Marillion to brytyjska grupa rockowa która powstała w Aylesbury w 1979 roku. Do dziś pozostaje jedną z najważniejszych formacji progresywnych. Nazwa całkiem słusznie kojarzy się z powieścią J.R.R. Tolkiena "Silmarillion". Tak też z początku nazywał się zespół. Nazwa została skrócona do Marillion, by uniknąć jakichkolwiek ewentualnych konfliktów w kwestii praw autorskich.
Grupę stworzyli: gitarzysta Steve Rothery, basista Doug Irvine, klawiszowiec Brian Jelliman i perkusista Mick Pointer. W 1981 roku do grupy dołączył Fish (prawdziwe nazwisko Derek Dick), wokalista. Grupa wypracowała wtedy bogate instrumentalne brzmienie, co wraz z teatralną oprawą koncertów a także trudnymi w odbiorze tekstami przyczyniło się do oskarżeń o nadmierne wzorowanie się na twórczości Genesis. Mimo złośliwych opinii krytyków, w jednej kwestii zespoły poważnie się różniły. Tę podstawową różnicę stanowiły teksty Fisha: bardzo osobiste, emocjonalne. Peter Gabriel za czasów Genesis wymyślał niesamowite historie i tworzył rockowy teatr, Fish zaś demonstrował prawdziwe uczucia.
Zanim formacja nagrała pierwszy singel, nastąpiły zmiany składu. Na miejsce Jellimana i Minnetta do Marillion dołączyli basista Pete Trewavas i klawiszowiec Mark Kelly.
Pierwszym nagraniem grupy było demo zawierające wczesne wersje takich utworów, jak "He Knows You Know", "Garden Party" i "Charting the Single". Materiał ukazał się w lipcu 1981 roku.
Panowie zwrócili na siebie uwagę występem w "Friday Rock Show" w radiowym BBC. Wykonali wtedy trzy utwory: "The Web", "Three Boats Down from The Candy" i "Forgotten Sons", ale to wystarczyło, by podpisali kontrakt z wytwórnią EMI.
Pierwsza płyta długogrająca, "Script For A Jester's Tears", ukazała się w 1983 roku. Album oraz towarzyszące mu częste koncerty grupy pozwoliły kwintetowi zdobyć rozgłos.
W 1984 roku Marillion wrócił do studia już z nowym perkusistą, Ianem Moslerem, co zaowocowało płytą "Fugazi". Wydany rok później "Misplaced Childhood", który odniósł największy sukces i jest zaliczany do klasyki marillionowskich albumów, zawiera najgłośniejszy przebój grupy, "Kayleigh".
W tym samym czasie pogłębiły się problemy Fisha z alkoholem i narkotykami. W efekcie, w 1988 roku, czyli w rok po ukazaniu się albumu "Clutching At Straws", opowiadającego zresztą o pisarzu, który zdobył sławę, ale równocześnie nie radzi sobie z nałogiem, wokalista opuścił Marillion.
Nad ostatnim koncertowym dziełem grupa pracowała jeszcze wspólnie. Niewiele brakowało, by był to studyjny dwupłytowy concept-album - historia człowieka jadącego samochodem i słuchającego różnych stacji radiowych. Fish chciał, by Marillion wykonał kilka cudzych kompozycji, podrabiając w ten sposób muzykę płynącą z radia w samochodzie i wpływającą na przemyślenia kierowcy. Zespół nie zgodził się na to, czując niechęć do nagrywania coverów. Mieli sporo własnych pomysłów muzycznych i nad nimi zamierzali pracować. Kłótnia nad kształtem płyty zadecydowała, że Fish, zmęczony trasami koncertowymi i mający dość kompromisów, zgłosił rezygnację. Pozostali muzycy ją przyjęli.
Gdy wiadomość o odejściu Fisha obiegła cały świat we wrześniu 1988 roku, fani zespołu podzielili się na dwie grupy. Jedni twierdzili, że to koniec. Inni czekali z opinią ostateczną na solowy album Fisha i nowe nagrania Marillion z jego następcą, którym wiosną 1989 roku został Steve Hogarth, były członek grup Europeans i Last Call, grający też na instrumentach klawiszowych.
Zmiana wokalisty wywołała małe trzęsienie ziemi pośród fanów. Wprawdzie muzycy grupy i nawet sam Fish wiele razy podkreślali, że w Marillion nikt nie jest niezastąpiony, to było wiadomo, że to właśnie on był od początku główną postacią tej formacji. Dzięki niemu Marillion zdobył taką popularność.
Zdaniem większości fanów i krytyków Steve Hogarth to, owszem, bardzo dobry wokalista, ale brak mu charyzmy i oryginalności swojego poprzednika, co przede wszystkim dało się odczuć w warstwie tekstowej utworów.
- Jestem w trudnym położeniu - powiedział wtedy Steve Hogarth. - Mam zastąpić Fisha, co choćby z powodu mojego niskiego wzrostu - 162 cm - jest niemożliwe. Ale poważnie: Fish miał unikatową osobowość i ja nie będę próbował go naśladować. Po prostu będę sobą. Czuję, że grupa ma wiele nowego do powiedzenia i że fani odczują siłę muzyki.
Nowy wokalista wpłynął na zmianę stylu muzycznego Marillion, który coraz bardziej oddalał się od nurtu progresywnego. Słychać to bardziej na kolejnych płytach, bowiem materiał pierwszego albumu nagranego z Hogarthem, "Season's End" powstał w większości jeszcze w czasach współpracy z Fishem. Gros fanów oskarżała nowego wokalistę o to, że zespół odchodzi od ambitnego grania.
Wytwórnia opiekująca się zespołem okazała się jednak być bardzo zadowolona ze współpracy z zespołem, który dostał największy jak dotąd budżet na nagranie następnego krążka, "Brave". Po 15 miesiącach prac ukazał się longplay wzbogacony filmem Richarda Stanleya pod tym samym tytułem.
Kolejna pozycja, "Afraid Of Sunlight" z 1995 roku była zbiorem bardzo prostych piosenek i powstała w ciągu niecałych trzech miesięcy, a mimo to odniosła największy komercyjny sukces "nowego" Marillion.
Po jej nagraniu muzycy skupili się na pobocznych projektach. Hogarth nagrywał samodzielnie, natomiast Rothery stworzył The Wishing Tree. Mosley i Trewavas dołączyli natomiast do Iris.
W 1998 roku powstała płyta "Radiation", inspirowaną dokonaniami Radiohead z okresu albumu "OK Computer". W rok później na rynku ukazał się niezbyt udany "marillion.com".
Jednak już kolejna płyta, "Anoraknophobia" z 2001 roku to pozycja na dużo wyższym poziomie. Do jej powstania przyczynił się bezprecedensowy pomysł by sprzedać album jeszcze przez jego nagraniem. Muzycy zdobyli w ten sposób środki finansowe i pewność, że mogą liczyć na grono wiernych fanów.
Podobnie stało się w przypadku albumu "Marbles" z 2004 roku. Wówczas fundusze zostały przeznaczone głównie na jego promocję.
W 2008 roku światło dzienne ujrzało dwupłytowe wydawnictwo "Happiness Is the Road".
Grupę stworzyli: gitarzysta Steve Rothery, basista Doug Irvine, klawiszowiec Brian Jelliman i perkusista Mick Pointer. W 1981 roku do grupy dołączył Fish (prawdziwe nazwisko Derek Dick), wokalista. Grupa wypracowała wtedy bogate instrumentalne brzmienie, co wraz z teatralną oprawą koncertów a także trudnymi w odbiorze tekstami przyczyniło się do oskarżeń o nadmierne wzorowanie się na twórczości Genesis. Mimo złośliwych opinii krytyków, w jednej kwestii zespoły poważnie się różniły. Tę podstawową różnicę stanowiły teksty Fisha: bardzo osobiste, emocjonalne. Peter Gabriel za czasów Genesis wymyślał niesamowite historie i tworzył rockowy teatr, Fish zaś demonstrował prawdziwe uczucia.
Zanim formacja nagrała pierwszy singel, nastąpiły zmiany składu. Na miejsce Jellimana i Minnetta do Marillion dołączyli basista Pete Trewavas i klawiszowiec Mark Kelly.
Pierwszym nagraniem grupy było demo zawierające wczesne wersje takich utworów, jak "He Knows You Know", "Garden Party" i "Charting the Single". Materiał ukazał się w lipcu 1981 roku.
Panowie zwrócili na siebie uwagę występem w "Friday Rock Show" w radiowym BBC. Wykonali wtedy trzy utwory: "The Web", "Three Boats Down from The Candy" i "Forgotten Sons", ale to wystarczyło, by podpisali kontrakt z wytwórnią EMI.
Pierwsza płyta długogrająca, "Script For A Jester's Tears", ukazała się w 1983 roku. Album oraz towarzyszące mu częste koncerty grupy pozwoliły kwintetowi zdobyć rozgłos.
W 1984 roku Marillion wrócił do studia już z nowym perkusistą, Ianem Moslerem, co zaowocowało płytą "Fugazi". Wydany rok później "Misplaced Childhood", który odniósł największy sukces i jest zaliczany do klasyki marillionowskich albumów, zawiera najgłośniejszy przebój grupy, "Kayleigh".
W tym samym czasie pogłębiły się problemy Fisha z alkoholem i narkotykami. W efekcie, w 1988 roku, czyli w rok po ukazaniu się albumu "Clutching At Straws", opowiadającego zresztą o pisarzu, który zdobył sławę, ale równocześnie nie radzi sobie z nałogiem, wokalista opuścił Marillion.
Nad ostatnim koncertowym dziełem grupa pracowała jeszcze wspólnie. Niewiele brakowało, by był to studyjny dwupłytowy concept-album - historia człowieka jadącego samochodem i słuchającego różnych stacji radiowych. Fish chciał, by Marillion wykonał kilka cudzych kompozycji, podrabiając w ten sposób muzykę płynącą z radia w samochodzie i wpływającą na przemyślenia kierowcy. Zespół nie zgodził się na to, czując niechęć do nagrywania coverów. Mieli sporo własnych pomysłów muzycznych i nad nimi zamierzali pracować. Kłótnia nad kształtem płyty zadecydowała, że Fish, zmęczony trasami koncertowymi i mający dość kompromisów, zgłosił rezygnację. Pozostali muzycy ją przyjęli.
Gdy wiadomość o odejściu Fisha obiegła cały świat we wrześniu 1988 roku, fani zespołu podzielili się na dwie grupy. Jedni twierdzili, że to koniec. Inni czekali z opinią ostateczną na solowy album Fisha i nowe nagrania Marillion z jego następcą, którym wiosną 1989 roku został Steve Hogarth, były członek grup Europeans i Last Call, grający też na instrumentach klawiszowych.
Zmiana wokalisty wywołała małe trzęsienie ziemi pośród fanów. Wprawdzie muzycy grupy i nawet sam Fish wiele razy podkreślali, że w Marillion nikt nie jest niezastąpiony, to było wiadomo, że to właśnie on był od początku główną postacią tej formacji. Dzięki niemu Marillion zdobył taką popularność.
Zdaniem większości fanów i krytyków Steve Hogarth to, owszem, bardzo dobry wokalista, ale brak mu charyzmy i oryginalności swojego poprzednika, co przede wszystkim dało się odczuć w warstwie tekstowej utworów.
- Jestem w trudnym położeniu - powiedział wtedy Steve Hogarth. - Mam zastąpić Fisha, co choćby z powodu mojego niskiego wzrostu - 162 cm - jest niemożliwe. Ale poważnie: Fish miał unikatową osobowość i ja nie będę próbował go naśladować. Po prostu będę sobą. Czuję, że grupa ma wiele nowego do powiedzenia i że fani odczują siłę muzyki.
Nowy wokalista wpłynął na zmianę stylu muzycznego Marillion, który coraz bardziej oddalał się od nurtu progresywnego. Słychać to bardziej na kolejnych płytach, bowiem materiał pierwszego albumu nagranego z Hogarthem, "Season's End" powstał w większości jeszcze w czasach współpracy z Fishem. Gros fanów oskarżała nowego wokalistę o to, że zespół odchodzi od ambitnego grania.
Wytwórnia opiekująca się zespołem okazała się jednak być bardzo zadowolona ze współpracy z zespołem, który dostał największy jak dotąd budżet na nagranie następnego krążka, "Brave". Po 15 miesiącach prac ukazał się longplay wzbogacony filmem Richarda Stanleya pod tym samym tytułem.
Kolejna pozycja, "Afraid Of Sunlight" z 1995 roku była zbiorem bardzo prostych piosenek i powstała w ciągu niecałych trzech miesięcy, a mimo to odniosła największy komercyjny sukces "nowego" Marillion.
Po jej nagraniu muzycy skupili się na pobocznych projektach. Hogarth nagrywał samodzielnie, natomiast Rothery stworzył The Wishing Tree. Mosley i Trewavas dołączyli natomiast do Iris.
W 1998 roku powstała płyta "Radiation", inspirowaną dokonaniami Radiohead z okresu albumu "OK Computer". W rok później na rynku ukazał się niezbyt udany "marillion.com".
Jednak już kolejna płyta, "Anoraknophobia" z 2001 roku to pozycja na dużo wyższym poziomie. Do jej powstania przyczynił się bezprecedensowy pomysł by sprzedać album jeszcze przez jego nagraniem. Muzycy zdobyli w ten sposób środki finansowe i pewność, że mogą liczyć na grono wiernych fanów.
Podobnie stało się w przypadku albumu "Marbles" z 2004 roku. Wówczas fundusze zostały przeznaczone głównie na jego promocję.
W 2008 roku światło dzienne ujrzało dwupłytowe wydawnictwo "Happiness Is the Road".
Single | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] | Komentarz |
Market square heroes/Three boats down from the candy | Marillion | 10.1982 | 60[12] | - | EMI EMI 5351 | [written by Marillion][produced by David Hitchcock] |
He knows you know/Charting the single | Marillion | 02.1983 | 35[4] | - | EMI EMI 5362 | [written by Marillion][produced by Nick Tauber] |
Garden party/Margaret [live] | Marillion | 06.1983 | 16[7] | - | EMI EMI 5393 | [written by Marillion][produced by Nick Tauber] |
Punch and judy/Market square heroes | Marillion | 02.1984 | 29[4] | - | EMI MARIL 1 | [written by Marillion][produced by Nick Tauber] |
Assassing/Cinderella search | Marillion | 05.1984 | 22[5] | - | EMI MARIL 2 | [written by Marillion][produced by Nick Tauber] |
Kayleigh/Lady Ninja US side B:Heart of Lothian | Marillion | 05.1984 | 2[14] | 74[8] | EMI MARIL 3 | [written by Marillion][produced by Chris Kimsey] |
Lavender/Freaks | Marillion | 09.1985 | 5[9] | - | EMI MARIL 4 | [written by Marillion][produced by Chris Kimsey] |
Heart of Lothian/Chelsea monday US side B:Lady Ninja | Marillion | 11.1985 | 29[7] | - | EMI MARIL 5 | [written by Marillion][produced by Chris Kimsey] |
Incommunicado/Going under | Marillion | 05.1987 | 6[7] | - | EMI MARIL 6 | [written by Marillion][produced by Chris Kimsey] |
Sugar mice/Tux on | Marillion | 07.1987 | 22[7] | - | EMI MARIL 7 | [written by Marillion][produced by Chris Kimsey] |
Warm wet circles/White russian [live] | Marillion | 11.1987 | 22[7] | - | EMI MARIL 8 | [written by Marillion][produced by Chris Kimsey] |
Freaks [live]/Kayleigh [live] | Marillion | 11.1988 | 24[5] | - | EMI MARIL 9 | [written by Mark Kelly/Steven Rothery][produced by Marillion/Privet Hedge] |
Hooks in you/After me | Marillion | 09.1989 | 30[3] | - | EMI MARIL 10 | [written by Steve Hogarth/Steve Rothery/Mark Kelly/Pete Trewavas/Ian Mosley/John Helmer][produced by Nick Davis/Marillion] |
The Uninvited guest/The bell in sea | Marillion | 11.1989 | 53[2] | - | EMI MARIL 11 | [written by Steve Hogarth/Steve Rothery/Mark Kelly/Pete Trewavas/Ian Mosley/John Helmer][produced by Nick Davis/Marillion] |
Easter/The release | Marillion | 04.1990 | 34[2] | - | EMI MARIL 12 | [written by Steve Hogarth/Mark Kelly/Steve Rothery/Pete Trewavas/Ian Mosley][produced by Nick Davis/Marillion] |
Cover my eyes [Pain and heaven]/How can it hurt | Marillion | 06.1991 | 34[4] | - | EMI MARIL 13 | [written by Steve Hogarth/Mark Kelly/Steve Rothery/Pete Trewavas/Ian Mosley][produced by Christopher Neil] |
No one can/A collection | Marillion | 07.1991 | 26[8] | - | EMI MARIL 14 | [written by Steve Hogarth/Mark Kelly/Steve Rothery/Pete Trewavas/Ian Mosley][produced by Christopher Neil] |
Dry land/Holloway girl/After me | Marillion | 09.1991 | 34[2] | - | EMI MARIL 15 | [written by Hogarth/Woore][produced by Christopher Neil] |
Sympathy/Kayleigh [live] | Marillion | 05.1992 | 17[3] | - | EMI MARIL 16 | [written by Mark Ashton/Graham Stansfield/David Kaffinetti/Stephen Gould][produced by Chris Kimsey] |
The hollow man/Brave | Marillion | 03.1994 | 30[3] | - | EMI EM 307 | [written by Steve Hogarth/Marillion (Mark Kelly/Ian Mosely/Steve Rotheray/Pete Trewavas)][produced by Dave Meegan/Marillion] |
Alone again in the lap of luxury/Living with the big lie [live] | Marillion | 04.1994 | 53[4] | - | EMI EMPD 318 | [written by Steve Hogarth/Marillion (Mark Kelly/Ian Mosely/Steve Rotheray/Pete Trewavas)][produced by Dave Meegan/Marillion] |
Beautiful/Afraif of sunrise/Icon | Marillion | 06.1995 | 29[7] | - | EMI MARIL 18 | [written by Steve Hogarth/Steve Rothery/Mark Kelly/Ian Mosley/Pete Trewavas][produced by Dave Meegan] |
Man of thousand faces/Beautiful/Made again | Marillion | 06.1997 | 125[1] | - | Raw Power RAWX 1044 | [written by Marillion,Steve Hogarth, John Helmer][produced by Marillion] |
80 Days/This strange engine [live]/Bell in the sea [live] | Marillion | 10.1997 | 161[1] | - | Raw Power RAWX 1049 | |
These chains/Fake plastic trees [live]/Memory of water | Marillion | 09.1998 | 83[2] | - | Raw Power RAWX 1051 | |
You're Gone | Marillion | 05.2004 | 7[9] | - | Intact CDINTACT 1 | [written by Marillion/Mr H][produced by Dave Meegan] |
Don't Hurt Yourself | Marillion | 07.2004 | 16[2] | - | Intact CDINTACT 2 | [written by Marillion][produced by Dave Meegan] |
See It Like A Baby | Marillion | 04.2007 | 45[1] | - | Intact CATCO 123638826 | [written by Marillion][produced by Dave Meegan] |
Thankyou Whoever You Are | Marillion | 06.2007 | 15[2] | - | Intact CDINTACT 4 | [written by Marillion][produced by Michael Hunter] |
Albumy | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] | Komentarz |
Script for a jester' s tear | Marillion | 03.1983 | 7[31] | 175[7] | EMI EMC 3429 | [platinum-UK][produced by Nick Tauber] |
Fugazi | Marillion | 03.1984 | 5[20] | - | EMI EMC 240 0851 | [gold-UK][produced by Nick Tauber] |
Real to reel | Marillion | 11.1984 | 8[22] | - | EMI JEST 1 | [gold-UK][produced by Simon Hanhart/Marillion] |
Misplaced childhood | Marillion | 06.1985 | 1[1][42] | 47[35] | EMI MRL 2 | [platinum-UK][produced by Chris Kimsey] |
Brief encounter | Marillion | 03.1986 | - | 67[10] | Capitol 15023 [US] | [produced by Chris Kimsey] |
Clutching at straws | Marillion | 07.1987 | 2[16] | 103[11] | EMI EMD 1002 | [gold-UK][produced by Chris Kimsey] |
B sides themselves | Marillion | 07.1988 | 64[6] | - | EMI EMS 1295 | [produced by Marillion/Simon Hanhart/David Hitchcock/Chris Kimsey/Nick Tauber] |
The thieving magpie | Marillion | 12.1988 | 25[6] | - | EMI MARIL 1 | [produced by Marillion/Privet Hedge] |
Season' s end | Marillion | 10.1989 | 7[4] | - | EMI EMD 1011 22 | [produced by Nick Davis/Marillion] |
Holidays in Eden | Marillion | 07.1991 | 7[7] | - | EMI EMD 1022 | [produced by Christopher Neil] |
A Singles Collection 1982-1992 | Marillion | 06.1992 | 27[2] | - | EMI CDEMD 1033 | [produced by Chris Kimsey/Christopher Neil/Marillion/Nick Davis] |
Brave | Marillion | 02.1994 | 10[4] | - | EMI CDEMD 1054 | [produced by Dave Meegan/Marillion] |
Afraid of sunlight | Marillion | 07.1995 | 16[3] | - | EMI CDEMD 1079 | [produced by Dave Meegan/Marillion] |
Made again | Marillion | 04.1996 | 37[2] | - | EMI CDEMD 1094 | [produced by Marillion] |
The best of both worlds | Marillion | 03.1997 | 88[1] | - | EMI CDEMC 3761 | [produced by Nick Tauber,Chris Kimsey,Chris Neil,Nick Davis,Dave Meegan] |
This strange engine | Marillion | 05.1997 | 27[5] | - | Raw Power RAWCD 121 | [produced by Marillion] |
Tales from the engine room | Marillion & The Positive Light | 07.1998 | 199[1] | - | Cleopatra 375 [US] | |
Radiation | Marillion | 10.1998 | 35[2] | - | Raw Power RAWCD 126 | [produced by Marillion] |
Marillion.com | Marillion | 10.1999 | 53[2] | - | Intact/Raw Power RAWCD 144 | [produced by Marillion] |
Somewhere Else | Marillion | 04.2007 | 24[2] | - | Intact INTACTCD 11 | [produced by Michael Hunter] |
Less Is More | Marillion | 10.2009 | 136[1] | - | Intact | - |
Sounds That Can't Be Made | Marillion | 09.2012 | 43[1] | - | Ear Music 208169ERE | [produced by Marillion, Mike Hunter] |
Fuck Everyone and Run (F E A R) | Marillion | 10.2016 | 4[2] | - | Ear Music 211248EMU | [produced by Michael Hunter] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz