Alan Silvestri

Alan Silvestri urodził się 26 marca 1950 r. w Nowym Jorku. Jednakże wczesne lata dzieciństwa spędził w niedaleko położonej od Nowego Jorku miejscowości, Teaneck. Od wczesnych lat Alan zafascynowany był muzyką, mimo że wychowywał się w środowisku, które nie zajmowało się nią, ani nawet interesowało. Mając zaledwie 3 zaczął grać na perkusji ujawniając swoje talenty rytmiczne. Kilka lat później przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie podjął naukę w szkole elementarnej. Należąc do szkolnej orkiestry imał się gry na wielu instrumentach, między innymi: na perkusji, saksofonie, klarnecie i flecie. W wieku 14 lat Alan otrzymał od ojca w prezencie pierwszą gitarę, przy której spędzał później sporą ilość swojego wolnego czasu. W tym też okresie zaczął powoli zastanawiać się nad swoją karierą muzyczną. Nie przypuszczał jednak, że może zostać kompozytorem muzyki filmowej. Nadzieję wiązał raczej z jazzem widząc siebie jako gitarzystę bebopu.

Po ukończeniu szkoły średniej w 1968 roku Alan zdecydował się na wstąpienie do Berklee College of Music w Bostonie, by dalej rozwijać swoje horyzonty muzyczne. W szkole tej spędził jednak tylko 2 lata, ponieważ chciał jak najszybciej zacząć grać. Przeprowadził się zatem do Las Vegas i zawiązał współpracę z bluesowym zespołem Wayne Cochran (“The White James Brown”) i C.C. Riders grając tam na gitarze i razem z nimi podróżując. Na początku lat 70-tych Alan poznał Bradforda Craiga, kompozytora piosenek zaprzyjaźnionego z Qioncym Jonesem, który zatrudnił go do drobnych prac asystenckich przy kilku swoich projektach. Nawiązana w ten sposób sieć znajomości zaowocowała już w 1972 pierwszą poważną ofertą sporządzenia na współ z Craigiem oprawy do niskobudżetowego filmu Gang Dobermanów. Jak wspomina po latach Silvestri, zanim udał się na pierwsze spotkanie z producentem, starał się jak najwięcej dowiedzieć o komponowaniu do filmu, toteż kupił sobie nawet książkę “How To Score A Film” Earla Hagena i spędził nad nią całą noc, czytając od deski do deski. Lektura zapewne przydała się, bowiem bez większych trudności napisał ponad 60 minut muzyki w ciągu niespełna 2 tygodni. Tak oto rozpoczęła się filmowa kariera Alana Silvestriego.

Sukces debiutanckiej kompozycji, Gang Dobermanów wkrótce zaowocował kilkoma nowymi ofertami, między innymi do niszowych obrazów: Las Vegas Lady oraz Niesamowite Dobermany. W 1976 roku poznał Abe Frasera, który zaczął go uczyć gry na fortepianie. W międzyczasie otrzymał angaż na zilustrowanie jednego odcinka popularnego wówczas serialu Starsky & Hutch. Było to jednocześnie jego pierwsza przygoda z muzyką orkiestrową, co nie najlepiej wspomina sam kompozytor, przyznając: “Nie pracowałem nigdy z orkiestrami symfonicznymi, tylko z małymi lub odrobinę większymi grupami muzycznymi. Zrobiłem więc ten epizod, tracąc przy tym kilka kilogramów i niemalże żonę. W rezultacie muzyka ta wyszła nawet dobrze, choć nie była ona do końca konsekwentna.” Silvestri zrobił jeszcze potem kilka odcinków Starsky & Hutch jednakże potem wycofał się z projektu, wiążąc się natomiast z innym telewizyjnym przedsięwzięciem, serialem CHiPs, na którego potrzeby napisał około 120 godzin rytmicznej, luźnej muzyki. W międzyczasie oddawał się również swojej pasji grania na gitarze aktywnie działając u boku Jimmy’ego Smitha oraz z grupami Mistique i Scherrie & Susaye. Po pięciu latach serial CHiPs zszedł z anten, a Silvestri szukając nowego projektu dorabiał jako pomocnik Marka Snowa w T. J. Hooker. Sporządził nawet indywidualnie oprawę do jednego z epizodów, ale producenci odrzucili ją.

Kariera Alana nabrała rozpędu, gdy w 1983 roku otrzymał propozycję napisania muzyki do filmu Miłość, Szmaragd i Krokodyl, którego reżyserem był Robert Zemeckis. Obraz ten okazał się niezwykle istotna dla kompozytora. Otworzył mu bowiem wrota do dalszej, bardziej obiecującej kariery, a zarazem związał go z samym reżyserem, Zemeckisem, z którym współpracuje po dziś dzień. Wtedy też poznał Jamesa Campbella, który stał się później jego nadwornym orkiestratorem aż do filmu Rykoszet po którym miejsce to zajeli: William Ross, Mark McKenzie oraz David Slonaker. Pisząc Miłość, Szmaragd i Krokodyl Silvestri nie stronił od różnego rodzaju eksperymentów odkrywając przy tym ogromne możliwości elektroniki.

Znajomość z Zemeckisem okazała się bardzo korzystna. Ten bowiem zareklamował kompozytora Spielbergowi, który produkował właśnie film Fandango, toteż Silvestri prędko został zaangażowany. Problemów przysporzyło mu jednak widmo komponowania muzyki na pełną orkiestrę, z czym ostatecznie poradził sobie całkiem dobrze, do tej pory sentymentalnie wspominając tamtą ciężką, ale owocną pracę: “To było niczym tworzenie kryształu (…) jedna z moich najbardziej cudownych chwil życia. Myślę, że na zawsze partytura ta pozostanie moją ulubioną…”. Udowadniając swoją umiejętność tworzenia ciekawych, orkiestrowych prac, Silvestrii szybko zyskał zainteresowanie w branży. Mimo, że z orkiestrowym pisaniem Silvestri oswoił się stosunkowo szybko, nigdy nie rezygnował z eksperymentowania z brzmieniami elektronicznymi, czego doskonałym przykładem są partytury do Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego, Oddział Delta, Bez Litości oraz Lot Nawigatora. Powodem tego były nie tyle ograniczone fundusze co niektórych produkcji, ale raczej czysta chęć wzbogacenia symfonicznych instrumentów o nowe formy muzycznego wyrazu.

Stymulatorem rozwoju kariery były nadal kontakty zawodowe z Robertem Zemeckisem, który zatrudnił Alana do swojego kolejnego filmu, Powrót do Przyszłości. Zarówno film jak i muzyka oraz ich sequele okazały się wielkim hitem wynosząc obu artystów na wyżyny. Nie bez przesady można by stwierdzić, że u boku Zemeckisa, Silvestri pisał jedne ze swoich najlepszych partytur, wśród których wyszczególnić należy Co Kryje Prawda, Forrest Gump, Kontakt jak również Ekspres Polarny. Kluczem do podboju Hollywood była jednak wspomniana wyżej partytura z Back to the Future, dzięki której Alanem Silvestrim zainteresowało się wielu producentów i reżyserów trudniących się w kinie familijnym i akcji. Następnym wielkim sukcesem kompozytora stał się Predator, który przez wielu fanów uważany jest do tej pory za jedną z najlepszych prac w karierze muzyka. 2 lata później napisał on oprawę do sequela tegoż filmu. Częste udzielanie się w kinie przygody i akcji wykrystalizowała u niego specyficzny język muzyczny, oparty na żywiołowej grze dęciaków oraz wzmożonej pracy sekcji perkusyjnej od czasu do czasu wspieranej elektroniką.

Filmografia Silvestriego z roku na rok zapełniała i zapełnia się nadal kolejnymi tytułami z gatunku przygody i akcji. Wśród nich wyszczególnić można między innymi: Młode Strzelby 2, Sędzia Dreed, Szybcy i Martwi, Wulkan, Tomb Raider 2. Ostatnio kompozytorem zainteresował się również reżyser Stephen Sommers, dla którego napisał między innymi partytury do: Mumia Powraca i Vana Helsinga. Muzykę Alana również usłyszeć możemy w różnego rodzaju animacjach i filmach dla najmłodszych takich jak: Kto Wrobił Królika Rogera?, Stuart Malutki, Lilo i Stitch, Dżungla oraz Ekspres Polarny.

Twórczość Alana Silvestriego doceniana była wielokrotnie. Nominowany był do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za partyturę do Forresta Gumpa, a także za piosenkę “Believe” pochodzącą z Ekspresu Polarnego. Wyróżniony został Saturnami za Powrót do Przyszłośći, Predatora i Vana Helsinga. Otrzymał również kilka nominacji do Grammy (Forrest Gump, Powrót do Przyszłości, Kto Wrobił Królika Rogera?), a także statuetkę za Cast Away. Kilkakrotnie nominowany był również do nagrody Złotego Globu jednakże żadnej nie otrzymał.

Alan Silvestri wraz z żoną Sandrą i swoimi dziećmi mieszkają w Kaliforni. W wolnych chwilach kompozytor lubi spacerować po swoim rancho i doglądać prac w winnicy. Artysta bowiem oprócz zajmowania się muzyką filmową produkuje również własnej marki wino.

 

 

 

                                                                                 Filmografia

Pinokio Pinocchio 2022 / Wiedźmy The Witches 2020 / Avengers: Koniec gry Avengers: Endgame 2019 / Avengers: Wojna bez granic Avengers: Infinity War 2018 / Player One Ready Player One 2018 / Witajcie w Marwen Welcome to Marwen 2018 / Predator The Predator 2018 / Sprzymierzeni Allied 2016 / The Walk. Sięgając chmur The Walk 2015 / Noc w muzeum: Tajemnica grobowca Night at the Museum: Secret of the Tomb 2014 / Krudowie The Croods 2013 / Red 2 2013/ Here There Be Monsters 2012 / Avengers The Avengers 2012 / Lot Flight 2012 / Captain America: Pierwsze starcie Captain America: The First Avenger 2011 / Drużyna A The A-Team 2010 / G.I. Joe: Czas Kobry G.I. Joe: The Rise of Cobra 2009 / Noc w muzeum 2 Night at the Museum: Battle of the Smithsonian 2009 / Opowieść wigilijna A Christmas Carol 2009 / Beowulf 2007 / Dżungla The Wild 2006 / Noc w muzeum Night at the Museum 2006 / Ekspres polarny The Polar Express 2004 / Van Helsing 2004 / Tożsamość Identity 2003 / Lara Croft Tomb Raider: Kolebka życia Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life 2003 / Two Soldiers 2003 / Stuart Malutki 2 Stuart Little 2 2002 / Showtime 2002 / Lilo i Stich Lilo & Stitch 2002 / Pokojówka na Manhattanie Maid in Manhattan 2002 / Mumia powraca The Mummy Returns 2001 / Igraszki losu Serendipity 2001 / Mexican The Mexican 2001/ If It Bleeds We Can Kill It: The Making of 'Predator' 2001 / Uwikłany Reindeer Games 2000 / Co kryje prawda What Lies Beneath 2000 / Cast Away - poza światem Cast Away 2000 / Czego pragną kobiety What Women Want 2000 / Spotkanie z Jezusem The Miracle Maker 2000 / Stuart Malutki Stuart Little 1999/ Siegfried & Roy: The Magic Box 1999 / Totalna magia Practical Magic 1998 / Cudotwórca Holy Man 1998 / Dziwna para 2 The Odd Couple II 1998 / Nie wierzcie bliźniaczkom The Parent Trap 1998 / Polowanie na mysz Mousehunt 1997 / Wulkan Volcano 1997 / Kontakt Contact 1997 / Polubić czy poślubić Fools Rush In 1997 / Długi pocałunek na dobranoc The Long Kiss Goodnight 1996 / Egzekutor Eraser 1996 / Sierżant Bilko Sgt. Bilko 1996 / Szybcy i martwi The Quick and the Dead 1995 / Ojciec panny młodej II Father of the Bride Part II 1995 / Sędzia Dredd Judge Dredd 1995 / Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy Grumpier Old Men 1995 / Rodzina Perezów The Perez Family 1995 / Forrest Gump 1994 / Eksplozja Blown Away 1994 / Richie milioner Ri¢hie Ri¢h 1994 / Detektyw bez pamięci Clean Slate 1994 / Super Mario Bros. 1993 / Dwaj zgryźliwi tetrycy Grumpy Old Men 1993 / Sądna noc Judgment Night 1993 / Półtora gliniarza Cop and ½ 1993/ Under Pressure: Making 'The Abyss' 1993 / Bodyguard The Bodyguard 1992 / Kumple Sidekicks 1992 / Ze śmiercią jej do twarzy Death Becomes Her 1992 / Stój, bo mamuśka strzela Stop! Or My Mom Will Shoot 1992 / Dolina paproci FernGully: The Last Rainforest 1992/ Diner 1992 / Babka z zakalcem Soapdish 1991 / Ojciec panny młodej Father of the Bride 1991 / Rykoszet Ricochet 1991 / Okruchy wspomnień Shattered 1991 / Do szaleństwa Dutch 1991 / Męskie opowieści Two-Fisted Tales 1991 / Predator 2 1990 / Powrót do przyszłości III Back to the Future Part III 1990 / Młode strzelby II Young Guns II 1990 / Śródmieście Downtown 1990 / Otchłań The Abyss 1989 / Powrót do przyszłości II Back to the Future Part II 1989 / Szalona małolata She's Out of Control 1989/ Back to the Future Part II Featurette: A Behind the Scenes Look 1989 / Kto wrobił Królika Rogera Who Framed Roger Rabbit 1988 / Moja macocha jest kosmitką My Stepmother Is an Alien 1988 / Mac i ja Mac and Me 1988 / Predator 1987 / Dama za burtą Overboard 1987 / Zwariowane szczęście Outrageous Fortune 1987 / Stan krytyczny Critical Condition 1987 / Oddział Delta The Delta Force 1986 / Bez litości No Mercy 1986 / Ucieczka nawigatora Flight of the Navigator 1986 / Klan niedźwiedzia jaskiniowego The Clan of the Cave Bear 1986 / Amerykański hymn American Anthem 1986 / Powrót do przyszłości Back to the Future 1985 / Oko kota Cat's Eye 1985 / Fandango 1985 / Zakład Summer Rental 1985 / Miłość, szmaragd i krokodyl Romancing the Stone 1984 / Par ou t'es rentré? On t'a pas vu sortir 1984 / The Fifth Floor 1978 / Damy z Las Vegas Las Vegas Lady 1975 / The Mack 1973 / Gang dobermanów The Doberman Gang 1972

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2005 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song Ekspres polarny For the song "Believe". 1995 Best Music, Original Score Forrest Gump Golden Globe Grammy 2006 Best Song Written for Motion Picture, Television or Other Visual Media Ekspres polarny For the song "Believe" 2002 Best Instrumental Composition For "Cast Away - End Credits"

Thomas Newman

O tym, że Thomas Newman zostanie kompozytorem muzyki filmowej wiedzieli wszyscy zanim się jeszcze urodził. Wszak jeśli pochodzi się z tak umuzykalnionej rodziny (syn Alfreda Newmana; siostrzeniec Lionela i Emila, kuzyn Randy’ego i Joeya oraz brat Davida – wszyscy są autorami muzyki filmowej) nie trudno przewidzieć, jaką ścieżkę dlań zaplanowano. Thomas Newman kompozytorem muzyki filmowej po prostu musiał zostać. Wbrew pozorom nie było to jednak wcale takie proste jak mogłoby się wydawać.

Thomas Montgomery Newman przyszedł na świat w Los Angeles 20 października 1955. Dorastał w Hollywood w atmosferze muzyki, filmu i komponowania. Nic więc dziwnego że od zawsze w jego życiu obecna była muzyka (uczył się grać na skrzypcach i fortepianie). Swoją przyszłość również zdecydował się poświecić muzyce. Wybrał więc naukę na południowo-kalifornijskim uniwersytecie USC (tam jednym z jego wykładowców była ikona hollywoodzkiej muzyki filmowej David Raksin), następnie zaś przeniósł się na Yale, gdzie obronił tytuł magistra. Już będąc na studiach zaczął zdobywać doświadczenie w tworzeniu muzyki pod film. Dzięki rodzinnym powiązaniom otrzymał pierwszą pracę (załatwił mu ją wujek Lionel, będący w owych latach szefem muzycznym wytwórni Fox) polegającą na orkiestracji kilku fragmentów „Powrotu Jedi” Johna Williamsa. Jak wspomina sam kompozytor zlecenie nie było zbyt ambitne, bowiem notatki mistrza były tak dokładne, że nie wymagały specjalnego wysiłku, jednak sam fakt współpracy z jednym z największych kompozytorów muzyki filmowej, stanowił doświadczenie bezcenne.

Po studiach mimo rodzinnych koneksji rozpoczął się dla Newmana mozolny proces przebijania do hollywoodzkiej czołówki. Początkowo pisał muzykę do produkcji teatralnych i spektakli wystawianych na Broadwayu, grał też w offowych zespołach „Tokyo 77” i „The Innocents” (oba grały bardzo awangardową muzykę łączącą elektronikę, z modną podówczas psychodelą).

Przełom nastąpił w roku 1984, kiedy to do Thomasa Newmana zwrócił się jego dawny przyjaciel Scott Rudin, który poprosił o pomoc przy stworzeniu muzyki produkowanego przez niego filmu zatytułowanego „Reckless”. I to właśnie ta partytura jest oficjalnym debiutem kompozytora na dużym ekranie. Jednak Hollywood zauważył młodego kompozytora dopiero rok później, kiedy to opatrzył on partyturą dźwiękową film Madonny „Desperately Seeking Susan”. Chwalono go za indywidualny głos, nie kopiujący znanych dotychczas styli ilustrowania filmów. Te ciepłe słowa sprawiły, że twórca na dobre zadomowił się branży filmowej, a całe lata 80 i początek lat 90 poświęcił na rozwijanie i udoskonalanie swego muzycznego języka. Jego muzykę w owym czasie mogliśmy najczęściej wysłuchiwać w filmach rozrywkowych i niezobowiązujących komediach („Welcome Home, Roxy Carmichael”, „Jumpin’ Jack Flash”, czy „The Lost Boys).

Do światowej czołówki Hollywood Thomas Newman przebił się jednak dzięki dramatom jakie dane mu było ilustrować w początku lat 90. „Fried Green Tomatoes”, „The Player” (uważany przez samego kompozytora za jedno z jego najlepszych osiągnięć), „Little Women” i „The Shawshank Redemption”, nie tylko ugruntowały pozycje twórcy, ale też zapewniły mu deszcz nagród (dwa ostatnie nominowane były do Oskara). Dzięki tym partyturom Newman stał się autorem rozpoznawalnym, kojarzącym się z ilustracją do kina psychologicznego, ambitnego, a jednocześnie nie pozbawionego nuty komercji („The Horse Whisper”, „Green Mile”, „Meet Joe Black”).

Nic więc dziwnego, że Sam Mendes kręcąc „American Beauty”, do współpracy zaprosił właśnie Newmana, którego styl idealnie zdawał się pasować do inteligentnego, a jednocześnie przepełnionego emocjami filmu. Partytura ta oczarowała widzów i chociaż nie dane jej było zdobyć Oskara (Newman odebrał za nią jedynie nagrodę BAFTA), to jednak dla wielu miłośników muzyki filmowej, to właśnie ten score jest uznawany za największe osiągnięcie kompozytora.

Po sukcesie „American Beauty” Thomas Newman w dalszym ciągu kontynuuje wypracowaną przez siebie metodę ilustrowania. Jedyne zmiany polegają na zwiększeniu eksperymentów z elektroniką. Choć wielu drażni podobna melodyka i samopowielanie pomysłów (szczególnie w zakresie orkiestracyjnym) muzyce Newmana nie można odmówić skuteczności w podkreślaniu emocji widzianych na ekranie. Także krytycy dostrzegają ten potencjał nominując kompozycje Newmana do prestiżowych nagród. I nie ma tu znaczenia czy są to seriale „Boston Public”, „Six Feet Under”, filmy fabularne „White Oleander”, „Angels in America”, „Lemony Snicket’s A Series Of Unfortunate Events”,”Jarhead”, czy animacje „Finding Nemo”, WALL-E.

Muzyka Newmana zakorzeniła się nie tylko w filmie. Bardzo często wychodzi poza swoje pierwotne medium. Sięgają po nią twórcy opraw muzycznych do wielkich wydarzeń plenerowych (otwarcie, zamknięcie igrzysk olimpijskich), ale także gwiazdy muzyki popularnej (Seal w swojej piosence My Vison wykorzystał fortepianowy podkład z utworu Brooks Was Here umieszczonego na ścieżce do „The Shawshank Redemption”.) Newman został także poproszony o napisanie specjalnego utworu z okazji jubileuszu założenia miasta Clevland.

Styl Thomasa Newmana należy bez wątpienia do jednych z najbardziej rozpoznawanych głosów w Hollywood. O ile wczesne płyty zdominowane były przez elektronikę, o tyle począwszy od „The Rapture” do głosu zaczęło dochodzić wykorzystywanie bardziej tradycyjnego brzemienia orkiestry, wzbogaconego o akcenty niekonwencjonalnie wykorzystanych instrumentów z różnych rejonów świata: (przestrojona mandolina, tabla, Xaphoon, saz). Newman to mistrz tworzenia nieprzewidywalnych melodii, gdzie niczym w wulkanie emocji mieszają się minimalistyczny fortepian, miekka sekcja smyczkowa i awangardowo nastawiona perkusja.

Thomas Newman to bez wątpienia jeden z najciekawszych twórców Hollywood. Kompozytor, który jak nikt chyba potrafi łączyć artyzm z komercją. Jego muzyka najeżona jest ciekawymi eksperymentami, które są wyrazem twórczej potrzeby, a nie marketingowym chwytem. Niestety wielu krytyków odnosi wrażenie, że autor zbyt często bazuje na kliszach, które wypracował w trakcie swojej niedługiej przecież kariery. Jest to jednak trybut, jaki płaci każdy kompozytor posiadający tak wyrazisty własny głos. Wszyscy jednak wierzymy, że Thomas nie powiedział jeszcze ostatniego zdania i kolejne partytury nie tylko zaskoczą nas aspektem formalnym, ale także i zupełnie nową treścią.

 

                                                                                 Filmografia

Revenge of the Nerds (1984)/ Desperately Seeking Susan (1985)/ The Man With One Red Shoe (1985)/ Jumpin' Jack Flash (1986)/ Less than Zero (1987)/ The Lost Boys (1987)/ The Great Outdoors (1988)/ Fried Green Tomatoes (1991)/ The Player (1992)/ Scent of a Woman (1992)/ The Shawshank Redemption (1994)/ Little Women (1994)/ How to Make an American Quilt (1995)/ The People vs. Larry Flynt (1996)/ Meet Joe Black (1998)/ American Beauty (1999)/ The Green Mile (1999)/ Erin Brockovich (2000)/ Pay It Forward (2000)/ In the Bedroom (2001)/ Road to Perdition (2002)/ White Oleander (2002)/ Finding Nemo (2003)/ Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events (2004)/ Cinderella Man (2005)/ Jarhead (2005)/ Little Children (2006)/ WALL-E (2008)/ Revolutionary Road (2008)/ The Help (2011)/ The Iron Lady (2011)/ The Best Exotic Marigold Hotel (2012)/ Skyfall (2012)/ Side Effects (2013)/ Saving Mr. Banks (2013)/ Get on Up (2014)/ The Second Best Exotic Marigold Hotel (2015)/ Bridge of Spies (2015)/ Spectre (2015)/ Finding Dory (2016)/ Passengers (2017)/ Victoria & Abdul (2017)/ 1917 (2019)/ Let Them All Talk (2020)/ The Little Things (2021)/ A Man Called Otto (2022)/ Elemental (2023)/ White Bird (2023)

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2020 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) 1917 2017 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Pasażerowie 2016 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score Most szpiegów 2014 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score Ratując pana Banksa 2013 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score Skyfall 2009 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score WALL·E 2009 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song WALL·E For the song "Down to Earth" 2007 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score Dobry Niemiec 2005 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń 2004 Best Music, Original Score Gdzie jest Nemo? 2003 Best Music, Original Score Droga do zatracenia 2000 Best Music, Original Score American Beauty 1996 Best Music, Original Musical or Comedy Score Rodzinka z piekła rodem 1995 Best Music, Original Score Małe kobietki 1995 Best Music, Original Score Skazani na Shawshank Golden Globe Grammy 2014 Best Score Soundtrack for Visual Media Skyfall 2009 Best Song Written for Motion Picture, Television or Other Visual Media WALL·E For the song "Down To Earth" 2009 Best Instrumental Arrangement For "Define Dancing" 2003 Best Instrumental Arrangement For "Six Feet Under Title Theme" 2003 Best Instrumental Composition For "Six Feet Under Title Theme" 2001 Best Score Soundtrack Album for a Motion Picture, Television or Other Visual Media American Beauty

James Horner

James Roy Horner (ur. 14 sierpnia 1953r -zm.  22 czerwca 2015r) był amerykańskim kompozytorem i dyrygentem. W latach 1978-2015 pracował przy ponad 160 produkcjach filmowych i telewizyjnych, za co był zdobywcą dwóch Oscarów i wielu innych wyróżnień. Był znany z łączenia elementów chóralnych i elektronicznych z tradycyjnymi orkiestracjami oraz z wykorzystywania motywów kojarzonych z muzyką celtycką.

 

James Horner, jeden z najbardziej znanych i lubionych przez fanów muzyki filmowej kompozytorów, urodził się tak blisko Hollywood, że nikogo nie powinno dziwić, iż praca w amerykańskim przemyśle filmowym okazała się być tym, co czekało go w przyszłości, zwłaszcza iż był synem uznanego tam dekoratora wnętrz - Harry’ego Hornera (drogą ojca podążył jego drugi syn - Christopher). Jednak droga Jamesa do hollwyoodzkiej machiny filmowej nie była tak prosta i oczywista. Tym bardziej, iż jako mały szkrab, w połowie lat 50-tych przeprowadził się wraz z rodzicami do Londynu. Tam też dorastał i rozpoczął studia w klasie Györgi Ligetiego na Royal College of Music. Jednak po roku wrócił do rodzimej Kalifornii i tam też dokończył muzyczną edukację, uzyskując tytuły doktorskie z teorii muzyki i kompozycji i planując swoją przyszłość na muzycznej akademii w roli nauczyciela i kompozytora. Jednak niepowodzenie jego awangardowego koncertu Spectral Shimmers, napisanego w roku 1977, zirytowało go strasznie i zmieniło jego zamiary. James Horner doszedł do wniosku, że najlepszym sposobem na realizację swoich muzycznych ambicji będzie komponowanie ścieżek dźwiękowych.

Jak wielu, a właściwie jak zdecydowana większość, filmowych kompozytorów Horner zaczął od filmów studenckich, a nastepnie od niskobudżetowych horrorów i obrazów fantastycznych klasy B, nawiązując pod koniec lat 70-tych współpracę ze znanych z tego typu „ambitnych inaczej” dzieł, studiem Rogera Cormana. Tak powstały m.in. partytury do Humanoids from the Deep czy Battle Beyond the Stars, które zwróciły na młodego muzyka twórców bardziej znaczących filmów. Pojawiła się prawdziwa szansa zabłyśnięcia, gdyż Horner dostał propozycję napisania ścieżki najpierw do filmu Olivera Stone’a The Hand a potem do drugiej kinowej odsłony kultowego Star Treka pt. Gniew Khana. Z propozycji skorzystał, a dane szanse wykorzystał w pełni. Star Trek II: The Wrath of Khan stał się początkiem marszu na szczyty pierwszej ligi hollywoodzkich twórców muzyki filmowej dla zaledwie 29-letniego wówczas twórcy. 

 Kolejnymi stopniami były główne filmy sci-fi i fantasy: Krull, Burza mózgów, Kokon, Obcy: Decydujące Starcie, Willow, oraz filmy animowane jak Amerykańska opowieść, Pradawny ląd, Dawno temu w lesie czy Balto. Wielkie uznanie przyniosły później Hornerowi także epickie dramaty jak Chwała, Wichry namiętności i przede wszystkim Braveheart: Waleczne serce. Jednak jedyną w karierzę statuetkę Oscara (a tak po prawdzie to dwie, bo także za najlepszą piosenkę) przyniósł mu powrót do współpracy z Jamesem Cameronem w Titanicu, w 1997 roku. Po raz pierwszy (i wydawało się wtedy, że ostatni) jeden Jim udźwiękowił film drugiemu w roku 1986. Aliens, o którym to obrazie mowa, dał Hornerowi pierwszą nominację do Oscara. Jednak kompozytor nie był wdzięczny reżyserowi, a wprost przeciwnie. Był niezwykle zdenerwowany tym, iż Cameron pociął jego partyturę według swego uznania, wiele rzeczy popodmieniał, z wielu fragmentów zrezygnował. Wydawało się, że obrażony Horner z tym reżyserem współpracować już nie będzie. A jednak, kiedy jakąś dekadę później Cameronowi nie udało się przekonać do stworzenia muzyki do swego projektu, słynnej piosenkarki Enyi, zwrócił się do Jamesa Hornera. I ten propozycję przyjął. Titanic okazał się wielkim kasowym sukcesem, a jeden i drugi James dostąpili zaszczytu odebrania statuetki na gali w Kodak Theatre.

Niestety Titanic i Oscar nie były natchnieniem dla Hornera, czy mobilizacją do kolejnych znakomitych prac na polu muzyki filmowej. Nie oznacza to bynajmniej, że po 1997 r. twórca ten nie napisał już ciekawej partytury, jednak nie da się ukryć, że średnia ich jakość mocno spadła, a Horner co raz mocniej zaczął się powtarzać, zwłaszcza jeśli chodzi o tematy. Słuchacze soundtracków zamiast radować uszy muzyką Hornera, co raz częściej przy jego pracach mogli bawić się w zgadywanki pt. „gdzie już słyszałeś tę melodię?”. Mimo to, Horner wciąż odnosił kasowe sukcesy, dwukrotnie nawet nominowano go do Oscara (za Piękny umysł oraz Dom z piasku i mgły), a takie soundtracki jak Maska Zorro czy Podróż do Nowej Ziemi, mimo zapożyczeń z wcześniejszych prac, wciąż znajdowały fanów. Jednak większość zgodnie przyznawała, że nie są to tak dobre ścieżki, jak największe dokonania Jamesa. A już wręcz fatalne opinie zbierały takie prace jak Plan lotu czy muzyka z kontrowersyjnego Apocalypto Mela Gibsona. 

Selfplagiatyzm to nie jedyny zarzut w stosunku do Hornera. Amerykaninowi wytyka się także kopiowanie w swych dziełach fragmentów muzyki klasycznej. Najgłośniejszym takim przypadkiem jest bez wątpienia główny temat jednej z najlepszych prac Hornera – Willow – zapewne nieprzypadkowo mocno podobny do motywu z III Symfonii Roberta Schumanna. Co by nie mówić, muzyka Jamesa Hornera, zwłaszcza w jego najlepszym okresie, z reguły cechowała się wysoką klasą, głębią i solidnymi orkiestracjami, często zresztą z bardzo ciekawymi pomysłami aranżacyjnymi. W swoich partyturach, zwłaszcza do filmow fantastycznych kompozytor często sięgał po żeński chórek, czy żeńskie wokalizy w ogóle, oraz po japoński flet shakuhachi.

James Horner wywołuje kontrowersje nie tylko swoją muzyką, a zdania o nim, jako o osobie, są dość podzielone. Jedni twierdzą, że to „nie jest gość, z którym chciałoby się iść na piwo” (Lukas Kendall), krążą nawet plotki o Hornerze wydzierającym się podczas nagrań na muzyków, są jednak także opinie, że James to mily i sympatyczny facet. Legendą obrosła już wypowiedź kompozytora na temat swoich kolegów po fachu: Williamsa i Goldsmitha. Horner miał powiedzieć, iż nie miał pojęcia kim są i czym się zajmują ci dwaj panowie dopóki podczas tworzenia muzyki do obrazu The Hand z 1981 r., producenci nie zażądali od niego, by napisał coś w stylu orkiestralnych score’ów tych dwóch panów. 

James chcąc nie chcąc musiał choć pobieżnie zapoznać się z ich twórczością, żeby zrozumieć o co chodzi jego pracodawcom, gdyż, jak mówi, nie był w sytuacji, w której mógł odpowiedzieć „Idźcie do diabła!”. James Horner mieszka obecnie gdzieś w okolicach Malibu (w Kalifornii), wraz z żoną Sarah oraz dwiema córkami. Wciąż jest stosunkowo młody na kompozytora, choć jego bogata filmografia wskazywałaby na wiekowe zaawansowanie. Horner jednak swe pierwsze sukcesy święcił jako bardzo młody artysta. 

Wydaje się, że wciąż jeszcze wiele projektów przed nim i nawet jeśli w ostatnich latach, pisze mało i na niezadowalającym większości fanów poziomie, to jednak jest szansa, że to się odmieni. Przez 18 miesięcy Horner pracował nad score do wielkiego epickiego sci-fi Jamesa Camerona pt. Avatar i choć ponownie kompozytorowi nie udało się uniknąć powielania swoich starszych prac, to potrafił dorzucić także kilka nowych pomysłów i przede wszystkim świetnie odnaleźć się w filmie. Niejako idąc za ciosem rok później zaskoczył wszystkich udanym symfonicznym scorem do remaku Karate Kida.

Gdy w 2015r. po 3 latach bez żadnej pracy na koncie, Horner najpierw powrócił do współpracy z J.J. Annaudem przy Wolf Totem, wydał koncertowe dzieło

i gdy wszyscy czekali na jego kolejne ścieżki, świat obiegła tragiczna wiadomość o śmierci kompozytora w wypadku pilotowanej przez niego samego awionetki.

James Horner odszedł mając niespełna 62 lata, mając prawdopodobnie przed sobą jeszcze wiele potencjalnie ciekawych projektów, pozostawiając po sobie jednak wiele fantastycznej, niezapomnianej muzyki.

 

                                                                                 Filmografia

Siedmiu wspaniałych The Magnificent Seven 2016 / Wilczy totem Lang Tu Teng 2015 / Do utraty sił Southpaw 2015 / 33 The 33 2015 / Jeden dzień w Auschwitz One Day in Auschwitz 2015 / Living in the Age of Airplanes 2015 / Cristiada For Greater Glory: The True Story of Cristiada 2012 / Niesamowity Spider-Man The Amazing Spider-Man 2012 / First in Flight 2012/ Reflections on Titanic Ścieżka dźwiękowa z filmu "Titanic" 2012 / Czarne złoto Black Gold 2011 / Karate Kid The Karate Kid 2010 / Avatar 2009 / Kroniki Spiderwick The Spiderwick Chronicles 2008 / Chłopiec w pasiastej piżamie The Boy in the Striped Pyjamas 2008 / Życie przed oczami The Life Before Her Eyes 2007/ Tajemnice kamiennych kręgów 2007 / Wszyscy ludzie króla All the King's Men 2006 / Apocalypto 2006 / Legenda Zorro The Legend of Zorro 2005 / Plan lotu Flightplan 2005 / Podróż do Nowej Ziemi The New World 2005 / Miłego dnia? The Chumscrubber 2005 / Troja Troy 2004 / Bobby Jones: Zamach geniusza Bobby Jones: Stroke of Genius 2004 / Życie, którego nie było The Forgotten 2004 / Dom z piasku i mgły House of Sand and Fog 2003 / Bez granic Beyond Borders 2003 / Zaginione The Missing 2003 / Radio 2003/ The Making of 'Sneakers' 2003 / Szyfry wojny Windtalkers 2002 / Cena honoru The Four Feathers 2002 / Pradawny Ląd 9: Wyprawa nad Wielka Wodę Land Before Time IX: The Journey to the Big Water 2002 / Wróg u bram Enemy at the Gates 2001 / Piękny umysł A Beautiful Mind 2001 / Iris 2001/ From Morf to Morphing: The Dawn of Digital Filmmaking 2001 / Pieśń wolności Freedom Song 2000 / Gniew oceanu The Perfect Storm 2000 / Grinch: świąt nie będzie How the Grinch Stole Christmas 2000 / Człowiek przyszłości Bicentennial Man 1999/ Lions and Monkeys and Pods... Oh My! The Special Effects of 'Jumanji' 1999 / Dzień zagłady Deep Impact 1998 / Maska Zorro The Mask of Zorro 1998 / Pradawny Ląd 6: Tajemnica jaszczurczej skały The Land Before Time VI: The Secret of Saurus Rock 1998 / Wielki Joe Mighty Joe Young 1998 / Pradawny Ląd 5: Tajemnicza wyspa The Land Before Time V: The Mysterious Island 1997 / Titanic 1997 / Zdrada The Devil's Own 1997 / Okup Ransom 1996 / Szalona odwaga Courage Under Fire 1996 / W cieniu przeszłości The Spitfire Grill 1996 / Miłość z marzeń To Gillian on Her 37th Birthday 1996 / Pradawny Ląd 4: Podróż przez mgły The Land Before Time IV: Journey Through the Mists 1996 / Apollo 13 1995 / Przygody psa Balto Balto 1995 / Jade 1995 / Jumanji 1995 / Kacper Casper 1995 / Braveheart - Waleczne Serce Braveheart 1995 / Pradawny ląd 3: Czas wielkich darów The Land Before Time III: The Time of the Great Giving 1995 / Stan zagrożenia Clear and Present Danger 1994 / Władca księgi The Pagemaster 1994 / Wichry namiętności Legends of the Fall 1994 / Pradawny ląd 2: Przygoda w Wielkiej Dolinie The Land Before Time II: The Great Valley Adventure 1994 / W sercu Afryki A Far Off Place 1993 / Bopha! 1993 / Człowiek bez twarzy The Man Without a Face 1993 / Dom z kart House of Cards 1993 / Jack Niedźwiadek Jack the Bear 1993 / Pewnego razu w lesie Once Upon a Forest 1993 / Raport Pelikana The Pelican Brief 1993 / Szachowe dzieciństwo Searching for Bobby Fischer 1993 / Dzieci swinga Swing Kids 1993 / Opowieść o dinozaurach We're Back! A Dinosaur's Story 1993 / Czas patriotów Patriot Games 1992 / Włamywacze Sneakers 1992 / Na rozkaz serca Thunderheart 1992 / Obsesja namiętności Unlawful Entry 1992 / Amerykańska opowieść. Feiwel rusza na Zachód An American Tail: Fievel Goes West 1991 / Precedensowa sprawa Class Action 1991 / My Heroes Have Always Been Cowboys 1991/ Norman and the Killer 1991 / Jedna runda Once Around 1991 / Człowiek rakieta The Rocketeer 1991/ Zbliżenie Extreme Close-Up 1990 / Kocham cię na zabój I Love You to Death 1990 / Następne 48 godzin Another 48 Hrs. 1990/ Wow! 1990 / Chwała Glory 1989 / Na wrogiej ziemi In Country 1989 / Kochanie, zmniejszyłem dzieciaki Honey, I Shrunk the Kids 1989 / Pole marzeń Field of Dreams 1989 / Tato Dad 1989 / Tummy Trouble 1989 / Andy Colby w świecie wideo Andy Colby's Incredible Adventure 1988 / Czerwona gorączka Red Heat 1988 / Kokon: Powrót Cocoon: The Return 1988 / Pradawny ląd The Land Before Time 1988 / Wibracje Vibes 1988 / Willow 1988 / Bez baterii nie działa *batteries not included 1987 / P.K. i dziecko P.K. and the Kid 1987 / Projekt X Project X 1987 / Amerykańska opowieść An American Tail 1986 / Kapitan EO Captain EO 1986 / Imię róży Der Name der Rose 1986 / Obcy - decydujące starcie Aliens 1986 / Nie do taktu Off Beat 1986 / Tam, gdzie rzeka jest czarna Where the River Runs Black 1986 / Commando 1985 / Grzeszni chłopcy Heaven Help Us 1985/ In Her Own Time 1985 / Kokon Cocoon 1985/ Let's Go 1985 / Surviving 1985 / Podróż Natty Gann The Journey of Natty Gann 1985 / Ochotnicy Volunteers 1985 / Wizards of the Lost Kingdom 1985 / Star Trek III: W poszukiwaniu Spocka Star Trek III: The Search for Spock 1984 / Chłopiec z marmuru The Stone Boy 1984 / Burza mózgów Brainstorm 1983 / Krull 1983 / Park Gorkiego Gorky Park 1983 / Coś paskudnego tu nadchodzi Something Wicked This Way Comes 1983 / Kosmiczni najeźdźcy Space Raiders 1983 / Testament 1983 / Garderobiany The Dresser 1983 / Niespotykane męstwo Uncommon Valor (I) 1983 / Między przyjaciółmi Between Friends 1983/ Journey to Krull 1983 / 48 godzin 48 Hrs. 1982 / Rascals and Robbers: The Secret Adventures of Tom Sawyer and Huck Finn 1982 / Star Trek II: Gniew Khana Star Trek: The Wrath of Khan 1982 / Fortepian dla pani Cimino A Piano for Mrs. Cimino 1982/ A Few Days in Weasel Creek 1981/ Angel Dusted 1981 / Śmiertelne błogosławieństwo Deadly Blessing 1981 / Ręka The Hand 1981 / W poszukiwaniu D.B. Coopera The Pursuit of D.B. Cooper 1981 / Wilkołaki Wolfen 1981 / Bitwa wśród gwiazd Battle Beyond the Stars 1980 / Humanoidy z głębiny Humanoids from the Deep 1980 / The Lady in Red 1979 / Up from the Depths 1979/ The Watcher 1978

                                                    Awards
1999 Best Song Written Specifically for a Motion Picture or for Television Titanic For the song "My Heart Will Go On" artist: Celine Dion
1999 Song of the Year For the song "My Heart Will Go On" artist: Celine Dion
1991 Best Instrumental Composition Written for a Motion Picture or for Television Chwała
1988 Best Song Written Specifically for a Motion Picture or Television Amerykańska opowieść
1988 Song of the Year Amerykańska opowieść For the song "Somewhere Out There" artists: Linda Ronstadt & James Ingram

Oscar [Muzyka filmowa] 1998 Best Music, Original Song Titanic 1998 Best Music, Original Dramatic Score Titanic Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2010 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score Avatar 2004 Best Music, Original Score Dom z piasku i mgły 2002 Best Music, Original Score Piękny umysł 1996 Best Music, Original Dramatic Score Apollo 13 1996 Best Music, Original Dramatic Score Braveheart - Waleczne Serce 1990 Best Music, Original Score Pole marzeń 1987 Best Music, Original Song Amerykańska opowieść 1987 Best Music, Original Score Obcy 2 - decydujące starcie Golden Globe 1998 Best Original Score - Motion Picture Titanic 1998 Best Original Song - Motion Picture Titanic Grammy

                                         Kompozycje Jamesa Hornera na listach przebojów

[with Barry Mann & Cynthia Weil] 11/1986 Somewhere Out There Linda Ronstadt & James Ingram 2.US/8.UK

[with Will Jennings]
12/1997 My Heart Will Go On Céline Dion 1.US/1.UK
03/1998 My Heart Will Go On Déjà Vu 58.US/94.UK
03/1998 My Heart Will Go On Clueless 96.UK

[solo]
03/1998 Southampton James Horner 55.US
02/1999 Protect Your Mind (For the Love of a Princess) DJ Sakin & Friends 4.UK

[with Mariah Carey, Will Jennings]
12/2000 Where Are You Christmas? Faith Hill 65.US

Basil Poledouris

 Basil Konstantine Poledouris (ur. 21 sierpnia 1945r - zm. 8 listopada 2006r) był amerykańskim kompozytorem, dyrygentem i orkiestratorem muzyki filmowej i telewizyjnej, najbardziej z

nanym ze swojej długotrwałej współpracy z reżyserami Johnem Miliusem i Paulem Verhoevena.  

Wśród jego dzieł znajdują się ścieżki dźwiękowe do filmów Conan Barbarzyńca (1982), Czerwony Świt (1984), Żelazny Orzeł (1986), RoboCop (1987), Polowanie na Czerwony Październik (1990), Wolny Willy (1993), Starship Troopers (1993). 1997) i Nędznicy (1998). Poledouris zdobył nagrodę Primetime Emmy za najlepszą kompozycję muzyczną do serialu limitowanego, filmu lub programu specjalnego za pracę nad czteroczęściowym miniserialem Lonesome Dove w 1989 roku i czterokrotnie był laureatem nagrody BMI Film Music Award. 

 Urodzony w Kansas City w stanie Missouri w rodzinie greckich imigrantów z Mesenii, przypisał dwóm wpływom, które skierowały go w stronę muzyki: pierwszym był kompozytor Miklós Rózsa; drugi jego własne dziedzictwo grecko-prawosławne. Poledouris wychował się w Kościele i zwykł zasiadać na nabożeństwach zafascynowany dźwiękiem chóru. W wieku siedmiu lat Poledouris rozpoczął naukę gry na fortepianie, a po ukończeniu Garden Grove High School rozpoczął studia na Uniwersytecie Południowej Kalifornii, aby studiować zarówno reżyserię filmową, jak i muzykę. W archiwach uczelni nadal znajduje się kilka filmów krótkometrażowych, do których powstania był współautorem. 

 Na USC Poledouris poznał reżyserów filmowych Johna Miliusa i Randala Kleisera, z którymi później współpracował jako kompozytor. Pojawił się jako dodatek w tle w kilku odcinkach Star Trek: The Original Series. W 1985 roku Poledouris napisał muzykę do Flesh & Blood Paula Verhoevena, ustanawiając tym samym trwałą współpracę. Poledouris zasłynął ze swojego niezwykle epickiego stylu kompozycji orkiestrowych i skomplikowanych projektów tematycznych. Jest autorem ścieżki dźwiękowej do filmów Błękitna Laguna (1980; reż. Kleiser); Conan Barbarzyńca (1982; reż: Milius); Conan Niszczyciel (1984); Czerwony Świt (1984; reż. Milius), Żelazny Orzeł (1986); RoboCop (1987; reż: Verhoeven); Polowanie na Czerwony Październik (1990); Quigley w dole (1990 Simon Wincer); Free Willy (1993) i jego pierwsza kontynuacja Free Willy 2: The Adventure Home (1995); Starship Troopers (1997; reż: Verhoeven); i Z miłości do gry (1999).  

Studio Poledourisa „Blowtorch Flats” mieściło się w Wenecji w Kalifornii i było profesjonalnym miksem specjalizującym się w produkcji filmowej i medialnej. Poledouris poślubił swoją żonę Bobbie w 1969 roku; mieli dwie córki, Zoë i Alexis. Jego starsza córka, Zoë Poledouris, jest aktorką i kompozytorką filmową, która czasami współpracowała z ojcem przy komponowaniu ścieżek dźwiękowych do filmów.  

W 1996 roku Poledouris skomponował utwór „The Tradition of the Games” z okazji ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Atlancie, któremu towarzyszył pamiętny hołd taneczny  złożony sportowcom i boginiom zwycięstwa na starożytnych greckich igrzyskach olimpijskich, wykorzystujący obrazy sylwetek. Poledouris spędził ostatnie cztery lata swojego życia na wyspie Vashon w stanie Waszyngton. Zmarł 8 listopada 2006 roku w Los Angeles w Kalifornii w wieku 61 lat na raka płuc.

 

 

 

                                                                                 Filmografia

Congratulations, It's a Boy! (1971)/ Extreme Close-Up (1973)/ Three For The Road (1974)/ The Andros Targets (1977)/ Tintorera (1977)/ Wielka środa (Big Wednesday, 1978)/ Błękitna laguna (The Blue Lagoon, 1980)/ Fire on the Mountain (1981)/ Letni kochankowie (Summer Lovers, 1982)/ Conan Barbarzyńca (Conan the Barbarian, 1982)/ Conan Niszczyciel (Conan the Destroyer, 1984)/ Czerwony świt (Red Dawn, 1984)/ Protokół (Protocol, 1984)/ Amazons (1984)/ Dom Boży (The House of God, 1984)/ Single Bars, Single Women (1984)/ Płatny student (Making the Grade, 1984)/ Ciało i krew (Flesh & Blood, 1985)/ Strefa mroku (The Twilight Zone, 1985-1989)/ Meandry wiedzy (Misfits of Science, 1985)/ Żelazny Orzeł (Iron Eagle, 1986)/ Cherry model 2000 (Cherry 2000, 1987)/ Ziemia poza prawem (No Man’s Land, 1987)/ RoboCop (1987)/ Ameryka (Amerika, 1987)/ Decydująca runda (Split Decisions, 1988)/ Pożegnanie z królem (Farewell to the King, 1989)/ Wired (1989)/ Na południe od Brazos (Lonesome Dove, 1989)/ Intruz (Intruder, 1989)/ Polowanie na Czerwony Październik (The Hunt for Red October, 1990)/ Nasty Boys (1990)/ Powrót do błękitnej laguny (Return to the Blue Lagoon, 1991)/ Quigley na Antypodach (Quigley Down Under, 1991)/ Harley Davidson i Marlboro Man (Harley Davidson and the Marlboro Man, 1991)/ Biały Kieł (White Fang, 1991)/ Lot Intrudera (Flight of the Intruder, 1991)/ Ned Blessing (Ned Blessing: The True Story of My Life, 1992)/ Wiatr (Wind, 1992)/ Uwolnić orkę (Free Willy, 1993)/ Hot Shots! 2 (Hot Shots! Part Deux, 1993)/ RoboCop 3 (1993)/ Powrót nad Brazos (Return to Lonesome Dove, 1993)/ Na zabójczej ziemi (On Deadly Ground, 1994)/ Księga dżungli (The Jungle Book, 1994)/ W czym mamy problem? (Serial mom, 1994)/ Lassie (1994)/ Uwolnić orkę 2 (Free Willy 2: The Adventure Home, 1995)/ Liberator 2 (Under Siege 2: Dark Territory, 1995)/ Zoja (Zoya, 1995)/ Moje przyjęcie (It's My Party, 1996)/ Chluba Boston Celtics (Celtic Pride, 1996)/ Wewnętrzna wojna (The War at Home, 1996)/ Incydent (Breakdown, 1997)/ Śledztwo nad przepaścią (Switchback, 1997)/ Żołnierze kosmosu (Starship Troopers, 1997)/ Nędznicy (Les Misérables, 1998)/ Gra o miłość (For Love of the Game, 1999)/ Mickey Niebieskie Oko (Mickey Blue Eyes, 1999)/ Wpadka (Kimberly, 1999)/ Cecil B. Demented (2000)/ Krokodyl Dundee w Los Angeles (Crocodile Dundee in Los Angeles, 2001)/ Perfidna intryga (Love and Treason, 2001)/ Flesh + Steel: The Making of 'RoboCop' (2001)/ Czort (2001)/ The Touch (2002)/ Legenda Butcha i Sundance'a (The Legend of Butch & Sundance, 2004)

Rob Simonsen

Rob Simonsen (urodzony 11 marca 1978r) to amerykański kompozytor mieszkający w Los Angeles.  

  Simonsen zaczął grać na pianinie ze słuchu w młodym wieku. Jego babcia była nauczycielką śpiewu, a w domu rodzinnym otaczała go muzyka. Później studiował muzykę na Uniwersytecie Południowego Oregonu, Uniwersytecie Oregonu i Uniwersytecie Stanowym w Portland.

  Pierwszą pracą Roba w komponowaniu filmów filmowych był niezależny film Westender w 2003 roku. W 2004 roku nawiązał współpracę z kompozytorem Mychaelem Danną i stworzył dodatkową muzykę i aranżacje do filmów Surf's Up, Fracture, Moneyball i nagrodzonego Oscarem Life of Pi. Simonsen i Danna są współautorami muzyki do (500) Days of Summer i serialu telewizyjnego Dollhouse Jossa Whedona.  

Simonsen ma na swoim koncie m.in. filmy takie jak  The Way, Way Back i The Spectacular Now, prezentowane na Festiwalu Filmowym w Sundance; film fabularny Lionsgate  The Age of Adaline; a ostatnio Love, Simon, The Way Back i Stargirl. W 2009 roku otworzył własne studio, a dziennik „The Hollywood Reporter” umieścił go na liście „15 kompozytorów gotowych zająć miejsce na liście A”.  

Muzykę Simonsena można usłyszeć w niemal wszystkich reklamach iPhone'a 5, a on pojawia się w nich w roli dyrygenta. „Red”, jeden z jego utworów na iPhone'a 5, zyskał szerokie uznanie. Jego muzyka pojawiła się w spocie telewizyjnym Coca-Coli na Super Bowl w 2018 r. „The Wonder of Us”. 6 września 2019 roku Simonsen wydał swój pierwszy solowy album Rêveries nakładem Sony Masterworks.

 

 

 

                                                                                 Filmografia

Viral (2016)/ Stonewall (2015)/ Najlepsze najgorsze wakacje (2013)/ Cudowne tu i teraz (2013)/ Nauczycielka angielskiego (2013)/ Życie Pi (2012)/ Girl Most Likely (2012)/ Przyjaciel do końca świata (2012)/ The Final Member (2012)/ LOL: Laughing Out Loud (2012)/ Moneyball (2011)/ The Brooklyn Brothers Beat the Best (2011)/ All Good Things (2010)/ 500 dni miłości (2009, wspólnie z Mychaelem Danną)/ Parnassus: Człowiek, który oszukał diabła (2009)/ Hotelowa miłość (2008, wspólnie z Mychaelem Danną)/ Stone of Destiny (2008)/ Na fali (2007)/ Samotne serca (2006)/ Eve and the Fire Horse (2005)/ Two Fisted (2004)/ Westender (2003)/ The Way Back (2020)