Bauhaus

Grupa brytyjska. Postała w 1978 w Northampton z inicjatywy wychowanków średnich szkół artystycznych. Założył ją Danny Ash (właśc. Daniel Caston Ash; 31.07.1957, Northampton) -g, s, voc. W piewszym składzie znaleźli się też Peter Murphy (właśc. Peter John Murphy; 11.07.1957, Wellingborough, Northamptonshire) - voc, Chris Barber - b oraz Kevin Haskins (właśc. Kevin Michael Haskins; 19.07.1960, Northampton) - dr, k, z którym Ash miał już sposobność współpracować w zespołach Jackplug And The Sockets i The Craze. W tym początkowym okresie posługiwała się kolejno różnymi nazwami, jak The Drugz czy Freez. Po kilku tygodniach Barbera zastąpił David J. znany też jako David Jay (właśc. David John Haskins; 24.04.1957, Northampton) - b, voc, brat Kevina, jeszcze jeden były muzyk Jackplug And The Sockets i The Craze. Wkrótce potem zmieniła nazwę na Bauhaus 1919, a następnie na Bauhaus (nazwa słynnej szkoły architektury i wzornictwa, utworzonej w 1919 w Weimarze przez Waltera Cropiusa). W lipcu 1983 zakończyła działalność. Równo piętnaście lat później, latem 1998, odrodziła się w oryginalnym składzie.
Zaczęła w 1978 od prób w jednym z pomieszczeń Teacher Training College w Northampton. W owej szkole sporadycznie też występowała, posługując się przypadkowymi nazwami. Za właściwy jej debiut uważa się jednak pierwszy koncert składu z Davidem J., już pod nazwą Bauhaus 1919, zorganizowany w noc sylwestrową 1978 w Cromwell Pub w Wellingborough niedaleko Northampton. Ponieważ miała jeszcze dość skromny repertuar, jeden z utworów, Raw Power Iggy'ego Popa, wykonała tej nocy czterokrotnie. W następnych miesiącach kontynuowała występy w pubach i klubach robotnicznych rodzinnego miasta i okolic, jak Romany czy White Elephant. Znalazła już wówczas menażera - tej roli podjął się zaprzyjaźniony z rodziną Ashów księgowy, Graham Bentley. W jego biurze przy Horsemarket Street pracowała nad repertuarem. Wzorów szukała w dokonaniach Davida Bowiego, T. Rex, Roxy Music, Gary'ego Glittera, Lou Reeda i Iggy'ego Popa, ale też w punk rocku oraz w twórczości innych debiutantów tego okresu, jak Joy Division.
Już wtedy jednak, w pierwszych miesiącach działalności, nie była grupą wtórną. Założyła sobie co prawda, że będzie grać muzykę prostą, surową, nieugładzoną, ale nawet jej najwcześniejsze kompozycje zawierały rozwiązania intrygujące, świeże, pomysłowe. Świadczył o tym zwłaszcza utwór Bela Lugosi Is Dead, który niebawem miał nadać szybszy bieg jej karierze. Jego podstawę stanowił przetworzony i zagrany w wolniejszym tempie riff wzięty przez Danny'ego z jednego z przebojów Glittera. Był wszak jedynie punktem wyjścia do większej całości o znamionach jamu raczej niż kompozycji, najeżonej niepokojącymi, jakby rozmazanymi, często dysonansowymi dźwiękami gitary, intrygującej motywami basu przypominającymi bicie dzwonu w cmentarnej kaplicy, udziwnionej pulsem perkusji rodem jakby z bossa novy. Doskonale współbrzmiał z tą muzyką napisany przez Dave'a, zaśpiewany przez Petera w demoniczny sposób tekst na temat tragicznego losu Beli Lugosiego, słynnego odtwórcy roli tytułowej w klasycznym horrorze Książę Drakula (1931, reż. Ted Browning), który w życiu prywatnym utożsamiał się z postacią ekranowego wampira.
W tym czasie grupa postanowiła dokonać próbnych nagrań kilku swoich kompozycji. Wynajęła więc na trzy godziny wyposażone w magnetofony ośmiośladowe Beck Studios w Wellingborough i przeniosła na taśmę pięć utworów: Boys, Dark Entries, Some Faces i Harry, przede wszystkim zaś dziewięciominutową wersję Bela Lugosi Is Dead. Zarejestrowała tę kompozycję w jednym podejściu, i właściwie sama zmiksowała nagranie, wysuwając wzorem dubowych rejestracji reggae bas i perkusję do przodu. Taśmę wysłała do małych firm płytowych, ale z żadnej nie otrzymała zachęcającej odpowiedzi. A jednak jej wysiłek nie poszedł na marne. 26 maja 1979 otwierała występ zespołu Throbbing Gristle w Guildhall w rodzinnym mieście i wręczyła swoje nagrania promotorowi koncertu. On zaś zainteresował nimi Pete'a Stennetta, właściciela małej londyńskiej firmy płytowej Small Wonder. Stennett, zachwycony przesyconym tajemniczą aurą utworem o Beli Lugosim, postanowił wydać go na maksisinglu.
Płyta ukazała się w sierpniu 1979 z dwoma utworami na stronie B: nową wersją Boys oraz Dark Entries. Okładkę ozdobiło ujęcie z klasycznego filmu niemego, mrocznego Gabinetu doktora Caligari Roberta Wiene z 1920. Utwór zwrócił na grupę uwagę - zrobił furorę na listach przebojów wytwórni niezależnych. Zaintrygowany nim John Peel, znany prezenter Radia BBC, udostępnił grupie studio Maida Vaie na cały dzień. Zarejestrowała wtedy na potrzeby rozgłośni kilka dalszych swoich kompozycji, jak God In An Alcove i A Spy In The Cab, a także przeróbkę Telegram Sam zespołu T. Rex. Innym następstwem popularności płytki były coraz częstsze zaproszenia na koncerty poza Northampton, zwłaszcza do Londynu, np. do Rock Garden i Billy's Club.
Sukces Bauhaus przerósł Small Wonder. Firma nie była w stanie zająć się karierą grupy. W końcu 1979 muzycy związali się więc z utworzoną wtedy wytwórnią Axis, niebawem przemianowaną na 4AD. Owocami tej współpracy były trzy single: Dark Entries/Untitled ze stycznia 1980, Terror Couple Kill Colonel/Scopes/Terror Couple Kill Colonel (Version) z czerwca i Telegram Sam/Crowds z października, przede wszystkim zaś album "In The Fiat Field" z października tego roku. Powstał latem w londyńskich Southern Studios. Chociaż muzykom brakowało jeszcze doświadczenia w pracy studyjnej, sami zdecydowali się produkować nagrania. Okładkę ozdobiła fotografia Homage To Purws De Chavannes Duane'a Michalsa. Płyta spotkała się z bardzo krytycznym przyjęciem ze strony prasy muzycznej, ale publiczności się spodobała - odniosła sukces na listach najlepiej sprzedawanych albumów wytwórni niezależnych, a na moment pojawiła się nawet na ogólnych listach bestsellerów.
Wypełniła ją muzyka surowa, pełna punkowej zadziorności, epatująca zgrzytliwymi, rozedrganymi dźwiękami gitary Asha oraz zawodzeniami Murphy'ego, przykuwająca uwagę atmosferą niepokoju i grozy (np. Dark Entries, Double Dare, In The Flat Field, A God In An Alcove, Dive, St. Vitus Dance, Sigmata Martyr, Nerves). Teksty dotyczyły często kontrowersyjnych tematów, np. Stigmata Martyr, nakreślony jaskrawymi barwami portret stygmatyka (na żywo ilustrowała go scena ukrzyżowania). Chociaż w późniejszych latach grupa nagrała płyty bardziej dojrzałe, bogatsze, efektowniejsze, właśnie album "In The Fiat Field", uważany za sztandarowe dokonanie rocka gotyckiego (sami muzycy odżegnywali się od związków z tym nurtem), zasługuje na miano jej arcydzieła. W 1980 dała ponad osiemdziesiąt koncertów w całym kraju (m.in. 10 kwietnia wystąpiła w Lyceum w Londynie u boku jednego ze swoich idoli - Gary'ego Glittera), a ponadto odbyła dwie krótkie trasy po Europie oraz jedną po Stanach i Kanadzie (w Nowym Jorku poznała Iggy'ego Popa).
Nie kryła, że zmierza ku sukcesom, co jednak nie bardzo podobało się Ivo Wattsowi-Russellowi, szefowi 4AD, dbającemu o elitarny charakter firmy. Przeszła więc do innej wytwórni, mieszczącej się w tym samym budynku i aż do tej pory powiązanej z 4AD - Beggars Banquet. Pierwszym owocem współpracy był singel Kick In The Eye/Satori, wydany w marcu 1981. Okazał się bardziej komercyjnym dokonaniem niż wcześniejsze nagrania Bauhaus - utwór Kick In The Eye przypominał dyskotekowe przeboje Davida Bowiego i został odnotowany na dalszych pozycjach list przebojów. W tym czasie, w lutym i marcu, grupa odbyła pierwszą dłuższą trasę po Stanach i Kanadzie (występy w klubach). W czerwcu na rynek trafił kolejny singel, The Passion Of Lovers. I tym razem na stronie A znalazła się piosenka dość chwytliwa, mieszcząca się jednak w ramach nowofalowej konwencji. Stronę B wypełniły natomiast cztery nagrania dokonane przez muzyków osobno - coś pośredniego między żartami muzycznymi a eksperymentami dźwiękowymi - połączone w intrygującą całość. Grupa promowała płytkę na krótkiej trasie po kraju z zespołem The Birthday Party, ale z niewielkim sukcesem.
W październiku 1981 ukazał się drugi album formacji, "Mask", nagrany głównie w londyńskich Playground Studios, znowu wyprodukowany przez samych muzyków. Okładkę ozdobił rysunek Danny'ego, wbrew jego intencjom interpretowany jako portret Bauhaus. Płyta robiła wrażenie dzieła bardziej przemyślanego, staranniej przygotowanego i dojrzalszego niż poprzednia, chociaż niektóre utwory powstały w wyniku zespołowych improwizacji w studiu; najlepszy przykład to Of Lillies And Remains, stworzony na poczekaniu i nagrany w jednym podejściu (nawet tekst Murphy'ego i J., oparty na zapisie snu pierwszego z nich, narodził się podczas sesji). Na pewno była dokonaniem bardziej urozmaiconym; utworom niezwykle ekspresyjnym (np. Hair Of The Dog, Muscle In Plastic) towarzyszyły tym razem kompozycje urzekająco nastrojowe (np. Hollow Hills). Aby uczynić swoją muzykę bardziej chwytliwą, formacja znowu wprowadziła w niektórych nagraniach dyskotekowe rytmy (np. Hair Of The Dog). Wzbogaciła też brzmienie, sięgając np. po fortepian i syntezator, a w nagraniu In Fear Of Fear - saksofon. Większość utworów zachowała mimo wszystko niepokojącą atmosferę wcześniejszych dokonań, głównie dzięki coraz bardziej intrygującym pod względem brzmieniowym partiom gitary Asha (na jego oryginalny sposób gry zwrócił w tym czasie uwagę zespół Siouxsie And The Banshees i proponował mu nawet współpracę, ale musiał się pogodzić z odmową). Grupa promowała album na dużych trasach po Wielkiej Brytanii i innych krajach europejskich. Zrealizowała też niezwykły teledysk do utworu Mask (potwierdzający fascynację niemieckim ekspresjonizmem). A ponadto w lutym 1982 wydała singel z nową wersją Kick In The Eye (na stronie B utwór Larwax). Ale album nie osiągnął spodziewanego sukcesu, chociaż rozszedł się lepiej niż poprzedni (na listach bestsellerów dotarł do pozycji trzydziestej).
Kolejną przymiarką do list przebojów był singel Spirit/Terror Couple Kill Colonel (wersja koncertowa) z czerwca 1982. Grupa zatrudniła tym razem producenta, Hugh Jonesa, aby nadał utworowi Spirit komercyjny kolor. Wynikiem było nagranie, którego sama od początku nienawidziła (później przygotowała zupełnie inną wersję Spirit i włączyła do programu płyty "The Sky's Gone Out"), a które w dodatku nie spodobało się publiczności. W tym czasie znowu intensywnie koncertowała, m.in. we Włoszech i Stanach. A po powrocie do kraju zaszyła się w studiu Rockfield w Monmouth w Walii i tam przy pomocy Dereka Tompkinsa jako realizatora i anonimowego współproducenta (wspomagał ją już podczas rejestracji Bela Lugosi Is Dead) zrealizowała album "The Sky's Gone Out". Wydany w październiku 1982, okazał się dziełem dość nierównym. Na stronie A znalazło się pięć kompozycji z różnych półek: In The Night - wczesne dzieło, dla którego zabrakło miejsca na "In The Fiat Field", przywołujące klimat tej płyty, Third Uncle - wzięta z sesji radiowej, a więc nagrana w studiu na żywo, porywająca wersja piosenki Briana Eno, Spirit -nowe opracowanie utworu znanego już z singla, Swing The Heartache - męcząca, kanciasta, dysonansowa muzyka zaimprowizowana w studiu, a wreszcie Sevent Hedges -zgrabna ballada ukazująca bardziej komercyjne oblicze formacji.
Stronę B wypełniły utwory stworzone podczas sesji, zazwyczaj wymęczone, odarte z pomysłów, chaotyczne, jak The Three Shadows w trzech częściach i kolażowy Exquisite Corpse. Jedyną kompozycją wśród nich nie pozbawioną wdzięku była urokliwa piosenka All We Ever Wanted Was Everything. Do pierwszych trzydziestu tysięcy egzemplarzy "The Sky's Gone Out" dodawano drugą płytę, później wydaną też osobno - "Press The Eject And Give Me The Tape" z nagraniami koncertowymi dokonanymi 31 października 1981 w Liverpoolu, 9 listopada tego roku w Londynie i 24 lutego 1982 również w Londynie (m.in. kapitalna, monumentalna wersja Bela Lugosi Is Dead oraz świetne wykonanie Rose Garden Funeral Of Sores Johna Cale'a).
Grupa nie wierzyła, by któryś utwór ze "The Sky's Gone Out" mógł ją wprowadzić na listy przebojów. Na promujący płytę singel wybrała więc nagranie radiowe z tego okresu -porywającą przeróbkę piosenki Ziggy Stardust Davida Bowiego (na stronie B powtórzyła Third Uncle, a na maksisinglu dodała m.in. koncertową wersję Waiting For The Man The Velvet Underground, nagraną z gościnnym udziałem Nico, później włączoną też do programu kompaktowego wydania "Press The Eject And Give Me The Tape"). I był to strzał w dziesiątkę. Właśnie ta płytka przyniosła Bauhaus upragnioną popularność. A jej sukces sprawił, że i album "The Sky's Gone Out" zrobił furorę na listach bestsellerów. Gwiazdorską pozycję formacji ugruntował zaś wampiryczny film Hunger (Zagadka nieśmiertelności; 1982, reż. Tony Ścott; w rolach głównych - Catherine Denevue i David Bowie), rozpoczynający się nakręconą - w londyńskim klubie Heaven sceną wykonania utworu Bela Lugosi Is Dead. Po kolejnej trasie po kraju - w październiku z udziałem Southern Death Cult - grupa odbyła najbardziej udane tournee po Stanach. A zaraz po powrocie do kraju nagrała utwory Lagartija Nick i Paranoia! Paranoia, wydane w styczniu 1983 na następnym singlu.
Sukces zniszczył Bauhaus. Media zaczęły wyróżniać Murphy'ego, z czym nie bardzo mogli się pogodzić pozostali muzycy, to oni bowiem byli głównymi twórcami repertuaru (nawet teksty pisał często J.). W formacji pojawiły się niesnaski i już na początku 1983 rozważano jej rozwiązanie. Ostatecznie jednak zdecydowano się nagrać - znowu w Rockfield i znowu z Tompkinsem - jeszcze jedną płytę, "Burning From The Inside". Tymczasem Murphy zachorował na zapalenie płuc i trafił do szpitala. Miał nadzieję, że grupa przełoży sesję. Ale Ash, J. i Haskins uznali, że bez kolegi, z którym coraz trudniej się porozumiewali, stworzą muzykę lepszą niż z nim, i zabrali się do pracy. Gdy Murphy zjawił się w Rockfield, nie tylko zdążyli skomponować większość utworów, ale też do prawie wszystkich nagrali podkłady, a do dwóch, King Volcano i Hope, także partie wokalne (zaśpiewali Ash i J.). W tej sytuacji wokalista włączył się w pracę nad albumem tylko w niewielkim zakresie. Wynikiem była całość nieco zaskakująca. Mimo kilku utworów bliskich dawnego stylu, np. Antonin Artaud, nie ulegało wątpliwości, że Ash, J. i Haskins postanowili zwrócić się ku innej muzyce, wysmakowanej, subtelnej, niemal zupełnie pozbawionej demonicznej otoczki, np. King Volcano, Slice Of Life, Kingdom's Corning, Hope. Zapewne w tym kierunku grupa podążyłaby w późniejszym okresie. Niestety, gdy w połowie lipca 1983 album trafił na rynek, przyjęty z entuzjazmem zarówno przez prasę muzyczną, jak i przez fanów (wcześniej, w kwietniu, ukazał się singel She's In Parties/Departure), formacji już nie było.
Po długiej trasie, obejmującej Francję, Grecję, Izrael, Hongkong i Japonię, pożegnała się z brytyjską publicznością koncertami 4 i 5 lipca w londyńskim Hammersmith Palais. Gdy 5 lipca schodziła ze sceny, J. powiedział do mikrofonu: "Niech spoczywa w spokoju", a słowa te stały się w 1992 tytułem albumu dokumentującego jej ostatni występ -"Rest In Peace - The Final Concert". Bezpośrednio po jej rozwiązaniu, latem 1983, członkowie fan clubu Bauhaus otrzymali singel z dwoma wcześniej nie publikowanymi utworami, własnym Sanity Assassin (później dodanym do kompaktowej wersji "Burning From The Inside") oraz przeróbką starego przeboju Normana Greenbauma Spirit In The Sky.
Latem 1998, po piętnastu latach, grupa wznowiła działalność, ale ograniczyła się wtedy niemal wyłącznie do koncertów. Zaczęła od Stanów (wystartowała 10 lipca w Palladium Theater w Los Angeles), a jesienią odbyła też trasę po Europie, obejmującą m.in. Wielką Brytanię, Francję, Hiszpanię, Włochy, Belgię i Niemcy. Występ w Hammerstein Ballroom w Nowym Jorku został w listopadzie 1999 udokumentowany albumem "Gotham". Wypełniły go ekscytujące wersje utworów z całego okresu kariery Bauhaus, ale przede wszystkim z pierwszych lat, jak Bela Lugosi Is Dead, Double Dare, In The Flat Field, A God In An Alcove i Terror Couple Kill Colonel. W programie znalazło się też nowe nagranie studyjne - przeróbka Severence zespołu Dead Can Dance. Kolejne, The Dog's A Vapour, trafiło na filmową płytę "Heavy Metal - Fakk 2" (Restless, 2000).
W latach dziewięćdziesiątych formacja doczekała się hołdów w postaci albumów "Tribute To Bauhaus" (Cleopatra, 1996) i "Bela - A Tribute To Bauhaus" (Doppelganger, 1998) z jej utworami w różnych wykonaniach.
Murphy po rozwiązaniu Bauhaus utworzył napierw duet Dali's Car z Mickiem Karnem z Japan, a później działał jako solista. Ash i Haskins założyli zespół Tones On Tail, a następnie z J. - Love And Rockets. Ponadto Ash (jako Daniel Ash) i J. nagrywali indywidualnie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bela Lugosi' s dead/Boys/Dark entries	Bauhaus	08.1979	-	-	Small Wonder TEENY 2	[written by Bauhaus][produced by Bauhaus]
Dark entries/Untitled	Bauhaus	01.1980	-	-	Axis AXIS 3	[written by Bauhaus][produced by Bauhaus]
Terror couple kill colonel/Scopes/Terror couple kill colonel II	Bauhaus	06.1980	-	-	4.A.D. AD 7	[written by Bauhaus][produced by Bauhaus]
Telegram Sam/Crowds	Bauhaus	10.1980	-	-	4.A.D. AD 17	[written by Marc Bolan][produced by Bauhaus]
Kick in the eye/Satori	Bauhaus	03.1981	59[3]	-	Beggars Banquet BEG 54	[written by Bauhaus][produced by Bauhaus]
The passion of lovers/1:2:3:4	Bauhaus	06.1981	56[2]	-	Beggars Banquet BEG 59	[written by Marc Bolan][produced by Bauhaus]
Searching for Satori EP.	Bauhaus	02.1982	45[4]	-	Beggars Banquet BEG 74	[written by Bauhaus][produced by Bauhaus]
Spirit /Terror couple kill colonel [live]	Bauhaus	06.1982	42[5]	-	Beggars Banquet BEG 79	[written by Marc Bolan][produced by Hugh Jones]
Ziggy Stardust/Third uncle [live]	Bauhaus	09.1982	15[7]	-	Beggars Banquet BEG 83	[written by David Bowie][produced by Bauhaus]
Lagartija Nick/Paranoja! Paranoja!	Bauhaus	01.1983	44[4]	-	Beggars Banquet BEG 88	[written by Bauhaus][produced by Bauhaus]
She' s in parties/Departure	Bauhaus	04.1983	26[6]	-	Beggars Banquet BEG 91	[written by Bauhaus][produced by Bauhaus]
The Singles 1981-1983 EP.	Bauhaus	10.1983	52[4]	-	Beggars Banquet BAD 312	[produced by Bauhaus, Hugh Jones, John Sparrow]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In the flat field	Bauhaus	11.1980	72[1]	-	4 AD CAD 13	[produced by Bauhaus]
Mask	Bauhaus	10.1981	30[5]	-	Beggars Banquet BEGA 29	[silver-UK][produced by Bauhaus]
The sky' s gone out	Bauhaus	10.1982	4[6]	-	Beggars Banquet BEGA 42	[silver-UK][produced by Bauhaus]
Burning from the inside	Bauhaus	07.1983	13[10]	-	Beggars Banquet BEGA 45	[produced by Bauhaus]
1979-1983	Bauhaus	11.1985	36[2]	-	Beggars Banquet BEGA 64	[silver-UK][produced by Bauhaus, Hugh Jones]
Swing the heartache-The BBC Session	Bauhaus	08.1989	-	169[6]	Beggars Banquet 9804
Go Away White	Bauhaus	03.2008	-	105	Bauhaus Music BAULP 001	[produced by Bauhaus]