Fear Factory

FEAR FACTORY, grupa amerykańska. Powstała w październiku 1990 roku w Los Angeles w Kalifornii. Założyli ją dwaj Meksykanie, Dino Cazares - g, b i Raymond Herrera (18.12.1972, Los Angeles, Kalifornia)-dr, programowanie, wywodzący się z zespołu Extreme Death. Pierwszy dołączył Burton C. Bell (właśc. Burton Christopher Bell; 19.02.1969, Houston, Teksas) - voc,z Hateface. W początkowym okresie przewinęło się przez nią kilku basistów, m.in. Andy Romera i Andrew Shivers, zanim w 1994 w składzie pojawił się Holender Christian Olde Wolbers (5.08.1972, Antwerpia, Belgia) - b, g, znany z zespołu Cyclone. Ponadto formacja zaprosiła kolejno do współpracy kilku muzyków grających na instrumentach klawiszowych: w 1993 Rhysa Fulbera, na stałe związanego z Front Line Assembly, w tym samym roku Reynora Diego, w 1996 Steve'a Tushara i w 1998 Johna Bechdela, wcześniej wspierającego m.in. Prong, Killing Joke i Revolting Cocks. W 2002 konflikt między Bellem a Cazaresem doprowadził do rozbicia Fear Factory, ale" już w 2003 grupa wznowiła działalność jako trio: Bell, Wolbers (przejął obowiązki gitarzysty) i Herrera, a jak dawnifej wspomagali ją: Fulber, Tushar i Bechdel. W październiku 2003 zwerbowano Byrona Strouda (12.02.1969, New Westminster, Kanada) - b, znanego ze Strapping Young Lad i Zimmershole.
Zadebiutowała w lutym 1991 w ogrodzie przyjaciela w Alicia Park w Los Angeles. Wkrótce potem zaprezentowała się w miejscowych klubach. Własnym kosztem nagrała dwie taśmy demo (jedną przy pomocy Billa Goulda, basisty Faith No More, jako producenta); na pierwszej znalazły się m.in. utwory Sufference, Crisis Desecrate i Echoes Of Innocence, na następnej m.in. Self Immolation i Soul Womb. Dwie spośród zarejestrowanych w tym czasie kompozycji udało jej się umieścić na składance "L.A. Death Metal" (Rouchage, 1991). W październiku 1991 w Fort Apache Studio Blackiego Lawlessa z W.A.S.P. zrealizowała pod okiem Rossa Robinsona, przyszłego guru nu metalu, jako producenta planowany debiutancki album "Concrete", częściowo z utworami premierowymi, jak Concrete i Dragged Down By The Weight Of Existence, oraz częściowo ze znanymi już z taśm demo, jak Crisis i Echoes Of Innocence, ale nie udało jej się go wydać; ukazał się dopiero w czerwcu 2002. Taśma pomogła jej jednak podpisać kontrakt z firmą Roadrunner.
Wróciła do studia z innym producentem, Colinem Richardsonem, i nagrała pierwszą dużą płytę raz jeszcze, powtarzając tylko niektóre kompozycje z poprzednich sesji. Zatytułowała ją ostatecznie "Soul Of A New Machine". Dzieło ukazało się we wrześniu 1992. Wypełniła go błyskotliwa, prawdziwie porywająca, perfekcyjna technicznie mieszanina death metalu i thrashu, ożywiona elementami klasycznego metalu z pnia Black Sabbath, ale też rocka gotyckiego spod znaku Sisters Of Mercy czy The Mission i przede wszystkim muzyki industrialnej w duchu poszukiwań Ministry czy Godflesh, z użyciem sampli i elektronicznych beatów (np. Martyr, Leechmaster, Big Cod, Natividad). Album - bez wątpienia jeden z najbardziej nowatorskich, jakie wtedy trafiły na rynek - spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem ze strony prasy muzycznej. Formacja promowała go m.in. na wspólnych koncertach z Brutal Truth w Europie oraz Biohazard i Sick Of It All w Stanach. Zdyskontowała sukces minialbumem "Fear Is The Mindkiller" (tytuł pochodził z Diuny Franka Herberta), wydanym w kwietniu 1993, zawierającym utwory znane już z "Souls Of A New Machine", ale w wersjach zremiksowanych przez muzyków kanadyjskiej formacji Front Line Assembly i niekiedy nabierających wręcz tanecznego charakteru.
Do nagrania drugiego właściwego albumu, "Demanufacture", przystąpiła - znowu z Richardsonem - latem 1994r w Chicago, po udanej trasie z Sepulturą. Ale ponieważ nie była zadowolona z wyniku sesji, poprosiła Fulbera z Front Line Assembly, by nowocześniej zmiksował całość, uwypuklając jej futurystczny klimat. Dzieło ukazało się w czerwcu 1995, wraz z czwórką "Dog Day Sunrise". Zwłaszcza w Wielkiej Brytanii zyskało ogromną popularność. Miało cechy concept albumu; Bell, Cazares i spółka wyjaśniali, że ich zamiarem było stworzyć tło dźwiękowe dla rewolty, którą wzniecą buntownicy znużeni kłamstwami władzy, opowiadający się za nowym ładem społecznym. Powstała doskonalsza, a przy tym bardziej brutalna w wyrazie niż poprzednio fuzja metalu, zwłaszcza death metalu, i rocka gotyckiego z muzyką industrialną; wpływ tej ostatniej uwidocznił się zwłaszcza w takich utworach, jak Demanufacture, New Breed i Zero Signal. Całość wzbogaciła świetna wersja hipnotycznej kompozycji Dog Day Sunrise zespołu Head Of David, a w brytyjskim wydaniu specjalnym, z podtytułem "Collector's Edition Digipak", także m.in. przeróbka Your Mistake Agnostic Front, zrealizowana z gościnnym udziałem Freddy'ego Criciena, wokalisty Madball. Płyta, która wraz z debiutem odegrała przełomową rolę w historii ciężkiego grania, bez wątpienia zasługuje na miano rockowego arcydzieła. Tak jak poprzednio grupa przygotowała też zbiór remiksów - "Remanufacture (Cloning Technology)", wydany w czerwcu 1997, a oprócz niego dwie czwórki: "Bum" i "The Babber Mixes". Promowała "Demanufacture" i wszystkie wydawnictwa towarzyszące albumowi m.in. na wspólnych trasach po Stanach z Megadeth oraz po Stanach i Europie z Ozzym Osbourne'em. W grudniu 1997 otwierała w Birmingham koncerty reaktywowanego w tym czasie Black Sabbath w oryginalnym składzie.
Płyta "Obsolete" z lipca 1998, wyprodukowana przez Fulbera, była tak jak poprzednia concept albumem. Ukazywała pogrążony w chaosie świat 2076 roku, w którym maszyny dążą do eksterminacji ludzkości, w czym próbuje im przeszkodzić garstka rebeliantów. Muzycznie była dziełem zbliżonym do poprzedniego (np. Shock, Hi-Tech Hate, a także Obsolete z wygłaszanym głosem robota monologiem Gary'ego Numana), chociaż niektóre utwory, jak zaskakująco chwytliwy Resurrection czy ożywiony dźwiękami orkiestry smyczkowej Zimelessness, mogły być odebrane jako świadectwa zmęczenia dotychczasową formułą. Z tego okresu pochodzą też single: Resurrection/O-O (Where Evil Dwells)/Soulwound z grudnia 1998 i Cars (przeróbka przeboju Gary'ego Numana, nagrana z jego udziałem)/Descent/Edgecrusher z września 1999. Formacja promowała "Obsolete" na wspólnych koncertach w Stanach z zespołami Slayer i Monster Magnet oraz w Europie, gdzie grała już jako główna gwiazda, ze Spineshank. A latem 1999 została zaproszona do udziału w amerykańskim objazdowym festiwalu Ozzfest, organizowanym przez Ozzy'ego Osbourne'a (zarejestrowana podczas jednego z koncertów wersja utworu Replica ozdobiła płytę "Ozzfest - Second Stage - Live", Divine, 2001).
Największym bestsellerem grupy do tamtej pory był album "Digimortal" z kwietnia 2001, odnotowany na listach po obu stronach Atlantyku. Wyprodukowany tak jak poprzedni we współpracy z Fulberem, rozczarował jednak dawnych fanów. Chociaż bowiem zawierał kilka utworów w sprawdzonym stylu, jak What Will Become i No One, zdominowały go kompozycje bardziej melodyjne i gładsze brzmieniowo, jak Invisible Wounds (Dark Bodies), Digimortal, Never End i Damaged.Intrygujacym akcentem był udział rappera B-Real z Cypress Hill w nagraniu Back The Fuck Up.Dziełu towarzyszył singiel Linchpin/Frequency/Machine Debaser.
W marcu 2002 konflikt między Bellem a Cazaresem doprowadził do rozbicia grupy. Bell zdecydował się ją opuścić, pozostali muzycy podjęli decyzję o jej rozwiązaniu. Nagrane w tym czasie dwa utwory do gry komputerowej Terminator - Dawn Of Fate wydawały się pożegnaniem formacji z publicznością. Jednakże już w 2003 odrodziła się - z Bellem, ale bez Cazaresa. I w studiu Rhumbo Recorders zrealizowała bez pomocy producenta spoza własnego grona (Rhys tym razem zagrał jedynie na instrumentach klawiszowych i to nie we wszystkich utworach) pierwszą od dawna płytę -"Archetype", wydaną w kwietniu 2004. Opowiedziała się na niej za graniem opartym na ostro ciętych riffach gitary i basu oraz mechanicznym, zagęszczonym pulsie bębnów, z pełnym furii, odpychającym rykiem Bella, mimo melodyjnych fragmentów niezwykle brutalnym, np. Slave Laborz tekstem wymierzonym w przemysł muzyczny, Cyberwasteze słowami wykpiwającymi zwolenników czatów internetowych, a także Act Of God, Drones, Corporate Cloning, Undercurrent, Deafaultjudgement i Bonescraper. Wyjątkami były bardziej przebojowe utwory Human Shields i Bite The Hand That Bleeds, utrzymana w konwencji muzyki ambient kompozycja instrumentalna Ascension oraz hałaśliwa, ale bliższa grunge'u niż death metalu przeróbka piosenki School Kurta Cobaina. Formacja promowała dzieło m.in. na wspólnych koncertach w Stanach z zespołem Slipknot.
Rozczarowaniem był album "Transgression" z sierpnia 2005, zawierający z jednej strony muzykę bliską deathmetalowego grania Fear Factory z początków kariery (np. Transgression i Spinal Compression), z drugiej zaskakująco konwencjonalny repertuar rockowy (np. Supernova, ballada Echo Of My Scream oraz przeróbki I Will Follow U2 i Millennium Killing Joke).
Cazares, a wraz z nim Herrera i gościnnie Bell działali równocześnie w zespole Brujeria, utworzonym wraz z Billem Gouldem z Faith No More, a Cazares i Herrera ponadto w Assesino utworzonym z Tony Camposem ze Static-X.Cazares udzielał się też w Nailbomb Maxa Cavalery z Sepultry (a później z Soulfly) oraz wspomagał m.in. Atari Teenage Riot i Skumlove. Z kolei Herrera współpracował m.in. z formacją Phobia i z Shane'em Emburym z Napalm Death, a wraz z Wolbersem pojawił się w składzie koncertowej supergrupy Kush. Bell był wokalistą zespołu g/z/r Geezera Butlera z Black Sabbath (później przemianowanego na Geezer, a ostatecznie na GZR), a gościnnie udzielał się m.in. w Apartment 26 jego syna Biffa Butlera oraz w Kill II This, Spineshank, Soulfly i Static-X. Wraz z Bechdelem utworzył w 2003 grupę nazwaną z początku The Watchers, a zaraz potem Ascension Of the Watches. Śpiewał Enter Sandman na płycie "Mettalic Assault - A Tribute To Metallica" (Big Eye Music, 2001). Wolbers wspomagał m.in. Front Line Assembly, Soulfly, Biohazard, Devina Townsenda i Everlasta. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dog Day Sunrise	Fear Factory	11.1995	99[2]	-	Roadrunner RR 23303	[written by Head of David][produced by Colin Richardson, Rhys Fulber]
Burn	Fear Factory	10.1997	97[1]	-	Roadrunner RR 22713	-
Resurrection	Fear Factory	12.1998	98[2]	-	Roadrunner RR 22325	[produced by Fear Factory]
Cars	Fear Factory featuring Gary Numan	10.1999	57[5]	-	Roadrunner RR 21893	[written by Gary Numan][produced by Fear Factory/Rhys Fulber]
Linchpin	Fear Factory	11.2001	85[2]	-	Roadrunner 23204623	[written by Burton C. Bell, Dino Cazares, Raymond Herrera, Christian Olde Wolbers][produced by Rhys Fulber, Fear Factory]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Demanufacture	Fear Factory	07.1995	27[3]	-	Roadrunner RR 89562	[silver-UK][produced by Colin Richardson]
Remanufacture	Fear Factory	06.1997	22[4]	158[1]	Roadrunner RR 88342	[produced by Colin Richardson]
Obsolete	Fear Factory	08.1998	20[5]	77[9]	Roadrunner RR 87522	[gold-US][produced by Fear Factory/Rhys Fulber/Greg Reely]
Digimortal	Fear Factory	05.2001	24[7]	32[5]	Roadrunner RR 85612	[produced by Fear Factory/Rhys Fulber]
Concrete	Fear Factory	08.2002	190[1]	-	Roadrunner	[produced by Ross Robinson]
Archetype	Fear Factory	05.2004	41[4]	30[4]	Roadrunner RR 83112	[produced by Fear Factory/Rhys Fulber]
Transgression	Fear Factory	09.2005	77[2]	45[2]	Roadrunner RR 81312	[produced by Toby Wright, Burton C. Bell]
Mechanize	Fear Factory	02.2010	133[1]	72[2]	Roadrunner	[produced by Fear Factory/Rhys Fulber]
The Industrialist	Fear Factory	06.2012	106[1]	38[2]	Roadrunner	[produced by Rhys Fulber, Fear Factory]
Genexus	Fear Factory	08.2015	31[1]	37	Nuclear Blast NB 34472	[produced by Fear Factory ,Rhys Fulber, Andy Sneap]