Od 1964 Millwarda, u którego najpierw stwierdzono raka gardła, a później też białaczkę, zastępował często Bill Parkinson - g, voc. W końcu 1965r stan zdrowia Willwarda pogorszył się tak bardzo, że muzyk musiał porzucić grupę (kilka miesięcy później zmarł). Jego miejsce zajął George "Porky" Peckham - voc, g z zespołu Earl Roy And The Olympics. W 1968 Peckham zatrudnił się w studiu Apple należącym do muzyków The Beatles (ale później wrócił do muzykowania - w Matchbox). W The Fourmost pojawił się wówczas Joey Bowers - g, kompan 0'Hary i Hattona z czasów The Four Jays. W 1969 formacja zmieniła na krótko nazwę na Format. Działała, znowu jako The Fourmost, do drugiej połowy lat siedemdziesiątych.
Grupa zaczynała od występów w liverpooiskich kawiarenkach i klubach, jak słynna piwnica Cavern. W czerwcu 1963 jej karierą pokierował Brian Epstein, menażer The Beatles. Bez trudu załatwił jej kontrakt płytowy z wytwórnią Parlophone. I już we wrześniu tego roku zadebiutowała na listach przebojów singlem zawierającym na stronie A premierową piosenkę Johna Lennona i Paula McCartneya Hello Littie Girl (na stronie B utwór Just In Case). W grudniu poprzedzała The Beatles na dużym koncercie gwiazdkowym w Finsbury Park Astoria.
W styczniu 1964 umieściła w pierwszej dwudziestce zestawień następną małą płytę, znowu z napisaną specjalnie dla niej kompozycją Lennona i McCartneya - I'm In Love (na stronie B - Respectable). W następnych miesiącach występowała u boku Cilli Black w rewii Startime w londyńskim Palladium. Wydany w kwietniu tego roku singel z utworem A Little Lovin' Russa Alquista (na stronie B - Waiting For You) okazał się jej największym sukcesem; dotarł do szóstej pozycji brytyjskich list.
Mniejsze powodzenie miały następne płytki: How Can I Tell Her?/You Got That Way z lipca i Baby I Need Your Loving (przeróbka przeboju The Four Tops)/That's Only What They Say z listopada tego roku. W tym czasie formacja wystąpiła w dwóch filmach - u boku The Beatles w Pop Gear (Beatlesi i inni; Pop Gear, czyli kop muzyki pop; 1965, reż. Frederic Goode) i u boku Gerry And The Pacemakers w Ferry Cross The Mersey (1965, reż. Jeremy Summers).
W następnym okresie jej kariera zaczęła się załamywać. Nie były przebojami późniejsze single dla Parlophone: Evening In The Garden/He Could Never z lipca 1965 i Girls Girls Girls (przeróbka piosenki z repertuaru Elvisa Presleya i The Coasters)/Why Do Fools Fall In Love? z listopada tego roku oraz Here There And Everywhere (przeróbka piosenki The Beatles)/You've Changed z sierpnia 1966 i Aunt Maggie's Remedy (przeróbka wodewilowego szlagieru Georgia Formby'ego)/Turn The Lights Down z listopada tego roku.
Bez większego echa przeszedł też pierwszy album -"First And Fourmost" z listopada 1965, zawierający oprócz Girls Girls Girls m.in. porywające wykonania rock 'n'rollowych hitów Little Richarda, The Girl Can't Help It i Heebie Jeebies, oraz ballady Etty James Something's Got A Hold On Me. Nie pomogły wysiłki promocyjne Epsteina, m.in. wspólna trasa po kraju z Cillą Black i P.J. Probym w kwietniu 1965.
W 1967 formacja związała się z wytwórnią CBS, ale wszystkie trzy single, które dla niej nagrała, przepadły na rynku; były to Apples Peaches Pumpkin Pie (przeróbka przeboju Jay And The Techniques)/He Could Never i wyprodukowany przez Paula McCartneya Rosetta/Just Like Before, oba z 1968, oraz Easy Squeezy/Do I Love You? z 1969. Następną małą płytę, zawierającą znowu piosenkę The Beatles, Maxwell's Silver Hammer (na stronie B utwór Music Man), sygnowała inną nazwą, Format.
Zapisała się w pamięci fanów jako jedna z lepszych grup liverpoolskich hołdujących brzmieniu spopularyzowanemu przez The Beatles, chętnie sięgających po piosenki pisane przez muzyków tego zespołu, ale wykonujących też hity innych artystów, zwłaszcza amerykańskich. Umiejętnie ożywiała swoje nagrania - zapewne pod wpływem doświadczeń rewiowych - akcentami komediowymi (np. humorystycznie przyspieszone partie wokalne w Girls Girls Girls). Skazana na cudze kompozycje i nie nadążająca - tak jak wiele innych zespołów zaliczanych do nurtu Merseybeat -za przemianami zachodzącymi w muzyce młodzieżowej, nie miała jednak szans na długotrwały sukces. A śmierć Millwarda była ciosem, po którym nigdy się nie podniosła.
Dyskografię uzupełniają m.in. czwórki "The Fourmost Sound" z marca 1964 i "A Little Lovin'" z sierpnia tego roku. 0'Hara kontynuował karierę muzyka do początku lat osiemdziesiątych, a później zajął się sprzedażą używanych samochodów. W czerwcu 1999 odebrał sobie życie - powiesił się w swoim domu w Liverpoolu.
Single | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
Hello little girl/Just in case | Fourmost | 09.1963 | 9[17] | - | Parlophone R 5056 | [written by John Lennon,Paul McCartney][produced by George Martin] |
I' m in love/Respectable | Fourmost | 12.1963 | 17[12] | - | Parlophone R 5078 | [written by John Lennon,Paul McCartney][produced by George Martin] |
A little loving/Waiting for you | Fourmost | 04.1964 | 6[13] | - | Parlophone R 5128 | [written by Russ Alquist] |
How can i tell her/You got that way | Fourmost | 07.1964 | 33[4] | - | Parlophone R 5157 | [written by Carter, Lewis, O'Hara ] |
Baby i need your loving/That' s only what they say | Fourmost | 11.1964 | 24[12] | - | Parlophone R 5194 | [written by Holland–Dozier–Holland][produced by Brian Holland,Lamont Dozier] |
Girls ,girls,girls/Why do fools fall in love | Fourmost | 11.1965 | 33[6] | - | Parlophone R 5379 | [written by Leiber, Stoller] |
EP's | ||||||
The Fourmost Sound | Fourmost | 02.1964 | 15[5] | - | Parlophone GEP 8892 |
Albumy | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
First And Fourmost | Fourmost | 11.1965 | - | - | Parlophone PMC 1259 |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz