Fastway

FASTWAY, grupa brytyjska. Powstała w czerwcu 1982 w Londynie. Na jej czele stanęli dwaj znani instrumentaliści: Eddie "Fast" Ciarke (5.10.1950, Isleworth, Middlesex) - g, voc z Motorhead i Pete Way- b z UFO, podobno namówieni przez kolegów z Twisted Sister (Ciarke współpracował z tym zespołem jako gitarzysta, Way jako producent). Składu dopełnił z początku Nicky "Topper" Headon (właśc. Nicholas Bowen Headon; 30.05.1955, Bromley, Kent) - dr, k, g z The Clash, ale niebawem okazało się, że uzależnienie od narkotyków dyskwalifikuje go jako członka Fastway. I we wrześniu tego roku dołączyli dwaj inni muzycy: Dave King (1962, Dublin, Irlandia) - voc, były wokalista Mama's Boys i Stilwood, oraz Jerry Shirley (4.02.1952, Wettenham Cross) -dr, perc, k, były perkusista Humble Pie.


Niestety, niebawem Way odszedł do zespołu Ozzy'ego Osbourne'a (później utworzył Waysted). W nagraniu pierwszej płyty, "Fastway", gościnnie wziął udział Mick Feat - b, na koncerty dołączył Alfie Agius - b z Teardrop Explodes i dopiero na początku 1984 na stałe pozyskano Charliego McCrackena-b z Taste. W 1985 zrezygnowali McCracken i Shirley. Ciarke, który został sam z Kingiem, nie zamierzał się jednak poddawać i dobrał sobie nowych współpracowników: Shane'a Carrolla - g, k, Paula Reida - b i Alana Connora - dr. W 1988 i ten skład się rozsypał. Nowym wokalistą został wówczas Lea Hart -voc, wywodzący się z The Roll Ups i Ya Ya. A w nagraniu albumu "On Target" oprócz Clarke'a i niego wzięli udział trzej doświadczeni muzycy: Don Airey (21.06.1948, Sunderland) - k, znany m.in. z Colosseum II, Rainbow i zespołu Ozzy'ego Osbourne'a, Neil Murray (27.08.1950, Edynburg, Szkocja) - b, znany m.in. z Colosseum II i Whitesnake, oraz Gary Ferguson - dr, znany m.in. z zespołu Gary'ego Moore'a. Jednakże na żywo Clarke'a i Harta wspierali wówczas Paul Gray - b z UFO i Steve Clark - dr. Z kolei podczas sesji, której owocem była płyta "Bad Bad Girls", zamiast nich pojawili się m.in. Toby Sadler - k z Airrace oraz Nibs Carter - b i Nigel Glockler- dr, obaj z Saxon. Od 1990 Clarke'owi i Hartowi towarzyszyli: Amerykanin K.B. Brenbi Riff Raff-dr. Formacja działała do 1991.
Grupa podpisała kontrakt z wytwórnią CBS i w kwietniu 1983 zadebiutowała płytą "Fastway", nagraną przy pomocy znanego amerykańskiego producenta Eddiego Kramera. Zaproponowała muzykę, która z jednej strony odwoływała się do najlepszych tradycji brytyjskiego hard rocka, chociażby do twórczości Led Zeppelin (Say What You Will) czy Black Sabbath (We Become One, Heft!), z drugiej zaś nawiązywała do amerykańskiego ostrego grania spod znaku Aersomith czy Teda Nugenta. Dowodząca świetnego rzemiosła kompozytorskiego, efektownie zaaranżowana, grana z werwą, zyskała ona wielu fanów, zwłaszcza w Stanach, gdzie formacja intensywnie koncertowała u boku m.in. Iron Maiden i Saxon. Album sprzedał się tam w półmilionowym nakładzie. Ale i w Europie miał zwolenników - pierwszy z dwóch towarzyszących mu tam singli - Easy Livin'/Say What You Will/Far From Home z marca i We Become One/Crazy Dream z czerwca tego roku - trafił na dalsze pozycje list przebojów.
Niestety, płyta "All Fired Up" z czerwca 1984, promowana singlami The Stranger/Hurtin' Me z maja i All Fired Up/Hurtin' Time z lipca tego roku, była bladym echem debiutu. Wyprodukowana znowu przez Kramera, zawierała tylko kilka prawdziwie udanych kompozycji, jak zeppelinowskie w klimacie If You Could See i Tell Me, za bardzo wszakże przypominająca Say You Will. I mimo intensywnej działalności koncertowej, zwłaszcza w Stanach, m.in. u boku Scorpions, Ratt i Rush, formacji nie udało się powtórzyć wcześniejszego sukcesu - dzieło sprzedało się znacznie gorzej niż "Fastway". A jego niepowodzenie było powodem rozłamu w grupie.
Album "Waiting For The Roar" z lutego 1986, nagrany w londyńskim studiu Abbey Road, w odmłodzonym składzie, z udziałem orkiestry symfonicznej, wyprodukowany przez Terry'ego Manninga, byt świadectwem zwrotu ku muzyce bardziej komercyjnej, gładszej, pozbawionej dawnej ostrości wyrazu, np. The World Waits For You, Kill Me With Your Heart, Tired Of Your Love. Przepadł na rynku, podobnie jak towarzyszący mu singel The World Waits For You/Doin' just Fine ze stycznia 1986, mimo udanych europejskich koncertów w tym czasie u boku AC/DC. Karierę formacji w Stanach pomogła odbudować płyta "Trick Or Treat" z listopada 1986, zawierająca utwory stworzone i nagrane do zwariowanego horroru Trick Or Treat (1986, reż. Charles Martin Smith) z udziałem m.in. Ozzy'ego Osbourne'a jako kaznodziei. W tym czasie grupie zdarzało się zresztą poprzedzać koncerty dawnego frontmana Black Sabbath, np. na początku 1988 w Irlandii.
Niestety, grupa nie poszła za ciosem i następne albumy, "On Target", wydany w marcu 1988 przez GWR wraz z singlem A Fine Line/Change Of Heart, oraz "Bad Bad Girls", nagrany przy pomocy dziewcząt z Girlschool, wydany w kwietniu 1990 przez Legacy wraz z singlami Bad Bad Girls i I've Had Enough/All Shook Up, potwierdzały wyczerpanie się inwencji muzyków. Wkrótce potem formacja przestała istnieć.
Ciarke po rozwiązaniu Fastway próbował działać jako solista i w tej roli zadebiutował albumem "It Ain't Over 'Til It's Over" (Cheąuered Flag, 1993). Wziął udział w nagraniu płyty "Gimme All Your Top - A Tribute To ZZ Top" (Big Eye, 2001). Z Hartem grał w All Stars. Gościnnie wspomagał w studiu m.in. Necropolis. King po odejściu z grupy założył z Mandym Meyerem, gitarzystą znanym z Krokus, Cobra i Asia, formację Katmandu i nagrał z nią płytę "Katmandu" (Epic, 1991). Później kierował zespołem Dave King Thing, który przekształcił się w Flogging Molly, znany z albumów: "Alive Behind The Green Door" (DKL, 1997), "Swagger" (SideOneDummy, 2000) i "Drunken Lullabies" (SideOne-Dummy, 2002).
Hart firmował płyty "Trapped" (Funhouse, 1991) i "Ready To Rumble" (Bellaphon, 1994) oraz był pomysłodawcą albumu "Santa Claus Goes Heavy Metal" (Zero, 1994), nagranego przy współudziale wielu rockowych znakomitości, m.in. Clarke'a, Paula Di'Anno, znanego z Iron Maiden, Johna Slomana, znanego z Uriah Heep, Denny'ego Laine'a, znanego z The Moody Blues i Wings Paula McCartneya, Guya Baileya, znanego z Quireboys, i Tima Cartera, znanego z Saxon. Działał też w zespole True Brits (utworzonym z Dennisem Strattonem i Clive'em Burrem, byłymi muzykami Iron Maiden). Gościnnie wspomagał w studiu m.in )Joan Jett, Bad Company, Foreigner. Był producentem nagrań m.in. Jackie Bodimead z Girlschool. Murray kontynuował karierę m.in. w Black Sabbath i Splinter Group Petera Greena.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Easy Livin' / Say What You Will / Far Far From Home	Fastway	04.1983	74[1]	-	CBS A 3196	[written by Fastway][produced by Eddie Kramer]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Fastway	Fastway	05.1983	43[2]	31[32]	Columbia 38 662	[produced by Eddie Kramer]
All Fired Up	Fastway	07.1984	-	59[14]	Columbia 39 373	[produced by Eddie Kramer]
Trick or Treat	Fastway	11.1986	-	156[12]	Columbia 40 549	[produced by 'Fast' Eddie Clarke]
On Target	Fastway	04.1989	-	135[10]	GWR 75 411	[produced by Eddie Clarke, Lea Hart]