Nuclear Assault

NUCLEAR ASSAULT, grupa amerykańska. Utworzona w 1983r w Nowym Jorku przez Dana Lilkera - b, k, voc, muzyka zespołu Anthrax (później działającego też w S.O.D.). W pierwszym składzie znaleźli się też John Connelly - voc. g, Anthony Bramante - g, voc ,Glen Evans - dr, voc. W 1992r Lilkera i Bramantego zastąpili Scott Metaxas - b z zespołu Prophet i Dave DiPietro - g.

Działała do 1994r.  W pierwszym okresie jej działalność ograniczyła się do koncertów w klubach nowojorskich oraz nagrania dwóch kaset demo. W 1986r podpisała kontrakt z wytwórnią Combat i kilka tygodni później dorobiła się pierwszej płyty - maksisingla Brain Death. Już wtedy; określiła się stylistycznie - zaproponowała muzykę z pogranicza thrashu i hardcore’u, z tekstami o politycznych treściach, np. utwór Brain Death - wypowiedź przeciwko podżegaczom wojennym. W tym kierunku zmierzała w następnym okresie.
Na płycie Game Over wyróżniały się zwłaszcza utwory Radiation Sickness, Nuclęar War, Stranded
In Hell, After The Holocaust, a także, ze względu na kontrowersje, jakie wywołał, Hang The Pope - nieprzejednany, wściekły atak na Jana Pawła II. W programie minialbumu-The Plague znalazł się m.in. song  Buttfuck, piętnujący Vince'a Neila, wokalistę Mótley Crue, który prowadząc po pijanemu samochód spowodował wypadek i zabił człowieka (Nicholasa Dingleya, perkusistę Hanoi Rocks), ale spędził w więzieniu tylko miesiąc - wyrok pomogła złagodzić bardzo wysoka kaucja.

Wiosną 1987r grupa po raz pierwszy dotarła z koncertami do Europy - występowała razem z zespołem Agent Steel. Dzięki następnym płytom,Survive i Handle With Care, z takimi utworami, jak Brainwashed, Great Depression, Equal Right, Wired, The New Song, Mother's Day czy Torture Tactics, uzyskała status jednej z lepszych formacji thrashowych na święcie, porównywanej wręcz niekiedy z Metallicą. Zwracano zwłaszcza uwagę na niezwykłą energię bijącą z jej muzyki, krytykowano zaś nie dopracowane kompozycje.
 Ukoronowaniem pierwszego okresu działalności Nuclear Assault był album   Out of Order z repertuarem bardziej przemyślanym i staranniej przygotowanym niż na poprzednich płytach, ale za to pozbawionym atmosfery spontaniczności, nieco bezdusznym, np. Sign In Blood, Too Young To Die, Stop Wait Think, Hypocrisy. Wyróżniała się dość efektowna, urozmaicona kompozycja instrumentalna Save The Planet, przez jednego z recenzentów określona jako „kosmiczny marsz śmierci"., Pochwały zebrała też przeróbka przeboju Ballroom Blitz zespołu Sweet bliska punkowej konwencji. W tekstach dostało się i skorumpowanym politykom (Quocustodiat), i obłudnym kaznodziejom telewizyjnym (Preaching To The Deaf), i małodusznym lekarzom (Doctor Butcher), i niewolnikom narkotyków ( Too Young To Die), i ludziom bezmyślnie ulegającym modom (Fashion Junkie), i artystom poświęcającym ideały dla kariery (Sign In Blood), i cynicznym twórcom bezwartościowej tandety muzycznej (Resurrection). Świetnym dokumentem koncertowym była płyta Live at the Hammersmith Odeon, rejestrująca występ Nuclear Assault 10 kwietnia 1989 w londyńskim Hammersmith Odeon.
Album Something Wicked, nagrany w innym składzie niż wszystkie poprzednie, wypełniła muzyka bliższa konwencjonalnemu metalowi, chociażby dokonaniom Black Sabbath, np. Something Wicked, Another Violent End, No Time, The Forge.
Na początku lat dziewięćdziesiątych wszyscy muzycy Nuclear Assault pojawili się w innych zespołach (z początku nie rezygnowali z działalności w Nuclear Assault, ale jednak w 1992 Lilker i Bramante porzucili tę grupę dla swoich formacji). Lilker stanął na czele BRUTAL TRUTH. Connelly utworzył John Connelly Theory (debiutancki album: „Back To Basics", Relativity,1991; m.in. przeróbka przeboju Hold Your Head Up formacji Argent oraz nawiązujący do muzyki baroku utwór In Memory). Evans związał się z C.I.A. Bramante dał się poznać jako muzyk Chainsaw.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Survive	Nuclear Assault	08.1988	-	145[11]	I.R.S. 42 195	[produced by Randy Burns]
Handle With Care	Nuclear Assault	11.1989	60[1]	126[24]	In-Effect 3010	[produced by Randy Burns]

Northside

Northside-, grupa brytyjska. Powstała latem 1989r w Manchesterze. W składzie znaleźli się Warren „Dermo" Dermody - voc, Timmy Walsh - g, Cliff Ogier - b, Paul Walsh - dr. W 1993 odszedł Timmy Walsh.
Debiutowała w klubach rodzinnego miasta. W 1990r podpisała kontrakt z firmą Factory. Dla niej nagrała m.in. single Shall We Take A Trip, Rising Star i Take Five oraz album  Chicken Rhythms, wyprodukowany przez Iana Broudiego, zawierający takie utwory, jak Funky Monkey czy Yeah Man.

Przedstawiła własną odmianę muzyki tanecznej spod znaku rave. Nie odniosła nigdy takiego sukcesu, jak inne grupy manchesterskie działające na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, choćby Happy Mondays, The Stone Roses czy The Charlatans, ale miała zwolenników wśród entuzjastów rave. Jej kariera załamała się po upadku w 1992r wytwórni Factory.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	Aus	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Shall We Take A Trip/Moody Places	Northside	06.1990	50[7]	-	Factory FAC 268	[written by Northside][produced by Ian Broudie]
My Rising Star	Northside	11.1990	32[7]	-	Factory FAC 2987	[produced by Ian Broudie]
Take 5/Who's To Blame	Northside	06.1991	40[4]	-	Factory FAC 3087	[written by Northside][produced by Ian Broudie]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chicken Rhythms	Northside	06.1991	19[3]	-	Factory FACT 310	[produced by Ian Broudie]

Public Enemy

PUBLIC ENEMY, zał. w 1982r w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA) w składzie: Chuck D, Flavor Flav, Professor Griff, Terminator X. Najbardziej radykalna grupa w historii rapu i jednocześnie jeden z najważniejszych składów muzyki rozrywkowej dwudziestego wieku. Amerykański zespół Public Enemy, prowadzony pod ścisłym przewodnictwem rapera Chucka D, zawarł w przełomowej twórczości odważną krytykę białego świata, która wywołała nieopisane kontrowersje. Zredefiniowała także znaczenie i rolę hip-hopu, który z mało wartościowej muzyki imprezowej stał się pod koniec lat 80-tych radykalnym głosem czarnej młodzieży.
Zespół powstał w roku 1982 w Nowym Jorku. Założycielem byt projektant plakatów, didżej radiowy i początkujący raper Chuck D (właśc. Carlton Ridenhour, ur. 01.08.1960). Artysta został dostrzeżony po przesłuchaniu jednej z jego demówek przez Ricka Rubina, właściciela Def Jam Records. Zaangażowany politycznie twórca nie przyjął propozycji solowego kontraktu, gdyż posiadał wizję stworzenia muzycznej grupy, będącej rapowym odpowiednikiem radykalnej politycznej organizacji Czarne Pantery. Podstawowy skład założonego następnie zespołu Public Enemy stworzyli didżej Terminator X (Norman Lee Rogers, ur. 25.08.1966) oraz hypeman Flavor Flav (William Drayton, ur. 16.03.1959), przyjaciel Chucka z dzieciństwa, który wyróżniał się przede wszystkim wysokim głosem, kolorowymi ubraniami i gadżetem w postaci wielkiego zegara, wiszącego na szyi. Szeregi Public Enemy zasiliła paramilitarna organizacja The Security Of The First World (S1 W), która odpowiadała za oryginalną choreografię podczas koncertów grupy. W tej artystycznej bojówce działał Professor Griff (Richard Griffin), radykał organizacji Nation Of Islam. Objął funkcję Ministra Informacji grupy Public Enemy, zostając odpowiedzialnym między innymi za udzielanie wywiadów mediom. Starannie zorganizowaną strukturę uzupełniała ekipa producencka - The Bomb Squad, twórcy najbardziej agresywnego nowojorskiego brzmienia rapowego końca lat 80-tych. Współgranie talentów całego składu artystów z niskim, potężnym głosem Chucka D doprowadziło wkrótce do wybuchu hiphopowej rewolucji.
Prace nad debiutanckim krążkiem "Yo! Bum Rush The Show" (1987) trwały kilka lat. W roku premiery wydawnictwo zostało zignorowane zarówno przez hiphopowców, którzy nie byli przyzwyczajeni do radykalnych tekstów politycznych, jak i fanów rocka, dla których nietradycyjne brzmienie Ricka Rubina i The Bomb Squad okazało się zbyt nowatorskie. Silna dawka intelektualnych treści (m.in. w "Public Enemy !- No. 1" i "My Uzi Weighs A Ton") sygnalizowała, że grupa ma duży potencjał, który czeka na pełne odsłonięcie. Debiutancka płyta pokazała także, że niekwestionowanym mikrofonowym liderem grupy jest Chuck D, zaś Flavor Flav, dokrzykujący co jakiś czas cześć tekstów, odpowiada głownie za urozmaicenie wizerunku grupy.
Po premierze "It Takes A Nation Of Million To Hold Us Back" (1989) charakterystyczne logo grupy (bojówkarz na celowniku broni) zostało jednym z najbardziej rozpoznawalnych znaków niezależnej kultury i szturmem wdarło się do mainstreamu. Krążek, uznawany w niezliczonych rankingach za najlepszą płytę w historii rapu, wprowadził hip-hop na nowy poziom w kwestii produkcji oraz przekazu. Krytycy nie szczędzili pochwał brzmieniu The Bomb Squad, które na drugim albumie Public Enemy osiągnęło perfekcję. Bracia Shocklee utworzyli agresywny kolaż brudnych dźwięków, w którym znalazło się miejsce i dla policyjnych syren, i dla ostrych gitarowych riffów, i dla niezliczonych sampli z dorobku czarnej muzyki lat 70-tych. Dzięki genialnie zaprogramowanym bębnom brzmienie płyty, w swojej anarchii i chaosie, było także funkujące. "It Takes ...", majstersztyk od strony muzycznej, odcisnął piętno na współczesnej kulturze głównie za sprawą odważnych tekstów rapowanych przez radykała Chucka D. O ile agresja w twórczości gangsta raperów z Los Angeles wiązała się bardziej z gloryfikowaniem przemocy i hedonistycznego stylu życia, twórczość Public Enemy była głośnym wyrazem gniewu skierowanym przeciwko instytucjom politycznym, ośrodkom medialnym oraz wszelkim osobom odpowiedzialnym za ogłupianie społeczeństwa. Chuckie, właściciel najpotężniejszego głosu w historii rapu, ogłosił muzykę hiphopową "CNN Czarnej Ameryki", czyli środkiem przekazywania prawdziwych informacji na temat położenia mniejszości rasowych, które według rapera było często jednoznaczne z niewolniczym.
Opisy ciężkiej sytuacji miejskiej ludności pojawiały się już wcześniej w tekstach rapowych, jednakże Chuck nie poprzestał na zdawaniu relacji z getta, lecz zaczął głośno nawoływać czarną młodzież do walki o swoje prawe i starań o poprawę niekorzystnej sytuacji. Rewolucyjny poeta dążył do tego, aby jego twórczość wykreowała metaforycznych Tysiąc Czarnych Przywódców. Zaangażowane teksty zwróciły uwagę na kwestie związane z polityką i otworzyły oczy olbrzymiej ilości młodych osób. Co ciekawe, często wręcz rasistowskie treści Public Enemy (kontrowersyjne czczenie lidera Nation Of Islam - Louisa Farrrakhana) bardzo spodobały się białej młodzieży, stanowiącej liczne grono fanów grupy. Nastolatki, zachwycone obalaniem autorytetów i wytaczaniem wojny całemu "oficjalnemu światu", przyczyniły się do zdobycia platyny przez "It Takes..." i kolejne dwa krążki grupy. Głośne krytykowanie białych ludzi i oskarżanie ich o wykorzystywanie czarnej mniejszości, było tylko jednym z zarzutów, z którymi spotkała się grupa. Szczególnie liczne były oskarżenia o antysemityzm i homofobię spowodowane gloryfikowaniem tych "idei" podczas oficjalnych wypowiedzi przez Professora Griffa. Choć bliski związek grupy z osobami żydowskiego pochodzenia (Rick Rubin, Lyor Cohen) zdawał się zadawać kłam tym zarzutom, Chuck D w celu ukrócenia spekulacji zdecydował się na usunięcie kontrowersyjnego Griffa z grupy.
"Fear Of A Black Planet" z 1990 uczynił z Public Enemy gwiazdę światowego formatu. Bezkompromisowa twórczość przypadła do gustu dawnym fanom punk rocka, którzy odnaleźli w tekstach Chucka duże pokłady buntu przeciwko skorumpowanemu systemowi. W utworze "Bum Hollywood Burn" spotkały się trzy najmocniejsze wówczas hiphopowe głosy - oprócz lidera P.E. agresywne teksty stworzyli Big Daddy Kane i Ice Cube. Utwory typu "Welcome To Terrordrome", "Fight The Power" oraz znane z list przebojów "911 Is A Joke", "Brothers Gonna Work It Out" i "Can't Do Nuttin' For Ya Man" potwierdziły, że nowojorska grupa to najbardziej radykalni artyści muzycznej sceny przełomu lat 80. i 90-tych.
Wielkie zainteresowanie medialne zespołem podsycały nie tylko ostre teksty i paramilitarne kreacje koncertowe, lecz także otwarte związki grupy z kontrowersyjnymi czarnymi działaczami politycznymi. Należała do nich m.in. otwarcie krytykowana przez prezydenta Billa Clintona aktywistka Sister Souljah. Nowa członkini zespołu pojawiła się po raz pierwszy na czwartej płycie "Apocalypse 91...The Enemy Strikes Black" z 1991 roku. Podkładów do zaangażowanych tekstów Chucka oraz sporadycznych występów Flavora dostarczyła nowa ekipa producencka The Imperial Grand Ministers Of Funk. Ich beaty nie różniły się zbytnio od twórczości The Bomb Squad, toteż nowo nawiązana współpraca nie przyczyniła się do znacznej zmiany brzmienia grupy. Public Enemy szokowali już wtedy nie tylko przez radio, ale także na wizji, poprzez wyjątkowo agresywne klipy "By The Time I Get To Arizona", "Can't Truss It" i "Black Steel In The Hour Of Chaos". Przepełnione rasistowskim przesłaniem teledyski naturalnie nie weszły na szeroką rotację, więc podstawową płaszczyzną ich pokazywania były wychodzące od drugiego albumu kasety video, które dokumentowały działalność grupy na polu muzycznym i politycznym.
Nawet najbardziej oddani fani i życzliwi grupie krytycy z rezerwą podeszli do albumu "Greatest Misses" (1992), wydawnictwa wyjątkowego w historii muzyki. Płyta, po której spodziewano się zebrania największych dotychczasowych hitów, zapełniona była przez najmniej popularne utwory z kilkuletniej działalności grupy, remiksy i kilka nowo dogranych numerów. Albumowi udało się osiągnąć złoto, lecz była to pierwsza płyta Public Enemy skrytykowana za niespójność i niski poziom artystyczny materiału.
Czasy największej popularności grupy zdawały się przemijać, kiedy coraz większe sukcesy zaczęły osiągać rozwijające się na zachodzie najpierw gangsta rap, a potem G-funk. Podczas gdy Chuck D namawiał czarną młodzież do walki o prawa polityczne i zachęcał do moralnej odnowy (abstynencji, porzucenia drogi nienawiści i przemocy), kalifornijscy emce raczyli słuchaczy opowieściami o niekończącej się zabawie, niezobowiązującym seksie, częstym zażywaniu narkotyków i rozwiązywaniu problemów za pomocą pięści lub pistoletu. Zachodnia wersja hip-hopu wymagała od fanów rapu znacznie mniej wysiłku intelektualnego niż głęboko zaangażowane teksty Chucka. "Muse Sick-N-Hour Mess Age" (1994), ostatni złoty album w karierze Public Enemy, zawierał przekaz równie mocny jak poprzednie albumy, ale nie wnosił juz nic przełomowego, przez co grupą stopniowo przestały interesować się media.
Podczas czteroletniej przerwy w działalności zespołu, która następnie miała miejsce, Chuck D rozpoczął solową karierę wydaniem "The Autobiography Of Mistachuck" (1997) oraz napisał autobiograficzną książkę "Fight The Power".
Kiedy w 1998 o Public Enemy pamiętali już tylko długoletni fani rapu, grupa zjednoczyła się w oryginalnym składzie (z Professorem Griffem i The Bomb Squad) i nagrała nowy album. Materiał został wydany w formie ścieżki dźwiękowej do filmu "Gra o honor" (w oryginale "He Got Game", 1998), wyreżyswowanego przez Spiker Lee. Brzmienie materiału, bardziej przystępne od poprzednich krążków, zjednało grupie sympatię młodych fanów. Rewolucyjne teksty Chucka nie trafiły jednak na listy przebojów.
W 1999 grupa zerwała ponad piętnastoletnią współpracę z wytwórnią Def Jam Records, gdyż label nie zgodził się na przedpremierowe umieszczenie utworów z nowego albumu zespołu w intemecie. Public Enemy została następnie pierwszą znaną grupą w historii muzyki rozrywkowej, która w całości zamieściła premierowy album do darmowego ściągnięcia w formacie mp3. Płyta "There's A Poison Goin' On" ukazała się w sklepach dopiero kilka tygodni po publikowaniu utworów w sieci.
Przedostatni album nagrany pod szyldem Public Enemy, czyli "Revolverution" z 2002, to składanka remiksów, nagrań typu " live" oraz kilku nowych utworów. W konkursie na najlepszy remiks utworu RE., ogłoszonym na stronie zespołu, wyróżniony został polski producent Yaro, znany w kraju z niesławnego hitu "Rowery Dwa" (1997). Najnowszym materiałem grupy jest "New Whirl Odor", którego premiera odbyła się w listopadzie 2005 roku.
Nowojorski zespół nigdy nie osiągnął takich nakładów płyt, jak MC Hammer czy 2Pac, ale to właśnie on jest odpowiedzialny za uczynienie z hip-hopu najbardziej wiarygodnego gatunku muzyki rozrywkowej, przynajmniej w kwestii poruszanych w tekstach tematów oraz wpływu na przekonania słuchaczy. Trudno znaleźć inną grupę, której rewolucyjna twórczość wywarłaby jednocześnie tak silne wpływy na społeczeństwo, kulturę, politykę i muzykę.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
You're Gonna Get Yours	Public Enemy	07.1987	88[2]	-	No-Label MIUCT 2822	[written by Chuck D, Hank Shocklee]
Rebel Without a Pause/Sophisticated Bitch	Public Enemy	11.1987	37[8]	-	Def Jam Recordings 651245 7	[written by Carlton Ridenhour/Hank Shocklee/N Rogers/Eric Sadler][produced by Bill Stephney]
Bring the Noise/Are You My Woman?	Public Enemy	01.1988	32[5]	-	Def Jam 6513357	[written by Carl Ridenhour,Hank Shocklee,Eric "Vietnam" Sadler][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder][56[10].R&B Chart][utwór z filmu "Less than zero"]
Don't Believe the Hype/Prophets of Rage	Public Enemy	07.1988	18[9]	-	Def Jam 6528337	[written by Carl Ridenhour/Hank Shocklee/Eric "Vietnam" Sadler/William Drayton][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder][18[14].R&B Chart][21[9].Hot Disco/Dance;Def Jam 97 846 12"]
Night of the Living Baseheads/Cold Lampin' with Flavor	Public Enemy	10.1988	63[2]	-	Def Jam 6530460	[written by Carlton Ridenhour/Eric Sadler/Hank Shocklee][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder][62[9].R&B Chart]
Black Steel in the Hour of Chaos/B Side Wins Again	Public Enemy	04.1989	-	-	Def Jam 68 813	[written by Carl Ridenhour/Hank Shocklee/Eric "Vietnam" Sadler/William Drayton][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder][86[6].R&B Chart]
Fight the Power	Public Enemy	06.1989	29[8]	-	Motown ZB 42877	[written by Chuck D, Eric "Vietnam" Sadler, Hank Shocklee, Keith Shocklee][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder/Eric Sadler][20[14].R&B Chart][piosenka z filmu "Do the right thing"]
Welcome to the Terrordome	Public Enemy	01.1990	18[4]	-	Def Jam 6554760	[written by C. Ridenhour, H. Shocklee, K. Shocklee][produced by Hank Shocklee][15[12].R&B Chart][49[2].Hot Disco/Dance;Def Jam 73 135 12"]
911 Is a Joke/Revolutionary Generation	Public Enemy	03.1990	41[3]	34[3].Hot 100 Singles Sales	Def Jam 6558377	[written by Bomb Squad (Keith Shocklee/Eric Sadler/William Drayton)][produced by The Bomb Squad][15[14].R&B Chart]
Brothers Gonna Work It Out/Anti-Nigger Machine	Public Enemy	07.1990	46[2]	-	Def Jam 6560181	[written by C. Ridenhour, E. Sadler, K. Shocklee][produced by The Bomb Squad][20[12].R&B Chart][31[5].Hot Disco/Dance;Def Jam 73 391 12"]
Can't Do Nuttin' For Ya Man	Public Enemy	11.1990	53[2]	-	Def Jam 6563857	[written by C. Ridenhour, E. Sadler, K. Shocklee][produced by The Bomb Squad]
Can't Truss It	Public Enemy	10.1991	22[4]	50[15]	Def Jam 6575307	[gold-US][written by Carlton Ridenhour/Gary Rinaldo/Hank Shocklee][produced by Bomb Squad][9[17].R&B Chart][5[11].Hot Disco/Dance;Def Jam 73 869 12"]
Shut 'Em Down	Public Enemy	01.1992	21[3]	-	Def Jam 6577617	[written by Carlton Ridenhour/Cerwin Depper/Gary G-Wiz/Stuart Robertz][produced by Cerwin Depper/Gary G-Wiz/Stuart Robertz][26[12].R&B Chart][16[10].Hot Disco/Dance;Def Jam 74 165 12"]
Nighttrain/More News At 11	Public Enemy	04.1992	55[2]	-	Def Jam 6578647	[written by Depper , Gary G-Wiz, JBL, Ridenhour, Robertz][produced by Imperial Grand Ministers Of Funk]
Hazy Shade of Criminal/Tie Goes To The Runner	Public Enemy	10.1992	-	-	Def Jam 74 487	[written by Gary G-Wiz, JBL, Ridenhour, Robertz,William Drayton][produced by Imperial Grand Ministers Of Funk][58[6].R&B Chart]
Give It Up/Bedlam	Public Enemy	07.1994	18[5]	33[14]	Def Jam DEFCD 1	[written by Sean DeVore/Alvertis Isbell/Carlton Ridenhour/Gary Rinaldo/Marvell Thomas][produced by Carl Ryder, Gary G-Wiz][30[15].R&B Chart]
I Stand Accused / What Kind Of Power We ...	Public Enemy	12.1994	77[5]	-	Def Jam Recordings DEF 2	[produced by The Bomb Squad]
So Watcha Gonna Do No/Black Steel In The Hour Of Chaos	Public Enemy	07.1995	50[3]	-	Def Jam Recordings DEFCD 5	[written by G-Wiz/Carlton Ridenhour/Man][produced by G-Wiz/Ryder]
He Got Game	Public Enemy featuring Stephen Stills	05.1998	16[10]	105[5]	Def Jam 568 927	[written by Chuck D/Leap/Stills][produced by Hank Shocklee][78[4].R&B Chart][tytułowa piosenka z filmu][rapowa wersja "For what it's worth"-Buffalo Springfield]
Do You Wanna Go Our Way???	Public Enemy	09.1999	66[13]	-	PIAS UK PIASX 005T	[written by Public Enemy][produced by Public Enemy]
Don't Believe The Hype / The Rhythm The Rebel / Prophets Of Rage	Public Enemy	10.2005	137[4]	-	Def Jam	-
Fight The Power	Public Enemy	10.2005	166[3]	-	Def Jam	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Yo! Bum Rush the Show	Public Enemy	01.1988	-	125[12]	Def Jam 40 658	[gold-US][produced by Rick Rubin , Bill Stephney, The Bomb Squad]
It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back	Public Enemy	04.1988	8[9]	42[51]	Def Jam 44 303	[platinum-US][silver-UK][produced by Chuck D, Rick Rubin , Hank Shocklee]
Fear of a Black Planet	Public Enemy	04.1990	4[10]	10[27]	Def Jam 45 413	[platinum-US][gold-UK][produced by Bomb Squad]
Apocalypse 91… The Enemy Strikes Black	Public Enemy	10.1991	8[7]	4[37]	Def Jam 47 374	[platinum-US][silver-UK][produced by Cerwin Depper/Gary G-Wiz/Stuart Robertz/The JBL]
Greatest Misses	Public Enemy	09.1992	14[3]	13[14]	Def Jam 53 014	[gold-US][produced by Public Enemy]
Muse Sick-n-Hour Mess Age	Public Enemy	08.1994	12[4]	14[8]	Def Jam 523 362	[gold-US][produced by The Bomb Squad, Gary G-Wiz, Keith Shocklee, Kerwin "Sleek" Young]
He Got Game	Public Enemy	05.1998	50[6]	26[10]	Def Jam 558 130	[produced by The Bomb Squad]
There's a Poison Goin' On	Public Enemy	07.1999	55[4]	-	Pias Recordings PIASXCD 004	[produced by Tom E. Hawk, Flavor Flav]
Revolverlution	Public Enemy	07.2002	-	110[4]	Slam Jamz 8388	[produced by The Bomb Squad, Gary G-Wiz, Professor Griff, Public Enemy, Amani K. Smith]
Power to the People and the Beats: Public Enemy's Greatest Hits	Public Enemy	08.2005	39[5]	69[1]	Def Jam 001923	[produced by Hank Shocklee/Carl Ryder/Sadler/Robertz/Lerwin/Deper/The JBL]

Capricorn

Pod szyldem Capricorn kryje się holenderski doświadczony muzyk, inżynier i producent Hans Weekhout,profesjonalnie zaangażowany w muzykę od około dziesięciu lat.Urodzony w 1965 roku w Naarden, zaczął grać na basie i klawiszach jako nastolatek z sukcesami w różnych lokalnych zespołach,w większości wykonujących soul i muzykę funk.Po ukończeniu szkoły znalazł pracę w studio nagraniowym zamując się nagrywaniem i miksowaniem nagrań wielu holenderskich grup,a także międzynarodowych artystów jak Ian Gillan i Falco..
Choć wiele nauczył się podczas tych sesji,szukał rynku zbytu dla własnych pomysłów muzycznych ,a także zajął się komponowaniem.Będąc pod wrażeniem nurtu dance końca lat 80-tych,pierwsze eksperymentalne kompozycje zostały wydane przez holenderski oddział Sony.Póżniej z projektem Paranoiax,nawiązał kontakt z wytwórnią Epic w Stanach Zjednoczonych.
Prawdziwy przełom przyszedł jednak z nagraniem 20 Hz, nagranym w lecie 1992 roku i wydanym przez Global Cuts pod nazwą Capricorn.Na wiosnę 1993 roku, utwór zaczął pojawiać się w zestawieniu tanecznych przebojów na całym świecie i wreszcie trafić na listy przebojów w Holandii, Belgii, Wielkiej Brytanii i Francji, a następnie amerykańskie w następstwie tego imponującego europejskiego sukcesu. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
20 Hz (New Frequencies)	Capricorn	11.1997	73[1]	-	R&S RS 97126	[written by Hans Weekhout][produced by Hans Weekhout]
All I Am	Capricorn	06.1998	182[1]	-	Sperm SPERM 030	-
Allright/Ray	Capricorn	.1998	-	-	Sperm SPERM 032	-
I Love NY	Capricorn	.1999	-	-	Arcade America ACA 00120 [US]	-
Rush Me	Mr. Spliff Versus Capricorn	.1999	-	-	RU Recordings SPLIFF 002	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Lost In Jellywood	Capricorn	.1998	-	-	Sperm SPERM 2003	[produced by Hans Weekhout]

Caldera

Caldera-jedna z najbardziej inowacyjnych grup jazz fusion końca lat 70-tych,która łączyła jazz,funk i rock z elementami muzyki latynoskiej.Eksplozja muzyki fusion w wykonaniu Return to Forever i Weather Report była też inspiracją dla Caldery,choć jego członkowie ulegali wpływom soul/funka grupy Earth, Wind & Fire afrokubańskiej salsy, brazylijskiej samby i muzyki okolic Andów.Liderami grupy byli pianista Eduardo del Barrio i gitarzysta Jorge Strunz, grupę uzupełniali perkusista Dean Cortez i saksofonista Steve Tavaglione urodzeni już w Stanach Zjednoczonych, inni członkowie grupy urodzili się w Kostaryce (Strunz), Argentynie (del Barrio), Kubie (perkusista Carlos Vega) i Brazylii (instrumenty perkusyjne- Mike "Baiano" Azevedo).
W 1976r zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Capitol i debiutował albumem Caldera.Rok póżniej na rynku pojawiła się płyta Sky Islands.Kolejne albumy to Time and Chance z 1978r i Dreamer z 1979r.Cztery wydane albumy wydane przez Capitol nie sprzedawały się nadzwyczajnie [żaden nie doczekał się wznowienia na CD] i grupa rozwiązała się w 1979r.Członkowie ansamblu grali póżniej w wielu grupach np. Strunz występował w duecie gitarowym Strunz & Farah z irańskim gitarzystą Ardeshirem Farahem w latach 80 i 90-tych.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Out Of The Blue/Guanacaste	Caldera	01.1977	-	-	-	[written by J. Strunz, E. Del Barrio][produced by Wayne Henderson][92[5].Hot Disco/Dance;Capitol 4371 12"][92[5].R&B Chart]

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Caldera	Caldera	.1976	-	-	Capitol ST 11 571	[produced by Wayne Henderson]
Sky Islands	Caldera	10.1977	-	159[4]	Capitol ST 11 658	[produced by Eduardo Del Barrio , Jorge Strunz , Larry Dunn]
Time And Chance	Caldera	01.1978	-	-	Capitol SW 11 810	[produced by Eduardo Del Barrio , Jorge Strunz , Larry Dunn]
Dreamer	Caldera	01.1979	-	-	Capitol ST 11 952	[produced by Eduardo Del Barrio ]

Psychedelic Furs

Przed pozyskaniem perkusisty (Vince'a Ely'ego) w 1979 muzycy: Richard Butler (ur. 5.06.1956 w Kingston-on-Thames w hr. Surrey, Anglia; śpiew), Roger Morris (gitara), John Ashton (ur. 30.11.1957; gitara, poprzednio w Photon), Duncan Kilburn (instrumenty dęte drewniane) i Tim Butler (ur. 7.12.1958; bas) mieli problemy ze znalezieniem pracy.
Popularności nie przysporzyła im też mrukliwość podczas wywiadów, anachroniczna nazwa nawiązująca do tematu Velvet Underground "Venus In Furs" z 1966, a zwłaszcza monotonna wokaliza Butlera. Przełomem był występ w programie Johna Peela z BBC Radio 1 i podpisany nieco na wyrost kontrakt z CBS.
Realizatorem albumowego debiutu był Steve Lillywhite, ale płyta, jak i bardziej melodyjne single "Dumb Waiter" i "Pretty In Pink" z kolejnego longplaya Talk Talk Talk przeszły bez szerszego rozgłosu. Album Forever Now i singlowy temat "Love My Way" realizował w USA Todd Rundgren.
W 1982 Ely'ego zastąpił przy perkusji Philip Calvert z Birthday Party. Przez krótki czas występowali jako The Furs, a w 1984 wprowadzili wreszcie na brytyjską Top 30 utrzymany w modnym rytmie disco temat "Heaven" z czwarteao albumu Minor Moves.
Powodzeniem cieszyły się też "Ghost In You" i remiks "Pretty In Pink" wykorzystany w filmie pod tym samym tytułem. W 1986 wystąpili na festiwalu Glastonbury Fayre. W 1990 z podstawowego składu pozostali jedynie bracia Butler. Z czasem zespół stał się miłym wspomnieniem, a Richard Butler przypomniał się nieoczekiwanie po latach w nowej formacji Love Spit Love.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
We Love You	Psychedelic Furs	08.1980	-	-	-/-	[written by The Psychedelic Furs][produced by Howard Thompson, Ian Taylor, The Psychedelic Furs] [77[4].Hot Disco/Dance;Columbia import]
India/Pulse/We love you/Flowers	Psychedelic Furs	11.1980	-	-	-/-	[36[14].Hot Disco/Dance;Columbia 36 791 LP.]
Dumb Waiters/Dash	Psychedelic Furs	04.1981	59[2]	-	CBS A 1166/-	[written by John Ashton, Tim Butler ,Richard Butler, Vince Ely ,Duncan Kilburn, Roger Morris][produced by Steve Lillywhite]
Pretty in Pink/Mack the knife	Psychedelic Furs	06.1981	44[16]	41[11]	CBS A 1327/-	[Written by: John Ashton/Richard Butler/Tim Butler/Vince Ely/Duncan Kilburn/Roger Morris][produced by Steve Lillywhite]
Dumb waiters/Into you like a train	Psychedelic Furs	06.1981	-	-	-/-	[27[13].Hot Disco/Dance;Columbia 37 339 LP.]
Love My Way/Aeroplane US side B:Shadow	Psychedelic Furs	07.1982	42[6]	44[10][02.83]	CBS A 1166/Columbia 03340	[produced by Todd Rundgren][Written by: John Ashton/Richard Butler/Tim Butler/Vince Ely ][40[15].Hot Disco/Dance;Columbia 03 197 12"]
Heaven/Heartbeat US side B:Alice house	Psychedelic Furs	03.1984	A:29[11];B:62[6]	-	CBS A 4300/Columbia 04627	[written by Tim Butler ,Richard Butler][produced by Keith Forsey]
The Ghost in You/Calypso dub US B:Heartbeat	Psychedelic Furs	05.1984	68[4]	59[9]	Epic A 4470/Columbia 04416	[written by Richard Butler/Tim Butler ][produced by Keith Forsey][4[16].Hot Disco/Dance;Columbia 04984 12"]
Heartbreak Beat/New dream	Psychedelic Furs	10.1986	79[4]	26[14][03.87]	No-Label MIUCT 0858/Columbia 06420	[written by John Ashton/Richard Butler/Tim Butler][produced by Chris Kimsey][14[9].Hot Disco/Dance;Columbia 05969 12"]
Angels Don't Cry/No release	Psychedelic Furs	01.1987	85[1]	-	No-Label MIUCT 0159/-	[written by John Ashton/Richard Butler/Tim Butler][produced by Chris Kimsey]
Shock	Psychedelic Furs	07.1987	-	-	-/-	[written by John Ashton/Richard Butler/Tim Butler][produced by Chris Kimsey][30[7].Hot Disco/Dance;Columbia 06862 12"]
All That Money Wants/Birdland	Psychedelic Furs	07.1988	75[2]	-	CBS FURS 4/Columbia 07974	[written by John Ashton/Richard Butler/Tim Butler][produced by Psychedelic Furs, Stephen Street]
House/Watchtower	Psychedelic Furs	01.1990	92[2]	-	CBS FURS 5/-	[written by The Psychedelic Furs][produced by David M. Allen, The Pyschedelic Furs]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Psychedelic Furs	Psychedelic Furs	11.1980	18[6]	140[7]	Columbia 36 791	[produced by Steve Lillywhite, Martin Hannett, Howard Thompson, Ian Taylor, The Psychedelic Furs]
Talk Talk Talk	Psychedelic Furs	06.1981	30[9]	89[14]	Columbia 37 339	[produced by Steve Lillywhite]
Forever Now	Psychedelic Furs	11.1982	20[6]	61[32]	Columbia 38 261	[gold-US][produced by Todd Rundgren]
Mirror Moves	Psychedelic Furs	05.1984	15[9]	140[7]	Columbia 39 278	[gold-US][produced by Keith Forsey]
Midnight to midnight	Psychedelic Furs	03.1987	12[5]	29[27]	Columbia 40 466	[silver-UK][produced by Keith Forsey]
All of this and nothing	Psychedelic Furs	08.1988	67[2]	102[8]	Columbia 44 377	[produced by The Psychedelic Furs, Keith Forsey, Chris Kimsey, Steve Lillywhite, Todd Rundgren, Phil Thornalley]
Book of days	Psychedelic Furs	11.1989	74[1]	138[4]	Columbia 45 412	[produced by David M. Allen, The Psychedelic Furs]
World outside	Psychedelic Furs	07.1991	68[1]	-	East West WX 422 [UK]	[produced by Stephen Street, The Psychedelic Furs]

Lemar

 Lemar-prawdziwe nazwisko Lemar Obika,ur. 4.04.1978r w Londynie.
Najbardziej znany brytyjski wokalista na współczesnej scenie r&b. Jego kariera rozpoczęła się na dobre od występu w programie „Fame Academy” w bbc - brytyjskiej wersji „Idola”.
Muzyka artysty to wypadkowa r&b i czarnego popu, garściami czerpiąca z soulu i hip-hopu.

Lemar Obika urodził się w londyńskiej dzielnicy Tottenham jako dziecko nigeryjskich imigrantów.
Od najmłodszych lat zdradzał talent muzyczny i wielką fascynację muzyką soul, funk i r&b. Już jako osiemnastolatek zyskał wielu fanów i lokalny rozgłos po tym, jak supportował Ushera. Kilka lat później udany występ przed koncertem Destiny’s Child zaowocował pierwszym kontraktem z rca.

Lemar porzucił plan studiowania farmacji na uniwersytecie w Cardiff i całkowicie poświęcił się muzyce. Niestety jego debiutancki singiel „Got Me Saying Ooh” nie dotarł do notowania uk top 75 i umowa z labelem rca uległa unieważnieniu. Artysta podjął się wówczas pracy w banku.
W 2002 r. Lemar zajął trzecie miejsce w programie „Fame Academy” po tym, jak brawurowo wykonał piosenkę  Ala Greena „Let’s Stay Together” i wystąpił w duecie z Lionelem Richie. Występy te nie mogły przejść bez echa. Na początku 2003 r. Lemar podpisał pięciopłytowy kontrakt z sony music o wartości miliona funtów. Pierwszy singiel z debiutanckiej płyty Lemara „Dance with U” dotarł aż do 2. miejsca na brytyjskiej liście sprzedaży. Płyta Dedicated nie osiągnęła aż tak wysokiej pozycji, ale i tak okazała sięsporym sukcesem.
 Artysta w 2004 r. odebrał nagrodę BRiT award w kategorii Best Urban Act. Sukces ten powtórzył w 2006 r. po tym, jak jego drugi album (Time to Grow) dotarł do pierwszej dziesiątki listy sprzedaży, a promujące go single „If There Is Any Justice” oraz „Time to Grow” zanotowały wysokie wskaźniki sprzedaży.

Wiele popularności w okresie 2005-2006 przysporzyła artyście działalność charytatywna w ramach fundacji prince’s trust prowadzonej przez Księcia Karola. Najlepszym jak dotąd albumem Lemara okazał się wydany w drugiej połowie 2006 r, krążek The Truth About Love. Przy pracy nad materiałem artyście udało się namówić do współpracy m.in.  Joss Stone, rapera Stylesa P. z LOX i   Micę Paris. Płyta promowana singlami „It’s Not That Easy” i „Someone Should Tell You” wdrapała się na podium brytyjskiej  listy sprzedaży, dochodząc do trzeciej pozycji.
W styczniu 2008 r. Lemar po raz pierwszy w życiu został ojcem. Na świat przyszła jego córeczka Nyiema, której matką jest długoletnia partnerka wokalisty - Charmaine Powell. Wydarzenie to na kilka  miesięcy odsunęło Lemara od muzycznej działalności, ponieważ Obika w pełni poświęcił się swojej rodzinie. Dopiero w wakacje artysta znów wszedł do studia, a efektem tego miała być czwarta solo wa płyta artysty, planowana wstępnie na listopad/ grudzień 2008 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	Aus	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dance (With U)	Lemar	08.2003	2[17]	-	Sony Music 6741325	[written by Lemar Obika, Craig Hardy, Fitzgerald Scott][produced by Craig Hardy]
50/50 & Lullaby	Lemar	11.2003	5[14]	-	Sony Music 6744182	[written by Lemar Obika,T. E. Hermansen,Mikkel SE,H. Rustan,M. Miller,"Lullaby",Lemar Obika Ainslie Henderson][produced by Stargate]
Another Day	Lemar	03.2004	9[14]	-	Sony Music 6746592	[written by Fitzgerald Scott,William Whedbee,Skyler Synclair Keeton][produced by Brian Rawling, Paul Meehan]
If There's Any Justice	Lemar	11.2004	3[42]	-	Sony Music 6756072	[written by Mick Leeson,Peter Vale][produced by Brian Rawling, Paul Meehan]
Time to Grow	Lemar	04.2005	9[19]	-	Sony Music 6758122	[written by Mick Leeson, Peter Vale][produced by Fitzgerald Scott]
Don't Give It Up	Lemar	08.2005	21[6]	-	Sony Music 6760452	[written by Lemar Obika,Darren Brown,Terry Brown,Wirlie "Wy-le" Morris][produced by Wirlie 'Wyl-e' Morris]
It's Not That Easy	Lemar	09.2006	7[18]	-	Sony Music 82876894652	[written by DEEKAY,Lars Halvor Jensen,Martin Larsson,Ali Tennant,Frederik Friis,Sigurd Jansen,Glenn Tharaldsen][produced by Brian Rawling,Paul Meehan]
Someone Should Tell You	Lemar	11.2006	21[9]	-	RCA/White Rabbit 88697008992	[written by Paul Barry,Steve Torch,Lemar Obika][produced by Brian Rawling,Paul Meehan]
Tick Tock	Lemar	03.2007	45[5]	-	White Rabbit 88697076622	[written by Lemar Obika, Harold Lily, Hart Dementi, Gerard Thomas]
Saturday Night Hustle	Sway featuring Lemar	09.2008	67[1]	-	Dcypha DCY 010CD	[written by Sway DaSafo][produced by Al Shux]
If She Knew	Lemar	11.2008	14[14]	-	Epic 88697395652	[written by Lemar Obika, Claude Kelly, Tariq Belrouge][produced by Soulshock & Karlin]
Weight of the World	Lemar	02.2009	31[8]	-	Epic 88697460932	[written by Lemar Obika, Sam Watters, Jim Jonsin and Louis Biancaniello][produced by Jim Jonsin and Louis Biancaniello]
The Way Love Goes	Lemar	02.2010	8[9]	-	Epic 88697634342	[written by Richard Stannard, Ash Howes, Steve Malcolmson][produced by Richard 'Biff' Stanard]
What About Love	Lemar featuring JLS	03.2010	144[2]	-	Epic	-
Invincible	Lemar	08.2012	158[1]	-	Angelic/EMI	[written by Philip Hochstrate, Marcus Killian, Lemar]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dedicated	Lemar	12.2003	16[41]	-	Sony Music 5137912	[platinum-UK][produced by Stargate ,Craig Hardy]
Time to Grow	Lemar	12.2004	8[45]	-	Sony Music 5190829	[2x-platinum-UK]
The Truth About Love	Lemar	09.2006	3[46]	-	RCA/White Rabbit 82876894642	[platinum-UK][produced by Brian Rawling, Darren Clinch & Paul Meehan]
The Reason	Lemar	12.2008	41[9]	-	Epic 88697339882	-
The Hits	Lemar	03.2010	18[6]	-	Epic 88697634322	-
Invincible	Lemar	10.2012	49[2]	-	AMP AMP 12003AP	-
The Letter	Lemar	10.2015	31[1]	-	BMG 538161132	[produced by Larry Klein]

Guru Josh

Guru Josh, właściwie Paul Walden (ur. 6 czerwca 1964r w Jersey, zm. 28 grudnia 2015 na Ibizie)- brytyjski muzyk grający acid house. Z zawodu był dentystą.
Swoją karierę rozpoczął jako klawiszowiec w klubie w 1980 roku. W 1989 roku zaprezentował debiutancką piosenkę Infinity (1990s... Time for the Guru). Następnie wydał kilka singli, które odniosły największe sukcesy w Europie.
W 2007 roku założył grupę muzyczną Guru Josh Project i w 2008 roku wydał nagranie Infinity 2008, które jest odświeżoną wersją przeboju sprzed 19 lat. Utwór odniósł spory sukces, docierając na wysokie pozycje list przebojów.

Paul Walden zmarł 28 grudnia 2015 roku na hiszpańskiej wyspie Ibizie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	Aus	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Infinity (1990s...Time for the Guru)	Guru Josh	02.1990	5[10]	-	Deconstruction PB 43475	[written by Paul Walden][produced by Guru Josh]
Whose Law (Is It Anyway?)	Guru Josh	06.1990	26[4]	-	Deconstruction PB 43647	[written by M. Weston, P. Walden][produced by Guru Josh]
Infinity	Guru Josh	10.2008	50[8]	-	Columbia MIUCT 5295	[written by Paul Walden][produced by Guru Josh]
Infinity 2008	Guru Josh	11.2008	3[42]	-	Maelstrom CATCO 143508812	[written by Paul Walden][produced by Guru Josh]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Infinity	Guru Josh	07.1990	41[2]	-	Deconstruction PL 74701	[produced by Guru Josh]

Zomboy

               Zomboy (wł. Joshua Jenkins, ur. 1 czerwca 1989 roku w Penzance, znany również pod pseudonimami Joshua Mellody i Place Your Bets) - brytyjski producent muzyczny i DJ. Karierę muzyczną rozpoczął w roku 2010, lecz dopiero w 2011 roku został zauważony dzięki piosence "Organ Donor", pochodzącej z jego pierwszego minialbumu Game Time EP.

W 2012 roku wydał drugą EP-kę, "The Dead Symphonic EP".  W marcu 2013 r. wydał singiel "Here To Stay" z udziałem Lady Chann dla No Tomorrow Records . We wrześniu 2013 r.jego "Reanimated EP" wydano w dwóch częściach, z czego Pt. 1 została wydany przez Never Say Die Records ,a Pt. 2 przez No Tomorrow Recordings . Jego debiutancki album "The Outbreak" dla Never Say Die Records został wydany w sierpniu 2014 roku.

Obecnie współpracuje z dwiema wytwórniami muzycznymi - Never Say Die Records i No Tomorrow Records.

Pseudonim "Zomboy" został zapożyczony z gry "Left 4 Dead". Jako inspiracje podaje artystów Skrillexa i Rusko.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	Aus	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nuclear (Hands Up)	Zomboy	07.2013	-	39[6].Hot Dance/Electronic Songs	Never Say Die NSDX 028	[written by J. Jenkin][produced by J. Jenkin]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Reanimated EP.	Zomboy	09.2013	-	169[1]	Never Say Die NSDX 045	[written by J. Jenkin][produced by J. Jenkin]

Angen Records

Brytyjska wytwórnia reggae, prowadzona przez Desmonda Bryana i Joe Sinclaira i związana z Klik Records jako wytwórnią-matką.. Angen wydała około dwudziestu singli w latach 1975-76, używając serii numerowania ANG-100.

                                   Katalog wytwórni:

     ANG 101     Cornell Campbell     Talking Love  1975
     ANG 102     The Admirals  / Ansel Collins     Natty Should Be Free / Far East  ‎  (7")        1975
    ANG 103     Big Youth / Ansell Collins     All Nations / Stalag 17 ‎(7") 1975         104        ANG 104      Ronnie Davis     The Good News ‎(7")     1975   
    ANG 105     Cornell Campbell     The Gordon Speaks ‎(7")     1975   
    ANG 107     The Upsetters     Stay Dread / Kingdom Of Dub ‎(7")     1975   
    ANG 108     The Unforgettables     Many A Call ‎(7", Single)     1975   
    ANG 110     Ronnie Davis     Maga Lion ‎(7")     Unknown   
    ANG 111     The Mexicano     Cut Throat / Gorilla In Manilla ‎(7")     1976   
    ANG 112     Viceroys     Marcus Marcus Garvey / Change Your Style ‎(7")   
    ANG 113     Sandra Thomas     It should have been me ‎(7", Single)     1976   
    ANG 116     Jah Woosh     Set Up Yourself Dread ‎(7")     1976   
    ANG 117     Max Romeo     Deacon Wife ‎(7", Single)     1976   
    ANG 119     The Symbolics     Tell Them Jah Jah ‎(7", (RE)     Unknown   
    ANG 120     Tommy Cook     La Paloma ‎(7", Single)     1976   
    ANG 121     Owen Grey     Blazing Fire ‎(7")     1976   
    ANG 122     Cornell Campbell     A Tear Fell / My True Destination ‎(7") 1976 
     ANGL 1    Slim Smith     The Late And Great ‎(LP, Com)     Unknown   
    ANGL3     Cornell Campbell     Gorgon ‎(LP, Album)     1976   
    none     Paul Sinclair     Jah Is My Saviour ‎(7")     

Another Record Label

Niezależna wytwórnia ery punk / new wave z siedzibą w Lancashire w W.Brytanii. Założona przez zespół Cardiac Arrest z myślą o wydawaniu własnych płyt.
Another Record Label wydała co najmniej dwa single   z wyraźną luką w czasie między nimi " Running In The Street /TV Friends ", Cardiac Arrest  (AN-001) pojawiła się w czerwcu 1979 r., natomiast EP-ka "Sell Out Before The Fall Out" AN -002, Michaela Byrda & The Commercials , pojawiła się dopiero w 1981 roku.

                                   Katalog wytwórni: 

1979     Cardiac Arrest     Running in the Street / T.V. Friends     AN 1
1980     Michael Byrd and the Commercials     Sell Out Before the Fallout EP     AN 02

Antic Records

Niezbyt długowieczna wytwórnia pop ,jako sublabel Atlantic Records . Zgodnie z "Music Week" z 23 lutego 1974 r. nadchodząca wytwórnia "Antic" była pomysłem A&R mana Dave Dee  z Atlantic znanego z grupy Dave Dee, Dozy, Beaky, Mich and Tich, który miał dodać pracę dyrektora wytwórni do swoich innych obowiązków. Stwierdzono, że Atlantic   od pewnego czasu   potrzebuje brytyjskiego labelu pop. Z Atlantic, Antic był, oczywiście, częścią grupy WEA.
 W okresie 1974-75 wydało około dwudziestu trzech singli, po których impet zdawał się zatrzymany. Wydawało się, że spędził dwanaście miesięcy w zasadzie jako wehikuł do nagrań  Les Humphries Singers. W 1977 roku nie było żadnych wydawnictw, ale w styczniu 1978 r. singiel  "Blaze Away / Blaze Away (This Is How It's Done)" autorstwa Me, Myself And Me Again stanowił  ostatnią nutę tej etykiety.
Numeracja była w serii K-11500, przedrostek "K" odzwierciedlający początki Kinney / WEA.
 W ramach wznowienia Serge Gainsberg & Jane Birkin nagrali "Je T'Aime ... Moi Non Plus" (K-11511).

                                                     Katalog wytwórni:

   11501     Smiffy     See You Later (Little Baby Love) / How Can You Be A Millionaire ‎(7")     1974   
    ATC 9515     Bill Haley And The Comets     Live In London '74 ‎(LP, Album)     1974   
    K 11501     Smiffy     See You Later (Little Baby Love) / How Can You Be A
                                                          Millionaire 1974                          
    K 11502     Crash Brothers     Hoodoo / Crash About  1974   
    K 11503     Onkinsmog     Miss Lucy / Revivalist Rock & Roll ‎1974  
    K 11504     Cherrie Vangelder Smith     Silverboy (Single)  1974   
    K 11505     Mason      Follow Me / Peacefully  1974
    K 11506     Kate Smith      Smile, Smile, Smile  1974   
     K 11507     Rainbow Children     Rock 'N' Roll (Who Needs Rock 'N' Roll) ‎(7")     1974   
    K 11508     Men     These Are Not My People ‎(7")     1974   
    K 11510     Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich     She's My Lady ‎(7")     1974   
    K 11511     Jane Birkin, Serge Gainsbourg     Je T'aime ... Moi Non Plus (Single)         
    K 11512     Raw Holly      Raining In My Heart ‎(7", Single)     1974   
    K 11513     Stephen      Right On Running Man ‎(7", Single)     1974   
    K 11514     Fancy      Touch Me ‎(7", Single)     1974   
    K 11515     Carl Simmons      Angel / Hold On Ruby ‎(7")     1974   
    K 11516     The Les Humphries Singers      Mama Loo ‎(7", Single)     1973   
    K 11517     Teddie James     If You Were The Only Girl In The World ‎(7")     1975   
    K 11518     Joy Fleming     A Bridge Of Love ‎(7", Single)     1975   
    K 11519     Les Humphries Singers     She's Really Something Else ‎(7", Single)     1975   
    K 11520     David Geddes     Run Joey Run / Honey Don't Blow It ‎(7", Single, Pus)     1975   
    K 11522     Binzi     Touch A Touch A Touch A Touch Me 1975
    K 11523     The Johnson Family      I Only Want To Be With You / Peace In The     Family  1975
    K 11524     Tee-Set     Do It Baby ‎(7")     1975   
    K 11525     The Les Humphries Singers     Spanish Discotheque / Day After   Day ‎(7")     1976        K 11526     The Les Humphries Singers     Sing Sang Song / Just Sit Down At
                               The Old Piano ‎                     (7",Single)     1976   
    K 11527     Les Humphries Singers     Indian War ‎(7")     1976   
    K 11528     Me, Myself & Me Again     Blaze Away ‎(7")     1978   
    K51501     Bill Haley And The Comets     Live In London '74  1974
    K 51502     Fancy     Wild Thing ‎(LP, Album)     1974   
    K 51503     Les Humphries Singers     These Are The Les Humphries Singers ‎(LP)     1974   
    K51504     The Les Humphries Singers     Mexico ‎(LP)     1975   
    SPC10       Jane Birkin     Je T'aime... Moi Non Plus ‎(Cass, Single, Car)     1974    

Anti Records

Anti- to amerykańskie wydawnictwo płytowe, założone w 1999 roku jako wytwórnia siostrzana w stosunku do Epitaph Records.
Podczas gdy Epitaph skupia się głównie na muzyce z nurtu punk rocka, ANTI- wydaje muzykę bardzo zróżnicowaną. Wśród gatunków muzycznych, których reprezentanci wydają swoje albumy pod szyldem ANTI- znajdują się: hip-hop (Blackalicious), trip-hop (Tricky), reggae (Buju Banton), country (Porter Wagoner), folk (The Swell Season), indie rock (Islands, Elliott Smith) i wielu innych.

Z Andym Kaulkinem na czele, wydawnictwo ANTI- pierwszy raz wypłynęło przy okazji premiery, a później sukcesu albumu Mule Variations Toma Waitsa. Płyta dostała nagrodę Grammy w 1999 roku, co spopularyzowało markę ANTI- przyciągając do wydawnictwa artystów nie dających się łatwo zaszufladkować. Poza Waitsem pod szyldem ANTI- zaczęło nagrywać wielu weteranów sceny, często wcześniej powiązanych z dużymi wytwórniami płytowymi.

Single na liście przebojów UK Singles Chart
Buju Banton Paid Not Played (Anti/Epitaph)   (20.09.2003): 84
Tricky feat. Costanza Antimatter (Anti/Epitaph)  (19.07.2003): 97
Promise Ring Stop Playing Guitar (Anti/Epitaph)   (15.06.2002): 177
The Frames Fake (Anti/Epitaph)   (5.03.2005): 186
Devotchka How It Ends (Anti/Epitaph)   (20.12.2008): 101


                         Albumy na liście przebojów UK Album Chart
Tricky BLOWBACK (Anti/Epitaph)   (14.07.2001): 34
Tricky VULNERABLE (Anti/Epitaph)   (31.05.2003): 88
Tom Waits REAL GONE (Anti/Epitaph)   (16.10.2004): 16
Tom Waits ORPHANS (Anti/Epitaph)   (2.12.2006): 49
Tom Waits  GLITTER & DOOM – LIVE (Anti/Epitaph)   (5.12.2009): 76
Muggs DUST (Anti/Epitaph)   (22.03.2003): 175
 Daniel Lanois SHINE (Anti/Epitaph)   (3.05.2003): 107

Anticon Records

Anticon - wytwórnia muzyczna, której siedziba znajduje się w Oakland, zrzeszająca artystów związanych z awangardowym hip-hopem, muzyką elektroniczną, indie rockiem. Za nieoficjalny początek wytwórni uznaje się nagranie materiału Deep Puddle Dynamics, w którego skład wchodzili Sole, Slug (znany też ze składu Atmosphere), Alias i Dose One. Przełomowe jednak były spotkania artystów, na których wykształcił się fundament Anticonu. Artyści aktualnie związani z Anticonem: Alias, Dosh, Pasagge, Pederastian, Jel, Odd Nosdam, Sole, Telephone Jim Jesus, Themselves, Why?, Restiform Bodies, 13&God (Themselves & The Notwist), Alias&Tarsier, Darc Mind, Bracken, SJ Esau, Thee More Shallows. Oprócz tego Anticon ma kilku artystów, którzy aktualnie nie należą do "mrówek", ale są z nimi wciąż utożsamiani jak Sage Francis ("Personal Journals" i "Makeshift Patriot EP" wydane w Anticonie, aktualnie Sage jest po wydaniu dwóch solowych płyt w Epitapth Records) czy Buck 65 ("Man Overboard" w 1999, reedycja w 2002 już w Warner Music Group).

Agoria

Prawdziwe nazwisko Sébastien Devaud. Utalentowany francuski DJ, kompozytor i producent muzyczny, gwiazda francuskiej sceny elektronicznej, którego muzyka inspirowana jest przez jazz i Detroit techno. Karierę muzyczną rozpoczynał jako występując w wielu międzynarodowych klubach obok takich artystów jak Jeff Mills, DJ Hell, Kevin Saunderson, Carl Cox, Colin Dale, Joey Beltram, Ritchie Hawtin i Christian Vogel. Szybko stał się gwiazdą europejskiej sceny techno. Jego znakiem rozpoznawalnym jest unikalny groove, który uzyskuje z miksowania dźwięków ze swoich trzech gramofonów. Swoją muzyką porywa ludzi do tańca na całym świecie.
Agoria dorastał w muzycznej rodzinie śpiewaków operowych. W 1997 roku sam zaczął produkować muzykę. Materiał wzbudził zainteresowanie niezależnych wytwórni, między innymi UMF, Tekmics, Zebra 3 i A-Traction. Muzyka zaczęli wspierać znani światowi DJ (Laurent Garnier, Dave Clarke, Sven Vath, Luke Slater i DJ Hell).
W 2000 roku został pierwszym DJ-em, którego wsparła prestiżowa fundacja FAIR, wspierająca młodych artystów. Dzięki temu podpisał kontrakt z Peer Music.
Jego muzykę charakteryzuje niezwykła szybkość i dbałość o jakość. Słuchając jego występów można odnieść wrażenie, że za chwilę przełamie "ścianę dźwięków”. Klubowiczom którzy bawią się na jego koncertach energia i szybkość płynąca ze sceny daje wiatr w skrzydła.
Dwa pierwsze albumy artysty: "Blossom" z 2003 roku i "Green Armchair" z 2006 roku stały się z wielu powodów niezastąpione dla tych, którzy chcieliby kompleksowo zanurzyć się w muzyce elektronicznej. Agoria otrzymał za nie wiele nagród: Best DJ (wspólnie z Laurentem Garnierem w 2004 roku), Best Album (France Inter w 2006 roku). Ponadto wspólnie z Laurentem Garnierem stoczył siedmiogodzinną bitwę muzyczną na gramofony przed piętnastotysięczną widownią.
Agoria stworzył muzykę do filmu "Go Fasters", którego współproducentem był Luc Besson. Film opowiada o kierowcach którzy podróżują przez europejskie autostrady z prędkością ponad 200 km/h, przewożąc haszysz i unikając policji. Producenci filmu postanowili nawiązać współpracę z artystą po usłyszeniu albumu "The Green Armchair". Wykorzystali w filmie utwory "Code 126" i "Europa", a wkrótce postanowili powierzyć artyście napisanie całej muzyki.
Trzecia płyta artysty powstała na wskutek inspiracji filmem. Nosi tytuł "Go Fast" i ukazał się w 2008 roku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Up All Night	Agoria	12.2016	193[1]	-	-	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
The Green Armchair	Agoria	10.2006	144[1]	-	-	-
Go Fast	Agoria	10.2008	137[2]	-	Play It Again Sam 4511205012	-
Impermanence	Agoria	02.2011	108[2]	-	Alive 6618177	-