Amerykański zespół country, w skład którego wchodzą obecnie - Martie Maguire, Emily Robison oraz Natalie Maines. W swojej karierze grupa sprzedała 30,5 miliona egzemplarzy albumów w Stanach Zjednoczonych. Ten wynik stawia ich na 1. miejscu, jeżeli chodzi o sprzedaż, spośród damskich zespołów w tym kraju.Grupa została założona przez basistkę Laurę Lynch, gitarzystkę Robin Lynn Macy oraz dwie siostry multiinstrumentalistki - Martie i Emily Erwin (obecnie posługują się nazwiskami swoich mężów, odpowiednio Martie Maguire i Emily Robison). Nazwa zespołu ma swoją genezę w piosence „Dixie Chicken” zespołu Little Feat. Dziewczyny początkowo grały miks bluegrassu oraz standardów country, udzielając się w czwórkę w roli wokalistek.
W 1990r wydany został pierwszy album Dixie Chicks, „Thank Heavens for Dale Evans”, dedykowany słynnej artystce Dale Evans. Mimo pojawienia się na Grand Ole Opry oraz zagrania kilku koncertów i wypuszczenia pewnej ilości singli, grupa wciąż nie mogła zdobyć ogólnokrajowego rozgłosu.
Sytuacja ta zmieniła się, gdy zespół wygrał konkurs na Telluride Bluegrass Festival. Wydana w 1992 roku druga płyta „Little Ol' Cowgirl” przyniosła dźwięki bardziej nowoczesnego country, ciekawsze aranżację oraz większą popularność. Odejście od korzeni muzyki bluegrass nie spodobało się Robin Lynn Macy, która po wydaniu krążka odeszła, by działać w bardziej klasycznej stylistyce.
Rozpoczęły się poszukiwania nowej członkini zespołu. Chicks nagrały jeszcze trzecią płytę w niepełnym składzie, z towarzyszeniem muzyków sesyjnych. „Shouldn't a Told You That” ukazała się w 1993 roku i była ostatnim krążkiem grupy wydawanym w podziemnym obiegu. Sama w sobie nie zdołała jednak przyciągnąć uwagi żadnej większej wytwórni i Dixie Chicks zmuszone były przenieść się do Nashville.
W 1995 roku Laura Lynch została zastąpiona przez Natalie Maines i w ten sposób ukształtował się dzisiejszy skład zespołu. Równocześnie dziewczyny porzuciły kowbojską stylizację na rzecz bardziej współczesnego image’u. Zaznaczył się też wyraźniejszy podział zadań w grupie - Natalie Maines grała na akustycznej bądź elektrycznej gitarze i była główną wokalistką, Robison wraz z siostrą śpiewała w chórkach, grała także na akordeonie i banjo, podczas gdy Maguire wzbogacała muzykę Dixie Chicks za pomocą gitary, mandoliny i skrzypiec.
Rok później grupa doczekała się pierwszego profesjonalnego kontraktu - ofertę przedłożył Monument Records. Pierwszy singiel dla nowej wytwórni, „I Can Love You Better”, osiągnął niemały sukces i w październiku 1997 roku dotarł do TOP 10 amerykańskiej listy przebojów country.
Rok później wydany został debiutancki album Dixie Chicks dla Monument Records - „Wide Open Spaces”. Krążek spotkał się z niesamowicie ciepłym przyjęciem zarówno ze strony krytyków oraz fanów muzyki country. Trzy single z tego wydawnictwa dostały się na sam szczyt amerykańskiej country charts - „There's Your Trouble”, „You Were Mine” i tytułowe „Wide Open Spaces”.
Osiągając liczbę 12 milionów sprzedanych egzemplarzy wydawnictwo pobiło rekord, jeżeli chodzi o dystrybucję albumów muzyki country, a także przez długi czas utrzymywał się na czołowych miejscach na listach zarówno country jak i pop. Po wydaniu płyty, w 1999 roku, grupa zdobyła wszelkie możliwe nagrody - począwszy od Grammy, przez Country Music Association, na Academy of Country Music i innych wysoko cenionych plebiscytach skończywszy.
Drugi album damskiej supergrupy ukazał się w 1999 roku, nosił tytuł „Fly” i ponownie okazał się niekwestionowanym przebojem. Zadebiutował na 1. miejscu listy Billboardu, osiągnął sprzedaż rzędu 10 milionów egzemplarzy i uczynił z Dixie Chicks jedyny zespół country i jedyny zespół damski wśród wszelkich gatunków, którego dwa wydawnictwa pod rząd zdobywały status Diamentowej Płyty. Z albumu pochodziły przebojowe single „Cowboy Take Me Away” i „Without You”, a sam krążek oraz zespół Dixie Chicks ponownie zdobył wszystkie najważniejsze nagrody przemysłu muzycznego - Grammy, Country Music Association i Academy of Country Music.
Po oszałamiającym sukcesie pierwszych dwóch płyt zespół popadł w konflikt z Sony, właścicielem Monument Records. Za pomocą luk w kontrakcie Sony obniżyło jego wartość o 4 miliony dolarów. Trio zerwało umowę, na co Sony zareagowało pozwem do sądu o niewypełnienie warunków umowy. Dixie odpowiedziały własnym pozwem przeciwko wytwórni o 4,1 miliona dolarów odszkodowania. Nałożyły się to na inne pozwy składane przez gwiazdy z katalogu Sony - Courtney Love, Aimee Mann, i LeAnn Rimes. Ostatecznie spór zakończył się ugodą. Dixie Chcks otrzymały wewnątrz Sony swój własny label - Open Wide Records - który dawał im zdecydowanie więcej swobody, przy dalszej odpowiedzialności Sony za promocję płyt.
W 2002 roku ukazał się trzeci album grupy, niemal w całości wypełniony rzewnymi, bluegrassowymi balladami „Home”. Album, jak dwa poprzednie, odniósł sukces sprzedając się w 6 milionach kopii, promując singiel „Long Time Gone”, który dotarł do 2. miejsca w zestawieniu country i pierwszej dziesiątki na pop charts. Za to wydawnictwo Dixie również otrzymały nagrodę Grammy, ale niestety zabrakło pewnej ilości sprzedanych egzemplarzy, by i ono, tak jak poprzedniczki, osiągnęło status Diamentowej Płyty. Trasa promująca „Home” została nazwana „Top of the World” i tak też nazywa się podwójne kocertowe wydawnictwo zespołu - zarówno CD jak i DVD - „Top of the World Tour: Live”. Dixie Chicks występowały w 2003 roku między innymi na Grand Ole Opry oraz w przerwie 37. Super Bowl.
Gdy wybuchła wojna w Iraku grupa zaangażowała się mocno w krytykę ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych Georgia W. Busha, co odbiło się negatywnie na wynika sprzedaży i popularności Dixie Chicks w kręgach ortodoksyjnych odbiorców country. Ostatecznie Maines, która wypowiadała najostrzejsze słowa pod jego adresem, przeprosiła publicznie prezydenta i zadeklarowała swój żarliwy patriotyzm. Mimo, że miała to być próba naprawienia popełnionego wcześniej marketingowego błędu, to oświadczenie nie miało korzystnego wpływu na komercyjną wartość zespołu. Część fanów była rozczarowana pierwotną anty-amerykańską wypowiedzią, część zszokowana odwołaniem jej przez wokalistkę. W pewnym momencie na pytanie zadane w sondażu 76% respondentów odpowiedziało, że gdyby mogło, oddałoby ich płyty z powrotem na sklepowe półki. Sytuacji nie poprawiały ciągłe zmiany oficjalnego stanowiska Dixie Chicks w sprawie wojny – panie płynnie przechodziły od agresywnych słów i głębokiego zaangażowania w anty-wojenne akcje do jedynie delikatnej krytyki niektórych poczynań Białego Domu i odwrotnie. Członkinie zespołu otrzymywały listy z pogróżkami, były ignorowane lub atakowane w największych mediach zarówno branży country jak i o ogólnym profilu rozrywkowym czy politycznym. Dixie działały wtedy w różnych organizacjach pożytku publicznego – zachęcały młode kobiety do głosowania, walczyły o wolność wypowiedzi. Ostatecznie, zirytowane zachowaniem środowiska, artystki publicznie ogłosiły, że nie czują się już częścią sceny country.
Również w 2003 roku Amerykański Czerwony Krzyż odmówił przyjęcia od zespołu 1 miliona dolarów, gdyż, jak twierdził, Dixie Chicks oczekiwały ich wsparcia na nadchodzącej trasie koncertowej. W wyniku tej kontrowersji grupa dwukrotnie odmówiła wstąpienia do National Celebrity Cabinet of the Red Cross – stowarzyszenia artystów pomagających Czerwonemu Krzyżowi.
W następnym roku wybrzeże Ameryki zostało spustoszone przez huragany. Dixie Chicks wspomogły ofiary klęski żywiołowej poprzez przeznaczenie dochodu z singla „I Hope” na konto Gulf Coast Relief Fund.
W 2005 roku Maguire, Robison i Maines wraz z między innymi Dolly Parton, Christiną Aguilerą, Yoko Ono i Mandy Moore udostępniły swój utwór na składankę będącą deklaracją przeciwko dyskryminacji ze względu na płeć czy orientację seksualną. Płyta nosiła tytuł „Love Rocks”.
16 marca 2006 roku Dixie Chicks wypuściły singla „Not Ready to Make Nice”, który był zapowiedzią nowego albumu i ostrą rozprawą z krytyką, która spadała na członkinie zespołu w ciągu poprzednich trzech lat. Nowe wydawnictwo, „Taking the Long Way”, ujrzało światło dzienne 22 maja 2006 roku. Płyta wyprodukowana została przez słynnego producenta rocka i rapu - Ricka Rubina. Po premierze albumu grupa w mocnych słowach odcięła się ponownie od sceny country, a także powróciła do agresywnej krytyki urzędującego wówczas prezydenta Busha. Tym razem jednak takie działanie miało pozytywny efekt na słupkach sprzedaży. „Taking the Long Way” zadebiutowało na pierwszym miejscu zarówno pop jak i country charts, a w ciągu pierwszego tygodnia sprzedało się ponad pół miliona kopii. Chicks zostały pierwszym damskim zespołem, którego trzy albumy debiutowały na 1. miejscu Billboardu.
Mimo takich wyników single z nowego krążka były konsekwentnie ignorowane przez najbardziej liczące się stacje radiowe i programy telewizyjne. Członkinie zespołu, a zwłaszcza wokalistka Maines, wyrażały się o amerykańskim przemyśle muzycznym w bardzo ostrych słowach. Inaczej było w Europie, gdzie na tamtejszych listach przebojów country oba single, „Not Ready to Make Nice” i „Everybody Knows” zostały bardzo dobrze przyjęte.
Podczas trasy promującej płytę zespół otrzymał bardzo gorące poparcie od publiczności w Kanadzie i w niektórych północno-wschodnich stanach, natomiast w konserwatywnej części USA sprzedaż biletów na ich koncerty była bardzo nikła. Generalnie w 2006 roku nowy album Chicks był 9. najlepiej sprzedającym się wydawnictwem w Stanach Zjednoczonych. Na rozdaniu nagród Grammy zespół wygrał we wszystkich pięciu kategoriach, w jakich był nominowany, w tym w najważniejszych - Song of the Year, Record of the Year, Album of the Year.
W tym samym roku powstał o grupie film dokumentalny Barbary Kopple „Dixie Chicks: Shut Up and Sing”. Był wyświetlany na kilku festiwalach, zdobywał nagrody filmowe, ale stacja NBC odmówiła jego projekcji z powodu „publicznej kontrowersji”, która towarzyszy zespołowi.
W maju 2008 roku Dixie Chicks ponownie zaangażowały się w politykę nagrywając muzykę do spotu promującego kampanię walki z ociepleniem klimatu byłego wice-prezydenta z ramienia demokratów - Ala Gore’a.
W 1990r wydany został pierwszy album Dixie Chicks, „Thank Heavens for Dale Evans”, dedykowany słynnej artystce Dale Evans. Mimo pojawienia się na Grand Ole Opry oraz zagrania kilku koncertów i wypuszczenia pewnej ilości singli, grupa wciąż nie mogła zdobyć ogólnokrajowego rozgłosu.
Sytuacja ta zmieniła się, gdy zespół wygrał konkurs na Telluride Bluegrass Festival. Wydana w 1992 roku druga płyta „Little Ol' Cowgirl” przyniosła dźwięki bardziej nowoczesnego country, ciekawsze aranżację oraz większą popularność. Odejście od korzeni muzyki bluegrass nie spodobało się Robin Lynn Macy, która po wydaniu krążka odeszła, by działać w bardziej klasycznej stylistyce.
Rozpoczęły się poszukiwania nowej członkini zespołu. Chicks nagrały jeszcze trzecią płytę w niepełnym składzie, z towarzyszeniem muzyków sesyjnych. „Shouldn't a Told You That” ukazała się w 1993 roku i była ostatnim krążkiem grupy wydawanym w podziemnym obiegu. Sama w sobie nie zdołała jednak przyciągnąć uwagi żadnej większej wytwórni i Dixie Chicks zmuszone były przenieść się do Nashville.
W 1995 roku Laura Lynch została zastąpiona przez Natalie Maines i w ten sposób ukształtował się dzisiejszy skład zespołu. Równocześnie dziewczyny porzuciły kowbojską stylizację na rzecz bardziej współczesnego image’u. Zaznaczył się też wyraźniejszy podział zadań w grupie - Natalie Maines grała na akustycznej bądź elektrycznej gitarze i była główną wokalistką, Robison wraz z siostrą śpiewała w chórkach, grała także na akordeonie i banjo, podczas gdy Maguire wzbogacała muzykę Dixie Chicks za pomocą gitary, mandoliny i skrzypiec.
Rok później grupa doczekała się pierwszego profesjonalnego kontraktu - ofertę przedłożył Monument Records. Pierwszy singiel dla nowej wytwórni, „I Can Love You Better”, osiągnął niemały sukces i w październiku 1997 roku dotarł do TOP 10 amerykańskiej listy przebojów country.
Rok później wydany został debiutancki album Dixie Chicks dla Monument Records - „Wide Open Spaces”. Krążek spotkał się z niesamowicie ciepłym przyjęciem zarówno ze strony krytyków oraz fanów muzyki country. Trzy single z tego wydawnictwa dostały się na sam szczyt amerykańskiej country charts - „There's Your Trouble”, „You Were Mine” i tytułowe „Wide Open Spaces”.
Osiągając liczbę 12 milionów sprzedanych egzemplarzy wydawnictwo pobiło rekord, jeżeli chodzi o dystrybucję albumów muzyki country, a także przez długi czas utrzymywał się na czołowych miejscach na listach zarówno country jak i pop. Po wydaniu płyty, w 1999 roku, grupa zdobyła wszelkie możliwe nagrody - począwszy od Grammy, przez Country Music Association, na Academy of Country Music i innych wysoko cenionych plebiscytach skończywszy.
Drugi album damskiej supergrupy ukazał się w 1999 roku, nosił tytuł „Fly” i ponownie okazał się niekwestionowanym przebojem. Zadebiutował na 1. miejscu listy Billboardu, osiągnął sprzedaż rzędu 10 milionów egzemplarzy i uczynił z Dixie Chicks jedyny zespół country i jedyny zespół damski wśród wszelkich gatunków, którego dwa wydawnictwa pod rząd zdobywały status Diamentowej Płyty. Z albumu pochodziły przebojowe single „Cowboy Take Me Away” i „Without You”, a sam krążek oraz zespół Dixie Chicks ponownie zdobył wszystkie najważniejsze nagrody przemysłu muzycznego - Grammy, Country Music Association i Academy of Country Music.
Po oszałamiającym sukcesie pierwszych dwóch płyt zespół popadł w konflikt z Sony, właścicielem Monument Records. Za pomocą luk w kontrakcie Sony obniżyło jego wartość o 4 miliony dolarów. Trio zerwało umowę, na co Sony zareagowało pozwem do sądu o niewypełnienie warunków umowy. Dixie odpowiedziały własnym pozwem przeciwko wytwórni o 4,1 miliona dolarów odszkodowania. Nałożyły się to na inne pozwy składane przez gwiazdy z katalogu Sony - Courtney Love, Aimee Mann, i LeAnn Rimes. Ostatecznie spór zakończył się ugodą. Dixie Chcks otrzymały wewnątrz Sony swój własny label - Open Wide Records - który dawał im zdecydowanie więcej swobody, przy dalszej odpowiedzialności Sony za promocję płyt.
W 2002 roku ukazał się trzeci album grupy, niemal w całości wypełniony rzewnymi, bluegrassowymi balladami „Home”. Album, jak dwa poprzednie, odniósł sukces sprzedając się w 6 milionach kopii, promując singiel „Long Time Gone”, który dotarł do 2. miejsca w zestawieniu country i pierwszej dziesiątki na pop charts. Za to wydawnictwo Dixie również otrzymały nagrodę Grammy, ale niestety zabrakło pewnej ilości sprzedanych egzemplarzy, by i ono, tak jak poprzedniczki, osiągnęło status Diamentowej Płyty. Trasa promująca „Home” została nazwana „Top of the World” i tak też nazywa się podwójne kocertowe wydawnictwo zespołu - zarówno CD jak i DVD - „Top of the World Tour: Live”. Dixie Chicks występowały w 2003 roku między innymi na Grand Ole Opry oraz w przerwie 37. Super Bowl.
Gdy wybuchła wojna w Iraku grupa zaangażowała się mocno w krytykę ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych Georgia W. Busha, co odbiło się negatywnie na wynika sprzedaży i popularności Dixie Chicks w kręgach ortodoksyjnych odbiorców country. Ostatecznie Maines, która wypowiadała najostrzejsze słowa pod jego adresem, przeprosiła publicznie prezydenta i zadeklarowała swój żarliwy patriotyzm. Mimo, że miała to być próba naprawienia popełnionego wcześniej marketingowego błędu, to oświadczenie nie miało korzystnego wpływu na komercyjną wartość zespołu. Część fanów była rozczarowana pierwotną anty-amerykańską wypowiedzią, część zszokowana odwołaniem jej przez wokalistkę. W pewnym momencie na pytanie zadane w sondażu 76% respondentów odpowiedziało, że gdyby mogło, oddałoby ich płyty z powrotem na sklepowe półki. Sytuacji nie poprawiały ciągłe zmiany oficjalnego stanowiska Dixie Chicks w sprawie wojny – panie płynnie przechodziły od agresywnych słów i głębokiego zaangażowania w anty-wojenne akcje do jedynie delikatnej krytyki niektórych poczynań Białego Domu i odwrotnie. Członkinie zespołu otrzymywały listy z pogróżkami, były ignorowane lub atakowane w największych mediach zarówno branży country jak i o ogólnym profilu rozrywkowym czy politycznym. Dixie działały wtedy w różnych organizacjach pożytku publicznego – zachęcały młode kobiety do głosowania, walczyły o wolność wypowiedzi. Ostatecznie, zirytowane zachowaniem środowiska, artystki publicznie ogłosiły, że nie czują się już częścią sceny country.
Również w 2003 roku Amerykański Czerwony Krzyż odmówił przyjęcia od zespołu 1 miliona dolarów, gdyż, jak twierdził, Dixie Chicks oczekiwały ich wsparcia na nadchodzącej trasie koncertowej. W wyniku tej kontrowersji grupa dwukrotnie odmówiła wstąpienia do National Celebrity Cabinet of the Red Cross – stowarzyszenia artystów pomagających Czerwonemu Krzyżowi.
W następnym roku wybrzeże Ameryki zostało spustoszone przez huragany. Dixie Chicks wspomogły ofiary klęski żywiołowej poprzez przeznaczenie dochodu z singla „I Hope” na konto Gulf Coast Relief Fund.
W 2005 roku Maguire, Robison i Maines wraz z między innymi Dolly Parton, Christiną Aguilerą, Yoko Ono i Mandy Moore udostępniły swój utwór na składankę będącą deklaracją przeciwko dyskryminacji ze względu na płeć czy orientację seksualną. Płyta nosiła tytuł „Love Rocks”.
16 marca 2006 roku Dixie Chicks wypuściły singla „Not Ready to Make Nice”, który był zapowiedzią nowego albumu i ostrą rozprawą z krytyką, która spadała na członkinie zespołu w ciągu poprzednich trzech lat. Nowe wydawnictwo, „Taking the Long Way”, ujrzało światło dzienne 22 maja 2006 roku. Płyta wyprodukowana została przez słynnego producenta rocka i rapu - Ricka Rubina. Po premierze albumu grupa w mocnych słowach odcięła się ponownie od sceny country, a także powróciła do agresywnej krytyki urzędującego wówczas prezydenta Busha. Tym razem jednak takie działanie miało pozytywny efekt na słupkach sprzedaży. „Taking the Long Way” zadebiutowało na pierwszym miejscu zarówno pop jak i country charts, a w ciągu pierwszego tygodnia sprzedało się ponad pół miliona kopii. Chicks zostały pierwszym damskim zespołem, którego trzy albumy debiutowały na 1. miejscu Billboardu.
Mimo takich wyników single z nowego krążka były konsekwentnie ignorowane przez najbardziej liczące się stacje radiowe i programy telewizyjne. Członkinie zespołu, a zwłaszcza wokalistka Maines, wyrażały się o amerykańskim przemyśle muzycznym w bardzo ostrych słowach. Inaczej było w Europie, gdzie na tamtejszych listach przebojów country oba single, „Not Ready to Make Nice” i „Everybody Knows” zostały bardzo dobrze przyjęte.
Podczas trasy promującej płytę zespół otrzymał bardzo gorące poparcie od publiczności w Kanadzie i w niektórych północno-wschodnich stanach, natomiast w konserwatywnej części USA sprzedaż biletów na ich koncerty była bardzo nikła. Generalnie w 2006 roku nowy album Chicks był 9. najlepiej sprzedającym się wydawnictwem w Stanach Zjednoczonych. Na rozdaniu nagród Grammy zespół wygrał we wszystkich pięciu kategoriach, w jakich był nominowany, w tym w najważniejszych - Song of the Year, Record of the Year, Album of the Year.
W tym samym roku powstał o grupie film dokumentalny Barbary Kopple „Dixie Chicks: Shut Up and Sing”. Był wyświetlany na kilku festiwalach, zdobywał nagrody filmowe, ale stacja NBC odmówiła jego projekcji z powodu „publicznej kontrowersji”, która towarzyszy zespołowi.
W maju 2008 roku Dixie Chicks ponownie zaangażowały się w politykę nagrywając muzykę do spotu promującego kampanię walki z ociepleniem klimatu byłego wice-prezydenta z ramienia demokratów - Ala Gore’a.
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] | Komentarz |
| I can love you better/Give it up or let me go | Dixie Chicks | 01.1998 | - | 77[7] | Monument 78 746 | [written by Pamela Brown/Kostas][produced by Paul Worley, Blake Chancey][7[17].Country Chart] |
| There' s your trouble/Give it up or let me go | Dixie Chicks | 05.1998 | 26[12] | 36[16] | Monument 78 899 | [written by Mark Selby, Tia Sillers][produced by Paul Worley, Blake Chancey][1[2][24].Country Chart] |
| Wide open spaces/I can love you better | Dixie Chicks | 09.1998 | - | 41[20] | Monument 79 003 | [written by Susan Gibson][produced by Paul Worley, Blake Chancey][1[4[24]].Country Chart] |
| You were mine | Dixie Chicks | 01.1999 | - | 34[20] | Monument NSK 41595 | [written by Emily Erwin,Martie Seidel][produced by Paul Worley, Blake Chancey][1[2][23].Country Chart] |
| Tonight the heartache' s on me | Dixie Chicks | 05.1999 | - | 46[16] | Monument NSK 41601 | [written by Mary Francis, Johnny MacRae, Bob Morrison][produced by Paul Worley, Blake Chancey][6[17].Country Chart] |
| Ready to run | Dixie Chicks | 07.1999 | 53[4] | 39[18] | Monument NSK 42302 | [written by Marcus Hummon, Martie Seidel][produced by Paul Worley, Blake Chancey][2[20].Country Chart][piosenka z filmu "Runaway Bride"] |
| Cowboy take me away | Dixie Chicks | 11.1999 | - | 27[20] | Monument NSK 42882 | [written by Marcus Hummon, Martie Seidel][produced by Paul Worley, Blake Chancey][1[3][32].Country Chart] |
| Goodbye Earl/Stand by your man | Dixie Chicks | 03.2000 | - | 19[15] | Monument 79 352 | [gold-US][written by Dennis Linde][produced by Paul Worley, Blake Chancey][13[10].Country Chart] |
| Cold day in july | Dixie Chicks | 06.2000 | - | 65[10] | Monument NSK 12845 | [written by Richard Leigh][produced by Paul Worley, Blake Chancey][10[16].Country Chart] |
| Without you | Dixie Chicks | 10.2000 | - | 31[20] | Album cut | [written by Natalie Maines,Eric Silver][produced by Paul Worley, Blake Chancey][1[1][26].Country Chart] |
| If i fall you' re going down with me | Dixie Chicks | 03.2001 | - | 38[18] | Album cut | [written by Matraca Berg,Annie Roboff][produced by Paul Worley, Blake Chancey][3[19].Country Chart] |
| Heartbreak town | Dixie Chicks | 08.2001 | - | 121[2] | Album cut | [written by Darrell Scott][produced by Paul Worley, Blake Chancey][23[12].Country Chart] |
| Some days you gotta dance | Dixie Chicks | 01.2002 | - | 55[19] | Album cut | [written by Troy Johnson,Marshall Morgan][produced by Paul Worley, Blake Chancey][7[22].Country Chart] |
| Long time gone/Don' t waste your heart | Dixie Chicks | 06.2002 | - | 7[20] | Monument 79 790 | [written by Darrell Scott][produced by Dixie Chicks,Lloyd Maines][2[20].Country Chart] |
| Landslide | Dixie Chicks | 09.2002 | 55[2] | 7[29] | Monument 79 857 | [gold-US][written by Stevie Nicks][produced by Dixie Chicks,Lloyd Maines][2[22].Country Chart] |
| Travelin' soldier | Dixie Chicks | 02.2003 | - | 25[10] | Monument | [written by Bruce Robison][produced by Dixie Chicks,Lloyd Maines][1[1][13].Country Chart] |
| Not ready to make nice/Everybody Knows | Dixie Chicks | 06.2006 | 70[13] | 4[23] | Columbia 82876861242 [UK] | [platinum-US][written by Martie Maguire, Natalie Maines, Emily Robison, Dan Wilson][produced by Rick Rubin][36.Country Chart] |
| The Neighbor | Dixie Chicks | 03.2007 | - | 74[1] | Open Wide | |
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] | Komentarz |
| Wide open spaces | Dixie Chicks | 02.1998 | 29[31] | 4[135] | Monument 68 195 | [12x-platinium-US][gold-UK][produced by Paul Worley, Blake Chancey] |
| Fly | Dixie Chicks | 09.1999 | 38[12] | 1[2][131] | Monument 69 678 | [10x-platinium-US][silver-UK][produced by Paul Worley, Blake Chancey] |
| Home | Dixie Chicks | 09.2002 | 33[25] | 1[4][56] | Sony 86 840 | [6x-platinium-US][gold-UK][produced by Dixie Chicks,Lloyd Maines] |
| Top of the world tour live | Dixie Chicks | 12.2003 | 194[1] | 27[30] | Monument 90 794 | [gold-US][produced by Paul Worley, Blake Chancey] |
| Taking the long way | Dixie Chicks | 06.2006 | 10[14] | 1[2][45] | Columbia 80739 | [2x-platinum-US][gold-UK][produced by Rick Rubin] |
| Playlist: The Very Best of Dixie Chicks | Dixie Chicks | 12.2012 | - | 115[2] | Columbia | - |
| Essential Dixie Chicks | Dixie Chicks | 06.2016 | - | 179[2] | Legacy | - |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz