Tyler Bates to przedstawiciel tzw. „młodszego pokolenia”
hollywoodzkich kompozytorów, choć on sam co prawda rzadko i niechętnie
tak siebie nazywa (kompozytorem). Bates postrzega siebie bardziej jako
„twórcę muzyki” (music-maker), czy też muzyka rockowego niż
klasycznego kompozytora. Zresztą sam nie ukrywa, że przed przypadek
został kompozytorem filmowym i nie było to jego celem i marzeniem. Przy
czym nie ubolewa, że tak się stało, gdyż od najmłodszych lat wiedział,
że chce zostać muzykiem, choć może niekoniecznie w branży filmowej.
Tyler Bates urodził się 22 lutego 1977 roku w słonecznej Kalifornii w
Los Angeles. Jednak swe najmłodsze lata spędził w Chicago, gdzie
zaczęła się rozwijać jego miłość do muzyki. Sporą rolę odegrała jego
matka, dzięki której już jako dziecko poznał muzykę takich artystów jak
Franka Zappa, Johna Coltrane’a, Simon & Garfunkel, Sly Stone, czy
też kompozytorów klasycznych jak Fryderyk Chopin czy Piot Czajkowski.
Szczególnie duże wrażenie wywarły na nim soundtracki do musicali Hair i Jesus Christ Superstar
W wieku 10 lat, jego imprezowi kuzyni zapoznali go z takimi kapelami
jak Led Zeppelini i Kiss. Rockowa muzyka wywarła takie wrażenie na
Tylera Batesa, że zrezygnował z grania na saksofonie altowym, na rzecz
gitary elektrycznej. Następnie poznał twórczość kolejnych zespoły jak
U2, Gang of Four czy Yes, która wywarły wielki wpływ na jego dalszą
karierę. Z czasem sam zaczął komponować i tworzyć muzykę, musząc się
jednak borykać z finansowymi ograniczeniami. Co też sprawiło, że w swoim
małym domowym studio nie raz zmuszony był do improwizowania podczas
prób nagrywania wszelakiej maści muzyki.
Będąc już pełnoletnim udało mu się zaistnieć w kilku chicagowskich
kapelach. Mimo wielu udanych występów na rynku lokalnym i sporej
przyjemności jaką Bates czerpał z bycia muzykiem, ciężko mu było wyżyć z
jego hobby. Dlatego też w 1993 roku przeniósł się do rodzinnego Los
Angeles gdzie mimo braku jakiegokolwiek doświadczenia przyjął pierwszą
lepszą ofertę skomponowania muzyki do filmu. Chodziło o niskobudżetowe
science fiction pt. Blue Flame, w którym policjant musi walczyć z
dwoma kosmitami, których sam stworzył. Fabuła jak i sam film naturalnie
nie był porywający i za skomponowanie do niego muzyki Tyler Bates
zarobił niewiele mniej niż wynosił jego miesięczny czynsz. Mimo to
Amerykanin postanowił dalej próbować swoich sił w filmówce i rozpoczął
komponowanie do niskobudżetowych filmów od klasy B w dół. Trudno było
mówić o wysokich zarobkach, za niektóre score’y zarobił około 300$.
Bates traktował jednak filmówkę jako pracę dorywczą, dzięki której mógł
się utrzymać, aby móc się realizować jako muzyki rockowy.
Razem z piosenkarką Lisą Papineau założył zespół Pet, na który
zwróciła uwagę Tori Amos. To ona załatwiła Batesowi i Papineau kontrakt w
Atlantic Records, a następnie pozwoliła im nagrać swój debiutancki
album w jej irlandzkim zamku. Ich piosenka Lil Boots znalazła się na soundtracku do The Crow: City of Angels,
który okazał się komercyjnym sukcesem. Tyler Bates wyruszył w trasy
koncertowe, gdzie jego zespół towarzyszył takim kapelom jak Limp Bizkit,
Blink 182, Helmet i Lucious Jackson. Życie rockmana ze wszystkim swoimi
jasnymi, ale też ciemnymi stronami zaczęło Amerykanina trochę męczyć i
dlatego w 1997 roku postanowił opuścić zespół i skoncentrować się na
muzyce filmowej.
W tym samym roku Tyler Bates poznał reżysera Stephena Kaya, dla którego skomponował muzykę do niezależnego filmu The Last Time I Committed Suicide z Keanu Reevesem i Adrienem Brodym. Znajomość ta zaowocowała dalszą współpracę przy filmie Get Carter
z Sylvestrem Stallone w 2000 roku. Do tego czasu Bates zdążył
skomponować muzykę do ponad 15 filmów. Mimo, że w większości było to
mało znane filmy klasy B, Amerykaninowi udało się nawiązać parę
znajomości, plus wyrobić sobie opinię niedrogiego kompozytora, który
nawet do najgorszego gniota jest skory napisać muzykę.
Przełomem
dla jego kariery okazał się rok 2004, kiedy to dostał możliwość
skomponowania muzyki do kolejnej już części kultowej serii o zombie
Goerge’a A. Romero pt. Dawn of the Dead. Reżyserem owego film był
Zack Snyder, zaś współscenarzystą James Gunn, z którymi w przyszłości
Tyler Bates miał jeszcze nie raz współpracować. Dawn of the Dead
szybko stało się klasykiem w swoim gatunku i tak też James Gunn, któremu
przypadła do gustu muzyka Amerykanina postanowił zatrudnić go do
swojego zwariowanego i już również kultowego filmu Slither. Fanem Dawn of the Dead okazał się być również Rob Zombie, który zatrudnił Tylera Batesa przy jego również już kultowym i krwawym horrorze The Devil’s Rejects.
Znajomość ze Zackiem Snyderem zaowocowała kolejnym ważnym filmem w jego karierze, adaptacją słynnego komiksu Franka Millera pt. 300.
Ścieżka ta okazała się dla Tylera Batesa błogosławieństwem i
przekleństwem zarazem. Z jednej strony otworzyła ona mu drogę do
szeroko-pojętego Hollywoodu i uczyniła sławnym. Z drugiej strony można
się zastanawiać czy o taką sławę chodziło? Na rzecz 300 Bates
dokonał jednego z głośniejszych i skandalicznych plagiatów w historii
współczesnej muzyki filmowej. Do tej pory trudno zrozumieć, czy
Amerykanin zbyt dosłownie potraktował podłożony pod film temptrack, gdyż
w rzeczywistości przepisał nuta w nutę kompozycje Elliota Goldenthala z
filmu Titus. Efektem czego wybuchł nie lada skandal, gdzie
ludzie ze studia Warner Bros. oficjalnie przepraszali Goldenthala i
poniekąd przyznali się do zaistniałego plagiatu.
Naturalnie ze
względu na zaistniałą sytuację dla wielu miłośników muzyki filmowej do
dnia dzisiejszego imię i nazwisko Amerykanina kojarzone i przeklinane
jest przez ten bezczelny plagiat. Fala krytyki z jednej strony, z
drugiej niesamowity sukces komercyjny. Do dzisiaj 300 zalicza się do jednych z najlepiej sprzedających się soundtracków 21. wieku.
Mimo, że po skandalu z 300 dla wielu Tyler Bates był
skończony, jego kariera jakoś wielce nie ucierpiała. Naturalnie łatka
plagiatora została mu mocno doczepiona, ale nie zaowocowało to brakiem
ofert, a wręcz przeciwnie. Rob Zombie po raz kolejny sięgnął po
Amerykanina, tym razem na potrzeby remake’u kultowego Halloween
Johna Carpentera. Bates nawet nie próbował stworzyć nowego tematu i po
prostu przearanżował kultowy motyw Carpentera, czym jeszcze bardziej
utwierdził krytyków w negatywnym nastawieniu do Amerykanina. Inną nie
grzeszącą oryginalność, ale przynajmniej klimatyczną pracą okazało się Doomsday w reżyserii Neila Marshalla.
W 2009 roku Tyler Bates i Zack Snyder znowu połączyli swe siły na rzecz kolejnej adaptacji kultowego komiksu pt. Watchmen.
I tym razem amerykański kompozytor dał broń do rąk swoim krytykom
tworząc niezwykle eklektyczny score, znowu ocierając się o plagiat. Tym
razem na warsztat poszedł Blade Runner Vangelisa, ale obeszło się bez procesów.
300 , Watchmen oraz okropne remake’i Halloween, The Day The Earth Stood Still, Conan the Barbarian
„zdobią” filmografię/dyskografię Tylera Batesa. Dzięki tym ścieżkom
Amerykanin stał się dla wielu synonimem złej, odtwórczej i bezdusznej
muzyki filmowej. Niektórzy jednak uważają, że Bates jest w pewnym sensie
ofiarą współczesnej, zdominowanej przez temptrack filmówki. I tak
zamiast stworzyć coś nowego i ciekawego Amerykanin spełnia minimum jaki
od niego się (producenci) oczekuję.
Czasami można odnieść wrażenie, że tak jak na początku kariery Tyler
Bates lepiej się czuje w mniejszych produkcjach. I tak w 2010 roku znowu
nawiązał współpracę z Jamesem Gunnem i skomponował bardzo sympatyczny
score do filmu Super. W tym samym roku Bates stworzył niezwykle wyciszoną i liryczną jak na niego kompozycję do filmu The Way o słynnym szlaku pielgrzymek do Santiago de Compostela.
Obydwoma
tymi pracami Bates jakby przeczy swoim licznym krytykom, którzy
zarzucają mu brak jakiegokolwiek talentu. Niestety te niektóre
przebłyski za często przykrywane są słabszymi, czy po prostu złymi
ścieżkami dźwiękowymi. I tak w 2011 roku z jednej strony Bates mógł się
pochwalić klimatyczną ścieżką do Killer Joe Williamsa Friedkina. Z drugiej jednak strony w tym samym roku stworzył niewarte uwagi Sucker Punch, The Darkest Hour i wspomniany już okropny remake Conan the Barbarian.
Trudno jednoznacznie zdefiniować styl Tylera Batesa. Wielu krytyków
uważa wręcz, że w ogóle on takiego nie posiada. Na pewno bliżej
Amerykaninowi, z czego zresztą on sam nie robi tajemnicy, do muzyka
rockowego niż klasycznego kompozytora. Ten rockowy rodowód wpłynął też
na jego angaż przy serialu Californication. W jego kompozycjach
często pojawiają się rockowo-brzmiące wstawki, a on sam chętnie sięga po
gitarę elektryczną. Innym ulubionym instrumentem kompozytora, który
często pojawia się w jego pracach i na którym sam chętnie gra jest tzw. guitarviol, będący połączeniem gitary oraz skrzypiec.
Zważywszy, że po premierze 300 wielu wieściło koniec kariery
Tylera Bates, trzeba przyznać, że Amerykanin znalazł sobie miejsce i
chyba na dobrze zadomowił się we współczesnym świecie muzyki filmowej.
Co prawda świat ten zdominowany jest przez filmy klasy B, ale na brak
zajęć nie może on narzekać. Poza filmami, tworzy on regularnie muzykę do
seriali jak chociażby Californication czy Salem, oraz do gier jak np. God of War: Ascension, czy Killzone: Shadow Fall.
Pracuje on również jako producent muzyczny i razem z
amerykańsko-irańską piosenkarką Azam Ali założył zespół Roseland, który
cechuje mieszanka perskich wpływów, ambientu, darkwave i rocka. Przez te
wszystkie lata udało się też Amerykanowi nawiązać wiele znajomości w
świecie filmowym. Jedną i na razie najlepiej owocną jest ta z reżyserem
Jamesem Gunnem. Ich kolejny wspólny projekt, superprodukcja Marvela Guardians of the Galaxy
została zaskakująco pozytywnie przyjęta przez krytyków, nawet tych
najbardziej zawziętych. Pozostaje więc mieć nadzieję, że w przyszłości
kompozytor uraczy nas częściej tego typu pracami. Przy czym trudno też
liczyć, aby kiedyś stał się 100% klasycznym kompozytorem muzyki filmowej
i to takim z powołania. W tym samym roku wyprodukował on najnowszą
płytę Marilyna Mansona i jako jego gitarzysta wyruszył z nim w trasę.
Cóż, widać raz rockman, na zawsze rockman.
Filmografia
|
John Wick 4
John Wick: Chapter 4
2023
/
Wojownicy Jednorożca
Unicorn: Warriors Eternal
2023
/
Pięć koszmarnych nocy
Five Nights at Freddy's
2023
/
X
2022
/
Dzienna zmiana
Day Shift
2022
/
Pearl
2022
/
Stumptown
2020
6 odcinków, (2019 - 2020)
/
The Punisher
2019
26 odcinków, (2017 - 2019)
/
John Wick 3
John Wick: Chapter 3 - Parabellum
2019
/
Far Cry: New Dawn
2019
/
Szybcy i wściekli: Hobbs i Shaw
Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw
2019
/
Creepshow
2019
/
Primal
2019
/
Deadpool 2
2018
/
Szpieg, który mnie rzucił
The Spy Who Dumped Me
2018
/
Nieposłuszni
The Public
2018
/
Noc oczyszczenia
The Purge
2018
2 odcinki, (2018)
/
Strażnicy Galaktyki vol. 2
Guardians of the Galaxy Vol. 2
2017
/
John Wick 2
John Wick: Chapter 2
2017
/
Atomic Blonde
2017
/
24 godziny po śmierci
24 Hours to Live
2017
/
Eksperyment Belko
The Belko Experiment
2016/
Poor Richard's Almanack
2016
/
Egzorcysta
The Exorcist
2016
/
7500
2014
/
Strażnicy Galaktyki
Guardians of the Galaxy
2014
/
Ryzyko zawodowe
Not Safe for Work
2014
/
Salem
2014
/
Kingdom
2014
/
John Wick
2014
/
God of War: Wstąpienie
God of War: Ascension
2013
/
Low Winter Sun
2013
/
Ostatni sakrament
The Sacrament
2013
/
Killzone: Shadow Fall
2013
/
Movie 43
"Beezel"
2012
/
Sucker Punch
2011
/
Najczarniejsza godzina
The Darkest Hour
2011
/
Conan Barbarzyńca 3D
Conan the Barbarian
2011
/
Zabójczy Joe
Killer Joe
2011
/
Super
2010
/
Droga życia
The Way
2010
/
Transformers: Wojna o Cybertron
Transformers: War For Cybertron
2010
/
Tytan Symbionik
Sym-Bionic Titan
2010
/
Watchmen. Strażnicy
Watchmen
2009
/
The Haunted World of El Superbeasto
2009
/
Halloween II
2009
/
Tales of the Black Freighter
2009
/
Watchmen: The End Is Nigh
2009
/
Doomsday
2008
/
Dzień, w którym zatrzymała się Ziemia
The Day the Earth Stood Still
2008
/
Dzień żywych trupów
Day of the Dead
2008
/
PG Porn
2008/
Sparky & Mikaela
2008
/
Rise of the Argonauts
2008
/
Resident Evil: Zagłada
Resident Evil: Extinction
2007
/
Halloween
2007
/
Californication
2007
/
300: March to Glory
2007
/
Robale
Slither
2006
/
Hotel śmierci
See No Evil
2006
/
Bękarty diabła
The Devil's Rejects
2005/
30 Days in Hell
2005
/
Rewanż
You Got Served
2004
/
Świt żywych trupów
Dawn of the Dead
2004
/
Medium
The Dead Will Tell
2004/
Pornobiznes: Naga prawda
Pornucopia: Going Down in the Valley
2004
/
Baadasssss!
How to Get the Man's Foot Outta Your Ass
2003
/
Black Sash
2003
/
Płatny morderca
Love and a Bullet
2002
/
Wpół do śmierci
Half Past Dead
2002
/
Miasto duchów
City of Ghosts
2002
/
Kowboje i idioci
Lone Star State of Mind
2002/
Scene Stealers
2002/
Military Diaries
2002
/
Ćpuny
Wasted
2002
/
Sądny dzień
What's the Worst that Could Happen?
2001
/
Niesamowita częstotliwość
Strange frequency
2001
/
Królestwo niebieskie
Kingdom Come
2001
/
Nigdy za dużo
Just Can't Get Enough
2001
/
Night at the Golden Eagle
2001
/
Dorwać Cartera
Get Carter
2000
/
Tylko dla dorosłych
Rated X
2000
/
Piszcz, jeśli wiesz co zrobiłem w ostatni piątek trzynastego
Shriek If You Know What I Did Last Friday the Thirteenth
2000
/
Thicker Than Water
1999/
Kosmici są wśród nas
Alien Avengers II
1998
/
Numerek na boku
Denial
1998
/
Interwencja
Suicide, the Comedy
1998
/
Życie na krawędzi
The Last Time I Committed Suicide
1997
/
Pod przysięgą
Under Oath
1997
/
Przegrani
Born Bad
1997
/
Alien Avengers
1996
/
Nie tacy jak my
Not Like Us
1995/
Pięść sprawiedliwości
Ballistic
1995
/
Dzikie serca
Criminal Hearts
1995
/
Czas upadku
Fall Time
1995
/
Młody T-Rex
Tammy and the T-Rex
1994/
Dolna głębia
Deep Down
1994
/
Niebieski płomień
Blue Flame
1993 |
Początki zespołu Bullet for My Valentine sięgają roku 1998. Wtedy to właśnie trojka znajomych (Matt, Padge, Moose) postanowiła założyć zespół. Jako nazwę wybrali Jeff Killed John. Wykonywali wtedy głównie covery Metalliki i Nirvany. W roku 2003 z zespołu odszedł basista Nick Crandle. Jego miejsce zajął Jason James. Wówczas grupa wróciła do grania ale pod nazwą Opportunity In Chicago by ostatecznie przyjąć nazwę Bullet For My Valentine.
