Marilyn Manson

Marilyn Manson - amerykański zespół rockowy założony w 1989 przez Briana Warnera i Scotta Putesky’ego w Fort Lauderdale, w stanie Floryda. Znany z kontrowersyjnego wyglądu i tekstów i propagowania nonkonformizmu. Każdy dotychczasowy album zespołu, miał mieć różne i indywidualne brzmienie przez co trudno jednoznacznie go sklasyfikować, zaś zespół i jego lider starali się wymyślić unikatowy i wyrafinowany wizerunek dla każdej kolejnej ery. Grupa muzyczna została utworzona w 1989 jako Marilyn Manson & the Spooky Kids. Wyjątkowe wystąpienia spowodowały utworzenie się lokalnego kultu, który później rozrósł się na skalę światową. Program zespołu prawie zawsze zmienia się pomiędzy wydaniami kolejnych albumów.

Reputacja Marilyna Mansona rosła wraz z zespołem, który uważany jest za jeden z najbardziej znanych i kontrowersyjnych wśród współczesnych zespołów; co w dużej mierze zawdzięcza właśnie Brianowi Warnerowi i jego częstym utarczkom z religią i postaciami politycznymi. Pseudonim każdego członka grupy został utworzony z połączenia pierwszego imienia znanej kobiety uważanej za symbol seksu i nazwiska znanego seryjnego mordercy, robiąc to chciano przedstawić dziwną dychotomię społeczeństwa (zwłaszcza amerykańskiego). W ostatnich latach, nowi członkowie zespołu odeszli od tej zasady i pozostali przy własnych imionach. Grupa nosi dziwaczne stroje i makijaż, oraz świadomie przedstawia szokujące zachowanie zarówno na scenie jak i poza nią. Teksty Marilyn Manson często spotykają się z krytyką ich antyreligijnych upodobań i postawy wobec seksu, przemocy i narkotyków. Muzyka i wystąpienia zespołu często nazywane są obraźliwymi i nieprzyzwoitymi. Kilka razy zespół spotkał się nawet z protestami i petycjami pod swoim adresem, aby zaprzestali występów.

Te kontrowersje przyczyniły się do wzrostu popularności grupy. Wielu zagorzałych fanów uczyniło z Marilyn Manson czołowy zespół: trzy płyty uzyskały status platynowej, a trzy inne złotej. Cztery płyty debiutowały w najlepszej dziesiątce, w tym dwie jako numer jeden. W czerwcu 2003, Jon Wiederhorn z MTV.com określił Marilyna Mansona jako „jedynego dziś, prawdziwego artystę”. VH1 sklasyfikowało Marilyn Manson jako 78. najlepszą kapelę rockową na swojej liście 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka.

W 1989r, Brian Hugh Warner studiował dziennikarstwo i nabywał doświadczenie poprzez pisanie muzycznych artykułów dla „magazynu” z południowej Florydy, 25th Parallel. Dało mu to możliwość poznania muzyków, do których jego zespół mógł być potem porównywany, włączając w to My Life with the Thrill Kill Kult i Trenta Reznora z Nine Inch Nails. Niedługo potem Warner poznał Scotta Putesky’ego i po pokazaniu mu kilku własnych tekstów, zaproponował aby razem założyli zespół. Brian Warner, gitarzysta Putesky i basista Brian Tutunick nagrali swoje pierwsze demo jako Marilyn Manson & The Spooky Kids w 1990r, przyjmując pseudonimy artystyczne, kolejno: Marilyn Manson, Daisy Berkowitz i Olivia Newton Bundy. Wkrótce dołączył do nich Stephen Bier, który nazwał się Madonna Wayne Gacy, a Bundy został zastąpiony przez Brada Stewarta - Gidget Gein. W 1991r, do grupy dołączył perkusista Fred Streithorst z pseudonimem artystycznym Sara Lee Lucas.

Pseudonimy artystyczne każdego członka zespołu przedstawiały ideę, której głównym założeniem była: dychotomia dobra i zła, które razem tworzą całość. „Marilyn Monroe miała ciemną stronę”, wyjaśnia Manson w swojej autobiografii, „Tak samo jak Charles Manson ma dobrą, inteligentną stronę”. Wizerunki Monroe i Mansona, tak jak i innych równie sławnych i powszechnie znanych, były elementem wspólnym we wczesnych materiałach promocyjnych zespołu.

Popularność w okolicy The Spooky Kids rosła szybko, głównie za sprawą didżeja radiowego Scotta Davisa z WYNX-FM, wczesnego fana, który chętnie puszczał piosenki z dema zespołu; jak również z powodu bardzo widowiskowych koncertów, które słynęły z szokujących wystąpień. Nie było czymś niezwykłym zobaczyć na takim koncercie „nagą kobietę przybitą do krzyża, dziecko w klatce, czy krwawiące części ciała zwierząt”; Mansona, Berkowitza i Geina w damskich ubraniach lub dziwacznych strojach; a także profesjonalną pirotechnikę (np. od czasu do czasu scena stawała w płomieniach). Grupa dramatycznie zestawiała te groteskowe przedstawienia z elementami kultury zaczerpniętymi z młodości jej członków (lata 70. i 80.): postacie z dziecięcych kreskówek tamtych lat często pojawiały się, ze zmienionym wizerunkiem, na plakatach i w biuletynach Marilyn Manson, były też samplowane. Zespół kontynuował tworzenie i wydawanie kaset - skracając swoją nazwę do Marilyn Manson w 1992r - do lata 1993, kiedy to zwrócił na siebie uwagę Trenta Reznora, który właśnie założył swoją własną wytwórnię płytową o nazwie Nothing Records.

Reznor zaoferował Marilyn Manson kontrakt z jego nową wytwórnią i możliwość supportu Nine Inch Nails na ich nadchodzącej trasie koncertowej. Kapela przyjęła obie propozycje i nagrywanie ich krajowego debiutowego albumu, Portrait of an American Family, zaczęło się w lipcu 1993. Pracując z producentem Rolim Mosimannem w Criteria Studios w Miami, grupa nagrała kilka nowych piosenek razem z materiałem z repertuaru Spooky Kids i przed końcem jesieni 1993 ukończyła pierwszą wersję swojego debiutanckiego albumu zatytułowanego The Manson Family Album. Nie został on, mimo wszystko, dobrze przyjęty. Nieprzyjemny wydźwięk „surowości” który produkcje Mosimanna wnosiły do takich grup jak Swans nie przyjęły się na albumie The Manson Family; Reznor i wszyscy członkowie kapeli uznali go jako płytki i bez życia, słabo reprezentujący dynamiczne wystąpienia Marilyn Manson. „Pomyślałem 'To rzeczywiście jest do bani'”, wyjaśnia Manson, „więc puściłem to Trentowi i ten stwierdził, że to do bani”. W tym samym czasie zespół miał problemy z basistą Gidgetem Geinem, który zaczął tracić kontrolę nad swoim uzależnieniem od heroiny. Podczas przeróbki albumu, Manson zagrał dwa koncerty w południowej Florydzie pod nazwą Mrs. Scabtree. Scrabtree składał się z dwóch członków MM, gitarzysty z Itch, członka Amboog-a-Lard (Jeordie White), oraz Pata Joyce’a i Killera z Jack Off Jill.

W październiku 1993, Reznor zgodził się przerobić album Marilyn Manson, zabierając grupę i jej kasety do The Record Plant w Los Angeles. Gein, który był hospitalizowany po przedawkowaniu nie został zaproszony. Po siedmiu tygodniach miksowania, remiksowania i ponownego nagrywania, album - teraz zatytułowany Portrait of an American Family - był gotowy by zostać zaprezentowanym Interscope Records. Jeszcze gdy pierwszy singiel „Get Your Gunn” zaczynał być puszczany w radiu, Gein otrzymał od Marilyna Mansona list oświadczający że jego usługi „nie są już potrzebne” po tym, jak czwarty raz przedawkował heroinę; został zastąpiony przez Twiggy’ego Ramireza, wówczas znanego jako Jeordie White, z thrashmetalowejowej grupy Amboog-a-Lard z Miami. W grudniu 1993, Ramirez po raz pierwszy wystąpił jako nowy basista grupy na koncertach na Florydzie z supportem Jack Off Jill. Podczas grania w „Club 5” w Jacksonville, Manson został oskarżony przez miejscową Chrześcijańską Koalicję o pogwałcenie praw miejskich. Jessicka, wokalistka Jack Off Jill, została oskarżona o nakłanianie do lubieżności. Oboje wokaliści zostali aresztowani i zarzucono im naruszenie prawa. Podczas supportu na pierwszym koncercie z czternastotygodniowej krajowej trasy Nine Inch Nails, Ramirez zaliczył swój pierwszy krajowy debiut. W trakcie tej trasy Manson miał okazję spotkać się z założycielem Kościoła Szatana, Antonem LaVeyem. Po serdecznym spotkaniu, LaVey uhonorował Mansona tytułem „kapłana” - oznacza, w Kościele Szatana, osobę która jest szanowana przez kościół, niekoniecznie poświęcającą swoje życie przekazywaniu religii innym jak ksiądz czy minister.

W marcu 1995, grupa rozpoczęła swoją pierwszą krajową trasę koncertową, dwumiesięczny wyjazd z Monster Voodoo Machine jako support; to była ostatnia trasa Sary Lee Lucasa z zespołem. Napięcie pomiędzy Lucasem i Mansonem wyraźnie rosło w miarę kolejnych koncertów, w końcu w przedostatnią noc trasy, Manson w tajemnicy zdecydował, by zakończyć pokaz z hukiem: podczas grania wówczas nowej piosenki, „Lunchbox” oblał perkusję Lucasa płynem z zapalniczki i podpalił - w tym czasie Lucas wciąż był za nią i usiłował grać (Manson najwyraźniej zapomniał, że zespół ma jeszcze jeden koncert do zagrania). Lucas odszedł z zespołu następnej nocy po finałowym koncercie. Niecałe dwa tygodnie później jego następca, Ginger Fish, dołączył do grupy. Marilyn Manson ruszył w trasę ponownie, tym razem z supportem Danziga i Korna.

Trasa zakończyła się latem 1995r. Zaraz po niej zespół przeniósł się do nowej siedziby Nothing Records, w Nowym Orleanie w stanie Luizjana, aby rozpocząć pracę nad trzecim singlem z Portrait of an American Family, „Dope Hat”. Do utworu nakręcono teledysk, w którym Manson wcielił się w rolę Willy’ego Wonki, we wstrząsająco przerażającej wersji Willy Wonka i Fabryka Czekolady, proponowany singiel „Dope Hat” ostatecznie przekształcił się w trwający godzinę album remiksów, Smells Like Children. Na albumie znalazło się 15 utworów będących coverami, remiksami i groteskowo brzmiącymi eksperymentami, w tym m.in. nowa wersja piosenki zespołu Eurythmics, „Sweet Dreams (Are Made of This)”. Utwór ten okazał się pierwszym prawdziwym hitem Marilyn Manson: teledysk bardzo często pojawiał się w MTV (w odróżnieniu od wideoklipu „Dope Hat”, który MTV przeniosła do pasma nocnego kilka miesięcy wcześniej).

Pięciomiesięczna trasa promująca trwała od września do lutego. Podczas niej zespół zaprezentował nowe utwory, takie jak „Irresponsible Hate Anthem”, „Minute of Decay” i „Smells like Children”. Wówczas zaczęło krążyć wiele plotek na temat nowego albumu i potwierdziły się one gdy grupa, na początku 1996 roku, wróciła do studia Nothing w Nowym Orleanie, by przygotować to, co Manson określił jako „muzyczną ceremonię zaprojektowaną, by spowodować Apokalipsę”.

Drugi długogrający album studyjny Marilyn Manson, Antichrist Superstar, został wydany 8 października 1996. Został nagrany w Nothing Records z samym Trentem Reznorem będącym kierownikiem produkcji; podobno proces tworzenia był długi i trudny, zainteresowanie wzbudziły domniemane eksperymenty obejmujące brak snu i ciągłe zażywanie narkotyków w celu stworzenia środowiska odpowiadającego, ponurej i czasem brutalnej, treści albumu. W tym czasie, narastała wrogość pomiędzy członkami kapeli, w wyniku czego z zespołu odszedł gitarzysta i współzałożyciel Daisy Berkowitz. Po jego odejściu, głównym gitarzystą w większości nagrań na Antichrist Superstar był Twiggy Ramirez, a zespół ogłosił, że poszukuje nowego gitarzysty na nadchodzącą trasę koncertową; po przesłuchaniu przyjęty został Timothy Linton. Przerywając sześcioletnią tradycję przyjmowania pseudonimów po słynnych mordercach, najnowszy członek zespołu został nazwany Zim Zum - imię pochodziło z Kabały, jednego z głównych źródeł inspiracji dla albumu. Pierwszy singiel albumu, „The Beautiful People”, wywarł dosyć duży wpływ na listy przebojów rocka alternatywnego i wywołał wystarczająco duże oczekiwanie na Antichrist Superstar, tak że album debiutował jako numer trzy na listach najlepszych albumów. Półtora roczna trasa Dead to the World wspierająca również poprzednie albumy; to była najdłuższa i na największą skalę trasa jak dotychczas, obejmowała życiowy debiut Marilyn Manson na Alasce, Hawajach, w Wielkiej Brytanii, Europie, Ameryce Południowej, Azji i Australii tak, że ich sława rozprzestrzeniła się po wszystkich zakątkach świata. W Stanach Zjednoczonych, zespół przykuwał większą uwagę niż kiedykolwiek wcześniej, choć niekoniecznie pozytywną.

W trakcie trasy, grupa wzięła sobie do serca ustalenia kongresu, wprowadzone przez senatora Josepha Liebermana, aby określić wpływ, jeżeli będzie, brutalnych tekstów na młodych słuchaczy. Później Lieberman określił Marilyn Manson jako „prawdopodobnie najbardziej chory zespół kiedykolwiek promowany przez główną wytwórnię płytową”. W dodatku, prawie każdy koncert trasy był pikietowany przez organizacje religijne, przekonujące fanów, by nie oglądali muzyka, który kiedyś powiedział „Uważam, że za każdym razem gdy ludzie słuchają tego nowego albumu Bóg może zostać zniszczony w ich wyjałowionych umysłach”.

10 listopada 1997r, zespół wydał remiksowy/koncertowy minialbum, Remix & Repent, zawierający nowe wersje czterech utworów z Antichrist Superstar, „The Beautiful People”, „Tourniquet”, „Antichrist Superstar” i „Man That You Fear”, obok piosenek nagranych na żywo podczas amerykańskiej części trasy Dead to the World. Dwie niewydane piosenki z sesji nagraniowej Antichrist Superstar zostały użyte w filmowych ścieżkach dźwiękowych: „Apple of Sodom” w Zagubionej autostradzie Davida Lyncha i „The Suck for Your Solution” w filmie biograficznym Howarda Sterna, Części intymne w reżyserii Betty’ego Thomasa. Pod koniec roku, Manson ogłosił nadchodzącą publikację jego pierwszej książki, autobiograficznej Trudnej drogi z piekła (ang. The Long Hard Road out of Hell); książka została wydana w lutym 1998, równocześnie z kasetą wideo zatytułowaną Dead to the World ukazującą, na żywo, światową trasę koncertową. Następca Antichrist Superstar miał być wydany, według zespołu, niebawem, towarzyszyły temu również plotki o zaangażowaniu Billy’ego Corgana i The Dust Brothers do wówczas jeszcze niezatytułowanego albumu.

15 września 1998, Marilyn Manson wydał Mechanical Animals, album, na który duży wpływ miał David Bowie. Interscope promował album na szeroką skalę, włączając w to olbrzymi billboard, na Times Square, z Mansonem jako androidalną istotą pozaziemską, oraz ciągłe reklamy w MTV i innych stacjach, promujące album i singiel „The Dope Show”; pchnięty przez sukces Antichrist Superstar i nacisk ze strony prasy, album debiutował jako numer jeden spośród 200 albumów na liście Billboardu. Zespół przedstawił na tym albumie swój nowy wizerunek; odsuwając na bok ponurość i mroczny gotyk poprzedniej płyty na rzecz bardziej skrytej makabryczności.

Marilyn Manson był wtedy glamrockowym zespołem, zapożyczającym swoją prezencję w dużej mierze od Bowiego oraz od Roxy Music i ich czasów. W tamtym czasie, kapela na stałe przeniosła się do Los Angeles, a Zim Zum został zastąpiony przez glamrockowego gitarzystę Johna Lowery, który dołączył do zespołu jako John 5. Po krótkiej trasie promocyjnej, zespół wyruszył w światową trasę Rock Is Dead z supportem Hole i Monster Magnet. Trasa okazała się pechowa: 1 marca 1999, trzy zespoły zagrały pierwszy koncert w Spokane w stanie Waszyngton; około 14 marca, Hole opuścił trasę, a Manson złamał kostkę, co wymusiło odwołanie kilku koncertów. Jack Off Jill i Nashville Pussy zostały poproszone o support w pozostałych koncertach.

Niecałe trzy tygodnie po zakończeniu się trasy, dwaj studentci (Eric Harris i Dylan Klebold), w Columbine High School w Littleton w stanie Kolorado, zabili trzynaście osób, po czym popełnili samobójstwo; początkowo media określiły ich jako fanów „brutalnej” muzyki i gier wideo. 28 kwietnia, z szacunku do ofiar, Marilyn Manson odwołał pozostałe koncerty trasy Rock Is Dead i nie występował w Denver, aż do Ozzfest w 2001. Piosenka Mansona, „The Nobodies”, była bezpośrednio zainspirowana strzelaniną.

Przez resztę roku 1999 i dużą część 2000r nastąpił okres względnej ciszy o Marilyn Manson. Grupa spędziła ponad rok na spokojnym pisaniu i nagrywaniu w studiu w Dolinie Śmierci, tylko jeden singiel „Astonishing Panorama of the Endtimes” - wyciągnięty z czasów Antichrist Superstar - ukazał się w tamtym czasie. Holy Wood (In the Shadow of the Valley of Death) został wydany 14 listopada 2000r. Powracając do mroczniejszego, bardziej wewnętrznego brzmienia Antichrist Superstar, większość tekstów albumu została napisana w reakcji na masakrę w Columbine. Pomimo bardzo zdecydowanego uznania, Holy Wood był najsłabiej sprzedającym się albumem. Określany przez zespół jako trzecia część trylogii rozpoczęta albumem Antichrist Superstar i kontynuowana Mechanical Animals, jego dominującym motywem jest badanie relacji pomiędzy śmiercią i sławą w amerykańskiej kulturze; teksty i oprawa graficzna zawierają wiele odniesień do Johna F. Kennedy’ego i Lee Harveya Oswalda, Johna Lennona i Marka Davida Chapmana, a nawet do Abrahama Lincolna i Johna Wilkesa Bootha. Światowa trasa The Guns, God and Government poszerzona o badanie oczarowania Ameryki przez przemoc, i logo trasy - karabin i pistolety ustawione tak by przypominać Chrześcijański krzyż – Manson nie miał zamiaru ukrywać co było źródłem tych fascynacji.

16 maja 2001, na oficjalnej stronie Marilyn Manson zostało ogłoszone, że Manson zaplanował cytować Biblię na swoim następnym koncercie, by „przebić” swoje brutalne teksty, „będziemy więc mogli przyjrzeć się zaletom wspaniałych chrześcijańskich historii o chorobach, morderstwach, cudzołóstwie, samobójstwach i ofiarach z dzieci. Jak dla mnie zapowiada się niezłe widowisko”. 21 czerwca 2001r, Manson rzeczywiście odczytał Biblię na scenie w Denver, w stanie Kolorado. Zaprezentował fragmenty takie jak m.in. Księga Kapłańska 20:9 („Ktokolwiek złorzeczy swemu ojcu albo matce musi ponieść śmierć”) i Księga Psalmów 137:9 („Błogosławiony, który pochwyci i roztrzaska twoje niemowlęta o skałę”).
Gdy „tryptyk” poprzednich trzech albumów był zakończony, Marilyn Manson mógł rozpocząć świeży projekt. W 2002r, Jonathan Davis z Korna zaprosił Marilyna Mansona do studia aby nagrać partie wokalne do, napisanej przez niego, piosenki zatytułowanej „Redeemer”. Utwór, wyprodukowany przez Davisa i Richarda Gibbsa, był następnie wydany na Queen of the Damned OST. Po poszukiwaniach inspiracji w schyłku ery Swingu w latach 20-tych, zespół nagrał album The Golden Age of Grotesque, który został wydany 13 maja 2003.

Unikając głębokich tekstów oraz rozległej symboliki i ukrytych znaczeń z Holy Wood, nowy album był względnie bezpośredni; w większej przenośni, Manson porównuje swoją własną, często krytykowaną, muzykę do sztuki zdegenerowanej, zakazanej przez nazistowski reżim. Nowy członek Tim Skold, zastępujący Twiggy’ego Ramireza, nadał nowy wymiar brzmieniu zespołu; wniósł ciężki industrialny rytm, który wziął z KMFDM, lepiej czy gorzej - Albumowi The Golden Age of Grotesque często zarzucano że jest zapożyczony z KMFDM i brak mu oryginalności, z której Marilyn Manson stał się znany. Album jednak sobie radził, debiutował jako numer jeden na listach najlepszych albumów, i sprzedał się liczbą 118 000 płyt w pierwszym tygodniu od wydania, w samych Stanach Zjednoczonych.

Nowe wydawnictwo powstało głównie w trio John 5, Marilyn Manson oraz Tim Skold, choć największy udział w pisaniu muzyki na The Golden Age of Grotesque miał John 5, który poza zaangażowaniem w proces tworzenia większości materiału albumu, samodzielnie skomponował utwory „♠” oraz „The Bright Young Things”.

Na kolejnej światowej trasie koncertowej, Grotesk Burlesk, nastąpiło poszerzenie motywu, zainspirowanego Republiką Weimarską, o dodanie elementów niemieckiego kabaretu do wystąpień zespołu. Starannie przygotowana, przez Gottfrieda Helnweina, oprawa graficzna pojawiła się jako dekoracja sceny zespołu, a jego członkowie zaczęli pokazywać się na scenie i poza nią, jak supergwiazdy, w garniturach od projektantów mody.

Lest We Forget: The Best of został wydany 20 września 2004r. Przez samego wokalistę był określany jako album „pożegnalny”. Podczas trasy Against All Gods, zaprezentowano szereg najlepszych hitów. Po wydaniu singla „Personal Jesus”, zespół zaliczył kilka promocyjnych występów; na jednym z nich, podczas rozdania nagród Comet w Niemczech, perkusista Ginger Fish spadł z jego podwyższenia na perkusję, uszkadzając czaszkę i łamiąc nadgarstek. Zastąpił go były perkusista Nine Inch Nails, Chris Vrenna; od czasu wyzdrowienia po wypadku Fish nagrywał i występował z nową kapelą, Martyr Plot, zanim znów dołączył do Marilyn Manson.

John 5 również został zastąpiony; Mark Chaussee z Fight został głównym gitarzystą w trasie Against All Gods, był on zastępowany w studio przez Tima Skolda. Chociaż Johny 5 nie okazywał wrogości Marilynowi Mansonowi, to po zapowiedzi swojego odejścia, podczas występu na festiwalu Rock am Ring w 2003, miał miejsce incydent pomiędzy Johnym 5 i Marilynem Mansonem, gdzie Manson umyślnie kopnął gitarzystę. Johny 5 zareagował agresywnie, odrzucając swoją gitarę w połowie piosenki i unosząc pięści na Mansona jak gdyby chciał z nim walczyć, zaraz potem kontynuował jednak grę beż żadnych dalszych wydarzeń. Lest We Forget The Best of uzyskała status złotej płyty w 2005.

Spekulowano na temat tego, że komentarz Mansona jakoby był to „pożegnalny album” może wskazywać na to, że skład Marilyn Manson może nie być już stabilny, oraz że muzycy, którzy nagrali album i występowali na żywo mogą, w przyszłości, się zmienić tak jak to było w przypadku Nine Inch Nails i KMFDM. Album Marilyn Manson z 2007, „Eat Me, Drink Me”, był nagrany głównie przez Mansona i Skolda.
Szósty album studyjny Marilyn Manson, Eat Me, Drink Me, został wydany 5 czerwca 2007r, debiutując jako numer 8 w Stanach Zjednoczonych z ponad 88 000 sprzedanych płyt. Wydany w ponad cztery lata po The Golden Age of Grotesque, Eat Me, Drink Me zaznaczył kolejną zmianę w muzycznym stylu, z którego zespół zasłynął. Brzmienie było mieszanką glam rocka w stylu Davida Bowie i gotyckiego rocka w stylu Bauhaus. Ciekawostką jest to, że album został napisany wyłącznie przez Mansona i Skolda w studio w wynajętym domu. Album jest też pierwszą poważną produkcją Mansona bez Madonny Wayne Gacy (Pogo) jako oficjalnego członka, tym samym wokalista Marilyn Manson został jedynym pierwotnym członkiem zespołu od czasu Portrait of an American Family. Chris Vrenna, który tymczasowo zastąpił, na perkusji, Gingera Fisha podczas trasy Against All Gods, teraz przez jakiś czas zastąpi na trasie Pogo. Marilyn Manson pojechał w trasę promującą album z Slayerem oraz supportem Bleeding Through i na wybranych koncertach z Deadly Apples.

Przez jakiś czas krążyły plotki jakoby Marilyn Manson napisał utwór „Mutilation is The Most Sincere Form of Flattery” jako atak na zespół My Chemical Romance (co później zdementował, mówiąc, że to było skierowane ogólnie do ludzi, którzy próbują go naśladować). Z kolei w innym wywiadzie Manson ujął to tak „Jestem zakłopotany byciem mną, ponieważ ci ludzie robią naprawdę kiepską, żałosną, płytką wersję tego, co zrobiłem”. Gerard Way, wokalista My Chemical Romance, nic na to nie odpowiedział, więc Manson mógł powiedzieć, że sprowadził zespół do parteru. 9 stycznia 2008r, Marilyn Manson napisał ogłoszenie na MySpace potwierdzające, że dawny basista Twiggy Ramirez powrócił do zespołu, a Tim Skold go opuścił. Duet najwyraźniej zaczął już pracę nad nowym materiałem. Przyszła współpraca z Timem Skoldem nie została jak dotychczas wykluczona.

Sesja nagraniowa siódmego albumu studyjnego Marilyn Manson, rozpoczęła się po trasie Rape of the World, która zakończyła się 2 marca 2008r.

29 listopada 2007, na The Heirophant, ujawniono, że Marilyn Manson planuje rozpocząć pisanie utworów na ich siódmy album studyjny w styczniu lub lutym (2008). Manson powiedział „po ukazaniu się mojego albumu z najlepszymi hitami (Lest We Forget: The Best of) zrobiłem sobie długą przerwę od muzyki, ponieważ był to okres, w którym nie byłem pewny kim chcę być. Zostawiłem muzykę na jakiś czas, ale to nie jest błąd, który chcę powtórzyć w przyszłości” wspomniał również Kerry’ego Kinga, byłego gitarzystę The Smashing Pumpkins, Jamesa Iha oraz Nicka Zinnera z Yeah Yeah Yeahs jako prawdopodobnych współpracowników. 11 stycznia 2008r, w wywiadzie Everyone Will Suffer Now na MansonUSA, Manson powiedział „Czuję jakby teraz zachodziła wielka zmiana. Będzie tak owa. Eat Me, Drink Me otwiera okno i to będzie Huragan Katrina”. Zaplanowano, że nowy singiel z albumu ukaże się początkiem stycznia. Odkąd Manson rozstał się z Timem Skoldem i zjednoczył z Ramirezem, dwójka, razem z Fishem i Vrenną pracują nad albumem w Los Angeles przed zaplanowanym na luty 2009r ogłoszeniem daty trasy koncertowej. W wywiadzie dla Steppin' Out, Manson określił nowy album jako „bezwzględny, bardzo ciężki i bardzo brutalny”.

14 sierpnia 2008, na konferencji prasowej w Seulu, w Korei, Manson ogłosił, że były gitarzysta Limp Bizkit, a obecny lider Black Light Burns, Wes Borland dołączył do zespołu, zastępując Roba Hollidaya. Grupa wzięła udział w festiwalu ETP i kontynuowała prace nad nowym albumem. Jednakże Borland opuścił zespół, by trzeci już raz ponownie przyłączyć się do Limp Bizkit. Jak na razie nie wiadomo kto zajmie, za Borlanda, miejsce czołowego gitarzysty.

5 października, zespół zagrał specjalny koncert na dorocznym spotkaniu dyrektorów Hot Topic. Występ miał miejsce w hotelu Marriott w Los Angeles. Podczas przyjęcia z okazji rozdania nagród Scream 2008, Manson został podsłuchany gdy porównywał nowy album do Antichrist Superstar, oświadczył również, że album jest „w dużej mierze ukończony” oraz spodziewa się wypuszczenia nowej piosenki jeszcze przed końcem tego roku i ma nadzieję na wydanie albumu w okolicach walentynek. Niedawno, w magazynie Revolver (wyd. luty 2009) ukazał się wywiad z Marilynem Mansonem. Manson pokrótce opowiedział o nowym albumie i ujawnił tytuły dwóch nowych piosenek, „I Wanna Kill You Like They Do in the Movies” oraz „Arma-goddamn-motherfuckin-geddon”. Producent albumu, Sean Beavan, na MySpace wyjawił kolejne dwa tytuły, „15” oraz „Four Rusted Horses”. Manson powiedział w wywiadzie dla Revolvera, „Mam swoją moc z powrotem” i nowy album „naprawdę powala wszystko co wcześniej zrobiliśmy”.

W Wigilię, by zdementować krążące plotki, Manson wydał oświadczenie: „Panie i Panowie, chciałbym coś ogłosić. Plotki o tym, że znalazłem 'zastępstwo' za Evan, albo że mam nową dziewczynę, są całkowicie nieprawdziwe. Kończę mój album. Jak również nigdy nie spotkałem się z Ne-Yo. Mogę go zapewnić, że nie chciałby być powiązany z czymś tak paskudnym. Przeżyjcie święta, tak żebym mógł szczęśliwie zniszczyć nowy rok każdemu, kto sądził że muzyka pozostanie nudna i słodka”. 12 stycznia 2009r, tytuł nowej piosenki został ujawniony przez Rudy’ego Coby, współpracownika i przyjaciela Marilyna Mansona. Utwór nazywa się „Devour” i jest pierwszy na nowym albumie.

Zostało ogłoszone, że Marilyn Manson dołączy do Slayera i jako czołowi wykonawcy wystąpią na Rockstar Energy Mayhem Festival 2009. Przy okazji festiwalu prasa wspomniała, że „Manson jest obecnie w studiu, pracując nad swoim siódmym albumem, którego wydanie przez Interscope Records zaplanowane jest na 18 maja 2009”. 2 lutego, Rolling Stone potwierdził, że tytułem nowego albumu jest The High End of Low. Jest on obecnie w fazie miksów, a końcem tego miesiąca zostanie nakręcony teledysk do „I Want to Kill You Like They Do in the Movies”.

16 kwietnia 2009, oficjalna strona Marilyn Manson została uaktualniona o etykietę albumu, jak również pełną listę utworów The High End of Low.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sweet Dreams (Are Made of This)	Marilyn Manson	08.1996	135[2]	-	Nothing/Interscope	[written by Annie Lennox ,David A. Stewart][produced by Manson, Trent Reznor]
The beautiful people	Marilyn Manson	06.1997	18[6]	26.Modern Rock Tracks	Nothing-Interscope IND 95 541	[gold-UK][written by Marilyn Manson,Twiggy Ramirez][produced by Trent Reznor,Dave Ogilvie,Marilyn Manson]
Tourniquet	Marilyn Manson	09.1997	28[5]	30.Mainstream Rock Tracks	Nothing-Interscope IND 95 552	[written by Marilyn Manson, Twiggy Ramirez][produced by Trent Reznor,Dave Ogilvie,Marilyn Manson]
The dope show	Marilyn Manson	11.1998	12[11]	15.Modern Rock Tracks	Nothing-Interscope IND 95 610	[written by Marilyn Manson, Twiggy Ramirez, Daisy Berkowitz][produced by Michael Beinhorn,Manson,Sean Beavan]
Rock is dead	Marilyn Manson	06.1999	23[8]	30.Modern Rock Tracks	Nothing-Interscope W 486 TE	[written by Marilyn Manson, Twiggy Ramirez, Madonna Wayne Gacy][produced by Michael Beinhorn,Manson,Sean Beavan]
Disposable teens	Marilyn Manson	11.2000	12[12]	24.Modern Rock Tracks	Nothing-Interscope 4974372	[written by Marilyn Manson, Twiggy Ramirez,John Lowery][produced by Dave Sardy,Manson]
The fight song	Marilyn Manson	02.2001	24[13]	-	Nothing-Interscope 4974902	[written by Marilyn Manson, John Lowery][produced by Dave Sardy,Manson]
The nobodies	Marilyn Manson	09.2001	34[2]	-	Nothing-Interscope 4976042	[written by 5, Manson][produced by Dave Sardy,Manson]
Tainted love	Marilyn Manson	03.2002	5[28]	33.Modern Rock Tracks	Maverick W 579CD1	[silver-UK][written by Ed Cobb][produced by Tim Sköld,Manson]
Mobscene	Marilyn Manson	06.2003	13[13]	26.Modern Rock Tracks	Interscope 9807726	[written by John 5 Marilyn Manson][produced by Tim Sköld,Manson]
This Is The New Shit	Marilyn Manson	09.2003	29[6]	-	Interscope 9810793	[written by Brian Hugh Warner,John William Lowery,Tim Sköld][produced by Tim Sköld,Manson]
Personal Jesus	Marilyn Manson	10.2004	13[12]	-	Interscope 9864166	[written by Martin L Gore][produced by Tim Sköld,Manson]
Heart-Shaped Glasses (When the Heart Guides the Hand)	Marilyn Manson	06.2007	19[2]	-	Interscope 1736138	[written by Marilyn Manson, Tim Skold][produced by Tim Sköld,Manson]
Arma-goddamn-motherfuckin-geddon	Marilyn Manson	05.2009	114[1]	-	Interscope	[written by Marilyn Manson, Twiggy Ramirez,Chris Vrenna][produced by Marilyn Manson, Chris Vrenna, Jeordie White, Sean Beavan]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Smells like children	Marilyn Manson	11.1995	-	31[50]	Nothing 92 641	[platinium-US][gold-UK][produced by Trent Reznor]
Antichrist superstar	Marilyn Manson	10.1996	73[1]	3[52]	Nothing 90 086	[platinium-US][gold-UK][produced by Sean Beavan,Marilyn Manson,Dave Ogilvie,Trent Reznor]
Remix & repent	Marilyn Manson	12.1997	163[1]	102[3]	Nothing 95 017
Mechanical animals	Marilyn Manson	10.1998	8[8]	1[1][33]	Nothing 90 273	[platinium-US][gold-UK][produced by Michael Beinhorn,Sean Beavan,Marilyn Manson]
The last tour on earth	Marilyn Manson	12.1999	61[1]	82[4]	Nothing 490 524	[silver-UK][produced by Marilyn Manson]
Holy Wood [In the shadow of The Valley Of Death]	Marilyn Manson	12.2000	23[4]	13[13]	Nothing 490 832	[gold-US][gold-UK][produced by Marilyn Manson,Dave Sardy]
The golden age of grotesque	Marilyn Manson	05.2003	4	1[1][16]	Nothing 00003700	[gold-UK][produced by Marilyn Manson,Tim Sköld,Ben Grosse]
Lest we forget:The best of	Marilyn Manson	10.2004	4[8]	9[25]	Interscope 003478	[gold-US][platinum-UK][produced by Sean Beavan,Michael Beinhorn,Ben Grosse,Marilyn Manson,Dave "Rave" Ogilvie,Trent Reznor,Dave Sardy,Tim Sköld]
Eat Me, Drink Me	Marilyn Manson	06.2007	8[3]	8[14]	Interscope 1736524 [UK]	[produced by Marilyn Manson,Tim Sköld]
The High End of Low	Marilyn Manson	06.2009	19[2]	4[11]	Interscope 2706182 [UK]	[produced by Sean Beavan,Marilyn Manson,Twiggy,Chris Vrenna]
Born Villain	Marilyn Manson	05.2012	14[2]	10[6]	Cooking Vinyl COOKCD 554 [UK]	[produced by Marilyn Manson,Chris Vrenna]
The Pale Emperor	Marilyn Manson	01.2015	16[3]	8[8]	Cooking Vinyl COOKCD 602	[produced by Marilyn Manson,Tyler Bates]
Heaven Upside Down	Marilyn Manson	10.2017	7[2]	8[2]	Caroline LVR 229	[produced by Tyler Bates]

Maria McKee

Maria McKee urodziła się w 1964 roku w Los Angeles. Jako nastolatka interesowała się teatrem muzycznym, następnie zaczęła występować w duecie z przyrodnim bratem w klubach Miasta Aniołów. Wkrótce połączyli siły z bluesowym wokalistą Top Jimmym.

We wczesnych latach 80-tych Maria McKee, która wówczas była zafascynowana muzyką country, spotkała gitarzystę Ryana Hedgecocka i w 1982 roku wspólnie stworzyli country rockowy zespół Lone Justice. Kompozytorką większości repertuaru była Maria. Grupa zdobyła sporą popularność na lokalnej scenie, wydała dwie płyty i otwierała koncerty między innymi U2.

W 1986 roku artystka skomponowała brytyjski przebój numer jeden "A Good Heart", który wykonywał Feargal Sharkey. Trzy lata później Maria zadebiutowała jako solistka albumem "Maria McKee". W roku 1990 świat poznał jej pierwszy wielki przebój, piosenkę "Show Me Heaven", która znalazła się na ścieżce dźwiękowej filmu "Days of Thunder".

W 1993 roku ukazał się drugi album wokalistki "You Gotta Sin to Get Saved", który do dziś uważany jest za jej najlepszy krążek. Rok później piosenka "If Love Is a Red Dress (Hang Me in Rags)" znalazła się w słynnym filmie "Pulp Fiction".
Maria McKee nagrała jeszcze cztery albumy, z których najnowszy "Peddlin' Dreams", ukazał się w 2005 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Show Me Heaven / Car Building [Hans Zimmer]	Maria McKee	09.1990	1[4][14]	-	Epic 656303 7	[written by Maria McKee,Jay Rifkin,Eric Rackin][produced by Peter Asher][piosenka z filmu "Days of thunder"]
Breathe / Panic beach	Maria McKee	01.1991	59[2]	-	Geffen GFST 1	[written by McKee/Sutton][produced by Mitchell Froom ]
Sweetest Child	Maria McKee	08.1992	45[4]	-	Geffen GFST 23	[written by McKee/Brody/Glover ][produced by Youth]
I'm Gonna Soothe You / Why Wasn't I More Grateful - When Life Was Sweet	Maria McKee	05.1993	35[3]	-	Geffen GFSXD-39	[written by McKee/Marvin Etzioni/Brody ][produced by George Drakoulias]
I Can't Make It Alone	Maria McKee	09.1993	74[3]	-	Geffen GFSTD-53	[written by Gerry Goffin/Carole King ][produced by George Drakoulias ]
This Perfect Dress	Maria McKee	05.1996	86[3]	-	Geffen GED 22134	[written by Maria McKee][produced by Maria McKee,Bruce Brody,Mark Freegard ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Maria McKee	Maria McKee	07.1989	49[3]	120[15]	Geffen 24 229	[produced by Mitchell Froom]
You Gotta Sin to Get Saved	Maria McKee	06.1993	26[3]	12. U.S Heatseeker Chart	Geffen GEFD-24508	[produced by George Drakoulias]
Life Is Sweet	Maria McKee	10.1996	81[1]	17. U.S Heatseeker Chart	Geffen GED 24819	[produced by Bruce Brody, Mark Freegard, Maria McKee]

Mike Posner

Michael "Mike" Posner (ur. 12 lutego 1988r w Detroit, Michigan) - amerykański piosenkarz, autor tekstów i producent. 10 sierpnia 2010 roku wydał swój debiutancki krążek 31 Minutes to Takeoff. Pierwszy singel z płyty Cooler Than Me dotarł do Top 10 listy Billboard Hot 100.

Urodził się w Detroit w stanie Michigan, a wychowywał się w Southfield. Jego ojciec, prawnik, jest Żydem, a matka, farmaceutka, katoliczką. Posner ukończył Groves High School oraz socjologię na Duke University. Podczas studiów na Duke był członkiem stowarzyszenia Sigma Nu. W trakcie studiów otrzymał również certyfikat z marketingu i zarządzania.

Posner, mimo iż muzyką zajmował się hobbystycznie (skończył studia na kierunku socjologia), to bardzo szybko udało mu się podpisać kontrakt z duża wytwórnią płytową. Zaledwie po wydaniu jednej płyty demo “A Matter of Time”, którą przygotował mieszkając w akademiku Duke University - w 2009 roku podpisał kontrakt z J Records (RCA/Sony).
Jeszcze tego samego roku ukazało się drugie demo Posnera „One Foot Out the Door”.


Jego debiutancki album 31 Minutes to Takeoff został wydany 10 sierpnia 2010 roku. Pierwszy singel z płyty, „Cooler Than Me”, został wyprodukowany przez Gigamesha i osiągnął #6 na liście Billboard Hot 100. Posner wystąpił podczas festiwalu Bonnaroo i Warped Tour 2010. Drugi singel, „Please, Don't Go”, został wydany 20 lipca 2010 roku. Piosenkarz współpracuje z takimi artystami jak Snoop Dogg, Wiz Khalifa, Kid Cudi, Wale, Big Sean, Bun B, One Be Lo, Eric Holljes i 3OH!3.

24 lipca 2015 roku ukazał się singel „I Took a Pill in Ibiza”, pochodzący z minialbumu The Truth. Utwór został zremiksowany przez norweski duet producencki SeeB, i stał się w wielu krajach największym hitem Posnera od czasu wydania „Cooler than Me”. 17 marca 2016 roku Mike ogłosił, że jego drugi album będzie nazywać się At Night, Alone  i ukaże się 6 maja. Album ten został wydany w planowanym terminie.

Po wydaniu albumu „A Real Good Kid” (styczeń 2019), na którym Mike Posner opowiadał historię radzenia sobie ze śmiercią ojca, artysta wyruszył na 3000-milowy spacer przez Stany Zjednoczone. Wędrówka rozpoczęła się w Asbury Park w New Jersey, a zakończy w Venice Beach w Kalifornii. Po drodze do Posnera dołączają fani, którzy chcą okazać mu wsparcie. Między innymi w ten sposób narodził się mixtape „Keep Going”. Muzyk prosi, by słuchać go w całości, w skupieniu, bez rozpraszania się mailami, telefonami, smsami.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Cooler than Me	Mike Posner	07.2010	5[24]	6[29]	J Records 0884977583366 [UK]	[3x-platinum-US][platinum-UK][written by Mike Posner, Eric Hölljes, Craig Klepto Tucker][produced by Gigamesh]
Please Don't Go	Mike Posner	12.2010	-	16[20]	J Records	[platinum-US][written by Benny Blanco, Mike Posner][produced by Benny Blanco, Mike Posner]
Bow Chicka Wow Wow	Mike Posner featuring Lil Wayne	05.2011	-	30[16]	J Records	[platinum-US][written by Mike Posner, Bruno Mars, Philip Lawrence, Ari Levine, Christopher Brody Brown][produced by The Smeezingtons, Cisse Methods]
With Ur Love	Cher Lloyd featuring Mike Posner	11.2011	4[9]	101	Syco Music GBHMU 1100099	[silver-UK][written by Shellback ,Savan Kotecha, Max Martin ,Mike Posner][produced by Shellback]
Looks Like Sex	Mike Posner	12.2011	-	118[1]	J Records	[written by Mike Posner, Mason Levy]
L.A. Story	Sammy Adams featuring Mike Posner	06.2013	-	120[1]	RCA	[written by Sammy Adams, Mike Posner, Ryan Tedder, Noel Zancanella][produced by Tedder, Zancanella]
I Took a Pill in Ibiza	Mike Posner	05.2016	1[4][47]	4[37]	Island USUM 71503636 [UK]	[5x-platinum-US][3x-platinum-UK][written by Mike Posner][produced by Mike Posner,Seeb,Martin Terefe]
Remember I Told You	Nick Jonas featuring Anne-Marie and Mike Posner	06.2017	97[1]	-	Island USUM 71705045 [UK]	[written by Nick Jonas,Mike Posner][produced by Nick Jonas,The Monsters and the Strangerz,German]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
31 Minutes to Takeoff	Mike Posner	08.2010	-	8[11]	J Records	[produced by Mike Posner, Gigamesh, Benny Blanco ,The Smeezingtons, Cisco Adler, Greg Kurstin ,Raw Talent]
The Truth	Mike Posner	04.2016	-	32[15]	Island	-
At Night, Alone.	Mike Posner	05.2016	79[1]	12[20]	Island 47816856 [UK]	[produced by Mike Posner, Martin Terefe, Adam Friedman ,MdL]

David Porter

David Porter (ur. 21 listopada 1941 r.) To amerykański producent muzyczny, autor tekstów, piosenkarz, przedsiębiorca i filantrop.
Porter był  wprowadzony w 2005 roku do galerii sław autorów piosenek ,ze sprzedażą prac ponad 300 milionów sztuk. W 2015 roku Rolling Stone umieścił go w gronie 100 największych autorów piosenek wszechczasów . Jest najbardziej znany z pisania piosenek, m.inn. „ Soul Man ” Sam & Dave'a ( zdobywca nagrody Grammy w 1968 r. ), „Dreamlover” Mariah Carey (zdobywczyni nagrody Grammy w 1993 r.), „Gettin 'Jiggy wit It” Willa Smitha ”(zwycięzca Grammy w 1999 r.) oraz „ Hold On, I'm Comin ' ” Sama i Dave'a .

Jest także założycielem konsorcjum MMT z Memphis, organizacji non-profit starającej się rozwijać przemysł muzyczny w Memphis.

Porter ma w dorobku ponad 1700   piosenek   dla wielu artystów, w tym Arethy Franklin , Jamesa Browna , Celine Dion , Otisa Reddinga , Drake , ZZ Top , Toma Jonesa , Teda Nugenta , Bonnie Raitt , Wu-Tang Clan , Eminema , Patsy Cline , Alberta Kinga i Eurythmics .

Porter był dziewiątym z dwunastu dzieci   Jamesa i Corean  Porter  w Memphis , jego drugim najstarszym bratem był biskup  WL Porter (1925–2009). Kariera Portera rozpoczęła się w muzyce po śpiewaniu w kościele, szkole,różnych  miejscach Memphis i konkursach, często z bliskim przyjacielem i kolegą z klasy Maurice'em White'em , który później założył Earth, Wind and Fire .  Porter ukończył Booker T. Washington High w 1961 r., a później uczęszczał do LeMoyne College . Będąc jeszcze uczniem szkoły średniej pracującym w sklepie spożywczym naprzeciwko Satellite Records , poszedł sprawdzić, czy wytwórnia rozważy nagranie muzyki soul. 

Po spotkaniach z Chips Moman , Porter zaczął działać w Satellite jako autor tekstów. Dzięki tej roli Porter zorganizował dla swoich przyjaciół i kolegów z klasy nagranie dla wytwórni satelitarnej, w tym Bookera T. Jonesa , Williama Bella i Andrew Love'a . Niedługo potem firma Satellite przemianowała się na Stax Records i na nowo zdefiniowała swoją działalność, aby stać się wytwórnią muzyki soul.

Porter był pierwszym twórcą piosenek w Stax Records i rozwinął swoje umiejętności w zakresie A&R i pisania piosenek.  W roli A&R Porter  podpisywał m.in. kontrakty Emotions , Homera Banksa , The Soul Children i był katalizatorem sprowadzenia Isaaca Hayesa jako partnera pisarskiego.   Jako kompozytorzy  dla Stax Records , Porter i Hayes napisali większość hitów Sama & Dave'a , w tym „ Soul Man ”, „ I Thank You ”, „ When Something Is Wrong with My Baby ” i „ Hold On, I'm Comin'" .Napisali także materiał  dla Carli Thomas („BABY”), Johnnie Taylor („I Got to Love Somebody's Baby” i „I Had a Dream”) oraz The Soul Children. Od końca lat 60-tych Hayes coraz bardziej się koncentrował na własnej karierze nagraniowej, co ostatecznie doprowadziło do końca współpracy przy pisaniu piosenek. Duet Hayes-Porter skomponował 200 piosenek podczas swojej współpracy.

Następnie Porter zaczął nagrywać własne albumy dla Stax. Zrobił singiel dla tej wytwórni w 1965 r. „Can't See You When I Want To”, którego przeróbka stała się najpopularniejszym hitem R&B w rankingu Top 30 dla Portera. Na początku lat 70-tych nagrał kilka albumów dla Staxa, w tym koncepcyjny LP, Victim of the Joke? który zawiera cover „ Help! ” The Beatles . Wydawał także w innych wytwórniach pod pseudonimami Little David i Kenny Cain.  

Porter rozpoczął współpracę z Ronnie Williams, partnerką w pisaniu tekstów, a później opracował krótkie wznowienie wytwórni Stax w 1978 roku, po przejęciu aktywów upadłej wytwórni przez Fantasy Records 

9 czerwca 2005 r. Porter został wprowadzony do Hall of Fame Songwriters wraz z Billem Withersem , Steveem Cropperem , Robertem B. Shermanem , Richardem M. Shermanem , Johnem Fogerty i jego wieloletnim partnerem pisarskim, Isaacem Hayesem .
W 2012 r. Porter założył The Consortium MMT, 501 (c) non-profit, której celem jest rozwój rentownego przemysłu muzycznego w Memphis poprzez ustrukturyzowane nauczanie, doświadczenie i mentoring.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Can't See You When I Want To/One Part-Two Parts	David Porter	06.1970	-	105[4]	Enterprise 9014	[written by Ed Lee, David Porter][produced by Isaac Hayes][29[5].R&B Chart]
Ain't That Loving You (For More Reasons Than One)/Baby I'm-A Want You	David Porter	05.1972	-	86[4]	Enterprise 9049	[written by Allen Jones, Homer Banks][produced by Isaac Hayes, David Porter][37[5].R&B Chart]

Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Davida Portera na listach przebojów [with Ed Lee & Raymond Moore] 1965 How Do You Quit (Someone You Love) Carla Thomas 39.R&B Chart [with Isaac Hayes, Carl Wells] 04/1966 Let Me Be Good to You Carla Thomas 62.US [with Isaac Hayes] .1966 I Got to Love Somebody's Baby Johnnie Taylor 15.R&B Chart .1966 I Had a Dream Johnnie Taylor 19.R&B Chart .1966 I'll Run Your Hurt Away Ruby Johnson 31.R&B Chart 01/1966 You Don't Know Like I Know Sam & Dave 90.US 04/1966 Hold On! I'm Comin' Sam & Dave 21.US 08/1966 Your Good Thing (Is About to End) Mable John 95.US 08/1966 B-A-B-Y Carla Thomas 14.US 09/1966 Hold On! I'm a Comin' Billy Larkin and the Delegates 130.US 12/1966 You Got Me Hummin' Sam & Dave 77.US 01/1967 Something Good (Is Going to Happen to You) Carla Thomas 74.US 02/1967 Hold On I'm Comin' Chuck Jackson & Maxine Brown 91.US 02/1967 When Something Is Wrong with My Baby Sam & Dave 42.US 05/1967 When Tomorrow Comes Carla Thomas 99.US 07/1967 Hold On The Mauds 114.US 08/1967 How Can You Mistreat the One You Love Jean & the Darlings 96.US 09/1967 Soul Man Sam & Dave 2.US/24.UK 11/1967 Soul Man Ramsey Lewis 49.US 11/1967 You've Got Me Hummin' The Hassles 112.US 01/1968 I Thank You Sam & Dave 9.US/34.UK 05/1968 A Dime a Dozen Carla Thomas 114.US 06/1968 60 Minutes of Your Love Homer Banks 55.UK 11/1968 Everybody Got to Believe in Somebody Sam & Dave 73.US 12/1968 Soul Sister, Brown Sugar Sam & Dave 41.US/15.UK 12/1968 My Baby Specializes Judy Clay & William Bell 104.US 03/1969 Born Again Sam & Dave 92.US 04/1969 When Something Is Wrong with My Baby Otis Redding & Carla Thomas 109.US 07/1969 Your Good Thing (Is About to End) Lou Rawls 18.US 09/1969 The Best Part of a Love Affair The Emotions 101.US 10/1969 The Sweeter He Is Pt. I The Soul Children 52.US 01/1970 You Got Me Hummin' Cold Blood 52.US 03/1970 Baby-Baby Don't Stop Now Sam & Dave 117.US 11/1970 Wrap It Up Archie Bell & the Drells 93.US 10/1971 Show Me How The Emotions 52.US 12/1978 B-A-B-Y Rachel Sweet 35.UK 12/1978 Soul Man The Blues Brothers 14.US/79.UK 01/1980 I Thank You ZZ Top 34.US 05/1986 Wrap It Up The Fabulous Thunderbirds 50.US 01/1987 Soul Man Sam Moore & Lou Reed 30.UK 05/1990 When Something Is Wrong with My Baby Linda Ronstadt 78.US [with Steve Cropper,William Bell] 07/1966 Share What You Got (But Keep What You Need) William Bell 27.R&B Chart [with Mack Rice, Isaac Hayes,Joe Shamwell] .1967 Sophisticated Sissy Rufus Thomas 43.R&B Chart [with Mabon "Teenie" Hodges & Isaac Hayes] 07/1967 I Take What I Want James & Bobby Purify 41.US [with The Bar-Kays] 10/1967 Give Everybody Some The Bar-Kays 91.US [with Ed Lee] 06/1970 Can't See You When I Want To David Porter 105.US [with Isaac Hayes, Don Davis] 06/1970 Guide Me Well Carla Thomas 107.US [with Briana Corrigan, Ritchie Fermie] 05/1996 Love Me Now Briana Corrigan 48.UK [with Amerie, Rich Shelton, Loren Hill, Kevin Veney, Isaac Hayes] 07/2007 Gotta Work Amerie 21.UK