W maju 1965 Rossa, który zawarł związek małżeński i porzucił myśli o karierze estradowej, zastąpił Ian Gillan (19.08.1945, Hounslow, Middlesex) - voc. k, hca, wywodzący się z The Javelins i Wainwright's Gentlemen. We wrześniu 1967 miejsce Shieldsa, który podczas pobytu w Bejrucie zachwycił się tańcem brzucha w wykonaniu pewnej Greczynki i zdecydował się z nią związać, zajął John Kerrison - dr z The Pirates. W lipcu 1968 zamiast Kerrisona przyjęto Micka Underwooda - dr, znanego z The Outlaws i The Herd. W czerwcu 1969 Gillan i Glover przeszli do Deep Purple. Formacja próbowała kontynuować działalność, m.in. z Dave'em Lawsonem -voc i Tonym Dangerfieldem - b, ale nie bardzo się to udawało i niebawem się rozpadła.
Doświadczenia estradowe zdobywała koncertując w klubach, m.in. w renomowanym londyńskim Establishment Club. W kwietniu 1965 po raz pierwszy wyjechała za granicę - na kilkutygodniowe występy do Frankfurtu (Glover, który kształcił się w Hornsea Art College, musiał wówczas wybrać - studia albo muzyka; wybrał muzykę). A wkrótce po powrocie - wtedy dołączył Gillan - podpisała kontrakt z firmą Pye. Nagrała dla niej sześć singli: Put Yourself In My Place/That's All I Want ze stycznia 1966, I Hear Trumpets Blow I True Love is Funny That Way z kwietnia i Here There And Everywhere/ Mighty Moms Ten z sierpnia tego roku oraz Love Hate Revenge/Baby Baby Baby z lutego 1967, Morning Dew/Sunshine girl z czerwca i I Can See Through You/When I Fall In Love z października tego roku.
Zaproponowała na nich kompetentnie opracowany i wykonany repertuar poprockowy, głównie przeróbki (np. wyborne wersje Here There And Everywhere The Beatles i Morning Dew Tima Rose'a), ale też własne piosenki, najczęściej tworzone przez Glovera (np. Mighty Morris Ten - kapitalna parafraza stylu The Beach Boys, oraz I Can 5ee Through You - udana próba włączenia się w nurt psychodeliczny). Nie potrafiła jednak podbić serc słuchaczy (jedynie utwór I Hear Trumpets Blow odniósł pewien sukces na liście przebojów Radia London) - mimo dość intensywnej działalności koncertowej, np. wspólnej trasy po kraju z Dusty Springfield jesienią 1966. Aktem rozpaczy była zarobkowa wyprawa do klubów Bejrutu w końcu tego roku (za honorarium muzycy kupili nowy mikrobus).
Po wygaśnięciu kontraktu z Pye formacja jako Episode nagrała jeden singel dla MGM - Little One/Wide Smiles z maja 1968, a później, znowu jako Episode Six, dwa kolejne dla Chapter One - Lucky Sunday/Mr. Universe z października 1968 i instrumentalny Mozart vs The Rest/Jack d'or ze stycznia 1969.
W kwietniu 1969 rozpoczęta pracę nad pierwszym albumem, "The Story So Far", ale nigdy jej nie ukończyła. Chociaż w kilku nagraniach z tego okresu dodała z interesującym efektem sekcję instrumentów dętych (np. w Lucky Sunday, przypominającym wczesne dokonania Blood, Sweat & Tears), nie odważyła się właściwie wyjść poza poprockową konwencję z początkowego okresu działalności; w każdym razie nie zmieniły jej wizerunku jedyne ostrzejsze nagrania - demoniczne w wyrazie wykonanie inspirowanego twórczością Hendrixa utworu Mr. Universe Glovera i Gillana oraz pełna rockowej mocy wersja mozartowskiego Rondo alla Turca zatytułowana Mozart Vs. The Rest.
Częściej robiła takie wypady podczas koncertów, o czym świadczy wydana po latach, w 1997, płyta "Episode Six Live!!!! - Radio 1 Club Sessions 68/69" (RPM, 1997) z zapisem występów radiowych, zawierająca m.in. kilka jednoznacznie hardrockowych nagrań, jak Blow Down i I Am A down. I zapewne koncertowe wcielenie Episode Six miał na względzie zespół Deep Purple, zapraszając w czerwcu 1969 do współpracy Gillana, a zaraz potem także Glovera. Ich odejście przesądziło los grupy. Gillan i Glover odnieśli wielki sukces z Deep Purple. Lander związał się na krótko z The Confederates, a później został dekoratorem wnętrz. Graham Carter-Dimmock, który jako Neo Maya nagrał singel I Won't Hurt You/U.F.O. (Pye, 1967; z udziałem Episode Six), stworzył własną wersję Episode Six i krótko koncertował z nią na Środkowym Wschodzie, a później został agentem organizującym wyjazdy mniej znanych zespołów angielskich do tego regionu świata. Siostra Grahama, Sheila Carter-Dimmock, która także - jako Sheila Carter - dorobiła się małej płytki, I Will Warm Your Heart/Incense (Pye, 1966; z udziałem Episode Six, m.in. Gillana jako organisty), zerwała z muzyką.
Underwood kontynuował karierę w Quatermass (założył ten zespół z Pete'em Robinsonem - k i Johnem Gustafsonem - b, którzy na moment pojawili się w składzie Episode Six w ostatnich tygodniach działalności). Lawson grał kolejno w Web, Samurai i Greenslade.
Single
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | Aus | N.Zel | Wytwórnia [Aus/N.Zel] | Komentarz |
| Morning dew/Sunshine girl | Episode Six | 08.1967 | 88[4] | - | Astor AP 1386/- |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz