerre'em, pierwszą próbę reaktywowania Blue Cheer. Wraz z producentem i kompozytorem Kimem Fowleyem przymierzał się już do nagrania kolejnego albumu formacji, ale ostatecznie do tego nie doszło. W 1978 zebrał przypadkowy skład tylko na koncerty. W 1984 znowu pozyskał do współpracy Whaleya i z nim stanął na czele nowego wcielenia Blue Cheer, które zostawiło po sobie płytę "The Beast Is Back" z nowymi wersjami takich utworów,jak Summertime Blues, Parchman Farm, Out Of Focus i Babylon. W 1989 znowu reaktywował grupę, ale tym razem bez żadnego z dawnych współpracowników w składzie, i z nią nagrał trzy kolejne albumy: "Blitzkrieg Over Nuremburg" i "Highlights And Lowlives" (producentem był Jack Endino), wydane w 1990, oraz "Dining With Sharks", wydany w 1991.
Dickie Peterson, który razem z Group 'B' nagrał singel I Know Your Name Girl/I Never Really Knew (Scorpio, 1966), po rozwiązaniu w 1971 Blue Cheer występował z wieloma mniej znanymi zespołami, jak Ron Hacker And The Fabulous Hacksaws i Peterbilt (w tym drugim razem z bratem, Jerre'em). Leigh Stephens (występujący niekiedy jako Leigh Stevens) wyjechał po odejściu z Blue Cheer do Wielkiej Brytanii i tam utworzył z Mickeyem Wallerem, perkusistą znanym z The Jeff Beck Group, formację Silvermetre; z nią przygotował album "Silvermetre" (National General, 1969). Później zrealizował dwie solowe płyty -"Red Weather" (Philips, 1969) i "Leigh Stephens And A Cast Of Thousands" (Charisma, 1971).
W końcu założył zespół Pilot i z nim nagrał albumy "Pilot" (RCA Victor, 1973) i nie wydany "Point Of View". W następnym okresie ograniczył się do klubowego muzykowania z kalifornijskimi zespołami country oraz zajął się pisarstwem.
Holden z grupą The Other Half firmował płyty "The Other Half" (Acta, 1968) i retrospektywną "Mr. Pharmacist" (Eva, 1984), a w duecie z perkusistą Christopherem Lockheedem -"Population Two" (Hobbitt, 1969), po czym zrezygnował z kariery estradowej. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych wrócił do muzykowania - dokonał wspólnych nagrań z Whaleyem. Ralph Kellogg i Bruce Stephens z zespołem Mint Tattoo zrealizowali album "Mint Tattoo" (Dot, 1968). Drugi z nich po rozstaniu z Blue Cheer grał m.in. w Original Haze, a także wydał solową płytę "Watch That First Step" (Strawberry, 1982). Mayell w latach siedemdziesiątych znowu trafił do Sopwith Camel oraz współpracował z Mikiem Bloomfieldem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Summertime Blues/Out of Focus	Blue Cheer	01.1968	-	14[13]	Phillips 40 516	[written by Eddie Cochran, Jerry Capehart][produced by Abe "Voco" Kesh]
Just A Little Bit/Gypsy Ball	Blue Cheer	06.1968	-	92[4]	Phillips 40 541	[written by D. Peterson][produced by Abe "Voco" Kesh]
Feathers From Your Tree/Sun Cycle	Blue Cheer	10.1968	-	-	Phillips 40 561	[written by Peterson, Stevens, Wagner][produced by Abe "Voco" Kesh]
West Coast Child Of Sunshine/When It All Gets Old	Blue Cheer	04.1969	-	-	Phillips 40 602	[written by Bruce Stephens][produced by Milan Melvoin]
All Night Long/Fortunes	Blue Cheer	11.1969	-	-	Phillips 40 651	[written by R. Kellogg][produced by Michael Sunday, Eric Albronda]
Hello L.A., Bye Bye Birmingham/Natural Men	Blue Cheer	02.1970	-	-	Phillips 40 664	[written by D. Bramlett, Mac Davis][produced by Michael Sunday, Eric Albronda]
Fool/Ain't That The Way	Blue Cheer	07.1970	-	-	Phillips 40 682	[written by G. L. Yoder, G. R. Grelecki][produced by Michael Sunday, Eric Albronda]
Pilot/Babaji (Twilight Rajs)	Blue Cheer	12.1970	-	-	Phillips 40 691	[written by G. L. Yoder, G. R. Grelecki][produced by Gary Yoder, Eric Albronda]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Vincebus eruptum	Blue Cheer	03.1968	-	11[27]	Phillips 264	[produced by Abe "Voco" Kesh]
Outsideinside	Blue Cheer	09.1968		90[16]	Phillips 278	[produced by Abe "Voco" Kesh]
New! Improved! Blue Cheer	Blue Cheer	05.1969		84[14]	Phillips 305	[produced by Milan Melvin]
The original human being	Blue Cheer	11.1970		188[5]	Phillips 347	[produced by Eric Albronda, Ralph Burns Kellogg]