Public Enemy

PUBLIC ENEMY, zał. w 1982r w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA) w składzie: Chuck D, Flavor Flav, Professor Griff, Terminator X. Najbardziej radykalna grupa w historii rapu i jednocześnie jeden z najważniejszych składów muzyki rozrywkowej dwudziestego wieku. Amerykański zespół Public Enemy, prowadzony pod ścisłym przewodnictwem rapera Chucka D, zawarł w przełomowej twórczości odważną krytykę białego świata, która wywołała nieopisane kontrowersje. Zredefiniowała także znaczenie i rolę hip-hopu, który z mało wartościowej muzyki imprezowej stał się pod koniec lat 80-tych radykalnym głosem czarnej młodzieży.
Zespół powstał w roku 1982 w Nowym Jorku. Założycielem byt projektant plakatów, didżej radiowy i początkujący raper Chuck D (właśc. Carlton Ridenhour, ur. 01.08.1960). Artysta został dostrzeżony po przesłuchaniu jednej z jego demówek przez Ricka Rubina, właściciela Def Jam Records. Zaangażowany politycznie twórca nie przyjął propozycji solowego kontraktu, gdyż posiadał wizję stworzenia muzycznej grupy, będącej rapowym odpowiednikiem radykalnej politycznej organizacji Czarne Pantery. Podstawowy skład założonego następnie zespołu Public Enemy stworzyli didżej Terminator X (Norman Lee Rogers, ur. 25.08.1966) oraz hypeman Flavor Flav (William Drayton, ur. 16.03.1959), przyjaciel Chucka z dzieciństwa, który wyróżniał się przede wszystkim wysokim głosem, kolorowymi ubraniami i gadżetem w postaci wielkiego zegara, wiszącego na szyi. Szeregi Public Enemy zasiliła paramilitarna organizacja The Security Of The First World (S1 W), która odpowiadała za oryginalną choreografię podczas koncertów grupy. W tej artystycznej bojówce działał Professor Griff (Richard Griffin), radykał organizacji Nation Of Islam. Objął funkcję Ministra Informacji grupy Public Enemy, zostając odpowiedzialnym między innymi za udzielanie wywiadów mediom. Starannie zorganizowaną strukturę uzupełniała ekipa producencka - The Bomb Squad, twórcy najbardziej agresywnego nowojorskiego brzmienia rapowego końca lat 80-tych. Współgranie talentów całego składu artystów z niskim, potężnym głosem Chucka D doprowadziło wkrótce do wybuchu hiphopowej rewolucji.
Prace nad debiutanckim krążkiem "Yo! Bum Rush The Show" (1987) trwały kilka lat. W roku premiery wydawnictwo zostało zignorowane zarówno przez hiphopowców, którzy nie byli przyzwyczajeni do radykalnych tekstów politycznych, jak i fanów rocka, dla których nietradycyjne brzmienie Ricka Rubina i The Bomb Squad okazało się zbyt nowatorskie. Silna dawka intelektualnych treści (m.in. w "Public Enemy !- No. 1" i "My Uzi Weighs A Ton") sygnalizowała, że grupa ma duży potencjał, który czeka na pełne odsłonięcie. Debiutancka płyta pokazała także, że niekwestionowanym mikrofonowym liderem grupy jest Chuck D, zaś Flavor Flav, dokrzykujący co jakiś czas cześć tekstów, odpowiada głownie za urozmaicenie wizerunku grupy.
Po premierze "It Takes A Nation Of Million To Hold Us Back" (1989) charakterystyczne logo grupy (bojówkarz na celowniku broni) zostało jednym z najbardziej rozpoznawalnych znaków niezależnej kultury i szturmem wdarło się do mainstreamu. Krążek, uznawany w niezliczonych rankingach za najlepszą płytę w historii rapu, wprowadził hip-hop na nowy poziom w kwestii produkcji oraz przekazu. Krytycy nie szczędzili pochwał brzmieniu The Bomb Squad, które na drugim albumie Public Enemy osiągnęło perfekcję. Bracia Shocklee utworzyli agresywny kolaż brudnych dźwięków, w którym znalazło się miejsce i dla policyjnych syren, i dla ostrych gitarowych riffów, i dla niezliczonych sampli z dorobku czarnej muzyki lat 70-tych. Dzięki genialnie zaprogramowanym bębnom brzmienie płyty, w swojej anarchii i chaosie, było także funkujące. "It Takes ...", majstersztyk od strony muzycznej, odcisnął piętno na współczesnej kulturze głównie za sprawą odważnych tekstów rapowanych przez radykała Chucka D. O ile agresja w twórczości gangsta raperów z Los Angeles wiązała się bardziej z gloryfikowaniem przemocy i hedonistycznego stylu życia, twórczość Public Enemy była głośnym wyrazem gniewu skierowanym przeciwko instytucjom politycznym, ośrodkom medialnym oraz wszelkim osobom odpowiedzialnym za ogłupianie społeczeństwa. Chuckie, właściciel najpotężniejszego głosu w historii rapu, ogłosił muzykę hiphopową "CNN Czarnej Ameryki", czyli środkiem przekazywania prawdziwych informacji na temat położenia mniejszości rasowych, które według rapera było często jednoznaczne z niewolniczym.
Opisy ciężkiej sytuacji miejskiej ludności pojawiały się już wcześniej w tekstach rapowych, jednakże Chuck nie poprzestał na zdawaniu relacji z getta, lecz zaczął głośno nawoływać czarną młodzież do walki o swoje prawe i starań o poprawę niekorzystnej sytuacji. Rewolucyjny poeta dążył do tego, aby jego twórczość wykreowała metaforycznych Tysiąc Czarnych Przywódców. Zaangażowane teksty zwróciły uwagę na kwestie związane z polityką i otworzyły oczy olbrzymiej ilości młodych osób. Co ciekawe, często wręcz rasistowskie treści Public Enemy (kontrowersyjne czczenie lidera Nation Of Islam - Louisa Farrrakhana) bardzo spodobały się białej młodzieży, stanowiącej liczne grono fanów grupy. Nastolatki, zachwycone obalaniem autorytetów i wytaczaniem wojny całemu "oficjalnemu światu", przyczyniły się do zdobycia platyny przez "It Takes..." i kolejne dwa krążki grupy. Głośne krytykowanie białych ludzi i oskarżanie ich o wykorzystywanie czarnej mniejszości, było tylko jednym z zarzutów, z którymi spotkała się grupa. Szczególnie liczne były oskarżenia o antysemityzm i homofobię spowodowane gloryfikowaniem tych "idei" podczas oficjalnych wypowiedzi przez Professora Griffa. Choć bliski związek grupy z osobami żydowskiego pochodzenia (Rick Rubin, Lyor Cohen) zdawał się zadawać kłam tym zarzutom, Chuck D w celu ukrócenia spekulacji zdecydował się na usunięcie kontrowersyjnego Griffa z grupy.
"Fear Of A Black Planet" z 1990 uczynił z Public Enemy gwiazdę światowego formatu. Bezkompromisowa twórczość przypadła do gustu dawnym fanom punk rocka, którzy odnaleźli w tekstach Chucka duże pokłady buntu przeciwko skorumpowanemu systemowi. W utworze "Bum Hollywood Burn" spotkały się trzy najmocniejsze wówczas hiphopowe głosy - oprócz lidera P.E. agresywne teksty stworzyli Big Daddy Kane i Ice Cube. Utwory typu "Welcome To Terrordrome", "Fight The Power" oraz znane z list przebojów "911 Is A Joke", "Brothers Gonna Work It Out" i "Can't Do Nuttin' For Ya Man" potwierdziły, że nowojorska grupa to najbardziej radykalni artyści muzycznej sceny przełomu lat 80. i 90-tych.
Wielkie zainteresowanie medialne zespołem podsycały nie tylko ostre teksty i paramilitarne kreacje koncertowe, lecz także otwarte związki grupy z kontrowersyjnymi czarnymi działaczami politycznymi. Należała do nich m.in. otwarcie krytykowana przez prezydenta Billa Clintona aktywistka Sister Souljah. Nowa członkini zespołu pojawiła się po raz pierwszy na czwartej płycie "Apocalypse 91...The Enemy Strikes Black" z 1991 roku. Podkładów do zaangażowanych tekstów Chucka oraz sporadycznych występów Flavora dostarczyła nowa ekipa producencka The Imperial Grand Ministers Of Funk. Ich beaty nie różniły się zbytnio od twórczości The Bomb Squad, toteż nowo nawiązana współpraca nie przyczyniła się do znacznej zmiany brzmienia grupy. Public Enemy szokowali już wtedy nie tylko przez radio, ale także na wizji, poprzez wyjątkowo agresywne klipy "By The Time I Get To Arizona", "Can't Truss It" i "Black Steel In The Hour Of Chaos". Przepełnione rasistowskim przesłaniem teledyski naturalnie nie weszły na szeroką rotację, więc podstawową płaszczyzną ich pokazywania były wychodzące od drugiego albumu kasety video, które dokumentowały działalność grupy na polu muzycznym i politycznym.
Nawet najbardziej oddani fani i życzliwi grupie krytycy z rezerwą podeszli do albumu "Greatest Misses" (1992), wydawnictwa wyjątkowego w historii muzyki. Płyta, po której spodziewano się zebrania największych dotychczasowych hitów, zapełniona była przez najmniej popularne utwory z kilkuletniej działalności grupy, remiksy i kilka nowo dogranych numerów. Albumowi udało się osiągnąć złoto, lecz była to pierwsza płyta Public Enemy skrytykowana za niespójność i niski poziom artystyczny materiału.
Czasy największej popularności grupy zdawały się przemijać, kiedy coraz większe sukcesy zaczęły osiągać rozwijające się na zachodzie najpierw gangsta rap, a potem G-funk. Podczas gdy Chuck D namawiał czarną młodzież do walki o prawa polityczne i zachęcał do moralnej odnowy (abstynencji, porzucenia drogi nienawiści i przemocy), kalifornijscy emce raczyli słuchaczy opowieściami o niekończącej się zabawie, niezobowiązującym seksie, częstym zażywaniu narkotyków i rozwiązywaniu problemów za pomocą pięści lub pistoletu. Zachodnia wersja hip-hopu wymagała od fanów rapu znacznie mniej wysiłku intelektualnego niż głęboko zaangażowane teksty Chucka. "Muse Sick-N-Hour Mess Age" (1994), ostatni złoty album w karierze Public Enemy, zawierał przekaz równie mocny jak poprzednie albumy, ale nie wnosił juz nic przełomowego, przez co grupą stopniowo przestały interesować się media.
Podczas czteroletniej przerwy w działalności zespołu, która następnie miała miejsce, Chuck D rozpoczął solową karierę wydaniem "The Autobiography Of Mistachuck" (1997) oraz napisał autobiograficzną książkę "Fight The Power".
Kiedy w 1998 o Public Enemy pamiętali już tylko długoletni fani rapu, grupa zjednoczyła się w oryginalnym składzie (z Professorem Griffem i The Bomb Squad) i nagrała nowy album. Materiał został wydany w formie ścieżki dźwiękowej do filmu "Gra o honor" (w oryginale "He Got Game", 1998), wyreżyswowanego przez Spiker Lee. Brzmienie materiału, bardziej przystępne od poprzednich krążków, zjednało grupie sympatię młodych fanów. Rewolucyjne teksty Chucka nie trafiły jednak na listy przebojów.
W 1999 grupa zerwała ponad piętnastoletnią współpracę z wytwórnią Def Jam Records, gdyż label nie zgodził się na przedpremierowe umieszczenie utworów z nowego albumu zespołu w intemecie. Public Enemy została następnie pierwszą znaną grupą w historii muzyki rozrywkowej, która w całości zamieściła premierowy album do darmowego ściągnięcia w formacie mp3. Płyta "There's A Poison Goin' On" ukazała się w sklepach dopiero kilka tygodni po publikowaniu utworów w sieci.
Przedostatni album nagrany pod szyldem Public Enemy, czyli "Revolverution" z 2002, to składanka remiksów, nagrań typu " live" oraz kilku nowych utworów. W konkursie na najlepszy remiks utworu RE., ogłoszonym na stronie zespołu, wyróżniony został polski producent Yaro, znany w kraju z niesławnego hitu "Rowery Dwa" (1997). Najnowszym materiałem grupy jest "New Whirl Odor", którego premiera odbyła się w listopadzie 2005 roku.
Nowojorski zespół nigdy nie osiągnął takich nakładów płyt, jak MC Hammer czy 2Pac, ale to właśnie on jest odpowiedzialny za uczynienie z hip-hopu najbardziej wiarygodnego gatunku muzyki rozrywkowej, przynajmniej w kwestii poruszanych w tekstach tematów oraz wpływu na przekonania słuchaczy. Trudno znaleźć inną grupę, której rewolucyjna twórczość wywarłaby jednocześnie tak silne wpływy na społeczeństwo, kulturę, politykę i muzykę.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
You're Gonna Get Yours	Public Enemy	07.1987	88[2]	-	No-Label MIUCT 2822	[written by Chuck D, Hank Shocklee]
Rebel Without a Pause/Sophisticated Bitch	Public Enemy	11.1987	37[8]	-	Def Jam Recordings 651245 7	[written by Carlton Ridenhour/Hank Shocklee/N Rogers/Eric Sadler][produced by Bill Stephney]
Bring the Noise/Are You My Woman?	Public Enemy	01.1988	32[5]	-	Def Jam 6513357	[written by Carl Ridenhour,Hank Shocklee,Eric "Vietnam" Sadler][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder][56[10].R&B Chart][utwór z filmu "Less than zero"]
Don't Believe the Hype/Prophets of Rage	Public Enemy	07.1988	18[9]	-	Def Jam 6528337	[written by Carl Ridenhour/Hank Shocklee/Eric "Vietnam" Sadler/William Drayton][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder][18[14].R&B Chart][21[9].Hot Disco/Dance;Def Jam 97 846 12"]
Night of the Living Baseheads/Cold Lampin' with Flavor	Public Enemy	10.1988	63[2]	-	Def Jam 6530460	[written by Carlton Ridenhour/Eric Sadler/Hank Shocklee][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder][62[9].R&B Chart]
Black Steel in the Hour of Chaos/B Side Wins Again	Public Enemy	04.1989	-	-	Def Jam 68 813	[written by Carl Ridenhour/Hank Shocklee/Eric "Vietnam" Sadler/William Drayton][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder][86[6].R&B Chart]
Fight the Power	Public Enemy	06.1989	29[8]	-	Motown ZB 42877	[written by Chuck D, Eric "Vietnam" Sadler, Hank Shocklee, Keith Shocklee][produced by Hank Shocklee/Carl Ryder/Eric Sadler][20[14].R&B Chart][piosenka z filmu "Do the right thing"]
Welcome to the Terrordome	Public Enemy	01.1990	18[4]	-	Def Jam 6554760	[written by C. Ridenhour, H. Shocklee, K. Shocklee][produced by Hank Shocklee][15[12].R&B Chart][49[2].Hot Disco/Dance;Def Jam 73 135 12"]
911 Is a Joke/Revolutionary Generation	Public Enemy	03.1990	41[3]	34[3].Hot 100 Singles Sales	Def Jam 6558377	[written by Bomb Squad (Keith Shocklee/Eric Sadler/William Drayton)][produced by The Bomb Squad][15[14].R&B Chart]
Brothers Gonna Work It Out/Anti-Nigger Machine	Public Enemy	07.1990	46[2]	-	Def Jam 6560181	[written by C. Ridenhour, E. Sadler, K. Shocklee][produced by The Bomb Squad][20[12].R&B Chart][31[5].Hot Disco/Dance;Def Jam 73 391 12"]
Can't Do Nuttin' For Ya Man	Public Enemy	11.1990	53[2]	-	Def Jam 6563857	[written by C. Ridenhour, E. Sadler, K. Shocklee][produced by The Bomb Squad]
Can't Truss It	Public Enemy	10.1991	22[4]	50[15]	Def Jam 6575307	[gold-US][written by Carlton Ridenhour/Gary Rinaldo/Hank Shocklee][produced by Bomb Squad][9[17].R&B Chart][5[11].Hot Disco/Dance;Def Jam 73 869 12"]
Shut 'Em Down	Public Enemy	01.1992	21[3]	-	Def Jam 6577617	[written by Carlton Ridenhour/Cerwin Depper/Gary G-Wiz/Stuart Robertz][produced by Cerwin Depper/Gary G-Wiz/Stuart Robertz][26[12].R&B Chart][16[10].Hot Disco/Dance;Def Jam 74 165 12"]
Nighttrain/More News At 11	Public Enemy	04.1992	55[2]	-	Def Jam 6578647	[written by Depper , Gary G-Wiz, JBL, Ridenhour, Robertz][produced by Imperial Grand Ministers Of Funk]
Hazy Shade of Criminal/Tie Goes To The Runner	Public Enemy	10.1992	-	-	Def Jam 74 487	[written by Gary G-Wiz, JBL, Ridenhour, Robertz,William Drayton][produced by Imperial Grand Ministers Of Funk][58[6].R&B Chart]
Give It Up/Bedlam	Public Enemy	07.1994	18[5]	33[14]	Def Jam DEFCD 1	[written by Sean DeVore/Alvertis Isbell/Carlton Ridenhour/Gary Rinaldo/Marvell Thomas][produced by Carl Ryder, Gary G-Wiz][30[15].R&B Chart]
I Stand Accused / What Kind Of Power We ...	Public Enemy	12.1994	77[5]	-	Def Jam Recordings DEF 2	[produced by The Bomb Squad]
So Watcha Gonna Do No/Black Steel In The Hour Of Chaos	Public Enemy	07.1995	50[3]	-	Def Jam Recordings DEFCD 5	[written by G-Wiz/Carlton Ridenhour/Man][produced by G-Wiz/Ryder]
He Got Game	Public Enemy featuring Stephen Stills	05.1998	16[10]	105[5]	Def Jam 568 927	[written by Chuck D/Leap/Stills][produced by Hank Shocklee][78[4].R&B Chart][tytułowa piosenka z filmu][rapowa wersja "For what it's worth"-Buffalo Springfield]
Do You Wanna Go Our Way???	Public Enemy	09.1999	66[13]	-	PIAS UK PIASX 005T	[written by Public Enemy][produced by Public Enemy]
Don't Believe The Hype / The Rhythm The Rebel / Prophets Of Rage	Public Enemy	10.2005	137[4]	-	Def Jam	-
Fight The Power	Public Enemy	10.2005	166[3]	-	Def Jam	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Yo! Bum Rush the Show	Public Enemy	01.1988	-	125[12]	Def Jam 40 658	[gold-US][produced by Rick Rubin , Bill Stephney, The Bomb Squad]
It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back	Public Enemy	04.1988	8[9]	42[51]	Def Jam 44 303	[platinum-US][silver-UK][produced by Chuck D, Rick Rubin , Hank Shocklee]
Fear of a Black Planet	Public Enemy	04.1990	4[10]	10[27]	Def Jam 45 413	[platinum-US][gold-UK][produced by Bomb Squad]
Apocalypse 91… The Enemy Strikes Black	Public Enemy	10.1991	8[7]	4[37]	Def Jam 47 374	[platinum-US][silver-UK][produced by Cerwin Depper/Gary G-Wiz/Stuart Robertz/The JBL]
Greatest Misses	Public Enemy	09.1992	14[3]	13[14]	Def Jam 53 014	[gold-US][produced by Public Enemy]
Muse Sick-n-Hour Mess Age	Public Enemy	08.1994	12[4]	14[8]	Def Jam 523 362	[gold-US][produced by The Bomb Squad, Gary G-Wiz, Keith Shocklee, Kerwin "Sleek" Young]
He Got Game	Public Enemy	05.1998	50[6]	26[10]	Def Jam 558 130	[produced by The Bomb Squad]
There's a Poison Goin' On	Public Enemy	07.1999	55[4]	-	Pias Recordings PIASXCD 004	[produced by Tom E. Hawk, Flavor Flav]
Revolverlution	Public Enemy	07.2002	-	110[4]	Slam Jamz 8388	[produced by The Bomb Squad, Gary G-Wiz, Professor Griff, Public Enemy, Amani K. Smith]
Power to the People and the Beats: Public Enemy's Greatest Hits	Public Enemy	08.2005	39[5]	69[1]	Def Jam 001923	[produced by Hank Shocklee/Carl Ryder/Sadler/Robertz/Lerwin/Deper/The JBL]